30.5.08

ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΡΚΟΥ: Η συγγραφέας Πόλυ Βασιλάκη στην Κωνσταντινίδειο Βιβλιοθήκη του Δήμου Αγίων Αναργύρων

Την Παρασκευή, στις 11 Απριλίου στη Βιβλιοθήκη μας είχαμε γιορτή! Η συνεργασία μας με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Άργους Ορεστικού έφερε κοντά μας τη συγγραφέα Πόλυ Βασιλάκη. Με το βιβλίο της «Το Χρυσόψαρο τ΄Ουρανού» πέταξαν όλα τα παιδιά στον ουρανό της Έμπνευσης!

Λίγα λόγια, για να γνωρίσετε τη συγγραφέα: Η Πόλυ Βασιλάκη γεννήθηκε στη Χίο. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Αθήνα και στη Γαλλία και ειδικεύτηκε στην Ψυχοπαιδαγωγική των Μύθων. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολήθηκε από το 1997, όταν εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, «Ο γίγαντας Πανσές και η Φεγγαρένια», το οποίο τιμήθηκε με έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 2002 το παραμύθι της «Στον καθρέφτη της λίμνης» μπήκε στον κατάλογο του Βordano της Ιταλίας. Το 2004 το βιβλίο της «Το Χρυσόψαρο τ’ Ουρανού» τιμήθηκε από το περιοδικό “Διαβάζω” με το βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας. Εκτός από τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά, ασχολείται με μεταφράσεις και αρθρογραφία σε περιοδικά. Ζει και εργάζεται ως δασκάλα στην Αθήνα.
Και μια γεύση από την εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στο βιβλίο «Το Χρυσόψαρο τ΄Ουρανού»:

Η συγγραφέας αφηγήθηκε αρχικά στους πολύ μικρούς μας φίλους το παραμύθι της κι έπειτα τα παιδιά με την καθοδήγηση της Βιβλιοθηκονόμου μας, Πανδώρας Τζαχαλή ζωγράφισαν κι έκοψαν κοκκινόψαρα, κιτρινόψαρα, πρασινόψαρα, χρυσόψαρα…
Τα παιδιά της Πολιτιστικής Ομάδας του Γυμνασίου παρουσίασαν το βιβλίο δραματοποιημένα: Ο φωτορεπόρτερ-Ελένη Κ. έσωσε το Χρυσό, το Χρυσόψαρο-Αναστασία έμπαινε κι έβγαινε από τη γυάλα, το ρολόι-Ειρήνη μια σταματούσε να δουλεύει, μια ξεκινούσε το τικ τακ, ο φωτογράφος-Ιουλιέτα μάζευε τις στιγμές, το καράβι-Βασίλης μας ταξίδευε, το ξωτικό της γραφής-Νικολέτα μας έβαλε στις σελίδες των βιβλίων, ο φαλακρός κύριος–Δημήτρης έφερε τη δυσάρεστη είδηση, η Κοκκινομάλλα δεσποινίς-Ευγενία μας συγκίνησε με το κόκκινο τριαντάφυλλο, ο Σαλβαντόρ Νταλί-Ελένη Γ. μαλάκωσε τον πόνο με την τέχνη του, οι αφηγητές-Θεοδότα και Ελένη Μ. προχώρησαν την ιστορία, ο τεχνίτης καραβιών-Χρήστος έμαθε σε όλους την κατασκευή των καραβιών που σκορπίστηκαν στο κοινό…

Η συγγραφέας, συγκινημένη από την ερμηνεία που δώσαμε στο παραμύθι, πήρε το λόγο και, αφού μίλησε για το βιβλίο της, έριξε το μπαλάκι… στα παιδιά. Τους ζήτησε να γράψουν πάνω στο πρόγραμμα που είχαν στα χέρια τους, σε ειδικά διαμορφωμένη γι΄αυτό το σκοπό σελίδα, μηνύματα-συνθήματα στους μεγάλους της γης για την ειρήνη. Όλα τα παιδιά διάβασαν τα κείμενά τους και απέσπασαν τα χειροκροτήματα του κοινού.
Ενόψει του Πάσχα μοιράσαμε βιβλία της συγγραφέως στα παιδιά που πήραν και την αφιέρωσή της. Στους δασκάλους που ήρθαν στην εκδήλωση δώσαμε το περιοδικό «Παράθυρο στον κόσμο της Εκπαίδευσης», όπου η Πόλυ Βασιλάκη έχει μόνιμη στήλη και στο τελευταίο τεύχος αναφέρεται στη γιορτή του Πάσχα. Στους μεγάλους δώσαμε το προσευχητάρι «Η Μεγάλη Εβδομάς» και φυσικά σε όλους μια σοκολατένια γεύση από πασχαλινά αβγά μαζί με χιώτικα εδέσματα που έδιναν και το στίγμα της καταγωγής της δημιουργού μας!
Σταχυολογώ κάποια μηνύματα:

«Θα ήθελα να πω στους δυνατούς της γης να σταματήσουν τους πολέμους, για να μην πεθαίνουν τα παιδιά που είναι το μέλλον του κόσμου. Για να μπορούν τα παιδιά να τρέχουν στα καταπράσινα λιβάδια και να μαζεύουν παπαρούνες». Ευτέρπη Κωνσταντινίδου, μαθήτρια Δημοτικού
« Δώστε στα παιδιά τη ζωή που τους αξίζει γεμάτη ειρήνη, χαρά και χρώμα. Σταματήστε τον πόλεμο κι ελάτε να παίξουμε μαζί». Βαρβάρα Κωνσταντινίδου, μαθήτρια Δημοτικού.
«Ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Οπότε μην τον εμπορεύεσθε και κρατείστε ελεύθερη τη γη μας». Στέργιος Κοκκινίδης, μαθητής Δημοτικού.
« Όχι πια πόλεμος στη ζωή. Να ζούμε ελεύθερα και ειρηνικά!!! Και ο ένας να αγαπάει τον άλλο». Εριφίλη Ιωακείμ, μαθήτρια Δημοτικού
« Κάνουν πολέμους για πράγματα που θέλουν και χρειάζονται. Αλλά αφού ο πόλεμος μας στερεί το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο, τη ζωή μας, γιατί πρέπει να γίνεται; Ο πόλεμος αφαιρεί, δεν προσφέρει ζωή και ευτυχία». Ειρήνη Αλεξανδρίδου, μαθήτρια Γυμνασίου
«Το καλύτερο για μας τους ανθρώπους είναι να σταματήσουν οι πόλεμοι. Αυτοί οι άνθρωποι, οι δυνατοί όπως αποκαλούνται, να σταματήσουν το εμπόριο όπλων, έτσι ώστε να επικρατήσει η ειρήνη πάνω στη γη». Θεοδότα Γκίτσιου, μαθήτρια Γυμνασίου
«Χρειαζόμαστε τη γη… Σας παρακαλώ, σταματήστε τους πολέμους… Δεν θα αντέξω… Δεν τη χρειαζόμαστε μόνο εμείς τα παιδιά, αλλά κι εσείς οι μεγάλοι… Ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει στον κόσμο. Ο πόλεμος γίνεται για διάφορα συμφέροντα, τα οποία θεωρώ εντελώς ασήμαντα σε σχέση με το κυριότερο πράγμα, τη ζωή μας». Ευαγγελία Στανόα, μαθήτρια Γυμνασίου
« Να είστε ευαίσθητοι! Να μην είστε τόσο σκληροί! Οι αδύναμοι χρειάζονται τη βοήθειά μας! Ας μη τους αφήσουμε στο έλεος του Θεού! Όχι πια πόλεμοι! Δεν αντέχουμε άλλο. Έχετε καταστρέψει τις ψυχές όλων και κυρίως των παιδιών! Πείτε ΝΑΙ στην ειρήνη και σ’ ένα καλύτερο αύριο! Βάλτε την καρδιά σας να λειτουργήσει και να αισθανθεί τη λύπη του κόσμου! Ακούστε τις καρδιές των δυστυχισμένων ανθρώπων». Νικολέτα Σαμαρά, μαθήτρια Γυμνασίου
Και μια εικόνα του βιβλίου: «Υπάρχουν χρυσόψαρα στον ουρανό; Μπορεί και να υπάρχουν, αφού ένα από αυτά βρέθηκε ξαφνικά εδώ, στη γη, στα γραφεία μιας εφημερίδας. Ο κόσμος όμως του φάνηκε παράξενος: ο πόλεμος, η θλίψη, η νοσταλγία. Κι ο χρόνος; Αν έλιωναν τα ρολόγια

-Να, έλα στο παράθυρο. Για κοίτα. Βλέπεις όλον αυτόν τον κόσμο που τρέχει; Γιατί τρέχει; Βιάζεται να προλάβει το χρόνο. Ο χρόνος τρέχει αδιάκοπα για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι φοβούνται το χρόνο. Ακολουθούν τα ρολόγια τους και δεν απολαμβάνουν τις στιγμές. Έτσι η κάθε στιγμή, που είναι μοναδική, χάνεται… Ο καλλιτέχνης μένει στη στιγμή. Δεν υπολογίζει το χρόνο. Δε χρειάζεται τα ρολόγια. Γι΄αυτόν η στιγμή είναι αιωνιότητα.
Να, για κοίτα, καταλαβαίνεις τώρα γιατί εδώ τα ρολόγια μου λιώνουν; Θέλω να πω στους ανθρώπους ότι δεν τα ‘χουν ανάγκη. Μα πόσοι το ακούνε; Πόσοι μπορούν να νιώσουν; Μόνο αυτοί που πιστεύουν στην Τέχνη. Μα πόσοι είναι αυτοί;»

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]

29.5.08

ΟΔΟΣ: Αναθεωρήσεις

Ήταν η ΟΔΟΣ η οποία στο φύλλο 437 της 3-4-2008 με σχετικό άρθρο της τελευταίας σελίδας αποκάλυπτε στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, ότι στο διαδίκτυο (internet) στην επίσημη ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καστοριάς, στο θέμα της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Καστοριάς και ειδικά για τα καρναβάλια της Καστοριάς, περιλαμβάνονταν πλήθος σχετικών και κυρίως άσχετων μουσικοχορευτικών σκοπών. Ορισμένοι μάλιστα απ’ αυτούς τους χορούς και τα τραγούδια, στην ολότητά τους εντελώς άγνωστα για το καρναβάλι της πόλης, εμφανίζονταν με αισθητά σλαβίζοντες ρυθμούς και παρουσιάζονταν με κάτι περίεργα, κακόηχα και ακατάληπτα ονόματα όπως «Πουστσένκο» «Ματσκανιάνα», «Ρούμπα», «Αναντόλτσε», «Ρούσα Μαρία», «Kόλιος».

Η ΟΔΟΣ αν και γνώριζε από καιρό αυτή την περίεργη ιστορία «εμπλουτισμού» στην καλλίτερη (ή παραποίησης και νόθευσης σε κάθε άλλη) περίπτωση της τοπικής παράδοσης, απέφευγε να ασκήσει κριτική για να μην προβάλλει διαρκώς αφορμές εντάσεων και διαφωνιών.

Ωστόσο οι εξελίξεις στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων για την ονομασία του γειτονικού κράτους, οι οποίες όχι μόνο δεν δείχνουν να δικαιώνουν τις εθνικές θέσεις αλλά αποκτούν μια αισθητή τάση αντιστροφής τους (τείνουν να εξελιχθούν σε διαπραγματεύσεις για το αν θα έχουμε εμείς το δικαίωμα να αποκαλούμε Μακεδονία την γεωγραφική περιφέρεια της Β. Ελλάδας και Μακεδόνες τους Έλληνες που κατάγονται απ’ αυτή), στάθηκαν η αφορμή για την προβολή του μίνι διαδικτυακού σκανδάλου – γκάφας και την άσκηση σχετική κριτικής προς την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς, με την παραίνεση για απομάκρυνση του υλικού που προσβάλλει την αλήθεια και την Καστοριά, αλλά και προσέθετε (πισώπλατα) βέλη στην φαρέτρα των ..λυτρωτών της FYROM.

Μερικές εβδομάδες μετά το δημοσίευμα της ΟΔΟΥ, απομακρύνθηκε ολοκληρωτικά επιτέλους από το σχετικό site της Νομαρχίας Καστοριάς στο διαδίκτυο, το σχετικό υλικό που νόθευε την παράδοση της Καστοριάς. Το γεγονός αποδεικνύει ότι εκεί στην ΝΑ Καστοριάς όχι μόνο χρειάζονται την άσκηση κριτικής από τα ΜΜΕ αλλά ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως την συγκεκριμένη, έχουν την τόλμη να αναγνωρίζουν σφάλματα, να αναθεωρούν και να μεταρρυθμίζουν. Και αυτό είναι κάτι που προκαλεί ικανοποίηση και αισιοδοξία.

Παρεμπιπτόντως όμως, πρέπει να αναφερθεί ότι στην προκειμένη περίπτωση, μαζί με το νόθο υλικό για την μουσικοχορευτική παράδοση, απομακρύνθηκε και το γνήσιο για τα καρναβάλια της Καστοριάς. Πρόκειται για ενέργεια που επιβλήθηκε από τεχνικούς λόγους και θα αποκατασταθεί σύντομα, ή μήπως για μια ακόμη επιβεβαίωση της καύσης των χλωρών μαζί με τα ξερά;

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ
-ΝΟΜΑΡΧΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ κ.ΚΩΝ/ΝΟ ΛΙΑΝΤΣΗ.
-ΔΗΜΑΡΧΟ ΔΗΜΟΥ ΒΙΤΣΙΟΥ κ.ΑΘ.ΤΕΡΨΗ.
-ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ


Κύριε Νομάρχη,
Κύριε Δήμαρχε,
Σεβασμιώτατε,
Στο παλιό και ακατοίκητο εδώ και αρκετά χρόνια πλέον χωριό Ποιμενικό, παλιά ονομασία Βαπσόρι, κατά την πολύ πρόσφατη επίσκεψή μου με ομάδα ορειβατών την Κυριακή 20-4-2008, υπέπεσαν στην αντίληψή μου τα παρακάτω, θεωρώ γνωστά προς εσάς, σε σχέση με την εκκλησία του χωριού, τα οποία και σας επισημαίνω.

1) Η εκκλησία του Αγ.Γεωργίου (στην ελληνική γραφή) είναι κλειστή, με κτισμένες όλες τις εισόδους της.
2) Στον εξωτερικό χώρο και δίπλα ακριβώς από την κεντρική της είσοδο υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα προφανώς των κατοίκων του χωριού με λατινικά στοιχεία, με αναγωγές (;) και στη σλαβική γραφή αλλά και ενδεχομένως προφανείς στόχους του πρόσφατα εγκαταστήσαντος δωρητή από Καναδά.
3) Τέλος στον αύλιο χώρο γίνονται εργασίες περίφραξης, οι οποίες δεν ξέρω εάν είναι από οικονομικά προγράμματα των υπηρεσιών σας, ή από δωρεές αλλά και δωρητές «άγνωστους» στην προέλευση. Σε κάθε περίπτωση όμως η συνέχιση και επίβλεψη των εργασιών είναι επιβεβλημένη.

Κε Νομάρχη
Κε Δήμαρχε
Σεβασμιώτατε
Θεωρώ πως πράξεις ως οι ανωτέρω εμπίπτουν στις διακεκριμένες αρμοδιότητές σας
και ως εκ τούτου με διακριτό, πλήν όμως διακριτικό τρόπο θα πρέπει να σας απασχολήσουν, ιδιαίτερα μάλιστα αυτή την περίοδο, όπου το συγκεκριμένο χωριό βρέθηκε κατ ουσία στο επίκεντρο της εθνικής επικαιρότητας.
Αξιολογώ δε πως κάθε παραπέρα απόπειρα η προσπάθεια για την υπόδειξη των επόμενων ενεργειών σας κρίνεται απ τη μεριά μου τουλάχιστον ως περιττή και αναποτελεσματική.

