31.5.10

ΟΔΟΣ: πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις

Η αναδίπλωση των κυβερνητικών σχεδίων, σε σχέση με τον «Καλλικράτη», και η άρον-άρον απόσυρση του τέταρτου Δήμου Μακεδνών με πρωτεύουσα το Μαυροχώρι, που μοιραία ενεπλάκη στις δημόσιες αντιπαραθέσεις αποκλειστικά εξ αιτίας του γεγονότος ότι είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του βουλευτή Καστοριάς (ΠαΣοΚ) κ. Φιλίππου Πετσάλνικου (και προέδρου της Βουλής), κυριαρχεί ως γεγονός.

Ήταν τόσες οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στο θεσμικό επίπεδο όλων των υπόλοιπων δήμων και των φορέων του νομού Καστοριάς, και (άλλο) τόσο δηκτικά και επικριτικά τα σχόλια των ιδιωτικών συζητήσεων σε σχέση με την καταχρηστικότητα της δημιουργίας ενός τετάρτου Δήμου, ώστε προφανώς ο απόηχος των εύλογων διαμαρτυριών, θα έφθασε στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια. Και θα ενεργοποίησε, αλλά και θα πρόλαβε τις εξελίξεις. Διότι ποτέ κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά μπορεί να οδηγήσει η (κάτω) βόλτα.

Ώστε πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, υποχρέωσε σε υπαναχώρηση το υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο πάντως στους 6-7 μήνες της νέας διακυβέρνησης, και με άλλες αφορμές, μοιάζει να συνδέει «επάξια», το τουλάχιστον ρητορικά αναβαπτισμένο ΠαΣοΚ του 2010, με τις πρακτικές του παλιού και μη εξαιρετέου κομματικού παρελθόντος. Από τα χρονικά βάθη του οποίου έλκει την πολιτική του προέλευση και διαδρομή ο βουλευτής Καστοριάς κ. Φίλιππος Πετσάλνικος.

Ο οποίος, μαζί με (αρκετούς) άλλους (από τους) πολιτικούς που κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία 20-25 χρόνια, και δεν είναι άσχετοι πολιτικά για την κατάρρευσή της, ανέλαβε την σωτηρία και την αναγέννηση. Μακάρι να την πετύχουν.

Και ο οποίος, το τελευταίο χρονικό διάστημα, από τότε που άρχισε να αντιγράφει ακόμη και τις εξωθεσμικές υπερβολές του κ. Μίκη Θεοδωράκη παρεμβαίνοντας μερικές φορές με νευρικότητα στα δημόσια πράγματα της χώρας, συχνότερα απ’ όσο συνήθιζαν οι προκάτοχοί του, αλλά παρεμβαίνοντας ακόμη και σε θέματα διεθνών σχέσεων, άρχισε να αποστασιοποιείται από το γνωστό δωρικό πολιτικό του προφίλ. Με αποτέλεσμα να φθάσει στο πρωτοφανές για την λακωνική ραδιοτηλεοπτική αυτοκυριαρχία του, μερικές ημέρες πριν την κυβερνητική παλινωδία για τον 4ο δήμο, να εκστομίσει από ραδιοφώνου φράσεις που εξωτερίκευαν φαίνεται τα αισθήματά του, και έμοιαζαν με απειλές στον αόριστο αριθμό των ακροατών. Απ’ αυτές που, σε άλλες εποχές, θα άκουγε κάποιος στα τσιφλίκια. Από τους τσιφλικάδες.

Συγκεκριμένα, σε τοπική ραδιοφωνική εκπομπή ακούστηκε να λέει «ξέρετε τι θα γίνει αν πάρω ανάποδες». Και ω του θαύματος, λίγο αργότερα ο αρχικά προταθείς Δήμος Μακεδνών μαζί και το Μαυροχώρι, που συνδέεται με την πόλη της Καστοριάς άρρηκτα σε βαθμό που να αποτελεί το χερσαίο είδωλο της πόλης, αντί να καθιερωθεί, απορροφήθηκε τελικά από τον Δήμο Καστοριάς. Ο οποίος έγινε έτσι πληθυσμιακά και γεωγραφικά ο μεγαλύτερος και μάλιστα με διαφορά ΟΤΑ πρώτου βαθμού του νομού. Που θα διαθέτει ολόκληρη την λίμνη, αλλά όχι ποταμό, ούτε αερολιμένα, αρχαιολογικό μουσείο και αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Έχει και μια πόλη σαν την Καστοριά, η οποία αποχαιρετώντας την αυτοδιοικητική της αυτονομία, δεν έχει μόνο την ευχάριστη ικανοποίηση να διαπιστώνει σε καθημερινή πια βάση ότι μόλις έξι μήνες πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου, και 3,5 χρόνια μετά την ανάληψη της δημοτικής αρχής του κ. Ιωάννη Τσαμίση, θα σταμάτησε ως φαίνεται ο ανηλεής πόλεμος των μειοψηφιών του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, των κκ. Κ. Κοντόπουλου και Γ. Καπαχτσή. Οι οποίες «πολεμούσαν» τόσα χρόνια την πλειοψηφία του Δήμου Καστοριάς, και δεν της επέτρεπαν -όπως η ίδια ισχυριζόταν- να εκτελέσει το πλούσιο πολιτικό μανιφέστο και το νικηφόρο προηγούμενο προεκλογικό της πρόγραμμα.

Διότι μετά την «εμφύτευση» των δεκάδων πλαστικών κώνων και κουβαριστρών επί της ασφάλτου των δημοτικών οδών (που άρχισαν να μοιάζουν με πορτοκαλεώνες από το χρώμα τους), που περιόρισαν ακόμη περισσότερο τις θέσεις στάθμευσης, και αφού προηγήθηκε η (τόσο απαραίτητη πράγματι ) καθαριότητα των φρεατίων, άρχισαν με γοργούς ρυθμούς και άλλα δημοτικά έργα που… φέρνουν ψήφους. Όπως η αντικατάσταση ασφαλτοταπήτων σε κεντρικούς δρόμους, η τοποθέτηση μεταλλικών κάγκελων σε απότομες σκάλες, καθώς και η ανακατασκευή σκαλοδρόμων. Με κονδύλια, που όπως ψιθυρίζεται εκταμιεύθηκαν για διαφορετικό προορισμό (όπως κάποια τα οποία προορίζονταν για την εξυγίανση της λίμνης).

Λόγω της μακράς προεκλογικής περιόδου, ειδικά φέτος γλύτωσαν την «κλάδευση» - γκιλοτίνα, τα δυστυχή παραλίμνια πλατάνια, τα οποία «περιποιείται» η αρμόδια αντιδημαρχία σε μια πόλη, στην οποία το πράσινο είναι υπό διωγμό. Γιατί… ρυπαίνει, εμποδίζει με κλαδιά του, και κρύβει την άπλετο θέα στους παραλίμνιους ημετέρους της κάθε εξουσίας.

Βεβαίως δεν θα ήταν και τόσο φυσιολογικό λίγους μήνες πριν τις εκλογές να μην γίνεται απολύτως τίποτε στην Καστοριά. Ιδίως τώρα που κοντά στις γνωστές ex officio υποψηφιότητες των κκ. Ι. Τσαμίση και Κ. Κοντόπουλου (ούτε και ο κ. Γ. Καπαχτσής δήλωσε μέχρις στιγμής ότι δεν ενδιαφέρεται) συναριθμούνται οι – κατά τυχαία σειρά- δημαρχιακές υποψηφιότητες για τον διευρυμένο Δήμο Καστοριάς των κκ. Εμ. Χατζησυμεωνίδη, Κων/νου Λιάντση νομάρχη Καστοριάς μέχρι τώρα, ο οποίος ξεκαθάρισε πλέον την πρόθεσή του να διεκδικήσει την υποστήριξη της Ν.Δ, Σταύρου Μαγαλιού, Αργυρίου Μαλεγκάνου, αλλά και άλλων, που ίσως φιλοδοξούν να αποτελέσουν τους outsiders της υπόθεσης, ως νέο και άφθαρτο στοιχείο. Ειδικά σε μια Νέα Δημοκρατία, στην οποία ο αρχηγός της συνεχώς διαδηλώνει ότι πήρε την εντολή να τα αλλάξει όλα, και βεβαιώνει ότι θα τα αλλάξει.

Θαρρεί κανείς λοιπόν, ότι όσες περισσότερες θα είναι οι υποψηφιότητες των δημάρχων που θα φημολογούνται, τόσο πιο εντατικό θα είναι το μεγάλο και εκτεταμένο δημοτικό έργο της πακτώσεως των δρόμων, της Καστοριάς της κωνοφόρου κουβαρίστρας, και της Καγκελαρίας.

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η Καστοριά και ο «Καλλικράτης»

Έχω ένα όνειρο… ήταν το σύνθημα του Μεγάλου Μάρτιν Λούθερ Κιγκ, που στόχο είχε να ιδεί τους έγχρωμους συμπατριώτες του να ζουν ελεύθεροι στη χώρα τους, στη χώρα που ήθελε να ονομάζεται ηγέτιδα του Ελεύθερου κόσμου. Ενώ κρατούσε ανελεύθερους εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή είχαν πιο σκούρο χρώμα από της αρίας φυλής του Χίτλερ, που ήθελαν και αυτοί σαν αγγλοσάξωνες.

28.5.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Το γκρέμισμα της...«Φαντασίας»
και άλλες ιστορίες

-υπό Έλληνος του αδαούς
-


Σήμερα οι Γερμανοί κρέμασαν δυο λαδέμπορους στην πλατεία Αγάμων (ή Αμερικής). Χιλιάδες κόσμος ξεχύθηκαν να δουν τους κρεμασμένους. Σε όλο το δρόμο έψηναν κοκορέτσια (ποιος ξέρει με τι κρέατα) και έπαιζαν λατέρνες. Φρίκη! Μετράω με τα δάχτυλα: αιώνας εικοστός! Selva oscura.
Ζήσιμος Λορεντζάτος, Collectanea

Φαίνεται πως η τέχνη της παραπλάνησης των μαζών, αυτό που στο παρελθόν ονομάζαμε προπαγάνδα και στις ημέρες μας επικοινωνιακή πολιτική, έχει τόσο διαβρώσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ώστε ακόμη και αυτή την ύστατη για την Ελλάδα ώρα είναι αδύνατον να αλλάξει πρακτική.
Σωκράτης Τσιχλιάς
«Με ή χωρίς σακάκι»,
Καθημερινή 15.5.10

Στο πρόσφατο καινούργιο βεγγαλικό, των media και του υπουργείου οικονομικών, όλοι οι Έλληνες απάντησαν με ενθουσιασμό. Ομοθυμαδόν, εν χορώ, κρατούντος του κινήματος «κόβω για όλα απόδειξη»: «Ναι στην πάταξη της φοροδιαφυγής!».
Διαβάζω στους μεγατίτλους εφημερίδων: «Να τους πιάσουν όλους». «Να τους χώσουν μέσα». «Φοροφυγάδες μεγαλογιατροί». Και το εκπληκτικό στα Νέα: «Η φοροδιαφυγή ο πρώτος μεγάλος στόχος της κυβέρνησης. Στο στόχαστρο: Γιατροί-Ελεύθεροι επαγγελματίες-Νυχτερινά κέντρα»
Λοιπόν, αυτό το τελευταίο δημοσιευμένο όπως το γράφω με αυτή τη σειρά, με αυτή την απίθανη εννοιολογική σημασία. Οι γιατροί δεν ανήκουν στους ελευθερο-επαγγελματίες λοιπόν; Μαζί με τους δικηγόρους, τους φροντιστηριάρχες ,τους ιδιοκτήτες συνεργείων, τους εργολάβους μηχανικούς - τους αρχιτέκτονες; Αποτελούν μιαν άλλη κοινωνική τάξη; Φυσικά, αφού «είναι το νέο φάντασμα που πλανάται πάνω από την»… ελληνική κοινωνία. Μήπως όμως το φάντασμα που πλανάται λέγεται «Νόμος περί ευθύνης υπουργών» ύποπτο κατασκεύασμα ικανό να γεννήσει τέρατα και καταχραστές;

Ανεργία

Στο 12,1%, τα υψηλότερο επίπεδο από τον Ιανουάριο του 2004, ανήλθε το Φεβρουάριο του 2010 η ανεργία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Τον αντίστοιχο μήνα του 2009 το ποσοστό ήταν 9,1%, ενώ τον Ιανουάριο του 2010 ήταν 11,3%.
Δηλαδή μέσα σε ένα έτος οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 34,2% φτάνοντας τις 605.277.

Σε ότι αφορά την κατανομή της ανεργίας στις περιφέρειες της χώρας, τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας τον Φεβρουάριο του 2010 καταγράφηκαν στο Νότιο Αιγαίο (21,3%), Δυτική Μακεδονία (16,6%), Ιόνια Νησιά (16,8%), Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (15,2%) και ακολουθεί και η Κρήτη με ποσοστό 14,3%.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Το μέγα υπέρ της δημοσίας υγείας Ευχέλαιον

O χώρος απόθεσης των αμιαντοποτισμένων αδρανών υλικών, ένα βουνό κατηφορικό που φαίνεται από την άλλη άκρη του νομού (όπως το σινικό τείχος από τη σελήνη) έχει καλυφθεί με δέντρα που υπόσχονται ν’ αναζωογονήσουν το πεθαμένο, θλιβερό τοπίο (με 1 ευρώ τ’ αγόρασε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση για να το απολυμάνει και να το αποκαταστήσει). Ίσως και να θυμίζει τα γερασμένα, εγκαταλειμμένα εργοστάσια ή τα επικίνδυνα τοπία ερήμωσης γύρω από το Τσέρνομπιλ, μέρες Μεγάλες που είναι, αλλά χωρίς και ημερολογιακές συμπτώσεις.

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ: Το αλάτι της Γης

Ο λόγος, περί μουσικής!
Ο άνθρωπος από υπάρξεώς του στον πλανήτη Γη, εκραύγαζε! Θεωρείται και πιστεύεται ότι η κραυγή αποτελούσε κι αποτελεί πρωταρχική βιολογική ανάγκη του να εκτονωθεί, να επικοινωνήσει με τον περιβάλλοντα χώρο.

27.5.10



Εξαίρεση δήμου της εκλογικής του περιφέρειας από τις συνενώσεις ζήτησε ο Φ.Πετσάλνικος

Αντιπαράθεση μεταξύ του Φίλιππου Πετσάλνικου και του Γιάννη Ραγκούση σημειώθηκε στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του «Καλλικράτη». Ο πρόεδρος της Βουλής κατηγόρησε τον υπουργό Εσωτερικών πως «κάνει ότι ακούει τις ενστάσεις των δημάρχων για τις συνενώσεις» και ζήτησε εξαίρεση δήμου της εκλογικής του περιφέρειας.

Να μην ζητάμε εξαιρέσεις κάλεσε τον πρόεδρο της Βουλής ο υπουργός Εσωτερικών, ενώ απντώντας στον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που ζήτησε εξαίρεση του Δήμου Ελληνικού είπε ότι «η Ελλάδα των εξαιρέσεων μας οδήγησε στη χρεοκοπία».

