31.7.12

Κάποτε στην Καστοριά

 [στήλη]

Ο τελευταίος στοχασμός

Ίσως ο τίτλος να θυμίζει ή να παραπέμπει στον «Τελευταίο πειρασμό» του Καζαντζάκη, όπως η ομιλία του Αλέξη θυμίζει και παραπέμπει στις ομιλίες του Ανδρέα πριν αναλάβει το ’81 την διακυβέρνηση της χώρας από την ‘’κακιά και επάρατη δεξιά’’, αλλά δυστυχώς η επανάληψη της ιστορίας γίνεται ως φάρσα κατά την γνωστή πλέον ρήση.
Όσο και αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχουν σήμερα κάποια κοινά σημεία με το ’81, μάλλον δεν έχουν δίκαιο. Το 2012 δεν έχει καμία σχέση με το ’81, αφού η οικονομική συγκυρία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα τότε, ήταν κάθε άλλο από βαριά δανεισμένη, είχε το εθνικό της νόμισμα ως εργαλείο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, δεν είχε καταρρεύσει ακόμη το οικονομικό σύστημα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΑΕΠ βρίσκονταν σε ανοδική πορεία, υπήρχε το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πολλά άλλα που λόγω χώρου δεν μπορούμε να αναφερθούμε.

Σε μερικές μέρες θα έχουμε πάλι εκλογές. Ο δικομματισμός κλονίστηκε συθέμελα και ίσως υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί κάτι καινούργιο, που θα δημιουργούσε όραμα και ελπίδα. Είναι όμως έτσι ή μήπως είναι ένα στιγμιαίο γεγονός όπως το στιγμιαίο λάθος που επικαλέσθηκε η γυναίκα του τραγουδιστή Πασχάλη και υποψήφια με το ΛΑΟΣ; Υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί κάτι καινούργιο και να ελπίσουμε σε μια καινούργια μεταπολιτευτική αλλαγή, η οποία όμως δεν θα έχει σχέση με την παλιά «Αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ και τα επικοινωνιακά τερτίπια του Ανδρέα και του «Τσοβόλα δώστα όλα»;.
Ο καθένας μας θα ήθελε να γεννηθεί μια νέα ελπίδα ένα νέο όραμα με πραγματική «Αλλαγή» και όχι σαν αυτή που κατέληξε και βιώσαμε κυρίως από το ‘’Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ’’. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε μόνο αρνητικά αλλά και πάρα πολλά θετικά. Φυσικά υπήρξαν και θετικά στοιχεία, το αποτέλεσμα όμως και ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει τον βίο και την πολιτεία ενός κόμματος που δημιούργησε ελπίδες και όνειρα, τα οποία όμως διαψεύσθηκαν και έσκασαν σαν φούσκα, αφού αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς πολιτική ούτε και ανάπτυξη με δανεικά. Πόσο δε μάλλον όταν τα δανεικά τα διαχειρίζονται λαμόγια. Φυσικά και το ‘’Σημιτικό ΠΑ ΣΟΚ’’, δεν ήταν άμοιρο ευθυνών αλλά τουλάχιστο ο Σημίτης δεν χτυπήθηκε από τον κεραυνό του θεού του έρωτα και δεν δέχθηκε να αποκτήσει ‘’κωλόσπιτο’’ κατά την ρήση του γραφικότατου Βαγγέλη Γιαννόπουλου.

30.7.12

ΟΔΟΣ: ...ως γνωστόν δεν αρκούν οι καλές προθέσεις

ΔΕΥΑ Καστοριά

Την μεταρρύθμιση της τιμολογιακής πολιτικής της ανακοίνωσε η ΔΕΥΑ Καστοριάς (δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στο προηγούμενο φύλλο) μετά από σχετικές αλλαγές που αποφασίζονται και προωθούνται σε πανελλήνιο επίπεδο σε σχέση με τις υπηρεσίες ύδρευσης – αποχέτευσης των περιφερειακών Δήμων.

Έτσι, με εισήγησή του ο πρόεδρος της ΔΕΥΑ Καστοριάς και τελικό στόχο την μείωση των τελών σε ποσοστό 25% για την ελάφρυνση των καταναλωτών, ανακοίνωσε με έκδηλη ικανοποίηση την προοπτική μεταβολής της τιμολογιακής πρακτικής σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Δηλαδή την εφαρμογή «Οικονομικού τιμολογίου κατανάλωσης», και την καθιέρωση «Κοινωνικού τιμολογίου», βάσει πραγματικών αντικειμενικών κριτηρίων, αλλά και σε μια τρίτη, δηλαδή την κατάργηση της υπάρχουσας διαφοροποίησης της θερινής με την χειμερινή κατανάλωση, που εκτιμάται ότι θα εξισορροπήσει τις ωφέλειες.

Από χρόνια τώρα υποστηρίζεται -ιδιαίτερα από την ΟΔΟ- ότι η τιμολογιακή μεταχείριση στην Καστοριά είναι από τις πιο άδικες και ακριβότερες σε όλη την Ελλάδα. Κατ’ επέκταση ο Δήμος Καστοριάς έχει το δυσάρεστο προνόμιο να τιμωρεί τους καταναλωτές με νερό και υπηρεσίες αποχέτευσης που είναι αδικαιολόγητα ακριβά.

29.7.12

Δεύτερες στην τελική κατάταξη



12:55
Η Χριστίνα Γιαζιτζίδου και η Αλεξάνδρα Τσιάβου, τερμάτισαν πρώτες στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών της κωπηλασίας, στη δεύτερη προκριματική σειρά.
Δεύτερη τερμάτισε η ομάδα της Αυστραλίας και τρίτη η ομάδα των ΗΠΑ.
Οι δύο πρώτοι προκρίνονται απευθείας στους ημιτελικούς της Πέμπτης (2/8).


Α' Σειρά



6:56.97



6:59.94



7:02.78



7:12.99



7:33.37



7:45.23


28.7.12

ΟΔΟΣ: Η κατάληξη του τρίτου δρόμου


ΟΔΟΣ 24.5. 2012 | 643

Με την αποτυχία του ΠαΣοΚ να εκλέξει στις εκλογές της 6ης Μαΐου, τον κ. Φίλιππο Πετσάλνικο βουλευτή Καστοριάς, είναι γεγονός ότι φάνηκε κατ’ αρχήν ότι η ευρύτερη περιοχή γυρίζει σελίδα. Η εκλογή μάλιστα ενός νεότερου ηλικιακά βουλευτή (του κ. Σ. Κουμπάνη) και μάλιστα από άλλο κόμμα («Ανεξάρτητοι Έλληνες»), έδωσε στην εξέλιξη τα χαρακτηριστικά της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού και χάρτη.

Επιπλέον προκάλεσε αισιοδοξία, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που οι παλινωδίες του ζηλωτικού αντιμνημονιακού μπλοκ στο οποίο μετέχουν και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», υποστηρίζοντας ότι ούτε και «νεκροί» δεν θα συνεργαστούν με άλλα κόμματα και μάλιστα την Νέα Δημοκρατία, προκάλεσε αισθήματα ανασφάλειας, και σε συνδυασμό με την υπεροπτική στάση του ΣυΡιζΑ, της επερχόμενης αποσταθεροποίησης του τόπου.

Ωστόσο τίποτε δεν είναι οριστικό, και υπάρχει ενδεχόμενο η κατάσταση σε σχέση με τους βουλευτές της Καστοριάς, να διαφοροποιηθεί από το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Αφού όπως έγινε γνωστό ότι θα εφαρμοστεί οπωσδήποτε η προηγούμενη απογραφή του πληθυσμού για την κατανομή των εδρών, οπότε αν το ΠαΣοΚ έλθει στην Καστοριά δεύτερο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, η εκλογική περιφέρεια όχι μόνο θα παραμείνει διεδρική, αλλά επιπλέον θα εκλέξει βουλευτή από το ΠαΣοΚ, δηλαδή και πάλι τον τ. πρόεδρο της Βουλής.

Μάλιστα οι εξελίξεις σε σχέση με την εναλλαγή των ποσοστών μεταξύ του 2ου και 3ου κόμματος (Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΠαΣοΚ αντίστοιχα), δεν επηρεάζονται μόνο από τα τοπικά δεδομένα μεταξύ των οποίων και την εχθρική στάση απέναντι στο ΠαΣοΚ όσων (ιδιωτών, φορέων αλλά και ΜΜΕ) μέχρι χθες έκαναν βαθιές υποκλίσεις στο κόμμα και προπαντός στον βουλευτή του, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την διαχρονική αξία της αχαριστίας. Διότι στο εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου θα συμβάλλουν και ζυμώσεις που εκδηλώνονται σε ολόκληρη την χώρα και λόγω της κρισιμότητας της εκλογής αλλάζουν πολλά από τα δεδομένα.

‘Ο,τι και να συμβεί πάντως γεγονός είναι ότι ο κ. Φιλ. Πετσάλνικος, για 32 χρόνια υποψήφιος και τα περισσότερα απ’ αυτά ο μοναδικός βουλευτής του ΠαΣοΚ στην Καστοριά, σε τοπικό επίπεδο υπήρξε παντοδύναμος και κυρίαρχος ώστε ασφαλώς και στιγμάτισε τον κομματικό χώρο του με το πέρασμά του.

