Είπαν:

Ιερές αγελάδες (ένθεν & ένθεν)

"Δεν θα γίνουμε Ινδία"

Γιώργος Παπανδρέου

πρωθυπουργός κράτους

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η Τουρκία σήμερα [και εμείς]

Πέρυσι τον Οκτώβριο είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Μια ευχάριστη είδηση από… απέναντι» που δημοσίευσε η ΟΔΟΣ στο υπ’ αρ. 560 φύλλο της. Αφορμή αυτού του άρθρου, και του… ενθουσιασμού μου, ήταν το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία στις 12 Σεπτεμβρίου 2010 για αλλαγή του Συντάγματός της. Αυτό που ίσχυε ήταν το καθιερωμένο από το δικτάτορα Εβρέν που είχε επιβάλει πριν 30 χρόνια στις 12 Σεπτεμβρίου του 1980. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό, που επιθυμούσε ο Ερντογάν, δηλαδή την αλλαγή του.

Η αισιοδοξία μου, από το αποτέλεσμα αυτό ήταν πως ο Ερντογάν, ο Τούρκος Πρωθυπουργός θα μπορούσε ύστερα από το γεγονός αυτό να τιθασεύσει τους στρατηγούς του, ώστε όσο αφορά εμάς κάποια στιγμή να σταματήσουν οι προκλήσεις κύρια με τις πτήσεις των αεροπλάνων τους πάνω από τα νησιά μας, κατά παράβαση και παραβίαση καθιερωμένων διεθνών κανόνων, αλλά και δηλώσεων για αλλαγές στο status quo του Αιγαίου.

Όπως είναι γνωστό η κατάσταση αυτή, δηλαδή η επιθετικότητα ή καλύτερα η προκλητικότητα, μαζί με δηλώσεις και άλλες ενέργειες (όρα Στρατιά Αιγαίου) έφερναν τη χώρα μας σε δύσκολη θέση και την ανάγκαζαν σε ανάλογους με την Τουρκία εξοπλισμούς. Τρισεκατομμύρια δραχμές παλαιότερα, δισεκατομμύρια ευρώ σήμερα, ξοδεύονται για αεροπλάνα, τανκς, υποβρύχια, πλοία και άλλα όπλα, από την προκλητική συμπεριφορά της γείτονος. Αν αυτά τα χρήματα δεν πήγαιναν για… σίδερα (συνεχώς χρειάζονται αλλαγές προσθέσεις ή ανανεώσεις) και διετίθεντο για ειρηνικούς σκοπούς η πατρίδα μας θα ήταν ασφαλώς σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και μπορεί η σημερινή οικονομική κρίση, μέσα στη διεθνή, να ήταν πιο ελαφριά και να μη βρισκόμαστε τώρα σχεδόν σε αδιέξοδο!

ΗΛΙΑ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Aπό την άγονη γραμμή

 Καστοριά Αυγ. 2011
 
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Είμαι ο υποστράτηγος ε.α Τζωρτζόπουλος Ηλίας και σας υποβάλλω για δημοσίευση, στην έγκριτη εφημερίδα σας, το άρθρο μου: " Αντί χρονογραφήματος -Απο την άγονη γραμμή".  Παρακαλώ για τις, κατά την κρίση σας, παραπέρα ενέργειες. Σας εύχομαι υγεία και επιτυχία στο έργο σας.

Με εκτίμηση
Ηλίας Τζωρτζόπουλος
 Υπτγος ε.α

Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

Σου γράφω από την άγονη γραμμή, τη γειτονιά των φάρων και με την αγωνία της γονιμότητας, που πάντα θα υπάρχει! Βέβαια γιατί διάλεξα εσένα, που τόσο φαίνεται να απέχεις, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μικρή όπως πάντα, για να την καταλαβαίνουμε όλοι μας!
 Άλλωστε δε νομίζεις πως οι μεγάλες ιστορίες, οι μεγάλες νίκες, τα μεγάλα όνειρα, κάθε τι ανθρώπινα μεγάλο, με τη παιδιάστικη όμως ματαιοδοξία του ότι κουράζει;
Στα λόγια τα μεγάλα, οι λέξεις χάνουν τη μυστηριακή τους δύναμη, να μας χαρίζουν τη καταλυτική τους ζωτικότητα για δράση και ελπίδα. Προσφορά και αγάπη.
Έτσι λοιπόν εδώ, ξέρεις, λίγες μέρες το χειμώνα όλα είναι γόνιμα, γιατί το καλοκαίρι η σκέψη και το κορμί αφήνονται νωχελικά στο κύμα και ο εσώτερος μονόλογός μας, με δαιδαλώδη τη χάρη του, γίνεται πραγματική ζωή μας…
Οι άνθρωποι με το δικό τους πλοίο της άγονης γραμμής, και τη μυριολαλούσα θάλασσα, την ανυπόταχτη, σας νοιώθουν, όλους εμάς, περίεργα κοντά τους. Και βρίσκει κανείς τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ελπίδες (αχ! αυτή η ελπίδα, ας πιούμε κάτι στην υγειά της), τα ίδια όνειρα, μικρά όπως πάντα, τις ίδιες ζήλιες, τα ίδια κι εδώ, τα ίδια!
Όμως εδώ μάθαμε και κάτι άλλο: πιο καρτερικά να υπομένουμε τη μοναξιά, το πλοίο που θ’ αρθεί, αυτούς που θα φύγουν, τις λίγες σταγόνες βροχής πού δεν έπεσαν.
Εδώ όλα είναι ένα ή σχεδόν «ένα»: το, η, ο, κι αυτός κι όλοι το ξέρουν. Είδες η μοναδικότητα στο είδος της είναι καθοριστική.

Η νέα γενιά της 28ης Οκτωβρίου

Σχετικό κείμενο για το θέμα ΕΔΩ

ΟΔΟΣ: Φεγγαράκι μου λαμπρό

ΟΔΟΣ 15.09.2011, αρ. φύλλου 607

Στον απόηχο των τελετών για την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (η οποία ελαφρωμένη από την παλιομοδίτικη φιγούρα του τέως περιφερειάρχη της, έστω και μέσα στην δίνη της κρίσης, έδειχνε πιο αληθινή φέτος), τελετών και εκδηλώσεων που συνοδεύτηκαν από περιορισμένης έκτασης επεισόδια (φοιτητών, ιδιοκτητών ταξί και των πρόσφατα μαυρισμένων από τον θαλασσινό ήλιο αγανακτισμένων), αλλά και στις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και του ίδιου του πρωθυπουργού που εξήγγειλε βαρύτατα οικονομικά μέτρα, δεν διατυπώθηκε σοβαρός αντίλογος.

Όχι επειδή τα μέτρα (όπως το νέο ειδικό τέλος στα ακίνητα), είναι αναμενόμενα ή επιεική και δίκαια, ανάλογα με την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα των πληθυσμιακών ομάδων, και μάλιστα παραμονές του χειμώνα, σε μια εποχή που αναμένεται η εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, προοπτική, που σε περιοχές όπως η Καστοριά θα προκαλέσει σοβαρή επιδείνωση της ζωής σε επίπεδο καθημερινότητας.

Ούτε επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδίως η Νέα Δημοκρατία (που παρά τις ανακοινώσεις της, ευλαβικά προσεύχεται να μην γίνουν τώρα εκλογές), αποφάσισαν να στηρίξουν την πολιτική της κυβέρνησης.

Η εξήγηση δείχνει να έγκειται στο ότι, η παράλυση της ελληνικής οικονομίας και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η χώρα είναι τέτοιοι, που κατά βάθος γίνεται απ’ όλους κατανοητό, ότι επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις και μεγάλες θυσίες.

Μόνο που δύο περίπου χρόνια μετά τις εκλογές, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται ραγδαία. Και που τα μέτρα είναι σπασμωδικά, αβέβαια, συχνά ανεφάρμοστα και σχεδόν πάντα άδικα. Σε συνδυασμό με την παράλειψη της κυβέρνησης να προχωρήσει στην εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας και στην περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών, τα νέα εισπρακτικά μέτρα πείθουν ότι εκεί στην κυβέρνηση στοχεύουν (και) στην επιβίωση του πολιτικού κατεστημένου, και όχι στην εξυγίανση πολιτικής και οικονομίας. Να σώσουν δηλαδή την Ελλάδα από την πτώχευση, αλλά και το πολιτικό τομάρι των δυναστειών.

Δεδομένη άλλωστε είναι η πεποίθηση, ότι πέρα από την ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας του (ήδη άφαντου) κ. Κώστα Καραμανλή, σημαντικό μερίδιο της ευθύνης για την επιδείνωση της -ήδη από το καλοκαίρι του 2009- δεινής θέσης της χώρας στις διεθνείς αγορές, ανήκει στις πλάτες της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ. Διότι, επί 6 περίπου μήνες (από την εκλογή της τον Οκτώβριο του 2009) φλέρταρε με την άρνηση της αλήθειας και της πραγματικότητας. Ενώ η χώρα διολίσθαινε προς το γκρεμό.

