|
ΟΔΟΣ 31.10.2019 | 1007 |
Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Με το που πέρασαν οι εορτασμοί του “όχι” —που κατά το μονοπωλιακά προοδευτικό αφήγημα, το “όχι” υπήρξε διότι δεν μπορούσε τάχα να είναι “ναι”— και οι εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου πιο γενικά, επιβεβαιώθηκαν, όλες οι υποψίες μου.
Βέβαια προκειμένου να έχω αυτή την χαρά και ικανοποίηση, έπρεπε πάση θυσία να ακούσω και τα αυστηρά μηνύματα του κ. Προκοπίου Παυλοπούλου, εξοχότατου προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, προς την Τουρκία αλλά και τους ευρωατλαντικούς συμμάχους μας. Νομίζω ότι με την αποφασιστικότητα του προέδρου μας, η “κόκκινη μηλιά” είναι ζήτημα μηνών. Κάθε φορά που ακούω τα μηνύματα που εκπέμπει, ο πατριωτισμός μου αλλά και η αίσθηση ασφάλειας, εκτοξεύεται. Δύσκολη δουλειά να στέλνεις μηνύματα. Αλλά ο πρόεδρός μας, τα καταφέρνει θαυμάσια.
Έπρεπε ακόμη να ακούσω την βαρυσήμαντη ομιλία και του τέως πρωθυπουργού μας κ. Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είχε περίπου 10 χρόνια να βγάλει άχνα. Βαριά και ασήκωτη η παρέμβασή του, αλλά άξιζε ο κόπος να περιμένω τόσα χρόνια. Και θα συνεχίσω να περιμένω, στωϊκά, έστω κι’ αν υποπτεύομαι ότι μπορεί να ξαναμιλήσει το 2029 —γεροί να είμαστε και να ακούν τα αυτιά μας. Είναι των πράξεων ο τέως και όχι των λόγων. Και ο άνθρωπος ομιλεί, μόνο όταν έχει κάτι να πει.