ΠαΣοΚ -Vs- ΠαΣοΚ

  • Ο υποψήφιος βουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Θωμάς Αναστασίου το βράδυ των εκλογών, είπε στα τοπικά ΜΜΕ:

«Αρχικά ήθελα να ευχαριστήσω, όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου, αυτές τις δύσκολες 18 ημέρες, από την ημέρα που ανακοινώθηκε και επίσημα το ψηφοδέλτιο. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, οι οποίοι έκαναν προσωπική υπέρβαση, για να στηρίξουν το ψηφοδέλτιο αυτό, στην πιο δύσκολη, όπως αποδεικνύουν και τα αποτελέσματα, ιστορικά και πολιτικά στιγμή, για το χώρο του ΠαΣοΚ από ιδρύσεώς του.
Θέλω να ευχαριστήσω, όλους τους φίλους, όλους τους συνεργάτες, οι οποίοι στάθηκαν δίπλα μου, και ήταν παρόντες, σε μια δύσκολη για μένα δοκιμασία.
Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία για μένα, διότι γνώρισα ανθρώπους γοητευτικούς, γνώρισα ανθρώπους, τους οποίους δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γνώριζα, αν δεν είχαμε την πορεία αυτή.
Αντιλαμβάνομαι μεα τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις αγωνίες των ανθρώπων αυτών, τις ανησυχίες τους. Αντιλαμβάνομαι, με πιο ώριμο πλέον τρόπο, τα προβλήματα που έχει ο νομός Καστοριάς.
Το αποτέλεσμα της Καστοριάς έχει δύο εκδοχές. Η μία η οποία εξηγεί και το αποτέλεσμα είναι το γεγονός ότι η παράταξη του ΣυΡιζΑ, το κόμμα του ΣυΡιζΑ, είχε μια οριζόντια και κατακόρυφη άνοδο πανελλαδικά από το 17,5% περίπου, στο 27%.
Αυτός είναι ο πολιτικός λόγος ο οποίος εξηγεί και το "ρεύμα" –όπως το λέμε στην καθομιλουμένη, το οποίο εμφανίστηκε στην Καστοριά.

26.7.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν




Κύριε διευθυντά,

Σας κοινοποιώ μία εικόνα από τις πολλές που διοχετεύτηκαν υπερηφάνως στο διαδίκτυο. Πρόκειται για αθλητές που έλαβαν μέρος στους αγώνες του Δήμου Καστοριάς που διεξήχθησαν προ δύο εβδομάδων για την επέτειο των 100 χρόνων της απελευθέρωσης της Καστοριάς.
Προφανώς στον ζήλο τους πάνω για τα αθλητικά… ιδεώδη, η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών, αντί να προπονηθούν – προθερμανθούν στην άσφαλτο, προτίμησαν  να το κάνουν αυτό πάνω στο γρασίδι, αφήνοντας ελεύθερους και τους δρόμους και  το πλακόστρωτο της πλατείας Μακεδονομάχων.
Προφανώς ουδείς σκέφτηκε να τους υπενθυμίσει ότι δεν αρκεί το  «...εν σώματι υγιές».
Χρόνια πολλά για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης.

Με εκτίμηση
Π.Ζ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Μαΐου 2012, αρ. φύλλου 644

100%

Το Σ.Δ.Ο.Ε. για τη θερινή περίοδο διενεργεί στοχευμένους ελέγχους σε επιχειρήσεις κάθε μορφής και οικονομικού μεγέθους. Στο πλαίσιο αυτό, για το χρονικό διάστημα από 06/07/2012 μέχρι 23/07/2012, πραγματοποιήθηκαν 1.410 έλεγχοι. Από τους ελέγχους αυτούς βρέθηκαν συνολικά 805 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 22.435 παραβάσεις. Το μέσο ποσοστό παραβατικότητας διαμορφώθηκε στο 57,1%.

ΚΑΣΤΟΡΙΑ
ΕΛΕΓΧΟΙ: 2
ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ: 2
ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ: 5
ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ: 100%









πηγή: το Βήμα

25.7.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Αν

ΟΔΟΣ 24.5. 2012 | 643

Η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ

Με εντυπωσιάζουν οι Έλληνες. Το ποσοστό που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, ότι επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη παραμένει υψηλό. Την ίδια στιγμή όμως, το ποσοστό εκείνων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες για να συμβεί αυτό, παραμένει χαμηλότατο – αν και γι’ αυτό δεν γίνονται ανάλογες δημοσκοπήσεις. Δημοσκόπηση είναι η ίδια η κοινωνία και η συναναστροφή με τους συμπατριώτες. Ίσως επειδή η «Ιφιγένεια» είναι αυτή η ίδια η ελληνική κοινωνία που πρέπει να θυσιαστεί…

Αν ήμουν δημόσιος υπάλληλος, θα αντιλαμβανόμουν οπωσδήποτε ότι η εφαρμογή των «Μνημονίων», που προϋποθέτει η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, θα συνεπαγόταν στην καλύτερη περίπτωση τη βίαιη συρρίκνωση των αποδοχών μου, στη χειρότερη δε, την απομάκρυνση μου από την υπηρεσία, οπότε θα έπρεπε να αναζητήσω νέα εργασία, κάτι μάλλον απίθανο, και συνεπώς θα έπρεπε να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τη μετανάστευση ή την εγγραφή σε κάποιο συσσίτιο.

Αν ήμουν συνταξιούχος, και ιδίως αν λάμβανα μια σύνταξη κάπως υψηλή με βάση τα όσα επιτάσσει το Βερολίνο, θα αντιλαμβανόμουν πάλι ότι εφόσον εφαρμοζόταν το «Μνημόνιο», θα έπρεπε η δικιά μου σύνταξη – και όλων των άλλων βεβαίως – να συρρικνωθεί σε επίπεδα αν όχι Βουλγαρίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων σε επίπεδα Σλοβακίας ή Εσθονίας, να κατέβει δηλαδή στα 300 ή 350 Ευρώ. Θα τη λάμβανα όμως σε Ευρώ. Με αυτά θα πραγματοποιούσα τις συναλλαγές μου και τις πληρωμές μου. Αλλά δεν θα μου έφταναν για να ζήσω και θα άλλαζα τη ζωή μου συντριπτικά.

24.7.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν




Αγαπητή ΟΔΟΣ

Λυπάμαι που αν πραγματικά, είχε το δικαίωμα να παρέμβει ο δωρητής του αρχοντικού κ. Πηχιών, θα βρισκόμουν στην δυσάρεστη θέση να επικοινωνήσω μαζί του για πρώτη φορά θέλοντας να θέσω κάποια "κακώς κείμενα". Για τα οποία βεβαίως ευθύνη έχουν όσοι δεν χρησιμοποιούν σωστά την δωρεά. Και φυσικά αναφέρομαι στο αρχοντικό Πηχεώνος, το οποίο ο ίδιος δώρισε στον Δήμο Καστοριάς για να γίνει Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα και στο οποίο, πολύ σωστά, στεγάζεται ο σύλλογος "φίλων του Μακεδονικού αγώνα".

Πριν δύο χρόνια, λοιπόν, κλήθηκα από τους υπεύθυνους του συλλόγου, για να παρουσιάσω σχετικό θεατρικό για την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα, πράγμα βέβαια που με τιμά ιδιαιτέρως. Το κτήριο το γνώριζα πολύ καλά, διότι στο παρελθόν, ως ηθοποιός του "δημοτικού θεάτρου Καστοριάς" συμμετείχα στην παράσταση "Φαίδρα" του Γ. Ρίτσου, που είχε παρουσιαστεί στην αυλή του αρχοντικού.

Όταν λοιπόν το επισκέφτηκα εκ νέου, μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι από την αυλή, είχε κοπεί το μεγάλο δέντρο (νομίζω πως ήταν πλάτανος), που χρόνια κοσμούσε το κέντρο της. Εκδήλωσα την δυσαρέσκεια μου στην τότε διοίκηση του συλλόγου και μου είπαν πως τα φύλλα του βρώμιζαν την αυλή και ότι ούτως ή άλλως ήταν ένα άρρωστο δέντρο. Αντιλαμβανόμενοι δε ότι οι δικαιολογίες αυτές δεν μου αρκούσαν, μου υποσχέθηκαν ότι στην αυλή είχαν σκοπό να κατασκευάσουν ένα λυόμενο υπαίθριο θεατράκι και βέβαια στον γύρω χώρο να φυτέψουν δέντρα ώστε να επανορθώσουν το λάθος τους.

23.7.12

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Δέκα σκαλοπάτια για τον Παράδεισο


Τον Βαγγέλη είχα να τον ανταμώσω από τότε που τελειώσαμε τις σπουδές. Εκείνος έμεινε στα ξένα. Γύρισα εγώ στην πατρίδα, παιδεύτηκα πολύ ώσπου να βρω κάποια δουλειά, αντάξια του πτυχίου μου, και τελικά κατέληξα σε μια κρατική υπηρεσία, στην επαρχία, τμήμα πολεοδομίας.
Κάτι θυμόμουν αμυδρά, πως κάπου εκεί κοντά πρέπει να ήταν το χωριό του φίλου μου. Ούτε τοπωνύμιο όμως θυμόμουν, ούτε και ακριβώς το επίθετο του Βαγγέλη. Κάπως από παπα- άρχιζε Παπαζήσης, Παπατζήκας, δεν ήμουν σίγουρος. Εμείς Παπαβαγγέλη τον φωνάζαμε, αν και κάθε άλλο παρά παπά θύμιζε.  Ένας εύθυμος τύπος και χωρατατζής, καμιά σχέση με εκκλησία και παπάδες. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Όλοι οι άλλοι φοιτητές  που ανταμώναμε  κάπου- κάπου στις γιορτές, και στην εκκλησιά πηγαίναμε το Πάσχα - Χριστούγεννα γυρίζαμε σχεδόν πάντα στο σπίτι- και φροντίζαμε να βάψουμε κόκκινα αβγά και να τσουγκρίσουμε. Ο Βαγγέλης απών. -"Εγώ, τον Παράδεισο τον έχω ήδη εξασφαλίσει. Δέκα σκαλοπάτια θα ανέβω μόνο και θα τον έχω μπρος μου!" Έλεγε  και έλαμπε το πρόσωπό του.
Στις επίμονες ερωτήσεις μας, που στο καλό ήταν αυτός ο Παράδεισος, μας προσκαλούσε να επισκεφτούμε το χωριό του. Εκεί θα μας πήγαινε να δούμε από κοντά.

