14.6.07

ΑΡΓΥΡΙΟΥ Κ. ΜΑΛΕΓΚΑΝΟΥ: Τις πταίει; Ένα κείμενο για έλληνες δημοκράτες και για μικρούς έλληνες πολιτικούς!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Από τα "Άπαντα" του Ίωνος Δραγούμη στο βιβλίο Νο7 "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα" ΄του εκδοτικού οίκου "Νέα Θέσις" (δημοσιεύεται κατόπιν αδείας αυτού).

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ σκοτώθηκε στη Στάτιστα της Μακεδονίας ένα βράδυ το φθινόπωρο του 1904, Και οι Έλληνες ξύπνησαν.
Γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι και μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νοιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους. Σπίθα είναι όταν λέγουν:
Ω, τι ανυπόφορη που είναι η μετριότητά μου!
Τέτοια μια σπίθα τους άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι ο Παύλος Μελάς για να καταφέρει να τους ανάψει. Και με τη σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί που ήταν τυφλοί ως τότε είδαν.
Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν:
Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι' αυτή!
Και οι άλλοι συμπέραναν:
Ώστε βρίσκονται ακόμα μετά το 1897 αξιωματικοί στο στρατό, και ζωή στο Έθνος! Λοιπών Ζήτω το Έθνος!

Άντρες, γυναίκες και παιδιά, γέροντες και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι, συνταράχθηκαν έξαφνα, μια στιγμή, και ανατρίχιασαν. Και έκλαψαν γυναίκες και κορίτσια, γέροντες δάκρυσαν, άντρες κουνήθηκαν, και τα παιδιά τα Ελληνόπουλα του κόσμου όλου άναψαν. Μιαν άφραστη λαχτάρα τους συνεπήρε όλους, και όλοι έγιναν μιαν ώρα ποιητές και πόθησαν να τραγουδήσουν. Και ο πόθος τους ήταν φλόγα για κάποιο μεγαλείο. Η σπίθα όμως των περισσοτέρων αποκάηκε, έσβησε, γίνηκε στάχτη.
Ακούσετε Ελληνόπουλα! Τις αμαρτίες των γερόντων μας και τις δικές μας αμαρτίες, τις φορτώθηκε ο Παύλος Μελάς και παθαίνουνταν και υπόφερνε γι' αυτές, ενώ δεν ήταν άξιος για τέτοια τιμωρία. Οι λίγοι και οι μετρημένοι παθαίνονται για τις αμαρτίες των πολλών, παλιές και νέες, και τις φορτώνονται όλες γιατί δε φοβούνται ξένα βάρη, δε φοβούνται καμιά ευθύνη, και αντί να κοιμούνται, κουνιούνται και τολμούν. Άμα νοιώσουν, πεισθούν και πιστέψουν πως πρέπει να γίνη κάτι, το αναλαμβάνουν οι ίδιοι, γιατί θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο να το κάμουν και ποτέ δεν περιμένουν πρωτοβουλία από τους άλλους. Και αφού αποφασίσουν και το αναλαμβάνουν, δέ θα σταματήσουν πια ως το θάνατο. Στιγμές ολιγοψυχίας θα νοιώσουν ίσως, και κούραση και λύπη και αηδία, αλλά επειδή προβλέπουν πως το έργο τους μπορεί και τη ζωή τους να πάρη, δυσκολίες δέ βλέπουν, εμπόδια δέ γνωρίζουν και τίποτα δε θα στους σταματήση. Και αν στο δρόμο τους τύχουν εμπόδια τέτοια που ζητούν τη ζωή ενός ανθρώπου, θα δώσουν τη ζωή τους.
Σε σας στρέφομαι, παιδιά του Ελληνισμού, αγαπημένα Ελληνόπουλα, και σας εξορκίζω αν έχετε να ξοδέψετε ενέργεια ας είναι και μέτρια, αν έχετε να κάψετε τίποτε περισσότερο από σπίθες απλές ενθουσιασμό μη λησμονείτε ποτέ το θάνατο του Παλικαριού, αλλά προ πάντων μη λησμονείτε τη ζωή του, τον ενθουσιασμό του δηλαδή και τη δύναμη και την τόλμη, μη λησμονείτε και την ιδέα που για κείνη δούλεψε και υπόφερε, ούτε την πανώρια χώρα όπου εσκτώθη, γιατί και η ιδέα εκείνη και η χώρα θέλουν πολλούς ακόμα Ήρωες.
Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώση. Θα μας σώση από τη βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώση από τη μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώση από τον αίσχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώση. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε!
Φαντάζομαι φυτρώνοντας νέα γενεά Ελλήνων τη γενεά σας Ελληνόπουλα, αν θέλετε μεγαλωμένη στα αίματα, θρεμμένη με πολέμους, μεθυσμένη από κινδύνους, γενεά ζωντανών, γενεά τολμηρών, γενεά ατρόμητων, χυμίζοντας κατά το φως ενός γλυτωμού.


ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ


Αγαπητοί αναγνώστες, το μακεδονικό ζήτημα απασχόλησε, απασχολεί, διεγείρει καί αφυπνίζει τους Έλληνες και απασχολεί την διεθνή κοινότητα. Με αφορμή την επιστροφή του σημαντικότατου αυτού θέματος στην επικαιρότητα σας προσκαλώ να παρακολουθήσουμε ένα σύντομο χρονικό της εξέλιξής του. Σκοπός τούτης της αναδρομής είναι να απαντήσουμε το μεγάλο ερώτημα: γιατί ένα μικρό, φτωχό, άοπλο, σε σχέση ανάγκης με την Ελλάδα (ιδέ Ε.Ε. και Ν.Α.Τ.Ο.) και ειδικά απολογούμενο για την συνεισφορά του στην παγκόσμια τρομοκρατία των ναρκωτικών νεοσύστατο κρατίδιο σέρνει την Ελλάδα στον αλυτρωτικό χορό που το "ίδιο" αποκλειστικά επιθυμεί. Το αρχίνημα έγινε στα τέλη του 1991:

Στις 4 Δεκεμβρίου 1991 το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο διατυπώνει τους τρείς όρους του για την αναγνώριση του νέου κράτους των Σκοπίων:
1) Να αλλάξει την ονομασία Μακεδονία
2) Να δηλώσει ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος.
3) Να δηλώσει ότι δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα.
Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, έρχεται μια μεγάλη επιτυχία. Το συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αποδέχθηκε και τους τρεις παραπάνω όρους της ελληνικής κυβερνήσεως, υπό της διπλωματικής ηγεσίας του τότε έλληνα υπουργού των Εξωτερικών κ. Σαμαρά, για την αναγνώριση των Σκοπίων.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1992, διοργανώνεται τεραστίας διαστάσεως συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη και οι Σκοπιανοί παρά τις αντιδράσεις τους προς την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως λαμβάνουν σαφές λαικό/εθνικό μήνυμα.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1992, ξεκινά μία υπαναχώρηση όταν οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ορίζουν τον υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας να προτείνει λύση ως προς την αναγνώριση των Σκοπίων. Η γνωστή πρόταση Πινεϊρο, κόντρα στην βούληση της Ε.Ε. συνθέτει το όνομα "Νova Macedonia" (Νέα Μακεδονία).
Στις 2 Απριλίου 1992, ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ως απλός βουλευτής της Ν.Δ. δήλωσε ότι "Δεν θα αποδεχθώ οποιαδήποτε λύση για το θέμα των Σκοπίων, που θα είχε σαν παράγωγο του ονόματος Μακεδονία. Η Ελλάδα πρέπει να ασκήσει βέτο, αν οι χώρες της Κοινότητας αποφασίσουν να αναγνωρίσουν τη Δημοκρατία των Σκοπίων υπό οιοδήποτε όνομα που θα έφερε παράγωγο του όρου Μακεδονία".
Στις 13 Απριλίου 1992 λαμβάνει μέρος η δεύτερη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή όπου όλα τα κόμματα, εξαιρουμένου του ΚΚΕ, αποφάσισαν ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια αν δεν ικανοποιηθούν οι 3 όροι που είχε θέσει στην Ε.Ε. στις 16 Δεκεμβρίου του 1991.
Στις 14 Ιουνίου 1992, σε νέα σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, επικυρώνεται και πάλι η κυβερνητική απόφαση για τους τρεις όρους αναγνώρισης των Σκοπίων. Τον ίδιο μήνα ο πορτογάλος πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι ο πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης απέρριψε την ονομασία της πορτογαλικής προεδρίας.
Στις 27 Ιουνίου 1992, στη διάσκεψη κορυφής της Ε.Ε. στη Λισσαβόνα νέα μεγάλη επιτυχία. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ψήφισε συνασπισμένο ότι αναγνωρίζει τα Σκόπια στα σημερινά του σύνορα, σύμφωνα με τη διακήρυξη της δεκάτης Δεκεμβρίου του 1991, με ένα όνομα το οποίο δεν θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία.
Το Νοέμβριο του 1992, μετά από την επίσκεψη του προέδρου των Σκοπίων στις ΗΠΑ η κυβέρνηση της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας ανακοινώνουν ότι εγγυώνται τα σύνορα των Σκοπίων.
Στις 7 Απριλίου 1993, ο ΟΗΕ δέχθηκε ως μέλος το κράτος των Σκοπίων με την ονομασία "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (FYROM). Ένα φαινομενικά και ουσιαστικά δισεξήγητο συμβάν.Στις 4 Νοεμβρίου 1993, η κυβέρνηση Παπανδρέου διακόπτει τις συνομιλίες στον ΟΗΕ για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων.
Στις 16 Φεβρουαρίου 1994, η Ελλάς ανακοινώνει μέτρα οικονομικού / εμπορικού αποκλεισμού (εμπάργκο) κατά των Σκοπίων.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη η "ενδιάμεση συμφωνία" μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ κατά τον σχεδιασμό του αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών κ. Χόλμπρουκ. Την Ελλάδα εκπροσωπεί ο κ. Παπούλιας, τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επέρχεται η λήξη του εμπάργκο και καθίσταται πλέον σαφές ότι με την συμφωνία αυτή το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων αποτελεί διεθνή διαφορά συνεπώς είναι θέμα διαπραγματεύσιμο.
Επί 8 έτη η κυβέρνηση του κ. Σημίτη δεν αναπτύσσει καμία πρωτοβουλία, ενώ παράλληλα η προπαγάνδα των Σκοπιανών κινείται σε επίπεδο υφαρπάσσουσας αθλιότητος.
Το Νοέμβριο του 2004 η φίλος και σύμμαχος χώρα των ΗΠΑ αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" και ξεκινά άμεσα εμπλεκτικώς από εκατό περίπου κράτη ανάλογη διπλωματική συμπεριφορά. Η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να παρακολουθεί αιφνιδιασμένη και αμήχανη.
Δεν χρειάζεται προσεκτική μελέτη για να διαπιστώσουμε την αναστροφή της τάσης, θέσης και αποτελέσματος. Δικαίως θα αναρρωτηθούμε "τί πήγε λάθος, τί δεν κάναμε σωστά ή τί παραβλέψαμε να κάνουμε". Πράγματι, πώς από θηρευτές γίναμε θηράματα όντας μεγαλύτεροι, ευπορώτεροι, δυνατότεροι και αφοσιωμένοι στη συμμετοχή και τήρηση των διεθνών κανόνων κρατικής συμπεριφοράς και προσφοράς;
Επί δύο συναπτά έτη αναζήτησα μία εξορθολογισμένη απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις. Η έρευνά μου απλώθηκε φυσιολογικώς πέραν των ελληνικών συνόρων (ιδέ "ξένο δάκτυλο") αλλά η τύχη άστραψε εγχωρίως. Ακολουθεί η συμπλήρωση του αινίγματος και η επιεικώς κρινόμενη, θλιβερή απάντησης.


ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Από την ομιλία του κ. Κρις Σπύρου, πρώην προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος της πολιτείας Νιου Χάμσάϊρ των ΗΠΑ, τον Οκτώβριο του 2005 στο μουσείο Μαραθώνος.

Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το μακεδονικό... Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό πρόεδρο Τζορτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία. Δεν άντεξα πια. Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία όταν το 1986 έμαθα από τον έλληνα πρώην υπουργό Νίκο Μάρτη ότι το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο "Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις αμερικανικές εθνότητες". Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει μακεδονική μειονότητα στις ΗΠΑ πέραν των ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι "ενώ στο παρελθόν μερικοί μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες" χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την ελληνική κυβέρνηση".
'Εγιναν μεγάλοι αγώνες να αλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη ελληνική πολιτεία.
Το 1992 προέκυψε πια το μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα. Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων) στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου κράτους με την ονομασία "Δημοκρατία της Μακεδονίας", συνέβησαν τα ακόλουθα.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει "εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον".
Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας Ζουάο Πινέϊρο να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κ.Πινέιρο πρότεινε το όνομα "Νέα Μακεδονία". Η πρόταση Πινέιρο απορρίφθηκε από το συμβούλιο αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα "Μακεδονία".
Στις 13 Απριλίου 1992, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το ευμβούλιο των ελλήνων πολιτικών αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.
Μετά την συνάντηση των αρχηγών ο πρέσβης παρά τω προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα ΜΜΕ το ακόλουθο ανακοινωθέν:
«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι 3 όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου 1991 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία».
Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος "μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη Μακεδονία".

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο αμερικανός ιστορικός και αρθογράφος Γιόχαν Φινκ δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα τριακοσίων και πλέον εφημερίδων του Σκρίπς Χάουαρντ Νιούς Σέρβις στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής: «Η Μακεδονία, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία. Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη Μακεδονία ως "ψευτοδημοκρατία", αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος Μακεδονία ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη Μακεδονία από τη διεθνή κοινότητα».

Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοι του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!
Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ κυβερνήτης Μπιλ Κλίντον, έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο: δήλωση του κυβερνήτη Κλιντον σχετικά με ζητήματα ειδικού ενδιαφέροντος για την ελληνοαμερικανική κοινότητα

Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη "Μακεδονία". Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος "Μακεδονία". Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας "ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας" ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.»

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ' αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή, είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».
Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου 1992 ο Μπιλ Κλίντον εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ κερδίζοντας τις εκλογές από τον πρόεδρο Τζορτζ Μπούς.
Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί ή έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζορτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας".

Τι έγινε τότε.... Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπιλ Κλίντον, ο Τζορτζ Μπους έστειλε τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ηγκελμπέργκερ στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με της ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας", Φαίνεται ότι ο πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια.

Επιστρατεύτηκα από την τότε ελληνική κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από του "παράγοντες της ελληνοαμερικανικής κοινότητας". Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος στην Πολιτεία του Νιου Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις προεδρικές εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί πρόεδρος των εκλεκτόρων του Μπιλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία. Στόχος ήταν να μην μπορέσει η αμερικανική κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1992 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.

Στην Αθήνα συναντήθηκα στο γραφείο του έλληνα πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδος στις ΗΠΑ από την ελληνική κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό Πολιτισμού.
Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Μπους να αναγνωρίσει το Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπιλ Κλίντον αλλά και με την ηγεσία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του Μπιλ Κλίντον.

Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μάικλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική, κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζόρτζ Μπους.
Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μάϊκλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα "Μακεδονία" και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την κυβέρνηση Μπους. Ο Μάϊκλ Δουκάκης συμφώνησε να έρθει σε επαφή με τον Άντονυ Λέϊκ και την Μαντλίν Ολμπράϊτ. O Λέϊκ και η Ολμπράϊτ ήταν κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπιλ Κλίντον για θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας στην προεδρική του εκστρατεία του 1992. Ο Άντονυ Λέϊκ διορίστηκε σύμβουλος ασφάλειας του Κλίντον στο λευκό οίκο και η Μαντλίν Ολμπράϊτ έγινε πρέσβης της κυβέρνησης Κλίντον στα Ηνωμένα Έθνη και αργότερα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάϊκ Πάνος, πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.
Με σκληρή επιμονή και με την βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπιλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της κυβέρνηση Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρ΄ ότι ο Ηγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1992 μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον. Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους συμβούλους του τότε έλληνα πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του 1992 και την πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε έλληνα υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες τις λατινικής Αμερικής και από την ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πολ Τζόγκα, Φιλ Αγγελίδη, Μάικ Πάνος, Άγγελος Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζορτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.
Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές.

Δημόσια και επίσημα η ελληνική κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Παρασκηνιακά όμως η ελληνική κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος. Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε έλληνα πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή "Οι Φάκελοι" του Αλέξη Παπαχελά στο τηλεοπτικό κανάλι Μega στις 16/11/2004:
«Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέϊκερ και υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;
»Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε, κύριε πρόεδρε μου λέτε αυτό που έχετε πει στον ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω;

»Πηγαίνω έξω και κύριε Παπαχελά ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος έλληνας υπουργός των Εξωτερικών να αισθανεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κ. Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κ. Ποστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κ. Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λες άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει».

Κυρίες και κύριοι, φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την κυβέρνηση Μπους, η ελληνική κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.
Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Εθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Πώς και γιατί απεφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;
Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993, τρείς μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" [FYROM]

Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή "συμβιβαστική" πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι.
Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπιλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Για αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τη κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη "Μακεδονία". Μόνον οι ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπιλ Κλίντον. Εξ άλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992. Ετσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος "δούρειος ίππος". Ακούστε τι έγινε:

Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ είχαν περάσει, όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον κ.κ. Μάνατος & Μάνατος δημιούργησαν μια "πρόχειρη ειδική" επιτροπή με την ονομασία "Αd hoc American Hellenic Leadership Committee".

Ποια ήταν τα μέλη αυτής της "πρόχειρης επιτροπής" δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία Μάνατος & Μάνατος ζήτησε από εκλεγμένος πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την "νέα θέση" της ελληνικής κυβέρνησης για μια "συμβιβαστική λύση" στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο "δούρειος ίππος" έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!
Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπιλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της ελληνικής κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη "Μακεδονία".

Η προτεινόμενη επιστολή προς τον πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993, έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και "γάτα" στο πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.

Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: [αναφέρει τους πιο σημαντικούς Έλληνες της αμερικανικής ομογένειας]. Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Γουόρεν Κρίστοφερ, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονυ Λέϊκ, σύμβουλο Ασφαλείας του λευκού οίκου και Μαντλίν Ολμπράϊτ, πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.
Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου "ώρα καλή Μακεδονία μας". Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη "Μακεδονία" θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία "Μακεδονία" και δεν θα ήταν ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Εθνη σαν χώρα με όνομα "Μακεδονία" και η ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Γιόχαν Φινκ. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που προσέφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστη νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι "αγώνες" περιστρέφονται γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.

Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένον Εθνών εν ονόματι της ελληνικής κυβέρνησης ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας". Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα! Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την ελληνικότητά μου πέθανε.

Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη ελληνικό κράτος με το όνομα "Μακεδονία" να του πείτε στις 7 Απριλίου, 1993. Αν σας ρωτήσει ποια ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ! Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ. Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν».


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αξιότιμοι αναγνώστες, εύχομαι το στα χέρια σας υλικό να σας κινητροποίησε για μια δεύτερη ανάγνωση. Όπως εύχομαι να διέγειρε την μακροθυμία σας αλλά και την αποστροφή σας προς δογματισμούς και μισαλλοδοξίες. Το εύχομαι διότι το μακεδονικό είναι μέγιστο ζήτημα. Προφανώς κάποιος έλλην ηγέτης σκέφτηκε αντιθέτως. Ο κ. Κρις Σπύρου με μια ομολογουμένος προσεκτική και καλοσχεδιασμένη ομιλία μας λέει ότι ο κ. Μητσοτάκης "έδωσε" το όνομα Μακεδονία. Δηλαδή λειτούργησε ως διαπλεκόμενος καταργώντας το έθνος και το κράτος συνάμα. Δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης ενεπλάκη σε εθνική μειοδοσία ή όπως λέει ο κ. Σπύρου σε "κολοσσιαία εθνική προδοσία". Παρακαλώ ξεχωρίστε το αστραφτερό προσκήνιο και το αρρωστημένο παρασκήνιο. Ο κ. Μητσοτάκης παρόλη την προσκηνιακή πολιτισμική του δραστηριότητα ως φαίνεται δεν ενστερνίζεται τον πόθο του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού που γράφει: "Κλείσε μεσ' στην ψυχή σου την Ελλάδα: (ή οτιδήποτε άλλο) και θα αισθανθείς να λαχταρίζη μέσα σου κάθε είδος μεγαλείο και θα είσαι ευτυχής". Εάν το ενστερνιζότανε θα πίστευε στη συνέχεια του γένους με προωθητικές υπέρ αυτού πολιτικές και πρακτικές ('Ελληνες το γένος με όλο το εθνοφυλετικό του περιεχόμενο όπως π.χ. το λογίστηκε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και ο Πλήθων ο Γεμιστός λίγο πριν την άλωση). Θα σεβότανε τη συλλογική μας μνήμη και την αγάπη μας για ελευθερία. Δυστυχώς όμως έγραψε ή εξαργύρωσε γραμμάτειο σκεπτόμενος και αισθανόμενος αλλοτρόπως.

Δικαίως τώρα επιθυμώ να ερωτήσω τους εκλεγμένους μας αντιπροσώπους της τοπικής μακεδονικής αυτοδιοικήσεως: Αξιότιμοι κύριοι της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης από το 1989 έως σήμερα, γνωρίζατε το θέμα και την εξέλιξή του ναι ή όχι; Εάν ναι, γιατί το αποσιωπήσατε; Εάν όχι, νομίζετε ότι κάνετε την δουλειά για την οποία σας τοποθέτησαν οι έλληνες πολίτες επαρκώς, υπευθύνως και αποτελεσματικώς; Σας γνωστοποιούμε λοιπόν (ο πληθυντικός χρόνος πλέον αναφέρεται στην "κριτική μάζα" πολιτών που ενδιαφέρονται, αγωνιούν, συγκινούνται και οργίζονται) κύριοι βουλευτές, νομάρχες και δήμαρχοι ότι επιθυμούμε διακαώς απαντήσεις. Και μή μπήτε στον κόπο να μας ξελογιάσετε (ιδέ δημαγωγία) και ξεγελάσετε. Σας προσκαλούμε σε δημόσιο διάλογο και είμαστε έτοιμοι. Έχουμε λάβει υπόψην μας και το παρασκηνιακό σας ταλέντο. Δηλαδή είμαστε πανέτοιμοι. Προσκαλείστε λοιπόν να ευθυδικήσετε. Και να θυμάστε, όπως μας λέει ο μαθητής και δάσκαλος της δημοκρατίας κ. Αριστείδης Φωτιάδης, "η μόνη σταθερή βάση ανόδου ενός πολιτικού είναι η κρίση και η έντιμη και αξιοπρεπής ενημέρωση και στάση απέναντι στα γεγονότα".


ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

7 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/7/07

    Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος24/7/07

    Μόνη Εσφιγμένου αρχηκλώσσα σλαβοκουμουνίας! Αυτού Ζητωτές Παλαμά
    πρόδοσαν Ελληνισμό στον σλαβομονγολισμό με ανατολίτηκη δαιμονία
    ησυχασμο και έσφαξαν αριστοκρατία Θεσσαλονίκης να ιδρυσουν
    οβσηνα σλαβοκουμουνιάς! Εστησαν σπιούνο σφετεριστή Καντακουζινό
    με σλαβομονγολικά στρατεύματα, αξανοίγοντας θηρες δια τουρκοκρατία.
    Τοήνβης έδειξε ότι η Ζηλωτή φορολογία έπιεσε αγρότες Μικράς Ασίας
    να ασπασθούν τους Τούρκους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος6/9/07

    [Αναδημοσίευση από την ΟΔΟ]

    ΤΙΣ ΔΕΝ ΠΤΑΙΕΙ;
    Ένα κείμενο για έλληνες τεχνοκράτες
    και για μικρούς έλληνες αντιαμερικανούς!

    Από το βιβλίο "Surveys in Monetary Economics, Volume 2, Financial Markets & Institutions" του Money Study Group, κεφάλαιο 3 "Financial Innovation in Theory & Practice" του David H. Gowland: "Innovation is normally defined as the introduction of a new product to a market or the production of an existing one in a new way"(*).

    Θα παραδεχτώ ότι η δυσνόητη αυτή παραπομπή αρχικά δείχνει άτοπη και άσχετη με τον τίτλο του κειμένου, η οποία αποτελεί μία κριτική τοποθέτηση σε ορισμένα σημεία του άρθρου του προηγουμένου φύλλου της ΟΔΟΥ με τίτλο "Το μακεδονικό: Τις πταίει; Ένα κείμενο για έλληνες δημοκράτες και για μικρούς έλληνες πολιτικούς!" του κ. Αργυρίου Μαλεγκάνου. Θα παραδεχτώ επίσης ότι "το υλικό" του υπογράφοντος του ανωτέρω άρθρου με παρακίνησε για μία δεύτερη ανάγνωση, όχι τόσο για την αξιολόγηση των συμπερασμάτων που συνάγει, αλλά, για την αξιολόγηση "του υλικού" αυτού κάθε αυτού.

