Πρόσωπα 2012 [5] Μαρία Αντωνίου

ΟΔΟΣ 3.1.2013 | 673

Κάθε πότε δικαιώνεται ο αγώνας;

Η σχετικά άνετη εκλογή της Μαρίας Αντωνίου στις ευθύνες του βουλευτή Καστοριάς κατά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου και η επικύρωση της στις εκλογές του Ιουνίου 2012, αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός με πολλαπλή ερμηνεία και προσέγγιση. Εκτός από τα στοιχεία της προσωπικής δικαίωσης, μιας και η ίδια αποτελεί στέλεχος του χώρου της Νέας Δημοκρατίας από τα εφηβικά της κιόλας χρόνια -αυτά είναι στοιχεία προσωπικού χαρακτήρα και αξίας τα οποία ομολογουμένως δεν μπορεί και δεν υπάρχει λόγος να θίγονται εύκολα- προσφέρονται και άλλες γωνίες ανάλυσης.

Διότι η εκλογή της σε ένα θεσμικό αξίωμα, ως εκπρόσωπος του λαού της Καστοριάς στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, σημαίνει ότι ανέλαβε τις ευθύνες ενός αξιώματος το οποίο μέχρι μερικά χρόνια πριν, ήταν από μόνο του στο υψηλότερο βάθρο. Ως στόχος απαιτούσε ιδιαίτερες ικανότητες και δοκιμασίες με αποτέλεσμα να θεωρείται περίπου άπιαστος.

Η ετυμηγορία της σταυροδότησης των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, ασφαλώς και είναι δεδομένη. Ωστόσο η εκλογή της, χωρίς προηγουμένως στα χρόνια που πέρασαν από την κοινωνική της δράση και την εν γένει εικόνα της, να έχει καταστεί ευρύτερα κατανοητό ότι μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, όχι μόνο στην διαδικασία της εκλογής και της εκπροσώπησης της Καστοριάς στα υπουργεία ή την υποβολή ερωτήσεων, αλλά και της συμμετοχής της στο νομοθετικό έργο του Κοινοβουλίου, καθώς και στην προσπάθεια ανάκαμψης της Ελλάδος, είναι εξέλιξη με νόημα: Για την εκλογή κάποιου στο αξίωμα του βουλευτή, ο πήχης δεν βρίσκεται στο ίδιο ύψος που βρισκόταν κάποτε.

Ο θεσμός έχει μεν «εξανθρωπιστεί» και αναπροσαρμοστεί σε ένα πιο λογικό μέτρο, αλλά ταυτόχρονα έχει γίνει πιο ευάλωτος στην βιαστική κοινωνική κριτική, ακόμη και στην αγανάκτηση. Διότι πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η ήττα του κ. Ζήση Τζηκαλάγια οφείλεται (και) στο πολιτικό κόστος της φθοράς λόγω της κρίσης. Γι’ αυτό δεν εκπλήσσεται πλέον ο πολίτης όταν επαναλαμβάνονται τα φαινόμενα φραστικών και όχι μόνο επιθέσεων σε βάρος των βουλευτών, που κάποτε ήταν στο απυρόβλητο, αφού εκπροσωπούσαν ένα άξιο σεβασμού θεσμό.

Από την άλλη πλευρά, οριστικοποιεί προς το παρόν τουλάχιστον, σε επίπεδο Καστοριάς και Νέας Δημοκρατίας ένα βαθύ μεταβατικό στάδιο. Μακριά με όσα συνέβησαν στο ΠαΣοΚ το οποίο στην Καστοριά εξέλεγε επί ¼ και πλέον του αιώνα τον κ. Φ. Πετσάλνικο, η Νέα Δημοκρατία δεν είχε μόνιμο βουλευτή, αλλά και δεν αρνούνταν την 2η εκλογή σε βουλευτές της, και ιδίως αν δεν είχε συμπληρωθεί ολόκληρη η τετραετία. Αυτό έγινε σπάνια στο παρελθόν.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, τόσο η κ. Παρασκευή Μπουζάλη, όσο και ο κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, εκλέχτηκαν μόνο για μια θητεία και δεν μπόρεσαν να επιτύχουν την επανεκλογή τους, έστω κι’ αν, ιδίως στην περίπτωση του κ. Τζηκαλάγια δεν υπάρχει ολοκληρωμένη εικόνα για τον απολογισμό. Η μεταβολή αυτή, δείχνει την βαθειά διαίρεση και υπονόμευση που πλήττει την Νέα Δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, η οποία επιτρέπει σε δουκάτα να ανεβάζουν και κατεβάζουν βουλευτές αναλώσιμους και μίας χρήσεως. Με μόνη την διαφορά ότι με τις παρούσες συνθήκες διώχνουν ταυτόχρονο κόσμο από τις τάξεις των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας.

Για τον λόγο αυτό, η εκλογή της κ. Μαρίας Αντωνίου, στην πιο κρίσιμη καμπή της τελευταίας πολιτικής περιόδου της χώρας, είναι διπλά σημαντική, αφού εν όψει της ρευστότητας που επικρατεί στα ίδια τα κόμματα, στο τέλος θα κληθεί να αποδείξει αν είναι αυτή που θα κλείσει την πόρτα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Ιανουαρίου 2013, αρ. φύλλου 673