Με εκτίμηση
ΝΙΚΟΣ ΑΘ.ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗΣ

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]

Σχετικά άρθρα
ΝΙΚΟΥ ΑΘ. ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Πολιτική διαφάνεια ή προσωπική βόλεψη;
ΟΔΟΣ: Η προβολή της αλήθειας
ΝΙΚΟΥ ΑΘ. ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: STAGE : Εργασιακή εμπειρία ή εμπόριο ελπίδων & ψυχών;

ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το Ε.Σ.Υ., εμείς και ο Αρχιεπίσκοπος




27.5.08

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Σύνοψη παρελθόντος μηνός Απριλίου

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Με έπνιξαν οι απελπισμένες μυρωδιές τ’ Απρίλη...» έγραφε κάποτε (το επίρρημα οριστικό κι αμετάκλητο ως προς το χρόνο απώλειας που δηλώνει) ο ποιητής Σπύρος Τσακνιάς.
Τον Απρίλιο οι μυρωδιές είναι πυκνές, σοβαρές, μετρημένες σ’ αντίθεση μ’ αυτές που ακολουθούν το Μάη ανάλαφρες και παιχνιδιάρες. Εχουν όλες τους τη μεγαλοβδομαδιάτικη μεγαλοπρέπεια, την αξιοπρέπεια του ηττημένου, την ελεγχόμενη θλίψη του ατελέσφορου στο παρόν και στο μέλλον.
Τα σύννεφα συνεχώς βαριά σαν στήθη ετοιμόγεννης, γεμάτα νερό που πέφτει όμως με δυστοκία, όπως τα δάκρυα της Μ. Εβδομάδας, τα οποία θέλουν κάπως αναίτια να κυλήσουν αλλά αφήνονται γι’ αργότερα.

Συμπληρώνω αδόκιμα στον ποιητή Σ.Τσ:
«Με ρήμαξαν οι θύμησες στη μονή Βλατάδων...

Κατεβαίνεις τη Δημητρίου Πολιορκητού, δεξιά αφήνεις την κατάκλειστη «Χαρτοθήκη» του ποιητού και καθηγητού του Πολυτεχνείου κ. Ευάγγελου Λιβιεράτου, σχεδόν ευθεία, κατηφορική μ’ ελαφριές διακυμάνσεις αλλ’ αίφνης στρίβεις• την Πολιορκητού συνεχίζει η οδός Μοναχού Παϊσίου, μεγάλη η χάρη του. Αραγε ο προορατικός αυτός ημι-άγιος είχε προϊδει πως θα εντοιχίζονταν στην άνω Πόλη, στα όρια με την κάτω.
Κοζάνη-Θεσσαλονίκη. Ένα ταξίδι πάντα κι όσο κι αν έχει περιοριστεί ο χρόνος, η απόσταση παραμένει, άρα η απόσπασή από τον τόπο σου αποτελούν υλικά ταξιδιού. Το μικρό ταξίδι στη Θ. είναι μια επιστροφή στις μνήμες, τους ανθρώπους, στους πρώην μας τρόπους.

Αποχαιρετάς τους Χαιρετισμούς της Θεσσαλονίκης και την πόλη αυτή που αποτελεί τη δεύτερη πατρίδα του σώματός αλλά ίσως και την διαρκή πατρίδα της ψυχής και εισέρχεσαι στη δική σου μεγάλη Εβδομάδα, στον τόπο όπου κοινωνείς με το σώμα και τη σκέψη από το διαφυγόν κέρδος της.

***

Λαζάρου του τετραημέρου, του από Βηθανίας
«Δεν είμαι εγώ η ανάσταση και η ζωή
Απ’ την πλευρά του Λαζάρου
για ησυχία εκλιπαρώ
Κοιμούμαι
Πέντε οργιές βαθύτερα απ’ τον ύπνο
πέντε φορές ψηλότερα απ’ τον αφρό.»
ο Γιώργος Βέλτσος

Κυριακή των Βαϊων και μετά κλάδων από ήμερη ηγιασμένη δάφνη και ημιορεινό πυξάρι. Τα βάγια στην είσοδο του ναού διανέμονται με αντίτιμο το ...ό,τι προαιρείσθαι στους εισερχόμενους για να παρακολουθήσουν τον μέγα Ερχόμενο προς το εκούσιον πάθος Του.
Δευτέρα Μεγάλη. Να δώσω το παρόν και να πάρω ευλογίες στην «Παναγία Βοήθεια», άσημο παλαιόν ναϊδριον έναντι των νέων ΚΤΕΛ ένθα μυσταγωγικά, λιτά κι απέριττα διεξάγετε κάθε ακολουθία. Επικράνθη ως ο Αδης η ψυχή, εξηράνθη το σώμα ως η συκή της βραδιάς. Αμέσως με την απόλυση σφαίρα χώνομαι στο χώμα και το σώμα της άνοιξης.
Μεγάλη Τρίτη διατρέχω εκκλησίες και μονύδρια από νωρίς να ακούσω «μ’ αυτί κουφού» εκ της εκείθεν εκπορευόμενες πολυφωνίες τις παραλογές της βραδιάς στις παραλλαγές των ψαλτολόγων.

Μεγάλη Τετράδη αναβοσβήνω τα επτά κεριά του ευχελαίου στημένα στο πιάτο με το αλεύρι, στο μοναστήρι του αργούντος αμιάντου επί γης, καθώς ετοιμάζεται ο μυστικός και ο αμείαντος δείπνος και ύπνος εν ιδρώτι, φόβο, αγωνία και προσευχή. Προσεύχομαι ένδον ξεδιπλώνοντας το ειλητάρι των αγαπημένων.
Μεγάλη Πέμπτη ακριβώς στη μέση έκοβα την ακολουθία των παθών. Μετά την πρώτη δόση των έξη ευαγγελίων εισέρχομαι ανυπόδητος ψυχικά στον άγιο Δημήτριο, πολίτης β’ θρησκευτικής διαλογής, όμως οι μέρες και οι νύχτες το συγχωρούν, το σηκώνουν. Αντλούν συγκίνηση από το λιμνάζον φρέαρ των ενθυμήσεων με τραβούν εκεί, να περιμένω την συνάντηση με το άλλο μου είναι, που ήταν και πέρασε.

Μεγάλη που είναι αυτή η Παρασκευή!

«Μη με διαβάζετε
αν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
η έστω μνημόσυνα...
Οταν δεν πήγατε τουλάχιστον μια φορά
στην Αποκαθήλωση»
ο Ν. Καρούζος κι αυτός στο κάποτε• Μια πασχαλιά με γλυκο-κρυφο-κοιτάζει στην περιοχή του ερειπωμένου και δηωμένου Ξενία. Την επισκέπτομαι το αυτό πρωί, κάθε χρόνο, λίγο πριν την έναρξη του εσπερινού της Αποκαθήλωσης, μέρα κοντά μεσημέρι, στον άγιο Νικόλαο. Την νιώθω αδελφή ψυχή εκ της μελαγχολίας της ημέρας. Αναγκάζομαι να επέμβω επί της κλαδικής της ακεραιότητας. Το σπαρακτικό, χορωδιακό μέρος από τα «Κατά Ματθαίον» του Μπαχ με συνοδεύει σ’ αυτόν τον πένθιμο, ευώδη διακλαδισμό. Το ακούω ως κοσμικό απόηχο στον αναδιπλασιασμό των ήχων στις καμπάνες.

Μεγάλο Σάββατο με πενθοφορεί μια αδιέξοδη πορεία αδημονίας στα χωράφια. Τι περιμένω άραγε για το βράδυ. Ισως και να δω κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα από το χτες και ειδικά εκείνο που αμέσως μετά το «Αληθώς Ανέστη», παιδί ανάσκελα στη γη, μετρούσα κάπως τ’ άστρα, ενώ στη διπλανή κυδωνιά το αηδόνι που διανυκτέρευε να τρελένεται από την ανοιξιάτικη θλίψη και τα ατελέσφορά της τελικά συμπεράσματα, στα οποία καταλήγουν όλες οι γλυκιές αναμονές.

Ανάσταση μυρίζω αέρα.

Κυριακή πρωί ακούω στον μορμυρίζοντα νερόλακκο τα διαυγή, αισθαντικά νερά του Χαίντελ καθώς εισέρχονται στα παλιά χώματα και στα νέα κορμιά των λαχανικών: τα κρεμμύδια, πράσα, σκόρδα, μαρούλια, σπανάκια ημερεύουν• τα ελευθεριάζοντα χόρτα γενικώς και τα ατίθασα ραδίκια ειδικώς αγριεύουν. Σε λίγο θα λάβει χώρα η θυσία χωρικής ανέσεώς τους με προεξάρχοντα τα θυσιασθέντα, εκ της γης προσφάτως αναδειχθέντα, και παθόντα και εκριζοθέντα με μητρική δεξιότητα δε μαγειρευθέντα.

Η απέραντη χλαλοή των αισθημάτων του σώματος.
Ανοιξη και πέντε.
Πάσχα παρά κάτι.

***

Αλλά ακόμα Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε.
Ας σωπάσουμε επιτέλους.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ μου κ. διευθυντά.

Περιήλθε σε γνώση μου δημοσιογραφικό σχόλιο στη έγκριτη εφημερίδα σας της 24.4.2008, σελ. 7 έπ’ ευκαιρία της ‘θλιβερής επετείου’ της 21ης Απριλίου 1967, από τον ανώνυμο και άγνωστο σε μένα σχολιαστή σας όπου αναφέρεται το όνομά μου να εμπλέκεται στην «πρώτη αντιστασιακή ενέργεια που έγινε στην Καστοριά, λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα της χούντας».

Ευχαριστώ τον φίλο “Στοχαστή” σας για τα καλά του λόγια για το πρόσωπό μου και για την παιδαγωγική συμπεριφορά μου κατά τα δύσκολα εκείνα χρόνια της εκπαιδευτικής μου θητείας στην αγαπημένη πόλη Καστοριά (1965-1969). Επειδή, όμως, το σχόλιο αυτό χρήζει σχετικής διορθώσεως, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω μερικές άγνωστες λεπτομέρειες εκείνου του τραγικού συμβάντος.

Οι έφηβοι και μαθητές του Γυμνασίου μας της αντιστασιακής ενέργειας, γράφοντας σε τοίχους σπιτιών “δεν θα περάσει ο Φασισμός”, ήσαν τρεις και όχι δύο όπως αναφέρεται. Αρχηγός τους ήταν Σωτήρης Μαντζουράνης (αντί του Γρηγόρη, κατά λάθος), δεύτερος ο Νίκος Παπαχρήστου από τη Λιθιά (ο γνωστός και εξαίρετος παθολόγος γιατρός του Κέντρου Υγείας Άργους Ορεστικού) και τρίτος ο άγνωστος στον σχολιαστή σας Νίκος Μάρκου, και οι δύο ο Σωτήρης και ο Νικόλαος επιτυχημένοι σήμερα επιχειρηματίες εκτός Καστοριάς. Ασφαλώς οι τρεις μαθητές δεν ήσαν όργανα κάποιων “ξενοκίνητων κομμουνιστών”, ούτε καν των “αριστερών και δημοκρατικών οικογενειών” τους , αλλά ως ρομαντικοί έφηβοι εμπνεύσθηκαν από το περίφημο έργο του Μαξ Γκόργκι “Η Μάνα” όπου υπάρχει ανάλογη σκηνή κάποιων Ρώσων νέων ενάντια στον ‘κομμουνιστικό φασισμό’ της εποχής τους, όπως μου εξομολογήθη- καν οι μαθητές μας όταν τους επισκέφθηκα στα κρατητήρια της ασφάλειας στην οδό Μητροπόλεως.

Εδώ επιτρέψτε μου να αποκαλύψω για πρώτη φορά στους εκλεκτούς αναγνώστες σας αλλά και στο πλήθος των αγαπητών μου μαθητών και μαθητριών μου εκείνης της περιόδου, που η θύμησή τους και η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό τους με εμπνέει και με ενθαρρύνει ακόμη ως σήμερα στο πολυδιάστατο έργο μου ως εκπαιδευτικού, ακαδημαϊκού και εκκλησιαστικού λειτουργού, ότι στην Καστοριά υπηρέτησα όχι μόνο ως θεολόγος καθηγητής στο Λύκειο και ως μόνιμος ομιλητής επί τριετία στις εξαίρετες εκείνες εβδομαδιαίες ‘μαθητικές διαλέξεις’ αντί των υποβαθμισμένων τότε κατηχητικών σχολείων, αλλά και ως “επί τιμή” άμισθος επιμελητής ανηλίκων, διορισμένος από το Υπουργείο Δικαιοσύνης το έτος 1966.
Με την τρίτη αυτή ιδιότητά περιήλθε στην αντίληψή μου από το Δικαστήριο Ανηλίκων η “αντεθνική” αυτή ενέργεια των τριών μαθητών. Παρακάλεσα τότε τον Διευθυντή του Σχολείου μας τον αείμνηστο Αντώνη Καλαφατίδη να επισκεφθούμε στην ασφάλεια τους μαθητές αλλά δυστυχώς αρνήθηκε φοβούμενες τις συνέπειες για το σχολείο μας το “καλό” όπως είπε, της ανάμειξης μας αυτής.

Έτσι αποφάσισα να ενεργήσω μόνος μου, διότι αυτό μου επέβαλε η συνείδησή μου, ως εκπαιδευτικού και θεολόγου. Ευτυχώς που την περίοδο εκείνη διοικητής ασφαλείας ήταν ένας άνθρωπος ακέραιος με αίσθηση ευθύνης και με πνευματικά ενδιαφέροντα και με τον οποίο είχα συχνές συζητήσεις ως τότε. Ο κ. Ράπτης ο οποίος αν και θορυβήθηκε για την “παράτολμη”, όπως είπε, παρέμβασή μου στην τόσο σοβαρή για τα ‘εθνικά θέματα’ υπόθεση της ενέργειας των τριών μαθητών μας, δέχθηκε τελικά την εισήγησή μου για την κατάλληλη και προς όφελος των παιδιών αντιμετώπιση του θέματος.

Όταν μπήκα στο υπόγειο της Ασφάλειας και συνάντησα τους μαθητές μας, η στιγμή εκείνη ήταν συγκλονιστική και παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Δεν περίμεναν αυτή την επίσκεψη και έπεσαν στην αγκαλιά μου τρομαγμένοι με λυγμούς. Αφού έπεισα στη συνέχεια τις Αρχές, ότι δεν υπήρχε οργανωμένη ενέργεια “ανατροπής του καθεστώτος” (!), εισηγήθηκα ανάλογα υπέρ των μαθητών ώστε να μη σταλούν σε ειδικά αναμορφωτήρια στην Αθήνα για “σωφρονισμό” και το Στρατοδικείο Κοζάνης αφού ήρε την επιμέλεια των παιδιών από τους γονείς, έθεσε αυτά υπό την αυστηρή εποπτεία της Υπηρεσίας Ανηλίκων, δηλαδή υπό την δική μου προσωπική παιδευτική φροντίδα και “εθνική” παιδαγωγία. Έτσι αιτιολογείται γιατί μόνο ο Πατρώνος έκανε παρέα τότε με τα “τρομερά κομμουνιστάκια”.

Στο σημείο αυτό, είμαι υποχρεωμένος για την ακριβή ιστορική εκτίμηση του γεγονότος να επιβεβαιώσω την πληροφορία ότι πράγματι υπήρξε “ειδική παιδαγωγική πρόταση” προς το Σύλλογο των Καθηγητών από εξαίρετο φιλόλογο συνάδελφο καθηγητή αλλά όχι καλό παιδαγωγό να παραπέμψουμε το θέμα στη Γενική Εκπαιδευτική Επιθεώρηση για τη διαγραφή και αποκλεισμό των τριών μαθητών από όλα τα σχολεία της Ελληνικής Επικράτειας! Μια παρόμοια πρόταση είχε γίνει για τη απομάκρυνση από το Λύκειο μας και τη μεταγραφή του στο αντίστοιχο Σχολείο του Άργους Ορεστικού του τότε “άτακτου και ταραξία μαθητή” του Λεωνίδα Τρομάρα, ο οποίος σήμερα είναι εξαίρετος συνάδελφος καθηγητής της Λατινικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, παρά τις αρνητικές προβλέψεις για το μέλλον του από τον εδώ αρμόδιο καθηγητή του.