Το γεγονός ότι ίσως και για πρώτη φορά αντιμετωπίζεται η απίστευτη μιζέρια έναρξης του σχολικού έτους χωρίς τα βιβλία, χάρη στην υπουργό Παιδείας που καταδίκασε την Καστοριά λόγω της αρχιτεκτονικής σχολής σε περαιτέρω υποβάθμιση, είναι ενδεικτικό ότι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες, είτε αποτυγχάνουν μονίμως, είτε μονίμως αυτοσχεδιάζουν. Σαν μονίμως να σιγοψιθυρίζουν το «φεγγαράκι μου λαμπρό».

Βέβαια για την Καστοριά θα αντιμετωπισθούν τα ζοφερά προβλήματα. Μιας και δήμαρχος, αντιδήμαρχος και ολόκληρη συνοδεία, με χορούς και περίπτερα, προώθησαν αυτές τις ημέρες την υπόθεση του καστοριανού τουρισμού στις σμαραγδένιες παραλίες της Ρόδου και στα στενά της μεσαιωνικής πόλης. Μπορεί να ακούγεται κάπως σαν… αναψυχή η όλη υπόθεση, ακόμη και προκλητική σε εποχές μνημονίου, αλλά αν είναι στο τέλος να βουλιάξει η εκπάγλου ομορφιάς Καστοριά από τουρισμό  (έστω κι’ αν αδειάσει η Ρόδος), τότε αξίζει και μια ηλιοθεραπεία παραπάνω κι ας στοιχίσει κατιτίς, σε έναν δήμο που την ίδια στιγμή που κολυμπάει στα Δωδεκάνησα αυξάνει τους φόρους των δημοτών του.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Τη νύχτα που αυτοί θα φύγουν...

Χρησιμοποιώντας την έκφραση «θα φύγει νύχτα» ο σοφός λαός αναφέρεται στην άτακτη φυγή εκείνων, που ως ένοχοι, δεν τολμούν να αντικρίσουν το φως της μέρας, και επιλέγουν το σκοτάδι για τη διαφυγή τους. Ο ίδιος αυτός σοφός και θυμόσοφος λαός προχωρά παραπέρα, λέγοντας πως «φύγανε σαν κλέφτες».

Δε χωρά καμιά αμφιβολία πως η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετράει τις μέρες της, ώσπου σύντομα να εκμετρήσει ολωσδιόλου το βίο της. Η αποτυχία είναι απόλυτη και ολοκληρωτική και εκτείνεται σε όλους τους τομείς. Κάθε βδομάδα και μια καινούρια δυσαρμονία, κάθε μέρα κι ένα ακόμη αλαλούμ. Όλοι οι στόχοι παρέμειναν σχέδια – τουλάχιστον εκείνοι που γνωστοποιήθηκαν στην κοινωνία. Επί δυο χρόνια η χώρα βαδίζει σε πορεία καθίζησης, δυστυχώς έξωθεν διατεταγμένη.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια ξεπερνά κάθε όριο, αγγίζοντας την αποστροφή απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και δικτατορίες. Μόνο που εδώ η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση είναι απροκάλυπτες. Είναι εντυπωσιακό να ακούς στο δρόμο απλούς πολίτες, ηλικιωμένους συνταξιούχους συχνά, το πώς ακριβώς εκφράζονται για την κυβέρνηση, τα στελέχη της και τον αρχηγό της. Ευτυχώς ακόμη έχουμε Δημοκρατία – αν και το Σύνταγμα, για το οποίο ο ελληνικός λαός πολλάκις επαναστάτησε, παραβιάζεται συστηματικά. Και δυστυχώς συμμέτοχοι στην παραβίαση του Συντάγματος είναι εκείνοι που πρώτοι θα έπρεπε να το τηρούν: καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, οι οποίοι, όντας κορυφαίοι υπουργοί, με περισσή θρασύτητα κουρελιάζουν τις διατάξεις του Συντάγματος, ψάχνοντας νομιμοφανείς τρόπους να το ισοπεδώσουν…

Ζούμε μέρες μοναδικές, που χαράζουν την ιστορία αυτού του τόπου. Μέρες που ξημερώνουν σκοτάδι, θυμίζοντας άλλες ταραγμένες εποχές, όπως ευρηματικά χαρακτηρίζει ο Βασίλης Τζανακάρης τις χαλεπές μέρες του 1936. Ετούτο το καράβι της Ελλάδας το 'χει γραφτό να θαλασσοδέρνεται στα κύματα της ιστορίας.
Προσπαθώ να καταλάβω ποιο ακριβώς είναι το νόημα της παραμονής μας στην Ευρωζώνη και δεν μπορώ. Όταν το ποσοστό των ανέργων θα υπερβαίνει το 20%, όταν η κατάρρευση της αγοράς θα έχει γίνει αντιληπτή και στους πλέον δύσπιστους, όταν η υγεία και η παιδεία θα πληρώνονται ακριβά από τους λίγους μόνο που θα μπορούν, όταν η μετανάστευση θα θεριεύει, όταν οι δρόμοι θα γεμίζουν με παιδιά που κρυώνουν και πεινάνε -διότι αυτό ακριβώς θα γίνει και ας μη ξεγελιόμαστε- τότε τι ακριβώς θα αντιπροσωπεύει το «κεκαλυμμένο μάρκο», το καταραμένο νόμισμα των Βρυξελλών και του Βερολίνου;

ΠΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗ: Στη σπηλιά του Δράκου

φωτό: Π. Χατζής

Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Κάστωρ -ο πρώτος βασιλιάς της περιοχής μας- φιλοξένησε κάποτε τον αδελφό του Πολυδεύκη. Κατά την παραμονή του, του αποκάλυψε την ύπαρξη ενός χρυσωρυχείου στα βάθη μιας σπηλιάς, την είσοδο της οποίας, φυλούσε μέρα και νύχτα ένας δράκος. Ο βασιλιάς, είχε υποσχεθεί, πολλά και πλούσια δώρα σε όποιον θα σκότωνε το δράκο. Μια μέρα λοιπόν παρουσιάστηκε ένας τολμηρός νεαρός που δέχθηκε να αντιμετωπίσει το δράκο, έχοντας ως μόνα όπλα την πανοπλία, το σπαθί και τα δυνατά του χέρια. Όταν ο νεαρός πλησίασε στη σπηλιά, ο δράκος εξαγριώθηκε κι άρχισε να πετάει φωτιές από το στόμα. Ο νέος όμως κατάφερε πολύ γρήγορα να τον πληγώσει θανάσιμα. Λίγο πριν ξεψυχήσει το θηρίο, εκτόξευσε μία πύρινη γλώσσα, ποτισμένη με δηλητηριώδη αέρια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο νεαρός και λίγο αργότερα να ξεψυχήσει στα χέρια των φίλων του. Ο δράκος όμως είχε πεθάνει και η είσοδος της σπηλιάς ήταν πλέον ελεύθερη. Ο Κάστωρ, ο Πολυδεύκης και οι υπόλοιποι σύντροφοί τους, άναψαν τότε δαυλούς και προχώρησαν στο εσωτερικό της σπηλιάς. Προχωρούσαν για ώρες, όταν ξαφνικά ένα δυνατό ρεύμα αέρα, έσβησε τους δαυλούς και τους βύθισε στο απόλυτο σκοτάδι. Αμήχανοι και φοβισμένοι, άκουσαν μια απόκοσμη και βαριά φωνή να τους λέει: "Εκείνος που θα σκύψει να πάρει μία χούφτα της λάσπης που πατάει, θα μετανοιώσει. Αλλά κι εκείνος που δεν θα πάρει, πάλι θα μετανοιώσει...".  Κάποιοι τότε φοβήθηκαν και βιαστικά, προσπάθησαν να βγουν έξω, κι άλλοι, οι ψυχραιμότεροι, έσκυψαν και γέμισαν τα χέρια τους με λάσπη και απομακρύνθηκαν κι αυτοί από το εσωτερικό του σπηλαίου. Όταν βγήκαν έξω στο φως, εκείνοι που είχαν πάρει μία χούφτα από τη λάσπη αντιλήφθησαν οτι η λάσπη που κρατούσαν στα χέρια τους ήταν υγρή χρυσόσκονη και μετάνοιωσαν που πήραν μόνο μία χούφτα. Μετάνοιωσαν όμως κι αυτοί που δεν τόλμησαν να πάρουν.

ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΖΗΜΑ: Ε/Γ-Ο/Γ Αλκαίος

Τα πρακτορεία στη σειρά δίπλα σε μαυρισμένα πεζοδρόμια, σκοτεινά περίπτερα. Λίγα ούζα στην τρούμπα, λίγα λόγια στα τραπέζια, ένα τηλεφώνημα για τον καιρό, οι άνεμοι στο πέλαγος θα είναι μέτριοι έως πέντε μποφώρ, ηλιοφάνεια, η θάλασσα ελαφρά ταραγμένη.

Σάββατο φθινόπωρο δίχως σύννεφα, ανεβαίνω την σκάλα για την ρεσεψιόν. Χιλιοκαθαρισμένες μοκέτες, μπλουζάκια με το όνομα του πλοίου, βεβιασμένα χαμόγελα. Σε ανάγλυφη λαμαρίνα με μπύρες, φαντάροι, φοιτητές, νταλικιέρηδες. Τον Νοέμβριο οι αγέρηδες κοπάζουν, ακούω στην γέφυρα. Στο μπαρ τράπουλες, φραπέδες, ανοιχτά πουκάμισα. Στήνω την φωτογραφική μηχανή, αδύνατον να συγκεντρωθώ. Σαρωνικός. Ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, κοντά από την Άνδρο. Υψικάμινος. Οι γλάροι ακολουθούν, ο ήλιος πέφτει, οι ναύτες ακίνητες σιλουέτες στο κατάστρωμα. Έρωτας, νόστος, χρήματα.

Αγωνίζομαι να εστιάσω, να σωπάσω. Τα λιμάνια καημοί, τα κύματα μαύρα. Το βράδυ, ο Πέτρος κερνάει τα ποτά. Όλοι σε δυο τραπέζια, δέκα καρέκλες, ο καπετάνιος με το ανώτερο πλήρωμα. Άσπρα μανίκια, θητεία, λίγες κουβέντες. Γίνομαι ένα με το λίκνισμα του πελάγους, την παλινδρόμηση της μνήμης. Από πού είσαι, ο χειμώνας θα' ναι βαρύς, η κόρη μου θέλει ένα καραβάκι για τα Χριστούγεννα, εκατόν τριάντα δύο και σήμερα, αγάπη μου. Ημερολόγιο καταστρώματος.

«Πέρασε όλη μου η ζωή από μπροστά μου. Δεν ντράπηκα. Δεν σάστισα. Μόνο το σπίτι μου σκεφτόμουν. Στο Αιγαίο τα σημεία που δεν βλέπεις στεριά είναι λίγα. Γι αυτό μ' αρέσει αυτό το δρομολόγιο. Κάθομαι και σκέφτομαι τον Ινδικό, τον Ειρηνικό. Το σουέλ. Τότε, πριν τριάντα χρόνια. Γυρνάω, γυρνάω στο μυαλό μου, παντού νερά, πουθενά άνθρωπος. Νομίζω ότι στο καράβι, δίχως κανέναν γύρω μου, στο φαγητό, στο κατάστρωμα, στα μάτια μου κανέναν, αγάπησα περισσότερο τα ανθρώπινα. Δίχως να θέλω να γυρίσω».

MET in HD

Σάββατο 29.10.2011 / 19:55
Mozart: Don Giovanni 

Ο Mariusz Kwiecien φέρνει για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα τη γεμάτη νεανικό σφρίγος και αισθησιασμό ερμηνεία του στον αιώνιο αντιήρωα του Μότσαρτ, υπό την καθοδήγηση του βραβευμένου με Tony Award® σκηνοθέτη Michael Grandage και με διευθυντή ορχήστρας τον James Levine. Πρωταγωνιστούν επίσης οι Marina Rebeka, Barbara Frittoli, Ramón Vargas και Luca Pisaroni.

Σχετικά κείμενα:
Απ' ευθείας από την ΜΕΤ σε HD


Διευθύνσεις:

Μetropolitan Opera της Νέας Υόρκης

MET In Greece

Κινηματοθέατρο Σταρ Βέροιας (τηλ. 2331022373)

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Δημοτικός Κινηματογράφος Καβάλας

Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής

Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Πρέβεζας (Πρώην Όαση) (τηλ. 2682025320)

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης

 

Το finale της Anna Bolena της πρώτης αναμετάδοσης από την ΜΕΤ στις 15 Οκτωβρίου 2011.

Κάποτε στην Καστοριά [στήλη]

ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ;
Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν...ή όχι ακόμη;

Το καλοκαίρι του 1843, η τότε μικρή παλαιά Ελλάδα (χωρίς την Μακεδονία), έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλαιότερων δανείων που είχε πάρει. Δυστυχώς τα λεφτά δεν επενδύθηκαν σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει κάτι αυτό;) Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ανέρχονταν σε 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Κι’ αυτό κάτι δεν μας θυμίζει ;)
Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά.(Τι σας θυμίζει αυτό;)

ΟΔΟΣ: Colonel

ΟΔΟΣ 8.9.2011 | 606

 
[ Συνταγματάρχης ]

H κατάσταση στην Καστοριά, εξ αιτίας και της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει ολόκληρη η χώρα, είναι πρωτοφανής και οριακή. Σαν κάποιος να βρίσκεται στο χείλος βαράθρου με δεμένα μάτια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις και σύντομες διακοπές, η πόλη παρουσιάζει όψη προχωρημένης παράλυσης στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα.

Η ψευδαίσθηση που προκλήθηκε από τους λίγους επισκέπτες της την περίοδο του καλοκαιριού, και το πνεύμα ευεξίας που εμπνέουν όσοι επιστρέφουν από διακοπές, δεν αρκούν για να σκεπάσουν την πραγματικότητα, που επανακάμπτει κάθε Σεπτέμβριο. Ιδίως κατά τις νυκτερινές ώρες, αν εξαιρεθεί η παραλιακή ζώνη, η πόλη λίγο διαφέρει από μια πόλη σε κατάσταση πολιορκίας. Ή, με ζώνη απαγόρευσης της κυκλοφορίας.

Αντίστοιχα, από την πλευρά της πολιτικής και δημόσιας ζωής, η κατάσταση όπως πάντοτε είναι βαρετή, και τα πράγματα επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Το χειρότερο είναι ότι, με τα μέχρις στιγμής στοιχεία, δεν διαγράφονται προοπτικές αλλαγής του κλίματος.

Μπορεί μεν σε γενικό επίπεδο, μετά τις αποφάσεις της συνόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την ζώνη του ευρώ στο τέλος του περασμένου Ιουλίου, να προκάλεσαν στον ελληνικό λαό ένα είδος ανακούφισης, και μάλιστα μετά από εβδομάδες παρατεταμένης αγωνίας, αλλά αυτό ήδη είναι κάτι που ξεθώριασε. Φάνηκε χρήσιμο μόνο όσο διαρκούν τα «μπάνια του λαού».

Η παράταση των εκκρεμοτήτων σε σχέση με την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, η καθυστέρηση εφαρμογής των όρων και προϋποθέσεων που προκαλούν ένα είδος αντιπαράθεσης προς την «τρόϊκα», η συντήρηση της ιδέας για ένα είδος κρατικής πτώχευσης, το οποίο αν συμβεί αναμένεται να έχει οδυνηρές συνέπειες για περισσότερα από 15 έως 20 χρόνια, αποτελούν πτυχές που περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Το κυρίαρχο αίσθημα της κενότητας, που παραλύει κάθε διάθεση και αποδυναμώνει οτιδήποτε αισιόδοξο, επιστρέφει διαρκώς ακόμη δριμύτερο από την περασμένη φορά. Μέσα σ’ όλα αυτά το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες, είτε για την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, είτε δημοψηφίσματος, αναβάλλει την αίσθηση της συλλογικής ευθύνης.

Σε μια Καστοριά, που ο κόσμος της, δυστυχώς με την δική του ψήφο στις εκλογές και τις επιλογές του σε πρόσωπα και κόμματα, την καταδικάζει να παραμένει καθυστερημένη, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά υπανάπτυκτη, δεν διαγράφεται ελπίδα. Ακόμη και αν γίνει ένα θαύμα, και ως δια μαγείας ξεπεραστούν τα προβλήματα της χώρας, αν δεν αλλάξει πρώτα ρότα ο απλός κόσμος, αν δεν πάψει να είναι επαίτης των δικαιωμάτων του, ή ακόμη χειρότερα συναυτουργός στο πελατειακό σύστημα της πολιτικής συναλλαγής και διαφθοράς, δεν θα μπορέσει ο τόπος αυτός, ούτε να αλλάξει τους πολιτικούς του, ούτε να δει μια πραγματικά νέα μέρα.

