11.11.19

Ἡ 11η Νοεμβρίου αὐτή ἡ κλητή καί ἁγία δι’ ἡμᾶς ἡμέρα


ΟΔΟΣ 14.11.2013 | 715

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ 
ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Επιμέλεια Αναστάση Κ. Πηχιών

Αἷνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν διαρκῶς καί καθ΄ ἡμέραν είς τόν Ὕψιστον τοῦ Κόσμου Ποιητήν καί Βασιλέα, διότι ἔδωκεν είς τούς ἀνθρώπους τήν ζωήν καί τήν ἠθικήν ἐλευθερίαν. Αἷνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν σήμερον μεγαλοπρεπῆ καί λαμπροτέραν, διότι κατά ταύτην τήν ἡμέραν έχάρισεν είς ἡμᾶς τούς κατοίκους τῆς πόλεως ταύτης τήν ἐθνικήν καί πολιτικήν ἐλευθερίαν. Ἀναστάσεως ἡμέρα δι΄ ἡμᾶς ἦτο προωρισμένη ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἡ 11η Νοεμβρίου τοῦ παρελθόντος σωτηρίου ἔτους, καί ταύτην ἱεράν καί ἀξιομνημόνευτον θεωροῦσα ἡ εὐγνώμων καί φιλόπατρις πόλις Καστορία ἐθέσπισεν ἐθνικήν ἑορτήν, ἴνα ἐκφράζη πάντοτε τήν ἐγκάρδιον χαράν καί τήν πνευματικήν ἀγαλλίασιν διά τό ὕψιστον ἀγαθόν, τό ὁποῖον μετά τόσους αἰῶνας ηὐτήχησε νά ἀπολαύση.

Ὁ λαός αύτῆς ὁ καθήμενος ἐπί πεντακόσια καί πλέον χρόνια εἰς τό σκότος βαρβάρου καί ἀνηκούστου δουλείας, εἶδε φῶς μέγα, τό φῶς τό ὁποῖον ἔλαμψεν εκ τῶν ὅπλων καί τῶν ἐλληνικῶν τηλεβόλων, καί εἰς τούς καθημένους ἐν χώρα, ἡ ὁποία ἐστέναζε βαστάζουσα τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, τό ὁποῖον ἐστάθη εἰς τόν ἅγιον τοῦτον τόπον καί ὑπό τήν σκιάν, ἡ ὁποία κατά τό ἀποτρόπαιον σχέδιον τῶν τυράννων προεμήνυε τόν ἐθνικόν ἡμῶν θάνατον, εἰς τούς καθημένους λέγω ἐν χώρα καί σκιά θανάτου φῶς ἀνέτειλε, τό ποθειτόν φῶς τῆς ἐλληνικης ἐλευθερίας. Ἐλευθέρα λοιπόν ἡ κτίσις γνωρίζεται, υἱοί δέ φωτός ἡμεῖς οἱ πρίν ἐσκοτισμένοι. Νῦν δέ εὐλογοῦντες συντόνως τόν ὕψιστον τούτου αἴτιον εὐγνωμόνως τοῖς ἐλευθερωταῖς τά εὐχαριστήρια ἀποδίδομεν, τήν δέ πατρίδα μας ἀξίαν τῆς ἐλευθερίας κρίνομεν.