Ο κ. Πετσάλνικος μετέφερε στον κ. Ραγκούση παράκληση του Δήμου Μακεδνών, στην ιδιαίτερη πατρίδα του και εκλογική του περιφέρεια, την Καστοριά, να μείνει εκτός των συνενώσεων.

Επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής αναφέρθηκε και στην περίπτωση του Δήμου Δοξάτου Δράμας, ο οποίος επέστρεψε το βραβείο Αριστείας που τού είχε παραδώσει το ελληνικό κράτος πριν από 60 χρόνια, διαμαρτυρόμενος για τον «Καλλικράτη».

Συνεχίζοντας, άσκησε κριτική στον υπουργό Εσωτερικών με την εξής φράση: «Δύναμη είναι να ακούς και να ανταποκρίνεσαι σε λογικές σωστές και να διορθώνεις τα μικρολάθη σου. Γιατί έτσι διασφαλίζεις την αναπτυξιακή πορεία και πάνω από όλα διασφαλίζεις τη στήριξη όλων των πολιτών αλλά και την συμμετοχή τους σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα».

Επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής τόνισε: «Δεν σχεδιάζουμε κάτι για τα επόμενα 10 χρόνια, ούτε για τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά για την αναπτυξιακή πορεία της Ελλάδας για αρκετές δεκαετίες. Η χώρα περιμένει πολλά από την επιτυχία εφαρμογής του Καλλικράτη».

Απάντηση Ραγκούση

Αμεση ήταν η αντίδραση του υπουργού Εσωτερικών, που απέρριψε τη πρόταση, ενώ είπε με νόημα ότι «το να ακούει κανείς αφορά όλους μας». Πρόσθεσε ότι τα κριτήρια της χωροθέτησης είναι καθαρά αναπτυξιακά και ότι η Καστοριά δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από τη λογική του «Καλλικράτη» και της χώρας.

«Πρέπει να το σεβαστούμε αυτό και όχι να ζητάμε εξαιρέσεις. Δεν μπορούμε να διασπάσουμε τον κανόνα και φαντάζομαι ότι ούτε ο πρόεδρος της Βουλής εννοούσε κάτι τέτοιο. Εμείς επιμένουμε. Σε συνθήκες 'Καλλικράτη', σε συνθήκες νέας εποχής, δεν μπορούν να επιβιώσουν δήμοι κάτω από 10.000 κατοίκους. Δύναμη είναι πράγματι να ακούς. Αλλά αυτό μας αφορά όλους και όλοι οφείλουμε να ακούμε και τους άλλους» αντέτεινε ο κ Ραγκούσης.

Εξηγώντας τους λόγους που οδήγησαν στη συγχώνευση του Δήμου Δοξάτου, ο υπουργός Εσωτερικών είπε ότι ο δήμος θα πάει στο Καλαπάκι, διότι εκεί υπάρχει ήδη ένα δημαρχείο που έχει κατασκευαστεί κι έχει στοιχίσει 5 εκατ. ευρώ, ενώ στο Δοξάτο δεν υπάρχουν ανάλογες υποδομές.

«Μάς ζητάει» δήλωσε ο κ. Ραγκούσης «αυτό το κτίριο που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με 5 εκατ. ευρώ τουλάχιστον, μπορεί και παραπάνω, να το αφήσουμε άχρηστο και να πάμε την έδρα ενός δήμου εκεί που δεν είναι σήμερα και δεν έχει κτιρια. Με συγχωρείτε πολύ, ο αγαπητός πρόεδρος είπε ό,τι είπε κι έφυγε. Εμείς με δική μας πρωτοβουλία στο ελληνικό Κοινοβούλιο αυτό δεν μπορούμε να το εισηγηθούμε».

Για τον Δήμο Μακεδνών, ο υπουργός απάντησε ότι οι δύο από τους τέσσερις δήμους που θα μπορούσαν να συγκροτήσαν έναν αυτόνομο δήμο Μακεδνών, ως ορεινό δήμο με πάνω από 10.000 κατοίκους, θέλησαν να πάνε στο Δήμο Καστοριάς. Κατά συνέπεια, είπε ο Ραγκούσης, δεν μπορεί να γίνει εξαίρεση απ' όλη την Ελλάδα μόνο για την Καστοριά.

Σημειώνεται, πάντως, ότι ο πρόεδρος του ελληνικού Κοινοβουλίου, μιλώντας με τους δημοσιογράφους, ξεκαθάρισε ότι θα ψηφίσει το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών.

* Λαμβάνοντας το λόγο, η ανεξάρτητη βουλευτής Ντόρα Μπακογιάννη ξεκαθάρισε ότι δεν θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο και θα δηλώσει «παρούσα».

Κόντρα με Τσίπρα, Καρατζαφέρη

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ζήτησε να μην συνενωθεί ο Δήμος του Ελληνικού. Απαντώντας, ο κ. Ραγκούσης απέρριψε το αίτημα του κ. Τσίπρα και είπε πως «η Ελλάδα των εξαιρέσεων μας οδήγησε στη χρεοκοπία».

Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε επίσης θέμα αντισυνταγματικότητας του νομοσχεδίου και είπε ότι διαπνέεται από νεοφιλελεύθερη αντίληψη, ενώ ζήτησε την εξαίρεση του δήμου Ελληνικού από τις συνενώσεις, αίτημα που απέρριψε ο κ. Ραγκούσης.

Απαντώντας ο κ. Ραγκούσης μίλησε για μεγάλες ανακρίβειες του κ. Τσίπρα, ενώ υπογράμμισε ότι ο «Καλλικράτης» είναι μια από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ που έρχεται να βάλει κανόνες, τους οποίους η ίδια η κοινωνία ζητά.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης σημείωσε: «Σχεδιάζετε τις περιοχές για να στήσετε προκάτ κάλπες. Να αρπάξετε τις επικείμενες εκλογές. Έχετε στήσει μηχανή εξασφαλίσεως της εξουσίας».

Απαντώντας ο κ. Ραγκούσης απέρριψε κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς,τονίζοντας ότι «αν ήθελε να στρατολογήσει τους 530.000 μετανάστες», όπως υποστήριξε ο κ. Καρατζαφέρης, «είχε τη δυνατότητα να το κάνει με το προηγούμενο νομοσχέδιο της ΝΔ, χωρίς να χρειάζεται καν υπογραφή της σημερινής κυβέρνησης».

H διαμάχη συνεχίστηκε στη Βουλή σε επίπεδο κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, με τον Π.Ευθυμίου (ΠΑΣΟΚ) να απορρίπτει τις εγκλήσεις της Αντιπολίτευσης, λέγοντας πως μέσα σε επτά μήνες αυτή η κυβέρνηση έλαβε γενναία, αποφασιστικά, ολοκληρωμένα μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι παθολογίες του ελληνικού κράτους, και τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των κομμάτων να τοποθετούνται αρνητικά απέναντι στο νομοσχέδιο, με κύρια επιχειρήματα ότι αποτελεί προϊόν «διαβούλευσης» εντός του ΠΑΣΟΚ, είναι πρόχειρο και άκαιρο.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΝΤΕΟ

Πηγή: in.gr / MEGA / ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΤΟ ΒΗΜΑ

25.5.10

ΟΔΟΣ: Παρόντες άπαντες οι απόντες

Αν και μόλις έξι μήνες πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου, η ονοματολογία των υποψηφίων δημάρχων Καστοριάς μοιάζει ακόμη με κρυφτούλι. Οι φιλόδοξοι υποψήφιοι, αρκούνται σε πρακτικές που παραπέμπουν σε «παπαγαλάκια» και σε σχόλια καφενείου ή κομμωτηρίου, ή έστω σχολιασμούς και εικασίες του Τύπου, και των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Και μέχρις στιγμής δεν ξεκαθαρίζουν το τοπίο.

Παρά το γεγονός ότι ο Δήμος Καστοριάς διευρύνεται και υποδέχεται άλλοτε καποδιστριακούς δήμους και οδεύει σε νέες προκλήσεις, δεν βρίσκουν το θάρρος οι ενδιαφερόμενοι να καταστήσουν και με επίσημο τρόπο σαφές το ενδιαφέρον τους. Η κατάσταση θυμίζει κρυφτούλι ή κλεφτοπόλεμο, με αποτέλεσμα η πάροδος του ανεπιβεβαίωτου χρόνου να λειτουργεί παραλυτικά σε βάρος των ίδιων των ενδιαφερομένων. Που ίσως φοβούνται ότι αν εκτεθούν πρόωρα, θα καούν και πρόωρα.

Εξαίρεση σε όλα αυτά αποτελεί μέχρι τώρα μόνο ο κ. Κωνσταντίνος Κοντόπουλος που έπραξε έγκαιρα και χωρίς πολλές παραφιλολογίες το αυτονόητο. Συγκέντρωσε τους εκπροσώπους των ΜΜΕ και μέσω αυτών ανακοίνωσε στους δημότες της Καστοριάς την απόφασή του να διεκδικήσει εκ νέου τον Δήμο Καστοριάς.

Δυστυχώς οι υπόλοιποi εξαντλούνται ως τώρα σε μισόλογα, συμφραζόμενα, υποθέσεις και ευχές. Αρχής γενομένης από τον νυν δήμαρχο Καστοριάς κ. Ι.Τσαμίση, τον τέως αντιδήμαρχο Καστοριάς κ. Ε.Χατζησυμεωνίδη, τον τέως πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς κ. Π.Παπαδιαμαντόπουλο και πρόσφατα την υποψηφιότητα για τον δήμο, του νυν νομάρχη κ. Κ.Λιάντση, ο οποίος αν και έλαβε καθώς φημολογείται και την ευλογία του κόμματος, προτιμά μέχρι την ώρα να αφήνει και να φθείρει την υποψηφιότητά του στο χυτήριο της αμφιβολίας. Όπως κάνουν και οι υπόλοιποι.

Relax

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ από την Μελβούρνη Αυστραλίας, ο οποίος κατάγεται από το Νεστόριο, διαβάζοντας στην ΟΔΟ (538/15-4-2010, σελ. 4) την είδηση ότι, ολοκληρώθηκε με ευρωπαϊκά κονδύλια από το προγράμματα Interreg, εγκαινιάστηκε και παραδόθηκε από την Νομαρχία Καστοριάς στον Δήμο Νεστορίου, το «Κέντρο Ενημέρωσης Νεστορίου», στο οποίο εκτός των άλλων, εγκαταστάθηκαν τηλεοπτικές κάμερες, οι οποίες θα μεταδίδουν ζωντανά εικόνες από το καταφύγιο των αρκούδων, καθώς και ζωντανές εικόνες από την υπόλοιπη πανίδα και χλωρίδα της περιοχής, δήλωσε χαριτολογώντας στην εφημερίδα ότι θα έπρεπε οι κύριοι Λιάντσης και Γκοσλιόπουλος, να τοποθετήσουν κάμερες, όχι για τις αρκούδες, αλλά για τους ανθρώπους! Γιατί αυτό το είδος είναι σπάνιο στο Νεστόριο, και στην ευρύτερη περιοχή του Γράμμου.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αναγνώστρια έστειλε την φωτογραφα από την περιοχή του Βουνού (Αγίου Αθανασίου), που εμφανίζει κτήριο ιδιοκτησίας του συλλόγου Φίλων του Περιβάλλοντος. Εκφράζονται ερωτηματικά σε σχέση με το καθεστώς του κτηρίου, και των προσθηκών που γίνονται σ’ αυτό, ενώ πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες, για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος που προκαλείται τόσο από τα απορρίμματα και τις νέες οικοδομικές εργασίες, όσο και από την υπερεκμετάλλευση του βουνού. Κατακλύστηκε ο χώρος από τις κεραίες (ακόμη και μέσα στο ιερό του ναού υπάρχει πομπός-κεραία του ραδιοφώνου της μητροπόλεως. Ο Κερδώος Ερμής βασιλεύει, σε αγίους και φυσιολάτρες.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Για την αιματοβαμμένη φετινή γιορτή της μάνας…

Όχι μία, αλλά τρεις είναι οι μάνες που έκλαψαν και θρήνησαν τα παιδιά τους που έχασαν τόσο απροσδόκητα και τόσο άδικα: την Αγγελική, την Παρασκευή, τον Επαμεινώνδα. Η Αγγελική, μάλιστα, ήταν πολύ χαρούμενη, καθώς σε λίγους μήνες ήταν να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί, το αγοράκι της που πέθανε μαζί της πριν αντικρίσει το φως του ήλιου. Πνιγμένοι όλοι τους από ένα σκοτάδι, για το οποίο ευθύνονται πολλοί∙ ευθυνόμαστε πολλοί. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Αλλά πάντως όλοι κι ας πιστεύουμε το αντίθετο.

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ: Η εποχή της μοναξιάς μας

ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, οι περισσότεροι ίσως, βιώνουμε στις μέρες μας τη μοναξιά μας. Έρχονται μέρες και ώρες που δυσκολευόμαστε να διαθέσουμε ευχάριστα το χρόνο στην καθημερινότητά μας, μετά την κύρια-πρωϊνή εργασία μας.

23.5.10

ΟΔΟΣ: Σε μια πόλη σαν την Καστοριά

Με την υποχρεωτική συνένωση των δήμων, που απορροφώνται στον Δήμο Καστοριάς, σχηματίζοντας ένα νέο και πρωτότυπο μόρφωμα, σαφές είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της, η πόλη της Καστοριάς, καθώς και όσοι την κατοικούν, πολύ δε περισσότερο αυτοί που την διοικούν, θα βρεθούν μπροστά σε σημαντικές ευθύνες και προκλήσεις.

Γεγονός είναι ότι (ούτε διοικητικά) η ιστορία της πόλης της Καστοριάς, δεν συνοδεύεται ακριβώς από αυτό που ορίζεται ως «τύχη βουνό». Το αντίθετο μάλιστα: Παρά το γεγονός ότι είναι αρχαιότερη κάθε πόλης της Δυτικής Μακεδονίας (και ιδιαίτερα μεταξύ των πρωτευουσών), ότι διαθέτει πλήθος αρχαιολογικών μνημείων που αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις ιστορικές περιόδους (συγκρίνεται με την Θεσσαλονίκη και την Βέρροια που αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση) ενώ παράλληλα υπήρξε πάντοτε -ακόμη και στην διάρκεια της τουρκοκρατίας- σημαντικό αστικό κέντρο, ωστόσο, η εξέλιξή της ως την σύγχρονη εποχή, δεν ήταν αντίστοιχη του παρελθόντος της.

Αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από τον Ελληνικό Στρατό το 1912, από διοικητική άποψη συνέχισε να αποτελεί Κοινότητα και αυτό παρά τον πολυπληθή και πυκνό της πληθυσμό από χιλιάδες Έλληνες, Εβραίους και λιγότερους Οθωμανούς Τούρκους. Διετέλεσε πρωτεύουσα ομώνυμης επαρχίας στα όρια του Νομού Φλωρίνης (με πρωτεύουσα την Φλώρινα!), ώσπου την περίοδο του μεσοπολέμου στο απώγειο της οικονομικής της ανάπτυξης χάρη στην γουνεμπορία του εξωτερικού και στο πλαίσιο της τότε διοικητικής μεταρρύθμισης, δημιουργήθηκε ο Νομός Καστοριάς με πρωτεύουσα την ίδια. Τα ιστορικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της πόλης, αλλά και η ευημερία, σφυρηλάτησαν με ασφάλεια την φυσιογνωμία της προπολεμικής και αμέσως μεταπολεμικής Καστοριάς.

Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες υποχώρησης των γνωρισμάτων του τόπου, και ένα είδος εκφυλισμού του κοινωνικού του χαρακτήρα, για λόγους και αιτίες που δεν είναι ασφαλώς της παρούσης η ανάλυσή τους. Ώστε εν έτει 2010, με την πρόσφατη ανακοίνωση της διοικητικής αναδιάρθωσής του Δήμου Καστοριάς, να προκαλούνται καινούργια ερωτηματικά και άλλες καταστάσεις, σε μια πόλη που δεν είναι πια ούτε η σκιά του εαυτού της.

Η -κατά το κοντινό σχετικά παρελθόν- ένταξη του Κεφαλαρίου και του Αποσκέπου στον Δήμο Καστοριάς, του οποίου αποτέλεσαν οικισμούς, είναι το διοικητικό προηγούμενο από το οποίο αντλούνται εμπειρίες και παραδείγματα. Ωστόσο, η περιορισμένη αλληλεπίδρασή τους με την Καστοριά, που εξηγείται με κοινωνικά και κυρίως συγκυριακά επιχειρήματα, δεν μπορεί να είναι το άλλοθι. Δεν μπορεί να είναι το άλλοθι, για όσα θα αντιμετωπίσουν η Καστοριά με τους Δήμους Αγίας Τριάδος και Μεσοποταμίας αλλά και τον Δήμο Κορεστείων, με τους οποίους στο μέλλον θα αποτελεί ένα οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ασφαλώς από μια σύζευξη, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να πετύχει, και εργάζονται όλοι για την προώθηση κοινών, εφικτών και κυρίως μεταξύ τους δίκαιων και αναλογικών στόχων, μόνο θετικά αποτελέσματα αναμένονται.

Όμως είναι δεδομένο ότι, με εξαίρεση την πόλη της Καστοριάς, που τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της λειτουργίας της αφ’ ενός ως κέντρου αναχώρησης εκατοντάδων έως χιλιάδων κατοίκων της ως μεταναστών στο εξωτερικό, και αφ’ ετέρου ως κέντρου υποδοχής νέων κατοίκων (στο πλαίσιο εσωτερικής μετανάστευσης), ανάλωσε σε μεγάλο βαθμό την αυθεντικότητά της, και αλλοίωσε την φυσιογνωμία της, δεχόμενη ετερόκλητες επιρροές, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- οι υπόλοιποι αστικοί, ημιαστικοί και αγροτικοί οικισμοί του νομού Καστοριάς, άντλησαν τα θετικά της συσχέτισής τους με την πόλη (επέκταση γούνας, μερική αστικοποίηση κλπ), αλλά ταυτόχρονα διατήρησαν με ζήλο τα χαρακτηριστικά τους.

Βεβαίως, την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της κινητικότητας ατόμων και αγαθών, δεν υπάρχει χώρος για τοπικισμούς και σωβινισμούς. Στο κάτω-κάτω είναι αργά για δάκρυα. Αλλά η διατήρηση και κατανόηση της ιστορικής γνώσης δεν έχει σχέση με όλα αυτά. Αντίθετα, βοηθά στην απελευθέρωση υγιών δυνάμεων και στην δημιουργία ρευμάτων απ’ όλες τις πλευρές.

Με αυτή την έννοια, καθήκον αυτών που θα επιχειρήσουν να διεκδικήσουν την δημαρχία της Καστοριάς στις επόμενες, και κάθε επόμενες εκλογές, θα είναι ο σεβασμός των υποσυνόλων που απαρτίζουν τον νέο Δήμο Καστοριάς, ώστε κανείς να μην επιβληθεί σε κανένα εταίρο.

Σε μια πόλη σαν την Καστοριά, που κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο καμιά άλλη πόλη στο παρελθόν για την αντίδρασή της στην επέκταση της Γούνας στις δεκαετίες του 1960 και 1970, ωστόσο δεν κατηγορήθηκε ποτέ κι’ από κανένα που δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε) ούτε να εξαγάγει, ούτε να επιβάλλει στον υπόλοιπο νομό Καστοριάς το πολιτιστικό της μοντέλο ως κυρίαρχο, επιτρέποντας όλες τις άλλες περιφέρειες να είναι ο εαυτός τους, χωρίς η ίδια ωστόσο να μπορεί να υπερασπιστεί την ιστορία της, υπάρχουν ήδη αρκετοί που εκφράζουν ανησυχίες για το ότι είναι πλέον πιθανό να εκφυλιστεί ολοκληρωτικά και δια παντός ο χαρακτήρας της πόλης, εξ αιτίας των αντιφατικών επιρροών που θα δεχθεί από τους Δήμους τους οποίους προσεταιρίζεται.

Και επειδή ήδη φημολογείται ότι η πόλη -μέσω της διοίκησης του Δήμου- ετοιμάζεται να περιέλθει στην σφαίρα επιρροής της μιας ή της άλλης τοπικιστικής και λαογραφικής τάσης, είναι σαφές ότι οι κάτοικοι, και οι (έως τώρα) δημότες Καστοριάς, οφείλουν να απαιτήσουν και να επιβάλλουν στους μνηστήρες του νέου Δήμου, τους όρους τους για σεβασμό της πόλης, όπως και όλων των άλλων. Με δικαιοσύνη, σοφία και αναλογικότητα. Είδη σε ανεπάρκεια, για μια πόλη που ήδη από χρόνια είναι θύμα του στερεοτύπου της και της ανεπάρκειας αυτών που ανέλαβαν να την υπερασπισθούν.



Σημ. στην φωτογραφία εξωφύλλου: Μία σπάνια φωτογραφία του 1912 (απελευθέρωση της Καστοριάς), πoυ πρώτη φορά δημοσιεύεται στην Καστοριά, με το τείχος του Ιουστινιανού να αγκαλιάζει την Κουμπελίδικη.

21.5.10

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Θείον Άπυρον*

Μολότωφ: το απευκταίον και ερχόμενον

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Τάκης Σινόπουλος





Στην οικογένεια της MARFIN θρηνούμε σήμερα για την δολοφονία τριών νεαρών συναδέλφων μας. Εκφράζουμε την οργή μας κατά της πολιτείας που εγνώριζε ότι μόνο από τύχη δεν είχαν συμβεί μέχρι σήμερα τέτοια τραγικά περιστατικά. Εκφράζουμε ακόμα την οργή μας για τα ξύλινα πολιτικά λόγια και τις... αντιδικίες σκοπιμότητας ορισμένων πολιτικών στη Βουλή την ώρα που οι σοροί των συναδέλφων μας δεν είχαν αποσυρθεί από το κατάστημά μας που επολιορκείτο ακόμα από τους διαδηλωτές ή και αναρχικούς. Οι αυτουργοί μακάρι να συλληφθούν και να τιμωρηθούν. Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν οι ηθικοί αυτουργοί που δυστυχώς δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.
(5.5.10 , Aνακοίνωση των εργαζομένων στην MARFIN)




«Περίλυπος έστιν η ψυχή μου έως θανάτου»…
Όλα έγιναν γρήγορα. Μια βόμβα μολότωφ φεύγει από χέρια αποφασισμένα ολόϊσια στο στόχο. Μια δεύτερη, μια τρίτη -ίσως ύστερα κι άλλες- έπληξαν το νεοκλασσικό της Σταδίου στην Αθήνα όπου στεγάζεται μια ακόμα (τι άλλο;) «αμαρτωλή τράπεζα». Κάποιος μάλιστα είχε ήδη πετάξει μέσα στο κτήριο κι ένα δοχείο με καθαρή βενζίνη για… καλύτερο αποτέλεσμα. Καθαρά εγκληματική, αδίστακτη, δολοφονική ενέργεια με παραλήπτη. Ο άνθρωπος αυτός είχε μόλις στείλει μέσα στην Τράπεζα τρία πιστοποιητικά θανάτου χωρίς τα ονόματα. Σε ώρα λειτουργίας με τους εργαζομένους μέσα, που δεν υπάκουσαν σ΄ αυτήν την εθνική γιορτή της πανεθνικής συσπειρώσεως… εκατό χιλιάδων λαού απέναντι στα άδικα, δυσβάστακτα και σκληρά και… και -το γνωστό κατεβατό ακολουθεί- νέα οικονομικά μέτρα. «Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος».


20.5.10

ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το σαθρό πολιτικό σύστημα και οι μετακλητοί υπάλληλοι του κ. Προέδρου

Στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής περιόδου, της ατέρμονης και απόλυτης ατιμωρησίας, ακόμα και η αποδεδειγμένη ή και ομολογημένη διάπραξη πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων, αποτελεί κατά την συνταγματική τουλάχιστον θέσπιση, το ακαταδίωκτο μέσα από πολιτικές επικαλύψεις και ασύδοτες συντεχνιακές λογικές. Είναι η μία πλευρά αυτή, σε ένα διαχρονικό και διακομματικό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας, που συστηματικά, από το 1974 και μετά, παραβιάζοντας κανόνες πολιτικής και ηθικής δεοντολογίας, οικονομικής διαφάνειας, αλλά και έντιμης διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, λειτουργεί πάνω στον παραλογισμό της παραγραφής και της ατιμωρησίας.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Η εντός πόλεως οδική βοήθεια του Δήμου κλπ.

Εν αρχή ην αντινομάρχης παρελθούσης χρήσεως (κάποιος από τους συνήθως καημένους μετά τη διέλευσή τους απ’ αυτό το εφήμερον και διορισμένον είδος ανθρώπου της αυτοδιοικητικής υποθέσεως, της αυτής νοητικής και πνευματικής εμβέλειας με τους αντιδημάρχους), ο οποίος πήγε στη Βουδαπέστη για την έκθεση «Ελληνική κληρονομιά-Η ελληνική ορθόδοξος διασπορά στην Ουγγαρία τον 17ον-19ον αιώνα» (ως έκτακτος απεσταλμένος του τοπικού έθνους), είδε ό,τι καλόν, εθαμβήθη και πρότεινε μετάκλισή της «αύτανδρη» εις την πόλη της Κοζάνης εν ευθέτω χρόνω, δηλαδή σε ένα χρόνο. Δρομολογηθείσα (κι αρμολογηθείσα στους τοίχους του Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης) η έναρξή της έλαβε καιρόν την εσπέραν της 14ης Απριλίου ε.ε., μνήμη Λεωνίδου επισκ. Αθηνών.

17.5.10

ΟΔΟΣ: Οι ικανότητες μιας δημοτικής αρχής



Στις περισσότερες σύγχρονες πόλεις του κόσμου που αντιμετωπίζουν τα ίδια ή (συνηθέστερα) ακόμη πιο οξυμμένα προβλήματα στην κυκλοφορία πεζών και οχημάτων αλλά και προβλήματα στάθμευσης, η δημιουργία επιπλέον χώρων στάθμευσης από τις δημοτικές αρχές -και όχι η κατάργηση των ήδη υφιστάμενων- αποτελεί την είδηση που διαφημίζει για τις ικανότητες της κάθε δημοτική αρχή.

Στην Καστοριά, πόλη στην οποία πεζοί και οχήματα βρίσκονται σε απηνή διωγμό, εξ αιτίας της διαχρονικής αποτυχίας των δημοτικών αρχών να εξασφαλίσουν ομαλές συνθήκες συνύπαρξης, καθώς και να σφυρηλατήσουν συνείδηση κυκλοφοριακής αγωγής, συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα: Όπως την π. εβδομάδα, όταν ο ίδιος ο δήμαρχος Καστοριάς κ. Ιωάννης Τσαμίσης αυτοπροσώπως, φωτογραφιζόταν αλλά και επόπτευε για την λεπτομέρεια και την ακρίβεια της σπιθαμής, του πόσοι κώνοι θα τοποθετηθούν στην άσφαλτο για να καταργηθούν, -όπως και έγινε- 5-6 θέσεις στάθμευσης, στην αρχή της Μητροπόλεως στην πλατεία Δαβάκη, παραπλεύρως των δικαστηρίων. Με το πρόσχημα της διευκόλυνσης καθόδου στην οδό Διοικητηρίου προς την Νομαρχία.

Αντί η δημοτική αρχή να ρυθμίσει με περισσότερο χρόνο διέλευσης στο πράσινο τους σηματοδότες στην Διοικητηρίου με την συμβολή της στην Μ. Αλεξάνδρου (γιατί αυτή είναι η αιτία του κυκλοφοριακού στην περιοχή), ή αντί να φροντίσει έτσι ώστε να σημανθεί η πολυσύχναστη περιοχή της πλατείας Δαβάκη με ισόπεδες διαβάσεις, υποχρεωτικής προτεραιότητας πεζών, για να μην σημειώνονται καθημερινά δεκάδες σλάλομ και περιστατικά παρ’ ολίγο τραυματισμών και ατυχημάτων, από τους ασυνήθιστους σε κανόνες ευγένειας οδηγούς, που αντί να διευκολύνουν τους πεζούς τους κάνουν να αισθάνονται στόχοι, ο δήμαρχος Καστοριάς καμάρωνε που ουσιαστικά επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την κατάσταση: Κοντά στις 4-5 θέσεις στάθμευσης που σκανδαλωδώς διατίθενται ακόμη και τις απογευματινές, μη εργάσιμες ώρες αποκλειστικά για τα ΙΧΕ των δικαστικών (!), μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, αφαίρεσε από τους δημότες και άλλες τόσες.

Με αποτέλεσμα να υποχρεώνει καθημερινά κι άλλους πέντε έξι οδηγούς, ειδικά τις ώρες αιχμής, να κάνουν αναρίθμητους «γύρους» για να εντοπίσουν -πράγμα σπάνιο- μια ελεύθερη θέση στάθμευσης, που αν την βρει , την χρυσοπληρώνει κι από πάνω στο Σύστημα Ελεγχόμενης Στάθμευσης (το οποίο πρέπει να καταργηθεί, μια και αποδείχθηκε περίτρανα ότι έχει μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα, και το μόνο που προσφέρει είναι τα έσοδα για τους μισθούς των υπαλλήλων της).

Έτσι επιβαρύνεται, αντί να λύεται το κυκλοφοριακό, προκαλούνται ακόμη περισσότερα προβλήματα στους πεζούς, πολλαπλασιάζεται η μόλυνση και δυσφημείται ακόμη περισσότερο η περιοχή.


Χωρίς άγχος και free of charge το πάρκινγκ του δημαρχείου για τους δημοτικούς

ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Εύγε!

Στον Γιάννη Τσότσο.

