ΟΔΟΣ: Ένα ζήτημα παρορμητικής νοοτροπίας

ΟΔΟΣ 624 / 12.1.2012

Μόνο το Δικαστήριο που θα δικάσει τον Εφραίμ, ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους, θα αποφανθεί για την αθωότητα ή την ενοχή του για τα πολύ σοβαρά αδικήματα που του αποδίδονται. Με την αυτονόητη προϋπόθεση βέβαια ότι, όλοι θα κάνουν ανεπηρέαστοι και καλά την δουλειά τους, σύμφωνα με την συνείδησή τους και τον νόμο. Από τον πρώτο μάρτυρα, αφού στην απονομή της δικαιοσύνης συμμετέχει κι’ αυτός, ως τον ανώτερο δικαστή.

Με αυτή την έννοια, εκδηλώσεις προκαταβολικής καταδίκης όπως και αντίθετα, συμπαράστασης και άκριτης υποστήριξης της αθωότητας του, και μάλιστα με την επιτακτική παραίνεση της άρσης του μέτρου που επιβλήθηκε στον προσωρινά κρατούμενο αρχιμανδρίτη, σαν κι’ αυτή στην οποία προέβη ο μητροπολίτης Καστοριάς κ. Σεραφείμ αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση της προσωρινής κράτησης του ηγουμένου υποστηρίζοντας «η απόφαση αυτή, αποτελεί πράξη που στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας, του Αγίου Όρους και του μοναχισμού», «γιατί τόσο μίσος απέναντι στους ιερούς θεσμούς της Εκκλησίας μας, κυρίως τις ημέρες των Χριστουγέννων* και του Πάσχα;», είναι ενέργειες άστοχες και οπωσδήποτε βιαστικές.

Αναπόφευκτα θυμίζει την πρωτοβουλία του σεβασμιώτατου μητροπολίτη πριν ελάχιστα χρόνια να προωθεί στον Δήμο Καστοριάς την δωρεά αγνώστου και ανώνυμου, επομένως με χρήματα άγνωστης προέλευσης, για την δημιουργία δεύτερου γηροκομείου στην Καστοριά, θέμα που αν μη τι άλλο, δηλώνει ότι υπάρχει ένα ζήτημα παρορμητικής νοοτροπίας.

Η ελληνική εμπειρία ιδίως τα τελευταία χρόνια και κυρίως οι πολιτικές παρεμβάσεις, καθώς και ο ηθικό-πνευματικός έλεγχος της δικαιοσύνης, όπως και της πολιτικής ζωής που επιχειρήθηκαν κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, λόγω της εκμετάλλευσης του θρησκευτικού συναισθήματος και της μεταφυσικής αγωνίας όλων των Ελλήνων, προκαλεί ήδη εύλογα ερωτηματικά για το αν τελικά η προσπάθεια διελεύκανσης της υπόθεσης του ασύλληπτου σκανδάλου της Μονής Βατοπαιδίου, θα οδηγήσει σε μια φυσιολογική εξέλιξη ή όχι. Προηγήθηκε η σκηνοθετημένη παραγραφή των ποινικών ευθυνών των πολιτικών προσώπων, η οποία προκαλεί εύλογες αμφιβολίες για το αν εν όψει του κανόνα της σιωπής που χαρακτηρίζει αντίστοιχες καταστάσεις και του πολιτικού κόστους, αυτοί που θα κληθούν ως μάρτυρες έστω, θα καταθέσουν την πλήρη αλήθεια και όλα τα στοιχεία.

Η τραγωδία όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση της επιβολής του μέτρου της προσωρινής κράτησης, -στην οποία δυστυχώς συμμετείχε και ο τοπικός επίσκοπος με την ιδιότητά του ως μητροπολίτης Καστοριάς, είναι ότι ο συγκεκριμένος μοναχός σχεδιάζοντας προκαταβολικά τις κινήσεις του, προέβη και σε άλλες αξιόποινες πράξεις σε βάρος της έννομης τάξης, διεγείροντας μεταξύ άλλων και τους λιγοστούς αφελείς υποστηρικτές του, ενέργειες που σε ένα βαθμό δικαιολογούνται σε οποιονδήποτε νοιώθει ότι κινδυνεύει η ελευθερία του, αίσθημα συνηθισμένο σε όσους δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι στην αθωότητά τους.

Αυστηρό μήνυμα

Αυστηρό μήνυμα του Φαναρίου προς την Eκκλησία της Μόσχας για το Αγιο Όρος

Αυστηρό μήνυμα στη Μόσχα να μην παρεμβαίνει στα εσωτερικά του Αγίου Όρους απευθύνει με ανακοινωθέν, που εξέδωσε για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Με ένα λιτό ανακοινωθέν του, σχεδόν 15 ημέρες μετά την προφυλάκιση του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου κ. Εφραίμ, το Οικουμενικό Πατριαρχείο καλεί το Πατριαρχείο Μόσχας -αποφεύγοντας να το κατονομάσει- να μην επεμβαίνει στα εσωτερικά της Αθωνικής Πολιτείας.
«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, εξ αφορμής γενομένων δηλώσεων εκ μέρους αδελφής Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του ως άνω θέματος, υπενθυμίζει ότι το Άγιον Όρος, κανονικόν έδαφος αυτού, αποτελείται μεν από Ορθοδόξους μοναχούς διαφόρων εθνοτήτων, τούτο όμως ουδόλως προσδίδει εις αυτό πανορθόδοξον χαρακτήρα επιτρέποντα την οιασδήποτε μορφής επέμβασιν εις αυτό άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών», τονίζεται χαρακτηριστικά στο ανακοινωθέν που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος, η οποία συνεδρίασε στο Φανάρι υπό την Προεδρεία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Μουσεία

Fondation Maeght, Mamac, Musée Picasso (Antibes), Musée Guimet, Musée Rodin, Musée du quai Branly (Dogon, Maya), Musée national d'histoire naturelle, Fontaine Stravinski .

Παρουσίαση βιβλίων

Την Πέμπτη 5 Απριλίου στις 19:00 στην μεγάλη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κωνσταντινουπολιτών (Δημ. Σούτσου 46, Αμπελόκηποι, στάση μετρό) θα γίνει η παρουσίαση των βιβλίων του κ. Θρασύβουλου Ορ. Παπαστρατή: «Γειτονιές της Κωνσταντινούπολης», «Γειτονιές του Βοσπόρου» και «Γειτονιές της Χαλκηδόνας Μικρασιατική Κωνσταντινούπολη».
Τα βιβλία θα παρουσιάσουν οι κ.κ. Δημήτρης Αγάδης, δημοσιογράφος, Μηνάς Τσιτσάκος, πρόεδρος Αδελφότητας Μεγ. Ρεύματος «Ο Ταξιάρχης», Νίκος Ουζούνογλου, πρόεδρος Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών και ο συγγραφέας Θρασύβουλος Παπαστρατής. Συντονίστρια: Π. Τσουκάτου.
Με την παρουσίαση ο συγγραφέας θα συζητήσει με το κοινό, συντροφιά με ένα ποτήρι κρασί.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κι όμως.... Κινείται!

Για το σύλλογο "Σπασμένο ρόδι" ο λόγος, όχι βέβαια για τον Γαλιλαίο! Που παρά τις τρομερές αντιξοότητες, τη μηδενική οικονομική ενίσχυση από κρατικούς φορείς, δεν σταματά να μας εκπλήσσει.
Και για να μιμηθούμε και λίγο... Μποστ, δίνει ανάταση ψυχής, σε μία πόλη βαθιάς σιγής...
Δύο θεατρικές παραστάσεις μέσα σε ένα ελάχιστα σύντομο χρονικό διάστημα, είναι κάτι που ούτε μεγάλοι θίασοι της πρωτεύουσας δεν κατορθώνουν. Άψογες απ` όλες τις απόψεις. Καθόλου επαρχιωτισμός, καμία καλλιτεχνική έκπτωση. Συμβιβασμός μόνο σχετικά με το χώρο παρουσίασης. Ελλείψει βέβαια ενδιαφέροντος για κάτι τέτοιο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια από τις Αρχές του τόπου.
Πληροφορηθήκαμε, ότι ο σύλλογος προσπαθεί να βρει στέγη στο κτήριο της πρώην Νομαρχίας, στην Αίθουσα Συνεδριάσεων. Να τον μετατρέψει με δικά του έξοδα σε Θεατρική Σκηνή, σε τόπο πραγματικής μυσταγωγίας.
Παρακαλούμε θερμά τους Δημοτικούς και Περιφερειακούς Άρχοντες, να μην στερήσουν την πόλη μας απ` αυτήν την ευκαιρία για κάτι σοβαρό στον πνευματικό τομέα, και μάλιστα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
Εκ μέρους πολλών φανατικών για πνευματική ανάταση ανθρώπων αυτής της πόλης.

Χρυσούλα Πατρώνου - Παπατέρπου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 628

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Έρχονται πίσω των σπιτιών οι πεθαμένοι (1)

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Στάθη Κοψαχείλη: Παραμιλητά

εκδόσεις Θερμαϊκός, 2011

Είμαστε πάλι όπως παλιά.
Και η βροχή
αντικαθιστά τον απόντα.
Γιάννης Βαρβέρης Βαθέος γήρατος

Πρωτοδιάβασα διηγήματα του Στάθη Κοψαχείλη στα 1990, όταν ο αξέχαστος κοινός μας φίλος Γιώργος Γκολομπίας μου χάρισε τα περισσότερα από τα τεύχη τού πολύ συγκροτημένου και αξιολογότατου λογοτεχνικού περιοδικού «Το Παραμιλητό». Ισχυρή συγκίνηση μου προκάλεσαν και εντύπωση μου είχαν κάμει τα ευάριθμα διηγήματα του συγγραφέα που είχαν δημοσιευθεί εκεί (μόλις έξι τον αριθμόν) κι έκτοτε τα αναθυμόμουν συχνά για το λιτό τους ύφος, την καθαρότητά τους, για μια διαύγεια ανάσας και βλέμματος και την συναισθηματική υγεία -με ισορροπημένους τους τόνους της θλίψης, της νοσταλγίας και του πένθους- που ανάδιναν μαζί με την απείραχτη αθωότητά τους. Δεν είχα κάνει λάθος, δεν υπερέβαλα στην εκτίμηση, δεν είχα ζαβωθεί από τη μεροληψία της φιλότητος που τα πρόσεξα και τα ξεχώριζα. Άξιζαν πραγματικά! Συνεπικουρούσε στην άποψη και η πολύ θετική γνώμη του αυστηρού -πάντοτε!- στις κρίσεις Γιώργου Γκολομπία, που θλίβονταν «γιατί τον Στάθη Κοψαχείλη τον πήρε με το μέρος της η ιατρική και όχι η λογοτεχνία»...

Με καθυστέρηση δέκα σχεδόν χρόνων -το έτος 2000- η Mάρη Θεοδοσοπούλου, γράφοντας την κριτική της στο «Βήμα» για το βιβλίο του Θανάση Τριαρίδη «Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα», μνημόνευσε: Το 1988 ξεκίνησε «Το Παραμιλητό», στο οποίο, μεταξύ άλλων πρωτοεμφανιζομένων, ο Στάθης Κοψαχείλης δημοσίευσε διηγήματα μαγικού ρεαλισμού, που ακόμη δεν εκδόθηκαν σε βιβλίο (2).

