 |
| Αναμένοντας τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για την ισότητα στον γάμο. |
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως δεν πορεύεται στις συντηρητικές ράγες της δεκαετίας του ’90 ή ακόμη παλαιότερα που διοργάνωνε συλλαλητήρια σε συνεργασία με την επίσημη Εκκλησία και τον μακαριστό Χριστόδουλο
Με την διακομματική υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο που κατοχυρώνει το δικαίωμα των ομοφύλων να παντρεύονται πολιτικά, έκλεισε (επιτέλους) ο κύκλος ατέρμονων και οπισθοδρομικών συζητήσεων, ειδικά όταν σε αυτές συμμετείχαν ορκισμένοι πολέμιοι του συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Και λίγες ημέρες μετά την υπερψήφισή του, μπορούν να διεξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα και να αποτιμηθεί τόσο η στάση των κοινοβουλευτικών όσο και των εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων που προσπάθησαν να διαδραματίσουν ρόλο σε μια καθαρά πολιτική απόφαση. Κυρίως όμως για την ποιότητα του πολιτικού συστήματος, που αναπόφευκτα ταυτίζεται με την ποιότητα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Εκκινώντας κανείς από το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το οποίο έφερε το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο προς ψήφιση στο κοινοβούλιο, προέκυψαν με ασφάλεια ορισμένα συμπεράσματα «ποιοτικά» για τους κοινοβουλευτικούς της εκπροσώπους όσο και για μερικά στελέχη του υπουργικού της συμβουλίου. Όπως για παράδειγμα αυτό της υφυπουργού Κοινωνικής Συνοχής & Οικογένειας (!) κ. Μαρίας Κεφαλά.
Η οποία αν και σε αρκετά νέα ηλικία (κάτω των 40 ετών) καταψήφισε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, κυριευόμενη κατά κύριο λόγο από τα συντηρητικά της φρονήματα. Το γεγονός πως το 1/3 περίπου της κοινοβουλευτικής δύναμης (52 βουλευτές σε σύνολο 158) του κυβερνώντος κόμματος είτε απείχε (31 βουλευτές) είτε καταψήφισε (21 βουλευτές) το νομοσχέδιο, ενδεχομένως να μαρτυρά ακόμα και σήμερα την ύπαρξη μιας αδιάλλακτης συντηρητικής πτέρυγας εντός του συγκεκριμένου κόμματος.
Καθώς ακόμη και εκείνοι οι βουλευτές που πείστηκαν από το κομματικά στελέχη της Πειραιώς να απέχουν από την ψήφιση του νομοσχεδίου, ουσιαστικά ανήκουν –και εκείνοι– στους καταψηφίσαντες ή στην επονομαζόμενη γκρι ζώνη της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Και η νομοθετική στάση των συγκεκριμένων 52 βουλευτών της απέναντι στο νομοσχέδιο που ήρθε προς ψήφιση μετά από πρωτοβουλία του αρχηγού τους κ. Μητσοτάκη, αν μη τι άλλο δεν μπορεί να λάβει τις τιμητικές κοινοβουλευτικές δάφνες που ενδεχομένως να άρμοζε σε ένα τέτοιο νομοθέτημα. Το αντίθετο μάλιστα.
Από την στιγμή δε, που πολλά από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της αλλά και τον αρχηγό τους κ. Κυριάκο Μητσοτάκη τοποθετούν την παράταξή τους στο φιλελεύθερο ευρωπαϊκό χώρο, αυτό ενδεχομένως να αποτελεί κάποιου είδους λοξοδρόμησης ως προς την τοποθέτησή της στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτικό φάσμα. Υπάρχει όμως και μια διαφορετική ματιά, μέσω της οποίας φαίνεται να αποδίδονται περισσότερα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά χάρη στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου από τα 2/3 περίπου (106 βουλευτές) της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Υπερκεράζοντας ουσιαστικά τις συντηρητικές φωνές στο εσωτερικό του συγκεκριμένου κόμματος.
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως δεν πορεύεται στις συντηρητικές ράγες της δεκαετίας του ’90 ή ακόμη παλαιότερα που διοργάνωνε συλλαλητήρια σε συνεργασία με την επίσημη Εκκλησία και τον μακαριστό Χριστόδουλο ενάντια στις νέες για την τότε εποχή ταυτότητες, αλλά φαίνεται πως χρειάζονται αρκετές ζυμώσεις στο μητρώο στελεχών της ώστε να πλησιάσει τα πρότυπα ενός δυτικού φιλελεύθερου κόμματος. «Για να γυρίσει ο ήλιος του φιλελευθερισμού θέλει δουλειά πολλή» υποστήριξαν κάποιοι με παράφραση στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, όπως αυτοί έγιναν γνωστοί από την μελοποίηση τους από τον Μίκη Θεοδωράκη.