Αλήθεια πόσο μεγάλη προσοχή και παιδευτική προορατικότητα χρειάζεται από όλους μας, οι οποίοι ασκούμε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, είτε πολιτική, είτε εκπαιδευτική, είτε ακόμη και θρησκευτική – εκκλησιαστική προς τους υφισταμένους μας. Το μέλλον συχνά αποδεικνύει το λάθος μας των εκτιμήσεων και αποφάσεών μας, όταν δεν εμπνέονται από αγάπη, σωφροσύνη και σοφία.
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά στους φίλους αναγνώστες σας.

Γεώργιος Πατρώνος
Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]

25.5.08

Αρχοντικό Σομαλιά

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ για δεύτερη φορά για τον ερχόμενο Οκτώβριο η εκδίκαση της υπόθεσης κλοπής των τοιχογραφιών από το αρχοντικό Σομαλιά (τώρα ιδιοκτησίας Γκουγκουλίτσα-Γιώρα). Υπενθυμίζεται ότι κατηγορούμενος για την υπόθεση αυτή σε βαθμό κακουργήματος είναι μόνο ένας ιδιώτης που είχε συλληφθεί την εποχή εκείνη. Διάχυτη παραμένει η εντύπωση στον λαό της Καστοριάς ότι δεν εξιχνιάστηκε η υπόθεση συνολικά, ούτε αποκαλύφθηκαν όλοι οι υπεύθυνοι. Επίσης εντύπωση προκαλείται από το γεγονός, ότι από τον Δήμο Καστοριάς –υπό την νέα διοίκηση του με τον κ. Ιωάννη Τσαμίση, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του κ. Δημήτριο Παπουλίδη, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση, διεκδίκησης και προστασίας των κλαπεισών τοιχογραφιών για λογαριασμό του λαού της Καστοριάς, όπως έκανε επίσημα η προηγούμενη δημοτική αρχή.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22.5.2008]


Σχετικά κείμενα:


ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Περιφρόνηση νεκρών ή ιεροσυλία;

Σε αυτήν την πόλη που με πολλή υπερηφάνεια συχνά αποκαλούμε «αρχόντισσα» συμβαίνουν πράγματα που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν μία πόλη «αρχόντισσα» να κατοικείται από ανθρώπους που δεν έχουν καμμία σχέση με αρχοντιά, με την ουσιαστική έννοια του όρου, δηλαδή πίστη και σεβασμό σε ηθικές αξίες και συμπεριφορές. Αυτό μέχρι τώρα έμπαινε σε αμφισβήτηση σε ό,τι αφορά την ευαισθησία μας απέναντι στους ζώντες πολίτες. Πολύ πρόσφατα όμως, είχα την δυσάρεστη έκπληξη να διαπιστώσω μία πρωτοφανή ασέβεια και απέναντι σε πολίτες που έχουν φύγει από την ζωή στην δύσμοιρη αυτή πόλη.

Συγκεκριμένα ήταν Μεγάλη Παρασκευή και νοιώθοντας αυτό που όλοι οι χριστιανοί αισθάνονται σαν χρέος αυτήν την ιερή μέρα, έφερα τα βήματά μου στο νεκροταφείο της πόλης μου για το άναμμα ενός κεριού στους τάφους των προσφιλών μου προσώπων που έχουν φύγει από την ζωή. Φθάνοντας στον τάφο των αγαπημένων μου θείων Δαμιανού και Άννας Τζώτζα (και οι δύο γνωστών καστοριανών οικογενειών) αντίκρισα με έκπληξη να έχει εξαφανισθεί ο τάφος τους και στην θέση του να βρίσκεται ένας ολοκαίνουργιος τάφος που έφερε το όνομα ιερέως που έχει πρόσφατα κοιμηθεί. Καταλαβαίνει κάθε ευαίσθητος άνθρωπος τι ένοιωσα εκείνη την στιγμή βλέποντας αυτήν την ιεροσυλία. Μη μπορώντας εκείνη την ώρα να βρω κάποιον να μου απαντήσει για το τί είχε συμβεί με την ψυχή γεμάτη πίκρα και ιερή αγανάκτηση, εγκατέλειψα το νεκροταφείο με τα εξής αναπάντητα ερωτήματά μου:

Άραγε ήταν τόσο δύσκολο κάποιος υπεύθυνος του Δήμου μας να ενημερώσει με ένα απλό τηλεφώνημα ή ένα ειδοποιητήριο έγγραφο τους οικείους αυτών των νεκρών πριν αποφασίσει να προβεί σ’ αυτήν την τόσο βάναυση πράξη; Και μάλιστα όταν πρόκειται για πρόσωπα όπως ήταν η Άννα Τζώτζα, η οποία ανάλωσε ολόκληρη την ζωή της σε ένα πλούσιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο, τόσο μέσα από δημοτικά συμβούλια στα οποία για χρόνια συμμετείχε, όσο και μέσα από το ιστορικό σωματείο της Φιλοπτώχου Αδελφότητος με μία πολύχρονη και πολύπλευρη προσφορά. Δυστυχώς όμως διαπιστώνουμε για μία φορά ακόμη ότι έτσι τιμά αυτή η πόλη τους ανθρώπους που πρόσφεραν σ’αυτήν, αποδεικνύοντας ότι η αχαριστία και η περιφρόνηση περισσεύουν όχι μόνο στην ζωή αλλά και μετά τον θάνατο.

Σαν Καστοριανή αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω την ντροπή που αισθάνομαι γι’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτήν την πόλη που τόσο αγάπησα και αγαπώ ακόμη, κάνοντας την μεγάλη έκκληση να τύχω μία απάντησης από τον αρμόδιο της δημοτικής μας αρχής, για το πού πρέπει να ψάξω για να βρω τα οστά των προσφιλών μου προσώπων για να τα τοποθετήσω με ευλάβεια σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της εκκλησίας μας σ’ ένα κοινό τάφο με τα άλλα συγγενικά μου πρόσωπα.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Α. Γιοβανοπούλου


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]

20.5.08

ΟΔΟΣ: Το ιερατείο

Η ΟΔΟΣ συντάσσεται με την άποψη που υποστηρίζει ότι η Εκκλησία δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά σύνθετη υπόθεση. Και ότι πιο ειδικά ο κλήρος εκτός από την πνευματική του αποστολή, αποτελεί ένα είδος οργανωμένου χώρου, ο οποίος για τον λόγο αυτό, έχει, και πρέπει να έχει, βαθμίδες στην δομή του, να είναι ιεραρχημένος και να διοικείται.

Κατά συνέπεια όποιος αποφασίζει να υπηρετήσει ως κληρικός τον θεσμό, οφείλει προκαταβολικά να γνωρίζει, ότι φορώντας το ράσο εισέρχεται σε μια κοινωνία, που δεν του εγγυάται πλήρη προσωπική ανεξαρτησία και ελευθερία. Ακριβώς αντίθετα η προσχώρηση στον κλήρο προϋποθέτει, διάθεση υπηρεσίας των σκοπών και των υπόλοιπων στελεχών της Εκκλησίας (κλήρου και πιστών), κατάσταση η οποία στην ορολογία καλείται «διακονία».

Η πραγματικότητα αυτή όμως δεν σημαίνει πως όσοι υπηρετούν τον κλήρο, είναι έρμαια των διαθέσεων και των προκαταλήψεων των ιεραρχικά ανώτερων κληρικών, και πολύ περισσότερο των αυλικών. Ιδίως δε κάποιων «λαϊκών» που σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ωθούμενοι από μυστηριώδη και αμφιλεγόμενα κίνητρα (μεταφυσική αγωνία, ματαιοδοξία, ή οικονομικά συμφέροντα) συγκροτούν τις ομάδες εκείνες που γεμίζουν τους προθαλάμους του επισκοπικού θρόνου και με τις κολακείες, τις συκοφαντίες, τα διαβούλιά τους και με άλλες πράξεις, για να τον έχουν του χεριού τους, εμποδίζουν στον ανώτερο να αντιληφθεί αυθεντικά και άμεσα την κατάσταση που επικρατεί στην βάση των πιστών και ιδίως στην κοινωνία.

Με αυτές τις παραδοχές η ΟΔΟΣ, στο ζήτημα της σύγκρουσης της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς, ή ακριβέστερα του σεβ. Μητροπολίτη με την Ι. Μονή Αγίων Αναργύρων και πιο ειδικά του ηγουμένου της Μονής, έριδα που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στην αρνητική επιρροή των κύκλων αμφοτέρων των εκκλησιαστικών κέντρων, συντάχθηκε με την άποψη ότι έπρεπε να υπερισχύσει η λογική της καταλλαγής και της ψυχραιμίας. Γνώμονας έπρεπε να είναι και πρέπει να είναι ο σεβασμός στην ιεραρχία η οποία με την σειρά της οφείλει να σέβεται τους άλλους.

Και μόνο το γεγονός ότι στην Καστοριά σημειώθηκαν γραφικότητες, διαμαρτυρίες και λιποθυμίες, δηλαδή φαινόμενα που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν μειδίαμα αν δεν συνοδευόταν από βαρύτατες κατηγορίες, κατάρες, υπαινιγμούς και συκοφαντίες, αποδείκνυε την ιδιαιτερότητα του προβλήματος. Το οποίο έγινε ακόμη περισσότερο πολύπλοκο, αφ’ ότου επιβλήθηκε -σε κακή ενορχηστρωμένη σκηνοθεσία- το λεγόμενο επιτίμιο εξόντωσης του προσωπικού της Ι. Μ Αγίων Αναργύρων. Το οποίο στην πράξη απορρίφθηκε ως απαράδεκτο από την κοινή γνώμη, διότι πολύ απλά, παραβίαζε στοιχειώδεις κανόνες ηθικής και λογικής.

Η εξέλιξη αυτή (το επιτίμιο) αν και ανέκοψε αισθητά το περίσσευμα κοσμικότητας της Μονής Αγίων Αναργύρων, ωστόσο δίχασε ακόμη περισσότερο τους μεν σε βάρος των δε. Απομόνωσε ακόμη περισσότερο τον σεβ. Μητροπολίτη από σημαντικό μέρος της κοινωνίας της Καστοριάς. Και ακόμη χειρότερα, αποθράσυνε τους αυλικούς της Μητρόπολης που επιμένουν να ελέγχουν την κατάσταση. Αν ο Ρασπούτιν με την καταστροφική του επιρροή στην τελευταία τσαρική οικογένεια της Ρωσίας, συνέβαλε στην επίσπευση των εξελίξεων και στην δραματική κλιμάκωση του επαναστατικού μίσους, μπορεί εύκολα να φανταστεί κάποιος, τι μπορεί να συμβαίνει όταν συναυτουργούν οι περισσότεροι Ρασπούτιν, και όσοι έχουν πολιορκήσει από κοινού ή μεμονωμένα την Ι. Μητρόπολη Καστοριάς.

Αφορμή για τα σχόλια αυτά, αποτελεί φυσικά, το απόσπασμα εκείνο της ανακοίνωσης του γραφείου Τύπου της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς σύμφωνα με το οποίο, προκειμένου να προωθηθεί η διαδικασία άρσης του επιτιμίου, υποχρεώθηκαν οι μοναχοί και ο ηγούμενος της Μονής Αγίων Αναργύρων να …αποτάξουν, όχι μόνο τις πράξεις, αλλά και τα πρόσωπα (!!) όσων αμφισβητούν τις επιλογές της Ι. Μητροπόλεως. Μάλιστα στην ανακοίνωση, εντύπωση προκάλεσε η ιδιαίτερη έμφαση και η απειλητική εχθρότητα που εμπνέει, σαν να βρίσκεται η Καστοριά στον Μεσαίωνα, σαν να ετοιμάζονται Ιερές Εξετάσεις και αγχόνες. Ένα βήμα πριν τον αφορισμό, ιδίως σε βάρος των ανθρώπων του τύπου που αποκαλούνται στην ανακοίνωση «συντάκτες των απόψεων», φαίνεται πως το ιερατείο του επισκοπικού προθαλάμου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού αυτή την φορά επιτίθεται σε βάρος πολιτών, και μάλιστα όχι για πράξεις, αλλά για τις απόψεις τους στο ζήτημα της σύγκρουσης του σεβ. Μητροπολίτη με τον ηγούμενο της Ι Μ. Αγίων Αναργύρων.

Η εξέλιξη αυτή, που προκαλεί το κοινό αίσθημα, αποδεικνύει ότι το ιερατείο που συγκροτήθηκε στον προθάλαμο του μητροπολιτικού θρόνου και συμπιέζει ασφυκτικά, ενεργεί ως κυβερνείο αθλιοτήτων και εκτροπών που προκαλούν ντροπή και ανησυχία στον κόσμο. Αν αναλογισθεί κανείς ότι (σχεδόν) το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Καστοριάς τάχθηκε με αντικειμενικότητα υπέρ της συμφιλίωσης των δύο πόλων, αλλά πρόβαλε με κριτική και μετριοπαθή διάθεση το ζήτημα του επιτιμίου, το συμπέρασμα είναι ότι το ιερατείο κήρυξε τον πόλεμο σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στην συνομοταξία των ερπόντων, και ότι ψάχνουν ήδη πλάτες σε εξιλαστήρια θύματα.

Στις εποχές που υποτίθεται ότι δικαιώνεται το ορθόδοξο δόγμα αμφισβήτησης του αλάθητου του Πάπα, εδώ στην Καστοριά, κουμάντο στις απανωτές γκάφες φέρονται να κάνουν ελάχιστοι ιερείς και μερικοί ιδιώτες με φωτοστέφανα. Και το χειρότερο είναι όπως λέγεται, ότι ούτε ως Προμηθέας δεσμώτης, ούτε πολύ περισσότερο ως Άγιος Σεβαστιανός στο μαρτύριο, παρακολουθεί την κατάσταση απαθής και αδύναμος να αντιδράσει, αυτός στον οποίο οφείλεται σεβασμός και αναγνώριση. Εφ’ όσον την ανταποδίδει βεβαίως.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]


Σχετικά κείμενα:


18.5.08

ΟΔΟΣ: Καταδίκες προσώπων

«…επιδόθηκαν έγγραφα της Ι. Μονής Αγίων Αναργύρων με τα οποία, τόσο ο ηγουμενεύων της Ιεράς αυτής Μονής, όσο και οι λοιποί επιτημηθέντες πατέρας αλλά και οι λοιποί πατέρες της Ιεράς Μονής, καταδικάζουν τα συκοφαντικά και καθυβριστικά μηνύματα, ανώνυμες, ψευδεπίγραφες και επώνυμες επιστολές, δημοσιεύματα στον τοπικό και πανελλαδικό Τύπο, διαδόσεις και φήμες, καθώς επίσης και τους συντάκτες τους. Στα ίδια έγγραφα της Ιεράς Μονής καταδικάζονται κάθε είδους συκοφαντία, ύβρη, ειρωνεία, χλευασμός, λοιδορία, περιφρόνησης και ψευδή διάδοση ή φήμη και άλλες ταυτόσημες ενέργειες κατά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Σεραφείμ.»
[Απόσπασμα από δελτίο τύπου της Ι. Μητρόπολης Καστοριάς]


Την χειρότερη δυνατή εντύπωση προκάλεσε την περασμένη εβδομάδα η δημοσίευση ενός δελτίου τύπου που ανακοινώθηκε από το (περίφημο πια) γραφείο τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως. Όχι βέβαια επειδή (ενδεχομένως να) βρίσκεται επιτέλους, σε εξέλιξη διαδικασία προσέγγισης της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς προς την Ι. Μονή Αγίων Αναργύρων.