Στο μικρό του θέατρο* με πάθος, δουλειά και τόλμη μπορεί και αποδεικνύει πως και ένας κούκος πολλές φορές φέρνει την άνοιξη.
Η περιπέτεια των ματιών μας άρχισε κατηφορίζοντας τη σκάλα που οδηγούσε σ’ έναν προσωπικό χώρο γεμάτο ενέργεια, πάθος και νιάτα. Το μαύρο της μικρής σκηνής και ο μισοφωτισμένος χώρος δεν έκρυψαν το άστρο του ταλέντου του και οι ψυχές μας ακούμπησαν στο θέαμα ταξιδεύοντας σαν παιχνιδάκια μέσα σ’ ένα μικρό μαγικό κουτί.
Μονόλογος (Ντοστογιέφσκι) και ένα μικρό μιούζικαλ (Ο Τσάρλι στο τσίρκο) ήταν ικανά για να αφήσεις εσύ σ’ όλους μας την εντύπωση πως είσαι από τη φύση σου φτιαγμένος ηθοποιός, αγγελικός διασκεδαστής, ήρωας της σκηνής.
Ηρωισμός να παίζεις έστω και για τρεις θεατές, μακριά από δημοσιότητα και συλλόγους, που σε στηρίζουν για να στηρίζονται, αποδεικνύεις πως το ταλέντο μπορεί να κινηθεί, να περπατήσει, να σταθεί δίχως όλα τα παραπάνω.
Η σκηνή μικρή, στημένη λες μόνο για τον καθένα μας ξεχωριστά, έφερνε στα μάτια μας κοντά την κάθε κίνηση, τον κάθε μορφασμό και έκφραση, τον κάθε ψίθυρο και ανάσα.

Και ξαφνικά το μαύρο της σκηνής γινόταν πολύχρωμο, το μικρό μεγάλο, το σκοτεινό φωτεινό από τα γέλια και τα τραγούδια του Τσάπλιν και της μικρής του παρέας. Όμως εκεί μέσα στο τραγούδι και το χειροκρότημα, στο στροβίλισμα του μυαλού, αισθάνεσαι σαν ένα παιδί που του χαλούν το παιχνίδι και η υπομονή του εξαντλείται, γιατί για ακόμη μια φορά, κοιτώντας την πόλη σου, διαπιστώνεις μιζέρια και την βλέπεις πιο ρακένδυτη από ποτέ, δίχως μια σκηνή θεάτρου, πινακοθήκη, δίχως πολιτιστικό κέντρο, με υποσχέσεις και ψεύτικα λόγια ξανά και ξανά… Ξανά και ξανά όμως ο Γιάννης και τα τρία παιδιά… Ξανά κάθε Σαββατοκύριακο βρίσκονται εκεί στο μικρό θεατράκι, όπου το σκοτεινό γίνεται φωτεινό, το μαύρο πολύχρωμο, το γέλιο και η ανάσα τους δικά μας, τα νιάτα τους ελπίδα…

(*) Το θεατράκι βρίσκεται σε ένα υπόγειο πολυκατοικίας στην οδό Αθηνάς (κάθετος της Μητροπόλεως) όπου σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο ανεβαίνουν οι παραστάσεις. Το τηλ. του Γιάννη Τσότσου είναι 6992019748.

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Αφανείς γηγενείς μακεδονομάχοι (1903-1913)

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Όταν έγραφα το βιβλίο «Η Κορησός στη διαδρομή του χρόνου», Θεσσαλονίκη 2006, στη θεματική «Ιστορία» αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα στην υποενότητα «Μακεδονικός Αγώνας» - Η ένοπλη φάση (1903-1908) (σελ. 286-301). Έτσι καθώς κατέγραφα τους Μακεδονομάχους Κορησώτες, παίρνοντάς τους από την Επετηρίδα διαπίστωσα ότι ο αριθμός αυτός (2 άνδρες και μια γυναίκα) ήταν λειψός. Από έρευνα που έκανα, διαπίστωσα ότι και άλλοι πήραν μέρος και έδρασαν στο Μακεδονικό Αγώνα, μερικούς μάλιστα τους παρέθεσα (9 άνδρες), αλλά εδραία είναι η πεποίθησή μου, ότι υπήρχαν και άλλοι, που δεν περιελήφθησαν στην Επετηρίδα. Αυτό οφειλόταν σε διάφορους λόγους.
Πρόσφατα και όταν πληροφορήθηκα από τον τύπο, ότι εκδόθηκε το παραπάνω βιβλίο, κατέληξα ότι επί τέλους η ιστορική έρευνα ασχολήθηκε και προς την κατεύθυνση αυτή. Σ’ αυτό με οδήγησε η πρώτη λέξη του τίτλου «Αφανείς», που τις απέδωσα την έννοια του αγνώστου και αφορούσε σ’ αυτούς που έλλειπαν.

Όταν όμως έφθανε στα χέρια μου το βιβλίο αυτό και, όπως συνήθως, το ξεφύλλισα, διαπίστωσα ότι δεν ισχύει αυτή η έννοια. Αναγκάσθηκα να καταφύγω σε έγκριτο «Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη), όπου διαφωτίσθηκα ότι «αφανής» είναι εκείνος:
α) που ενεργεί χωρίς να φαίνεται, ήρωας, εργάτης των γραμμάτων, αστέρας,
β) (μτφ.) αυτός που δεν είναι ιδιαίτερα ένδοξος ή φημισμένος ή που έχει λησμονηθεί,
γ) που δεν απέκτησε ιδιαίτερη αξία και φήμη, ποιητής, πολιτικός. Το παράγωγο ουσιαστικό αφάνεια διευκρινίζεται ότι είναι: α) η έλλειψη φήμης, ευρύτερης δημοσιότητας, το να είναι κάποιος άγνωστος. Υπ’ αυτή την έννοια ο τίτλος συνάδει προς το περιεχόμενό του.
Για το βιβλίο αυτό αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι καλύπτει ένα κενό. Και είναι σκόπιμο να τους προτάξουμε. Χρονικά αναφέρεται περίοδος του Μακεδονικού Αγώνα 1903-1913. Αναφέρεται περιοριστικά στους ντόπιους, που κατάγονται από τη Μακεδονία και έδρασαν για τη διατήρηση της ελληνικότητας και την ελευθερία της
Οφείλονται χάριτες σ’ όλους όσοι μόχθησαν για να γίνει αυτός ο άθλος. Γιατί για άθλο πρόκειται.

Την επιστημονική εποπτεία είχε ο Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, Καθηγητής της Ιστορίας των Νεότερων Χρόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αρωγός δε της όλης προσπάθειας ο Αναπληρωτής Καθηγητής της Ιστορίας των Νεότερων Χρόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Β. Γούναρης. Την επιμέλεια είχαν οι Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης – Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου.

Σημαντική επίσης ήταν η προσφορά της οκταμελούς ερευνητικής ομάδας (μεταξύ των οποίων και η συμπατριώτισά μας Όλγα Μπελεγάκη), αποτελούμενη από μεταπτυχιακούς και προπτυχιακούς φοιτητές του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που εργάζονται στο Ερευνητικό Κέντρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Στο σημείο αυτό θα ήταν παράλειψη, αν δεν αναφέρουμε το Νικόλαο Εμμ. Μάνο, χορηγό των βιβλίων, γόνο Μακεδονομάχων.
Στο εισαγωγικό μέρος του βιβλίου διαβάζουμε τον Πρόλογο του Προέδρου της Ε.Μ.Σ. Νικολάου Μέρτζου, τον Πρόλογο του Ιωάννη Κολιόπουλου και την εισαγωγή των Ιάκωβου Μιχαηλίδη και Κωνσταντίνου Παπανικολάου.

Το βιβλίο που έχει εξώφυλλο τη φωτογραφία του καπετάν Κώτα, αναφέρεται στους 13 νομούς της σημερινής Μακεδονίας και σε μικρότερες ενότητες στους οικισμούς κάθε νομού. Μέσα σ’ αυτούς περιέχονται περί τα 3.000 ονόματα Μακεδονομάχων, με ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τη ζωή και τη δράση τους. Σε μερικούς υπάρχουν και φωτογραφίες.

Παρά ταύτα κατά τους Επιμελητές του έργου «το βιβλίο δεν φιλοξενεί το nec plus ultra της υπό εξέτασης περιόδου, άλλωστε δεν πρόκειται για ένα «τυπικό» δείγμα ιστορικού αφηγηματικού λόγου, των γηγενών Μακεδονομάχων και ανάδειξης της δράσης τους. Ακόμα και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές εντοπίζεται υλικό, ικανό να καλύψει πιθανά κενά».
Αυτό υποδηλώνει ότι το βιβλίο θα συμπληρώνεται με νέα στοιχεία και θα ανατυπώνεται με τα νέα στοιχεία.
Και είναι χρέος να αναδειχθούν άτομα, που δεν περιελήφθησαν στην Επετηρίδα, που όμως πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα και μάλιστα είχαν σημαντική δράση, που στην αγνότητά τους δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν ή δεν μπόρεσαν να βγουν μπροστά. Το χειρότερο έκλεψαν άλλοι επιτήδειοι τις δάφνες αυτών, που ήξεραν ή εύρισκαν τρόπους να επιπλέουν και γιατί όχι να απολαμβάνουν τους καρπούς των «θυσιών» άλλων και τα προνόμια.

Το βιβλίο αυτό καινοτομεί στο ότι αναφέρεται στους γηγενείς Μακεδόνες Μακεδονομάχους, που κράτησαν και το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα, κυρίως γιατί ενεργοποιήθηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα, πριν από την έναρξη του ένοπλου αγώνα, πριν ακόμα πάρει ο αγώνας πανελλήνιο χαρακτήρα.
Απόδειξη της αγνότητας και του πατριωτισμού τους ήταν ότι αδιαφορούσαν για την καθιέρωσή τους, για την προβολή τους.

Η ιστορία κατά κάποιο τρόπο αγνόησε τους ανώνυμους αυτούς αγωνιστές, που αποτέλεσαν τον κυματοθραύστη όπου συντρίβονταν τα κύματα των από βορρά επιβουλέων.
Πόσες χιλιάδες ονόματα γηγενών αφανών Μακεδόνων, μαρτύρων και ηρώων ανέσυρε η Ε.Μ.Σ. από τη λήθη και επανέφερε στο φως κατά τη δραματική, όσο και κομβική δεκαετία του 1903-1913. Απομένουν ακόμα αφανείς. Είναι όμως ο πρώτος φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης. Επιτέλους είναι αλήθεια (Ν. Μέρτζος).
Οι Ελλαδίτες Μακεδονομάχοι, και πολλοί και γενναίοι και η συμμετοχή τους αποτελεσματική βρήκαν μια θέση στην ιστορία.

Οι αυτόχθονες όμως ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να οδηγήσουν τα παραπάνω σώματα, που είχαν αποσταλεί από την Ελεύθερη Ελλάδα, όταν ο αγώνας φούντωνε με την σθεναρή αντίσταση των ντόπιων Μακεδόνων αγωνιστών.
Το χειμώνα οι επήλυδες Μακεδονομάχοι έφευγαν κατά ομάδες στο θερμότερο Νότο. Εκεί ξεχειμώνιαζαν, εκεί στρατολογούσαν ή στρατολογούνταν.
Οι γηγενείς αντίθετα υπέμεναν τις κακουχίες και ανέμεναν την άνοιξη, σκεπασμένοι από τα χιόνια της Μακεδονίας. Εκεί συνέχιζαν και εκκλησιάζονταν στην Ορθόδοξη εκκλησία τους, να στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία, ευχέρεια που δεν την είχαν οι γηγενείς αγωνιστές.
Σε συζητήσεις ακούονταν παράπονα ότι μένει στη λήθη μεγάλος αριθμός αγωνιστών, που πρόσφεραν σημαντικό έργο. Μερικοί μάλιστα έχασαν και τη ζωή τους, αλλά η ιστορία τους ξέχασε.

Στην ιερή μνήμη αυτών των γηγενών Μακεδόνων και στην ακίβδηλη ιστορία του Ελληνικού Έθνους η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών εξεπόνησε επί δύο χρόνια την παρούσα συστηματική επιστημονική έρευνα και την παραδίδει σήμερα στον ανά χείρας Κώδικα Τιμής, που θα δώσει επί τόπου σε κάθε τόπο θυσίας και εθνικής μαρτυρίας της Μακεδονίας (Επιμελητές του έργου – Μιχαηλίδης και Παπανικολάου).
Ο Μακεδονικός Αγώνας παρότι πέρασαν αρκετά χρόνια από το τέλος του είναι πάντα επίκαιρος γιατί γειτονικά μας κράτη συντηρούν ένα πνεύμα διεκδικήσεως εδαφών της Μακεδονίας μας.

Αυτό παρουσίασε έξαρση τελευταία και από τους ίδιους του κρατικού μορφώματος (κράτος των Σκοπίων), που διεκδικεί την ελληνική Μακεδονία.
Για να γίνει αυτή η εργασία και να πάρει αυτή τη μορφή σε βιβλίο δούλεψαν εντατικά πολλοί άνθρωποι, καταναλώθηκε πολύς χρόνος (2 χρόνια), αρχεία μελετήθηκαν, απομνημονεύματα των αγωνιστών ερευνήθηκαν, ιστορικά βιβλία αποδελτιώθηκαν (μεταξύ των οποίων και των συμπατριωτών μας Π. Παπακυριακίδη και Ν. Δασκαλάκη), αλλά και μαρτυρίες προφορικές, άρθρα και περιοδικά κάθε είδους βοηθήματα χρησιμοποιήθηκαν.
Δεν θα εύρισκα καλύτερο τρόπο να κλείσω αυτή την παρουσίαση από το να μεταφέρω τη βαθυστόχαστη άποψη ότι: «οι γηγενείς Μακεδονομάχοι, οι επώνυμοι και ανώνυμοι, δεν είχαν ανάγκη, προκειμένου να καθιερωθούν, να συνάπτουν αδελφοποιήσεις, βαφτίσια, κουμπαριές. Δεν είχαν ανάγκη από όλες εκείνες τις πράξεις, που επιβάλλει η ανασφάλεια των ξένων. Οι γηγενείς αντάρτες και αρχηγοί ήσαν γνωστοί και καθιερωμένοι στον τόπο τους, ανάλογα με την αξία του ο καθείς» (του Ι. Κολιόπουλου).

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Αναγνώστης έστειλε τις φωτογραφίες με την επισήμανση ότι κάποτε όταν πλησίαζε η διεθνής έκθεση γούνας, τα συνεργεία καθαριότητας του δήμου σκούπιζαν ακόμη και τα πεσμένα φύλλα και τα άνθη της άνοιξης.
Σήμερα, η επάνω φωτογραφία, η οποία δείχνει τον δρόμο που κατευθύνεται στην έκθεση γούνας Καστοριάς, αποδεικνύει τα ακριβώς αντίθετα, ενώ η κάτω, στο πάρκο της ολυμπιακής φλόγας, με τον κάδο να παραμένει ημέρες «μπουκωμένος», διδάσκει δεόντως τα παιδιά μαθήματα αρχοντιάς. Μια και «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά» (γι’ αυτό και εμείς είμαστε άρχοντες και ζούμε στην αρχόντισσα).

