29.9.08

ΟΔΟΣ: Σταθερή ροπή σε έριδες

Φασαρίες και αντιπαραθέσεις, έριδες και γκρίνιες στο προσκήνιο, αυτή την φορά (και πάλι) στο Γηροκομείο Καστοριάς (Ίδρυμα Λαζάρου και Αθηνάς Ρίζου), όπου η εικόνα ήταν αληθινά αποκαρδιωτική.

Το Διοικητικό Συμβούλιο, σύσσωμο, συγκροτημένο από γνωστούς έως βροντερούς συμπολίτες να αντιπαρατίθεται με τον επί πολλά χρόνια τώρα, διευθυντή του Ιδρύματος κ. Λάζαρο Σίσκο. Ο οποίος προέρχεται από παλιά οικογένεια της Καστοριάς που διακρίθηκε για τις δωρεές της στο παρελθόν. Παλαίμαχος πρόσκοπος ο ίδιος, θεωρήθηκε ότι (και) τιμής ένεκεν, άξιζε να διοριστεί στο Γηροκομείο.

Όμως στις φασαρίες, όλοι στράφηκαν έναντι ενός. Και ο πρόεδρός του, υπέβαλε για μια ακόμη φορά την παραίτησή του που δεν έγινε δεκτή.

Με συμπρωταγωνιστή των επεισοδίων τον εκπρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καστοριάς, που διορίστηκε «διαχειριστής» του Ιδρύματος. Αν και ο ίδιος στην ραδιοτηλεοπτική του εκστρατεία, χαρακτήριζε την δουλειά του «λειτούργημα» και έμμεσα τον εαυτό του «διάκονο». Δακρύβρεχτα.

Σημασία έχει πάντως να παρατηρηθεί ότι εντυπωσιάζει το γεγονός της συστηματικής και μόνιμης κρίσης που μαστίζει το Γηροκομείο καθώς και το ότι το μητροπολιτικό περιβάλλον επιδεικνύει δυστυχώς μια σταθερή ροπή σε έριδες. Ιδίως με όσους δεν συμφωνούν και δεν υποτάσσονται.

Οργιάζουν πάντως οι φήμες ότι η λειτουργική κατάσταση του Γηροκομείου δεν είναι ανθηρή με αντίκτυπο στο επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχονται. Και ότι ένα ολόκληρο Ίδρυμα με εντυπωσιακές για την εποχή του εγκαταστάσεις που συστάθηκε από το περίσσευμα της φιλανθρωπίας των ιδρυτών του, σήμερα παρακμάζει, ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους απόμαχους τροφίμους δεν είναι αντάξια των προσδοκιών και των δυνατοτήτων.

Αν αληθεύουν όλα αυτά, τότε εγείρονται απορίες για την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών της διοίκησης που επισημαίνεται αποτελείται από προσωπικότητες που εκπροσωπούν τα υψηλά κοινωνικο-οικονομικά κλιμάκια της πόλης. Όπως και ερωτηματικά για την επάρκεια ή την ετοιμότητα του προσωπικού να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Μηδενός εξαιρουμένου. Και αν εν τέλει αυτό που συμβαίνει στο Γηροκομείο είναι διαχείριση, «διακονία» ή εκκαθάριση;

Η χείριστη εντύπωση πάντως προκλήθηκε από την εκστρατεία διασυρμού, συκοφάντησης και συντριβής ενός ανθρώπου και μάλιστα για απόρρητα ζητήματα, απόλυτα προσωπικής φύσεως.

Τα οποία, για τον οποιονδήποτε, σεβάστηκε η Καστοριά, ώσπου η φλυαρία και η αλαζονεία, καθώς και το αίσθημα παραγοντισμού γκρέμισαν, αυτά που η κοινωνική ευαισθησία μιας Καστοριάς που έφυγε, όχι μόνο αντιμετώπισε διακριτικά, αλλά και τίμησε.
Και αυτό δεν αλλάζει όσα κι’ αν είναι τα δίκαια.


ΥΓ. Η ΟΔΟΣ πάντως, με αφορμή τα όσα διέρρευσαν στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ συνιστά και προτείνει στους φορείς να απαλλάξουν τους διακόνους από ταπεινές διαχειρίσεις. Διότι αν ο κάθε διάκος μαρτυρήσει κιόλας, θα είναι βάρος στην συνείδηση μιας Καστοριάς που δεν φοβάται τα απρεπή λόγια, όσο τις αντίστοιχες πράξεις.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.9.2008

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Η εικόνα του Γηροκομείου είναι η εικόνα του πολιτισμού μας;
Τελικά, το μυστήριο λύθηκε!
Τι φταίει και το Γηροκομείο Καστοριάς αντί για παράδειγμα Πολιτισμού, αποτελεί όνειδος για την πόλη και για τους πολίτες της, εξαιτίας της άθλιας κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει;
Ο Δ/ντής του κ. Λάζαρος Σίσκος!

Χωρίς καμία ντροπή για την αδυναμία ή την έλλειψη βούλησής τους ως ΔΣ να συνεχίσουν το όραμα του ζεύγους Αθηνάς και Λάζαρου Ρίζου, προσπαθούν από καιρό, να εξοντώσουν ηθικά και φυσικά αυτόν που μόνος νοιάζεται πραγματικά και στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Θα ήταν έκπληξη μεγάλη, να βρουν κάποτε το θάρρος και να αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψη αυτού του ανθρώπου που, χωρίς κανένα δισταγμό, πλήττουν από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης.
Δήμητρα Κ. Μπούσιου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.9.2008


ΟΔΟΣ: Δέκα




Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που ξεκίνησε για πρώτη φορά την κυκλοφορία της η ΟΔΟΣ. Ήταν τότε, Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 1998 όταν στο 1ο φύλλο της, με τον τίτλο «Η νέα εφημερίδα» έκανε τις συστάσεις της στους αναγνώστες.

Στο πρωτοσέλιδο γινόταν αναφορά στις τεράστιες προκλήσεις που άρχισαν να υπάρχουν στον κόσμο της ενημέρωσης και στον χώρο του τύπου. Αλλά και στους κινδύνους από την εμπορευματοποίηση και την αντιμετώπιση του αναγνώστη ως καταναλωτή.

Σημειωνόταν, ότι η ΟΔΟΣ έβαζε πλώρη με στόχο τους Καστοριανούς του νέου αιώνα, ότι η φιλοσοφία της θα παρέμενε βασισμένη στην γνώμη, την αυστηρή και αιτιολογημένη κριτική, τον διάλογο, τον σεβασμό και την αντιπαράθεση των ιδεών, την σύγκρισή τους και πως φιλοδοξία της ήταν να καταστεί το αμερόληπτο βήμα για την κοινή γνώμη, καθώς και για κάθε ήσυχη, αλλά και ανήσυχη συνείδηση του τόπου.

«Όπλο της θα είναι αναμφίβολα η ανεξαρτησία, η παρρησία, η ανοχή και το θάρρος…». «Σκοπός της θα είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα», ανέφερε η ΟΔΟΣ στο 1ο φύλλο της, στο 1ο πρωτοσέλιδο άρθρο της.

ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΕΡΙΑΚΗ: Δράξασθε Παιδείας...



Επί αιώνες ο Σεπτέμβρης σηματοδοτούσε την αρχή του νέου έτους. Αρχή της Ινδίκτου γράφουν τα ημερολόγια την πρώτη του μηνός, θυμίζοντάς μας την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους. Καιρός της σποράς, ο μήνας που ανοίγουν τα Σχολεία.

Σε λίγες ημέρες θ’ ακουστεί και πάλι το κουδούνι, για να συγκεντρώσει στις σχολικές αυλές αγόρια και κορίτσια που προετοιμάζονται για την ένταξή τους στην κοινωνία των ενηλίκων.

«Δράξασθε Παιδείας μήποτε οργισθή Κύριος» θα ακουστεί από το στόμα του ιερέα, όχι για εκφοβισμό αλλά για περίσκεψη. Η φράση αυτή έχει μείνει παροιμιώδης, αν και σήμερα ελάχιστοι τής δίνουν σημασία, μια και με τη μόδα της εποχής οτιδήποτε παλαιό θεωρείται ξεπερασμένο, κι ας μην έχει αλλάξει ιώτα εν σε ό, τι αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπο και την του κόσμου ζωή.

Κι όμως, αξίζει όχι απλώς να την έχουμε υπόψιν όλοι μας, αλλά να την κρατούμε σαν φυλακτό για κάθε κακό ενδεχόμενο. Την ώρα που αγωνιούμε αναζητώντας τον ενδεδειγμένο τρόπο επίλυσης των όποιων προβλημάτων μας, η παιδεία που αποκτήσαμε μάς παρέχει τα απαραίτητα εφόδια, για να αντεπεξέλθουμε.

Κι όταν λέμε Παιδεία, δεν εννοούμε τη χρησιμοθηρική συσσώρευση πληροφοριών με σκοπό την κοινωνική αναρρίχηση, αλλά τη βιωματική προσέγγιση καταστάσεων με τελικό αποτέλεσμα την αληθινή ανθρώπινη επικοινωνία. Γι’ αυτό τα χαρακτηριστικά της γνήσιας Παιδείας συχνά διαφέρουν από εκείνα της θεσμοθετημένης Εκπαίδευσης.

Επιστρέφοντας στο βιβλικό ρητό παρατηρούμε ότι η παραίνεση ξεκινά με το ρήμα «δράττομαι», που σημαίνει «αδράχνω, πιάνω με τα χέρια μου» και δεν είναι καθόλου άστοχη η χρήση του. Αντιθέτως, λειτουργεί άκρως ρεαλιστικά και παρακλητικά αποσαφηνίζοντάς μας πως την Παιδεία μάς την παρέχει ό, τι υπάρχει δίπλα μας, καθετί χειροπιαστό. Ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν είναι που μάς κάνει ανθρώπους.

Όποιος γοητεύεται και εξιδανικεύει μόνο πρόσωπα και πράγματα που λάμπουν μακριά του, θα κυνηγάει πάντα διάττοντες αστέρες, ενώ οι αληθινοί γι’ αυτόν φωστήρες θα φέγγουν δίπλα του και ο ίδιος από ανασφάλεια δεν θα καταδέχεται να φωτιστεί από το φως τους.

Δράττεται Παιδείας όποιος ακούει με προσοχή και διάκριση τα λόγια των ανθρώπων του κοινωνικού του περίγυρου, σέβεται την προσωπική ζωή των συμπολιτών του, κοιτάζει με χαρά το τοπίο της μικρής του πατρίδας. Εκτιμά τα αγαθά, νοιάζεται να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Με όλα τα πλησίον του οικοδομεί προσωπικότητα.

Γι’ αυτό από όσα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κι αν περάσει κανείς, με περισσότερη συγκίνηση αναπολεί δασκάλες και καθηγητές, συγγενείς και φίλους που τού χάρισαν το πολυτιμότερο εφόδιο για τη ζωή: την έμπνευση.

Αυτή η έμπνευση είναι η κινητήρια δύναμη που ωθεί κάθε άνθρωπο να υιοθετήσει αρχές και αξίες κάποιου άλλου που δεν θα τον βλέπει σαν κόλαση αλλά σαν τον πλησίον, ο οποίος μπορεί να τον στηρίξει στην πορεία του.

Γεννιέται η έμπνευση μέσα από την ουσιαστική σχέση των προσώπων που είναι αγαπητική και όχι πελατειακή, ώστε να καταντάει τη γνώση εμπόρευμα και το οικογενειακό όνομα πραμάτεια σε διαφημιστικά φυλλάδια.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής της σχέσης είναι η συνέχεια μέσα στο χρόνο. Τα στοιχεία της Παιδείας λανθάνουν υποσυνείδητα και ξυπνούν την κατάλληλη ώρα. Γι’ αυτό δεν έχει νόημα η αγχώδης προσπάθεια να τα μάθουμε όλα εδώ και τώρα. Ο σπόρος της αλήθειας αναπτύσσεται μυστικά και καρπίζει αργότερα. Ας το πάρουμε απόφαση, μικροί-μεγάλοι μέσα στη σχολική τάξη ή έξω στον κόσμο είμαστε το προζύμι του μέλλοντος.

Γι’ αυτό δεν χρειάζεται ούτε πίεση ούτε απογοήτευση. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες αξία έχει ο αγώνας. Δεν μπορούμε εμείς σήμερα να ακυρώσουμε το αριστοτελικό «της Παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς». Η προσπάθεια φέρνει πίκρα, το αποτέλεσμα γλυκαίνει. Μια χαρμολύπη η ζωή μας όλη.

Καλή σχολική χρονιά, πουλάκια μου !


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008.




Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

28.9.08

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Εδώ κι ένα χρόνο, η κυβέρνηση ανήγγειλε τον περιορισμό των δήμων και κοινοτήτων, σύμφωνα με την καθιέρωση του «Καποδίστρια 2». Με την ίδια απόφαση περιορίζονται και οι νομαρχίες από 54 σε 16 και με αυτήν την ανατροπή δημιουργείται ένα νέο Διοικητικό πεδίο. Και όπως αναγράφεται, οι τέσσερις νομοί της Δυτικής Μακεδονίας (Γρεβενών, Καστοριάς, Κοζάνης και Φλώρινας) θα γίνουμε μία νομαρχία. Και με τον σχεδιασμό αυτόν άρχισαν οι διαβουλεύσεις, συνελεύσεις σε διάφορα περιφερειακά διαμερίσματα, σε επίπεδο των υφισταμένων νομαρχιών και δήμων οι σχετικές συζητήσεις για την εμφάνιση δήμων και νομαρχιών στη νέα αυτή πραγματικότητα. Ο νομός μας σήμερα έχει δώδεκα δήμους και οι σχετικές συνελεύσεις της τοπικής ΚΕΔΚΕ γύρω από το θέμα αυτό φαίνεται πως καταλήγουν στους τρεις ή δύο δήμους, Καστοριάς και Άργους Ορεστικού. Παρακολουθώ το θέμα και με ιδιαίτερη ικανοποίηση βλέπω πως οι διαφωνίες δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες.

Όλα τα παραπάνω σχεδιάζονται από τους φορείς αυτούς, αλλά σαν κάτοικοι της περιοχής αυτής νομίζω πως έχουμε δικαίωμα να εκφράσουμε κι εμείς την άποψή μας και αδιάφορο αν ακουστούμε ευχάριστα ή κυρίως δυσάρεστα. Αγαπητοί μας αναγνώστες, εμείς θα πούμε τη γνώμη μας, γιατί όπως αντιλαμβανόμαστε, σύμφωνα μ’ αυτά που θα συμβούν, η άποψή μας είναι να γίνει ένας δήμος όλος ο νομός με την ονομασία Καστοριά, για να μπορέσουμε να σταθούμε ενωμένοι σ’ αυτή τη φάση, που θα περάσουμε μπροστά σε μια Νομαρχία με έδρα την Κοζάνη, γιατί θα συνεχιστεί και πάλι η σχετική απομόνωση από τα προβλήματα, που μέχρι τώρα δεν περπατούν για το νομό μας. Ένα μόνο απλό παράδειγμα: Ξεκινάς από Θεσσαλονίκη για Καστοριά και συναντάς μόνο μια πινακίδα με την ένδειξη Καστοριά, μόνο έξω απ’ τη Νεάπολη. Αυτό το παρακολουθώ χρόνια, γίνεται εσκεμμένη παραγκώνιση στα προβλήματά μας όλα τα χρόνια. Γι’ αυτό ήλθε η ώρα να φανούμε, αν είμαστε έξυπνοι και με διάθεση να βοηθήσουμε τον τόπο μας στο άγνωστο μέλλον αυτής της καινούριας μονίμου πια καταστάσεως, με ότι καλά ή κακά θα επιφέρει.