Αυτές οι διαπιστώσεις δεν αποτελούν βεβαίως χαρακτηριστικό γνώρισμα μόνο των κατοίκων της Καστοριάς, αλλά φαινόμενο με ευρύτερες διαστάσεις. Η ΟΔΟΣ από την εποχή της πρώτης κυκλοφορίας της, τον Σεπτέμβριο του 1998 μέχρι σήμερα, τονίζει συνεχώς αυτή την κατάσταση και ασκεί κριτική στους υπόλογους πολιτικούς, οπουδήποτε κι’ αν ανήκουν κομματικά.

Για τους σημερινούς 40άρηδες έως και 60άρηδες αυτής της πόλης, οι ευκαιρίες για να αλλάξουν την κατάσταση και να απολαύσουν τους καρπούς μιας νέας εποχής, ήδη έχουν περιοριστεί σημαντικά, αν δεν έχουν εξανεμιστεί κιόλας. Αιτία, μεταξύ των άλλων εθνικών μειονεκτημάτων, η αλλόκοτη εσωστρέφεια των Ελλήνων που εκδηλώνεται κυρίως με την άρνηση. Όχι βέβαια μόνο στα σοβαρά ζητήματα, αλλά ακόμη και για τα πιο επιδερμικά και απλά.

Η (αλλοτινή) νοσταλγία της δραχμής, είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Διότι την νοσταλγία για την «δραχμούλα» συντηρούσε επί χρόνια το κατεστημένο της μιζέριας και της εσωστρέφειας σε αγαστή συνεργασία με αυτό της «αρπαχτής». Το οποίο με αφορμή την μετάβαση στο ευρώ, ενοχοποιώντας το νέο νόμισμα βρήκε κατάλληλη ευκαιρία γρήγορου πλουτισμού, χωρίς δουλειά και προσπάθεια με την αλματώδη αύξηση των τιμών αγαθών και υπηρεσιών.  Σήμερα βέβαια, και μόνη η συζήτηση για επιστροφή της χώρας στην δραχμή προκαλεί ιαχές του είδους «απεταξάμην» την δραχμή, ακριβώς σε αυτούς που επί τόσα συναπτά χρόνια, απλώς την μοιρολογούσαν. Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα και φυσικό είναι κάπως έτσι να είναι και η Καστοριά.

Λιβύη, 22.08.2011, φωτό: Esam Al-Fetori/Reuters

Απορούν οι Έλληνες (όπως πάντα χωρίς παιδαγωγικό αντίκρισμα), χρονικά καθυστερημένα και εντελώς μεροληπτικά, για το γεγονός ότι κράτη όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Τυνησία, η Συρία το Μπαχρέϊν, κυβερνώνται επί 30 και πλέον χρόνια από τις ίδιες και ίδιες καρικατούρες δημοκρατικού μορφώματος, που είναι πάντως συμβατό με τις αντιλήψεις του Ισλάμ. Όπως απορούν και για το γεγονός ότι, μόλις τώρα επαναστατούν οι λαοί στις χώρες αυτές για να ανατρέψουν παρανοϊκούς, όπως ο Μ. Καντάφι, τον οποίο πλάσαραν στην Ελλάδα για δεκαετίες ως ιδανικό ηγέτη μιας άμεσης δημοκρατίας.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Ο κ. Καστανίδης, υπουργός Εσωτεριών, προσπαθεί να δικαιολογήσει την διατήρηση μερικών πολιτιστικών κέντρων ως ΝΠΔΔ, με ιδιαίτερα υψηλές δαπάνες (σπατάλες) τη στιγμή που η χώρα μας προσπαθεί να περιορίσει αυτές, στις τελείως απαραίτητες. Για να καταλάβετε το μέγεθος της σπατάλης σε άχρηστα ΝΠΔΔ, θα αναφέρω ότι στα 70 που προτείνεται να διατηρηθούν ,με απόφαση των ΟΤΑ, θα αναφερθώ στο «Κέντρο Μελέτης Χορού Ντανκαν» (!) του Δήμου Βύρωνα. Δεν θα εκπλαγώ αν στα διατηρούμενα προστεθεί και ένα Κέντρο Μελέτης του χορευτή Νουρέγιεφ ή της Πλισέσκαγια ! τέτοια τερατουργήματα νομοθετούμε και για αυτό φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Μη διαρωτηθείτε αν ξέρουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν.

ΟΔΟΣ: Βόρειοι και νότιοι

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21.10.2004 αρ. φύλλου 279.

Δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος στην παρατήρηση, ότι για την φύση του κάθε ανθρώπου και ιδίως για την διαγωγή του Έλληνα, πιο συνηθισμένη πιο εύκολη και πιο αποδεκτή είναι η ροπή στην δυσμενή κριτική των άλλων, στην θέαση της κακής πλευράς των ανθρώπων και της ιστορίας και όχι στον λόγο της κατανόησης, της συναίνεσης και της αλληλεγγύης. Η αρχέγονη αιτία αυτής της κατάστασης πρέπει να αναζητηθεί στην εκτίμηση που τρεφόταν κάποτε σ' αυτόν τον λαό για τον διάλογο και τον λόγο, και στο πως ο ίδιος λαός σήμερα αντί διαλόγου, αρκείται σε κραυγές και καταγγελίες.

Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπαίει στο σύνολό της, ή στην καλλίτερη περίπτωση να διχοτομείται βαθειά σε ένα τμήμα που ερωτοτροπεί συνειδητά με την αντιδραστική Ανατολή -ή καλλίτερα με κάθε τι αντιδυτικό και σε ένα άλλο τμήμα, το οποίο επιμένει να συγκρατεί την χώρα στις κατακτήσεις της και στην θέση της στο διεθνές στερέωμα, τους οργανισμούς και τις συμμαχίες, που με κόπο και θυσίες δεκαετιών έχει κατορθώσει το πιο φιλοπρόοδο τμήμα του ελληνικού λαού με αποτέλεσμα την μεταμόρφωση της χώρας. Εξέχουσα θέση σε όλα αυτά εξακολουθεί να διατηρεί το αφύσικο φαινομενικό ειδύλλιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. 

Απτές αποδείξεις για την ζοφερή κατάσταση που δημιουργείται και που διευρύνεται δεν αποτελούν μόνο τα χωρίς φειδώ ζεϊμπέκικα, οι κουμπαριές, τα τσιφτετέλια ή πολύ πρόσφατα η εκφυλισμένη τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μεταξύ άλλων απόδειξη αυτής της φθηνής εξωτερικής πολιτικής που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί την προσέγγιση και κατανόηση των γειτονικών λαών, αποτελεί και η τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου που ξεκίνησε με την μορφή -από καταβολής της τηλεόρασης -των πιο αμφιλεγόμενων σήριαλ που προβάλλονται στους περισσότερους τηλεοπτικούς σταθμούς, ιδιωτικούς αλλά και κρατικούς, στην τουρκική, μεικτή ή ανάμεικτη γλώσσα. Τα οποία υποτίθεται ότι προβάλλουν και εξαίρουν την τουρκική πλευρά της ελληνικής κοινωνίας και τις υποτιθέμενες κοινότητες των δύο λαών σε μια χρονική σύμπτωση και συγκυρία, η οποία καθιστά εκ των προτέρων αναξιόπιστη κάθε προσπάθεια και κάθε ισχυρισμό ότι πρόκειται απλώς για τυχαία σύμπτωση και όχι για  προπαγάνδα.    

Σιωπηλές λέξεις

APPEAL for EUROPE: Επιστολή στους ηγέτες της Ευρωζώνης

An Open Letter from Concerned Europeans to Eurozone Leaders

Η κρίση του ευρώ απαιτεί λύση τώρα. Τα υφιστάμενα μέτρα είναι μηδαμινά και πολύ καθυστερημένα, ενώ επιταχύνουν την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αναταραχή.

Το ευρώ είναι κάθε άλλο παρά τέλειο, όπως αποκάλυψε η κρίση. Ομως, η απάντηση είναι να διορθωθούν τα σφάλματά του και όχι να του επιτραπεί να υποσκάψει, ίσως ακόμη και να καταστρέψει, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Εμείς, οι Ευρωπαίοι που εκδηλώνουμε την ανησυχία μας καλούμε τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης να συμφωνήσουν κατ’ αρχήν στην ανάγκη μιας νομικά δεσμευτικής συμφωνίας, η οποία:

1) Θα θεσμοθετήσει ένα κοινό ταμείο, το οποίο θα μπορεί να συγκεντρώνει κεφάλαια για την Ευρωζώνη συνολικά και να διασφαλίζει ότι τα κράτη-μέλη τηρούν τη δημοσιονομική πειθαρχία.