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΟΥ : Μεθοδεύσεις

Ο συνήγορος του παιδιού ήταν σαφής και μίλησε «έξω απ’τα δόντια» όταν μέσα στον Απρίλιο επισκέφθηκε την Καστοριά. Τα στελέχη του υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν, αυθαίρετα και «ετσιθελικά» να στείλουν τα παιδιά με αυτισμό στα ειδικά σχολεία, παρά το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να ακολουθούν το σχολικό πλαίσιο που λίγους μόνο μήνες πριν υπεδείχθη ως καταλληλότερο γι’αυτά από τα ίδια τα ΚΕΔΔΥ. Η περίφημη συνέχεια στη διοίκηση είναι όντως τελικά ένας αστικός μύθος. Πολλοί την επικαλούνται, άλλοι τόσοι έχουν ακούσει γι’αυτήν, αλλά απολύτως κανείς δεν την έχει δει.

Δύο μόλις χρόνια πριν, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχώρησε στην ψήφιση του ισχύοντος νόμου για την Ειδική Αγωγή, ο οποίος ήρθε -έστω και καθυστερημένα- να κλείσει κάποιες από τις πολλές πληγές που ταλαιπωρούσαν το κορμί του προηγούμενου. Δεν ξέχασε βέβαια να προσθέσει το περίφημο άρθρο «αυτοαναίρεσης» του ίδιου του νόμου μέσω υπουργικής απόφασης, σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία κατάλυσης της δημοκρατίας. Η προηγούμενη κυβέρνηση πρόσθεσε ωστόσο το άρθρο 7, το οποίο μετά από χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων έκανε ειδική μνεία στις εκπαιδευτικές ανάγκες των αυτιστικών παιδιών, αφού βέβαια έπρεπε πρώτα να πληρώσουν με τον ουσιαστικό αποκλεισμό τους από την εκπαίδευση οι αιώνια αδικημένοι μαθητές του φάσματος το κόστος της πολιτικής αδράνειας. Η Νέα Δημοκρατία λειτούργησε μονοκόμματα. Δεν πολυγνώριζε τα θέματα και αγνοούσε κατά πως φαίνεται τα πολλά συμφέροντα που αντιτίθενται στην ένταξη των παιδιών με αναπηρία. Νομοθέτησε λοιπόν κάνοντας το «πολιτικό λάθος» να καλέσει (έστω και άτυπα) στον διάλογο τους ίδιους τους γονείς του αυτιστικού φάσματος. Οι τελευταίοι αρπάξαμε την ευκαιρία και επιδοθήκαμε σε αυτό που μπορούμε να κάνουμε τέλεια πλέον. Να αποδεικνύουμε το αυτονόητο. Ουδείς ποτέ αρνήθηκε ευθέως το δίκαιο των αιτημάτων μας. Πολλοί όμως απέφυγαν τη συζήτηση. Η Νέα Δημοκρατία ήθελε να κάνει το ίδιο, αλλά η πολιτική της απειρία δεν της το επέτρεψε. Ακουστήκαμε και νομοτελειακά κάποια από τα αυτονόητα νομοθετήθηκαν και η ειδική αγωγή έκανε μερικά βήματα εμπρός.

Μετά ήρθε το Πα ΣοΚ. Τα στελέχη της νέας Κυβέρνησης δεν βαδίζουν σε ολισθηρά μονοπάτια. Δεν εκτίθενται άμεσα. Έχουν εμπειρία στην κάλυψη και τη μετακύλιση του κόστους. Η στρατηγική τους είναι τόσο ευφυής όσο και ανήθικη. Ονομάζεται «ακαδημαϊκή ενίσχυση της επιχειρηματολογίας».
Ξεκινάμε ανάποδα την ανάλυση του όρου. Η επιχειρηματολογία είναι λιτή και περιορίζεται στο γυμνό και παντελώς εκτεθειμένο επιχείρημα ότι τα ειδικά σχολεία ενδείκνυνται για την εκπαίδευση των μαθητών με αυτισμό. Η ανάγκη ένδυσης της γύμνιας αυτής ή ενίσχυσης της σαθρής βάσης της είναι προφανής. Πρώτα απ’όλα αντιβαίνει στην κοινή λογική. Τα προβλήματα κοινωνικοποίησης και επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν οι μαθητές με αυτισμό δεν λύνονται με την απομόνωση τους από το άμεσο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον του τόπου διαμονής τους. Αυτό βέβαια υπαγορεύει η λογική. Υπάρχει όμως και η ελληνική «ακαδημαϊκή» κοινότητα η οποία ως γνωστόν δεν διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τους κανόνες της λογικής. Το αποδεικνύει η ερευνητική της ένδεια και ο δημοσιοϋπαλληλικός της ξεπεσμός. Η γύμνια της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας ενδύεται τώρα τον «ακαδημαϊκό» χιτώνα και καλύπτει τα αίσχη της. Ημερίδες, διημερίδες και συνέδρια ανά την επικράτεια διαλαλούν τα «οφέλη» της επιστροφής στα ειδικά σχολεία. Ακαδημαϊκοί βγαίνουν από τη ναφθαλίνη της «επιστημοσύνης» τους και μιλούν για «καινοτομίες» επιστροφής στα ειδικά σχολεία. Τους πλαισιώνουν τα από καιρό αναμένοντα την καρέκλα τους υπηρεσιακά στελέχη της κομματικής μηχανής. Το κόλπο είναι παλιό αλλά αποτελεσματικό. Ο Έλληνας πολίτης μπορεί πάντα να αμφισβητήσει έναν πολιτικό αλλά ο ραγιαδισμός του τον «μπλοκάρει» όταν απέναντί του έχει έναν καθηγητή με «μελέτες» και «έρευνες».

Μιλώντας για έρευνες και μελέτες θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η μόνη έρευνα που η Ευρωπαϊκή Ένωση επισήμως αναφέρει στην δικτυακή της πύλη όσον αφορά την αναγκαιότητα της πρώιμης παρέμβασης στον αυτισμό (δηλαδή της επένδυσης σε εκπαίδευση στα πρώτα σχολικά χρόνια) έχει γίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο από το London School of Economics και το Kings College του Λονδίνου όπου γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια αποτύπωσης και ανάλυσης του κόστους του αυτισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο. («Economic cost of autism in the UK», Martin Knapp, Romeo and Jenifer Beecham, Autism 2009;13;317, http://aut.sagepub.com/cgi/content/abstract/13/3/317). Το Ηνωμένο Βασίλειο ως γνωστόν έχει πληθώρα δομών εκπαίδευσης και πρόνοιας για τον αυτισμό τόσο υπό την επίβλεψη του δημοσίου όσο και μεγάλων μη κυβερνητικών οργανισμών όπως η National Autistic Society. Στα συμπεράσματα της έρευνας αναφέρεται σχετικά με τα οφέλη της πρώιμης παρέμβασης ότι «Τα υψηλά κόστη που συσχετίζονται με την υποστήριξη των ενηλίκων με Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (Δ.Α.Δ.) χρήζουν προσοχής καθώς πιθανώς υπάρχει δυνατότητα να περιοριστούν εφόσον καταστούν ευρέως διαθέσιμες οι πρώιμες παρεμβάσεις στα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες με Δ.Α.Δ. που έχουν δείξει ότι μπορούν να αλλάζουν μοτίβα συμπεριφοράς». Επιπλέον αναφέρει ότι «τα κόστη που αναφέρονται στο άρθρο αυτό δεν παρέχουν βεβαίως (εννοείται:. επαρκή) οικονομική αιτιολόγηση για πρώιμη παρέμβαση, αλλά τονίζουν αυτήν ακριβώς τη σπουδαιότητα εξέτασης του ερωτήματος αυτού».

Οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι Καναδοί και πολλοί άλλοι λοιπόν διερευνούν το κατά πόσο ισχύει το επιχείρημα ότι η πρώιμη παρέμβαση μέσω της Ειδικής Αγωγής κοστίζει και όπως φαίνεται στην έρευνα εντοπίζουν σοβαρές αδυναμίες του ισχυρισμού αυτού και διαπιστώνουν την ανάγκη να διερευνηθεί το θέμα σε βάθος.. Η Κυβέρνηση μας θα μπορούσε να ξεκινήσει και να χρηματοδοτήσει μία αντίστοιχη έρευνα υπό την εποπτεία των εδρών των οικονομικών της υγείας των Ελληνικών πανεπιστημίων. Στην προσπάθειά της αυτή θα μπορούσε να συνεργαστεί με όλους τους φορείς του αυτιστικού φάσματος και να καταγράψει όλες εκείνες της περιπτώσεις όπου η Παράλληλη Στήριξη λειτούργησε σωστά χωρίς τρικλοποδιές και καθυστερήσεις. Υπάρχει πληθώρα ημερίδων που παρουσίασαν με ρεαλισμό και υπευθυνότητα τέτοιες περιπτώσεις. Θα μπορούσε να λάβει υπόψη της και τα ψηφίσματα της ίδιας της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος που αναγνωρίζει το δίκαιο των αιτημάτων των οικογενειών του φάσματος. Θα όφειλε να λάβει υπόψη της τις κραυγές αγωνίας για το μέλλον της Ειδικής Αγωγής των αδιόριστων πτυχιούχων παιδαγωγών ειδικής αγωγής οι οποίοι χρόνια τώρα απορροφούνται στο σύνολό τους ως αναπληρωτές, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημοσίου. Θα μπορούσε, εφόσον επιθυμούσε να ανοίξει την ατζέντα της.

Στην Ελλάδα λοιπόν εξακολουθεί να επικρατεί αστήρικτη η άποψη ότι η Ειδική Αγωγή κοστίζει. Στους δύσκολους καιρούς της οικονομικής κρίσης τα ειδικά σχολεία αυθαιρέτως προκρίνονται ως οικονομικότερα των άλλων πλαισίων εκπαίδευσης όπως είναι η Παράλληλη Στήριξη και τα Τμήματα Ένταξης. Από τα στόματα υφυπουργών «ξεφεύγουν» δηλώσεις περί φοίτησης αλλοδαπών και δίγλωσσων μαθητών στα Τμήματα Ένταξης τη στιγμή που η νομοθεσία έχει νομοθετήσει επ’αυτού εδώ και χρόνια δημιουργώντας τις τάξεις και τα τμήματα υποδοχής. Ειδικοί γραμματείς και στελέχη των ΚΕΔΔΥ δηλώνουν απροκάλυπτα πλέον ότι τα μέσης και χαμηλής λειτουργικότητας παιδιά με αυτισμό θα οδηγηθούν στα κέντρα ημέρας των ιατροπαιδαγωγικών κέντρων ενώ οι υψηλής λειτουργικότητας αυτιστικοί μαθητές θα φοιτήσουν στα ειδικά σχολεία. Μαθητές με αυτισμό λοιπόν σε φορείς του Υπουργείου Υγείας. Η ειδική αγωγή σε ελεύθερη πτώση.

Το θέμα δεν αφορά μόνο τις οικογένειες του φάσματος αλλά όλους τους Έλληνες πολίτες. Τα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας παραβιάζουν θεμελιώδη και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των παιδιών με αυτισμό. Μία τέτοια παραβίαση θα ετύγχανε άμεσης και σκληρής τιμωρίας από πλευράς των αρμοδίων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα οποία μέχρι στιγμής οι Έλληνες πολίτες μπορούν ακόμη να προσφύγουν. Η αδιαφορία όμως που επιδεικνύουν τα στελέχη του Υπουργείου απέναντι στο ενδεχόμενο μίας τέτοιας προσφυγής έχει πολλά να δηλώσει για το μέλλον που η Κυβέρνηση σχεδιάζει για τον Ελληνικό λαό. Ίσως επειδή στα Ευρωπαϊκά όργανα προσφεύγουν οι Ευρωπαίοι πολίτες και τελευταία πολλή κουβέντα γίνεται για χρεοκοπίες, έξοδο από την ευρωζώνη και άλλα ενδιαφέροντα. Η Ελληνική κοινωνία σε ελεύθερη πτώση λοιπόν, υπό το αδιάφορο πλέον βλέμμα των Ευρωπαίων που θεωρούν ότι έχει επέλθει Νέμεσις.

Διαβούλευση με τους άμεσα θιγόμενους δεν έγινε ποτέ ούτε και πρόκειται να γίνει. Οι 4500 γονείς και ειδικοί που συνυπέγραψαν το ψήφισμα για το δικαίωμα των παιδιών του αυτιστικού φάσματος στην Παράλληλη Στήριξη ουδέποτε προσκλήθηκαν στο τραπέζι του διαλόγου. Κατά το Υπουργείο, δεν είναι οργανωμένοι σε δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο όργανο, ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας και ως εκ τούτου η γνώμη τους δεν έχει καμία αξία. Αντιθέτως στις καρέκλες των κλειστών αιθουσών του υπουργείου κάθισαν πολλοί άλλοι, συνδικαλιστές δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί, υψηλόβαθμα στελέχη των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργάνων του αναπηρικού κινήματος, υπουργικοί σύμβουλοι που «μαθαίνουν» την Ειδική Αγωγή στην καμπούρα των παιδιών, υπηρεσιακοί παράγοντες που αγωνιούν να «διευκολύνουν» την Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κρίση προσβλέποντας σε πάσης φύσεως ανταλλάγματα. Όχι όμως οι γονείς.

Η κυβέρνηση αγνοεί επιδεικτικά τις εκθέσεις και νομοθετικές υποδείξεις του Συνηγόρου του Πολίτη, του οργάνου το οποίο, σε μία απόλυτα συμβολική κίνηση, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κάλεσε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο. Η κυβέρνηση αγνοεί τις αναφορές και τα υπομνήματα δεκάδων συλλόγων και λοιπών πρωτοβάθμιων οργάνων όπως η Ε.Ε.Π.Α.Α., η Κίνηση για τα Δικαιώματα των Παιδιών του Αυτιστικού Φάσματος και πολλοί άλλοι.
Η κυβέρνηση ζύγισε τις αντιδράσεις και έκρινε ότι οι ασθενέστερες εξ’αυτών θα προέλθουν από τις οικογένειες του αυτιστικού φάσματος. Μην έχοντας ποτέ προβεί σε καταγραφή και αποτύπωση της εικόνας και των αναγκών του αυτισμού στην Ελλάδα, επιμένει να αγνοεί τις διεθνείς στατιστικές που μιλούν για μία περίπτωση αυτισμού ανά 116 άτομα. Ενέταξε αυθαίρετα τον αυτισμό στο φάσμα των ψυχικών διαταραχών το οποίο και βύθισε μαζί με την «Ψυχαργώ» της κατασπατάλησης και της διαφθοράς. Αδιαφορεί για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των ατόμων με αυτισμό σε ότι αφορά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους και αλληλεπιδρούν με αυτόν. Αδιαφορεί τελικά για τις απόψεις αλλά και τις τύχες 95000 πολιτών και των οικογενειών τους. Της το επιτρέπουν η αναλγησία και η ανηθικότητά της αφενός αλλά και η ανοχή των πολιτών αφετέρου. Κρύο και σκοτάδι από το παρελθόν μπροστά μας.