Η νέα «αρκούδα» (νομαρχία) που βγαίνει στο δρόμο μας, δεν αντιμετωπίζεται πια με δύο δήμους ή τρεις. Μας δίδεται η ευκαιρία να ενώσουμε όλες τις πνευματικές και παραγωγικές δυνάμεις στη νέα πρόκληση. Σας θέτω ευθέως το ερώτημα: Πιστεύετε πως θα πετύχει μόνος του ο δήμος Άργους Ορεστικού την επίλυση των προβλημάτων του; Το ίδιο και ο δήμος Καστοριάς ή ένας άλλος τρίτος δήμος; Σας το προεξοφλώ και το πιστεύω απολύτως: Τίποτε, όταν θα βγει γυμνός από το νομό ολόκληρο. Πέρασε η εποχή κάποιων δημάρχων, ας το πούμε επιτυχημένων, εν συγκρίσει με άλλους, λόγω κυρίως της εύνοιας και κομματικής τοποθετήσεως. Τώρα τα πράγματα αλλάζουν και η εύνοια του νομάρχη Καστοριάς δεν υπάρχει και ορθώνεται η «αρκούδα» της πολιτείας στην Κοζάνη.

Οι νέοι δήμαρχοι θα είναι παρανυχίδες και χωρίς καμιά σοβαρή στήριξη για διεκδίκηση, όσο κι αν δεν το πιστεύουν τώρα. Ναι κύριοι: Ως εδώ ήταν ο ρόλος σας, κάποιος και σεβαστός. Τώρα επιβάλλεται να προστεθείτε σε ένα μόνο άρμα με ερπύστριες που θα τραντάζει τη γη. Και σας προσφέρεται η νέα θέση του μοναδικού δημάρχου, όπου μπορείτε να δείχνετε τις αρετές σας, ενώ σαν πρόσωπα μικρής κοινωνίας χάνεστε οριστικά και αλίμονο στα χωριά που θα προστεθούν γύρω σας. Δεν θα μετράνε πια ούτε οι πόλεις των δέκα χιλιάδων, ούτε οι κωμοπόλεις, ούτε οι ιστορικές ονομασίες. Δημιουργείται ένας γίγαντας μπροστά μας, που μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να τον παλέψουμε. Και εδώ έχετε όλη την ευκαιρία να δείξετε ποιοι είσαστε για το καλό του τόπου, το μελλοντικό, το μόνιμο. Ας μη γελιόμαστε και ελπίζουμε όπως παλιά σε κάποια προηγούμενη επιτυχία. Εδώ πλέον ο νομός ολόκληρος σε μια μόνο Διοίκηση θα κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων, γιατί δεν θα έχει εσωτερικές διοικητικές προοπτικές και διεκδικήσεις διφορούμενες και απαλλαγμένος από την εσωτερική κακούργα φαγωμάρα που ζούμε τώρα θα νικήσουμε και θα προσφέρουμε, τόσο στα στενά διοικητικά, όσο, πολύ περισσότερο, στο ευρύτερο νομαρχιακό πεδίο.

Εδώ θα αναφερθώ μόνο σε ένα πρόβλημα. Στην εταιρεία «Λάρκο». Πως βρήκε το νομό διαιρημένο και μας πέρασε γενεές δεκατέσσερις και χάθηκε τόσο αυτό το μετάλλευμα, όσο και άλλα που αγόρασε με τον ίδιο τρόπο τα δικαιώματα. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για δεύτερο Δήμο έξω απ’ αυτόν που θα καλύπτει όλο το νομό. Δεν θα είναι δήμος Καστοριάς (πόλεως), αλλά νομού Καστοριάς. Πώς θα λειτουργήσει ένας δεύτερος δήμος στο δυτικό τμήμα του νομού, όταν από τα όρια της Νεαπόλεως Κοζάνης έως τον Γράμμο δεν υπάρχει ούτε ένα χωριό πάνω από εκατό (100) κατοίκους;

Ερωτώ: Πώς θα διεκδικήσει αυτός ο δήμος τα δίκαιά του; Δεν υπάρχει ελπίδα, ούτε η παραμικρή. Ήρθε η ώρα να ενωθούμε, η μοναδική φορά για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά αυτό το κράτος που δημιουργείται πάλι από κάτω. Όταν ακούμε δήμος Μονάχου, δήμος Λονδίνου, Παρισιού, Βερολίνου. Εμείς τι είμαστε; Σουφλιέκια για ξύλινα παιχνίδια; Οι εποχές το ξαναλέω, των κάποιων προσώπων πέθαναν, η ομαδική, η ενιαία προσπάθεια θα λύσει τα προβλήματα. Ας γίνουμε για πρώτη φορά το μοναδικό παράδειγμα ομοψυχίας, ομόνοιας, για το καλό των παιδιών μας και του τόπου, που θα χρειάζεται αυτό το πνεύμα. Και μη νομίζετε πως οι αποστάσεις πια παίζουν κανένα ρόλο. Πέντε ως δέκα χιλιόμετρα απέχει η Καστοριά από το σημερινό δημαρχείο. Με μια νέα κτηριακή υποδομή, με ένα νέο δημαρχείο ψηλά στη Φούρκα όλος ο νομός γίνεται ένα χωριό. Αυτή είναι η περιοχή μας. Είναι ένα χωριό μπροστά στη νέα νομαρχία Κοζάνης. Γι’ αυτό αγαπητοί μου (σημερινοί άρχοντες και κάθε άλλος σκεπτόμενος με τα διοικητικά) είσαστε πολύ λίγοι μπροστά στο νέο καθεστώς. Περιορίστε τις επιδιώξεις σας, τις φιλοδοξίες και προτάξατε το γενικό συμφέρον του ενιαίου Νομού.

Η ισχύς εν τη ενώσει. Είναι η ιστορικότερη στιγμή για το μέλλον του τόπου μας και η ευθύνη σας για το καλό ή το κακό μεγάλη. Σταματήστε κάθε άλλη σκέψη. Είμαστε όλοι ίδιοι, Αργείτες, Γερμανιώτες, Κορεστιώτες, Διποταμιώτες κ.λ.π. Ο κίνδυνος να χωριστούμε για πάντα και να χαθούμε είναι πολύ κοντά. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Τώρα χρειάζονται όλα τα μυαλά (αργείτικα, καστοριανά, μεσοποταμιώτικα). Μόνο ενωμένα θα επιβιώσουν με κοινούς στόχους. Κινδυνεύει ο νομός να χαθεί ο μισός αν δεν γίνει η ένωση. Ας το βάλουμε βαθιά μέσα στο μυαλό μας όλοι οι κάτοικοι του Νομού, να αντιδράσουμε στον πολυτεμαχισμό. Τι περιμένει ο Γέρμας απ’ το Άργος; Που θα ζήσει δυο ή ως πέντε χρόνια σαν δήμος; Ποια η ισχύς του δήμου Μεσοποταμίας; Καμιά. Η λύσις: Ο μοναδικός δήμος όλου του νομού. Δεν θέλω να χαθώ από κάθε νέα απερισκεψία και ελαφρά τη καρδία συναισθηματική στιγμή. Θέλω να ζήσει και να προοδεύσει ο τόπος και το πιστεύω ότι μόνο ένας Δήμος θα μας σώσει. Θέλω να σας προλάβω από το τελευταίο θανατηφόρο λάθος. Όποιος θέλει συζήτηση, τον προσκαλώ να συζητήσουμε, τόσο στα κανάλια, όσο και κατ’ ιδίαν. Κλείνω εδώ αυτή μου την εισήγηση και εύχομαι καλά μυαλά και συνεννοημένα.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Με εκτίμηση.
Νίκος Πρώϊος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.9.2008

ΟΔΟΣ: Γενιές 40

Μετά από αρκετά χρόνια (αδικαιολόγητης) καθυστέρησης και παλινωδιών, επανήλθε στο μέσο του Ιουλίου που πέρασε, το ζήτημα της στέγασης της αρχιτεκτονικής σχολής, που εξαγγέλθηκε να ιδρυθεί στην πόλη της Καστοριάς. Με προφανή την σκοπιμότητα -εκτός από την αμιγώς επιστημονική- την συμβολή της Σχολής στην ανάπτυξη, την πρόοδο του τόπου, την τόνωση του πνευματικού επιπέδου, αλλά και την ενσωμάτωσή της στο κοινωνικό και ιστορικό περιβάλλον της Καστοριάς. Ώστε μετά από μερικά χρόνια, να γίνουν ταυτόσημες έννοιες και συμπορευόμενες. Όμως η υπόθεση της Σχολής, με την πρωτοφανή καθυστέρησή της, θύμιζε το γιοφύρι της Άρτας: Χωρίς να κτίζεται, το βράδυ γκρεμιζόταν.

Οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας καθώς και των συναρμοδίων φορέων, όπως της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, της Νομαρχίας και του Δήμου Καστοριάς, εκεί κάπου προς το τέλος Ιουλίου φάνηκε αρχικά να υιοθετούν την μόνη ρεαλιστική και συμφέρουσα πρόταση. Δηλαδή την στέγαση της Σχολής στο κτήριο του 1ου Γυμνασίου στην περιοχή της Γκουμπελίδικη (που αποτελεί από χρόνια και την επίσημη πρόταση του Δήμου Καστοριάς).

Ωστόσο, οι σκηνοθετημένες, δήθεν ακτιβιστικές αντιδράσεις μιας μερίδας ελάχιστων προσώπων, που αποτελείται από μερικούς καθηγητές και αναλογικά ακόμη πιο λίγους γονείς, της οποίας ηγείται στέλεχος κομματικής οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας και επομένως, το ζήτημα των αντιδράσεων έχει (και) εσωκομματική διάσταση, μερίδα που «κινητοποιήθηκε» με τα σχολεία κλειστά και υποστηρίχθηκε από ραδιοτηλεοπτικά παπαγαλάκια, είναι καταστάσεις που ενίσχυσαν την υποψία, ότι οι αντιδράσεις δεν γίνονται για το κτήριο. Αλλά ότι στρέφονται κατά της Σχολής.
Κάποιοι δεν την θέλουν στην Καστοριά.

Με τον εκπρόσωπο του Υπουργείου να εκδηλώνει ενδείξεις πανικού από τις αντιδράσεις των 5 έως 10 (το πολύ) προσώπων για το Γυμνάσιο, και αντίθετα, να μην ενθαρρύνεται από την πάνδημη επιθυμία, με την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας με τα κάπως μασημένα λόγια της να δίνει τροφή στα σενάρια της υπουργικής (προ) αποφασισμένης παράλειψης της Καστοριάς υπέρ άλλων πόλεων, εντός και εκτός Περιφέρειας, και να μην ικανοποιεί για την αμεσότητα κατανόησης των πραγματικών αναγκών της πόλης της Καστοριάς, αλλά και με τον Δήμο Καστοριάς να δείχνει ότι χρειάζεται φιάλες από οξυγόνο θάρρους για να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε υποκινούμενες και αβάσιμες αντιδράσεις, ώστε να υλοποιήσει την ειλημμένη απόφασή του, ο μόνος μέχρις στιγμής δημόσιος φορέας που επιμένει να υποστηρίζει την μόνη ρεαλιστική και συμφέρουσα λύση του 1ου Γυμνασίου, είναι η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς.

Kαι προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κάκιστη επιρροή που προκαλείται στους υπόλοιπους δημόσιους φορείς. Οι οποίοι προσφέροντας αρνητική υπηρεσία στην προοπτική και το επίπεδο της Σχολής, έσπευσαν να συμμαχήσουν, ακόμη κι’ αν δεν το θέλησαν συνειδητά, με μελετητικά, κτηριακά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τρίτων. Εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας.

Έτσι στον χορό μπήκαν και άλλα κτήρια, τα οποία ούτε χωροταξικά, ούτε λειτουργικά είναι σε θέση, ούτε μπορούν να ανταποκριθούν ακόμη και στις στοιχειώδεις από τις σύγχρονες ανάγκες Παιδείας, πόσο μάλλον της τριτοβάθμιας. Κατόπιν ορισμένοι άρχισαν να δείχνουν και σε άλλες κατευθύνσεις, στα όρια της πόλης της Καστοριάς, αλλά και εκτός της Καστοριάς, μέχρι τα Ιωάννινα έφτασαν. Ανάλογα έπραξαν οι δύο βουλευτές του νομού: Φίλιππος Πετσάλνικος και Βίβιαν Μπουζάλη, που πρώτα έκαναν αναφορές στην βούληση «του κυρίαρχου λαού», και μετά υπαινίχθηκαν άλλους Δήμους σαν πιθανές λύσεις, ενώ στην συνέχεια δεν μπορούσαν να κρύψουν το άγχος τους περί της τύχης του Ξενία και μόνο.

Τέτοια και άλλα αλλόκοτα γίνονται και θα εξακολουθήσουν να γίνονται στον Δήμο Καστοριάς που μοιάζουν να τρέμουν την σκιά τους. Και την σκιά κάποιων πολιτικών αφεντικών, της Νέας Δημοκρατίας, που έβαλαν σκοπό ζωής να πλουτίζουν, για γενιές σαράντα. Το απίθανο της υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η δειλία και η αναποφασιστικότητα, επιδεικνύεται σε μια πόλη, που 4 και πλέον χρόνια μετά την ανάδειξη της Νέας Δημοκρατίας σε κυβερνητικό κόμμα, τα μόνα έργα που υποτίθεται ότι εκτελούνται για την αναβάθμιση του παραδοσιακού και ιστορικού της κέντρου, αλλά με ρυθμούς απελπιστικά βραδείς και αδικαιολόγητους, είναι η (ήδη αμφιλεγόμενη) ανακατασκευή και ο εξωραϊσμός της πλατείας Ομόνοιας και τα καρκινοβατούντα έργα της Σπηλιάς του Δράκου, στον εσωτερικό παραλίμνιο.
Κατά τα λοιπά, με ευθύνες των φορέων της Κυβέρνησης και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, δεν έχει μετακινηθεί ούτε πέτρα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Στο πάλεμα, το πήδημα, το τρέξιμο και το λιθάρι,

στο θέατρο της Ποντοκώμης, πρώην νταμάρι

Εστιν ουν προσομοίωση, μίμηση πράξεως ή πράγματος, σπουδαίας ή ασήμαντου, μέγεθος εχούσης• και στα πιο οικεία ελληνικά, το σχεδόν όμοιο, το παρεμφερές με την όντως πραγματικότητα. Δυο περιπτώσεις υπέστημεν το θέρους που τελείωσε, θέλω να πω Αυγούστου τέλους.

