ΠΑΝΟΥ Θ. ΠΟΥΓΓΟΥΡΑ: Η ανθισμένη αμυγδαλιά και...το νεανικό Requiem

Ήταν στο μικρό μπαλκονάκι όπου ανέβαζε η σκάλα της εισόδου, από εκείνο το μπαλκονάκι έμπαζε η πόρτα στο μικρό διαμέρισμα για φοιτητές.

Πάνω από τα σιδερένια κάγκελα στα άδεια κλαδιά της χειμωνιάτικης αμυγδαλιάς πρόλαβε η Άνοιξη και άνθισε τα πρώτα άνθη. Κάτω από τα άνθη πάνω στο ίδιο μπαλκόνι ένα κομμένο βαρέλι έγινε ψησταριά με τις στάχτες από το ψημένο κρέας. Στο παράθυρο τα καινούρια στόρια να κλείνουν σφιχτά. Ο λιγοστός  αέρας κλείστηκε έξω, δεν χρειάστηκε να μπαίνει έστω μαζί με την ψησταριά, όταν αναμμένη την πήραν στο δωμάτιό τους, να συνεχίσουν το γλέντι οι πέντε φοιτητές του Τ.Ε.Ι. της Λάρισας.

Η Άνοιξη και ο θάνατος ήρθαν μαζί στο ίδιο μπαλκόνι, στην ίδια πόρτα. Τ’ άνθη και τα νιάτα στον θάνατο συνταίριασαν άοσμα, μια και το μονοξείδιο του άνθρακα όπως και η αμυγδαλιά με τ’ άνθη της  μεθά δίχως οσμή. Ο θάνατος σαν ψευδαίσθηση, τα νιάτα χωρίς συναίσθηση. Κάτω η ψησταριά, πάνω η Άνοιξη. Ένας πόνος σαν την ανθοφόρα υπόσχεση χωρίς καρποφορία. Ανάμεσα αρχής και τέλους ένας συγκλητικός παράγοντας να μηδενίζει την απόσταση και τον χρόνο. Έλεγε ο Γκαίτε “ότι μια μέρα γεννηθεί, αξίζει πάντα να πεθαίνει”. Η ψησταριά καθόρισε το πότε στο πάντα και το σύμπτυξε στο τώρα, στο χθες, στο πριν. Κοίτα που η αμυγδαλιά  διάλεξε τα πέντε παιδιά ανάμεσα στους σπουδαστές της Λάρισας  για να φτιάξει πέντε τζούφια αμύγδαλα…

Ποιόν να ενοχοποιήσεις, ποιόν να καταδικάσεις; Γι' αυτά έχουν άλλοι την αρμοδιότητα, σε όποιους την έχουν αναθέσει, για όποιους  πιστεύουν σ' αυτήν. Για εμάς δεν μένει παρά το δάκρυ. Από την πόρτα απ’ όπου μπήκαν αντάμα η ανθισμένη αμυγδαλιά και η ψησταριά, βγήκαν δίχως εκείνες την άλλη μέρα δύο νεκροί και τρείς  σε κώμα σπουδαστές. Η ζωή τους μαράθηκε πριν ανθίσει, ο θάνατος τους πήρε πριν την καρποφορία, πόσο διπλά πονά ένας θάνατος  πριν το πτυχίο. Ακόμα ένα δάκρυ για την  χαμένη ελπίδα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαρτίου 2013, αρ. φύλλου 682