15.5.10

ΟΔΟΣ: Αποφάσισε, αποφάσισαν και διέταξαν

Αυτή την φορά αφορμή είναι το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως δόθηκε στην δημοσιότητα. Και ειδικά η κυβερνητική απόφαση για την δημιουργία στον νομό Καστοριάς τεσσάρων αντί το πολύ τριών Δήμων, όπως με βάση τα πληθυσμιακά και κοινωνικά δεδομένα που λήφθηκαν υπ’ όψη σε άλλους Νομούς, αλλά και τις αρχικές κυβερνητικές εξαγγελίες, προβλεπόταν να συσταθούν στην Καστοριά.

Καθώς και επειδή, όπως όλοι συζητούν, ο τέταρτος Δήμος «Μακεδνών», με πρωτεύουσα ειδικά το Μαυροχώρι, χωριό που εδώ και εκατοντάδες χρόνια συνδέεται με την πόλη της Καστοριάς όσο και με την Πολυκάρπη, σχεδιάστηκε αποκλειστικά δια χειρός κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, προέδρου της Βουλής και βουλευτή Καστοριάς που κατάγεται από το Μαυροχώρι. Έτσι θα υπάρχει και θα προσφέρεται στους πολιτικούς σχεδιασμούς του, στο εγγύς ή και στο απώτερο μέλλον.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η εξέλιξη αυτή προκάλεσε δυσφορία στους πολίτες για λόγους και κίνητρα, που ποικίλουν από περιοχή σε περιοχή του νομού Καστοριάς. Για παράδειγμα στην πόλη, διότι η λίμνη της Καστοριάς διχοτομείται και το ένα τμήμα της θα περιέλθει στο εξής διοικητικά στα ορεινά του νέου εκτεταμένου Δήμου Μακεδνών, ακόμη και σε κατοίκους κοινοτήτων που δεν έχουν σχέση με την λίμνη. Σε άλλες περιοχές του Νομού, διότι από την ιστορία του «Καλλικράτη» όλοι, λίγο ή πολύ αισθάνονται, τουλάχιστον προς το παρόν θιγμένοι, ή ακόμη και αδικημένοι. Εξαίρεση αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις που κινούνται στο περιθώριο, οι οποίοι διαχρονικά, για ιδιοτελείς λόγους, περιφέρονται κοντά στους εκάστοτε ισχυρούς, και τώρα και στον κυβερνητικό βουλευτή. Κατά κανόνα όμως πολλοί είναι αυτοί που αναζητούσαν μια αφορμή καταγγελίας του «Καλλικράτη» ως διαβλητού. Και την βρήκαν.

Λίγο η αναστάτωση, η αποδιοργάνωση ή και η υποχρεωτική σύζευξη κοινωνικών ομάδων, αταίριαστων μεταξύ τους, γεγονός είναι ότι και οι καλλίτερες προθέσεις, ακόμη και οι πιο άδολες, να υλοποιούνται με το φιλόδοξο σχέδιο, παρά ταύτα μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί ο αντίλογος.

Ιδίως για μια απόφαση -σαν κι’ αυτή της δημιουργίας του τετάρτου Δήμου- που μοιάζει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κυβερνητικού βουλευτή.

Τέσσερις Δήμους ο νομός Κοζάνης, με τετραπλάσιο πληθυσμό απ’ αυτόν της Καστοριάς, και τέσσερις ο νομός Καστοριάς, δεν είναι δα και τόσο υπερβολικό να εγείρονται υπόνοιες ότι, πίσω απ’ αυτή την απόφαση, υπάρχει δάκτυλος ή χειρ που κινεί τα νήματα. Και φροντίζει για τα… οικογενειακά νάματα. Τα τωρινά και τα μελλούμενα.

Ο μονοδιάστατος χαρακτήρας της απόφασης για τον τέταρτο Δήμο, και ο τρόπος επιβολής της με την μέθοδο του κατεπείγοντος και του τετελεσμένου, συνδυάζεται με ορισμένες από τις πρωτοβουλίες που (μετά την ανάδειξή του στο κορυφαίο αξίωμα του προέδρου της Βουλής) ανέλαβε ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, ρίχνει ακόμη περισσότερο λάδι στην φωτιά, και διεγείρει την διάθεση κριτικής.

Λίγο η επίθεσή του στον γερμανικό τύπο (αν και κατά κάποιο τρόπο οικείος της Γερμανίας). Λίγο το φιλόπτωχο ταμείο-κουμπαρά που δημιούργησε σε τραπεζικό λογαριασμό για την διάσωση της χώρας, που ως ιδέα πλήττει την αξιοπιστία και την σοβαρότητα της χώρας (αναθέτει την σωτηρία στην οικτίρμονα ελεημοσύνη).

Λίγο η επιμονή του στην (μακράς διαρκείας) δύση της πολιτικής του σταδιοδρομίας να κάνει (για μια ακόμη φορά) πράξη τον Γράμμο ως «πάρκο εθνικής συμφιλίωσης», την οποία φόρτωσε στις πλάτες της Ελληνικής Βουλής. Δηλαδή η επαναφορά μιας ιδέας της πολιτικής του νεότητας, που είναι πρωτίστως ανεπίκαιρη, διότι, η εθνική συμφιλίωση ως θρύλος, εξακολουθεί να στοιχειώνει αποκλειστικά και μόνο τους εφιάλτες της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς, και μόνο όπως οι ίδιοι την εννοούν: Με την συντριβή του αντιπάλου. Αφού, όλοι οι υπόλοιποι, έκαναν κτήμα την συμφιλίωση εδώ και δεκαετίες. Όλα αυτά είναι οι προηγούμενες αφορμές που έψαχναν το κερασάκι για το γλύκισμα.

Που όμως ως πράξη (η άσκηση επιρροής για την υλοποίηση προσωπικών υπολογισμών και προτιμήσεων), δεν απέχει από την πολιτική ύβρι -με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Μπορεί οι συμπολίτες του να σιγομουρμουρίζουν αυτό που βλέπουν, και οι περισσότεροι απ’ αυτούς να διστάζουν να εκφράσουν δημόσια τις απόψεις τους γι’ αυτό που καταλαβαίνουν, αλλά γεγονός είναι ότι κυριαρχεί η αίσθηση της κατάχρησης.

Ύστερα από την πολύμηνη διαδικασία βράβευσης και απονομής αλλεπάλληλων τιμητικών διακρίσεων στον κ. Φίλιππο Πετσάλνικο, από συλλόγους, δήμους και κάθε λογής εκφραστές της νεοελληνικής κολακείας και υποταγής στον Νομό Καστοριάς για το (αντικειμενικά σημαντικό) γεγονός της ανάδειξής του στο αξίωμα του προέδρου της Βουλής (αν και γι’ αυτή την επιτυχία υπάρχουν εξηγήσεις), οι πολίτες δείχνουν να ενοχλούνται και να αντιδρούν. Για την «φωτογραφική» σημασία δημιουργίας ενός ακόμη Δήμου, τον οποίο υποτίθεται δεν χρειαζόταν ο Νομός, και μάλιστα με την συγκεκριμένη πρωτεύουσα, και όχι για παράδειγμα την Κορησό, με αποτέλεσμα οι 3 από τις 4 πρωτεύουσες Δήμων του Νομού να συμπιέζονται γύρω από την πόλη της Καστοριάς. Αλλά και για τις σκανδαλώδεις ερμηνείες που επινοούνται για την εξήγηση αυτής της διάκρισης. Σε μια εποχή που η εξοικονόμηση και του ενός ακόμη ευρώ, από την προσπάθεια μείωσης των δημόσιων δαπανών, υποτίθεται ότι αποτελεί την ρομφαία της σημερινής κυβέρνησης του κ. Γ. Παπανδρέου.

Για την ιστορική καταγραφή αρκεί να αναφερθεί ότι μερικά χρόνια πριν, ο νομός Καστοριάς αντιμετώπισε μια ακόμη πολιτική ύβρι, προερχόμενη από το περιβάλλον του τ. βουλευτή Καστοριάς και τ. υπουργού, άλλοτε πανίσχυρου εσωκομματικά (στην Ν.Δ) κ. Κ. Σημαιοφορίδη. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τις πραγματικές αιτίες εκείνης της περίπτωσης, σημασία έχει να τονιστεί ότι, από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα, άρχισε ουσιαστικά η αποκαθήλωση της Νέας Δημοκρατίας συνολικά.

Το χειρότερο όμως, για τον άλλοτε πανίσχυρο πολιτικό παράγοντα, είναι ότι πάνω του, και το χειρότερο επάνω στην πολιτική του υστεροφημία, κατέρρευσε η πλάκα της πολιτικής εγκατάλειψης. Σε μια πόλη και ένα νομό που τον προσκυνούσε, τον κολάκευε και τον ψήφιζε.

Αλλά και το ότι συνεπεία των τελευταίων εξελίξεων με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να απαιτούν έλεγχο και κολασμό των υπευθύνων στην Ελλάδα, ενδεχομένως να δημιουργηθεί κλίμα ακόμη και άδικης αυστηρότητας, όταν θα δικαστούν από πραγματικούς δικαστές, αυτοί που οικειοθελώς -με αντάλλαγμα την οικογενειακή πολιτική δόξα και διαιώνιση- αποφάσισαν να αποτελέσουν τους αποδιοπομπαίους τράγους, ή και ταγούς αυτής της ιστορίας.

Μόνο που το βέβαιο είναι ότι η Ιστορία, όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά πολύ συχνά επαναλαμβάνεται κιόλας. Άλλοτε, ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία. Κι’ αυτή είναι μια αλήθεια που υποτιμούν οι ένθρονοι.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.5.2010

14.5.10

Καλλικράτης

Ν. Κοζάνης: 4 δήμοι | πληθυσμός 155.324 | έκταση 3.516 km2
Ν. Φλώρινας: 3 δήμοι | πληθυσμός 54.768 | έκταση 1.924 km2
Ν. Καστοριάς: 4 δήμοι (3 δήμοι η τελική πρόταση) | πληθυσμός 53.483 | έκταση 1.720 km2
Ν. Γρεβενών: 3 δήμοι (2 δήμοι η τελική πρόταση) | πληθυσμός 37.947 | έκταση 2.291 km2
Δήμος Καστοριάς (5 συνεννοούμενοι δήμοι)Πληθυσμός: 29.108. Καθαρή έκταση: 441,90. Πυκνότητα: 65,87. Τοπ. διαμερίσματα: 23

  • Δήμος Καστοριάς 17.038
  • Δήμος Αγίας Τριάδας 6.199
  • Δήμος Αλιάκμονα 4.194
  • Δήμος Κορεστίων 953
  • Κοινότητα Καστρακίου 724
Ο προτεινόμενος δήμος Μακεδνών συνενώνεται τελικά με το δήμο Καστοριάς

Δήμος Μακεδνών (4 συνεννοούμενοι δήμοι) - ορεινός
Πληθυσμός 7.986. Καθαρή έκταση 297,45. Πυκνότητα 26,85. Τοπ. διαμερίσματα 14
  • Δήμος Μακεδνών 3.398
  • Δήμος Αγίων Αναργύρων 2.690
  • Δήμος Βιτσίου 1.436
  • Δήμος Κλεισούρας 462
Δήμος Ορεστίδος (2 συνεννοούμενοι δήμοι)Πληθυσμός 13.479. Καθαρή έκταση 340,51. Πυκνότητα 39,59. Τοπ. διαμερίσματα 18

  • Δήμος Άργους Ορεστικού 10.146
  • Δήμος Ίωνος Δραγούμη 3.333

Δήμος Γράμμου (4 συνεννοούμενοι δήμοι) - ορεινόςΠληθυσμός 3.129. Καθαρή έκταση 616,07. Πυκνότητα 5,08. Τοπ. διαμερίσματα: 12

  • Δήμος Νεστορίου 1,533
  • Δήμος Ακριτών 1,013
  • Κοινότητα Αρρένων 581
  • Κοινότητα Γράμμου 2

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.5.2010

13.5.10

ΟΔΟΣ: Ακόμη ετούτη η Άνοιξη (και άλλες τόσες ίσως)

Παρά το γεγονός ότι όπως δείχνουν οι εξελίξεις θεσμοθετείται και τίθεται σε εφαρμογή άμεσα ο «Καλλικράτης» για να εκσυγχρονίσει τον διοικητικό χάρτη της χώρας, να συμβάλλει στην εξοικονόμηση των λειτουργικών δαπανών και έτσι στην ανάπτυξη της περιφέρειας, εκφράζονται ήδη φόβοι, ότι η Καστοριά τα αμέσως επόμενα χρόνια θα οδηγηθεί σε ακόμη βαθύτερη κρίση. Έστω κι’ αν δήμαρχος στον πρώτο δήμο, εκλεγεί τελικά ο καλλίτερος και ικανότερος απ’ αυτούς που φημολογείται ότι ενδιαφέρονται.

Τις προβλέψεις αυτές επιτρέπει η απλή λογική: Η τετραετία που κλείνει τον κύκλο της δεν αφήνει απλώς, μια Καστοριά σε χειμερία νάρκη. Αλλά μια πόλη αισθητά κατώτερη από την πόλη που ήταν το 2007. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα, η οποία είναι ορατή και δια γυμνού οφθαλμού. Αλλά και με όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες αισθήσεις. Μόνο ορισμένοι και ελάχιστοι στρουθοκάμηλοι, αρνούνται να παραδεχθούν ότι, όχι μόνο δεν έκαναν καλό στον τόπο, αλλά ότι -αντίθετα- τον υποβάθμισαν. Κοινώς, τον έβλαψαν.

Με αποτέλεσμα, τώρα, που με την υπαγωγή της χώρας στον υποζύγιο του μηχανισμού (για την διάσωση της οικονομίας) Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα, να ξεκινά και επίσημα η βόλτα της Ελλάδος στις γειτονιές της κοινωνικής και οικονομικής παρακμής. Εκεί που οδηγήθηκε από τις παράλογες πολιτικές των τελευταίων ετών, τα εγκληματικά λάθη των κυβερνήσεων και την εθνική οκνηρία.

Ώστε, αν η Καστοριά τα τελευταία 4 χρόνια έχασε τις ελάχιστες ευκαιρίες που μπορούσε να εκμεταλλευθεί για να διεκδικήσει κάτι θετικό για τους δημότες και κατοίκους της (πχ στο θέμα της Αρχιτεκτονικής Σχολής, στο Πολιτιστικό Μέγαρο κοκ) και αντί να προοδεύσει, πήγε πίσω -πολιτικά μπήκε στον γύψο, αν δεν υπέστη κάτι χειρότερο- εύκολα δικαιούται κάποιος να φανταστεί τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον. Υπό τις αναμενόμενες συνθήκες της οικονομικής ύφεσης, της κοινωνικής αναταραχής και της αντιβασιλείας των μηχανισμών διάσωσης. Με το ίδιο πανελλήνιο και νεοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα, αποτυχημένο και διαβρωμένο από το σαράκι της διαφθοράς και της οικογενειοκρατίας να καμαρώνει για την επιβίωσή του. Διότι στο δίλημμα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» για να μην αλλάξουν οι ίδιοι, προτίμησαν να βουλιάξουμε όλοι μαζί. Και πρώτη η Ελλάδα.