Όμως ακόμα και τα αυτοαποκαλούμενα «δημοκρατικά και προοδευτικά» κόμματα που χρειάστηκε να βάλουν "πλάτη" για την υπερψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου, μέτρησαν και αυτά τις κοινοβουλευτικές τους απώλειες, κυρίως μέσω του δικαιώματος της αποχής μερικών εξ αυτών. Το γεγονός πως οι περισσότεροι απέχοντες προήλθαν από το πάλαι ποτέ πραγματικά προοδευτικό –σε κοινωνικά ζητήματα– ΠαΣοΚ, ίσως να μην είναι αρκετά τιμητικό για τους ίδιους αφού φαίνεται πως αγνόησαν την ιστορική συνέπεια του συγκεκριμένου κόμματος.
 |
| Ένα ακόμη συλλαλητήριο. |
Η στάση της Εκκλησίας ως δημόσιου οργανισμού βεβαίως θα κριθεί και αυτή –με αρνητικό πρόσημο τουλάχιστον– κυρίως για την ευθεία πολιτική παρέμβαση που επιχειρήθηκε όταν ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία επί μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
* * *
Αφού ταυτίστηκαν ουσιαστικά με την συντηρητική συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας και όλοι τους μαζί με τους βουλευτές του ΚΚΕ, της "Ελληνικής Λύσης", της "Νίκης" και των "Σπαρτιατών". Και αν κανείς υπολογίσει το σύνολο των βουλευτών που δεν ψήφισαν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο (είτε καταψηφίζοντας είτε απέχοντας) θα διαπιστώσει έκπληκτος πως στο σύνολο των 300 βουλευτών απ’ αυτούς 125 κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι είναι πολιτικοί θιασώτες του ακραίου συντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης.
Μάλιστα η πλειοψηφία αυτών φαίνεται πως ενδεχομένως τελούν τα πολιτικά τους καθήκοντα υπό κάποιου είδους "ομηρία", όντας απολογούμενοι στους κληρικούς των περιφερειών από τις οποίες προέρχονται, αλλά και στο ακραίο (θρησκευόμενο) τμήμα του εκλογικού σώματος που τους επέλεξε. Εξ άλλου, κάτι τέτοιο έχουν αφήσει να εννοηθεί πολλοί εκ των μητροπολιτών που τοποθετήθηκαν υπέρ αρκετές φορές επί του συγκεκριμένου κοσμικού νομοθετήματος, απευθυνόμενοι στους βουλευτές του τόπου τους. «Μόνο με αφορισμό δεν τους απείλησαν, αν και αυτό υπονόησαν» υποστήριξαν ορισμένοι, από τους οποίους δυσκολεύεται κανείς να διαχωρίσει την θέση του.
Και η στάση της Εκκλησίας ως δημόσιου οργανισμού βεβαίως θα κριθεί και αυτή –με αρνητικό πρόσημο τουλάχιστον– κυρίως για τις θέσεις που εξέφρασε τόσο μέσω της Ιεράς Συνόδου, και που έτυχαν κριτικής σε προηγούμενα φύλλα σου, όπως και για την ευθεία πολιτική παρέμβαση που επιχειρήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, όταν ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία επί μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας (!) μια-δυο μέρες πριν την διεξαγωγή της ψηφοφορίας.
Και καλό θα ήταν σε αυτό το σημείο αγαπητή ΟΔΟΣ, οι αναγνώστες σου να μην λησμονήσουν την στάση που τήρησαν πολλοί εκ των προβεβλημένων κληρικών της Εκκλησίας κατά τόπους κατά την εκλογική διαδικασία του περασμένου καλοκαιριού, και το κυριότερο μέσω ποιων κομματικών σχηματισμών το κατάφεραν, ακόμα και αν τότε η Εκκλησία αρνήθηκε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής της ανάμιξης. Τώρα το κατά πόσο ίσχυαν όσα υποστήριξε η Εκκλησία όταν κατηγορήθηκε για πολιτική παρέμβαση, μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό, λαμβάνοντας υπόψη την τελευταία της εμπλοκή σε ένα καθαρό ζήτημα πολιτικών δικαιωμάτων. «Και γιατί να μην το έκανε μέσω της "Νίκης" και της "Ελληνικής Λύσης" στις εκλογές του καλοκαιριού;» διερωτήθηκαν κάποιοι, από τους οποίους θα δυσκολευόταν ακόμα και ο πιο θρησκευόμενος να διαχωρίσει την θέση του.
Αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά, με τον πιο επίσημο τρόπο, πως οι λειτουργοί της ενεπλάκησαν σε ένα κοσμικό ζήτημα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επηρεάσουν την τύχη ενός νομοσχεδίου μέσω των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων του συνόλου των κομμάτων. Και κυρίως εκείνων, οι ψηφοφόροι των οποίων είναι ταυτόχρονα και φανατικά προσκολλημένοι στα θρησκευτικά κηρύγματα και που με κάποιον τρόπο έχουν συσσωρευτεί σε κόμματα της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς, όπως της "Ελληνικής Λύσης", των "Σπαρτιατών" και της "Νίκης".
Και παρά το γεγονός πως είναι κατά πολύ λιγότεροι από τους υπόλοιπους κοινοβουλευτικούς αρνητές του νομοσχεδίου, προσπάθησαν να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αναστάτωση στην κοινωνία, κυρίως μέσω χυδαίων αλλά και άλλων "παλαιοχριστιανικών" τοποθετήσεων. Αυτό όμως είναι σύνηθες με τις μειοψηφίες, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Μέσω της επιχειρούμενης μπαχαλοποίησης κάθε είδους ζητημάτων που ακουμπούν μέρος της κοινωνίας, πιστεύουν μάταια πως θα επιβάλλουν την μειοψηφική τους άποψη αλλά και τα αδιέξοδα ιδεολογικά/πολιτικά συμπλέγματα που εκπροσωπούν. «Όχι και τόσο δημοκρατικός ο τρόπος τους» σκέφτηκαν ορισμένοι οι οποίοι βρίσκουν ταυτόχρονα και αρκετές ομοιότητες στην στάση των οπαδών της θεωρίας των δύο άκρων.
Οι οποίοι ουσιαστικά είναι και οι βασικοί υποστηρικτές της θεωρίας της κοινωνικής αναταραχής, την οποία θεωρούν ως τον μοναδικό δρόμο για να αναδείξουν τις απόψεις τους και τις μουσειακού τύπου ιδεολογίες τους. Ευτυχώς όμως για την ώρα οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν αρκετά σθεναρά θεμέλια για να φτάσουν στο σημείο ώστε να τα ανατινάξουν τέτοιου είδους πρακτικές. Και από την στιγμή που η πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει τόσο τους ακροδεξιούς όσο και τις ακροαριστερούς μπακαλιάρους που της σερβίρουν, απροσδόκητα και απρόσμενα τα ... "συστημικά" κανάλια αναλαμβάνουν να τους προωθήσουν μέσω της προβολής των τοποθετήσεών τους.
Πάραυτα και θεωρώντας ως δεδομένο το γεγονός πως η Εκκλησία προσπάθησε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε πολιτικό επίπεδο, η τοπική βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Μαρία Αντωνίου… υπερψήφισε το επίμαχο νομοσχέδιο αγνοώντας τις φωνές συντηρητισμού του εκλογικού σώματος που της χάρισε την ψήφο του, όσο και τις τοποθετήσεις της τοπικής μητρόπολης επί του νομοθετήματος.
Και αναγνωρίζοντας κανείς το καλό επίπεδο σχέσεων που επιδιώκουν να έχουν πάντοτε οι πολιτικοί μιας τοπικής κοινωνίας με την εκκλησιαστική αρχή του τόπου τους για άγνωστους λόγους μέχρι στιγμής, τότε μπορεί να γίνει αντιληπτό για ποιους λόγους έχει την δική τους σημειολογική σημασία ο απογαλακτισμός (;) ενός τοπικού πολιτικού από την εκκλησιαστική αρχή. Καθώς τα τελευταία χρόνια, οι δημότες της Καστοριάς γίνονταν όλο και περισσότερο θεατές της κοινής πορείας μεταξύ της Εκκλησίας και των πολιτικών όλων των βαθμίδων. Το γνωστό δόγμα που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, θέλοντας την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία να βαδίζουν «χέρι-χέρι». Και εδώ που τα λέμε καθόλου μπράβο τους.
Ιωάννης Σκόρδας
iskord@hotmail.com
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Φεβρουαρίου 2024, αρ. φύλλου 1213.
Σχετικά:
Τουλάχιστον ο Ζήσης έμεινε σταθερός στις παλαιοντολογικες του πεποιθήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντρεύεται ο Δήμαρχος κι εσείς ασχολείστε με τους gay;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή