Β.Π.ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Σονέτο ιστορικόν ου μη αλλά και σατιρικόν (Μετά σημειώσεων γενικώς)

Χαρίτων1 ο παλαιογράφων
μιμητής του Τρωικού Αινεία2
όστις πήρε και σήκωσε
στην πλάτη τον γέροντα Αγχίση,
έλαβε ως Δελφικός ηνίοχος3
στα χέρια της πόλης τα ηνία
και στες ποικίλες Μούσες
και Χάριτες έδοξε να θύσει4

Συνέδριον μ’ ανυπόδητους
σοφούς και τ’ αρβυλοφόρον5 Τάγμα
Σαλούς του Διαφωτισμού6,
μείρακες τα μάλα οτρηρούς7
Νιάημερος διδακτορικών8
σπουδαίον όντως πράγμα
έμεινε εκτός Κοβενταρείου
μόνον λόχος απ’ οχληρούς.9

Αλλά γιατί ελησμόνησε
τους Κασμιρτζήδες να καλέσει
Λαογράφους, Μπουντανάθκα,
Βιβλιοθήκης τα ξεφτέρια10
Σωκρατικά «νομίζων»11
«Φανοί στην ιστορία δεν έχουν θέση»

Ουδέ τον Φιλοπρόοδο
με τα ωδικά, μαδημένα περιστέρια
-600 χρόνια Κόζιανη!12
ο ματαιοσπουδαρχών Χαριτωνίδης...
που ενορχηστρώνει ο εκατoντάχρονος
Αφιόν Καραχισαρίδης