Ο θόρυβος προκλήθηκε επειδή σύμφωνα με το δελτίο τύπου, οι μοναχοί και ο ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίων Αναργύρων φέρονται να υπέγραψαν δήλωση νομιμοφροσύνης, και υποχρεώθηκαν να καταδικάσουν όχι απλώς τις απόψεις και τις γνώμες που ακούστηκαν και γράφτηκαν για την στάση της Ι. Μητροπόλεως και προσωπικά του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη την περίοδο κορύφωσης της κρίσης, αλλά και τους... ίδιους τους συντάκτες τους!!

Αν η διαδικασία «εξαγνισμού» των μοναχών της Ι. Μονής πέρασε πράγματι από ένα τέτοιο Νταχάου ταπείνωσης, και υποχρεώθηκαν να υπογράψουν χωρίς την θέλησή τους, κείμενα τα οποία έχουν σχέση με τον Χριστιανισμό όση σχέση είχε μαζί του η πολιτική της Εκκλησίας της Μόσχας την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, τότε πρόκειται για μία ακόμη απόδειξη ότι ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστοριάς δείχνει όλο και περισσότερο απαθής, σε ενέργειες εσωστρέφειας και απομόνωσης.

Μόνο αυλικοί που δεν θα ήθελαν το καλό ενός ιεράρχη, θα τον υποχρέωναν να καταραστεί ευγενικά, όχι απλώς απόψεις αλλά και τους συντάκτες τους προσωπικά, καθώς και όσους διαφωνούν με τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Ποιος ξέρει, ίσως Μεγάλη Πέμπτη που είναι σήμερα, και τις επόμενες ημέρες κορυφώνεται η πιο σημαντική εορταστική περίοδος της Εκκλησίας, ίσως λοιπόν, επκυρίαρχοι και υποτελείς αναθεωρήσουν ενέργειες, δηλώσεις και προσκυνήματα, που πλήττουν πρωτίστως ατομικά δικαιώματα, και προσβάλλουν δημοκρατικές ελευθερίες. Εκτός αν κάποιοι νομίζουν ότι βρίσκονται στην Τεχεράνη. Αναμφισβήτητα η ΟΔΟΣ θα επανέλθει.

Σημ. Συμπωματικά, το δελτίο τύπου, δεν απεστάλη στην ΟΔΟ.


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008, Μ. Πέμπτη]


Σχετικά κείμενα:
ΟΔΟΣ: Είπαν: (για την δικαστική απόφαση για τον Εφραίμ)


ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ: «Το μεγάλο φαγοπότι»

Γ.Ε.Ο.Κ. Α.Ε εγα

Σύστασις εταιρείας
ΦΕΚ3522/20-11-1979
“ Άρθρο 3. Σκοπός της εταιρείας είναι:
1. α) Η συστηματική, οργανωμένη και ομαδική συγκέντρωση, συσκευασία, τυποποίηση, αποθήκευση, συντήρηση, μεταφορά και διάθεση στο εσωτερικό της χώρας ή στο εξωτερικό των οπωροκηπευτικών προϊόντων των μετόχων της, για να πετύχει την καλύτερη την καλύτερη δυνατή τιμή για τα προϊόντα αυτών (μετόχων της) και, με τον αποκλεισμό των μεσαζόντων, την μικρότερη δυνατή τιμή για τον καταναλωτή, β) η αγορά οπωροκηπευτικών από μη μετόχους παραγωγούς και η πώληση αυτών, με σκοπό την συγκράτηση των τιμών, γ) η διαχείριση και εμπορία πιστοποιημένων προϊόντων επ’ ενεχύρω μη μετόχων παραγωγών.
3. α) Η οργάνωση και παροχή στους μετόχους κάθε είδους επιστημονικής και τεχνικής βοηθείας για την διευκόλυνση, την, βελτίωση και την αύξηση της παραγωγής των και την μείωση του κόστους της με την πρόσληψη ειδικού Επιστημονικού προσωπικού, την προμήθεια για λογαριασμό των μετόχων της κάθε είδους εφοδίων και μηχανημάτων και την οργάνωση εν ανάγκη προτύπων ή πειραματικών γεωργικών εκμεταλλεύσεων σε αγρούς ιδιόκτητους ή μισθωμένους ή διατιθεμένους για το σκοπό αυτό και τους μετόχους, β) η ανάπτυξη οιασδήποτε δραστηριότητας μέσα στα όρια του νομού, που θα αποσκοπεί στην καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των μετόχων, γ) η άσκηση κάθε άλλης δραστηριότητας σχετικής με την εφαρμογή της γεωργοκοινωνικής πολιτικής του κράτους”.


Από την παράγραφο 1 & 3 είναι φανερό ότι ο σκοπός ίδρυσής της είναι να παίξει ένα κοινωνικό ρόλο και πολιτική όπως τα Ν.Π.Ι.Δ.
“Άρθρο 3 παρ. 4 α) Για την πραγματοποίηση των παραπάνω σκοπών θα κάνει δάνεια από το υποκατάστημα της Α.Τ.Ε. στην Καστοριά και από οποιοδήποτε άλλο κατάστημα αυτής ή άλλες τράπεζες με οποιοσδήποτε ειδικότερους όρους και συμφωνίες που θα προτείνει η δανείστρια τράπεζα κ.λ.π.”

- Το κλειδί για το μεγάλο φαγοπότι. Τι θα πει, θα κάνει δάνεια και συμφωνίες με οποιοσδήποτε όρους προτείνει η δανείστρια τράπεζα; Αν αυτή η παράγραφος δεν είναι η νομιμοποίηση οικονομικών παρανομιών της κάθε διοίκησης της, τότε τι είναι; Αφού δεν υπάρχει καμία αναλυτική εξήγηση όρων και υποχρεώσεων των διοικούντων της εταιρείας στις δανειοληπτικές της δραστηριότητες. Το πραγματικό κόστος κατασκευής και εξοπλισμού της δεν υπέρβαινε τα 150-180 εκ. δραχ. εμφανίστηκε όμως πάνω από 300 εκ. δραχ. με τις ανεξέλεγκτες υπερτιμολογήσεις των διοικούντων της. Το καταστατικό ίδρυσής της τροποποιήθηκε μυστηριωδώς και εντέχνως σύμφωνα με τα συμφέροντα των εκάστοτε διοικούντων της αρκετές φορές την πρώτη δεκαετία πάντοτε με απόφαση νομάρχη. Ο σκοπός ίδρυσής της ήταν κοινωνικός. Καλύτερες τιμές για τους παραγωγούς, καλύτερο επίπεδο ζωής για τους μετόχους, χαμηλές τιμές για τους καταναλωτές με αποκλεισμό των μεσαζόντων. Λειτούργησε και λειτουργεί όμως ως προμηθευτής των μεσαζόντων και τίποτα άλλο. Τα τελευταία χρόνια ελάχιστα παρεμβαίνει στις τιμές παραγωγού σε τοπικό επίπεδο. Πώς είναι δυνατόν να εξαφανιζόταν χιλιάδες τόνοι μήλων κατά την διαδρομή προς τις αγορές και να μην απολογούνται στην γενική συνέλευση τα άτομα της διοίκησης. Εξαφανιζόταν φάρμακα, λιπάσματα, υλικά κ.λ.π. εκ. δραχμών και τα διοικητικά συμβούλια να παίρνουν απαλλαγή κατά τον απολογισμό; Θα μου πείτε ότι ήταν στα πλαίσια του κοινωνικού τους χαρακτήρα. Για την κατασκευή των κτιριακών εγκαταστάσεων της ΓΕΟΚ Α.Ε. οι κάτοικοι του οικισμού Φωτεινής παραχώρησαν 80 στρ. από την ανταλλάξιμη κοινόχρηστη περιουσία τους με συμβολικό τίμημα 2 εκ. δραχμών. “Αριθ. τίτλ. 467451/10-3-1981 υπό τον όρο της παρ. 4. Απαγορεύεται επί ποινή απολύτου ακυρότητος των σχετικών δικαιοπραξιών ή διαπράξεων εν ζωή πώλησης ή οπωσδήποτε διάθεσης προς οποιονδήποτε τρίτον της παραχωρούμενης εκτάσεως ή η σύστασις επ’ αυτής εμπράγματου δικαιώματος πρώτης παρόδου 20ετίας”.

- Επομένως για την 20ετία από ιδρύσεώς της η ΓΕΟΚ Α.Ε. λόγω του κοινωνικού της χαρακτήρα και τις υποχρεώσεις της έναντι των μετόχων, παραγωγών και καταναλωτών: 1. Δεν μπορούσε να έχει ταμείο με κέρδη και δεν είχε. 2. Δεν είχε περιουσιακά στοιχεία για υποθήκευση λόγω του συμβολαίου παραχώρησης του οικοπέδου. 3. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ούτε η αντικειμενική αξία ούτε η πραγματική της ακίνητης περιουσίας της. 4. Δεν αναφέρονται όροι υποχρεώσεων της διοίκησης ΓΕΟΚ Α.Ε. στις δανειοληπτικές δραστηριότητες που θα έπρεπε να υπάρχουν σύμφωνα με τα παραπάνω. 5. Με ποιες εγγυήσεις η τότε κρατική ΑΤΕ δανειοδοτούσε την εταιρεία.

-Πώς το υπουργείο οικονομικών κάνει ρύθμιση των χρεών της ΓΕΟΚ Α.Ε. αρ. 5 Ν. 2237/1994, όταν στο ίδιο αρ. αναφέρει ότι η εταιρεία δεν καλύπτεται από ρευστοποιήσιμα περιουσιακά στοιχεία ενέχυρα επιταγές κ.λ.π); Πώς θα πληρώσει τις ρυθμιζόμενες δόσεις; Η ΑΤΕ Καστοριάς στέλνει έγγραφο προς την ΓΕΟΚ Α.Ε. 19-12-1997 με θέμα ρύθμιση οφειλών, ν. 2296/97 ζητώντας της να υποβάλλει μελέτη βιωσιμότητας για ρύθμιση δανείου δίχως να αναφέρει ποιο δάνειο και ποιο ποσόν. Μήπως ήτανε και αυτό στον κοινωνικό τους χαρακτήρα; (Ελάτε να ρυθμιστούμε).

- “Η ΑΤΕ Καστοριάς σύναψε δάνειο βραχυπρόθεσμο στην ΓΕΟΚ Α.Ε. 7-6-1987 100 εκ. δραχμών, διευθυντής Ι. Παπαδόπουλος. Πρόεδρος της εταιρείας Β. Παντελίδης, αντιπρόεδρος Δ. Γαλόπουλος, δ/νων σύμβουλος Α. Αγγελής, συμ/λος Β. Ζήκος. Με ενέχυρο τα εμπορεύσιμα μήλα περιόδου 1987-88. Υποχρέωση των δανειοληπτών ήταν αρ. 6 παρ. 2. Για κάθε διάθεση των ενεχύρων ο οφειλέτης υποχρεούται να ζητά την έγγραφη συγκατάθεση της δανείστριας για την αποδέσμευση από τις αποθήκες, ψυγεία κλπ που είναι ενέχυρα υποθηκευμένα”.
- Δεν υπάρχουν στην ΓΕΟΚ Α.Ε. παραστατικά εισαγωγής, αποθήκευσης, διάθεσης των ενεχύρων προϊόντων; Το βέβαιο είναι και προσκομίσθησαν μήλα από τους παραγωγούς και αποθηκεύτηκαν και πουλήθηκαν. Η ΑΤΕ έχει υπογράψει έγγραφη αποδέσμευση των υποθηκευμένων ενεχύρων προϊόντων όπως είχε υποχρέωση από την σύμβαση; Δύο τινά συμβαίνοντα. Ή οι υπογράφοντες την σύμβαση ένθεν και ένθεν διέπραξαν κάτι άδικο ή το δάνειο πληρώθηκε. Επομένως η ΓΕΟΚ Α.Ε. δεν χρωστά δραχμή ή σεντ στην ΑΤΕ. Θα ρωτήσετε, γιατί η ΑΤΕ εμφανίζει χρέος της ΓΕΟΚ Α.Ε. 11 εκ. ευρώ αλλά θέλει μόνο 1 εκ. ευρώ με αγγελιοφόρο την Β. Μπουζάλη; Έχει απλή εξήγηση. Ό,τι αρπάξουν από τα (“ανήμπορους” φράση της Β. Μπουζάλη στο ΚΕΓΕ Πολυκάρπης) δίποδα κοροΐδα. Η δε εμφάνισή της σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και πάλι ως αγγελιοφόρος μηνύματος, προσφοράς της κυβέρνησης προς την ΓΕΟΚ Α.Ε. 84.000 ευρώ, είναι όχι μόνο ψευδές αλλά για γερό ξεφωνητό. Το ποσό αυτό είναι από επιδοτήσεις της Ε.Ε. προς τις οργανώσεις παραγωγών και καταβάλλεται κάθε χρόνο ανάλογα με τον τζίρο της κάθε εταιρείας.

-Επαναλαμβάνω η ΓΕΟΚ Α.Ε. δεν χρωστά τίποτα απολύτως στην ΑΤΕ. Αν η ΑΤΕ διαφωνεί ας μας προσκομίσει τις συμβάσεις των δανείων και τις χρηματοδοτήσεις του κράτους προς αυτήν εγγράφως. Όσο για το ζητούμενο ποσό του ενός εκ. ευρώ από την ΑΤΕ αυτός ή αυτοί που θα καταθέσουν το ποσόν θα εισπράξουν την ανάλογη προμήθεια.
-Το ποιοι συμμετείχαν στο “νόμιμο” μεγάλο ή μικρό κατά καιρούς φαγοπότι της ΓΕΟΚ Α.Ε. μας είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008]

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στον πλανήτη των αντιθέσεων

Στην πατρίδα μας, την Ελλάδα
Γιατί έπαψαν να γελάνε τα παιδιά…


Μεγάλη πανευρωπαϊκή έρευνα που έγινε και στη χώρα μας και είχε ως στόχο να μελετήσει το « βαθμό ευτυχίας» των σημερινών εφήβων έδειξε «φτωχή ποιότητα ζωής», αφού τα χαρακτηριστικά των δικών μας παιδιών είναι ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος, η μέτρια σωματική ευεξία και οι προβληματικές σχέσεις με τους γονείς. Η έρευνα, επίσης, απέδειξε ότι τα Ελληνόπουλα είναι πολύ πιο πίσω στη σωματική ευεξία, αλλά και στην ψυχολογική, καθώς το υπερφορτωμένο εξωσχολικό τους πρόγραμμα (τα κάθε λογής φροντιστήρια) δεν τους αφήνει χρόνο για κοινωνικές σχέσεις και ψυχαγωγία. Επιπλέον, οι έφηβοι μαθητές μας σε ποσοστό 22,3% δηλώνουν πως δεν μπορούν να μιλήσουν στους γονείς τους όποτε θέλουν, λόγω της πολύωρης απουσίας τους από το σπίτι.( ΕΤ-WEEKLY,30/3/2008)

Στην Κόκκινη Ζώνη της Φτώχειας του Ο.Η.Ε.

Από το ημερολόγιο μιας εθελόντριας, της κ.Ολυμπίας Παπαγιαννακοπούλου, που βρέθηκε στο κρατίδιο του Μπενίν στο πλαίσιο του προγράμματος «Διακοπές αλληλεγγύης», με το οποίο όποιος Ευρωπαίος θέλει διαθέτει ένα μέρος ή ολόκληρες τις διακοπές του για να προσφέρει επιτόπια βοήθεια στους πληθυσμούς της Αφρικής:
«Εδώ οι άνθρωποι ζουν το πολύ 55 χρόνια. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς ενημέρωση για όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς νερό και τρόφιμα, ο χρόνος έχει άλλη διάσταση.(…) Τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο διαβάζουν το βράδυ με το φως από τις 1.000 λάμπες πετρελαίου που τους μοίρασε η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) «Χίλιες λάμπες».

Μπήκα σε μια τάξη με σιδερένια παράθυρα, που ευτυχώς μένουν ανοιχτά, και οροφή από αλουμίνιο(και προφανώς αμίαντο!). Δύο μεγάλοι πίνακες, μία λεκάνη με νερό για τα σφουγγάρια, ένα τραπέζι με πλαστικό μουσαμά για μένα και πάγκοι αντικριστοί για τα παιδιά,15 ξυπόλητοι πιτσιρικάδες από 8-13 χρόνων που κανείς τους δε μοιάζει περισσότερο από 10 ετών. Φοράνε στολή χακί-φόρεμα τα κορίτσια και σορτς με πουκάμισο τα αγόρια-καταλερωμένη και σκισμένη. Τα χεράκια είναι πασαλειμμένα με υπολείμματα μάνγκο, οι μύτες τρέχουν, τα χαμόγελα είναι πλατιά και τα μάτια φωτεινά! Πανέμορφα παιδάκια σε ένα πανάθλιο περιβάλλον…

Κάθε πρωί τα πιτσιρίκια μας περιμένουν έξω από την πόρτα. Η πορεία μέχρι το σχολείο γίνεται με τραγούδια και γέλια. Το μόνο σκοτεινό σημείο αυτής της καθημερινής πορείας είναι τα σκουπίδια(…).Η μέρα περνάει γρήγορα με ανάγνωση, αντιγραφή και ορθογραφία. Απλά πράγματα, με πολλές επαναλήψεις. Στο τέλος αριθμοί. Το γεγονός και μόνον ότι κάποιος ασχο- λείται συστηματικά μαζί τους και ξεχωριστά με το καθένα, κάνει θαύματα.

Κάθε τάξη έχει 45-50 παιδιά. Τα βιβλία είναι άχαρα κι ασπρόμαυρα με μεγάλα κείμενα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, ξενόφερτο-δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι μισθοί των δασκάλων 60-80 ευρώ το μήνα, πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες δεν υπάρχει, τα μέσα μηδαμινά. Έτσι απευθύνονται μόνο στους λίγους ευφυέστερους και επιβάλλονται με πολύ ξύλο…

Τα παιδιά πεινάνε. Στα διαλείμματα, αν δε βρεθεί κάτι να φάνε, δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα. Υπάρχουν φορές που τα παίρνει ο ύπνος στα θρανία. Τις πρώτες μέρες δεν το είχαμε καταλάβει. Τώρα στέλνουμε ένα δύο παιδιά στην αγορά, παίρνουν για όλους τηγανητό ρύζι ή καλαμποκίσιο χυλό.

Ύστερα από τις τρεις πρώτες μέρες στο σχολείο διαπιστώσαμε ότι ο χρόνος δεν επαρκεί. Αποφασίσαμε τα βράδια να έρχονται στο σπίτι τα μεγαλύτερα παιδιά, του γυμνασίου , και τους κάνουμε ιδιαίτερα γαλλικά, αγγλικά και μαθηματικά. Εγώ έχω αναλάβει τον Ζιλμπέρ,16 χρόνων, έξυπνος και ιδιαίτερα καλό παιδί. Οι γονείς του μένουν σ’ ένα χωριό 20 χλμ. μακριά. Για να συνεχίσει, ασχολείται με τις δραστηριότητες της ΜΚΟ και η οργάνωση του εξασφαλίζει στέγη κι ένα πιάτο φαγητό. Όταν τελειώνουμε το μάθημα, μου λέει τα όνειρά του. Θέλει να γίνει κοινωνικός λειτουργός και να δουλέψει στην ίδια Οργάνωση. Γι’ αυτό όμως θα πρέπει από τον ερχόμενο Οκτώβρη και για τρία χρόνια να πάει στο λύκειο της πρωτεύουσας, 60 χλμ. μακριά. Πού θα μένει, ποιος θα πληρώνει για τα βιβλία του και τι θα τρώει; Του ζήτησα να μου πει μερικά βιβλία που θα μπορούσα να του στείλω από την Ευρώπη και μου έδωσε ένα χαρτάκι. Το ένα από αυτά είναι η «Απολογία του Σωκράτη»! (…)
Κάνουμε και κάποιες προσπάθειες να τα εκπαιδεύσουμε σε θέματα καθαριότητας. Τους αγοράσαμε οδοντόβουρτσες και τους δείξαμε πώς να πλένουν τα δόντια τους, έστω και με σκέτο νερό. Ο παραδοσιακός τρόπος είναι να μασάνε τη ρίζα ενός φυτού…(…)
Τα παιδιά θέλουν να με αγγίζουν. Μου πιάνουν τα μαλλιά, το πρόσωπο και τα χέρια. Παίζουν ακολουθώντας με τα δαχτυλάκια τους τις φλέβες των χεριών μου!(…)

Οι μέρες περνάνε- η θλίψη της αναχώρησής μας φαίνεται στα πρόσωπα των παιδιών. Όμως έχουμε σαφείς οδηγίες! Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε δεσμούς αφοσίωσης, κυρίως για να τα προστατέψουμε. Το Σάββατο 30 Μαρτίου αποχαιρετήσαμε τα παιδιά και τους μεγάλους της πόλης. Αν μου ζητήσουν, μόλις γυρίσω, να περιγράψω με λίγες λέξεις τις πιο έντονες εντυπώσεις μου από την Αφρική, τι θα έλεγα;
Ότι ο χρόνος εδώ δεν υπάρχει, ότι το πέρασμα της μέρας στη νύχτα είναι σαν να σβήνεις διακόπτη, ότι τόση χαρά δεν έχω ξανασυναντήσει κι ότι αυτά τα παιδιά είναι πολύ όμορφα!»(http://olympiaunblogfr198 1.unblog.fr)

Κάθε δικό μου σχόλιο από δω και πέρα θα ήταν εντελώς περιττό. Από δω και πέρα εσείς αναλύστε, συσχετίστε, δώστε τις εξηγήσεις σας, βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Δεν είναι εύκολο να καταλήξετε. Κι εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμη να καταλήξω με ασφάλεια κάπου. Όμως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε, δε συμφωνείτε;

Καλή Ανάσταση σε όλους μας…
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008, Μ. Πέμπτη]

16.5.08

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ: Τώρα και πάντοτε

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία ευγενική συνεργασία του συγγραφέα κ. Αλεξάνδρου Κοσματόπουλου με την ΟΔΟ. Ο ίδιος είχε παραχωρήσει προς δημοσίευση στην εφημερίδα μέρος αυτού του κειμένου που είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «Τώρα και Πάντοτε» (εκδόσεις Πατάκη). Όπως είναι γνωστό, ο κ. Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, διακεκριμένος συγγραφέας, είναι ο δημιουργός του έργου «Τα Δύο Φορέματα» που η πλοκή του διαδραματίζεται στην Καστοριά. Ο ίδιος υπηρέτησε ως λειτουργός την Μέση Εκπαίδευση στην Καστοριά για πολλά χρόνια, μετά την μεταπολίτευση, και είναι φίλος της πόλης αυτής που αποτέλεσε μούσα και πηγή έμπνευσής του. Τώρα ζει στην Θεσσαλονίκη και το διάστημα αυτό προετοιμάζει την εμπλουτισμένη επανέκδοση των «Δύο Φορεμάτων».


Όταν ομιλώ για τον Ισαάκ τον Σύρο, είναι σαν να ομιλώ για ένα πρόσωπο οικείο. Στον αββά Ισαάκ βρήκα απαντήσεις στο βαθύτερο αίσθημα που έχω για τη ζωή. ΄Ολη η εκφραστική μου προσπάθεια είναι να εκφράσω το όραμα που εσωτερικά με συνέχει. Το όραμα δεν είναι μια σύλληψη του μυαλού που υπαγορεύεται από εξωτερικά δεδομένα, αλλά μια κατάσταση εσωτερική, που μπορεί να σαρκωθεί δια του λόγου. Σκοπός μας, κατά τον άγιο Ισαάκ, είναι από την ίδια την άσκησή μας να γεννηθεί η γνώση, αφήνοντας πίσω ό,τι είναι περιττό για το ταξίδι μας, και έχοντας το νου μας μόνο στο ταξίδι. ΄Ενα ταξίδι που προϋπόθεσή του είναι η καθήλωση, και που η οδυνηρή καθήλωση μετατρέπεται σε θαυμαστή πορεία. Είναι η εν ακινησία κίνηση της ψυχής μέσα στο παρόν που σε εισάγει στο θαυμαστό. ΄Ολοι είμαστε εν οδώ, και στο χέρι του καθενός είναι να συμμετάσχει σ’ αυτό το ταξίδι, αφήνοντας πίσω κάθε άλλη επιθυμία, χωρίς να θέλει να είναι κάτι άλλο απ’ ό,τι το ταξίδι υπαγορεύει. Η ίδια η καθήλωση γίνεται κίνηση, γίνεται ταξίδι σε νοήματα ξένα.
Ο Ισαάκ δεν είναι μόνο μεγάλος ασκητής αλλά και μέγας ποιητής. Φέρνει την ποίηση στη ζωή της Εκκλησίας, μάλλον μας λέγει πως η ζωή της Εκκλησίας είναι ποίηση, και ο τρόπος να ζει κανείς μέσα στην Εκκλησία είναι κατεξοχήν ποιητικός. ΄Όχι όπως συμβαίνει σήμερα, που η ποίηση έχει εξοβελιστεί, και όλα έχουν πάρει μια χροιά πρακτική και ωφελιμιστική, ή άκρως θεωρητική και αφηρημένη.
΄Ενας αέρας ακατανόητος, λαμπερός και διαυγής διαπερνά τα γραπτά του αββά Ισαάκ. Αέρας για τα πανιά της ψυχής. Εν συνεχή εγρηγόρσει, στα τεκταινόμενα του κόσμου αμέτοχος, σφύζει από ζωή. Τίποτα δεν ταράζει την εσωτερική του κατάσταση που ριζώνει στην ησυχία.
Είναι σαν να βρίσκεσαι έξω από τα όρια του κόσμου, καταλαβαίνοντας πού φτάνουν αυτά τα όρια. Ανατρέπεται κάθε ανθρώπινη πολιτισμική τάξη, για να αναδειχτεί η αναγέννηση εκ των ένδον που εδράζεται στην αγάπη και μόνο. Αφήνεις να καταγραφεί η έκπληξη που ξεσπά καθώς πλησιάζεις αυτό το θαύμα.
«Ο κόσμος έσμιξε με τον Θεό, και κτίση και Δημιουργός έγιναν ένα» (Β΄ Μέρος, Λόγος Ε, 18). Τούτη η φράση μας εισάγει στην πραγματικότητα ενός μοναδικού παρόντος, που προϋποθέτει ένα στάδιο καρτερίας και συναγωγής του νου στα ενδότερα της υπάρξεως. Μας λέγει ο αββάς Ισαάκ ότι σμικρύνεται η καρδιά απ’ το περίσσευμα της ελεημοσύνης, και δεν μπορεί να υποφέρει ή να ακούσει ή να δει να γίνεται η παραμικρή βλάβη ή κάτι το λυπηρό στον κόσμο (Α΄ Μέρος, Λόγος ΠΑ)*. Τούτη η σμίκρυνση της καρδιάς, αυτή η βυθομέτρηση της συντετριμμένης από τον πόνο του κόσμου καρδιάς, της ποτισμένης από νου, μας δίνει μια αίσθηση της θείας ευσπλαχνίας. Η καρδιά συντρίβεται από τον πόνο του κόσμου, όταν συναισθανθούμε πως δεν είμαστε αμέτοχοι στη βία και την διαστροφή, πως δεν είμαστε ενάρετα ξένοι προς το κακό που κυβερνά τον κόσμο. Συντριβή της καρδιάς σημαίνει την εγκατάλειψη όλων των προσωπείων και όλων των ιδιοτήτων εν ονόματι της αγάπης. Εκεί μας οδηγεί η Ενσάρκωση του Χριστού. Ο άγιος Ισαάκ λέγει πως η γέννηση του Χριστού είναι το ευτυχέστερο γεγονός που συνέβη στην ιστορία του κόσμου. Και μας λέγει ακόμα πως ο Θεός ενσαρκώθηκε όχι για να μας λυτρώσει από την αμαρτία, αλλά για να γνωρίσει ο κόσμος την αγάπη Του. Ο Θεός είναι ο πανάγαθος Πατέρας όπου σ’ αυτόν όλα τα λογικά όντα βρίσκουν τη θέση τους, χωρίς καμιά αντίθεση και αντιπαλότητα. Καμιά κατηγορία μπροστά Του δεν ευσταθεί, και η ενοχή είναι άγνωστη.
Ο αββάς Ισαάκ πλησιάζει και αποκαθιστά τον άνθρωπο. Μας εισάγει σε μια φωτεινότητα αδιανόητη, ένα λαμπρό άστρο, ένας ήλιος που αναδύεται στον σκοτεινό ουρανό και τον φωτίζει με φως υπερκόσμιο. Εξετάζοντας τα γραπτά του αναλογιζόμαστε το ευαγγελικό: Δει δε προσκυνείν τον Θεόν εν πνεύματι και αληθεία. Η εν πνεύματι προσκύνησις δεν είναι άμοιρη του φωτός του μέλλοντος αιώνος, που μπορεί να καταυγάσει την ζωή του ανθρώπου, παρέχοντάς του δυνάμεις αστείρευτες υπομονής των δοκιμασιών και των θλίψεων.
Ο κατακερματισμένος άνθρωπος, ο μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι, αποζητά την άγνωστη ελπίδα μέσα στο ζόφο του σκότους που βασιλεύει εντός του. Εκεί που η παρούσα ζωή δεν προσφέρει παρά απόγνωση και αποκαρδίωση, έρχεται το φως του μέλλοντος αιώνος, η ελπίδα και η προσδοκία που ξεπερνά την πεπερασμένη ζωή του ανθρώπου, και μια δύναμη που δεν γνωρίζει από πού προέρχεται αναδύεται στα σωθικά του. Η επίγνωση της ματαιότητας των εγκοσμίων είναι που γεννά την ελπίδα του μέλλοντος αιώνος. Ενώ δεν προσδοκά και δεν περιμένει τίποτα, μια δύναμη εσωτερική τον γεμίζει ευφροσύνη. Ο Θεός έσμιξε με τον κόσμο, και έγιναν ένα. Το τέλος δεν είναι το μηδέν και η καταστροφή, αλλά μια εν Θεώ ολοκλήρωση που η υπερβατικότητά της δεν μπορεί να προσεγγιστεί από την ανθρώπινη διάνοια. Μια ολοκλήρωση σταθερά προσανατολισμένη προς τον πλησίον και την ζωή, και όχι προς την οδύνη, τον παραλογισμό και τον θάνατο.

