ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ: Ποιήματα

ΕΞΙΣΩΣΗ

Ἂν

Ὅλα τὰ νιάτα τῶν ἀνθρώπων

Εἶναι του ἴδιου αἵματος

Ἂν

Ὅλες οἱ ρυτίδες τῶν ἀνθρώπων

Συγγενεύουνε

Ἂν

Τὸ ψωμί

Σ’ ὅλες τὶς γλῶσσες

Εἶναι ψωμί

Ἂν

Χέρια ποὺ ἀγκαλιάζονται

Σὲ κάθε χρῶμα

Κάθε Θεό

Χέρια παραμένουν

Ποὺ ἀγκαλιάζονται

Ἂν ἔτσι εἶναι

Τότε

Αὐτούς

Ποὺ χύνουν τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων

Ποὺ σκάβουν τὶς ρυτίδες τους

Βαθύτερα ἀπ’ τὸν χρόνο

Αὐτούς

Ποὺ κλέβουν τὸ ψωμί

Ποὺ κόβουνε τὰ χέρια

Ποὺ ἀγκαλιάζονται

Παντοῦ

Καθάρματα τοὺς λένε

Ἂν ἔτσι εἶναι

Τότε

Οἱ ἐπαναστάσεις

Εἶναι τόσο ξεπερασμένες

Ὅσο καὶ τὰ καθάρματα

Ποὺ τὶς προκαλοῦνε

 * * *

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Κι ὅταν θὰ βγάλω

Πολλὰ βιβλία

Θὰ κάνω μιὰ δικτατορία

Νὰ τὰ κάψω

  * * *

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΚΙΝΗΣΕΩΝ

Στὸν Λ. Σ.

Ὕστερα ἀπὸ τόσον καιρὸ

Ὑπέστην ἕναν κατακλυσμὸ

Στίχων

Στιγμιαίως τρόμαξα

Μήπως ἐπιστρέψω στὴν πρότερη ἀφέλεια

Ἀπὸ τὴν ὁποῖαν τόσο αἱμορράγησα

Ν’ ἀπογαλακτιστῶ

Ὅμως κατάλαβα

Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἐπικίνδυνο

Ἀπὸ τὸ ναρκοπέδιο τῶν λέξεων

Τὶ προσοχὴ ἀπαιτεῖται

Νὰ τοποθετεῖς

Καὶ νὰ πυροδοτεῖς τὰ νοήματα

Καθὼς διασχίζεις

Τὴν ἔρημο τῶν βρυκολάκων

Προσπαθώντας νὰ φτάσεις

Σὲ ὀάσεις ἀνθρώπων

  * * *

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Εὐτυχῶς

Εἴμαστε στὸ Σύμπαν

Ὁλομόναχοι

Ὅλοι ἔχουν ξεπεράσει

τὴν βλακεία

Πρὸ πολλοῦ

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του " Η Κοινωνία Των Πωλητών"