Ζήτημα 1ο

Είμαστε στο πρώην νταμάρι της κοινότητας Ποντοκώμης, που ανήκει ως διμελές εταίρος στο Δήμο Δημητρίου Υψηλάντη, μαζί με το Μαυροδένδρι (Καραγάτς), με τους εναλλασσόμενους, ως ρεύμα εναλασσόμενον, δημάρχους χάρη στις δικαστικές επιλογές και τις κρατικές, δια της Περιφερείας, επεμβάσεις, που έγινε θέατρο στο όνομα του πατρός Μίκη Θεοδωράκη (εκ του ότι παλιότερα η νυν πολίχνη ονομάζονταν και «Μικρή Μόσχα» από το εντελώς κόκκινο των ψηφοδελτίων του, ενώ σήμερα από το κονιορτόχρουν της ατμοσφαίρας της οι κάτοικοι ζήτησαν να εγκαταλείψουν την πατρώα γη). Αμέσως μετά τη λήξη των Ολυμπιακών του Πεκίνου ανέλαβε η Ν.Α. Κοζάνης γιορτές να διαπράξει, συνεπικουρούμενη από μια εταιρεία προώθησης των Ολυμπιακών, αρχαίων ιδεωδών (εμβαπτισμένα σε ικανό αριθμό ευρω-αναβολικών), η οποία περιφέρεται ανά το πανελλήνιον και προωθεί τα προϊόντα του Ολυμπισμού της• ήγουν πολύπτυχο λεύκωμα με σπιράλ μήκος άνω των 80 εκατοστών και πλάτους 55 πόντων, με ωραία κορμιά αθλητών - μοντέλων σε κίνηση σε ενσταντανέ αρχαίων αθλημάτων. Δεύτερον, ατραξιόν κάπως θεατρική, όπου σε ανοιχτό χώρο γίνονται πράξη οι φωτογραφίες του λευκώματος, με τα μοντέλα πρωταγωνιστές και τοπικούς δευτεραγωνιστές και χλαμυδοκρατούμενες τηλεπαρουσιάστριες, ενώπιων επισήμων χαγάνων και θεατών λαιϊκών χάνων. Προλογίζουν του λευκώματος Μακεδόνονομάρχες όπως της Θεσσαλονίκης, (παντού και πάντα, σε τέτοια καμώματα, πρώτος), της Πιερείας, της Πέλλης (δηλαδή του παλιού μου συμμαθητή στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο, Μιχάλη Καραμάνη (Καραμάνου τον έγραφαν), από τον άγιο Χαράλαμπο Δήμου Ελλήσποντου (είναι ο Δήμος, με την κοινότητα Δρεπάνου του, που κήρυξε τις «Γιορτές της Επανάστασης», η αθεόφοβη), ο οποίος κι αυτός ληρολογούσε, μετρημένα έστω. Της θεατρικής ας πούμε αναπαράστασης προλογίζουν φυσικά οι καλούντες αυτούς, της εξουσίας εξουσιολάγνοι καλυμμένοι με τη ματαιοδοξία συν την πολιτική τους μωροφιλοδοξία.

Θέμα του όλου θάματος στο θέαμα και στα θύματα η: «Αρχαία Ελλάδα. Ευ αγωνίζεσθε. Ολυμπιακά αθλήματα». Φοβερόν!

Είναι μια κατηγορία επιχειρηματιών πολιτισμού και αθλητισμού συνήθως της πρωτεύουσας, που κατά καιρούς ξαμολιούνται στην ύπαιθρο και πουλούν το προϊόν τους, το όποιο, αδιάφορο, κυρίως σε Νομαρχίες που είναι πιο ευάλωτες σε τέτοιες θλιβερές ιστορίες, και Δήμους πιο κωλοπετσωμένους βέβαια από την πολυκαιρία στην εξουσία, κι έχουν μάθει να ξεχωρίζουν ή ν’ αντιστέκονται περισσότερο• δεν έχουν και λεφτά για πέταμα άλλωστε.

Η Κοζάνη «χτυπιέται» τακτικά υπό ενός ζωγράφου, όστις κατά καιρούς πουλά την τέχνη του –ζωγραφική και γλυπτική- αδρά στα παραπάνω θύματα η δε εκλεγμένη Ν.Α. στις διάφορες εκφράσεις της, είναι το κατεξοχήν θύμα. Ελλείψει παντελώς πολιτιστικών αντανακλαστικών και ανθρώπων να τους συμβουλεύουν και να τους συγκρατούν στοιχειωδώς, βαδίζουν εντελώς ασυγκρότητοι κι ανερμάτιστοι, πολιτιστικά ανυπόδητοι, κι όπου κι όπως τους βγάλει το πράγμα. Δεν έχουν φυσικά καμιά πολιτική επί του πολιτισμού και των γραμμάτων, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Δεν έχουν δυστυχώς ούτε τη στοιχειώδη προσωπική, αισθητική διαίσθηση και γνώση για ν’ αποφύγουν τις κακοτοπιές ή τους επιτήδειους. Θέλουν κάτι να κάνουν, αλλά δεν το μπορούν ή όταν το επιχειρούν, το μπορούν έτσι ώστε να πέφτουν σε διάφορα νύχια μικρομεσαίων σαλταδόρων. Συστήνουν μάλιστα κι αστείες στη λειτουργία και στη λογική τους, πολιτισμικές και τουριστικές εταιρείες προς διαχείριση της πνευματικής απελπισίας τους για να είναι ένταξη νομικά και θεσμικά! Το να χορεύεις στο πανηγύρι της πατάτας, του φασίολου ή στην πολιτιστική γιορτή του γιδοκουρέματος (πως δεν πήγαν και στο γαλομέτρο) είναι ανώδυνο και δεν βλάπτει κανέναν ει μή μόνον τον ορχούμενο και την σοβαρότητα του. Λίγο το κακό. Όμως, η απερίσκεπτη διανομή χρημάτων είναι άλλο πράγμα. Βέβαια είναι γενικότερο το φαινόμενο στους θεσμούς αυτούς (που συνορεύουν με εσμούς αφελών το επιεικέστερον) που διοικούν και διαχειρίζονται το κοινό χρήμα, το οποίο πολιτικά ανήκει στο νομό και τους ανθρώπους του, κι εν τούτοις αυτοί αρέσκονται να το μοιράζουν με γαλαντομία νεόπλουτου, σε τυχάρπαστους, αρκεί να ‘ναι από την πρωτεύουσα της διαπλεκόμενης χαβούζας και που θα τους χτυπήσουν με συγκατάβαση («μεγάλε!») την πλάτη της ματαιοδοξίας τους.

Η προσωπική διαχείριση του γελοίου είναι αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα. Η δημόσια διάχυσή του συνιστά το αδίκημα της εξώθησης σε συλλογική, αισθητική, εξαχρείωση.

Κοιτώ τις φωτογραφίες του διαδρώμενου, όπως δημοσιεύτηκαν στις τοπικές εφημερίδες. Άκουσα και τη διήγηση ενός μικρού μου φίλου, που το καταδιασκέδασε• είχε δε την εύλογη απορία, γιατί οι ολυμπιοπαίχτες δεν ήταν εντελώς γυμνοί, όπως οι αρχαίοι του πρόγονοι στην Ολυμπία και νομίζω πως σχημάτισα επαρκή εικόνα του τι έγινε εκεί. Δεν χρειαζόταν να δεις περισσότερα.

Δεν λέω ο θεός να βάλει το χέρι του, δεν τον ενδιαφέρουν και πολύ αυτά τα ζητήματα, αλλά ο νυν κ. Νομάρχης μπορεί να το κάνει• διαφορετικά θα πέφτει εν ονόματι του κόσμου που τον εξέλεξε, οσημέραι θύμα αλλά και άθυρμα του κάθε μπαγαμπόντη. Και δεν του αξίζει ως εκ της παιδείας του, τέτοια διολίσθηση.

Το Ποντοκώμειον θέαμα ήταν ένας ύμνος στο κιτς. Η προσομοίωση αυτή του ολυμπισμού με μια εντελώς άρρωστη διάθεση, σ’ ένα ακόμα πιο άρρωστο και σαθρό πλαίσιο ύπαρξης, και το ακόμα θλιβερότερο, η δήθεν σχολική κι αθλητική του διάχυση, ως θέαμα και λεύκωμα -τι κωμικοτραγική υπόθεση. Να μάθουν οι νέοι τι εστί ολυμπιακό βερύκοκον, να πράξουν κι αυτοί τα ίδια όταν μεγαλώσουν, δηλαδή να τ’ αρπάζουν απ’ όπου μπορούν, ότι αυτό είναι το ολυμπιακόν (και πολιτικόν) μας σπορ και ιδεώδες. Τα μόλις ανωτέρω έχουν ένα αγοραίο και φτηνό διδακτισμό και μια ηθικολογία που δείχνει αν μη τι άλλο, χαμηλών προδιαγραφών άτομα αποδέκτες κι υψηλών απολαβών επιτήδειους διακινητές του όποιου Ολυμπισμού, Μακεδονισμού, και άλλες τρίχες κατσαρές, που σερβίρουν πάντα με το αζημίωτο, στους ανίδεους διαχειριστές κάθε μικρο-εξουσιο-λαγνείας, οι οποίοι νόμισαν ξαφνικά πως τα έμαθαν όλα ενώ στην πορεία τους, θα τα πάθουν όλα.

Οι νεαροί ηθοποιοί που αθλητο-θετρίζονταν έκαναν τη δουλειά τους, γιατί για το μεροκάματο ζούμε όλοι, αν και οι πιο μερικοί για την αρπαχτή, που είναι εννοείται πολύ πιο γενναία αυτού.

Η παρουσία του Νομάρχη Θεσσαλονίκης ως εμψυχωτού των αγώνων, ο οποίος διατελεί μόνιμος, πρωινός, ψυχαγωγός του μέγα τηλεοπτικού πανελλήνιου, με την γκαρντασιάδα, την Ελληνιάδα και τη Μακεδόνο-φουστανελο-φούρια του, ήταν ο πιο ασφαλής δείκτης ότι «κάτι τι εντελώς κιτσο-ωραίον» συμβαίνει εκεί κι εδώ. Δεν έσωσε από την κακογουστιά, ας το πούμε ελληνικά, το θέαμα, ούτε η ωραία, δε λέω στα ολοπόρφυρα ντυμένη, αντινομάρχης πολιτισμού κ.λπ. Κοζάνης η οποία στο ρόλο της πρωθιέρειας, διεύθυνε το συμβάν και στεφάνωνε στο τέλoς τους νικητές πρωταγωνιστές, με κλαδί ελιάς ή κάτι τέτοιο, οι οποίοι γονυπετείς, υποθέτω την κατεύρισκαν, επιβραβευόμενοι ανέλπιστα υπό ωραιότατης, σεμνής, νομαρχιακής και όχι καμιάς πάνδημης, ιέρειας.

Απορία 1η. Αλήθεια πήραν άδεια οι τελετάρχες και οι τελετούμενοι για την τέλεση αυτού του θεατρικού, από την καθ’ αυτό κυρία πρωθιέρεια του αρχαιολογισμού Αιανής, υπερτίμου και εξάρχου Δ. Μακεδονίας, ότι στην κτηματική περιοχή των ανασκαφών της, τελούσαν κι αναβίωναν μυστήρια τραίνα! Εισπήδησις κανονική!

Απορία 2α. Γιατί οι παριστάμενοι της τοπικής εξουσίας δεν υποχρέωσαν τους δύο ερίζοντες Δημάρχους, του ακέφαλου ή δυο-κέφαλου δήμου, να παλέψουν λεβέντικα στο θέατρο και στο αγώνισμα της ελεύθερης πάλης, και όποιος νικήσει να πάρει γέρας τη Δημαρχεία να σταματήσει έτσι αυτή η γελοία διελκυστίνδα.


Ζήτημα 2ο

Ακριβώς με το τέλος του Αυγούστου και του Καλοκαιριού μαζεύτηκαν, όσοι, αρκετοί, μάλιστα πολλοί εκ της Εορδαϊκης γης, θεατές, που υποθέτω απέφυγαν τα της Ποντοκώμης, στο ανοιχτό θέατρο της πόλεως Κοζάνης, να δουν την παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, εμβόλιμη στα Λασσάνεια. Θυμάμαι μικρός την υπέροχη ομοιοκατάληκτη μετάφραση (1910), του Πολύβιο Δημητρακοπούλου που κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Φέξη και τον έκτοτε συμπαθή μου Πεισθέταιρο που έλεγε ας πούμε:

«Κι όταν σεις τη φτιάσετ’ έτσι, τότε ν’ απαιτήσετ’ όλοι
την αρχήν από τον Δία• κι αν απάντησι δεν δώσει
και τον δυνατώτερό του δεν θελήσει να τον νιώσει,
πόλεμο ιερό κυρήχτε, που να μην του επιτραπή
από το βασίλειό σας να περνούν (χωρίς ντροπή)
κι όπως πρώτα καυλωμένοι κατεβαίνανε (με τρέλες)
και πλακώνανε Αλκμήνες, και Αλόπες και Σεμέλες
Κι αν δεν το παραδεχτούνε
στην ψ...ή να σφραγισθούνε
για να παύσουν να γ.....νε»


Οι από καιρού αφίσες που είχαν κατακυριεύσει τους στύλους, τόνιζαν πως η παράσταση είναι του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά Γ. Τσαρούχη, χορογραφίες της Ζουζούς Niικουλούδη, μετάφραση Βασίλη Ρώτα. Όλα άριστα δηλαδή. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι αυτή η πρώτη και μοναδική, ότι όλοι οι δημιουργοί της, έλειπαν αμετάκλητα. Όπως στους «Αχαρνείς» με τον Γ. Λαζάνη και τον Μ. Κουγιουμτζή στο υπαίθριο θέατρο της ΔΕΗ, κάπου το 1990, στα εργοτάξια της Πτολεμαΐδας, που έφεραν το Θ.Τ. οι τότε συνδικαλιστές της, οι οποίοι δεν κοιτούσαν τότε ακόμα μόνον το τομάρι τους. Τώρα ήταν μια προσομοίωση παράστασης, της αυθεντικής πρώτης του Θεάτρου Τέχνης από τους εγγονούς του, ηθοποιούς. Ποιοί είναι αυτοί, πού κινούνται να μην πω στο παγκοσμίως άγνωστο, αλλά στο πανελλαδικό σίγουρα! Όμως με τίμια υποκριτική διάθεση και χωρίς ακκισμούς απέδωσαν, αυτό που κληρονόμησαν κι έτσι πήραμε μια αίσθηση και γνώση του μεγάλου αρχαίου θεάτρου, όπως αυτό παίζεται χωρίς τις υπερβολές του σήμερα με την ακατάσχετη ατακολογία, με την οποία πλήττει κατακούτελα η περιφερόμενη θεατρική σκηνή, τον θεατή Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ήταν και η μουσική του Μ. Χατζιδάκι κι ο κεντρικός της αοιδός που σε έβαζε σε μια πραγματική παράσταση από παραστάσεις τέχνης υψηλής, ποιότητας και της εξ αυτών ακατάσχετης νοσταλγίας του ωραίου, που σε όλους μας ενυπάρχει, μόνον που χωρίς να χρειάζονται και μεγάλα έξοδα κι αρπαχτές, μπορεί να γίνει απόκτημα, εφήμερο έστω, του καθένα μας.
Αντιγράφω το εξαίσιο χορικό της Αηδόνας για να ‘χουμε μια συνειρμική μουσική γεύση και από τον Μ. Χ. -αλησμόνητη η εκτέλεση με τον Γ. Μούτσιο- αλλά και τη μετάφραση του Β. Ρώτα.

