30.9.11

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ Ο. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Ό,τι πει το Βερολίνο…



ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ

Με προβλημάτισε από την αρχή η πρόσφατη Σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης, που υποτίθεται πως έλυσε το πρόβλημα της Ελλάδας. Όχι! Δεν αποφάσισαν να δανείζουν εφεξής την Ελλάδα με το ίδιο επιτόκιο που δανείζουν τη Γερμανία. Όχι – αλλά η προπαγάνδα καλά κρατεί. Κρατικά ΜΜΕ – όπου το κράτος συγχέεται με την κυβέρνηση – και κάποια ιδιωτικά ΜΜΕ, των οποίων τα έσοδα και τα συμφέροντα είναι αλλότρια και άσχετα με την ενημέρωση, μερίμνησαν δεόντως γι’ αυτό. Κάποιοι λοιπόν προσπαθούν να παρουσιάσουν ως θρίαμβο ένα νέο δανειακό πρόγραμμα, που θα συνεχίσει να κρατά επί μακρόν την Ελλάδα σε καθεστώς εξάρτησης. Χαμογελαστοί και λαλίστατοι επέστρεψαν οι εκπρόσωποι μας από τις Βρυξέλλες, που βαυκαλίζονται πλέον χειροκροτούμενοι μεταξύ τους. Ευτυχώς αποφύγαμε τα επινίκια: γιορτές και αψίδες θριάμβου για να περάσει ο Ηγεμών δε συνηθίζονται στην εποχή μας…

Ένας σεβάσμιος φίλος μου έδωσε ένα ενδιαφέροντα παραλληλισμό ως προς τα αποτελέσματα της τελευταίας Συνόδου: είναι καλοκαίρι, η θερμοκρασία πλησιάζει τα όρια του καύσωνα, και τα δυνατά κλιματιστικά της τράπεζας δουλεύουν ακατάπαυστα. Κάποια στιγμή ο διευθυντής δίνει εντολή να σταματήσει η λειτουργία τους για μισή ώρα, για αυτονόητους λόγους ασφαλείας, καθώς οι μηχανές έχουν υπερθερμανθεί ανησυχητικά. Μετα από μισή ώρα, τα κλιματιστικά ξεκινούν και πάλι…

Καθώς συνηθίζω να ανατρέχω στην ιστορία, συνδέοντας σύγχρονα γεγονότα με τις εμπειρίες του παρελθόντος, οι δικοί μου παραλληλισμοί είναι αλλιώτικοι: ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις παλιών αγωνιστών της Αριστεράς από τις μαύρες εποχές των Δικτατοριών και του αυταρχισμού. Στα χρόνια της Δικτατορίας του Μεταξά, στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Δεριγνύ στην Αθήνα, βρισκόταν το κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας – διαβόητο κολαστήριο της εποχής. Στο κτίριο αυτό βασανίστηκαν για τις ιδέες τους χιλιάδες άνθρωποι.

28.9.11

ΟΔΟΣ: Η νόσος της μεταπολίτευσης

ΟΔΟΣ 601 / 21.7.2011

Αγαπητή ΟΔΟΣ, πάλι εγώ σου γράφω.

Η αλήθεια είναι ότι το περασμένο Σαββατόβραδο είχα βαρυστομαχιάσει κάπως. Γι’ αυτό, σε συνδυασμό με την ζέστη, ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος και σύντομος. Είναι ίσως και ηλικία μου -κοντεύω πια τα 50- ώστε να μπορεί σ’ αυτούς τους λόγους να εξηγηθεί το πολύ πρωϊνό εγερτήριό μου.

Πρωΐ της περασμένης Κυριακής λοιπόν, λίγες ώρες καλοκαιρινής δροσιάς πριν η ζέστη επιστρέψει, ώσπου με δόση μιας κάποιας ανίας, πάτησα τον διακόπτη της τηλεόρασης για να δω τα πρώτα νέα της ημέρας σε πρωϊνό magazino της… διαχρονικά και με όλες τις κυβερνήσεις… έγκυρης και αντικειμενικής ΝΕΤ.

Αντί για τις ειδήσεις, η ΝΕΤ με ταξίδεψε στον χρόνο, στις εποχές του τηλεοπτικά αλησμόνητου Χαντζάρα, δηλαδή εκείνου, του -στα μέσα της δεκαετίας του 1980- «απίθανου» εκφωνητή ειδήσεων επί πατρο-παράδοτου ΠαΣοΚ.

Το στυλ του, θα άξιζε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς μίμηση στην «δημόσια» τηλεόραση της Κούβας, όχι μόνο επί Fidel αλλά και τώρα επί Raul Castro, και ακόμη πιο πέρα: της Βόρειας Κορέας του πατερούλη Kim Jong-il που περνάει στα χέρια του υιού Kim Jong-un, για να επικαλεστώ μόνο δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα κρατών με «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, που κυβερνώνται από ευγενείς και οικογένειες.

Ήταν τόσος ο μεροληπτικός φανατισμός εκείνου του παρουσιαστή, ώστε όταν παρακολουθούσα τις ειδήσεις, νόμιζα ότι οσονούπω οι παρτιζάνοι με τα φουσάτα τους θα επέβαλλαν τον Σοσιαλισμό, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, για τα χαρούμενα νιάτα και τα περήφανα γερατιά. Σε μια Ελλάδα με «αποπυρηνικοποιημένες ζώνες», και χωρίς τις «βάσεις του θανάτου», εννοείται.

Αυτά μου θύμισαν αναπόφευκτα ο παρουσιαστής (αλλά και η παρουσιάστρια) της μοιραίας εκπομπής 8-10 το πρωΐ της π. Κυριακής. Όχι βέβαια επειδή στο πάνελ φιλοξενούσαν τον δικό σας βουλευτή Καστοριάς κ. Φίλιππο Πετσάλνικο -ο οποίος τοποθετούνταν στις «καυτές» και «πιεστικές» ερωτήσεις περισσότερο ως πολιτικό στέλεχος και λιγότερο ως πρόεδρος της Βουλής. Ή τέλος πάντων με ένα ιδιόρρυθμο συνδυασμό που εμένα μου θύμισε κάτι από Συρία.

Οι κατά τα άλλα συμπαθείς παρουσιαστές, όχι μόνο δεν πίεσαν καθόλου τον βουλευτή Καστοριάς και πρόεδρο της Βουλής (για σφυροκόπημα ερωτήσεων ούτε λόγος- δεν ταιριάζει άλλωστε με το προφίλ της εκπομπής), αλλά έδρεψαν δάφνες δημοσίου υπαλλήλου που ασκεί ευσυνειδήτως τα καθήκοντά του. Με τρόπο που αναμφίβολα λίγωνε για τα δεμένα σιρόπια, ζήτησαν κατ’ επανάληψη συγνώμη από τον ίδιο (που μου φάνηκε να θυμώνει κιόλας), για κάποια πιθανά προβλήματα ήχου που αναφερόταν διαρκώς ότι είχε η επικοινωνία τους με τον διακεκριμένο καλεσμένο τους από το βοηθητικό στούντιο -που άγνωστο είναι αν είχε στηθεί στην Αθήνα, ή κάπου άλλου, όπως στην Καστοριά. Εντύπωση πάντως προκαλούσε η σαφώς εμφατική παρουσία εικονίσματος του Χριστού στο τηλεοπτικό backround του βουλευτή σας και προέδρου μας.

27.9.11

Va, pensiero




Opera di Roma, Nabucco.

“Oh mia patria si bella e perduta”
(Ω πατρίδα µου τόσο όµορφη και χαµένη)

Τον περασμένο Μάρτιο, η Όπερα της Ρώμης έζησε μια ιδιαίτερη βραδιά. Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, ο δήμαρχος της Ρώμης, Τζιάνι Αλεμάνο, πήρε τον λόγο και, μολονότι είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι, επέκρινε έντονα την κυβέρνηση για δραματικές, όπως τις χαρακτήρισε, περικοπές κρατικών δαπανών για τον πολιτισμό κατά 30%. Από τα πρώτα «θύματα» αυτής της πολιτικής ήταν οι 14 λυρικές σκηνές της χώρας, ανάμεσά τους και η περίφημη Σκάλα του Μιλάνου.

26.9.11

Είπαν:

Η απόφαση των Βρυξελών της 21ης Ιουλίου απαλλάσσει το λαό και τη χώρα μας από το βραχνά της χρεοκοπίας, ενώ θέτει σε εντελώς νέα βάση τα δημοσιονομικά της χώρας μας, απόφαση που σώζει οριστικά την Ελλάδα από κινδύνους και δημιουργεί νέες προοπτικές. Η απόφαση ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και δημιουργεί συνθήκες σιγουριάς και ασφάλειας για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας αλλά και του κάθε απλού έλληνα πολίτη.

Φίλιππος Πετσάλνικος
πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Καστοριάς | Αύγουστος 2011

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ: «Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»

Προσπαθούμε να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να βγάλουμε το βηματισμό μας λίγο έξω από την μίζερη σκιά μας.
-Ποιος είναι απέναντί μας;
-Η καταστολή στην όποια της μορφή.
-Η πολιτική σύγχυση με τα παπαγαλάκια της.
-Η προπαγάνδα των ΜΜΕ που ισοπεδώνει τη σκέψη.
-Εκβιαστικά διλήμματα που αλλοιώνουν την ποιότητα των αποφάσεών μας.
Αυτά και πολλά άλλα αντιστρατεύονται την πορεία μας προς τα μπρος, αλλά πάνω απ’ όλα ο εχθρός είναι ανάμεσά μας και δεν είναι άλλο από την ποιότητα του μέσου ανθρώπου.

25.9.11

ΟΔΟΣ: Στο Μαυροχώρι


Το Μαυροχώρι χωριό που ιστορικά βρίσκεται σε σχέση «διαλόγου» με την Καστοριά, διασώζει ακόμη, μερικά από τα στοιχεία εκείνα της φύσης και ιδιαίτερα της λίμνης που παραπέμπουν σε παραδόσεις, αφηγήσεις, στις πρώτες βιωματικές αναμνήσεις γενιών ολόκληρων, μέχρι που η πρόοδος της τεχνολογίας και η κατάργηση των πλωτών μέσων μεταφοράς διέκοψε αυτούς τους δεσμούς.
Παρά την αλλοίωση του περιβάλλοντος και τις αλλαγές στην λίμνη και παρά την αλματώδη ανάπτυξη του ημιαστικού πλέον τοπίου, η θέα της Καστοριάς, οι όχθες του Μαυροχωρίου καθώς και τοποθεσίες όπως τα «Στάρα-ρέκα» εξακολουθούν να ασκούν γοητεία και εμβληματική επιρροή στη φυσιογνωμία της πόλης και του Μαυροχωρίου που ήδη ανήκει στον Δήμο Καστοριάς.
Αντίστοιχες εικόνες, συναντιούνται και στα υπόλοιπα παραλίμνια χωριά, αλλά η θέση του Μαυροχωρίου (και της Πολυκάρπης δευτερευόντως) ακριβώς στο κέντρο της αντίπερα όχθης της λίμνης, και οι δεσμοί της πόλης με το «λιμάνι» του Μαυροχωρίου διαφοροποιούν κάπως τα πράγματα.
Η φωτογραφία, που λήφθηκε στον Ναυτικό Όμιλο Μαυροχωρίου με τον νεκρό πελεκάνο και τα δύσοσμα νερά με την οργιώδη βλάστηση, αποδεικνύει ότι δεν αρκεί πάντοτε η φυσική ομορφιά και ότι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη ανθρώπινης παρέμβασης στον χώρο για την ανάδειξη του τοπίου και την προστασία μιας ομορφιάς με ιστορικότητα.

