Λόγος & Αντίλογος

 «Έλεγχος της εξουσίας»

Ποιος θα τους ελέγχει, εάν όχι οι δημοσιογράφοι; Ποιος θα αποκαλύπτει; Πρέπει να αισθάνονται και δυνατοί και πάνω από εξουσίες, γιατί ακριβώς, ούτε εξουσία είναι, αλλά και την πεμπτουσία της δημοκρατικότητας αποτελούν

Είναι πολύ φυσικό οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας να φοβούνται πολύ περισσότερο τον Τύπο και από αυτήν ακόμη την αντιπολίτευση. Όσο σκληρή κι αν είναι. Διότι η μεν όποια αντιπολίτευση, διεκδικώντας και αυτή την εξουσία, εξαπολύει τον έλεγχο τόσο, όσο να μην καταστεί κάποια στιγμή, μπούμερανγκ. Και βεβαίως, συγκαλύπτει σημεία που θα εμφάνιζαν και τις δικές της αδυναμίες. 

O Τύπος είναι αδιάφορος προς τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Πολυπρισματικός καθρέφτης του συνόλου των κοινωνικών εκφράσεων, απεικονίζει, διερευνά, αποκαλύπτει, κρίνει και παρουσιάζει ό,τι συμβαίνει. Και θα προσθέταμε ότι αποτελεί περισσότερο αντιπροσωπευτικό θεσμό και από αυτόν ακόμη της Βουλής. Όπου η φωνή του λαού δημοσιοποιείται έτσι ακριβώς όπως εκφράζεται. Ενώ στην πολιτική, αν θέλετε, διέρχεται μέσω των κομματικών σκοπιμοτήτων. Και όχι μόνον... 

Η επιδίωξη να περιοριστεί η δυνατότητα του δημοσιογραφικού ελέγχου και των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων επιχειρείται βίαια και ύπουλα. Είναι μια τουλάχιστον αφελής προσπάθεια η οποία βεβαίως όχι μόνο δεν θα εξυπηρετήσει την επιδίωξη της εξουσίας να δρα ανεξέλεγκτα, αλλά θα επιτρέψει στον «τύπο και τα μέσα» να επινοήσουν νέους τρόπους διερευνήσεων και παρουσιάσεων σαφώς πιο σκληρών και ενδεχομένως περισσότερο αποτελεσματικών. 

Και εφ' όσον θα τούς «μαντρώσουν» σε ένα γκέτο παρανομίας, είναι σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί ένα «αντάρτικο», τρόπον τινά, όπου ο κλεφτοπόλεμος και το ανορθόδοξο των μεθόδων θα επιβληθούν των καταξιωμένων και δοκιμασμένων αρχών και αξιών. Αυτών, δηλαδή, που επιχειρείται η κατάργηση. 

 

Κάθε εφημερίδα και κάθε σταθμός εκφράζουν λίγο-πολύ, κάποιο ποσοστό κοινής γνώμης. Αυτοί τόσους Έλληνες, οι άλλοι, άλλους τόσους. Και έρχεται μια κυβέρνηση και τούς λέει: «Δεν θα μιλάτε». «Δεν θα μας ψάχνετε». «Δεν θα μας ελέγχετε». 

Και ποιος θα τους ελέγχει, λοιπόν, εάν όχι οι δημοσιογράφοι; Ποιος θα αποκαλύπτει; Ποιος θα παρακολουθεί, βήμα προς βήμα όλη τους τη ζωή, ακόμα και την ιδιωτική, προκειμένου να ξέρουμε εάν αυτοί που μας κυβερνούν, αξίζει να κυβερνούν;

Ας το δούμε, λοιπόν, και αυτό. Ας δούμε εάν θα μπορέσουν να τους κλείσουν το στόμα. Πρέπει να αισθάνονται και δυνατοί και πάνω από εξουσίες, γιατί ακριβώς, ούτε εξουσία είναι, αλλά και την πεμπτουσία της δημοκρατικότητας αποτελούν. 

Για όλους τους εμπλεκομένους στην δημοσιογραφία το αξίωμα θα έπρεπε να είναι: «τα σχόλια ελεύθερα και τα γεγονότα είναι ιερά», είναι ένας βωμός, στον οποίο έπρεπε να θυσιάζουν καθημερινά τον εαυτό τους και το είναι τους.

Ένας συνυπεύθυνος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Ιουλίου 2020, αρ. φύλλου 1038