2) Θα ενισχύσει την κοινή επίβλεψη, ρύθμιση και διασφάλιση των καταθέσεων εντός της Ευρωζώνης.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Πρώτο εγγόνι

Μόλις σε αποχαιρέτισα. Σε αποχωρίζομαι για λίγο, για λίγες μέρες μόνο. Που από τώρα μου φαίνονται αιώνες.
Δε θα σου ‘γραφα αν δεν ξεπεταγόσουν ξαφνικά μπροστά μου. Βλέπεις, ο τρυφερός σου μπαμπάς σ’ έβαλε φόντο και σ’ αυτήν την οθόνη∙ στην οθόνη και αυτού εδώ του υπολογιστή που μόλις άφησες πίσω σου. Έτσι, ανοίγοντάς τον, έπεσα επάνω σου. Είσαι καθισμένη στο καρότσι σου, φορώντας ένα καλοκαιρινό άσπρο μπλουζάκι που μόλις διακρίνεται, αλλά φορώντας κυρίως τα δύο χαρακτηριστικά σου που έχουν γίνει τα σήματα κατατεθέντα σου: το χαμόγελό σου, αυτό το γεμάτο γλύκα χαμόγελο που, καθώς δε σβήνει σχεδόν ποτέ, φωτίζει πάντα το έτσι κι αλλιώς φωτεινό σου πρόσωπο, και τα μάτια σου. Και μπορεί τα μάτια τα παιδικά να είναι πάντα παράθυρα ανοιγμένα διάπλατα στην ελπίδα, όμως τα μάτια τα δικά σου είναι ξεχωριστά, αφού δε γίνεται κανείς, όσο μακρινός κι αν σου είναι κι όσο ξένος, να μην τα προσέξει –φαντάσου εμείς οι δικοί σου!... Να φταίει μόνο το παράξενο, το τελείως ιδιαίτερο χρώμα τους το ακαθόριστο, που παίζει μεταξύ γκρίζου και πράσινου; Να φταίει το ξεχωριστό φως τους, αυτό που διαθέτει μονίμως μια λάμψη χαράς; Ή μήπως αυτό που φταίει είναι η ανήσυχη ερευνητικότητά τους, αυτή που πηγάζει από μέσα σου και τα κάνει να ψάχνουν ολοένα τριγύρω, σαν να προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν ή να αποκωδικοποιήσουν τον κόσμο που σε περιβάλλει και μάλιστα μεμιάς, όσο γίνεται γρηγορότερα, γιατί λαχταράς να το κάνεις αμέσως, με την ασύλληπτη ταχύτητα που έχει το φως…

ΟΔΟΣ: Ιωάννης Εύδος

Σε ηλικία 84  ετών απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου ο ξεχωριστός συμπολίτης Ιωάννης Εύδος που κατοικούσε στην Θεσσαλονίκη. Αν και τυπικά βρισκόταν στην 3η ηλικία, ο Ιωάννης Εύδος, παρέμεινε νέος ως το τέλος. Χαρακτηριστική της εποχής του προσωπικότητα, έγινε μέρος της ιστορίας της Καστοριάς αλλά και της πολιτικής ιστορίας. Στα χρόνια της Κατοχής συμπτύχθηκε στις τάξεις των αντιστασιακών οργανώσεων και πιστός στην ιδεολογία του στο τέλος κατέληξε στην τότε Σοβιετική Ένωση, όπου έζησε και εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός  για αρκετές δεκαετίες. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έκτοτε δεν σταμάτησε να υποστηρίζει την παταγώδη αποτυχία των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Children of the Riots

Το ντοκιμαντέρ Children of the Riots του Χρήστου Γεωργίου (αγγλική παραγωγή) που προβλήθηκε στο Witness του Al Jazeera στις 4 Οκτωβρίου εξετάζει ουσιαστικά το πώς άλλαξε και επηρέασε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου τους συνομήλικους του.

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Οικιστικές (και όχι μόνον) ανοικειότητες

ή πώς ο Ανδρέας Καρκαβίτσας 
έμπλεξε με την …κ. Τσουράπα!

Το παραλιακό σπίτι με τις πικροδάφνες του Ανδρέα Καρκαβίτσα στην παραλία των Λεχαινών ισοπεδώθηκε πριν από δύο ημέρες. Το γκρέμισαν οι άνθρωποι του Συλλόγου Οικιστών (αυθαιρέτων), με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, καθώς όπως υποστηρίζουν επρόκειτο για «ένα ερείπιο-εστία μόλυνσης για την περιοχή τους».
 (Οι εφημερίδες,15-7-2011)1


ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ βαρκούλες αρμενίζουν θα μου πείτε! Ο ενδημικός «κίτρινος πυρετός» εξαπλώνεται μεσούντος του αγίου ελληνικού θέρους. Η «επανάσταση των Ταξί» (πήρε λοιπόν …το ταξί η επανάσταση και δεν το πήραμε είδηση; Και συνεχίζουμε οι ανόητοι «πεζή»;) τελεί σε πλήρη εξέλιξη. Και καθώς η «επιλεκτική χρεωκοπία» είναι πια δηλωμένο καθεστώς (ενώ η ειλικρινής και καθ’ ολοκληρίαν χρεοκοπία έχει προ πολλού παγιωθεί σε ολόκληρη την -πάντοτε ανήξερη, ανύποπτη και άμοιρη- κοινωνική διαστρωμάτωση …) καθόμαστε κι ασχολούμαστε τώρα με «το σπίτι του Καρκαβίτσα»;

Δεν θα εiχα καθoλου ασχοληθεί με το θέμα -σάμπως είναι η πρώτη φορά που θ’ αντικρίσουμε ασχημίες τέτοιας λογής στην απέραντη «παράγκα του χειμώνα»;- αν δεν με είχαν απασχολήσει τρία θέματα: Πρώτα, αυτή ή εξοργιστική χειρονομία των «οικιστών» των Λεχαινών που αποκτά έναν «πανεθνικά» συμβολικό θαρρείς χαρακτήρα. Ύστερα, η παράσυρση για μια ακόμα φορά των μέσων ενημέρωσης (ακόμη και των εγκρίτων) από μη καλώς διασταυρωμένες πληροφορίες. Και έπειτα, η πασιφανής κατάργηση στην πράξη του ρόλου της λεγόμενης «τοπικής αυτοδιοίκησης». αυτού του εσμού ερασιτεχνών που με τις συγκεκαλυμένες συμφεροντολογικές βλέψεις συσπειρώνεται -δυστυχώς στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων- κάθε φορά γύρω από τον άξονα της εξουσίας προκειμένου να ασχοληθεί με τα κοινά ενός τόπου.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Στο δρόμο της... προόδου

Τα καλοκαίρια κατεβαίνω στα Χανιά της Κρήτης. Ευκαιρία για ηρεμία και περισυλλογή σε αγαπημένη γη. Ετούτο το καλοκαίρι οι σκέψεις περίσσεψαν. Άλλη μια πόλη γνωρίζει την ύφεση – παρά τον τουρισμό και την υποτιθέμενη αύξησή του.
Οι επιχειρήσεις καταρρέουν αλυσιδωτά. Οι περισσότεροι δρόμοι έχουν εξελιχθεί σε οδούς «κλειστών καταστημάτων». Ίσως μια μέρα τους δώσουν ονόματα των σημερινών πολιτικών μας, που συνειδητά οδηγούν τη χώρα στο χάος και στο γκρεμό.

Εδώ στα Χανιά έχω ακόμη την ευκαιρία να κάνω ποδήλατο. Όχι φυσικά επειδή το κράτος ή ο Δήμος έφτιαξαν ποδηλατοδρόμους, αλλά επειδή ο ιστός της διατηρητέας Παλιάς πόλης δίνει αυτή την ευκαιρία. Φέτος όμως έκλεισε το κατάστημα στο οποίο απευθυνόμουν για τις όποιες επισκευές του ποδηλάτου μου. Έκλεισε και το βιβλιοδετείο, όπου κατέβαζα επιλεγμένα βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες – ανάμεσα τους ξεχωριστά την «ΟΔΟ» - για να δεθούν και να κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου. Έκλεισε πολύ απλά επειδή η βιβλιοδέτης αδυνατούσε πια να πληρώνει τις ιδιαίτερα υψηλές εισφορές του ΤΕΒΕ – και το κράτος δεν είναι ευέλικτο. Ασφαλώς το σενάριο είναι κοινότυπο για χιλιάδες επιχειρήσεις. Διότι βεβαίως με μια λογικότερη εισφορά, που αυτονόητα και αναντίρρητα θα συνδεόταν με μια χαμηλότερη σύνταξη, χιλιάδες επαγγελματίες θα συνέχιζαν. Ενώ τώρα, μετά τα λουκέτα, δε θα εισπράττονται από το κράτος καθόλου εισφορές, καθόλου ΦΠΑ, καθόλου φόροι για τα εισοδήματα από τα μισθώματα, αλλά και από τα επιτηδεύματα – διότι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες και οι έμποροι που αναγκάστηκαν να βάλουν «λουκέτο» στις επιχειρήσεις τους, κάτι δήλωναν και κάτι πλήρωναν, όσο κι αν ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί ότι φοροδιέφευγαν. Διότι προφανώς αν ήταν τόσο επωφελείς γι’ αυτούς η φοροδιαφυγή, δε θα είχαν διακόψει την επαγγελματική τους δραστηριότητα…

Τώρα το κράτος θα εισπράξει το απόλυτο μηδέν. Ίσως εκεί αποσκοπεί πραγματικά ο πρωθυπουργεύων, το «πόδι» των ΗΠΑ στην Ελλάδα και αρχιερέας της εθνικής υποτέλειας: στην άτακτη προλεταριοποίηση της αστικής τάξης και την πλήρη κατάλυση του κοινωνικού κράτους. Είναι «σοσιαλιστής» άλλωστε και ηγέτης της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» - κάτι έλεγε βέβαια ο Λένιν για τον προκάτοχο του Κάουτσκι και τους αποστάτες σοσιαλδημοκράτες, άλλο τώρα που όλα αυτά ηχούν μακρινά και εκτός πραγματικότητας και κανείς δεν τα θυμάται...