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Από το «αθώο» κουτσομπολιό ως τη βλαπτική συκοφαντία

Κουτσομπολιό (το) 1. σχολιασμός πράξεων και υποθέσεων τρίτων (συχνά με αρνητική, κακόβουλη διάθεση ή με τρόπο υπερβολικό) 2. (συνεκδ.) κάθε σχόλιο ή διάδοση γύρω από τη ζωή και τις πράξεις (κάποιου), συνήθ. με τρόπο που παραποιεί την πραγματικότητα (είτε διογκώνοντας είτε παρερμηνεύοντας γεγονότα). ΣΥΝ. βρόμα, (λαϊκ.) ξόμπλιασμα, φαρμακογλωσσιά.
(Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη)

   
Να σταθούμε πρώτα στη λέξη «τρίτων». Πράγμα που σημαίνει πως έχουμε λύσει τα δικά μας προβλήματα . Σαν την καμήλα που έχει την καμπούρα της πίσω και γι’ αυτό δεν τη βλέπει. Άλλωστε η αυτοκριτική είναι δύσκολο άθλημα, θέλει κότσια. Ενώ η ενασχόληση με τα των τρίτων και ανώδυνη είναι, αλλά προπαντός όπως αποδεικνύουν οι σχετικές έρευνες: το κουτσομπολιό είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία γι’ αυτόν που κουτσομπολεύει, αλίμονο όμως σ’ αυτόν που είναι το αντικείμενο του κουτσομπολιού, γιατί τα σχόλια είναι συχνά ανεξίτηλα και τον συνοδεύουν παντού και πάντα.
    Έτσι ήταν πάντα. Και δεν ήταν μόνο οι γυναίκες στα πεζούλια και στις βρύσες που κουτσομπόλευαν και ας έχουν αυτές τ’ όνομα. Και οι άντρες στα καφενεία και στις παρέες τους κουτσομπολεύουν επίσης. Και θα μπορούσες να πεις χαλάλι, αφού «ψυχοθεραπεύονται», όμως αρκεί και μόνο να υποθέσεις πως είσαι εσύ αυτός που σχολιάζεται για να φοβηθείς πραγματικά και να απευχηθείς ένα τέτοιο κακό και να το ξορκίσεις.

Vincent Willem van Gogh: De sterrennacht Πέτρος Βρέλλης

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Περί κοιμητηρίου

Κύριε Διευθυντά,

Πριν από δεκάδες χρόνια άκουγα από όλους τους «άρχοντες» της πόλης μας, Βουλευτές, Νομάρχες, Δημάρχους, ότι η μεταφορά του νεκροταφείου της πόλης μας είναι θέμα ημερών, μηνών. Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και δυστυχώς το νεκροταφείο έμεινε στην ίδια θέση.

Στα τελευταία χρόνια στην πόλη μας έγινε επέκταση σχεδίου πόλεως και συμπεριλήφθηκαν οι συνοικισμοί «ΛΥΒ και Νταηλάκη» οι οποίοι βρίσκονταν εκτός σχεδίου. Με την επέκταση των συνοικισμών το νεκροταφείο σήμερα δεν είναι εκτός σχεδίου όπως συνηθίζεται να είναι σε όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδος, αλλά στο κέντρο των δύο μεγάλων συνοικισμών. Η επέκταση του σχεδίου πόλεως προς τη Χλόη πολλαπλασίασε και δημιούργησε ακόμα περισσότερα προβλήματα στενότητας και ακαταστασίας στο ήδη υπάρχον νεκροταφείο, το οποίο εξυπηρετούσε τους 5.000 μέχρι 10.000 κατοίκους της πόλης μας και σήμερα το ίδιο νεκροταφείο με την ίδια πάντα έκτασή του, καλείται να εξυπηρετήσει τους 20.000 και πλέον κατοίκους, αν είναι δυνατόν.

Κάποτε στην Καστοριά [στήλη]

Επετειακός χρόνος 2012

Ευχόμαστε το επετειακό έτος 2012, 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Καστοριάς από τον οθωμανικό ζυγό, να είναι ο τελευταίος χρόνος ‘’απελευθέρωσης’’ από την κρίση και την απαλλαγή από ένα σαθρό, αναποτελεσματικό και καιροσκοπικό πολιτικό σύστημα, για το οποίο την κύρια ευθύνη έχουν κυρίως οι πολιτικοί, που κρατούσαν το πεπόνι και το μαχαίρι.

Διαβάζοντας με προσοχή κάποια άρθρα της εφημερίδας που μας φιλοξενεί, όπως του Βασίλη Χριστόπουλου ‘’Ο άγνωστος σύντροφος του Ρήγα Φεραίου’’, της Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου ‘’ Όταν η Τέχνη γίνεται πρωτοσέλιδο….’’ αλλά και μια επιστολή διαμαρτυρίας συμπολιτών μας στην στήλη ‘’Λόγος και Αντίλογος’’, που προσπαθούν να υπερασπισθούν τον τελευταίο αρχηγό του κόμματος που ανήκουν και υποστηρίζουν, θέλησα αναστοχαζόμενος να σχολιάσω ανόμοια θέματα ή γεγονότα τα οποία όμως κάπου και κάποτε μπορεί να συσχετιστούν.

ΟΔΟΣ: Μία πόλη αδιόρθωτη

ΟΔΟΣ 625 | 19-1-2012

Η είδηση ότι κατά την διάρκεια της εορταστικής περιόδου -αυτή την φορά- άγνωστοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν το σχολικό κτήριο της πλατείας Κουμπελίδικης (όπου στεγαζόταν το 1ο γυμνάσιο) το οποίο προοριζόταν για την στέγαση του τμήματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, προβλήθηκε κατά κόρον την π. βδομάδα.

Το «νέο» θεωρήθηκε αντικειμενικά μποναμάς για να γεμίσει τις πρώτες ημέρες και νύχτες της μετακαρναβαλλίστικης Καστοριάς. Αδιάφορες όπως ήταν από τοπική επικαιρότητα και ουσιαστικά ενδιαφέροντα, ήταν φυσικό, ένα τέτοιο γεγονός, να είναι μάνα εξ ουρανού για να γεμίσει τον άφθονο ραδιοτηλεοπτικό χρόνο αυτής της περιόδου. Βοηθά από μόνο του στην έξαψη της φαντασίας, την κατ’ οίκον καλλιέργεια του αστυνομικού δαιμονίου για αρχαρίους, την καταπολέμηση της ανίας, αλλά και στην ειλικρινή έκφραση του ασφαλούς θρήνου: Ούτως ή άλλως, κανένα αναπάντεχο καλό (όπως τυχόν απόφαση για λειτουργία της σχολής) δεν πρόκειται να διαταράξει την ασφάλεια και την μακαριότητα της χαμένης υπόθεσης της Σχολής. Διότι κατά κανόνα το τίποτε δεν κινδυνεύει από τίποτε.

Άλλωστε, μετά τις πρωτοφανείς αποκαλύψεις για διενέργεια λαθραίας αρχαιολογικής ανασκαφής στον Λιμναίο Οικισμό του Δισπηλιού, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με πιθανή εμπλοκή μηχανημάτων και αξιωματούχων του Δήμου Καστοριάς, με συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα, η νέα λεηλασία είχε όλα τα συστατικά για μια ομαλή προσαρμογή στην πραγματικότητα: Μιζέρεια, αποτυχία, καταστροφές, προσωρινότητα και προπαντός τους «αγνώστους».

ΟΔΟΣ: ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΣ: Ένας από τους πλέον καταξιωμένους σύγχρονους έλληνες λογοτέχνες

Τελικά με την επιμέλεια του εκδοτικού οίκου “Μεταίχμιο” θα παρουσιαστεί το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012 στην Καστοριά το νέο βιβλίο του κ. Ηλία Παπαμόσχου που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο 2011 με τον τίτλο «Ο μυς της καρδιάς».
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Κώστας Αρβανίτης, δημοσιογράφος, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, συγγραφέας και Νώντας Τσίγκας, νευρολόγος-συγγραφέας (αποσπάσματα θα διαβάσει η κ. Ελένη Τσαδήλα), ενώ η εκδήλωση αναμένεται με ενδιαφέρον από τους λογοτεχνικούς κύκλους αφού με τις παρουσιάσεις και τις συζητήσεις που ακολουθούν σκιαγραφείται το επίπεδο και οι τάσεις εξέλιξης της λογοτεχνίας.

Ανεξάρτητα απ’ αυτά, πρόκειται αναμφίβολα για ένα ακόμη σημαντικό λογοτεχνικό έργο του καστοριανού συγγραφέα που πραγματοποιεί την εξέλιξή του στην ωριμότητα. Ο Ηλίας Παπαμόσχος για μια ακόμη φορά εντυπωσιάζει τον αναγνώστη με την αλληγορία του πλούσιου και ευφραδούς γραπτού του λόγου που έχει στοιχεία εφηβικής παρόρμησης ίσως και γοητευτικής αυθάδειας, ή  για να είναι πιο κατανοητή η παρατήρηση, λογοτεχνικής ανυπακοής σε σχέση με τα στερεότυπα. Ο συγγραφέας προσδοκάται ότι θα συνεχίσει να συγγράφει εμπνευσμένος και να προσθέτει εμπειρίες ανάγνωσης και περαιτέρω επιτυχίες.

Ο Ηλίας Παπαμόσχος θεωρείται ήδη ένας από τους πλέον καταξιωμένους σύγχρονους έλληνες λογοτέχνες και έχει κερδίσει πανελλήνια αναγνώριση. Το φαινόμενο του λογοτεχνικού του τρόπου, κυρίως μέσω των διηγημάτων σε έντονο αφηγηματικό και ραγδαία προσωπικό πλαίσιο αναβάθμισε τα λογοτεχνικά νεοελληνικά πρότυπα και συμβάλλει στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.
«Ο Μυς της Καρδιάς» (εκδόσεις Μεταίχμιο) περιλαμβάνει 11 διηγήματα – ζωγραφιές της ανθρώπινης ποικιλότητας.  
Και είναι το τέταρτο κατά σειρά απ’ αυτά που έγραψε, εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Οι κοινωνικοί εταίροι και η κοινωνική αναλγησία

Το ζήτημα της μείωσης του μισθολογικού κόστους

ΟΔΟΣ 625 | 19 Ιανουαρίου 2012

Το τελευταίο διάστημα ανέκυψε αιφνιδίως το ζήτημα της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Οι εισηγητές αυτής της κατάργησης επικαλούνται -προσχηματικά κατά την κρίση του γράφοντος- τη μείωση του μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων και της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας.

Κατ’ αρχήν είναι σαφές πως το πρόβλημα του δημοσίου χρέους αλλά και του ελλείμματος της χώρας δεν το προκάλεσε ο ιδιωτικός τομέας. Απεναντίας, ο τελευταίος υπόκειται την τελευταία διετία το «στραγγαλισμό» της δημευτικής φορολογίας και βεβαίως αντανακλούν πάνω του οι συνέπειες της ύφεσης: δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν να διακόψουν τη λειτουργία τους και πολύ περισσότερες ακόμη ετοιμάζονται να κλείσουν το επόμενο διάστημα.

Έπειτα, αποτελεί μύθο, που τεχνηέντως προπαγανδίζεται από την κυβέρνηση και τα φιλικά σε αυτήν ΜΜΕ, ότι το καθαρό μισθολογικό κόστος αποτελεί το κύριο τμήμα εξόδων μιας επιχείρησης και ότι η τυχόν μείωση του θα συντελέσει τα μέγιστα στην ανταγωνιστικότητα τους.

Χωρίς να αμφισβητείται βεβαίως το αυτονόητο, ότι εάν μια επιχείρηση πληρώνει λιγότερο τους εργαζόμενους της, θα έχει εξ αυτού προφανώς περισσότερα κέρδη, δεν είναι αυτό το κύριο πρόβλημα εξ αιτίας του οποίου οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν. Δεν είναι επίσης σαφές γιατί η χώρα θα ανακάμψει, απλώς και μόνον επειδή θα έχει χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους: αν ήταν έτσι, τότε η Βουλγαρία, που οι μισθοί των εργαζομένων αγγίζουν πράγματι τα όρια της πείνας, θα έπρεπε να είναι μια από τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης. Αλλά δεν είναι.

ΟΔΟΣ: Under control σε μία πόλη out of control

Με δύο παραστάσεις (η τρίτη σήμερα), που διοργάνωσε το Σωματείο «Σπασμένο Ρόδι» ξεκίνησε η παρουσίαση του θεατρικού έργου “Under control’’ βασισμένο στο «Contractions / Love Contract» του Μάικ Μπάρτλετ το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε το 2008 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου.

Πρόκειται για ένα συγγραφικά νέο θεατρικό μονόπρακτο, διάρκειας περίπου 1 ώρας που λόγω της περίστασης (οικονομικής κρίσης) έχει μια ξεχωριστή επικαιρότητα, με μόλις δύο πρωταγωνίστριες να υποδύονται τους αντίστοιχους μοναδικούς δύο ρόλους: Της προσωπάρχη (Ελένη Τσαδήλα) μιας μεγάλης εταιρείας-εργοδότριας και της υπαλλήλου που ονομάζεται «Emma», τον ρόλο της οποίας ενσάρκωσε η Μαρία Μουστάκα.

