 |
| ΟΔΟΣ 21.6.2018 | 941 |
Πρέσπα, 17 Ιουνίου 2018
Από χτες ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό, που τη Μακεδονία μας αφορά -το «μας» σημαίνει «της καρδιάς μας», δεν γράφτηκε για να ξεχωρίσει τη δική μας Μακεδονία από κάποια άλλη, αφού μία αληθινή Μακεδονία υπάρχει, η άλλη είναι πλαστή, προϊόν χρόνιας πλαστογράφησης και πρόσφατης, μόλις σημερινής, επικύρωσης της πλαστογράφησης αυτής, με τυμπανοκρουσίες και πρωτόκολλα, που μόνον τους on camera πρωταγωνιστές αφορούν και κανέναν άλλον.
Είμαστε μάρτυρες όλοι εμείς που ζήσαμε σήμερα καταστάσεις απρόσμενες, μολονότι οφείλαμε να είμαστε προϊδεασμένοι με τόσον παραλογισμό που ζούμε όλο και συχνότερα τελευταία, με όλο το άσπρο που κάποιοι μετατρέπουν πανεύκολα στις μέρες μας σε κατάμαυρο, για να ικανοποιήσουν τη βαθύτατη ανάγκη τους να λαϊκίσουν κι όχι να εκφράσουν τον λαό, όπως θα έκαναν αν ήταν γνήσιοι αριστεροί ή, έστω, γνήσιοι δημοκράτες -«ούτε καν» θα συμπλήρωναν τα νιάτα που σήμερα γέμισαν τη Βίγλα και βροντοφώναξαν από τα βάθη της γεμάτης όνειρα και παλμό καρδιάς τους, αγανακτισμένα από τα πάθη της Μακεδονίας μας, που σήμερα κορυφώθηκαν, και αυτό μονάχα αποτροπιασμό μας προκαλεί και φρίκη.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για τη διαμαρτυρία μας, όχι προς την Πρέσπα, αλλά προς το Πισοδέρι, μέσω Λεχόβου, μια που οι δρόμοι από τους οποίους θα περνούσαν οι επίσημοι που θα επικύρωναν τη συμφωνία έπρεπε να είναι ασφαλείς γι’ αυτούς. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς που αποκαλούν τους αστυνομικούς «μπάτσους, γ…, δ….», όπως συνηθίζουν οι φίλα προσκείμενοι κάποιων αναρχικοί, σήμερα όμως εμποδιστήκαμε από αυτούς κι έτσι, καθώς ανήκουμε στους νομοταγείς πολίτες αυτής της χώρας, ακολουθήσαμε τις οδηγίες. Στον δρόμο προς Αμύνταιο, όμως, εκπλαγήκαμε, βλέποντας ένα σκοπιανό λεωφορείο με Σκοπιανούς επιβάτες να κατευθύνεται προς τον χώρο της υπογραφής, προστατευόμενο από δύο περιπολικά μας, ένα μπροστά κι ένα πίσω! Το ίδιο λεωφορείο συναντήσαμε και όταν επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο και πάλι με την ίδια διπλή προστασία, οξύμωρο μας φάνηκε και αφύσικο, αλλά δε βαριέσαι…
Στο ιστορικό κι ηρωικό Πισοδέρι, τα πράγματα, λόγω του μεγάλου πλήθους, ήταν δύσκολα, ως προς την πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης διαμαρτυρίας. Κανείς μας δεν το περίμενε ένα τόσο μεγάλο πλήθος: είχαν έρθει πολλές δεκάδες λεωφορεία από όλη τη Μακεδονία, χωρίς το «μας» αυτή τη φορά, γιατί η Μακεδονία είναι μία και δική μας είναι, χώρια τα ΙΧ που αναγκαστικά διπλοπάρκαραν στον δρόμο σε μεγάλη απόσταση από το χιονοδρομικό της Βίγλας και πηγαίνοντας προς αυτό από τη Φλώρινα και προς την Πρέσπα – πέρασε πάνω από μία ώρα για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας. Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά κι ο κόσμος παρακολουθούσε, ξαφνικά κάποιοι ζωηροί, αρκετοί είναι αλήθεια, από το συγκεντρωμένο πλήθος άρχισαν να κατευθύνονται προς το σημείο όπου οι αστυνομικοί εμπόδιζαν τη διέλευση. Έτσι έγιναν τα επεισόδια και τα έκτροπα, όχι από το πλήθος των διαδηλωτών, αλλ’ από κάποιους από αυτούς που προχώρησαν παραπέρα.