Ω καλή μου ξανθιά
συντροφιά μου γλυκιά
που βάζεις ουρανό
κάθε ωραίο σκοπό
Ήρθες ήρθες εφάνης
με σουραύλια να υφάνεις
ύμνους κελαηδισμούς
ήχους εαρινούς.
Εμπρός αρχίνα πες τους
γλυκά τους αναπαίστους.
(Β. Ρώτας)

Σ’ αυτήν την θεατρική προσομοίωση ναι, πήγαμε φυσικά, άνθρωποι κανονικοί και φύγαμε κατά τι πιο τρυφεροί...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18.9.2008

27.9.08

ΟΔΟΣ: Σκανδαλισμοί


Kατάπληκτοι οι κάτοικοι της Καστοριάς αλλά και κάθε υποψιασμένος «περαστικός» διαπιστώνουν ότι στην καρδιά της πόλης, στον δεύτερο μεγάλο ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου (απέναντι από το Πνευματικό Κέντρο), το αυθαίρετο ανουσιούργημα που πριν 4-5 χρόνια φύτρωσε και άρχισε να κτίζεται καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον, αλλά στην συνέχεια σταμάτησε και παρέμεινε γιαπί, ύστερα από την επιβολή των κυρώσεων και των προστίμων, μετά από αυτά τα χρόνια, ξεκίνησε και πάλι να κτίζεται.

Για την ιστορία υπενθυμίζεται ότι στον Άγιο Γεώργιο υπήρχε υπαίθριος προαύλιος χώρος, ο οποίος με άδεια για πάρκιγκ, άρχισε να κτίζεται και να μετατρέπεται αυθαίρετα σε αίθουσα παρακολουθηματικών εκδηλώσεων για τους πιστούς (σε κηδείες και μνημόσυνα). Για να γεμίζουν ακόμη περισσότερο τα ταμεία και τα παγκάρια, και να ερημώσουν τα λιγοστά καταστήματα του παλιού κέντρου, τα οποία ούτως ή άλλως φυτοζωούν από την παρατεταμένη κρίση της Καστοριάς.

Τότε, μετά από τα δημοσιεύματα της ΟΔΟΥ και τις καταγγελίες περιοίκων, παρενέβη -έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση ενός περίπου έτους- η Πολεοδομία του Δήμου και εκδόθηκε απόφαση κατεδάφισης των αυθαιρέτων καθώς και επιβολής προστίμων.

Μάλιστα στο πλαίσιο της έρευνας της ΟΔΟΥ την ίδια εποχή, ο υπεύθυνος του Τμήματος αδειών της Πολεοδομίας του Δήμου Καστοριάς, είχε διαβεβαιώσει την εφημερίδα, ότι για αντικειμενικούς λόγους το τεράστιο και ακαλαίσθητο κατασκεύασμα που παρέμενε για χρόνια στο στάδιο του σκελετού, ή «θα έπρεπε να κατεδαφιστεί» ή «θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν παρκινγκ και μόνο». Και πως «οριστικά και αμετάκλητα δεν υπήρχε η παραμικρή δυνατότητα και κανένα παραθυράκι για οτιδήποτε άλλο» («η μοναδική δυνατότητα που παρέχει ο νόμος στο συγκεκριμένο οικόπεδο –λόγω της πλήρους οικοδομικής κάλυψής του, είναι η δημιουργία υπόγειου γκαράζ και τίποτε άλλο»).

Και προφανώς έτσι θα ήταν, γι’ αυτό παρέμεινε σαν φάντασμα επί τόσα χρόνια μέχρι το φετεινό καλοκαίρι. Διότι ξαφνικά, στην καρδιά του καλοκαιριού, μέσα στον Αύγουστο, όταν αδρανούν οι υπηρεσίες από τις ζέστες, τις άδειες και τα μπάνια του λαού, όπως ακριβώς γίνεται στις περιπτώσεις των υπολοίπων αυθαιρεσιών, συνεχίστηκαν οι εργασίες.

Πιο συγκεκριμένα, ολοκληρώθηκε η τοιχοποιϊα στο ενοριακό οίκημα, ενώ στο ισόγειο «πάρκιγκ», στην κεντρική είσοδο που υπήρχαν σκάλες, αφαιρέθηκαν, για να αντικατασταθούν με διάδρομο (…για τα αυτοκίνητα) ενώ άρχισαν να υψώνονται και εσωτερικοί τοίχοι που σχηματίζουν… αίθουσες! Εμπαιγμός για τους κοινούς θνητούς.

Δεν είναι γνωστό αν άλλαξε κάτι -που δεν άλλαξε- και το ακατόρθωτο για την πολεοδομία έγινε «κατορθωτό» για την Ενορία, και ιδίως για την Μητρόπολη που, λόγω ιεραρχίας έχει την τελική ευθύνη. Και προφανώς καλύπτει την όλη υπόθεση. Και αναλαμβάνει την βαρειά ηθική ευθύνη για κάτι που ξεκίνησε αυθαίρετα, και μετά από τόσα χρόνια, αυθαίρετο εξακολουθεί να ορίζεται στην συνείδηση του κόσμου.

Ο οποίος σε μέρες και εποχές σκανδάλων Μονής Βατοπεδίου, σκανδάλων Βουλγαράκη και σκανδάλων Ρουσοπούλου, διαπιστώνει απογοητευμένος, ότι οι αρμόδιοι φορείς κάνουν στραβά μάτια, αλλά και πλάτες, και συγκαλύπτουν ενέργειες που νομικά, αλλά προπαντός ηθικά είναι διαβλητές και αποδοκιμαστέες.

Άλλαξε ο νόμος, ή ο νέος δήμαρχος ξεπληρώνει προεκλογικές δεσμεύσεις, υποστηρίξεις και συμμαχίες σε ένα τόπο που υποτίθεται ότι το ράσο δεν κάνει τον παπά.

Η Μητρόπολη Καστοριάς, οφείλει εξηγήσεις, όχι μόνο για την νομιμότητα και την αρτιότητα τω ενεργειών της, αλλά κυρίως για την ηθική πλευρά του drive in καφενείου στα θεμέλια ενός ιερού ναού.



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Σεπτεμβρίου 2008



Σχετικά κείμενα:



Επιλογές:



ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Στο υπ’ αριθμ. 453 / 24-7-2008 φύλλο της εφημερίδας σας δημοσιεύθηκαν δύο επιστολές του κ. Βασίλη Χριστόπουλου που αφορούσαν άγνοια του δημοσιογράφου της ΕΡΤ3 κ. Σαββίδη για τους βουλγαρίσαντες κομιτατζήδες που συνεργάστηκαν με τους ιταλούς και γερμανούς κατακτητές και διέπραξαν εγκλήματα εις βάρος του πληθυσμού της περιοχής μας.
Επειδή έζησα τις καταστάσεις αυτές και επειδή θεωρώ τα γεγονότα αυτά αξιομνημόνευτα που δεν πρέπει να περιπέσουν στην αφάνεια θα ήθελα να προσθέσω στα όσα γράφει ο κ. Χριστόπουλος και τα ακόλουθα:

Μετά την κατάληψη της Καστοριάς από τους Γερμανούς στα μέσα του Απριλίου του 1941 και την εν συνεχεία εγκατάσταση των ελληνικών αρχών από την κατοχική κυβέρνηση, ύστερα από τετράμηνο περίπου, η περιοχή μας περιήλθε στην ιταλική ζώνη κατοχής.
Στην Καστοριά εγκαταστάθηκε το 13ο σύνταγμα της μεραρχίας «Pinerolo” με μοίρα πυροβολικού, όρχο αυτοκινήτων, σχηματισμούς καραμπινιέρων και εθνοφυλάκων, στρατιωτικό νοσοκομείο, μουσική μπάντα κλπ.
Οι Ιταλοί κατά τα χρονικό διάστημα της κατοχής των, εκτός από αρπαγές σε τρόφημα κλπ, είχαν σχηματίσει και ένα τάγμα ερεύνης, που περιερχόταν τα χωριά της περιοχής μας αναζητώντας όπλα (που είχε εγκαταλείψει ο ελληνικός στρατός κατά την υποχώρηση) με βίαια μέσα φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου κλπ.
Είχαν δε εγκαταστήσει στρατιωτικά τμήματα στις κωμοπόλεις και στα χωριά που υπήρχαν σταθμοί της ελληνικής χωροφυλακής.

Όταν στις αρχές του 1943 ξέσπασαν τα αντάρτικα απέσυραν τα τμήματά τους από την περιοχή και τα ‘φεραν μέσα στην πόλη της Καστοριάς.
Μετά δε την αιχμαλωσία 600 Ιταλών στο Φαρδύκαμπο Κοζάνης από τους αντάρτες, φοβήθηκαν τόσο πολύ που μετέφεραν ακόμα και τις αποθήκες του εφοδιασμού τους από την κάτω αγορά στο κέντρο της πόλης (περιοχή ορφανοτροφείου), διέταξαν δε και τις δυνάμεις της χωροφυλακής να έρθουν.
Από αυτούς άλλοι συμμορφώθηκαν και άλλοι φοβήθηκαν και εντάχθηκαν στους αντάρτες.
Κατά το φασιστικό σύστημα στον ιταλικό στρατό οι διοικητές στρατιωτικών μονάδων ασχολούνταν μόνο με τα στρατιωτικά θέματα και ένας έμπιστος του κόμματος αξιωματικός με τις στρατιωτικές υποθέσεις.

Την εποχή εκείνη, ο αρμόδιος που ήταν επιφορτισμένος με τις εν λόγω υποθέσεις, ήταν ένας έφεδρος υπολοχαγός ονόματι Ραβάλι, γλωσσομαθής, μιλούσε και ελληνικά. Αυτός είχε διακρίνει τους δίγλωσσους κατοίκους χωριών της περιοχής και κάλεσε βουλγαρίζοντες (απ’ αυτούς που είχε επαφές) με τους οποίους δημιούργησε το αξωνοβουλγαρικό ιταλικό κομιτάτο, όπως το αποκαλούσε, και τους εγκατέστησε στα κτήρια που στεγαζόταν η Ελληνική Χωροφυλακή, αφού πρώτα έκλεισε τους χωροφύλακες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Οι κομιτατζήδες ύστερα από όλα αυτά προσπάθησαν να μπλέξουν και τους συγχωριανούς τους, επειδή συνάντησαν αντιδράσεις, σκοτώνοντας μερικούς τους τρομοκράτησαν, άλλοι φύγανε εκτός Καστοριάς και άλλοι υπέκυψαν στους εκβιασμούς.
Ο Ραβάλι τους προέτρεψε να εγκαταστήσουν φρουρές στα χωριά που είχαν εγκαταλειφθεί από τους Ιταλούς, δεν μπόρεσαν όμως να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους (λεηλασίες, σκοτωμοί κλπ) παντού γιατί το αντάρτικο είχε επεκταθεί, εγκαταστάθηκαν στα χωριά που βρισκόταν κάτω από την προστασία του ιταλικού πυροβολικού.

Μετά την άφιξη από την Βουλγαρία του περιβόητου Κάλτσεφ, έγιναν ασύδοτοι. Οι αντάρτες της περιοχής μας που ανήκαν στο Ε.Α.Μ. είχαν χαρακτηρίσει τους δίγλωσσους σλαβομακεδονική μειονότητα και προσπαθώντας να τους αποσπάσουν από τους Ιταλούς είχαν στείλει ένα μέλος της περιφερειακής τους επιτροπής το οποίο ήρθε σε επαφή με ορισμένους από τους αρχηγούς τους για να τους πείσει ότι δεν είναι Βούλγαροι αλλά Σλαβομακεδόνες. Αυτοί σε απάντηση τον σκοτώσανε και μετέφεραν την σορό του σε δημόσια θέα μέσα στην Καστοριά με την επιγραφή «το τέλος ενός αντάρτη».
Στην προπαγάνδα του Ε.Α.Μ. προσηλυτίστηκαν μερικοί, οι περισσότεροι παρέμειναν στους Ιταλούς, και μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας στους Γερμανούς, συνεχίζοντας τις δραστηριότητές τους μέχρι την εποχή που άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι οι Γερμανοί χάνουν το παιχνίδι, τότε άρχισαν να προβληματίζονται και όσοι δεν είχαν στο ενεργητικό τους εγκλήματα άρχισαν να διαρρέουν στους αντάρτες οι οποίοι φτιάξαν ένα τάγμα Σλαβομακεδόνων (όπως το αποκαλούσαν) αυτοί που είχαν διαπράξει εγκλήματα (επειδή η Βουλγαρία έκανε στροφή 180ο μοιρών προς τους Ρώσσους) πήγαν στον Τίτο που είχε μετονομάσει την Vardar Banoviva σε «Μακεδονία», ο οποίος τους δέχθηκε σαν διωχθέντες από τους Έλληνες για την «μακεδονική» τους ταυτότητα, με ανοιχτές αγκάλες.
Αυτοί είναι που διεκδικούν περιουσίες και μιλούν για «μακεδονική» μειονότητα.



Γρηγόριος Κ. Κίτσος
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008]

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Βογατσικό καλεί…Μύκονο

Είπατε τω Βασιλεί
Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αυλάν
ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην
ου μάντιδα δάφνιν
ου παγάν λαλέουσαν
Απέσβετο και λάλον ύδωρ1



Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είθισται να ξεχαρβαλώνει η ραχοκοκαλιά του έθνους των Ελλήνων. Η διασκέδαση «χτυπάει κόκκινο» και η νυκτερινή ζωή ένα ανεπίτρεπτα μ ο ν α δ ι κ ό προνόμιο της ελληνικής φάρας αναδεικνύεται σε πρωτεύον στοιχείο. Η ψωροκώσταινα με τον απαράμιλλο μαϊμουδισμό της εδώ και δεκαετίες, χάνοντας κάθε χρώμα και λαλιά, κατάντησε προορισμός για κάθε λογής «τρελαμένους» και « κουλαριστούς» της υφηλίου. ΄Εχασε έτσι την ευκαιρία να συγκρατήσει όλη εκείνη την πνευματική και επιχειρηματική ιντελιγκέντσια που αρχικά είχε προσελκύσει. Αφού αστικοποιήθηκε και η παραμικρή άκρη του ελλαδικού εδάφους, βιάστηκε και κατακρεουργήθηκε οικοδομικά κάθε σπιθαμή γης ορεινής και παραθαλάσσιας, κάθεται ο καλοκαιρινός ΄Ελλην πάνω στα ωραία του ερείπια και δέχεται τους επισκέπτες από την ξένην.

Προ πολλού ο καπάτσος και πανέξυπνος αυτός λαός έχει -λέγεται- ανακαλύψει τους τρείς μήνες που τρέφουν τους άλλους εννέα της χρονιάς.
Εισοδηματίες των παραμεθορίων και αγόνων νήσων και κάθε εσχατιάς της υπαίθρου στήνουν το μαγαζάκι τους και καρτερούν το υποψήφιο θύμα. Ο Ξένιος Ζεύς, με τη μορφή δηλητηριαστού εστιάτορος με λερή ποδιά, περιμένει να καμακώσει τον ανίδεο τουρίστα. Ο κάθε κατεργαράκος χωριάτης καταφέρνει να χρυσοπουλά στο ίντερνετ τις αυθαίρετες καμαρούλες που τον χρησίμευαν για αποθήκες στο σπίτι σχεδόν σαν εξαιρετικά resort all inclusive και με τιμές που θα ζήλευαν και πεντάστερα ακόμα ξενοδοχεία των ιστορικών κέντρων φημισμένων πόλεων της Ευρώπης. Η…φραπεδοποίηση κάθε ίχνους λυτρωτικής θερινής ραστώνης και εσωτερικής ανασύστασης είναι γεγονός. Όλοι αποζητούν ένταση, συνωστισμό, φασαρία, κραιπάλη νυκτερινή και χορευτικά ξεσαλώματα.
Πλατείες, δρόμοι, πεζοδρόμια -χάρη στην ασίγαστη ανοχή ενός ανύπαρκτου κράτος και με την αμέριστη συνδρομή των μαφιόζικων αυτοδιοικητικών μοντέλων που με τη μορφή των δημοτικών και νομαρχιακών συμβουλίων έχουν επικρατήσει -καταλαμβάνονται απ΄ άκρου σε άκρο με τραπεζοκαθίσματα και ξαπλώστρες, ομπρέλες και στέγαστρα χάριν της διασκεδάσεως που ακολουθεί τρικούβερτη.

Με δραματικό τρόπο η ολοένα φαιδρυνομένη ελληνική επικράτεια έλαβε τα επίχειρα του καταντήματός της φέτος το καλοκαίρι στη Μύκονο. Η άγρια δολοφονία του Αυστραλού Ντουζόν Ζαμίτ από υπερδραστήριους φουσκωτούς της εισόδου ενός νυκτερινού διασκεδαστηρίου απλά ανέδειξε –βέβαια για πολύ λίγο- και όσο ακριβώς κράτησε η συναισθηματική φόρτιση των αλλεπάλληλων τηλεπαραθύρων και οργίλων δηλώσεων («που καταντήσαμε», «να φύγουν οι μπράβοι» και άλλα ηχηρά παρόμοια…) το πρόβλημά μας. Που είναι πρόβλημα πρωτίστως πολιτισμού και αγωγής. Απόρησαν μέχρι και υπουργοί για τη νηφάλια παρουσία του πατέρα του νεκρού νεαρού. Σε τι πολιτισμό, ποιάν αξιοπρέπεια και σε τι μάθημα στάσης απέναντι στα δραματικά της ζωής παρέπεμπαν. Είναι μακράν νυχτωμένοι κι ίδιοι από τέτοιες συμπεριφορές και στάσεις. Αυτοί μονάχα να κοκορεύονται μπορούν, να ακκίζονται σαχλότατα, εξημμένοι τάχα να ξιφουλκούν για τις εντυπώσεις και να δένουν τον κόμπο της γραβάτας τους με επιμέλεια για την επόμενη τηλεοπτική τους παρουσία. Λες και ο ελληνικός λαός τους ψηφίζει για να τους βλέπει στην τηλεόραση. Συγκινήθηκαν –για άλλη μια φορά μα καθόλου δεν λογίστηκαν- τα μάλα οι πανέλληνες από τη δωρεά των οργάνων του νεκρού δότη σε έλληνες. Δεν αντιλήφθηκαν το χαστούκι που έφαγαν από τον θρηνητικό πατέρα. Ο νεκρός θα κινείται ανάμεσά μας στοιχειωμένος για να θυμίζει : Με τους κερατοειδείς του στα μάτια ενός άλλου θα ελέγχει την νυκτερινή και απολύτως σκοτεινή φύση του γένους των ελλήνων, με την καρδιά του να ριγά στο σώμα ενός άλλου θα προκαλεί σεισμούς και ταραχή στους αμέριμνους και μονίμως εορτάζοντες, κι όλα τα ζωντανά του σπλάχνα θ΄ ανακατώνονται από αηδία για την απόφαση ενός εισαγγελέα να απελευθερώσει άρον-άρον μη κρατώντας μήτε τα προσχήματα (και πριν αλέκτωρ φωνήσει τρεις ) τους… τρεις από τους τέσσερις κρατουμένους που συμμετείχαν στο μακέλεμα.

Ο Μπαλζάκ έλεγε πως «οι απολίτιστοι λαοί έχουν μονάχα συναίσθημα ενώ οι πολιτισμένοι και σκέψη και συναισθήματα». Σ΄ αυτό τον τόπο το θυμικό έχει απογειωθεί. Οργίλοι και φωνασκούντες με απολύτως ψυχιατρικά συμπτώματα, οι άνθρωποι των media ξετινάζουν τα περιστατικά, εξακοντίζουν αίματα στις τηλεοπτικές κάμερες, στάζουν δηλητήριο ολόγυρα. Ο λαός ακολουθεί με το παντοτινό και αδιαπραγμάτευτο δίκιο του. Δίκιο στην κατάχρηση, στην καπατσοσύνη, στην καταπάτηση, στην αμετακίνητη ιδιοτέλεια. Συναισθήματα δολοφονικά και εγωϊστικά ίδια με των άγριων ζώων επικρατούν.Η χώρα του «σεβντά» και του «νταλκά» αξίως κινείται στις εσχατιές της Ευρώπης πολιτισμικά και γεωγραφικά. Ένα μόλις βήμα από το αβυσσαλέο επέκεινα.

Τυχαίνει να απολαμβάνω εδώ και αρκετά χρόνια την ξεχωριστή εμπειρία και ιδιαίτερη τιμή του αυτοεξόριστου. Η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Βογατσικό, ζει από καιρό κάτω από μια περίεργη ομηρία. Διασκεδαστήρια που αρχικά έλαβαν άδεια καφετέριας μετατράπηκαν βαθμιαία ( όπως είναι φυσιολογικό, όπως εξυπακούεται από τον ιδιότυπο ισχύοντα άγραφο νόμο) σε νυκτερινά κλαμπ όπου η -κατ΄ ευφημισμόν καλουμένη μουσική υπόκρουση -αρχίζει να παιανίζει μετά τις δύο το πρωί και να σταματά μέσα σε μια απόλυτα εκκωφαντική κορύφωση στις επτά τα ξημερώματα. Οι επιβιώσαντες παλαιοί Βογατσιώτες προφανώς βαρήκοοι η πολύ γέροι για να αντιπαρατίθενται δεν εναντιώνονται. Οι νεότεροι –ας πούμε συνομήλικοί μου- δεν μπορούν να αντισταθούν στο αναφαίρετο και θέσφατο δικαίωμα των παιδιών τους στη διασκέδαση. Μοιραία λοιπόν σιωπούν κι αυτοί. ΄Ολοι οι υπόλοιποι διασκεδάζουν μέχρι πρωίας. Τα θεσμικά όργανα : Αστυνομία-Δημοτικοί άρχοντες- Εισαγγελέας μάλλον δεν υπάρχουν όπως συμβαίνει απανταχού της επικρατείας. Χαριτολογώντας δε (ελπίζω) ορισμένοι συντοπίτες μου ορίζουν το Βογατσικό πλέον σαν …Μικρή Μύκονο από τον κοσμοπολιτισμό που το διαπνέει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Απολαμβάνω λοιπόν όλα τούτα τα χρόνια το φτωχό μου προνόμιο, όμοια με αυτό των αυτοεξόριστων Ρώσων διανοουμένων εμιγκρέδων, και συνεχίζω ν΄ αγαπώ από μακριά την πατρίδα μου. ΄Ελαχε βλέπετε το σπίτι μου να γειτνιάζει με κάποιο από τα διασκεδαστήρια αυτά. Η έστω και ολιγοήμερη επιβίωση και ο κανονικός ύπνος στο σπίτι μας στέκονταν απολύτως αδύνατα με τα ανθρώπινα μέτρα κρίνοντας. Η νοοτροπία μου δεν μου επέτρεψε την μακρόχρονη αντιπαράθεση αλλά μου υπαγόρευσε την αποφυγή και την -με αποτροπιασμό-απομάκρυνση στη συνέχεια.

Στο Βογατσικό στις 23 Αυγούστου κάθε χρόνο γιορτάζονται τα εννιάμερα της Παναγιάς. Πολλοί βογατσιώτες της ελλαδικής και ξένης διασποράς καταφθάνουν τούτες τις μέρες στο χωριό εδώ και πολλά χρόνια με παιδιά κι εγγόνια να ζήσουν κάτω από βαθύσκιωτα δέντρα και μέσα στους μπαχτσέδες «στης Παναγιάς στ΄ αμπέλια» και «στο Σάντοβο» καθώς και στις επάλληλες νεροσυρμές και τις στροφές του Αλιάκμονα που φιδοσέρνεται στις παρυφές της ευρύτερης περιοχής του χωριού. Ζούν ανεκτίμητες στιγμές στην πατρώα γή, ξεσηκώνουν δύναμη σαν τον Ανταίο πατώντας τα χώματά της. Παίρνουν μαζί τους φυλαχτό τα βλέμματα και τους ασπασμούς φίλων, κάτι από της παιδικής ηλικίας το άγγιγμα σαν ιαματικό της ψυχής και καθαρτήριο απόθεμα της μνήμης. Γιορτάζεται το θεσπισμένο χελιδόνιασμα των ανθρώπων σ΄ ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια σαν καλοκαιρινό δρώμενο καθοριστικό του βίου, μια ψαύση στα ριζώματα και στα χώματα όπου εντέλει όλοι μας ανήκουμε. Τα τελευταία βέβαια τριάντα χρόνια διάφοροι πολιτιστικοί παράγοντες επινόησαν τις περίφημες καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως θεσπίστηκε να ονομάζονται οι «θερινές αρπαχτές» των «καλλιτεχνικών συνόλων». Έτσι το χρώμα και το πνεύμα αυτών των εκδηλώσεων αλλοιώθηκε σε τρομερό βαθμό πλέον ώστε η συγκίνηση η μαγεία και η αθωότητά τους να μην αναγνωρίζονται πουθενά.

Έτυχε πρόπερσι να συμβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις σε κάποιες εκδηλώσεις που εμπνεύστηκε και υλοποίησε για το Βογατσικό ένας εξαίρετος, εμπνευσμένος, ακάματος, πολυτάλαντος και σοφός άνθρωπος (μακράν ο σπουδαιότερος και πολυτιμότερος εν ζωή συγχωριανός μας) ο Χρυσόστομος Τζημάκας. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων αυτών έγινε η παρουσίαση και του ψηφιακού δίσκου (πολιτιστικής παρακαταθήκης θέλω να πιστεύω ) ηχογραφήσεων που έκανε ο Μάρκος Δραγούμης με τραγούδια από το Βογατσικό με τον τίτλο «΄Ασπρο τριαντάφυλλο φορώ» από το Κέντρο Μικρασιατικών σπουδών Μέλπως Μερλιέ με δική μου επιμέλεια καθώς και η οργάνωση εκθεσης πορτραίτων των μελών της οικογένειας Δραγούμη όλα δημιουργίες του Χρ. Τζημάκα που παρουσίασε ο ίδιος. Στα πρώτα λοιπόν Δραγούμεια που πραγματοποιήθηκαν τις Αυγουστιάτικες εκείνες μέρες για τα Νιάμερα του 2006 δόθηκε μια υπόσχεση από όλους μας και κυρίως από τους Δημοτικούς άρχοντες και τους φορείς πολιτισμού του Δήμου να λάβει συνέχεια η διοργάνωση. Πέρυσι δεν έγινε τίποτα. Σιωπή θανατηφόρα.

Φέτος μαθαίνω με φρίκη αληθινή πως οι μοναδικοί πολιτιστικοί φορείς του τόπου -δηλαδή οι μπάρμεν των οχληρών μαγαζιών-οργάνωσαν τη δική τους γιορτή για τα Νιάμερα. ΄Εκλεισαν με νάϋλον παραβάν τους δρόμους γύρω από την πλατεία του χωριού κι έβαλαν μέσα στο περιτύλιγμα αυτό να χορεύουν –και πάλι μέχρι πρωϊας φυσικά - γυμνόστηθες καλλίγραμμες και με το απαραίτητο στριγκ χορεύτριες από την αλλοδαπήν. Η υπόσχεση όλων έλαβε την εκπλήρωσή της. Μονάχα που τα Εννιάμερα αυτή τη φορά ήσαν κυριολεκτικά του …κώλου! Καθώς πληροφορούμαι πως σημειώνεται μέγας διαγκωνισμός μεταξύ επωνύμων χωριών του Νομού μας να μην ενταχθούν στον νέο Καποδίστρια που ετοιμάζεται αλλά αυτά σαν αυτόνομοι ιστορικοί τόποι να παρουσιαστούν στο χάρτη που θα προκύψει, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως η υποψηφιότητα του χωριού μου ζεματάει πια όμοια με καυτή σάρκα. Και καθώς όλες οι εκεί επίγειες δυνάμεις ξαγρυπνούν εδώ και χρόνια, ως «ξύπνιοι» πια θα λάβουν τη δικαίωση που τους πρέπει. Γένοιτο!

1. Πείτε του βασιλιά πως
σωριάστηκαν καταγής οι περίτεχνες αυλές
Μήτε σπίτι δεν έχει ο Απόλλωνας πια
Ούτε δάφνη που βοηθά τους χρησμούς
Αφανίστηκε και το νερό που μιλούσε

Ο αναφερόμενος από τον Κεδρηνό –μύθευμα σύμφωνα με αρκετούς- σαν τελευταίος χρησμός του μαντείου των Δελφών ( 362 πΧ ) προς τον Ορειβάσιο γιατρό από την Πέργαμο και απεσταλμένο του Ιουλιανού αυτοκράτορα Ρώμης (που αποκλήθηκε και «Παραβάτης») σε ελεύθερη μετάφραση από τον συντάκτη του κειμένου.


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008]


26.9.08

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Η ιδιοποίηση ξένου κινητού πράγματος στο ποινικό δίκαιο λέγεται κλοπή. Η οικειοποίηση και ιδιοποίηση μιας επινόησης και έξυπνης ιδέας είναι πράξη που αποδοκιμάζεται.

Έτσι, η κ. Βίβιαν Μπουζάλη (αλήθεια γιατί το ξενόφερτο όνομα "Βίβιαν" και όχι της οσιομάρτυρος της ορθόδοξης εκκλησίας της Ελλάδας, Παρασκευής;), με τον αέρα της άνεσης και της επιτηδευμένηs συμπεριφοράς που τη διακρίνουν, με τη δύναμη του λόγου της και του μονολόγου της, προκειμένου να εντυπωσιάσει τους τηλεθεατές και ακροατές των Μ.Μ.Ε., διεκδίκησε την πατρότητα των ιδεών της σύνδεσης με υδροπλάνο της γραμμής Κέρκυρας- Καστοριάς και το σύνολο των δραστηριοτήτων για τη λειτουργία του ΕΚΑΒ στην Καστοριά.
Για μεν τη σύνδεση Κέρκυρας - Καστοριάς με το υδροπλάνο η ιδέα ανήκει στον οραματιστή και δραστήριο πρόεδρο της ΕΔηΚα κ. Νίκο Ζουλούμη, για δε τη λειτουργία του ΕΚΑΒ η πατρότητα και η σκέψη ανήκει στον κ. Ζήση Τζηκαλάγια, πολιτευτή της Ν.Δ. Καστοριάς. Η υλοποίηση των ενεργειών είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς τεσσάρων προσώπων: των Τάκη Παπουλίδη, τότε δημάρχου Καστοριάς, του Ζήση Τζηκαλάγια, πολιτευτή της Ν.Δ., του Κώστα Μαλτά αντιπροέδρου του ΕΚΑΒ και προσωπικού φίλου του Ζήση Τζηκαλάγια και του τότε διοικητή του νοσοκομείου Καστοριάς κ. Γ. Παύλου.

Αυτά για την αποκατάσταση και μόνον της αλήθειας την οποία η κ. Μπουζάλη, μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, ενός κορυφαίου θεσμικού οργάνου- μιαs εκ των τριών εξουσιών- αγνόησε αυθαίρετα προκειμένου να επωφεληθεί πολιτικά. Νέα ήθη μας εισήγαγε στην πολιτική ζωή του τόπου η κυρία βουλευτής.
Χαλάλι της είναι άξια επαίνων…

Πάνος Κρίκης


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008]

21.9.08

Σχόλια επισκεπτών

"Τι εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;"
Το βίντεο είναι πραγματικά για γερά νεύρα:
https://www.youtube.com/watch?v=JSpCyHcao50
Ερώτηση στο αγγλικό τηλεπαιχνίδι "Take it or leave it" :
-Τι εθνικότητα ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;
Απάντηση:-Έλληνας! (με βεβαιότητα..)
Απάντηση τηλεπαιχνιδιού:
-Λάθος! Ήταν απ'την Μακεδονία και είχε γεννηθεί στην Πέλλα το 356 π.Χ.!!!"
Οι Σκοπιανοί στο διαδύκτιο και στους τηλεοπτικούς τους σταθμούς πανηγυρίζουν..
Aφιερωμένο σε όσους θεωρούν"γραφική"την προπαγάνδα των Σκοπίων και επίσης "γραφικούς" όσους Έλληνες συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Με εκτίμηση,
Γρηγόρης Σεμπελίδης
kom@kom.gr

18.9.08

ΟΔΟΣ: Αναγνώστες έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Σε πρόσφατο ταξίδι μου στην Καστοριά, είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τον τόπο της θυσίας του Παύλου Μελά, στο ομώνυμο χωριό της περιοχής. Ήθελα να πιστεύω ότι το σπίτι όπου έπεσε η κορυφαία μορφή του Μακεδονικού Αγώνα, θα ανταποκρινόταν στο μεγαλείο της ιδέας του Αγώνα και τη λάμψη του ήρωα που την ενσάρκωσε. Επιπλέον περίμενα να διακρίνω έμπρακτα το ενδιαφέρον της πολιτείας για τον τόπο και το χώρο, ιδιαίτερα σήμερα που εθνικά δίκαια τίθενται εν αμφιβόλω.

Αντ’αυτών αντίκρισα μία εικόνα εγκατάλειψης και εξαθλίωσης. Τοίχοι με αράχνες, πατώματα κατεστραμμένα, νερά της βροχής να τρέχουν στους τοίχους, σκόνη παντού και γενικά εμφάνιση έσχατης παρακμής. Μοναδική εξαίρεση ο κύριος Γιώργος, ένας ηλικιωμένος κάτοικος του χωριού που εκτελούσε χρέη ξεναγού, ο οποίος αφού μας εξιστόρησε συγκινημένος τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε, υπογράμμισε την πλήρη αδιαφορία των κρατικών φορέων για το μνημείο.

Αναρωτιέμαι, ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των βουλευτών και του νομάρχη του νομού Καστοριάς. Ακόμη, ποια υπηρεσία του κράτους (υπουργείο κ.λ.π) είναι υπεύθυνη για την βεβήλωση αυτή; Είναι στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους να αναβαθμίσει συντομότατα το μνημείο αυτό που θυμίζει τη θυσία όχι μόνο του Παύλου Μελά αλλά και χιλιάδων Ελλήνων που έπεσαν για την ελευθερία της Μακεδονίας. Αποτελεί στοιχειώδης καθήκον της πολιτείας προς τους ακρίτες της περιοχής που ζουν εκεί και διατηρούν ζωντανή τη ιστορία μας. Είναι στοιχειώδης καθήκον μας προς τις επόμενες γενιές, διότι το μέλλον επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις στους λαούς που «ξεχνούν» την ιστορία τους.

Με τιμή
Στάθης Αλεξόπουλος
Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ
Βασ. Γεωργίου 20
54640 Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310262431, 6974946506

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.9.2008]

ΟΔΟΣ: 7 xρόνια μετά


Συμπληρώνονται σήμερα 7 χρόνια από την ημέρα (11η Σεπτεμβρίου 2001) που η τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση «Αλ Κάϊντα» χτύπησε τις ΗΠΑ σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτων, και με την κατάρριψη των διδύμων πύργων στο Μανχάταν προκάλεσε τον άδικο θάνατο σε χιλιάδες αθώους και ανυποψίαστους. Που έτυχε απλώς να βρεθούν την πιο ακατάλληλη στιγμή στην ιστορία, στην πόλη που θα μπορούσε να θεωρηθεί και παγκόσμια πρωτεύουσα του πολυπολιτισμού. Και μάλιστα να βρεθούν εκεί που ονομάστηκε «σημείο μηδέν».

Σε μια πόλη, στην οποία ανθεί ελεύθερο το ελληνικό στοιχείο και όπου, αριθμητικά, κατοικεί και ευημερεί η πολυπληθέστερη εκτός Ελλάδος, καστοριανή παροικία και μάλιστα ήδη από το τέλος του 18ου αιώνα, δηλαδή πριν την απελευθέρωση της Καστοριάς.

Οι συνέπειες αυτού του τρομακτικού κτυπήματος, εξακολουθούν να προκαλούνται και να αναφύονται ακόμη και σήμερα. Ο στόχος των ισλαμιστών, δηλαδή ο τρόπος ζωής του δυτικού (χριστιανικού κατά βάση) κόσμου, δέχθηκε σημαντικό πλήγμα, αφού περιορισμοί, έλεγχοι και μηχανισμοί ασφάλειας, περιόρισαν σημαντικά την αφέλεια και την δημιουργική ελευθεριότητα ενός σημαντικού μέρους του πλανήτη. Και οδήγησε σε περιφερειακούς πολέμους, και σε περαιτέρω αιματοχυσίες. Σε βαθμό που μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τίποτε δεν μοιάζει να παραμένει το ίδιο.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11-9-2008]

15.9.08

Νέα Διαβεβαίωση Ομπάμα

για τη στήριξη του στο θέμα της ονομασίας της π.Γ.Δ.Μ.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ_ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Νέα Διαβεβαίωση Ομπάμα για τη στήριξη του στο θέμα της ονομασίας της π.Γ.Δ.Μ.
Δυναμική Παρέμβαση της Προέδρου της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης του υποψηφίου προέδρου της Αμερικής
Μπαράκ Ομπάμα



Δυναμική παρέμβαση κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης του υποψηφίου προέδρου της Αμερικής Μπαράκ Ομπάμα στο Dover του New Hampshire έκανε η πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής κ. Νίνα Γκατζούλη. Ο Αμερικανός Γερουσιαστής ανταποκρινόμενος στην παρέμβασή της της είπε χαρακτηριστικά: «Γνωρίζετε τις θέσεις μου και σας υποστηρίζω». Της ζήτησε μάλιστα να του παραδώσει γραπτώς το περιεχόμενο της ομιλίας της. Η κα Γκατζούλη τον ευχαρίστησε για την υποστήριξή του και του παρέδωσε το βιβλίο του Δρ. Γεωργίου Παπαβύζα, Claiming Macedonia και νόμισμα της Παμμακεδονικής που απεικονίζει τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Ήλιο της Βεργίνας.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης της κας Γκατζούλη.
Σχετικό βίντεο πιο κάτω (http://ca.youtube.com/watch?v=6rJzRTrw6BA)

Γερουσιαστά Obama,
καλωσήρθατε στο New Hampshire και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Dover. Είμαι η Νίνα Γκατζούλη, Υπάτη Πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής και ήρθα σ’ αυτή την όμορφη χώρα πριν από πολλά χρόνια από τη Μακεδονία, το βόρειο διαμέρισμα της Ελλάδας όπου γεννήθηκα και που είναι και η γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκ μέρους των μελών της οργάνωσής μας, πολλοί εκ των οποίων κατοικούν στην όμορφη πολιτεία του New Hampshire, επιθυμώ να σας παρουσιάσω τα συμβολικά αυτά δώρα σε ένδειξη εκτίμησης για την υποστήριξή σας στο ψήφισμα της Γερουσίας SR-300 το οποίο καλεί
την π.Γ.Δ.Μ., ένα κράτος βόρεια της Ελλάδας -το οποίο επιθυμεί να φέρει το όνομα «Μακεδονία»-, να σταματήσει την προπαγάνδα του ενάντια της Ελλάδας και να διαπραγματευθεί επιμελώς ένα κοινώς αποδεκτό όνομα το οποίο θα συμβάλει στη σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων.
Με την υπογραφή αυτού του ψηφίσματος, ελπίζουμε ότι οι Η.Π.Α. θα στείλουν ένα σαφές μήνυμα στην π.Γ.Δ.Μ. ότι η προσπάθειά τους να ξαναγράψουν την ιστορία και να υφαρπάξουν την πολιτιστική κληρονομιά ενός περήφανου λαού δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά.
Η διακυβέρνηση του Bush αναγνωρίζοντας το κρατίδιο αυτό με το όνομα «Μακεδονία», καθόσον η ονομασία του τελούσε υπό διαπραγμάτευση μέσω των Ηνωμένων Εθνών ενεθάρρυνε την π.Γ.Δ.Μ. να υιοθετήσει ακόμη πιο σκληρή και αδιάλλακτη στάση στις εν λόγω διαπραγματεύσεις. Αρνούνται να συζητήσουν οποιοδήποτε άλλο όνομα από το «Δημοκρατία της Μακεδονίας», παρά το γεγονός ότι
σύμφωναμε την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, συμφώνησαν πως ένα νέο όνομα πρέπει να βρεθεί για τη χώρα τους. Η διακυβέρνηση του Bush αναγνωρίζοντας αυτό το κρατίδιο ως «Μακεδονία» συνετέλεσε στη απαράδεκτη αναθεώρηση της ιστορίας ανά τους αιώνες.

Σας ευχαριστώ,
Nina Gatzoulis
Supreme President of the Pan-Macedonian Association USA)
E-mail: ninagatz@comcast.net
Tel: 603-742-0466
FAX (603) 617-2977

Παρέμβαση Γκατζούλη

Σχόλια επισκεπτών

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Προκλήσεις των Σκοπιανών":

Επιστρατεύουν τον Μ. Αλέξανδρο σε σποτ!
Και με τηλεοπτικά σποτ που εμφανίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο να επιτίθεται στα... Γαυγάμηλα επιχειρεί τώρα η κυβέρνηση των Σκοπίων να «συνεπάρει» τους πολίτες της, παραλληλίζοντας τις επιτυχείς μάχες του στρατηλάτη με αυτήν που δίνεται αυτές τις μέρες για τη διεκδίκηση του ονόματος Μακεδονία. «Πιστεύω στον εαυτό μου, πιστεύω στη νίκη, εσύ είσαι η Μακεδονία», φέρεται να λέει ο Μέγας Αλέξανδρος στο σποτ, ακολουθούμενος από μακεδονική φάλαγγα σαν να καλεί εμμέσως τους Σκοπιανούς να είναι σε επαγρύπνηση λίγο πριν από την επίθεση...

http://www.youtube.com/watch?v=SRevveqFltU
*Ο Μέγας Αλέκος ομιλεί στα ... ντόπια!

http://www.youtube.com/watch?v=WZwgl9-G00Q
*Όλα τα λεφτά είναι το όνομα της ... Κλεοπάτρας στα κυριλλικά υπό τους ήχους του Παπαθανασίου (Μιλάμε για κλοπή σε όλα τα επίπεδα!) Α, ναι και ο Πούτιν είναι επίγονος του μεγάλου στρατηλάτη...

http://www.youtube.com/watch?v=KMkVYLqoTf4
*Άθελά του κι εδω ο Πούτιν ξαναπαίζει τον ρόλο του. Εδώ εκπροσωπείται από το πλήρωμα ενός υποβρυχίου που αναδύεται ... στην Makedonija!
Α, ναι η διαφήμιση γυρίστηκε για λογαριασμό της Cosmofon, θυγατρική της Cosmote στην πΓΔΜ...

6.9.08

ΟΔΟΣ: Rock στο Άργος


Αξιέπαινες βέβαια οι προσπάθειες που γίνονται για την καταπολέμηση της μάστιγας των ναρκωτικών, έστω και αν αυτές συνήθως περιορίζονται σε τυπικές εκδηλώσεις την ημέρα των ναρκωτικών και δεν επεκτείνονται σε όλη την υπόλοιπη χρονιά.

3.9.08

ΟΔΟΣ: Κίνα


ΟΔΟΣ 7.8.2008 | 455

Την χρονιά αυτή, επιλέχτηκε από την ΟΔΟ για τα ετήσιο θεματικό της αφιέρωμα η αναφορά στην Κίνα. Και πιο συγκεκριμένα στην Κίνα όπως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στον Δυτικό Κόσμο, επομένως και στην Ελλάδα, στην οποία, σε εμάς τους περισσότερους νεοέλληνες κυριαρχεί η ισοπεδωτική μονοσημαντότητα που εμποδίζει την φαντασία, την γνώση, την ανοχή. Μάλιστα παρά το γεγονός ότι εδώ και 20 περίπου χρόνια η Κίνα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διεθνή γουνεμπορία και επομένως έχει αναπτύξει μια σχέση ετεροκαθορισμού με την Καστοριά, ούτε και εδώ είναι γνωστή η χώρα της Ασίας. Η κατάσταση αυτή σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στην πεποίθηση του ελληνοκεντρικού αναδελφισμού. Τέλος πάντων όμως. Η επιλογή για την παρουσίαση της κινεζικής ποίησης, δεν είναι βέβαια τυχαία. Αφορμή στάθηκε η σύμπτωση της τέλεσης των ολυμπιακών αγώνων του 2008, στο Πεκίνο.

1.9.08

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Μπότοξ -΄Ινοξ

(Λόγος παραληρητικός για τον Αρυτίδωτο Καιρό και την υπονόμευση της Αθανασίας)


Στον Γιώργο Γκολομπία

Αξιον Εστί το πέρασμα του λύχνου
Το γεμάτο χαλάσματα και μαύρους ίσκιους
Η σελίδα που γράφτηκε κάτω απ΄ το χώμα
Το τραγούδι που είπε η Λυγερή στον ΄Αδη.

-Οδυσσέας Ελύτης, Το Αξιον Εστί
Εκτός από μάταιο θα ήταν και ανόητο
να ψιμυθιωθούμε για να εξαφανίσουμε
τις ρυτίδες μας και να προσφέρουμε μια
νεότητα που έχουμε αφήσει πίσω μας

-Νομπέρτο Μπόμπιο 1


Botox Εξασθενημένο κλάσμα της αλλαντικής τοξίνης που σε διαλύτη χορηγείται σε πολύ μικρές δόσεις για την αντιμετώπιση νευρολογικών διαταραχών (δυστονιών, εστιακών σπασμών, σπαστικότητας, στραβισμού-οφθαλμοπληγίας, κεφαλαλγιών κλπ) και στην αισθητική δερματολογία (κοσμητικοί λόγοι) για την εξάλειψη των ρυτίδων.

Inox (Ανοξείδωτο ατσάλι). Κράμα μετάλλων που χρησιμοποιείται εκτενώς στην σύγχρονη αρχιτεκτονική των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων. Αποτελεί συνδυασμό σιδήρου -χρωμίου-νικελίου και χαρακτηρίζεται από υψηλή αντίσταση στην οξείδωση, εξαιρετική ανθεκτικότητα καθώς και από την απαλλαγή της ανάγκης συχνής συντήρησης


Άκουγα τις προάλλες μια διαφήμιση από το ραδιόφωνο: «Ρυτίδες; Τηλεφωνήστε άμεσα στο 0800…». Μου θύμισε τους κατσαριδοκτόνους των κωμικών ταινιών και τους Γκοστμπάστερς τους θρυλικούς κυνηγούς φαντασμάτων. Γεράσατε λοιπόν… Μην πανικοβάλλεστε! Σπεύσατε για μια έγχυση νεότητας, για μια αντιρυτιδική κρέμα, μια πλαστική τέλος επέμβαση που θα σας ανακουφίσει από το βάρος της ζωής που περνά…Αλλά και προληπτικά, προτού ακόμα υποπτευθείτε καν τα απειλητικά σημάδια του γήρατος. Αντισταθείτε στην ύπουλή του έλευση. Το γήρας εισβάλει στα κύτταρά μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Η ελεγεία της φθοράς αρχίζει από την κούνια μας. Γι’ αυτό προσέξτε κι ετοιμασθείτε!