ΟΔΟΣ: Ένας χρόνος

ΟΔΟΣ 622 / 29.12.2011

Η συμπλήρωση ενός έτους από την ορκωμοσία της δημοτικής αρχής Καστοριάς, η οποία παύει να θεωρείται πλέον νέα, αποτελεί πραγματικό γεγονός που προσφέρεται για διαπιστώσεις. Και ένα μικρό απολογισμό της δημοτικής αρχής.

Έστω κι’ αν το 2011 ήταν χρονιά μεταβατική από την προηγούμενη στην τωρινή μορφή του πρόχειρα διευρυμένου Δήμου Καστοριάς, έστω κι’ αν λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, πράγματι τα περιθώρια επιτυχών κινήσεων στον τομέα του δημοτικού έργου περιορίστηκαν σημαντικά, ο δήμαρχος Καστοριάς κ. Εμ. Χατζησυμεωνίδης και η δημοτική πλειοψηφία, όφειλαν να πραγματοποιήσει και να παρουσιάσει τον απολογισμό της χρονιάς.

Ωστόσο παρά το γεγονός ότι ο συνδυασμός «Όλοι μαζί για το αύριο» που διοικεί τον Δήμο Καστοριάς έχει ήδη στραμμένο το βλέμμα του στην επόμενη κάλπη των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης, για την επόμενη δημοτική περίοδο που θα διαρκέσει 5 ολόκληρα χρόνια, με την παράλειψή του να παρουσιάσει στους δημότες της Καστοριάς τα ετήσια πεπραγμένα του, αποδεικνύει ότι δεν έχει σπουδαία πράγματα να επιδείξει. Επιβεβαιώνει ακόμη ότι απλώς ροκάνισε το 2011, και κάπως έτσι είναι αποφασισμένος να εξακολουθήσει ως την επόμενη προεκλογική τουλάχιστον περίοδο. Μάλιστα η είδηση ότι ο δήμαρχος Καστοριάς τις προηγούμενες ημέρες βρισκόταν εκτός Ελλάδος (πάντοτε υπάρχει υπαρκτός ή προσχηματικός λόγος απουσίας), εντάσσεται στο κάδρο της ίδιας κατάστασης.

Κάποτε στην Καστοριά [στήλη]

ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ
ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ ‘‘ΡΑΓΚΟΥΤΣΑΡΙΑ’’

Όταν τις στολές των καρναβαλιστών δεν τις έραβαν οι βιοτεχνίες.
Όταν τα παλιά ρούχα τα βρίσκαμε στα μπαούλα.
Όταν η αυθεντικότητα ήταν το ζητούμενο χωρίς επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Τότε τα Καρναβάλια ήταν αυθεντικά παρά του ότι υπήρχαν κάποιες παραφωνίες όπως το άρμα της 21ης Απριλίου, το οποίο φυσικά και βραβεύτηκε.
Υπήρχαν φυσικά και τότε κάποιοι τολμηροί, όπως η παρέα του συγχωρεμένου Τσαπέλα, που αποκλείσθηκε από τα βραβεία λόγω της προκλητικής σάτιρας. Ήταν τα 7χρόνα της λογοκρισίας των συνταγματαρχών όπου η λογοκρισία είχε την δική της λογική και οι διονυσιακές λογικές έπρεπε να ακολουθούν την λογική της τότε χουντικής εξουσίας.
Είναι αλήθεια ότι το Καρναβάλι της Καστοριάς έστω και με τον νεοεισαχθέντα χαρακτηρισμό ‘‘ραγκουτσάρια ’’ αποτελεί το αξιολογότερο από κάθε άποψη γεγονός του Νομού Καστοριάς αφού:
• Γίνεται η μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου από διαφορετικές περιοχές.
• Διαρκεί αρκετές ημέρες.
• Υπάρχει πληρότητα στα ξενοδοχεία.
• Υπάρχει μεγάλη περίοδος προετοιμασίας
• Γίνονται μεγάλες καταναλώσεις σε διαφορετικά προϊόντα κλπ.
• H T.A. δίνει τον αγώνα της για την αξιοποίησή του, με εύστοχές αλλά πολλές φορές και άστοχες ενέργειες.

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Περιμένοντας την μικρή

Eναπόθεσα ένα μέρος από τα γονίδιά μου στην κόρη μου,
κι εκείνη τα κατέθεσε στο μέλλον.
-Aυτή δεν είναι, άλλωστε, η αλυσίδα της ζωής;
Kρατώ στο χέρι μου μία φωτογραφία,
μία απ' αυτές τις μαγικές, που βγάζουν τα μηχανήματα
της υπερηχογραφίας.
Eδώ είναι η κοιλίτσα της, εκεί το πόδι το μακρύ,
εκεί ο αυχένας, που θα στηρίζει το κεφάλι το μικρό,
που θάχει μέσα του την ανθρώπινη δυνατότητα,
την ασυνείδητη γνώση.
Tην περιμένω, την μικρή, με ανοιχτή την αγκαλιά
κι ένα τσουβάλι όνειρα δίπλα στο προσκεφάλι.
Eίναι παιδί του μέλλοντος, η ύπαρξή της όμως στολίζει το παρόν μας.
-H δύναμή της είναι αυτή.
Kαλώς μου την,τη δυνατή- Kαλώς την,την καλόγνωμη- καλώς μου την, που θάρθει...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 626

“Ο μυς της καρδιάς”: Μια... ποιητική συλλογή διηγημάτων

Το διήγημα μπορεί να χαμαιλεοντίζει προς δύο κατευθύνσεις, προς αυτήν του μυθιστορήματος αλλά και προς αυτήν του ποιήματος. Ας ονομάσουμε την πρώτη “αφηγηματική” και τη δεύτερη “ποιητική”.
Στην αφηγηματική το βάρος πέφτει σε μια ιστορία, άλλοτε πολύπλοκη και αφηγηματολογικά σύνθετη κι άλλοτε απλή σαν καθημερινή εμπειρία ή σκέψη εν εξελίξει. Εκεί μετράνε οι τρόποι αφήγησης και οι χαρακτήρες, οι οποίοι σε σύντομο διάστημα πρέπει να μπορούν να αναδείξουν τη λογοτεχνική ιδιαιτερότητά τους. Το βασικό σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η κορύφωση να έλθει την κατάλληλη στιγμή και να κερδίσει τον αναγνώστη με ένα μαγικό άγγιγμα που προκύπτει από την οικονομία του έργου.

21 Μαρτίου: Εαρινή ισημερία

ΟΔΟΣ: Ζει και βασιλεύει

ΟΔΟΣ 620 / 15.12.2011

Αρνητικό αντίκτυπο προκαλεί η είδηση ότι αν και πέρασε αρκετός καιρός αφ’ ότου ο βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου υπέβαλε ερώτηση, σε έξι (6) τουλάχιστον υπουργούς, ζητώντας να του απαντήσουν με αναλυτικά στοιχεία για τον αριθμό των δημόσιων υπηρεσιών και για το κόστος των ενοικίων που καταβάλλονται στον Νομό – Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς από το Ελληνικό Δημόσιο, παρά ταύτα δεν έχει λάβει ακόμη τις απαντήσεις.

Για την ακρίβεια –όπως δημοσίευσε η εφημερίδα την προηγούμενη εβδομάδα, ανταποκρίθηκε μόνο το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη παρέχοντας ακριβή στοιχεία από τα οποία προκύπτει ότι (αυτό και μόνο) στον νομό Καστοριάς καταβάλλει περίπου 90.000,00 ευρώ ετησίως για ενοίκια σε ιδιώτες. Από το υστέρημα του ελληνικού λαού εννοείται. Μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά πλέον.
Όλα τα υπόλοιπα ερωτηθέντα υπουργεία (Παιδείας, Εσωτερικών, Οικονομικών, Εργασίας, Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ.ο.κ.) δεν απάντησαν καθόλου, εκτός του υπουργείου Παιδείας που έσπευσε να ανακοινώσει ότι… συνεχίζονται οι ενέργειες για την μεταφορά δυο υπηρεσιών του. Έξοχη, η εξοχή των εξοχότατων υπουργών.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Η μεγάλη τουριστική καμπάνια που πραγματοποίησε ο Δήμος και η Περιφέρεια δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, ίσως είχαν λάθος στόχο. Περιμέναμε τουρίστες στην πόλη μας και μας ήρθαν κι άλλα αδέσποτα σκυλιά όπως βλέπετε στην πρόσφατη φωτογραφία, και κατέκλεισαν και το Ολυμπιακό Πάρκο. Κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου μια φορά ακόμα, τα αδέσποτα σκυλιά είναι μεγάλος κίνδυνος για την υποβάθμιση του τουρισμού της πόλης μας και κυρίως αυτή την εποχή (που σέρνουν) γίνονται ακόμα περισσότερο επικίνδυνα.

Η σκληρή πλευρά της ζωής

Derek Walcott

Καμία όπερα με χρυσοποίκιλτες κολώνες,
ούτε καθίσματα στο χρώμα
του κρασιού, καμία Πηνελόπη δεν ερευνά τα θεωρεία
με λεπτεπίλεπτα γυαλιά,
και ο ακούραστος τενόρος καμία έκσταση δεν φανερώνει, ούτε γλυκά
ούτε κρασί την ώρα του διαλείμματος, κανένα ύψος,
κανένα βάθος
και τα βιολιά που κλαίνε με λυγμούς όλα μαζί
κανένα μέγαρο της όπερας,
μουσείο κανένα, κανένα θέατρο της προκοπής,
κανένα κέντρο πολιτιστικό
-και τι άλλο; Μονάχα οι τεράστιες πύλες απ’ τα σύννεφα
όταν βυθίζεται ο δίσκος κατά την έξοδο και είσοδό μας,
μόνο τα εκκωφαντικά τα πάρκα
με τ’ άλματα του πλήθους,
και τους ομιλητές που φωνασκούν. Μονάχα κτήρια
κυβερνητικά κάτω στο λιμάνι
και ένα άλλο κρουαζιερόπλοιο
μεγάλο σαν πρωτεύουσα, μόνο γαλάζιο τζάμι
και τσιμέντο.
Κανένα αριστούργημα τεράστιων διαστάσεων
για να λατρέψουμε.
Σε τέτοιου είδους κοινοτοπίες ξοδεύτηκε η ζωή
μέσα στο φως,
και όμως υπάρχουν μέρες, όταν κάθε γωνιά του δρόμου μετατρέπεται
σε μία έκπληξη ηλιόλουστη, μια ζωγραφιά ή μία φράση,
τα κανό τραβηγμένα δίπλα στην αγορά,
το γαλανό του λιμανιού,
οι παράγκες. Τόσα πολλά να γίνουνε ακόμη,
και όλα είναι καυχησιές.

Derek Walcott
Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1992. Γεννήθηκε στις Αντίλλες το 1930. Το ποίημα γράφτηκε για το Τρινιντάτ.

Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621

ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗ-ΓΚΙΤΣΟΥ: Το κούρεμα

Ένα παραμυθοτράγουδο

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας μακρυμάλλης νιος το μαλλί μεγάλωνε και την κόμμη έτρεφε.
Με τη μάνα μάλωνε, το μαλλί καμάααρωνε!
-Πάνε γιε μου στο κουρείο, τα μαλλάκια να κουρέψεις!
Βρε κουρέψου, βρε κουρέψου, ομορφόπαιδο να γίνεις!
Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, τι τα θες τα μακρομάλλια; Σκέτο πρόβατο έχεις γίνει κι ούτε χτένι μέσα μπαίνει.
Βρε κουρέψου, βρε κουρέψου, τα ματάκια σου να δούμε!
-Μακριά μαλλιά και λίγη γνώση! πεταγόταν ο παππούς.

ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ: Στην εποχή μας

Στην εποχή μας, το πολιτικό ήθος και η πολιτική ηθική σταδιακά εξαφανίζονται, ξεχνιούνται και αντικαθίστανται από πρακτικές ήκιστα τιμητικές για τους πολιτικούς μας και το πολιτικό μας γίγνεσθαι Αντί του ήθους, της αρετής και της εντιμότητας, επικρατεί ένας χυδαίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ένας πολιτικός ακροβατισμός, ο οποίος, με γρήγορη πορεία οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική κατάρρευση, στη φτώχεια, στον μαρασμό, σε μια ηθική διολίσθηση, σε μια πολιτική και κοινωνική παρακμή, και όχι μόνον.