Οτε ἐνδόξως ὁ τελευταῖος βασιλεύς τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος ἥρως καί ὑπερασπιστής ἐθυσιάζετο, τό δέ Γένος ὁλόκληρον ὑπό φρικτοῦ βαρβαρικοῦ κατακλυσμοῦ κατεποντίζετο, πυκνόν δέ σκότος φοβερᾶς νυκτός τήν λάμψιν τῆς ἐθνικῆς ὑπάρξεως ἠφάνιζε, σπινθήρ ἐν τῆ καρδία παντός Ἕλληνος δέν εἶχε σβεσθῆ, διότι ὑπό παρηγόρου παραδόσεως ὑπεδαυλίζετο, ὅτι «πάλαι μέ χρόνια μέ καιρούς, ὅλα ὅσα ἐχάσαμεν, πάλαι δικά μας θᾶναι». Ἐλπίς σωτήριος μηνύουσα, ὡς ἄστρον τῆς αὐγῆς, τήν μέλλουσαν ἀνατολήν αἰσιωτέρου μέλλοντος, ἐθέρμαινε τόν πόθον, τόν ὁποῖον ἐφανέρωνεν ἡ ἐθνική εὐχή, καί ἡ ἀκράδαντος καί σταθερά τῶν ὀρθοδόξων πίστις εἰς Θεόν ἐκράτυνεν ἐν τῆ ὑπομονῆ τάς ὑπό τόν βαρύν ζυγόν δουλείας ἀφορήτου σκληρῶς δοκιμασθείσας γενεάς. Βαθέως δέ ἐρριζωμένα τήν ἔμφυτον τοῦ Ἕλληνος φιλοπατρίαν καί τόν πρός τήν ἐλευθερίαν ἔρωτα ἡ ἱστορία τῶν πατέρων καί τό προγονικόν παράδειγμα μέ τέχνην ἀνεσκάλευε καί εἰς φανεράν ἀναβλάστησιν ὑπέθαλπεν, ὥστε πολλά τά πολλαχοῦ ἐν τῶ προσώπω τῶν κλεφτῶν καί τῶν ἁρματωλῶν τά φύτρα ἀνεφάνησαν.

Ἐνθουσιώδης γεωργός τά εὐγενῆ καί ιδεώδη τῆς ἐλευθερίας σπέρματα καλλιεργῶν, ὁ Ρήγας ὁ Φεραῖος, εἰς πάσας τάς χώρας τάς ἐλληνικάς διεσκόρπιζεν αὐτά, ὡς φαίνεται καί ἐκ τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων διακρίνονται τά πρῶτα θύματα, τά ὁποῖα ἡ Καστορία εἰς τόν βωμόν τῆς ἐλευθερίας προσέφερε, τούς αεἰμνήστους νέους ἀδελφούς Παναγιώτην καί Ἰωάννην Ἑμμανουήλ, οἱ ὁποῖοι μετά τοῦ Ρήγα εἰς τόν Δούναβιν ἐπνίγησαν.

Αλλ΄ ὁ σπόρος, τόν ὁποῖον αὐτοί εἰς τάς καρδίας τῶν Ἑλλήνων ἔσπειραν, ἐβλάστησε, καί τό 21 ὑπέρλαμπρον ἐξέλαμψε. Τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας ἔκτοτε αεἰθαλές ηὐξάνετο, ἀφ΄ οῦ αἱμάτων ποταμοί μαρτύρων καί ἡρώων, τάς βαθείας ρίζας του ἐπότισαν. Ἀλλά ἐπέπρωτο οἱ κλάδοι του νά μή ἐπισκιάσωσι τό Ἔθνος ἡμῶν ὁλόκληρον ἀλλά μικράν αὐτοῦ γωνίαν. Ἡ Πελοπόννησος καί ἡ Στερεά Ἑλλάς ἀπέβησαν καί τότε, ὅπως τό πάλαι ἡ ἀκρόπολις τοῦ Ἑλληνισμου «Ἐλλάδος ἔρεισμα» κατά τόν Πίνδαρον, τό κέντρον τοῦ ἑλληνικου βασιλείου, τοῦ ὁποίου ὀλίγον κατ΄ ὀλίγον θά ηὐξάνετο ἡ περιφέρεια.

Ἀλλά καθώς τό πάλαι ἡ Ἑλλάς τόν ὑψηλόν αὐτῆς προορισμόν κατώρθωσε νά ἐκτελέση, ἀφοῦ τήν πατρίδα μας Μακεδονίαν ἀρχηγέτην ἐν τῆ θαυμαστῆ σταδιοδρομία της ἀνεγνώρισε καί ὑπό τόν Μέγαν Βασιλέα καί πάντων τῶν Ἑλλήνων αὐτοκράτορα Ἀλέξανδρον μέχρι τοῦ Γάγγου καί Ἰνδοῦ τό κράτος τῆς ἑλληνικης ἐλευθερίας καί τοῦ πολιτισμου ἐπεξέτεινεν, οὐτῶ καί πάλιν πρός αὐτήν προσέβλεψεν ἡ ἀνεξάρτητος Ἑλλάς καί τήν ἀπελευθέρωσιν αὐτῆς ἀναγκαίαν ἐθεώρησε, τόσον διά τήν ἰδίαν της ζωήν καί ὕπαρξιν, ὅσον καί διά τήν πραγμάτωσιν τοῦ ἱερωτέρου πόθου τοῦ ἡμετέρου Γένους, τήν ἀνάκτησιν λέγω τῆς βασιλίδος τοῦ Κωνσταντίνου πόλεως.

