16.3.13

ΚΩΣΤΑ ΛΑΚΗ: Απών και Παρών



Ήταν πολλές οι φορές που είπα... πατέρα δεν μας χέζεις, που ευχήθηκα να πεθάνει, που έλεγα πως δεν μ’ αγαπά, που ό,τι έκανα το έλεγε λάθος... που ό,τι έκανε το έλεγα λάθος εγώ.
Ήταν πολλές οι φορές που δεν σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον να κοιταχτούμε στα μάτια να μιλήσουμε με ειλικρίνεια για της ζωής μας τα κρίματα, φεύγαμε συνέχεια, ο ένας από εδώ και ο άλλος από ‘κει, φεύγαμε, αλλά... και ξέραμε πως κάπου δεν ήμασταν αυτοί που δείχναμε ο ένας στον άλλον.
Και να, φτάνει μια μόνο στιγμή που μου θυμίζει τι έχασα και με κάνει να μετανιώνω που δεν του έδωσα λίγο χώρο να χωρέσει το φόβο του και να τον κάνει θάρρος.
Δεν τα βάζω με τον εαυτό μου, δεν με κρίνω για να γεμίσω τύψεις και ενοχές, μια διαπίστωση συναισθηματική κάνω γιατί ξέρω πως τώρα που κοντεύει το τέλος... εκείνος μου λέει λόγια που με συγκινούν και εγώ κάνω πράγματα που τον κάνουν περήφανο
Πάλι δεν λέμε πολλά. Όταν όμως κοιτάω στον καθρέφτη το πρόσωπό μου πολλές φορές βλέπω το δικό του βλέμμα και ξέρω πως όπως και να σκεφτώ, έχω μέσα μου την σιγουριά πως τον αγαπώ και πως με αγαπάει. Ακόμη και σήμερα που μου το είπε με την απλότητα του ηλικιωμένου που είναι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου και θέλει να πει ίσως αυτή την λέξη που την λέει σπάνια... όχι γιατί δεν την αισθάνεται αλλά γιατί δεν τολμούσε να την πει από φόβο, ίσως γιατί δεν ήξερε και πως να την πει...
Ποτέ δεν στάθηκα να τον ρωτήσω για τα δικά του όνειρα, για τη δική του εφηβεία για την δική του ενηλικίωση, δεν ξέρω αν ήταν δική μου δουλειά αυτό, αλλά να... είναι κάποιες φορές που ξέρεις πως τα περιθώρια στενεύουν και θέλεις να προλάβεις.
Πολλές ημέρες... σχεδόν δύο χρόνια... εκείνος... είναι απών, μπορεί να είναι στα σύννεφα, ποιος ξέρει...φοβόταν τα αεροπλάνα.
Εγώ στέκομαι και κοιτώ τα σύννεφα που γεμάτα βροχή έρχονται και φεύγουν πάνω από την πόλη που αγαπώ, πάνω από το κεφάλι μου που είναι γεμάτο άβολες σκέψεις.
Στέκομαι και προσπαθώ να κρύψω τον θυμό μου, να τον τιθασέψω, να τον απομακρύνω από την πραγματικότητα που με πονάει.
Στέκομαι για μια ακόμη φορά μετέωρος όπως πρέπει να στέκονται οι ονειροπόλοι άνθρωποι και ξέρω πως μπορώ να κρατήσω στα χέρια μου το τίμημα της κάθε μου επιλογής.
Ο θάνατος είναι κάτι τόσο απλό που σε τρομάζει ακριβώς για αυτήν την απλότητα του, για την σιωπηλή του είσοδο και την θορυβώδη έξοδο του πολλές φορές.
Τον θάνατο τον περίμενα χρόνια πολλά να τον συναντήσω στην ζωή μου και μέσα σε μια ημέρα τον άγγιξα δύο φορές.
Την πρώτη τον άκουσα, τη δεύτερη τον ένοιωσα να με χλευάζει και να απομακρύνεται.
Στάθηκα μάρτυρας της παρουσίας του και της μοναξιάς του
Πόσο τον λυπήθηκα τελικά, κάνει τα πάντα να μην μείνει μόνος.
Στο νεκροταφείο, στέκεται πάντα στην άκρη, εκεί που πετάνε τα σελοφάν από τα άνθη που φέρνουν στους νεκρούς, εκεί που κάνουν τα νερά ρυάκια από την βρύση που στάζει, στέκεται εκεί για να ξεδιψά, για να δροσίζει τα κουρασμένα πόδια του, να βρέχει τις άκρες των δακτύλων του, να δροσίζει τα μάτια του.
Δεν φορά ρούχα πλουμιστά και καθαρά, δεν έχει τα μαλλιά του φρεσκολουσμένα, τα νύχια του είναι λίγο μακριά και βρώμικα, και η ανάσα του μυρίζει πείνα.
Τον είδα και δεν με τρόμαξε... δεν με έκανε να πισωπατήσω. Τώρα ξέρω πως είναι, τον γνωρίζω, τον θυμάμαι, τον κατανοώ...
...βράδιασε και εκεί που πήγαινα να σβήσω τα φώτα και να πέσω για ύπνο, ένα μισό λαμπερό φεγγάρι μου έκλεισε το μάτι και μου χαμογέλασε.
Έη! μου είπε, έτσι πας για ύπνο χωρίς να με θαυμάσεις;
Συγνώμη του είπα δεν σας πρόσεξα σήμερα... είχα άλλα στο μυαλό μου.
Καλά κάνεις και έχεις πολλά στο μυαλό σου, αλλά μην ξεχνάς πως αν σταματήσεις να βλέπεις τα διαφορετικά τότε θα είναι σαν να μην έχεις καταφέρει τίποτα.
Σταμάτησα να σβήνω τα φώτα, βγήκα στον κήπο, παρέα με την γάτα και την σκύλο μου, κάθισα δίπλα στην λίμνη με τα χρυσόψαρα και κοίταξα το φεγγάρι που λαμπύριζε πάνω της.
Αισθάνθηκα μια ζέστη να με πλημμυρίζει και τα πόδια μου σηκώθηκαν από το έδαφος, λίγο έκανα να απλώσω το χέρι μου και γέμισε ασήμι, λίγο έκανα να ακουμπήσω το πρόσωπό μου και βάφτηκε με φως, λίγο έκανα να ευχηθώ και η καρδιά μου ήξερε πως κάθε φράση που είπε, σάρκα και οστά θα έπαιρνε σύντομα.
Και έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αφήνομαι στην πολυτέλεια της απλότητας πιο συχνά και πιο πολύ, γιατί δεν έχει καμιά αξία η ζωή χωρίς τα περιττά...ακούς πατέρα;
Πάλι δεν σε ακούω ...πάλι θα κάνω του κεφαλιού μου... μα μην μου κακίζεις...ίσως να ζω εγώ αυτό που δεν κατάφερες να ζήσεις εσύ ...και έτσι χαμογελάσεις πλατιά... όπως σε κάποιες παλιές φωτογραφίες στέκεις με την νεότητα στο πρόσωπο σου χαμογελαστός και την αγαπημένη σου στο πλάι να σε θαυμάζει.