22.7.12

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Πώς τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται το πρόβλημα της κρίσης

Το ‘χουν συνηθίσει πια τα παιδιά του Σχολείου μας να ανοίγει ξαφνικά η πόρτα της τάξης τους και να καλούνται να δώσουν την απάντησή του το καθένα πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτιού.
Αυτή τη φορά την αφορμή έδωσε ο Κώστας, ο μαθητής της Γ’ τάξης, όταν, μετά το απόσπασμα από το αριστούργημα του Γ. Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», τα παιδιά της τάξης μίλησαν για τα όνειρά τους:
«Εγώ ονειρεύομαι να φύγουμε από την κρίση» έγραψε, επισημαίνοντάς μας πως δεν είναι μονάχα η Καβαλιώτισσα μαθήτρια που με τα δάκρυά της συγκλόνισε όλους (;) τους Έλληνες, αλλά πως όλα τα Ελληνάκια, ακόμα και τα μικρότερα, προβληματίζονται για την κατάσταση.

Το όνειρο του Κώστα, λοιπόν, μας έκανε να ζητήσουμε από τα παιδιά των τεσσάρων μεγαλύτερων τάξεων του Σχολείου μας να μας απαντήσουν σύντομα στα εξής δύο ερωτήματα: τι πιστεύουν πως είναι η κρίση και τι νομίζουν πως θα μπορούσε να μας σώσει από αυτήν.
Οι απαντήσεις τους μας εξέπληξαν. Οι αλήθειες τους μας φάνηκαν συντριπτικές. Τις μοιραζόμαστε, λοιπόν, μαζί σας, αφού σας ξεκαθαρίσουμε πως τις παραθέτουμε αυτούσιες, παραλείποντας όμως τα ονόματά τους για ευνόητους λόγους:

Να τι απάντησαν στα ερωτήματα α) «Τι είναι η κρίση;» και β) «Πώς νομίζεις ότι μπορούμε να σωθούμε;»:

Πακτωλός παροχών

Πακτωλός παροχών κατέκλισε τις τελευταίες ημέρες την Καστοριά με υποψήφιους από όλα τα «αντιμνημονιακά» κόμματα, να υπόσχονται με λαϊκισμό που θα ζήλευε ακόμη και ο «Τσοβόλα δώστα όλα», πακτωλούς προεκλογικών παροχών, που είναι ολοφάνερες κοροϊδίες.
ΣυΡιζΑ, “Ανεξάρτητοι Έλληνες” κ.ο.κ. υπόσχονται στους  Καστοριανούς εκτός των άλλων και φθηνό πετρέλαιο ακόμη και της τάξης των 0,60 λεπτών  ανά λίτρο! Σε τιμές  δηλαδή προ μνημόνιο.
Από ένα σημείο και μετά ο λαϊκισμός μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και απάτη, κοινή πολιτική απάτη.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 646

21.7.12

ΟΔΟΣ: Μήνας Μάϊος και τότε


ΟΔΟΣ 17.5. 2012 | 642

Η κατάσταση στην Ελλάδα, ολόκληρη την εβδομάδα μετά τις εκλογές – όπως και όλη η προηγούμενη και (δυστυχώς) η αμέσως επόμενη πολιτική περίοδος, θα καταγραφούν στην ιστορία της χώρας. Φυσικά, όχι με χρυσά γράμματα.  Κατά πάσα πιθανότητα, θα γραφτούν με θαμπά χρώματα όσα έγιναν, συμβαίνουν και θα συμβούν, αν επαληθευτούν οι εκτιμήσεις. Όχι μόνο επειδή οι συνθήκες από την αρχή (και λίγο πριν το 2009) ήταν δύσκολες και πρωτόγνωρες. Αλλά πρωτίστως διότι, από μια σοβαρή αλλά πρωτίστως οικονομική κρίση, η κατάσταση εξελίσσεται σε κάτι που προϊδεάζει για μια επερχόμενη καταστροφή. Πολιτική, κοινωνική, ίσως και εθνική αυτοκτονία. Εκτός κι’ αν την τελευταία στιγμή, στις νέες εκλογές γίνει ένα θαύμα.

Υπάρχουν στιγμές σ’ αυτές τις ώρες του πολιτικού μαρτυρίου που ο βασανισμός μοιάζει ατελείωτος, και μπορεί να υποστηριχθεί ότι τα αστεία τελείωσαν, ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει θανάσιμα. Κινδυνεύει από την μεγαλύτερη καταστροφή μετά το 1922, και υπό συνθήκες που παραπέμπουν ακόμη πιο παλιά. Και συγκεκριμένα στο 1453 όταν –μήνας Μάϊος και τότε- παραδομένοι στην τυφλή και κουφή ιδιορρυθμία που προκλήθηκε από την εσωστρέφεια, και την εν συνεχεία δημιουργία των (ακόμη συντηρούμενων) στερεοτύπων και προκαταλήψεων για την ιστορική και εθνική (δήθεν) ανωτερότητα του νέου ελληνισμού, οι Βυζαντινοί απέτυχαν να αποτρέψουν την ολοκλήρωση της κατάκτησής τους από τους Οθωμανούς. Τους οποίους προτίμησαν τελικά, παρά την… λατινική καλύπτρα.

Και παραδόθηκαν σε τέσσερις αιώνες μοναξιάς, στην σκλαβιά ενός τόσο διαφορετικού κόσμου, όπως των Τούρκων που ακόμη και σήμερα, 2 αιώνες περίπου μετά την Επανάσταση (και 100 μετά την απελευθέρωση της Καστοριάς), αισθητικά τουλάχιστον εξακολουθούν να καθορίζουν πολλές από τις τύχες και τις πτυχές του σύγχρονου ελληνισμού και ιδιαίτερα της Ελλάδος. Με σημαντικότερο στοιχείο την διαφθορά, δωροδοκία και την μοιρολατρία.

Στην Καστοριά, οι μέρες αυτές διατηρούν με δραματικό τρόπο τις ανοικτές πληγές της τοπικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα και τα μέτωπα. Όπως και ένα τεράστιο ερωτηματικό να συνοδεύει τις προοπτικές των δύο νεοεκλεγέντων βουλευτών, Μαρίας Αντωνίου (από την Ν.Δ) και Σ. Κουμπάνη (από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες») στις θέσεις που κατείχαν οι Ζήσης Τζηκαλάγιας και Φίλιππος Πετσάλνικος.

20.7.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν


Κύριε Διευθυντά

Παρακολουθῶ πάντοτε μέ μεγάλο ένδιαφέρον, στήν ἔγκριτο έφημερίδα σας, τά τεκταινόμενα στήν πόλη μας, πολλά τῶν ὁποίων, ὁμολογῶ, ὅτι μέ λυποῦν άφάνταστα. Εἶναι αύτά τά ὁποία δείχνουν μιᾶ άντικοινωνική συμπεριφορά ὁρισμένων συμπατριωτῶν μας, ὅπως ἡ άντίδραση πολλῶν, γιά ίδιοτελεῖς λόγους, στήν ἵδρυση τῆς άρχιτεκτονικῆς σχολῆς καί τήν λειτουργία της στό οἴκημα τῆς Κουμπελίδικης, ἡ κλοπή τῶν τοιχογραφιῶν τῆς οίκίας Σομαλιᾶ, καί παλαιότερα τῶν φορητῶν είκόνων τῶν έκκλησιῶν τῆς περοχῆς, ἡ παράνομη καί άπαράδεκτη έκσκαφῆ, καί μάλιστα μέ δημοτικό μηχάνημα, στόν άρχαιολογικό χῶρο τοῦ προϊστορικοῦ οίκισμοῦ στό Δισπηλιό, ἡ άπόρριψη άντικειμένων καί σκουπιδιῶν στή Λίμνη, ἡ άπό σκοποῦ καί προμελετημένη έξόντωση τῶν άδέσποτων σκύλων καί κάθε χρόνο τό κλάδευμα τῶν δένδρων ἤ καί ἡ κοπή ὁλόκληρων δένδρων, ὅπως καί πολλῶν ἄλλων ένεργειῶν, πού μοῦ διαφεύγουν.

Γιατί ὅμως συμπεριφέρονται ἔτσι πολλοί έκ τῶν συμπατριωτῶν μας;
Μιᾶ έξήγηση μπορεί νά άποδωθεῖ στό άκόλουθο σκεπτικό:

Ἡ Καστοριά, πρό τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τό 1940, άριθμοῦσε περίπου 10.000 κατοίκους έκ τῶν ὁποίων οἱ 900 μέ 1.000 ἤταν Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι ἤταν πλήρως ένσωματωμένοι στήν τοπική κοινωνία, καί δυστυχῶς χάθηκαν σχεδόν ὅλοι στό ὁλοκαύτωμα. Ἔτσι ὁ πληθυσμός τῆς πόλης έλαττώθηκε αίσθητά. Τήν περίοδο ὅμως, άπό τά τελευταῖα χρόνια τῆς ξένης κατοχῆς μέχρι καί τοῦ τέλους τοῦ κατ' εφημισμόν αποκαλούμενου "έμφυλίου πολέμου" παρατηρήθηκε μιᾶ άπότομη καί μή φυσιολογική αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πόλεως.

19.7.12

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Εποχιακός διανομέας

Στην Τασούλα Πανταζίδου

Tα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα – οι άνθρωποι και τα κτίσματα – τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως.

