24.12.20

Η πρόεδρος της Δημοκρατίας



Μέρες τώρα μετράμε νεκρούς στα νοσοκομεία μας, μέρες τώρα περιμένουμε με αγωνία να δούμε τον αριθμό τους να μειώνεται. Κι όμως, οι ειδικοί μας προειδοποιούν: θα υπάρξουν περισσότερα θύματα από τις επιπλοκές της νόσου. Θα υπάρξουν περισσότεροι νεκροί. Ήδη ξεπέρασαν τις τέσσερις χιλιάδες.

Είναι μια πραγματικότητα που μας τραυματίζει συλλογικά, ένας απολογισμός που μας μουδιάζει ως κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά μόνοι στις εντατικές, χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να τους κρατάει το χέρι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αποχαιρετίσουν τους οικείους τους, δεν είναι «ξένοι νεκροί», απλοί αριθμοί σε μιαν αδιάφορη στατιστική. Έχουν όνομα και πρόσωπο. Είναι πατέρες, μητέρες, αδέλφια, φίλοι. Όταν τους θυμόμαστε, όταν τους μνημονεύουμε, τους ξαναφέρνουμε ανάμεσά μας. Όταν τους ονομάζουμε, δεν τους αφήνουμε να νεκρωθούν οριστικά.

Η εφημερίδα New York Times δημοσιεύει κάθε τόσο έναν κατάλογο νεκρών με δυο λέξεις που τους χαρακτήριζαν όσο ζούσαν. Μια προγιαγιά, που είχε εύκολο το γέλιο. Ένας παππούς που του άρεσε το μπέικον, τραγανό και ξεροψημένο. Ένας πιανίστας της τζαζ, που τον αγάπησαν οι μαθητές του. Μια νοσηλεύτρια που ξενυχτούσε πλάι στους ασθενείς της. Ένας γιατρός, λίγο πριν από τη σύνταξη. Ένας ιερέας αφοσιωμένος στην ενορία του. Εμείς, γνωρίζουμε ελάχιστους από όσους «δεν τα κατάφεραν». Τον πρώτο μας νεκρό, τον εκπαιδευτικό Μανώλη Αγιομυργιαννάκη. Τον πρωτοπόρο ορειβάτη, αναρριχητή, εκπαιδευτή Μιχάλη Τσουκιά. Την 37χρονη βοηθό ακτινολόγου Ευαγγελία Γαζέπη που εργαζόταν στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Τον 39χρονο ντι τζέι Δημήτρη Μπέλλο. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες ακόμη. Και πλάι σ’ αυτούς οι λαβωμένες τους οικογένειες που δεν ξέρουν πώς να πενθήσουν τον «απόντα θάνατο» των αγαπημένων τους.

Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Ας μη τη συνηθίσουμε. Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν, έστω κι αν η ανάμνησή τους εξουθενώνει την ηθική μας αντοχή. Αθέατοι πια, αλλά ονομασμένοι, οι νεκροί μας γίνονται φιλικοί, παρηγορητικές σκιές στη δύσκολη καθημερινότητά μας.

17.12.2020

Κατερίνα Σακελλαροπούλου




15 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/12/20

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος24/12/20

      Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος24/12/20

    Έχει και γατούλα μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος25/12/20

    Επιτέλους η Ελλάδα έχει ΠΡΟΕΔΡΟ δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος25/12/20

    Πιό άχρωμο, άνοστο, και ξενέρωτο μήνυμα δεν έχει ξαναειπωθεί από εκπρόσωπο της [….] μπέηκον, πιανίστες, τζαζίστες και της εξουσίας χιουμορίστες.
    Κρύο και απόμακρο σχόλιο, χωρίς σφιγμό, παλμό και ξένο πρός το λαικό αίσθημα....
    Καληνύχτα Ελλάδα, καληνύχτα πατρίδα μου.
    Καλή Ανάσταση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος25/12/20

      Με το συμπάθειο αλλά μάλλον δεν καταλαβαίνετε ελληνικά...

      ΑΥΤΟ ΕΔΩ:
      [...] Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Ας μη τη συνηθίσουμε. Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν, έστω κι αν η ανάμνησή τους εξουθενώνει την ηθική μας αντοχή. Αθέατοι πια, αλλά ονομασμένοι, οι νεκροί μας γίνονται φιλικοί, παρηγορητικές σκιές στη δύσκολη καθημερινότητά μας.
      EINAI ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΟΣΤΟ, ΑΧΡΩΜΟ, ΞΕΝΕΡΩΤΟ, ΑΠΟΜΑΚΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΣΦΥΓΜΟ, ΞΕΝΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ..
      Τί να σου πει κανείς /χρονιάρες μέρες και σακατεμένες μέρες;

      ε τ ε ρ ό χ θ ω ν

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος25/12/20

      Ναι είναι δικαίωμά μου, δεν κατάλαβα θα σε ρωτήσω για το τι κρίνω....;

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος26/12/20

      Και η γη ειναι επίπεδη...

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος25/12/20

    Επιτέλους η Ελλάδα έχει ΠΡΟΕΔΡΟ δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος25/12/20

    Όπως κι ο ΑΡΗΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος26/12/20

    Καλή η ποίηση ρε παιδιά όταν όμως απευθύνεσαι σε ανθρώπους που έχουν πρόβλημα επιβίωσης μετατρέπετε σε πρόκληση. Η κυρία δεν έχει καταλάβει σε τι κατάσταση είναι οι έλληνες. Μαλλον ζει στο Παρίσι όπως η Κάλλας και η Μούσχουρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος26/12/20

      Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες...

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος26/12/20

      Η Κάλλας, δε ζει στο Παρίσι, εδώ και χρόνια!

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος26/12/20

      https://www.mixanitouxronou.gr/i-maria-kallas-apotefrothike-sto-parisi-kai-oi-stachtes-tis-skorpistikan-sto-aigaio-giati-o-proin-syzygos-tis-meneggini-katiggeile-oti-exafanisthike-i-tefrodochos/

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος27/12/20

    Διορισμένη ανωτάτη κρατική λειτουργός....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