24.9.11

Tomorrow and tomorrow and tomorrow


The Queen, my Lord, is dead 

Η βασίλισσα, Κύριε μου, πέθανε

She should have died hereafter,
There would have been a time for such a word

Έπρεπε να 'χε πεθάνει αργότερα, που θα 'βρίσκε
και την κατάλληλή του ώρα ένας τέτοιος λόγος


Tomorrow and tomorrow and tomorrow
Creeps in this petty pace from day to day
To the last syllable of recorded time; And
all our yesterdays have lighted fools The
way to dusty death.


To αύριο και το αύριο και πάλι το αύριο σέρνεται
με το μικρό του βήμα μέρα με την ημέρα
μέχρι την έσχατη συλλαβή του εγγεγραμμένου χρόνου•
Κι όλα τα χτες μας φώτιζαν τρελούς
στον δρόμο τους για τη σκόνη του θανάτου.


Out, out, brief candle!

Σβήσε, σβήσε λιγόζωο κερί! 

Life's but a walking shadow;
A poor player that struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more.
It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying
nothing!


Σκιά πού διαβαίνει είν' η ζωή
άθλιος θεατρίνος που καρπώνεται χαραμίζοντας την ώρα του
στη σκηνή
και πια δεν ξανακούγεται.
Μιά ιστορία ιστορημένη απ' έναν ανόητο, γεμάτη θόρυβο κι οργή,
δίχως κανένα νόημα.



William Shakespeare, Macbeth (Patrick Stewart)
Μετάφραση: Β. Ρώτα, τροποποιημένη από Kωνσταντίνο Σπαντιδάκη / Κορνήλιο Καστοριάδη

23.9.11

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Ο Πλούτος του Χρόνου

ΟΔΟΣ 601 | 21.7.2011

Δύο έννοιες: ο  Πλούτος, καθορισμένος, υλικός και αντικείμενο έντονου πόθου  ή μίσους του ανθρώπινου είδους και ο Χρόνος, αύλος, ακαθόριστος μέσα στη πολυσημία του και εσαεί  τρομερά διαφεύγον στοιχείο. Ταυτόχρονα, και οι δύο  λέξεις, πολύτιμα ορόσημα  στη ζωή όλων: πλούσιων και φτωχών, ανδρών και γυναικών, νέων και γερόντων ημεδαπών κι αλλοδαπών, πιστών και άπιστων,  ανθρώπων που στη πεπερασμένη  ζωή τους  παρά την ασυνείδητη ή βαθειά ενσυνείδητη γνώση της απόλυτης σημασίας του Χρόνου, βάζουν στη πρώτη σειρά προτεραιότητας  συνήθως τον Πλούτο.
Ένα υλικό μέσον που έγινε αυτοσκοπός, ενώ είναι κυριολεκτικά άχρηστος χωρίς την απαραίτητη συναίσθηση του εφήμερου της κτήσης του μέσα στον αιώνιο πανδαμάτωρα Χρόνο. Ακροθιγώς μόνο, αναφέρονται εδώ μερικά υποκειμενικά «γιατί» δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στην πραγματική αξία και εκτίμηση  των δύο εννοιών ξεχωριστά, αν αντικατασταθεί ο υλικός με τον πλούτο της ανθρώπινης  διανόησης και διαχρονικής εμπειρίας  που γίνεται  βίωμα, γνώση και σοφία.

Συγχρόνως, αναλύοντας  τις γνώσεις για τη θέση του σύγχρονου νοητικού Χωροχρόνου στην ανθρώπινη ζωή  και εξέλιξη, γίνεται  φανερό πώς ο Πλούτος του Χρόνου κάθε μοναδικής ανθρώπινης ζωής δυνητικά μπορεί να εμπλουτίζει   την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα αν αναγνωρισθεί σε όλους  τους ανθρώπους το αναφαίρετο δικαίωμα, στη γνώση, την ευημερία και την ευτυχία, που στηρίζονται στην ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη, στην παρούσα  πάντα και μόνη δοσμένη στον καθένα, ζωή. Και  συμπληρωματικά  πόσο σημαντική αξία ζωής  γίνεται, αν επαναφέρει  την ανεκτίμητη ωφέλεια  του ειλικρινούς και αυταξιακού σεβασμού στην σοφία της αναγνωρίσιμης γνώσης, στην κερδισμένη δίκαια ευημερία ως πληρωμή δημιουργικής εργασίας και προσφοράς, στην ευτυχία της  συγκεκριμένης χρονικής διαδρομής που άφησε ίχνη ανθρωπιάς, ομορφιάς και αγάπης...


Ο ΠΛΟΥΤΟΣ

Ο πρώτος επώνυμος «Πλούτος»  που απαντάται στην ελληνική γραμματεία, είναι ο τυφλός πρωταγωνιστής (τυφλός τιμωρημένος με τύφλωση από τον Δία γιατί χαρίζεται σε ανάξιους) του Αριστοφάνη στο ομώνυμο έργο του, της ώριμης ηλικίας (388 π.Χ.). Οι συμπρωταγωνιστές του, ο πρώην έντιμος Χρεμύλος (=αυτός που από ανάγκη εξαπατά) και ο δούλος του Καρίωνας (εκ Καρός =δούλος),τον πρώτο που συναντούν μετά και σύμφωνα με το χρησμό του μαντείου, είναι ο Πλούτος.
Η βοήθεια που προσφέρουν για τη θεραπεία του Πλούτου από τον θεό Ασκληπιό και η συνακόλουθη εύνοιά του, τους καθιστά σημαντικούς  λόγω ευμάρειας στη κοινωνία ιδίως με την εισαγωγή στη πλοκή του δίκαιου  (το «μάτι του Δήμου»=) Βλεψίδημου, ενώ οι λεκτικοί «αγώνες» με την αντιδραστική Πενία και η εκδίωξη του «συκοφάντη» σηματοδοτούν  την επιστροφή του Πλούτου από τους ανέντιμους κι ανάξιους στον φυσικό του χώρο, το συλλογικό δημόσιο θησαυροφυλάκιο πίσω από τον  Παρθενώνα.

21.9.11

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Η «αρπαγή» της Ελλάδας από την Ευρώπη: Το ευρώ και η χαμένη αξιοπρέπεια της Ελλάδας

ΟΔΟΣ 606 | 21.7.2011

Πίστευα πάντοτε και εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα πως το ύψιστο αγαθό για μια χώρα είναι η εθνική της ανεξαρτησία. Για ένα λαό η εθνική του αξιοπρέπεια είναι σαφώς σημαντικότερη από την ευημερία.
Με αυτή την έννοια, αντιμετώπιζα από την αρχή με πολύ σκεπτικισμό και επιφυλακτικότητα την Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο τις νεφελώδεις ιδέες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Διότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνεπάγεται ενιαίους νόμους και ενιαία οικονομική πολιτική σε όλη την Ένωση.

Όπως αναλογικά συμβαίνει στα σημερινά εθνικά κράτη: ότι ισχύει στην Αθήνα, ισχύει – ή τουλάχιστον πρέπει να ισχύει και στην Καστοριά. Έτσι θα έπρεπε να χτιστεί η ενωμένη Ευρώπη. Ίδιος μισθός στο Βερολίνο και ίδιος στην Αθήνα. Και ίδιο φορολογικό καθεστώς. Ίδια περίθαλψη και εκπαιδευτικό σύστημα. Ίδιες ώρες εργασίας και ίδια όρια σύνταξης – και όμοιες συντάξεις. Κοινή αμυντική πολιτική στα ενιαία σύνορα. Και πολλά άλλα ακόμη, που ασφαλώς δε συμβαίνουν, δεν πρόκειται να συμβούν και δεν περιλαμβάνονταν εξαρχής σε κανένα σχέδιο.

Φαίνεται πως ο αρχαίος μύθος της αρπαγής της Ευρώπης στη σύγχρονη εκδοχή του μετουσιώνεται αντίστροφα: το Ευρώ, ο σύγχρονος επίγειος «θεός» κάποιων, οδηγεί ολοταχώς στην «αρπαγή» της Ελλάδας από την Ευρώπη…
Αισθάνομαι λοιπόν απέραντη ταπείνωση όταν βλέπω την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιμετωπίζει τη χώρα μου ως παρία, να εκβιάζει τον ελληνικό λαό και να επιβάλλει, περίπου διατάσσοντας, τις επιλογές της. Το αίσθημα της ταπείνωσης είναι περισσότερο έντονο, όταν βλέπω κατώτερα στελέχη όπως ας πούμε τους εκπροσώπους της Τρόικας - να αντιμετωπίζουν την πατρίδα μου ως δυνάμεις κατοχής.

20.9.11

ΝΙΚΟΥ ΜΕΡΤΖΑΝΙΔΗ: Η πορεία

Χρόνια υπάρχει στο μυαλό μου αυτή η πορεία.
Ίσως και πολύ πριν μάθω για τον άνθρωπο που ήρθε με τα πόδια από μονοπάτια.
Υπήρχε, μέσα από όλη αυτή την πανάρχαια διαδρομή έως το σήμερα, όπου η ιστορία μας βρίθει από ήρωες. Τόσο που να νοιώθεις κι εσύ ατρόμητος.
Άκουγα, διάβαζα για κάποιους που ξεπέρασαν τα όριά τους και πέτυχαν απίστευτα κατορθώματα. Αντιμετώπισαν τρομερά θηρία… εντός κι εκτός… και τα κατάφεραν. Βγήκαν αλώβητοι.
Ένοιωσα περήφανος για το ανθρώπινο είδος.
Μου γεννήθηκε έτσι η δίψα για το άγνωστο. Ήθελα να δοκιμάσω.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες όταν βγαίνεις κει έξω, μα…σίγουρα θέλω να προσπαθήσω.
Δύσκολη απόφαση πόσο μάλλον που πρώτα χρειάζεται ν΄ αντιμετωπίσεις το τέρας της μακριάς τελευταίας εποχής -συνθήκες επιβίωσης που έχουν σκληρύνει και μια ποιότητα ζωής συνεχώς να φθίνει, τώρα πια αναζητείται – που έχει καταπλακώσει τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει ούτε να χαμογελάσουν…μέσα τους…
Όμως κάθε δύσκολο εγχείρημα απαιτεί μια ιδιαίτερη προετοιμασία, αντάξια του τολμήματος. Στο σώμα και το πνεύμα.
Μα και πρακτικά στον καταρτισμό του καταλόγου των απαραίτητων και του εξοπλισμού που θα χρειαστεί για μια τέτοια απόπειρα.
Πάντα με μάγευε η δύναμη των ανθρώπων.
Σκέψου…από τον Γράμμο στους Δελφούς…με τα πόδια και μάλιστα ανεβαίνοντας κορυφές, για ν΄ ανακαλύψω… μέσα μου την πατρογονική γη.

