ΣΟΦΙΑΣ ΚΛΕΙΟΥΣΗ: Θραυσμένοι Ανάπαιστοι

Καταγάλανη χρωμάτιζε πάντα τη μέρα εκείνη

το βλέμμα το θαυμαστικό του αλλοπαρμένου κοριτσιού·

καταγάλανη και ας ξημέρωνε μες στην καταχνιά…

Και μεθούσε με το πρώτο μύρωμα της άνοιξης

και γέμιζε τους κόρφους της με δάφνες της νίκης θαλερές,

έτσι όπως απάγκιαζε τα λιανά της όνειρα

στα στέρνα τα πλατιά των αγριεμένων ηρώων

με την πικρή τη λόγχη τους να ευαγγελίζονται

έναν άσβεστο ήλιο και μια ολόφωτη ακέρια πατρίδα.

Μέτραγε έπειτα τα σημαιάκια τα κρεμασμένα στη σειρά στο παλκοσένικο

 ξεχύνονταν με λάβρα και ορμή κλεφτόπουλα, κληρικοί και γιαταγάνια,

τ’ αγέρι τρικυμίζανε πολέμου ιαχές και ελευθερίας όρκοι ιεροί

και αφηνόταν στον στιβαρό ρυθμό της μουσικής,

το βήμα της συναρμοσμένο εξαίσια σε μια 

αναπαίστων θεϊκή ακολουθία:

«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,

περπατώντας η δόξα μονάχη…».

Μα ήρθε ο καιρός και σώθηκαν πια τα παραμύθια.

Το βλέμμα της βαθαίνει ο Καιρός και της γνώσης ο στερνός καρπός,

γκριζωπός αργοσβήνει ο ουρανός μέσα στα ξέφτια της άγιας μέρας,

ποδοπατήθηκαν οι δάφνες και χλομιάσαν οι αθάνατες μορφές

βουβή η πλατεία και λαβωμένες οι νότες της ολόλαμπρης γιορτής.

Λιγόστεψε ο κόσμος…

Τώρα ανίερα χέρια αποθέτουν τα στεφάνια στους βωμούς

και αγέλαστα χείλη σφαλιστά

το αίμα ξεπουλούν και την αντρίκια την ψυχή της Ρωμιοσύνης.

Και χωλαίνει ετούτος ο Μάρτης

πάνω σε θραύσματα αναπαίστων 

και χωλαίνει πάνω σε νότες γρασωμένες

στα δάκρυα της ασάλευτης κοιλάδας…

«στων Τεμπών» ματώνει ο ήλιος βουλιάζοντας

«την ολόμαυρη ράχη» 

και πώς να βρει το αλλοτινό κορίτσι το αγέρωχο βάδισμά του

αγκιστρώθηκε ο νους πάνω στις δίδυμες ράγες…

«περπατώντας η θλίψη μονάχη»

και σε ποιο επίγραμμα να χωρέσει του ανθρώπου 

η αιώνια κραυγή

«μελετά τα λαμπρά μας βλαστάρια»

και πώς να ευωδιάσει της νιότης ο ανθός

στην παγωνιά της μαραζιάρικης χώρας;

Μα κρύβει τον σπόρο δυνατό μέσα στα σπλάχνα της η «έρημη γη»·

δειλά χελιδονάκια το ξημέρωμα υφαίνουν του νέου Ευαγγελισμού

και χιλιάδες σγουρόμαλλες ελπίδες γράφουνε κιόλας το νέο χρονικό…

Κι εκείνη θα βρει ξανά τους αναπαίστους τους σεμνούς

ανάλαφρη τους γαλάζιους της πλισέδες μες στην περήφανη πομπή θα κυματίσει

και στο μπαλκονάκι το παλιό, στον αλύγιστο δίπλα τον ιστό

βιγλατόρισσα θα βγει

τον ήλιο τον παντοτινό να δει να λάμνει

στο αντιφέγγισμα το χρυσό 

της μαρτιάτικης λίμνης.

Σοφία Κλειούση

Καστοριά, Μάρτιος 2023

Φωτογραφία: Άρι Σέφερ (1795-1858) Οι Σουλιώτισσες (1827), λεπτομέρεια, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι Γαλλίας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Μαρτίου 2023, αρ. φύλλου 1168.