Σημειώσεις
1. Χαρίτων Χαριτωνίδης. Καθηγητής ξακουστός του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1878-1954). Ως Εύιος Λήναιος έγραψε τα «Απόρρητα», ήγουν μια λεξικογραφική μελέτη στην οποία συγκέντρωσε τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, για να αναφερθούν στα γεννητικά όργανα, τη συνουσία (παρά φύσιν και κατά φύσιν), την κένωση (ψιλό και χοντρό) και διάφορα σχετικά! Και πέρασε ούτω πως στην αθανασία της Ακαδημίας Αθηνών ως ακαδημαϊκός, κατά τι υποδεέστερος του νυν εκεί ακαδημαϊκού Χαρίτρωνος.
2. Αινείας. Τον τραγούδησε ο Βιργίλιος «Αrma virumque cano” («Τον άνδρα και τα όπλα τραγουδώ») και μετά ο Χ. Μπροχ έγραψε με τη σειρά γι’ αυτόν το “Βιργιλίου Θάνατος”, αναγνωστικά ανολοκλήρωτο εισέτι, εδώ και μια δεκαετία (μετάφραση, αιρετική ορισμένως, ο Γ. Κεντρωτής).
3. Ο Δελφικός ηνίοχος. Το περίφημο άγαλμα που βρίσκεται στο μουσείο των Δελφών, άνευ ηνίων αυτή την εποχή, ότι τα δανείστηκε εκτάκτως ο επιχώριος Χαρίτρων για να οδηγήσει το τοπικό κάρο (της Δημαρχίας και της άλλοτε αντιδημαρχίας πολιτισμού και ψυχαγωγισμού) στους δρόμους της ιστορίας της...
 4. Επίγραμμα που πρωτοείδα στην είσοδο της παλιάς Φιλοσοφικής του ΑΠΘ. Εγραφε: «ΜΟΥΣΕΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ» κι επειδή στο «Θ» είχε ξεβάψει η μαύρη κουκίδα, τον πρώτο καιρό το διάβαζα ως «ΟΥΕ», ενώ τα φιλολογικά μειράκια του συνεδρίου με την πρώτη το κατάλαβαν, υποθέτω. Την εις τα προπύλαια επιγραφή την οποία εχλεύασαν Αθηναίοι ότι παρότρυνε τους νέους, λέει «εις ερωτικές διαχύσεις και αφροδισίους απολαύσεις», υπερασπίστηκε με φιλολογική δεινότητα ο Χαρίτων Χαριτωνίδης, αποδεικνύων την αγραμματοσύνη και μοχθηρία των νοτίων.
5. Ιστορικός του τόπου ανάμεσα σ’ αυτούς, όστις κάποτε διακρίθηκε, πριν περάσει έναντι, για την αρβυλοφ(θ)ορία του, στην άκρα κι απελπισμένη αριστερά του. 
6. Σαλοί. Οι γνωστοί μάρτυρες του Διαφωτισμού, οι οποίοι διέπρεψαν και στα προηγούμενα συνέδρια της πόλης για τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό (1996) και για τον Πολιτισμό και την Ιστορία (1993).
7. Οτρηρός (ομηρικόν= εύστροφος, δραστήριος, εργατικός, πρόθυμος)
8. Νιάημερος. Ο κανονικός με τους κατσάνους και τους πραματευτάδες θα αρχίσει αμέσως μετά το συνέδριο των επιστημόνων, καθηγητών και διδακτορίσκων. Τους μη έχοντες άδεια, πλανόδιους του εμπορίου, γύφτους και μαύρους της Νιγηρίας, θα επιθεωρήσει με τον τρόπο της, η τοπική κ. Χρ. Αυ.). Αδιδάκτορες κατά το αγεωγράφητοι εδώ δε χωρούν. Ο μακαρίτης Φίλιππος Ηλιού λ.χ., αν ζούσε και ήθελε λάβει μέρος σ’ αυτό, να μιλήσει για τις παλιές εκδόσεις του 19ου αι. πόσες απ’ αυτές και γιατί υπάρχουν και στη Δ. Β. Κοζάνης, δεν θα εδικαιούτο ότι στερούνταν διδακτορικά κι άλλα επιστημονικά εισβατήρια έγγραφα και τίτλους. Πως το έλεγε ο κ. Μουφλουζέλης: «Μα εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά!». Για την ιστορία οργανωτική (δεν υπήρχε επιστημονική) επιτροπή του Α΄συνεδρίου ήταν οι: Πάρης Κουκουλόπουλος, Αναστασία Σιόμου, Βασίλης Σαμπανόπουλος, Κώστας Σιαμπανόπουλος, Κώστας Καμπουρίδης, Νίκος Καλογερόπουλος, του συνεδρίου για το Διαφωτισμό στην επιστημονική ήταν οι: Αλκης Αγγέλου, Γρηγ. Καραφύλλης, Δ. Γ. Αποστολόπουλος, Παν. Νούτσος, Νίκος Ψημμένος, στο νυν την επιστημονική του επιτροπή αποτελούν οι: Χ. Καρανάσιος, Κ. Ντίνας, Ε. Καρλόπουλος, Δ. Μυλωνάς, Δ. Σκρέκας. Το γνωστόν ανθ’ ημών κι υμών δηλαδή.
9. Οχληροί. Οχι το τοπικό θεατρικό σχήμα αλλά οι εν γένει οχληροί της κάθε εξουσίας που κυκλοφορούν αδέσποτοι (δεν έχουν πάρει δηλαδή δεσποτική ευλογία) ασύντακτοι ιδεολογικά, πνευματικά ρεμάλια γενικώς.
10. Στο 1ο συνέδριο για την “Ιστορία και τον Πολιτισμό” όπως και σ’ αυτό του “Διαφωτισμού” η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης είχε πρωτεύοντα ρόλο. Τώρα ξεχάστηκε αν δεν περιφρονήθηκε παντελώς. Μια εξήγηση είναι πως ο κυρ’ Δήμαρχος κι ο κυρ’ Πρόεδρός της (της Βιβλιοθήκης εννοώ) επιστήμονες μεν αλλά αδιδάκτορες, αμελέτητοι άρα περί αυτών, εκόπησαν κι αυτοί και ο θεσμός τους αμελλητί ως αμελητέες προφανώς οντότητες με ό,τι εκπροσωπούν στην και για την ιστορία της πόλης.
11. «Αδικεί Σωκράτης ους η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων»
12. Στο τχ. 15 του περιοδικού Παρέμβαση (1985) ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Χρίστος Ζαφείρης πρότεινε το 1986 να γιορταστούν κάπως τα 500 χρόνια της Κοζάνης. Τότε το 1986-500=1424 η αφετηρία της πόλης. Τα 600 χρόνια της μας δίνουν αφετηρία 2012-600=1412. Παλαιότερα στο «Χρονολόγιο της Πόλεως Κοζάνης» σ’ ένα βιβλίο, ας το ονομάσουμε έτσι, που εκδόθηκε με την ευκαιρία των 80 χρόνων ελευθερίας της, γράφαμε (από που το πήραμε άραγε;) ως γενέθλιον έτος το 1392! Τι γίνεται λοιπόν; Αν όντως φέτος έχουμε 600 χρόνια, ύπαρξης της πόλεως Κοζάνης, τεκμηριωμένα από τους επιστήμονες και διδακτοράδες του ως άνω συνεδρίου, τότε αυτή η χρονολογία είναι κατά πολύ σημαντικότερη των 100 χρόνων ελευθερίας. Ούτως ή άλλως η Κοζάνη δεν είχε και πολλά άγρια πάρε δώσε με τους Τούρκους και την έβγαλε σχεδόν καθαρή. “Ομπρός οι δημιουργοί” λοιπόν για μια πραγματική 600αδα μετά την Χαριτωνειάδα και την ενιαύσια ξεθεωμένη (άλλοτε ξεχειλωμένη) Λασσανειάδα.