Όμως εκτός από την πρωτοφανή οικονομική κρίση, που όχι μόνο υπάρχει αλλά διαρκώς επιδεινώνεται και εμποδίζει τις ελπίδες και την πρόοδο, αρκεί και μόνο η εφαρμογή του «Καλλικράτη» για να προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και εκ βάθρων ανατροπή σ’ αυτά που ήταν ήδη γνωστά και δεδομένα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Θα απαιτήσει δεκάδες μήνες προσαρμογής και απορρόφησης των υπηρεσιών και των νοοτροπιών. Διότι παρά το γεγονός ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με την νέα διοικητική οργάνωση της χώρας, τουλάχιστον μέχρις στιγμής, από την πλευρά της πολιτείας, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε και κανένα βήμα προς την κατεύθυνση της προετοιμασίας του φιλόδοξου, αλλά οπωσδήποτε αμφιλεγόμενου εγχειρήματος.

Για την Καστοριά, στον Δήμο της οποίας αναμένεται να υπαχθούν γεωγραφικά τμήματα που ήδη έχουν ημιαστικό χαρακτήρα και επομένως ώριμες ανάγκες και απαιτήσεις, αλλά δεν διαθέτουν τις αναγκαίες υποδομές και εμπειρία, (Δήμος) που εδαφικά θα καταλαμβάνει τουλάχιστον το 1/4 του Νομού Καστοριάς και πληθυσμιακά την συντριπτική του πλειοψηφία, τα ήδη οξυμένα προβλήματα της πόλης όχι μόνο θα πρέπει αναγκαστικά και για αόριστο χρονικό διάστημα να συγχρωτιστούν με τα προβλήματα των νέων δημοτών. Αλλά ίσως και να τεθούν σε δεύτερη σειρά προτεραιότητας. Και αυτό, διότι οι ανάγκες της αυτοδιοίκησης θα είναι πια διαφορετικές. Θα γίνει εισαγωγή νέων προβλημάτων και προκλήσεων, ενώ οι αποφάσεις θα λαμβάνονται διαφορετικά.

Εν τω μεταξύ, και λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αλλά και για λόγους ίσης μεταχείρισης των δημοτών της Καστοριάς, και των άλλων οικισμών, οι επόμενοι άρχοντες του διευρυμένου Δήμου Καστοριάς θα κληθούν, αργά ή γρήγορα, να επανεξετάσουν ζητήματα ταμπού για τις δημοτικές αρχές των τελευταίων δεκαετιών. Όπως είναι τα ούτως ή άλλως πανάκριβα τέλη ύδρευσης και αποχέτευσης, αλλά και τα τέλη στάθμευσης. Αφού ειδικά το Σύστημα Ελεγχόμενης Στάθμευσης, που η (παράλογη) διατήρησή του υποχρεώνει τους οδηγούς και τα οχήματα της πόλης της Καστοριάς σε περαιτέρω οικονομική αφαίμαξη, υπάρχει χωρίς να επιφέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα, παρά μόνο για να γεμίζει τα ταμεία του Δήμου. Και να τιμωρεί τους μόνιμους κατοίκους της πόλης. Ώστε είναι βέβαιο ότι ο Δήμος Καστοριάς θα αντιμετωπίσει σημαντικό πρόβλημα αμφισβήτησης της σκοπιμότητάς του.

Εν όψει όλων αυτών εγείρονται εύλογα ερωτηματικά, για το αν οι φιλόδοξοι να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι, έχουν αναλογιστεί (τι είναι αυτό;) όχι απλώς τις τεράστιες ευθύνες που ετοιμάζονται να διεκδικήσουν, αλλά και τις ιδιαίτερες πολιτικές και διοικητικές ικανότητες, την εμβέλεια που θα πρέπει να διαθέτουν για να τολμούν το απονενοημένο. Να αναλάβουν να διοικήσουν μια Καστοριά σε αποδόμηση, σε ύφεση, και σε επέκταση. Μια πόλη που ενδεχομένως να διακτινίσει την παρακμή της, αν για μια ακόμη φορά επαναληφθούν τα ίδια προεκλογικά λάθη.

Ενδεχόμενο το οποίο, ως θέαμα είναι πολύ ταιριαστό σε μια πόλη σαν την Καστοριά, και συμβατό σε μια χώρα που οι διάδοχοι Παπανδρέου και Καραμανλήδες, οι Μητσοτάκηδες και οι λοιποί βαρώνοι της Δημοκρατίας, δεν ίδρωσαν καθόλου -ούτε το αυτί τους- για το χείλος της καταστροφής στο οποίο οι ίδιοι οδήγησαν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και ακόμη δεν κατάλαβαν γιατί πλέον δεν τους εμπιστεύονται οι διάφοροι «κερδοσκόποι», οι «αγορές» και εκείνοι οι «κουτόφραγκοι» που κατοικούν και διοικούν στην άλλοτε κουτο-Φραγκφούρτη.

Η ημέρα της Μητέρας

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χρυσούλα Πατρώνου Παπαπέτρου | Καστοριά


Rainer Maria Rilke (1897)

Μητέρες

Συχνά λαχταρώ μια μητέρα.
Μια σιωπηλή γυναίκα
με άσπρη τη χωρίστρα.
Στην αγάπη της άνθισε
πρώτα το Εγώ μου
θα μπορούσε να ακυρώσει
το άγριο εκείνο μίσος,
που σιδερένιο σύρθηκε
μέσα στην ψυχή μου.

Έπειτα θα καθόμασταν
σιμά ο ένας στον άλλον,
και μια φωτιά θα θρόϊζε
σιγανά δίπλα στο τζάκι.
Θα αφουγκραζόμουν
τι μιλούν τ` αγαπημένα χείλη,
και ειρήνη θα επέπλεε
πάνω απ` την τσαγιέρα
ωσάν την πεταλούδα
γύρω από το φως της λάμπας.

Συχνά νοιώθω, πως να ρωτήσω θάπρεπε:
Μητέρα μου, τι τραγουδούσες,
πριν στο χλωμό, ξανθό σου αγόρι
τα μάγουλα ο ύπνος να φιλήσει;
Ένιωθες τότε πολύ μεγάλη λύπη;
Και ξέρεις, πώς πεταγόσουν,
όταν το χλωμό, ξανθό σου αγόρι
μες` στο βαθύ το όνειρο τα κλάματα
αρχινούσε;

Πηγαίνω κάτω από κόκκινα κλαδιά
Και ψάχνω μια ανθοδέσμη φθινοπώρου.
Απ` τη χαρά δεν ξέρω πού είναι μέσα και πού έξω,
Είναι για μένα τόσοκαινούργιο, μου είναι τόσο παράξενο
Η αγαπημένη μου είναι κουρασμένη
και σπίτι είναι.

Τώρα είναι η κοπέλα μου πολύ φιλάρεσκη,
Μια κι ο κορσές της όλο και σφίγγει,
Και από τότε που ένα θαύμα εκεί
τελείται: Σύντομα έχει καστανή φαρδιά χωρίστρα
Και κάθεται και τραγουδά ένα νανούρισμα.

Μόλις και ανεμίζει η πρώτη άνθιση
Από τις φλαμουριές,
Και, στα όνειρά μου τολμηρά,
Σε βλέπω μεσ` στης φυλλωσιάς το πράσινο
Στις πρώτες μητρικές προσπάθειες
Τα πρώτα ρουχαλάκια του παιδιού
να τα στριφώνεις.

Και τραγουδάς συνάμα κι ένα τραγουδάκι,
Και ηχεί η μουσική σου μεσ` στο Μάη:

Ανθίστε λουλουδάκια μου
Στον όμορφο τον κήπο.
Ανθίστε λουλουδάκια μου,
Εδώ θα περιμένω
Το πιο γλυκό το όνειρο που επιθυμώ.

Ανθίστε λουλουδάκια μου,
Το καλοκαίρι θα σας το ξεπληρώσει.
Ανθίστε λουλουδάκια μου.
Κοιτάξτε, στριφώνω έναν ποδόγυρο
Εδώ με ηλιαχτίδες.

Ανθίστε λουλουδάκια μου,
Σύντομα έρχεται η ωρίμανση.
Ανθίστε λουλουδάκια μου.
Το πιο γλυκό όνειρο που επιθυμώ
Διδάξτε με να αντιληφθώ.

Και τραγουδάς συνάμα και ένα τραγουδάκι
Και ηχεί η μουσική σου μεσ` στο Μάη.

Το δέντρο θε ν` ανθίσει,
Θ` ανθίσει πριν από τ` άλλα δέντρα,
Ηλιόλουστο θα λάμψει το στρίφωμά σου.
Και λαμπερά στης φυλλωσιάς το πράσινο
Οι πρώτες μητρικές προσπάθειες
Τα ρουχαλάκια του παιδιού στριφώνουν.

ΚΑΙ τώρα σου μιλάνε για ντροπή,
Γιατί οι πόνοι και ο φόβος σε ταράζουν,-
Ω, γέλασε, καλή μου! Είσαι στην άκρη
Εκείνου εκεί τού θαύματος, που ιερή σε κάνει.

Νιώθεις μέσα σου τη ντροπαλή την άφιξη,
Και σώμα και ψυχή μακρυά σε πάνε-
Ω, προσευχήσου, κόρη μου! Αυτά είναι τα κύματα
Της αιωνιότητας.

Simon Boccanegra | Plácido Domingo | Teatro alla Scala | 7 .5.2010

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Τελευταία παρατηρώ σε διάφορες εκδηλώσεις της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστοριάς «Αθανάσιος Χριστόπουλος» το νέο σήμα που πλαισιώνει όλες τις προσκλήσεις και αφίσσες.
Μου θυμίζει το έμβλημα του ΠαΣοΚ.
Λέτε να έχει κάποια σχέση ο Αθανάσιος Χριστόπουλος ή η Καστοριά με αυτό;
Φιλικά
Χρήστος Στεργίου

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Απάντηση στην στήλη "Κάποτε στην Καστοριά"
και στον «Στοχαστή»


Κύριε διευθυντά,

Διάβασα στο υπ’ αρ. φυλ. 539 της 22-4-2010 στην σελίδα 8 της εφημερίδας σας και στη στήλη µε τίτλο "Κάποτε στην Καστοριά» το κείμενο του συνεργάτη σας που υπογράφει ως «Ο στοχαστής». Επειδή το σχόλιο αφορά το πρόσωπό µου, θα παρακαλούσα να δημοσιεύσετε στο επόµενο φύλλο της εφημερίδας σας την απάντησή µου, στα πλαίσια της δηµοσιογραφικής δεοντολογίας και του νόµου περί Τύπου.
Κατ' αρχήν τα δηµόσια σχόλια και οι κρίσεις έχουν αξία, όταν είναι αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά. Καλή η σπέκουλα αλλά δεν πιάνει σε όλους.

Κύριε συνεργάτη χωρίς όνοµα, πρέπει να προσέχεις σε «τίνος τσοµπάνη γκλίτσα ξύνεσαι», διότι µπορεί να φύγεις µε πολλά καρούμπαλα!
Οραματίστηκα πριν 20 χρόνια, μαζί µε άλλους συναδέλφους γουνοποιούς και αγωνίστηκα αφιλοκερδώς να φτιάξουµε µια ΕΔηΚα για να δουλεύει για όλους τους γουνοποιούς. Πολλοί, από τότε µέχρι σήµερα, την διαχειρίστηκαν µε στόχο να δουλεύουν οι γουνοποιοί και να συντηρούν την ΕΔηΚα.

Υπάλληλος της εταιρείας δεν ήµουν καµιά φορά για να παίρνω αποφάσεις υπέρ την εταιρείας. Ούτε έγινα εκ του ασφαλούς, καθηγητής του ΤΕΙ για να υποστηρίζω στη συνέχεια, το ΤΕΙ. Αλλά ούτε και µε πλησίασε καµιά εξουσία, για να την σπεκουλάρω ανάλογα, άρα, η καλλιέργεια είναι θέµα εδάφους. Οι προτάσεις µας πρέπει να πηγάζουν από την αντικειμενική κρίση και όχι κατά πώς µας βολεύει συγκυριακά. Αυτό το κάνουν οι ποδοσφαιριστές των ΠΑΕ, ανάλογα τι χρώµα φανέλας φοράνε.
Η πρόταση Πουλιόπουλου για ανταλλαγή, στερείται κάθε σοβαρότητας, διότι σε δικά σου περιουσιακά στοιχεία δεν ανταλλάσσεις. Το χρησιδάνειο το κάναµε για να µην ξεπουλήσει το Εκθετήριο, καµιά τυχάρπαστη διοίκηση της ΕΔηΚα. Όχι ότι µπορεί το ΕΒΕ να το δώσει σε άλλον, ή να του αλλάξει χρήση. Γνωστά πράγµατα, αλλά κάποιοι τα αποσιωπούν. Εάν ξαναπροσληφθεί ο Πουλιόπουλος στην ΕΔΗΚΑ µε καλύτερο µισθό, θα επανέλθει στην παλαιά του θέση; Διότι όλες οι δικαστικές αποφάσεις έχουν την έγκρισή του και την υπογραφή του. Σήµερα, που πήγε στο ΤΕΙ, άλλαξε και θέση; Με όλες τις διοικήσεις της εταιρείας διαχρονικά ήταν πάντα κολλητός.

Σε δύο περιπτώσεις θα συµφωνούσα να χαριστούν τα ενοίκια από την ΕΔηΚα:
α) Εάν το ΤΕΙ ήταν της ΕΔη Κα και όχι του υπουργείου Παιδείας, και
β) Εάν οι καθηγητές του ΤΕΙ, εργαζόµενοι και διοικούντες, επιστρέψουν όλους τους µισθούς τους στα 15 χρόνια λειτουργίας του ΤΕΙ στις εγκαταστάσεις της ΕΔηΚα. Διαφορετικά το υπουργείο µε την Περιφέρεια, Νοµαρχία και Δήµους να εξοφλήσουν τα δεδικασμένα. Όσο για την κοινωνία, µην την επικαλείσε, διότι εάν ξυπνήσει, θα σπάσει πολλά «παΐδια» αρµοδίων και σπεκουλαδόρων!
Κύριε «Στοχαστή», µάλλον αστόχησες, όπως και ένας άλλος φίλος του παλαιότερα, που τον συµβούλεψα, ότι η σιωπή, για εσάς, είναι χρυσός. Διότι εάν σκαλίζεις τις στάχτες, σίγουρα θα βρεις φωτιά και µπορεί να καείς.
Όσο για τις αριστερές καταβολές και τα αριστερά κόµµατα, µην τα επικαλείσαι, όποτε σε συµφέρει, διότι ούτε τα πιστεύεις, ούτε τα ψηφίζεις. Άρα, κοίτα αυτά που σε εκφράζουν.