* **

Ο Ιησούς μιλά πάντοτε με όρους της Βασιλείας των Ουρανών και όχι με όρους τούτου του κόσμου. Γνώμονας των λόγων Tου είναι η Βασιλεία του Θεού. Παρεγένοντο δε προς αυτόν η μήτηρ και οι αδελφοί αυτού, και ουκ ηδύναντο συντυχείν αυτώ δια τον όχλον. Και απηγγέλθη αυτώ λεγόντων˙ η μήτηρ και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ιδείν σε θέλοντες. Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς˙ μήτηρ μου και αδελφοί μου ούτοι εισιν οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες αυτόν. Και οι εφαρμόζοντες τον λόγο του Θεού δεν είναι εκείνοι που τον «επιβάλλουν» στους άλλους, σύμφωνα με το δικό τους θέλημα και την δική τους αντίληψη, αλλά εκείνοι που τον εφαρμόζουν στον εαυτό τους, ώστε μέσα στην προσμονή να λάμψουν στο φως.
«Με τι μοιάζει αυτό το αόρατο Ον, που δεν έχει αρχή στη φύση του, που είναι μοναδικό στον εαυτό του, που εκ φύσεως είναι πέρα από κάθε γνώση, διάνοια, και αίσθηση των κτι¬στών όντων, που βρίσκεται πέρα από τον χρόνο και τον χώρο…… Ας σκεφτούμε κατόπιν, πώς βαστά τα πάντα με την φιλευσπλαχνία Του, ενεργώντας με πρόνοια, καθώς καθοδηγεί την κτίση, και πώς με μια αγάπη που δεν μπορεί να μετρηθεί, έφθασε στην εγκαθίδρυση του κόσμου και στην αρχή της δημιουργίας. και πόσο φιλεύσπλαχνος είναι ο Θεός, και πόσο υπομονετικός˙ πόσο αγαπά την κτίση, και πώς την βαστά, υπομένοντας ευγενικά την ασυδοσία της, τις αμαρτίες και τις αχρειότητές της, τις φοβερές βλασφημίες των δαιμόνων και των κακών ανθρώπων».
Τα λόγια που εκστομίζει ο αββάς Ισαάκ είναι λόγια θάμβους και ανεκλάλητου έρωτα. Εκθειάζοντας την αγάπη του Δημιουργού, μας κάνει να μην φοβόμαστε το θάνατο. Να νιώθουμε σαν κληρονόμοι μιας υψηλής κληρονομιάς, που δεν μπορούμε να λογαριάσουμε ή να διανοηθούμε. Τι λογής είναι η εξουσία του Δημιουργού, αφού δημιούργησε το αυτεξούσιο στον άνθρωπο και του έδωσε την ελεύθερη βούληση; Εκεί έγκειται και το απρόσιτο της φύσεώς Του. Ο Θεός μας καλεί, αλλά ποια είναι η κατάσταση του κληθέντος; Πώς να εκτοπίσουμε τα εμπόδια που εμποδίζουν τον Θεό να μας αυτο-αποκαλυφθεί; Η κατάσταση της αγάπης είναι πολύ λεπτή. Η παραμικρή βίαιη πνοή μπορεί να την αλλοιώσει και να την απομακρύνει. Αξίζει, ωστόσο, να χάσουμε κάθε κοινωνική υπόσταση, να κατεβούμε στα χαμηλότερα μέρη της γης, να προσφέρουμε όλον μας τον επιούσιο, προκειμένου να κερδίσουμε αυτή την αγάπη. Ο απογυμνωμένος άνθρωπος που παραμένει ανοικτός είναι που δέχεται τον θείο φωτισμό και εισέρχεται στην θεία αγάπη. Μια τέτοια αντίληψη, θαρρώ, έκανε τον Ντοστογιέβσκη να βάλει στο στόμα του τιποτένιου Μαρμελάντοφ, στο ΄Εγκλημα και Τιμωρία, τούτα τα λόγια: «Κι όλους θα τους δικάσει και θα τους συγχωρέσει και τους καλούς και τους κακούς και τους σοφούς και τους ταπεινούς... Κι όταν θα έχει τελειώσει με όλους, τότε θα γυρίσει και σε μας: ‘Ελάτε και σεις!’, θα πει, ‘Ελάτε, μεθύστακες, ελάτε, αδύναμοι, ελάτε, ντροπιασμένοι’. Κι εμείς θα βγούμε όλοι, χωρίς να ντραπούμε και θα σταθούμε μπροστά του. Κι Εκείνος θα πει: ‘Είσαστε γουρούνια! Έχετε τη μορφή και τη σφραγίδα του ζώου, όμως ελάτε και σεις!’ Και θα υψώσουν τη φωνή τους οι σοφοί, και θα υψώσουν τη φωνή τους οι σώφρονες: ‘Κύριε, γιατί τους δέχεσαι αυτούς;’ Και θα πει: ‘Τους δέχομαι, σοφοί, τους δέχομαι, σώφρονες, γιατί κανείς τους δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο αυτής της τιμής..¬.’ Και θα μας απλώσει το χέρι, κι εμείς θα πέσουμε στα πόδια Του, και θα κλάψουμε, και όλα θα τα καταλάβουμε! ... Κύριε, ελθέτω η Βασιλεία Σου»!
Ο απόβλητος Μαρμελάντοφ στρέφεται στον Θεό που απλώνει το χέρι στα απομονωμένα και συντετριμμένα θύματα, ακόμη και του εαυτού τους. Η κοινωνία τον έχει αποβάλλει ως παράσιτο, και ο Θεός τον παίρνει στην αγκαλιά Του. Εδώ απεικονίζεται και η συνείδηση του Ντοστογιέβσκη που δεν έχει καμιά σχέση με την ειδωλοποίηση είτε του εαυτού μας, είτε των άλλων. Ειδωλοποίηση που έχει εισαχθεί και στους εκκλησιαστικούς θεσμούς. Τα της Εκκλησίας αποίμαντα, ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, θα πει ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός από τον τέταρτο ακόμα αιώνα.
Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στη συνείδηση του χριστιανού και στη συνείδηση εκείνων που εκλαμβάνουν τα φαινόμενα του πλήθους ως αλήθειες. Η επίσημη Εκκλησία αγωνίζεται με κάθε τρόπο να διατηρήσει τη θέση και την επιρροή της σε μια κοινωνία που το έδαφός της αποσαθρώνεται. Επιδιώκει να προσφέρει στον άνθρωπο μια τακτοποίηση, μια θέση κοινωνική που να τυγχάνει του σεβασμού στα πλαίσια ενός φιλοπρόοδου χριστιανισμού. Τούτο όμως αποκλείει την δοκιμασία που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να αισθανθεί την αγάπη του Θεού, να αισθανθεί και να γνωρίσει τον βαθύτερο εαυτό του, και να στραφεί προς τον Χριστό, δηλαδή να μετανοήσει. Διότι η μετάνοια είναι η στροφή προς τον Χριστό, και η αλλαγή των προτεραιοτήτων στη ζωή μας.
΄Άλλο μετάνοια και άλλο μεταμέλεια για ένα λάθος ή μια εσφαλμένη πράξη. Ο Πέτρος μετανοεί και επιστρέφει στον Χριστό, ο Ιούδας μεταμελείται και απομακρύνεται. Αν ο Ιούδας στρεφόταν στον Χριστό, ο Χριστός θα τον δεχόταν, γιατί το Πάθος Του δεν ήταν αποτέλεσμα της προδοσίας. Η προδοσία παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Τον Χριστό σταυρώνουν οι άρχοντες του κόσμου για να εξαλείψουν τον ίδιο και τον λόγο Του από την γη, ώστε να συνεχίσουν να κυριαρχούν ανενόχλητοι. ΄Όμως τους ξεσκέπασε ο σταυρός. Ξεσκέπασε τα ψεύδη και τα γελοία τεχνάσματά τους. Διότι η μόνη γλώσσα που γνωρίζουν είναι η γλώσσα της εξουσίας και της ισχύος. Η γλώσσα της αγάπης τους είναι ακατάληπτη.

***

Μόνο το Πνεύμα του Θεού μπορεί να μας τραβήξει έξω από το πνεύμα του κόσμου και τις φονικές του εξάρσεις, όταν ο άνθρωπος καταληφθεί από το Πνεύμα του Θεού που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Ουδείς μπορεί να δει κατάματα την αλήθεια και να δεηθεί εν πνεύματι και αληθεία αν δεν ανοίξει την καρδιά του στον Παράκλητο, που θα τον βγάλει από τις διαμάχες και τις επιθυμίες, σβήνοντας τον φόβο του κόσμου απ’ την καρδιά του. Τότε οι επιθυμίες και το πνεύμα του κόσμου δεν τον αγγίζουν, μήτε παρασύρεται απ’ αυτό. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από το πνεύμα του κόσμου; Τότε θα καταλάβει και ποιος είναι ο φόβος του Θεού. Ο φόβος που γεννά η αγάπη, ή μάλλον είναι αγάπη, και δεν είναι αποτέλεσμα τιμωρίας και ανταπόδοσης. «Ποια αγάπη εργάστηκε για να αρχίσει η δημιουργία του κόσμου!… Με αγάπη έφερε τον κόσμο στην ύπαρξη, με αγάπη θα τον φέρει σ’ εκείνη την θαυμάσια μεταμορφωμένη κατάσταση, και με αγάπη ο κόσμος θα καταποθεί στο μέγα μυστήριο Εκείνου που επιτέλεσε όλα αυτά τα πράγματα. με αγάπη θα ολοκληρωθεί τελικά όλη η πορεία της οικονομίας της κτίσης».

****

Η ουσία της δοκιμασίας μας, λέγει ο Ισαάκ, έγκειται στην αποκάλυψη της θείας αγάπης. Ο πέπλος που καλύπτει τους οφθαλμούς για να μην βλέπουμε την αγάπη του Θεού, μπορεί να ανασηκωθεί είτε με την οδό του μοναχού, ο οποίος εγκαταλείπει τον κόσμο, ή με ένα ψυχικό τραύμα που προκαλεί μια διαπεραστική δοκιμασία, αφήνοντας τον άνθρωπο ταπεινωμένο και γυμνό μπροστά στον εαυτό του και τον Θεό. Μια διαπεραστική δοκιμασία που τραυματίζει την ψυχή, την γκρεμίζει στα τάρταρα του άδη, όπου και πάσχει τα έσχατα. Μια τέτοια δοκιμασία δίνει μια αίσθηση της γέεννας. Μια αίσθηση απόλυτης ερήμωσης και οδύνης που δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Το άλγος ξεπερνά σε μέγεθος τους λόγους που υποτίθεται πως το δημιούργησαν. Η καταρράκωση του εαυτού συνοδεύεται από την κατάρρευση μέσα μας του κόσμου. Από την αίσθηση αυτή αντλείται η δύναμη που γεννά την ακατανίκητη ορμή για τον Χριστό. ΄Όμως ποιοι μπορούν ν’ αντέξουν σε μια τέτοια δοκιμασία χωρίς να καταβληθεί η ψυχή τους; Εκείνοι που αναθέτουν την πάσα ελπίδα τους στον Χριστό. Εκείνοι που νεκρώνονται για τον κόσμο. Και από την νέκρωσή τους για τον κόσμο ξεπηδά η ατελεύτητη ζωή. Τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται μέσα στη Χάρη του Θεού, και ότι και ο τελευταίος των ανθρώπων μπορεί να συμμετάσχει σ’ αυτή τη Χάρη και να απολαύσει την ευφροσύνη της. Ο Θεός μας καλεί σε ατέλειωτη ηδονή και απόλαυση, που κανένα θέλγητρο του κόσμου δεν μπορεί να επισκιάσει και να σβήσει.
«Ο Θεός έχει για τον καθένα μια μοναδική θέση πλήρους και αδιατάρακτης αγάπης, και έχει μια μοναδική φροντίδα για εκεί¬νους που έχουν πέσει, όση και για εκείνους που δεν έχουν πέσε…. Δεν υπάρχουν μεταβολές, ή κάποιες προγενέστερες ή μεταγενέστερες προθέσεις στον Δημι¬ουργό: δεν υπάρχει μίσος ή μνησικακία στη φύση Του, ούτε μεγαλύτε¬ρη ή μικρότερη θέση στην αγάπη του, ούτε πριν ή μετά στη γνώση του. Γιατί, αν όλοι πιστεύουν πως η κτίση ήρθε στην ύπαρξη ως αποτέλεσμα του ελέους και της αγάπης του Δημιουργού, τότε γνωρίζουμε πως αυτή η πρωταρχική αιτία δεν μειώνεται ούτε μεταβάλλεται ποτέ στη Φύση του Δημιουργού, ως συνέπεια της ακατάστατης πορείας της δημιουργίας».
Τίποτα δεν μεταβάλλει στην φύση του Δημιουργού την αγάπη του για τον κόσμο. Η τάση να κατηγορούμε τον Θεό για την ακατάστατη πορεία του κόσμου και να αποσείουμε τις δικές μας ευθύνες, να λαμβάνουμε την άγνοια που μας διακατέχει ως φωτισμό και να εμμένουμε σ’ αυτήν, δεν αρκεί για να αποκρύψει το φτώχεμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το φτώχεμα αυτό είναι που θα αποκαλύψει την ευθύνη μας στην ιστορία του κόσμου. ΄Ότι η βία της ιστορίας προέρχεται αποκλειστικά από τους ανθρώπους, και όχι από τον Θεό. Ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ θύμα του Θεού, ο Θεός είναι πάντοτε θύμα του ανθρώπου. Η αντίληψη ότι το κακό αρκεί να αλλάξουν οι συνθήκες της ανθρώπινης ζωής για να πάψει να υπάρχει, είναι τουλάχιστον αφελής, αν όχι ύποπτη. Λέγεται πως η κατάσταση της σήψης και της διάλυσης που ζούμε οφείλεται εν πολλοίς στο ότι έχει πολλά χρόνια να γίνει πόλεμος. ΄Όμως και αν ο πλανήτης σωθεί από μια ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή, η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει ποτέ πλέον να θέσει μια καινούρια αρχή. Δεν θα υπάρξει καινούρια αρχή αν δεν παραιτηθούμε άνευ όρων από την βία και τα έργα της, και η ζωή θα γίνεται ολοένα πιο ολέθρια και πιο καταστροφική.
Το Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι (Λουκ. 23, 34), δεν αποτελεί ένα ρητορικό σχήμα, αλλά μια συγκλονιστική διαπίστωση. Το ίδιο και τα λόγια του Πέτρου στις Πράξεις των Αποστόλων: Και νυν, αδελφοί, οίδα ότι κατά άγνοιαν επράξατε, ώσπερ και οι άρχοντες υμών (Πραξ. 3, 17). Δηλώνουν την τύφλωση των ανθρώπων να βγουν από την κατάσταση που λογαριάζουν ως δίκαια και αληθινή, και να αντικρίσουν την αλήθεια. Δηλώνουν ακόμα την τάση του ανθρώπου να παρασύρεται και να εκλαμβάνει τα φαινόμενα που παίρνουν μαζικές διαστάσεις ως αλήθειες. Και το περίεργο είναι ότι ενώ η σύγχρονη τεχνολογία ισχυρίζεται ότι υπάρχει για να διαφωτίζει και να πληροφορεί για τα πάντα, αντιθέτως ενισχύει την τύφλωση και διαιωνίζει το σκοτάδι.