***

Επειδή μερικές φορές οι παρεξηγήσεις είναι αναπόφευκτες αλλά μοιάζουν και με φάρσα, και μετά τα σχόλια στο blog της ΟΔΟΥ για λογοκλοπή του  αρθρογράφου και εν αγνοία της διεύθυνσης της εφημερίδας, προς άρση κάθε παρεξηγήσεως διευκρινίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα λογοκλοπής για τον πολύ απλό λόγο ότι ο ανώνυμος συγγραφέας που δημοσιεύει τόσο καιρό στην ΟΔΟ με το ψευδώνυμο  «Airotsak» και ο διαχειριστής του blog (whitesnow17) είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Γεγονός που ήταν γνωστό εξ αρχής στην ΟΔΟ, αλλά έγινε σεβαστή η επιθυμία του να γράφει ανώνυμα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Νοεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 668
Φωτό: Gilbert Garcin

7 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/3/13

    Ο ίδιος που κατήγγειλε τη "λογοκλοπή" (δικαίως κατά τη γνώμη του πάντοτε και θέλοντας να προστατέψει τον ίδιο τον Κώστα Λάκη και το κύρος της ΟΔΟΥ...ΚΑΙ Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ...) δεν έχει παρά να εκφράσει το θαυμασμό του για το ωραίο αυτό κείμενο και την αγάπη του στον airotsak- Κώστα Λάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βασίλειος17/3/13

    Ένα από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει για τον πατέρα, για τον θάνατο, για την ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το λουλουδάκι του μπαξέ17/3/13

    Η απλότητα στη ζωή, η απλότητα στη γραφή ...
    Έτσι καταφέρνει ο συγγραφέας να μεταδώσει και στον αναγνώστη εκείνη τη ζεστασιά που γράφει ότι αισθάνθηκε να τον πλημμυρίζει και τον ίδιον.
    Γι' αυτήν τη μοιρασιά ευχαριστώ και συγχαίρω, έστω ανωνύμως, ελπίζω το επ' εμοί όχι αναξίως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος17/3/13

    Κύριε Κώστα μου,
    δεν ξέρω τί γίνεται στο Βυσσινόκηπό σου, γιατί όπως έχω δηλώσει ξεκάθαρα (κι ας μη με πιστεύετε) ζω στην ξενητιά. Ούτε την παράσταση του αγαπημένου μου Μποστ μπόρεσα να ιδώ.
    Αυτό το κείμενό σου όμως με συγκίνησε ιδιαίτερα...
    Εύχομαι καλή συνέχεια !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος24/3/13

    Πολύ καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θεοδότα17/3/16

    Έτσι... έτσι... Για να μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε.

    Με αγάπη
    (χωρίς εισαγωγικά, συνΟΔΙΤΕΣ)
    Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