28.2.11

ΟΔΟΣ: Για την Καστοριά του αύριο

Για την Καστοριά ο κάθε Ιανουάριος, και πιο ειδικά η περίοδος από τα καρναβάλια και μετά, αποτελεί ανέκαθεν τον χειρότερο μήνα της πόλης. Λίγο η λήξη των εορτών, η πλήξη των καταχρήσεων και η αίσθηση του χειμώνα που κορυφώνεται, λίγο η προσγείωση στην καθημερινότητα και τον ετήσιο κύκλο των επαναλήψεων, πάντως γεγονός είναι ότι στην πόλη κατά τον μήνα αυτό περισσεύουν η εσωστρέφεια και η περισυλλογή. Και μια διάχυτη μελαγχολία, από τις ανείπωτες.

Ειδικά φέτος, με την χώρα από την μια πλευρά να μοιάζει σαν… σκάφος που προσπαθεί να σωθεί ενώ διαπλέει τις Ηράκλειες Στήλες, κοντά στις ακτές σε τρικυμισμένη θάλασσα που λυσσομανά, και τον Δήμο Καστοριάς, από την άλλη πλευρά, διευρυμένο αλλόκοτα και τεχνητά, χωρίς να έχει προηγηθεί σχετική σοβαρή μελέτη της δυνατότητας, και κυρίως των προοπτικών της ενοποίησης των ΟΤΑ, το κλίμα φαίνεται να είναι ακόμη πιο βαρύ.

Ιδίως για όσους έχουν επωμισθεί τις τύχες της Καστοριάς, ως πόλης και ως πρωτεύουσας του Δήμου. Καθ’ όσον μπορεί να ορίσθηκαν οι επτά Αντιδήμαρχοι, τα καθήκοντα των οποίων συνοδεύονται σε μερικές περιπτώσεις από πομπώδεις και μακροσκελείς τίτλους που θυμίζουν υπουργούς, μπορεί να άρχισαν να επανδρώνονται οι επιτροπές και οι φορείς, αλλά σαφές είναι ότι ο Δήμος ακόμη δεν έχει ξεκινήσει την προσαρμογή του.

Και πώς θα ήταν διαφορετικά όταν η κυβέρνηση έρριψε την Ελλάδα στον “Καλλικράτη”, ακόμη πιο ασύντακτα και απροετοίμαστα απ’ ό,τι στο παρελθόν άλλαξε την αυτοδιοικητική δομή της χώρας με τον “Καποδίστρια”. Και μάλιστα αυτή την φορά, το εγχείρημα να συνοδεύεται με παράλληλη κατάργηση της Νομαρχίας. Ενός διοικητικού θεσμού που αποτελούσε σταθερή αναφορά της Ελλάδος από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους έως σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά, η κλεψύδρα του χρόνου που κυλά αντίστροφα, έχει αρχίσει. Και οι απαιτήσεις, όπως και οι ανάγκες είναι δεδομένες και γνωστές.  Έτσι στο εξής για την πόλη της Καστοριάς, από πλευράς Δήμου, θα οφείλεται μια πλήρης και σαφής διάκριση από τους υπόλοιπους οικισμούς, τέως δήμους και τις κοινότητες που απαρτίζουν τον νέο διευρυμένο φορέα. Αυτό επιβάλλουν το δίκαιο αλλά και η απλή λογική. Γι’ αυτό μοιάζει και περίπου αυτονόητο. 

Διότι η Καστοριά, ως πολεοδομικό συγκρότημα, συγκεντρώνει την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Αλλά και των υπηρεσιών, δημοτικών και δημόσιων, αποτελώντας όχι μόνο την μεγαλύτερη πόλη, αλλά και πρωτεύουσα της περιφερειακής  ενότητας στο πλαίσιο της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Επιπλέον η ιστορία της πόλης προσδιορίζει σχεδόν κυρίαρχα την στενή έννοια της Καστοριάς. Απλά μαθηματικά δηλαδή.   

Αυτά τονίζονται διότι στο στάδιο αυτό της ανάληψης των καθηκόντων της νέας δημοτικής αρχής, δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη ούτε και στο επίπεδο των προθέσεων, η πολιτική που θα ακολουθηθεί. Και μάλιστα σε μια περίοδο που οι ανάγκες της πόλης, λόγω της εκτεταμένης εγκατάλειψής της τα προηγούμενα χρόνια, επιστρέφουν επιτακτικά, σχεδόν εφιαλτικά και εναγωνίως απαιτούν λύσεις.

Οι κοκορομαχίες της κοινωνικής πτέρυγας της πόλης που αξιώνει το μονοπώλιο της παραδοσιακότητας και αυθεντικότητας, για τα Καρναβάλια που πέρασαν, και τα «ραγκουτσάρια» του οίστρου τους, δεν μπορούν να απορροφούν την ενεργητικότητα της νέας διοίκησης του Δήμου.
Αντίθετα, οι ιθύνοντες θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα όχι μόνο να ξεκινήσουν να παράγουν έργο, αλλά προηγουμένως να το παρουσιάσουν κιόλας στους δημότες γενικά και τους κατοίκους της πόλης ειδικά.

Διότι εδώ που οδηγήθηκε η κατάσταση, με δρόμους γεμάτους κρατήρες, πεζοδρόμια που αποσαθρώνονται και ξεφλουδίζονται και κοινόχρηστους χώρους σκουπιδαριά, έρμαια της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας, μοιραία θα πρέπει να τεθούν προτεραιότητες. Η υλοποίηση των οποίων πρέπει να ξεκινήσει ταυτόχρονα και συντονισμένα. Ώστε καμμιά απ’ αυτές να μην αποτελεί δικαιολογία καθυστέρησης, ή εγκατάλειψης της άλλης. Πίστωση, τέλος. 

Δεκαπέντε ίσως χρόνια μετά την εγκατάλειψη του Πνευματικού Κέντρου, δέκα (και βάλε) χρόνια μετά την εκκένωση του Ξενία, όσα και από τότε που επινοήθηκε «η ανεπάρκεια η στατική» ώστε να «κοσμεί» δημοτικά κτήρια έως την σκάλα του Σταυρού, και να αποτελεί την φθηνή και αγοραία δικαιολογία της ανικανότητας των διοικούντων. Αλλά και δεκάδες χρόνια, αφ’ ότου ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε το κτήριο του π. νοσοκομείου, με αποτέλεσμα την εκτεταμένη καταστροφή των στοιχείων του, και άλλα τόσα αφ’ ότου τα Τερζάκεια Λουτρά χάσκουν ορθάνοικτα, και ακάθαρτα, τα προβλήματα της πόλης, εξακολουθούν να μην έχουν αρχή.

Μπορεί, βεβαίως, και η κατάσταση της εθνικής οικονομίας να είναι τέτοια, που να μην επιτρέπει αισιοδοξία για ταχύρρυθμα μέτρα και λύσεις. Όλα αυτά όμως, και όσα αναστέλλουν την εφαρμογή και υλοποίηση αποτελεσμάτων, κάποια στιγμή και μάλιστα σύντομα πρέπει να αποκτήσουν τέλος. 

Και αυτό για να συμβεί προϋποθέτει ότι ο νέος Δήμος Καστοριάς και πιο συγκεκριμένα όσοι ασκούν την διοίκηση του δήμου, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες των δημοτικών υποσυνόλων και την μοναδικότητα της πόλης της Καστοριάς, θα αποφασίσουν να σφυρηλατήσουν το προφίλ του. Χωρίς καπελώματα, και χωρίς να ενθαρρύνουν κατακτητικούς στόχους, που ήδη άρχισαν να ψελλίζονται, σε συζητήσεις και πηγαδάκια για την Καστοριά του αύριο. Μια πόλη τολμηρή, ανανεωμένη και δημιουργική...

Διότι από το χθες και τις παραδοσιακότητες, ο κόσμος κυριολεκτικά χόρτασε. Όπως χόρτασε από αριβίστες και ψεύδη.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20.1.2011


27.2.11

ΠΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗ: Τί θα γίνω άμα μεγαλώσω;

H γενιά του μνημονίου, οι σημερινοί έφηβοι δηλαδή, καλούνται να  απαντήσουν σ΄ ένα σημαντικό γι΄ αυτούς ερώτημα, έχοντας δυστυχώς ελλιπή δεδομένα. Οι άγνωστοι είναι περισσότεροι από τις εξισώσεις. Κορεσμός επαγγελμάτων, τελευταία και άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οικονομική κρίση και «Καλλικράτης» σε κάθε τομέα. (Λες και δεν υπήρχαν άλλοι Έλληνες για δυσφήμιση του ονόματός τους). Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής, καθηγητής μου να λέει ότι δεν υπάρχει άλυτη άσκηση. Άνθρωπος τη σκέφτηκε, άνθρωπος μπορεί και να τη λύσει. Και όντως είχε δίκιο. Εδώ όμως τι γίνεται. Ποια είναι η λύση; Ποιος άνθρωπος μπορεί να τη δώσει; Ο ερευνητής-σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού; Οι γονείς; Ή ο  ίδιος ο υποψήφιος;

Ο ερευνητής αξιολογεί σύμφωνα με μια βάση δεδομένων, αναλύει την αγορά εργασίας και ενημερώνει γενικότερα για τη φύση κάθε επαγγέλματος και τις προοπτικές του. Όμως  η βάση δεδομένων, ήταν περισσότερο αξιόπιστη τα προηγούμενα χρόνια. Το σφάλμα ήταν μικρό, λόγω της εγχώριας και  παγκόσμιας οικονομικής  και κοινωνικής σταθερότητας. Τα δεδομένα σήμερα αλλάζουν συνεχώς και με γρήγορους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το σφάλμα. Βέβαια η γνώμη του έχει αξία, διότι με τη συνεχή έρευνα και την κατάρτιση του, έχει σαφώς καλύτερη εικόνα.
Οι γονείς από την άλλη ως  πιο «έμπειροι» των παιδιών και θέλοντας το «καλό» τους, βλέπουν την επαγγελματική αποκατάσταση με διαφορετικά δεδομένα. Η εκτίμηση συνήθως είναι υποκειμένικη. Συχνά είναι επηρεασμένοι από τη δική τους εφηβεία και ενημερωμένοι και αυτοί από την καθημερινότητά  τους. Δυστυχώς καμμιά φορά επικρατεί και η εκπλήρωση των δικών τους προσδοκιών. Έτσι το σφάλμα ενδέχεται να είναι μεγαλύτερο.

Ο ίδιος ο υποψήφιος, ο οποίος τελικά θα πάρει και την τελική απόφαση είναι ο πιο άπειρος, ο πιο μικρός (είσαι μικρός εσύ δεν ξέρεις), ο πιο προβληματισμένος και έχει και να διαβάσει… Στην ηλικία των 17 ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή του, που πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση. Όχι, δεν κρίνεται το μέλλον του με την έννοια μιας πιθανής αποτυχίας ή λάθους επιλογής. Η λύση της  επιλογής του επαγγέλματος είναι μια δύσκολη υπόθεση, που πολλές φορές  βρίσκεται μετά από αρκετά χρόνια. Μετά από αρχικά σωστές ή λανθασμένες επιλογές, ακούγοντας ή όχι τους άλλους.

Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης με αφορμή την παρακολούθηση ημερίδας επαγγελματικού προσανατολισμού. Μέλος της συζήτησης και εγώ, απλώς μεταφέρω την αγωνία, την ανασφάλεια και κυρίως την άγνοια των μαθητών. Τη συζήτηση έκλεισε ένας μαθητής (και όχι εγώ ως μεγαλύτερος) λέγοντας «θα σπουδάσω κάτι που μου αρέσει, θα το κάνω με όρεξη για να πετύχω. Ο καλός επιβιώνει πάντα, παραμερίζοντας κορεσμούς επαγγελμάτων, οικονομικές κρίσεις και νόμους Καλλικράτη.» Τελικά ίσως όσο πιο μικρός και όσο λιγότερα ξέρεις, τόσο το καλύτερο.
(“Η ευτυχία δε βρίσκεται στη γνώση, αλλά στην απόκτηση της γνώσης”.  Έντγκαρ Άλλαν Πόε)

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Των Τριών Ιεραρχών, που γιορτάζουν και οι Δάσκαλοι

 (εκτός από τους μαθητές, τα σχολεία, τα γράμματα, τα βιβλία…)


Ένα βιβλίο γραμμένο από δασκάλα με έναν πολύ τρυφερό τίτλο έγινε ο νέος κρίκος στην αλυσίδα των βιβλίων που όλα τους γεννήθηκαν μες σε σχολεία. Αυτό και μόνο δείχνει, σκέφτηκα αμέσως, πόσο σημαντική είναι η δουλειά μας. Γιατί δε γνωρίζω και πολλές δουλειές που να μπορούν να εμπνεύσουν τόσο, πολλούς επαγγελματίες που η καθημερινότητά τους να έχει τη δύναμη να τους μετατρέπει σε συγγραφείς, πολλά βιβλία που να αφορούν ένα επάγγελμα και να ενδιαφέρουν τόσους πολλούς έξω από το συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο ανθρώπους, αφού…

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Ιστορία Νοστίμου Καστοριάς

ΒΙΒΛΙΟ
Νικ. Α. Κυριακού
Γεώργ. Ε. Μπεροπούλου
Ιστορία Νοστίμου Καστοριάς
Το χωριό του Απολιθωμένου Δάσους
Καστοριά 2009

Το Νόστιμο είναι ένα μικρό χωριό της Καστοριάς, που ανήκει στην περιοχή των Καστανοχωρίων. Απέχει από την Καστοριά, πρωτεύουσα του ομώνυμου Νομού, 26 χλμ. και από την πόλη του Άργους Ορεστικού, που είναι πρωτεύουσα του Δήμου, όπου ανήκει διοικητικά, 14,4 χλμ. Η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος, που θα θελήσει να το επισκεφθεί, είναι Άργος Ορεστικό-Αμμουδάρα (3,8 χλμ) – Ασπροκκλησιά (3,5 χλμ)-Νόστιμο (7,1 χλμ).

24.2.11

ΟΔΟΣ: Οι μεν και οι δε[ν]

Η ανάληψη των καθηκόντων της νέας διοίκησης της ΔΕΥΑΚ, που αποφασίστηκε στο επίσης νέο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς, συνοδεύτηκε από μια σύντομη, αλλά χαρακτηριστική ανακοίνωση του προέδρου της (και δημοτικού συμβούλου) κ. Γεωργίου Πετκανά.  Ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος και σε περασμένη δημοτική περίοδο (ως δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας κ. Δ. Παπουλίδη). 

Η ανακοίνωση υπενθύμισε στους δημότες, τα χρέη της επιχείρησης προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, το ΙΚΑ, το Δημόσιο (ΦΠΑ), αλλά και σε προμηθευτές της, καθώς και τις απαιτήσεις της από δικούς της, οικιακούς ή «θεσμικούς» οφειλέτες, όπως τέως ΟΤΑ.

Η ενέργεια αυτή θυμίζει ευθέως όσα συμβόλιζε και η απογραφή της Εθνικής Οικονομίας το 2004. Την οποία διενήργησε η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και υποτίθεται αποσκοπούσε στην πιστοποίηση (ένα είδος πρωτοκόλλου παράδοσης-παραλαβής) της πραγματικής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.

Κατά πολλούς, ωστόσο, αυτό είναι και το χρονικό σημείο της σταδιακής κατάρρευσης της Ελλάδος. Διότι επικύρωσε με την πιο επίσημη ελληνική βούλα απέναντι σε τρίτους, εταίρους, συμμάχους και δανειστές, ότι την χώρα λυμαίνεται η αχαλίνωτη πολιτική απάτη και ο νεποτισμός.

Τα μεγέθη βεβαίως για την ΔΕΥΑ Καστοριάς, αλλά και τα αίτια των μεγάλων οικονομικών εκκρεμοτήτων, είναι εντελώς (και ευτυχώς) διαφορετικά. Όμως άλλο τόσο είναι γεγονός, πως ορισμένες παθογένειες που βρίσκονται συχνά στο βαθύ παλαιοκομματικό μοντέλο που οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, εντοπίζονται και στην περίπτωση χρεών και απαιτήσεων, της μοναδικής κυριολεκτικά κοινωφελούς δημοτικής επιχείρησης της πόλης, που έχει σαν αποστολή της την υδροδότηση του Δήμου και την διαχείριση του αποχετευτικού δικτύου.

Αλλιώς ...δεν μπορεί να εξηγηθούν, ούτε οι αδικαιολόγητες οφειλές του ΦΠΑ, ούτε το τεράστιο, δυσβάστακτο για τις πλάτες του καστοριανού λαού βασικό χρέος της ΔΕΥΑΚ. Το οποίο άρχισε να δημιουργείται από την ίδρυσή της, πριν το 1980, και αντί χρόνο με τον χρόνο να ελεγχθεί και περιορισθεί, μοιάζει να διογκώνεται αποτελώντας το παθητικό της... Ένα παθητικό που θα την είχε οδηγήσει προ καιρού σε χρεωκοπία, αν η δομή και λειτουργία της ήταν, στ’ αλήθεια (και όχι στα χαρτιά), ιδιωτική υπόθεση. Και αν η ύπαρξή της δεν ήταν περίπου υποχρεωτική, καθ’ όσον δεν νοείται Δήμος χωρίς υδροδότηση, χωρίς υπηρεσίες αποχετεύσεων.

Διότι δεν δικαιολογείται το γεγονός, επί σειρά πολλών τώρα ετών, να πληρώνουν πανάκριβα τα διμηνιαία τέλη ύδρευσης και αποχέτευσης με τους λογαριασμούς οι δημότες -συνδεδεμένοι χρήστες των υπηρεσιών της ΔΕΥΑ Καστοριάς, να μην γίνονται επεκτάσεις και έργα που να εξηγούν κατά κάποιο τρόπο το άνοιγμα των χρεών. Και παρά ταύτα η επιχείρηση να είναι υπερχρεωμένη. Όπως δεν δικαιολογείται καθόλου να έχει σωρευθεί ένα τόσο μεγάλο ποσό απαιτήσεών της από τέως ΟΤΑ. Αφού δεν πλήρωναν, τότε γιατί συνέχιζαν να παρέχουν υπηρεσίες;

Για την εικόνα και την κατάσταση που παρουσίασε η νέα διοίκησή της, ασφαλώς και δεν ευθύνεται παρά μόνο στο μέτρο της θητείας της, η απελθούσα διοίκηση της επιχείρησης. Διότι η ευθύνη είναι αθροιστική, και μοιράζεται μεταξύ όλων των διοικήσεών της από την σύστασή της μέχρι σήμερα.

Όπως στους ίδιους ανήκει και η αποκλειστική ευθύνη για τις σκανδαλώδεις διακρίσεις σε βάρος των καταναλωτών, που είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους και εξακολουθούν να πληρώνουν κανονικά τους λογαριασμούς τους, σε σχέση με τις εκτεταμένες περιοχές και οικισμούς, των οποίων οι κάτοικοι πίνουν νερό εντελώς δωρεάν, με την συνεργασία της ΔΕΥΑΚ και του Δήμου Καστοριάς, όπως κατήγγειλε και κ. Θανάσης Μπατσόπουλος στην  γνωστή τηλεοπτική του εκπομπή του Flash «Ελεύθερος σκοπευτής».

Για την ακρίβεια, το δωρεάν νερό τους, το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι καταναλωτές αφού αυτοί μοιράζονται τελικά τα βάρη.  Με το θέμα εξαίρεσης περιοχών όπως το Κεφαλάρι (και παλαιότερα ο Απόσκεπος) από την υποχρέωση πληρωμής των τελών ύδρευσης και αποχέτευσης, έχει ασχοληθεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν η ΟΔΟΣ.

Αν και πρόκειται περί παραλόγου, το ζήτημα αποτελεί ένα είδος ταμπού για την ΔΕΥΑΚ και κυρίως τον Δήμο Καστοριάς, που αποφεύγει να πάρει επιτέλους τις αναγκαίες και υποχρεωτικές αποφάσεις ώστε να σταματήσει την σκανδαλώδη αυτή διάκριση.

Η οποία έχει την απαράδεκτη και αναχρονιστική δικαιολογία ότι μερικές πηγές του δικτύου ύδρευσης βρίσκονται κάπου εκεί. Μόνο που το «εκεί» υποτίθεται ότι είναι Δήμος Καστοριάς, όσο Δήμος είναι κάθε περιοχή της πόλης.

Ο πραγματικός λόγος, όπως επιβεβαιώνεται από την διαιώνιση της κατάστασης, είναι το γεγονός ότι οι δύο αυτοί οικισμοί, αποτελούν μια σημαντική και καθοριστική δεξαμενή ψήφων στις εκλογές. Διότι όχι μόνο χαρίζουν την διαφορά στους νικητές συμβούλους, αλλά ίσως και να βγάζουν δήμαρχο. Αν όχι από τώρα και στο εξής (λόγω της εκτεταμένης διεύρυνσης του Δήμου Καστοριάς), οπωσδήποτε πάντως αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι σε κάθε άλλη ευνομούμενη πολιτεία η κατάσταση αυτή της ΔΕΥΑΚ, αν δεν προκαλούσε εισαγγελική έρευνα, οπωσδήποτε πάντως θα προκαλούσε τον έλεγχο και την παρέμβαση της δημόσιας διοίκησης... Διότι, μπορεί η αυτοδιοίκηση να είναι αρμόδια για τα του οίκου της, αλλά σε όλες τις κρίσιμες λεπτομέρειες, η εποπτεία της κεντρικής διοίκησης ασκείται απαρέγκλιτα ειδικά σε υπηρεσιακά και οικονομικά ζητήματα που επηρεάζουν την χώρα.

Για τους πολύ απλούς και αυτονόητους λόγους, οι οποίοι στα μάτια και κυρίως στην νυσταγμένη συνείδηση του καθήκοντος ορισμένων, μοιάζει δυστυχώς γρίφος, η νέα διοίκηση της ΔΕΥΑ Καστοριάς, όχι μόνο μπορεί, αλλά και οφείλει να αποφασίσει και να επιβάλλει το αυτονόητο: Να πάψει να αδικεί τους ευσυνείδητους, και να επεκτείνει την επιβολή τελών ύδρευσης, για την αξία του νερού και σε περιοχές που έως τώρα έπιναν το αθώο νερό, στην υγειά των κορόιδων. 

Αν ειδικά στις σημερινές εποχές, που επιχειρείται να τεθούν φραγμοί στην ασυδοσία, μοιάζει δύσκολο το αυτονόητο, τότε περιορίζονται δραστικά οι αισιόδοξες προσδοκίες.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.2.2011


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

23.2.11

ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: ΔΕΥΑΚ και δημότες που δεν πληρώνουν

Αυτό και αν δεν είναι απαράδεκτο φαινόμενο, και απαράδεκτη συγκάλυψη από τις μέχρι τώρα δημοτικές αρχές, για δημότες δημοτικού διαμερίσματος του δήμου Καστοριάς να γίνεται αποδεκτή η άρνησή τους για να μη πληρώνουν, όπως οφείλουν, τα τέλη ύδρευσης και αποχέτευσης, ανέχοντας αυτή τη συμπεριφορά τους, που επιβαρύνει όλους τους άλλους δημότες, από όλες μέχρι τώρα τις δημοτικές αρχές, που το συγκάλυπταν αυτό το γεγονός όλως παραδόξως χωρίς καμιά σοβαρή αιτιολόγηση.

22.2.11

ΟΔΟΣ: Εξωεργασιακά προνόμια

Η μεταφορά και διασπορά των δημοτικών υπηρεσιών του διευρυμένου πια Δήμου Καστοριάς, εντός και κυρίως εκτός της πόλης, στις κοινότητες που ενσωματώθηκαν στον Δήμο, αν και επιβεβλημένη όπως υποστηρίζεται, μοιάζει μέχρις στιγμής να είναι βιαστική και χωρίς την μελέτη των επιπτώσεων.

Όχι μόνο για τα οικονομικά του Δήμου, που ασφαλώς και θα απαλλαγούν από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ περιττές δαπάνες, αλλά κυρίως για τις επιπτώσεις στο επίπεδο της καθημερινότητας των πολιτών, με βάση χωρικά και πληθυσμιακά δεδομένα. Η επιτυχία ή η αποτυχία του σχεδίου και των αποφάσεων αυτών, θα φανεί στο βραχυπρόθεσμο μέλλον.

Βεβαίως, είναι φυσικό ότι, οι μεταφορές των υπηρεσιών προκαλούν μια μικρή μεταβολή (όχι όμως και ανατροπή), στην εκτός εργασίας καθημερινότητα των στελεχών και των υπαλλήλων των υπηρεσιών αυτών. Ίσως ορισμένοι να χρειάζονται περισσότερο χρόνο μετάβασης στην υπηρεσία τους. Έστω κι’ αν οι αποστάσεις είναι περίπου αμελητέες, ακόμη και μετά την μεταφορά των υπηρεσιών αυτών, σε σύγκριση με τα δεδομένα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή και άλλων μικρότερων πόλεων (Πάτρα, Λάρισα κ.ο.κ.), είναι ελάχιστες χρονικά και χιλιομετρικά.

Επομένως, όσα φημολογούνται μέχρις στιγμής, ότι δηλαδή θα αναλάβει ο Δήμος Καστοριάς την… υποχρέωση και το κόστος μεταφοράς των στελεχών στις διακτινισμένες υπηρεσίες τους σε καθημερινή βάση, μοιάζουν αδικαιολόγητα, και ίσως μη νόμιμα.

Πρωτίστως, διότι ακούγεται πολιτικά ανόητο να μειώνεται το κόστος από την μια πληγή (των ενοικίων), και να προκαλείς δαπάνες και σπατάλες από την άλλη. Αλλά και διότι, ο Δήμος θα υποκαταστήσει χωρίς λόγο και δικαιολογία, στην παροχή των υπηρεσιών μεταφοράς, ένα σημαντικό κεφάλαιο της πιο συνηθισμένης επιχειρηματικότητας: της μεταφοράς προσώπων και αγαθών.

Δευτερευόντως, διότι ακόμη και λογικό να ήταν, την ίδια φροντίδα θα έπρεπε να δείξει ο Δήμος και για τους απλούς δημότες που θα θέλουν να μεταβούν στις υπηρεσίες, στις νέες εγκαταστάσεις τους. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, το αίτημα των δημοτών να μεταβαίνουν στις υπηρεσίες του Δήμου για τις συναλλαγές τους με δημοτικό λεωφορεία, ακούγεται παράδοξο. Στην πραγματικότητα και οι δυο περιπτώσεις, είναι το ίδιο παράλογες.

Σε μια εποχή που οι δημότες της Καστοριάς πλήττονται από την ανεργία και την οικονομική κρίση, κάθε απόφαση που θα εδραιώνει (πόσο μάλλον που θα διευρύνει και προσθέτει), εξωεργασιακά προνόμια σ’ όσους, αν μη τι άλλο είναι τυχεροί που έχουν την δουλειά τους (άλλοι μετακομίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα όταν βρίσκουν εργασία), θα είναι διπλά αθέμιτη και σκανδαλώδης. Προφανώς δεν θα είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό ότι κάθε τέτοια σκέψη, στέλνει τον τόπο ολοταχώς στο παρελθόν.

21.2.11

Είπαν:

Η ΔΕΥΑΚ οφείλει στο ταμείο του δημοσίου 1,6 εκατομμύρια ευρώ, στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων 2,1 εκατομμύρια ευρώ, ενώ σε ΙΚΑ, ΦΠΑ και προμηθευτές οφείλει περίπου 500.000 ευρώ.
Οι οφειλές καταναλωτών στην επιχείρηση φθάνουν περίπου το 1 εκατομμύριο ευρώ, εκ των οποίων τα περίπου 500.000 ευρώ είναι οφειλές καταναλωτών από την πόλη της Καστοριάς και τα περίπου 400.000 με 500.000 ευρώ από καταναλωτές των πρώην δήμων που συνενώθηκαν


Γ. Πετκανάς
πρόεδρος ΔΕΥΑΚ

20.2.11

Σπουδαστήριο στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα

[από την στήλη "Κάποτε στην Καστοριά"]

Πρόσφατα ξεκίνησε το πρόγραμμα του Συλλόγου Φίλων Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, με πρώτη ομιλήτρια την αρχαιολόγο Αθηνά Δούμα. Πριν το ξεκίνημα της πολύ ενδιαφέρουσας ομιλίας ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Παπασταύρος έκανε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του μακεδονικού αγώνα και την δραστηριότητα του δωρητή και μακεδονομάχου Αναστάσιου Πηχεών. Το σπίτι αυτό που στεγάζεται τώρα το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα ήτανε της οικογένειας Κων/νου Παπάζογλου και το έδωσαν ως προίκα στην κόρη τους Αικατερίνη οποία παντρεύτηκε τον μακεδονομάχο δάσκαλο Αναστάσιο Πηχιών.

19.2.11

18.2.11

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΜΠΟΪΚΟΥ: Περί στολισμού

Φτερά και πούπουλα, ή νέα πνοή στην αισθητική του Καστοριανού Καρναβαλιού, εικαστικό δημιούργημα της Καστοριανής Μερόπης Σωτηροπούλου-Μάγγελ;


Για πρώτη φορά φέτος κάτι άλλαξε στην πόλη, φύσηξε ένας άνεμος πολιτιστικής κουλτούρας και παρέσυρε στη δίνη του όχι μόνο τους Καστοριανούς, αλλά και τους χιλιάδες επισκέπτες, που κατέφθασαν στην πόλη μας για τις εκδηλώσεις των καρναβαλιών. Στην αρχή τους υποδέχεται μία φιγούρα φεγγαρόφωτης κοπέλας και τους καλεί να σεληνιαστούν μαζί της στο ρυθμό του Καστοριανού Καρναβαλιού. Ακολουθούν και άλλες φιγούρες, σάτυροι, ιππότες, πρίγκιπες, νεράϊδες, ξωτικά, ερωτευμένα ζευγαράκια πιασμένα χέρι – χέρι που οδηγούν τον κόσμο σε μια δική τους ονειρούπολη μακριά από προβλήματα και άγχη, σ’ έναν άλλο κόσμο, όπου επικρατεί η χαρά, η αγάπη, το κέφι, το γλέντι και ο χορός μέχρι τελικής πτώσης.

Η πόλη μεταμορφώνεται, φοράει τα γιορτινά της για να υποδεχθεί τον λαό της. Εκεί που όλοι περιμένουμε να δούμε μία άσπρη μέρα, o λαός αντιδρά, εκπλήσσεται, αναρωτιέται, άσπρο, γιατί άσπρο, χάθηκε το χρώμα, καρναβάλι έχουμε, γίνεται καρναβάλι χωρίς χρώμα;

ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι



Στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο της κ. Σωτηροπούλου-Μάγγελ, [πρωτοδημοσίευσε η ΟΔΟΣ σε μεγάλη διάσταση στις 3 Φεβρουαρίου 2000 (αρ. φύλλου 66), σε άρθρο με τίτλο «Όταν το σημερινό “μοναδικό, γνήσιο ελληνικό καρναβάλι: τα ραγκουτσάρια”, ήταν ένα απλό (καστοριανό) καρναβάλι», 1928] διακρίνονται (από αριστερά) Ευάγγελος Τσαμούλης, Νικόλαος Σαφλιάνης (με το κλαρίνο), Ζέρμας (επάνω), Νικόλαος και Μαρία Οικονομίδου, (κέντρο) Βασιλική Ζέρμα, Γεώργιος Μπουζιώτας, (κέντρο-δεξιά), Ιωάννης Μπακάλης, (δεξιά) Πετκανάς και Μενέλαος Πάππας (κάτω δεξιά) Ταβαντζής.


Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΑ, ΤΟΥ 1928. Εδώ και χρόνια ακουμπά στο ίδιο σημείο και λες μοιάζει καινούρια, όταν τη συναντά η ακτίνα που πέφτει από τη χαραμάδα. Αν και ασπρόμαυρη, ζωντανεύει μόλις την κοιτάζεις, ειδικά αν γνωρίζεις καλά την ιστορία της.
Η μέρα εκείνη,7 του Αϊ-Γιάννη, ήταν κρύα, ο δρόμος βαστούσε χιόνι και οι καρναβαλιστές πήγαιναν αργά.

Συσπειρωμένοι κάτω από μανδύες και μεταξωτά νυφιάτικα, ατλάζια, ομπρέλες και τσάντες με γούνα στο φινίρισμα, φιγούρες που θυμίζουν μάλλον πρωταγωνιστές ονειροδράματος, παίζουν και ακροβατούν ανάμεσα στη μεγαλειώδη αίγλη του Καρναβαλιού, του αυτοσαρκασμού, του αργού βυθίσματος στη ζάλη και αμφισβητούν κάθε βεβαιότητα.
Τα χαρακτηριστικά τους μπλέκονται ανάμεσα σε μάσκες, κεντητά αραχνοΰφαντα πέπλα, στολίδια στα μαλλιά, λευκά δαντελένια γάντια που γυροφέρνουν αργά το πρόσωπο ακολουθώντας το ρυθμό της μουσικής.
Μανδυοφόροι έφηβοι με άρτια εμφάνιση της στολής τους μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, καστοριανά φουστάνια με χρυσοκέντητα σχήματα, σειρές φλουριά στο στήθος, καπέλα ημίψηλα με πετράδια, μαύρα και λευκά φτερά και το «μπουλούκι» με την ντόπια ορχήστρα, τα βγελιά, κάνει στάση …για φωτογραφία.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Σπύρος Αναγνώστου,

Εγγονός της Αθηνούλας και της Ευαγγελίτσας, γιος του Λάζαρου και της Μανίνας, παιδί Αποζαρινό. Χίλιες ευχές από μία 88χρονη, που όσα γράφεις είναι όλα σωστά.
Για μένα είσαι μία ελπίδα να μην χαθούν οι παραδόσεις.
Η Καστοριά ήταν πάντα η πιο φιλήσυχη και  μονιασμένη πόλη, βλεπόμασταν σαν μία οικογένεια.
Γράφε όσο μπορείς, είσαι γνήσιος Καστοριανός.
Όσα έγραψες είναι όλα σωστά.
Αυτό ήταν το καστοριανό παλιό καρναβάλι.


Άννα Μπούτη


Σχετικά κείμενα:
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-Λόγος &Αντίλογος (Α. Πηχιών)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»
-ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: Το δις...
ΟΔΟΣ: Ακούσματα
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια 
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ήμήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
-Καρναβάλια Καστοριάς
-Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012
-Μεγαλώνοντας τα «Καλά Παιδιά» του Καστοριανού Καρναβαλιού
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [I]
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [II]
-ΟΔΟΣ: Μέδουσα [Ξορκίζοντας το κακό ΙΙΙ]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα την είδηση για την εκστρατεία καθαρισμού που άρχισε η νέα Δημοτική Αρχή με ανάμεικτα αισθήματα. Αν αποτελεί δείκτη ευαισθησίας της νέας αρχής απέναντι στο λιμναίο οικοσύστημα πρέπει να αισθανόμαστε ικανοποίηση. Αν όμως είναι μια κίνηση εντυπωσιασμού, σχεδιασμένη με μικροπολιτικές αντιλήψεις, οι νεοφώτιστοι δημοτικοί άρχοντες πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι θα επιστρέψει σύντομα ως μπούμερανγκ.

Είναι ευτύχημα που έχουν πολλαπλασιαστεί οι πολίτες, εδώ και στο εξωτερικό, που είναι διατεθειμένοι να εκφράσουν δημόσια τη δυσφορία τους για την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας. Η εναπόθεση των ελπίδων στην αναμενόμενη συγκρότηση του Φορέα Διαχείρισης της Λίμνης που καρκινοβατεί, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ουδείς φορέας, όσο καλά και αν συγκροτηθεί, θα είναι σε θέση να ασκήσει το έργο του απέναντι σε μια ηγεσία και μια κοινωνία που δεν θα θέλει να θιγούν κακές πρακτικές του παρελθόντος που τεκμηριώνονται ως επιζήμιες για τη λίμνη.

Από την άλλη, πληροφορούμαστε ότι 600 και πλέον κατοικίες εξακολουθούν να  παροχετεύουν τα λύματα τους στη λίμνη! Μα αυτό έπρεπε να κάνει η ΔΕΥΑΚ από χρόνια. Υπάρχουν δικαιολογίες; 
Η ανάσυρση μερικών αντικειμένων από τη λίμνη δεν αντισταθμίζει την επιβάρυνση που δέχεται η λίμνη από τα λύματα αυτών των κατοικιών-βιοτεχνιών. Ούτε η απαρίθμηση φορέων (ΑΝΚΟ, Τμήμα Βιολογίας, ΙΓΜΕ κλπ) που λειτουργούν ασυντόνιστα μπορεί να σώσει τη λίμνη. Ούτε και η επίκληση Θείων δυνάμεων (ο Θεός να βάλει το χέρι του) μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Το Αρχαίο και επίκαιρο «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» μάλλον ταιριάζει.

Γεώργιος Α.Δαουτόπουλος
Καθηγητής Γεωπονίας ΑΠΘ

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Η Κρίση

Ζούμε μια κρίση. Τι είναι κρίση; Ποιου είδους κρίση ζούμε; Τι διέξοδοι υπάρχουν;

Κρίση: Ξαφνική και βίαιη επιδείνωση μιας χρόνιας συνήθους πάθησης, ή απλώς η απότομη και οξεία εμφάνιση συμπτωμάτων σε ένα έως τότε υγιές άτομο.
Κρίση: Κορύφωση μιας δύσκολης εξελικτικής πορείας με επιδείνωση όλων των αρνητικών φαινομένων, από το ξεπέρασμα της οποίας εξαρτάται η επιστροφή στη φυσιολογική κατάσταση. (Σοβεί κρίση, οικονομική κρίση, πετρελαϊκή, ενεργειακή).
Κρίση συνείδησης: Κλονισμός του συνόλου ή ενός μέρους από τις πνευματικές, ηθικές, θρησκευτικές, κλπ πεποιθήσεις ενός ανθρώπου.
Κρίση ταυτότητας: Εσωτερικοί προβληματισμοί, αγωνιώδη ερωτήματα ανθρώπου που επιζητεί τον επαναπροσδιορισμό του και την επανατοποθέτησή του ως οντότητας κυρίως όσον αφορά τον ίδιο ή και τους άλλους, ιδίως σε περιπτώσεις που χάνεται η αυτοεκτίμηση.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Η πείνα της δίψας

Κατηφορίζαμε, κατρακυλούσαμε δηλαδή, από την κορυφή του Άθω, την οποία μόλις είχαμε ...κατακτήσει, παραμονή Μεταμορφώσεως (με το νέο). Στο πλάτωμα, σε ύψος 300 μέτρων από τα επουράνια προς τη γη, με το εμφωλευμένο ναΰδριο της Παναγίας, καμιά δεκαριά μουλάρια έβοσκαν αφημένα ελεύθερα από καπίστρι και σαμάρι. Θυμήθηκα το βίο του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που ξενυχτούσε τ’ άλογα και τα μουλάρια τις νύχτες στα θερισμένα χωράφια, καλοκαίρι, στις τούνδρες της Ρωσίας. Μια πέτρινη λεκάνη, όπου κατέληγε το λούκι της εκκλησίας, μάζευε νερό να πίνουν τα ά-λογα. Αποξηραμένη από καιρό. Μόλις μας είδαν να πηγαίνουμε στο ναό μας όρμησαν έλλογα. «Αντραλίζομαι», διψώ! Η χορτάτη δίψα ανυπόφορη. Μπήκαμε• υπήρχε μια στέρνα συλλογής ομβρίων. Μόλις και προλάβαμε να οχυρωθούμε. Στριμώχτηκαν στη «Στενή πύλη», 5-6 αλλόφρονα κεφάλια, και διαγκωνίζονταν να χυμήξουν, κατεχόμενα από ακόλαστο οίστρο δίψας. Πέθαιναν; Ήξεραν το νερό, το μύριζαν• μήπως και είναι πιο φωτισμένα τ’ αγιορείτικα του είδους;

Αδύνατο να τα ποτίσουμε όλα• το νερό λίγο. Κανένα τους! Μακάβρια ισότητα. Έπρεπε όμως να τα διώξουμε, να ροβολήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας προς τα κάτω, στην Καλύβη φιλοξενίας. Χτυπούσαμε για ώρα άγρια, λυσσασμένοι, τα πρόσωπά τους. Μια μάχη ανθρώπου και ζώου αρχέγονη. Μάτωσαν, έκλαιγαν. Έπιναν, μάλλον έγλειφαν, αίματα και δάκρυα. Κάποτε οπισθοχώρησαν λίγο κι άφησαν δίοδο διαφυγής. Κλείσαμε πίσω κι ορμήσαμε έξω αλαφιασμένοι από τη φρίκη τού είναι μας. Κάποιο απ’ αυτά ίσως ν’ ανεβοκατέβασε τον πατριαρχικό επίσκοπο στη Σκήτη της Αγιάννας, αυτός από ευγνωμοσύνη να το φίλησε στο πρόσωπο («Σε φιλώ στη μούρη»), κι έτσι εκείνο να ασπάστηκε το εγκόλπιό του!
Μας κοιτούσαν νικημένα στο πεδίο της δίψας τους.
Δεν τα ποτίσαμε, ούτε το λίγο του καλού. Ήμασταν εντελώς άνθρωποι επί γης ηγιασμένης. Δηλαδή, απάνθρωπα όντα παραδομένα σε μια ματαιότητα αναζήτησης του υπερκόσμιου, φευγάτοι σε φαντασιώσεις και χορτάτοι εντελώς, ακούγαμε για βίους οσίων με αβάσταγες στερήσεις• όμως χωμένοι βαθιά στις ερήμους του ε-λόγου μας.

16.2.11

ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Χ. ΤΕΡΙΑΚΗ: Σαν νά ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…




Με τη συμπλήρωση στις 3 Ιανουαρίου των εκατό χρόνων από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ξεκίνησαν ήδη τα σχετικά αφιερώματα. Σεβαστή η αξία τους, αλλά εκείνο που ταιριάζει σε έναν άνθρωπο της Εκκλησίας είναι η τιμή κυρίως μέσα στην ίδια την Εκκλησία. Κι όταν μάλιστα γίνεται Σύναξη πιστών για μια ψυχή, ο λόγος πρέπει να μοιάζει με Συναξάρι. Κι εκείνα τα Συναξάρια τα παλιά άρχιζαν με τη φράση «Βίος και πολιτεία…», γιατί έκαναν από την αρχή σαφές πως θα εξιστορηθούν τα γεγονότα της ζωής του ανθρώπου, ο βίος, και ο τρόπος που εκείνος τα αντιμετώπισε, η πολιτεία.
Κατά χρέος λοιπόν, θα παρουσιαστεί πρώτα ο βίος συνοπτικά.

15.2.11

ΟΔΟΣ: Χρόνος


ΟΔΟΣ 13.1.2011 | 574

Η αρχή του 2011 συμβολίζει την έναρξη μιας χρονικής περιόδου με πρωτοφανείς δυσκολίες. Που θα οφείλονται στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και στο γεγονός ότι η προσπάθεια εισέρχεται στην κρισιμότερη καμπή της και κορυφώνεται. Με αυτά τα στοιχεία οι προοπτικές, συνεχίζουν να μοιάζουν ζοφερές, διότι δεν προϋποθέτουν απλά προσπάθεια και δομικές αλλαγές. Απαιτούν πρωτίστως την μετάλλαξη της χώρας και της εμπεδωμένης νοοτροπίας των πολιτών της.

Το 2011 συμβολίζει αντίστοιχα και την αρχή μιας περιόδου με πρωτόγνωρες προκλήσεις και εμπειρίες στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ο νέος Δήμος Καστοριάς ανήκει κι’ αυτός στο πείραμα που ξεκίνησε και οδηγεί σε μια άλλου είδους μετάλλαξη. Είτε πιστεύει κανείς στην ανάγκη του (πειράματος) είτε όχι, σημασία έχει ότι η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός επιβάλλουν την αποδοχή της νέας, αυτής της άλλης κατάστασης που έχει παρουσιαστεί.

Η λήξη της εορταστικής περιόδου και τα καρναβάλια που πέρασαν καταγράφονται σαν τα πιο ιδιαίτερα των τελευταίων δεκαετιών για την Καστοριά. Σε κάποιους επανήλθαν αναμνήσεις από την δεκαετία του 1960 και τις αρχές της αντίστοιχης του 1970, όταν παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκονταν σε διαρκή ανάπτυξη με εντυπωσιακούς ρυθμούς, ωστόσο οι περισσότεροι ανήκοντας στην μικρομεσαία κοινωνικo-οικονομική τάξη αντιμετώπιζαν την καθημερινότητά τους «μετρημένα». Χωρίς όμως αυτό, να τους εμποδίζει να απολαμβάνουν το καρναβάλι της Καστοριάς που κάποτε λειτουργούσε ως πραγματικό ξεφάντωμα. Έτσι οι νεώτεροι έζησαν για πρώτη φορά στην ζωή τους εορταστική περίοδο με κυρίαρχο το αίσθημα της (απο)στέρησης και της ανασφάλειας.

Σε αυτό το θολό περιβάλλον οικονομικο-πολιτιστικής παρακμής, ανέλαβε η νέα δημοτική αρχή υπό τον κ. Εμ. Χατζησυμεωνίδη τα καθήκοντά της, ενώ ήδη εξελίσσεται η κατανομή αξιωμάτων και αρμοδιοτήτων σε στελέχη των συμβουλίων της Καστοριάς και των άλλων οικισμών και τέως δήμων που απορροφήθηκαν στον Δήμο Καστοριάς.

Στα πρώτα σημαντικά λάθη της νέας δημοτικής αρχής είναι η φήμη για πογκρόμ σε υψηλόβαθμα υπηρεσιακά στελέχη του Δήμου Καστοριάς με μεγάλη και πολύτιμη εμπειρία. Αλλά και η άμεση αναδίπλωση της νέας δημοτικής αρχής και η υποχώρησή της σε… πιέσεις που φέρεται να δέχθηκε από βετεράνο πολικό παράγοντα της Νέας Δημοκρατίας, που υποτίθεται ότι ανήκει πλέον στο ιστορικό περιθώριο, και δεν θα έπρεπε να παριστάνει τον νονό του νομού.

Πέρα από τα στενά τοπικά, αν και γεγονός είναι ότι οι πρώτες εντυπώσεις για την ετοιμότητα της κρατικής μηχανής να υποστηρίξει και να εγγυηθεί το εγχείρημα του Καλλικράτη δεν είναι καθόλου θετικές, με αποτέλεσμα σε μερικές περιπτώσεις να επικρατεί η αίσθηση ότι η κατάσταση είναι κωμικοτραγική, άλλο τόσο είναι γεγονός ότι ούτε χρόνος, ούτε κανείς, ούτε οι προσπάθειες περισσεύουν.

Η ΟΔΟΣ από την επαύριο των εκλογών (του β’ γύρου στις 14 Νοεμβρίου 2010) έχει κατ’ επανάληψη τονίσει την ανάγκη άμεσης και αποτελεσματικής ανάληψης και άσκησης των καθηκόντων της νέας δημοτικής αρχής. Τόσο από τον νέο δήμαρχο, τους προέδρους, αντιδημάρχους και τα αξιωματούχα μέλη της νέας διοίκησης, όσο και από τις μειοψηφίες του νέου δημοτικού συμβουλίου. Η παραμονή των κ.κ. Λιάντση και Κοντόπουλου στα έδρανα της μειοψηφίας εμψυχώνει τα εκλεγμένα μέλη των συνδυασμών τους. Οι ίδιοι οφείλουν όμως να ασκήσουν έμπρακτα και ουσιαστικά τα καθήκοντά τους.

Για την δυνατότητα του νέου δημάρχου κ. Εμ Χατζησυμεωνίδη που κέρδισε τις εκλογές βασισμένος στην επιμονή του, στο ομαδικό πνεύμα καθώς και σε μια καλά οργανωμένη και προσεκτικά σχεδιασμένη προσπάθεια, να μπορέσει να αναλάβει όλες τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται στην κατεύθυνση που πρέπει, μπορεί να υπάρχει λόγος αλλά και αντίλογος.

Ο ίδιος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι αισθάνεται και είναι έτοιμος να καταβάλλει κάθε προσπάθεια ώστε να πετύχει τους προγραμματικούς του στόχους, ενεργώντας ως εντολοδόχος, στο όνομα όλων των Καστοριανών ανεξαιρέτως, και των νέων δημοτών. Διετέλεσε άλλωστε στο παρελθόν αντιδήμαρχος για αρκετά χρόνια, χάρη στην ψήφο των δημοτών του παλιού Δήμου Καστοριάς, αλλά και στο αισθητήριο του τότε δημάρχου, ο οποίος του επέτρεψε να αποκτήσει εμπειρία και φιλοδοξίες. Τις οποίες ήδη κατέκτησε, και μάλιστα μεγιστοποίησε.

Θ α έχει διδαχθεί προφανώς από πρώτο χέρι, και θα γνωρίζει καλλίτερα, ότι η πολιτική πορεία δεν είναι μόνο άνοδος, ενώ η επιτυχία δεν έχει μόνο είσοδο. Και ότι το πραγματικό νόημα ανήκει στην διαδρομή.

Η έξοδος της τελευταίας δημοτικής αρχής του κ. Ι. Τσαμίση, που αφήνει πίσω της δυστυχώς ένα σαφώς αρνητικό απολογισμό, για τον οποίο δεν ευθύνεται μόνο ο τ. δήμαρχος, αλλά σημαντικό μερίδιο ευθύνης βαρύνει και τα στελέχη του, πρέπει να παραδειγματίζει την νέα δημοτική αρχή.

Διότι είτε επιβιώσει ο Καλλικράτης είτε όχι, τόσο ο ίδιος όσο και οι προσπάθειές του θα κρίνονται και μάλιστα θα κρίνονται αυστηρά. Αν ο δήθεν «ρομαντισμός» ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της απελθούσης δημοτικής αρχής, τώρα για πρώτη φορά θα περισσέψει η προκατάληψη και η καχυποψία από τους πολίτες.

Δίνεται η θαυμάσια ευκαιρία στον δήμαρχο Καστοριάς κ. Εμ. Χατζησυμεωνίδη, που έχει την επιπλέον ευθύνη να είναι και ο πρώτος δήμαρχος του διευρυμένου Δήμου, αφού πρώτα εκλογικεύσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του, και συμμαζέψει τις προσδοκίες που επέτρεψε, ή και ενθάρρυνε (στο πλαίσιο της πεπατημένης παροχολογίας), να αποδείξει με πράξεις ότι έχει την θέληση, ωριμότητα και ικανότητα να παραδώσει την νέα Καστοριά στο μέλλον. Ο χρόνος ήδη άρχισε να κυλά αντίστροφα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Ιανουαρίου 2011, αρ. φύλλου 574


13.2.11

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: ...στο Γράμμο

ΒΙΒΛΙΟ
ΕΛΕΝΑ ΧΟΥΖΟΥΡΗ
Πατρίδα από βαμβάκι
Κέδρος, Αθήνα 2009

Ο χώρος που εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα διττός: η Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν από τη μια, η Θεσσαλονίκη από την άλλη. Το σκηνικό είναι το βαγόνι της επιστροφής. Το χρονικό πλαίσιο ανάμεσα στα 1949, ύστερα από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στο Γράμμο και στα 1967, οπότε ο κεντρικός ήρωας Στέργιος Χ. έρχεται εγγύτερα στην πατρίδα, ως πολιτικός πρόσφυγας στα Σκόπια – τόπο επιλεγμένο όχι τυχαία, καθώς ο ήρωας δεν προέρχεται από σλαβόφωνη περιοχή, ούτε αποδέχεται την «μακεδονική» ταυτότητα. Η αρτηριοσκλήρυνση της ελλαδικής πολιτικής σκέψης της μετεμφυλιακής περιόδου και η άκριτη πρόσδεση σε ξένους παράγοντες και τα κελεύσματα τους, δεν είναι άλλωστε άμοιρη της δημιουργίας του προβλήματος… Στο βιβλίο της Χουζούρη δεν ξέρω πού αρχίζει ο μύθος και πού τελειώνει η ιστορία. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει, επειδή η συγγραφέας, πέρα από τα προσωπικά της βιώματα, διάβασε και ερεύνησε πολύ, πριν να καταλήξει στη σύνθεση και στη γραφή.

Η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού συνεπαγόταν για ένα κομμάτι του Ελληνισμού την αναγκαστική εξορία στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες και στη Σοβιετική Ένωση. Στην πλειοψηφία τους οι πολιτικοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην Κεντρική Ασία, στην Τασκένδη, όπου προσπάθησαν να ξαναστήσουν τη ζωή μακριά από την πατρίδα, αλλά σε ένα τόπο που ενσάρκωνε ως δημιουργία τα ιδεολογικά τους πιστεύω – όπως είχαν τουλάχιστον αυτά δουλευτεί στη σκέψη τους στο φαντασιακό επίπεδο, πριν αντιληφθούν την έννοια του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Και βεβαίως η ζωή τους δεν ήταν ανέφελη: μια σκληροπυρηνική σταλινική ηγεσία, που αντιμετώπιζε τους πρόσφυγες ως δυνάμει αντάρτες, με το όπλο «παρά πόδα» – βεβαίως όχι χωρίς αντιδράσεις, αφού σημαδεύτηκε από την αρχή της διάσπασης της ελληνικής Αριστεράς, από τα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Η εξέγερση της Τασκένδης».

Όταν βεβαίως βλέπεις τα γεγονότα με τη νηφαλιότητα που προσδίδει η πάροδος τόσων δεκαετιών, θα μείνει στο νου το απόσταγμα πως το αριστερό κίνημα ξεκίνησε με ευγενείς προθέσεις, σφυρηλατήθηκε με αγώνες και αίμα και στόχευε στο να ανυψώσει τον άνθρωπο, έστω κι αν έχασε το δρόμο στην πορεία. Κι όταν βιώνεις μέρες βίαιης ανέγερσης μιας κοινωνίας ασύδοτου βάρβαρου καπιταλισμού που βλέπει τους ανθρώπους σαν του καπνού τα φύλλα κι η Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται κουρελόχαρτα, ακριβώς επειδή αυτό το σύστημα δε ξεκίνησε με καμιά ευγενή πρόθεση, τότε ίσως και εκείνη η Τασκένδη των δύσκολων μεταπολεμικών χρόνων μοιάζει όμορφη…

Το βιβλίο της Χουζούρη δεν είναι μια ανάλαφρη ιστορία - απαιτεί ιστορικές γνώσεις για να το παρακολουθήσεις. Αυτό άλλωστε δεν πρέπει να είναι ένα μυθιστόρημα;
Το βιβλίο σχετίζεται εμμέσως με την Καστοριά, αφού ο Γράμμος αποτελεί το συνειδησιακό υπόβαθρο των ηρώων, καθώς από εκεί μετά την τελευταία μάχη ξεκίνησαν για την πονεμένη – αλλά και τιμημένη υπερορία στην «Πατρίδα από βαμβάκι». Και γι’ αυτό εκεί, στο Γράμμο, κλείνει το έργο, με μια προσκυνηματική επίσκεψη των ογδοντάρηδων πολεμιστών πενήντα χρόνια μετά την ήττα, όταν πια ο χρόνος έφερε τη νηνεμία και τα ασημένια μαλλιά κι ήρθε ο «καιρός για μυθιστορήματα»…

12.2.11

Η βιβλιόφιλη Νομαρχία

Κατά την προτελευταία (37η έκτακτη) συνεδρίαση της 1ης Νομαρχιακής Επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2010, ελήφθησαν οι εξής αποφάσεις:

• Ένταξη προμήθειας των βιβλίων:
α) «Από την Απολλωνιάδα στην Καστοριά», 1000 αντίτυπα με προϋπολογισμό 10.950 ευρώ +ΦΠΑ
β) «Βαλκάνια, η Μεγάλη Τρικυμία. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη του Χθες και του Σήμερα», 1000 αντίτυπα με προϋπολογισμό 5000 € + ΦΠΑ,
γ) «Ιστορική Εξέλιξη της Γουνοποιίας και ο Ρολος της Καστοριάς», 50 αντίτυπα με προϋπολογισμό 500 € ευρώ,
δ) «Λεξικό Γούνας», 50 αντίτυπα με προϋπολογισμό 500 € ευρώ,
ε) «Ζήτω το Σχολείο Δημοτικό Σχολείο Μαυροχωρίου», επανέκδοση με προϋπολογισμό 2000 ευρώ,
στ) «Κοιτάσματα Νικελίου», 200 αντίτυπα με προϋπολογισμό 2000 ευρώ,
ζ) «Τα χωριά του Γράμμου», επανέκδοση με προϋπολογισμό 2000 ευρώ,
η) «Λάγκα και Γραμμοχώρια Μνήμες Ιστορίας και Λαογραφίας»,1000 αντίτυπα με προϋπολογισμό 7000 € + ΦΠΑ ευρώ,
θ) «Ένα Παράθυρο στο χθες και σήμερα του Νεστορίου», 800 αντίτυπα με προϋπολογισμό 5000 ευρώ.
Σύνολο 34.950+ΦΠΑ

11.2.11

ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;

Αποφάσισα να απολαύσω την παρέλαση των καρναβαλιών (διότι παρέλασα κι’ εγώ) σε επανάληψη σε τοπικό κανάλι, παρέα με την 80χρονη γιαγιά μου.
Η αντίδρασή της ήταν έντονη από την αρχή, "τι να δεις βρε παιδί μου… άλλαξε κανάλι". Δεν την άκουσα και συνέχισα να βλέπω, διαπιστώνοντας τελικά πως και εγώ, ήθελα τα επόμενα μόλις λεπτά να κλείσω την τηλεόραση.
Αποφάσισα να μην το κάνω και να αντέξω το... "υπερθέαμα". Φθηνό καμπαρέ κακόφημου δρόμου, παρουσιάστριες με ζαρτιέρες που με την πρώτη ευκαιρία έδειχναν τα "κάλλη" τους, χαριεντίζονταν με δημόσια (πολιτικά) πρόσωπα… και με… "πανέξυπνο τρόπο" ρωτούσαν διάφορες αηδίες τους συμμετέχοντες στην παρέλαση. Ήταν οι ίδιες που την προηγούμενη μέρα ρώτησαν την μητέρα μου:
-Από πού είσαστε;
-Από το Απόζαρι.
-Είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Καστοριά;
Απαντάει με πιο δυνατή φωνή η μητέρα μου πιστεύοντας ότι δεν άκουσε:
-Από το ΑΠΟΖΑΡΙ!
Η παρουσιάστρια τον χαβά της…
-Α! γι’ αυτό έχουμε φέτος τόσο πολύ κόσμο...!!!
Παρουσιαστής, δίχως αναστολές χρησιμοποιώντας χυδαίο λόγο, αισθανόταν ο τέλειος εκπρόσωπος του Καστοριανού Καρναβαλιού. Βρισιές... ομοιώματα πέους... γλειφιτζούρια και η παράκληση της γιαγιάς μου…  "μα σου είπα βρε παιδί μου… άλλαξε κανάλι, ντρέπομαι για την κατάντια του καρναβαλιού μας". Είχα φτάσει και ο ίδιος σε σημείο μη ανοχής του "υπερθεάματος" και έκλεισα την τηλεόραση.

Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία η γιαγιά και ξεκίνησε να μου διηγείται, περιγράφοντας το παλιό καρναβάλι, το οποίο βέβαια γνώριζα πολύ καλά γιατί χρόνια τώρα μου το διηγούνται, γιαγιάδες, γονείς, συγγενείς.
Αχ…. εκείνη η μέρα του Αϊ Γιαννιού…. φτιασιδωνόμασταν, ανάποδα τους τζουμπέδες και τις μηλόγουνες, μαντήλια, φλουριά, φορέματα πολύχρωμα, Κοζάκοι, Ρώσσοι με μαύρα αστραγάν καπέλα, σπαθιά… με τα όργανα πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι… Ανοιχτές οι πόρτες, κεράσματα και πειράγματα εκεί που είχαν Γιάννη, γλέντι και χαρά. Περνούσαμε χωρίς κάτι ιδιαίτερο, όμορφα και ποιοτικά!

Η παρέλαση δεν υπήρχε από πάντα, αλλά την καλοδεχτήκαμε. Άρεσε στους Καστοριανούς και οι συμμετέχοντες προσπαθούσαν να δώσουν μια νέα άποψη και πνοή στο παραδοσιακό καρναβάλι.
Βασίλισσες, γκέισες, ναυτάκια, ιππότες, περίτεχνες μάσκες φερμένες από το εξωτερικό, φανταχτερά υφάσματα, φόβια προσωπεία μαγισσών και αρκετή φαντασία, κυλούσαν στην Μητροπόλεως χωρίς προβλήματα και με οδηγό τους το κέφι, κατέληγαν στο Ντολτσό για το τελικό ξεφάντωμα.

Η παρέλαση από την αρχή της δημιουργίας της ήταν ΘΕΑΜΑ και όχι... ΠΑΡΑΔΟΣΗ.

«Παράδοση» σκέφτηκα... και άφησα την γιαγιά μου στην πολυθρόνα να σκέφτεται τα χρόνια και τα καρναβάλια που πέρασαν….
Τι να σημαίνει πια αυτή η λέξη, και πόση σημασία μπορεί να έχει πια; Ποιος και πόσο μπορεί να την επαναπροσδιορίσει;
Λιγάκι δύσκολο αν δεν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.
Παράδοση βαφτίστηκαν πια πολλά σ’ αυτή την πόλη.

Νέο έθιμο με βαθιές ρίζες φαίνεται να πιστεύεται πως είναι οι "γουρουνοχαρές"!
Γουρουνοχαρές σε νότια και βόρεια παραλία, με αποκορύφωμα την γουρουνοχαρά του Δήμου Καστοριάς, με πολλά δημόσια πρόσωπα, αλλά και απλούς πολίτες.

Θα τους βόλευε αν η γουρουνοχαρά ήταν έθιμο της πόλης…Αλλά θα τους στεναχωρήσω και θα τους χαλάσω το όνειρο, γιατί οι γουρονοχαρές γίνονταν στα χωριά.

Είναι δυνατόν μια μάζωξη με σουβλάκια και όργανα να ονομάζεται γουρουνοχαρά; Ευτυχώς υπάρχουν 80χρονες Καστοριανές αρχόντισσες, αλλά και απόγονοι αυτών, που μπορούν και θα το κάνουν λέγοντας και γράφοντας αλήθειες, που ακόμη δεν χάνονται.

-Πανηγύρι (βλέπε Άργος Ορεστικό), μήπως μπερδεύτηκαν;
Στήθηκε στην πλατεία Δαβάκη. Κανένα σχόλιο από κανέναν.

Πέρυσι θυμάμαι τα ίδια έγραφε σε άρθρο της στην ΟΔΟ η Μερόπη Σωτηροπούλου-Μάγγελ.

Βωμολοχίες και αηδιαστική σάτυρα από πολλούς, ομοιώματα πέους που θυμίζουν παραδοσιακά δρώμενα Τυρνάβου και Κοζάνης.

Κρατήστε όλοι ένα από αυτά, φορέστε κισσούς και μόνο κισσούς, τίποτα άλλο νεωτερίστικο και ανανεωτικό και θα είστε κατευθείαν μέσα στην παράδοση.

Όσο για την διακόσμηση της πόλης νομίζω πως της άξιζαν τα πολύχρωμα-γυαλιστερά χαρτιά περιτυλίγματος ζαχαροπλαστείου, ή και για ακόμα μια φορά βαριά σατέν, πολύχρωμα, με διόνυσους στο κέντρο. Άντε και μερικοί φιόγκοι από λαδόκολλα και αντί για φιγούρες, σουβλάκια, γουρούνια και φαλλικά κρεμαστά γλειφιτζούρια.

Προς τι το λευκό, το μίνιμαλ, η εικαστική έκφραση; Δεν υπάρχει το λευκό, δεν είναι παραδοσιακό! Δεν ξέρω αν υπάρχουν παραδοσιακά χρώματα. Μήπως μπορεί να μας πει κανείς ποια είναι;

Μήπως οι γιαγιάδες μας όταν φορούσαν πούπουλα στα όμορφα καρναβαλίστικα καπέλα τους, μήπως όταν έντυναν στα λευκά έναν άντρα κάνοντάς τον νύφη και βάδιζαν με τους ρυθμούς της Νέτας του Φασούλα που δεν την χορεύουμε πλέον, δεν ήταν τελικά Καστοριανοί;

Μήπως η ζωγράφος που συνέβαλε με σύμμαχο το λευκό, έχει αχρωματοψία, θέλει άσχημη την πόλη της, μισεί το χρώμα και το καρναβάλι;

Μήπως και η γιαγιά μου δεν ξέρει από παράδοση; Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;



Υ.Γ. Μία από τους φιλοξενούμενους μου στα Καρναβάλια, κριτικός τέχνης και ιδιοκτήτρια ονομαστής γκαλερί στην Αθήνα, εκφράζοντας την άποψη της για τον στολισμό, μου είπε πως τον θεώρησε άκρως καλλιτεχνικό. "Το Καρναβάλι από μόνο του είναι πολύχρωμο. Η κατάλευκη διακόσμηση δίνει άπειρα περιθώρια μαγείας, ομορφιάς και δημιουργικότητας για το μέλλον".


Σχετικά άρθρα:

 -ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»
-Λόγος &Αντίλογος (Α. Πηχιών)
-ΟΔΟΣ: Γιορτές
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΟΔΟΣ: Το δις...
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ήμήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια  
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
-Καρναβάλια Καστοριάς
-Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012


10.2.11

ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»

Σε αντίθεση με αυτό που κάποιοι πιστεύουν η ονομασία «ραγκουτσάρια» για τα καρναβάλια της Καστοριάς, δεν είναι καθόλου παλιά στα τοπικά ήθη.

Οφείλεται σε πρόχειρη απόφαση μιας (κάποτε) οργανωτικής επιτροπής. Δόθηκε στα Καρναβάλια της Καστοριάς πριν 20 περίπου χρόνια στο πλαίσιο επινόησης χαρακτηριστικών «παραδοσιακότητας». Τα οποία θα δικαιολογούσαν την πρόωρη (σε σχέση με τα Καρναβάλια της υπόλοιπης Ελλάδας) ετήσια αναβίωσή τους. Μέχρι τότε κανείς δεν αναγνώριζε τα Καρναβάλια με την ονομασία «ραγκουτσάρια», ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παλιότερων Καστοριανών, πολλοί από τους οποίους εξακολουθούν να είναι αψευδείς μάρτυρες, η λέξη τους ήταν άγνωστη.

Όλα αυτά μέχρι που κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να βαφτίσει τα Καρναβάλια της Καστοριάς με την ονομασία που ίσως γνώριζε από άλλη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας (εκτός Νομού Καστοριάς). Για αρκετά μάλιστα χρόνια οι περισσότεροι καρναβαλιστές δεν μπορούσαν ούτε να την προφέρουν.

Σε γενικές γραμμές ο όρος «ραγκουτσάρια» επέδρασε αρνητικά για τον ίδιο τον θεσμό με αποτέλεσμα τα καρναβάλια να γίνουν δέσμια της εκφυλιστικής εξέλιξής τους. Έτσι εξελίχθηκαν σ’ αυτό το θέαμα που ακόμη και αν δεν απογοητεύει τους πάντες, οπωσδήποτε πάντως δεν αντιπροσωπεύει τον στόχο, που ήταν η καστοριανή αυθεντικότητα, και ιδίως το απαλλαγμένο από ιδεολογίες, το απλό και ανόθευτο ξεφάντωμα.

Η λάθος πορεία του θεσμού, είχε σαν συνέπεια τον μουσικό εκφυλισμό. Σύντομα στο ρεύμα της δήθεν παραδοσιακότητας, προστέθηκαν και άλλες κακές ιδέες, όπως οι αυτοσχέδιες ψησταριές (μεταφερμένη από την Ξάνθη) οι…τσουβαλομαχίες (που ευτυχώς καταργήθηκαν) και τα τελευταία χρόνια τα φαλλικά σύμβολα που αντιγράφουν το αυθεντικό αποκριάτικο έθιμο του Τυρνάβου.

Με λίγα λόγια το Καρναβάλι της Καστοριάς έπεσε θύμα της «παραδοσιακότητας», αφού σε αυτές τις περιπτώσεις η λάθος πλειοδοσία αλλά και δοσολογία γνησιότητας από σχετικούς και ασχέτους, οδήγησε στον παφλασμό του 3ημέρου. Πόσο αυθεντικά καστοριανά είναι τα «ραγκουτσάρια», όταν ραγκουτσάρια έχουν και στην Γαλατινή επαρχίας Βοϊου Κοζάνης, της οποίας η δημοτική παράδοση είναι διαφορετικά απ’ αυτή της Καστοριάς;

Βεβαίως τα τελευταία χρόνια επανήλθε η ιδέα αποκατάστασης της αλήθειας για αυτόν τον θεσμό που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο πολιτιστικό αλλά και κοινωνικό στίγμα της Καστοριάς.

Η νέα δημοτική αρχή από τις πρώτες κιόλας μέρες της θητείας της έδειξε ότι έχει την διάθεση να επανεξετάσει τις συνέπειες μιας λάθος ονομασίας. Ειδικά φέτος, η ονομασία του θεσμού ήταν… διπλή, με την εμφατική προσθήκη του αυτονόητου όρου «Καστοριανό Καρναβάλι». Αυτή είναι μια εξέλιξη που πιστώνεται στα θετικά.

Μπορεί να ακούγεται παράλογο, ωστόσο ο αυτονόητος και φυσιολογικός όρος «καστοριανό καρναβάλι» τις περασμένες ημέρες προκάλεσε μεμονωμένες αντιδράσεις, σε μάλλον ρομαντικούς καρναβαλιστές, που ορισμένοι απ’ αυτούς ίσως και να ανέχονται την μετριότητα του σημερινού εθίμου «χάρη» στην άσχημη αλλά κυρίως άσχετη αυτή ονομασία. Βεβαίως προκάλεσε αντιδράσεις και σε κύκλους μάλλον ασχέτων με το Καρναβάλι της Καστοριάς, καθώς και ορισμένων, που παρά τις καλές τους προθέσεις εκ των πραγμάτων ίσως να μην διαθέτουν άμεση και ευθεία προσωπική πρόσβαση σε αυθεντικές πηγές της μιας και μόνης αλήθειας: Ότι παλιά, οι Καστοριανοί τα καρναβάλια δεν τα έλεγαν «ραγκουτσάρια».

Η νέα δημοτική αρχή ύστερα απ’ όλα αυτά με σύμμαχο την ιστορική αλήθεια, πρέπει να βοηθήσει τον θεσμό. Να τον απαλλάξει από βαρίδια, όπως την λάθος και νόθο ονομασία - ρετσινιά αλλά και την λαίλαπα των εισαγόμενων Ρόμ από τα Σκόπια με τα χάλκινα που τον έχουν εκφυλίσει, ώστε το καρναβάλι της Καστοριάς να είναι αντιπροσωπευτικό του τόπου και του χρόνου. Εκτός κι’ αν χρειάζεται ηράκλεια γενναιότητα η λήψη μιας αυτονόητης απόφασης.



Σχετικά κείμενα:

 -ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: Το δις...
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΟΔΟΣ: Ακούσματα
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-Λόγος &Αντίλογος (Α. Πηχιών)
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΟΔΟΣ: Περάστε κόσμε!
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ή μήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
-ΟΔΟΣ: Καρναβάλια Καστοριάς
«Καλό θα είναι να το εξηγήσει ο ίδιος ο δήμαρχος Καστοριάς»
-ΟΔΟΣ: Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012
-Λόγος & Αντίλογος («Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται»)
-ΟΔΟΣ: Εν χορδαίς και οργάνοις

9.2.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. διευθυντά, χρόνια πολλα.
Σας στέλνω μερικά στατιστικά στοιχεία σε μορφή "άσκησης". Αξιολογείστε τα όπως νομίζετε.
Νίκος Παπουτσίδης
Μαθηματικός


ΕΠΕΙΔΗ αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις, παραθέτω μια "άσκηση"  που αφορά τις πιθανότητες και που αξίζει κανείς να μελετήσει.

Άσκηση 1
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού Κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8.000.000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί:  Παππούς, γιος και εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Το ξαναλέω: Τρεις φορές όχι μία!

Άσκηση 2
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού Κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8.000.000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί πατέρας και γιος.


Οι απαντήσεις:

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός (1980-81).
Αξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). 
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848)
και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3
και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του
Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933).
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) .
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω - αυτό έγινε επτά φορές σε 189 χρόνια!



Τελικά έχουμε «Κληρονομική κοινοβουλευτική δημοκρατία»…  

Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι ...κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την "μαγκιά" μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο...

Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απαίτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Έλληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα...

Είμαστε ή δεν είμαστε Έθνος ανισόρροπων;


"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων
μονόλογων, όπου όλοι είμαστε
τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι..."
Γιώργος Σεφέρης
1900-1971, Νόμπελ 1962

7.2.11

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Μου μοιάζετε όλοι ίδιοι

Δεν μπορώ να καθήσω μόνος μέσα στο δωμάτιο, μου είπε ένας φίλος. Κάποιοι πολεμάνε τούτη τη φοβία επισκεπτόμενοι έναν γιατρό, άλλοι έχουνε κάπου εκεί κοντά μία καρδιά, δύο ή τρεις, να νιώθουν φύλακες της ανάσας της τα βράδια, κάνουν παιδιά, συμμαζεύουν ζώα.
Θυμήθηκα εκείνη την παλιά ρήση για την προέλευση των ανθρώπινων δεινών. Τώρα, μπορείς να μείνεις μόνος σ' ένα δωμάτιο. Τώρα που από το όνειρο της ευμάρειας ξύπνησες, τώρα που για τόσο καιρό περιόρισες την ιδιωτική σου σφαίρα για τις αχόρταγες ανάγκες μιας στείρας και ματαιόσπουδης κοινωνικότητας θεμελιωμένης στην κατανάλωση, τώρα που ξέχασες να ιδιωτεύεις ψυχωφελώς στον προσωπικό σου χώρο, μπορείς να φέρεις κόσμο και κοσμάκη στο δωμάτιό σου, μπορείς να κάνεις χιλιάδες φίλους στο λεπτό. Αρκεί να μεταμφιεστείς από λίγο έως αρκετά, να κρύψεις, όπως κάνουν τα ζευγάρια τον πρώτο καιρό της σχέσης τους, τα βράχια, τα βράχια πάνω στα οποία θα δοκιμαστεί, κολλητέ, το δεκάλεπτο της φήμης του ευφυούς αμερικανού, ξεχείλωσε, τσιτσιδώσου, φτιασιδώσου και πάτησε το κουμπί. Κι αν κάποια στιγμή δεν αντέξεις αυτή την αποθέωση του φαίνεσθαι, μπορείς να φύγεις, μα ό,τι έκανες, ο ψευδής εαυτός σου θα μείνει για πάντα μέσα εκεί, δεν θα μπορεί να σβηστεί, το προπατορικό αμάρτημα έγινε ηλεκτρονικό, μιλά πια γλώσσα δυαδική, αυτός ο πλαστός εαυτός σου έχει καταγραφεί στα αρχεία των ιδιοκτητών της «ιδιωτικής» σου ζωής κι αυτό που φάνταζε ως ελευθερία, ως ειλικρίνεια, ως πολιτισμός, είναι ένα τατουάζ κάλπικο, που βάρεσες πάνω στο δέρμα της ψυχής. Μ' αυτό το σκεπτικό «βγήκα» από το facebook, όπου, πρόσεξε, είσαι ελεύθερος να φύγεις, εξηγώντας, όμως, πρώτα το γιατί. Οι λόγοι είναι πολλοί. Κυρίως με κούραζε η αδιάλειπτη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, η κουταμάρα, η επιδειξιμανία στην πιο ανιαρή της μορφή, το νεοπλουτισμό του πνεύματος, ο «αθώος» χαφιεδισμός, ο παλιός καλός μικροαστισμός, ο μπάτσος, που κυνηγάει την ηδονή. Ετσι κι αλλιώς, με κούραζαν αυτά, η μαζικοποίησή τους μου έλειπε. Ενιωθα πως τα αισθήματά μου και τις σκέψεις μου τα 'ριχνα εκεί μέσα σαν παιδιά μου που δεν τα αγάπησα ποτέ. Επίσης με κούρασε η ανάγκη κάποιων να ακολουθήσουν, να γίνουν οπαδοί κάποιων μεγαλόσχημων κενανθρώπων. Πολλά ζιζάνια φύονται εκεί μέσα. Χάσαμε τα μπράβο έξω και τα ψάχνουμε άψυχοι κι ασώματοι εκεί. Το facebook μου 'βγαζε αρνητικά συναισθήματα, μ' έκανε να παραλογίζομαι, να υποψιάζομαι, θυμίζοντας παρενέργεια ναρκωτικού. Δεν νομίζω πως υπάρχει ουσία εκεί μέσα. Επίσης νομίζω πως υπάρχει ένα ζήτημα ελευθερίας. Τελικά, ίσως το πιο απόρρητο πράγμα θα πρέπει να 'ναι αυτή. Να 'σαι ελεύθερος, αλλά να μη σε νοιάζει αν το γνωρίζουν οι άλλοι. Είναι όλοι τόσο καλοί, τόσο ευαίσθητοι, τόσο πνευματώδεις εκεί μέσα. Γελάς με κάτι τέτοιο, τους μάζεψε όλους το Φατσοβιβλίο λες, γι' αυτό δεν βρίσκεις κανέναν εκεί έξω. Επιστρέφω εκεί έξω ή πιο βαθιά μέσα μου, ένα αυτά τα δύο, χορδή τόξου, και την τεντώνω, τώρα, που, παρ' όλο που ο κόσμος δεν βγαίνει, τα δεινά του πληθαίνουν.


(*) Μου μοιάζετε όλοι ίδιοι=You all looking the same to me, τίτλος άλμπουμ του βρετανικού συγκροτήματος Archive. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας στις 9.1.2011, με την οποία συνεργάζεται.

6.2.11

Γ. ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Γιάννης κερνά ...και ο λαός πληρώνει

Διάβασα την ανακοίνωση της ΔΙΑΔΥΜΑ για την προκήρυξη του έργου «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει». Συγνώμη μπερδεύτηκα. Το σωστό είναι: «Μελέτη, χρηματοδότηση, κατασκευή, συντήρηση και λειτουργία υποδομών Ολοκλη- ρωμένου Συστήματος Διαχείρισης Απορριμμάτων της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας». Ο σοφός όμως λαός, όπως και εσείς διαπιστώνετε, μπορούσε να πει το ίδιο με πολύ λιγότερα, σταράτα και ξεκάθαρα λόγια που δεν παραπλανούν ούτε επιδέχονται αμφισβήτηση. Αν και πανεπιστημιακός, με πολύχρονες σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, εξακολουθώ να θαυμάζω τη λαϊκή σοφία.

ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ: Νομοτελειακές οι «προφητείες» των οικονομικών κρίσεων;

Πριν περίπου ένα και πλέον χρόνο σε ένα δημοσίευμα με τίτλο «Οικονομική κρίση σε σχήμα V, L, ή U» γράφαμε τα εξής:
«Είναι αλήθεια ότι ξοδεύτηκε πολύ μελάνη για την οικονομική κρίση που ξέσπασε και θα ξοδευτεί ακόμη περισσότερη μέχρι να περάσει καθότι η ‘νύχτα’ προβλέπεται να είναι μακριά. Κάποιοι πίστεψαν ότι η κρίση θα ακολουθήσει μια διαδρομή σε σχήμα V που σημαίνει ότι μετά τον πάτο θα ξεκινήσει αμέσως η άνοδος. Άλλοι πάλι είπαν ότι, η κρίση θα ακολουθήσει την πορεία του σχήματος L που σημαίνει ότι μετά τον πάτο θα έρθει παρατεταμένη ύφεση.

5.2.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

«ΤΑ ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ»

Στις 2.12.2010, υποβάλαμε (ως σύλλογος «Σπασμένο Ρόδι») γραπτώς το εξής αίτημα προς την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς, τμήμα Αλιείας:
«Με την ιδιότητα μου ως Ν.Π.Ι.Δ. και ειδικότερα ως σωματείο το οποίο αναπτύσσει συλλογική δράση των μελλών του και σύμφωνα με τον νόμο, αλλά και τους καταστατικούς σκοπούς του, άρθρο 2 παρ.ΙΙΙ, παρακαλώ να μου γνωστοποιήσετε τους εμπλουτισμούς που έχουν γίνει στην λίμνη της Καστοριάς, με γόνους ψαριών, από 1/1/2007 έως και σήμερα.»
Στις 6.12.2010 και μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον υπεύθυνο υποβάλλουμε και 2η επιστολή:
«Σε συνέχεια του αιτήματος που έχουμε υποβάλλει στις 2/12/2010, στο τμήμα σας, περί εμπλουτισμού της λίμνης από το 2007 έως και σήμερα και σε συνέχεια τηλεφωνικής επικοινωνίας μας κατά την οποία μου ζητήσατε το καταστατικό του συλλόγου, τον λόγο του αιτήματος μας και βάσει ποιού νόμου δικαιούμαστε την παραλαβή των στοιχείων αυτών, σας κάνουμε γνωστό:
Βάσει πολλών διατάξεων και ειδικότερα του κώδικα «Διοικητικής Διαδικασίας  Ν.2690/99», άρθρο 5: Πρόσβαση σε έγγραφα: Κάθε ενδιαφερόμενος έχει το δικαίωμα, ύστερα από γραπτή αίτησή του, να λαμβάνει γνώση των διοικητικών εγγράφων. Ως διοικητικά έγγραφα νοούνται όσα συντάσσονται από τις δημόσιες υπηρεσίες, όπως εκθέσεις, μελέτες, πρακτικά, στατιστικά στοιχεία, εγκύκλιες οδηγίες, απαντήσεις της Διοίκησης, γνωμοδοτήσεις και αποφάσεις…
Στο αίτημα της 2/12/2010 αναφέρουμε ξεκάθαρα ότι αυτό γίνεται στα πλαίσια της δράσης (περιβαλλοντικής) του συλλόγου μας, για τους σκοπούς του οποίου μπορείτε να ενημερωθείτε από το συνημμένο αντίγραφο του καταστατικού σύστασης του συλλόγου.»

Και στις 17.12.2010 τελικά λάβαμε την εξής απάντηση:
«Σε απάντηση των ανωτέρω σχετικών εγγράφων σας γνωστοποιούμε ότι εμπλουτισμοί που έχουν γίνει στην λίμνη Καστοριάς από το 2007 μέχρι και σήμερα είναι στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας με είδη ιχθύων που διαβιώνουν ή και διαβίωναν στο υδάτινο αυτό οικοσύστημα και τα οποία και αλιεύονταν εδώ και δεκαετίες τουλάχιστον. Οι εμπλουτισμοί διενεργήθηκαν από την Ν.Α. Καστοριάς και από τον Δήμο Καστοριάς, όπως γίνονταν και τα προηγούμενα χρόνια.»
Μετά από όλα αυτά (εύλογα νομίζω) αναρωτιέμαι:
-Δεν τέθηκε σωστά το ερώτημα;
-Δεν το κατάλαβε καλά ο αρμόδιος υπάλληλος;
-Προσπαθώντας να αποφύγει την σωστή απάντηση… υποτιμά την νοημοσύνη μας;
Ή Τελικά οι εμπλουτισμοί της λίμνης είναι επτασφράγιστα μυστικά που ποτέ δεν μαρτυρούνται;
Ο καθένας μας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα…
Πάντως το πρόβλημα της λίμνης παραμένει και μαρτυρά από μόνο του όλα τα ανομολόγητα.

Ελένη Τσαδήλα  
tsadila@otenet.gr, elenitsadila@gmail.com
Τηλ.6944389936

4.2.11

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Σας γράφω με αφορμή το άρθρο  με τίτλο ‘Παράλογα’στο φύλλο 570  της ΟΔΟΥ της της 9 Δεκεμβρίου που αφορά τα μέτρα –κατ΄εμέ – πολύ ήπια κι όχι ικανά να αντιμετωπίσουν το σημαντικό πρόβλημα που εμφανίστηκε στην πόλη τα πολλά τελευταία χρόνια. Του κυκλοφοριακού φόρτου δηλαδή και της όχλησης που προκαλούν τα αμέτρητα αυτοκίνητα που διέρχονται κυρίως τις κεντρικές οδούς καθώς και τον περιορισμό των θέσεων εξ αιτίας της τοποθέτησης των μικρών ευδιάκριτων πλαστικών κολωνακίων, με συνέπεια  – όπως υποστηρίζετε – η αγορά να χάνει το κοινό της αφού, αυτά περιορίζουν τους καταναλωτές που δεν βρίσκουν πια να σταθμεύσουν.
Πραγματικά το διάβασα με έκπληξη γιατί περίμενα ότι ως γνώστες του προβλήματος θα ήσασταν και πιο αυστηροί για την επιβολή τέτοιων μέτρων. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς σας ώθησε να λάβετε τέτοια θέση.
 Αυτό που ξέρω όμως είναι πως κοντά 25 χρόνια εργασίας στους δρόμους της πόλης (επαγγελματίας αυτοκινητιστής) μού δίνει το δικαίωμα να εκφέρω προσωπική μεν άποψη, τεκμηριωμένη δε ως εκ της εμπειρίας μου.
Στα τόσα χρόνια παρατηρώ , και φαντάζομαι οι περισσότεροι, τις αλλαγές που έχουν επέλθει από την κατακλυσμιαία αύξηση των τετράτροχων στους δρόμους, χωρίς την αντίστοιχη ποιοτική ή έστω ποσοτική βελτίωση αυτών που να εξηγεί αυτή την άνοδο.
Ωθούμενος , εξ αιτίας της εσωτερικής ανάγκης , που με οδήγησε να ταξιδέψω σε χώρες από την μια πολύ φτωχές κι από την άλλη ανεπτυγμένες, αλλά και από την πεποίθησή ότι μια πόλη οφείλει να είναι πρώτα και κύρια ανθρώπινη.
Λειτουργώντας προς όφελος συνολικά των πολιτών της. Έχοντας ως έγνοια την ποιότητα ζωής τους. Όσο μικρή ή φτωχή κι αν είναι. Κι όχι εξυπηρετώντας κάποιες κατηγορίες πολιτών-πελατών οι οποίοι από ίδια μικροσυμφέροντα καταστρέφουν πολύτιμο αγαθό, την ψυχική υγεία… Ακυρώνοντας την δυνατότητα να λειτουργήσουμε σε χαμηλούς τόνους αφού συχνά επικρατεί νόμος της ζούγκλας σε απερίγραπτες καταστάσεις καθημερινής τρέλας, να συνδιαλαγούμε κατανοώντας και τις ανάγκες των άλλων εκτός από τις δικές μας, εν τέλει να επικοινωνήσουμε προεκτείνοντας τις σχέσεις μας με τους γύρω συνανθρώπους κι έτσι εμβαθύνοντας να δημιουργήσουμε άρρηκτους δεσμούς για να προχωρήσει η ζωή μας σε ένα άλλο επίπεδο κοινωνικότητας όπου αυτό που μετρά είναι ο πολιτισμός στις επαφές μας.
Ή αλλιώς ο ‘’αισθητικός χρόνος ‘’ το να απολαμβάνεις , δηλαδή, όμορφες στιγμές χωρίς πίεση, άγχος ,φωνές, νεύρα σε όμορφους ακόμη και καθημερινούς χώρους φτιαγμένους με διάθεση και μεράκι, γιατί τα μεράκια κρατούν την ζωή, κι όχι αυτό που μας παπαγαλίζουν χρόνια ότι ‘’ ο χρόνος είναι χρήμα ‘’ προτείνοντας μιαν άποψη σχεδόν θεοποίησης της ύλης και κατ΄επέκταση προτρέποντας σε μιαν άκρατη κι ανούσια καταναλωτική μανία όπου το θεαθήναι είναι το σημαντικό κι αυτό που υπάρχει μέσα το επουσιώδες, το εξοβελιστέο…
 Αλλά…ξέφυγα…κι είναι ανάγκη να γυρίσουμε πίσω…

Εκεί που επιβάλλεται να αλλάξουμε άρδην στόχους και προσανατολισμούς στη ζωή μας.
Να δούμε με ‘’ άλλο μάτι ‘’ αυτά που θέλουμε και τι αξίζει να ανακαλύψουμε για να φτάσουμε πού;
Και πριν από όλα, νομίζω, έφτασε η ώρα –η κατάσταση στο απροχώρητο – για να αλλάξουμε νοοτροπία. Συμπεριφορά, με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, αλλά, κυρίως και πρώτα από όλα, μέσα μας. Για όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω κι όσα ο καθένας μόνος του θα βρει. Για να περάσει από την ζωή, αφήνοντας ένα χνάρι που θα βοηθήσει, ώστε να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων κι η ματιά τους γαλήνια να αναπαύεται στης θέλησης την προσφορά.
 Παιδεία όμως γι΄ αυτό χρειάζεται και τούτο είναι που λείπει. Η γνώση πως υπάρχουμε μέσα σε ένα σύμπαν αλληλοεξαρτώμενοι. Και δεν ωφελεί κανέναν να καταφερόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον.
 Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό ,τόσο πιο εύκολα θα μεταπηδήσουμε στο επόμενο βήμα της εξέλιξής μας σε όντα έλλογα. Γιατί τώρα μόνον ο παραλογισμός μας διακατέχει…
Δείτε, εξειδικεύοντας, κάποια μικρά ενδεικτικά δείγματα :

α) Εδώ και περισσότερο από δύο μήνες τέθηκε σε εφαρμογή πιλοτικό πρόγραμμα με την ονομασία ‘’ Ποιοτική μετακίνηση οικονομική λύση ‘’ΚΑΛΩΣΤΟΥΣ ‘’
‘’Η νέα υπηρεσία δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαικού προγράμματος ‘’FLIPPER ‘’ μετά από πρόταση της Ερευνητικής Ομάδας Συστημάτων Μεταφορών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η ΕΟΣΜ/ΑΠΘ θα παρακολουθεί για 6 μήνες την εφαρμογή της νέας υπηρεσίας, η οποία, υπ΄ όψιν, εφαρμόζεται μόνο στην πόλη της Καστοριάς από ολόκληρη την Ελλάδα, προκειμένου να προκύψει μια αντικειμενική αξιολόγηση η οποία θα αξιοποιηθεί για ενδεχόμενη επέκτασή της σε άλλες περιοχές της χώρας.’’
 Για την παροχή της υπηρεσίας συνεργάζονται , ο Δήμος Καστοριάς κυρίως για την προβολή – διαφήμιση, ο συνεταιρισμός του Ραδιοταξί στην Καστοριά που αναλαμβάνει το μεταφορικό έργο και η ΕΟΣΜ/ΑΠΘ.
 Προσέξτε λοιπόν πως λειτουργεί το πρόγραμμα αυτό.
 Χωρίζεται η ευρύτερη περιοχή της Καστοριάς σε ζώνες συμπεριλαμβανομένου των: Αποσκέπου, Κεφαλαρίου και Δισπηλιού κι ίσως επεκτείνοντας τα όρια και του Μανιακίου. Και δίδεται η δυνατότητα στον επιβάτη χρήστη να μετακινηθεί πληρώνοντας από 2 ευρώ σε όμορες ζώνες έως 6 ευρώ σε εντελώς αντίθετες.

Παράδειγμα: Οι κάτοικοι της Χλόης που αποτελούν και μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που επιβαρύνει την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης καταβάλλοντας το αντίτιμο των 2 ευρώ μετακινούνται από το σπίτι τους στην πόλη. Για την επιστροφή επίσης ακόμα 2 ευρώ, σύνολο 4 χωρίς να πονοκεφαλιάζουν, αγχώνονται , νευριάζουν για το αν και που θα βρουν χώρο να σταθμεύσουν. Χώρια πόσα χρειάζεται να πληρώσουν για την βενζίνη και φυσικά το αντίτιμο της στάθμευσης για τις ώρες που θα κάνουν χρήση του συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης.
Απλά, εύκολα και κατανοητά φαίνεται ξεκάθαρα πως ωφελούνται όλοι
Θυμίζω ότι η ελάχιστη ταρίφα 3.30 ευρώ μαζί με την κλήση 1.88 ευρώ που χρεώνεται ο πελάτης στο ραδιοταξί φθάνει στο καθόλου αξιοκαταφρόνητο ποσό των 5.20 ευρώ.
Μόνη προϋπόθεση η έγκαιρη από την προηγούμενη μέρα ενημέρωση του κέντρου στο ραδιοταξί στα τηλέφωνα : 2467083820 και για όσους έχουν What΄ς up (άρα χωρίς χρέωση) στο 6789936888 για να δηλώσουν την πρόθεσή τους να μετακινηθούν, τον χρόνο, την αφετηρία και τον προορισμό.
‘’Το αίτημα θα συνδυαστεί με άλλα παρόμοια αιτήματα και θα προκύψει ένα μοναδικό δρομολόγιο συνδυασμένης εξυπηρέτησης πελατών. Στη συνέχεια ο πελάτης ενημερώνεται για τον οριστικό χρόνο του δικού του ραντεβού κι επιβεβαιώνει την κράτηση θέσης.’’
 Ετσι αποφεύγεται η είσοδος στο κέντρο της πόλης κι η αντίστοιχη επιβάρυνση στην κυκλοφορία από εκατοντάδες αυτοκίνητα ( προσέξτε τα περισσότερα από αυτά πόσους επιβάτες μετακινούν), κάτι που γίνεται τώρα, με αποτέλεσμα καλύτερες συνθήκες για όλους.
Θέλετε να μάθετε την συμμετοχή στο πρόγραμμα στην διάρκεια λειτουργίας του; Ελάχιστη!!! Τόσοι ώστε να μετρούνται στα δάκτυλα των χεριών. Εντυπωσιακό, αρνητικό, βέβαια, ρεκόρ για άλλη μια φορά.
Καταλαβαίνετε, ότι στους χαλεπούς καιρούς, όπως μας λένε, που διανύουμε η μη υποστήριξη τέτοιων προσπαθειών ισοδυναμεί με… αυτοκτονία. Καθότι, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε…
Δεν μπορεί από τη μία να γκρινιάζουμε για τις περικοπές των μισθών κι επιδομάτων μας, την ανεργία, την αναδουλειά κι απ την άλλη, να μη θέλουμε, πρακτικά πια, να εξοικονομήσουμε χρήματα για την τσέπη μας, στηρίζοντας αυτό που μας ωφελεί.
 Ή πια έχουμε τυφλωθεί τόσο που δεν ξεχωρίζουμε τα πλεονεκτήματα από τα μειονεκτήματα που μας αποδυναμώνουν.
 Ή αδιαφορούμε τόσο γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, αλλά και παγκοσμίως, έχουμε εξασφαλίσει την ζωή μας με τις «καβάντζες» του ο καθένας, τόσο, που εν μέσω οικονομικής ανέχειας, να επενδύουμε σε χρυσό; (αυξήθηκε η ζήτηση του όπως αναφέρει σε άρθρο της, μεγάλης πανελλαδικά κυκλοφορίας, έγκυρη εφημερίδα).

Αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι και μία απάντηση-πρόταση σ’ αυτά που υποστηρίζετε. Πως η μείωση των θέσεων στάθμευσης τοποθετώντας τα πλαστικά με ευδιάκριτο χρώμα κολωνάκια επιφέραν την αδυναμία του αγοραστικού κοινού, των καταναλωτών δηλαδή να προσεγγίσουν τα καταστήματα για να εξυπηρετηθούν.
Σ ΄ αυτό το θέμα συμφωνώ με τον Δήμο Καστοριάς. Θεωρώ ότι η τοποθέτηση επιβαλλόταν και μάλιστα υποστηρίζω την επέκταση τους.
Υπάρχουν ακόμα δρόμοι π.χ. Ιουστινιανού, Μεγάλου Αλεξάνδρου κι άλλοι που περιμένουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου. Πολλές θέσεις κυρίως διασταυρώσεις-γωνίες που ασυνείδητοι εκμεταλλευόμενοι τον ελλειπή έλεγχο σταθμεύοντας εμποδίζουν την ορατότητα των διασταυρούμενων οχημάτων με κίνδυνο σύγκρουσης. Εδώ βέβαια διαφωνώ με την πολιτική της ανεκτικότητας του Δήμου προς όλους αυτούς, που αδιαφορούν για ότι κάνουν.
Ελάτε μια βόλτα να δείτε πόσες από αυτές τις θέσεις καλύπτονται χωρίς να υπάρχει καμιά συνέπεια για τους παραβάτες.
Ελάτε να δείτε πόσοι διπλο-τριπλοπαρκάρουν για ώρα ανενόχλητοι σε κεντρικούς δρόμους χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τα προειδοποιητικά φώτα τους, ανεβαίνοντας ακόμα και στα πεζοδρόμια.
Πόσοι κλείνουν τον δρόμο για ώρα παράδειγμα στην Μ.Αλεξάνδρου ή την Μητροπόλεως σε ώρες αιχμής με την δικαιολογία ότι θέλουν να προμηθεύσουν τα καταστήματα όταν σε άλλες πόλεις υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία και ώρες για να γίνει αυτό. Δεν είναι τόσο τραγικό να χαθούν κάποιες θέσεις από την ελεγχόμενη στάθμευση προκειμένου να επιτευχθεί αυτό.
Γιατί έτσι μόνο ταλαιπωρία και τεράστιες ουρές υπομένουμε με συνέπεια, άγχος, νεύρα, φωνές. Δυστυχώς όλα αυτά με την ανοχή του Δήμου.
Πόσοι τελικά που δεν έχουν καμία συγκεκριμένη δουλειά περιφέρονται ασκόπως μόνο για να ‘’ελέγξουν την κίνηση’’ και αποφασίσουν μετά σε ποιο καφενείο ή καφετέρια τελικά θα σταματήσουν. Και μάλιστα όσο γίνεται πιο κοντά.
 Έτσι εάν κάποιος έχει τα χρήματα και την διάθεση να τα ξοδέψει δε νομίζω να του σταθεί εμπόδιο, με τη νοοτροπία που επικρατεί, το γεγονός ότι δεν θα βρει χώρο να σταθμεύσει, στις περιορισμένες έτσι κι αλλιώς, για τον όγκο των οχημάτων, θέσεις που υπάρχουν. Το αφήνει όπου του αρέσει αδιαφορώντας αν εμποδίζει ή όχι.
Γνωρίζετε πόσοι καταστηματάρχες κι οι υπάλληλοι τους καθώς κι όλοι αυτοί που εργάζονται στις διάφορες υπηρεσίες χρησιμοποιούν το Ι. Χ. τους για αστείες αποστάσεις μέσα στην πόλη…
Κατ’ εμέ λοιπόν το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης θα πρέπει να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα και χωρίς εξαίρεση για κανέναν. Τόσο αυστηρά που ίσως ο Δήμος χρειαστεί την προμήθεια ειδικού γερανοφόρου οχήματος για να την εφαρμόσει. Κλειστές συγκεκριμένες θέσεις-χώροι στάθμευσης με είσοδο-έξοδο κι έλεγχο ηλεκτρονικό.
Να ένας καλός τρόπος αύξησης των εσόδων του φτωχού, όπως μας λένε, Δήμου για να διατεθούν για την βελτίωση κι επέκταση των πάρκων και του τόσο παραμελημένου πράσινου στην πόλη.
Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι αυτοί- και δεν είναι λίγοι- που «κατηφορίζουν» στη Θεσσαλονίκη για καφέ ή και αγορές ακόμα ,αναγκάζονται να περπατήσουν ίσως και χιλιόμετρα, από το σημείο στάθμευσης, για να κάνουν αυτό που θέλουν κι εδώ έχουν την απαίτηση μιας θέσης έξω από την όποια δουλειά τους.
Γιατί άραγε να μην υπάρχει ποδηλατοδρόμος τουλάχιστον από την Χλόη και τις παραλίες  Λ. Νίκης , Μ. Αλεξάνδρου αλλά και Λ. Κύκνων και Γράμμου όπου η διαδρομή είναι εύκολη προς το κέντρο με κατοχυρωμένες συγκεκριμένες θέσεις στάθμευσης των δίτροχων; Κάποιοι αρκετοί δεν έχουν πρόβλημα ούτε στις ανηφόρες της πόλης, με τα τόσο βελτιωμένα ποδήλατα που κυκλοφορούν.
Γιατί να μην επεκταθεί και γενικευθεί η χρήση του ποδηλάτου, μας προσδίδει ευεξία αλλά και οικονομία, και τουλάχιστον 7-8 μήνες τον χρόνο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους. Με κατάλληλο ντύσιμο επεκτείνεται και για περισσότερους μήνες όπως εφαρμόζουν άνθρωποι που το αγαπούν.
Αυτό που τελικά χρειαζόμαστε είναι να έχουμε ελεύθερο χρόνο για να μπορούμε να τον διαθέτουμε σε δημιουργικές ασχολίες φροντίζοντας την καλλιέργειά μας.
Γιατί η παιδεία μας όχι μόνο στο σχολείο όπου δεχόμαστε ερεθίσματα και κάνουμε τα πρώτα μας βήματα αλλά κυρίως έξω από αυτό στην κοινωνία είναι αυτή που θα μας θωρακίσει για να μάθουμε να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε, να δεχόμαστε εν τέλει όχι μόνο τα δικαιώματα αλλά και τις ανάγκες των άλλων κάτι που θα ωφελήσει ώστε έτσι όλοι να έχουμε στο τέλος ψυχική υγεία αυτό που όλοι ευχόμαστε για όλους αλλά ελάχιστοι φροντίζουν για να το κάνουν πραγματικότητα.

β) Αρκετοί άνθρωποι έχουν, κατά τη γνώμη μου, εσφαλμένη εντύπωση για τον τουρισμό και την φιλοξενία. Πως προσελκύονται επισκέπτες στη πόλη και τί προτείνεται να επισκεφθούν σε αυτή.
Προβάλλεται ένας παραλιακός δρόμος που υπάρχει σε δεκάδες άλλα μέρη στην Ελλάδα με εναλλασσόμενους ήχους που τυραννούν τα αφτιά των διερχομένων εμποδίζοντας τους βέβαια και ν ‘ απολαύσουν έναν περίπατο στο πεζοδρόμιο έτσι όπως έχει αυτό καταληφθεί. Δε συζητούμε βέβαια για τους κατοίκους της περιοχής. Είναι αυτοί που μαρτυρούν. Ή πολλοί άλλοι ανάμεσα τους και ιθύνοντες που νομίζουν ότι επιτρέποντας ακόμα και λεωφορεία να φτάσουν έως π. χ. την Μαυριώτισσα βοηθούν στην αύξηση των επισκεπτών.
Ίσως να ισχύει αυτό αν και δεν υπάρχει κάτι που να το αποδεικνύει.
Αυτό όμως που σίγουρα συμβαίνει και το διαπιστώνει οποιοσδήποτε στην πράξη είναι ότι γίνεται σχεδόν αδύνατη η διάβαση – ειδικά στο κομμάτι μετά το Νοσοκομείο, αλλά όχι μόνο σ΄ αυτό , - κάθε που διασταυρωθεί κάποιος με ένα τέτοιο ογκώδες όχημα. Φανταστείτε ένα από αυτά να επιστρέφει από Μαυριώτισσα και κάποιο άλλο να πηγαίνει… Οπωσδήποτε πρέπει να υποχωρήσει ο ένας από τους δύο οδηγούς.
Δεν έχει νόημα κι ούτε ωφελεί να επιμένουμε σε μεθόδους πια ξεπερασμένες που θέλουν να μας τα έχουν, υποτίθεται, όλα έτοιμα στο στυλ ‘’καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε ‘’.
Οφείλουμε να προτείνουμε ως πόλη διαφορετικό τρόπο προσέγγισης ιστορικών χώρων και τόπων αισθητικής ομορφιάς αλλά ακόμα και του εμπορικού κέντρου.
Ποιότητα δηλαδή στην προσέλκυση επισκεπτών κι όχι το σημερινό άρπα κόλλα κι ότι προλάβουμε.
Στην συγκεκριμένη διαδρομή για παράδειγμα θεωρώ αδιανόητο ότι επιτρέπονται τέτοιου όγκου οχήματα να προχωρήσουν πέρα από τη Νομαρχία προς Μαυριώτισσα.

Εδώ υπενθυμίζω την πρόταση που ξανατέθηκε σε παλιότερο άρθρο μου, κι είναι η παρακάτω :
Το καραβάκι του Δήμου , τώρα με την διεύρυνση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και του Μαυροχωρίου, με μία μικρή ξύλινη αποβάθρα που είναι εύκολο να κατασκευαστεί παραλαμβάνει κατόπιν συνεννοήσεως τους επισκέπτες και τους προωθεί είτε στο λαογραφικό μουσείο, ή στην σπηλιά του Δράκου, ή στην Μαυριώτισσα όπου θα υπάρχουν αντίστοιχες ξύλινες αποβάθρες φροντίζοντας και για την επιστροφή τους.
Να προβληθεί το παραλίμνιο δάσος, η λίμνη που επιβάλλεται να αλλάξει άρδην την ποιότητα νερού της με όποια έργα χρειάζονται να γίνουν κι η ορνιθοπανίδα της που κάποιους μήνες του χρόνου αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον για παρατήρηση πουλιών και αναψυχή.
 Να αναφέρουμε εδώ ότι είναι πια καιρός να πάρει ο Δήμος την τολμηρή για την συντηρητική πολιτεία μας απόφαση και να κλείσει οριστικά και με μπάρες τον δρόμο πέρα από το Νοσοκομείο προς Μαυριώτισσα όπως κι από την άλλη πλευρά στην έξοδό της, αποδίδοντας την πανέμορφη αυτή διαδρομή εκεί που ακριβώς ανήκει. Στους περιπατητές, αθλητές και ποδηλάτες που πραγματικά την απολαμβάνουν κι όχι στους οδηγούς που τις περισσότερες φορές δοκιμάζουν τις επιδόσεις τους στην ταχύτητα και τους σεξουαλικούς πόθους τους, σκορπώντας ούκ ολίγες φορές εκτός από τα αποφάγια, βλέπετε το σεξ ανοίγει την όρεξη, και τα προιόντα της πράξης τους σε πλαστική συσκευασία ξεφούσκωτου μπαλονιού με περιτύλιγμα κάμποσα χαρτομάντηλα, σκορπισμένα τριγύρω.
 Για τους δύο πρώτους προορισμούς υπάρχει και η αστική συγκοινωνία για να εξυπηρετήσει.
 Για αυτούς, τέλος, που θέλουν να νοιώσουν λίγο ανεξάρτητοι, αποδεσμευμένοι από τυποποιημένα προγράμματα εκδρομικών πρακτορείων υπάρχει και το ραδιοταξί. Όχι τόσο για μια απλή ή με επιστροφή διαδρομή που για τέσσερα(4) άτομα πλεονεκτεί.
Όσο, περισσότερο, για να επιλέξουμε μία από τις διαδρομές του προγράμματος ‘’ Περιηγήσεις ‘’ στο οποίο συμπεριλαμβάνεται περιήγηση μίας και πλέον ώρας ανάλογα την διαδρομή που θα επιλεγεί σε σημαντικά μνημεία, αρχοντικά, εκκλησίες της πόλης αλλά και Λιμναίο οικισμό, Νόστιμο ή και τοποθεσίες άγ.Αθανάσιο, άγ. Αννα, Πρέσπες, Νυμφαίο κλπ.
Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται το κυκλοφοριακό χάος αφού τα ογκώδη οχήματα για να φθάσουν Μαυριώτισσα αναγκαστικά πρέπει να διασχίσουν και τη νότια παραλία με όλα τα ευτράπελα που συμβαίνουν, τώρα, εκεί.
Καταχράστηκα τον χώρο σας , το καταλαβαίνω, επιθυμώ όμως να τελειώσω, προς το παρών, με κάτι ακόμα που, δυστυχώς, δεν αποτελεί το τελευταίο.

γ) Κι αυτό αφορά την ύπαρξη του ΚΤΕΛ στο κέντρο ακριβώς της πόλης με ότι αυτό συνεπάγεται στον κυκλοφοριακό φόρτο ενός κέντρου που ήδη κοντεύει να πνιγεί από τα τροχοφόρα.
Αδιανόητο για μια πόλη που θέλει να ονομάζεται σύγχρονη να συμβαίνει αυτό όταν μάλιστα υπάρχει έκταση στην έξοδο – είσοδο της πόλης (περιοχή ΛΥΒ), για να κατασκευαστεί κλειστός , με στέγαστρο, περιποιημένος χώρος και κτίριο για υπαλλήλους, επιβάτες και οχήματα που θα προφυλάσσονται από τον οποιοδήποτε άσχημο καιρό.
Δεν δημιουργείται ανθρώπινη πόλη επιτρέποντας ασύδοτα τα Ι.Χ. να εισέρχονται στο κέντρο της. Παρά μόνον αλλάζοντας εντελώς την αντίληψή μας για το πώς νοούμε την ζωή μας σ αυτή.
 Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι που συνδέονται με τα ζωντανά πιά πάρκα και πράσινο συνιστούν ικανούς παράγοντες για την πόλη που θέλουμε.
Ο καθημερινός περίπατος στο κέντρο για την αγορά των αναγκαίων, την εκτέλεση εργασιών σε υπηρεσίες ή ότι άλλο, ακόμη και για ηρεμία αποκτά αληθινό ενδιαφέρον.
 Χωρίς την επιθετικότητα της κυκλοφορίας και την ένταση, το άγχος για την αναζήτηση της πολυπόθητης θέσης για στάθμευση.
Ξαναζωντανεύει πια το κέντρο από ανθρώπους που θα το περιδιαβαίνουν άφοβα σε αντίθεση με τα τροχοφόρα που τώρα το διασπούν τραυματίζοντάς το.
Γενναίες αποφάσεις χρειαζόμαστε κι ανθρώπους με θέληση να τις εφαρμόσουν.
Προτρέπουμε γι΄ αυτό τη νέα δημοτική αρχή.
Να αφουγκραστεί τις πραγματικές ανάγκες της πόλης και των ανθρώπων της.
Να διώξει όλο το βάρος από την καταχνιά και την μιζέρια που επικάθησε χρόνια τώρα πάνω σε μια από τις ομορφότερες πόλεις στην Ελλάδα.
Ν ‘ αναδείξει αυτό για το οποίο λέμε ότι είμαστε περήφανοι χωρίς όμως στην πραγματικότητα να το σεβόμαστε, να το εκτιμούμε, να το φροντίζουμε και το οποίο προτιμά κάθε επισκέπτης που φτάνει εδώ. Τη φυσική ομορφιά μίας πόλης που καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης που νοσεί, την ιστορία, τον πολιτισμό της με τα’ αρχοντικά και τις εκκλησίες που αργοπεθαίνουν αν δεν συντηρηθούν.
Είναι άμεση προτεραιότητα να βρουν στέγη τα όνειρα κι οι ανησυχίες όλων αυτών των νέων ανθρώπων, που δεν θέλουν να υποκύψουν στην βαλτώδη αποφορά του καναπέ καμιάς καφετέριας, ούτε και στην εξάρτηση του οποιουδήποτε πραματευτή ανέξοδων υποσχέσεων για μυθικούς παραδείσους.
Σήμερα, χωρίς αναβολή καμιά ή στέγη πολιτισμού να γίνει πραγματικότητα. Για να φθάσει η πόλη να προσελκύει επισκέπτες κι εξ αιτίας αυτού του λόγου. Της παραγωγής πνευματικού έργου.
Γιατί ο πολιτισμός πρώτα απ ‘ όλα στις σχέσεις μας είναι αυτός που θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε ότι μας χωρίζει.
Και ξέρετε τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν σύμπνοια…

 Ευχαριστώ για την φιλοξενία

 Νίκος Μερτζανίδης
ethirnikos@gmail.com

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