ΟΔΟΣ: Μια έμπρακτη απόδειξη ότι δεν έχουν ισοπεδωθεί όλα

ΟΔΟΣ 624 / 12.1.2012

Η αρχή του 2012, μετά την περίοδο των Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς και τα τοπικά καρναβάλια, που αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια το μοναδικό «δημιουργικό» γεγονός, όχι μόνο για τους κατοίκους της Καστοριάς αλλά και για τους ίδιους τους δημοτικούς της άρχοντες, αποκαλύπτει την κατάσταση που κυριαρχεί στην πόλη. Δεν είναι απλά η «μελαγχολία» που χαρακτηρίζει πάντα τέτοια εποχή την Καστοριά κάθε χρόνο, και μάλιστα σε μια στερεότυπη επανάληψη ώστε η κατάσταση να γίνεται ανεκτή με στωϊκότητα και να μη καταβάλλεται καμιά απολύτως προσπάθεια να πάψει πια ο υπόλοιπος Ιανουάριος να είναι μήνας μαζικής εσωστρέφειας και βυθιότητας.

Είναι ταυτόχρονα και η συνείδηση ότι η άχαρη πραγματικότητα της Καστοριάς μπορεί να κρύφτηκε κάτω από τα αινιγματικά καρναβάλια και πριν απ΄ αυτά τα δήθεν γραφικά, δήθεν «μοναδικά» Καστοριανά Χριστούγεννα, πίσω από το δήθεν χωριό του Άη Βασίλη -έξω μάλιστα από το οποίο- πάνω στο δημοτικό πεζοδρόμιο δηλαδή- ασυνείδητοι πετούσαν σωρούς από χιόνια και πάγους καθιστώντας επικίνδυνη την διέλευση των περαστικών. Ωστόσο το κρυφτούλι ήταν περιστασιακό, ενώ ήδη τέλειωσαν όλα αυτά.

Πάει τέλειωσε και η προσωρινή πνευματική έκλαμψη με τα αποκαλυπτήρια του σημαντικού γλυπτού που δώρισε στην Καστοριά η δημιουργός του Vassiliki, χάρη στην προσωπική της γνωριμία με την κ. Μερόπη Σωτηροπούλου-Μάγγελ, γεγονός που ίσως έκανε τους αρμόδιους να νομίσουν ότι είναι οι ίδιοι που πραγματοποιούν μεγάλο έργο. Έστω κι’ αν το γλυπτό τοποθετήθηκε σε ακατάλληλη θέση στο προπύλαιο του πάρκο Ποτ Πουρί, σε περιοχή που διασαλεύεται η πνευματικότητα της αεικίνητης μορφής του «Αρλεκίνου», η καλλιτεχνική αξία του γλυπτού είναι σημαντική.

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Η ανατροπή της κοινοτυπίας των (φ)αύλων

ΟΔΟΣ: 624 / 12.1.2012

«…ήταν πολλοί σαν αυτόν, όχι διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, ήταν και είναι τρομερά και τρομακτικά φυσιολογικοί: Η κοινοτυπία του κακού…»

  Χάννα Άρεντ, «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» (υπότιτλος The banality of evil, 1963 )

Αν ήθελα να χαρακτηρίσω με οικονομία την αφόρητα όζουσα πολιτική πραγματικότητα των ημερών μας θα διάλεγα «η κυριαρχία των φαύλων των πολιτικών αυλών» . Όλοι καταλαβαίνουμε, εξοργιζόμαστε και ζητάμε την «κεφαλή επί πίνακι» των αποδεικνυομένων φαύλων πολιτικών ηγεσιών, που διαρκώς σκοτεινιάζουν με τη διαρκή αναποτελεσματικότητά τους, το πολιτικό τοπίο. Αν χρειαζόταν να δώσει κανείς άλλες εξηγήσεις θα μπορούσε γενικόλογα να προχωρήσει στον ισχυρισμό ότι όλοι, ηγέτες και αυλικοί «βλάπτουν το ίδιο την Συρία»-πολιτική… Είναι όμως έτσι;

Υποστηρίζω ότι οι σημερινοί «ηγέτες» της πολιτικής θα έπρεπε και μπορούσαν να αποδειχθούν καλύτεροι αν δεν τους περιέβαλε αυτός ο εσμός των εγκληματικά άχρηστων «συνεργατών-αυλικών». Πιστεύω, ότι ελάχιστοι άξιοι, με ουσιαστικά κι όχι κομματικά κριτήρια κι ανιδιοτέλεια, θα είχαν τη δυνατότητα να επηρεάσουν θετικά έναν ηγέτη στη σωστή κατεύθυνση: Πχ τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για την συνέχιση μιας σωστής προσπάθειας διάσωσης της χώρας, αντί για την αχαρακτήριστη φυγή μέσω εκλογών και την παράξενη σιωπή έκτοτε… Ή πόσο κέρδος θα είχαμε αν τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου οι «φίλοι» είχαν συμβουλεύσει, ποιές πιθανά ολέθριες συνέπειες θα είχε η μιντιακή αυτομαστιγωτική απαξίωση της χώρας που κατέληξε στο αδιαπραγμάτευτο μνημόνιο, ή η τόσο καθυστερημένη πρότασή του για το άκαιρα επιπόλαιο δημοψήφισμα… Ή τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την περίεργη αρχική ολοσχερή άρνηση του «μνημονίου», αντί της απαίτησης συμμετοχής στη διαπραγμάτευση και την υπό εκβιαστική πίεση αποδοχή του με πολύ χειρότερους όρους οικονομικής φρίκης….

Οπωσδήποτε το «τί θα γινόταν αν…» είναι στη σφαίρα της μεταφυσικής αφού ήδη έγιναν όλα. Αλλά όλοι αυτοί οι σύμβουλοι, συνεργάτες φίλοι κι έμπιστοι που δεν πρόλαβαν καμμιά καταστροφική επίπτωση, μαζί με τον ηγέτη που τους διάλεξε κι εμπιστεύθηκε, τουλάχιστον μήπως θα ήταν έντιμο και πρέπον να αποχωρήσουν, αν όχι να τιμωρηθούν; Αντί γι΄ αυτό, έχουμε την παράδοξη εικόνα να διαγκωνίζονται θρασύτατα ποιός θα ηγηθεί της χώρας, παράταξης, κόμματος να μας… ξανασώσει χωρίς ίχνος μετάνοιας, ντροπής, περίσκεψης αλλά προ παντός χωρίς αίσθηση της παρανοϊκής πραγματικότητας. Και το σημαντικότερο, χωρίς ίχνος σχεδίου εκτός από την άχρηστη πολιτική τους επιβίωση μέσω της αποκρουστικά εκβιαστικής τρομοκρατίας για το τί θα συμβεί αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Γνωρίζοντας ότι τίποτα πια, κανένα δάνειο και κανένα κούρεμα δεν εξασφαλίζεται από τους απρόθυμους δανειστές μας… Όσο για υποψία οράματος, απόλυτη σιωπή. Τα έργα τους, αυτή η παράδοξη αποδοχή μιας κυβερνητικής «τεχνοκρατικής» κακοφωνίας ως υποκαταστάτου πολιτικού θάρρους και ηγετικής δράσης, τα λέει όλα…

Κατηγορώ λοιπόν απερίφραστα, ότι αποτελούν τη μοιραία φαύλη αυλή των πολιτικών ηγετών, όλους εκείνους τους «έμπειρους» πολιτικούς που συμβούλεψαν, συμφώνησαν, αποδέχθηκαν ή και σιώπησαν, ενώ διαφωνούσαν -αναδρομικά πάντα- με θέσεις, ενέργειες, αποφάσεις ή παραλείψεις των «ηγετικών επιτελείων». Τους κατηγορώ ότι συνιστούν πια μια παρωχημένη κοινοτυπία της κάκιστης δυνατής ανυπαρξίας πολιτικής, με την οποία έχουν φέρει μια ολόκληρη χώρα (εκτός από τους ίδιους και τους δικούς τους) σε αναξιοπρεπή υποβάθμιση, όχι μόνο του βιοτικού αλλά και του υπαρξιακού επιπέδου. Τους κατηγορώ ότι δεν αντέχω να με προσβάλλουν, να με δυσφημούν, να με απομυζούν, να με καταδικάζουν σε κοινωνικό αργό θάνατο με τη παραίτηση από κάθε ελπίδα, όχι μόνο για μένα, για τα παιδιά μου, αλλά και για τα εγγόνια μου…

unicode

Κάποτε στην Καστοριά [στήλη]

Κάποτε στην Βιέννη

Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν μια πρόσκληση που λάβαμε ηλεκτρονικά από έναν Δυτικομακεδόνα Γουνοποιό που βρίσκεται πάνω από σαράντα χρόνια στην Βιέννη κρατώντας εκεί Θερμοπύλες, τόσο για το επάγγελμα που τον ανέδειξε, όσο και για τον Ελληνισμό της Βιέννης, που έχει γράψει λαμπρή ιστορία. Αρκεί να σκεφθεί κανείς την Οικογένεια Δούμπα η οποία ήταν από τους σημαντικότερους ευεργέτες της Βιέννης, για το βιογραφικό της οποίας διαβάζουμε στη εγκυκλοπαίδεια ‘’Βικιπαίδεια’’, τα ακόλουθα:
Ο Νικόλαος Δούμπας (Nikolaus Dumba, 24 Ιουλίου 1830 στη Βιέννη 23 Μαρτίου 1900 στη Βουδαπέστη) ήταν Έλληνο-αυστριακός, βλαχικής καταγωγής, ευεργέτής και επιχειρηματίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε αρκετές δωρεές με κυριότερη αυτή της ανέγερσης του Μεγάρου Μουσικής της Βιέννης.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μια πρότυπη γεωργοκτηνοτροφική επιχείρηση

Τη γνώρισα μέσα από τις σελίδες της «Πύλης Ανάπτυξης», ενός εξαιρετικού εντύπου που δυστυχώς έπεσε θέμα της οικονομικής δυσπραγίας που ζούμε, και από την πρώτη στιγμή θέλησα να τη γνωρίσω. Ήταν το πρότυπο για το οποίο μιλούσα στις διαλέξεις μου και ανέλυα στα άρθρα μου. Η μορφή της γεωργικής εκμετάλλευσης, όπως τη λένε οι συνάδελφοι Γεωργο-οικονομολόγοι, που προσιδιάζει στη μορφή της γεωργίας την οποία θα ήθελα να επικρατήσει στα επόμενα χρόνια και ακούει στο όνομα Αειφορική Γεωργία.
Μια γεωργία που μπορούμε να κάνουμε για πάντα. Μια γεωργία που θα μπορεί να μας εφοδιάζει με ασφαλή τρόφιμα, για εμάς και το περιβάλλον. Γιατί η σημερινή δεν είναι σε θέση να το κάνει. Έχει φθάσει στα όριά της. Σπαταλάει πολύτιμους πόρους. Εξαφανίζει πολύτιμους γενετικούς πόρους και υποθάλπει την υγεία μας και την υγεία των οικοσυστημάτων. Τα διατροφικά σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και μάλιστα σε χώρες που περηφανεύονται για την οργάνωσή τους και το επίπεδο ανάπτυξης (Ηνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Γερμανία, κ.ά.).
Μια γνωριμία με έναν από τους δημιουργούς της στο τραπέζι των ομιλητών και διοργανωτών μιας  πολύ πετυχημένης ημερίδας για το Ιπποφαές στην Αιανή, επέσπευσε τη γνωριμία. Η σύντομη συζήτηση ενίσχυσε την ανάγκη της επίσκεψης και η ανοιχτή στάση του δημιουργού της να ακούσει και να δοκιμάσει νέες τεχνολογίες την επέσπευσε.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Ενήδονα αυτάρκεις και πένθιμα υπερσίγουροι

Διαβάζω διαγωνίως, μη αντέχοντας το απευθείας διάβασμα ή άκουσμά τους, ως εκ της αφορήτου κοινοτοπίας που τις δέρνει, διάφορες τοποθετήσεις εμφανών του τοπικού μας είναι, δημοσίων όντων και πολιτικών, επί το πλείστον μικροοργανισμών, περί των τοπικών, πολιτισμικών μας διαπραγμάτων, κι ένα αίσθημα ήπιας ναυτίας με περιέχει. («Καλά σου κάνει» θα πει αμέσως ο άξεστος αλλά γνήσιος και κάτω του μέσου όρου αισθητικής και πνευματικής στάθμης του χώρου μας, συμπολίτης).