Εὐθύς λοιπόν ἐκ τοῦ ἡρωϊκοῦ ἀγῶνος καθώς ἀνέλαβε, μήτηρ φιλόστοργος διά τήν ἀποκατάστασιν φιλτάτων θυγατέρων της φροντίζουσα, δέν ἔπαυσεν ἐπί στιγμήν τήν προσοχήν νά προσηλώνη εἰς τάς ὑπό ζυγόν διατελούσας χώρας της. Κατά βαρβάρων κατακτητῶν καί ἄλλων τῶν δικαίων μας σφετεριστῶν παλαίουσα ἡ μικρά Ἑλλάς μέ ὅπλα εἰρήνης καί πολεμικά μόλις κατώρθωνε νά διασώζη τήν ἐθνικήν συνείδησιν ἀμόλυντον. Ἐν τῶ ἀγῶνι τούτω εὐτυχῶς καί πρός τιμήν ἡμῶν δέν ἐστερήθη ἰκανῶν ἀγωνιστῶν ὡς ἐν πάση ἑλληνικη χώρα καί ἐν τῆ πατρίδι μας, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μέν διδάσκαλοι, ἄλλοι δέ ἱερεῖς καί ἄλλοι μάλλον ἀξιομνημόνευτοι ἐκ μόνου τοῦ πατριωτικοῦ καθήκοντος κινούμενοι τά πάντα ἐριψοκινδύνευσαν, πολλοί τήν περιουσίαν των ἀπώλεσαν, πλεῖστοι καί τήν ζωήν των ἐθυσίασαν.

Καθ΄ἥν ἡμέραν ἐκδηλοῦμεν τήν χαρά, νομίζω, ὅτι δέν μοῖ ἐπιτρέπεται νά μνημονεύσω τόν πένθιμον κατάλογον τῶν ὀνομάτων, ὅσοι ὑπέρ πατρίδος ἔπεσον καλλίνικον, ὡς ἀπεδείχθη, ἀγῶνα ἀγωνισάμενοι. Δέν ἀμφιβάλλω ὅμως, ὅτι σήμερον περιίπτανται ἄνωθεν ἡμῶν καί τῆς χαρᾶς μας συμμετέχουσιν αἱ ἀξιομακάρισται ψυχαί αὐτῶν, ὅσοι ἀπό τῶν ἀδελφῶν Ἑμμανουήλ μέχρι τῶν ἐν Ἠπείρω πεσόντων γενναίων τῆς Καστορίας παλληκαριῶν ποικιλοτρόπως τό καθῆκον ἐξετέλεσαν, πολλάς βασάνους καί τιμωρίας ὑπέστησαν, ἐφυλακίσθησαν, ἐξωρίσθησαν καί διά τοῦ αἵματος καί τῆς ζωῆς των τήν ἀπελευθέρωσιν μας ἐξηγόρασαν. Ἀλλά καί ἄν τῶν ἄλλων τά ἀθάνατα όνόματα δέν ἀναφέρωμεν, ὀφείλομεν, καθ΄ ἥν στιγμήν τά ἐλευθέρια πανηγυρίζομεν, νά μή λησμονήσωμεν τῆς ἡρωϊκῆς ψυχῆς τοῦ ἐθνομάρτυρος καί τῆς Καστορίας ἥρωος, τοῦ δοξασμένου τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνος ἀρχηγοῦ, τοῦ ἀειμνήστου Παύλου Μελα, ὅστις οὔτω τήν πατρίδα μας ἠγάπησεν, ὥστε τήν ἰδίαν του ζωήν ἔδωκε, καί πάντων, ὅσοι τήν ἀξιοθαύμαστον φιλοπατρίαν του καί τήν ἡρωϊκήν του αὐταπάρνησιν μιμούμενοι, τήν ζωήν των προσέφερον πρός διαφύλαξιν ἡμῶν ἀπό τῶν ἀγρίων καί βαρβάρων τῆς χώρας μας ἐπιδρομέων τῶν βδελυρῶν Βουλγάρων.