ΠΑΝΟΥ Θ. ΠΟΥΓΓΟΥΡΑ: Δεν πληρώνω - δεν πληρώνω!

Εκτός από τον Ντάριο Φό κανένας δεν τόλμησε πιο μπροστά να γράψει ή και να πει πως δεν πληρώνει και μάλιστα μετ' επιτάσεως. Και γιατί δεν πληρώνεις; ρώτησε ο εισπράκτορας στα διόδια;
-Έχω τους λόγους μου, το και το.
-Και εγώ τι θα πω; Υπάρχουν και προϊστάμενοι.
-Τίποτα. Απλά, σήκωσε τις μπάρες να περάσω, φώναξε μέσα από το αυτοκίνητο με κατεβασμένο παράθυρο.
-Από το πρωΐ πέρασαν πάνω από δέκα αυτοκίνητα, να δούμε που θα πάει μέχρι το βράδυ. Αναρωτήθηκε μισο-ξαφνιασμένος, μισοενημερωμένος ο υπάλληλος πίσω από το ανοιχτό παράθυρο με το προταγμένο χέρι με την απόδειξη προς τον οδηγό του αυτοκινήτου.
-Τι ήταν πάλι και τούτο; Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά τί έχουμε να δούμε άλλο; Ψιθύρισε ενοχλημένος ο εισπράκτορας πίσω από το τζάμι. Και όμως δεν είναι η πρώτη φορά, όσο θυμάμαι.
Όσο κρατούσε η αφήγηση του επεισοδίου από τον συνοδηγό του αυτοκινήτου επαναλήφθηκε το “δεν πληρώνω - δεν πληρώνω”.
Κοίταξα την μεταξωτή γραβάτα που φορούσα, την πρόσεξα στοχαστικά καθώς η σκέψη μου πίσω από τον φακό της μνήμης μεγάλωνε τα σχέδια της καί τα σχήματα, διευρύνει και χρωματίζει τα πεδία μέχρι που χάνεσαι σ΄αυτά. Σπάνια κρατιούνται τα χρώματα για καιρό, άλλοτε πάλι, αν δεν βρεθεί λόγος, ξεθωριάζουν με τον χρόνο.

Η γραβάτα ήταν δώρο του, μακαρίτη τώρα πιά συναδέλφου, από το Λονδίνο, την έφερε ειδικά για μένα, όταν επέστρεψε και μου την χάρισε με άπειρη ευγνωμοσύνη, για την όποια εξυπηρέτηση παρείχα στην πελατεία του, όσο εκείνος έλειπε για θεραπεία. Μου θύμισε λοιπόν η γραβάτα το δεν πληρώνω - δεν πληρώνω εκείνο που με τόσο επώδυνο τρόπο τυπώθηκε, λες και ήταν σαν από πυρογράφο, όταν χαράχτηκε ανεξίτηλα σαν εμπειρία. Ήταν πριν από μερικά χρόνια, τότε ο συνάδελφος με σοβαρό πρόβλημα υγείας υποχρεώθηκε να τρέξει απελπισμένος για θεραπεία μέχρι το Λονδίνο. Παρακάλεσε να φροντίσω την πελατεία του όσο θα έλειπε. Η δουλειά και η πελατεία του ήρθε περισσευούμενη, τί σου είναι πάλι και τούτο, να σούρχονται τα λεφτά όταν δεν τα χρειάζεσαι, όταν δεν μπορείς πια να τα ξοδέψεις. Κυριολεκτικά δεν μπορείς να τα ξοδέψεις, παρά σε γιατρούς, χρειάζονται και πόσο χρειάζονται όμως για φροντίδες υγείας

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Η πλατεία

Πάμε πλατεία ; Δυστυχώς δεν μπορώ σωματικά. Λόγοι υγείας, κυρίως το αναπνευστικό, αλλά και η καρδιά… Πνευματικά όμως; Βρίσκομαι εκεί κάθε στιγμή. Εκεί χτυπά η καρδιά της κοινωνίας… Μας ενδιαφέρει, είναι η ζωή μας! Εκεί εκλαϊκεύονται τα θέματα της καθημερινότητας. Εκεί μόνο μπορούν να μπούνε σε πραγματική κριτική οι απόψεις μας και εκεί μόνο μπορούμε να νοιώσουμε μια απελευθερωμένη και απελευθερωτική κριτική. Μόνο εκεί μπορεί να είναι δημιουργική η αυτοκριτική μας. Ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και που είναι τόσο κοντινοί μας.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι «διαμαρτυρόμενοι», και τι θέλουν; Είμαστε εμείς και οι γείτονές μας, και θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Καθένας θέλει να αλλάξει ένα κομμάτι του τρόπου της ζωής του, όχι το ίδιο για όλους μας. Όλοι ζητάμε να αλλάξει το κομμάτι που μας πιέζει περισσότερο. Η ανεργία, η φτώχεια η ανέχεια, τα χρέη, το «κούρεμα» του μισθού και της σύνταξής μας, το ενοίκιο, το φροντιστήριο των παιδιών, οι διακοπές… η συνιστώσα του καπιταλισμού που πνίγει τον καθένα.
Ίσως μερικοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι η συνισταμένη όλων αυτών και ότι η κατάργησή του σίγουρα θα σημάνει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής… Θέλουμε να μάθουμε τι γίνεται στο κόσμο, και πέφτουμε πάνω σε μαύρους προπαγανδιστές της κεντρικής τηλεόρασης, τους διάφορους Πρετεντέρηδες, Χατζηνικολάου, Τρέμη, Παπαγιάννη, Τριανταφυλόπουλλους, και άλλους. Αυτό θα έλεγα αν πήγαινα στις συζητήσεις.

Απ’ ευθείας από την ΜΕΤ σε HD

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΒOLENA του Donizetti και την διάσημη Anna Netrebko ανοίγει την σαιζόν των ζωντανών αναμεταδόσεων σε 46 χώρες η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης στις 15 Οκτωβρίου (20:00 ώρα Ελλάδος).

Εκτός από το δημοτικό ωδείο του Δήμου Πρεβέζης, που για τρίτη συνεχή χρονιά αναμεταδίδει τις παραστάσεις της ΜΕΤ, εφέτος ο όμιλος Αντέννα αποφάσισε να συνεργαστεί και αυτός με την ΜΕΤ και σε συνεργασία με πολιτιστικά κέντρα, δήμους, κινηματογράφους και οργανισμούς σε όλη την χώρα, οργανώσει τις απ’ ευθείας αναμεταδόσεις.

ΟΔΟΣ: Argentina

[GR]  

¡salud!

Ποια είναι η πραγματική σχέση της Ελλάδας με την Αργεντινή; Μπορεί να είναι κάτι ουσιωδέστερο από  την σχέση της (αείμνηστης)… Αλίκης Βουγιουκλάκη που 30 χρόνια πριν  ενσάρκωσε – στο μέτρο των υποκριτικών δυνατοτήτων της και της γραφικότητας- στο θέατρο την (επίσης αείμνηστη) Εβίτα Περόν σπάζοντας ταμεία στην Αθήνα του 1981, της οποίας το επίπεδο στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών φλέρταρε πάντοτε με την απελπισία;  Ή μήπως όχι; Μπορεί η σχέση της Καστοριάς με μια χώρα υπερπαραγωγό δερμάτων να έχει και άλλη διάσταση εκτός απ’ αυτήν;

Κι’ όμως, η ιστορία καθώς και οι συμπτώσεις αποδεικνύει ότι είναι. Λαμπρό παρελθόν, δραματικό παρόν με ανεργία, παρακμή και διασάλευση της κοινωνικής συνοχής, τόσο εδώ όσο και εκεί, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης.