Α. Εμπειρίκος, Εις την οδόν των Φιλελλήνων


Την ώρα που ο Θεός έριχνε από βαριεστημάρα πασιέντζες, χαμένος μέσα στα πυρακτωμένα ουράνια, το θέρος καλά κρατούσε στη γη ψήνοντας στο τηγάνι του μέσα ανθρώπους και ζώα.

Ο Θανάσης- ας του δώσουμε κάποιο όνομα- περπάτησε ανόρεχτα ώρα πολλή μέσα στη χόβολη της καλοκαιριάτικης εκείνης μέρας, ταϊζοντας με γράμματα ολάνοιχτα στόματα γραμματοκιβωτίων και επιδίδοντας συστημένα σε γεμάτα προσμονή απλωμένα χέρια που πρόβαλαν από κατοικίες και γραφεία σε ορόφους, ημιυπόγεια και ισόγεια κτιρίων. Εξαμηνίτης ήταν με τις πρόσφατες προσλήψεις κι είχε πετύχει μισθό ίσα να μη γείρει η βάρκα της οικιακής οικονομίας -κατά Θανάση πάντα-.
Άμαθος στο γυαλισμένο από τη χρήση πέτσινο σακίδιο που βαραίνει τον ώμο. Kι ακόμα πιο πολύ άμαθος -και απληροφόρητος παντελώς- για τη αγωνία εκείνη και την προσμονή -κι ας ήταν μονάχα αυτά- που συνδέουν από πάντοτε αποστολέα και παραλήπτη με ενδιάμεσο κρίκο τον ταχυδρόμο. Δηλαδή αυτόν τον ίδιο.

Αυτόν που κουράστηκε κι εξόκειλε σε καρέκλα πρόθυμη ν’ αγκαλιάσει στοργικά, όπως ένα μωρό, το μικρό βάρος που ο εποχιακός διανομέας άφησε πάνω της. Σε μέρος σκιερό όλο απαντοχή, σε τέντα κατάλευκη υποκάτω κάθονταν τώρα αυτός. Η μεγάλη πλατεία απλώνονταν μπροστά του μέσα από μιαν αχλύ απλωμένης υγρασίας που άφηνε πάνω στο δέρμα χοντρές σταλίδες νερού κι έκαμνε ακόμα πιο ανυπόφορη την θερμική έξαψη της μέρας.

18.7.12

Athens 2004


[O σύνδεσμος της εικόνας θα σας μεταφέρει στο επίσημο κανάλι της Επιτροπής Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων]

Ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στην συγχρονισμένη κατάδυση από βατήρα 3 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004.

17.7.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Οικουμενική κυβέρνηση, μακράν της οικουμένης και του λαού

ΟΔΟΣ 17.5. 2012 | 642


ΟΤΑΝ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΑΛΛΑΖΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ…

«Έτσι ήρθαν τα πράγματα,  μα έτσι δεν θα πάνε»
(Böyle Gelmiş Böyle Gitmez)

Αζίζ Νεσίν

Αδιέξοδο λοιπόν. Δεν ξέρω ποιος έχει την πατρότητα της φράσης «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», θα τολμούσα όμως να πω πως η εφαρμογή του «Μνημονίου» σκοτώνει τη Δημοκρατία και γι’ αυτό οδηγούμαστε σε αδιέξοδα.

Κατ’ αρχήν πρέπει να σταθούμε στη βάση του προβλήματος. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 υποτίθεται πως είχαν σκοπό να θέσουν τα προβλήματα της χώρας στο λαό και αυτός να αποφασίσει αν επιθυμεί την συνέχιση της μέχρι τώρα ακολουθούμενης πολιτικής. Αν διαβάσουμε τα αποτελέσματα των εκλογών με ειλικρίνεια και αναζητήσουμε τα μηνύματα τους, θα δούμε ότι εκείνοι οι πολίτες που στάθηκαν απέναντι στο «Μνημόνιο» είναι περισσότεροι από τους υποστηρικτές του.
Το αδιέξοδο βεβαίως είναι συνέπεια ενός εκλογικού νόμου που κατασκευάστηκε όχι με γνώμονα τη δημοκρατική εκπροσώπηση, αλλά με κομματικούς υπολογισμούς.

Και βεβαίως για κάποιους θα ήταν όλα θαυμάσια, αν τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης είχαν λίγη τύχη παραπάνω και κατάφερναν να πιάσουν συνολικά τον αριθμό των 151 εδρών. Τότε θα σχηματιζόταν μια «μνημονιακή» κυβέρνηση, που θα εφάρμοζε τα συμφωνηθέντα με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Θα ήταν ικανοποιημένα τα δυο αυτά κόμματα και βεβαίως οι ξένοι δανειστές της χώρας. Ο λαός φυσικά θα βρισκόταν απέναντι – καίτοι αυτό θα άφηνε αδιάφορες τις ηγεσίες των δυο κομμάτων. Η κυβέρνηση αυτή θα παρέμενε γαντζωμένη στην εξουσία μέχρι την επόμενη προεδρική εκλογή, οπότε θα κατέρρεε ολοσχερώς και τα δυο κόμματα θα εξαφανίζονταν. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ πίστευα πως κάπως έτσι θα έρχονταν τα πράγματα. Αλλά δεν ήρθαν…
εν ξέρω αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, ξέρω όμως ότι η ελληνική πολιτική είναι γεμάτη κακοτεχνίες και κακοτέχνες.
Κι επειδή η ιστορία δεν κινείται με υποθέσεις, αλλά σύμφωνα με τα γεγονότα, βρισκόμαστε μπροστά στο πρακτέο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Γεγονός είναι ότι εδώ και πολύ καιρό διεξαγωγή εκλογών ζητούσαν τόσο τα κόμματα της Αριστεράς, όσο και το ΚΚΕ που ξεχώρισε εαυτόν από την Αριστερά, όσο βεβαίως και η συγκυβερνώσα Νέα Δημοκρατία. Αν βεβαίως τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αδυνατούσαν να επιβάλουν τις εκλογές, το συγκυβερνούν συντηρητικό κόμμα μπορούσε και γι’ αυτό τις επέβαλε. Ή ορθότερα τις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν τις επέβαλε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ο αρχηγός του, ο οποίος προσδοκούσε μέσω αυτών να γίνει πρωθυπουργός, είχε μάλιστα δηλώσει ότι θα γίνονταν αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, εάν χρειαζόταν, προκειμένου να πετύχει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

16.7.12

ΟΔΟΣ: Αόρατα χέρια

ΟΔΟΣ 17.5.2012 | 642

 ΑΣΕΠ vs ANKAΣ


Σοβαρά στοιχεία περιέχουν οι αναφορές του αντιπεριφερειάρχη κ. Δημητρίου Σαββόπουλου σε συνέντευξη που παραχώρησε για την τύχη της εταιρείας ΑΝΚΑΣ. Την οποία, αν και ανώνυμη εταιρεία, σε μια εποχή που θα έπρεπε να ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, το ΑΣΕΠ επιμένει να αντιμετωπίζει ως Δημόσιο.

Και η σοβαρότητα των όσων είπε ο κ. Σαββόπουλος έγκειται όχι μόνο στα όσα αναφέρει -μιας και πρωτίστως οι πολίτες είναι αυτοί που εκφράζουν ολοένα και πιο συχνά τα παράπονά τους για την λειτουργία όλων των θεσμών (κυβέρνηση & διοίκηση, νομοθετική – δικαστική εξουσία). Αλλά κυρίως στο γεγονός ότι εκφράζει αυτές τις απόψεις και συμπεράσματα ένας πολιτικός παράγοντας και μάλιστα από τους κορυφαίους της Δυτικής Μακεδονίας. Τεκμαίρεται επομένως ότι προηγουμένως μέτρησε τα λόγια του. 

Η κριτική του κ. αντιπεριφερειάρχη μοιάζει κατ’ αρχήν να εκφράζει παράπονο για την στάση και την εικόνα της Δικαιοσύνης κατά την διάρκεια της διαδικασίας, και όχι για αυτή καθ΄ εαυτή την απονομή της, αφού οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν μπορούν να προβλεφθούν. Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι είναι και ανεπίδεκτες κριτικής.  

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Νέες πολυδύναμες καλλιέργειες: Ιπποφαές και Γκότζι

Τα τελευταία 4 χρόνια για το Ιπποφαές και τα τελευταία 2 χρόνια για το Γκότζι επικρατεί μεγάλος ενθουσιασμός μεταξύ των Ελλήνων καλλιεργητών, ιδιαίτερα νέων. Σε αυτό βοηθά και η οικονομική κρίση με το ανανεωμένο ενδιαφέρον για μια επιστροφή στο χωριό όπου υπάρχουν και κάποια χωράφια εγκαταλειμμένα ή νοικιαζόμενα που πολλοί σκέφτονται να τα αξιοποιήσουν με τις νέες καλλιέργειες.

Πρώτα-πρώτα επιτρέψτε μου να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την ύπαιθρο και την Ελληνική γεωργία. Εμείς που μελετούσαμε χρόνια τα προβλήματα του αγροτικού χώρου περιμέναμε μια τέτοια στροφή και την υποδεχόμαστε με ενθουσιασμό ως μια πολύ θετική εξέλιξη. Η Ελληνική γεωργία χρειαζόταν από χρόνια μια μετάγγιση σε νέα άτομα και προπαντός με περισσότερες γνώσεις. Η αντίληψη που κυριαρχούσε από τη δεκαετία του 1950 και παλαιότερα και έφθανε ως τις ημέρες μας και την οποία συνόψιζαν οι κουβέντες των αγροτών που απευθυνόμενοι στο δάσκαλο πατέρα μου του έλεγαν «Δάσκαλε, μην τον πιέζεις τον δικό μου. Δεν τα παίρνει τα γράμματα. Θα τον κάνω γεωργό» δεν ισχύει εδώ και δεκαετίες. Η παραγωγή τροφίμων έχει γίνει μια δραστηριότητα που δεν θέλει μπράτσα, αλλά γνώσεις και πολλές δεξιότητες για να στεφθεί με επιτυχία.