Καί οὗτοι πάντες εἰς τήν ἀκατάβλητον τοῦ Ἑλληνισμοῦ δύναμιν πιστεύοντες, καί ἀσφαλῆ κατά παντός ἐχθροῦ τόν θρίαμβον αὐτοῦ τήν κατίσχυσιν ελπίζοντες, ἠγωνίσθησαν καί τοιουτοτρόπως εὐθύν καί ὁμαλόν τόν δρόμον εἰς τούς ἐλευθερωτάς ἡμῶν παρεσκεύασαν. Διότι εἶναι ἀναμφισβήτητον, ὅτι ὁ τελεσφόρος Μακεδονικός ἀγών ἐπανέφερεν εἰς τάς ἐκ τῶν ἀλλεπαλλήλων ἐθνικῶν ἀτυχιῶν καί τῶν ἐξευτελισμῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ βασιλείου ἀποτεθαρρημένας καί ἀπαισιοδόξους ψυχάς, τό ἐκλιπόν θάρρος καί τήν αὐτοπεποίθησιν, καί παρεκίνησε τόν καρτερικόν καί εὔελπιν Ἑλληνικόν στρατόν νά παρασκευασθῆ καί ἀναλάβη τόν ἀπελευθερωτικόν πόλεμον, τοῦ ὁποίου ἑορτάζομεν τά νικητήρια.

Μέ στρατηγόν ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον τό ταλαιπωρηθέν Γένος μετά τήν πτῶσιν τοῦ Παλαιολόγου ὡνειροπόλησε, καί ἐξ αὐτοῦ τήν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐθνικων του πόθων προσεδόκησεν, ὁ Ἑλληνικός στρατός ἐκδικητής τῶν ὕβρεων καί τῶν ἀκαταπαύστων προσβολῶν, καθαριστής τοῦ ἄγους, τό ὁποῖον τήν πατρίδα μας ἐμόλυνεν, ὁρμᾶ ἀκαταμάχητος εἰς τό Σαραντάπορον καί εἰς τά Γιαννιτσά καί νικηφόρος εἰς τήν Θεσσαλονίκην εἰσέρχεται ἐλευθερωτής ἀπό μακρᾶς δουλείας τῶν δοκιμαζομένων ἀδελφὼν του. Ἐκεῖθεν τήν τελείαν ἐκκαθάρισιν ἀπό πᾶν ἴχνος βαρβαρικοῦ ποδός καί τήν ἀπολύτρωσιν καί τῶν ἄλλων ὀνομαστῶν Μακεδονικῶν πόλεων συμπληρῶν ἐκστρατεύει πρός δυσμάς, καί πᾶσαν ἀντίστασιν καταβαλών ὑψώνει πανταχοῦ τήν κυανόλευκον σημαίαν τοῦ Σταυροῦ, καί νικητής καί τροπαιοῦχος προχωρεῖ εἰς τέλειον τοῦ ἐχθροῦ ἐξαφανισμόν. Τότε λοιπόν προώρισεν ἡ θεία Πρόνοια νά ἴδωμεν καί ἡμεῖς τό φῶς τῆς ἐλευθερίας τό ἀληθινόν, νά χαιρετίσωμεν τήν ἀνατολήν νέων ἡμερῶν καί νά μακαρίσωνεν ἡμᾶς αὐτούς, διότι εἰς ταύτην τήν ἐποχήν ἐζήσαμεν.