Ο πολιτισμός του Lifestyle έχει αποφασίσει. Που ο καταναλωτισμός έχει πολύ μεγάλη πέραση και που τα πρότυπα ζωής μπορούν να κάνουν τους μεγάλους τζίρους. Στους χώρους όπου το ξ ό δ ε μ α μπορεί να επιτελείται άφοβα και χωρίς μέτρο. Στους χρόνους της νεότητας και του σφρίγους. Κι αν μέχρι τώρα η νεότητα ορίζονταν μέχρι τα σαράντα μπορεί αυτό τώρα να παραταθεί τουλάχιστον μια η και δύο εικοσαετίες να μη πώ και παραπέρα. Διευρύνοντας την επίγεια νεότητα μέχρι τις ακρολοφίες του φυσιολογικού σαρκικού θανάτου κερδίζει κανείς μια μεγάλη μάζα από καταναλωτές. Καταναλωτές ικανούς ευτυχίας και καλοπέρασης. Ευζωϊσμένους θνητούς που αγνοούν, εξορίζουν (η παραβλέπουν;) την τρομερή αλήθεια. Εκείνη της θνητότητας του ανθρώπου.

Έτσι τα μπουλούκια οδηγούνται ανοξείδωτα και μποτοξωμένα στους χώρους όπου πρέπει, στη στρωματιά όπου ξάπλωσε το ευτυχισμένο κοπάδι των ανθρώπων (Στεφάν Mαλαρμέ). Ο κλαμπάτοι, οι αενάως εορτάζοντες, αυτοί που η ζωή τους μια τρελλοπαρέα διαρκής είναι, οι περιζήτητοι γαμπροί και νύφες, οι νάρκισσοι οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με τη εικόνα του εαυτού τους, οι τραγικά έγκλειστοι παρά την εμφανή εξωστρέφειά τους, οι ολάνθιστοι και αειθαλείς,οι παλίμπαιδες, όλοι αυτοί που καμώνονται τους Αθανάτους σπεύδουν και απολαμβάνουν. Μια ζωή χαρούμενη –ευτυχισμένη. Εθελοτυφλώντας έναντι της φθοράς και του θανάτου. Θεμελιώνοντας μια ευτυχία πάνω στο ψέμα και την άγνοια.
Τα πάντα πάνε θαυμάσια, η ζωή είναι ωραία επιλέγω την ευτυχία2.

Όμως, λέει πολύ σοφά ο Νίκος Γκάτσος στην Αμοργό του, όποιος φοβάται το θάνατο θα τον σηκώνει στον ώμο. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος έχει εκθρονίσει και αυθαίρετα εξορίσει το θάνατο. Αυτός μοιάζει να συμβαίνει αλλού . Στις «χώρες του Τρίτου κόσμου» μονάχα υπάρχει η δυστυχία, η πείνα, οι αδελφοκτόνοι πόλεμοι. Εκεί στρέφουμε ένα βλέμμα συμπονετικό. Τέτοιο που μοιάζει με βαθιά περιφρόνηση. Καμιά φορά ξεσκονίζοντας και το τραπέζι μπορεί ν΄ αφήσουμε και τίποτα ψίχουλα να πέσουν για κείνα τα ταπεινά σπουργιτάκια που λιμοκτονούν (UNESCO, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Action Aid κλπ).

Εμείς, δόξα τω Θεώ, ξεφύγαμε. Ευτυχώς δεν είμαστε από την αντίπερα όχθη. Εμείς είμαστε υγιείς, χορτάτοι .Και προπάντων νέοι κι αρυτίδωτοι. Γιατί τουλάχιστον έτσι μπορούμε και δείχνουμε. Τα τεζαρισμένα μάγουλα και πρησμένα χείλια των παρηκμασμένων sex symbols (η άλλως συμβόλων του Έρωτα), σε αντιδιαστολή με τις αποκρουστικές ρυτίδες της γιαγιάς μας στο γηροκομείο. Τι σιχασιά αλήθεια ξεσηκώνουν για τον δικό μας συγγενή. Και με πόση ελπίδα γεμίζουν την ψυχή μας για την δική μας αιώνια νεότητα.
Με άπειρες, δια βίου φορτωμένες, δόσεις στην πιστωτική κάρτα. Πως εύκολα εξορίζεται ο θάνατος . Πως κατακτιέται η φεγγοβολή…

Η δυστυχία λοιπόν είναι αλλού. Ο θάνατος είναι αλλού και αλλονών. Μακράν ημών των αθανάτων των ωραίων. Γιατί όλοι μπορούν γίνουν ωραίοι . Όπως το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος στα παραμύθια. Οι επιδιορθωτές και οι κοπτοράπτριες της ανθρώπινης ζωής έχουν το πάνω χέρι. Οι αισθητικοί, οι δερματολόγοι, οι πλαστικοί χειρουργοί, οι βοτανολόγοι, διατροφολόγοι και γυμναστές, οι αδίστακτοι αυτοί κυνηγοί της μιας ρυτίδας. Οι -με το αζημίωτον-χορηγοί του περικαλλούς σφρίγους. Όλοι και όλα για το φαίνεσθαι. Για το είναι δεν έχουμε καιρό. Όταν γεράσουμε ίσως .

Μέχρι τότε θα υπάρχει και θα λειτουργεί ένα ιδιόμορφο γκέτο. Όπου η μεγάλη μάζα μοιάζει να βρίσκεται επί τα εντός οικειοθελώς έγκλειστη . Όσοι δεν έχουν περάσει από τα αλλεπάλληλα face control (κοινώς φατσοκριτήρια) στα διάφορα σημεία νόμιμου κοινωνικού ελέγχου (κέντρα διασκέδασης, clubs, εμπορικά καταστήματα και λοιπούς περίλαμπρους ναούς του καταναλωτισμού ). Στα εκτός φιλοξενούνται για την ώρα οι παχουλοί έως σοβαρά παχύσαρκοι, οι ντεμοντέ και άλλοι μερικοί ακόμα που δεν τους παίρνει. Και φυσικά οι γέροι. Κι όσοι φαίνονται τέτοιοι.

Κοιτάξτε τριγύρω σας στα μαγαζιά που συγκεντρώνουν κόσμο που σκοτώνει την ώρα του διασκεδάζοντας. Αντιλαμβάνεσθε άραγε πως τα γηρατειά (άλλοτε περήφανα γηρατειά της ελληνικής κοινωνίας) έχουν ως δια μαγείας εξαφανισθεί; Που ζουν αυτοί; Να υπάρχουν άραγε; Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σφύζει από την πανταχού παρούσα νεότητα που απολαμβάνει τους καρπούς μιας ανέμελης ζωής . Και που εξορίστηκε η μιζέρια και που η οδύνη της καθημέραν; Πως θα τολμούσε κανένας να εμφανισθεί «διαφορετικός» και να μην κατακεραυνωθεί με βλέμματα εχιδνών και υαινών; Άσε που τα φατσοκριτήρια στο βλέμμα του πρώτου μπολντόγκ των εισόδων -του γνωστού σε όλους σεκιουριτά- θα απαγόρευαν κακήν κακώς την άφιξή του εκεί μέσα.

Οι γεροντότεροι όμως, που το έχειν τους το επιτρέπει, τελευταίως το πήραν είδηση και ανεβαίνουν με τρόπο στο τραίνο. Μπαίνουν στο κλαμπ με τις οδηγίες του κατάλληλου γιατρού η συμβούλου. Ο νόμος της φθοράς ακυρώνεται με οδηγίες και γιατροσόφια. Το τραγούδι στο Θεό –που πρέπει να ‘ναι η ζωή του καθενός-γίνεται ιατρική συνταγή και οδηγία κοσμοπολιτισμού. Το γκέτο μεγεθύνεται κι άλλο έτσι η κοινωνία των αθανάτων μεταβάλλεται σε μια πλημμυρίδα μικρών Φάουστ που πωλούν τη ζωή τους για την εξαγορά λίγων ρυτίδων.

Όλα βέβαια τούτα είναι μια βαθιά αφύσικη παρέμβαση . Μιά αναισθησιολογική μελέτη πάνω σε ζωντανούς πριν απ’ το μεγάλο βήμα: Εκεί που θα μας καταπιεί το ανερμήνευτο… Άνθρωποι υποχείρια, κατευθυνόμενα ανδράποδα που δεν έχουν μήτε τη σοφία μήτε την τόλμη να βαδίσουν αξιοπρεπώς προς τα ‘κεί υποδύονται τους ευτυχισμένους και αιωνίους νέους.

Όμως η Αλήθεια μόνον έναντι του θανάτου δίδεται3.Και ο σύγχρονος άνθρωπος το θλιβερό εκτόπλασμα της παγκόσμιας παιδικής χαράς αυτήν θα την στερηθεί.
Και στους χώρους των σύγχρονων μοντέρνων κατοικιών τα ίδια θα συναντήσουμε. Τα υλικά των κατασκευών στιλπνά, διάφανα, ανοξείδωτα, άμεμπτα. Γυάλινα, λακαριστά και Ινοξ. Ανέπαφα από την αρχή με το σπέρμα της νεότητας μέσα τους . Στη σύγχρονη κατοικία ο μινιμαλισμός κυριαρχεί. Δεν ξέρω πως να την εκφράσω αυτήν την τάση. Eίναι αυτοπεριορισμός τα όρια του Χριστιανικού κώδικα; Απόρριψη του περιττού; Επάρκεια του ολίγιστου; Είναι εγκράτεια, είναι σοφία; H μήπως εγκληματική πρόθεση λήθης και διαγραφής; Τίποτε από τα πλουμίδια και τα δαντελωτά των άλλων εποχών. Βλέποντας κάποτε στις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών αντικρίζω σπίτια που τους έχει φύγει η ψυχή . Αμόλυντα από τη ιερή ανθρώπινη πνοή. ΄Ερημα και αποστειρωμένα, ακατοίκητα θαρρείς από ανθρώπους. ΄Αξια μόνο να φωτογραφηθούν. Να φανούν. Όχι για να στηρίξουν τη ζήση. Το κέλυφος έναντι του περιεχομένου. Το μεταμοντέρνο που στερήθηκε τη συνέχεια. Όπως ετάχθη: τίποτε πια να μη θυμίζει. Ούτε απώτερη μήτε και προδρομική μνήμη να κουβαλά. Γιατί η μνήμη προϋποθέτει και προοιωνίζει. Και για τούτο καθίσταται ενοχλητική αν όχι επικίνδυνη.

Δεν συμφωνώ απολύτως με την αμόλυντη πνευματική ζωή. Την αποστειρωμένη και περίκλειστη στο εργαστήρι της πνευματικής αναζήτησης. Δεν εγείρει μέσα μου μονάχα θετικά η ρήση: Ο χριστιανός δεν είναι ένας άνθρωπος του κόσμου ετούτου4 που πολύ καλύτερα εκφράζει ο Ελύτης: Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω5.

Όμως τούτο εδώ το ακατάλυτο περιδρόμιασμα της ευτυχίας μονάχα λίγωμα και βαρυστομαχιά μπορεί να μου προκαλέσει.

Αγαπώ παρά πολύ τη ζωή
για να θέλω να ζω μονάχα ευτυχισμένος

(Μιραμπώ).

Βιβλιογραφικές αναφορές
1. Νορμπέρτο Μπόμπιο Γερνώντας και άλλα αυτοβιογραφικά κείμενα. Εκδόσεις Πόλις 2001
2,4. Νόρμαν Βίνσεντ Πηλ στο βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ Η αέναη ευφορία Αστάρτη 2001
3,5. Οδυσσέα Ελύτη Τα ελεγεία της Οξώπετρας, Ικαρος 1991


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31.7.2008]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΑ ΓΝΩΣΤΗ η πάγια τακτική της εφημερίδας να παρέχει ελεύθερο βήμα έκφρασης και σύγκρουσης των απόψεων, ακόμη και σε επιστολές ανωνύμων. Στην φιλοσοφία της ΟΔΟΥ είναι να παρεμβαίνει στα κείμενα των αναγνωστών, είτε αυτά δημοσιεύονται επώνυμα είτε όχι, μόνο στο απολύτως αναγκαίο μέτρο, δηλαδή για την αποφυγή υβριστικών ή άλλων ουσιαστικών προσβολών σε βάρος προσώπων. Καθ’ ότι για την ΟΔΟ, στις πράξεις και παραλείψεις πρέπει να εστιάζεται η κριτική και όχι στην καθ’ εαυτή προσωπικότητα για την κρίση της οποίας απαιτούνται αναγωγές σε άλλες επιστήμες, όπως στην ψυχολογία και σε υποθέσεις.

Έτσι, από τις δύο επιστολές που δημοσιεύονται στο σημερινό φύλλο και προέρχονται από ανώνυμους, σε ό,τι αφορά την επιστολή που αφορά την καταγγελία για τις βάρβαρες συνήθειες κυνοκτονίας (δηλητηρίασης με φόλα ή μαρτυρικού θανάτου από αυτοκίνητα) παρά τον αιχμηρό, ενίοτε δε και κάπως περισσότερο απ’ ότι πρέπει καταγγελτικό λόγο της επιστολής αυτής η ΟΔΟΣ προτίμησε να τον παρουσιάσει ανέπαφο. Πρωτίστως διότι φαίνεται ότι ανήκει σε φιλόζωο, που απλά εξέφρασε με τις διαμαρτυρίες του και ένα σαφές είδος εκνευρισμού. Για την ΟΔΟ όμως είναι προτιμότερος ο εκνευρισμένος φιλόζωος από τον ψυχρό, ψύχραιμο και κυνικό φονιά αθώων ζώων, που καταστρώνει μάλιστα ολόκληρο σχέδιο δηλητηρίασης. Άλλωστε ο εκνευρισμός δεν απευθύνεται σε κανένα προσωπικά, αλλά κατακρίνει πράξεις και νοοτροπίες.

Στην δεύτερη όμως ανώνυμη επιστολή, παρά το γεγονός ότι είναι ολοφάνερη η αγωνία του επιστολογράφου για το μέλλον της λίμνης, υπήρχαν σαφείς προσωπικές αιχμές για συγκεκριμένα πρόσωπα που κατά την κρίση της ΟΔΟΥ παραβίαζαν ειδικά το μέτρο του ανώνυμου γραπτού λόγου. Γι’ αυτό τον λόγο, επιχειρήθηκε προσαρμογή της φρασεολογίας με τέτοιο τρόπο ώστε και να μην χάνεται το επί της ουσίας κριτικό πνεύμα και να μην προβάλλονται προσβλητικές αναφορές που στόχευσαν σε δευτερεύουσες για την ουσία ιδιότητες των κρινόμενων.


1η επιστολή

ΦΤΑΝΕΙ…

Πάλι κρούσμα φόλας, τώρα στην περιοχή του ΙΚΑ! Καθόλου πρωτότυπο στην…σύγχρονη τριτοκοσμική πόλη μας, που έχει γίνει περίγελος σε πάρα πολλούς τομείς, πόσο μάλλον να υστερήσουμε σε κάτι που αποδεικνύει ότι πάντα έχουμε την πρωτιά και αυτό στην μεταμφιεσμένη κουτοπονηριά μας. Πόσες καραμέλες καταπίνει αυτή η πόλη και πόσο μας αξίζουν!!!! Δεν θα επεκταθώ όμως στην αθλιότητα που έχει περιπέσει η πόλη μας και τους λόγους, αλλά στο πόσο άθλιοι είμαστε εμείς, οι κάτοικοι της για να αντέχουμε όλη αυτή την αθλιότητα.

Δεν δέχομαι να ενοχλούμαι μόνον όταν σκοτώνουν το κατοικίδιο μου, απαιτώ να ενοχλούμαι για όλα τα τετράποδα πλάσματα, κατοικίδια και αδέσποτα.
Το να φτάσουν στο σημείο να σκοτώσουν σκυλί δεμένο στην αυλή του αφεντικού του, φτάνει στα όρια της τρομοκρατίας πλέον και πρέπει με κάποιο τρόπο να σταματήσει.
Τον ίδιο αποτροπιασμό νιώθω για τους βιαστές, παιδεραστές, δολοφόνους κλπ., είναι η ίδια κατηγορία υπανθρώπων που τα βάζουν με ανυπεράσπιστα πλάσματα. Δεν τους φταίει τίποτα άλλο, πέρα από τον ελαττωματικό εαυτό τους.

Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ονομάσω αυτά τα δίποδα ανθρώπους και φυσικά δεν μου επιτρέπεται να τους ονομάσω όπως θα ήθελα και τους αρμόζει, λόγω δημοσίευσης. Όμως θα ήθελα να ξέρω αν αυτά τα δίποδα είχαν/έχουν οικογένεια! Σίγουρα είναι από αυτούς τους τελειωμένους που υποκριτικά παριστάνουν τους σπουδαίους- και έχουμε καμπόσους από αυτούς-που τα κόβουν χοντρά σε παρέες πόσο μάγκες είναι και στην ουσία δεν έχουν ζήσει τίποτα περισσότερο από το συνοικιακό μπουρδέλο που πληρώνουν για να νιώσουν άνδρες ή τον καθημερινό συμβιβασμό που ζουν από τα γεννοφάσκια τους ή όταν συνειδητοποιούν ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου κλπ. κλπ., γιατί σίγουρα το κόμπλεξ τους είναι αυτό που τους οδηγεί να σκοτώνουν ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Στην θλιβερή πραγματικότητα που ζουν, τα ζώα τους ενοχλούν μόνο; Είναι τόσο τέλεια ή καθαρή η πόλη μας, που τα αδέσποτα την μολύνουν; Έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα; ΄Η είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από το τίποτα τους και να νιώσουν ότι ορίζουν κάτι, επειδή στην ζωή τους, τους μειώνει το αφεντικό, τους κερατώνει η/ο αναλόγως γυναίκα/άνδρας τους κλπ. κλπ.;
Φυσικά και έχει θηλυκά δίποδα, πολύ περισσότερο υστερικά από τα αρσενικά δίποδα, που στην θέα σκυλιών, γατών, περιστεριών και σε ότι άλλο δεν παραπέμπει στο δίποδο είδος τους-έχω την βεβαιότητα ότι έχουν βαθύ ρατσισμό για οτιδήποτε διαφορετικό από τις ίδιες- , αντιδρούν σαν να τις έχουν ρίξει οξύ.

Πόσο στερημένοι και αξιολύπητοι είναι όλοι αυτοί, και αυτό, γιατί δεν γνώρισαν την αγάπη και ούτε πραγματοποίησαν έστω και ένα όνειρο τους! Όλα όσα έχουν στερηθεί τους βγαίνουν σε απωθημένα, και ξεσπούν δεξιά-αριστερά, όπου τους δοθεί ευκαιρία, κατηγορώντας μετά τους ζωόφιλους σε γεροντοκόρες ή αδερφές!
Και αν έχουν σκύλο θα τον έχουν για επίδειξη, άλλωστε έχουμε κάτι σχετικό στην πόλη μας, που ασχολείται με…καλλιστεία σκύλων, δηλαδή οξύμωρες καταστάσεις. Και όταν τα βαριόμαστε, τα παρατάμε και πάμε για νέα…μοντέλα…Δεν θα υπήρχαν αδέσποτα, αν υπήρχαν υπεύθυνοι και ευσυνείδητοι ιδιοκτήτες, που να αγαπούν αυτά τα ζώα συντροφιάς, που ζητούν μόνο χάδια και φαγητό, τίποτα άλλο και είναι τα μόνα πλάσματα που δέχονται τον άνθρωπο όπως είναι, χωρίς ανταλλάγματα!

Αυτό το είδος ατόμων δεν αγαπήθηκαν και δεν αγάπησαν ποτέ, γι’ αυτό δεν τους περισσεύει αγάπη. Πέρα από τα ανέκδοτα που λένε σε παρέες και δεν γελάει κανείς, τα φοβερά κατορθώματα τους που είναι όλα στη σφαίρα της φαντασίας τους, είναι τόσο άδειοι όσο ένας άχρηστος άδειος τενεκές, που απλά κάνει θόρυβο! Αλλά για αυτούς αυτά είναι ψιλά γράμματα...Αυτά τα δίποδα είναι από τεφάλ, δεν τους αγγίζει τίποτα. Θα συνεχίσουν, γιατί είναι αήττητοι, όπως κάθε ηλίθιος που νομίζει ότι είναι έξυπνος. Τους εύχομαι τα χειρότερα και να συνεχίσουν να είναι το ίδιο αποτυχημένοι, γιατί δεν είναι τόσο έξυπνοι ώστε να ξεγελούν και τον εαυτό τους!

Ζητώ λοιπόν από τον Δήμο Καστοριάς να αναλάβει την ευθύνη και πρόνοια τους-των ζώων εννοώ-, με όποιο τρόπο μπορεί, υπάρχει Νομοθεσία που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των ζώων, μπορούν να ζητήσουν οικονομική βοήθεια και να σταματήσει αυτή η υστερία κατά των αδέσποτων και μη, ώστε να μην μπορεί ο κάθε κομπλεξικός να ξεσπάει την διαστροφή του με φόλα
Παρακαλώ κ. διευθυντά, να δημοσιεύσετε μέρος του νόμου 3170/2003 προς ενημέρωση της νομαρχίας, του δήμου και των δημοτών, και ελπίζω στις θετικές ενέργειες από μέρους του δήμου και της νομαρχίας, για να μπορέσουμε να ανεβούμε μια βαθμίδα στον πολιτισμό. Δεν μας αρκεί ο κάθε Κότσιρας ή οποιοδήποτε άλλου είδους πανηγύρι, θέλουμε υποδομή και ουσία σε όλα τα επίπεδα για να αποκτήσει ποιότητα η καθημερινότητα του ταλαίπωρου δημότη/ψηφοφόρου...

Ένας αγανακτισμένος και ταλαίπωρος ψηφοφόρος, που σε κάθε εκλογές, οποιασδήποτε βαθμίδας τον πρήζουν στις αερολογίες…Φτάνει!


Νόμος 3170
άρθρο 7
Περισυλλογή Αδέσποτων Σκύλων
1.
Αρμόδιοι για την περισυλλογή των αδέσποτων σκύλων είναι οι δήμοι και οι κοινότητες. Η περισυλλογή των αδέσποτων σκύλων μπορεί να πραγματοποιείται και από ζωοφιλικά σωματεία, εφόσον διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή, σε συνεργασία με τον αρμόδιο δήμο ή κοινότητα. Οι δήμοι και οι κοινότητες συγκροτούν τα συνεργεία περισυλλογής από άτομα τα οποία διαθέτουν την κατάλληλη εκπαίδευση και εμπειρία σε θέματα που αφορούν στην αιχμαλωσία των ζώων και κατέχουν τις τεχνικές χειρισμού τους. Κατά την αιχμαλωσία και την περισυλλογή των αδέσποτων σκύλων απαγορεύεται η κακομεταχείρισή τους.
2.
Τα συνεργεία περισυλλογής καθοδηγούνται στο έργο τους και ελέγχονται από κτηνίατρο, ο οποίος ορίζεται από τη Διεύθυνση Κτηνιατρικής της αρμόδιας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.
3.
α. Οι σκύλοι που περισυλλέγονται οδηγούνται στα καταφύγια αδέσποτων ζώων συντροφιάς, που ιδρύονται και λειτουργούν από τους δήμους, τις κοινότητες και τα ζωοφιλικά σωματεία σε ιδιόκτητους ή μη χώρους.
β. Με κοινή απόφαση των υπουργείων Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Γεωργίας καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας των καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς, σύμφωνα με το Ν. 604/1977 και το Π.Δ. 463/1978. Με την ίδια απόφαση καθορίζονται οι όροι για την εναρμόνιση των καταφυγίων που ήδη λειτουργούν με τους όρους του νόμου αυτού.
7.
Με απόφαση του υπουργού Γεωργίας ρυθμίζονται τα θέματα σχετικά με τον τρόπο, τη διαδικασία και το όργανο που είναι αρμόδιο για τη σήμανση και την καταγραφή των αδέσποτων σκύλων που περισυλλέγονται, τη δημιουργία δικτύου ενημέρωσης των πολιτών για τα ζώα που διατίθενται προς φιλοξενία, την παράδοσή τους στο νέο ιδιοκτήτη κ.λπ., κ.λπ...
8.
Με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Γεωργίας παρέχεται οικονομική ενίσχυση στους φορείς που αναφέρονται στην παράγραφο 3α για την ίδρυση και τη λειτουργία των καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς. Με την ίδια απόφαση καθορίζονται ο φορέας που επιχορηγείται, ο σκοπός, το ύψος, η διαδικασία και οι προϋποθέσεις καταβολής της οικονομικής ενίσχυσης και κάθε άλλο σχετικό θέμα.



1η επιστολή

Κύριε διευθυντά,

Από την ΟΔΟ μάθαμε για την συγκρότηση μιας άτυπης επιτροπής πολιτών που θα διαχειρίζεται τα προβλήματα της λίμνης μας και πρόεδρος της επιτροπής διορίσθηκε, ή αυτοανακηρύχθηκε ή ορίσθηκε ή εκλέχθηκε συμπολίτης που τα προσόντα του δεν ξεπερνούν κατά την γνώμη μου τις ανάγκες της επιχείρησής του. Όμως κατά την γνώμη των αρχόντων, θα μπορέσει να καθαρίσει τη λίμνη ώστε να είναι καθαρή και ισοπεδωμένη ώστε να μην αντραλιάζονται οι βαρκάρηδες!
Αν φυσικά συμβεί κάτι κακό, οι ευθύνες ασφαλώς θα ζητηθούν, από τον άτυπο πρόεδρο!
Το ότι περιτριγυρίσθηκε ο κος πρόεδρος από μια εικοσαριά επιστημόνων δεν με κάνει εντύπωση γιατί μερικοί, εκτός από τις εντυπώσεις δεν βλέπουν την ουσία των πραγμάτων, ούτε την αξιοπρέπεια, ούτε το επιστημονικό κύρος του καθενός τους και έτσι το καταβαθρώνουν. Είναι όμως υπεύθυνοι των επιλογών τους γιατί είναι σίγουρο ότι δέχθηκαν να εκτεθούν έναντι προσεχών παροχών και ανόδου των στη πολιτική-δημοτική κονίστρα.

Πάντα έτσι γίνεται γιατί χωρίς ανταλλάγματα κανένας δεν παραχωρεί το ονομά του, τα προσόντα του και την αξιοπρέπειά του ή τέλος, το πτυχίο του για να ανεβεί σε άλλο επίπεδο ενώ κατεβαίνει τα σκαλιά κάτωθεν του καθαριστηρίου.
Η αναξιοκρατική αυτή κατάσταση κάνει να ερωτήσουμε εάν υπάρχουν ή όχι άλλοι πιο κατάλληλοι και χάθηκαν οι ειδικοί (πραγματικοί) να επανδρώσουν την επιτροπή αυτή και απ' ό,τι ξέρουμε υπάρχουν και προϋπάρχουν πολλοί Καστοριανοί και μη, σοβαροί επιστήμονες(καθηγητές πανεπιστημίων κτλ) οι οποίοι έδειξαν στο παρελθόν ότι μπορούν να προσφέρουν και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σωθεί η λίμνη μας, αλλά σκοπός των αρχόντων (εδώ και δεκαετίες) δεν είναι να σωθεί η λίμνη, αλλά να διατηρηθεί ο κίνδυνος της καταστροφής, ώστε μερικοί να νέμονται το κίνδυνο ότι η λίμνη μπορεί να γίνει (που είναι πιθανόν) όπως έγινε της Κορώνειας.

Ακολούθως ο νέος πρόεδρος, συνεκάλεσε την επιτροπή του, σε χώρο που του παραχώρησε ο δήμος και συνεδρίασαν για να αξιολογήσουν! τις προϋπάρχουσες μελέτες καθηγητών πανεπιστημίων, και ας μην ξεχνάμε ότι και στο παρελθόν έχουν τα ίδια πρόσωπα προβεί σε ανάλογες κρίσεις και φαίνεται πως η γνώμη τους είχε προεξάρχουσα θέση! Επομένως έχουν πείρα κρίσεως και καθηγητών πανεπιστημίων έστω και αν δεν διαθέτουν το 1/10 των προσόντων των!, αλλά όταν περισσεύει το θράσος όλα δικαιολογούνται. Εξ άλλου ας μην ξεχνάμε ότι κάποιοι απ’ αυτούς ήταν και υποψήφιοι δήμαρχοι Καστοριάς και επομένως ξέρουν! πολύ καλά τα προβλήματά της.

Πέραν αυτών μάθαμε ότι ετοιμάζεται διημερίδα για την λίμνη, όπου φυσικά θα πρωτοστατήσουν τα 21 μέλη της επιτροπής υπό την καθοδήγηση του προέδρου και δεν ξέρω ποιους άλλους θα καλέσουν αλλά είναι αναγκαίο να κληθούν αυτοί που πήραν εκατομμύρια για να κάνουν τη μελέτη της διάσωσης της λίμνης να μας πουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους, την εφαρμογή των οδηγιών (αν εφαρμόσθηκαν) μέχρι τώρα τι διαπίστωσαν στο διάστημα που μεσολάβησε, αν εξεπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους (που πηγάζουν από τη συμφωνία (δήμου-ομάδος ερευνητών). Φοβούμαι ότι αμφότεροι οι πληρώσαντες και οι εισπράξαντες θα αποφύγουν μια τέτοια συνάντηση διότι θα αποδειχθούν σωστά και πραγματικά αυτά που περιγράφω παραπάνω για τους σκοπούς των επιτροπών. Βέβαια το όφελος δεν προκύπτει αμέσως και όπως στη προηγούμενη προκήρυξη, έτσι και τώρα η ανταμοιβή του προέδρου θα εισπραχθεί στο μέλλον όταν θα υλοποιηθεί ο θεσμός του φορέα διαχείρισης της λίμνης που εκκρεμεί στο υπουργείο. Τα παιδιά έχουν υπομονή!

Με σεβασμό στη δημοσιογραφία,
ένας Καστοριανός από τα παλιά.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31.7.2008]

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