***

Η φιλευσπλαχνία του Θεού και η αγάπη Του δεν έχουν όρια, η φύση του είναι ξένη προς την εκδίκηση, την τιμωρία, την μομφή, την ανταπόδοση. Στον Θεό δεν προσάπτεται κανενός είδους βία, όπως συμβαίνει με τις κίβδηλες θρησκείες και τις ψευτοθεότητες˙ διατρανώνεται το άμετρο της αγάπης και της καλοσύνης Του. Ο Θεός δεν τοποθετεί κανένα εμπόδιο μεταξύ ημών και Εκείνου. Εμείς είναι που υψώνουμε εμπόδια. Εμείς επιδιώκουμε την επιβολή και την ισχύ έναντι των άλλων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που μας προσφέρονται. «Μακριά από μας η σκέψη πως θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ εκδίκηση σ’ αυτή την πηγή της αγάπης, στον ωκεανό που ξεχειλίζει από καλοσύνη». Κι ακόμη: «Το έλεος αντιπαρατίθεται στη δικαιοκρισία. Η δικαιοκρισία είναι ισότητα στην οριζόντια κλίμακα, επειδή δίνει στον καθένα αυτό που του αξίζει και δεν κλίνει προς την μία πλευρά ως προς τα πρόσωπα. Το έλεος, από την άλλη, είναι μια θλίψη και μια συμπόνια που προκαλείται από την καλοσύνη.... δεν τιμωρεί κάποιον που αξίζει το κακό, και σ’ αυτόν που αξίζει το καλό του δίνει διπλή μερίδα. Αν, λοιπόν, είναι φανερό πως το έλεος ανήκει στη μερίδα της δικαιοσύνης, τότε η δικαιοκρισία ανήκει στη μερίδα της κακίας. Όπως δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο χόρτα και φωτιά, έτσι έλεος και δικαιοκρισία δεν μπορούν να συγκατοικούν σε μια ψυχή».
Η δικαιοκρισία παραβάλλεται με την αδικία και εμπεριέχει την τιμωρία, με μια ισότητα σε οριζόντια κλίμακα που δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Η δικαιοσύνη του Θεού περιέχει μόνο την αγάπη και το έλεος. Ανασηκώνει τον αδύναμο, θεραπεύει τον πληγωμένο και κατατρεγμένο, δεν τιμωρεί αυτόν που πράττει το κακό και αναπαύει εκείνον που πράττει το καλό. Η δικαιοσύνη του Θεού τους βλέπει όλους με τα ίδια μάτια. Μια αγκαλιά η συμπόνια και η ευσπλαχνία της δικαιοσύνης Του. Μια αγκαλιά που σκεπάζει όλες τις κακίες και τις ανθρώπινες αθλιότητες, που περιθάλπει τα θύματα και βάζει βάλσαμο στις πληγές. Το βάρος της σάρκας, το βάρος της ύπαρξης ανεπαίσθητα ελαφρώνουν, γίνεται το φορτίο ελαφρύ, όταν ο νους αποσπάται από τα γήινα, από τα περιτρίμματα ενός κόσμου χωρίς προσανατολισμό. Ο πειρασμός της μιας μέρας ελλοχεύει στην επόμενη, το κακό της μιας παραμονεύει στην άλλη, μέσα στον χρόνο που κυλά, όταν το βράδυ δεν κρατά κανένα ίχνος της μέρας που πέρασε μέσα στην τύρβη και τις δραστηριότητες που τυφλώνουν τα μάτια. ΄Όμως μη φοβάστε, μας λέγει ο Ισαάκ. Οι αμαρτίες της σάρκας είναι σαν μια χούφτα άμμος που ρίχνεται στο πέλαγος του ελέους του Θεού. Το έλεος του Θεού δεν ανακόπτεται από τις κακίες των ανθρώπων. Η αγάπη του Θεού κινείται πέρα από την ανθρώπινη διάνοια.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008, Μ. Πέμπτη]

13.5.08

ΟΔΟΣ: Πέσε πίτα να σε φάω

Η Καστοριά αποτελούσε πάντοτε χώρο παράδοξων πολιτικών φαινομένων αλλά και απόψεων. Πρόκειται για μια μακρά παράδοση που τηρείται απαρέγκλιτα σε πολλά από τα επίπεδα άσκησης πολιτικής εξουσίας, αλλά κυρίως στους (περισσότερους) δήμους και στα βουλευτικά πράγματα.

Το συνηθέστερο φαινόμενο αυτής της κατηγορίας είναι να παραβιάζονται οι κανόνες της ομαλότητας στις πολιτικές φιλοδοξίες των υποψήφιων: Υποψήφιοι δήμαρχοι και μάλιστα εκλόγιμοι, μπορούν να είναι όλοι ανεξαιρέτως και μάλιστα με αντίστροφη σειρά προσδοκίας. Όσοι- κατά τεκμήριο τουλάχιστον και με βάση αντικειμενικά κριτήρια, είναι οι καταλληλότεροι, έχουν τις λιγότερες ελπίδες να κερδίσουν εκλογές.

Στα βουλευτικά πράγματα, η πιο συνηθισμένη μορφή της παραδοξότητας είναι η αγκίστρωση των βουλευτών στα αξιώματά τους, που εκδηλώνεται με διαφόρους τρόπους. Άλλοτε ενεργητικά (με την πάταξη κάθε είδους διεκδίκησης αξιώσεών) και άλλοτε παθητική (με την άμεση ή και έμμεση άρνηση αναγνώρισης της εκλογικής ετυμηγορίας).
Από την άλλη πλευρά πάλι, η πιο διαδεδομένη άποψη της κατηγορίας των αλλόκοτων, που εκδηλώνονται στην Καστοριά, είναι η (μετεκλογική φυσικά) ανευθυνότητα των εκλεκτών. Ή στην καλλίτερη περίπτωση η περιορισμένη πολιτική τους ευθύνη. Η πόλη της Καστοριάς και ο νομός της, μοιάζουν με μια τεράστια εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Όπου όταν δεν ισχύει το αλάθητο, υπερισχύει το ακαταλόγιστο.

Αφορμή γι’ αυτά τα κάπως απλουστευμένα σχόλια, - τα οποία βεβαίως δεν ισχύουν γενικευμένα και καθολικά- αποτελεί το θεώρημα που καλλιεργείται στον Δήμο Καστοριάς και μάλιστα με χαρακτηριστική συστηματικότητα μετά την ανάληψη των καθηκόντων της από την νέα τότε (τώρα πια κάπως μεσόκοπη) δημοτική αρχή υπό τον κ. Ιωάννη Τσαμίση. Η οποία όμως δεν μοιάζει να έχει ξεπεράσει την πολιτική ανηλικότητα και δεν δείχνει σημάδια ωριμότητας. Κι’ αυτά βεβαίως δεν αφορούν μόνο τον δήμαρχο Καστοριάς, αλλά την …πλειοψηφία της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, εκτός ελάχιστων περιπτώσεων συμβούλων, μετρημένων στα μισά δάκτυλα του ενός χεριού, που όμως και αυτές (οι εξαιρέσεις) σκεπάζονται από το γενικότερο κλίμα.

Επιμένουν λοιπόν να ισχυρίζονται (κυρίως ο κ. δήμαρχος αλλά και οι σύμβουλοί του) παντού και σε όλα τα επίπεδα και με κάθε αφορμή, ότι για την κατάσταση της πόλης και την αδυναμία παραγωγής (ορατού και μετρήσιμου) δικού τους δημοτικού έργου, ευθύνονται από κοινού, οι μειοψηφίες του δημοτικού συμβουλίου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (προφανώς για την ένταση και την ποιότητα της προβαλλόμενης επικαιρότητας και της ασκούμενης κριτικής), αλλά και οι φορείς της κεντρικής διοίκησης (Υπουργεία και Περιφέρεια) που δεν συμπαραστέκονται στην δημοτική αρχή ανοίγοντας τους κρουνούς των επιχορηγήσεων και χρηματοδοτήσεων, στον σιωπηλό και απόντα Δήμο Καστοριάς.

Κατά κάποιο τρόπο όλα αυτά αφορούν (και βαρύνουν) και τις μειοψηφίες για το πόσο εποικοδομητικά ασκούν τα καθήκοντά τους. Αλλά αυτές δεν κυβερνούν και επομένως έχουν την άνεση της ασυλίας που τους παρέχει το γεγονός ότι είναι έτσι και αλλιώς, τελικά ανεύθυνες. Χωρίς βεβαίως αυτό να τους επιτρέπει να προβαίνουν σε ενέργειες ανευθυνότητας, που σε βάθος χρόνου στρέφονται αποκλειστικά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και όχι της πλειοψηφίας.

Αλλά για να επικεντρωθεί το σχόλιο στις απόψεις της «κυβερνώσας» πλειοψηφίας του δήμου τις οποίες δείχνει να πιστεύει ακράδαντα με το θεώρημα του κ. δημάρχου ενοχοποιείται το σύστημα λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Αν παρακολουθήσει κανείς την λογική του, θα πρέπει πρόθυμα να υιοθετήσει την άποψη ότι για τα (όσα) χάλια της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, για την εθνική ανέχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, τις αντιαναπτυξιακές καταστάσεις, δεν ευθύνονται οι κυβερνήσεις, αλλά οι αντιπολιτεύσεις. Δηλαδή σήμερα την ευθύνη για την κατάσταση της χώρας δεν την έχει η Νέα Δημοκρατία που κυβερνά, αλλά πχ. το ΠαΣοΚ, ή και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ή και ο κ. Καρατζαφέρης!

Οι απόψεις αυτές δεν είναι απλώς αστήρικτες και αυθαίρετες, αλλά στο μέτρο που ο κ. δήμαρχος και τα μέλη της δημοτικής του παράταξης δείχνουν να έχουν προσχωρήσει αμετακίνητα σε αυτές, (έχουν αρχίσει μάλιστα να τις αναμασούν και ελάχιστοι ευτυχώς πολίτες) αποδεικνύονται και κάπως επικίνδυνες για την Καστοριά.

Διότι ούτε λίγο ούτε πολύ, φανερώνουν ότι εκεί στην «Καστοριά, Νέα Πνοή» βάσισαν την μετεκλογική τους δράση, τις πράξεις και τις παραλείψεις τους στην παραγωγή δημοτικού έργου στην θεωρία του «πέσε πίτα να σε φάω». Και ως γνωστόν αυτή η πολιτική σκέψη, ίσως να μην ενδημεί πια ούτε στο Μπαγκλαντές. Πόσο μάλλον σε μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ο δημοκρατικός έλεγχος, ακόμη και η άσκηση άδικης κριτικής και αντιπολίτευσης, αποτελούν αυτονόητες προϋποθέσεις του πολιτικού βίου.
Και -προπαντός- όπου τα πάντα διεκδικούνται, και κερδίζονται με σκληρή προσπάθεια με εργώδη ζήλο και ούτε πίτες, ούτε μάννα πέφτουν από τον ουρανό χωρίς να κουνήσει κάποιος έστω και το δακτυλάκι του.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι μερικές φορές δεν έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο εκσφενδονισμού αυγών σε βάρος πολιτικών. Αλλά αυτά είναι εδάφους-αέρος και όχι το αντίστροφο. Και καλό είναι, εκεί στον Δήμο Καστοριάς να μην συγχέουν τις ομελέτες διαμαρτυρίας που κατακλύζουν πια τις συζητήσεις των δημοτών Καστοριάς για τα μη πεπραγμένα τους, με τις μεγάλες ευθύνες που ανέλαβαν και για τις οποίες είναι οικειοθελώς υπόλογοι.


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,
Μέσα στους φακέλους των πρόσφατων λογαριασμών νερού της ΔΕΥΑΚ υπήρχε διαφημιστικό φυλλάδιο της εταιρείας αυτοκινήτων [...... A.E.]
Ερωτάται ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ:
1)Τι ποσό εισέπραξε η ΔΕΥΑΚ για την εξυπηρέτηση αυτή, διανομής φυλλαδίων μέσω των λογαριασμών και μέσα από ποιά διαδικασία προβλεπόμενη από Νόμο καθορίστηκε το ποσό και με ποιά παραστατικά;
2)Έχουν υποβληθεί και άλλες αιτήσεις για παρόμοια εξυπηρέτηση από επιχειρήσεις;
3) Σκέφτηκε ποτέ η ΔΕΥΑΚ να εσωκλείει στους λογαριασμούς ενημερωτικό έντυπο για την μείωση της κατανάλωσης του νερού, ή την ευαισθητοποίηση των δημοτών για την καθαριότητα της πόλης, ή την προστασία της λίμνης, ή την προστασία της πολιτιστικής μας παράδοσης, ή μέτρα για την πολιτική προστασία (;) ώστε η δημοτική επιχείρηση να είναι χρήσιμη στην καστοριανή κοινωνία;
Περιμένω την έρευνά σας σαν έγκριτο δημοσιογραφικό όργανο.

Υ.Γ.
Παρακαλώ για ευνόητους λόγους να διατηρηθεί η ανωνυμία για τον προβληματισμό μου, αν υπάρξει δημοσίευμα.



[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008]

ΟΔΟΣ: Για πάντα παιδιά


 

Δεν χωρεί αμφιβολία: Σ’ αυτή την δημοτική περίοδο αρέσει πολύ το σουξέ της εποχής (με πρώτη ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη) «Κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η εβδομάδα όλη».

Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η κατά τα λοιπά περίεργη πρωτοβουλία της αρμόδιας αντιδημαρχίας Καστοριάς, εκτός από τα παράφωνα φωτάκια στα πετσοκομμένα πλατάνια της παραλίας, να διατηρεί και αυτά τα εκπληκτικά πρωτότυπα χριστουγεννιάτικα αστράκια με τις καμπανούλες τους και τα γκυ τους, αναρτημένα ακόμη (παραμονές του Πάσχα) στους φιλόξενους στύλους του δημοτικού φωτισμού της Καστοριάς. (Που κάποιοι λένε ότι οι στύλοι της πόλης αποτελούν τους μοναδικούς δημοτικούς φορείς, που όχι μόνο παραμένουν αγέρωχοι, ακλόνητοι και όρθιοι, αλλά σκορπίζουν και φως ακόμη. Δημοτικό φως παρακαλώ).

Εκτός κι’ αν πάλι ξεχάστηκαν ή αφέθηκαν στις θέσεις τους για να παρηγορούνται κάποια παιδιά, πραγματικά ή όχι, ότι είναι ακόμη χριστουγεννιάτικες γιορτές. Και κυρίως ότι θα συνεχίσουν να είναι ακόμη και μετά το Πάσχα. Για πάντα γιορτές, για πάντα παιδιά. Ουδόλως απογαλακτισμένα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Απριλίου 2008, Μ. Πέμπτη.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Ζητώντας συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου της εφημερίδας σας και της υπομονή των αναγνωστών σας, κάνω μία τελευταία παρέμβαση για το θέμα της κοπής των ελάτων του κήπου μας, από φιλόζωο και ευαίσθητο οικολογικά γείτονα.
Ο λόγος που απευθύνθηκα στην εφημερίδα σας ήταν για να απαντήσω στην δικαιολογημένη έκπληξη και συνεχείς ερωτήσεις των συμπολιτών μας, επειδή νομίζανε ότι η καταστροφή των ελάτων έγινε από δική μας αψυχολόγητη και ανεξήγητη πρωτοβουλία που άγγιξε τα όρια της διαστροφής.