Η 11η Νοεμβρίου αὐτή ἡ κλητή καί ἁγία δι΄ ἡμᾶς ἡμέρα, καθ΄ ἥν τήν μνήμην τοῦ ἀγίου μεγαλομάρτυρος τῆς πίστεως ἡμῶν Μηνᾶ τιμῶμεν καί ὡς στρατιώτην χρηματίσαντα εὐλόγως προστάτην τῶν ἐλευθερωτῶν μας ὀφείλομεν εἰς τό ἐξῆς νά θεωρῶμεν, αὐτόν μέν παρακαλοῦντες ὑπέρ τοῦ στρατοῦ καί τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ τῆς πόλεως ταύτης διηνεκῶς νά πρεσβεύη, ἡμεῖς δι΄ αὐτοί τόν Παντοδύναμον Θεόν δοξολογοῦντες καί πρός τούς ἐλευθερωτάς εγνωνονοῦντες.

Εὐγνωμοσύνην λοιπόν ἄς ἐκφράσωμεν πρός τόν γενναῖον καί ἔνδοξον Ἑλληνικόν Στρατόν καί διά τήν ἀπελευθέρωσιν ἡμῶν καί διά πάντα τά ἔνδοξα κατορθώματα, τά ὁποῖα εἰς δύο ἀλλεπαλλήλους πολέμους διέπραξε, καί διά ταῶν ὁποίων τήν πατρίδα μας Ἑλλάδα ἐδόξασε, καί ὡς εἶπεν ὁ δοξασμένος βασιλεύς ἡμῶν «μεγάλην, τιμημένην, σεβαστήν καί ἔνδοξον εἰς ὅλον τόν κόσμον κατέστησεν». Εὐγνωμοσύνην καί τιμήν καί πρός τούς τιμημένους τῆς Καστορίας ἐθελοντάς, οἵτινες εὐθύς ὡς ἡ τῆς πατρίδος φωνή ἀνά τά πέρατα ἀντήχησε καί τούς Ἕλληνας εἰς τόν υπέρ τῆς πατρίδος ἀγῶνα ἐκάλεσεν, ἔσπευσαν, ἀφ΄ οὗ τά ἑαυτῶν συμφέροντα καί τάς ἐπικερδεῖς των ἐργασίας ἐγκατέλιπον, ἔσπευσαν μέ αὐταπάρνησιν ἀξιομίμητον, καί μετά ζήλου ζηλευτοῦ τά ὅπλα ἔλαβον, καί ἀξιεπαίνως ἐπολέμησαν, ὥστε τήν μέν Ἑλλάδα φιλοστόργως ὑπηρέτησαν, τήν δέ ἰδιαιτέραν μας πατρίδα κατ΄ ἐξοχήν ἐτίμησαν.

Εὐγνωμοσύνη, δόξα καί τιμή μάλιστα ὀφείλεται πρός τόν τροπαιοφόρον τῶν Ἑλλήνων Στρατηλάτην καί Θριαμβευτήν τόν δαφνοστεφανωμένον νικητήν τῶν δύο αἰωνίων βαρβάρων ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅστις ἐκ διπλῆς δουλείας τήν Μακεδονίαν μας ἀπήλλαξε, καί τό Ἔθνος εἰς στάδιον παλαιᾶς δόξης καί μεγαλείου ἐπανήγαγεν, ἐπί καιρόν σταθμεύον ὅπως κραταιότερος ἐπαναλάβη τόν δρόμον ἐκεί, ὄπου ὑπό τούς θόλους τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐπισήμως Κωνσταντινος ΙΒ΄ θά ὀνομασθῆ.
Ὑπέρ αὐτοῦ καί τοῦ νικηφόρου του Στρατοῦ πρός τόν Θεόν εὐχόμενοι δεῦτε μιᾶ καρδία καί φωνῆ ἀναφωνήσωμεν:

Ζήτω ὁ δοξασμένος Βασιλεύς!
Ζήτω ὁ ηρωϊκός αὐτοῦ Στρατός!
Ζήτω ἡ Πατρίς!


Ἐξεφωνήθη, ὑπό τοῦ Κων/νου Ἀν. Πηχιών, ἐν τῶ μητροπολιτικῶ ναῶ Καστορίας  ἐπί τῆ ἐπετείω τῆς ἀπελευθερώσεως αὐτῆς  ἐντολῆ τῆς ἀντιπροσωπίας τῆς κοινότητος  τήν 11ην Νοεμβρίου 1913.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Νοεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 715


Σχετικά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