Μερικές μέρες μετά την σύνοδο κορυφής του Eurozone στις Βρυξέλλες και ο πρωθυπουργός της χώρας με τον αρμόδιο υπουργό (Παπανδρέου και Βενιζέλο) συνεχίζουν (ακάθεκτοι;) τις διαβεβαιώσεις ότι αποφεύχθηκε για το μεσοπρόθεσμο μέλλον ο κίνδυνος της άμεσης στάσης πληρωμών (πτώχευσης) της Ελλάδας. Μακάρι φυσικά.

Αυτόν τον κίνδυνο δεν απέφυγε ωστόσο η Αργεντινή πριν 10 χρόνια περίπου, όταν πτώχευσε και τα τηλεοπτικά πλάνα από το Buenos Aires με τον κόσμο να έχει ξεχυθεί στους δρόμους της πρωτεύουσας του περίφημου tango με τις κατσαρόλες στα χέρια, έκαναν τον γύρο της υφηλίου προκαλώντας αλγεινές εντυπώσεις.

Τότε όλα αυτά στα μάτια του μέσου Έλληνα, φάνταζαν πολύ απόμακρα. Μια ξένη υπόθεση, πρόβλημα ούτε καν του γείτονα, πολύ latin σε τελευταία ανάλυση. Προβλήματα που στην ελληνική ημιμάθεια ταίριαζαν σε πολιτικό περιβάλλον αστάθειας, σε χώρα-μπανανία και όχι σε μια ευρωπαϊκή χώρα, μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ.

Και να που τα δύο τελευταία χρόνια, η Αργεντινή απέκτησε για τους Έλληνες, εκτός από τον Μαραντόνα και τα υπόλοιπα κάπως φθηνά στοιχεία της, και μια ακόμη διάσταση. Της αυθεντικά «ευρωπαϊκής» χώρας, στην καρδιά της Λατινικής Αμερικής, η οποία παρά το γεγονός ότι διαθέτει τεράστιο φυσικό πλούτο, με πρωτογενή τομέα της οικονομίας διεσπαρμένο σε όλη την χώρα, που προσέλκυσε εκατομμύρια εκατομμυρίων (μεταξύ των οποίων και χιλιάδες Ελλήνων) μεταναστών από την Ευρώπη, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του 2ου αιώνα, ωστόσο, εξ αιτίας της διαφθοράς και της ανικανότητας, πτώχευσε.
Πτώχευσε μαζί με τις τράπεζές της εννοείται, και συμπαρέσυρε στην κατάρρευση ολόκληρο τον ιδιαίτερα υπερήφανο και ποιοτικό λαό της.

Με κατοίκους στην μεγάλη τους πλειοψηφία ιταλικής, ισπανικής, γαλλικής και πορτογαλικής καταγωγής, συγκεντρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής μεσογειακής χώρας. Ώστε έμελλε η περιπέτειά της, η οποία συνεχίζεται έστω και εξασθενημένη ακόμη και σήμερα, να «εμπνέει» ή και να τρομάζει τους Έλληνες, που για μια ακόμη φορά προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν πως η μοναδική συμπαράσταση -έστω και ηθική- που λαμβάνουν είναι από τον δυτικό κόσμο, και καθόλου από τους διάφορους ομόδοξους αδελφούς (Ρώσους, Σέρβους κοκ).

Έτσι, όσο και υπερβολικά να είναι όλα αυτά που υποτίθεται ότι πέτυχαν, ή έστω τα μισά να είναι, όπως τα ισχυρίζονται οι της ελληνικής κυβέρνησης μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής, με αυτά τα δεδομένα, τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να είναι τόσο κατάλληλος προπομπός των ελληνικών καλοκαιριών διακοπών. Υπ’ αυτές τις περιστάσεις εννοείται και κατά την διάρκεια του πιο αινιγματικού ελληνικού Αυγούστου.

Μιας και οι αντιδράσεις μεγάλης μερίδας κοινωνικών ομάδων που χάνουν τα συνήθως παράλογα και πελατειακά κεκτημένα τους, δεν έχουν τέλος και επαναφέρουν την απαισιοδοξία στην ημερήσια διάταξη. Σήμερα είναι οι οδηγοί ταξί, χθες ήταν οι αγρότες, προχθές οι φορτηγατζήδες και οι επαγγελματίες διαδηλωτές, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι.

ΟΔΟΣ 602 | 28.7.2011

Να πέφτεις σαν πληγωμένο ζώο στο μέρος που του επέπρωτο τόπος αποκαλύψεων

ALEJANDRA PIZARNIK

* * * 

Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα στην Αργεντινή.
Σαν φθάσεις στον διεθνή της αερολιμένα, με έκπληξη διαπιστώνεις ότι σε ολόκληρο αεροδρόμιο, δεν κυκλοφορεί ούτε ένα κέρμα, έστω και για δείγμα. Και ότι τα λεωφορεία που πραγματοποιούν το (2,5 ωρών) αστικό δρομολόγιο ως το κέντρο της εκτεταμένης αυτής μεγαλούπολης, δέχονται μόνο κέρματα για τα εισιτήρια, ή πάσο. Οπότε υποτίθεται, αναγκάζεται ο επισκέπτης να μισθώσει ταξί. Πέτυχε έτσι το πανίσχυρο ακόμη συνδικάτο τους, να ελέγχει σχεδόν πλήρως τις μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο. Παράλογο βεβαίως, κι’ όμως συμβαίνει, δέκα χρόνια μετά την κρίση, εκεί στην πόλη του tango.

tango

"Ας ορκιστούμε να πεθάνουμε δοξασμένα!"

ΟΔΟΣ 602 | 28.7.2011

Εθνικός ύμνος της Αργεντινής

Alejandro Vicente López y Planes | 11 Μαΐου 1813

Θνητοί! Ακούστε την ιερή κραυγή:
"Ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία!"
Ακούστε τον ήχο των σπασμένων αλυσίδων,
δείτε στο θρόνο της την Ισότητα.
Οι Ενωμένες Επαρχίες του Νότου
άνοιξαν τώρα τον τιμημένο τους θρόνο.
Κι οι ελεύθεροι λαοί του κόσμου απαντούν:
"Χαιρετούμε το μεγάλο λαό της Αργεντινής!"
"Χαιρετούμε το μεγάλο λαό της Αργεντινής!"
Κι οι ελεύθεροι λαοί του κόσμου απαντούν:
"Χαιρετούμε το μεγάλο λαό της Αργεντινής!"

Επωδός

Αιώνιες ας είναι οι δάφνες
ότι ξέραμε πώς να νικήσουμε,
ότι ξέραμε πώς να νικήσουμε.
Ας ζήσουμε στεμμένοι με δόξα...
Ή ας ορκιστούμε να πεθάνουμε δοξασμένα!
Ή ας ορκιστούμε να πεθάνουμε δοξασμένα!
Ή ας ορκιστούμε να πεθάνουμε δοξασμένα!

Himno Nacional Argentino

Alejandro Vicente López y Planes | 11 Μαΐου 1813

Oíd, mortales, el grito sagrado:
"¡Libertad, libertad, libertad!"
Oíd el ruido de rotas cadenas,
ved en trono a la noble igualdad.
Ya su trono dignísimo abrieron
las Provincias Unidas del Sud
y los libres del mundo responden:
"Al gran pueblo argentino, ¡salud!"
Al gran pueblo argentino, ¡salud!"
Y los libres del mundo responden:
"Al gran pueblo argentino, ¡salud!"

Estribillo

Sean eternos los laureles
que supimos conseguir,
que supimos conseguir.
Coronados de gloria vivamos...
¡o juremos con gloria morir!,
¡o juremos con gloria morir!,
¡o juremos con gloria morir!



Σχετικά:

• ΟΔΟΣ: Argentina

ΟΔΟΣ: Ο νέος λογοτέχνης

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του Ηλία Παπαμόσχου ακούει ο νέος καστοριανός λογοτέχνης, ο οποίος αποκαλύφθηκε τόσο πλουσιοπάροχα και τόσο άμεσα μέσα από τα κείμενα που δημοσίευσε στην ΟΔΟ τον τελευταίο χρόνο και τα οποία θα αποτελέσουν μεταξύ πολλών άλλων υλικό για το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Κέδρος" την προσεχή Άνοιξη. Επισημαίνεται ότι ο γνωστός εκδοτικός οίκος των Αθηνών, ήταν αυτός που ζήτησε να εκδώσει το έργο του Ηλία Παπαμόσχου (και όχι το αντίστροφο), υπογράφοντας μάλιστα μαζί του, συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας 10ετούς διάρκειας! Τόσο σημαντικό προφανώς θεωρήθηκε το ταλέντο του.

ΟΤΑΝ πριν ένα χρόνο ξεκίνησε να στέλνει τις συνεργασίες του στην ΟΔΟ, ίσως να μην είχε προβλέψει ούτε και ο ίδιος, ότι το ταλέντο του, όχι απλώς θα κέρδιζε σε σύντομο χρονικό διάστημα τους αναγνώστες της εφημερίδας -οι οποίοι σχολίαζαν με ιδιαίτερα εγκωμιαστικό τρόπο την λογοτεχνική του δεινότητα- αλλά και ότι ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ελλάδος, θα τον καταξίωνε με τον τρόπο αυτόν.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΔΟΣ αισθάνεται για μία ακόμη φορά ιδιαίτερη υπερηφάνεια, γιατί μέσα από το ελεύθερο βήμα της, επετράπη στο αυθεντικό και εντυπωσιακό χάρισμα του κ. Ηλία Παπαμόσχου, να αναγνωριστεί τόσο γρήγορα και σε τόσο υψηλό επίπεδο. Αποδεικνύεται έτσι με αυτόν τον τρόπο, ότι αυτή η πολιτεία διαθέτει σημαντικότατο έμψυχο υλικό, το οποίο δεν ταυτίζεται και δεν περιορίζεται απαραίτητα σε όσους ανήκουν στο πνευματικό, πολιτικό (αλλά και κοινωνικό και οικονομικό) προσκήνιο της Καστοριάς, που συχνά θυμίζει περισσότερο celebrities.

ΕΤΣΙ, και με αυτήν την εξέλιξη, δείχνει να επιβεβαιώνεται το σχόλιο της εφημερίδας, που δημοσιεύθηκε σε ανάλογη αφορμή, ότι «η ΟΔΟΣ καθιερώνεται πλέον σαν κυψέλη της νέας σημαντικής πνευματικής αναγέννησης της Καστοριάς».

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4-12-2003, αρ. φύλλου 241.

Πάμε

Πριν έναν χρόνο, τον Οκτώβριο του 2010 το ΠαΣοΚ τίμησε την επέτειο από την επάνοδο του στην κυβέρνηση με ένα βίντεο.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Στην επίσημη ιστοσελίδα της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς, στους «χρήσιμους συνδέσμους»,  μεταξύ των Υπουργείων, των Πανεπιστημίων και των Δήμων, υπάρχει ιδιωτικό link για έναν Επαγγελματικό Οδηγό της Καστοριάς.
Ερωτάται ο κ. Σαββόπουλος, γιατί προωθεί προβάλλει και υποστηρίζει αυτόν τον επαγγελματία ιδιώτη; Ποιος αποφάσισε και με ποια κριτήρια την προβολή του συγκεκριμένου επαγγελματία.;

P.M.
peek@hotmail.com

* * *

ΟΔΟΣ: Ο αντιπεριφερειάρχης Καστοριάς κ. Δ. Σαββόπουλος, μόλις έλαβε γνώση της επιστολής, που η ΟΔΟΣ του κοινοποίησε, έδωσε άμεση εντολή για την απόσυρση του link από την ιστοσελίδα της Π.Ε. Καστοριάς.

Sunset Of Religion

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Άριστες εντυπώσεις από την Καστοριά

Δήμαρχος του City of Moreland


Μου είχε υποσχεθεί, πριν φύγει για την Καστοριά ο κ. Oscar Yildiz, δήμαρχος του City of Moreland της Αυστραλίας, όταν θα επιστρέψει θα συναντηθούμε για να μου πει τα καθέκαστα από την «ωραία πόλη μας», όπως ο ίδιος μου την περιέγραψε και όχι μόνο, αλλά «είχε και πολλά να πει και για τον κόσμο της».
Τρεις μέρες πριν από την επιστροφή του από το ταξίδι στην Καστοριά, όπως μου είχε υποσχεθεί, με ειδοποίησε πως έρχεται και σε σύντομο χρόνο θα συναντηθούμε. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο έκλεισα συγκεκριμένη ώρα να συναντηθούμε στο γραφείο του για να μου πει τις εντυπώσεις από την Καστοριά και τους Καστοριανούς.
Αν και είμαι δημότης για μισό αιώνα, ήταν η δεύτερη φορά που έμπαινα στο κτήριο του δημαρχείου του Moreland.
Η κ. Monica, γραμματέας του δημάρχου, στην ώρα της και χωρίς καθυστέρηση, ήρθε και με συνόδεψε στο προθάλαμο του γραφείου του δημάρχου, και αφού μου πρότεινε να μου προσφέρει καφέ, μου είπε με ευγένεια ότι ο δήμαρχος ο κ. Oscar Yildiz δεν θα αργήσει πολύ, και πριν προσφέρει τον καφέ ο δήμαρχος ήταν ήδη εκεί. Με καλωσόρισε θερμά σαν να γνωριζόμασταν από τα παλιά. Δεν πρόλαβα να πω «Oscar ήρθα ν’ ακούσω από σένα τον ίδιο…» και ο κ. δήμαρχος με πήρε μονότερμα, όπως λέμε στην απλή γλώσσα, και για να είμαι ειλικρινής ενώ είχα ορισμένες απορίες και ερωτήσεις να του θέσω, στο τέλος δεν χρειάστηκε γιατί τις απήντησε από μόνος του και δεν χρειάστηκε να τις κάνω εγώ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ. ΤΖΗΜΑ: Αποκαλυπτήρια αγάλματος Μ. Αλεξάνδρου

Το απόγευμα της Παρασκευής 29 Ιουλίου 2011 βρεθήκαμε και πάλι στο Αλεξάνδρειο Διεθνές Ίδρυμα που βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου, κάτω από το Λιτόχωρο του δήμου Δίου-Ολύμπου του νομού Πιερείας, για μία σημαντική τελετή προς τιμή του μεγαλύτερου στρατηλάτη των αιώνων ανά την οικουμένη. Στον προαύλειο χώρο του Αλεξάνδρειου Ιδρύματος είχε ήδη στηθεί το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σκεπασμένο με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Πλήθος κόσμου, που ξεπερνούσε τα χίλια άτομα αποτελούμενο από κατοίκους της περιοχής και επισκεπτών από την υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων και μέλη των απανταχού Παμμακεδονικών Ενώσεων, είχαν κατακλείσει τον χώρο γύρω από το άγαλμα πολύ νωρίτερα από τους επισήμους, γιά να παραστούν στα αποκαλυπτήρια.

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Στιγμές ζωής

Η οικογένεια Χριστόδουλου και Πολυξένης Ναούμ

Πώς η Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν, έσωσε την ζωή δύο γυναικών | Η καταγωγή τους από Καστοριά και Βογατσικό | Προσωπικότητες σπουδαίες | Η ζωή και το έργο τους.

Καθ' ήχος είχε και χαρά,
κάθε χαρά κι αγάπη

Διονύσιος Σολωμός
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Πριν ξεκινήσω να διηγηθώ το τι συνέβη στην Ζυρίχη, συγκεκριμένα το 1924, σ' ένα τραίνο που θα έπαιρναν δύο γυναίκες για να ταξιδέψουν προς το Lugano, που είχε όμως μία τραγική κατάληξη στην διαδρομή, πρέπει να σημειώσω κάτι που νομίζω πως αξίζει, σε ό,τι αφορά την Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν (1770-1827).

Εδώ και ένα χρόνο περίπου, σε μία ειδική τελετή που έγινε στο Βερολίνο, παρουσιάσθηκε η φωτογραφημένη παρτιτούρα της Ενάτης συμφωνίας του Μπετόβεν, η οποία ανακηρύχθηκε ως παγκόσμιο πολιτιστικό αγαθό. Η Ενάτη που τελειώνει με το γνωστό χορωδιακό μέρος, βασισμένο στο υπέροχο ποίημα του Σίλλερ "Η ωδή στην χαρά".

Ποιες ήταν όμως αυτές οι δύο εξαιρετικές προσωπικότητες του τόπου μας, που η ζωή τους σώθηκε από μία σύμπτωση συνδεδεμένη άμεσα με την αγάπη και το πάθος τους για την μουσική; Την μουσική που την χαρακτηρίζει η ποιότητα. Αυτή την μουσική που ο Μπετόβεν έλεγε πως είναι μία αποκάλυψη, πάνω από κάθε τέχνη και επιστήμη, μία άϋλη πρόσβαση στην γνώση.

Πρόκειται λοιπόν για την Ελένη Ναούμ Ρουσοπούλου και για μία από τις δύο κόρες της, την Πολυξένη Ρουσοπούλου.

.