12.8.20

ΟΔΟΣ: Iamcastropolitana


ODOS: Efimerida tis Kastorias
ΟΔΟΣ 19.12.2019 | 1014

Διότι όπως και το 1929 με την ποτοαπαγόρευση στη Νέα Υόρκη, έτσι και 90 χρόνια μετά, το 2019 στην Castropolitana την Magica, έμπαινε επιτέλους ένας φραγμός σε σπατάλη, την κραιπάλη, την έκπτωση των ηθών και των μύθων. Ακόμη και ο απλοϊκός Παρέστης που κρατούσε τα ηνία μέχρι πρόσφατα, και ακόμη πιο πριν από αυτόν ο Χατζητάδες, σαν άσωτοι έμοιαζαν πια στα μάτια της κοινής γνώμης. Όλοι τούς είχαν γυρίσει τις πλάτες. Είχαν εγκατασταθεί πια οι Ιλλουμινάτοι.



Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ της φανταστικής ιστορίας που ακολουθεί (συνωνυμίες και ομοιότητες είναι παντελώς συμπτωματικές και τυχαίες) δεν είχε γεννηθεί άθεος. Εδώ που τα λέμε, κανείς Έλληνας ακόμη κι αν κάποια στιγμή αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί (κατά κανόνα αντιδρώντας), δεν κατορθώνει να μείνει για πάντα άθεος. Άλλο είναι βέβαια το αθεόφοβος ή θεομπαίχτης που δεν έχει σχέση με το άθεος. Καθώς ο Αναστάσιος γνώριζε καμπόσους από δαύτους. Αθώος ναι, άθεος όχι όμως, ο Αναστάσιος.

Αλλά ο άνθρωπος της ιστορίας μας —ο Καστροπολίτης— αφ’ ότου κράτησαν την εικόνα στα χέρια τους για την οικογενειακή φωτογραφία οι νέοι ηγήτορες, Αναστάσιος συστηνόταν πια και όχι ως ο Τάσος, που όλοι γνώριζαν ως τότε. Το «Αναστάσιος» είναι πιο σοβαρό όπως και να το δούμε και μάλιστα μέσα στην μόδα της κοινωνίας που ζούσε.

Καταγόταν άλλωστε —ο Αναστάσιος— από μια κανονική οικογένεια της Castropolitana, που από συνήθεια ή πεποίθηση εκπλήρωνε με συνέπεια τα κυριότερα θρησκευτικά της καθήκοντα, Χριστούγεννα, Μεγάλη Εβδομάδα και της Λαμπρής, Δεκαπενταύγουστο. Έτσι τα είχαν βρει, έτσι τα πέρασαν στην επόμενη γενιά. Και ο Αναστάσιος διέθετε το πιστοποιητικό των σχετικών φρονημάτων. Τυφλής υποταγής και υπακοής. Νηστείας και προσευχής, που λέει ο λόγος.

Όμως τους τελευταίους μήνες (από τότε με τις εικόνες) άεργος όντας ο Αναστάσιος που είχε και το «χούϊ» της κλασσικής μουσικής, αντιλήφθηκε —ευτυχώς για τον ίδιο— ότι η πόλη του πέρασε σε ένα άλλο, διαφορετικό στάδιο. Μια άλλη, νέα εποχή. Ακόμη και ο απλοϊκός Παρέστης που κρατούσε τα ηνία μέχρι πρόσφατα, και ακόμη πιο πριν από αυτόν ο Χατζητάδες, σαν άσωτοι έμοιαζαν πια στα μάτια της κοινής γνώμης. Όλοι τούς είχαν γυρίσει τις πλάτες. Είχαν εγκατασταθεί πια οι Ιλλουμινάτοι.



ODOS: Efimerida tis Kastorias
ΟΔΟΣ 19.12.2019 | 1014 | σ. 3


Έδωσε —στον επικεφαλής του μπλόκο της Επανάστασης— άδεια κυκλοφορίας, δίπλωμα, ταυτότητα, ενημερότητα πιστότητας, είπε το Σύμβολο της Πίστεως από στήθους, έδειξε φωτογραφίες βαθέων χειροφιλημάτων, υποκλίσεων και από την εκδήλωση που έραινε με άνθη τους ημιόνους και τα άτια με τους απελευθερωτάς τονίζοντας με νόημα «ήμουν και εγώ εκεί». Και στο τέλος αποκάλυψε από τον κόρφο του το εικόνισμα. Οι επιθεωρητές —λαγωνικά— παρατήρησαν βεβαίως τα μανίκια που είχε ανασηκώσει. Ήταν η ώρα για δουλειά άλλωστε...