19.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Τι γίνεται με την παραβατική αντικοινωνική συμπεριφορά ορισμένων καταστηματαρχών, που καταλαμβάνουν αυθαίρετα χώρο (κυρίως τραπεζοκαθίσματα), ποδήλατα, βαρέλια, γλάστρες, πέραν του δικαιουμένου, ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης και στις παραλίες, τελευταία στην βόρεια, και στους πεζόδρομους με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η μετακίνηση των πολιτών, αλλά και των ατόμων με αναπηρία.
Κανείς δεν δικαιούται να καταλαμβάνει για ίδιο όφελος τον δημόσιο χώρο που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες.
Για όσους συστηματικά και κατ' εξακολούθηση καταλαμβάνουν αυθαίρετα το δημοτικό χώρο (πέραν της προβλεπόμενης άδειας που έχουν λάβει), η Δημοτική Αρχή θα πρέπει επιτέλους λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα με πρώτο την αφαίρεση άδειας κοινόχρηστου χώρου.

Νίκος Γεωργίου
kastoras68@hotmail.com

18.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά

Στό ὑπ᾽άριθμ.598/30-6-20011 φύλλο τῆς έγκρίτου έφημερίδος σας δημοσιεύσατε, στόν «Λόγο καί ΄Αντίλογο», έπιστολή, πρός τόν κ. Πρωθυπουργό καί τούς ἁρμόδιους Ὑπουργούς, συμπολιτῶν μας, οἱ ὁποῖοι άντιτίθενται στήν δημιουργία Μουσείου Γούνας, στήν πόλη μας, στό ὑπό άναπαλαίωση άρχοντικοῦ Μπασάρα.
Ἡ μόνη άπάντησις στίς αίτιάσεις τους εἶναι «ούαί ὑμίν γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταῖ».

΄Εκτός άπό ταίς ίδεοληψίες τους ὡς «οίκολόγων» τά έπιχειρήματά τους δέν εύσταθοῦν. Κατ᾽άρχάς ἕνα Μουσεῖο δέν εἶναι άπαραίτητο νά εἶναι συνυφασμένο μέ τόν πολιτισμό γιατί τότε δέν θά ἔπρεπε νά λειτουργοῦν Πολεμικά Μουσεῖα, οὔτε νά έκθέτωνται στά ἄλλα μουσεῖα πολεμικά ὅπλα ἤ ἄλλα άντικείμενα πού δέν προάγουν τόν πολιτισμό. ΄Επίσης δέν θά ἔπρεπε νά εἴχαν ἱδρυθεῖ μουσεῖα τοῦ ὁλοκαυτώματος, πού εἶναι μουσεῖα φρικαλεοτήτων. Ποιός ὅμως μπορεῖ νά ίσχυρισθεῖ ὅτι ἡ γοῦνα δέν εἶναι φορεύς πολιτισμοῦ; Ίδίως γιά τήν πόλη μας, τήν Καστοριά, ἡ έπεξεργασία τῆς γούνας εἶναι αύτή πού τῆς προσέδωσε τήν ίδιαιτερότητά της, τήν οίκονομική της εύμάρεια, τόν πολιτισμό της καί τήν όνομασία, πού τῆς ἅρμοζε παλαιότερα «΄Αρχόντισσα».

17.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΦΕ ΑΡΚΟΥΔΑΣ

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα τις επιφυλάξεις του συμπολίτη μας κ. Τσάμη σχετικά με το πρόγραμμα που εγκρίθηκε για τη «Βελτίωση των Συνθηκών Συνύπαρξης Αρκούδας και Ανθρώπου». Έχοντας εμπειρία, από ανάλογα προγράμματα προστασίας στην περιοχή της Μικρής και Μεγάλης Πρέσπας, από τη δεκαετία του 1980, και από πρωτοποριακές επιστημονικές έρευνες που εκπονήθηκαν από την συμπατριώτισσα μας αν. καθηγήτρια οικολογίας, την κ. Μυρτώ Πυροβέτση και οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με κριτές, γνωρίζω και κατανοώ τις επιφυλάξεις του τοπικού πληθυσμού. Η όποια προστασία, όπως είχαμε από τότε επισημάνει, δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος του τοπικού πληθυσμού για να απολαμβάνουμε εμείς οι αστοί την άγρια φύση στις αραιές επισκέψεις μας στις περιοχές προστασίας.
Δε γνωρίζω την επαγγελματική ιδιότητα του κ. Τσάμη. Έχει όμως απόλυτο δίκιο όταν επισημαίνει το κύριο πρόβλημα για την επιβίωση των ζώων και μάλιστα προτείνει φυτεύσεις στους ορεινούς βιότοπους για αύξηση της επιτόπια παραγόμενης τροφής για τα ζώα.
Το γεγονός αυτό είχα επισημάνει από τον Δεκέμβρη του 2009 σε έγκυρο τοπικό έντυπο της Περιφέρειας (Πύλη Ανάπτυξης), όταν έγραφα επί λέξει:
«Τα τελευταία συχνά περιστατικά με θανάσιμους τραυματισμούς αρκούδας σε τροχαία ατυχήματα μπορούν να έχουν μια διπλή εξήγηση. Από τη μια υποδηλώνουν ότι ο πληθυσμός τους έχει ανακάμψει και επομένως οι προσπάθειες των φορέων που ανέλαβαν την προστασία της φαίνεται να στέφονται από επιτυχία.  Από την άλλη, αποκαλύπτει μια αδυναμία μας στην εφαρμογή ολοκληρωμένων προγραμμάτων προστασίας. Την έλλειψη πρόνοιας για τη διασφάλιση τροφής στα ενδιαιτήματά της.

Τελευταία, ολοένα και περισσότερα μέλη των τοπικών κοινωνιών, στις περιοχές διαβίωσης της αρκούδας, συναντούν ενήλικα άτομα ή υφίστανται τις ζημιές από την προσπάθεια των ζώων να εξασφαλίσουν την αναγκαία τροφή. Φίλος, που διατηρεί καρυδεώνα στο Νομό Καστοριάς, μου έλεγε πως το πρωί μάζευε αυτός τα καρύδια και το βράδυ η αρκούδα! Το ποιος μάζεψε περισσότερα, είναι άγνωστο!.
Τα περιστατικά αυτά αναμένεται να αυξηθούν σε συχνότητα και ένταση τα επόμενα χρόνια γεγονός που θα φέρει σε αντιπαράθεση τις τοπικές κοινωνίες με τις Οικολογικές Οργανώσεις και την Ελληνική Πολιτεία. Η καθιέρωση αποζημιώσεων με τις χρονοβόρες και γραφειοκρατικές διαδικασίες που τις συνοδεύουν, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το λένε και οι ίδιοι. «Από τη ζημιά, δεν είναι δυνατόν να βγάλεις κέρδος». Δεν είναι δυνατόν όμως, ο τοπικός πληθυσμός να υφίσταται στην ουσία το κόστος προστασίας και επιβίωσης αυτού του σπάνιου είδους.

Πριν οι σχέσεις φθάσουν σε φάση οξείας έντασης, απαιτείται η εφαρμογή ενός προγράμματος στα ενδιαιτήματά της με τη φύτευση καρποφόρων δένδρων που θα προσφέρουν την αναγκαία τροφή (μηλιές, κερασιές, καστανιές, καρυδιές, αχλαδιές, μύρτιλα, ιπποφαές, κρανιές, κ.ά.). Μάλιστα σε αυτά τα προγράμματα φύτευσης και περιποίησης μπορεί να απασχοληθεί ο τοπικός πληθυσμός. Έτσι θα προσφέρουμε εισόδημα σε έναν πληθυσμό που δοκιμάζεται ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, θα διασφαλίσουμε διατροφική επάρκεια στα ζώα και θα μειώσουμε την ανάγκη τους να μετακινηθούν κοντά στις περιοχές των οικισμών και των καλλιεργούμενων γεωργικών εκτάσεων, με συνέπεια να αποφεύγονται οι τριβές ή ακόμη και οι θανατώσεις ζώων».
Η τοποθέτηση ηλεκτρονικών πομπών και η παρακολούθηση των κινήσεων μερικών ατόμων από τον πληθυσμό των ζώων, πολύ λίγα μπορεί να προσφέρει στη μακροχρόνια προστασία του είδους, εκτός από κάποια επιστημονική δημοσίευση των συντακτών της πρότασης. Προτείνουμε την άμεση αναθεώρηση ή επέκταση του προγράμματος ώστε να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα και ζωτικά προβλήματα της προστασίας του απειλούμενου σπάνιου είδους.

Γεώργιος Α. Δαουτόπουλος
Καθηγητής Γεωπονίας ΑΠΘ
daoutop@agro.auth.gr


Σχετικά:
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γρηγόριος Τσάμης)

16.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ,
ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΟΙ… ΤΕΝΤΕΣ! 

Έτυχε να πέσει στα χέρια μου απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο (Αίτηση αριθ. 61260/08), όπου στις 20/08/2010 καταδικάζει το κράτος της Κροατίας σε χρηματική  αποζημίωση υπέρ κάποιας κυρίας από την Ριέκα, επειδή δεν φρόντισε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών του, σχετικά με την ηχορύπανση, τόσο κατά την διάρκεια της ημέρας πολύ δε περισσότερο κατά τη νύχτα, τονίζοντας ότι οι κάτοικοι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κοιμούνται με ανοιχτά παράθυρα, χωρίς να ενοχλούνται από θορύβους παρακείμενων καφετεριών και κέντρων ψυχαγωγίας! 

Προτίθεμαι να κοινοποιήσω την απόφαση αυτή σε όλους τους αρμόδιους φορείς, και να τονίσω, ότι ναι μεν πρέπει να προσέξει η Δημοτική Αρχή την αισθητική της πόλης- αν βέβαια θεωρείται αισθητική η παντός είδους κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων με ό,τι πιο κραυγαλέο χρησιμοποιεί ο κάθε καταστηματάρχης για την προσέλκυση πελατών- μήπως όμως θα έπρεπε πρώτα απ` όλα να φροντίσει να συμμορφωθεί με τις διεθνείς διατάξεις; Έτσι, για να μην πιάνει σε όλους εμάς τους περιοίκους άγχος μόλις αρχίσει και μυρίζει καλοκαιράκι!... 
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία 

Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου
vajos@otenet.gr

15.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Στο φύλλο 559 της ΟΔΟΥ της 7/7/2011, στην στήλη «Λόγος & Αντίλογος» διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τα σχόλια του κ. Βασίλη Χριστόπουλου με τίτλο «Κάποια όρια…», και συμφωνώ μαζί του, γιατί πιστεύω ότι το «παν μέτρον άριστον» πρέπει να κυριαρχεί στη συμπεριφορά μας. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά γιατί τα κείμενα στα οποία αναφέρεται ο κ. Β. Χριστόπουλος προκάλεσαν την αγανάκτησή του. Εγώ θα τα σχολίαζα, επιεικώς, όχι κομψά. Στη χώρα που ζούμε, ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του και να σχολιάζει άτομα μεμονωμένα ή σύνολο ατόμων. Ο τρόπος όμως της έκφρασής του τιμά ή προσβάλλει τον ίδιο και όχι τα άτομα στα οποία αναφέρεται.

