30.4.10

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΥΚΟΓΙΑΝΝΗ: Γενική εικόνα της ελληνικής οικονομίας 19ος - 20ος αιώνας

Την εποχή της Ανεξαρτησίας, η Ελλάδα διέθετε μία υπανάπτυκτη αγροτική οικονομία με μικρή παρουσία στο μεταποιητικό τομέα. Αν και οι Έλληνες έμποροι είχαν παγιώσει επί μακρόν μία κυρίαρχη θέση στο περιφερειακό εμπόριο στη Βαλκανική χερσόνησο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ελάχιστοι είχαν επιλέξει ως τόπο διαμονής τους το νεογέννητο κράτος. Ακόμη και εκείνοι που διέμεναν στην Ελλάδα σπάνια επανεπένδυαν σε άλλους παραγωγικούς τομείς τα κέρδη που αποκόμιζαν1. Η γεωργία παρέμεινε η ‘ατμομηχανή’ της ελληνικής οικονομίας για πολύ καιρό μετά την έλευση του 20ου αιώνα. Πριν από την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, τα κύρια γεωργικά προϊόντα ήταν το λάδι, τα εσπεριδοειδή και η σταφίδα. Με την αξιοποίηση των γόνιμων κάμπων του βορρά, η Ελλάδα κέρδισε σημαντικές εκτάσεις κατάλληλες για την καλλιέργεια σιταριού και καπνού. Ωστόσο, ο πρωτογενής τομέας δεν ξέφυγε ποτέ από ένα περιορισμένο φάσμα καλλιεργειών. Τα αγροτικά νοικοκυριά στηρίζονταν αποκλειστικά στις παραδοσιακές μεθόδους και σπάνια εξασφάλιζαν εισοδήματα πάνω από τα όρια της πενίας. Το κλίμα και η μορφολογία του εδάφους εν μέρει θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την κατάσταση αυτή. Το μεγαλύτερο ποσοστό του εδάφους ήταν άγονο, με την καλλιεργήσιμη γη να αποτελεί είδος σε διαρκή ζήτηση. Το 1929, καλλιεργούνταν μόνο το 18% της συνολικής έκτασης της χώρας2. Επιπλέον, το μικρό μέγεθος του κλήρου έθετε εμπόδια σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Παρά τον υψηλό βαθμό αστικοποίησης, οι δυσκολίες στις μεταφορές δυσχέραιναν σημαντικά την πρόσβαση των αγροτών στις αγορές των πόλεων, ενώ οι έμποροι έβρισκαν ευκολότερο να συναλλάσσονται με άλλες παράκτιες περιοχές παρά με την ενδοχώρα. Επιπροσθέτως, τα υψηλά επιτόκια αποθάρρυναν τις επενδύσεις3.

26.4.10

ΟΔΟΣ: Θαύμα

Στις 20 Απριλίου αναμένεται να δοθεί στην δημοσιότητα το πλήρες σχέδιο νόμου που γίνεται γνωστό με την ονομασία «Καλλικράτης» για την διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας. Ο νόμος αυτός θα επιφέρει στην διοίκηση αλλά και στην ελληνική πραγματικότητα ριζικές μεταβολές (και ανατροπές) ακόμη πιο εκτεταμένες (και πιο ουσιαστικές) από τον νόμο «Καποδίστρια». Ίσως η σημαντικότερη συνέπεια θα είναι η αλλοίωση των τοπικισμών, που θα προέλθει από την κατάργηση των νομαρχιών, επομένως και των πρωτευουσών τους, και την σταδιακή δημιουργία περιφερειακής συνείδησης.

Αλλά και την επιστροφή έστω και αναγκαστικά παραλλαγμένων των γεωγραφικών τμημάτων της χώρας, που διοικητικά ήταν κάποτε γνωστά ως «επαρχίες» και ακόμη παλιότερα (κατά την διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας) ως «καζάδες». Αντίστοιχο ενδιαφέρον (άξιο ιστορικής μελέτης και ανάλυσης) που πρέπει να ερευνηθεί, παρουσιάζει το γεγονός ότι η νέα διοικητική διαίρεση της χώρας σε Περιφέρειες παραπέμπει (και σε μερικές περιπτώσεις τα επαναφέρει) στα τουρκικά «Βιλαέτια», ή ακόμη πιο παλιά στα βυζαντινά «Θέματα». Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ότι η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης ήδη έπραξαν, προετοιμάζεται διοικητικά για την μελλοντική ένταξή της σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση με δεσμούς ομοσπονδιακής φύσης, που για την λειτουργία τους προϋποθέτουν ευρύτερες διοικητικές περιφέρειες. Αυτό από μόνο του είναι κάτι το ιστορικό.

Το ίδιο σχέδιο νόμου το οποίο για την Καστοριά, εκτός από την κατάργηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης η οποία απορροφάται από την αιρετή Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση Δυτικής Μακεδονίας με έδρα την Κοζάνη και την δημιουργία τριών προφανώς Δήμων, μπορεί μεν ως πρόταση να προέρχεται από την κυβέρνηση αλλά θα απηχεί οπωσδήποτε και τις θέσεις του ΠαΣοΚ. Ωστόσο όπως και σε πανελλήνιο έτσι και σε τοπικό επίπεδο για την Καστοριά δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές οι τελικές απόψεις των άλλων κομμάτων. Και ιδίως της Νέας Δημοκρατίας η επιρροή της οποίας στον Νομό Καστοριάς τα τελευταία πολλά χρόνια είναι σημαντική και εκλογικά, σταθερά πλειοψηφική. Με αποτέλεσμα η κατάργηση του Νομού και η υπαγωγή του σε ένα ευρύτερο περιφερειακό πλαίσιο, στο οποίο οι υπόλοιποι νομοί δεν ακολουθούν την κομματική ταυτότητα της Καστοριάς, να αποτελεί εξέλιξη που επιδρά στον κομματικό χρωματισμό του ελληνικού χάρτη. Ιδίως εν όψει της εσωκομματικά τραυματικής μετεκλογικής περιόδου που διέρχεται η Νέα Δημοκρατία, αλλά και εν όψει των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης του Νοεμβρίου.

Όμως παρά τις κάπως περιστασιακές παρεμβάσεις στελεχών της, για ζητήματα της επικαιρότητας η Νέα Δημοκρατία, μετά την εκλογή του νέου αρχηγού της κ. Αντώνη Σαμαρά, αντί να ασκήσει με πληρότητα το έργο που της ανέθεσαν οι πολίτες, έχει εισέλθει σε χρονικά παρατεταμένη και άκρως επικίνδυνη για την ίδια, περίοδο εσωστρέφειας. Με το πρόσχημα των προσυνεδριακών εργασιών και την προοπτική του Συνεδρίου, το κόμμα αφιερώνεται περισσότερο στο ξεκαθάρισμα των εσωκομματικών προσωπικών λογαριασμών και συσχετισμών, και πολύ λιγότερο στην άσκηση του αμιγούς πολιτικού της έργου, κυρίως ως κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και μάλιστα σε μια περίοδο που ασφαλώς είναι η κρισιμότερη των τελευταίων δεκαετιών, και για την οποία η ίδια ως κυβέρνηση του τόπου ως τον π. Οκτώβριο έχει συγκεκριμένες και μεγάλες ευθύνες για το κατρακύλισμα.

Έτσι μέχρις στιγμής, η Νέα Δημοκρατία δεν βρίσκει χρόνο, αλλά ούτε και περίσσευμα πολιτικής επάρκειας για να ασχοληθεί με τα μείζονα προβλήματα του τόπου, και φυσικά με τα ζητήματα που εν όψει του «Καλλικράτη» εγείρονται για όλες τις περιοχές της Ελλάδος και βεβαίως και της Καστοριάς. Με αποτέλεσμα για μια ακόμη φορά να έχουν ξεφυτρώσει υποψηφιότητες από τον χώρο που ακούγονται σουρεαλιστικές.

Σε μια Καστοριά, που έχοντας πληρώσει πανάκριβα τις εσωκομματικές διενέξεις της Νέας Δημοκρατίας, διαπιστώνει ότι ο νέος της αρχηγός, αντί να κάνει πράξη όσα ο ίδιος -και πολύ ορθά διακήρυσσε πριν την εκλογή του, περί ενότητας στελεχών και δημιουργίας ενός μεγάλου κομματικού σχήματος, στο οποίο θα χωρούσαν όσες ιδεολογικές τάσεις, έστω κι’ αν διαφέρουν στα επιμέρους, ασπάζονται τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές της Νέας Δημοκρατίας, αντίθετα με το μάτι στραμμένο και στο πολιτικό ακροατήριο του ΛΑΟΣ δείχνει να σηκώνει το γάντι που βεβαίως ασυγχώρητα του πετά διαρκώς το στρατόπεδο της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. Η οποία καθώς φαίνεται, ως μέρος του ελληνικού πολιτικού προβλήματος της οικογενειοκρατίας (αυτή είναι η τροφός της κατάρρευσης και της γενικευμένης διαφθοράς) δεν δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει, ούτε τα βαθύτερα αίτια της μη εκλογής της στην ηγεσία του κόμματος, ούτε το ότι ακόμη και αν παραιτούνταν σήμερα ο κ. Αντ. Σαμαράς, η ίδια δεν θα είχε σημαντικές πιθανότητες να ασκήσει ανενόχλητη τα καθήκοντά της ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας στην περίπτωση εκλογής της. Διότι στο κόμμα της, εκτός του δούναι, υπάρχει και το λαβείν.

Με αυτό το σαφές περιεχόμενο, η σημερινή πολιτική κατάσταση δεν προϊδεάζει απολύτως τίποτε το καλό για την Καστοριά, τουλάχιστον όχι ως τις επόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να ανατρέψει τα μέχρις στιγμής μελλούμενα. Αλλά θαύματα δεν γίνονται, ούτε από μηχανής θεοί υπάρχουν. Κι’ αυτά ούτε η Νέα Δημοκρατία του κ. Αντ. Σαμαρά (που μερικές φορές δείχνει να λησμονεί ότι δεν ηγείται πλέον της Πολιτικής Άνοιξης) μοιάζει να έχει συνειδητοποιήσει, μερικούς μόνο μήνες μετά την ταπεινωτική συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές, και την προσβολή των ψηφοφόρων της από τα ασυγχώρητα λάθη της.

Δημοσιεύθηκε στις 15 Απριλίου 2010 στην ΟΔΟ.

25.4.10

Guan Yin

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Ανθελληνικόν

«Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ», «Τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ' αυτούς», «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό» και άλλα παρόμοια μισαλλόδοξα συνθήματα κραύγαζαν την Πέμπτη, ενώ παρήλαυναν στην Πανεπιστημίου μέλη της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος, όπως μπορεί να δει κανείς στο βίντεο-ντοκουμέντο που δημοσιεύει την Παρασκευή η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».
(από το διαδίκτυο)




Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που -κάμνουνε για λίγο- να μη νοιώθεται
η πληγή.

(Κ.Π. Καβάφης, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΙΑΣΩΝΟΣ ΚΛΕΑΝΔΡΟΥ.
ΠΟΙΗΤΟΥ ΕΝ ΚΟΜΜΑΓΗΝΗι. 595 Μ.Χ)


Aφιερώνεται στη μνήμη του δεκαπεντάχρονου αφγανού «οικονομικού πρόσφυγα» Χαμί Νατζάφι, που διαμελίστηκε και πέθανε ύστερα από έκρηξη μιας «ορφανής» βόμβας -την οποία είχαν τοποθέτησαν «άγνωστοι»- σε κάδο σκουπιδιών στην Αθήνα.

Στην παρέλαση λοιπόν… Εκεί ακούστηκαν οι κραυγές! Εκεί, όπου για λόγους οικονομίας φέτος δεν αντικρίσαμε τα σιδερένια πουλιά να σκίζουν τους ουρανούς, τα τρομερά αγήματα των τεθωρακισμένων με τις ερπύστριες να σείουν τη γη (δεν ξέρω γιατί πάντα τους Ναζί να μπαίνουν στην Αθήνα μου θυμίζουν και τη μεγαλειώδη τους παρέλαση μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, κι ύστερα τα τανκς εκείνα του επίορκου ταξίαρχου Πατακού που σιώπησαν και πάτησαν κάτω την Ελλάδα εφτά χρόνια…).

Ο Φίλιππος την εορτή βέβαια δεν θ’ αναβάλει.
Όσο κι αν στάθηκε του βίου του
η κόπωσις μεγάλη,

ένα καλό διατήρησεν, η μνήμη διόλου
δεν του λείπει.
Θυμάται πόσο στη Συρία θρήνησαν,
τι είδους λύπη

είχαν, σαν έγινε σκουπίδι η μάνα
των Μακεδονία.-
Ν’ αρχίσει το τραπέζι. Δούλοι. τους αυλούς,
τη φωταψία.

Την ίδια ώρα, μια άλλη παρέλαση σέρνεται σαν ψωραλέα συντροφιά στις Βρυξέλλες. Η ελληνική κυβέρνηση κρούει τις κλειστές πόρτες της Ευρώπης για λίγη παράταση ζωής στο πεθαμένο όνειρο, για μια ανάσα στο -όλα κι όλα: απαράγραπτο και αδιαπραγμάτευτο!- Εθνικό δικαίωμα του… «δανεισμού με μικρότερο επιτόκιο».

Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Ο ελληνικός λαός αναθρεμμένος με τα νάματα της ύψιστης φιλοπατρίας, βουτηγμένος ως το μεδούλι στην πάνδημη δόξα των αρχαίων και αφημένος στο αχρησιμοποίητο κλέος 2.500 χρόνων, ούτε που αντιλαμβάνεται πια τη μούχλα του μουσείου που τον περιστοιχίζει μήτε την οσμή του σεσηπότος και όζοντος Εθνους. Κάτοικος ο έλληνας (αυτός που περισσεύει δηλαδή αν… αφαιρέσουμε τους «βαρβάρους») μιας χώρας που ο ίδιος -αυτοβούλως και ιδιοχείρως- κατάκαψε, κακομεταχειρίστηκε κατά το δοκούν, τεμάχισε με αντιπαροχή πενήντα και βάλε χρόνια- ορίζοντας την κυριαρχία του σε οικόπεδα παραθαλάσσια και στο βουνό. Εχει αναγάγει προ πολλού σε ιδεολογία και εθνική συνείδηση την τέχνη της εξαπάτησης και της χρονίζουσας ρεμούλας. Αυτός ο ασύδοτος, ο θεομπαίχτης πάππου προς πάππου, που κορόϊδεψε όλους τους άλλους μα πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, αποκαμωμένος τώρα παρατηρεί την πτώση του ονείρου. Ακολουθεί τις κυβερνήσεις στον απότομο κατήφορο…


[…] οι Έλληνες (οι Έλληνες!)
να τον ακολουθούν,
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν,
μήτε να εκλέγουν πιά, ν’ ακολουθούνε μόνο.

Τα βατράχια στο βάλτο κράζουν ανελέητα, μονότονα το θλιβερό τους τραγούδι. Τα «βατράχια» όμως που εισέβαλαν ιερώ δικαιώματι – φερέλπιδες νέοι, πανέτοιμοι και άρτια εκπαιδευμένοι- στην παρέλαση περί άλλα… κοάζουν. Το συγκεκριμένο θορυβώδες, αμόρφωτο και βάρβαρο «βατράχι» όπως γνωρίζετε θα λάβει -ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα- σύνταξη στα σαράντα πέντε. Ο εθνικός κορβανάς θα ανταμείψει με εφάπαξ αποζημίωση την εθνική του δράση στο ξεφώνισμα των αλβανών στις παρελάσεις (και τις ανδραγαθίες ξυλοδαρμού «λαθρομεταναστών» ίσως). Και η πατρίδα σύσσωμη θα σφυρίξει αδιάφορα απέναντι στην απερίγραπτη κακομοιριά και στο λούφαγμα του σαν οι τούρκικες φρεγάτες αρμένιζαν στο Σαρωνικό μόλις λίγες μέρες πριν ενώ αυτός προετοίμαζε το ποδοβολητό και τις ιαχές της παρέλασης. Σκιάχτρο θλιβερό…
Το μέλλον του στη συνέχεια σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Θ’ αρχίσει μιαν άλλη ζωή. Θ’ αγοράσει ίσως 4Χ4 με φυμέ τζάμια. Θα ξυρίσει το κεφάλι. Θα χτίσει αυθαίρετο στο νησί ή στο βουνό ψηλά μέσα στο δάσος. Θα εργαστεί νύχτα «πόρτα» σε μεγάλο μπαρ ή αρχισεκιουριτάς αναδεικνύοντας κι άλλο το μεγαλείο αυτής της χώρας. Θα ζήσει για πάντα σαν υπόδειγμα απαράμιλλης και απερίγραπτης προσφοράς στο Εθνος και στην ιδέα της πατρίδας (δεν είναι παρά επιταγές προς εξόφλησιν οι ιδέες αυτές για το «βάτραχο»).
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, πρεσβύτης και εκπρόσωπος της αιώνιας αγάπης του Θεού προς τα πλάσματά του, απελπίζεται από άμβωνος. Βγήκε λέει στις πλατείες της Αθήνας κι απ’ αυτά που αντίκρισε «μαύρισε το μάτι του». Κάνει κακόγουστο και χυδαίο λογοπαίγνιο ο Δέσποτας. Τόσοι λοιπόν ήταν οι μαύροι που πένονταν, που απεγνωσμένα εμπορεύονταν σπασμένα DVDs , τσάντες και άλλες διάφορες ακόμα «μούφες και μαϊμούδες» που μαύρισε το μάτι του δεσπότη…

κ’ η Αλεξάνδρεια, πόλις θεοσεβής
άθλιους ειδωλολάτρας αποστρέφονταν.