Τώρα για να είσαι must και μέσα στα πράγματα, πρέπει να βάλεις στην καθημερινότητά σου το ράσο. Να πραγματοποιείς εθιμοτυπικές επισκέψεις, να κλίνεις το γόνυ ή έστω την μέση χειροφιλώντας το τιμημένο ράσο —ειδικά μάλιστα το ανώτερο στην βαθμίδα και ακόμη ειδικότερα μπροστά στις κάμερες. Να φορείς κομποσχοίνια στον καρπό ώστε να φαίνονται, να κρατάς εικόνες και να ποζάρεις.

Να υπόσχεσαι συγκυβέρνηση, να συμμετέχεις ως κομπάρσος στην... τελετή αναβίωσης της απελευθέρωσης ανήμερα της γιορτής του Μήνα. Να κάνεις ακόμη κλικ και άφθονα Likes και να δηλώνεις απερίφραστα ότι αποτάσσεσαι το είδος των φίλων της κλασσικής μουσικής, της όπερας και τα συναφή. Αυτούς με το χούϊ και την λόξα.

Και αν στ’ αλήθεια τίποτε απ’ όλα αυτά στα νέα ήθη δεν τον εξέφραζε ειλικρινά, τις είχε κάνει ήδη τις εκπτώσεις και τους συμβιβασμούς του. Είχε μάλιστα συμμετάσχει στα πλήθη των «εύγε» για τους πολυχρονεμένους και έβαζε λυτούς και δεμένους μπας και εξασφαλίσει μια εύνοια, ένα νεύμα θετικό, ένα σινιάλο. Που όμως δεν ερχόταν. Μια θέση συμβούλου του συμβούλου του συμβασιούχου τέλος πάντων, του ενημερωτή, του αδέκαστου κριτή, διότι κανείς δεν περίσσευε και ήθελε να το κάνει πράκση.

Όμως το χούϊ-χούϊ. Με την μουσική εννοείται. Τι κι’ αν η Madame Orestias είχε ήδη προβεί στην απαγόρευση της αναμετάδοσης από την Βασιλική Όπερα, την MET και τα άλλα καταγώγια και ανώγεια που οι προηγούμενοι είχαν επιβάλλει στις πλάτες του λαού της Castropolitana για να απαλλαγεί από το σαράκι. Διότι όπως και το 1929 με την ποτοαπαγόρευση στη Νέα Υόρκη, έτσι και 90 χρόνια μετά, το 2019 στην Castropolitana την Magica, έμπαινε επιτέλους ένας φραγμός σε σπατάλη, την κραιπάλη, την έκπτωση των ηθών και των μύθων.

Ήταν μια σαφής αποδοκιμασία στους τέως. Αιχμή στον Χατζητάδε που τα έφερε αυτά τα πράγματι, ύποπτα και μάλιστα είχε παρακολουθήσει και τον Ιούλιο τον Καίσαρα (που είχε και εκείνος την Κλεοπάτρα του), και ένα μάθημα στον Παρέστη —τον τέως— που αν και δεν ήταν οπαδός κάθησε —τιμής ένεκεν— και παρακολούθησε ολόκληρο τον Μάκβεθ (που είχε κι αυτός την Λαίδη του).

Ιστορίες προδοσίας από μεθυσμένους για (και από) την εξουσία και την δύναμη ήρωες, που από τα λάθη ή τα πάθη τους δεν έχουν ανάγκη να μάθουν τίποτε οι σημερινοί ηγήτορες. Οι καινούριοι.

Και έτσι ο Αναστάσιος της ιστορίας, ενδίδοντας στο άτιμο το χούϊ του —της κλασσικής της μουσικής— αν και ήταν 6η του Δεκέμβρη μήνα, και την 7η άρχιζαν οι μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Castropolitana που θα την έκαναν και πάλι top τόπο, την πήρε την απόφαση: Θα δραπέτευε για λίγο στην Ροζάνη.