Πολλοί πολίτες που παρακολουθούν τα ΜΜΕ έχουν κουραστεί από τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις και δημοσιεύματα γκρίνιας και μιζέριας που προκαλούν πανικό και υστερία, μας οδηγούν σε αδιέξοδα και δημιουργούν μια κακή εικόνα προς τα έξω. Η περίληψη όλων των συζητήσεων και των δημοσιευμάτων αυτών είναι ότι οι έλληνες, «οι τεμπέληδες του νότου, οι φοροφυγάδες, οι πλαστογράφοι» τα βάζουν με τους διεφθαρμένους πολιτικούς τους και τους ευρωπαίους εταίρους τους που είναι υπαίτιοι των δεινών τους και που αρνούνται πλέον τις επιχορηγήσεις και την άνευ όρων δανειοδότησή τους. Μια εικόνα επίθεσης εναντίων λαών τους οποίους πρέπει να έχουμε συμμάχους. Μήπως αντί του μοντέλου «αγανακτισμένοι Έλληνες» θα ήταν καλύτερα να μας εμπνεύσουν το μοντέλο «σκεπτόμενοι Έλληνες»; Ο σκεπτόμενος δεν λειτουργεί παρορμητικά και ξέρει να αντιδρά εποικοδομητικά και όχι για την αντίδραση και την εκτόνωση της οργής του.


Έχουμε εισέλθει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή όπου είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε κάποιους όρους, αλλά ως «σκεπτόμενοι» θα απορρίψουμε τους επαχθείς. Οι φωνές των «αγανακτισμένων» είναι άναρθρες κραυγές, ενώ ένα μεγάλο ΟΧΙ που πρέπει να αντιπαραταχθεί από όλους μας σε κάποια ψιλά γράμματα των διαπραγματεύσεων του δανεισμού μας, (όπως αυτό της φιλανδικής κυβέρνησης περί εμπράγματης εξασφάλισης των δανείων μας, που απώτερος σκοπός του είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας) φοβάμαι πως θα πνιγεί στις άναρθρες οργισμένες κραυγές.

Δεν είναι ο φόβος της πτώχευσης που με ανησυχεί. Ανησυχώ για την πολιτιστική μας πτώχευση, για την διχόνοια που μας διακατέχει και τον αποπροσανατολισμό της λύσης του προβλήματος που ζούμε, από συμπατριώτες μας που, εσκεμμένα ή όχι, μας οδηγούν στην άβυσσο. Αν συνειδητοποιήσουμε, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ότι η ομοψυχία και όχι οι κορώνες, η δουλειά και όχι οι απεργίες, η εντιμότητα και όχι η διαφθορά που κυριαρχεί παντού, η σφιγμένη γροθιά και όχι η ανοιχτή παλάμη σε όποιον επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία, είναι τα όπλα μας για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τότε ίσως καταφέρουμε να βγούμε από το κλουβί που μας έχουν εγκλωβίσει.

Σάσα Τζημάκα-Νάτσινα
nnat56@otenet.gr

14.9.11

ΠΑΝΟΥ ΤΣΟΛΑΚΗ: O δήμαρχος Καστοριάς Σαράντης Τσεμάνης (1892-1973)

...Τα χρόνια περνούν,
οι άνθρωποι φεύγουν, οι τόποι μένουν...


Με αυτές τις τόσο όμορφα συνταιριασμένες λέξεις τελειώνει ένα ποίημά του ο γιατρός Βασίλης Τσεμάνης, γιος του γιατρού και παλιού δημάρχου της Καστοριάς Σαράντη Τσεμάνη, στον οποίο είναι αφιερωμένη η σημερινή τιμητική εκδήλωση. Γνώρισα τον αγαπητό Βασίλη πριν από μερικά χρόνια κι από τότε γίναμε φίλοι σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Ο Βασίλης, λοιπόν, μαζί με τα αδέλφια του, την Νανά και τον Νίκο, μου έδωσαν τη χαρά και την ευκαιρία να βρεθώ σήμερα κοντά σας και να σας μιλήσω για τον αείμνηστο πατέρα τους, τον αγαπητό σε όλους τους Καστοριανούς γιατρό και δήμαρχο στα δύσκολα χρόνια 1946-1950, Σαράντη Τσεμάνη.
 Η απότιση φόρου τιμής σε άτομα, τα οποία προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο και συνετέλεσαν ώστε να ζούμε εμείς σήμερα καλύτερα, είναι μια πανάρχαιη πράξη, που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως αυτονόητη έκφραση ευγνωμοσύνης. Η μνήμη και οι σχετικές εκδηλώσεις της αποτελούν τις ανώτερες λειτουργίες του ανθρώπου, που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα.
 Τι να πούμε όμως γι' αυτή την πολύπλευρη και δυναμική προσωπικότητα, τον Σαράντη Τσεμάνη, τον οποίο είχαν γνωρίσει και θυμούνται όλοι οι Καστοριανοί που έχουν σήμερα μια κάποια ηλικία. Το ζεύγος του Σαράντη και της Μαρίας Τσεμάνη έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη των Καστοριανών με τις καλύτερες αναμνήσεις προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο και τον τόπο. Οι λεπτομέρειες της ζωής του ίσως δεν είναι γνωστές κι αυτές θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στη σημερινή ομιλία μου. Το πρώτο άκουσμα για τον Τσεμάνη το είχα από πολύ μικρός. Ο πατέρας μου είχε μία ουλή από εγχείρηση στο λαιμό του κι όταν τον ρώτησα κάποτε, με παιδική αφέλεια από τι ήταν, μου απάντησε ότι ο γιατρός ο Τσεμάνης τον έσωσε από μια σοβαρή μόλυνση που είχε πάθει... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Ο Σαράντης ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του Βασίλη Τσεμάνη και της Άννας Ρούσκα, τα άλλα τρία ήταν κορίτσια. Γεννήθηκε το 1892 στο Κωστανέτσι, που σήμερα ονομάζεται Ιεροπηγή, ένα χωριό στα δυτικά των Κορεστίων, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Τα σύνορα τότε δεν υπήρχαν και οι κάτοικοι ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Μετά την απόσχιση των Βουλγάρων από το Πατριαρχείο το 1870 και τη δημιουργία της εξαρχικής εκκλησίας, η βουλγαρική προπαγάνδα προσπάθησε με κάθε τρόπο να προσεταιριστεί ορισμένους Έλληνες της Δυτικής Μακεδονίας ιδρύοντας εξαρχικές εκκλησίες και σχολεία. Μετά το 1892 άρχισαν έντονες πιέσεις των Βουλγάρων με βιαιοπραγίες και φόνους με σκοπό τον προσηλυτισμό κατοίκων της περιοχής.
 Τον Φεβρουάριο του 1903 ο αρχηγός των Βουλγάρων κομιτατζήδων Τσακαλάρωφ πήγε στην Ιεροπηγή και κάλεσε τους κατοίκους του χωριού στην εκκλησία. Οι κομιτατζήδες, με απειλή υποχρέωσαν όλους να υπογράψουν αναφορές υποταγής προς την εξαρχία και τη βουλγαρική κυβέρνηση. Στις 12 Μαρτίου οι κομιτατζήδες επέστρεψαν στο χωριό φωνάζοντας: «Τελείωσε πια, είστε όλοι Βούλγαροι». Αρκετοί αντέδρασαν, κι ένας ογδοντάχρονος, θείος του Σαράντη, με το ίδιο όνομα Βασίλης Τσεμάνης, όπως και ο πατέρας του, απάντησε στον Τσακαλάρωφ: «Είμαι γέρος δεν περιμένω πια τίποτα από τη ζωή, σκοτώστε με, αλλά δε θα προδώσω ποτέ την Ελλάδα». Οι κομιτατζήδες τον συνέλαβαν μαζί με άλλους δεκαεπτά συγχωριανούς του και, αφού κάψανε τα σπίτια τους, τους φυλάκισαν και στις 8 Μαΐου τους εκτέλεσαν. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια Τσεμάνη, όπως και άλλες οικογένειες χωρικών, να μετακινηθούν για περισσότερη ασφάλεια στην πόλη της Καστοριάς.

13.9.11

Ε.Βενιζέλος: 23 Ιουνίου 2011

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα στην ΟΔΟ ότι το αρχοντικό Μπασάρα πρόκειται να αναστηλωθεί για να στεγασθεί το Μουσείο Γούνας. Την οικία Μπασάρα την γνωρίζω καλά διότι την έχω επισκεφθεί πολλές φορές λόγω συγγένειας και πιστεύω ότι είναι εντελώς ακατάλληλη για μουσείο γούνας λόγω εσωτερικής διαμόρφωσης, αλλά κυρίως διότι αποτελεί ένα σπάνιο μουσείο μεταβυζαντινής αρχιτεκτονικής το οποίο δεν επιδέχεται καμία εξωτερική ή εσωτερική επέμβαση.

Το αρχοντικό Μπασάρα, παλαιότερο από τα άλλα που κοσμούν την Καστοριά, μαζί με τα γειτονικά αρχοντικά των αδελφών Εμμανουήλ, και το γεμάτο τοιχογραφίες, αλλά εγκαταλελειμμένο, αρχοντικό Νατζή, αποτελούν ένα ασύγκριτο οικιστικό τρίδυμο του 18ου αιώνα, μοναδικό στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, που θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του, χωρίς τις άλλες ομορφιές της πόλης και τις εκκλησίες της, τουριστικό πόλο έλξεως και θαυμασμού.

Αλλά και ένα Μουσείο Γούνας μιας πόλεως σαν την Καστοριά, στην οποία γεννήθηκε και μεγαλούργησε επί 300 χρόνια η γουνοποιία, δεν μπορεί να αντιπροσωπεύεται από ένα ομοίωμα γουναρά που εργάζεται σε μια παλαιά μηχανή και μερικά εργαλεία στριμωγμένα στους ανεπαρκείς χώρους ενός οποιουδήποτε αρχοντικού. Ανεπαρκείς για την εικόνα, την έκταση και κυρίως το βάθος χρόνου που πρέπει να έχει ένα καστοριανό Μουσείο Γούνας, για να εξιστορήσει τη διαδρομή της γούνας στην Ευρώπη και Αμερική επί 3 αιώνες.

