 |
| ΟΔΟΣ 17.10.2013 | 711 |
Ἕνα ἀπό τά κακά πού ἐξέθρεψε ἡ μεταπολίτευση καί ἰδιαίτερα μετά τήν ἄνοδο τοῦ ΠαΣοΚ στήν ἐξουσία εἶναι καί ἡ ἰδιοτέλεια τοῦ ἀτόμου, ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ ἀτομικότης, ὅλα στό ὄνομα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, καί τῆς στρεβλῆς ἰδέας περί Δημοκρατίας, δηλαδή τῆς ἰδέας πού κυριάρχησε, ὅτι δῆθεν τό ἄτομο ἔχει μόνον δικαιώματα σ᾽αὐτήν καί ὄχι καί ὑποχρεώσεις ἔναντι τῆς κοινωνίας, καί ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται πρός ἰκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν καί συμφερόντων τοῦ ἀτόμου. Ἡ νοοτροπία αύτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν διατάραξη τῆς συλλογικότητας τῆς κοινωνίας, τήν διατάραξη τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων τῶν πολιτῶν, τήν ἔννοια τοῦ κράτους δικαίου, καί τήν ἰσονομία, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνάπτυξη τῆς ἀναξιοκρατίας, τῆς διαπλοκῆς καί διαφθοράς, τῶν πελατειακῶν σχέσεων μεταξύ πολιτικῶν καί πολιτῶν, πρός ἄγραν ψήφων, τήν ἀνομία καί τὀν ἄκρατον καί ἀσύδοτον δανεισμόν γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ.
Ἀναπτύχθηκε εἰς τὀ ἔπακρον τό, κατά τὀν Στέλιον Ράμφον, αἴσθημα δεσμοῦ τῆς οίκογένειας, τῆς συγγένειας, τῆς ἐντοπιότητας, πού διέπουν τήν ἑλληνική κοινωνία ἀπό τῆς συστάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, καί μέ τόν σύγχρονο δεσμό τῆς συντεχνίας, πού ἀντιπαρατίθενται καί ἀντιμάχονται τήν κρατική κεντρική ἐξουσία. Βέβαια στήν Ἑλλάδα ποτέ δέν ἤταν ἁρμονικές οἱ σχέσεις Κρατικῆς ἐξουσίας καί πολιτῶν, γιατί ἡ μέν Κρατική ἐξουσία συμπεριφέρεται πρός τούς πολίτες ὄχι ὡς πολίτες ἀλλά ὠς ὑπηκόους, οἱ δέ πολίτες διάκεινται ὡς ἐκ τούτου έχθρικά πρός τό Κράτος. Βάζουν ὑπεράνω τῶν συμφερόντων τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας, ἐγγυητής τῶν ὁποίων εἶναι τό Κράτος, τά συμφέροντα τοῦ ἀτόμου, τῆς οίκογένειας, τοῦ συμπολίτη ἤ τῆς συντεχνίας. Ἔχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα.
