28.6.15

ΙΩΑΝΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗ: Μια ταπεινή εξομολόγηση στη Νένη

Λενάκι,

Γράφω για να σου εξομολογηθώ κάτι. Είναι που θέλω πολύ να συμμετέχω στο πένθος για την απώλεια σου αλλά ακόμα δεν μπορώ.

Κανένα κύτταρο του σώματος μου δεν μπορεί να το πιστέψει. Καμία λογική δεν βρίσκω για να δεχτώ ότι την Κυριακή δεν θα διαβάσουμε μαζί την εφημερίδα που παίρναμε για να τη μοιραστούμε αργότερα.

Καμία σκέψη δεν ευσταθεί για να δικαιολογήσει πως δεν θα κρατήσεις στην αγκαλιά σου τον νεοφερμένο μου γιο και δε θα μου δώσεις μαμαδίστικες συμβουλές. Κανένας ήχος δεν μπορεί να καλύψει τη μνήμη της φωνής σου όλο ζωντάνια να γελάει, να νουθετεί, να κάνει παρατηρήσεις, να διδάσκει, να απαγγέλει.

Και εκείνη η πόρτα στο σπίτι σου, μάλλον συμβολικά έκλεινε με δυσκολία γιατί εκεί χωρούσαν οι αμέτρητοι φίλοι σου, τα γλέντια που σκάρωνες, οι χάρες, τα συμβούλια, τραπέζια γιορτινά αλλά και καθημερινά. Εκείνη η πόρτα δεν θα ξανανοίξει και πίσω της να είσαι εσύ; Πολλά βράδια μου έρχεται να έρθω να σου χτυπήσω μήπως και όπως προστάζει όλο μου το είναι, πρόκειται για ψέμα.

Ακόμα και στην εκκλησία βρε Λενάκι που τόσος κόσμος ήρθε να σε χαιρετήσει πίστευα πώς να! έτσι θα κάνεις και θα πεταχτείς για να πεις « Σας την έσκασα! Ήθελα να δω πόσοι θα έρθετε σ΄αυτην μου την παράσταση!»

Και περιμένω Λενάκι. Περιμένω να έρθεις να μου πεις να μη φοβάμαι και πως όλα είναι ένα θεατρικό ψέμα. Μόνο που, κάποιες φορές μου περνάει η φευγαλέα σκέψη πως αν είναι να έρθεις να με βρεις αυτό θα είναι στα πιο όμορφα όνειρα μου.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Φεβρουαρίου 2015, αρ. φύλλου 774


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