Τα λέει αυτά και δεν αισχύνεται ο γενειοφόρος πρεσβύτης. Το ποίμνιό του όμως λιγώθηκε! Στέκεται το Έθνος-Ποίμνιο και απολαμβάνει μέσα στην γενική ατμόσφαιρα της απανταχού λαμογιώσεως, της εθνικής πανηλιθιώσεως, της «νομιμοηθικής» ανάπτυξης και όλως αντισυμβατικής απόκτησης αγαθών, με τους φραπέδες αγκαλιά και τις μπύρες σε καναπέδες αποχαυνώσεως την χάρμα -ειδέσθε εικοσά- χρονη αρτίστα Τζούλια τη νέα εθνική μας σταρ που αποκαλύπτει όλους τους κρυφούς δρόμους που οδηγούν κατευθείαν στην Κόλαση. Ο Λαός αξιεπαίνως ηδονίζεται όπως και :

[…] αξιεπαίνως ενθυμούμενος
τές οικογενειακές του παραδόσεις,
Το χρέος προς την πατρίδα,
κι άλλα ηχηρά παρόμοια

Στην παρέλαση και πάλι. Λίγο πιο κει ένας άλλος σεβάσμιος γέροντας ο Πρόεδρος όλων των Ελλήνων είχε μόλις χειροκροτήσει το ένδοξο άγημα που πέρασε σιωπηλό μπροστά του. Το καρύδι στο λαιμό του Προέδρου ίσως έπαιξε στην ανάμνηση της δικής του νεότητας, ίσως στο ρυθμό της μπάντας, ίσως μονάχα στην θέα του νεανικού σφρίγους που σχίζει τους χασέδες παρελαύνοντας… Νωρίτερα είχε περάσει το άγημα κάποιου Λυκείου -όνομα και μη χωριό, καταραμένο νάναι- όπου Αλβανίς υπήκοος ηλικίας 18 ετών (γεννήθηκε στην Ελλάδα από πατέρα Αλβανό υπήκοο επίσης, που γεννήθηκε στην Κορυτσά, πρώην λαθρομετανάστη και νυν σκληρά εργαζόμενο οικοδόμο με άδεια παραμονής κι από μητέρα επίσης πρώην λαθρομετανάστιδα νυν πλύστρα-καθαρίστρια σε σπίτια εύπορων δημοσίων υπαλλήλων μάλλον εφοριακών, που δεν τους γραπώνει κανένα πόθεν έσχες, κι αυτή φυσικά με άδεια παραμονής) αριστεύσασα στην δευτέρα Λυκείου κρατούσε με υπερηφάνεια το λάβαρο με την ελληνική σημαία που ανέμιζε καθ’ ότι κάποιο αεράκι το επέτρεψε. Λάβαρο μιας πατρίδας που δεν της αναγνωρίζει ακόμα το δικαίωμα να λέγεται ελληνίδα-δεκαοκτώ χρόνια μετά- και ας είναι σε πολλά καλύτερη από τους δηλωμένους ως Ελληνες κι αυτή κι η οικογένειά της

Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Οι περήφανοι όμως έλληνες καταδρομείς, τα σκληρά εκπαιδευμένα βατράχια, μουγκανίζουν και βρυχώνται. Αποσπούν το βλέμμα από την αριστεύσασα με άδεια παραμονής. Η εθνική ταπείνωση που όλες αυτές τις μέρες δέχονται ως επί προσωπικού, ο πληγωμένος καταναλωτής, ο άρρωστος δανειολήπτης με τα δανεικά κι αγύριστα όνειρα, στα δικά τους μάτια βρίσκει τώρα τον ένοχο. Φταίει ο Αλβανός, ο Σκοπιανός κι ο Τούρκος για το κατάντημά μας. Κανένα δίκιο αυτοί; Κανένα έλεος εμείς! Θα τους πιούμε το αίμα λοιπόν, θα τους γδάρουμε, θα τους τυραννήσουμε μέχρι θανάτου. Στο τέλος θα τους βάλουμε να προσκυνήσουν και το σταυρό. Αξια παιδιά -τρισέγγονα του Βασιλείου του καλουμένου και Βουλγαροκτόνου:

Ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου
το νοικοκυρεμένο σπίτι μπαίνει-
αόρατος, άϋλος- ο Θεόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι.

Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ σε άρθρο συνεργάτη της ΟΔΟΥ που σε προηγούμενο φύλλο (φ. 534, Κ.Π. Καβάφης, Ποιητικά και Πολιτικά) όχι φυσικά για να διαφωνήσω μα για να διασκεδάσω πιο πολύ τον -παράλογο κατ’ εμέ- φόβο που εκφράζει ο συγγραφέας του κειμένου, πως τον Καβάφη και την ποίησή του τάχα θα επιχειρήσουν να μας τον στερήσουν καραδοκούντες σφετεριστές (εν προκειμένω «οι αραπάδες»). Θα υπογραμμίσω κι εγώ λοιπόν πως ο Καβάφης -Κωστής Πέτρου Φωτιάδης Καβάφης- υπήρξε ΄Ελλην… Αλεξανδρινός

που κι ο ρυθμός κι η κάθε φράσις να δηλούν
που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός

ο οποίος έζησε και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εκλεκτό μέλος ανάμεσα στους κόλπους της ελληνικής παροικίας. Η Αλεξάνδρεια εξακολουθεί να παραμένει Αιγυπτιακή και η Αίγυπτος φυσικά -εις πείσμα των καιρών και της Γεωγραφίας- Αφρικανική χώρα. Η ελληνική παροικία και εκεί όπως και αλλού εκφυλίσθηκε και τώρα πνέει τα λοίσθια, αφήνοντας την σημαντική δική της ιστορία και τώρα πια μια τελευταία αναλαμπή. Μαζί της ένα σωρό αξιόλογες και πολυπληθείς παροικίες όπως ή αγγλική και η γαλλική έσβησαν και χάθηκαν εκεί.
Είναι πράγματι ο Κ. Π. Καβάφης, ίσως μετά τον Εζρα Πάουντ, ο μεγαλύτερος Ποιητής του κόσμου στον 20ο αιώνα (κατ’ άλλους ο μεγαλύτερος κι ας έχει γράψει μονάχα 153 ποιήματα). Δεν υπήρξε μονάχα «Έλλην». Ήταν «Ελληνικός». Μ’ αυτήν την πανανθρώπινη και σημαντική για τον παγκόσμιο πολιτισμό σημασία της λέξης… Και για το λόγο αυτό ο Καβάφης ανήκει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Δεν χωράει η Ελλάδα έναν Καβάφη. Άλλωστε ο «περήφανος ελληνικός λαός» ούτε τον γνωρίζει σε βάθος ούτε αναφέρεται σ’ αυτόν (πλην φυσικά των «Θερμοπυλών» και της «Ιθάκης» που προσφέρονται σε αθρόα ιδεολογική εκμετάλλευση και σε ασύστολη παπαγαλία ή αντιγραφή για τις παλαιές εκθέσεις ιδεών των ελληνοπαίδων).

Ο Καβάφης με τα αδιάφορα σε μας διαπιστευτήριά του (οι χαμηλοί του τόνοι, η φιλοσοφική του διάθεση, η θλιμμένη του αναπόληση, ο σχεδόν επιτύμβιος λόγος του, η απουσία κραυγαλέας εμπάθειας ή επικού πνεύματος όπως επίσης οι γαργαλιστικές φήμες για την σεξουαλική του παρέκκλιση) δεν γίνεται ευρέως αποδεκτός. Ο Καβάφης λοιπόν ανήκει σ’ όσους ερώνται την ποίηση όχι σε όσους φυλάττουν κούφιες Θερμοπύλες. Δεν είναι προϊόν προς εκμετάλλευσιν των πολιτικών χαρτογιακάδων και των αγοραίων τύπων.
Κι άλλωστε η ποίηση που αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι Έλληνες πλέον είναι αυτά τα παραπάνω κακοφορμισμένα δίστιχα με την βαριά αποφορά καταγωγίου χασικλήδων ή ασύλου ολιγοφρενών και παραφρόνων που φωνούνται-κραυγάζονται εν χωρώ ακόμα και στις παρελάσεις των καλουμένων Εθνικών εορτών…

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαίν’ κι αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

ΔΗΜ. Θ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ποιοί είμαστε και πως μας βλέπουν…

Α ν τ ί λ ο γ ο ς

Αγαπητέ Νώντα,

Ευχαριστώ για το κείμενο («Ανθελληνικόν») που μου έστειλες και το οποίο με παρακίνησε να σου γράψω αυτή την απάντηση διατυπώνοντας σε έκταση κάποιες σκέψεις μου. Εσύ έχεις κύρια βάση εκπόρευσης τη λογοτεχνία και έντονη την έγνοια για προστασία των αδυνάτων κι’ εγώ έχω την ιστορία (Πολλά βιβλία μου είναι ιστορικά, όχι ότι λείπουν τα λογοτεχνικά, αλλά μάλλον τα ιστορικά είναι περισσότερα). H ενασχόλησή μου με την ιστορία δεν με κάνει λιγότερο συμπονετικό για τους αδύνατους - που πάντοτε συμπονούσα και συμπονώ- αλλά με γεμίζει σκεπτικισμό για διάφορες καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ίσως γι’ αυτό, συν τον παράγοντα της μεγαλύτερης ηλικίας μου, εξηγούνται οι διαφορές απόψεων. Σε πολλά συμφωνώ, ωστόσο θα ήθελα να σου μεταφέρω μερικές σκέψεις μου και ίσως ενστάσεις:

1. Σε μια πρόσφατη συζήτηση στην τηλεόραση (Καμπουράκης-Οικονομέας στο ΜΕGA) άκουσα ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να μην εκστομίστηκαν τα πράγματι απαράδεκτα τραγουδοσυνθήματα, γιατί στο βίντεο δεν φαίνεται να ανοίγουν το στόμα τους τραγουδώντας οι παρελαύνοντες κομάντος. Υπάρχει λοιπόν ένα ενδεχόμενο να έγινε κάτι σαν ηχητικό μοντάζ στην εικόνα, με σκοπό τη δημιουργία διακρατικής έντασης. Ήδη στην Αλβανία και τα Σκόπια σε σχετικές διαδηλώσεις έκαψαν ελληνικές σημαίες. Για την καιόμενη ελληνική σημαία θα μου πεις «εδώ την καίνε κάθε τόσο οι Έλληνες (χουλιγκάνοι αναρχοαριστεριστές κουκουλοφόροι), ξένοι διαδηλωτές δεν θα την κάψουν»; Άλλά και αν ακόμη ακούστηκαν πράγματι στην παρέλαση -και πάλι κακώς- τα εν λόγω συνθήματα, δεν νομίζω ότι η υπερβολική δημοσιότητα βοηθάει τη χώρα. Μας εκθέτει διεθνώς και είμαστε για πολλούς λόγους αρκετά εκτεθειμένοι, σε βαθμό που να γινόμαστε αντιπαθείς (βλέπε οικονομική διαχείριση των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τις ακριβές τιμές για τους τουρίστες και την κακή συμπεριφορά).

2. Όπως και να έχει η αλήθεια, τα συνθήματα που αναφέρονταν στους «Αλβανούς και Σκοπιανούς» είναι απαράδεκτα και αντιαισθητικά, οπότε είναι αδιανόητο να ακούγονται και μάλιστα σε παρέλαση. Όμως, το «έχω μια αδελφή, την αγαπώ πολύ, κλπ» δεν θα με πείραζε να ακουστεί, εφόσον και σήμερα καταπιέζεται η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία.

3. Δεν νομίζω ότι όζει το έθνος, αλλά όζει το σεσηπός σύγχρονο ελληνικό κράτος. Η σήψη βέβαια αρχίζει, όπως στα ψάρια, από το κεφάλι, δηλαδή εννοώ τους εκάστοτε κυβερνώντες, οι οποίοι, με σπάνιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουσες τον κανόνα, αναμίχθηκαν στην πολιτική, οι περισσότεροι, όχι για να προσφέρουν ανιδιοτελώς, αλλά για να τονωθεί το «εγώ» τους και να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους. Μια καταγραφή του «πόσα είχες πριν από την ανάμιξη στην πολιτική» και «πόσα έχεις τώρα» είναι αποδεικτικό του ισχυρισμού μου (και όχι το ανεκδιήγητο πόθεν έσχες όπως εφαρμόζεται).

4. Ασφαλώς δεν φταίνε οι Αλβανοί για το οικονομικό κατάντημα του ελληνικού κράτους, σίγουρα όμως μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι μεγάλης ολκής κλοπές -τοξικά ομόλογα, χρηματιστήριο- η κακή διαχείριση με απερίγραπτες σπατάλες (π.χ. κρατικές διαφημίσεις, ταξίδια πρωθυπουργού και υπουργών με συνοδεία στρατιά δημοσιογράφων, υπερκοστολογημένα Ολυμπιακά έργα και φιγούρες όπως το πανάκριβο σκέπαστρο του Καλατράβα), αλλά και ο κομματισμός -βλέπε Ολυμπιακή, ΟΣΕ, αγροτικούς συνεταιρισμούς. Οι απεργίες και οι καταλήψεις (άλλο αντιδημοκρατικό φρούτο και αυτό) δίνουν τη χαριστική βολή. Να μη ξεχνάμε επίσης το υπερτροφικό κράτος με τις στρατιές δημοσίων υπαλλήλων που τεμπελιάζουν, αλλά και απεργούν κάνοντας σαμποτάζ στην πολιτικά αντίθετή τους κυβέρνηση, και φυσικά μεταξύ άλλων επίσης τους ανορθολογικούς εξοπλισμούς και τα καθημερινά έξοδα για τις αναχαιτίσεις που γίνονται στον ουρανό του Αιγαίου. Οι Τούρκοι -λαός από το κέντρο της Ασίας που έφτασε στη γειτονιά μας και υποκατέστησε το εκφυλισμένο Βυζάντιο, το πολυεθνικό ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος που ο λαός του το ονόμαζε Ρωμανία- είχαν πάντοτε την τάση επέκτασης προς τα δυτικά (δυο φορές έφτασαν έξω από τη Βιέννη). Αυτόν τον επεκτατισμό ασκεί και τώρα η Τουρκία. Ο μακροχρόνιος στόχος της είναι να αποκτήσει όλη τη Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Προσπαθεί να γίνει μέσω της προπαγάνδας της πιστευτό ότι καταπιέζονται οι Έλληνες Μουσουλμάνοι (οι οποίοι πράγματι κάποτε δέχθηκαν καταπίεση, όχι όμως τώρα, αν σκεφτείς ότι τα παιδιά τους μπαίνουν με προνομιακό τρόπο στο πανεπιστήμιο και ως θρησκευτική κοινότητα ευημερούν) και μετά να αναλάβει η «νέα τάξη πραγμάτων» να μας βάλει στη θέση μας, όπως έγινε με τη Σερβία.

5. Η Ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας δεν εκφυλίστηκε, αλλά ενώ ανθούσε οικονομικά και πολιτιστικά εκδιώχθηκε από τον δικτάτορα Νασέρ που ήταν αριστερός εθνικιστής. Βλέπεις εθνικιστές δεν είναι μονάχα οι ακροδεξιοί, αλλά και οι αριστεροί, ο δε ημέτερος δικτάτωρ Παπαδόπουλος είχε ως πρότυπο τον Νασέρ (τελικά φαίνεται πράγματι υπάρχει η εκλεκτική συγγένεια των άκρων). Να μην ξεχνάμε το πως εκδιώχθηκε μετά το ιστορικό πογκρόμ του 1955 και η ελληνική κοινότητα από την Κωνσταντινούπολη.

6. Οι νεοέλληνες πλέον δεν ξέρουν να μιλάνε σωστά και υποφέρω απ’ αυτό το κατάντημα, γιατί είμαι αδιόρθωτος εραστής της ελληνικής γλώσσας σε όλες της τις μορφές. Θλίβομαι για το κατάντημα της παιδείας μας στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες της. Άριστα παίρνει η παιδεία μας μόνο στη δημιουργία συνδικαλιστών με περισσή θρασύτητα, οι οποίοι όταν ανδρωθούν, αλλά ενδεχομένως και νωρίτερα (βλέπε καταλήψεις σχολείων), θα ασκήσουν τη φθοροποιό δράση τους με σκοπό την προσωπική ανέλιξη. Η δε ανώτατη παιδεία επίσης ταλαιπωρείται, γιατί στους μεγάλους αριθμούς φοιτητών (η βαθμολογική βάση συνεχώς μειώνεται) χάνεται η ποιότητα και επιπλέον δημιουργείται ψυχολογία όχλου, ενώ παράλληλα η δράση των αναρχοαριστεριστών κάτω από την κάλυψη του λεγόμενου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αντιδημοκρατική, ασύδοτη και τρομοκρατική. Όμως, «Το χαμηλό επίπεδο παιδείας έχει άμεση επίπτωση στο χαμηλό επίπεδο των κυβερνώντων», γιατί, η αλήθεια είναι ότι αυτός ο λαός τους εκλέγει για να κυβερνήσουν και αυτοί με τη σειρά τους, αντί να κυβερνήσουν όπως πρέπει, ασελγούν πάνω στη χώρα (sic). Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο «χαμηλό επίπεδο παιδείας-ανάξιοι κυβερνήτες». Το πρόβλημα είναι το πως θα γίνει αυτό και ποιοι θα το κάνουν.