Στη Καστοριά παρατηρήθηκε ένα φαινόμενο, μια καινοτομία από εκείνες που αναζητούμε απεγνωσμένα σήμερα, η χρησιμοποίηση αποκομμάτων για τη δημιουργία γούνας η οποία χρησιμοποιήθηκε από πολλές ομάδες πολιτών, όχι από ένα ταλαντούχο, για να δημιουργηθεί ένα εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο, σχεδόν μονοπωλιακό λόγω δεξιοτεχνίας, πείρας και παράδοσης, με βάση την Καστοριά και «αποικίες» σ' όλο τον κόσμο, το οποίο έφερε μεγάλο πλούτο στους άξιους, αλλά και ευμάρεια και εργασία σε όλη τη κοινωνία. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τους άξιους νησιώτες καραβοκύρηδες που έγιναν εφοπλιστές. Αυτήν λοιπόν την ιστορία της γούνας πρέπει να αναδεικνύει το Μουσείο με ιστορικά ντοκουμέντα, φωτογραφίες, στοιχεία από τη δραστηριότητα, χάρτες, πίνακες με τις εξαγωγές, τις αγορές στην Ευρώπη και την Αμερική.

Θα αναφέρω ένα ιστορικό γεγονός που δείχνει την έξυπνη νοοτροπία που επικρατούσε στους εμπόρους την εποχή εκείνη. Οι Καστοριανοί έμποροι στη Βιέννη αποφάσισαν να πληρώσουν τον κεφαλικό φόρο που επέβαλε ο Ναπολέων στους Αυστριακούς ως πολεμική αποζημίωση, παρ' όλον που δεν ήταν υποχρεωμένοι ως οθωμανοί υπήκοοι. Αυτά πρέπει να παρουσιάζει το Μουσείο Γούνας στους επισκέπτες και τους ανταγωνιστές του Ισραήλ και της Κίνας, οι οποίοι μπορεί να αγοράσουν από τα παλαιοπωλεία όσα θέλουν, παλαιά αντικείμενα γουνοποιίας και να ιδρύσουν ένα μουσείο, αλλά δεν  έχουν κάτι να επιδείξουν που να συγκρίνεται με την ιστορία μιας πετυχημένης εμπορικής δραστηριότητας που κατέκτησε τον κόσμο.

Ο δήμαρχος κος Χατζησυμεωνίδης που έδειξε δυναμισμό στα πρώτα βήματα της θητείας του, ο εμπορικός και πνευματικός κόσμος της Καστοριάς ,αλλά κυρίως οι σύγχρονοι γουνοποιοί, για τους οποίους η παράδοση είναι ένα πλεονέκτημα για τις επιχειρήσεις τους, και πρέπει να τονίζεται και να τεκμηριώνεται, είναι βέβαιο ότι θα μελετήσουν προσεκτικά και θα δώσουν την σωστότερη λύση για το Μουσείο Γούνας και το αρχοντικό Μπασάρα.


Με τιμή
καθηγητής Μενέλαος Μπατρίνος

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κ. Μπαϊρακτάρη

Μία μικρή επισήμανση μόνο και επειδή η αναγνώστρια που υπογράφει την επιστολή "Ζητείται δημαρχεία" γράφει αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό: δεν μπορεί, δε γίνεται να υπάρχει λάθος σ' έναν τίτλο που αποτελείται από μόλις δυο λέξεις, ένα λάθος μάλιστα που βεβαιότατα δεν είναι τυπογραφικό, αφού επαναλαμβάνεται και μέσα στην επιστολή άλλες δύο φορές. Λοιπόν, η αγαπητή επιστολογράφος μάλλον δεν υποψιαζόταν πως υπήρχε λάθος, αλλιώς, αν άνοιγε οποιοδήποτε λεξικό της ελληνικής γλώσσας, θα έβλεπε πως υπάρχουν δύο ουσιαστικά της ίδιας ρίζας: το δημαρχείο-τα δημαρχεία και η δημαρχία. Και η κυρία τη δημαρχία εννοούσε, όχι τα κτίρια των δημαρχείων προφανέστατα.
Βλέπετε, όταν γράφει κανείς δημοσίως και ενυπόγραφα, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να εκτεθεί. Η συγκεκριμένη αρθρογράφος (και όχι μόνο αυτή) πρέπει να είναι πολύ σίγουρη για τον εαυτό της, αλλιώς καλά κάνει και δεν υπογράφει.
Αναγνώστης
aldente@in.gr

12.9.11

ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: O Μαλασαντάς


Μέσα στο κατακαλόκαιρο πάντα με μια μπλε καμπαρντίνα… Με το που αντίκριζε άνθρωπο, αστραπιαία τα χέρια του έκρυβαν το πρόσωπο του. Όταν άκουγε φωνές έκλεινε τα αυτιά του. Περίεργο θέαμα για ένα παιδί, το καλύτερο αντικείμενο πειράγματος για τα πολλά.
Μόλις τον αντικρίζαμε στην οδό Χριστοπούλου, να πλησιάζει έξω από το σπίτι του Παπαναούμ, οι αθεόφοβοι αρχίζαμε τις κοροϊδίες και όλη η γειτονιά στο πόδι.

Θυμάμαι στο παράθυρο την κυρά Αγνή πιο κάτω την κυρά Σελήνη να μας παροτρύνουν να σταματήσουμε.
«Αμπρέ ζουλάπια, έναν γκερεμέ τον παένετε τον άνθρωπο. Θα τον παρλακώσετε ντιπ για ντιπ» σαν τώρα ακούω την φωνή του παππού μου, Σπύρου Μασιακού…
Εμείς τον χαβά μας. Κουβέντα δεν ακούγαμε από κανέναν. «Να πάρεις την καλύβα σου και να φύγεις από το Απόζαρι…».

11.9.11

ΟΔΟΣ: Δέκα


ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ συμπληρώνονται σήμερα Κυριακή από την 11η Σεπτεμβρίου 2011 όταν εκτελέσθηκε από την φανατική ισλαμική οργάνωση   Άλ Κάϊντα, η τρομοκρατική επίθεση στις Η.Π.Α και κυρίως στην  Νέα Υόρκη, στην οποία επιβατηγά αεροσκάφη που καταλήφθηκαν από ισλαμιστές τρομοκράτες, κατέπεσαν στους Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, στους διδύμους πύργους, προκαλώντας τον θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων σημαντικές καταστροφές και την κατάρρευση των κτιρίων που έως τότε ήταν από τα πιο γνωστά σύμβολα της αμερικανικής μεγαλούπολης.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ, άλλαξαν πολλά πράγματα: Χάθηκε εντελώς η αθωότητα στις αερομεταφορές, βάθυνε το χάσμα μεταξύ χριστιανικού και μουσουλμανικού κόσμου, έγιναν πόλεμοι και εκστρατείες, αλλά  και εξαρθώρθηκε σε μεγάλο βαθμό το τρομοκρατικό δίκτυο, μαζί κι’ ο αρχηγός του, ο διαβόητος Μπιλ Λάντεν. Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια ακόμη, για να πέσουν οι τόνοι της κρίσης ασφάλειας που προκάλεσε σε παγκόσμιο επίπεδο η 11η Σεπτεμβρίου.

10.9.11

ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΖΗΜΑ: Μπιφτέκι, μπριζόλα, σαρδέλα, χταπόδι, καλαμάρι

Η πόλη  δεν είχε καλή παράδοση στην εστίαση.  Όταν ήταν για ταβέρνα καταφεύγαμε για χρόνια στο Άργος Ορεστικό. Η Ομόνοια και ο Ζαχαρίας σαν σε ελληνική ταινία της φτωχολογιάς σέρβιραν «κατσαρόλα» στους γουναράδες και δημοσίους υπαλλήλους Παπαμιχαήλ της εποχής. Ακόμη ένα μαγερειό πρέπει να υπήρχε δίπλα στο φαρμακείο Παπακυρίλλου, δεν το θυμάμαι καλά. Και τα σουτζουκάκια του Χομεϊνί. Απεναντίας, η διπλανή κωμόπολη φιλοξενούσε σαββατιάτικες εξόδους σε μαγαζιά που ήταν σαφώς συνεπέστερα στην ποιότητα και ποσότητα του φαγητού. Ήταν μάλλον η εποχή της δουλειάς κι όχι της απόλαυσης. Και ο ταβερνιάρης δεν ήταν καλή δουλειά.
Τα πράγματα όμως είναι ρευστά. Πλέον πεινασμένα ΚΑΠΗ, φασαριόζικα σχολεία, ΚΖΑ, ΡΝΑ και άλλες πινακίδες της Κυριακής, σιροπιαστά ζευγάρια της Θεσσαλονίκης και φάρμερ της Κηφισιάς και του Αμαρουσίου συνωστίζονται πλέον στη νότια παραλία για να «πιουν ουζάκι» και να δοκιμάσουν «καστοριανούς μεζέδες». Η νέα τάξη πραγμάτων επιβάλλει μακροσκελέστατα menu, αχταρμά θαλασσινών, λιμνήσιων, βουκολικών, χορτοζαρζαβατικών. Ιδού πως ξεκινά ένα τυπικό ποίημα: μπιφτέκι - μπριζόλα - σαρδέλα - χταπόδι - καλαμάρι - μανιτάρια σχάρας - εξοχικό - κότσι - ρόκα βαλσάμικο - τηγανιά της γιαγιάς. Ξεφυλλίζοντας περιοδικό κυριακάτικης: φινόκιο, παπαρδέλες, κουκουνάρια, ψιλοκομμένο τζίντζερ. Χαζεύοντας τηλεόραση: πέστο, τσίλι, ντρέσινγκ, σος, καρπάτσο (!).
Κρυφακούγοντας: συνταγές και Μαμαλάκηδες.
Η μαστούρα συνεχίζεται. Βιολογικά σταντ αμφίβολης αξιοπιστίας, ονόματα μπαχαρικών, σεφ-σταρ των Αθηνών με ύφος σε εκπομπές, η κυρά Μαρία παρακολουθεί με ορθάνοιχτες κόρες τον αμφισεξουαλικό παρουσιαστή του τάδε TV να τηγανίζει.
Πρόκειται για μετάλλαξη στον τρόπο που ο Έλληνας βλέπει το φαγητό. Από το καθημερινό απλό μαγειρευτό με το ποτήρι ρετσίνα που γινόταν ψητό με πατάτες στις γιορτές και Κυριακές, σε απίστευτους παγκοσμιοποιημένους συνδυασμούς και σεφικές λέξεις.
Ο τρόπος που μαγειρεύεις, τρως και η έκταση που ασχολείσαι με τα προς βρώσιν προδίδουν περισσότερα από όσα φαίνεται. Η εξώθηση στα φιλήδονα άκρα μιας εκ των τριών βασικών αναγκών του ανθρώπου, κάνει ό,τι και στις άλλες δύο. Έτσι, είναι ταυτόσημο να επιμένεις σε γκουρμέ διατροφή, να ψωνίζεις αποκλειστικά φιρμάτα ακριβά ρούχα, να χτίζεις βασιλικά παλάτια για σπίτια.
Η ματαιότητα διανθίζεται στιγμιαία με ψευδαισθήσεις απόλαυσης. Μάλλον λάθος τρόπος να καταπολεμά κανείς τον χρόνο ή την πλήξη του. Ας μην γελιόμαστε: μας πήρε το ποτάμι. Το ίδιο ποτάμι με τα Πόρσε Καγιέν και τα ημιτελή παραθαλάσσια εξοχικά.