    Ειλικρινά είμαι επιφυλακτικός απέναντι στην ομιλία ενός πολιτικού, πόσο μάλλον σε "μία προσεκτική και καλοσχεδιασμένη ομιλία" ενός αμερικανού πολιτικού όπως είναι ο κ. Κρις Σπύρου. Από την "καλοσχεδιασμένη" αυτήν ομιλία του κ. Κρις παραθέτω το πιο ουσιώδες κομμάτι: «Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος "Μακεδονία"»

    Εγώ θα έλεγα ότι όλοι οι Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα. Είναι σαν να προέκυπτε πρόβλημα από την ονομασία της "Νέας Υόρκης", με τους "Nova Υορκέζους" να έχουν εδαφικές διεκδικήσεις στο York της Αγγλίας. Όμως οι "Nova Υορκέζοι" σκέφτονται και ενεργούν διαφορετικά. Το ζητούμενο για αυτούς είναι ο οικονομικός έλεγχος του οποιουδήποτε κράτους, γιατί το κάθε κράτος αποτελεί και "μία αγορά". Πιο προσοδοφόρες αγορές μάλιστα είναι οι "παρθένες χρηματοοικονομικά", όπως αυτές των Βαλκανίων, όπου έννοιες όπως στεγαστικό δάνειο και πιστωτική κάρτα αποτελούν "χρηματοοικονομική ανακάλυψη", για να αιτιολογήσω την αρχική μου παραπομπή.

    Σε αυτήν την αγορά των Βαλκανίων όμως είχαν προβάδισμα οι Έλληνες, οι Έλληνες οι οποίοι "δεν δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων". Οι Έλληνες που διαβλέποντας τον κίνδυνο μελλοντικής εδαφικής διεκδίκησης κατέβηκαν σε βροντερό συλλαλητήριο και έκοψαν τους εμπορικούς δεσμούς ασκώντας εμπάργκο στους "μοχθηρούς" πρώην Γιουγκοσλάβους.

    Ειλικρινά πιστεύω ότι τα λόγια του κ. Κρις δεν έχουν καμία αξία ειπωμένα εν έτει 2005. Θα είχαν αξία αν είχαν ειπωθεί πριν μία δεκαετία. Θα είχαν αξία, αν τολμούσε, τότε, να δώσει στην δημοσιότητα τα όσα ήξερε, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες για την πολιτική του καριέρα, ακόμη και για την ίδια του τη ζωή. Ας τον εκτελούσε η CIA και να είναι σίγουρος ότι οι υπόλοιποι Έλληνες θα κάναμε σύνθημα το όνομα του στα χείλη μας.

    Υ.Γ. Σε τι θα έθιγε άραγε τον κ. Σαμαρά αν η μεγαλύτερη τράπεζα των Σκοπίων ήταν ελληνικών συμφερόντων;


    (*) "(Χρηματοοικονομική) ανακάλυψη φυσιολογικά ορίζεται η εισαγωγή
    ενός νέου προϊόντος σε μία αγορά, ή η παραγωγή ενός ήδη υπάρχοντος
    με έναν καινούργιο τρόπο".

    26/7/07

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/9/07

    [Αναδημοσίευση από την ΟΔΟ]

    Τις πταίει;

    Κύριε διευθυντά,

    Δια της παρούσης απαντώ στο κείμενο του κ. Αθανασίου Δόλλα με τίτλο "το Μακεδονικό, τις δεν πταίει, ένα κείμενο για έλληνες τεχνοκράτες και για μικρούς έλληνες αντιαμερικανούς!". Αρχικά, τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του. Υπενθυμίζω δε τον τίτλο του δικού μου κειμένου στο φύλλο σας αριθμ. 401 που συγκροτήθηκε ως "Το Μακεδονικό, Τις Πταίει, ένα κείμενο για έλληνες δημοκράτες και για μικρούς έλληνες πολιτικούς" .
    Επίσης υπενθυμίζω ότι μία εκ των βασικών αρχών της δημοκρατίας είναι η ελευθερία της έκφρασης η οποία μπορεί να ασκηθεί μέσα από ένα υγιή δημόσιο διάλογο. Ένα διάλογο που σε μία μη νοσούσα δημοκρατία θα είχαν την πρωτοβουλία να αναπτύξουν οι πολιτικοί άνδρες του τόπου.
    Ενώ το μέγιστο αυτό δικαίωμα δεν ασκήθηκε από τους παραπάνω (μέχρις ώρας), ανέλαβε ο κ. Δόλλας και παρουσίασε ένα κείμενο που ομολογώ βρίσκω αρκετή δυσκολία να τοποθετήσω τι επιδιώκει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δυνητικά δεν είναι ένα έξυπνο έως διαβολικά έξυπνο κείμενο. Εάν υπάρχει ένα μήνυμα για μένα σας διαβεβαιώνω ότι το έλαβα στο φάσμα του αποπροσανατολιστικού έως δημαγωγικού.
    Βέβαια η δημοκρατία κάνει συμφωνίες με τους πολλούς (ιδέ πολίτες) και όχι με τον ένα (ιδέ τον εαυτό μου). Διότι εν γένει ο δημόσιος διάλογος, αλλά όπως και τον αποζήτησα με το άρθρο μου, αποσκοπεί στην έγκυρη ενημέρωση των πολλών και όχι στην αποστολή μηνυμάτων σε έναν.
    Το άρθρο μου είναι (ή τουλάχιστον ο στόχος μου ήταν να εκληφθεί ως) πολιτικό ενώ ο κ. Δόλλας με (ακαταλαβίστικη;) μαεστρία εμπλέκει πολιτική οικονομία, πολιτική και παραπολιτική.
    Ξεκινάει με την παρουσίαση αγγλότιτλου βιβλίου όπου δεν μπαίνει καν στον κόπο να μεταφράσει τον τίτλο του, (άσκηση υπεροχής προς τους αναγνώστες σας;), συνεχίζει με ένα ασύμμετρο παράδειγμα / αναλογία, το περισπούδαστο "Nova Υορκέζους", ακολουθεί η εμπλοκή της C.I.A. που δολοφονεί όποιους πηγαίνουν κόντρα στα αμερικανικά συμφέροντα (σύμφωνα με τον τίτλο είμαι εγώ ή ο κ. Σπύρου, μάλλον το αφήνει ανεξήγητο), και κλείνει με ένα τελείως άσχετο υστερόγραφο για τον πολιτικό κ. Αντώνη Σαμαρά. Η δε ειρωνική αναφορά του στον κ. Κρις Σπύρου ως κ. Κρις σαφώς δεν τον τιμά. Αλήθεια, θεωρεί ότι τα λεγόμενα ενός πολιτικού δεν έχουν καμία αξία ειπωμένα το 2005 επειδή υστερούν χρονικά των εξελίξεων;
    Αν δεν τον ενδιαφέρει η αναζωπύρωση του θέματος, ας λάβει τουλάχιστον υπ' όψιν του ότι η δημοκρατία όχι μόνο μαθαίνει από τα λάθη της αλλά βρίσκεται σε μία διαρκή διαδικασία αναζήτησης και διόρθωσης λαθών. Και είμαι σίγουρος ότι ο κ. Δόλλας ξέρει, πως οι αρχαίοι ακόμη διανοητές (όχι τόσο οι σύγχρονοι) μας εξόπλισαν με όλα τα εργαλεία για να πάμε μπροστά: άρα ανάλυσις, σύγκρουσις, σύνθεσις.
    Το κείμενο του κ. Δόλλα μοιάζει να γράφτηκε για να παρουσιάσει σε ωραίο περιτύλιγμα, συγκεχυμένο κουβάρι. Εύχομαι την επόμενη φορά να έχω μία εμπεριστατωμένη λογική ανάλυση των γραφομένων μου, για να υπάρξει πραγματικός διάλογος, κι όχι κουραστικοί αμετροεπείς μονόλογοι, με κύριο στόχο όχι την επιχειρηματολογούσα κριτική αλλά την έκθεση (ή "έκθεση";).