Καθώς έρχεται η Κυβέρνηση Εθνικής Κατάθλιψης*

...Τίποτα δε γυρεύουμε να γίνει,
Εφτά χρόνια ζήσαμε ήσυχα,
Πετύχαμε να μη μας προσέχουν,
Ζώντας και ψευτοζώντας.
Είχαμε τυραννία και χλιδή,
Είχαμε φτώχεια και παραλυσία,
Είχαμε ακόμη κάποιες αδικίες.
Ωστόσο πηγαίναμε ζώντας,
Ζώντας και ψευτοζώντας.
Κάποτε μας λείπει το σιτάρι
Κάποτε έχουμε καλή σοδειά,
Τον ένα χρόνο έχουμε βροχές,
Τον άλλο χρόνο αναβροχιά,

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ο άγνωστος σύντροφος του Ρήγα Φεραίου

Με υπέρτιτλο: «Οι θησαυροί της Γενναδείου Βιβλιοθήκης» και εισαγωγικό πρόθεμα «Η κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου», η ιστορία του ήρωα της επανάστασης του Ιωάννη Εμμανουήλ και η κυριαρχία του νεοαριστοτελισμού που σφράγισε ο κορυφαίος λόγιος Θεόφιλος Κορυδαλεύς είναι μερικά μόνο από τα νέα στοιχεία που φέρνουν στο φως σπάνια χειρόγραφα». Η εφημερίδα «Τα Νέα» της 13.10.11 στις σελ. «Ορίζοντες» καταχωρεί αναφορά του δημοσιογράφου Δ.Ν.Μ. σχετική με τον μεγάλο πλούτο χειρογράφων της Γενναδείου Βιβλιοθήκης που φέρνει στην επιφάνεια σε δοκίμιό της η Νόμα Δημ. Παπαδημητρίου. Μεταξύ αυτών και σπάνιο χειρόγραφο του Ιωάννη Εμμανουήλ στο οποίο εικονίζεται ο Ρήγας Βελετσινλής (Φεραίος) σε σχέδιο του συντρόφου του, που φέρνει στην επιφάνεια, στο δοκίμιο του τόμου, ο Γιάννης Κοκκώνας.

ΝΙΚΟΥ ΜΕΡΤΖΑΝΙΔΗ: Άτιτλο

Διάφανες είναι οι ψυχές
κι ο τοίχος αδιαπέραστος.
Ευάλωτες είναι οι ψυχές
κι οι λέξεις,
φωνές μετέωρες,
ούτε που πρόφτασαν
να ειπωθούν,
έμειναν εκεί μέσα,
ταξιδεύοντας σ ΄ ένα όνειρο
που έμεινε α… α… αταξίδευτο…

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Το Γόρδιον και ο Σαγγάριος

Σκέψεις για την υγεία και το κοινωνικό κράτος

ΟΔΟΣ 624 / 12.1.2012

Στη μνήμη του παππού μου Πέτρου Σιαπέρα,
που πολέμησε στο Σαγγάριο
και στην Αλμυρά έρημο

Ένα δημόσιο νοσοκομείο, στα πλαίσια της πολιτικής περιορισμού των εξόδων, αποφασίζει να αναθέσει την καθαριότητα των χώρων του σε ιδιωτική εταιρεία, ώστε κατ’ αυτό τον τρόπο να μη χρειάζεται καθαρίστριες, ως μόνιμο ή έκτακτο προσωπικό. Η διοίκηση που έλαβε την απόφαση, ευελπιστεί ότι η καθαριότητα κατ’ αυτό τον τρόπο θα στοιχίζει λιγότερο. Η πορεία του χρόνου και η εξέλιξη των γεγονότων αποδεικνύει πως το ποσό που καταβάλλεται στην ιδιωτική επιχείρηση είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που θα πληρωνόταν στις όσες -έστω και πλεονάζουσες- καθαρίστριες θα έπρεπε να προσλάβει το νοσοκομείο, ενώ το επίπεδο της καθαριότητας είναι αμφίβολο. Φήμες που βεβαίως ποτέ δε θα επιβεβαιωθούν, θέλουν δυο ή τρεις εταιρείες καθαρισμού να εναλλάσσονται στη συμμετοχή στις δημοπρασίες, κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης και συνεργασίας, που παραβιάζει κάθε έννοια ανταγωνισμού. Παράλληλα, τα ιδιωτικά συνεργεία απαρτίζονται από αλλοδαπό συνήθως προσωπικό, κακοπληρωμένο σε ωρομίσθια βάση και συχνά ανασφάλιστο, που βεβαίως καμιά υπηρεσία δεν ελέγχει και δε θα ελέγξει ποτέ. Είναι οι νέες ευέλικτες συνθήκες εργασίες, που προϋπήρχαν βεβαίως, αλλά η συνταγή των δανειστών της χώρας επιβάλλει να επεκταθούν παντού. Ομοίως καμιά υπηρεσία και καμιά αρχή δε θα ελέγξει ποτέ τα οικονομικά όλων των εμπλεκόμενων. Οι φήμες απλά θα παραμένουν φήμες, συρρικνώνοντας ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ιδέα του κράτους και τους θεσμούς του.

Το παράδειγμα είναι βεβαίως τυχαίο και θα μπορούσε να συμπληρωθεί από δεκάδες παρόμοια, ώστε να ενισχυθεί η θέση και η σκέψη του γράφοντος. Εάν οι δημόσιες δαπάνες αυτής της χώρας, ύστερα από μια διετία υποτιθέμενης απόπειρας εξορθολογισμού και συμμαζέματος είχαν οδηγηθεί κάπου, σε μια αισθητή μείωση τους δηλαδή, τότε το παρόν κείμενο δε θα γραφόταν ποτέ κι ο συντάκτης του θα σιωπούσε, αναγνωρίζοντας με ειλικρίνεια το ορθόν του εγχειρήματος. Όμως οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται και βεβαίως αιτία δεν είναι μόνο το παραπάνω παράδειγμα και τα όμοια του.
Κι επειδή το παραπάνω παράδειγμα αγγίζει τον ευαίσθητο κλάδο της υγείας, πόσο εξωφρενικό ακούγεται ένας ασφαλισμένος να πληρώνει πολλάκις περισσότερα και να απολαμβάνει απείρως λιγότερα από εκείνα που θα απολάμβανε αν ήταν ασφαλισμένος σε οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, όπου βεβαίως θα κατέβαλε σαφώς λιγότερα ασφάλιστρα; Έχει ακουστεί πολλαχόθεν ότι σκοπίμως ευτελίζεται το ασφαλιστικό σύστημα και τα δημόσια υγειονομικά της χώρας, ώστε οι ασφαλισμένοι -εκείνοι που θα μπορούν βεβαίως- να στραφούν στις ιδιωτικές ασφάλειες. Μήπως τελικά είναι πράγματι έτσι; Μήπως κάποιοι μας οδηγούν συνειδητά σε μια κοινωνία πληβείων και αρχόντων;

Yasou Aida!

"Yasou Aida!" από την Neuköllner Oper σε συνεργασία με την "Όπερα των ζητιάνων" και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Μουσική: "O patria mia" από την "Aida" του Verdi, (Leontyne Price/Georg Solti).

Το έργο επιχειρεί μια ενίσχυση των ελληνογερμανικών σχέσεων σε περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης, διαμέσου της αναφοράς σε ένα από τα εμβληματικά έργα της αποικιοκρατικής περιόδου της Ευρώπης, την Αΐντα του Βέρντι. Στην Αΐντα, ο ηγεμονικός, αποικιακός λόγος του ύστερου 19ου αιώνα (οι «πολιτισμένοι» Αιγύπτιοι κατακτητές και οι «βάρβαροι» Αιθίοπες κατακτημένοι...) βρίσκεται σε πλήρη εκδίπλωση, «φυσικοποιημένος», θα έλεγε κανείς, διαμέσου της προβολής του σε ένα μακρινό αφρικανικό παρελθόν.

Στην εποχή μας, αντίστοιχα, παρατηρούμε να νομιμοποιείται η λήψη σκληρών πολιτικών αποφάσεων που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, διαμέσου της αναφοράς σε έναν, στην ουσία του, μετααποικιακό λόγο που βρίθει φαντασιακών αναπαραστάσεων (οι «εργατικοί» Βόρειοι και οι «τεμπέληδες» Νότιοι, οι «πειθαρχημένοι» Γερμανοί και οι «άσωτοι» Έλληνες...).

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Πλατεία Ντουλτσό: Μαρτύριο καστοριανού προύχοντα

Πρόσφατα μίλησα στο τηλέφωνο με έναν πολύ εύστοχο αρθρογράφο αυτής της εφημερίδας σχετικά με ιστορικά θέματα κοινού ενδιαφέροντος, που αφορούν πρόσωπα περασμένων εποχών της Καστοριάς. Λίγο πριν κλείσουμε την συνομιλία μου ανέφερε κάποια ακούσματα, που έχει από ανθρώπους της πόλης, σχετικά με την προέλευση της ονομασίας της γνωστής μας πλατείας του Ντολτσού.

Μαρτυρίες όμως, όπως μου έλεγε, διασώθηκαν μόνο προφορικές από στόμα σε στόμα δηλαδή και από γενεά σε γενεά. Δώσανε το όνομα στην πλατεία στη μνήμη κάποιου Καστοριανού άρχοντα, που ονομάζονταν Νουλτσός ή Ντουλτσός και ήταν ο πρώτος ήρωας επαναστάτης κατά της Τουρκικής καταπίεσης της σκλαβωμένης πατρίδας, κατά τα μέσα του 17ου αιώνα. Μετά από πολλά βασανιστήρια υπέστη μαρτυρικό θάνατο με απαγχονισμό στο μέρος , που είναι η πλατεία, και οι Τούρκοι για πολλές μέρες απαγόρευαν την ταφή του. Οι γυναίκες όμως της Καστοριάς φρόντιζαν κρυφά το νεκρό με αρώματα και άλλα μέσα για την προστασία του σώματος από την αναπόφευκτη φθορά και τις συνέπειές της.

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Η αποβολή

Το σχολικό κτήριο ήταν επιβλητικό και πανέμορφο. Το καμάρι της πόλης. Όχι βέβαια και του μαθητικού πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες αίθουσες δεν ήταν δυνατόν να ζεσταθούν με τις ξυλόσομπες, και το κρύο έμπαινε από παντού.
Ούτε και ο σύλλογος διδασκόντων περνούσε καλύτερα. Οι μόνοι που το απολάμβαναν ήταν οι "μάγκες" μαθητές των μεγάλων τάξεων, που συχνά κατέφευγαν στα υπόγεια, και από τις χαραμάδες -τι χαραμάδες, αυλακιές ολόκληρες- στα πατώματα, βίγλιζαν προς τα επάνω, μπας και διακρίνουν τα απόκρυφα των εξεταζόμενων μαθητριών!
Ο σύλλογος διδασκόντων αποτελούνταν από μερικούς καθηγητές και πολύ λιγότερες καθηγήτριες. Το κλίμα γνωστό και συνηθισμένο. Απρόσιτοι οι διδάσκοντες, συνεσταλμένοι και φοβισμένοι οι διδασκόμενοι. Με εξαιρέσεις, όπως παντού άλλωστε, στον κανόνα.

Τέτοια εξαίρεση και ο φιλόλογος της ιστορίας μας. Νέος ακόμη, καταρτισμένος στο αντικείμενό του, ανοιχτός σε απορίες των μαθητών, είχε κερδίσει τη συμπάθεια όλου του μικρόκοσμου του οκτατάξιου γυμνασίου. Αυστηρός στην κρίση, αλλά δίκαιος, με οικογένεια ήδη, παιδιά στο δημοτικό, συχνά ερχόταν σε αντίθεση με την άκαμπτη στάση των συναδέλφων του απέναντι στις αταξίες των εφήβων.

Νέο Δ.Σ. στο μουσείο Μακεδονικού Αγώνα

[από την στήλη "Κάποτε στην Καστοριά"]

Η στήλη ασχολήθηκε αρκετές φορές με το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, θεωρώντας ότι είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους συμπατριώτες μας που δεν συμβιβάστηκαν, δεν φυγομάχησαν αλλά απεναντίας έδωσαν και την ζωή τους ακόμη, προκειμένου σήμερα η Μακεδονία να είναι Ελληνική και σε λίγο καιρό θα γιορτάσουμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Καστοριάς.
Δυστυχώς αν και εκείνη την μέρα της απελευθέρωσης υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές, μέσα στο πανδαιμόνιο της χαράς και της λύτρωσης μετά από 400 και πλέον χρόνια σκληρής σκλαβιάς, κανένας δεν απαθανάτισε τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές εκείνες της απελευθέρωσης. Υπάρχουν φυσικά καταγραφές και αφηγήσεις αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν εικόνες. Ίσως η νέα τεχνολογία βασιζόμενη στις αφηγήσεις και τις παραπλήσιες φωτογραφίες ανθρώπων και τοπίων που υπάρχουν, να μπορέσει στο μέλλον να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα.

Το γιορτάζουν!

Σε εποχές μεγάλης οικονομικής κρίσης και αφαίμαξης, εντυπωσιάζει από μήνες τώρα, η συνήθεια των υπευθύνων της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος, που είναι μια δημόσια Τράπεζα, να φωταγωγεί έντονα σε καθημερινή βάση και καθ’ όλη την διάρκεια της νύχτας, το κατάστημα της στην πλατεία Δαβάκη της Καστοριάς, με τρόπο που θυμίζει παραμονές εθνικών επετείων και αδικαιολόγητη σπατάλη. Ή άφθονο χρήμα ρέει στο κατάστημα Καστοριάς της Τράπεζας αυτής, ή κάποιοι δεν έχουν πάρει είδηση ότι η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 628

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Σχεδιασμός ανάπτυξης;

Αν βάλω τον εαυτό μου, λόγω σπουδών και εμπειρίας στους ειδικούς τεχνικούς, τα συμπεράσματά μου ξεχωρίζουν από αυτά των άλλων ειδικών (τεχνικών-οικονομολόγων), με τους οποίους φαίνεται ότι συμφωνούμε στο τεχνικό μέρος, γιατί τοποθετούν σε διαφορετικό οικονομικό πλαίσιο τον κλάδο της βιομηχανίας. Η δημιουργία βιομηχανικών κλάδων γι’ αυτούς είναι μόνο μια κερδοφόρα επένδυση κεφαλαίου, είτε από την ντόπια αστική (πιο σωστά πλούσια) τάξη και τα συγκροτήματα της οικονομικής της ολιγαρχίας, είτε από το ξένο  κεφάλαιο. Στο ξένο κεφάλαιο στηρίζουν τις περισσότερες ελπίδες τους. Εμείς οι αριστεροί, πιστεύουμε στην εσωτερική συσσώρευση, για να έχουμε δικιά μας βιομηχανία. Στους υπολογισμούς τους αν συμφέρει ή όχι να ιδρυθούν διάφοροι κλάδοι βιομηχανίας, οι τεχνικοί-πολιτικοί θεωρούν σαν βασικής σημασίας παράγοντα το χαμηλό μεροκάματο του Έλληνα βιομηχανικού εργάτη. Ακόμη η σκέψη τους είναι προσκολλημένη μεθοδολογικά πάνω στις αρχές της καπιταλιστικής οικονομίας κι ακόμα χειρότερα μέσα στις ιδιόμορφες συνθήκες μιας μονόπλευρα και στρεβλά αναπτυγμένης καπιταλιστικής οικονομίας, όπως είναι σήμερα η Ελληνική.

Ο χιονιάς του μέλλοντος

Για τους νεώτερους ο χιονιάς της περασμένης εβδομάδας ήταν πρωτόγνωρος ως εμπειρία. Μπορεί τα παλιότερα χρόνια, σε περασμένες δεκαετίες, τα πολλά χιόνια να ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, αλλά τόσο πολύ χιόνι, είχε πράγματι πολλά χρόνια να πέσει στην Καστοριά. Σε συνδυασμό με την παγωμένη λίμνη, τους κλειστούς δρόμους και την γραφικότητα της Καστοριάς, προσέφερε ασφαλώς ιδανικό τοπίο χειμερινής ομορφιάς.
Προφανώς αυτό θαυμάζει το νεαρό άτομο της φωτογραφίας, έστω κι’ αν η αμφιβολία, η ανασφάλεια και τα ερωτηματικά για το μέλλον του τόπου, ήταν έντονα όσο ποτέ άλλοτε τις μέρες που ο χιονιάς ήλθε σαν παλιά στην Καστοριά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 628
Φωτό: Ολυμπία Σπύρογλου

Σχετικά:

ΟΔΟΣ Προς Δυσμάς - μεγάλα λόγια | μεγάλες μπουκιές  | 9.2.2012 - 628

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Στό ὑπ᾽άριθ. 533 τῆς 11ης/3/2010 φύλλο τῆς έγκρίτου έφημερίδας σας δημοσιεύσατε ἕνα ἄρθρο μου, πού άναφέρονταν στήν πολιτική κατάσταση τῆς χώρας μας, μέ τίτλο «Πολιτικό κόστος καί ἄλλα τινά». Στό ἄρθρο αύτό ανέφερα, μεταξύ ἄλλων, ὅτι ἕνας άπό τούς τρόπους έξόδου τῆς χώρας μας άπό τήν οίκονομική, καί ὄχι μόνον, κρίση εἶναι καί ἡ έφαρμογή τῆς αίσυμνητείας.
Τήν άναφέρει ὁ Άριστοτέλης στά πολιτικά του (ΙΙΙ, 1285a31). Γρἀφει ότι στήν άρχαιότητα ὑπῆρχε καί ἕνα πολίτευμα, τό ὁποῖο καλεῖτο αίσυμνητεία. Τό πολίτευμα αύτό έφαρμόσθηκε σέ πολλές πόλεις στήν άρχαιότητα σέ περιπτώσεις άνωτέρας άνάγκης, σέ ἀνώμαλες έποχές, λόγω έξωτερικῶν ἤ έσωτερικῶν κινδύνων οἱ ὁποῖοι άπειλοῦσαν τήν κοινωνική συνοχή καί τήν έκδήλωση ταραχῶν. (Σέ τέτοια κατάσταση βρίσκεται δυστυχῶς σήμερα ἡ χώρα μας.)
Κατ᾽αύτήν έκλέγονταν, άπό τόν λαό, ἕνας κυβερνήτης, λεγόμενος αἰσυμνήτης, στόν ὁποῖο ἔδιναν έξουσία άπολύτου ἄρχοντος, τόσο νομοθετική ὅσο καί έκτελεστική, γιά ὁρισμένο χρόνο καί γιά νά έπιτελέσει ἕνα συγκεκριμένο ἔργο. Ἤταν, κατά τόν ΄Αριστοτέλη, ἕνας αίρετός μονάρχης, βασιλεύς, ἤ άλλοιῶς αίρετός τύραννος. Μετά τόν χρόνο, πού τοῦ ἔδιναν γιά νά έπιτελέσει τό ἔργο του ἔπαυε νά άσκεῖ τήν έξουσία τοῦ αίσυμνήτου.

ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Χ. ΤΕΡΙΑΚΗ: Στον σύλλογο Πολυτέκνων

Το κείμενο που ακολουθεί εκφωνήθηκε στην εκδήλωση του συλλόγου Πολυτέκνων Ν. Καστοριάς την 6η Ιανουαρίου 2012 για τη βράβευση νέων φοιτητών πολύτεκνων οικογενειών.

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση αποδέχθηκα την πρόσκληση για τη σημερινή ομιλία στην πρώτη του έτους εκδήλωση του Συλλόγου Πολυτέκνων Ν. Καστοριάς.
Όχι μόνο γιατί μού την απηύθυνε ο εκλεκτός Συνάδελφος και Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γεώργιος Γκίτσος, αλλά γιατί αισθάνομαι το χρέος να παραστώ μεταξύ σας, καθότι και η ίδια είμαι τέκνο πολύτεκνης οικογένειας.
Η σημερινή ομιλία λοιπόν αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη των γονέων μου, οι οποίοι έφεραν στον κόσμο και ανέθρεψαν πέντε παιδιά. Ταυτόχρονα όμως είναι και φόρος τιμής στους Συμπολίτες μου, οι οποίοι ανατρέφουν σήμερα τέκνα, από τα οποία τα περισσότερα έχω τη χαρά να γνωρίζω στο Σχολείο.

ΟΔΟΣ: Κοινωνική ευαισθησία;

Η ανακοίνωση ότι ο Δήμος Καστοριάς σχεδιάζει να εφαρμόσει, προφανώς σε συνεργασία με άλλους φορείς, το «κοινωνικό παντοπωλείο», διαθέτοντας τρόφιμα και αναλώσιμα νοικοκυριού ως ένδειξη κοινωνικής ευαισθησίας και έμπρακτη απόδειξη υποστήριξης κατοίκων και δημοτών της Καστοριάς που οικονομικά είναι ανήμποροι, ακούγεται καλή αλλά καθόλου πρωτότυπη ως ιδέα. Μιας και τις τελευταίες εβδομάδες έχουν βομβαρδίσει οι ειδήσεις ότι ανάλογα «παντοπωλεία» έχουν εμφανιστεί και ήδη λειτουργούν σε πλείστες πόλεις της χώρας.

Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις, ότι και αυτή η καθόλου πρωτότυπη ιδέα, θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από συγκεκριμένους παράγοντες του Δήμου Καστοριάς, που κάνουν τα πάντα για να πείσουν ότι είναι κι’ από πάνω ευεργέτες, οικτίρμονες και ελεήμονες, με ξένα λεφτά εννοείται.

Ένα είδος πρέσβεως, και πρέσβειρας της Unesco δηλαδή, έστω της καλής θελήσεως. Ενώ δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά, και εκφράζονται ήδη φόβοι ότι και το κοινωνικό παντοπωλείο, θα χρησιμοποιηθεί ως προεκλογικό εφαλτήριο για την επόμενη 5 ετία δημοτικής περιόδου.
Αυτά απομένει να αποδειχθούν ή όχι από την πράξη. Ωστόσο τα έως στιγμής πεπραγμένα της μιας χρονιάς που πέρασε, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για ελπίδες.

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Καφενείο 2

Λουκάς Παπαδήμος-Μάκης Ψωμιάδης, 1-0

Συζητούν, για μια ακόμα φορά, οι τρεις φίλοι, από την προηγούμενη δημοσίευση, στο γνωστό καφενείο με τις ψάθινες, ξεχασμένες, καρέκλες


ΓΙΩΡΓΟΣ: Για να λέμε την πάσα αλήθεια, εγώ δε χάρηκα που τον ξετρυπώσανε τον Μάκη. Και πού; στα Σκόπια... Κι αυτοί έδειξαν ποιοι είναι, τον χαρακτήρα τους φανέρωσαν και τον κατέδωσαν σε μας. Γιατί ρε! Εσάς τί σας έκανε; χρήμα μόνο σας άφηνε! Στο κάτω κάτω, βίασε ή σκότωσε;
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Φίλε μου, το ποδόσφαιρο από λαϊκό άθλημα περιήλθε στα χέρια της πλουτοκρατίας και κατέληξε σ' αυτό το χάλι. Αν παρέμενε στα χέρια του λαού, θα ήταν πολύ διαφορετική η πορεία του.

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: “Φαίνεται πως εχτύπησαν τον Ίωνα...”

Τα Ημερολόγια του Φιλίππου Στ. Δραγούμη 

(1919-1920)

Φίλιππος Στεφ. Δραγούμης (Liverpool 1920)

 Mε την εκδήλωση αυτή, που πραγματοποιείται σήμερα κάτω από τη φιλόξενη στέγη του Δήμου Ορεστίδος, αποδίδεται τιμή στη μνήμη του μαρτυρικού Ίωνα Δραγούμη από τη δολοφονία του οποίου πέρυσι συμπληρώθηκαν 90 χρόνια. Βεβαίως μαζί αποδίδεται τιμή και στον αδελφό του Φίλιππο Δραγούμη, ενός αριστοκράτη της πολιτικής σκηνής, με την παρουσίαση του ημερολογίου του. Τούτη εδώ είναι και η μοναδική σε πανελλήνιο επίπεδο παρουσίαση που έγινε μέχρι τώρα για το Ημερολόγιο 1919-1920, οπότε ο Δήμος Ορεστίδος με τους συνδιοργανωτές θα έχουν να σεμνύνονται και για την αποκλειστικότητά της εις το διηνεκές καθόσο κατά πάσα πιθανότητα η αποκλειστικότητα αυτή θα …παραμείνει ακατάρριπτη!

 Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που -το 1984- είχα την ευτυχή στιγμή στη ζωή μου, να παρακολουθήσω από το αμφιθέατρο της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τον αείμνηστο συγγραφέα Γιώργο Ιωάννου, να παρουσιάζει το «Ημερολόγιο -Αλεξάνδρεια 1916» του Φιλίππου Δραγούμη, που είχε επιμεληθεί και με εξαιρετικό τρόπο σχολιάσει ο ίδιος. Ήταν το πρώτο από τα ημερολόγια του Φιλίππου που εκδίδονταν. Δίπλα του, τότε στο πάνελ της παρουσίασης, παραβρίσκονταν ο γιός του Μάρκος Δραγούμης. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή και με άλλα κλωνιά της οικογένειας των Δραγούμηδων μιας και ο Ίωνας ήταν αυτός που «σκίασε» όλους τους άλλους κι ο μόνος που είχαμε μέχρι τότε αφουγκρασθεί-.
 Σήμερα ο χορός έκδοσης των ημερολογίων του Φιλίππου, κλείνει τον κύκλο που άνοιξε τότε, και το να στέκομαι κι εγώ εδώ πάνω μαζί με τον αγαπητό και σεβαστό, φίλο μου Μάρκο Δραγούμη και τον επίσης αγαπητό μου κ. Ραϋμόνδο Αλβανό με τιμά και με συγκινεί βαθύτατα.

 Όταν ετοίμαζα το αποψινό κείμενο συχνά βρέθηκα σε δίλημμα για το πως θα μοιράσω την έκτασή του. Να μιλήσω δηλαδή πιότερο για τον Φίλιππο ως συγγραφέα των ημερολογίων, που στέκεται και δίκαιο και πιο πολύ «εντός θέματος» ή για τον Ίωνα που είναι η μορφή που δεσπόζει στο ημερολόγιο και που με το θάνατό του σημαδεύει τη χρονική περίοδο που περιγράφεται; Κατέληξα πως όχι μόνο ο δεσμός αίματος αλλά κυρίως ο πνευματικός δεσμός καθιστά αυτούς τους δυο ανθρώπους σύγχρονους Διόσκουρους. Μιλώντας για τον ένα κατορθώνεις να μιλάς και για τον άλλον... Στέκεται δύσκολο να κατανοήσεις συμπεριφορές του Φιλίππου που να μην βρίσκονται σε επαγωγή με αυτές του Ίωνα. Η ζωή των δυό βρίσκεται σ’ έναν διαρκή διάλογο. Μετά τη δολοφονία του Ίωνα είναι αλήθεια πως κανείς δεν υπερασπίστηκε τη μνήμη του όσο ο Φίλιππος. Η έκδοση του έργου του Ίωνα μετά τον θάνατό του σε ένα πλήθος φροντισμένων εκδόσεων οφείλεται αποκλειστικά σε κείνον. Η επιθυμία του Φιλίππου εξάλλου ήταν που οδήγησε ώστε όλο το αρχείο του Ίωνα και του ιδίου αργότερα να δωρηθούν στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη όπου πλέον φυλάσσονται και βρίσκονται στη διάθεση των ερευνητών ήδη από το 2000.

Αξίζει να επαναλάβω όσα γράφει ο Φίλιππος προς την Πηνελόπη Δέλτα, σε μια επιστολή του της 9 Απριλίου 1927, όταν εκείνη του ζητούσε επίμονα τα ημερολόγια του Ίωνα για να τα ιδεί (και να τα χρησιμοποιήσει τελικά σε μια ιδεατή και κατά το δοκούν ερμηνεία της πραγματικότητας από εκείνην και που εκδοτικά καταγράφηκε εδώ και καιρό στους τόμους «Αναμνήσεις 1940» και «Ιων Δραγούμης» που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Ερμής ): 

(…) Τα τετράδια του Ίωνος δε θέλω να τα δείχνω σε κανέναν άλλον εκτός από τη Νάτα (δηλ. την Ναταλία Μελά την αδελφή τους και σύζυγό του Π. Μελά), όταν θέλει, γιατί είμαι πραγματικός και πνευματικός θεματοφύλακάς των, έχω όλη την ευθύνη, μα δεν έχω το δικαίωμα να τα διαθέτω, όπως θα μπορούσε ο ίδιος αν εζούσε. Εγώ, ο αδελφός του, έχω πολύ διαφορετικές υποχρεώσεις από κείνον, και μάλιστα μετά τον θάνατό του. Ο Ίων δεν ανήκει μόνο στην οικογένειά του και σ’ όσους τον εγνώρισαν και τον αγάπησαν, και ’γώ δεν είμαι μόνον αδελφός του, μα και τη βαριά κληρονομιά του κρατώ και για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνισμού και μπορώ να πω του ανθρωπισμού (…)

 Ίων & Φίλιππος. Δυο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Αντίθετα με το πώς θα το περίμενε κανείς, ο Φίλιππος, αν και νεώτερος, ελέγχει καλύτερα το θυμικό του, είναι πιότερο συντηρητικός και δείχνει να πειθαρχεί πολύ στην οικογενειακή παράδοση, σε παραδοσιακές αρχές και στην δοσμένη τάξη των πραγμάτων. Ο Ίωνας είναι εκείνος που τα ανατρέπει μονίμως όλα. Που δεν βολεύεται, που έχει παντοτινές αμφιβολίες για το κάθε τι (μόνιμα στο νου του πλανιέται το ερώτημα του Πόντιου Πιλάτου προς τον Ιησού «Και τι εστίν αλήθεια;».) Από τον Ίωνα λείπουν κυρίως οι β ε β α ι ό τ η τ ε ς... H αμφιβολία αποτελεί την μόνη δογματική του ιδιοσυστασία. Πράγμα βέβαια όλως διόλου ασύμβατο με τη στόφα του πολιτικού και του δημοκόπου. Πράος αλλά και οξύθυμος -μα ποτέ βίαιος- που μαλακώνει αμέσως μετά τις εκρήξεις. Αυτό φανερώνει πως βρίσκεται σε μια διαρκή πνευματική αναστάτωση και κίνηση αναζήτησης. Πάντα μέσα στη φωτιά όπου πυρώνει και σφυρηλατεί τη ζωή του κι εν τέλει την πικρή του μοίρα.

ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΕΜΑΝΗ: Λουκάς Παπαδήμος

Πριν -από τρία χρόνια, στις 10 Νοεμβρίου 2008, δημοσίευσα το πρώτο κείμενό μου στην Εστία των Αθηνών. Τίτλος: Γεννά ελπίδες η εκλογή Ομπάμα. Το είχα γράψει το πρωί στις 7 της εκλογής του. Οι ομιλίες του ιδίου του Ομπάμα και του αντιπάλου του Μακειν μου είχαν φανεί τότε μνημειώδεις. Τις μέρες αυτές, Νοέμβριος 2011, μετά από ένα δεκαπενθήμερο αγωνίας, κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ελλάδα. Το παρακολούθησα από πολύ κοντά σαν ενεργός πολίτης που αγαπά την πατρίδα του. Γεννά ελπίδες η εκλογή του νέου μας πρωθυπουργού; Για το Έθνος μας, τους κατοίκους του, την Ευρώπη;
Η εκλογή του Λουκά Παπαδήμου, με τις άτυπες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από το πολιτικό κατεστημένο, άφησε τελικά στους περισσότερους μια γεύση ικανοποίησης. Μια ανάσα ελπίδας, έστω και αργά. Δεν πήγαινε άλλο. Η χώρα έπεφτε στο κενό. Οι ευθύνες χτυπούσαν δεξιά και αριστερά. Χτυπούσαν τους απλούς ανθρώπους και ακόμη περισσότερο τους ηγέτες τους. Η μεσαία τάξις, ειδικά του ιδιωτικού τομέα, έχει συντριβεί από τον δήθεν ¨σοσιαλισμό¨ της τελευταίας διετίας. Το κράτος έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Λάθη επί λαθών.

ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ: Οι επιδιώξεις των γειτόνων μας

«Από την ιστορία μαθαίνουμε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, 
αλλά όλα έχουν τις αιτίες τους!»

Οι ηγέτες ορισμένων γειτονικών μας κρατών, τελευταία ενέτειναν στο έπακρον την εχθρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα. Στην Δυτική Θράκη οι Τούρκοι, ανενόχλητοι από την παρουσία του ελληνικού κράτους, το οποίον επιδεικνύει ασυγχώρητη και παντελή αδιαφορία, υποκινούν σε εξέγερση τους μουσουλμάνους, τους οποίους κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, ονομάζουν συλλήβδην Τούρκους, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν συνθήκες Κοσσυφοπεδίου στην περιοχή, υπό την επίνευση και την υπόγεια παρότρυνση των υπερατλαντικών συμμάχων μας.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΗΧΙΩΝ: Μύθος και πραγματικότης

 Ο μῦθος, λέξη ἑλληνική χρησιμοποιείται συνεχώς στήν γλῶσσα μας άπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου μέχρι σήμερα, με άρχική ἔννοια τόν προφορικό λόγο, σέ άντίθεση μέ τό ἔργο. Μέ τήν έξέληξη τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, στήν τρισχιλιετῆ πορεῖα της, ἄλλαξε καί ἡ ἔννοιά της ὥστε σήμερα να άποδίδει τήν ἔννοια τῆς διήγησης, ἱστορίας, ἱστορικοῦ διηγήματος καί τελικῶς τήν ἔννοια τῆς φανταστικῆς διήγησης, τῆς πλαστής ἱστορίας, τό παραμύθι.
Παράγωγα τοῦ μύθου εἶναι οἱ λέξεις μυθιάζομαι, μυθιάζω και παραμυθιάζω = διηγοῦμαι μύθους, και οἱ λέξεις παραμυθεύω και παραμυθολογῶ = διηγοῦμαι, λέγω φανταστικές ἱστορίες, λέγω παραμύθια, ψευδολογῶ. (Βλ. Μέγα Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης τοῦ Δ. Δημητράκου).

Χ.Τ.: ATH-KSO

Πρόσφατα πέταξα Αθήνα-Καστοριά.
Πλήρωσα 97,50 ευρώ (η αντίστροφη διαδρομή κοστίζει γύρω στα 80 ευρώ) για μια άγονη γραμμή επιδοτούμενη από την ΕΕ. Σταματάει δε ενίοτε και στην Κοζάνη, θυμίζοντας ΚΤΕΛ.
Είναι δε κάπως… ρομαντικά:

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κύριε Μπαϊρακτάρη,

Θα ευχόμουν να είχε άδικο η αναγνώστρια, αλλά δυστυχώς έχει δίκιο. Από τη στιγμή που ο Δήμος δεν έχει πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα όλα είναι αναμενόμενα, ακόμη και τα χειρότερα.
Όμως, δυστυχώς και πάλι, εμείς αντιμετωπίζουμε ένα έντονο πρόβλημα σε καθημερινή βάση και δεν είναι το μόνο φυσικά. Οπότε η όλη πίεση σε αναγκάζει να ψάχνεις για λύση άμεση. Επίσης, η αναγνώστρια έχει πάρα πολύ δίκιο και στην πρότασή της να ασχοληθούμε με το θέμα των ζώων μες στις τάξεις., πράγμα που εννοείται πως κάνουμε ήδη.
Πριν από λίγα χρόνια μάλιστα σε ολόκληρο το Σχολείο μας δουλέψαμε το θέμα πολύ συστηματικά κατά τάξη και στη συνέχεια διοργανώσαμε γιορτή-αφιέρωμα στους φίλους μας τα ζώα με κεντρικό σύνθημα τη ρήση του Μίλαν Κούντερα "Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας είναι οι σχέσεις με αυτούς που είναι στο έλεός μας: τα ζώα".
Συμμερίζομαι, λοιπόν, τη θέση της φίλης και την ευχαριστώ που την εξέφρασε, πηγαίνοντας τον προβληματισμό μας ακόμα πιο πέρα.

Σόνια Ευθυμιάδου Παπασταύρου

Είπαν:

"Τα πλινθόκτιστα είναι μια αρχιτεκτονική, η οποία είναι σπάνια και μοναδική σε όλη την Ευρώπη. Εμείς θέλουμε να τα συντηρήσουμε, να τα αξιοποιήσουμε και να τα προβάλουμε ως ένα μοναδικό τουριστικό προϊόν για την περιοχή μας, ώστε αυτή η μοναδικότητα να αποτελέσει πόλο έλξης τουριστών"

Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδης
δήμαρχος Καστοριάς

 Στις φωτογραφίες πλινθόκτιστα από την Ξυνιάδα Δομοκού και τα Τρίκαλα, τα οποία μάλλον δεν επιβεβαιώνουν την κατηγορηματικότητα των δηλώσεων του δημάρχου Καστοριάς.