7. Ως προς την ελληνοποίηση των Αλβανών και άλλων οικονομικών μεταναστών. Το θέμα το βλέπω διαφορετικά. Οι ξένοι εισέβαλαν στην Ελλάδα λαθραία και παράνομα και ήδη έχουν φτάσει σε μεγάλο αριθμό ως πληθυσμός που κανείς δεν τον ξέρει ακριβώς. Το βέβαιο είναι ότι η ποιότητα των εισελθόντων από τα αφύλαχτα σύνορα δεν ήταν και η καλύτερη, έτσι αυξήθηκε πολύ η εγκληματικότητα, η οποία έχει και άγρια χαρακτηριστικά. Όχι ότι δεν υπάρχουν και Έλληνες κακοποιοί, αλλά η αναλογία των ξένων είναι πολύ μεγάλη, όπως φαίνεται και από την αναλογία τους στις φυλακές και από το καθημερινό αστυνομικό δελτίο. Νιώθω να καταπιέζομαι, όταν φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ, ακόμη και ως καλούμενος παθολόγος για να πάω σε σπίτι ασθενούς σε μια σκοτεινή γειτονιά. Τελικά αυτό που έγινε τα τελευταία χρόνια είναι «μαζικός εποικισμός» που πολύ λίγο διαφέρει από μια πολεμική εισβολή, και μάλιστα δεν έχει -με τον τρόπο που έγινε- πολεμικό κόστος για τον εισβολέα.

8. Όλοι οι βόρειοι και ανατολικοί γείτονές μας βλέπουν την Ελλάδα όπως ο πεινασμένος βλέπει ένα αχνιστό καρβέλι ψωμί. Επιπλέον, είμαστε για όλους τους ξένους ένα «οικόπεδο – φιλέτο» κατά την ορολογία της πιάτσας και μας ζηλεύουν. Για αυτόν τον λόγο χρειάζεται ο στρατός, τα τανκς, το ναυτικό και τα αεροπλάνα. Φυσικά κάθε στρατός αποτελεί έναν ολοκληρωτικό οργανισμό, αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει. Λειτουργεί με διαταγές και όχι με ψηφοφορίες. Αυτό είναι αναγκαίο κακό. Παράλληλα απαιτείται ιδιαίτερη ενίσχυση των παραμεθόριων περιοχών, ώστε να ενισχυθεί ο τοπικός πληθυσμός και να υπάρχει υψηλό εθνικό φρόνημα. Το ερώτημα είναι: τα βλέπουν αυτά οι κυβερνώντες που οι περισσότεροι ζουν στην πολυτέλεια των βορείων προαστίων των Αθηνών και η θεωρία του «πολιτικού κόστους» είναι για αυτούς το προέχον;

9. Αυτή την εποχή στην Ελλάδα έχουμε πολλά προβλήματα: τεμπελιά, μαλθακότητα, ναρκωτικά, γεμάτα τα «κηφηνεία» από φοιτητές που δεν μελετούν και από ανέργους που τρώνε τα λεφτά των γονιών τους πίνοντας φραπέδες, προτίμηση της ήσσονος προσπάθειας, εγκληματικότητα, αποθέωση της αποφυγής του πολιτικού κόστους. Βλέπουμε να κινδυνεύει η εδαφική κυριαρχία μας και δεν υπάρχει η απαιτούμενη αντίσταση που θα θωρακίσει το εθνικό φρόνημα. Οι μάνες σήμερα κλαίνε, όταν τα παιδιά τους πηγαίνουν στον στρατό για τους εννέα μήνες που διαρκεί πλέον η στρατιωτική θητεία, αντί να θυμηθούν το «ή ταν ή επί τας» των προγόνων μας.

10. Θέλοντας και μη, οι Έλληνες είναι θρησκευτικά –στην ουσία ή μόνο στα χαρτιά- χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι περισσότεροι μετανάστες μας είναι μουσουλμάνοι. Δεδομένου του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού, η αύξηση των μουσουλμάνων στην Ελλάδα δεν προοιωνίζεται καλών εξελίξεων. Το πολιτιστικό επίπεδο των μουσουλμανικών χωρών είναι τραγικό, χώρια που όλες έχουν δικτατορικά καθεστώτα. Το πράγμα το βλέπω -σκεπτόμενος ιστορικά- με προοπτική ολίγων δεκαετιών. Για όλους αυτούς τους λόγους παρακολουθώ με πολύ σκεπτικισμό τις εξελίξεις. Οι Αμερικανοί, αποτελούντες νέο έθνος, αμάλγαμα πολλών εθνοτήτων, θέλουν να μην ξεχωρίζουν έθνη στην Ευρώπη, αλλά να δημιουργηθεί μια πολυ-πολιτισμική Ευρώπη. Θα το δεχόμουνα, αν αυτό ήταν ευκαιρία για να γίνουμε οι Έλληνες καλύτεροι, αλλά με την ποιότητα των εισερχόμενων στη χώρα λαθρομεταναστών πολύ ανησυχώ.

Η ανθρωπιστική παιδεία -που για χρόνια δεχόμασταν έστω και με ακατάλληλο τρόπο- μας έκανε περήφανους για του προγόνους μας και αρκετά αρχαιολάτρες. Τώρα τα παιδιά διαβάζουν στην ιστορία λίγες αποσπασματικές περιγραφές κάτω από το βλέμμα της μεγάλης υπερατλαντικής μας φίλης που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για τη νέα γραφή της ιστορίας. Όμως, αν δεν γνωρίζουμε την πραγματική ιστορία μας χάνουμε την εθνική μας ταυτότητα.
Τελικά, σήμερα ποιοι είμαστε και πως μας βλέπουν οι ξένοι; Πολλοί
νομίζουν ότι μας βλέπουν με τη χειρονομία της Αφροδίτης στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού. Δεν έχουν ίσως άδικο.
Η γλώσσα μας βάναυσα προσβάλλεται και εκχυδαΐζεται. Η περηφάνια μας χάνεται. Η αξιοπρέπεια κρύβεται γιατί ντρέπεται. Το θρυλικό μας φιλότιμο υποχωρεί. Η ηθική μας καλλιεργείται με την εθνική πορνοστάρ.

H νεολαία ασκείται στο σπορ του homo cafeterious και παίρνει πρωινό στη 1μμ. Οι αγρότες έχουν γίνει υπέρβαροι -ιδίως οι συνδικαλιστές τους- περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι μη έχοντες παίρνουν.... διακοποδάνεια και με μια νέα πιστωτική κάρτα ξεχρεώνουν την προηγούμενη! Η Ελλάδα αναστενάζει συρόμενη στα οικονομικά fora, αλλά ελπίζει. Όμως αφελληνιζόμαστε. Αν δεν είμαστε άξιοι για κάτι καλύτερο, αν αυτό μας άξιζε, τότε «εμπρός, αφελληνισμός εδώ και τώρα»! Το ερώτημα είναι τι προτιμούμε; Και για να παραφράσω λίγο τον Καβάφη:

Μήπως η πτώσις είναι βεβαία;
Μήπως έχει ήδη συντελεστεί;
Μήπως πρέπει ν’ αρχίσει
ο θρήνος;
Ή δεν μας νοιάζει για να κλαίμε
και πρέπει να χαρούμε;


Σχετικά κείμενα:

23.4.10

ΟΔΟΣ: Το τεζιάχι

Η φωτογραφία, με τα φορτωμένα σε κλούβα αυτοκινήτου και στοιβαγμένα πολύχρωμα σακκουλάκια με φασόλια γίγαντες, χωρίς ίχνος τυποποίησης, ελέγχου ποιότητας και βάρους, εφαρμογής υγειονομικού κανόνα, ή κάποιας προσπάθειας που να αναβαθμίζει την ποιότητα ακόμη και να προστατεύει το καταναλωτικό κίνημα, λήφθηκε στην Καστοριά. Και δεν προέρχεται από κάποιο εξωτικό προορισμό όπου οι ιθαγενείς μπορούν να ανταλλάσσουν την περιορισμένη και πτωχή συνήθως αγροτική παραγωγή τους, ή να την διαθέτουν στο υποτυπώδες εμπόριο και στους καταναλωτές, ούτε ανήκει στις παρυφές της αγοράς του Αλ Χαλίλι.

Αντίθετα το θέαμα -και δεν είναι το μοναδικό- προβάλλεται καθημερινά, όλες τις ημέρες και ώρες της εβδομάδος, μπροστά (απέναντι για την ακρίβεια) από το κτήριο της Νομαρχίας και του νομάρχη Καστοριάς και κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το πολιτικό γραφείο της κ. Π. Μπουζάλη, τ. βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας η οποία παρεμπιπτόντως πύκνωσε εσχάτως τις δράσεις της καθ’ υποκατάσταση των θεσμικών υπευθύνων, και νομίζοντας ότι με την διατήρηση της στην επικαιρότητα θα συμβάλλει στην επανεκλογή της -την οποία βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πειστικά. Επανδρώνει ακόμη και τηλεοπτικά panels που ασχολούνται επί παντός επιστητού, με decor μπιζού και άλλα φθηνά κοσμήματα.

Όμως το απαράδεκτο θέαμα της φωτογραφίας, αφορά τον κ. νομάρχη Καστοριάς. Ούτε την τ. βουλευτή, ούτε βεβαίως τον αγρότη ο οποίος προφανώς εξ ανάγκης αξιώνει να κάνει με τον τρόπο αυτό πράξη το γνωστό από το παρελθόν σύνθημα «υπήρχε μια καλλίτερη Ελλάδα, και την θέλαμε». Που ανήκει στην αγνοούμενη Νέα Δημοκρατία, του πάντοτε σιωπηλού τ. πρωθυπουργού.

Σε μια εποχή που υποτίθεται ότι αλλάζουμε για να μην βουλιάξουμε, που τίθενται κανόνες, περιορισμοί, όρια και απαγορεύσεις, που κραδαίνονται Φ.Π.Α. και βαρειές ταμειακές μηχανές, για κάθε μέρα και κάθε νύχτα και για κάθε ευρώ που δαπανάται, που επιβάλλονται κανόνες διαφάνειας, υγιούς ανταγωνισμού και ισότιμης μεταχείρισης ο κ. νομάρχης Καστοριάς δεν μπορεί δυστυχώς να αντισταθεί ούτε να αποκρούσει και να απορρίψει τα αιτήματα που αποσκοπούν σε διακριτική μεταχείριση των «τυχερών».

Διότι έστω κι’ αν διαθέτει, ως αναχρονιστικό κατάλοιπο του παρελθόντος της βουκολικής και αγροτικής Ελλάδος, το σχετικό δικαίωμα παροχής άδειας υπαίθριου πωλητή, όφειλε όχι μόνο να απορρίπτει αυτές τις απαράδεκτες αιτήσεις των ιδιωτών να μετατρέπουν την Καστοριά σε πανηγύρι, αλλά και να επιβάλλει κυρώσεις σε όσους παραβιάζουν το δικαίωμα των άλλων να απολαμβάνουν σύμφωνα με την φύση και τον προορισμό τους, τα στοιχειώδη κοινόχρηστα, όπως τα πεζοδρόμια και οι παραλίες. Και σε όσους κερδίζουν σε βάρος του δίκαιου και νόμιμου ανταγωνισμού. Σε βάρος των άλλων.

Μπορεί ο καθένας να κατεβάσει το τεζιάχι, ή την bonis του και να πωλεί στους περαστικούς υπαίθρια, πορτοφολάκια, γούνινες παντόφλες, ή παλτά και ζακέτες; Μπορεί ο κουρέας να εξυπηρετεί την πολυπληθή πελατεία του δίπλα στην λίμνη; Ο κρεοπώλης να πωλεί τηγανιά, και ο ταβερνιάρης να μετατρέψει τον χώρο δίπλα στο φασολάδικο, σε καπηλειό; Προφανώς δεν μπορεί γιατί το αντίθετο θα ήταν παράλογο. Όχι λιγότερο από το να λειτουργεί κινητό περίπτερο σε ημιφορτηγό, που πωλούνται δεκάδες σακκούλες με γίγαντες που ζυγίζουν τρία μόλις κιλά.

ΒΑΣ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ο Καλλικράτης τώρα ξεκίνησε

Τελικά σε αυτήν την χώρα όλα γίνονται ανάποδα. «Πρώτα βάζουμε τα παπούτσια και μετά θέλουμε να βάλουμε τις κάλτσες»! Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μετά απορούμε γιατί δεν μπορούμε να τις βάλουμε. Αντί να ξεκινήσει από την αρχή η κυβέρνηση από το τι θέλει και γιατί το θέλει με την διοικητική μεταρρύθμιση και να βγάλει τα βασικά θέματα στο προσκήνιο, όπως έκανε τις τελευταίες ημέρες, έβγαλε ένα κείμενο γενικόλογο και χωρίς να μπαίνει στην ουσία των θεμάτων. Αποτέλεσμα να κυριαρχήσει επί μακρό μια αριθμομαντεία, ένα πόκερ αριθμού δήμων. Θα είναι δύο, τρείς ή και περισσότεροι; Να είναι δύο. Γιατί να είναι δύο; Πόσοι; Να είναι τρείς. Γιατί τρείς; Να είναι τέσσερις. Και πάει λέγοντας.

Η ουσία είναι όμως άλλη. Αν μελετήσει κάποιος και διαβάσει τις αρμοδιότητες από το ογκώδες σχέδιο του «Καλλικράτη », θα αρχίσει να σκέφτεται το εξής απλό. Καλά θέλω το χωριό μου να μείνει δήμος. Όμως αυτός ο δήμος πρέπει αύριο να διεκπεραιώσει την τάδε αρμοδιότητα .Με αυτούς τους υπαλλήλους που έχει τι μπορεί να κάνει; Έχουν την ικανότητα; Τι θα κάνει αύριο όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τις αρμοδιότητες αυτές; Ποιοι θα τις διεκπεραιώσουν; Θα γίνουν μετατάξεις και πότε; Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ δήμων πάνω από δέκα χιλιάδες, και οι πάνω από δέκα χιλιάδες θεωρούνται κατά κάποιο τρόπο μεγάλοι δήμοι. Στους πρώτους περιλαμβάνονται επιτροπές που δεν υπάρχουν στους δεύτερους. Υπάρχουν θέματα οικονομικά, γεωργικά κτηνοτροφικά, νέες αρμοδιότητες που τώρα ασκούνται από την νομαρχία. Επίσης χρειάζεται ένας τεράστιος αριθμός υποψηφίων για να γίνει ένας συνδυασμός. Ανακατανέμονται αρμοδιότητες στα τοπικά συμβούλια και άλλα πολλά. Όλα είναι βασικά. Και θέλουν μελέτη. Διάβασμα ένα προς ένα. Και απαντήσεις στο καθένα. Γιατί στην βράση κολλάει το σίδερο. Τώρα μπορεί να αλλάξει κάτι αν είναι στραβό, τώρα μπορεί να βελτιωθεί κάποια πρόταση. Αν κάνουν λάθος και αργότερα φανεί στην πορεία ότι κακώς πήγαν σ’ αυτό τον δήμο και όχι στον άλλο, θα τους βρίζουν οι επόμενοι και κυρίως τα παιδιά τους. Το θέλουν; Φυσικά όχι. Επειδή αύριο λοιπόν θα είναι αργά, τα δημοτικά συμβούλια και οι υπάλληλοι πρέπει να αρχίσουν διαβούλευση, οι τοπικοί φορείς, οι σύλλογοι, μεμονωμένοι πολίτες που πονούν τον τόπο τους να αρχίσουν αμέσως μία καλοπροαίρετη συζήτηση πάνω στα θέματα του σχεδίου νόμου, και κατόπιν να προχωρήσουν στο χωροταξικό και να απαντήσουν πόσους δήμους χρειαζόμαστε. Τώρα υπάρχουν δεδομένα. Θέλει κόπο αλλά αξίζει να ασχοληθεί κάποιος. ς κάνουμε και μια φορά το σωστό. Είπαμε πρώτα τις κάλτσες, μετά τα παπούτσια.