9.9.11

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Τα πλατάνια

Ήταν δεν ήταν δύο χρόνια που τα φύτεψαν, καθ` όλο το μήκος της  παραλίμνιας ζώνης, τρία τέσσερα μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο. Τρυφερούδια  ακόμη, τα πρόσεχαν οι κάτοικοι της περιοχής, τα πότιζαν, σκάλιζαν το χώμα γύρω- γύρω, μετρούσαν πόσο μεγάλωσαν από πέρυσι και υπολόγιζαν, ότι όπου νάναι θα έριχναν τη σκιά τους στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο, όπου θα έστηναν  το καλοκαίρι τα  ξύλινα, χοντροφτιαγμένα παγκάκια τους, για να ανταμώνουν και να τα λένε..
Οι περισσότεροι κάτοικοι, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, φιλοξενούσαν στα σπίτια τουλάχιστον μία-με δύο οικογένειες καταφυγόντων από τα χωριά στα οποία   μαινόταν ο εμφύλιος. Πρόσφατη πολύ η δική τους συμφορά, αγκάλιασαν τους νέους συγκατοίκους με αγάπη και πόνο. Μοιράζονταν τους χώρους στα παλιόσπτιτά τους, τις αυλές, ακόμη και τα στρωσίδια, όταν αυτά  έλειπαν εντελώς. Μόνο που οι νεοφερμένοι φοβούνταν να ξανοιχτούν, δεν μπορούσαν τόσο γρήγορα να συνειδητοποιήσουν, τι ακριβώς συνέβαινε..
Με τα παιδιά όμως, τα πράγματα  πήραν εντελώς διαφορετικό δρόμο από την πρώτη κιόλας μέρα. Το παιγνίδι και η ξενοιασιά της ηλικίας τα ένωσε, και έτσι το τσούρμο που γέμιζε το δρόμο φωνές και φασαρία διπλασιάστηκε. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν βέβαια για να φοβούνται μήπως και γίνει κανένα δυστύχημα.
Το μόνο που ανησυχούσε τους μεγάλους, ήταν η τύχη των πλατανιών. Κάποιος πάντα κατσάδιαζε τους μικρούς ταραξίες να προσέχουν, μην τυχόν και σπάσουν τα δεντράκια, γιατί αλίμονό τους..
Τα δεντράκια από την άλλη είχαν γίνει πόλος έλξης για τα πιο μικρά, εκεί,στην ηλικία των δέκα. Τα έβρισκαν ιδανικά για ορισμένα παιγνίδια, έτσι ευλύγιστα και λεπτοκαμωμένα που ήταν! Τα αγκάλιαζαν σχεδόν με το ένα χέρι, κι εκείνα έκαναν τραμπάλα μαζί με το παιδί!
Παιγνίδι λοιπόν αγαπημένο  το "σκουλήκιασε ο τόπος σου και δεν μπορείς να φύγεις!" ...Κάθε πλατάνι και ένα πιτσιρίκι να στροβιλίζεται με όλη του τη δύναμη, μια προς τη μεριά του δρόμου  και μια στο πεζοδρόμιο. Γέλια, φωνές, σκέτη απόλαυση. Ανάμεσα στα μικρά παιδιά και η Γιώτα, καινούργια στη γειτονιά, και όλο ζωντάνια. Μόλις τέλειωνε από τις δουλειές που η μάνα της την υποχρέωνε να κάνει, ξεχυνόταν στο δρόμο και δεν χόρταινε να παίζει. Φώναζε η μάνα από την αυλή ,"προσοχή, μωρή στου δέντρου,  θα σι σπάσου του κιφάλ αν του σπάσεις!", και η Γιώτα απαντούσε πάντα γελαστή "προυσέχου μάνα μ`".
Το είχαν μάθει όλοι απ` έξω , και πριν προφτάσει να απαντήσει η Γιώτα, φώναζαν όλα εν χορώ "προυσέχου μάνα μ`".
Εκείνη τη μέρα τα παιδιά  δεν πήγαν σχολείο. Είχαν  φουντώσει οι μάχες πολύ κοντά στην πόλη και θεωρήθηκε φρόνιμο να κλείσουν τα σχολεία. Γέμισαν τα πλατάνια παιδόκοσμο, ήρθαν και άλλα, από άλλες γειτονιές, και η Γιώτα πρώτη και καλύτερη. Την άκουσε η μάνα να  γελάει όλο κέφι, και χωρίς καν να γυρίσει  το κεφάλι άρχισε πάλι τις φωνές: "Προσοχή, μωρή στου δέντρου, θα σι σπάσου του κεφάλ αν του σπάσεις!".
Δεν πρόφτασε η Γιώτα να απαντήσει, ούτε η μάνα να της σπάσει το κεφάλι.
Το έκανε ένα διερχόμενο τεθωρακισμένο  που κατευθυνόταν με φόρα για το μέτωπο...

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΗΛΙΑ ΡΟΥΝΗ: Δύο ποιήματα

Γιατί

Από μακριά τ’ αγνάντεψα,
πικρέ αδελφέ το Βίτσι
και πιο κοντά ξεδιάκρινα καλά
τα Κουλκουθούρια
και σίμωσα και έψαχνα
ολόγυρα τον τόπο.
Και βγήκα γύρω κόκαλα
γυμνά και ξασπρισμένα
κι έσκυψα και τα φίλησα με
μάτια δακρυσμένα.
Δικά σου κι αν δεν ήτανε,
δικά σου τα θωρούσα
κι είπα με πόνο κι άκουγε βουβό
τ’ αγέρι μόνο:
Κίνησες κι ήρθες άρρωστος και
με τη νιότη αντάμα
και με τη φλόγα της ψυχής
γι’ αγώνα για το δίκιο.
Και σαν εσέ κι άλλοι πολλοί,
αγόρια και κορίτσια,
γυναίκες φαμελίτισσες, γυμνοί
και νηστικοί
κι εμμείνατε να δείχνετε τα
σύνορα του Άδη.
Πάνω στο Βίτσι όπου εσύ,
στο Γράμμο και στην Πίνδο
και στ’ άλλα βουνά της χώρας μας επάνω.
Γιατί; φωνάζει η μάνα σου
κι άλλες πολλές μανάδες;




Χαμός

Ήρθες γερός μες στη ζωή
και τράνεψες και μέστωσες
και τη ζωή χαιρόσουν,
ώσπου οι σειρήνες ήρθανε
με τα τραγούδια τα γλυκά
και τα μελιά τα λόγια.
Κι επήρες δρόμους
εύκολους (στην αρχή),
ηδονικούς
και δήθεν φωτεινούς,
θολούς στο τέλος,
καπνίζοντας, ξεσκίζοντας
τις σάρκες σου
με το νυστέρι του θανάτου,
πρωΐ, μεσημέρι, βράδυ.
Επέρασες Αχερουσία Λίμνη
χωρίς να φτάσεις κάποτε
στα Ηλύσια πεδία:
Επνίγηκες μέσ’ στα θολά νερά
κι εχάθηκες στα Τάρταρα
των ψεύτικων παραδείσων.




8.9.11

ΟΔΟΣ: Κοινωνική τύφλωση

Χάθηκε πρόσφατα από χρήση ναρκωτικών ουσιών (ηρωΐνης) ακόμη μια ζωή και μάλιστα νέου ανθρώπου, σε μεγάλο χωριό κοντά στην Καστοριά.

Η οδύνη ενός γεγονότος με προσωπικό χαρακτήρα, ασφαλώς και επιβάλλει την διακριτική καταγραφή ενός ακόμη θανάτου από την λαίλαπα των ναρκωτικών ουσιών. Ιδίως από την στιγμή που, για ευνόητους και κατανοητούς λόγους, η οικογένεια του θύματος των ναρκωτικών αποφασίζει να αντιμετωπίσει την κατάσταση σε επίπεδο ιδιωτικό.

Ωστόσο, οι επιπτώσεις από την διάδοση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών εκτός του ιδιωτικού χαρακτήρα, στον βαθμό που αφορούν την κοινωνία και ακόμη περισσότερο το νεότερο ηλικιακά κομμάτι της, την δημόσια υγεία και τάξη, καθώς και την προοπτική των εξελίξεων γύρω από το θέμα αυτό, έχουν και ένα δημόσιο χαρακτήρα. Ο οποίος παραγκωνίζεται, όχι αποκλειστικά για λόγους συνειδητής προτίμησης του χρήστη και του περιβάλλοντός του, να χειριστούν το πρόβλημα σε ιδιωτικό επίπεδο. Αλλά και υπό το βάρος των ταμπού και του κοινωνικού στιγματισμού. Βάρος, το οποίο στην Καστοριά, που για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται τόσο οπισθοδρομική, ισοδυναμεί με εθελούσια κοινωνική τύφλωση. Ή απλά με άρνηση της πραγματικότητας.

Αντί η οργανωμένη κοινωνία, με τους φορείς που έχουν την σχετική αρμοδιότητα, να προτείνει τρόπους ανοιχτής και ειλικρινούς παραδοχής ενός διαρκώς διαδιδόμενου προβλήματος, και μάλιστα να το πράξει με τρόπο αναγνώρισης της κοινωνικής οντότητας των θυμάτων των ναρκωτικών, με το πρόσχημα του ταμπού, προσποιείται ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα.

Περιθωριοποιεί ακόμη περισσότερο, σχεδόν αποβάλλει στον Καιάδα, τα θύματα αυτής της κατάστασης, ως κοινωνικά απόβλητα. Χωρίς καμμιά προσπάθεια, χωρίς καμμιά αντίσταση και αντίδραση, επιτρέπει στον κόσμο των ναρκωτικών να κάνει «καλά» την δουλειά του. Σαν ένα κοινό σαράκι.

