Για τον Προοδευτικό Σύλλογο
Κυριών Καστοριάς (1)
Το 1910 στην Κοπεγχάγη της Δανίας μία γυναίκα, η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, πρότεινε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». «Για να εκφράσουμε» είπε «την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.»
Δυο χρόνια μετά, στις 11 Νοεμβρίου του 1912, στην Καστοριά της Μακεδονίας όχι μία ούτε δύο, αλλά πολλές γυναίκες ανασκουμπώθηκαν για μιαν εξαιρετική στιγμή∙ για την υποδοχή της Ελευθερίας που άργησε τόσο να έρθει στον τόπο τους και τόπο μας∙ που έκανε 5 ολόκληρους αιώνες, 527 ολόκληρα χρόνια για την ακρίβεια, να επιστρέψει…
Ανασκουμπώθηκαν, λοιπόν, και έπιασαν δουλειά. Βλέπετε, μόλις ήρθε το πολυπόθητο «άγγελμα πως μπήκε ο στρατός με τον Άρτη, λευτερώθηκε η Καστοριά, όπου να ‘ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες». Σταυροκοπιούνται οι Καστοριανές και τι κάνουν: Ανοίγουν τα μπαούλα τους και βγάζουν τα νυφιάτικα τα φουστάνια τους, όσες είχαν σε γαλάζιο χρώμα –δε φορούσαν τα λευκά οι γυναίκες τότε- πιάνουν και τα κόβουν (όσες δεν είχαν γαλάζια τα φουστάνια τους ψάχνανε ό,τι μπορούσαν να βρουν) και με τα λευκά πανιά απ’ τα προσκέφαλα, τις λεμάρες, τα ενώνουν και φτιάχνουν στη στιγμή γαλανόλευκες σημαίες. Με το χτύπημα της καμπάνας, όταν άρχισαν να ακούγονται κωδωνοκρουσίες, τι κάνουν; Τις φλοκάτες τις ρίχνουν στα παράθυρα, κόκκινες-χαρμόσυνο γεγονός δηλαδή, κόκκινο- και τις σημαίες πάλι στο παράθυρο, όχι με κοντάρι, έτσι. Στα παραθύρια τις κάρφωσαν και ξεχύθηκαν στους δρόμους - όλοι μαζεύτηκαν εκεί στο δεσπότη- για την υποδοχή της Λευτεριάς που ήρθε επιτέλους και στη δική τους πόλη την τόσο πλούσια σημαιοστολισμένη… (Σ. Ευθυμιάδου «11η Νοεμβρίου 2009», εφ. ΟΔΟΣ, αφήγηση κ. Ελευθερίας Βολιώτη).