30.9.12

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Ακρωτηριασμός





“Αχ που 'σαι τώρα καημένο μου φωτόδεντρο
που 'σαι φωτόδεντρο παραμιλούσα κι
έτρεχα,
τώρα σε θέλω τώρα
που έχασα ως και τ' όνομά μου”


Οδυσσέας Ελύτης
(“Το Φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά”)
 

Την εβδομάδα που πέρασε, συνεργείο της ΔΕΗ Καστοριάς μετέβη στο Βογατσικό του Δήμου Ορεστίδος και ακρωτηρίασε το ...μοναδικό έλατο του χωριού το οποίο βρίσκονταν στην αυλή του πατρικου μου σπιτιού χωρίς να έχω ειδοποιηθεί προηγουμένως. Έγινε καταπάτηση της περιουσίας μου και του ιδιωτικού μου χώρου και επίσης αγνοώ αν το δασαρχείο Καστοριάς είχε ενημερωθεί για την αποστολή του κλιμακίου των αγρίων.
Οι άνθρωποι της ΔΕΗ φυσικά δεν δίνουν εξηγήσεις. Τις αφήνουν ίσως να εννοηθουν... Εμφανίστηκαν απο το πουθενα και κουτσουρεψαν το δέντρο. Υποθέτω τα πλησίον διερχόμενα καλώδια και το απειλούμενο βραχυκύκλωμα λόγω της εγγύτητος είναι μια καθωσπρέπει εξήγηση.

Αντίλογος

Συγγνώμη κύριε Μπαϊρακτάρη, αλλά έχω ένσταση σοβαρή και δικαιολογημένη!
Από ό,τι διαπιστώνω, και εσείς ως Διευθυντής της Εφημερίδας και διαχειριστής της ηλεκτρονικής έκδοσης, αλλά και οι Ανώνυμοι ("We are legion" έγραφε κάποτε πρωτοσέλιδο η ΟΔΟΣ) σεβαστήκαμε τον όρο που έθεσε ο κ. Επ. Τσίγκας.
Με ποια λογική όμως δημοσιεύονται σχόλια από bloggers, οι οποίοι είναι για τους Αναγνώστες ουσιαστικά ανώνυμοι;

29.9.12

Αγαπητή ΟΔΟΣ


ΟΔΟΣ 5.7.2012 | 649

Ασφαλώς δεν είμαι δα και παράδειγμα προς μίμηση ως προς την συνέπεια μου στα θρησκευτικά μου καθήκοντα. Θα έλεγα ότι δεν είμαι ούτε καν για οποιοδήποτε παράδειγμα. Ανατράφηκα όμως και μεγάλωσα με όσα μας δίδαξαν για την ελληνική ιστορία, από την αρχαιότητα ως το βυζάντιο, και από τότε ως την μικρασιατική καταστροφή, και ακόμη πιο μετά. Οπότε ο σεβασμός προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη δεν αποτελεί απλό μέρος οποιουδήποτε θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά εκδήλωση της εθνικής ιστορίας. Που διαμορφώθηκε από τον ελληνισμό και τον χριστιανισμό. Άλλωστε το Πατριαρχείο είναι ο θεσμός που προσωποποιεί τον οικουμενικό ελληνισμό κα φυσικά την δογματική αυθεντικότητα της Ορθοδοξίας. Έστω και ως ψευδαίσθηση εξαπλώνει την Ελλάδα στα πέρατα.

Έτσι, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα κατάπληξη, απορία και θυμό από την αποτυχία των διοργανωτών, δηλαδή του τοπικού κλήρου και του Δήμου Καστοριάς να πετύχουν, από άποψη μαζικότητας, μια αξιοπρεπή υποδοχή και φιλοξενία στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Μάλλον άδειες πλατείες και μισογεμάτες αίθουσες ήταν το σκηνικό μιας σκηνοθεσίας που επέτρεψε… στην «βυζαντινή αρχόντισσα» (όπως χωρίς μέτρο αποκαλούν ειρωνικά, το κουφάρι της Καστοριάς, οι ιθύνοντές της, έστω κι’ αν ως μητρόπολη υπάγεται στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως), να φανεί αφιλόξενη και απαίδευτη απέναντι στον επισκέπτη της. Για μια ακόμη φορά μια χούφτα σκοταδιστές φονταμενταλιστές που παριστάνουν τους ζηλωτές, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά πράκτορες, επιχείρησαν να αμαυρώσουν την εικόνα του Πατριάρχη. Διασπείροντας την αμφισβήτηση στην κοινή γνώμη. Κι’ όλα αυτά επειδή δεν υποδουλώνεται στον ρώσσο πατριάρχη, και ενθαρρύνει τον διάλογο με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

28.9.12

ΟΔΟΣ: Το «όραμα» της σημερινής διοίκησης του δήμου



Σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις του Δήμου Καστοριάς που είχαν και ένα τόνο περίπου πανηγυρικό, μεταξύ μερικών άλλων (περισσότερο ή λιγότερο) αινιγματικών για την αναγκαιότητα τους και πάντως όχι επειγόντων έργων, προγραμματίζεται -κατά κυριολεξία απειλείται- ο «εξωραϊσμός» της νοτιοδυτικής παραλιακής ζώνης, στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μάλιστα ο αρμόδιος (;) αντιδήμαρχος κ. Χρήστος Παρχαρίδης που προέβη στις σχετικές δηλώσεις (η παρουσίαση αναμένεται να γίνει σύντομα στο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς), τόνισε ότι με την νέα μορφή του παραλιακού πεζοδρομίου θα αποδοθεί ακόμη περισσότερο η χρήση του στους πεζούς. Και εννόησε ως προαπαιτούμενο ότι θα επαναδιαταχθούν οι καφετέριες της περιοχής. Το μεγαλεπήβολο αυτό «έργο» θα στοιχίσει  1.200.000,00 ευρώ (!), δαπάνη που ήδη έγινε αντικείμενο κριτικής από την ΟΔΟ.

Σημειώνεται ότι ο αρχικός προϋπολογισμός τον Απρίλιο του 2011 ήταν 100.000,00 ευρώ, και έφθασε ξαφνικά στα 1.200.000,00 ευρώ, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 2011.

27.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα την απάντηση της ΔΙΑΔΥΜΑ που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Τώρα είμαι πιο ανήσυχος για την ικανότητα της ΔΙΑΔΥΜΑ να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα θέματα της διαχείρισης των στερεών απορριμμάτων της Περιφέρειας. Πρώτα –πρώτα δεν διαβάζουν με προσοχή, παρότι το δηλώνουν. Όνομα και επίθετο έγιναν αγνώριστα. Που είδαν τη συνέντευξη που έδωσα; Ένα μικρό άρθρο σας έστειλα.

Όσο για το αν είμαι επιστημονικά καταρτισμένος, δεν είναι της αρμοδιότητας του κ. Μαυρίδη να το κρίνει. Δεν θα του υποβάλω αντίγραφα πτυχίων και πιστοποιητικών αναλυτικής βαθμολογίας από τα Ελληνικά και Ξένα Πανεπιστήμια στα οποία φοίτησα, ούτε κατάλογο των ερευνητικών έργων στα οποία έλαβα μέρος.

26.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΔΙΑΔΥΜΑ ΑΕ

Απάντηση στο δημοσίευμα της εφημερίδας ΟΔΟΣ
(συνέντευξη του καθηγητή Α. Δαουγόπουλου)


Διάβασα με προσοχή το κείμενο του καθηγητή κ.Α.Δαουγόπουλου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΔΟΣ, όπου άκριτα και απροβλημάτιστα κατά τρόπο σκωπτικό και υποτιμητικό προσπαθεί να υποβαθμίσει το τεράστιο έργο της ΔΙΑΔΥΜΑ.

Κύριε Καθηγητά, καταρχάς κρίνεται το έργο μας με αοριστίες και υποθετικές σκέψεις, αφού στο κείμενό σας εσείς ρωτάτε και εσείς απαντάτε, χωρίς να έχετε ενημερωθεί αλλά ούτε και το ζητήσατε ποτέ από τη ΔΙΑΔΥΜΑ, αν και δεν είστε ο επιστημονικά καταρτισμένος επί περιβαλλοντικών θεμάτων αποσπασματικά προσπα- θείτε με αφοριστικά κείμενα χωρίς περιεχόμενο, και με ημερίδες χωρίς ουσία να πείσετε Φορείς και Δημάρχους ότι ο καλύτερος τρόπος επεξεργασίας των απορριμμάτων είναι το κομποστ.

25.9.12

Στον κόσμο

«ΑΛΦΑ-ΜΗ»: Η γιαγιά η Κάντζια


Με το όνομα Κωνσταντίνα την μύρωσε ο Παπάς στην εκκλησιά του πάνω μαχαλά του χωριού όπου γεννήθηκε η μάνα της μάνας μου. Τώρα πως έφθασε να την φωνάζουν Κάντζια και στον πάνω και στον κάτω μαχαλά οφείλεται μάλλον στο γεγονός της ιδιωματικής γλωσσικής συμπεριφοράς των κατοίκων της περιοχής να παραφράζουν τα ονόματα στο χαϊδευτικό με τον δικό τους τρόπο. Και η Γιαγιά η Κάντζια -η μάνα της μάνας μου- όπως και όλες οι γυναίκες του χωριού μεγάλωσε στην σκληρή μοναξιά της αποθεωτικής δουλειάς. Στο χωράφι για τον σπαρτό, το θέρος και το αλώνισμα, στο βουνό για την μάζωξη του ξύλου για ζεστό χειμώνα και το ψήσιμο του ψωμιού, για την εξασφάλιση της τροφής των ζωντανών του χειμώνα με χόρτα και κλαδιά βελανιδιάς, και στον σταύλο για την περιποίησή τους. Στην κουζίνα και γενικά του καθαρού σπιτικού.

ΝΑΝΤΙΑΣ Β. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ο Σινού και η Νεράιδα

Το κείμενο που ακολουθεί έλαβε το 1ο βραβείο στο 10ο Πανελλήνιο διαγωνισμό παραμυθιού, μεταξύ 18.000 μικρών συγγραφέων παραμυθιών


Μια φορά κι έναν καιρό στο χωριουδάκι πλάι από το βασίλειο των παραμυθιών ζούσε ένα μικρό αγόρι, ο Σινού. Ένα απόγευμα, καθώς ο Σινού έκανε βόλτα στο δάσος, είδε μια νεραϊδούλα που ζητούσε βοήθεια. Έτρεξε κοντά της και με πολλή προσοχή ελευθέρωσε το φτερό της, που είχε πιαστεί στο κλαράκι μιας βελανιδιάς. «Θέλω να σου ανταποδώσω το καλό που μου έκανες», του είπε η νεραϊδούλα. «Άνοιξε την παλάμη σου». Και του έδωσε ένα μικρό κλειδάκι σαν φασολάκι, που έλαμπε λες και ήταν από καθαρό χρυσάφι, παράξενο, με πολλά διαμαντάκια και η λαβή του σχημάτιζε μια καρδιά.

Βιβλίο

ΝΑΝΣΥ ΧΑΤΖΗ

Δε φοβάμαι τίποτα

Εικονογράφηση: Ζωή Φράγκου
Εκδόσεις Ζήτη (Κεντρική διάθεση: Αρμενοπούλου 27, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2392072222, Στοά Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, τηλ. 2103211097, info@ziti.gr)
ISBN: 978-960-456-329-6


Εικονογραφημένο παραμύθι

ΜΕΤΑ ΤΗΝ έκδοση και κυκλοφορία της τέταρτης περιπέτειας της σειράς Φύλακες Άγγελοι με τίτλο «Το μυστικό του πρίγκιπα» που δημοσίευσε η ΟΔΟΣ σε προηγούμενο φύλλο, η κ. Νάνσυ Χατζή εξέδωσε και το εικονογραφημένο παραμύθι με τίτλο «Δε φοβάμαι τίποτα» από τον ίδιο εκδοτικό οίκο (Ζήτη) σε συνεργασία - εικονογράφηση Ζωής Φράγκου.

24.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

«Οικογενειοκρατία»

Αγαπητέ κ. διευθυντά,

Ομόφωνα εγκρίθηκε από το σώμα του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς η μελέτη για την ανάπλαση της βόρειας παραλίας η οποία θα κατατεθεί στο ΕΣΠΑ για τη χρηματοδότηση του έργου ύψους 2.000.000,00 ευρώ. Όλως τυχαίως, ο γιός τ. προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς και τ. νομαρχιακού συμβούλου, και γαμπρός νυν δημοτικού συμβούλου Καστοριάς (και πρώην αντινομάρχης και εργολάβος δημοσίων έργων), ανέλαβε την εκπόνηση της μελέτης.
Η οικογενειοκρατία καλά κρατεί στον τόπο μας...

Αναγνώστης


YΓ Αναρωτιέμαι πότε τελειώνει τις σπουδές της η κόρη του τέως νομάρχη και τα παιδιά των τέως βουλευτών.



23.9.12

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Συλλογικότης και κοινωνική συνοχή


ΟΔΟΣ 5 Ιουλίου 2012 | 649

Ὁ ἄνθρωπος, στήν πορεία τῆς έξέλιξης του, διεπίστωσε μέ τό λογικό του ὅτι γιά νά έπιβιώσει καί άντεπεξέλθει στίς προκλήσεις τοῦ βίου, ἔπρεπε νά συμβιώσει μέ τούς συνανθρώπους του καί μέ τήν συνεργασία νά έντεπεξέλθει τῶν προκλήσεων. Ἔτσι, άπό τίς άπαρχές τοῦ έλλόγου βίου του, ἐπεδίωξε τήν ανάπτυξη σχέσεων μέ τούς συνανθρώπους του, τήν κοινωνία μαζί τους καί τήν σύμπηξη ὁμάδων. Άπό τήν οίκογένεια, στήν φατρία, στό γένος, στήν πόλη, στό ἔθνος, στό κράτος.
Τό ίδανικότερο εἶδος κοινωνίας καί συμβιώσεως τῶν άνθρώπων, πού έπιτεύχθηκε στήν ἱστορία τῆς άνθρωπότητος ἤταν ἡ πόλις-κράτος τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου τῆς άρχαιότητος.
Μέ τήν ἔνταξή του σέ ὁμάδα, ὁ ἄνθρωπος, ἀπεμπόλισε τόν άτομοκεντρισμό του καί ὑποχρεώθηκε νά δεχθεῖ κανόνες, οἱ ὁποῖοι καθορίσθηκαν ἀπό τήν κοινότητα.

Διατυπώνεται τελευταίως, τόσο στόν ἔντυπο τύπο ὅσο καί στίς διάφορες συζητήσεις στόν ἠλεκτρονικό, ὅτι ἕνα μέτρο πού πρέπει ἀπαραιτήτως νά ἐπιδιωχθεῖ καί ἐπιτευχθεῖ, γιά τήν ἔξοδο τῆς χώρας ἀπό τήν κρίση, πού διέρχεται, εἶναι ἡ συλλογικότης τοῦ πληθυσμοῦ. Βέβαια αὐτό δέν ἀπηχεῖ τήν πλήρη ἀλήθεια διότι ὁ ὅρος συλλογικότης δέν ἀποδίδει τί πράγματι πρέπει νά ἐπιιδιωχθεῖ δηλαδή τήν κοινωνική συνοχή.

Εἴθισται, τά τελευταία χρόνια νά παραποιοῦνται οἱ ἔννοιες πολλῶν λέξεων ἀπό τούς πολιτικούς μας ἤ ἀπό κύκλους ἐμφορούμενους ἀπό διάφορες ἰδεολογίες καί ἰδεοληψίες. Ἔτσι ἄλλο σημαίνει ὁ ὅρος κοινωνία καί ἄλλο ἡ συλλογικότης.

Κοινωνία (ἀπό τό ῥῆμα κοινωνῶ) εἶναι ἡ σχέσις καί τό ἀποτέλεσμα τοῦ κοινωνῶ καί στήν πολιτική πράξη τό σύνολο ἀνθρώπων ὡς ὠργανωμένον τι ὅλον νοούμενον, ἐντός ὡρισμένων τοπικῶν καί χρονικῶν ὁρίων διαβιοῦν (1), καί κατ᾽ ἐπέκταση κοινωνικότης καί κοινωνική συνοχή εἶναι ἡ τάσις πρός συμβίωσιν ἐν τῆ κοινωνία μετ᾽ ἄλλων ἀνθρώπων καί ἡ προσαρμογή εἰς τάς ἐκ ταύτης ὑποχρεώσεις (2). Ὁ δε Ἀριστοτέλης λέγει: Ἡ πόλις (σήμερα το κράτος ) εἶναι εἶδος τι κοινωνίας, πολιτεία δέ ἡ πρός ἀλλήλους σχέσις τῶν πολιτῶν.

22.9.12

ΟΔΟΣ: Ιστορίες για αρκούδες και άλλα ευτράπελα


ΟΔΟΣ 5 Ιουλίου 2012 | 649

Μέχρι το τέλος (αυτής) της εβδομάδας θα αναγνωστούν στο Κοινοβούλιο οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά και θα δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του, η οποία σχηματίσθηκε και υποστηρίζεται από τα τρία κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ και ΔημΑρ).

Προφανές είναι ότι η κυβέρνηση αυτή, θα λάβει σχετικά εύκολα την εμπιστοσύνη του κοινοβουλευτικού σώματος. Η διαδικασία όμως, και ειδικά οι απόψεις που θα εκφραστούν για την αντίκρουση των θέσεων της κυβέρνησης, θα είναι ασυνήθιστες για την δημοκρατική παράδοση και τάξη. Διότι σε συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν την θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ, το ΝΑΤΟ και τις υποχρεώσεις του μνημονίου, αναμένεται να εκφράσουν τις ίδιες ή ταυτόσημες απόψεις με αυτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που εκπροσωπείται πλέον από τον ΣυΡιζΑ, και κόμματα που εκτείνονται από την ακροδεξιά «Χρυσή Αυγή» ως τους «Ανεξάρτητους Έλληνες».

Συνθήματα όπως, «καταγγελία του μνημονίου» και η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», βρίσκονται συχνά στις προμετωπίδες αντιφατικών κομμάτων. Και αυτό είναι ομολογουμένως πρωτόγνωρο, έστω κι’ αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν και συνεκτιμήσουν αυτοί που πρέπει.

Ήδη στο κόμμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» -στα πρώτα βήματά του, οι δηλώσεις των εκπροσώπων του και ιδιαίτερα του κ. Τέρενς Κούϊκ, προκαλούν αίσθηση από τον παροξυσμό και την σκληρότητα του καταγγελτικού λόγου που εκφράζει. Δεν αφήνεται το παραμικρό περιθώριο συνεννόησης. Απομένει να ακουστεί και ο λόγος του βουλευτή και ηθοποιού κ. Παύλου Χαϊκάλη -που έγινε γνωστός ως ένας από τους Μήτσους, ή μερικών «ακτιβιστών» της Αριστεράς που έχουν συμπτυχθεί στις τάξεις του ΣυΡιζΑ και εμπνέονται διακαώς από τον Τσε, για να αρχίσει να σχηματίζεται η πρώτη εντύπωση σε σχέση με τις απίθανες ιδέες που είχαν καλά κρυμμένες μέσα τους οι νέοι εθνοσωτήρες. Οι οποίοι πάντως, σε πολλές περιπτώσεις ήταν γρανάζια του καλοπληρωμένου κοινωνικού συστήματος. Το οποίο εν τέλει και εξυπηρετούν, αφού οι μη ρεαλιστικές τους απόψεις, κρατούν τους περισσότερους Έλληνες δέσμιους των παραδοσιακών κομμάτων.

21.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν


Η ΟΔΟΣ καταχωρεί με κάθε επιφύλαξη επιστολή που προέρχεται από ανώνυμο αναγνώστη. Κατά την πάγια συνήθεια της έκδοσης, δίνει βήμα ακόμη και στην ανώνυμη κριτική, αλλά διευκρινίζεται ότι δεν υιοθετούνται οι πραγματικοί ισχυρισμοί και τα συμπεράσματα του ανώνυμου επιστολογράφου, εφ’ όσον δεν συνοδεύονται από τεκμήρια και προπαντός δεν υπογράφονται. Επειδή όμως τα ζητήματα που τίθενται είναι αφ’ εαυτών σοβαρά, η ΟΔΟΣ επιλέγει να δημοσιεύσει την επιστολή αυτούσια, εκτός από τα σημεία εκείνα στα οποία γίνεται ρητή και συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα με ιδιότητες, για τα οποία και ο νοών νοήτω.



  • Τρία ερωτήματα προς τους υπεύθυνους του Δήμου Καστοριάς που διοργάνωσαν το (θεωρητικά) σχετικό με την ανάπτυξη συνέδριο της περασμένης Κυριακής στην ΕΔΗΚΑ :

1. Ποιοι και πόσοι ήταν οι προσκεκλημένοι στο παραπάνω συνέδριο, που είχε ελάχιστο κόσμο; Για ποιους γίνονται τελικά αυτά τα βαρύγδουπα συνέδρια με τους βαρύγδουπους τίτλους; Μόνο για τους πολύ λίγους που τα παρακολουθούν; Και ποιο είναι τελικά το όφελος της πόλης και των κατοίκων της; Ποιοι τελικά κερδίζουν κάτι από αυτά, τη στιγμή που οι υψηλοί επισκέπτες έρχονται, καλοπερνάν με δικά μας χρήματα (από αυτά που δεν μας περισσεύουν), καλοπερνάνε και με τους κόπους μας (στο συγκεκριμένο συνέδριο με τους κόπους τοπικών παραγωγών, που παρευρίσκονταν εκεί με τα προϊόντα τους, αλλά δεν έχουν καταλάβει ακόμα το λόγο)και φεύγουν χωρίς να έχει προωθηθεί τίποτε προς όφελος του λαού της Καστοριάς;

20.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντή

Από τις ατελείωτες «εκδηλώσεις» που γίνονται με την αιγίδα ή όχι του Δήμου Καστοριάς για την συμπλήρωση 100 ετών από την απελευθέρωση της πόλης, εκδηλώσεις που επιδέχονται σοβαρή κουβέντα και αμφισβήτηση, ξεχωρίζω μερικές ανακοινώσεις «φορέων» στα κείμενα των ανακοινώσεων των οποίων αποφεύγουν ακόμη και την λέξη «Καστοριά».

Πίσω από μερικές γενικόλογες αναφορές για εκδηλώσεις για τα «100 χρόνια ελεύθερης Μακεδονίας» εντυπωσιάζει η παράλειψη οποιασδήποτε αναφοράς για την Καστοριά. Τόσο ευαίσθητοι στις θερινές αλλεργίες είναι ορισμένοι, που προτιμούν να αποφύγουν ακόμη και την λέξη. Κάποιοι δίνουν την εντύπωση ότι θα προτιμούσαν ακόμη και να μην υπάρχει.

Μ.Α.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 648

19.9.12

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εκτροφεία γουνοφόρων ζώων

Περιβάλλον - Ανάπτυξη

Τα τελευταία χρόνια οι μονάδες εκτροφής γουνοφόρων ζώων στο Νομό μας αυξάνονται ως αποτέλεσμα προφανώς της πετυχημένης εκτροφής και των καλών οικονομικών αποτελεσμάτων που τη συνοδεύει. Στα θετικά σημεία πρέπει να προσθέσουμε την αύξηση της απασχόλησης που προσφέρουν, ιδιαίτερα σε αυτήν την περίοδο της έντονης οικονομικής κρίσης. Θα ήταν πολύ πιο θετικές οι επιδράσεις της εκτροφής στην οικονομία της περιοχής αν τα παραγόμενα δέρματα επεξεργάζονταν στο Νομό με παραγωγή τελικών προϊόντων γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε μεγάλη αύξηση της προστιθέμενης αξίας και της απασχόλησης. Αν όμως εξάγονται ανεπεξέργαστα στις αγορές του εξωτερικό, τότε τα ευεργετικά αποτελέσματα θα είναι πενιχρά μπροστά μάλιστα στα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσουν. Πληροφορίες από το εξωτερικό καταγράφουν το κλείσιμο παρόμοιων μονάδων και ίσως αυτό να εξηγεί και την αύξηση της ζήτησης που κατευθύνεται στη χώρα μας.

ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ: Ποιήματα


ΕΞΙΣΩΣΗ

Ἂν
Ὅλα τὰ νιάτα τῶν ἀνθρώπων
Εἶναι του ἴδιου αἵματος

Ἂν
Ὅλες οἱ ρυτίδες τῶν ἀνθρώπων
Συγγενεύουνε

Ἂν
Τὸ ψωμί
Σ’ ὅλες τὶς γλῶσσες
Εἶναι ψωμί

18.9.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Να γίνει προσφυγή της Καστοριάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την μείωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης για την περιοχή μας


Κύριε Διευθυντά,

Προεκλογικά από τους υποψηφίους των πολιτικών κομμάτων έγινε πολύς λόγος στα Μ.Μ.Ε. για την μείωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Κατά την συζήτηση τέθηκαν διάφορες προτάσεις αρκετά χαμηλού επιπέδου, παρόλο που στο Πάνελ παραβρίσκονταν οι πλέον υπεύθυνοι άνθρωποι του Νομού μας, για την επίλυση του προβλήματος.
Πραγματικά, πρόκειται για το σοβαρότερο θέμα της περιοχής μας και μας καίει όλους, και όχι μόνο το Νομό Καστοριάς αλλά και τους γειτονικούς Νομούς της Δυτικής Μακεδονίας.

Προτείνουμε να γίνει προσφυγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και να ζητήσουμε την δικαίωσή μας από την ίδια την Ε.Ε, διότι όλες οι χώρες της Ε.Ε. έχουν λάβει δίκαια μέτρα στην αντιμετώπιση του κοινωνικού αυτού προβλήματος, άλλωστε η Ε.Ε. δείχνει μεγάλη ευαισθησία στα κοινωνικά προβλήματα των πολιτών της. Πολλές Ευρωπαϊκές Χώρες έχουν επιλύσει με τον πιο δίκαιο τρόπο τις ανισότητες αυτές με δίκαια κατανομή των βαρών των πολιτών τους.
Δυστυχώς, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί να λύσει το μεγάλο αυτό κοινωνικό ζήτημα και κάθε χειμώνα μεταφέρεται το πρόβλημα μας για τον επόμενο χειμώνα.

Metropolitan Opera 2012-13



    • Κινηματοθέατρο Σταρ Βέροιας
    • Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
    • Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Συνεδριακό Κέντρο «Κάρολος Παπούλιας»
    • Δημοτικός Κινηματογράφος «Απόλλων» Λευκάδας 
    • Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας
    • Δημοτικός Κινηματογράφος Καβάλας
    • Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής
    • Δημοτικό Θέατρο «Κέφαλος» Αργοστόλι, Κεφαλονιά
    • Δημοτικό Θέατρο Λαμίας
    • Κινηματοθέατρο «Αχίλλειον» Βόλου
    • Μέγαρο Mουσικής Αθηνών
    • Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου
    • Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης

    17.9.12

    ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από την Απολλωνιάδα στην Καστοριά

    ΒΙΒΛΙΟ
    Σοφία Μπουτσιάδου-Καρολίδου
    Από την Απολλωνιάδα στην Καστοριά
    έκδοση Συλλόγου Απολλωνιαδιτών Καστοριάς - Ν.Α. Καστοριάς, Καστοριά 2010

    ΕΧΟΝΤΑΣ συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς τη μεγάλη αξία της καταγραφής των προφορικών μαρτυριών για τη συγκρότηση της ιστορίας ενός τόπου, ιδίως δε όταν αυτός έχει απορφανιστεί από την ανθρώπινη κοινότητα που τον δημιούργησε, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς την καταγραφή μαρτυριών προσφύγων από τους οικισμούς της Μικράς Ασίας, με τη μέθοδο των συνεντεύξεων. Έργο τεράστιο, δεδομένου του πλήθους των οικισμών και της γεωγραφικής διασποράς των προσφύγων, είχε πραγματοποιηθεί με συνεργάτες του Κέντρου που μετέβαιναν στους χώρους των προσφυγικών εγκαταστάσεων, οι οποίοι και χρησιμοποιούσαν συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο, ώστε να καταγράψουν στοιχεία από τη ζωή στην παλιά πατρίδα, από την Έξοδο και από την εγκατάσταση στη νέα πατρίδα. Εκ των πραγμάτων βεβαίως, ο αριθμός των πληροφοριοδοτών καθενός οικισμού ήταν περιορισμένος. Ευχής έργο θα ήταν, να είχαν λάβει τη σκυτάλη τοπικοί φορείς στις νέες πατρίδες, ώστε να καταγράψουν επισταμένα μαρτυρίες των προσφύγων που ζούσαν εκεί, κάτι που βεβαίως δεν έγινε, τουλάχιστον σε ευρεία έκταση. Η Σοφία Μπουτσιάδου – Καρολίδου είχε προφανώς παράλληλο δρόμο σκέψης με τους εμπνευστές του Κ.Μ.Σ., ώστε όταν ακόμη ήταν καιρός, όταν ζούσαν δηλαδή οι πρόσφυγες και διατηρούνταν ζωντανές οι μνήμες τους, κατέγραψε τις μαρτυρίες τους, ακολουθώντας τη μέθοδο των ραδιοφωνικών συνεντεύξεων. Η μέθοδος αυτή καθιστά το υλικό έτι πολυτιμότερο, καθώς διασώζει τις μαρτυρίες, άλλα και την αμεσότητα του προφορικού λόγου. Θεωρώ επομένως, για το λόγο που σημειώνεται παραπάνω, την έκδοση του βιβλίου «Από την Απολλωνιάδα στην Καστοριά» σημαντικότατη για τη διάσωση της μνήμης και της ιστορίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

    15.9.12

    Αγαπητή ΟΔΟΣ


    ΟΔΟΣ 28 Ιουνίου 2012 | 648

    Μέρες που είναι -έξι μήνες περίπου μετά τα καρναβάλια- και δεν έχει πάψει να στροβιλίζει στο μυαλό μου, η ίδια και η ίδια ιστορία. Ήταν μια φορά και ένα καιρό μια Kαστροπολιτεία με λίμνη, που είχε νέους κυβερνήτες και μαζί με αυτούς δεχόταν υποχρεωτικά και τις εξοχότατες συζύγους τους. Όχι όλες, αλλά σίγουρα μερικές. Ίσως και μόνο μία: την «ανώτερη». Μπορεί ειδικά αυτή η τελευταία να μην είχε εκλεγεί από κανένα, ούτε και να απηχούσε απαραίτητα τις ίδιες αντιλήψεις με τον εκλεγμένο κυβερνήτη σύζυγό της. Μπορεί όμως και να της απηχούσε. Ποιος ξέρει άραγε.

    Σημασία έχει ότι η κυρία, είχε πια ένα ξεχωριστό αέρα. Και μαζί το απαραίτητο θάρρος και θράσος. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω την εικόνα του αφηγήματος: Ήταν μέσα στα καρναβάλια, στις καλύτερες στιγμές κεφιού όταν είδα -όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι γύρω μου- τον κυβερνήτη να πλησιάζει μια παρέα με εύθυμους καρναβαλιστές, και να εύχεται με σύνεση τα δέοντα για τις γιορτές και τα καρναβάλια.

    14.9.12

    ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Κι όμως κινείται…

    Ε ναι, λοιπόν! Ο κόσμος των δασκάλων κινείται! Το είδαν χτες όλοι, ακόμη κι αυτοί που δεν το ‘βλεπαν γιατί δεν ήθελαν να το δουν.
    Όχι πως δεν κινούνταν πάντα. Σίγουρα όχι. Αλλά από τη μια η χειρότερη αδιαφορία, αυτή των γονιών που δε θέτουν στα παιδιά τους ούτε το πιο βασικό ερώτημα την ιερή ώρα που τα παιδιά τους επιστρέφουν από το σχολειό τους και μαζεύονται γύρω από το κοινό τραπέζι για να φάνε, να μοιραστούν ψωμί και βιώματα, να δεθούν περισσότερο –θέλω να πιστεύω πως αυτό εξακολουθεί ακόμα να συμβαίνει στα περισσότερα σπίτια-, το κλασικό ερώτημα «πώς τα περάσατε σήμερα στο σχολείο;», από την άλλη η τάση να ψάχνουν το στραβό αδιαφορώντας τελείως για το όποιο καλό και ωραίο, αλλά κι η τάση μονάχα τα στραβά να διαδίδουμε, αποσιωπώντας τα ίσια και τα καλά, θεωρώντας τα δεδομένα, κι από την άλλη πάλι η εμμονή των ανθρώπων σε κάποιες στερεότυπες απόψεις και απορριπτικές γενικεύσεις, χωρίς να νοιάζονται να τις αναθεωρήσουν, γιατί κι αυτό θέλει κόπο κι εμείς διαλέγουμε σχεδόν πάντα το εύκολο, όλα αυτά, λοιπόν, έδιναν την αίσθηση πως τίποτα δεν κινείται και τίποτα δε γίνεται…

    13.9.12

    Φανατισμός




    ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Η πρώτη περιπέτεια της μικρής κόρης

    Βαραίνουν όμορφα τ’ αστέρια τ’ ουρανού το ύφασμα,
    Καθώς καθένα τους μαζεύει τη μάζα που του ορίζει το μποζόνιο του Θεού.
    Όλα κούνια-μπέλα κάνουνε στου σύμπαντου την αγκαλιά
    Βυζαίνοντας απ’ το πανώριο στήθος το ωραίο- άσπρο γάλα, λίγο πριν πετρώσει.
    Τα φρέσκα χρόνια των παιδιών ειν’ τα καλύτερα, γιατί έχουνε ρυθμό και φαντασία.
     -Λοιπόν, τι κι αν μεγάλωσα; Εκεί ακουμπώ ακόμα….

    Η κυρία Μάρω, η πονηρή αλεπού με τ’ όνομα, ξεκίνησε πρωί-πρωί απ’ τη φωλιά της για να πάει στο διπλανό χωριό, στις παρυφές του δηλαδή, για να βρει κανένα φρέσκο και λαχταριστό κοτοπουλάκι, να το φάει- με όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες- να γεμίσει το στομάχι της και να νοιώσει την γνώριμη περηφάνια της κυνηγήτρας της φύσης.

    Και δεν ήταν η μόνη που ξύπνησε με το πρωτο- σκίρτημα της μέρας. Όλα γύρω της έπαιρναν καινούργια ζωή. Ένας κότσυφας, καθισμένος στο κλαδί πάνω από την φωλιά της, έκανε την πρωινή του γυμναστική κελαηδώντας ρυθμικά: ένα στο αριστερό του πόδι! δύο στο δεξί! κούνημα της κεφαλής δεξιά κι αριστερά, και σύρσιμο της ουράς με κυκλικές κινήσεις όλο χάρη!
     Τον τυχεράκια, σκέφτηκε η αλεπού, αυτός κάνει αεροπορικά ταξίδια κι εγώ περπατητά. Τρεχάτε ποδαράκια μου γιατί όσο στέκεστε ο δρόμος παραμένει μακρύς, ενώ όταν περπατάτε όλο και κοντύτερος γίνεται. Δεν είχε η καημένη και το χάρισμα να τραγουδά, για να περνά η ώρα της πιο ευχάριστα. Προσπάθησε να βγάλει έναν καλό ήχο, σαν να μυξόκλαιγε όμως ακούστηκε και έκλεισε το στόμα της απογοητευμένη. Άσε που μπορεί να την έπαιρνε κάποιος είδηση και να χαλούσαν τα σχέδιά της. Κανένας κυνηγός ή καμία αντίζηλος της αλεπού που ξύπνησε ορεξάτη κι εκείνη.
    Τίναξε ελαφρά το σώμα της και κούνησε πάνω κάτω την ουρά της. Αισθάνθηκε βαθειά ικανοποίηση. Αυτή η ουρά ήταν δώρο Θεού. Χαλκοκάστανη με μακριές γυαλιστερές τρίχες. Αν το παρομοίαζε με τα ανθρώπινα, έμοιαζε με κυρία αριστοκρατικής καταγωγής. Και μήπως δεν ήταν άλλωστε; Μπορεί απ’ τα ζώα του δάσους να ήταν η ομορφότερη. Και ήταν ακόμα πολύ νέα και ζωηρή. Είχε σχέδια στο μυαλό της. Περιπέτειες συνδυασμένες με απολαύσεις την περίμεναν. Κι ήταν γνωστή για την πονηριά της. Τους λύκους, που ήταν και δυνατότεροί της, τους έπαιζε στα δάχτυλα. Ήταν φορές που τους άρπαζε το φαγητό μέσα απ’ το στόμα, και τα βιαστικά λαγουδάκια τα μάρκαρε καλύτερα κι από ποδοσφαιριστή. Δεν ήταν όποια κι όποια, ήταν η κυρία Μάρω με όλα της τα χαρίσματα.

    12.9.12

    ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν




    Κύριε Διευθυντά

    Με την επιστολή μου αυτή θέλω να διαμαρτυρηθώ για το γεγονός ότι ο Δήμαρχος πρώτα ευλογεί τα γένια του και κατόπιν σκέφτεται ότι υπάρχει και έχει θεσμικό ρόλο. Ρόλος ο οποίος όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες εξαντλείται προκλητικά προς το να ασφαλτοστρώνει την είσοδο του σπιτιού του με έξοδα του Δήμου (φωτογραφία), αφήνοντας τον υπόλοιπο δρόμο να τον γευτούν οι συμπολίτες του.

    Γιατί σημασία έχει να μην πιάνει το αυτοκίνητο του Δημάρχου μπαίνοντας στο σπίτι του, με όσο το δυνατόν λιγότερες αναταράξεις, ενώ για τους υπόλοιπους θνητούς υπάρχουν και τα 4Χ4 για να κυκλοφορούν στους δρόμους.

    Ευχαριστώ
    Γ. Κωστίδης
    ikostid@gmail.com

    Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 648

    11.9.12

    Jean Genet: Le Condamné à mort




    Ζαν Ζενέ: Ο καταδικασμένος σε θάνατο (απόσπασμα)  
    απαγγελία: Marcel André Mouloudji


    Sur mon cou sans armure et sans haine, mon cou
    Que ma main plus légère et grave qu'une veuve
    Effleure sous mon col, sans que ton cœur s'émeuve
    Laisse tes dents poser leur sourire de loup.

    Κάποτε στην Καστοριά

     [στήλη]

    Ταξιδεύοντας στη ζωή’’

    Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του γιατρού Βασίλη Τσεμάνη. Μία αυτοβιογραφική προσπάθεια που ξεπερνάει τη κλασσική αυτοβιογραφία. Ο τρόπος αφήγησης και δομής του βιβλίου σου δίνει την εντύπωση ότι, αν γιός του τ. Δημάρχου Καστοριάς, γιατρού Σαράντη Τσεμάνη, δεν είχε επηρεασθεί από τον πατέρα του, έτσι ώστε να ακολουθήσει το επάγγελμα του γιατρού, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ένα πολύ καλός συγγραφέας ή φιλόσοφος.
    Φυσικά με το αφιέρωμα αυτό, δεν μπορούμε σε ένα τόσο σύντομο δημοσίευμα να αποτυπώσουμε όλες τις λεπτομέρειες, τις ανησυχίες, τις αναζητήσεις, το ήθος και τον χαρακτήρα του συγγραφέα, αλλά μπορούμε ίσως να δώσουμε την ουσία όχι του συγγράμματος αλλά του νοήματος της ζωής. Μια ζωή η οποία κατά την αποτύπωση της πυραμίδας των ανθρωπίνων αναγκών, ξεκινάει από τα ποιο πρωτόγονα ένστικτα της επιβίωσης και αυτοσυντήρησης και φθάνει στην αυτοολοκλήρωση ή ακόμη και στην θείωση, Θέωση ή το Νιρβάνα.

    10.9.12

    ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΡΚΟΥ: Η αλφαβήτα της δικής μας εφηβείας




    Τη συνάντησα το Πάσχα στη γενέθλια γη, το Βόλο σ’ ένα ράφι βιβλιοπωλείου κι από κείνη τη στιγμή με συντρόφευσε για δυο μήνες. «Η αλφαβήτα της εφηβείας» της Μάγιας Δεληβοριά ερχόταν μαζί μου στην τάξη… Μαζί της βουρκώσαμε, κοινωνήσαμε, γελάσαμε, βρήκαμε σημεία επαφής και ταύτισης. Από τη μια μεριά οι έφηβοι μαθητές μου, από την άλλη εγώ, η εκπαιδευτικός και η ανάμνηση της δικής μου μακρινής εφηβείας κι εκεί στη μέση το βιβλίο, το αγαπημένο, φωτεινό και χειροπιαστό να καθοδηγεί, αλλά και να διαφεντεύει το χρόνο μας!
    Διαβάζαμε, λοιπόν, στην ώρα της Λογοτεχνίας και ψάχναμε συνάμα. Μια γιορτή καλοκαιρινή για τη λήξη των μαθημάτων περίμενε εκεί στωικά να πάρει σάρκα και οστά, να αποκτήσει υπόσταση, σχέδιο, οργάνωση. Κι εμείς διαβάζαμε… Α’ Γυμνασίου, Β’ Γυμνασίου, Γ’ Γυμνασίου. Κι όλα άρχισαν σιγά σιγά να ξεδιαλύνονται. Οι σκέψεις μας άρχισαν να ωριμάζουν κι η γιορτή σχεδιάστηκε από μόνη της, ως διά μαγείας!

    9.9.12

    ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Η Υγεία στην «Προκρούστεια κλίνη»…



    “Σίγουρα αν κάποιος θέλει να αποφύγει τις μεγάλες αυξομειώσεις στην περιουσία του, οι συνηθισμένες του δαπάνες πρέπει να είναι οι μισές από τα έσοδά του. Και αν σκέπτεται να γίνει πλούσιος μόνο το ένα τρίτο”.
    Francis Bakon (1561-1626), Δοκίμια (για τις δαπάνες)



    Λόγος υπερασπιστικός…

    Σε κείμενό του στην ΟΔΟ (αρ. φ. 642) με τον τίτλο «Ο λόγος για το φάρμακο», ο αξιοσέβαστος και λίαν εμβριθής συνεργάτης της εφημερίδας κ. Περδίκκας Παπακώστας, προσπάθησε να ανακεφαλαιώσει ζητήματα σχετικά με το φάρμακο και τη φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα, καθώς και με την επιτακτική επιλογή της χρήσης των «γενοσήμων» (1) φαρμάκων. Στο κείμενό του επιχειρεί να οργανώσει ένα συλλογισμό γύρω από το εμπόριο του φαρμάκου, επιλέγοντας να καταγγείλει τις «πολυεθνικές» που με τη στρατηγική τους λυμαίνονται την παγκόσμια αγορά με την πώληση όλο και πιο ακριβών φαρμάκων. Κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή μέχρι την καθιέρωση της θεραπείας με φάρμακα στην ιατρική με τον τρόπο που αυτή έχει καθιερωθεί στα πράγματα σήμερα. Στην προσπάθεια όμως να τεκμηριώσει την τοποθέτησή του επικαλείται και χρησιμοποιεί αυτούσια παραθέματα, σχετικά ανισοβαρή, όπως για παράδειγμα τις απόψεις του θεολόγου Ίβαν Ίλιτς ενός πολέμιου της «κλασσικής ιατρικής» και υποστηρικτή των «εναλλακτικών» ιατρικών μεθόδων για την καταπολέμηση της αρρώστιας και μιας καθηγήτριας της Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από αρθρογραφία της σε έγκυρη Αθηναϊκή εφημερίδα. Ο Π.Π. -ο οποίος μάλλον θεωρεί τις πολυεθνικές εταιρίες των φαρμάκων πληγή, και τη σύγχρονη ιατρική θεραπευτική παρέμβαση στο Δυτικό κόσμο φενάκη- καταλήγει στο συμπέρασμα της επιβεβλημένης χρήσης των «γενοσήμων φαρμάκων» (generics) και της «δραστικής ουσίας» κατά τη συνταγογράφηση. Το άρθρο κλείνει -όχι άδικα- με μια αιχμηρή αναφορά στην εμπλοκή («ορισμένων») γιατρών σε «μίζες» που διαθέτουν για την προώθηση των πρωτοτύπων φαρμάκων τους οι πολυεθνικές.
    «Σ’ όλες τις χώρες οι γιατροί δουλεύουν ολοένα και περισσότερο με δυο ομάδες εθισμένων, με κείνους στους οποίους χορηγούν συνταγές για φάρμακα και μ’ εκείνους που υποφέρουν από τις συνέπειες των φαρμάκων» (Ίβαν Ίλιτς) (2).

    Δεν μπορούμε φυσικά να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για το φάρμακο και την σύγχρονη ιατρική από μια τοποθέτηση και θέαση των πραγμάτων όπως της παραπάνω φράσης. Στάθηκαν όμως όλα αυτά μια καλή αφορμή για να επισημανθούν en block κάποια -πάντοτε κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος- από τα αίτια της κακοδαιμονίας της Yγείας στην Ελλάδα που μαζί με την οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πια περιβάλλον. Όσα θα ειπωθούν, στο μακροσκελές κείμενο που ακολουθεί, σε καμιά περίπτωση δεν προσβλέπουν στο να υποκαταστήσουν γνώμες και απόψεις ειδικών στα οικονομικά και οργανωτικά-διοικητικά των συστημάτων υγείας. Αποτελούν την, βιωματική σχεδόν, κατοχύρωση μιας άποψης κάποιου που με την καθημερινή τριβή -λόγω της ιδιότητάς του- προσπαθεί να κατανοήσει την κρίση στο χώρο της Υγείας και σε αφανείς για τους πολλούς λεπτομέρειές της. Πολλά από όσα αναφέρονται δεν είναι παρά καταγραφή -συρραφή-ενσωμάτωση όσων έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί, ανακοινωθεί και επισημανθεί από επαϊοντες και συμπεριλήφθηκαν (φέρονται εντός εισαγωγικών) στο κείμενο.

    8.9.12

    ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΖΗΜΑΚΑ: Το σπιτικό μας





    «Τα λουλούδια είναι ευτυχισμένα, 
    γιατί δεν ξέρουν πως κάποτε
    θα μαραθούν»


    Το σπιτικό μας, όπου μετακομίσαμε στον καιρό της κατοχής, βρισκόταν στο κέντρο της μικρής μας πόλης κοντά στο εργαστήρι του πατέρα μου. Ήταν ένα παλιό τούρκικο σπίτι, αδερφομοίρι χωρισμένο στη μέση με λεπτή καλαμωτή επιχρισμένη με αμμοκονίαμα, τον αποκαλούμενο τουρκιστί «τσατμά». Στο από κει μισό κάθονταν δύο πολυμελείς οικογένειες μαζί με τους γαμπρούς και τις νύφες, όλοι Έλληνες πρόσφυγες, ξεριζωμένοι τουρκομερίτες.
    Η πόρτα μας έβλεπε κατά το βοριά, στην οδό Καπετάν Κόττα, μια μικρή πάροδο παράλληλη προς την οδό Μητροπόλεως. Απέναντι βρισκόταν το τζαμί, ένα εγκαταλειμμένο μωαμεθανικό τέμενος με ξεχαρβαλωμένα παράθυρα και πόρτες και ακρωτηριασμένο τον ψηλό μιναρέ του. Στα ζερβά στεγαζόταν η αστυνομία και στα δεξιά ήταν το σπίτι του παππού μου, το οποίο χωριζόταν από το δικό μας με έναν τυφλό διάδρομο.

    Καθώς έμπαινες στο σπίτι, έπρεπε να κατέβεις δύο με τρία σκαλιά σε έναν στενόμακρο διάδρομο καμιά δεκαριά μέτρα μακρύ. Για τη μητέρα μου ο διάδρομος εκείνος είχε μεγάλη σημασία, γιατί θεωρούσε πως ήταν η βιτρίνα του σπιτιού και αντικατόπτριζε το επίπεδο της νοικοκυροσύνης της. Ήταν στρωμένος με μεγάλες πλάκες λειασμένες από τη χρήση τις οίδε πόσων χρόνων, οι οποίες είχαν σχήματα ομοιάζοντα άλλα με καρδιές και άλλα με κεφάλια ζώων. Οι μεταξύ τους αρμοί είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, ένεκα που βάφονταν συχνά με ασβέστη και σχημάτιζαν προέχουσες άσπρες ταινίες, «φρύδια» αποκαλούμενα, πάνω στα οποία απαγορευόταν ρητώς να πατήσουμε, για να μη λερώσουμε το απαστράπτον λευκό χρώμα τους.

    Φαίνεται όμως πως στο διάδρομο εκείνο πλανιώταν κάποιο κακό φάσμα, παρωχημένων ίσως και υπόπτων εποχών. Αυτό τουλάχιστο έδειχναν κάποια γεγονότα ιδιαίτερης σημασίας τα οποία συνέβαιναν εκεί κατά καιρούς. Για παράδειγμα, κάποια μέρα, Σάββατο του Λαζάρου ήταν, σκόνταψα και έπεσα εκεί με τα μούτρα, με αποτέλεσμα να τραυματιστώ στο πάνω χείλος και να βάψω με το αίμα μου πολλές από τις πλάκες και τις άσπρες εκείνες ταινίες. Η αιμορραγία σταμάτησε από μόνη της, σε πείσμα του θορύβου και των ασκόπων χειρονομιών των προσελθόντων προς βοήθεια γειτόνων, ενώ η μητέρα μου σταυροκοπιούνταν κάτω από το εικονοστάσι και ορκιζόταν ότι δεν θα ξανακάνει δουλειές ανήμερα του Λαζάρου• τον όρκο αυτό κράτησε δια βίου. Εκείνο το Σάββατο δεν πήγα στο σχολείο – τότε κάναμε μάθημα και το Σάββατο – γιατί ντρεπόμουν, επειδή είχε πρηστεί το χείλος μου και είχα ασχημύνει. Εξάλλου, ήταν η τελευταία μέρα πριν τις διακοπές της Μεγάλης Εβδομάδας, τις οποίες πέρασα οικουρών.

    7.9.12

    Λόγος & Αντίλογος



    Κύριε Κ.Κ.

    Σχετικά με την 1η επιστολή σας
    [που δημοσιεύθηκε την π. εβδομάδα]:

    Έχω την αίσθηση, ότι πουθενά, ούτε στα 2 κείμενα στα όποια αναφέρεστε, ούτε κάπου άλλου στα γραπτά μου, υποστήριξα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. «Αντιμνημονιακή» θέση έχουν κόμματα προερχόμενα από όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, συμπεριλαμβανόμενου βεβαίως και του κεντρώου κινήματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Μέχρι πρότινος μάλιστα, του αντιμνημονιακού αγώνος προϊστατο το κόμμα της Ν.Δ. Όταν με προσωπική επιλογή του σημερινού αρχηγού του, άλλαξε άρδην θέση το κόμμα αυτό, δεν ήταν υποχρεωμένη να το ακολουθήσει στην άτακτη υποχώρηση ούτε όλη η κοινωνία, ούτε όλα τα στελέχη του. Απορώ ειλικρινώς πως καταλήξατε στο συμπέρασμα ότι προπαγανδίζω υπέρ του «ΣΥΡΙΖΑ», ο οποίος μάλιστα είναι υπέρμαχος του Ευρώ.

    Δεν προτρέπω κανένα να κάνει οτιδήποτε προς χάρη κανενός. Διαπιστώσεις κάνω, και τις καταγράφω. Η σημερινή θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι θέση παρία, και εφόσον παραμείνει με τους σημερινούς όρους, θέση παρία θα κατέχει επί μακρόν. Οι δε πολίτες της Ελλάδας θα ζουν σε επίπεδα Βαλκανίων, και θα πληρώνονται με ανάλογους μισθούς, καταβαλλόμενους όμως σε Ευρώ. Το ότι δίπλα στην Ελλάδα θα βρίσκεται η Ισπανία και η Ιταλία, προσωπικά δε μου είναι παρήγορο.

    Στα γραπτά μου εκφράζω προσωπικές θέσεις – στις οποίες περιλαμβάνεται και αυτή της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, ως μόνη κατά την κρίση μου λύση, στη φορά που έχουν πάρει τα οικονομικά της χώρας - και βεβαίως δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Αν η μια ή άλλη θέση μου συμβαδίζει με τη θέση του ενός ή του άλλου κόμματος, αυτό δεν συνεπάγεται και την ένταξη μου σε κάποιο από αυτά, πράγμα που θα έπρεπε να έχετε εννοήσει, εφόσον παρακολουθήσατε τα μέχρι σήμερα γραπτά μου. Και αλλοίμονο, αν φτάσουμε σε αυτή τη χώρα να αλλάζουμε απόψεις, όταν αυτές υιοθετούνται από κόμματα με τα όποια δε συμφωνούμε. Η σωτηρία της χώρας θα έρθει από τη σύγκλιση κι όχι από το διχασμό. Ο διχασμός δεν μας οδήγησε εδώ;

    6.9.12

    ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν



    Κύριε Μπαϊρακτάρη,

    Ανέγνωσα με μεγάλη προσοχή και το τρίτο συνεχόμενο άρθρο του κ. Παπαστρατή στην εφημερίδα σας με τίτλο «ΑΝ» που πλέον μας προτρέπει ξεκάθαρα να ψηφίσουμε ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, να καταγγείλουμε το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση και να επιστρέψουμε στην δραχμή.
    Ωραία η ιδέα του κου Παπαστρατή για να δώσουμε την ευκαιρία στους ξύπνιους Έλληνες που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό αλλά και στους ξένους, να εξαγοράσουν τα περιουσιακά στοιχεία ων απλών Ελλήνων με πενταροδεκάρες.

    5.9.12

    ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν




    Κύριε Μπαϊρακτάρη,

    Εκτιμούσα πάντοτε την αρθρογραφία του συνεργάτη σας κου Θρασύβουλου Παπαστρατή, για την αντικειμενικότητα και την δικαιοσύνη με την οποία τοποθετείτο σε διάφορα θέματα με τα οποία καταπιανόταν και δημοσιεύοντο στην αξιολογότατη εφημερίδα σας.
    Δυστυχώς από τα δύο τελευταία άρθρα του που δημοσιεύσατε «Έγκλημα και τιμωρία» και «Οικουμενική μακράν της οικουμενικής», δεν κατανέμει δίκαια και αντικειμενικά τις ευθύνες των πολιτικών σχηματισμών που κυβέρνησαν ή που απλώς εκλέχτηκαν στην μεταπολεμική Ελλάδα. Επί πλέον μας προτρέπει υπογείως με δυο συνεχόμενα άρθρα του, σε μία εβδομάδα, να εγκαταλείψουμε την θέση που έχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να βαδίσουμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια για χάρη της αριστεράς.

    Σαν τέκνο της Καστοριάς που γεννήθηκα, γαλουχήθηκα και βίωσα τα περισσότερα χρόνια μου σ' αυτήν δημότης πάντοτε της Καστοριάς, με υποχρεώνει να του γνωρίσω μερικά πράγματα που πιθανόν αγνοεί για την Καστοριά.

    4.9.12

    Κάποτε στην Καστοριά

    [στήλη]

    Η ΕΛΛΑΔΑ
    ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ…
     

    Είπα τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές να μην στοχαστώ αλλά ο πειρασμός της επικαιρότητας δεν με άφησε και μένα ανεπηρέαστο. Τα τελευταία γεγονότα όπως ο άνανδρος προπηλακισμός στο στούντιο του Αντένα, οι συνεχιζόμενες ληστείες με θύματα, η αυτοδικία των τελευταίων ημερών και άλλα πολλά που συνέβησαν (ευχόμενος να μην συμβούν χειρότερα), με παρέσυραν να στοχαστώ μήπως έτσι και εγώ συμβάλω με τις μικρές μου σκέψεις στην διαφώτιση και στο ξεκαθάρισμα του θολού τοπίου, που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες την ελλαδική κοινωνία.

     Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι καταδικάζουμε την βία, τους ξυλοδαρμούς και τους προπηλακισμούς απ’ όπου και αν προέρχονται. Το γεγονός του ξυλοδαρμού από έναν άνδρα υπ. Βουλευτή σε βάρος μίας γυναίκας υπ. Βουλευτού είναι καταδικαστέο και απαράδεκτο από πολλές απόψεις. Ο νεαρός Κασιδιάρης όσο και αν δικαιολογείται ότι προκλήθηκε λεκτικά ή έστω ακόμη και χειροδικικά από την κατά τα άλλα υπερβολική και πολλές φορές ακραία Λιάνα, δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση η βίαια αντίδρασή του, τόσο απέναντι στην μία γυναίκα όσο και στην άλλη που τις πέταξε το νερό. Αυτά, για να μην μας κατηγορήσουν κάποιοι ότι, χαϊδεύουμε τα αυτιά ενός συγκεκριμένου χώρου που δεν έχει θέση στην δημοκρατία όπως ίσως και κάποιοι άλλοι ακραίοι χώροι.

    Βιβλίο

    ΝΑΝΣΥ ΧΑΤΖΗ

    Φύλακες Άγγελοι

    Περιπέτεια τέταρτη: Το μυστικό του πρίγκιπα

    Εκδόσεις Ζήτη (Κεντρική διάθεση: Αρμενοπούλου 27, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2392072222, Στοά Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, τηλ. 2103211097, info@ziti.gr)
    ISBN: 978-960-456-320-3


    3.9.12

    ΟΔΟΣ: Συνείδηση


    ΟΔΟΣ 21.6.2011 | 647

    Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, αν ο ΣυΡιζΑ είχε σαφέστερο και προφανώς ειλικρινέστερο και πιο ρεαλιστικό στίγμα, σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το ευρώ, ενδεχομένως να είχε αναδειχθεί πρώτο κόμμα και με διαφορά, με μοναδικό όπλο την μαχητική επαναδιαπραγμάτευση και την ελπίδα ότι κάτι πραγματικά νέο γεννιέται. Πρέπει επίσης να αναγνωρισθεί ότι η δυναμική που ανέπτυξε στην Ελλάδα και ο αντίκτυπος αυτός στο διεθνές περιβάλλον, απελευθέρωσε δυνάμεις, όπως και την προοπτική επαναπροσέγγισης των σκληρών όρων του μνημονίου.

    Ωστόσο, το ότι στις τάξεις του συσπειρώθηκαν ετερόκλητα ιδεολογικά «συστατικά», που εκτείνονται από την ουτοπική αριστερά ως το πολιτικό κέντρο, καθώς και νέοι ψηφοφόροι, όπως χιλιάδες άνεργοι που είναι θύματα της κρίσης, (αλλά) μαζί με χιλιάδες συνδικαλιστές ιδιαιτέρως των ΔΕΚΟ, που για πολλούς θεωρούνται θύτες, ασφαλώς είναι γεγονός που προβλημάτισε αν δεν τρόμαξε κιόλας. Όπως ανησύχησε και ο συμβολισμός της παρουσίας στελεχών προχωρημένης ηλικίας, με ασυνήθιστες ιδέες και στίγμα που προκαλούσαν σύγχυση.

    Σε τοπικό επίπεδο, οι φήμες ότι στις τάξεις του ΣυΡιζΑ συμπτύχθηκαν αυτοβούλως, ή οργανωμένα, αυτοί που δυσαρεστήθηκαν από τον εσωκομματικό πειθαναγκασμό του κ. Φιλ. Πετσάλνικου να μην είναι υποψήφιος βουλευτής του ΠαΣοΚ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, περιέπλεξε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Έκανε τον ΣυΡιζΑ να μοιάζει με σουρωτήρι προθέσεων και κινήτρων, παρά ένα κομματικό συνασπισμό, που αν κέρδιζε τις εκλογές θα μπορούσε να αφιερωθεί στα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

    1.9.12

    ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΟΛΟΜΠΙΑ: Ο Άγιος Ζαμπλακάς




    Ήταν ένας νέος παπάς, Λάνθα τον λέγανε, που ζούσε ευτυχισμένος με την παπαδιά του. Το σπίτι τους ήταν στην άκρη του χωριού, δίπλα στη λίμνη, χτισμένο με ωμά πλιθιά ξεραμένα στον ήλιο. Στο κάτω πάτωμα ήταν μπροστά ένας χώρος με τη σκάλα, το αμπάρι του σταριού και το παραπόρτι που έβγαζε στο αχούρι, όπου είχαν τον γάιδαρο και την κατσίκα. πίσω το μισοσκότεινο κατώι με τα δυο μεγάλα βαρέλια του κρασιού, τα πυθάρια, τα ξύλα για τον χειμώνα και, κρεμασμένα στον τοίχο, τα δικέλλια και το δρεπάνι (εκεί η παπαδιά σκιάζονταν να πηγαίνει τη νύχτα, είχε και ποντίκια που έκαναν πρρρρ… καθώς έτρεχαν πάνω στα ξύλα). Πάνω στον όροφο, ήταν το στενάχωρο μαγειριό τους και δυο μικροί οντάδες, ενώ μπροστά απλωνόταν το χαγιάτι, με κρεμασμένα στη μια μεριά τα σκόρδα και τις κατακόκκινες πιπεριές τους, τις μολόχες ν’ ανθίζουν γύρω-γύρω μέσα σε κάτι ασπρισμένους τενεκέδες, και στη μέση το μιντέρι με την κόκκινη γιάμπολη, όπου κάθονταν μισοξαπλωμένος ο παπάς όταν σουρούπωνε και κοίταζε για ώρα τις βάρκες να τραβάνε προς την πέρα μεριά της λίμνης, προς την έξω σκάλα του Κάστρου, μέχρι που χάνονταν πίσω από κείνα τα όρθια βράχια που σιγά-σιγά σκοτείνιαζαν. Κι η παπαδιά, χωρίς τους μπελάδες των παιδιών ή βαριών δουλειών (είχαν μόνο ένα χωράφι και δυο μικρά αμπέλια εκεί κοντά), πήγαινε τότε και καθόταν δίπλα του, ακούγοντάς τον να μουρμουρίζει ψαλμουδιές και νοιώθοντας το σώμα του να κουνιέται κάθε τόσο ρυθμικά και να κάνει το μιντέρι να σιγοτρίζει (είχε αυτό το χούι ο παπάς). Σε λίγο άρχιζε να τον χαϊδεύει, το γένι του παπά τρέμιζε μέσα στο μισοσκόταδο που όλο πήχτωνε, αυτή έβγαζε κάποιο γελάκι, ιδίως όταν τη φιλούσε στο αυτί, και το στόμα του καθενός άρχιζε να πλανιέται στη σάρκα του άλλου ενώ τα μάτια τους, όποτε τα είχαν ανοιχτά, έπεφταν κάτω στην αυλή, στις σκιές που πάντα σαλεύανε. Έτσι λοιπόν, από τότε που παντρεύτηκαν δυο χρόνια πριν, ρίχνονταν σε μια τακτική εν Χριστώ ηδονή, που με τη σιγουριά της δρέψης της έκανε τον παπά να δοξάζει το όνομα του Υψίστου (με αρκετά λάθη, γιατί ήταν σχεδόν αγράμματος) και να απορεί με τη μωρία των ανθρώπων, που θεωρούν την ευτυχία άπιαστο αγαθό, ενώ είναι τόσο απλή η απόκτησή της. Του φάνηκε μετά από ένα σημείο τόσο φυσική η μακαριότητά τους, που τη θεώρησε ως κάτι το αναλλοίωτο.

    Όμως ο διάβολος, που όταν βλέπει κάπου τη χαρά τρώει τα λυσσιακά του, και μάλιστα στους παπάδες, που τους κυνηγάει περισσότερο, τους φθόνησε και έκανε την παπαδιά να δει μια Κυριακή στην εκκλησία, μέσα απ’ το καφασωτό του γυναικωνίτη, τα γυαλιστερά μαλλιά, το μικρό μουστάκι, τις φαρδιές πλάτες και, ιδίως, τα μάτια που άστραφταν από μακριά ενός ξενομερίτη μαχαιρά, του Τζερονάρη, που κι αυτός όταν την είδε να βγαίνει από την εκκλησία δάγκασε το μουστάκι του. Λοιπόν, η παπαδιά θόλωσε, κι από εδώ-από κει βρήκε μύριους τρόπους για να μπορέσουν να ειδωθούν κρυφά. Σύντομα έλειωναν ο ένας για τον άλλο, κι αυτός την έβαλε να σκίσει το πανί απ’ το φυλαχτό που είχε ραμμένο στο πουκάμισό της, να πάρει τον σκαλιστό σταυρό από κέρατο βοδιού που ήταν μέσα, να τον στουμπίσει και να ρίξει τη σκόνη στο φαΐ του παπά της, να τον μαραζώσουν. Όμως τίποτα δεν έγινε. Μια και δεν μπορούσαν να συνευρίσκονται όσο θέλανε, της ήρθε κάτι σαν αφροδισιακός πυρετός, και κόντευε να ρουφήξει ακόμη και τον παπά ανάμεσα στα σκέλια της, να τον φάει.

    ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