7.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

---Ζητείται δημαρχία---

Κύριε διευθυντά,

Δεν είναι μονάχα μια από τις όμορφες πόλεις της Ελλάδας η Καστοριά - κάποιοι κιόλας υποστηρίζουν ότι είναι από τις ομορφότερες - είναι και μια από τις ελάχιστες "οάσεις υγείας" και μαζί με τα Γρεβενά, το Καρπενήσι, την Ξάνθη, την Κομοτηνή και τα Χανιά ανήκει στις "φιλικές - υγιείς περιοχές" της χώρας, σύμφωνα με μελέτη του τμήματος Οικολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της περιοχής την έχουν νιώσει αυτή την αλήθεια και γνωρίζουν πως η ποιότητα της καθημερινότητας χρωστάει πολλά στο περιβάλλον, που στην περίπτωση της Καστοριάς αποτελείται από ένα θαυμάσιο πάντρεμα του νερού και της βλάστησης, της λίμνης και των ορεινών περιοχών.
Σε συνδυασμό με την πολιτισμική κληρονομιά και τον σπάνιο πλούτο των μνημείων, αποτελεί ένα μοναδικό και σπάνιο κάδρο, έναν προορισμό για αναψυχή, μελέτη, ξεκούραση ακόμα και για μόνιμη εγκατάσταση.
Το μόνο πρόβλημα της Καστοριάς είναι μάλλον οι κάτοικοί της, οι νοοτροπίες τους και οι άνθρωποι που επιλέγουν για να κινούν τα πολιτικά νήματα της περιοχής εδώ και χρόνια. Οι ίδιοι αυτοί που βλέπουμε και ακούμε σήμερα και χθες και προχθές και δυστυχώς και αύριο. Αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν πως κάνουν τα πάντα και κάτι παραπάνω για το „καλό του τόπου“, αυτοί που σε κάθε δημοτικό συμβούλιο ή συνάντηση επίσημων φορέων επιδεικνύουν με στόμφο την προσωπική τους καλλιέργεια και το μορφωτικό τους επίπεδο, βρίζοντας και επευφημώντας ο ένας των άλλων, αυτοί που δεν μιλάνε και δεν συνεννοούνται μεταξύ τους και που αντί να βάλουν κάτω τα κεφάλια και να δουλέψουν για το αύριο, όπως προεκλογικά υποσχέθηκαν, αναλώνονται αποκλειστικά στο επιφανειακό και στο εφήμερο. Στην ουσία κοκετάρουν φιλάρεσκα υποδυόμενοι το ρόλο του πολιτικού. Αυτά ξέρουν, αυτά δυστυχώς κάνουν, έχουν άλλωστε λαμπρά πρότυπα σε όλες τις βαθμίδες της επίσημης κρατικής διοίκησης.

6.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά

Εδώ και τέσσερα χρόνια, ως Νομαρχιακός Σύμβουλος, μου δόθηκε η ευκαιρία να εκπροσωπήσω τον Νομάρχη σε διάφορες εκδηλώσεις στα πλαίσια του Νομού.
Διαπίστωσα μετά λύπης μου ότι, και εκπρόσωποι των διαφόρων Αρχών και Υπηρεσιών και εκπρόσωποι διαφόρων συλλόγων, να μην προσφωνούν σωστά τους εκπροσώπους των Αρχών και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, στις εκδηλώσεις αυτές.
Για ενημέρωση αλλά και από καλή διάθεση θα περιγράψω την σωστή προσαγόρευση των εκπροσώπων της Εκκλησίας:

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

«Πολιτικός κουτσαβακισμός»

Με τον παραπάνω τίτλο, ο έγκριτος δημοσιογράφος κ. Πάσχος Μανδραβέλης, χαρακτήρισε τη συμπεριφορά των πολιτικών μας στη βουλή. Με τη εκτόξευση ασέμνων και κακόηχων ύβρεων, ο κ.  Μανδραβέλης γράφει ότι ίσως να εκδηλώνεται οργή, αλλά δείχνουν και την ρητορική τους ρηχότητα εκείνων πού τους εκτοξεύουν.
Δεν μας λέει όμως, ποιοι είναι αυτοί που οργίζονται, οι βουλευτές ή οι πολίτες; (Για την ποιότητα και το επίπεδο των βουλευτών μας). Δυστυχώς το επίπεδο των βουλευτών μας, είναι πολύ χαμηλό και δεν θα φθάσει ποτέ το επίπεδο άλλων εποχών και του μεταφραστή του Θουκυδίδη, που το διαβάζεις και νοιώθεις υπερηφάνεια για τη γλώσσα μας και απορία για το πού έβρισκε χρόνο ο αείμνηστος πρωθυπουργός να διαθέσει για τη μετάφραση αυτή ενώ τον περίμεναν δυσεπίλυτα προβλήματα και σκοτούρες… ενώ για αυτόν η μετάφραση αυτή ήταν πνευματική ενασχόληση υψηλού επιπέδου.
Μήπως όμως θα πρέπει να στραφεί η οργή στον δάσκαλο της ρηχότητος αυτής που διακήρυξε ότι για το κόμμα μας (του) δεν υπάρχουν αρχές και νόμοι παρά μόνο η βούληση του λαού; Μήπως θα πρέπει να διερωτηθεί ο κ. Μανδραβελης, εάν ο κουτσαβακισμός είναι θέμα κοινωνικής εκτροπής ή εάν αυτός στηρίζεται όχι στην κοινωνική και οικονομική κρίση, αλλά στην ηθική κρίση των πολιτικών μας και γενικότερα της κοινωνίας μας;

5.9.11

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Ακούγοντας τις “μέλισσες του αόρατου”...


Tα «Ανεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού
μια ανάγνωση


μνήμη Δημοσθένη Κεπαπτσόγλου 


(…) Θεέ μου είπε ήρεμα. Η θάλασσα δεν είναι όπως την αποκαλεί ο Άλτζυ, η γκρίζα γλυκειά μας μάνα; Η μυξοπράσινη θάλασσα. Η αρχιδοσφίχτρα θάλασσα. «Επί οίνοπα πόντον». Ω, Ντεντάλους, οι Έλληνες. Πρέπει να σου τους γνωρίσω. Πρέπει να τους διαβάσεις στο πρωτότυπο! «Θάλαττα! Θάλαττα»! Είναι ή μεγάλη γλυκειά μας μάνα. Έλα να την κοιτάξεις (...)


-Τζέημς Τζόϋς, «Οδυσσέας» μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης

Φύγε , φύγε, φύγε είπε το πουλί. Το ανθρώπινο είδος
Δεν μπορεί ν’ αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα.


-Τ. S. Eliot «Τέσσερα κουαρτέτα» μτφρ. Εφη Αθανασίου

(…) Αγαπημένες μου μέρες και νύχτες στον «Θερσίτη»! Γράφω τόσον καιρό μετά, με πικρό καφέ και μεθώ στη μνήμη σας. Τι σημασία είχε τελικά τι απ’ αυτά ήταν ψέματα και τι αλήθεια; Το πιο σημαντικό πάντα σε μια έγχρωμη ζωή είναι τα όνειρα και το εμείς. Στον «Θερσίτη» όλος ο κτιστός κόσμος χαμογελούσε κι όλα τα άκτιστα μας βεβαίωναν πως φθορά και μοναξιά δεν υπάρχει. 
  
-Ισίδωρος Ζουργός, «Ανεμώλια» 



Το έκτο κατά σειράν βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού κυκλοφόρησε στις αρχές του Απρίλη με τον ιδιαίτερο τίτλο «Ανεμώλια»1. Λέξη παρμένη από τα ομηρικά έπη, που θέλει να δηλώσει τα λόγια που παίρνει ο άνεμος, τα μάταια κι ανώφελα, τα έωλα παραθύρματα ενός αγέρα που πνέει όχι μονάχα «επί οίνωπα πόντον» μα και στην καθημέραν των βροτών (=θνητών). Φτάνει να ορίζει λοιπόν η λέξη ακόμα και τις ζωές τις σχεδόν αναλώσιμες, όσες πήγαν στράφι μέσα στον σύγχρονο φρενήρη βίο, τα παραναλώματα εκείνα του καιρού που δεν έτυχε ποτέ -ίσως γιατί δεν μπόρεσαν, όμως ίσως και γιατί δεν πρόφτασαν μέσα στον ορυμαγδό - ν’ αφουγκραστούνε «τις μέλισσες του αόρατου» που αναφέρει ο Ρίλκε2…
 Ο λόγος για τους διαλεγμένους εκείνους εργάτες -μα ποιοί είναι;- που συνάζουν το συμπαντικό μέλι, που βομβούν αενάως πάνω από το κεφάλια μας δίπλα στ’ αυτιά μας, δίνοντας ένα νόημα στον πεπερασμένο ανθρώπινο βίο. Oι προθέσεις του συγγραφέα καθορίζονται ήδη απ’ όσα αυτός γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μα και σε όσα περιέχονται σε δημοσιευμένο, αυτοαναφορικό ως προς το βιβλίο, κείμενό του με την ευκαιρία της έκδοσης3:
Μέσα από τα «Ανεμώλια» επιχειρείται η διείσδυση μέσα στον πυρήνα της ανδρικής φιλίας, ο δρόμος προς την ωριμότητα (αν αυτή ποτέ συντελείται στον άνδρα…), η καταγραφή της πολεμικής και διεκδικητικής φύσης του αρσενικού, όλα ιδωμένα μέσα από το φάσμα της παρακμής του άλλοτε φανταχτερού νεοελληνικού κόσμου. Ενός ψευτο-πολιτισμού όλο έπαρση που μετά τη γιορτή έχει αποστερηθεί όλα τα πλουμίδια του.

 «Η άμπωτις θα ερχόταν χρόνια αργότερα, τότε που θα μαζεύαμε στην ακτή ψόφια καβούρια και ψάρια και η άμμος θα στέγνωνε» 4.

Ιστορείται εδώ ακόμα, η αναπόληση της νεότητας που -σιωπηρά, ύπουλα και σταδιακά- χάνει το σφρίγος της. Και πάνω από όλα το κυνηγημένο και άπιαστο ιδανικό, το αιώνιο είδωλο-σύμβολο, η «ωραία Ελένη», αυτό το αδειανό πουκάμισο εμπρός στη θυσιαστική διάθεση των ανδρών, η Πύρρειος νίκη στη ζωή του άνδρα. Και παρασταίνονται φιγούρες σχεδιασμένες με απαλά χρώματα, διαβρωτικά όμως πολύ στη σύνθεσή τους, όντα ικανά να μολύνουν, να προκαλέσουν τραύματα αλλά και ικανά για τ’ ακριβώς αντίθετα πράγματα. Είναι εκείνες οι γυναίκες στηρίγματα, τα «κερκέλια» της ζωής, οι βαθιά χωμένες ρίζες που κρατούν όρθια τα δέντρα, άλλοτε δισέγγονα μιας Πηνελόπης κι άλλοτε σπορές της Καλυψώς όντα δαιμονικά και θεϊκά μαζί, αντικείμενα λατρείας και προσκυνήματα σαν εικονίσματα. Πάντοτε περιμένοντας κάποιον «Οδυσσέα» να φτάσει στο απάγκιο. Προδοσίες αλλεπάλληλες, σημαδεμένα με κραγιόν πουκάμισα των ανδρών, υπομονή, εγκαρτέρηση μνημειώδης απέναντι σε μεθύσια και ξενύχτια κι άλλες ακόμα εκδηλώσεις του γιορτερού και βοώντος βίου των ανδρών.