    26/7/07

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος6/9/07

    [Αναδημοσίευση από την ΟΔΟ]

    Τις δεν πταίει;

    Οι Βάρβαροι

    Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω την επιστολή αυτή χωρίς να δανειστώ την ευχή "να έχω μία εμπεριστατωμένη λογική ανάλυση των γραφομένων μου", αποδεχόμενος την εποικοδομητική κριτική που ασκήθηκε στο κείμενο μου "για έλληνες τεχνοκράτες και για μικρούς έλληνες αντιαμερικανούς".
    Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ, "Ξεγελασμένος από την τυχαιότητα", σταμάτησα στο έκτο κεφάλαιο με τίτλο "ασυμμετρία", στη σελίδα ογδόντα οκτώ, στο υποκεφάλαιο "ένας αλαζόνας 29χρονος γιος" και ντράπηκα(1).
    Ντράπηκα γιατί όντως επέδειξα αλαζονεία απέναντι στους αναγνώστες της ΟΔΟΥ, παραλείποντας μία μετάφραση, την οποία, έστω και ετεροχρονισμένα, παραθέτω(2). Ντράπηκα γιατί όντως δεν με τιμά η ειρωνική στάση μου απέναντι στον κύριο Σπύρου. Ντράπηκα γιατί τα λόγια μου δεν έπονταν από μέτρο και η επιχειρηματολογία μου ήταν αδύναμη έως ανύπαρκτη. Αλλά ακόμη και "ένας αλαζόνας 32χρονος γιος" μπορεί, μέσα από έναν υγιή δημόσιο διάλογο, να μετατραπεί σε "ένα σύγχρονο Ελεάτη" και να παραδεχτεί: "ετεή δ΄ουδέν ίδμεν"(3).
    Γνωρίζοντας ότι δεν γνωρίζει τίποτα, να ζητήσει να μάθει, επιδιώκοντας να ξετυλιχθεί το συγκεχυμένο κουβάρι των σκέψεων του. Και είναι αλήθεια συγκεχυμένο στο μυαλό μου για το "τις πταίει;" για το μακεδονικό. Και είναι αλήθεια ότι ενώ στην ομιλία του ο κύριος Σπύρου δίνει μία ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα, δυσκολεύομαι να την ενστερνιστώ απόλυτα. Ίσως γιατί δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ορισμένους ακραίους χαρακτηρισμούς για τους χειρισμούς του πρώην πρωθυπουργού.
    Δεν θα βιαστώ να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο κύριος Μητσοτάκης έχει διατελέσει προδοσία, πόσο μάλλον έσχατη. Ιδίως όταν το συμπέρασμα αυτό στηρίζεται κατά πολύ στην συνέντευξη του κυρίου Σαμαρά, στην οποία ο επίτιμος πρόεδρος φέρεται να λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ονομασία.
    Ας μου επιτραπεί, ως άλλος "δικηγόρος του διαβόλου", να προσεγγίσω το θέμα από ένα διαφορετικό δρόμο, ένα δρόμο προσανατολισμένο σε ζητήματα πρακτικά και όχι ιδεολογικά, τον δρόμο της Realpolitik(4). Αντί να χαρακτηρίσω τη στάση του κυρίου Μητσοτάκη "προδοσία", θα την χαρακτηρίσω "ρεαλιστική πολιτική", χρησιμοποιώντας τον όρο με την αρνητική του διάσταση, η οποία ναι μεν χαρακτηρίζει πολιτικές με έλλειψη ήθους, πολιτικές τύπου Μακιαβέλη, αλλά σε καμία περίπτωση πολιτικές προδοσίας.
    Μία "ρεαλιστική πολιτική" όμως έξω από τα στενά όρια του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", μία "ρεαλιστική πολιτική" περισσότερο όπως ασκήθηκε από τον Μέττερνιχ και εκθειάσθηκε από τον Κίσσινγκερ στο διδακτορικό του στο Χάρβαρντ(5), θα με έβρισκε "εν δυνάμει" υποστηρικτή της. Μία διεθνής πολιτική προσανατολισμένη στο μοντέλο της "ΒeNeLux"(6), όπου η επίλυση του μακεδονικού θα προκύπτει μέσα από μία συνολική διευθέτηση των διεθνών μας σχέσεων με Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία.
    Σε έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο όπου οι τέσσερις χώρες δεν θα ξοδεύουν κονδύλια για την στρατιωτική φύλαξη των μεταξύ τους συνόρων. Αντίθετα, με πρωτοβουλία της Ελλάδας, τα κονδύλια αυτά θα μπορούσαν να διατεθούν για την ίδρυση και συντήρηση μίας "Ακαδημίας όλων των επιστημών & των τεχνών" με έδρα την Θεσσαλονίκη. Το επίπεδο της Ακαδημίας δε να ήταν τέτοιο ώστε να συγκεντρώσει όλα τα μεγάλα μυαλά των Βαλκανίων, είτε είναι Αλβανοί, είτε Γιουγκοσλάβοι, είτε Βούλγαροι είτε Έλληνες.
    Αν αληθεύει ότι οι Σλάβοι εδώ και πολλά χρόνια χρηματοδοτούν επιστημονικές έρευνες για την απόδειξη της καταγωγής τους μέσω D.N.A., τότε αναρωτιέμαι τι βαρύτητα θα είχε η οποιαδήποτε ιατρική ή ιστορική τους ανακάλυψη αν δεν συμμετείχαν σε αυτήν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες τους; Στο περιβάλλον μίας τέτοιας Ακαδημίας το ελληνικό πνεύμα θα είχε σίγουρα την ευκαιρία να αναλύσει, να συγκρουσθεί, να συνθέσει και γιατί όχι να κυριαρχήσει.
    Θα ήταν χαρά μου να διαφωνήσετε μαζί μου και μάλιστα ως προς την οποιαδήποτε διαφωνία μας, θα δανειστώ τα λόγια του Βολτέρου: "διαφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμα σου να τα λες".
    Αν διαφωνείτε όμως όταν λέω ότι: "δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι σε Έλληνες και βαρβάρους, δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν, τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο. την αρετή, για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο"(7), θεωρώ ότι δεν διαφωνείτε μαζί μου, διαφωνείτε με τον άνθρωπο του οποίου της κληρονομιάς έχουμε την τύχη να είμαστε συνεχιστές.