Την διπλανή την πόλη, που ερχόταν ο διάσημος ο βιολιστής. Παγκοσμίως γνωστός ως Λεωνίδας με το όνομα (σαν της γνωστής σοκολατοποιΐας) με την κρατική ορχήστρα, στην μεγάλη την αίθουσα των πολιτιστικών εκδηλώσεων, μια από όσες διαθέτει η γείτων δηλαδή. Για καλό σκοπό θα ήταν τα έσοδα και το εισιτήριο.

Δεν έφταιγαν βέβαια σε τίποτε απολύτως οι νέοι ηγήτορες που η πόλη τους όχι μόνο δεν είχε Μέγαρο, αλλά ούτε μια καμαρούλα τόση δα. Ευθύνονταν όμως που ξεκίνησαν καταργώντας, χωρίς εξηγήσεις, άρα αυταρχικά, τα λίγα που βρήκαν. Έτσι σκέφτονταν —από μέσα του— ο Αναστάσιος.



ODOS: Efimerida tis Kastorias
ΟΔΟΣ 19.12.2019 | 1014 | σ. 4


Τώρα για να είσαι must και μέσα στα πράγματα, πρέπει να βάλεις στην καθημερινότητά σου το ράσο. Να πραγματοποιείς εθιμοτυπικές επισκέψεις, να κλίνεις το γόνυ ή έστω την μέση χειροφιλώντας το τιμημένο ράσο —ειδικά μάλιστα το ανώτερο στην βαθμίδα και ακόμη ειδικότερα μπροστά στις κάμερες. Να φορείς κομποσχοίνια στον καρπό ώστε να φαίνονται, να κρατάς εικόνες και να ποζάρεις. Να υπόσχεσαι συγκυβέρνηση, να συμμετέχεις ως κομπάρσος στην... τελετή αναβίωσης της απελευθέρωσης. Να κάνεις ακόμη κλικ και άφθονα likes...




Πήρε βιαστικά το εικόνισμα στα χέρια του, το έβαλε στον κόρφο του, —θα περνούσε σίγουρα από μπλόκο, άσε που τριγυρνούσε στο άλογό του ο ζόρικος Ζώρρας ο Τιμωρός. Ντύθηκε κάπως παραδοσιακά ο Αναστάσιος, διότι καιροφυλακτούσαν και ελεύθεροι σκοπευτές, οι μυημένοι δηλαδή με τις επιδοτήσεις του Μίδα, οι Φρουροί της ντόπιας Παράδοσης, γκάζωσε το αυτοκίνητό του και να που το μπλόκο της Πολιτικής και Πολιτιστικής Επανάστασης τον σταμάτησε στο ύψος της Λεωφόρου, εκεί που θα κτίζονταν λέει ένα ολόκληρο χωριό για τον top τόπο του παγκόσμιου προορισμού. Και της κοσμοπλημμύρας. Castropolita, cosmopilitana, Divina θα ονομαζόταν σύντομα η πατρίδα του.

Έδωσε —στον επικεφαλής του μπλόκο της Επανάστασης— άδεια κυκλοφορίας, δίπλωμα, ταυτότητα, ενημερότητα πιστότητας, είπε το Σύμβολο της Πίστεως από στήθους, έδειξε φωτογραφίες βαθέων χειροφιλημάτων, υποκλίσεων και από την εκδήλωση που έραινε με άνθη τους ημιόνους και τα άτια με τους απελευθερωτάς τονίζοντας με νόημα «ήμουν και εγώ εκεί». Και στο τέλος αποκάλυψε από τον κόρφο του το εικόνισμα. Οι επιθεωρητές —λαγωνικά— παρατήρησαν βεβαίως τα μανίκια που είχε ανασηκώσει. Ήταν η ώρα για δουλειά άλλωστε.

Και τελικά ξεκίνησε για τον Ροζάνη. Γιόρταζε τον πολιούχο, τον διάδοχο του Ποσειδώνα της και ήταν αργία στην διπλανή πόλη. Δεν τα είχε όμως προβλέψει καλά τα πράγματα ο Αναστάσιος. Διότι είχαν γεμίσει την αίθουσα δήμαρχοι, σύμβουλοι, βουλευτές και άλλοι πολλοί με λοφία ή χωρίς, και κόσμος πολύς με το ίδιο με αυτόν, χωρίς ντροπή-χούϊ, το σαράκι που λένε να απολαύσουν τον μεγάλο βιολιστή, persona non grata ένα πράγμα για την δική του την Castropolitana. Κι’ ας ήταν η εκδήλωση για καλό σκοπό. Κι’ ας οργάνωνε και η δική του πόλη κάτι αντίστοιχο για τα Πρωτούγεννα που πλησίαζαν και πρόθυμα θα παρείχε ο αρμόδιος ανθύπατος στους φορείς με το ίδιο χούϊ. Να κλείνουν τα στόματα.

Και έτσι ο Αναστάσιος, από την κοσμορυρροή δεν βρήκε κάθισμα στην μεγάλη αίθουσα της Ροσάνης. Έμεινε μαζί με άλλους με το ίδιο το χούϊ, όρθιος να ακούει —κρυμμένος ελαφρά μιας και είχε γεμίσει ο τόπος τις αναθεματισμένες κάμερες, άσε που μπορεί να είχε στείλει και μυστικούς η Madame Orestias να ελέγξουν για τυχόν διαρροές. Μήπως και αυτομολήσουν Ιθαγενείς του Βασιλείου. Πάντως τον απόλαυσε τον αρχιεκτελεστή με την κρατική την Ορχήστρα ως το τέλος, καταχειροκροτώντας και αυτός όπως και ολόκληρο το θέατρο την μουσική πανδαισία. Στους άλλους όμως, τους καθαρόαιμους πίσω στην Castropolitana, αυτό δεν έμοιαζε πανδαισία, αλλά όργιο του θα μας κάψει ο Δίας.

Ύστερα μπήκε γρήγορα και βιαστικά στο αυτοκίνητό του. Αυτή την φορά δεν κρυβόταν από τις κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας όπως όταν ερχόταν στην Ροζάνη, διότι τώρα τις είχε μπροστά του και αυτές έγραφαν την πλάτη του. Ένα-ένα τα περνούσε τα εμπόδια ο Αναστάσιος.

Γύρισε στην Castropolitana μετά τα μεσάνυχτα. Γενικά πάντα σαν μετά τα μεσάνυχτα είναι εδώ που τα λέμε, κάπως έρημα και θλιβερά, αλλά αυτή την φορά ήταν πράγματι. Πάλι η πόλη του είχε λίγα στολίδια. Έλλειπε και το μεγάλο δένδρο κι αν δεν είχε και το ποτάμι της να καθρεφτίζονται στα νερά του τα λιγοστά της φώτα, όλα θα έδειχναν ακόμη πιο σκοτεινά και απόκοσμα.

Όμως ο Αναστάσιος επέστρεψε στο κελλί ικανοποιημένος ψυχικά και γοητευμένος πνευματικά. Την είχε κάνει την αμαρτία του δηλαδή ο Αναστάσιος. Από τύχη καθαρή —για πόσο όμως;— στο έμπα, γλύτωσε την τελευταία στιγμή από τον Ζόρικο Ζώρρα με το άλογο και την μάσκα, τον Εθελοντή και άμισθο Σωματοφύλακα των Ηγητόρων και κατ’ ευθείαν πήγε για cocoon. Χειμώνας ήταν, χειμερία θα ήταν στο κάτω-κάτω η νάρκη.



ODOS: Efimerida tis Kastorias
ΟΔΟΣ 19.12.2019 | 1014 | σ.5


Πήρε βιαστικά το εικόνισμα στα χέρια του, το έβαλε στον κόρφο του, —θα περνούσε σίγουρα από μπλόκο, άσε που τριγυρνούσε στο άλογό του ο ζόρικος Ζώρρας ο Τιμωρός. Ντύθηκε κάπως παραδοσιακά ο Αναστάσιος, διότι καιροφυλακτούσαν και ελεύθεροι σκοπευτές, οι μυημένοι δηλαδή με τις επιδοτήσεις του Μίδα, οι Φρουροί της ντόπιας Παράδοσης, γκάζωσε το αυτοκίνητό του και να που το μπλόκο της Πολιτικής και Πολιτιστικής Επανάστασης τον σταμάτησε στο ύψος της Λεωφόρου, εκεί που θα κτίζονταν λέει ένα ολόκληρο χωριό για τον top τόπο του παγκόσμιου προορισμού. Και της κοσμοπλημμύρας. Castropolita, cosmopilitana, Divina θα ονομαζόταν σύντομα η πατρίδα του.




Έπρεπε όμως προηγουμένως να κάνει μερικές ασκήσεις λατρείας και αφοσίωσης. Τοποθέτησε και πάλι την εικόνα στην θέση της. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και φώναζε χωρίς άχνα, «να ζήσουν οι πολυχρονεμένοι μας. Και πρώτη και καλύτερη η Castropolitana μας. Ωσαννά εν τοις Υψίστοις» και άλλα παρόμοια, ακατάληπτα και αμετάφραστα. Όπως «Νάτος Νάτος». Δεν είχε χάσει ακόμη την ελπίδα να γίνει ένα θαύμα. Να προσληφθεί ως βοηθός του βοηθού, τον βοηθό ώ βοηθέ του συμβασιούχου.

Άσε που σε λίγες μέρες πλησίαζε του Αγίου του Πυρίδωνα και εκτός από τους άλλους λόγους που θα τον υποχρέωναν για την ασφάλειά του την ατομική να φύγει, καθώς είχε ακουστά και τον φρούραρχο Πύρρο (φόβο και τρόμο των φαύλων σαν την αφεντιά του) είχε και κανα 2-3 συναυλίες ακατονομάστων με το γνωστό το χούϊ στην Κίρκηρα (που πήρε το όνομά της από την σαγήνη της Κίρκης) να απολαύσει. Στους κακόφημους τεκέδες της παρανομίας που τον είχαν ρίξει οι Επαναστάτες.

Και μετά θα επέστρεφε —όπως επιστρέφει και η αγαπημένη η αίσθηση που έλεγε ο ποιητής. Που ευτυχώς για εκείνον δεν είχε βρει στο δρόμο του τους Παιδονόμους και τους Ζόρικους. Άλλωστε τα Πρωτούγεννα πλησίαζαν. Και οι καλικάντζαροι θα ξέφευγαν για μια ακόμη φορά.

Τουλάχιστον δεν είχαν το ίδιο «χούϊ» με δαύτον που επιστρέφοντας θα κάθονταν επιτέλους έμπρεπα, όλοι μαζί με την αράδα.



Σημείωση:
Το κείμενο διαβάζεται με φαντασία και προϋποθέτει στοιχειώδεις γνώσεις. Χριστούγεννα πλησιάζουν ίσως και λίγο κρασάκι να μη βλάπτει. Οπότε η περίοδος επιτρέπει και χιούμορ. Αίσθηση του χιούμορ έστω, αν ξέμεινε κάτι από δαύτη —την αίσθηση— σ’ αυτήν την πόλη. Κάθε ομοιότητα όπως ήδη αναφέρθηκε είναι εντελώς συμπτωματική. Κάποια άλλη πάλι, ασυμπτωματική μάλλον. Σαν αυτοάνοση. 


iamcastropolitana = από το φημισμένο iamsterdam, που ακριβώς ένα χρόνο πριν, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου απεσύρθη από την πλατεία του Rijksmuseum (εθνικού μουσείου) του Άμστερνταμ, στα πλαίσια της πολιτικής να απαλλαχθεί η πόλη από την υπεπληθώρα των τουριστών που κατακλύζουν την ολλανδική πρωτεύουσα (η πόλη των 800.000 κατοίκων δέχεται κάθε χρόνο 12.000.000 τουρίστες)· καθώς και με το σκεπτικό ότι το iamsterdam που τοποθετήθηκε εκεί πριν 15 χρόνια, συμβολίζοντας ότι οι κάτοικοί της είναι όλοι ξεχωριστοί σε αυτήν την πόλη, έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο μαζικού τουρισμού και ατομικισμού, σε μια πόλη που υποστηρίζει την αλληλεγγύη και την διαφορετικότητα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Δεκεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1014

Σχετικά:

1 σχόλιο:

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