ΥΓ. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα ακούσει την φωνή της λογικής και θα απομονώσει την στείρα, σκληρή κομματική σκοπιμότητα. Σ’ αυτή την περίπτωση ξεχάστε το άρθρο, δεν χρειάζεται.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στον πατέρα μου

Πολυαγαπημένε μου πατέρα,

Πέρασε κιόλας μια βδομάδα από τη μέρα που μιλήσαμε για τελευταία φορά. Μία εβδομάδα κι εγώ αντέχω και ζω, ενώ πίστευα –συγχώρα με γι’ αυτό- πως δε θα το άντεχα να σε χάσω. Κι όμως, νάμαι και συνεχίζω κι ας μου λείπει βαθιά κι αξεπέραστα η μεστή σου κουβέντα κι ας μου λείπει η φωνή σου∙ αυτή η ωραία και δυνατή σου φωνή εξαιτίας της οποίας, όχι πριν από πολύ καιρό, σε ευχαρίστησε ευγενικά κάποιος ενορίτης σου, λέγοντάς σου: «Σε ευχαριστούμε για τις ωραίες Λειτουργίες που μας χάρισες».
Πατέρα μου,
Τελευταία ζούσες αποτραβηγμένος και αυτό σ’ έκανε να νομίζεις πως ο κόσμος σε είχε ξεχάσει. Όμως όχι! Κάθε άλλο μάλιστα. Το απέδειξε όλο αυτό το σεβαστό πλήθος που σε αποχαιρέτησε (θα ήταν μεγάλη αχαριστία να μη μνημονεύσω και τον τελείως ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο σε αποχαιρέτησε το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων στην Καστοριά), το απέδειξε κυρίως το πώς σε αποχαιρέτησε: Όλα τα λόγια, τα δάκρυα των ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζαμε εμείς η οικογένειά σου έδειχναν την αγάπη τους για σένα. Κι ίσως και άλλα συναισθήματα που μονάχα οι ίδιοι γνωρίζουν.
Αλλά δεν ήταν μονάχα τα λόγια που έμειναν κρυφά. Με όλα τ’ άλλα λόγια, τα φανερά σχηματίστηκε το παζλ της ξεχωριστής σου προσωπικότητας, για την οποία καμαρώναμε εμείς, αγνοώντας πως και οι άλλοι γνώριζαν∙ πως σε γνώριζαν.
Δεν είναι ένα υπερβολικό λόγω της φόρτισης εγκώμιο αυτά που θα πω για σένα. Είναι η απλή απλούστατη αλήθεια για το ποιος είσαι. Γιατί ήσουν ένας ιερέας που πίστευε όλα όσα έλεγε για το Θεό όλα αυτά τα χρόνια που Τον υπηρετούσε. Σε διέκρινε μια θαυμαστή συνέπεια λόγων και πίστης. Ατράνταχτη απόδειξη τα τελευταία σου λόγια, όταν, βλέποντάς μας όλους μαζεμένους γύρω σου, μας έδωσες «οδηγίες προς ναυτιλλομένους», όπως πολύ χαρακτηριστικά είπες, συμπληρώνοντας:
«Όταν πεθάνω, να μη με κλάψετε πολύ. Γιατί κι ο θάνατος είναι ζωή».
Όχι «ο θάνατος είναι μες στη ζωή», όπως λέμε όλοι μας συνήθως, αλλά «είναι ζωή».

Έφυγες από κοντά μας Μεγάλη Πέμπτη, αποχαιρετώντας μας μ’ αυτά τα εξόχως αναστάσιμα λόγια. Κι εμείς που πιστεύαμε έτσι κι αλλιώς στην Ανάσταση, πιστέψαμε μετά πολλές φορές περισσότερο. Δε γινόταν αλλιώς. Κι έπειτα –πολύ σημαντικό αυτό- μας δυνάμωσες απίστευτα μ’ αυτό σου το μήνυμα. Μας έδωσες την ελπίδα και την αισιοδοξία, όπως έκανες πάντα και σε όλους. Και δεν ήταν μια ελπίδα έωλη∙ ήταν βασισμένη στα δυνατά σου πιστεύω. Έτσι στήριξες όλα αυτά τα χρόνια τα δύσκολα και την πονεμένη μας μάνα∙ το ‘λεγες μπροστά μας, το ακούγαμε κι εμείς και απορούσαμε πώς το ‘λεγες: «Πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό για τα χρόνια που μας χάρισε το παιδί γερό. Και να δεχόμαστε αγόγγυστα την ασθένεια». Προσπαθούσα να εξηγήσω το από πού αντλούσες αυτήν τη δύναμη κι έβρισκα πάντα δύο εξηγήσεις: την απόλυτη εμπιστοσύνη σου στο Θεό, καθώς χρόνια ολόκληρα το έψαλλες ο ίδιος –«και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»- και το αίσθημα της ευγνωμοσύνης που σε χαρακτήριζε σε όλη σου τη ζωή. Και, καθώς ήσουν άνθρωπος που εκδήλωνε όλα του τα συναισθήματα και φανέρωνε κάθε του σκέψη, εμείς η οικογένειά σου γνωρίζαμε όλα τα πρόσωπα που ευγνωμονούσες και αγαπούσες ταυτόχρονα∙ από τη συγχωριανή σου δασκάλα εξαιτίας της οποίας έμαθες γράμματα, μέχρι τους αγαπημένους σου φίλους –που ήταν πολλοί και καλοί σου φίλοι- μέχρι τα πνευματικά σου παιδιά, που σε αγαπούσαν και σε φρόντιζαν σαν πραγματικό τους πατέρα, μέχρι τους αγαπημένους σου ενορίτες –ανάμεσά τους κι οι «ανώνυμοι» δωρητές, που σου έδιναν με «απόλυτη εμπιστοσύνη» (αυτό έλεγαν) ακόμη και τεράστια ποσά, για να τα διαχειριστείς εσύ όπως έκρινες- τους ενορίτες σου, λοιπόν, που έλεγες και ξανάλεγες πως δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να σε συναντήσουν στο δρόμο και να μη σταματήσουν να σε πάρουν και να σε μεταφέρουν όπου ήθελες. Ούτε μία.

Κι όπως τα ‘λεγες και τα ξανάλεγες για να ξέρουμε κι εμείς, μα και για να μην πνίγεσαι από το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, έτσι πνιγόσουν κι από την αχόρταγη διάθεσή σου να βοηθάς τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπούσες κι εκτιμούσες πολύ, καθώς τον θεωρούσες «τον έμψυχο ναό του Θεού», όπως χαρακτηριστικά έλεγες. Βοηθούσες τους ανθρώπους πάντα κι όχι μόνο μετά που έγινες ιερέας. Από 25χρονο παλληκαράκι, τότε που βρέθηκες στην Αυστραλία, που έκανες δεύτερη πατρίδα σου –μετά την πρώτη σου ασύγκριτη και μοναδική και υπέρλαμπρη μέσα σου, την Ελλάδα- δούλευες εξοντωτικά τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα κατέβαινες στο λιμάνι και υποδεχόσουν εσύ τους από δω μετανάστες που δεν είχαν κανέναν να τους περιμένει. Πάντοτε καταλάβαινες βαθιά κάθε άνθρωπο αναγκεμένο, έμπαινες αυτόματα στη θέση του. Αυτό σε χαρακτήριζε έντονα. Γι’ αυτό και όποιος σου ακουμπούσε το πρόβλημά του εσύ το ‘παιρνες επάνω σου, φερόσουν σαν να ήταν αποκλειστικά δικό σου πρόβλημα. Και βασανιζόσουν γιατί ταυτιζόσουν απόλυτα με τον πάσχοντα συνάνθρωπό σου.

Ήσουν αχόρταγος όχι στα χρήματα, αφού για είκοσι ολόκληρα χρόνια ήσουν ο Γραμματέας της Ι. Μητρόπολης Φλώρινας αμισθί (σου έφτανε ο μισθός του ιερέα), αλλά στο να βοηθάς, εσύ που είχες βοηθήσει τόσο και τόσους ανθρώπους. Μέχρι το τέλος ζήλευες πολύ αυτούς που ένιωθες πως σε είχαν ξεπεράσει σ’ αυτό. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.
Εκφραζόσουν. Εξέφραζες, όπως το θυμό σου, και κάθε σου σκέψη. Έτσι, ό,τι καλό συναντούσες το εκθείαζες φωναχτά. Πίστευες ότι το καλό πρέπει να επαινείται για να υπάρξουν μιμητές του (αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επικοινωνώ μαζί σου δημόσια∙ άλλωστε, «ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον αλλ’ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία» κι εσένα οικία σου δεν ήταν μονάχα το σπίτι σου). Και δε σιωπούσες ποτέ μπρος στο άδικο. Πίστευες πως η σιωπή στις περιπτώσεις αυτές είναι συνενοχή. Και μπορεί η συμπαράστασή σου στον αδίκως διωκόμενο να σου στοίχιζε αλλού, το βέβαιο όμως είναι πως κέρδιζες από το Θεό, αφού «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται».
Έτσι κέρδισες έναν ακόμη γιο. Και χάρισες σε μας έναν αδερφό, που εδώ και μία εβδομάδα έγινε από αδερφός αδερφότατος. Γιατί μοιραστήκαμε μαζί του τις τελευταίες σου στιγμές –τότε δεν ξέραμε πως ήταν οι τελευταίες- και μου έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να σε χαϊδέψω τρυφερά, όπως ποτέ άλλοτε, για να νιώσεις όμορφα με τα χάδια μας, όπως είπε Και σε χάιδεψε κι ο ίδιος τόσο τρυφερά, αυτός ο πολύ ευγνώμων ιερωμένος αδερφότατός μας, ο ένας ακόμη γιος σου.
Και πάλι, μετά από υπόδειξη δική του, που για μας ήταν εντολή, όλη την τελευταία νύχτα που σε είχαμε κοντά μας, εξουθενωμένοι από τον πόνο για την ξαφνική σου αναχώρηση, σε συντροφέψαμε διαβάζοντας ολόκληρο το ψαλτήρι. Κι ας έσπαζε η φωνή του μικρού και πολυαγαπημένου σου γιου, όταν ο ψαλμωδός έλεγε: «ότι εξεκαύθη η καρδία μου και οι νεφροί μου ηλλοιώθησαν» κι ήταν σαν να περιέγραφε αυτό ακριβώς που ένιωθε κι ο ίδιος εκείνη τη στιγμή. Αλλά πεισματάρης κι αυτός και αγωνιστής όπως κι εσύ, ο Πόντιος πατέρας του, δεν κατέθετε τα όπλα και συνέχιζε.

Κάπου εδώ, όμως, πολυτιμότατέ μου πατέρα, θα σε αφήσω. Δηλαδή θα διακόψω για λίγο, γιατί ξέρω πως εμείς οι δυο δε θα τελειώσουμε ποτέ. Δε θα σταματήσουμε ποτέ να τα λέμε, όπως τα λέγαμε πάντα όταν ήσουν κοντά μας. Άλλωστε σου το είχα υποσχεθεί πολύ πριν το διαβάσω στον Δαβίδ:
«Εάν επιλάθωμαί σου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ».
Και κάτι τελευταίο για την ώρα: ξέρω πως θα σε στενοχωρήσω αν σου εξομολογηθώ πως φοβάμαι χωρίς εσένα. Αλλά, όταν άκουγα τα ασπρομάλλικα αγαπημένα σου αδέρφια να λένε πως έχασαν το στήριγμά τους, εσένα, αναρωτιόμουν τι να πούμε τότε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Όμως, απ’ την άλλη, μας έχεις αφήσει όλες αυτές τις έμπρακτες διδαχές σου∙ αυτές που σ’ όλα μας τα χρόνια φύτευαν μέσα μας δύναμη, αγωνιστικότητα, ελπίδα άσβεστη.
Με την πίστη πως από κει ψηλά θα έχεις τη δύναμη να μας προστατεύεις όλους περισσότερο
Η κόρη σου
Σόνια

Υ.Γ.: Πατέρα μου, με έλεγες πάντα με απέραντη τρυφερότητα «κοριτσάκι μου» κι εγώ που κοντεύω τα 50, ζώντας προστατευμένη κάτω από την πλατιά ομπρέλα της προστασίας σου, ένιωθα πως δεν είχα μεγαλώσει ακόμα. Από τη Μ. Πέμπτη, όμως, νιώθω πως μεγάλωσα ξαφνικά, απότομα. Ευχαριστώ το Θεό που τόσο πιστά υπηρέτησες, γιατί μου χάρισε για πατέρα μου εσένα. Δεν παύω να πιστεύω πως εσύ θα εξακολουθήσεις να με προστατεύεις και δε θα πάψω ποτέ να το πιστεύω…

Σημ: Το γράμμα αυτό δημοσιεύεται και στην καστοριανή ΟΔΟ, γιατί απλούστατα είναι αδύνατον να προχωρήσω σε επόμενο κείμενο, χωρίς να μοιραστώ μαζί σας το συγκλονισμό της ψυχής μου. Άλλωστε, από δω και πέρα τίποτε πια δε θα ‘ναι όπως πρώτα. Γιατί απλώς δε γίνεται να ‘ναι όπως πρώτα…

21.4.10

ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΖΗΜΑ: Café Kastoria

Είναι ένας τύπος βιρτουόζος που οι Καναδοί αποκαλούν «Έλληνα Θεό της Κιθάρας». Μεγάλωσε στην Danforth Avenue του Τορόντο, με souvlaki και greek salad και σήμερα στα 41 του κάνει θραύση στην συμπαθή αχανή χώρα των δασών, των ξυλοκόπων, του Κεμπέκ και του Βανκούβερ.

Στην αρχή αρχή, σερφάροντας στο YouTube, αναζητώντας με τη λέξη κλειδί «kastoria», έπεσα πάνω στην κλασική του κιθάρα που ακουγόταν μεταξύ φλαμένγκο, σάουντ-τρακ ελληνικής ταινίας του ‘60 και Paco De Lucia. Η μουσική του για τους Καναδούς, που γεμίζουν τα στάδια και τις συναυλίες, είναι «μεσογειακή, εύθυμη». Αν και αυτό το είδος δεν ήταν ποτέ πολύ του γούστου μου, κάτι με είλκυσε. Η απόδημη ελληνική επιμονή για επιτυχία, το τέμπο που θύμιζε κέφι σε ελληνική ταβέρνα, η εικόνα του μετανάστη; Ή η ίδια η μουσική;

Τον παρακολουθώ σε δύο βιντεάκια, προ κοινού, να προλογίζει το κομμάτι του «Café Kastoria», λέγοντας: «είναι μια μικρή, όμορφη πόλη στη Βόρεια Ελλάδα, από την οποία κατάγομαι, και έχω πολλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, όταν πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα» Είναι η πιο επιτυχημένη σύνθεσή του. Café Kastoria.

Πριν λίγα χρόνια, διαβάζω, ένας ράπερ ονόματι R. Kelly έκλεψε μουσικό χασαποσέρβικο μοτίβο από τη σύνθεσή του «Φαντασία» και το τοποθέτησε αυτούσιο στο χιλιοπουλημένο χιτ «Φιέστα». Η συνέχεια αμερικάνικη: δικαστήρια, νίκη του Έλληνα. βιρτουόζου, οικονομικά ανταλλάγματα.

Συνεχίζω την έρευνα. Γεννήθηκε το 1969 από μετανάστες Έλληνες γονείς, η εργατικότητα του είναι παράγοντας της επιτυχίας του, υπολογίζεται ότι έχει πουλήσει πάνω από 500.000 cd, έκανε πρόσφατα ένα πολυσυζητημένο κιθαριστικό jazz-latin τρίο με τους Rik Emmett (των Triumph, τους θυμάται κανείς;) και Oscar Lopez, συνδέεται φιλικά με την σκηνοθέτιδα του «Γάμος αλά ελληνικά», γενικώς διαπρέπει.

Όσο γράφω, ακούω τη μουσική του. Οι συνθέσεις του, κυρίως οργανικές δίχως φωνή, έχουν τίτλους όπως: «Μεσογειακή κοπέλα», «Τσιφτετέλι», «Αθήνα», «Σαντορινιό Ηλιοβασίλεμα», «Δήμητρα», «Ρετσίνα», «Πανσέληνος». Υπότιτλος σε ένα άλμπουμ: «Μουσική για τις διακοπές». Ίσως αφελείς για το σαθρό στερέωμα των εντεχνόφιλων της πατρίδας. Εμένα απλώς μου θυμίζουν ελληνοαμερικανική αθωότητα και λίγο ρεμπέτικο. Ψάχνω εμφανίσεις του: φολκ φεστιβάλ, μεγάλες αίθουσες του Καναδά, sold out συναυλίες. Βρίσκω και μια περσινή συνέντευξή του.«..H μουσική μου έχει στοιχεία latin, ελληνικά, τζαζ. Σέβομαι τους μεγαλύτερους σε ηλικία και ποτέ δεν θεωρώ καμιά επιτυχία δεδομένη… Όνειρό μου είναι η πρώτη μου συναυλία στην Ελλάδα να γίνει στην Καστοριά….δεν είχα ακόμη την ευκαιρία».

Περνάω στο σάιτ και το βιογραφικό του: η ιστορία επιτυχίας του στον Νέο Κόσμο, η αρχική απόρριψη από τις εταιρείες παραγωγής δίσκων, η αδερφή του που πουλούσε σε τραπεζάκι τα πρώτα cd στις εμφανίσεις του, το ταξίδι στη Σαντορίνη και η έμπνευση. Σπούδασε νομικά, έπαιζε σε ελληνικούς γάμους τα Σαββατοκύριακα, είχε ροκ μπάντες, έκανε ό,τι απίστευτη δουλειά έβρισκε στα 25 του…..

Νιώθω συμπάθεια. Ο Pavlo (έτσι, δίχως s), που θα μπορούσε να ήταν και Λατίνος Pablo, χαμηλού αναστήματος και κάπως μελαψός, δεύτερη γενιά μεταναστών, ντυμένος με κολλητά μαύρα γιλέκα και κόκκινα πουκάμισα, συνθέτει και παίζει κιθάρα γρήγορα και εντυπωσιακά, ανεβάζει ενίοτε οχτώ χορεύτριες στη σκηνή και διασκεδάζει με έθνικ τόνους τους πολυπληθείς πλέον θαυμαστές του.

Ο επίλογος έμελλε να με ταράξει. Τηλεφώνησα τη θεία μου στο Τορόντο προκειμένου να συλλέξω πληροφορίες για τον επιτυχημένο μετανάστη. Ήταν αυστηρή: «..Καλά δεν τον θυμάσαι τον Παύλο, δεύτερος ξάδερφός μου ο πατέρας του, γούνα δούλευε, τρίτο ξάδερφο τον έχεις, πολύ καλό παιδί, όποτε τον συναντάω όλο δίσκους μου δίνει, από τότε που έπιασε αυτή τη δουλειά έγινε διάσημος, καλά δεν θυμάσαι το ’85 που ήρθατε και πήγαμε και σπίτι τους; Μια Πορτογαλίδα έχει πάρει, χώρισε από την πρώτη του γυναίκα..»

Κι ήρθε το αυγουστιάτικο απόγευμα εικοσιπέντε χρόνια πριν, μια φθηνή κιθάρα στη χλόη κι ένας μακρυμάλλης έφηβος στην πίσω αυλή των Ελλήνων του αμερικανικού ονείρου, ήρθε η αντηλιά και η ερημιά που αναδίδουν η πεδινή ομοιομορφία της πόλης και τα σπασμένα ελληνικά των αποδήμων.

18.4.10

ΟΔΟΣ: Βόρεια-Νότια

Η μεγάλη και μακροχρόνια περιπέτεια στην οποία εισήλθε η Ελλάδα, εξ αιτίας της συστηματικής παράβασης των υποχρεώσεών της και ειδικά αυτών που απορρέουν από την συμμετοχή της στην ζώνη του ευρώ, έχει ήδη τις αρνητικές της συνέπειες. Συνέπειες όλα τα επίπεδα, σε ατομικό, κοινωνικό, πολιτικό αλλά και εθνικό επίπεδο, που δεν γίνονται καλλίτερες επειδή στην σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου λήφθηκαν αποφάσεις που παρέχουν ελπίδες ανάκαμψης.

Διότι αυτές οι ελπίδες δόθηκαν με τρόπο που -δικαιολογημένα- αποδομεί την ισχύ της. Η χώρα που πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ένωση, που έφερε το ευρώ στον λαό της, και το 2004 πραγματοποίησε με επιτυχία τους ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα, όχι μόνο μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατασπατάλησε το κέρδος της καλής διαφήμισης και της ικανοποίησης που προκάλεσε στην ευρωπαϊκή και γενικά την διεθνή κοινή γνώμη. Αλλά και διότι στην συνέχεια, είναι η ίδια χώρα που διέλυσε, από μόνη της, όλες τις υποδομές της.

Η διαφθορά των πολιτικών, των πολιτών και της δημόσιας διοίκησης -με αποκορύφωμα το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, ως νέος εσωτερικός εχθρός, αλλά και η ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων που όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως το πρόβλημα, αλλά αντίθετα αγρόν αγόραζαν (ή καλύτερα ξεπουλούσαν), καθώς και ο τρόμος που προκαλεί στην συντεταγμένη πολιτεία η ελληνική άκρα αριστερά (βασική αιτία της καταστροφής του κέντρου της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων τον Δεκέμβριο του 2008), αποτέλεσαν μερικές από τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάρρευση και την απομόνωση.

Η εξεύρεση λύσεων για την αντιμετώπιση των αδιεξόδων, θα έχει λοιπόν σοβαρό αντίκτυπο και στα εθνικά θέματα. Η αποτελεσματική προάσπιση των οποίων απαιτεί αρραγές εσωτερικό μέτωπο, αλλά και εθνική και κρατική ισχύ. Καθώς και υπόληψη. Δηλαδή ιδιότητες οι οποίες βρίσκονται σε σοβαρή ανεπάρκεια στην Ελλάδα.

Ήδη η Τουρκία, πυκνώνοντας τις προκλήσεις της στο Αιγαίο, συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σαν το άτακτο αποσπασμένο δυτικό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όμως πρώτο και πιο χαρακτηριστικό θύμα της επιδείνωσης -της υποβάθμισης- είναι οι προσπάθειες της Ελλάδος για την προστασία της ελληνικότητας του ονόματος της Μακεδονίας. Θέμα που αφορά όλους τους Έλληνες, αλλά ιδιαιτέρως τους Μακεδόνες, επομένως και τους κατοίκους της Καστοριάς, καθ’ όσον η αμφισβήτηση της εθνικής τους καταγωγής πλήττει συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς τους και της ελληνικής κοινωνίας. Έχει ευρύτερες συνέπειες, και πιο σύνθετες από το μειδίαμα που προκαλεί ενίοτε η -γραφική κατά τα άλλα- συνήθεια των γειτόνων να αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες», αλλά κυρίως να σφετερίζονται κάθε τι μακεδονικό.

Έτσι, πολύ πρόσφατα οι Έλληνες διαπίστωσαν ότι, εξ αιτίας της δεινής θέσης της χώρας, με αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη (κοινώς ευχολόγια) απέναντι στην οικονομική κρίση, αλλά και την κατάργηση της βίζας γι’ αυτούς που επιθυμούν να επισκεφθούν για τουριστικούς κυρίως λόγους τις Η.Π.Α, ήδη προωθείται μια προσυμφωνημένη λύση με την ονομασία των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Την ίδια στιγμή που οι βόρειοι Σλάβοι γείτονες προτείνουν (δήθεν) συμβιβαστικά την εξοργιστική ονομασία «Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας»! Ενώ μέχρι τώρα ,όλες σχεδόν οι πολιτικές ηγεσίες, διαβεβαίωναν ότι δεν θα αποδέχονταν τον όρο Μακεδονία στην ονομασία της σλαβικής χώρας, με τις σαφείς επεκτατικές βλέψεις του βαλκανικού αλυτρωτισμού.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη να δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε, λόγω των πολλαπλών και διαφορετικών προβλημάτων που εισφέρει η Ελλάδα, και με ορθάνοικτα κοινωνικά, πολιτικά και όλα τα ευαίσθητα μέτωπα, πώς θα μπορούσε άραγε η χώρα να αξιώσει από τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, και ιδίως από τις ΗΠΑ, να στηρίξουν τα ελληνικά δίκαια;

Αυτό το κατρακύλισμα, είναι μεταξύ άλλων, το (ένα ακόμη) ηρωϊκό κατόρθωμα, όσων κυβέρνησαν με επιπολαιότητα και πρωτοφανή ασυνειδησία. Που κέρδισαν τις εκλογές με το σύνθημα «υπάρχει μια καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε», και την επανίδρυση του κράτους, και στο τέλος την παρέδωσαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χωρίς να έχουν το θάρρος να πουν μια απλή συγνώμη στους πολίτες, και ειδικά τους ψηφοφόρους τους. Ίσως βέβαια, ως επανίδρυση να μην μπορούσαν ούτε και οι ίδιοι να φανταστούν την σημερινή κατάσταση, στα πρόθυρα της πτώχευσης και της έκπτωσης, αλλά η αλήθεια είναι σκληρή και αμείλικτη. Σε βαθμό που να μην έχει πλέον καμμιά πρακτική αξία, ούτε η αυτοκριτική, ούτε η αυτοκάθαρση.

Μεγάλη Πέμπτη του 2010, δύσκολα θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς την απότομη κατάρρευση της χώρας ένα χρόνο πριν. Κι’ όμως, η κατάσταση είναι αυτή, είναι δεδομένη και όπως διαφάνηκε από την συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Σκοπιανό ομόλογό του, μας προετοιμάζει για τα χειρότερα. Τα οποία είναι ήδη εδώ, κοντά μάλιστα στην Καστοριά. Ποτέ ο βορράς δεν ήταν τόσο ψυχρός, όσο μοιάζει αυτόν τον καιρό. Έστω κι’ αν είμαστε στην Άνοιξη.

16.4.10

ΜΑΡΚΟΥ ΤΕΜΠΛΑΡ: Η Συνθήκη του St. Germain-en Layé του 1919 και η επίσημη ονομασία των Σκοπίων

Ευρωπαϊκή Ένωση:
Δυο μέτρα και δύο σταθμά στο θέμα της ονομασίας


Στο Δίκαιο των Επιχειρήσεων, ο κανόνας nemo dat quod non habet σημαίνει πως κανείς δεν μπορεί να δώσει αυτό που δεν έχει. Ο κανόνας αυτός ισχύει όταν ένας πωλητής προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι έχει δικαιώματα σε περιουσία που ο πωλητής στην πραγματικότητα δεν έχει. Η αρχή αυτή χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση. Ο κανόνας περί κλοπιμαίων ισχύει ακόμη και όταν ο καλόπιστος αγοραστής δεν γνωρίζει ότι ο πωλητής δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει την συναλλαγή. Έτσι, εφόσον τα εμπορεύματα έχουν κλαπεί, ο αγοραστής δεν γίνεται ιδιοκτήτης, ακόμη και αν δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η περιουσία έχει κλαπεί. Επομένως το πρόσωπο που δεν είναι ο ιδιοκτήτης του εμπορεύματος ή της περιουσίας και που κατά συνέπεια είναι ένας κλέφτης, δεν μπορεί να μεταφέρει τα κλοπιμαία σε άλλο πρόσωπο εκτός αν έχει την άδεια από τον πραγματικό ιδιοκτήτη. Το ίδιο ισχύει και στο Διεθνές Δίκαιο.

Η νομική υπόσταση κάθε χώρας αναγνωρίζεται ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Στην περίπτωση της διαφωνίας στο θέμα του ονόματος μεταξύ Σκοπίων και η Ελλάδας, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δέχτηκε, επειδή η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε ότι το όνομα Μακεδονία, τα παράγωγά του, και οτιδήποτε έχει να κάνει μ’ αυτό – από ιστορικής, κοινωνικής, ακόμα και πνευματικής πλευράς-ανήκουν στην Ελλάδα κληρονομικά, ότι τα Σκόπια δεν μπορούν να φέρουν το ίδιο όνομα χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη του ονόματος. Δεδομένου ότι ο ιδιοκτήτης δεν επιτρέπει σε καμία άλλη χώρα να μεταχειριστεί το όνομα, τα Σκόπια έπρεπε να βρουν άλλο όνομα και παράγωγά του για τη χώρα τους. Θεωρώντας τα κράτη νομικά πρόσωπα «κατά πλάσμα δικαίου» τα προαναφερθέντα μπορούν να εφαρμοστούν σε σχέσεις μεταξύ τους. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, εφ’ όσον η Ελλάδα επέμενε, συμφώνησε στην έκδοση ψηφισμάτων που αποτελούν νομικά έγγραφα.

Το Ψήφισμα 817/93 προτρέπει τα μέρη να συνεχίσουν να συνεργάζονται για να καταλήξουν σε ταχεία επίλυση της διαφοράς τους, ενώ οι δύο χώρες πραγματοποιούν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, με στόχο την εξεύρεση αμοιβαίας αποδεκτής λύσης στο ζήτημα του ονόματος. Σύμφωνα με το ψήφισμα 817 (1993), τα Σκόπια αποδέχτηκαν να χρησιμοποιούν την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ή «ΠΓΔΜ». Η Ενδιάμεση Συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ εξηγεί τη σχέση των δυο χωρών ως προς το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνεται κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Οι Σκοπιανοί διεκδικούν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού το οποίο κατά τη γνώμη τους παρέχει τη δυνατότητα να αποκαλούν τη χώρα τους, ό,τι αυτοί θέλουν. Το δικαίωμα της αυτοπροσδιορισμού ισχύει όσον αφορά την ανεξαρτησία μιας χώρας ιδιαίτερα όταν το ίδιο όνομα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα άλλων ανθρώπων. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1991, τα Σκόπια άσκησαν το δικαίωμα αυτό, το οποίο δεν προσφέρθηκε ποτέ στην Κύπρο από τις Βρετανικές κατοχικές δυνάμεις.

Τα Σκόπια έχουν κινηθεί νομικά εναντίον της Ελλάδας με τη δικαιολογία ότι η Ελλάδα παραβίασε το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και σύμφωνα με την κατηγορία η Ελλάδα έπεισε δήθεν άλλες χώρες-μέλη ότι τα Σκόπια δεν έχουν συμμορφωθεί προς το πνεύμα των καλών γειτονικών σχέσεων. Το θέμα όμως είναι πως τα Σκόπια δεν είχαν ζητήσει να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ ως FYROM, αλλά ως «Μακεδονία» επικαλούμενα εσωτερικές συνταγματικές ρυθμίσεις. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, «καμία χώρα δεν μπορεί να επικαλεσθεί εσωτερικές συνταγματικές ρυθμίσεις για να αποφύγει τις διεθνείς υποχρεώσεις της». Το γεγονός είναι ότι καμιά οργάνωση, καμιά χώρα, και κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να αναγκάσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει τα εθνικά δικαιώματα της, τα εθνικά συμφέροντα, και την εθνική της ασφάλεια, όπως η ίδια τα αντιλαμβάνεται.

Οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και των χωρών της ΕΕ θεωρούν πως η διαφωνία εκ μέρους της Ελλάδας για τ’ όνομα της ΠΓΔΜ είναι γελοία, αν και ήταν οι ίδιες χώρες που είχαν τρομοκρατηθεί από το όνομα Γερμανική, στερώντας έτσι από τους Αυστριακούς τη δική τους καταγωγή. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι πως το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν είναι ο φορέας που έχει δημιουργήσει προηγούμενο, αλλά βρέθηκε προηγούμενο στην Συνθήκη Ειρήνης του Σεν Ζερμαίν-αν-Λεϊέ του 1919, η οποία έλαβε χώρα λίγους μήνες μετά τη Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών. Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την παραίτηση του Κάιζερ, τον Νοέμβριο του 1918, η Προσωρινή Εθνική Συνέλευση της Αυστρίας που αντιπροσώπευε το νέο κράτος που ονομαζόταν Republik Deutschösterreic, δηλαδή «Γερμανο-Αυστριακή Δημοκρατία» αποτέλεσε την Προσωρινή Κυβέρνηση της Γερμανικής Αυστρίας.

Οι σύμμαχοι φοβούμενοι μελλοντικές επιπτώσεις της ένταξης της λέξης Γερμανικής στον τίτλο της νέας δημοκρατίας επέμεναν πως η Αυστρία πρέπει να αλλάξει το όνομά της, εξαλείφοντας τον όρο «Γερμανική». Έτσι, σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης Ειρήνης του Σεν Ζερμαίν-αν-Λεϊέ, που υπεγράφη στις 10 Σεπτεμβρίου 1919, η Αυστρία φέρει τον τίτλο Republik Österreich, δηλαδή Δημοκρατία της Αυστρίας. Ο δικτυακός τόπος του Αυστριακού κοινοβουλίου εξηγεί λεπτομερώς τους λόγους και τους φόβους των Συμμαχικών Δυνάμεων, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η Αυστρία δεν θεώρησε πως αυτοί οι φόβοι ήταν σοβαροί (1).

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι χώρες, που τώρα βρίσκουν τη θέση της Ελλάδας στο θέμα του ονόματος γελοία, ήταν οι ίδιες ακριβώς χώρες που τρομοκρατημένες από τις συνέπειες, αντιπαρατάχθηκαν στον όρο «Γερμανική Αυστρία» στον τίτλο της νέας δημοκρατίας.

Στις 17 Οκτωβρίου 1919, τέσσερις ημέρες μετά που η Συνταγματική Εθνοσυνέλευση ενέκρινε τη συνθήκη, το όνομα του κράτους άλλαξε σε «Δημοκρατία της Αυστρίας». Οι συνέπειες της αλλαγής του ονόματος, το οποίο οι Σύμμαχοι επέβαλαν στην Αυστρία, ήταν το γεγονός που διαμόρφωσε τα οποιαδήποτε παράγωγα του ονόματος.

Αντίθετα, η ΠΓΔΜ όχι μόνο αγνόησε το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 817, αλλά και ξεκίνησε ενεργή εκστρατεία έντονης διπλωματικής πίεσης και μάλιστα πολλάκις ψευδόμενη πως δεν υπάρχουν διαφορές πλέον και ότι η Ελλάδα δέχτηκε άλλες χώρες να αποκαλούν το νέο κράτος «Μακεδονία», όπως είναι η περίπτωση της αναγνώρισης της Γουατεμάλας. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι καινούριοι φίλοι τους, όπως η περίπτωση της Κένυας, προωθούν τα Σκόπια. Τα Σκόπια επέστρεψαν ακόμη και έγγραφα πίσω στον αποστολέα, διότι το όνομα της χώρας τους ήταν «Μακεδονία», όπως στην περίπτωση της Ουγγαρίας. Το γεγονός είναι πως η αρχή nemo dat quod habet αγνοήθηκε παντελώς από την ΠΓΔΜ και συμπεριφέρεται λες και δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη.

Οι ενέργειες του Μακεδονισμού αύξησε μέρα με τη μέρα τον εθνικισμό των Σκοπίων στο υψηλότερο επίπεδο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Η «Μακεδονική» προσευχή η οποία γράφτηκε και παρήχθη από τον Niche Dimovski, αντιπρόεδρο του Παγκόσμιου Μακεδονικού Συμβουλίου, παρουσιάστηκε από την εθνική τηλεόραση (π.χ. MTV) της ΠΓΔΜ σύμφωνα με την οποία ο Θεός λεει στους «Μακεδόνες», «[α]πό σας, τους Μακεδόνες, απόγονους των Μακεδόνων δημιούργησα τη λευκή φυλή. Οτιδήποτε εκτείνεται μέχρι την θάλασσα της Ιαπωνίας προήλθε από το δικό σας γονίδιο». Επιπλέον, στην προσευχή ο Θεός είπε στο ποίμνιό του καλώντας όλους τους λευκούς στον πλανήτη Μακεδονοειδείς(2). Μέχρι σήμερα κανένας αξιωματούχος της ΠΓΔΜ, ή της διασποράς της έχει καταδικάσει αυτό το ρατσιστικό βίντεο εννέα λεπτών (3).

Εκτός της προπαγάνδας των «υποδουλωμένων Μακεδόνων», η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δημοσίευσε βιβλίο ιστορίας που φέρει τον τίτλο «Μακεδονικός Στρατός» που περιλαμβάνει την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας και ένα Στρατό που συνδέεται με την δική τους αντίληψη εδάφους των στη Μακεδονία. Για να είμαστε ακριβείς η Στρατιωτική Ακαδημία της ΠΓΔΜ χρηματοδότησε το βιβλίο, κατά του οποίου η Ελλάδα υπέβαλε διαμαρτυρία, η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ το απέσυρε μεν, αλλά τώρα προσφέρεται προς πώληση από τον συγγραφέα. Ταυτόχρονα, οι Σλάβοι μαθητές και γενικά η νεολαία βομβαρδίζονται συνεχώς με ανθελληνική προπαγάνδα μέσω των σχολικών βιβλίων τους. Και όλα αυτά χωρίς τα Σκόπια να έχουν αποδειξει την δήθεν κληρονομιά της Μακεδονικότητας τους.

Ο πόλεμος των Νήσων Φώκλαντ άρχισε εξαιτίας παρόμοιων Αργεντινών δημοσιευμάτων που εμφάνιζαν τη νοοτροπία των Αργεντινών ως κράτος που ενθάρρυνε επίθεση σε Βρετανικό έδαφος. Μια ολόκληρη γενιά μαθητών είχε διδαχτεί ότι οι Νήσοι Φώκλαντ, δηλαδή οι Μαλβίνες, ήταν έδαφος της Αργεντινής. Η κυβέρνηση είχε επίσης εκδώσει ακόμη και γραμματόσημα, ανακηρύσσοντας τα νησιά ως περιοχή της Αργεντινής Δημοκρατίας. Αργεντινοί χάρτες χαρακτήριζαν τα νησιά ως «κατεχόμενα εδάφη».

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ευρύτερο από την απλή ονομασία Μακεδονία. Οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, έχουν αλλάξει τα ονόματα των δρόμων σε αρχαία Μακεδονικά (δηλαδή σε ελληνικά), έχουν καταπιαστεί σε μια φοβερή δράση ανέγερσης αγαλμάτων αρχαίων ηρώων και κτίζουν ηρώα δίδοντας τους ονόματα αρχαίων Μακεδόνων βασιλέων (δηλαδή ελληνικά). Ένα άλλο παράδοξο γεγονός είναι ότι παρόλο που ισχυρίζονται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας, αλλά τον θεωρούν απόγονο του μυθικού ήρωα Ηρακλή, κρύβοντας το γεγονός ότι ο Hercules είναι το Ρωμαϊκό όνομα του μυθικού ήρωα Ηρακλή ο οποίος ήταν σίγουρα Αχαιός, δηλαδή Έλληνας. Η τελευταία γελοία πράξη που παραμένει είναι να αλλάξουν τη δική τους γλώσσα σε «αρχαία Μακεδονική» (δηλαδή στη γλώσσα του Κατάδεσμου της Πέλλας) η οποία ήταν Βορειοδυτική Δωρική διάλεκτος με Αιολικά στοιχεία.

Αντί οι ξένες κυβερνήσεις να πιέζουν τα Σκόπια να σταματήσουν τις παραβιάσεις του κειμένου και του πνεύματος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, πιέζουν την Ελλάδα με πρόσχημα την πολιτική αστάθεια των Σκοπίων! Έχουν ξεχάσει ότι η αδιαφορία των Σκοπίων για την υπογραφή τους έχει γίνει το modus operandi της χώρας; Τα Σκόπια έχουν κάνει το ίδιο και με τη Συμφωνία της Οχρίδας, συμβάλλοντας έτσι στη δική τους αστάθεια (4).

Απορώ εάν οι ίδιοι αξιωματούχοι θα υπόγραφαν συμβόλαιο με μη φερέγγυο άτομο γνωρίζοντας πολύ καλά ότι διαπραγματεύεται με κακή πίστη, παραβιάζοντας την pacta sund servanda (οι υποσχέσεις πρέπει να εκπληρώνονται); Οι ξένες κυβερνήσεις παραβιάζουν την αρχή nemo dat quod habet γιατί παραμένουν αδιάφορες μη θέλοντας να δουν τα επικείμενα προβλήματα που θα δημιουργήσουν, αποδεχόμενες την ένταξη των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξισώνουν πολιτικά το θύμα (Ελλάδα) με τον θύτη (Σκόπια) και στη συνέχεια παρέχουν βοήθεια στον κλέφτη να κρατήσει τα κλοπιμαία, τα οποία είναι το όνομα Μακεδονία, με τα παράγωγά του, ποδοπατώντας την αρχή nemo dat quod habet, ενώ η Αθήνα παραμένει σιωπηλή. ΓΙΑΤΙ; Ίσως η Αθήνα είναι αυτή που είναι απρόθυμη να σκεφτεί έξω από το κουτί και κατά συνέπεια να συνδέσει τις τελείες.

(1) http://www.parlament.gv.at/EN/AP/PA/TURN/GESCH_6/Gesch6_Republic-E_Portal.shtml
(2) http://74.125.93.132/search?q=cache:HXaaTcDVpAoJ:www.balkaninsight.com/en/main/blogs/16190/+%22macedonian+praer&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=us
(3) http://www.youtube.com/watch?v=9ITEdiSBl3Y&feature=related
(4) http://www.rieas.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=678&catid=17&Itemid=74

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΤΗ: Η κόκκινη γραμμή για το όνομα των Σκοπίων είναι η ταυτότητα των Μακεδόνων και όχι σύνθετο όνομα

Οι πολίτες κάθε χώρας όταν αποκτούν ταυτότητα, η ταυτότητα τους δεν αναφέρει μόνο το όνομα τους, αλλά και την εθνικότητα τους, τον τόπο και χρόνο γεννήσεως και το επάγγελμα.

Όταν συνεπώς ετέθη από τους Έλληνες θέμα ονόματος της Δημοκρατίας των Σκοπίων, όλοι οι Έλληνες εννοούσαν ότι με τη διαγραφή της λέξης «Μακεδονία» από την ονομασία της Δημοκρατίας των Σκοπίων, θα αποκαθίστατο η ιστορική αλήθεια, δηλαδή ότι η Μακεδονία αιώνες π.X. ήταν ελληνική, οι Μακεδόνες ιστορικά από τον 8ο αιώνα ήταν Έλληνες, και ότι είμαστε κληρονόμοι της ιστορίας (ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε την εκπολιτιστική εκστρατεία 1000 χρόνια προ της αφίξεως των Σλάβων στη Βαλκανική) και πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας (Βεργίνα, Δίον, Πέλλα κλπ.).

Η ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι με τους άλλους Έλληνες είχαν τα αυτά ιερά των θεών, τους αυτούς θεούς που κατοικούσαν στο Μακεδονικό όρος Όλυμπο, μιλούσαν την αυτή γλώσσα την ελληνική. Είχαν θέατρα και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις Αμφικτιονίες όπου μόνο Έλληνες γίνονταν δεκτοί. Από τα ανωτέρω γεγονότα ένα δεν μπορούν να επικαλεστούν οι Σκοπιανοί.

Το 1912 μετά από 5 αιώνες οθωμανικής κατοχής, που δεν υπήρχαν κράτη της Βαλκανικής αλλά ούτε και διοικητική διαίρεση Μακεδονίας, αλλά σαντζάκια και βιλαέτια, ελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό το μεγαλύτερο τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας και δημιουργήθηκε η Γενική Διοίκηση Μακεδονία και κανένας γείτονας ή τρίτος δεν διαμαρτυρήθηκε. Δεν διαιρέθηκε η Μακεδονία αφού δεν υπήρχε. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, αναφέρεται μόνο στα σύνορα και δεν αναφέρει ότι διαιρέθηκε η Μακεδονία.

Οι στρατοί της Σερβίας και της Βουλγαρίας που κατέλαβαν επάνω από τα σημερινά ελληνικά σύνορα, λωρίδα της αρχαίας Μακεδονίας (όπως αναφέρει η Ακαδημία Αθηνών), το προσήρτησαν ως σέρβικο και βουλγάρικο έδαφος.
Οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, αλλά δεν έγιναν Ίωνες ή Θράκες και δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία, λαός να καταλάβει ξένη χώρα και να ονομάσει τον χώρο με το όνομα του κράτους που προϋπήρχε και πολύ περισσότερο να ονομάσει τους πολίτες του με το όνομα των πολιτών που κατοικούσαν.

Κατά ποία λογική οι Σλάβοι που έφτασαν στη Βαλκανική 1000 χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. και κατέλαβαν λωρίδα της αρχαίας Μακεδονίας, βορείως των σημερινών ελληνικών συνόρων, θα ονομαστούν Μακεδόνες;

Ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλής, στην από 3.1.1992 επιστολή του προς τους πρωθυπουργούς της τότε ΕΟΚ ανέφερε, ότι «…Η Δημοκρατία αυτή ούτε εθνολογικά, ούτε ιστορικά έχει το δικαίωμα να ονομάζεται Μακεδονία. Το θέμα το ξέρω καλύτερα από κάθε άλλον διότι είμαι ο ίδιος Μακεδών». Συνεπεία της επιστολής αυτής τον Ιούνιο του 1992 το Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβόνας ομόφωνα αποφάσισε ότι θα αναγνωρίσει τα Σκόπια υπό τον όρον ότι δεν θα έχει την λέξη «Μακεδονία».

Ο ισχυρισμός ότι το όψιμο συνταγματικό τους όνομα είναι Μακεδονία, είναι απορριπτέος με το επιχείρημα του αειμνήστου προέδρου –του Μακεδόνα Κωνσταντίνου Καραμανλή - αλλά και διότι υπάρχει και το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας που δεν έγινε δεκτή στην Ε.Ε. με το όνομα αυτό, αλλά ως Ηνωμένο Βασίλειο, γιατί στη Γαλλία υπάρχει επαρχία Βρετάνη.

Στην Ελλάδα η Μακεδονία υπήρχε ιστορικά από τον 8ο αιώνα π.Χ. ως ελληνική. Συνεπώς σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία δεν είναι νοητή και αυτή τη θέση την αρνούνται όλες οι Παμμακεδονικές οργανώσεις.
Ο αείμνηστος πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, με συγκινητικό τρόπο είπε: «Υπάρχει μία Μακεδονία και αυτή ελληνική». Κανένας σε ολόκληρο τον κόσμο δεν αμφισβητεί τις θέσεις και τις πράξεις του.

Επιβεβαίωση το ότι κόκκινη γραμμή αποτελεί η ταυτότητα των Μακεδόνων που είναι ταυτότητα Ελλήνων, αποτελούν:

1. Η επιστολή των 340 καθηγητών αμερικανικών και άλλων πανεπιστημίων προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπάρακ Ομπάμα, που ζητούν να ανακαλέσει την απόφαση του προκατόχου του Μπους, που ονόμασε την επομένη της δεύτερης εκλογής του τα Σκόπια ως «Μακεδονία», οπότε επανέρχεται η πάγια θέση της Αμερικής.

2. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Stettinious με την υπ’ αριθ. 868614/26.12.1944 Εγκύκλιό του προς τους πρεσβευτές και τους προξένους των ΗΠΑ έδωσε οδηγίες να πληροφορήσουν, ότι η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί δημαγωγία (δηλ. ως απάτη), την ύπαρξη «Μακεδονικού Έθνους» και ότι θα λάβει μέτρα εναντίον εκείνων που θα βοηθήσουν Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία να δημιουργήσουν Μακεδονικό ζήτημα εις βάρος της Ελλάδος

3. Το δόγμα Τρούμαν που απέτρεψε την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και ένταξη της στα Σκόπια.

4. Ο πρόεδρος Κλίντον, ο οποίος έναν μήνα πριν τις εκλογές δήλωσε ότι θα σεβαστεί την απόφαση κορυφής της Λισσαβόνας το 1992 και είπε ότι θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εφόσον δεν θα έχουν τη λέξη «Μακεδονία».

5. Το Ντοκιμαντέρ του Φώτη Κωνσταντινίδη με τίτλο «Μακεδονία ο ελληνιστικός πολιτισμός μέχρι την Ασία», τεκμηριώνει άλλως την αυτονόητη ελληνικότητα της Μακεδονίας με μαρτυρίες κορυφαίων ξένων ιστορικών και αρχαιολόγων, καθώς και με αρχαιολογικά ευρήματα, επιγραφές και νομίσματα.

Μάνες από Φλόγα

Με το κείμενο που ακολουθεί παρουσίασε η συγγραφέας και πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς κ. Σακκά-Νικολακοπούλου το βιβλίο «Μάνες από Φλόγα» της κ. Σ. Ευθυμιάδου Παπασταύρου, στο πλαίσιο της εναρκτήριας εκδήλωσης του συλλόγου «Μαζί σου», που έγινε στην Καστοριά στις 20 Μαρτίου.

Όταν διάβασα τις «Μάνες από Φλόγα» της Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου, είδα πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχε κάνει. Αξιοποίησε κάθε σκέψη από ανθρώπους που ‘χουν γράψει για τη μάνα, διέσωσε μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου το λαϊκό λόγο κι εικόνες που ζωγράφοι θέλησαν ν’ αποτυπώσουν. Η ίδια γράφει τρυφερά γι’ αυτό το μοναδικό πλάσμα, τη Μάνα, που, όπως λέει κι ο ποιητής:

Η μάνα είναι
ευλογημένο καντήλι
που καίει αδιάκοπα
στην ατέλειωτη
νύχτα της ζωής,
γαλήνια, χρήσιμη, απλή
ευγενική και στοργική
μα πάντοτε δίνοντας φως.


Μέσα στις «Μάνες από Φλόγα» προβάλλεται η ανιδιοτελής προσφορά της Μάνας κι η ιδιαίτερη δυαδική σχέση μητέρας-παιδιού, που έχει συγκινήσει τους ανθρώπους στο πέρασμα των αιώνων. Στο πρόσωπό της οι διάφοροι πολιτισμοί είδαν το μυστήριο της ζωής. Οι Αιγύπτιοι τη θεοποίησαν και την είπαν Ίσιδα, οι Φρύγες Κυβέλη, οι Έλληνες Δήμητρα κι οι Χριστιανοί Παναγιά. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Μάνες από Φλόγα» φαίνεται πως η έννοια της μάνας είναι συνώνυμη με κάθε άρτια μορφή της ζωής, με κάθε τέλεια πραγμάτωση του μόχθου και του πνεύματος του ανθρώπου. «Μητέρα πατρίδα» λέμε για τη γενέτειρα χώρα, «Μητέρα Γη» αποκαλούμε τον πλανήτη μας.

Η πλούσια σε συναισθήματα σχέση μητέρας-παιδιού είναι η πηγή έμπνευσης για ποιητές, ζωγράφους και γλύπτες, που με το δικό τους εκφραστικό τρόπο μας παρέδωσαν μοναδικά αριστουργήματα Τέχνης. Αυτή η πλούσια συλλογή κειμένων, ποιημάτων κι εικόνων με τη θεματολογία τους τονίζουν την έντονη συναισθηματική επικοινωνία μάνας-παιδιού έτσι που ενισχύεται το παιδί ν’ αποκτήσει αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. Σου δημιουργεί όμως ακόμα το βιβλίο αυτό ένα δυνατό κύμα αναμνήσεων που υπάρχουν μέσα σου, αλλά, διαβάζοντας τις «Μάνες από Φλόγα», τις φέρνεις στην επιφάνεια.

Θυμάσαι τη δική σου μάνα, τις μάνες που γνώρισες, τις «τρισάγιες μάνες», όπως αναφέρεται στο βιβλίο, και ταπεινά αναγνωρίζεις στον εαυτό σου ότι, αν αξιώθηκες τη μητρότητα, έγινες κι εσύ μια τέτοια μάνα, μια μάνα απ’ αυτές που ‘χουν ένα κλειδί στην καρδιά τους που ξεκλειδώνει την αγάπη, την ατέλειωτη αγάπη.
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, δεν μπορώ παρά να κοινωνήσω μέσα μου στο όνομα των δικών μας μανάδων, που σ’ εποχές αλλοτινές δικαίωναν και τιμούσαν τ’ όνομα της μάνας. Και ξάφνου μηδενίζεται ο χρόνος που γέρνει στην πλάτη σου, περασμένος ο μισός αιώνας και κοντά ένα τέταρτο απ’ τον υπόλοιπο.

Κι ομορφαίνει ο χρόνος και θαρρείς πως κανείς δεν έζησε την ευλογία του να ‘σαι παιδί στα χέρια κάποιων μανάδων της βιοπάλης, δίχως κουλτούρα μόρφωσης ιδιαίτερης, αλλά γεμάτες ζέστα. Είναι γιατί εκείνα τα ευλογημένα χρόνια τα κανάκευαν κάποιες γυναίκες αλλοτινές, που διαφέντευαν το σπίτι και την αυλή με το πηγάδι, την αυλή που άνθιζε τον Απριλομάη με τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Εκεί ήτανε οι μυρωδιές απ’ τα βασιλικά, το δυοσμαρίνι, τη γαζία, τα χρυσάνθεμα και τα γιούλια. Μυρωδιές που ζούνε μέσα στους πόρους της ψυχής, ανακατεμένες με κανέλα, σπιτικό φαγητό και χάδια από ζεστά-πρησμένα δάχτυλα απ’ τις μπουγάδες στη σκάφη. Κι ήτανε και φτώχεια μετά τον πόλεμο του Σαράντα. Μα δεν τη θυμάμαι!

Φως και ήλιος τρυπώνει στην ψυχή μου κι είναι γιατί την παιδική ηλικία σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια την έκαναν άτρωτη από στεναχώρια κι αντιξοότητα γυναίκες ασήμαντες, αλλά τόσο σημαντικές στη θύμηση: οι γειτόνισσες, οι πρόσφυγες της Μικρασίας, η γιαγιά, παρουσία κυρίαρχη, κι η μάνα που ξενοδούλευε σε σπίτια, αλλά πάντα είχε καιρό να βάλει στον κόρφο της ένα κλαδάκι πευκοβελόνες πούχε στολίσει με γιασεμί.
Πώς τα κατάφερναν και τα έκαναν όλα μοναδικά; Είχανε χρόνο, πολύτιμο χρόνο, να νοιαστούν τα παιδιά, να σκύψουν πάνω τους. Είχανε μεράκι την πάστρα, το χαλβά, την ασβεστωμένη αυλή με τις μαντζουράνες. Λατρεύανε τα πλεχτά και τα κεντήματα. Μοιάζανε σαν τις μοίρες τις καλομοίρες των παραμυθιών, παχουλές μ’ άσπρες ποδιές και κοκκινισμένα δάχτυλα απ’ τ’ ασβεστώματα και τα σφουγγαρίσματα. Πλέκανε και ξεπλέκανε και κεντάγανε βελόνι-βελόνι μποξαδάκια, ατραντέδες, χαλάκια και πιαστήρια για τα κατσαρολάκια της κουζίνας.

Πρόσφυγες οι πιο παλιές, όλες μαζί οι γειτόνισσες, κάθονταν τ’ απογέματα κι είχανε λευτερώσει το χρόνο έτσι που τα περασμένα έφευγαν πέρα απ’ τις φλόγες στη Σμύρνη και γινόντουσαν πουλιά που ταξίδευαν μ’ ελπίδα. Ήταν καρτερικές, καλοσυνάτες και τέλειωναν τις κουβέντες πως: «και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα».
Κι έλεγε η γιαγιά μου: Αν είσαι χώμα και σε πατάνε, θρέφεις ρίζες. Αν είσαι ρίζα που δε φαίνεται, θα θρέψεις δέντρο. Αν είσαι κλωνάρι που σε χτυπά τ’ ανεμόβροχο,
εσύ σιγά σιγά θ’ ανθίσεις. Κι έλεγε ακόμα κι άλλα τόσα πολλά, τόσο απλά, τόσο ανεξίτηλα, που σφράγιζαν την παιδική ψυχή: Τα δάκρυα είναι μαργαριτάρια που κυλάνε και φεύγουνε Μα μαργαριτάρια είναι και τα δόντια που φαίνονται στα χαμόγελα.
Κι ύστερα, μάνα κι εγώ, βίωσα την αναπηρία του μεγάλου μου εγγονού, που, γεννημένος με μυϊκό πρόβλημα, μας έφυγε στα 17. Κι ύστερα την απώλεια μιας κόρης στα 36. Κι έπρεπε η μάνα να πάει πιο πέρα για τους άλλους που έμειναν πίσω, μα πιο πολύ να στεριώσει τα κουράγια της.

Κι ήρθε στη μνήμη μια φράση:
Τα παιδιά μας που ‘ρχονται με κάποιο πρόβλημα και βρισκόμαστε στο πάλεμα και στα χαρακώματα για να τ’ αντιμετωπίσουμε είναι παιδιά που μας διάλεξαν και μας έκαναν την τιμή να είμαστε μεσάζοντες για να έρθουν σ’ αυτήν τη ζωή όχι μόνο για να τα φροντίσουμε, αλλά για να μας διδάξουν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Μας διάλεξαν γιατί μπορούσαμε, γιατί οι μάνες μπορούν, οι τρισάγιες μάνες.
Ακόμα κι αν βιώσουμε την απώλεια, θα ‘χουμε κρατήσει το φως τους με ό,τι σήμαιναν για μας σ’ όλη την πορεία, την όποια δύσκολη πορεία.

Αγαπητή Σόνια, σ’ ευχαριστούμε γιατί με τις «Μάνες από Φλόγα» μας έδωσες δύναμη και τη σιγουριά πως μια γυναίκα που ‘χει το προνόμιο να λέγεται μητέρα πρέπει να νιώθει περήφανη γιατί τ’ όνομα αυτό την τιμά, μιας κι όπως λέει κι ο ποιητής:
Μάνα είναι το όνομα του Θεού στα χείλη και τις καρδιές των ανθρώπων.

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει!

Με πολλούς χορούς και τραγούδια το 1979 είχαμε γιορτάσει την είσοδο της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ. (τότε) την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Πιστεύαμε οι περισσότεροι Έλληνες (με λίγους εκτός πραγματικότητας να μην συμφωνούν) πως άνοιγε διάπλατα μια πόρτα που θα οδηγούσε την ταλαιπωρημένη χώρα μας, από πολλές αντιξοότητες, σε δρόμους πιο ειρηνικούς και προπαντός καλυτέρευσης γενικά των όρων ζωής των Ελλήνων.

Και πράγματι, είναι δεδομένο, πως τεράστια ποσά εισέρευσαν στη χώρα και έγιναν πάρα πολλά έργα, αλλά τέθηκαν και κάποιες αρχές και κάποιοι κανόνες που χωρίς την επιβολή της Ε.Ε. δεν θα υποτάσσονταν οι Έλληνες που άλλαξαν την εικόνα της χώρας, τοποθετούμενοι πλέον μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη. Έμμεσα, με την πραγματοποίηση των έργων, αυξήθηκαν τα εισοδήματα με την αύξηση των συναλλαγών, και όλων των ελλήνων.

Εν τω μεταξύ η ΕΟΚ έγινε Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) και κάποια στιγμή καθιερώθηκε και ένα ευρωπαϊκό νόμισμα το ευρώ ή η euro, που στα χαρτονομίσματα θα χαρακτηρίζεται με το λατινικό euro αλλά και με το ελληνικό ευρώ, ίσως λόγω του, ελληνικής προέλευσης ονόματος της Ευρώπης ή και για άλλους λόγους. Με τις πρώτες (με τις δεύτερες ήταν) τέλος πάντων, μεταξύ των πρώτων χωρών που ικανοποιούσαν τους όρους εισόδου στο ισχυρό αυτό νόμισμα (ήταν σκληροί οι όροι) κατάφερε να είναι και η χώρα μας. Έτσι βρεθήκαμε να έχουμε από τα ισχυρότερα νομίσματα της γης. Συναγωνίζονταν ή και ξεπερνούσε το παντοδύναμο δολλάριο που μας προστατεύει από διεθνείς κρίσεις.

Όμως οι Έλληνες δυστυχώς, αν και υποτίθεται, βρεθήκαμε κάτω από την ευρωπαϊκή σοβαρή κουλτούρα και θα έπρεπε να αφήσουμε παλιές πρακτικές που δεν άφηναν την χώρα να πάει μπροστά, τα τελευταία χρόνια ξεχάσαμε την ευρωπαϊκή προοπτική αλλά και τις υποχρεώσεις που αυτή προβλέπει και τα κάναμε… μούσκεμα! Και ήδη βρίσκεται η χώρα σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Δηλαδή τι δύσκολη, για να μην πούμε στο χείλος…. του γκρεμού! Και βέβαια καλείται ο ελληνικός λαός να πληρώσει και στην πραγματικότητα δυστυχώς όχι αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, αλλά κύρια οι άλλοι οι πολλοί που καθόλου δεν έφταιξαν.

Εν πάση περιπτώσει και το χειρότερο βρέθηκε η χώρα έρμαιο των κερδοσκόπων, αλλά και οι τύχες μας στα χέρια των αφεντικών μας στην Ευρώπη. Και ακόμη στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου και οικονομικού και άλλου τύπου με καθόλου κολακευτικά σχόλια. Όπως τότε το 2004 (για φανταστείτε;) με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους καλύτερους που είχανε γίνει μέχρι τότε, όπως είχε ειπεί ο Ισπανός ευπατρίδης Αντόνιο Σάμαραγκ τ. πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. (Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής) αλλά με εντελώς αντίστροφα σχόλια. Έτσι μας προέκυψαν ο Αλμούνια, ο Όλι Ρεν, ο Γιούγκερ, ο Σόιλμπε, η κ. Λαγκάρντ. Βέβαια και η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί, αλλά και άλλοι ευρωπαίοι αρμόδιοι και αναρμόδιοι που μας τρελαίνουν κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8 με τις δηλώσεις τους. Και μετά καθόμαστε και κάνουμε το λογαριασμό: Τότες καλές δηλώσεις, τόσες κακές δηλώσεις, όπως με τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών ομάδων και ανάλογα χαιρόμαστε ή στενοχωριόμαστε πολύ ή λίγο.

Βέβαια στην περίπτωση με τους Ευρωπαίους είμαστε... μια συμπαγής και αδιαίρετη ομάδα, είμαστε όλος ο ελληνικός λαός που κρεμόμαστε από τον καλό ή κακό λόγο του κάθε λιγότερο ή περισσότερο ευρωπαίου αρμόδιου. Και εδώ είναι το δράμα και να δούμε πως θα λυθεί πριν τρελαθούμε. Ενώ δηλώνει ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, που τα πήγε καλά όλοι το λένε, στις συναντήσεις με τους σημερινούς μεγάλους της γης (ΗΠΑ-Ευρώπη), πως δεν θέλουμε λεφτά (οικονομική βοήθεια) παρά μόνο μια σταράτη κουβέντα, δηλαδή είμαστε εμείς εδώ κύριοι κερδοσκόποι (η Ευρώπη) και δεν κινδυνεύουν τα λεφτά που θα δανείσετε στο μέλος μας, όπως είναι η Ελλάδα. Και θα πληρώνει η Ελλάδα αφού βλέπουμε και παραδεχόμαστε πως είναι στην σωστή κατεύθυνση τα μέτρα που πήρε, αφού πνίγουν τον ελληνικό λαό. Τόσο απλό πράγμα! Για να τελειώνουμε με τους ψυχοβγάλτες, τους κερδοσκόπους και να δούμε πως θα βολευτούμε με το… κοντύτερο πάπλωμα που μας προκύπτει με τα τελευταία μέτρα.

Και όμως δεν λέει να τελειώσει αυτό το πήγαινε-έλα με τις δηλώσεις. Σ’ αυτό τον τρελό δρόμο βέβαια παίζουν το κακό ρόλο τους και τα δελτία ειδήσεων των 8:00. Ψάχνουν και βρίσκουν ότι δυσάρεστο ή κακοπροαίρετο είπε ή έγραψε και ο τελευταίος γραμματέας ή δημοσιογράφος. Και βλέπεις όλους τους ρεπόρτερ και τους σχολιαστές να τονίζουν τόσο τις δυσάρεστες ειδήσεις, λες και οι θεατές-ακροατές είναι μαζοχιστές και αισθάνονται… αγαλλίαση ακούγοντάς τες. Βέβαια οι τηλεοράσεις (οι σταθμοί) κάνουν την κακή δουλειά τους, όπως και σε άλλα θέματα, κυνηγώντας τις διαφημίσεις, όμως ο προβληματισμός μας είναι με τους ευρωπαίους ηγέτες. Τέτοιο αλλαλούμ! Μας θυμίζουν το λαϊκό… Όπου κελαηδούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει.

Ύστερα, από μια τόσο υπεύθυνη, με στοιχεία τραγικότητας, δήλωση του πρωθυπουργού μας Γιώργου Παπανδρέου ότι, δεν θέλουμε τα λεφτά σας κύριοι Γερμανοί και λοιποί, που πληρώνουμε με χρυσάφι τα σίδερα που κάθε τόσο μας πουλάτε για να πηγαίνουν για παλιοσίδερα ύστερα από λίγο χρόνο. Μια δήλωση στήριξης, μια δήλωση συμπαράστασης, να ξεφύγουμε από τους διεθνείς άρπαγες θέλουμε.

Παλιότερα μια πολιτικός, σπουδαιοφανή θα την χαρακτήριζα, δήλωσε πως οι εποχές των χαρισματικών ηγετών έχουν περάσει. Είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και αυτή τη κυρία επιμένουν οι ψηφοφόροι της περιφέρειάς της να την βγάζουν ακόμη βουλευτίνα. Πόσο βλακώδης ήταν αυτή η δήλωση μας την επιβεβαιώνει η εικόνα που παρουσιάζει η σημερινή ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σαφέστατα είναι αποτέλεσμα της έλλειψης χαρισματικών προσώπων στην ηγεσία της, κύρια μεταξύ του Γαλλογερμανικού συνδέσμου.

Αναπόφευκτα, στους παλιότερους, ο νους επιστρέφει στους μεγάλους ηγέτες που δημιούργησαν, ξεπερνώντας του παλιούς ανταγωνισμούς και φονικούς πολέμους, και στέριωσαν αυτή την Ένωση για το καλό των ευρωπαϊκών λαών αλλά και γενικότερα, αφού η με ανθρώπινο πνεύμα δημοκρατίες της, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση προς το οποίο προσβλέπουν οι λαοί που βρίσκονται σε καθυστέρηση.
Θα θυμίσω κάποιους… Ντε Γκώλ, Αντενάουερ, Βίλυ Μπράντ, Ζισκάρ Ντε Στεν, Σμίτ, Μιτεράν, Κολ, αλλά και τον πρόεδρο της επιτροπής Ντε Λορ.

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές (19/03/2010) συνεχίζεται το σενάριο με τις καλές δηλώσεις και τις κακές δηλώσεις και βέβαια το ανακάτωμα των συναισθημάτων μας. Να ευχηθούμε, κάποια στιγμή, να συνέλθουν, να σοβαρευτούν οι των Βρυξελλών και να πάρουν τη σωστή απόφαση. Ίσως να γίνει στο συμβούλιο των 27 πρωθυπουργών που θα λάβει χώρα στις 25 Μαρτίου, δηλαδή την ημέρα της εθνικής γιορτής μας.

Αλλά και οι δικοί μας πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους, όταν καλούνται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων στην διακυβέρνηση της χώρας να σκέπτονται πως από τις πράξεις τους εξαρτώνται η πρόοδος, η ευημερία, αλλά και το φιλότιμο (που θαύμασε και ο Ομπάμα), 11 εκατομμυρίων Ελλήνων. Και ακόμη τα χρήματα που συγκεντρώνονται στα ταμεία του κράτους είναι ιερά και στόχο έχουν ακριβώς την εξασφάλιση των πάρα πάνω αγαθών, και όχι… φρου-φρου και αρώματα (τσεπώματα).

13.4.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Στις εφημερίδες «Οδός» & «Καστοριανός Πολίτης»

Όταν το θράσος ξεπερνάει κάποια όρια, τότε μεταβάλλεται σε ύβρη, πρόκληση, προσβολή. Μα όταν αυτό το θράσος επιδεικνύεται από δήθεν μεγαλόσχημους οι οποίοι κουβαλάν τίτλους επί τίτλων που απέκτησαν, τις oίδε πώς, που σιτίζονται από μας τους Έλληνες φορολογούμενους και συνεχίζουν ασχημονώντας εις βάρος των πολλών, της πατρίδας, του δικαίου και της ιστορίας, δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε. Έχουμε να κάνουμε με προκλητικά αυθάδεις. Από πού αντλούν αυτό το θράσος και προκαλούν τους πολλούς, το δημόσιο αίσθημα και δεν φοβούνται; Αυτοί, λοιπόν, οι θρασείς δεν μπορούν να παραχαράσσουν προκλητικά και εσκεμμένα την ιστορία που ΕΜΕΙΣ «δεν είμαι ένας, μα χιλιάδες και οι πεθαμένοι με ακολουθούν» (Κ. Βάρναλης) γράψαμε και ποτίσαμε με αίμα αυτά τα ιερά χώματα και τα μετερίζια που υπερασπιστήκαμε περήφανα στην κατοχή που άθλιοι ελληνίζοντες ανθέλληνες τα μετατρέψανε σε ουρητήρια και αφοδευτήρια.

Αφορμή μου δίνουν τα δημοσιεύματα των εφημερίδων «ΟΔΟΣ» 4-03-2010, σελ.18 και «Καστοριανός Πολίτης» 5-03-2010, σελ. 1, όπου μας πληροφορούν ότι στο Νεστόριο έγιναν διήμερες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης κλπ. κλπ. για την «έναρξη της Εθνικής Αντίστασης στην περιοχή» και στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται «.μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων 1940-1949» .. «καλωσόρισμα συμμετεχόντων..», «ομιλία για την Εθνική Αντίσταση από τον ιστορικό κύριο Ραϋμόνδο Αλβανό» κλπ. κλπ. αρκούντως εξοργιστικά και κατά την γνώμη μου θολά.
Πολύ θα ήθελα να αναφωνήσω και Τα-ρα-τα-τζουμ, Τα-ρα-τα-τζουμ, Τα-ρα-τα-τζουμ, μα με πνίγει η αγανάκτηση.

Εκλήθη, λοιπόν, ο γνωστός ιστορικός Ραϋμόνδος Αλβανός, προκαλώντας τα αισθήματα μας, συγχέοντας την Εθνική Αντίσταση με τα μετέπειτα θλιβερά γεγονότα καταπατώντας κάθε έννοια υπερηφάνειας όσων πιστεύουν στην αλήθεια και ανατρέποντας την ιστορική πραγματικότητα.
Πριν λίγα χρόνια, όταν οι Καστοριανοί δεν δέχθηκαν το συνέδριο και μπράβο τους, ήθελε να πείσει, ντε και καλά, ότι ο εμφύλιος πόλεμος ήταν συνέπεια διαμάχης μεταξύ δύο διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων των ντόπιων και των προσφύγων και μετά πήγε και πραγματοποίησε αντιδεοντολογικά το συνέδριο σε ένα χωριουδάκι. Τότε τον προκάλεσα αλλά δεν είχε την τόλμη να μου απαντήσει, όχι για άλλο λόγο αλλά διότι δεν θέλει τον διάλογο προτιμώντας τον μονόλογο.

Σε προσκαλώ, λοιπόν, τώρα και πάλι να απαντήσεις σε μας που αγωνιστήκαμε και ποτίσαμε με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα τα ιερά αυτά χώματα. Για ποια Εθνική Αντίσταση από το 1940 μέχρι το 1949 μας μιλάς; Είχες πει τότε, στο συνέδριο, ότι ο εμφύλιος ήταν εμφύλιος μεταξύ δύο διακριτών πολιτισμικών ομάδων ντόπιων και προσφύγων. Πες μου, λοιπόν, σήμερα ποια είναι η θέση σου; Οι νεοφερμένοι πρόσφυγες: Πακιστανοί, Αφγανοί, Ταϊλανδοί, Αφρικανοί δεν αποτελούν προϋπόθεση δημιουργίας νέου εμφυλίου ή ανήκουν στην ίδια με μας πολιτισμική ομάδα; Τι ιστορία διδάσκεται στα αθώα παιδιά;

Όσο για τον Δήμαρχο του Νεστορίου κ. Γκοσλιόπουλο, ας προβληματιστούν αυτοί που τον ψήφισαν. Εγώ ήθελα να ρωτήσω: η Εθνική Αντίσταση άρχισε από το Νεστόριο, ή μήπως η εξόντωση των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης άρχισε από το Νεστόριο; Βέβαια, τον ηρωισμό των κατοίκων του Νεστορίου κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει, αλλά μήπως ήταν οι μόνοι;...
Και μια ερώτηση: Κύριε Δήμαρχε του Νεστορίου κ. Γκοσλιόπουλε, ρωτήσατε τον ιστορικό και καθηγητή κύριο Ραϋμόνδο Αλβανό σε ποια «ρατσιστική» ομάδα σας κατατάσσει; Γιατί υπάρχει πιθανότητα ο κύριος καθηγητής να κατατάσσει εμάς τους δυό σε δύο διαφορετικές ράτσες. Αυτό επιδιώκουν οι διεθνιστές και παγκοσμιοποιητές. Αν δεν αφυπνιστούμε, φίλε και αδελφέ Γκοσλιόπουλε, τότε μαύρο φίδι θα μας φάει εσένα και εμένα..

Γιάννης Εύδος

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Διαρκώς επαναλαμβανόμενη ιστορία αποδεικνύεται τελικά η διοργάνωση κάθε εκδήλωσης στην Καστοριά, καθώς ο σύλλογος που διοργανώνει κάθε φορά προσκαλεί ξεκινώντας από τις τοπικές αρχές, οι οποίες κατά κανόνα δεν παρευρίσκονται. Π.χ. το π. Σάββατο στην εκδήλωση του νέου συλλόγου καρκινοπαθών "Μαζί σου":
-η Μητρόπολη εκπροσωπήθηκε από ένα ιερέα της (απορία: πώς ο Μητροπολίτης περιμένει στις δικές του εκδηλώσεις όλους αυτούς που δεν τιμά με την παρουσία του στις δικές τους;)
-από ολόκληρη νομαρχία (περιλαμβάνεται και η αντιπολίτευση) ήταν μόνο δύο, ο κ. Γούλιος σαν εκπρόσωπος και ο κ. Εγγλέζος σαν άτομο. Από όλους τους άλλους κανείς
-από το Δήμο Καστοριάς ούτε ένας εκπρόσωπος!
-από τους δημάρχους του νομού μόνον ο Κλεισούρας.
Παρών ο βουλευτής κ. Τζηκαλάγιας, ο οποίος ανέκαθεν δηλώνει παρών στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου.
Η ίδια απορία κάθε φορά: καλά, αυτοί οι άνθρωποι (οι αιρετοί, παρεμπιπτόντως) καμιά ανάγκη δε νιώθουν, όχι σαν πολιτικοί, αλλά σαν ιδιώτες, σαν άνθρωποι, να παρακολουθήσουν αυτά τα πράγματα; Καμία; Τότε πώς είναι εκεί που είναι και γιατί; Όταν δε συμμετέχουν πουθενά ή όταν συμμετέχουν μόνο οταν τους προσφωνούν, τότε ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενό τους; Και τι να σκεφτεί κανείς όταν διαπιστώνει πως ούτε τα μάτια του κόσμου δεν τους ενδιαφέρουν, αφού ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν έρχονται;
Τελικά ένα είναι εντελώς σίγουρο: Ο Βασιλιάς είναι γυμνός . Εδώ στην Καστοριά τουλάχιστον γυμνός και ολοτσίτσιδος.
Κι εμείς τον καθένα από αυτούς τον αναδεικνύουμε βασιλιά μας με την ψήφο μας. Παρά την ολοκληρωτική του γύμνια.
Ευχαριστώ για την φιλοξενεία.

Ένας προβληματισμένος πολίτης

12.4.10

RAINER MARIA RILKE: Η Δευτέρα Παρουσία

(Από το σημειωματάριο ενός μοναχού)

Μετάφραση Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου
Καστοριά 2010


Όλοι σαν μέσα από λουτρό
θα αναστηθούν απ’ τούς σαθρούς τους τάφους
μια κι όλοι τους πιστεύουν εις την καλήν αντάμωση
και τρομερή είν’ η πίστη τους, κι ανήλεη συνάμα.

Μίλα σιγά, Θεέ! Ίσως να νόμισαν,
πως ήχησε της Βασιλείας σου η σάλπιγγα
κι ότι ο ήχος της σε βάθη απροσμέτρητα κυλάει:
και τότε υψώνονται όλοι οι καιροί από τις πέτρες,
κι όλοι οι παραχωμένοι εμφανίζονται
με ξεσχισμένα σάβανα, με τα σαθρά τους κόκαλα
και κυρτωμένοι από το βάρος των χωμάτων τους.
Ένας αλλόκοτος θα είναι γυρισμός
σε μιαν αλλόκοτη πατρίδα
κι αυτοί ακόμη που ποτέ τους δεν σε γνώρισαν,
θ’ αρχίσουν να κραυγάζουν
το μεγαλείο σου ωσάν να δικαιούνται θα ζητήσουν:
ωσάν τον Άρτο και τον Οίνο.

Ω, Παντεπόπτη, γνωρίζεις την άγρια εικόνα,
που μέσα στο σκοτάδι μου τρέμοντας στιχουργώ.
Μέσα από σένα έρχονται τα πάντα,
γιατί η Πύλη είσ’ εσύ,-
κι όλα ήταν μέσ’στην όψη σου,
πριν να χαθούν μεσ΄ στη δική μας.
Γνωρίζεις την εικόνα της τεράστιας Κρίσης:

Ένα πρωϊνό είναι, όμως απ’ ένα φως,
που η ώριμη αγάπη σου ποτέ δεν δημιούργησε,
είν’ ένας ψίθυρος, όχι απ’ το δικό σου κάλεσμα,
ένα τρεμούλιασμα, όχι από θεϊκή παραίτηση,
ένας σεισμός, όχι στη δική σου ισορροπία.
Ένας τριγμός είναι και μία μάζωξη σ’ όλα τα γκρεμισμένα κτίσματα,
μια αυτοτιμωρία και μία ασωτία, μια αποχαύνωση και μια ακολασία,
και ένα άγγιγμα όλων των περασμένων των χαρών
και μαραμένη επιστροφή όλων των ηδονών.
Και ψηλά ,πάνω από εκκλησιές,
που χάσκουν σαν πληγές,
μαύρα πουλιά πλανώνται,
που εσύ δεν δημιούργησες ποτέ,
σε διαδρομές τρελές, χωρίς προορισμό.

Έτσι παλεύουν οι αναπαυθέντες εδώ και χρόνια
και αποσκορακίζονται με τα γυμνά τους δόντια
και τρόμος τους γεμίζει, γιατί πια δεν ματώνουν
και ψάχνουν εκεί που χάσκουν των ματιών οι κόχες,
με παγωμένα δάχτυλα για τα νεκρά τα δάκρυα.
Και τότε πια κουράζονται. Λίγα λεπτά
μετά το πρωινό τους, φθάνει το βράδυ τους.
Τότε πια σοβαρεύονται κι αφήνονται μονάχοι
και προθυμία δείχνουν, ορμητικά πάλι ν’ ανέβουν,
όταν επάνω στης αγάπης σου το διάφανο κρασί
οι σκοτεινές σταγόνες της οργής σου φαίνονται,
για νάναι πιο κοντά στην κρίση σου.
Και τότε αρχίζει, μετά απ’ το μεγάλο ολοφυρμό:
Εκείνη η τεράστια τρομακτική σιωπή.

Κάθονται όλοι σαν μπροστά από μαύρες πόρτες
σ’ ένα φως, που τους γεμίζει, λες κι είναι αποστήματα,
με άπειρους θαμπωτικούς λεκέδες.
Και προχωρεί το βράδυ και γερνά όσο περνάει η ώρα.
Και νύχτες πέφτουν σε τεράστια κομμάτια
πάνω στα χέρια και στην πλάτη τους
που απ’ το μαύρο φόρτο της αρχίζει να λυγίζει.
Και καρτερούν ώρα πολλή. Σείονται οι ώμοι τους
κάτω απ’ την πίεση σαν σκοτεινή να είναι θάλασσα,
κάθονται αυτοί, σε σκέψεις μέσα βυθισμένοι,
είναι όμως άδειοι.
Γιατί τα μέτωπα στυλώνουν; Ο νους τους κάπου αλλού γυρίζει
βαθιά μέσα στη γη, σκυφτός, ρυτιδωμένος:
Ολόκληρη η γέρικη η γη πλέρια συλλογάται,
και τα μεγάλα δέντρα της αδιάκοπα θροίζουν.

Ω, Παντεπόπτη, σκέφτεσαι τη χλωμή αυτή
και φοβισμένη εικόνα, που όμοια δεν υπάρχει
απ’ όλες όσες έπλασε η βούληση η δική σου;
Δεν σε φοβίζει αυτή η πόλη η βουβή,
που, γέρνοντας σε σένα σαν μαραμένο φύλο,
να σηκωθεί ψηλά ποθεί στο νεύμα της οργής σου;

Ω, πιάσε με το αδράχτι σου όλες αυτές τις μέρες,
για να μην φτάσουν σύντομα στο τέλος τους αυτό,-
ίσως και καταφέρεις ν’ αποφύγεις
αυτή την τρομερή σιωπή, που είδαμε κι οι δυό μας.
Ίσως μπορέσεις έναν από μας να ανυψώσεις,
που απ’ αυτό το τρομερό ξαναζωντάνεμα
το νου, το μισεμό και την ψυχή θα αφαιρέσει,
έναν, που ως τα κατάβαθα θα οργιστεί
κι όμως χαρούμενος θα κολυμπά μέσα στα πάντα,
και ξένοιαστος θα σπαταλά όλες του τις δυνάμεις,
που παίζει μουσική μ’ όλα τα όργανα του κόσμου
και ανέγγιχτος σαν κάποιος δύτης άγνωστος
στον πλήρη θάνατο και πάλι κατεβαίνει.

…Ή, πώς αλλιώς ελπίζεις τη μέρα αυτή να την αντέξεις,
που πιο μεγάλη είναι απ’ όλων των ημερών το μάκρος,
με τής σιωπής της τα φρικτά τραγούδια,
όταν μετά οι άγγελοι, σαν καίριες ερωτήσεις,
με τα φτερά τους να χτυπούν, σκέτη ανατριχίλα,
γύρω σου συνωθούνται;
Δες, πώς αιωρούνται τρέμοντας στο λίκνο τους
και με μυριάδες μάτια σε δικάζουν,
κι οι απαλές φωνές των τραγουδιών τους δεν τολμούν
μέσα από τα πολλά τρελά περάσματα
να υψωθούν σε κρυσταλλένιους ήχους.
Κι όταν οι γέροντες με τις πλατιές γενειάδες,
που σε συμβούλευαν στις κάλλιστες τις νίκες,
ελαφρά μόνο τα άσπρα τους κεφάλια γέρνουν,
και όταν οι γυναίκες που το γιο σου τάϊσαν
κι εκείνες που σαγήνευσε, οι σύντροφοι,
και όλες οι παρθένες που τόσο τον ελάτρεψαν:
οι φωτεινές οι δάδες των σκοτεινών σου κήπων,-
ποιός θα σε βοηθήσει, αν όλοι αυτοί θα σώπαιναν;

Και μόνο ο γιος σου απ’ όλους τους θα εγείρετο,
όσοι στον θρόνο σου τριγύρω κάθονται.
Θάγγιζε τότε η φωνή σου την καρδιά του;
Θα έλεγε τότε ο πόνος σου ο μοναχικός:
Υιέ μου!
Θα έψαχνες τότε την όψη εκείνου που κάλεσε την Κρίση,
την Κρίση σου και το Θρόνο σου:
Υιέ μου!
Θα πρόσταζες τότε, Πατέρα, τον κληρονόμο σου,
συνοδευόμενο αθόρυβα από Μαγδαληνές, να κατεβεί σε κείνους,
που τόσο πολύ ποθούν, και πάλι να πεθάνουν;

Αυτή θα ήταν η έσχατή σου, η βασιλική βουλή,
η τελευταία εύνοια, το τελευταίο μίσος.
Έπειτα όμως όλα θα ησύχαζαν:
Κι ο ουρανός και η Κρίση αλλά κι εσύ.
Όλα τα πέπλα του αινίγματος της γης,
που χρόνια ατέλειωτα κρυμμένο παραμένει,
πέφτουν μ’ αυτήν την πόρπη.
…Μα νοιώθω φοβισμένος....

Ω, Παντεπόπτη, δες πως φοβάμαι,
μέτρα το βάσανό μου!
Φοβάμαι, ότι έχεις παρέλθει από πολύ καιρό.
Όταν για πρώτη φορά
δημιούργησες τα πάντα,
του χλωμού αυτού Δικαστηρίου
την εικόνα είδες
που ζύγωσες αβοήθητος, Παντεπόπτη.
Τότε ήταν που δραπέτευσες;
Για πού;
Πιο έμπιστα
κανένας δεν μπορεί να ρθεί κοντά σου
απ’ ότι εγώ,
εγώ που Εσέ
δεν θα προδώσω για αμοιβή, όπως όλοι οι άλλοι ευσεβείς.
Θέλω μόνο, μια και θα μείνω άγνωστος
και κουρασμένος σαν και σένα, κι ίσως και περισσότερο από σένα,
και επειδή μπροστά στη θεία Δίκη ο φόβος μου
με τον δικό σου μοιάζει,
θέλω πολύ κοντά,
πρόσωπο με πρόσωπο,
κοντά σου να κολλήσω.
Με τις δυνάμεις μας κοινές
θ’ αντισταθούμε στον τροχό το μέγα
που πάνω του κυλάνε οι δυνάμεις των νερών,
που και θροϊζουν και αφρίζουν-
γιατί: Αλίμονο, να αναστηθούν σκοπεύουν.
Έτσι είναι η πίστη τους: μεγάλη και ανελέητη.

Καλό Πάσχα

Το 1994, ο λαμπρός νοτιοαφρικανός φωτογράφος Kevin Carter (1960-1994) κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν), η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα, και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος, αναμένει ένας μαύρος γύπας προσεκτικά και περιμένει την ακριβή στιγμή του θανάτου του κοριτσιού. Τρείς μήνες αργότερα, ο Kevin Carter αυτοκτόνησε λόγω κατάθλιψης. Καλό Πάσχα.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