 Όλα τούτα δοσμένα μέσα από τεχνηέντως παραβιασμένους κώδικες των Ομηρικών επών, επικεντρώνονται σε μια προσπάθεια συνομιλίας του παλιού κόσμου με τον καινούργιο. Κατά τον συγγραφέα: «Στα Ανεμώλια διακυβεύεται ένα γνωστό στοίχημα στην ιστορία της λογοτεχνίας, η συνομιλία ενός μυθιστορήματος με την παράδοση του ομηρικού κόσμου». Υψηλού διαμετρήματος και μεγέθους λογοτέχνες έχουν στο παρελθόν επιχειρήσει πάντως στο θέμα. Ρηξικέλευθο, επηρμένο ή όχι αυτό το «διακύβευμα» του Ζουργού, επιτυχές ή ατυχές ας το κρίνει ο αναγνώστης. Κατά την δική μας άποψη το έχει κατορθώσει.

Πυρήνας του βιβλίου φαίνεται να είναι η «κρίση». Κρίση των ορίων του ανθρώπου, η κρίση του κτιστού κόσμου του, των ερεισμάτων του. Η κρίση της μέσης ηλικίας που προκύπτει σαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να ψηλαφηθούν τα ανωτέρω. Εδώ ο άνθρωπος αρχίζει να μετεωρίζεται «μεταξύ σφύρας και άκμονος», ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Όπως και να το κάνουμε ή μέση ηλικία σε πλησιάζει τις πιο πολλές φορές χωρίς διόλου καλές προθέσεις ή προϋποθέσεις. Όταν μάλιστα το περιβάλλον το οποίο σε συναντά αφορά μια γενικευμένη οικονομική, πολιτιστική, κοινωνική και ηθική κρίση τότε τα πράγματα αποκτούν σχεδόν μεταφυσικό χαρακτήρα. Η έξοδος, η φυγή έχουν ως προαπαιτούμενο την σκοτεινή και ασφυκτική ζωή ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες μιας απόδρασης με εκστρατευτικούς όρους.

 (…) «Σ΄αυτόν τον τελευταίο αφωταγώγητο χειμώνα που τον μαστίγωνε η οικονομική κρίση και στην υγρή άνοιξη που τον ακολούθησε, στην οδό Αγίου Δημητρίου έλειπε το φως» (…) 5

(…) «Όμως τότε στη αρχή όταν ξεκινούσαμε, όλα φαίνονταν πως πήγαιναν δεξιά… Πήγαν τελικά στο διάβολο μ’ έναν τρόπο αργό και αθόρυβο. Ποιός το κατάλαβε; Σαν να μπορούσε κάποιος να νιώσει τάχα την περιστροφή της Γης, έτσι άλλαξαν όλα, με μια ανεπαίσθητη περιστροφή, ημέρα νύχτα, ημέρα νύχτα, κι ύστερα πια μόνο νύχτα» (…) 6


Στο πρώτο κεφάλαιο της αφήγησης, ένας μεσήλικας άνδρας ο Νίκος Χαλκίνης, ξανοίγεται κατακαλόκαιρο, Ιούλιο μήνα, από την παραλία των οικογενειακών διακοπών κάπου στη Χαλκιδική, προς στο ανοιχτό πέλαγος. Μπρούμυτα πάνω σ’ ένα πλαστικό στρώμα θαλάσσης, σαν να λιάζεται αμέριμνος και σαν να παίζει, «το σκάει», φεύγει! Η σύλληψη της σκηνής και η πραγμάτωσή της πλησιάζουν το γκροτέσκο, ίσως μοιάζουν και ατυχείς, στα μάτια του ανυπόμονου αναγνώστη. Φαντασθείτε έναν πενηντάχρονο, όλως διόλου έξαφνα, να δραπετεύει μέσα στο μεσημεριάτικο κάμα πάνω σ’ ένα παρδαλό νάυλον στρώμα θαλάσσης, τιποτένια προσφορά ενός ναού της κατανάλωσης (super market)! Τι ελπίδες έχει να πετύχει σε μια τέτοια απόδραση; Κι όμως. ο «Θερσίτης» ένα ιστιοφόρο μήκους σαρανταεπτά ποδιών, που παραμονεύει, παραπλέοντας πολύ κοντά, τον περισυλλέγει. Πάνω στο πλοιάριο βρίσκεται όλη η συντροφιά των «εταίρων». Οι πέντε συνωμότες φίλοι.

Historia de un amor

Θανάσης Τριαρίδης
Historia de un amor
ή
τα μυρμήγκια

δειλινό για δύο πρόσωπα σε δυο πράξεις

3.9.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Διευθυντά,

Έχω πρόσφατα απολυθεί από την δουλειά μου μετά από 1,5 έτος εργασίας, και ετοίμασα τα έγγραφά μου στον ΟΑΕΔ για πάρω το επίδομα ανεργίας. Ο ΟΑΕΔ μου είπε ότι λόγω των τελευταίων αλλαγών εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης και του ασφυκτικού Μνημονίου, και για “x” λόγους που επικαλείται ο Οργανισμός, δεν δικαιούμαι πλέον το επίδομα ανεργίας!

Αυτό το καταθέτω στον κ.Δακή και κ. Σαββόπουλο, Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας και Αντιπεριφερειάρχη Καστοριάς και στους μη συμπαθείς σε εμένα Οικολόγους Καστοριάς και όχι μόνο, για την συμφωνία του 1.128.326 ευρώ που έκλεισαν για τις αρκούδες.

Καθ’ ότι, αν υπολογίσουμε ότι το επίδομα ανεργίας είναι 454,25 ευρώ το μήνα, άρα θα μπορούσαν με αυτά τα χαμένα στην κυριολεξία χρήματα, να επιδοτήσουν 207 ανέργους Καστοριανούς  για έναν ολόκληρο χρόνο. (5.451,00 ευρώ κάθε άνεργος της Καστοριάς για έναν χρόνο)

Και στην Καστοριά κ. Δακή και κ. Σαββόπουλε, και μη συμπαθείς σε εμένα Καστοριανοί Οικολόγοι και όχι μόνο, δεν υποφέρουν οι αρκούδες, ούτε τα λαμόγια, αλλά οι εργάτες.

Κοιμηθείτε λοιπόν με ήσυχη συνείδηση και αγκαλιά με τις αρκούδες αγαπητό κατεστημένο
Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Άνεργος

1.9.11

ΟΔΟΣ: Μπλόκο [Βογατσικού]

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν είναι η είδηση -σύμφωνα με ανακοίνωση αγροτικού συνδικαλιστικού οργάνου που πανηγύρισε- ότι δικαστήριο, έκρινε αθώους αγρότες που κατηγορήθηκαν για την κατάληψη των δρόμων και συγκεκριμένα του κάθετου άξονα της Εγνατίας Οδού στην περιοχή Βογατσικού πριν περίπου 1,5 χρόνο.

Υπενθυμίζεται ότι για χρονικό διάστημα αρκετών εβδομάδων, ήταν αδύνατη η χρήση του καθέτου άξονα μετά το Βογατσικό, αφού δεκάδες τρακτέρ περιφρουρούσαν την κατάληψη. Στο σκηνικό είχαν προστεθεί και οχήματα της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς και καντίνες που ξεφύτρωσαν, με τους πανευτυχείς ιδιοκτήτες τους να κάνουν χρυσές δουλειές. Οι καταλήψεις δεν ήταν μεμονωμένο αλλά πανελλήνιο φαινόμενο και σταμάτησαν χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, όταν κατέστη φανερό ότι η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε ελεύθερη πτώση.

Λέγεται βέβαια ότι δεν επιτρέπεται να κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις. Αυτό προφανώς αποτελεί σχήμα λόγου, ενταγμένο όμως στην αντίληψη της ενάρετης κοινωνίας και της ιδανικής πολιτείας. Πρωτίστως βεβαίως δεν είναι σαφές πια ακριβώς διάταξη νόμου επιβάλλει μια τέτοια υποχρέωση. Αλλά και διότι, και πάλι σύμφωνα με τους νόμους, οι δικαστικές αποφάσεις προσβάλλονται σε ανώτερα ιεραρχικά δικαστήρια και πολύ συχνά, ανατρέπονται. Επομένως όχι μόνο κρίνονται, αλλά και αναιρούνται. Άλλωστε την συγκεκριμένη περίπτωση, οι ίδιοι οι αγρότες με την θριαμβολογία τους, πρώτοι έσπευσαν να κρίνουν την δικαστική απόφαση με τις δικαιολογημένες, εκ του αποτελέσματος, κορώνες περί δικαίωσης τους.

Ίσως επομένως, το αληθινό νόημα της αντίληψης για το άκριτο των δικαστικών αποφάσεων είναι ότι δεν θα πρέπει να κρίνονται οι δικαστές για την συνείδησή τους, αφού κανείς δεν μπορεί πειστικά να υποστηρίξει ότι είναι δυνατό να είναι αλάθητες (ακόμη και) οι δικαστικές αποφάσεις. Άλλωστε, στις σημερινές εποχές μοιάζει κάπως αναχρονιστική η απαίτηση να κρίνονται όλα τα ανθρώπινα έργα, εκτός από τις δικαστικές αποφάσεις που κι’ αυτές αποτελούν έργο ανθρώπων. Έργο θεσμικό βεβαίως, αλλά κυρίως έργο που αποτυπώνει την κοινωνική κατάσταση, με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της. Σε μια πολιτεία που μπορούν να κρίνονται όλα τα έργα, όλων των υπόλοιπων εξουσιών της, μοιάζει ακατανόητη η απαίτηση να μην κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις.

ΠΑΣΥ

ΑΘΩΟΙ κρίθηκαν τελικά οι αγρότες του νομού Καστοριάς (μπλόκο Βογατσικού) που συμμετείχαν στο κλείσιμο των δρόμων την περίοδο των κινητοποιήσεων Φεβρουαρίου του 2010, μετά από μήνυση που είχε καταθέσει η ένωση ξενοδόχων Καστοριάς για τις “υποτιθέμενες” ζημιές που προκλήθηκαν στον κλάδο τους. Το δικαστήριο αποφάσισε οτι δεν υπήρχε ουσιαστικό πρόβλημα στην μετακίνηση του κόσμου.
Οι αγρότες νοιώθουν δικαιωμένοι από την απόφαση του δικαστηρίου πιστεύουν ότι αναδείξαν τα προβλήματα του κλάδου και δίνουν ραντεβού για νέες κινητοποιήσεις για να παλέψουν ενάντια:

-Στην αδικαιολόγητη αύξηση του κόστους παραγωγής
-Νέα αύξηση εισφορών στον ΟΓΑ
-Δραστική μείωση του αγροτικού εισοδήματος
-Αλματώδη αύξηση του κόστους ζωής στο χωριό
-Μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση στην ύπαιθρο
-Βίαιο ξεκλήρισμα των φτωχών αγροτών

Για να παγώσουν επίσης οι διαδικασίες για το “χαράτσι” που καλούνται να πληρώσουν στον ΕΛΓΑ, και για να μην ισχύσει ο νόμος-έκτρωμα για τους συνεταιρισμούς

Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ) Καστοριάς
Γραμματεία Καστοριάς Μόσχος Θώμας

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