Γι’ αυτό το τι έδειξαν οι ειδήσεις ήταν η παραποιημένη αλήθεια κι όχι η αλήθεια που όφειλαν να δείξουν. Γιατί όφειλαν να δείξουν και την πολύ μεγάλη κι ειρηνική συγκέντρωση, όχι τα –ασυνήθιστα σκληρά και βίαια, είναι αλήθεια– επεισόδια που κάποιοι προκάλεσαν. Αποπροσανατόλισαν έτσι τα κανάλια τον κόσμο και τον εμπόδισαν να καταλάβει τι έγινε σήμερα εκεί. Επιπλέον, αδίκησαν όλον τον κόσμο, τις οικογένειες που κάναν ακόμα και μακρινό ταξίδι για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σε αυτό που γινόταν λίγο πιο εκεί, στους Ψαράδες Πρεσπών.
Ας πάμε, λοιπόν, στους Ψαράδες. Τα μέτρα δρακόντεια επί μέρες κι όχι μόνο σήμερα. Στις εικόνες από την υπογραφή της συμφωνίας δεν υπήρχε κανείς κάτοικος της περιοχής, παρά μόνο αξιωματούχοι και δημοσιογράφοι, δικοί μας και ξένοι∙ κανείς από τον τόπο μας και το ξέρουν όλοι –δεν ξέρουμε αν το ξέρουν τα κανάλια, δεν ξέρουμε αν ενδιαφέρονται να το μάθουν ή όχι (μόνο οι τοπικοί Συριζαίοι βουλευτές ήταν κι ο περιφερειάρχης και αυτό είναι φανερό πως δε θα ξεχαστεί ούτε από εμάς ούτε από τους ίδιους ποτέ– απορούμε πώς δεν το κατάλαβαν).
Σήμερα, Κυριακή καθώς ήταν, οι καμπάνες σε όλους τους ναούς του νομού της Φλώρινας χτυπούσαν πένθιμα γι’ αυτό που γινόταν στην Πρέσπα σε βάρος της Μακεδονίας μας και ημών των Μακεδόνων, χτυπούσαν και στο μικρό χωριό των Ψαράδων, φυσικά, ενοχλώντας τους διοργανωτές της φιστας, που έκαναν παρατηρήσεις στους ιερείς, καθώς ένας τέτοιος πένθιμος ήχος χαλούσε το σκηνικό της πανηγυρικής χαράς.
Στο χωριό Ψαράδες, λοιπόν, που ξαφνικά βρέθηκε στο επίκεντρο, και συγκεκριμένα στη μικρή εκκλησιά του γινόταν το μνημόσυνο του μάρτυρα ιερέα του χωριού, του π. Γεωργίου Παπαδόπουλου, που κατά φοβερή σύμπτωση (;), στις 16 Ιουνίου του 1907, πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από έναν αγιασμό σε μια μάντρα, σφαγιάστηκε με κονσερβοκούτι από Βουλγάρους κομιτατζήδες που προσπάθησαν να τον κάνουν εξαρχικό και να τον πάρουν με το μέρος τους αλλά δεν τα κατάφεραν!
Λυπάμαι που περιγράφω το γεγονός όπως έγινε, αλλά σήμερα πρέπει να το κάνω. Έτσι κι αλλιώς σήμερα πατήσαμε άγια χώματα, στα Ασπρόγεια του καπετάν Βαγγέλη Στρεμπενιώτη και του παπα-Δημήτρη που τους σκότωσαν οι κομιτατζήδες, στο Λέχοβο των ηρωικών παιδιών και του καπετάν Λούκα, που να θυσιαστεί γύρευε στη ράχη του χωριού, όπως τραγουδάμε και χορεύουμε ακόμα οι Μακεδόνες, στο Πισοδέρι του ήρωα της Επανάστασης του ’21 Νικολάου Κασομούλη και του παπα-Σταύρου Τσάμη, που έθαψε την άγια κεφαλή του Παύλου Μελά, παίρνοντας όρκο να το κρατήσει μυστικό και που δεν άργησε να χύσει το αίμα του για την Ελλάδα.
Σήμερα, λοιπόν, δε γράφτηκε Ιστορία με την υπογραφή της συμφωνίας στην Πρέσπα, αλλά έγινε σοβαρή προσπάθεια να σβηστεί η Ιστορία από ανθρώπους που, όχι μόνο δε γνωρίζουν την αιματοβαμμένη Ιστορία της Μακεδονίας μας –αν την ήξεραν, θα ανατρίχιαζαν με την πρόταση των συνυπογραφόντων τη συμφωνία να ονομαστεί «Μακεδονία του Ίλιντεν» το γειτονικό μας κράτος–, μα ούτε ενδιαφέρονται να τη μάθουν.
