η νωπή οσμή της μούχλας: νεκρικό τους λιβάνι
λίγο ράντισμα αφρού τσακισμένου: τρισάγιο.
Σάβανό τους η ομίχλη, τάφος τους το λιμάνι…
Θλιβερές μελωδίες όπου η μνήμη αναδεύει…
Τα σβυσμένα τραγούδια… τα θαμμένα όνειρά μας…
Κι οι χλωμές οπτασίες γυναικών που θολεύει
η νυχτιά σαν τις φέρνει και τις παίρνει μακρυά μας…
Κάτι ατμόσφαιρες τέτοιες, μνήμες που φευγαλέα
σ’ έναν ψίθυρο σβύνουν, ‘κείνη η ανέκφραστη μύηση
με τα σύμβολα σκάβουν την ψυχή αβυσσαλέα…
Γίνομαι όλος μια μήτρα που ρουφάει πειναλέα
Κάποιο υπέρκοσμο σπέρμα για υπεράνθρωπη κύηση!
Έλα, Οδύνη της Γέννας! Τέρας-Βρέφος μου, Ποίηση!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Αυγούστου 2012, αρ. φύλλου 653
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.