    __________________

    1. Ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά: Nashim Nikolas Taleb, "Fooled by Randomness", ch.6 Skewness & Asymmetry, pg 88 "An Arrogant 29year old son".
    2. "Έρευνες Νομισματικής Οικονομικής", τόμος 2, "Χρηματοοικονομικές Αγορές & Ιδρύματα", Ομάδα Μελέτης του Χρήματος.
    3. "Ετεή δε ουδέν ίδμεμ, εν βυθώ γαρ η αλήθεια".(Στ' αλήθεια (ετεός: αληθινός, γνήσιος) τίποτε δε γνωρίζουμε, γιατί η αλήθεια είναι κρυμμένη στο βυθό της αισθητής πραγματικότητας). Η φράση είναι αντιπροσωπευτική της σχολής των Ελεατών.
    4. Realpolitik (Γερμανικά: Real ("ρεαλιστική", "πρακτική" ή "πραγματική") και Politik ("πολιτική")) αναφέρεται σε πολιτικές (ή διπλωματία) βασισμένες σε πρακτικούς προβληματισμούς και όχι ιδεολογικούς. Ο όρος realpolitik συχνά χρησιμοποιείται υποτιμητικά για να χαρακτηρίσει πολιτικές οι οποίες είναι εκβιαστικές, ανήθικες ή μακιαβελικές.
    5. Το διδακτορικό του Χένρυ Κίσσινγερ, το οποίο εκδόθηκε το 1957, αφορούσε στις διαπραγματεύσεις για επίτευξη "ισορροπίας δυνάμεων" μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών μετά την μάχη του Βατερλό. Εκεί εκθειάσθηκε ο ρόλος του αυστριακού πολιτικού Κλέμενς Μέττερνιχ (1773-1859), ο οποίος ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσαν τον "διπλωματικό ρεαλισμό" του 19ου αιώνα και αποτελεί πρότυπο διαχειριστή εξωτερικής πολιτικής.
    6. BeNeLux (Belgium, Netherlands, Luxemburg): Το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο έχουν αποσύρει την στρατιωτική φύλαξη στα μεταξύ τους σύνορα.
    7. Από τον Όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο συμπόσιο στην πόλη Ώπις της Ασσυρίας το 324 π.Χ.

    26/7/07

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος6/9/07

    Περσο-Ρωσσικών Ρίζων Αποπείρων Μακεδονίας

    330 πχ Ο Μεγας Αλέξανδρος περίφραξεν τους πρότους Ρώσσους, τους
    Μαγώγ του Περσικού Γώγ, με την Κάσπιαν πύλυν της Καυκάσιας Δερβεντίας.
    Οι Σκύθοι, Τούρκοι, και Ρώσσοι είναι ακριτές, βάρβαβρα αποσπάσματα των
    Πέρσων, ατμομπανιαρισταί ελαφοβοσκοί, και συνολικός αποτελούν το αιώνιον
    πλήγμα όχι μόνον του Ελλινισμού αλλά και του πολιτισμού.

    866 Ο Πατριάρχης Φώτιος εναρξεί σχίσμα κατα Πάπα Ρώμης Νικάλαον εξ
    αιτίας Βουλγαρικών επιπολαιοτήτων υπερ της Ρώμης. Τουτο σπιούνευσαν οι
    ανατολήται Πλατωνικοί Χρυστωμισταί μαύροι εκκλησιαστικοί οι οποιοί
    νίκησαν τους Αριστοτελιανούς Καπαδωκιαστάς λευκούς μετα πτώση ικονοκλασμού.

    1235 Οι Βούλγαροι αυτοκερύχθησαν Τρίτη Ρώμη εις Τούρνοβον,
    θέλοντας να πάρουν Ελλάς και Κωνσταντινούπολιν. Τουτο
    μετα υιοθετούν το 1589 οι Ρώσσοι. Προκηρούν τον προτόπορον
    κουμουνισμόν της πρότυπης οβσύηνας δια την σλαυοποίησην του κόσμου.
    Η αστική νοοτροπία είναι η ρίζα του ελλινικού πολιτισμού. Τιουτοτρόποως
    διεκδικώντες του συγγενοκεντρικού χοριάτικου φυσιολατρισμού είναι
    σλαβόσποροι οποίοι πρέπει να υπαστούν διωγμό δια την σωτηρία του ελλινισμού.

    1342 Οι κουμουνισταί Ζηλοταί ανέλαβαν εξουσίαν εν Θεσσαλονίκην
    σφάζωντας την αριστοκρατείαν επι διάταγμαν του Ρωσσικού πράκτοραν
    Γρηγωριού Παλαμάν. Ο Παλαμάς έφερε Σλαύους και Τούρκους να
    υποστήριξουν τον Καντακουζινόν να διαρρήξη τον αυτοκράτοραν το 1345.
    Ετσι οι Τούρκοι απέκτησαν γνώσην Ελληνικής αμύνης. Εσπειραν την
    ανατολήτηκην δαιμονίαν του ησυχασμού μετατρέπτοντας τους μοναχούς εις
    πράκτορες κουμουνισμού. Ο ησθχαζμός είναι παραίσθηση ταχυπνοήας. Τα
    σοσιαλιστικά μέτρα που επίβαλαν εις την κυβέρνιση κατέστρεψαν από μεσα
    το Βυζάντιο. Το 1584 Ανατολόφρονοι σφάζουν Πατριάρχη Λούκαρη και
    διώκουν Καλβινιστάς Μελανκθόν Βιτεμβούργης οποίοι ήθελαν να μας σώσουν
    από τούρκους.