Εμείς ο λαός, όμως, και καλύτερα από αυτούς την ξέρουμε –πολλοί από εμάς είμαστε απόγονοι αγωνιστών της ελευθερίας– και περισσότερη λαχτάρα έχουμε να τη μάθουμε, γι’ αυτό και δεν αρκούμαστε στα όσα τα σχολικά εγχειρίδια αναφέρουν και καταφεύγουμε στα λογοτεχνικά βιβλία που περισσότερα στοιχεία περιέχουν, για να συμπληρώσουμε τις γνώσεις μας. Και γι’ αυτό παίρνουμε τα βουνά για να την υπερασπιστούμε, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους και ταλαιπωρία, μονάχα από την αίσθηση του προς την Πατρίδα χρέους κινούμενοι και για κανέναν άλλο λόγο…
ΥΓ 1: Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν και οι αστεϊσμοί με θέμα μια γραβάτα, αλλά κι οι αναφορές σε γενέθλια υψηλών προσώπων, προκαλώντας μας τη μεγάλη απορία αν οι συμμετέχοντες είχαν καθόλου συναίσθηση της κρισιμότητας των αποφάσεων και των στιγμών που ζούσαν. Αλγεινή εντύπωση, όμως, προκάλεσε και το σχόλιο του Ν. Κοτζιά για το ένα εκατομμύριο που έγινε εκατό χιλιάδες και τέσσερις χιλιάδες στο Πισοδέρι.
Λοιπόν, κ. Κοτζιά, γιατί δε ζητήσατε από το ελικόπτερο της Αστυνομίας που πετούσε συνεχώς από πάνω μας να σας μεταφέρει ακριβέστερη εικόνα του πλήθους, η οποία προέκυπτε κι από τον αριθμό των οχημάτων που είχαν έρθει ως εκεί;
Τέλος, κ. Κοτζιά, από πού πηγάζει το «δημοκρατικό» σας δικαίωμα να υποτιμάτε τους συμπολίτες σας που ζουν στον τόπο που εσείς διαπραγματεύεστε, όσοι κι αν ήταν, και να μιλάτε απαξιωτικά γι’ αυτούς, ενώ μάλιστα αγωνίζονται για ένα τόσο ευαίσθητο και σοβαρό ζήτημα; Για μας, ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική η φωτογραφία των κατοίκων του χωριού της Πρέσπας Καρυές, που, αποκλεισμένοι από το μεγάλο πλήθος των άλλων Μακεδόνων που στη Βίγλα βρίσκονταν, βγήκαν, σχεδόν όλοι τους, εντελώς μόνοι τους, απομονωμένοι, χωρίς απολύτως καμία συμπαράσταση, με τις σημαίες στο μικρό χωριό τους για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στα όσα υπογράφατε, για σας δεν ξέρουμε, αν και φανταζόμαστε…
ΥΓ 2: Το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε στο Πάρκο Ολυμπιακής Φλόγας, όπου παρακολουθήσαμε τη χορευτική παράσταση του ιστορικού Συλλόγου «Αρμονία». Οι χορευτές της, μεγάλοι, αλλά και μικροί, χόρεψαν κάτω από αρκετά έντονη βροχόπτωση, χόρεψαν μάλιστα απτόητοι, ως –οι άλλοι ούτε καν «σαν» είναι– γνήσιοι και περήφανοι Μακεδόνες. Οφείλουμε να μη σκύψουμε το κεφάλι μας, να συνεχίσουμε όμορφα και αντάξια των προγόνων μας, που έχυσαν άφθονο αίμα για την πολυπόθητη λευτεριά τους. Και να τραγουδάμε, εννοώντας το απολύτως, «Οι Μακεδόνες δεν μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι/όλα και αν τα χάσουνε, η λευτεριά τούς μένει». Γιατί τη λευτεριά της μακεδονικής ψυχής μας δεν μπορεί καμία συμφωνία να μας την ακυρώσει, όσες θεαματικές συμφωνίες κι αν υπογραφούν κι από οποιουσδήποτε, όσο πιο είρωνες κι από τον Νίκο Κοτζιά κι αν είναι –αν υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα–, ερήμην του περήφανου λαού μας!
Με απόλυτη επίγνωση πως το κείμενό μου, μετά την υπογραφή συμφωνίας αλυτρωτικό θεωρείται και γι’ αυτό δε θα ‘πρεπε να είχε γραφτεί
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουνίου 2018, αρ. φύλλου 941
Σχετικά:- Ανακοίνωση του Γ. Νοσοκομείου Καστοριάς για τα επεισόδια στο Πισοδέρι
- Σχετικά βίντεο εδώ: [1], [2], [3], [4] και [5].
- ΕΥΔΟΞΙΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΙΔΟΥ: Στο δρόμο για το συλλαλητήριο
Επιλογές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.