15.7.12

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Η ελληνική κρίση ως διαρκές (;) «Δίλημμα των φυλακισμένων»

ΟΔΟΣ 17.5. 2012 | 642

 «Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,
αρκεί να ΄ναι από συμφέρον»


Ο. Ελύτης (Εκ του πλησίον)

Η ελληνική Κρίση αναδεικνύεται σταθερά σε διαρκώς ανάλογη μεταφορά με το μαχαίρι του συμφέροντος του Ελύτη, που κόβει ως και διαμάντι . Φυσικά, για το μεταφορικό αυτό μαχαίρι, το κάρβουνο, που συνιστούσε για πολλά χρόνια (και συνιστά) την κύρια ύλη του ελληνικού πολιτικού κόσμου, μαύρο ως προς την αποτελεσματικότητα και βρώμικο με την εγγενή διαφθορά, είναι πανεύκολη λεία. Το μαχαίρι των δόλιων συμφερόντων, αυτά που επικυριάρχησαν ύπουλα και σταθερά μεταπολιτευτικά παρά τη δανεική ευημερία στην γεμάτη σύγχυση ελληνική πραγματικότητα, εξουδετέρωσαν ακόμη και τα ελάχιστα ανθρώπινα διαμάντια, πολιτών και πολιτικών (αν υπάρχουν ακόμη)....

Κι αυτός ο ζεστός εκλογικός Μάης που με τα προβλέψιμα αλλά σκληρά αποτελέσματα εξελίσσεται σε σταυροδρόμι της ελληνικής διπολικής δυστυχίας, αντί να λύνει τ’ αδιέξοδα προσθέτει διαρκώς διλήμματα. Όλοι, πολιτικοί και πολίτες, αθώοι κι ένοχοι, μοιάζουμε αμετάκλητα έγκλειστοι στην ισόβια φυλακή της αδιέξοδης απελπισίας μας, ή των φαντασμαγορικών ψευδαισθήσεών μας, το ίδιο κάνει. Κι οι «φίλοι», σαν Πόντιοι Πιλάτοι «νίπτουν τας χείρας»αφού έσπρωξαν στα κάγκελα των μνημονίων έναν λαό που πίστεψε απερίσκεπτα σε λαοπλάνους «ηγέτες» και ακολούθησε αμέριμνος το τραγούδι της κολακείας από τις πολιτικές σειρήνες της ναρκισσιστικής καταναλωτικής ευκολίας....

Στο δίλημμα των δύο φυλακισμένων, η επιλογή του συμφέροντος του ενός δηλαδή η πλήρης απελευθέρωση, που είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους του με τίμημα την προδοσία του πρώην συντρόφου του που αντίστοιχα επιφέρει την μεγιστοποίηση αντίστοιχα της ποινής του, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα ανάδειξης της ανθρώπινης απληστίας. Αντί για την συνεργασία, δηλαδή τη σιωπή, που θα επέφερε την μικρότερη ποινή και για τους δύο, διαλέγει ο καθένας τη προδοσία που ουσιαστικά καταδικάζει εσαεί και τους δύο ! Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο…

14.7.12

"Αν είναι έτσι να μην ξαναπατήσουν εδώ!"



ΕΙΠΑΝ:
"Αν νομίζουν (οι Γερμανοί) ότι μπορούν να δείχνουν ασέβεια στην καστοριανή φιλοξενία με αυτόν τον τρόπο, είναι γελασμένοι. Ποιος ήταν τελικά  ο σκοπός της επίσκεψης των Γερμανών; Έχω την εντύπωση ότι ήρθαν εδώ για να μας κουνήσουν το δάχτυλο και να το παίξουν μυαλοπώληδες χωρίς να υπάρχει καμία πρόθεση που να αποδεικνύει φιλικές και επενδυτικές -αναπτυξιακές δράσεις. Αν είναι έτσι να μην ξαναπατήσουν εδώ!"

Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδης
δήμαρχος Καστοριάς


Φέρεται να δήλωσε σε τοπικό blog  μετά την κυκλοφορία της ΟΔΟΥ με το ρεπορτάζ της Frankfurter Allgemeine Zeitung. (Λόγω των άμεσων αντιδράσεων που σημειώθηκαν άρον-άρον, άλλαξαν το περιεχόμενο της έμμεσης δήλωσης του δημάρχου)



Σχετικά κείμενα:

Frankfurter Allgemeine Zeitung



"...το άρθρο της έγκριτης γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung , δημοσιεύεται αυτούσιο -στην ελληνική- στις εσωτερικές σελίδες του σημερινού φύλλου της ΟΔΟΥ. Ο αναγνώστης που το προώθησε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, παραδέχεται ότι περιλαμβάνει στοιχεία που πρέπει να προσεγγισθούν με νηφαλιότητα από τον Έλληνα και ιδιαίτερα τον αναγνώστη της περιοχής Καστοριάς. Είναι ωστόσο δυνατόν -κατά την άποψη του - κάποια άλλα σημεία του ρεπορτάζ να εξοργίσουν για το αλαζονικό και ειρωνικό ύφος του αρθογράφου...


Στην πραγματικότητα το άρθρο του γερμανού δημοσιογράφου δεν δικαιολογεί οργή και αγανάκτηση. Για τον πολύ απλό λόγο, ότι καλώς ή κακώς τα όσα αναφέρει για την πόλη και την λίμνη της Καστοριάς καθώς και για τα προβλήματα είναι γεγονότα αληθινά. 

Ο αναγνώστης, εφ’ όσον δεν διακατέχεται από εμμονές και προκατάληψη, θα διαπιστώσει αντίθετα, ότι το ρεπορτάζ παρουσιάζει με ρεαλισμό και αντικειμενικότητα, αλλά και με μετριοπάθεια την (ακόμη χειρότερη) κατάσταση... "

ΟΔΟΣ Πέμπτη 12.7.2012 | αρ. φυλ. 650

13.7.12

ΟΔΟΣ: Η μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης

ΟΔΟΣ 10.5 2012 |  641

Οι κάλπες της π. Κυριακής 6 Μαΐου έδωσαν συντριπτικό αποτέλεσμα, που ισοδυναμεί με δυνατή γροθιά σε πληγωμένο στομάχι. Οι συνέπειες για την θέση της Ελλάδος στον μεταπολεμικό γεωστρατηγικό χάρτη και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευροζώνη, μπορεί να αποδειχθούν στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, μοιραίες. Προκάλεσαν όμως και σοβαρές ανακατα- τάξεις στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, πιο προωθημένες ίσως ακόμη και απ’ όσες κατέγραφαν οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις.

Χωρίς αμφιβολία οι εκλογές αυτές θα μείνουν στην ελληνική πολιτική ιστορία ως κομβικό γεγονός καθοριστικής σημασίας. Προαναγγέλλει την μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης με τον πιο επώδυνο τρόπο για τα δυο κυρίαρχα έως τώρα αστικά κόμματα. Διαμελίστηκαν Νέα Δημοκρατία και ΠαΣοΚ ώστε τα δεξιά και αριστερά κλιμάκιά τους να εκφραστούν μέσα από άλλους αυτονομημένους κομματικούς οργανισμούς παλιούς ή νέους (Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΣυΡιζΑ κλπ). Ταυτόχρονα ωθούν τα κομμάτια που απέμειναν σε de facto συνεργασία. Αρχικά με την μορφή του συνασπισμού ή συγκυβέρνησης ανεξάρτητων κομμάτων, και σε επόμενο χρονικό σημείο με την σύσταση ενός νέου κομματικού οργανισμού. Η εξέλιξη αυτή είναι θεμιτή και από χρόνια αναμενόμενη.

Το βέβαιο είναι ότι ήδη από την Δευτέρα ξεκίνησε μια περίοδος ρευστότητας και εσωστρέφειας με άγνωστο χρονοδιάγραμμα λήξης.

12.7.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Με αφορμή την επιστολή του κ. Αντιπεριφερειάρχη και τις δικές σας θέσεις με τίτλο «Φράγμα» (ΟΔΟΣ 12/4/2012, σελ. 6) επιτρέψτε μου να καταθέσω και τη δική μου άποψη, όπως προκύπτει από την ενασχόλησή μου με τα θέματα της Τοπικής Ανάπτυξης για τα οποία έχω συγγράψει 3 τίτλους βιβλίων (Τοπική Ανάπτυξη, Αειφορική Ανάπτυξη της Ελληνικής Υπαίθρου και Κοινωνιολογία της Ανάπτυξης) και δεκάδες άλλα άρθρα, επιστημονικές εργασίες και μελέτες στα τελευταία 30 χρόνια κατά τα οποία ασχολούμαι με τα θέματα της ανάπτυξης.

Να επισημάνω ότι η καταγωγή μου είναι από το Δήμο Νεστορίου για όσους θα ήθελαν να το επικαλεστούν σε αυτήν την εποχή της μεγάλης καχυποψίας για κίνητρα και συμφέροντα, αλλά να προσθέσω ότι στις τελευταίες Δημοτικές εκλογές υποστήριξα φανερά τον αντίπαλο του σημερινού Δημάρχου Νεστορίου και όπως πολύ καλά γνωρίζετε άσκησα κριτική και για τον κ. Πρόεδρο της απελθούσας Βουλής. Είμαι από αυτούς που πολιτεύονται με ειλικρίνεια και δεν συμμετέχουν σε δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης για να εξωραΐσω τα γνωστά κυκλώματα που μεσουρανούν στον τόπο μας και μας έφεραν σε αυτήν τη δεινή θέση.

Η επιστημονική άποψη και πρακτική που ακολουθείται σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες είναι: «τα οφέλη από την αξιοποίηση τοπικών πλουτοπαραγωγικών πόρων πρέπει να τα καρπώνεται ο πληθυσμός που κατοικεί κοντύτερα στα υπό εκτέλεση έργα». Συνεπώς η τροπολογία κακώς δεν έγινε δεκτή.

11.7.12

ΟΔΟΣ: Μεροληπτικές συμπεριφορές

Ο Δήμος Καστοριάς, οφείλει στοιχειωδώς να μεταχειρίζεται με ισότητα τους δημότες του


Τουλάχιστον άνιση και μεροληπτική – αν όχι απλά πελατειακή και επομένως σκανδαλώδης, ίσως (και μη νόμιμη) είναι η μεταχείριση που επιφυλάσσει η δημοτική ανώνυμη εταιρεία «Μακεδνός ΑΕ» (με το αινιγματικό αντικείμενο: λατομικές-τουριστικές επιχειρήσεις) σε ομάδα δημοτών και συγκεκριμένα στους κατοίκους του τέως Δήμου Μακεδνών.

Η λατομική αυτή επιχείρηση, βρέθηκε να εκμεταλλεύεται και το δημοτικό πλοιάριο «Ολυμπία». Αν και ως εταιρεία έχει δική της προσωπικότητα, ωστόσο υπάγεται στον Δήμο Καστοριάς, και επομένως ανήκει σε όλους τους δημότες Καστοριάς.

Πιο συγκεκριμένα, όπως καταγγέλθηκε στην ΟΔΟ και έγινε ευρύτερα γνωστό από μια διαφημιστική ανακοίνωση, κατ’ εξαίρεση, μόνο οι κάτοικοι του τέως Δήμου Μακεδνών θα μπορούν να επιβιβάζονται και ταξιδεύουν από το Μαυροχώρι στην Καστοριά και αντίθετα χωρίς καμμιά οικονομική επιβάρυνσή τους, δηλαδή δωρεάν και χωρίς ναύλο με το πλοιάριο στα δρομολόγια της Κυριακής.

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Ο λόγος για το φάρμακο

Ο όρος γενόσημα «είναι κρυπτικός … και καταλήγει στο να είναι σκοτεινός, ακατάληπτος και παροδηγητικός. Να διερωτώνται και να ρωτούν όλοι τι σημαίνει... Είναι προτιμότερο να ονομαστούν: ομοιοδραστικ. Θα μπορούσαν επίσης να ονομαστούν παράγωγα ή ακόμη και αντιτυπικά. Ο,τιδήποτε εκτός από το ακατάληπτο και παροδηγητικό γενόσημα!
Γιώργος Μπαμπινιώτης

Φάρμακο: Ουσία που χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς, για την αποκατάσταση της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού ή για προφύλαξη από νόσους, φαρμακευτικό προϊόν, γιατρικό.
«ΠΑΠΥΡΟΣ», ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ


 Μεγάλη κουβέντα, πολύ λόγος, τον τελευταίο καιρό για το γενόσημο φάρμακο.
 Άπειρα άρθρα, που δεν καθιστούν σαφές το πρόβλημα, γιατί έχουν έλλειψη γνώσεων, κρύβουν ημιμάθεια, καταβάλουν προσπάθεια να μην πούνε αυτά που πρέπει, θέλουν να κρύψουν κάτι, αλλά κυρίως θέλουν να προκαλέσουν δέος με τις ειδικές λέξεις τους.
 «Aκούστηκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα όροι όπως βιοϊσοδυναμία ή βιοδιαθεσιμότητα. που για να τους διδάξουμε στους φοιτητές χρειαζόμαστε τουλάχιστον δυο βδομάδες. Νομίζετε ότι έτσι βοηθάμε τους τηλεθεατές ή τους δημιουργούμε μεγαλύτερη σύγχυση (1);»
Στην καπιταλιστική γλώσσα της Αγοράς, το φάρμακο είναι «κοινωνικό αγαθό», στο μέτρο που ενσωματώνει εμπορικό κέρδος, το ποσοστό του οποίου είναι μεγάλο και καρπούνται οι φαρμακευτικές εταιρείες.

10.7.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν


Κύριε διευθυντά,

Θα ήθελα να καταγγείλω το παρακάτω συμβάν καθημερινής τρέλας που συνέβη στη μικρή μας πόλη.

Την Δευτέρα 4/6/2012 γύρω στις δέκα και μισή το βράδυ, οι θαμώνες της πλατείας Ντολτσό – μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά – αντίκρισαν ένα θέαμα παράξενο και συνάμα επικίνδυνο για τα μικρά παιδιά και αναμφιβόλως άκρως παράνομο, καθώς δεν υπήρξε ειδοποίηση για τους πολίτες.

Συγκεκριμένα, ομάδα μοτοσυκλετιστών και οδηγών παλαιών οχημάτων, εισέβαλλαν στην πλατεία, και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων, στάθμευσαν ανενόχλητοι.

Πληροφορηθήκαμε ότι είχε δοθεί σχετική άδεια από την αστυνομία! Ωστόσο όταν ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά η αστυνομία, η απάντηση ήταν ότι το συμβάν θα διευρυνθεί άμεσα, πλην όμως δεν διερευνήθηκε.

Και απομένουν τα ερωτήματα: με τι κριτήρια δίνεται άδεια για στάθμευση σε μια πλατεία όπου παίζουν τα παιδιά, και ακόμη, τί είδους εκδήλωση ήταν αυτή για να δοθεί ειδική άδεια στάθμευσης σε ένα χώρο αναψυχής; Και τέλος, αν υπήρξε άδεια, γιατί δεν προηγήθηκε επίσημη ενημέρωση των πολιτών και ακόμη ειδική σήμανση στο χώρο και παρουσία εκπροσώπου της τροχαίας;

Με εκτίμηση,
Ένας αναγνώστης


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 645 


Σημείωση
H ΟΔΟΣ κοινοποίησε την επιστολή του αναγνώστη στην Αστυνομική Διεύθυνση Καστοριάς.

Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]

Ανεύθυνοι και ευθυνόφοβοι

Κάποτε είχα ακούσει τον Μίμη Ανδρουλάκη να λέει ότι: «….αν ο ελληνικός λαός έδινε πλειοψηφία στο ΚΚΕ να κυβερνήσει, δεν θα δεχόταν, καταγγέλλοντας συνάμα ότι, η πλειοψηφία αυτή είναι προβοκάτσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος….». Σκέφθηκα ότι αυτό είναι υπερβολή. Αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις η αμφισβήτησή μου αυτή εξέλιπε, εξαιτίας της στάσης που κράτησε η ηγεσία του ΚΚΕ πριν και μετά τις εκλογές. Εκτός αυτού φυσικά ένα άλλος συγγενικός του χώρος, η ηγεσία του ΣυΡιζΑ που εκλιπαρούσε την ηγεσία του ΚΚΕ να σχηματίσουν κυβέρνηση της αριστεράς, αρνείται να αναλάβει ευθύνες παρά τις εκλύσεις της ΔημΑρ.
Πάντως αυτά που ακούγονται και διαδραματίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα από όλους σχεδόν τους πολιτικούς και κυρίως αυτούς του ΣυΡιζΑ είναι να λυπάται κανείς και να εξοργίζεται συνάμα. Οι άνθρωποι καβάλησαν το καλάμι με ένα ποσοστό της τάξης του 17 περίπου τοις εκατό. Δηλαδή πώς θα συμπεριφέρονταν αν έπαιρναν μεγαλύτερα ποσοστά και ήταν πρώτο κόμμα;

9.7.12

ΗΛΙΑ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Εκλογών απόηχοι

Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, πραγματικά ιδιαίτερα κρίσιμες, έχουν ξεκινήσει, με την πρώτη να έχει ήδη σχεδόν τελειώσει, αφήνοντας ηθελημένα ή όχι πάνω από δύο εκατομμύρια συμπολίτες μας, χωρίς δυνατότητα εκπροσώπησης και άρα «βούλησης» στο κοινοβούλιο της χώρας μας. Στο άγονο, εδώ και χρόνια, πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας, με υποψίες ξεφτισμένης γυαλάδας, ο εκλογικός νόμος Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου, μα και παλαιοτέρων, ανασκάπτει τα ερείπια των ιδεολογικών μας, εδώ, αναζητήσεων, επιβάλλοντας μια πένθιμη αποστασιοποίηση.
Η λαϊκή ετυμηγορία σαν παγωμένος αέρας, διαπερνά ακόμη και τις στιγμές της πιο ξεκαρδιστικής σάτιρας. Η παρασιτική δύναμη της φαντασίας και η ολοκληρωτική άγνοια, με την πνευματική ανησυχία και λύπη, αναστατώνουν τα πάντα, με τις αναρχικές φάρσες, ξυπνώντας μέσα στους ανθρώπους, τον χειρότερο εαυτό τους.
Οι άνθρωποι εξευτελίζονται και τα φουσκωμένα μυστικά, μοιάζουν σαν χοντρά μάγουλα πολίτισσας, ενώ από τα μικρά μάτια της κόρης, πετούν μικρές φλογίτσες, σαν να λένε: « Πού ξανακούστηκε τέτοιο πράγμα! Τρομερή απάτη».

8.7.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Έγλημα και τιμωρία

ΟΔΟΣ 10.5.2012 / 641

Η πολιτική τάξη επιδεικνύει μια αλαζονική αλλοτρίωση κι έναν ανάλγητο κυνισμό μέσα στην κρίση, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει την κοινωνία ως το μείζονα εχθρό της. Βαθαίνοντας με τις επιλογές της την περαιτέρω καταστροφή, καλλιεργεί την απόγνωση, χωρίς να δείχνει καμιά διάθεση να αλλάξει η ίδια και οι πολιτικές της στο παραμικρό.
 καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης

Το έγκλημα είναι σαφές. Εκτυλίσσεται εδώ και δυόμιση χρόνια σε βάρος ενός λαού. Θύτες οι Ευρωπαίοι δανειστές της χώρας, συνεπικουρούντων των ντόπιων εντεταλμένων τους. Δεν ξέρω αν ήταν προμελετημένο και προδιαγεγραμμένο, σίγουρα όμως είναι ειδεχθές. Διότι ποιο άλλο χαρακτηρισμό εκτός από αυτόν του εγκλήματος, μπορείς να αποδόσεις σε μια πολιτική που τα δυόμιση τελευταία χρόνια οδηγεί μια κοινωνία σε καθίζηση; Με το πρόσχημα της δημοσιονομικής προσαρμογής και το εφεύρημα της εσωτερικής υποτίμησης, έχουν χαθεί εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, ενώ εκατομμύρια πολίτες έχουν δει τη ζωή τους να ισοπεδώνεται βίαια, την ίδια ώρα που το σύστημα υγείας βρίσκεται στον αέρα και στο ασφαλιστικό έχει τεθεί ωρολογιακή βόμβα. Και παρ’ όλα αυτά οι οικονομικοί δείκτες της χώρας δεν βελτιώνονται: η οικονομία βυθίζεται σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, χωρίς προοπτική για το μέλλον. Για όλα αυτά ο όρος «έγκλημα» και μάλιστα σε βαθμό «κακουργήματος» ηχεί μάλλον επιεικής.

Όμως τα εγκλήματα αυτού του είδους δεν τιμωρούνται βεβαίως από τα τακτικά δικαστήρια, εφόσον τουλάχιστον αφορούν μονάχα σε πολιτικές επιλογές. Τιμωρούνται όμως από το λαό. Αμείλικτα, χωρίς δυνατότητα ενδίκων μέσων και χωρίς ευεργετήματα αναστολών.
Και ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 τιμώρησε αυστηρά τα κόμματα που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες και με τις πολιτικές επιλογές και πρακτικές τους οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό σημείο. Περισσότερο όμως η τιμωρία αφορούσε στις πολιτικές τους επιλογές μετά το 2009. Η υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης με τους συγκεκριμένους όρους, η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και η υποδούλωση της χώρας στο Βερολίνο με επιλογή του πολιτικού συστήματος δεν μπορούσε να παραμείνει δίχως τιμωρία.

7.7.12

ΟΔΟΣ: Οι λάθος Έλληνες


ΟΔΟΣ 640 / 3.5.2012

Στις παραμονές των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009 για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν ήταν ακόμη αντιληπτή η έκταση των κινδύνων που αντιμετώπιζε η χώρα. Αν δεν έπλεαν σε πελάγη ευδαιμονίας φυσικά. Είχαν φροντίσει γι’ αυτό, οι προηγούμενες -κατηγορηματικές- διαβεβαιώσεις της τότε κυβέρνησης του κ. Κ. Καραμανλή ότι η ελληνική οικονομία δεν κινδύνευε από την παγκόσμια οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει ήδη από το 2008 (τουλάχιστον), επειδή ήταν… «θωρακισμένη». Αλλά προπαντός (και) οι περίπου αχαλίνωτες προεκλογικές υποσχέσεις του τότε προέδρου του ΠαΣοΚ (και κατοπινού πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου), οι οποίες καταχωρήθηκαν πλέον στην πολιτική ιστορία με την περίφημη ρήση «λεφτά υπάρχουν».

Μέχρι και στην Καστοριά που έβλεπε την ευκαιρία της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να δύει με μια ακόμη χαμένη 5 ετία -στην διάρκεια της δεν έγινε τίποτε για την πόλη- παρακολουθούσαν με την στωϊκή αυτοπεποίθηση του κατ’ επάγγελμα looser την διαδικασία της θριαμβευτικής παλινόρθωσης της δυναστείας των Παπανδρέου (και στην συνέχεια διοργάνωναν επανωτές τιμητικές διακρίσεις για τον νέο Πρόεδρο της Βουλής). Με επακόλουθο η αδιαφορία ή και η ανικανότητα, να αποκτήσουν στο εξής ιδεολογικό περίβλημα: την οικονομική κρίση. Κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) για την πόλη της Καστοριάς βεβαίως. Διότι γι’ αλλού όλο και κάπως ξετρυπώνουν «ψίχουλα» για έργα.

6.7.12

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: 2012: Διπλό «χρυσό Ιωβηλαίο»



Ζούμε τη ζωή μας
βλέποντας υποχρεωτικά μπροστά
αλλά την κατανοούμε
κοιτάζοντας προς τα πίσω...

(Κίρκεγκορ)

Διπλό χρυσό Ιωβηλαίο αποτελούν φέτος για μένα δύο σημαντικές επέτειοι : πρώτα, η συμπλήρωση 50 χρόνων από εκείνη τη καλοκαιρινή μέρα του 1962 που κατέβηκαν για τελευταία φορά τα σκαλιά του Γυμνασίου Καστοριάς οι 43 απόφοιτοι της χρονιάς . Tαυτόχρονα, εμπεριείχε ήδη το 1962 το χρυσό ιωβηλαίο των 50 χρόνων (1912-1962) ελεύθερης Καστοριάς. Δεν έχω ακριβή ανάμνηση πώς κι αν γιορτάστηκε γιατί ήδη είχα φύγει. Καθώς τον χρόνο που ξεκίνησε δηλαδή το 2012, αντίστοιχα συμπληρώνονται τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Μακεδονίας –Θράκης και ιδιαίτερα της Καστοριάς, γράφονται αυτές οι γραμμές έξω από κάθε διάθεση τυπολατρίας ή βερμπαλισμού αλλά με ουσιαστική πεποίθηση ότι τέτοια επέτειος συνιστά πραγματική γιορτή νοσταλγικής θύμησης ελπίζω για πολλούς, όχι μόνο για μένα. Πρώτα, για να μη ξεχνάμε τις ζωντανές αλήθειες της ιστορίας και της αυτογνωσίας, μέσα από τις βιωμένες ζωές της καθημερινότητας και της καλύτερης δυνατής παράδοσης του τόπου μας. Κύριως όμως, για να μεταλαμπαδεύεται στο παρόν, ίσως για το μέλλον, όποια γνώση ή και γνώμη προέρχεται από αυτόπτες μάρτυρες για έργα και ημέρες του παρελθόντος σαν λιθαράκι στο κτίσιμο της ιστορικής αλήθειας. Ένα νήμα συνέχειας σαν άϋλη γέφυρα που μικραίνει το χάσμα των γενεών, ή σαν ψηφίδες κάποιας άδολης προσθήκης στη συλλογική μνήμη, προσφορά στην κριτική ικανότητα των νεώτερων και ίσως ως συμβουλή αλληλέγγυας ενημέρωσης. Προ παντός όμως φόρος τιμής σε ό,τι μας μάθανε οι προγεννήτορες και φτάσαμε να μάθουμε με εύκολο ή δύσκολο τρόπο για τους εαυτούς μας και τη ζωή...

Αυτόν τον αιώνα που διαλέγω με νοσταλγία και υπερηφάνεια να αποτελέσει αυστηρά προσωπικό αυτοβιογραφικό διπλό χρυσό ιωβηλαίο και θα προσπαθήσω να γιορτάσω με τον τρόπο μου, ξαναπλέκοντας τη μικρή μου ιστορία μέσα από αναμνήσεις, στοιχεία ή στιγμιότυπα που αφορούν στα πρόσωπα και στις ζωές της μάλλον μεγάλης οικογένειάς μου στα χρόνια μεταξύ 1912-1962. Αναμνήσεις, που θα μπορούσαν να είναι γνώριμες ή αντιπροσωπευτικά οικείες για πολλούς συντοπίτες. Παράλληλα και σαν συμμετοχή στην επέτειο, επιχειρώ μια εντελώς επιλεκτική αναφορά των ιδιαίτερων εμπειριών, γεγονότων, σκέψεων, συναισθημάτων που έζησα και πιθανόν μοιράζομαι με άλλους από τη γενιά μου, από το 1962 μέχρι σήμερα. Ένα οδοιπορικό στιγμών και σχόλια σκέψεων, για το σημαντικό δεύτερο μισό αυτής της τόσο κρίσιμης ελληνικής εκατοεντηρίδας που συνιστά την δική μου επέτειο 50ετίας και που σημαίνει πολλά για μένα, χωρίς καμμιά φιλοδοξία ιστορικότητας, χωρίς έπαρ-ση, αλλά με το χέρι στη καρδιά…

3.7.12

ΟΔΟΣ: «Δυτικότροπα»

.
Ο Καστοριανός Δ. Χατζής με το γλυπτό του Thermopylae, προφανώς τελεί υπό διωγμό κι αυτός μαζί με τον Λ. Σαμαρά κ.ά., καθ’ ότι «κρειττότερον έστιν ειδέναι εν μέση τη Πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων...»


ΕΙΠΑΝ:
 «Κάθε φορά που περνάω μπροστά από τον «Αρλεκίνο» με πιάνουν τα νεύρα. Στην είσοδο της πόλης μας, σε κεντρικότατο σημείο, αντί να υπάρχει το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έχουμε τον «Αρλεκίνο». Ως Καστοριανή και ως Μακεδόνισσα απαιτώ να αντικατασταθεί ο «Αρλεκίνος» με το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τον «Αρλεκίνο» ας τον τοποθετήσετε αλλού κύριε δήμαρχε με τις φαεινές ιδέες σας…».


 Η ΟΔΟΣ κατά τους μήνες που μεσολάβησαν από την αποδοχή της δωρεάς, υποστήριξε συστηματικά την ιδέα τοποθέτησης του γλυπτού Αρλεκίνου στην περιοχή του παλιού κέντρου της πόλης. Για σημειολογικούς κυρίως λόγους (σχέση της Καστοριάς με το καρναβάλι) αλλά και για την συσχέτιση των βυζαντινών μνημείων της αρχαίας και μεσαιωνικής πόλης με το σπουδαίο γλυπτό της δωρήτριας Vassiliki. Τελικά το γλυπτό στήθηκε στην συμβολή της Λ. Κύκνων με την Μ. Αλεξάνδρου απέναντι σχεδόν από το διοικητήριο. Η ΟΔΟΣ εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι το σημείο αυτό δεν είναι το καλύτερο, αλλά είναι προφανές ότι αυτοί που αποφάσισαν πίστευαν ότι παραχωρούν στο καλλιτεχνικό έργο, θέση «φιλέτο».

Ωστόσο έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η θέση που τοποθετήθηκε εκτός από διαφωνίες προκαλεί ακόμη και «νεύρα» (sic) σε μαχητική δημοτική σύμβουλο της μείζονος μειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου, όχι κάπου-κάπου, αλλά όπως η ίδια ισχυρίζεται και παραδέχεται, κάθε φορά που διέρχεται από το σημείο εκείνο. Μάλιστα σε μια ένδειξη καλλιτεχνικού πατριωτισμού, δεν εγκαλεί απλώς τον δήμαρχο για τις «φαεινές» του ιδέες, αλλά απαιτεί την μεταφορά του Αρλεκίνου και την αντικατάστασή του από άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διευκρινίζοντας ότι η απαίτησή της απορρέει από την διττή της ιδιότητα: της Καστοριανής και της Μακεδόνισσας. Αυτά αναρτήθηκαν σε ενημερωτικό τοπικό blog:

2.7.12

Καλοκαίρι


Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]
Μετά τις εκλογές αρχίζει το δράμα
και η οδύσσεια, ή μια άλλη εποχή;


Όταν θέλει κανείς να είναι ενημερωμένος πολίτης και να ψηφίσει ανάλογα, πρέπει να ακούει με προσοχή όλα τα διαφημιστικά μηνύματα των κομμάτων που χαρακτηρίζονται ως πολιτική διαφήμιση όσο βλακώδη ανιαρά τετριμμένα, αληθινά ή υποκριτικά ακούγονται ή είναι. Φυσικά μέσα στο ορυμαγδό αυτόν των μηνυμάτων, υπάρχουν και κάποια που σε εντυπωσιάζουν και είναι άξια σχολιασμού.

Έτσι λοιπόν κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση έπεσα στην πολιτική διαφήμιση του κόμματος του Λεβέντη την Ένωση Κεντρώων. Μόλις τελείωσε εντυπωσιάσθηκα από τον προφητικό του λόγο και είπα μέσα μου. ‘’Λεβέντης ο Λεβέντης’’. Βλέπω στην ολιγόλεπτη αυτή διαφήμιση το Λεβέντη, ήδη από τις αρχές του 1990 να προαναγγέλλει φυσικά την επερχόμενη οικονομική κρίση, καταγγέλλοντας τόσο τον Μητσοτάκη όσο και τον Παπανδρέου στην συνέχεια δε να ‘’προφητεύει’’ την δήλωση του Πάγκαλου ότι ‘’μαζί τα φάγαμε’’. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να σε παραπλανήσει μια επαγγελματικά δημιουργημένη εικόνα, αλλά αυτά που είπε ο Πάγκαλος τα προέβλεψε με ακρίβεια ο Λεβέντης. Τα συμπεράσματα δικά σας. Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι από μικρόν ή τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Φυσικά ο Λεβέντης ούτε μικρό παιδί ήταν ούτε τρελλός ήταν, μολονότι πολλοί τον θεωρούσαμε ως κάτι παρόμοιο των δύο προαναφερθέντων χαρακτηρισμών.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να αποδειχθεί ότι οι λογικοί οι ώριμοι οι έμπειροι πολιτικοί ήταν όχι μόνο ανεπαρκείς, αλλά επικίνδυνοι ανίκανοι υποκριτές αλλά και αρκετά λαμόγια όπως διαπιστώθηκε κάπως αργά, έστω και με την βούλα της δικαιοσύνης. Φυσικά τις παραπάνω ‘’προφητικές’’ διαπιστώσεις δεν τις έκανε μόνο ο Λεβέντης, υπάρχουν και άλλοι που έγραφαν και έλεγαν για τα επερχόμενα δεινά, αλλά τους θεωρούσε η πλειοψηφία της ‘’ωχδερφικής’’ κοινωνίας μας, ως αιρετικούς ακραίους ή υπερβολικούς.

1.7.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Γροθιά στο μνημόνιο


ΟΔΟΣ: 640 / 3.5.2012. 
Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει ο λαός ένα νέο εμφύλιο ήταν ν’ ακουστεί σ’ Ανατολή και Δύση στεντόρεια η διαμαρτυρία του. Μια διεφθαρμένη, βασικά ξενόδουλη άρχουσα κάστα βίαζε ξετσίπωτα την εκφρασμένη θέληση του να κυβερνηθεί επιτέλους δημοκρατικά, πάσχιζε μ' όλους τους σκοτεινούς μηχανισμούς της να κρατήσει αυτό τον τόπο εκατό χρόνια πίσω, στον απολυταρχισμό και την ξενοκρατία…

Στρατής Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη

Το πρώτο Μνημόνιο δεν ήρθε βεβαίως να σώσει τη χώρα. Το ήξεραν πολύ καλά τόσο αυτοί που το συνέταξαν, όσο και αυτοί που το ψήφισαν. Άστοχοι χειρισμοί του τότε πρωθυπουργεύοντος εξέθεσαν ανεπανόρθωτα διεθνώς την Ελλάδα, προκαλώντας δανειακά και οικονομικά αδιέξοδα. Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξουν εάν υπήρχε προκαθορισμένο σχέδιο υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς υποτέλειας, όταν με παχιά ψέμματα το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009. Στο ερώτημα του εάν υπήρχε τότε άλλος δρόμος, καθώς η πίεση σε βάρος της χώρας προχωρά, γίνεται ολοένα και εμφανέστερο ότι αν η Ελλάδα είχε φύγει από τη ζώνη του Ευρώ την άνοιξη του 2010, σήμερα θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση και οι πολίτες της θα υπέφεραν λιγότερα δεινά. Και οπωσδήποτε θα υπήρχε μια ελπίδα στον ορίζοντα. Ενώ τώρα δεν υπάρχει ελπίδα. Αλλά μια τέτοια «έξοδος» προϋπέθετε ηγέτες με εμβέλεια και θέληση, κι αυτοί οι ηγέτες δεν υπήρχαν. Τα κότσια και το τσαγανό απουσιάζουν παντελώς και διαχρονικά από τους κυβερνώντες τη χώρα.
Στόχος του πρώτου μνημονίου ήταν να κάνει την αρχή, ώστε μια μια οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας να ακολουθήσουν τη μοίρα της Ελλάδας. Η χώρα έγινε οικονομικό πειραματόζωο με τη συναίνεση δυστυχώς εκείνων που την κυβερνούσαν…

Το δεύτερο Μνημόνιο ήρθε αναπόφευκτα ως «παιδί» του πρώτου, να δέσει χειροπόδαρα τη χώρα. Ούτε αυτό βεβαίως στόχευε να σώσει τη χώρα. Εκείνοι που υπέγραψαν το πρώτο Μνημόνιο, ήξεραν πολύ καλά όταν το υπέγραφαν, ότι αυτό θα αποτύχει και θα χρειαστεί δεύτερο. Όπως και αυτοί που υπέγραψαν το δεύτερο. Γι’ αυτό όλοι τους προετοιμάζουν ήδη το τρίτο Μνημόνιο… Το δεύτερο αυτό Μνημόνιο έπρεπε να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας και αυτό ακριβώς έγινε. Έπρεπε να εισάγει το χρέος μας στο ξένο δίκαιο, ώστε να μη μπορούμε στη συνέχεια, όταν θα πυκνώσουν τα αδιέξοδα, να προβούμε σε μονομερή διαγραφή του ή μετατροπή του στο εθνικό νόμισμα. Το δεύτερο Μνημόνιο δηλαδή στόχευε στο να οπλίσει τα χέρια των δανειστών με όπλα κατάλληλα, ώστε να πετύχουν τον καθολικό εναγκαλισμό και υποταγή της Ελλάδας. Εκείνο που κάποτε δεν πέτυχαν με τα τάνκς, τις εκτελέσεις και τις ομηρίες, το πέτυχαν σήμερα με την πέννα, όπως σοφά μου είπε ένας φίλος εκπαιδευτικός. Και δυστυχώς αυτή την πέννα την κράτησαν και ελληνικά χέρια…
Στην πραγματικότητα το μόνο που εγγυάται η συνέχιση της πολιτικής που ακολουθεί η χώρα, είναι ο εργασιακός μεσαίωνας και η καταβολή συνταξιοδοτικών επιδομάτων υπό αίρεση, την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει εισέλθει σε μια σήραγγα διαρκούς έκπτωσης και οικονομικής εξαθλίωσης.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