    1824 Η Ρωσσια αντιτίθεται είς την δημιουργίαν μοναδικου Ελληνικού
    κράτους και δ'υπομνήματος της του Υπουργού Εξωτερικών Νεσσελρόδη
    (Γερμανός, οποίος ενικήσεν την θέσην του εναντίον τον Καποδίστριαν),
    προτείνει εις τας λοιπάς δυνάμεις την ίδρυσιν τριων κεχωρισμένον
    Ελληνικών κρατιδίων, υποτελών ταυτόχρονα εις Τουρκίαν και
    Ρωσσίαν, κατα παράδειγμαν Μολδοβλαχίας.

    1843 Επι εντολήν του Νεσσελρόδη αποστέλλεται ο πανσλαυιστής
    Αρχιμανδρίτης Ουσπένσκης δια να εξεγείρη το Αραβοκατοχημένων Χριστιανικόν
    ποίμνιον κατα των Ελληνόφωνων, δηλ Πατρ Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και
    τελικώς επιτυγχάνει το 1847 την απόσπασιν της Αντιοχείας οποιοι
    τωρα διεκδικούν αφελληνοποίησιν διασποράς. Στρέφων πρως ταις
    Περσοζορωαστριανών των ρίζων, οι Ρωσσοι ασπάζων τους μονοφυσιταίς ως
    παρεξηγημένα θύματα των Ελλήνων, και μηχανεύουν ταχα Αραμαήστα ευαγγέλια
    να διαψεύσουν τα Ελληνιστά. Τουτες προσπαθείες επιτυγχάναν αιώνα
    αργότερα με το Μιχαήλ Αφλάκη, οποιος ίδρυσεν το κομμαν Βάαθ του
    Σαδδάμη και Ασσάδη.

    1870 Οι Πανσλαυισταί κατήνεγκον νέον δεινόν πλήγμα κατά του
    Οικοθμενικού Πατριαρχείου διά της εκδόσεως Τουρκικού φιρμανίου
    δια την ίδρυσιν Αυτοκεφάλων Βουλγαρικών φυλετικών παρασυναγωγών,
    ταχα Εξαρχία, κατα διαταγμαν του Ρωσσου πρέσβεως Ιγνάτιευ,
    κατάγωγος οποιου τωρα διεκδικεί Καναδική προθυπουργεία. Τωρα
    διασρέφουν το συνοδικό ανάθεμα κατα φυλετισμό εναντίον δισποράν.
    Διαθεσαν πεντομύρια ρουβλίων το 1872 προς εκσλαυισμόν Αγίου Ορως και
    εκδίωξιν Ελλήνων Μοναχών οσων ουδέν ασπάζων τον δαιμονικών περσογεννής
    ησυχασμόν.

    1878 Η Ρωσσια αναγκάζει την Τουρκίαν να υπογράψη Συνθήκην Αγίου
    Στεφάνου (προκύπτρων σημερινών Σλαβο Σκοπιανών) δι ης δημιουργείται
    Μεγάλη Βουλγαρία (συμπεριλάμβων Θεσσαλονίκην) έργον εξ ολοκλήρου του
    Ιγνάτιευ οστις κατα την υπογραφήν ανεφώνησεν ¨και τώρα εάν οι Ελληνες
    το επιθυμούν δύνανται να μεταβούν εις Κωνσταντινούπολιν κολυμβώντες¨.

    1923 Ο Πλαστίρας έσφαξεν τους Μακεδονονίκας και επέτρεψεν τους
    ανατολίτας Βαφιάδην και Ζαχαριάδην ενάρξουν ενφύλιον πόλεμον. Ο
    Μελέτιος Μεταξάκης θέλει να μεταφέρη το Πατριαρχίον εις Μόσχαν κατα
    πρόσκλυσην Λένινως και οργανόνουν Σύνδεσμον ταχα πανορθοδόξεως
    νεολέας. Το 1937 ο Στάλινας εκτοπίζει 285 χιλ ελληνορώσσους εις
    Αρχάγγελον και Σιβηρίαν και τους σφάζει. Οι μαύροι τράγοι αναγκάζουν
    ακόμι Μεταξά και χούνταν να ασπασθούν σοσιαλιστικάν μέτραν.

    10/8/07

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος20/9/07

    ΠΡΕΣΒΕΙΣ ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

    Δέν είδαν, επί αιώνας, τέτοια δώρα στούς Δελφούς
    σάν τούτα πού εστάλθηκαν από τούς δυό τούς αδελφούς,
    τούς αντιζήλους Πτολεμαίους βασιλείς.
    Αφού τά πήραν όμως, ανησυχήσαν οι ιερείς γιά τόν χρησμό.
    Την πείραν όλην των θα χρειασθούν τό πως μέ οξύνοιαν νά συνταχθεί, ποιός απ' τούς δυό, ποιός από τέτοιους δυό να δυσαρεστηθεί.
    Και συνεδριάζουνε τήν νύχτα μυστικά
    καί συζητούν των Λαγιδών τά οικογενειακά.

    Αλλά ιδού οι πρέσβεις επανήλθαν. Χαιρετούν. Στήν Αλεξάνδρεια επιστρέφουν, λέν. Καί δέν ζητούν χρησμό κανένα. Κ' οι ιερείς τ'ακούνε με χαρά
    (εννοείται, πού κρατούν τά δώρα τά λαμπρά),
    αλλ' είναι καί στό έπακρον απορημένοι,
    μή νοιώθοντας τί η εξαφνική αδιαφορία αυτή σημαίνει.
    Γιατί αγνοούν πού χθές στούς πρέσβεις ήλθαν νέα βαρυά.
    ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ ΔΟΘΗΚΕ Ο ΧΡΗΣΜΟΣ... ΕΓΙΝ' ΕΚΕΙ Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ....

    Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, Άπαντα τα Ποιήματα, Εκδόσεις Νάρκισσος, επιμέλεια Σόνια Ιλινσκάγια

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