![]() |
ΟΔΟΣ 14.7.2022 | 1133 | σ.14 |
Η επιστολή από μόνης της αποτελεί ένα κλασσικό πρωτόλειο, χωρίς καμμία επιχειρηματολογία, με μια εμμονική δεσποτική αντίληψη...
«Όλοι, με αυτούς που το συζήτησα, δήμαρχο, πολιτικούς, μέλη της κοινωνίας, της εκκλησίας κλπ, ήταν υπέρ του αιτήματός μου αυτού, το βρήκαν πάρα πολύ καλό»
Μητροπολίτης Καστοριάς
Η Εκκλησία αναμφίβολα από την «ιερή» και αμιγώς πολιτική της συγκρότηση, από την εποχή ακόμα του Μ. Κωνσταντίνου αποτελεί τον μεγάλο καθοριστικό παράγοντα επηρεασμού και διαμόρφωσης των εθνών-κρατών και της απόπειρας για την εξέλιξη των κοινωνιών. Με λόγο «θεόπνευστο», καθογητικό, κατηχητικό και μη επιδεχόμενο καμμίας αμφισβήτησης, ως η δογματική της αντίληψη απαιτεί και προστάζει, με ενέργειες και συμπεριφορές απολυταρχικές, αλλά και με πράξεις υποτακτικές και συνεργατικές, ως με την Υψηλή Πύλη την περίοδο της υποδούλωσης, καταδικάζοντας ως πράξη διαβολική την απελευθέρωση και με το Φανάρι να αποθαρρύνει την εξέγερση των «ραγιάδων». Οι Πατριάρχες με απόλυτη εξουσία θρησκευτική και πολιτική, ρυθμιστές στα δικαιώματα και τα περιουσιακά των Ελλήνων, μα και οι παρακάτω από αυτούς Δεσποτάδες με τα ιδιαίτερα πολιτικά προνόμια τα εκχωρηθέντα από τους Σουλτάνους, με «ανήθικα μέσα» που δεν ανταποκρινόταν προς την ζωή του λαού, έφτασαν να «είναι ξένοι προς το πενθούν και πάσχον Έθνος».