Θλιβερά απρόοπτα

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντή,

Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, ο δήμος παραχώρησε το πάρκο Ολυμπιακής φλόγας σε μια ιδιωτική εταιρεία, της οποίας η κύρια δραστηριότητα -εκεί που έπεσε το χοντρό χρήμα- ήταν το παγοδρόμιο. Ο πάγος όμως για να γίνει και για να διατηρείται όλη μέρα, θέλει ρεύμα. Πολύ ρεύμα για 2 μήνες...
Μπορείτε να μας πείτε ποιός πλήρωσε το λογαριασμό της ΔΕΗ και... πόσα λεφτά ήταν;

Αναγνώστης

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 623

Ο Γ. Χουρμουζιάδης για την λαθρανασκαφή

Σχετικά κείμενα:

• ΟΔΟΣ: Κακουργηματική πράξη
• Περί λαθρανασκαφών
• Είπαν (Γ. Χουρμουζιάδης)
• Σύλλογος Φίλων Λιμναίου Οικισμού
• Πρόσωπα 2011: Αλέξανδρος Τσαϊρίδης [3] 
•  ΟΔΟΣ: Η θέα αντιδημάρχου
• ΑΘΗΝΑΣ ΔΟΥΜΑ: Αρχαίοι χώροι στην Ορεστίδα
• ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΖΗΜΑΚΑ: Το «Νησί»
• ΟΔΟΣ: Είπαν:
• «Βρίσκεται στα… χέρια»
   

Κάποτε στην Καστοριά

ΑΝΤΙ-FUR ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Ή ΥΣΤΕΡΙΑ;

[στήλη]

 Άλλο ένα χτύπημα δέχθηκε ο κλάδος της γούνας την χρονιά που πέρασε, από μια πολιτεία των ΗΠΑ, χώρα με ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς για τον κλάδο, μετά την απαγόρευση της γούνας στην Νορβηγία. Το θέμα αυτό φυσικά δεν είναι καινούργιο, καθότι ξεκίνησε ήδη στην Γερμανία την δεκαετία του ’80 και σήμερα τείνει να πάρει διαστάσεις υστερίας. Ο κόσμος φυσικά της γούνας σε διεθνές επίπεδο αντέδρασε τότε με ένα τρόπο αμυντικό, καθότι δεν ήθελε να προκαλέσει, αφού επρόκειτο για ένα πρόβλημα δύσκολο, που δεν προσφέρονταν και δεν προσφέρεται για δυναμικές αντιπαραθέσεις.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.

Τις τρεις πρώτες τάξεις του γυμνασίου φοίτησα στο Γυμνάσιο Αρρένων Γιαννιτσών. Στεγαζόταν σε ένα πρώην Νοσοκομείο των Καθολικών Μοναχών που είχε εκμισθωθεί από το ελληνικό Δημόσιο. Ένα επιβλητικό κτήριο που δυστυχώς δεν υπάρχει. Το κατεδάφισε ο νεοπλουτισμός μας. Η τάξη μας, ψηλά στον τρίτο όροφο ή μάλλον στη σοφίτα, ήταν η μία από τις δύο αίθουσες που επικοινωνούσαν μεταξύ τους.  Το σπίτι που νοικιάσαμε, κοντά στο γυμνάσιο, εγώ και ο πατέρας μου, ήταν ένα παλιό μακεδονικό σπίτι με εσωτερική λιθόστρωτη αυλή. Σε αυτήν χάζευα συχνά τη νοικοκυρά μας που άπλωνε το στημόνι για τον αργαλειό της. Στην ίδια αυλή, μια σειρά από μακρόστενα χτίσματα, στέγαζαν τα τεράστια βαρέλια ενός παλιού οινοποιείου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ: Το πνευματικό υπόβαθρο του Παύλου Μελά

Ο θάνατος τοῦ παλληκαριοῦ συνέβη στίς 13 Ὀκτωβρίου 1904 στό χωριό Στάτιτσα τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Πρόκειται γιά τό σημερινό χωριό Μελᾶς τοῦ Νομοῦ Καστοριᾶς. Ὁ ἀνθυποοχαγός τοῦ Ἑλληνικοῦ Πυροβολικοῦ Παῦλος Μελᾶς, εὑρισκόμενος σέ μυστική ἀποστολή στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία ἔπεσε νεκρός ἀπό βόλι τουρκικῆς περιπόλου. Ἦταν ἡ τρίτη εἴσοδός του ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στή Μακεδονία γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕλληνες νά ἀντιμετωπίσουν τήν ἐκκλησιαστική προπαγάνδα καί τήν ἔνοπλη βία τοῦ βουλγαρικοῦ ἐθνικισμοῦ. Εἶχε πάρει τό ψευδύνυμο Καπετάν Μϊκης Ζέζας γιά νά μήν μάθουν Τοῦρκοι καί Βούλγαροι ὅτι Ἕλληνες ἀξιωματικοί ἡγοῦνται ἐνόπλων σωμάτων ἔξω ἀπό τά σύνορα τῆς μικρῆς τότε Ἑλλάδος. Ὁ θάνατός του ἔγινε τραγοῦδι, θρῆνος καί θρύλος. Ὁ Ἑλληνισμός ἀφυπνίσθηκε. Οἱ διστακτικοί γραφειοκράτες τῶν Ἀθηνῶν ἀναγκάσθηκαν νά δραστηριοποιηθοῦν. Ἡ τελική φάση τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος ξεκινοῦσε καί ἔτσι τέθηκαν τά θεμέλια γιά τήν ὁριστική ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας τό 1912-13.
Ποιές ἀρχές καί ἀξίες καθοδηγοῦσαν αὐτήν τήν ἡρωική μορφή; Ποιό κίνητρο ὤθησε τόν νεαρό ἀξιωματικό νά ἀφήσει τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν, τούς πλουσίους συγγενεῖς του, τή γυναῖκα του Ναταλία Δραγούμη καί τά δύο παιδιά του, τόν Μίκη καί τήν Ζωή , γιά νά βρεθεῖ στά χιόνια καί τίς λάσπες τῆς Μακεδονίας πολεμῶντας κατά δύο ἀντιπάλων; Ἀπό τά κείμενα καί τή σύντομη ζωή του ἀντλοῦμε διδάγματα καί πρότυπα, ἀπολύτως ἀπαραίτητα στή σημερινή ὑλιστική καί ἀντιηρωική ἐποχή μας.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: «Και ο Αρλεκίνος να μας φυλάει»

Δεν ξέρω αν η θερμοκρασία σήμερα ήταν κάτω ή πάνω από το μηδέν. Πρώτη φορά έμεινα έξω τρεις ολόκληρες ώρες χωρίς να με νοιάζει αν κρυώνω, χωρίς να συνειδητοποιώ αν κρυώνω. Με είχε ζεστάνει όλο αυτό το τόσο διαφορετικό που ζούσε η πόλη αυτές τις δυο μέρες, χτες και σήμερα.
Χτες η υποδοχή της δωρήτριας με την αίθουσα γεμάτη να εκφράζει την ευγνωμοσύνη και το ευχαριστώ της πόλης μας στη Vassiliki, που ταξίδεψε ως εδώ για να μας παραδώσει η ίδια τον Αρλεκίνο της.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΗΧΙΩΝ: Αφελληνισμός των Ελλήνων

Στην Καθημερινή της Κυριακής  ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης στην στήλη του ¨Ένα Βλέμμα¨ με τίτλο ¨Το Συμβολικό Κεφάλαιο¨ γράφει, ότι σε μιά συνάντηση, που είχε με δύο asset managers, έναν Ινδό, που εργάζεται στο Ντουμπάϊ και έναν Έλληνα του εξωτερικού (asset= χρήσιμο πράγμα, περιουσιακό στοιχείο) του είπαν και οι δύο, άνθρωποι του χρήματος και των χρηματαγορών, στην συζήτηση για την οικονομική κρίση, που μαστίζει την χώρα μας, ότι η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει το συμβολικό της κεφάλαιο, αυτό είναι το πολυτιμότερο asset (περιουσιακό στοιχείο) που διαθέτει και αυτό έχει χάσει τον τελευταίο καιρό. Τελειώνοντας το άρθρο του ο κ. Ξυδάκης διερωτάτε, πώς σπαταλήσαμε το συμβολικό κεφάλαιο, αν το αντιληφθήκαμε κιόλας ως πολύτιμο. Ποιό είναι αυτό το συμβολικό κεφάλαιο και πώς το σπαταλήσαμε; Τι συμβολίζει ο ελληνισμός και πώς τον καταντήσαμε;
Θα παραθέσω μερικά από τα λεχθέντα από ξένους για τον ελληνισμό τι συμβολίζει και τι προσέφερε στην ανθρωπότητα.

Ο Νίτσε λέγει ότι «Η αξία ενὸς λαού -όπως άλλωστε και ενὸς ανθρώπου- μετριέται με την ικανότητά του να μπορεί να σφραγίσει με τη σφραγίδα της αιωνιότητας τα γεγονότα της ύπαρξης του». Ποιός άλλος λαός σφράγισε την οικουμένη με τα επιτευματά του; Διότι όπως λέγει ο Sir Henry Sunner Maine: Σ᾽έναν μικρό λαό... δόθηκε να δημιουργήσει τις αρχές της προόδου. Αυτός ο λαός ήταν ο ελληνικός. Εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσεως, τίποτα δεν κινείται στον κόσμο, που να μην έχει την γένεση, την απαρχή του στους Έλληνες. Είναι ο λαός με την πιὸ μακραίωνη ευρωπαϊκὴ ιστορία που γνωρίζουμε (καλύπτει σε αδιάκοπη συνέχεια τέσσερις χιλιετηρίδες).

«Βρίσκεται στα… χέρια»

Σε Ερώτηση του βουλευτή Καστοριάς κ. Ζήση Τζηκαλάγια προς τον υπουργό Πολιτισμού & Τουρισμού για το πού βρίσκονται η ξύλινη επιγραφή του Δισπηλιού που χρονολογήθηκε από το «Δημόκριτο» στο 5.250 π Χ, αλλά και η πέτρινη επιγραφή που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές στον ίδιο χώρο, το υπουργείο απήντησε (μόνο για ξύλινη επιγραφή) ως εξής:

ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Αθήνα 17.1.2012

Σε απάντηση της με αρίθμ πρωτοκόλλου 2328/6.12.2011 Ερώτησης του Βουλευτή κ Ζήση Τζηκαλάγια και σύμφωνα με τα στοιχεία που έθεσαν υπόψη μας οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, σας γνωρίζουμε ότι η ξύλινη επιγραφή που βρέθηκε στο λιμναίο οικισμό Δισπηλιού Καστοριάς βρίσκεται στα χέρια της Πανεπιστημιακής ανασκαφής του ΑΠΘ που διεξάγεται τις τελευταίες δεκαετίες υπό τη διεύθυνση του ομότιμου Καθηγητή κ. Γιώργου Χουρμουζιαδη.
Πράγματι το συγκεκριμένο εύρημα είναι σημαντικής αρχαιολογικής αξίας, αντίγραφο του υπάρχει σε νεολιθικό οικίσκο της αναπαράστασης του Λιμναίου Οικισμού του Δισπηλιού.  Ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος είχε λάβει σημαντικές χρηματοδοτήσεις από το Γ’ Κοινοτικό πλαίσιο στήριξης.

Σχετικά κείμενα:

• ΟΔΟΣ: Κακουργηματική πράξη
• Ο Γ. Χουρμουζιάδης για την λαθρανασκαφή
• Περί λαθρανασκαφών
• Είπαν (Γ. Χουρμουζιάδης)
• Σύλλογος Φίλων Λιμναίου Οικισμού
• Πρόσωπα 2011: Αλέξανδρος Τσαϊρίδης [3] 
• ΑΘΗΝΑΣ ΔΟΥΜΑ: Αρχαίοι χώροι στην Ορεστίδα
• ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΖΗΜΑΚΑ: Το «Νησί»
• ΟΔΟΣ: Είπαν: