29.8.24

ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΑΥΓΗ: Τα του Θεού και τα του Καίσαρος

 
ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς
ΟΔΟΣ 29.2.2024 | 1214


Είναι λυπηρό ότι η Εκκλησία εμφανίζεται «πρωτόγονη» σε ζητήματα που αφορούν την επιστήμη και την δικαιοσύνη, αλλά εμφανίζεται «πρωτοπόρος» στη διάδοση θεωριών συνωμοσίας.


Ένας από τους πειρασμούς που συχνά ταλανίζει ιεράρχες και ιεροκήρυκες, στην πληθώρα των δηλώσεων και διακηρύξεων που εξαπολύουν, είναι η τάση να προσφέρουν λύσεις σε ανύπαρκτα διλήμματα, να δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα που κανείς δεν θέτει ή να μην απευθύνονται στο κατάλληλο ακροατήριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί ιεράρχες και διάφοροι άλλοι κύκλοι νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν με δυσανάλογο πάθος και υπερβολική ανησυχία για την τρέχουσα συζήτηση γύρω από το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που μόλις ψηφίστηκε στην Ολομέλεια της ελληνικής βουλής.

Με τη νομιμοποίηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών, η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα με θρησκευτική ορθόδοξη πλειοψηφία όπου θα ισχύει ισότητα στον πολιτικό γάμο. Στη Ρωσία, και μόνο η προώθηση ατόμων ή παρέλαση των ΛΟΑΤΚΙ εξακολουθεί να τιμωρείται με φυλάκιση, με τη συναίνεση, αν όχι τη συνδρομή της Εκκλησίας. Στη Γεωργία, αντίστοιχα, απλά έπαινος ή στήριξη της «παρέλασης υπερηφάνειας» υποκινεί εχθρότητα και επιθετικότητα από μέρους της κοινωνίας, με την ανοχή, αν όχι την επίσημη έγκριση της Εκκλησίας.

Ο ακραίος λοιπόν και υπερβολικός θόρυβος των δηλώσεων και συζητήσεων την περίοδο αυτή, όπως επίσης η τοξικότητα και υποκρισία των αφορισμών και δηλώσεων, αναθεμάτων, είναι απολύτως περιττός. Απεναντίας απουσιάζει και θα ήταν ουσιαστικά αποδοτικός ένας νηφάλιος λόγος, εστιασμένος στην ηθική πρόταση του Ευαγγελίου, που θα απευθύνεται κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά σε ενορίες και ενορίτες, δηλαδή σε αυτούς που προετοιμάζονται για να τελέσουν τα μυστήρια του γάμου ή του βαπτίσματος. 

Άλλο πράγμα η ηθική (που αντέχει στην ηθικολογία και από μέρους της Εκκλησίας) κι άλλο ο νόμος (που δεν επιδέχεται κριτική, ακόμη και εκ μέρους της Εκκλησίας). Υπάρχουν πράγματα που είναι του Θεού και άλλα του Καίσαρα. Τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος Καίσαρι (Ματθ. 22.21)! Άλλωστε η Πολιτεία εξ ορισμού δεν περιμένει την εκτίμηση ή επικύρωση της Εκκλησίας, ούτε πάλι επιβάλλει τη νομοθεσία της στη ζωή της Εκκλησίας. Ο έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ξεκάθαρος: «Αναφερόμαστε σε επιλογές της πολιτείας, όχι σε θεολογικές πεποιθήσεις!».

Η Εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να θέτει και να διέπεται από συντηρητικούς και –κατά τη γνώμη της– αδιαμφισβήτητους κανόνες ή απαρέγκλιτες παραδόσεις. Αυτό κάνει ή τουλάχιστον αυτό κρίνει ότι πρέπει να κάνει η Εκκλησία. Η Πολιτεία, από τη δική της πλευρά, δεν θα απαιτούσε ποτέ να αποκλίνει η Εκκλησία από τα δόγματά της, όπως και η κοινωνία δεν θα περίμενε ποτέ να καταργήσει η Εκκλησία τις διδασκαλίες της.

Σίγουρα αυτό που συγχέει τα πράγματα είναι ότι, σε «παραδοσιακά ορθόδοξες» χώρες, η Εκκλησία χαρακτηρίζεται από περίπλοκη και παράξενη σχέση με το Κράτος. Ως αποτέλεσμα, η Εκκλησία μπορεί μερικές φορές να απειλήσει με αποκλεισμό από τα μυστήρια όσων θεωρεί «ανήθικους» ή κρίνει «βέβηλους» –πάντα ασφαλώς με τα δικά της κριτήρια–, ειδικά μάλιστα όταν κρατικοί λειτουργοί και κυβερνητικοί ταγοί και βουλευτές ορκίζονται από ορθόδοξους ιεράρχες στο όνομα της Αγίας Τριάδος!

Εντούτοις, μέσα σε όλη την τρέχουσα κοινωνική αναταραχή και υπεροπτική τοποθέτηση που ξεκίνησε με αφορμή το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων –και πάλι κυρίως, αν μη αποκλειστικά, σε εκκλησιαστικούς χώρους– αυτό που εμφανώς διαφεύγει είναι ότι όπως στον χώρο της Εκκλησίας η πίστη και η πνευματικότητα προϋποθέτουν μια συνεχή διαδικασία, συνεχόμενη πρόοδο, έτσι και για την Πολιτεία η δημοκρατία και η νεωτερικότητα αποτελούν διαδικασίες εν εξελίξει. Ούτε η μία ούτε η άλλη είναι στατικές, αλλά αμφότερες επιδιώκουν συνεχή αγώνα και προσπάθεια για ωριμότητα και τελειότητα, διότι έτσι βελτιώνονται. Επίσης τίποτα δεν λύνεται με διαμαρτυρία ή λαϊκισμό, ενώ αντιθέτως όλα απαιτούν συνεργασία, σύμπλευση και αλληλεπίδραση.



ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς


Ας μην κοροϊδευόμαστε και τουλάχιστον ας μην κοροϊδεύουμε: όταν επικαλούμαστε την Αγία Γραφή ή αναφερόμαστε στη Χριστιανική Εκκλησία, είναι τολμηρό, αν όχι αύθαδες να συνδέουμε τα έργα μας και τις δηλώσεις μας με τα λόγια του Θεού. Διότι όταν ο Θεός "μιλάει" στο Βιβλίο της Γένεσης, αυτά τα λόγια βέβαια ανήκουν στον συγγραφέα της Πεντατεύχου και όχι στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό.  


* * *

Έτσι λοιπόν ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν αφορά την Εκκλησία και την υπόστασή της, αλλά ένα περιορισμένο και συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας, για το οποίο η Πολιτεία είναι υπεύθυνη και υποχρεωμένη να μεριμνά, η δε Εκκλησία θα έπρεπε τουλάχιστον να επιδεικνύει την ίδια ποιμαντική και πνευματική μέριμνα, όπως για κάθε άλλο τμήμα της κοινωνίας.

Ενώ η Ιεραρχία θεωρεί ότι μπορεί να καθορίζει απολύτως τον τρόπο τέλεσης ή ύπαρξης του γάμου και ότι έχει λόγο στην κοινωνική προστασία της οικογένειας, κανείς δεν αμφισβητεί ουσιαστικά τη θέση της Εκκλησίας, που συνάμα με τη σειρά της θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι ο λόγος της δεν αποτελεί ούτε νόμο ούτε επιστήμη. 

Ας μην κοροϊδευόμαστε και τουλάχιστον ας μην κοροϊδεύουμε: όταν επικαλούμαστε την Αγία Γραφή ή αναφερόμαστε στη Χριστιανική Εκκλησία, είναι τολμηρό, αν όχι αύθαδες να συνδέουμε τα έργα μας και τις δηλώσεις μας με τα λόγια του Θεού. Διότι όταν ο Θεός "μιλάει" στο Βιβλίο της Γένεσης, αυτά τα λόγια βέβαια ανήκουν στον συγγραφέα της Πεντατεύχου και όχι στον άφατο, αόρατο και υπερβατικό Θεό. Αυτό άλλωστε είναι η βάση και η ουσία της ερμηνευτικής.

Σε αντίθεση με το Κοράνι, η Βίβλος δεν κατέβηκε μαγικά ή μηχανικά αφ’ υψηλού. Επιπλέον, σε αντίθεση με τη σαρία, το θεολογικό δόγμα επηρεάζει και καθορίζει την προσωπική συμπεριφορά, αλλά δεν μπορεί να επιβληθεί ως κοινωνική στάση. 

Επίσης, σε αντίθεση με τα μουσουλμανικά κράτη, οι «ορθόδοξες χώρες» –ειδικά εκείνες που αναμειγνύονται ή συνδέονται με τις δυτικές δημοκρατίες– θα πρέπει να αποφεύγουν δηλώσεις όπως «Δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Εκκλησία», «Δεν μπορεί να είσαι ομοφυλόφιλος και μέλος της Εκκλησίας (ή ακόμη, χριστιανός)!». Γι’ αυτό και η ανακοίνωση των «40 καθηγουμένων και αντιπροσώπων της εκτάκτου διπλής συνάξεως» του Αγίου Όρους σχετικά με «αυτούς τους ανθρώπους» (sic!), δηλαδή τους ομοφυλόφιλους, είναι αν μη τι άλλο αναχρονιστική και υποκριτική.

Είναι λυπηρό ότι η Εκκλησία εμφανίζεται «πρωτόγονη» σε ζητήματα που αφορούν την επιστήμη και την δικαιοσύνη, στη νομοθεσία του πολιτικού γάμου και της ψηφιακής ταυτότητας –με άλλα λόγια, σε σχέση με όλα όσα έχουν προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες, για να μείνουμε μόνο στα πρόσφατα–, αλλά εμφανίζεται «πρωτοπόρος» στη διάδοση θεωριών συνωμοσίας. Και παρόλο που βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα , ιεράρχες συνεχίζουν να ταυτίζουν την ομοφυλοφιλία με παθολογικό σύμπτωμα που απαιτούν ψυχοθεραπεία ή μεταστροφή!

Άλλωστε δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος αφότου η Εκκλησία πιέστηκε να λάβει βεβιασμένη θέση στο ζήτημα της βάπτισης παιδιών ομοφυλόφιλων ζευγαριών –μάλιστα με τη μαχητική και πάλι υποστήριξη του Αγίου Όρους!– και σήμερα επανεξετάζει τον νηπιοβαπτισμό (τουλάχιστον, φυσικά, για τους ομοφυλόφιλους, αλλά πώς άραγε θα το καθιερώσουν;) με το περίεργο επιχείρημα ότι «ένα νήπιο δεν κατέχει πίστη. Μόνο ένας ενήλικας ή ανάδοχος κατέχει πίστη» – αναμφισβήτητα μια στοιχειώδης και εσφαλμένη σύγχυση πίστης και γνώσης, ανοίγοντας περαιτέρω το δρόμο για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προσωπικής ελευθερίας. Ενας ιεράρχης μάλιστα παρατήρησε ότι είναι κατάλληλο να αρνηθεί το βάπτισμα ενός παιδιού για χάρη τιμωρίας του ομοφυλόφιλου γονέα! Ενώ αντιθέτως ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης είναι πάλι σαφής: «Δεν υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων… Δεν θα επιτρέψουμε να υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών και παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Αυτό που είναι, ωστόσο, συγκλονιστικό και ειρωνικό είναι ότι μερικοί εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους και των επιστημονικών κλάδων –δηλαδή κοσμικά άτομα, ωστόσο σίγουρα θα «προηγηθούν [από εμάς] στην ουράνια βασιλεία» (Ματθ. 21.31) – εμφανίζονται συνετότεροι και συμπονετικότεροι από αρκετούς «αγίους ιεράρχες» και «αγγελικούς μοναχούς» όταν μας υπενθυμίζουν πως η νομοθεσία που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων αφορά ενήλικες και παιδιά που διαφορετικά δεν θα αναγνωρίζονταν στη δημόσια ζωή, ενώ αντιθέτως αντιμετωπίζουν δριμύτατες διακρίσεις. 

Πόσο ειρωνικό και θλιβερό είναι, εντέλει, το ότι ορισμένοι πολιτικοί και κοσμικοί επιδεικνύουν μεγαλύτερη συμπόνια και εκφράζουν βαθύτερη συμπάθεια από τους εκκλησιαστικούς άνδρες και πνευματικούς, για τους δυσανάλογα περιφρονημένους και αποδοκιμασμένους συμπολίτες μας. 

Η Εκκλησία από τη φύση της οφείλει και καλείται να σταθεί δίπλα στους πλέον περιθωριοποιημένους και εξοστρακισμένους. Άλλωστε εκεί ακριβώς –δηλαδή στην πράξη και την ποιμαντική– είναι που βρίσκεται ο Θεός.

Ο λαός μπορεί λοιπόν να μην ακούει τον ξεπερασμένο μονόλογο της Εκκλησίας. Αλλά σίγουρα «οι έχοντες ώτα ακούειν» (Ματθ. 13.9) είναι σε θέση να αντιληφθούν το σωστό εν προκειμένω. Και θα είναι κρίμα για μία ακόμη φορά η Εκκλησία να βρεθεί στη λάθος πλευρά της Ιστορίας!



Ο Αιδ. Δρ Ιωάννης Χρυσαυγής, Αρχιδιάκονος του Οικουμενικού Θρόνου, καθηγητής Θεολογίας, είναι διευθυντής του Οικουμενικού Ινστιτούτου Huffington στο HCHC της Βοστώνης. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Κέντρο Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φόρντχαμ (publicorthodoxy.org)

 


Αναδημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Φεβρουαρίου 2024, αρ. φύλλου 1214.


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