ΕΥΔΟΞΙΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΙΔΟΥ: Στο δρόμο για το συλλαλητήριο

ΟΔΟΣ 21.6.2018 | 941

17 Ιουνίου 2018

Δεν είμαι ο άνθρωπος με πατριωτικές κορόνες. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλή στην ιστορία. Δυσκολευόμουν να την κατανοήσω και να τη μάθω. Οι περισσότερες γνώσεις μου προέρχονται από αφηγήσεις γονέων και παππούδων για ξεριζωμένες πατρίδες, για διωγμούς Ελλήνων, για αβάσταχτη κατοχή και καταραμένο εμφύλιο, για τη ντροπιαστική χούντα. Αφηγήσεις διανθισμένες με συναίσθημα, με πόνο συνήθως και δάκρυα στα γερασμένα μάγουλα. Ίσως να μην είναι αντικειμενικά αποδεκτή μέθοδος διδασκαλίας της ιστορίας... Ίσως πάλι έτσι μόνο έπρεπε να καταγράφεται η ιστορία... Ο καθένας όπως το βλέπει.

Όπως και να’ χει, με όλα αυτά, δεν ήμουν ποτέ το άτομο που θα ανακατευόταν με την πολιτική. Καλώς ή κακώς, ήμουν συνήθως παρατηρητής. Δε συμμετείχα συχνά σε απεργίες, στάσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια... Όχι, δεν ήμουν «του καναπέ». Απλώς, ένιωθα πάντα μια ανασφάλεια, ως προς το αν είναι σωστή η κάθε τέτοια κίνηση. Αν και παθητική πάντως, δεν σας κρύβω ότι θαύμαζα «φωναχτά» όλους εκείνους, οι οποίοι πριν λίγα χρόνια ξεσηκώθηκαν και κατακλύζανε τις πλατείες. Που ύψωναν τη φωνή τους ενάντια στα κατάπτυστα μνημόνια, που καλούσαν τους πολιτικούς μας να τα σκίσουν. Τους θαύμαζα, τους επικροτούσα και ας μην τολμούσα να είμαι μαζί τους, καθώς το συντηρητικό μου υπόβαθρο με κρατούσε να τους βλέπω από τις οθόνες και να τους πατάω ένα like σε κάθε κίνηση. (Δε σας κρύβω επίσης, ότι όταν το σκηνικό άλλαξε για πρώτη φορά στη χώρα μου, ένιωσα και μια μικρή ελπίδα, πως ίσως η δημοκρατία είχε έρθει λίγο πιο κοντά.)

Δε βγήκα στο δρόμο όταν γίνονταν οι απανωτές περικοπές στους μισθούς μας. Δε βγήκα στο δρόμο όταν βούλιαξε το σύστημα υγείας μας. Δε βγήκα στο δρόμο όταν μας κόπηκαν τα πολυτεκνικά επιδόματα, όταν είδα τους φίλους μου να ξενιτεύονται λόγω ανεργίας. Δε βγήκα ούτε όταν η εκπαίδευση θυσιάζονταν στο βωμό λογιστικών πρακτικών. Δε βγήκα και φοβάμαι πως θα λογοδοτήσω γι αυτό στα παιδιά μου.

Και είπα να βγω χθες, πρώτη φορά στα 47 χρόνια μου. Όχι στο δρόμο, στο βουνό. Στο ιερό βουνό Πισιδέρι, ιερό για μας τους Μακεδόνες. Ένιωθα το μάταιο της συγκέντρωσης, μιας και η απόφαση για την υπογραφή της τραγικής συμφωνίας δεν επρόκειτο να αλλάξει με την παρουσία μερικών χιλιάδων ανθρώπων στον τόπο εκείνο. Ακόμη, δεν πήγα να φωνάξω, μιας και δεν είμαι μαθημένη σε αυτό. Άλλωστε και να ήθελα δεν μπορούσα. Ακούγεται μεταφυσικό, αλλά ένιωθα τα πόδια μου να καίνε στο χώμα εκείνο, το τόσο φορτισμένο με αναμνήσεις από αγώνες ηρώων. Και φωνή δεν έβγαινε, μόνο λυγμοί. Έκρυβα πίσω από τα γυαλιά ηλίου τα δάκρυα από τα παιδιά και τα ανίψια μου, γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη θλίψη και την οργή που με έπνιγε. Άκουγα στα μεγάφωνα τα πατριωτικά συνθήματα και δεν μπορούσα να πιστέψω πώς γίνεται να θεωρούνται εθνικιστικά ή φασιστικά, έτσι ώστε να χρειάζεται αυτή η αστυνόμευση. Και αυτό ακριβώς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με έβγαλε στο βουνό:

Η Αστυνομική Διεύθυνση Καστοριάς (σε αντίθεση με εκείνη της Φλώρινας), δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο περιφρούρησης της ηρεμίας και της γιορτινής, πανηγυρικής διάθεσης των επισήμων στις Πρέσπες, έκλεισε το δρόμο Καστοριάς Βίγλας για όλη την ημέρα! Ακόμα και στην περίοδο της Επταετίας, την πιο σκοτεινή στη σύγχρονη ιστορία μας, μπορούσες να κυκλοφορήσεις, ακόμα και να περάσεις από φυλάκια σε κάποια χωριά, με την επίδειξη της ταυτότητας σου. Εχθές ζήσαμε την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Σαν να ήθελε η Κυβέρνηση να νιώσει ο κάθε πολίτης ότι του τελείωσε κάθε κόκκος ελευθερίας που είχε μείνει. Να νιώσει ανήμπορος τόσο, παντελώς αποκλεισμένος, ώστε να παραδοθεί. (Τολμώ έναν παραλληλισμό με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: Είδα τους αστυνομικούς να εμποδίζουν τη διέλευση στους φίλους, στους γονείς, στα αδέρφια τους, ντροπιασμένοι που είχαν αυτή την εξευτελιστική αποστολή. Ειλικρινά, τους λυπήθηκα πάρα πολύ.)

Δε βγήκε κανείς να εξηγήσει γιατί έγινε αυτό, από μια κυβέρνηση που μας είχε κάποτε γεμίσει ελπίδες για διατράνωση της δημοκρατίας. Και αυτό δε θέλησα να περάσει. Γι αυτό με τα παιδιά και τα ανίψια μου ανέβηκα στο Βίτσι, έφτασα Φλώρινα και από κει στη Βίγλα. Δε θα συνεχίσω να σχολιάσω την ταλαιπωρία που υπέστησαν χιλιάδες οδηγοί, καθώς ουδείς μερίμνησε εγκαίρως να σταματήσει την άνοδο των αυτοκινήτων και των λεωφορείων στο βουνό. Όλη τους η φροντίδα ήταν απλώς ο αποκλεισμός. Όποιος τολμούσε να το ξεπεράσει, έπρεπε να τιμωρηθεί....

Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι τον εθνικό διχασμό. Φοβάμαι την αντιπαράθεση των λίγων υποστηρικτών της συμφωνίας αυτής με τους πολλούς αρνητές της. Φοβάμαι την εκκόλαψη μίσους. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΓΚΗ Η ΧΩΡΑ. Γι αυτό θα παραμείνω άνθρωπος χωρίς συνθήματα και πατριωτικές κορώνες. Αλλά η ΘΛΙΨΗ για τη βεβήλωση της μνήμης των Μακεδονομάχων, η ΟΡΓΗ για τη στέρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων μας, η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ για τη γλοιώδη προσπάθεια εξωραϊσμού και εξιδανίκευσης της ταπεινωτικής συμφωνίας, είναι συναισθήματα πολύ δυνατά για να τα κρατήσω μέσα μου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουνίου 2018, αρ. φύλλου 941

Σχετικά:

• Ανακοίνωση του Γ. Νοσοκομείου Καστοριάς για τα επεισόδια στο Πισοδέρι
• Σχετικά βίντεο εδώ: [1], [2], [3], [4] και [5].
• ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Επειδή η μισή αλήθεια είναι χειρότερη κι απ’ το μεγαλύτερο ψέμα…

Επιλογές:

• ΟΔΟΣ: Συλλαλητήρια
• ΟΔΟΣ: Η [άδολη] αγωνία του ελληνικού λαού
• ΟΔΟΣ: Περί ψυχής | De anima
• OΔΟΣ: Με υπευθυνότητα
• ΟΔΟΣ: Ιλιντενμακεντόνιγια [ή κάπως έτσι]