Κλείνω το θέμα (τουλάχιστον στον τομέα των δημοσιοποιήσεων) με δύο δηλώσεις:
1) Σαφώς και δεν κόψαμε εμείς τα έλατα, διότι διατηρούμε και σώας τας φρένας και καμμία τάση αυτοκαταστροφής δεν μας έχει προκύψει…. Η κοπή των ελάτων (που σημειωτέον έγινε σε δύο φάσεις) έγινε προγραμματισμένα από τον γείτονα κ. Ζάχο, και απουσιάζαμε εκτός Καστοριάς. Και βεβαίως και καμμιά άδεια δεν δόθηκε ποτέ σε κανενός είδους τεχνολογικά εξελιγμένο κηπουρό με προηγμένης τεχνολογίας 4μετρα αλυσσοπρίονα….
2) Θεωρώ ότι οι αναγνώστες σας και γενικά οι συμπολίτες μας είναι νοήμονες άνθρωποι και έχουν καταλάβει τι συνέβη. Είναι εντελώς κουραστική και περιττή οποιαδήποτε συνέχεια έντυπων διαξιφισμών, διότι καταντά το θέμα γραφικό και οι ισχυρισμοί του καλού γείτονα προσβάλλουν την νοημοσύνην όλων μας.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία
Ουρανία Τζίφρα

Υ.Γ. Να ζητήσουμε και ειλικρινά συγγνώμη από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία εκ μέρους των ελάτων για την «άναρχη» (όπως ο κ. Ζάχος απεκάλεσε) προ 25ετίας τοποθέτησή τους την εξτρεμιστική ανάπτυξη και προκλητική συμπεριφορά τους…

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008]

10.5.08

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Θ. ΔΟΛΛΑ: Πρόεδρος versus CEO…

Πολύς λόγος γίνεται για την συμφωνία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και διοίκησης της Deutsche Telecom, όσον αφορά στο management του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος.
Η αρχική πρόταση είναι ο πρόεδρος του οργανισμού να διορίζεται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και ο CEO να ορίζεται από την Deutsche Telecom. Εμείς τον πρόεδρο και αυτοί τον CEO!. Τι είναι όμως ένας CEO;

Μία ενδοσκοπική προσέγγιση δίνει ο Daniel Vasella, πρώην ιατρός και νυν CEO, μέσα από μία ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο περιοδικό Fortune. Σε έντεκα παραγράφους, ο Ελβετός CEO σκιαγραφεί την θέση του, περιγράφοντας τον εαυτό του:
«Εκείνο που κρατάει τους CΕO τις νύχτες και τα σαββατοκύριακα στο γραφείο τους δεν είναι ο φόβος τής αποτυχίας. Αντιθέτως, είναι η επιτυχία». Ακριβέστερα η αποπλανητική και εύθραυστη επιτυχία.
«Το, εκάστοτε, θετικό κλείσιμο του τριμήνου είναι μία τυραννία». Δεν φανερώνει τι ακριβώς είναι από την αρχή. «Από τη στιγμή που θα μπεις κάτω από την κυριαρχία της αρχίζεις να ζεις μ΄ αυτήν. Αθώα στην αρχή, ξεκινούν οι παραχωρήσεις, οι περικοπές εξόδων στις λεγόμενες γκρίζες περιοχές. Προοδευτικά θυσιάζεις έξοδα όπως έρευνας, ποιοτικής βελτίωσης των προϊόντων, εξυπηρέτησης πελατών, εκπαίδευσης προσωπικού, επέκτασης σε νέες αγορές». Τα αποτελέσματα όμως δε φαίνονται τώρα, θα φανούν όμως σίγουρα στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον.
«Τα βραχυπρόθεσμα κέρδη πρέπει να βελτιώνονται, αλλά με ποιο κόστος; Παίζουμε "δημιουργικά" με τα νούμερα, ανοίγουμε τρύπες που όλο και μεγαλώνουν, με την ελπίδα ότι θα τις κλείσουμε με κάποιο τρόπο σύντομα». Και εδώ εντοπίζεται η εξάρτηση από τέτοιου είδους "επιτυχίες".

Τα αλλεπάλληλα καλά τριμηνιαία αποτελέσματα αποτελούν ευκαιρίες για συνεχείς θριάμβους και πανηγυρισμούς. Είναι σαν ο CEO να λέει: «κοιτάξτε πόσο έξυπνος και ταλαντούχος είμαι. Έχω όλες τις απαντήσεις». Παραμυθιάζεται από τον εξωτερικό κόσμο, πιστεύοντας πως ό,τι γράφεται γι΄ αυτόν είναι αλήθεια. Φτάνει στο σημείο να κολακεύεται ακόμη και από τα δελτία τύπου που συνέταξε ο ίδιος.
«Κανένας CEO δεν είναι τόσο καλός ή τόσο κακός όσο ισχυρίζονται γι΄ αυτόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης». Είναι, εν μέρει, κατασκεύασμά τους. Όμως οι εντυπώσεις, οι διθύραμβοι των μέσων πόσο ανιδιοτελείς είναι; Και κυρίως πόσο αληθινοί;
«Από την αρχή πρέπει να θέσεις το κρίσιμο ερώτημα: τι πραγματικά θέλεις. Τι πραγματικά αξίζει. Τι είναι καλό για όλους τους εταίρους: τους μετόχους, τους πελάτες, τους προμηθευτές, τους εργαζόμενους και την ευρύτερη κοινότητα;». Κι αυτό, όχι βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα.

Ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα αφορά στην τιμή της μετοχής:
« Έχει σε μια δεδομένη στιγμή κάποια αξία; Στη ζωή της εταιρείας μόνο δύο στιγμές συμβαίνει αυτό: όταν η εταιρεία πρόκειται να πωληθεί και όταν η εταιρεία πρόκειται να αγοράσει μια άλλη». Οι ενδιάμεσες διακυμάνσεις δε θα έπρεπε να μετράνε, στην έκταση πάντα που ένας CEO κάνει αυτό που πρέπει σε μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Αυτό που ο CEO δεν λέει, είναι εξίσου σημαντικό με αυτό που λέει: «οι εταιρείες δεν θα έπρεπε να δίνουν τριμηνιαίες προβλέψεις αποτελεσμάτων στους αναλυτές. Αυτό, στο κάτω-κάτω, δεν είναι η δουλειά των τελευταίων;»
«Η εμπιστοσύνη των μετόχων στο πρόσωπο του CEO, δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από τις βραχυπρόθεσμες επιδόσεις του, αλλά από τη συνολική προσωπικότητά του, από τις κατευθυντήριες πεποιθήσεις και στάσεις του, από το αν αποσκοπεί στη δημιουργία μακροπρόθεσμης αξίας για την εταιρεία, έστω και αν ενδιαμέσως παρατηρηθούν διακυμάνσεις».
«Το χρήμα διαφθείρει το μυαλό. Και η φήμη επίσης. Σε κάνουν δέσμιό τους». Μόνο αν απαλλαγείς από την επιδίωξή τους, θα κάνεις αυτό που πρέπει και όχι αυτό που οι άλλοι περιμένουν να κάνεις ή αυτό που πιστεύεις ότι οι άλλοι περιμένουν από σένα.
«Υπάρχει νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές». Αυτές όμως δεν αρκούν για να κρατήσουν κάποιον στον ίσιο δρόμο. «Αν θέλεις να εξαπατήσεις, θα το κάνεις. Θα βρεις τον τρόπο. Ίσως σε πιάσουν». Πολλούς δεν τους πιάνουν και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, η τυραννία της προσωπικής αυτοεξαπάτησης ισχυροποιείται και θριαμβεύει.

Για την θέση του Προέδρου δεν χρειάζεται καμία παράγραφος. Ζούμε στην χώρα των προέδρων, όλοι ξέρουμε και από έναν για να συγκρίνουμε!

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.4.2008]

ΟΔΟΣ: Μακάβριο

Κρύο ιδρώτα και ανατριχίλα προκαλούν, και μάλιστα δικαιολογημένα, ορισμένα πιστοποιητικά που εκδίδονται από τον Δήμο Καστοριάς, και αφορούν ληξιαρχικές πράξεις και οικογενειακές καταστάσεις, αφού δίπλα από τα ονοματεπώνυμα των ζώντων ανθρώπων, υπάρχει στήλη, με τον τίτλο "ημερομηνία θανάτου".

Ακόμη κι αν είναι…ασυμπλήρωτη αυτή η στήλη, είναι φυσικό να προκαλείται ρίγος, ακόμη και στον πιο ψύχραιμο, όταν βλέπει δίπλα από το όνομά του, ο Δήμος Καστοριάς, να έχει μεριμνήσει από τώρα, για τα του θανάτου του. Μήπως βιάζονται κάπως εκεί στον Δήμο Καστοριάς, και μήπως πρέπει να τροποποιήσουν ελαφρώς τα υποδείγματα των πιστοποιητικών που χορηγούν, ώστε να ξεχωρίζουν τους εν ζωή από τους άλλους;
Τόσο πολλοί βιάζονται;

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17.4.2008]

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οι άνθρωποι της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. στην Καστοριά

Το Σάββατο,12 Απριλίου 2008, με πρωτοβουλία του Δ.Σ. του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Νομού Καστοριάς, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της Καστοριάς ημερίδα με θέμα το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας. Ήταν μια πραγματικά εξαιρετική και εξαιρετικά χρήσιμη εκδήλωση για την οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο προεδρείο του Συλλόγου.

Στην ημερίδα, που ασχολήθηκε με ένα καυτό θέμα της εποχής μας και ένα πρόβλημα του σχολείου, αλλά και της οικογένειας, ήταν προσκεκλημένοι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων και γονείς. Οι επίσημοι καλεσμένοι και εισηγητές ήταν αληθινά ξεχωριστές προσωπικότητες, άνθρωποι πανελλήνιας ακτινοβολίας, άτομα που ανήκουν στην τάξη εκείνων των λίγων και εκλεκτών που όλοι εμείς οι άλλοι νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί όταν τους συναντάμε.
Αλλ’ ας αρχίσουμε από το ποια είναι η Ε. Ψ.Υ.Π.Ε,η οποία επισκέπτεται για δεύτερη φορά την πόλη μας( η πρώτη ήταν πριν από 3 χρόνια). Πρόκειται για την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, έναν υπερδραστήριο φορέα που με πολλούς, πρωτότυπους και ιδιαίτερα δυναμικούς τρόπους προστατεύει αυτή την ευαίσθητη πτυχή της προσωπικότητας των παιδιών μας. Μία απόδειξη από τις πολλές που θα μπορούσαν να αναφερθούν είναι η ανοιχτή γραμμή που η Εταιρεία έχει θέσει σε λειτουργία, ο περίφημος αριθμός 801-801-1177, όπου μπορεί κάθε παιδί ή έφηβος, κάθε γονιός ή εκπαιδευτικός να τηλεφωνήσει και, με χρέωση αστικής μονάδας, να ακούσει τη συμβουλή ψυχολόγου, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψει το όνομά του.

Επιστημονικός Υπεύθυνος της Εταιρείας είναι ο κ. Ιωάννης Τσιάντης, ο οποίος είναι, επίσης, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ελλάδος και Πρόεδρος του κλάδου Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον κ. Τσιάντη είχαμε την τιμή (δεν είναι σχήμα λόγου αυτό)να ακούσουμε ως κορυφαίο ειδικό να μας μιλά για το θέμα και είχαμε επίσης την ευκαιρία να θαυμάσουμε για τις πολλές και πρωτοποριακές δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα, δράσεις που όλες εκπορεύτηκαν και εξακολουθούν να εκπορεύονται από τον ίδιο. Ακούσαμε, μάλιστα, κι ένα πλήθος στοιχεία εξαιρετικής βαρύτητας, στοιχεία που βασίζονται σε σχετικές έρευνες που έγιναν από τον ίδιο και τους πολλούς συνεργάτες του, αλλά και άλλα στοιχεία που δίνουν το στίγμα της χώρας μας σε σχέση με τις άλλες χώρες όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.

Στη συνέχεια, ο δεύτερος εισηγητής, πρόσωπο οικείο για την Καστοριά, ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Κώστας Αρβανίτης, ανέλαβε, θαρρείς, τις ευθύνες του μέσου στο οποίο εργάζεται, της τηλεόρασης, για την κατάσταση που και αυτή έχει βοηθήσει να διαμορφωθεί και αφορά την όχι θετική επίδρασή της στα παιδιά μας. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι κατονόμασε τους σταρ του χώρου της δημοσιογραφίας που αποτελούν μέρος του προβλήματος, αλλά και η διατύπωση της άποψης πως είναι πια απαραίτητο τα ίδια τα τηλεοπτικά κανάλια να προχωρήσουν στην αυτορρύθμιση, θεσπίζοντας το καθένα έναν κώδικα δεοντολογίας, όχι γιατί ξαφνικά αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αλλά γιατί τα μηνύματα που τους στέλνουν οι ίδιοι οι τηλεθεατές δεν είναι καθόλου θετικά για την ίδια την τηλεόραση, δηλαδή, για να ακριβολογούμε, για τα συμφέροντα των ανθρώπων που ζουν απ’ αυτήν.

Τρίτος εισηγητής ο συνεργάτης της Ε.Ψ. Υ.Π.Ε. κ. Θεολόγος Χατζηπέμος, Ειδικός Παιδαγωγός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Υπεύθυνος του Εργαστηρίου Θεραπευτικής Παιδαγωγικής του παιδικού χωριού S.O.S. Βάρης, ο οποίος πέτυχε ένα σπουδαίο κατόρθωμα• να κρατήσει ολοζώντανο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου του, μολονότι ο χρόνος είχε στραφεί αμείλικτα εναντίον του. Άλλωστε, αυτό φάνηκε από την αρχή, καθώς ο κ. Χατζηπέμος κινήθηκε σ’ ένα άλλο επίπεδο, που έχει να κάνει με την πρακτική πλευρά του θέματος, παρουσίασε, δηλαδή, τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος της σχολικής φοβίας και επιθετικότητας. (Αδύνατον να μην αναφέρω και την παρουσία της κ. Μ. Κρητικού, Υπεύθυνης Δημοσίων Σχέσεων της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. και ψυχής όλων των δράσεών της, που έρχεται για πολλοστή φορά στην πόλη μας και οργανώνει όλα τα της Εταιρείας, παραμένοντας αφανής.)

Εξαιρετική, τελικά, η πρωτοβουλία του Συλλόγου. Αλλά και απαραίτητη. Γιατί η πατρίδα μας δεν έχει κανένα περιθώριο να θρηνήσει έστω κι έναν ακόμη Άλεξ. Και καμία μάνα επίσης. Και, αν κάποιος νομίζει πως μιλώντας για την περίπτωση του Άλεξ πιάνουμε τα άκρα, είναι πολύ γελασμένος. Γιατί το φαινόμενο συμβαίνει σε κάποιο βαθμό σε κάθε σχολείο(και οι φραστικές επιθέσεις συνιστούν βία), είναι ν’ απορεί κανείς μ’ εκείνους που έχουν πρόβλημα να το παραδεχτούν κι είναι ν’ απορεί κανείς, επίσης, μ’ εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι, αποσιωπώντας, συντελούμε στη διαιώνισή του. Άλλωστε, και μία απλή ερώτηση αρκεί για να σου φανερώσει το πρόβλημα• μια ερώτηση σαν αυτήν που θέσαμε στα παιδιά του δικού μας Σχολείου πριν από χρόνια, όταν η πανέμορφη αυλή του δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί, και, αντί να λάβουμε από τα παιδιά την απάντηση πως τα μπάζα και οι αμμόλοφοι που τους εμποδίζουν να παίξουν στο διάλειμμα είναι αυτό που τα ενοχλεί περισσότερο στο Σχολείο, αυτά απάντησαν ακούστε πώς:
«Δε μ’ αρέσει που μαλώνουμε στο διάλειμμα» σε ποσοστό 39% και
«Όταν τα μεγαλύτερα παιδιά καταπιέζουν τα μικρότερα» σε ποσοστό 5%.

Αξίζει να διευκρινίσουμε πως οι απαντήσεις γράφτηκαν πάνω σε ένα λευκό χαρτάκι, όπου ζητήθηκε από τα παιδιά να σημειώσουν τα δύο πράγματα που αρέσουν περισσότερο και τα δύο που αρέσουν λιγότερο στο καθένα τους, δεν ήταν, δηλαδή, καθόλου «υπαγορευμένες».

Αλλ΄ αξίζει, επίσης, να σταθούμε ιδιαίτερα σε μία από τις διατυπωμένες με παιδική χάρη απαντήσεις των παιδιών:
«Μ’ αρέσει όταν τα παιδιά έχουν συμφιλίωση και ειρήνη. Η αυλή τότε είναι υπέροχη και, όταν παίζουν, όλοι είναι χαρούμενοι». (Και μιλάει για μιαν αυλή που τότε κατασκευαζόταν ακό-μα, η φάση της κατασκευής της κράτησε ιδιαίτερα πολύ καιρό και είχαμε όλοι κουραστεί απ’ την κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά για το παιδί είναι ονειρεμένη όταν δε φιλοξενεί καβγάδες…).
Όπως είναι για μας τους δασκάλους τους εκπλήρωση ονείρων η ενημέρωσή μας για προβλήματα της δουλειάς μας που μας δυσκολεύουν ή, ενίοτε, και μας βασανίζουν. Ειδικά όταν αυτή η ενημέρωση προέρχεται από ανθρώπους τέτοιου κύρους, που τιμούν την πόλη με τον ερχομό τους…


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17.4.2008]

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