Μερικοί, την εταιρεία την βαφτίσανε «ανώνυμη εταιρεία» για τις αµοιβές του προσωπικού, και όταν ήταν για ταξιδάκια αναψυχής, την βαφτίσανε φορέα. Γνωστά πράγµατα. Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης άλλος γράφει απλά για να λέει ότι γράφει, άλλος γράφει για να αγωνίζεται για το κοινό συµφέρον, και άλλος γράφει για δεξόζερβες σκοπιµότητες, δηλαδή όποιος δώσει τα περισσότερα.
Αυτά σε γενικές γραµµές, εάν θέλεις απάντηση παράγραφο-παράγραφο, πολύ ευχαρίστως, ζήτα το, για να διαπιστώσεις, ότι τα πτυχία, µπροστά στο ήθος, είναι κουρελόχαρτα.
Καληνύχτα κύριε φιλόσοφε Στοχαστά. Τα παραµύθια των κλεµένων ψωµιών, των δωρητών οργάνων, των αιµοδοτών και της κοινωνικής συµ- µετοχής, είναι άρες-µάρες-κουκουνάρες.
Η πρότασή µου για το «Στοχαστής» είναι το «Ρίζος» ταιριάζει καλύτερα.

Με τιµή
Δημήτρης Στούμπος

Β.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Δεν είναι ΔυΝαΤόν

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ έκπληκτος την κατηφορική πορεία των τελευταίων ετών και την τρελή πορεία των τελευταίων μηνών. Η ανάλυση με κοινή λογική σηκώνει τα χέρια και παραδίδεται. Η παραψυχολογία, ο Χαρδαβέλλας και η Αγγελική Νικολούλη καλούνται να αναλάβουν δράση για να λύσουν τα μυστήρια.

Ας υποθέσουμε ότι περνούν μερικά χρόνια και γέροι (σίγουρα, σοφοί;) διηγούμαστε στα εγγόνια μας την σημερινή πραγματικότητα. Τι θα τους πούμε; Ότι υπήρχε μία παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008 και τότε όλος ο κόσμος ταρακουνήθηκε. Προβληματίστηκε, μαζεύτηκε, έλαβε μέτρα. Συσκέψεις επί συσκέψεων παντού, κριτική στο σύστημα. Μέτρα. Μέτρα παντού. Και το κυριότερο, δράση. Να θωρακίσουν το σύστημα, να μην ξαναχρεωκοπήσουν σαν το 29. Να μην ξαναγίνει το κακό. Όλα αυτά σ΄όλη την υφήλιο.

Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, στον κόσμο μας. «Η νησίδα της χαράς και της ευτυχίας» ! Οι πολιτικοί στον κόσμο τους. Η αντιπολίτευση: «Θέλουμε εκλογές, θέλουμε εκλογές». Τι σημασία αν οι άλλοι προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν τα μελλούμενα. Αυτοί εκεί «θέλουμε εκλογές» .Οι δε κυβερνώντες αναφωνούσαν. «Δεν μας έχει αγγίξει η κρίση, είμαστε θωρακισμένοι». Τα ΜΜΕ μέρα νύχτα ασχολούνταν με τον Παυλίδη, τον Δαηλάκη και με κάτι τιποτένιους και γραφικούς.

Τι ειρωνεία για εμάς του Έλληνες; Από τα νήπια πηγαίνουμε να μάθουμε αγγλικά, σκοτωνόμαστε στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, αλλά παρακολουθούμε με μανία, μεσημβρινάδικα και φυσικά τις ειδήσεις Λιάτσου του τύπου «έφυγε για διακοπές ο Σάκης μαζί του πήρε την..». Πού χρόνο να διαβάσουμε ένα ξένο έντυπο. Να παρακολουθήσουμε τι γίνεται στην «ευρύτερη οικογένειά μας, στην Ευρώπη»! Πού χρόνος για σοβαρή συζήτηση. Πού χρόνος για την ελίτ του πνεύματος να βάλλει στο τραπέζι όλα τα μεγάλα θέματα. Το χρέος, τις υποχρεώσεις μας, τις υστερήσεις μας στην οικονομία, στην ανταγωνιστικότητα, στον πολιτισμό.

Και φυσικά μέσα σ΄ αυτό το κλίμα έγιναν και οι τελευταίες εκλογές. Οι πολιτικοί συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο. «Τάξε, τάξε, τάξε. Όλο και κάποιος θα τσιμπήσει». Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος από τα ανεξήγητα που συνέβησαν. Την λυσσαλέα αντίδραση του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας στο πάγωμα μισθών και σε κάθε περιοριστικό μέτρο; Η κάθετη απόρριψη για κάθε αλλαγή και η διατήρηση του σημερινού οικονομικού status; Την άρνηση της αντιμετώπισης του βασικού προβλήματος της Ελλάδας που είναι φυσικά ο δανεισμός;

Πέρασαν οι εκλογές. Έγινε ό,τι έγινε. Κανένας φυσικά δεν περίμενε ότι μετά θα ακολουθήσει αυτό το θρίλερ. Το συνεχές μαστίγωμα. Η Ελλάδα πρώτη είδηση παντού. Από την μια «μαύρο πρόβατο της ΟΝΕ, τιτανικός, κατεστραμμένοι,» από την άλλη «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης». Οι Έλληνες ζαλισμένοι με τα sreads, τον δανεισμό, τα μέτρα, δεν προλαβαίνουν να συνέλθουν, και η μία κακή είδηση έρχεται μετά την άλλη. Είναι ή δεν είναι ειρωνεία, εκεί που δεν ήθελε κανένας να ακούσει για πάγωμα μισθών, να προκύψει άμεση μείωση; Τρέλα! Πώς να ταιριάξει τα «κομμάτια του πάζλ», πώς να εξηγήσει τα ανεξήγητα;

Γι αυτό είμαι σίγουρος για την απάντηση του-της εγγονού-ής μας: «Δεν είναι δυνατόν να έγιναν έτσι τα πράγματα». Κι όμως είναι! Και έγιναν. Ελπίζω μέχρι τότε να δοθεί και μία εξήγηση! Για να βρεθεί και η λύση. Σαν μαθηματικός, πιστεύω μόνο ότι η κατανόηση του προβλήματος, θα μας οδηγήσει στην λύση.

11.5.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

TRIVIAL PURSUIT (2)
Οι αναγκαίες συνθήκες για δοξαστικό και ηδύ εορτασμό του Πάσχα από τους Έλληνες σήμερα συνοψίζονται στα εξής:

1. Ιστορικές εκκλησίες
2. Όμορφος τόπος
3. Ελληνικά έθιμα
4. Ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα
5. Καλή φιλοξενία
6. Ντόπια αμνοερίφια

Εάν όλα αυτά υπάρχουν εδώ, γιατί το Πάσχα στην Καστοριά είναι ίσως το πιο χλιαρό της χώρας και η πόλη εμπίπτει στην μαθηματική περίπτωση συνθήκης «αναγκαίας, αλλά όχι ικανής»; Και ποιοι είναι οι αναγκαίοι αλλά όχι ικανοί;

Χ. Τ.

Σημ. εφημερίδας: Η επιστολή του κ. Χ.Τ. ελλείψει χώρου δημοσιεύεται καθυστερημένα.

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Ο κήπος των συνειρμών

I. Αναγνωστική ανθρωπογεωγραφία

«Η ανάγνωση είναι στο κατώφλι της πνευματικής ζωής: Μπορεί να μας εισαγάγει σ’αυτήν αλλά δεν την συμπληρώνει....»
Μ. Προυστ


Κολύμπησε περισσότερο από ώρα, μόνη νωρίς το πρωί, όπως πάντα απολαμβάνοντας την ευεξία που χάριζε η καταβύθιση στον υδάτινο θαλασσινό κόσμο, σαν το πιο οικείο από τα δυνατά περιβάλλοντα. Κάθησε, βγαίνοντας από τη θάλασσα, στην άκρη του μαρμάρινου βράχου «της», απολαμβάνοντας την εγγύτητα της λείας επιφάνειας. Σήμερα, έκλεινε τα 60 χρόνια της και καθώς στεκόταν με χαλαρή διάθεση απέναντι στην καλοκαιρινή μέρα, την ώρα, τον ήλιο, ατενίζοντας τη θάλασσα, που ήρεμη κι ακούραστη, απαστράπτουσα και σκοτεινή την περιέβαλε με τη δοξαστική μεγαλοπρέπειά της, άρχισε να διακρίνει, πόσο απεικόνιζε τις εναλλαγές μιας ανθρώπινης ζωής. Αναλογίστηκε μήπως τελικά, το αέναο κύλισμα των κυμάτων, μικρών, γλυκών, ήρεμων σαν την ευτυχία ή μεγάλων, αβάσταχτων βουνών σαν ασήκωτα προβλήματα, είναι η εναλλαγή της ίδιας της ζωής του καθενός….
Και όπως πάντα τα τελευταία χρόνια που οι ώρες στη θάλασσα μοιραζόταν ανάμεσα στο κολύμπι, την περισυλλογή και την ανάγνωση, ξεκίνησε το διάβασμα του τελευταίου αποκτήματος της, του βιβλίου της Τ.Μόρρισον με τον αμφίσημο τίτλο «Παράδεισος», το πρώτο της μετά το -Νόμπελ. Σκεφτόταν ταυτόχρονα, πόσο διαρκώς μεγαλύτερη γινόταν η απόλαυση από την ανάγνωση, σε συνδυασμό με την απεξάρτηση από όλες τις καταναγκαστικές κοινοτυπίες της εργασίας, της καριέρας, της ζωής ακόμα, που προσφέρθηκε μαζί με τη σχετικά πρόωρη αλλά εκούσια σύνταξη.

10.5.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΓΑΠΗΤΗ ΚΥΡΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΕ!

Tρίτη μέρα του Πάσχα επέλεξα να εξοφλήσω τα χρέη μου προς τις Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας. για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ατυχώς βέβαια, γιατί δεν υπολόγισα ότι η πρώτη μέρα εργασίας μετά το «ολοκαύτωμα» του οβελία δεν είναι και η καλύτερη για το θυμικό των υπαλλήλων. Ξεκίνησα από τη Δ.Ε.Υ.Α.Κ. και καθώς πλήρωνα αντάλλαξα ευχές και χαμόγελα με τον πάντα αβρόφρονα υπάλληλο που γνωρίζει καθένας που συναλλάσσεται με το εν λόγω ταμείο.

Στη συνέχεια πέρασα από το ταμείο ιδιωτικής εταιρίας τηλεφωνίας και ζήτησα να γίνει έλεγχος αν στο αναγραφόμενο ποσό του λογαριασμού μου συμπεριλαμβάνεται και η οφειλή του προηγούμενου μήνα την οποία είχα καταβάλει εκπρόθεσμα. Πράγματι, η εργαζόμενη των 400 € πρόθυμα έκανε την επιβεβαίωση και αφαίρεσε το ποσό του προηγούμενου μήνα από τα οφειλόμενα. Μάλιστα με ευχαρίστησε και με αποχαιρέτισε ευγενικά, χρησιμοποιώντας (όπως άλλωστε οφείλει) τον πληθυντικό.

Απέναντι ακριβώς από τα γραφεία της ιδιωτικής εταιρίας, ορθώνεται επιβλητικό το μέγαρο του Ο.Τ.Ε. στο οποίο συνέτεινα κι εγώ με τις μικρές μου οικονομίες επί είκοσι έξι χρόνια να γίνει τόσο μεγάλο και τόσο δελεαστικό, ακόμα και για τους πολύ εκλεκτικούς εταίρους μας τους Γερμανούς.

Ασήμαντη πια η κίνηση στο ταμείο του οργανισμού, λόγω των ελκυστικών προσφορών της απέναντι ιδιωτικής εταιρίας. Γι’ αυτό και πολύ σύντομα βρέθηκα μπροστά απ’ τη γνωστή αγέλαστη και αμίλητη φυσιογνωμία της υπαλλήλου των ... € μηνιαίως. Της ζήτησα ευγενικά να κάνει την ίδια διαδικασία μ’ αυτήν της υπαλλήλου των 400 € μηνιαίως. Συνοφρυώθηκε, άστραψε και βρόντηξε η υπάλληλος και σε αυστηρό τόνο και ενικό αριθμό φυσικά, μου ζήτησε να ξεκαθαρίσω τι θέλω.

«Κάτσε στην άκρη και περίμενε», μου είπε. Με προκάλεσε να τη ρωτήσω σε πληθυντικό αριθμό (όπως οφείλω), προς τι ο αυστηρός κι επιθετικός τόνος της φωνής. Φυσικά και δεν πήρα απάντηση. Την ξαναρώτησα μήπως παρεπιπτόντως και γνωρίζει ότι η χρήση του ενικού εκ μέρους του υπαλλήλου συνιστά απρεπή και βλάσφημη συμπεριφορά σύμφωνα με το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα. Φυσικά και δεν πήρα απάντηση. Κάτι ανεύθυνα και ειρωνικά μισόλογα ακούστηκαν από ένα σκυφτό κεφάλι και τίποτα περισσότερο.

Το θράσος έγινε δείλια και επειδή δεν ήθελα να μονολογώ απέναντι σ’ ένα χαμηλωμένο κεφάλι που δεν έχει λόγια να αιτιολογήσει την άξεστη συμπεριφορά του πήρα το λογαριασμό και έφυγα άπραγος όπως και τον προηγούμενο μήνα, γιατί ο υπάλληλος τότε, (άκουσον, άκουσον) δεν είχε λέει να μου δώσει ρέστα!

Θα ήθελα πολύ η αλαζών υπάλληλος να μπορούσε να δώσει κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν όλοι εκείνοι που στέκονται απέναντί της με σεβασμό, υπομονή, αξιοπρέπεια και καταβάλλουν πρόθυμα, (καμιά φορά κι απ’ το σπασμένο κουμπαρά του παιδιού τους), το χρέος προς τον Οργανισμό που με τόση αγνωμοσύνη και απερισκεψία εκείνη υπηρετεί.

Σκέπτεστε, αγαπητή κυρία, ότι τις υπηρεσίες που παρέχετε εσείς, τις παρέχει ποιοτικότερα η απέναντι υπάλληλος της ανταγωνίστριας εταιρίας, με μισθό υποπενταπλάσιο απ’ το δικό σας;

Σκέπτεστε ότι για να βρίσκεστε εσείς η απόφοιτη του εξαταξίου γυμνασίου ή έστω του Λυκείου, σ’ αυτή τη θέση που υπηρετείτε με τόση αγνωμοσύνη και μιζέρια, κάποια άλλα παιδιά με πτυχία και σπουδαίους μεταπτυχιακούς τίτλους χτυπούν απελπισμένα κλειστές πόρτες ή εργάζονται στο «απέναντι» ταμείο για το υποπενταπλάσιο της αμοιβής σας;

Σκέπτεστε άραγε πως οι συνήθεις απρέπειες απέναντι στους πελάτες (παραπονούνται πολλοί ξέρετε), συνέτειναν στη μαζική αποχώρηση χιλιάδων πελατών από τον οργανισμό που αγαπάμε και στηρίζουμε ακόμα κι όταν εσείς μας πληγώνετε;

Σκέπτεστε, αγαπητή κυρία, πως όταν προσέρχομαι για να εξοφλήσω το λογαριασμό μου, δεν επισκέπτομαι το σαλόνι του σπιτιού σας, αλλά το χώρο της υπηρεσίας που χρόνια τώρα πληρώνω για να γίνει ανετότερος, λειτουργικότερος και ακόμα πιο πολιτισμένος επ’ ωφελεία δική σας περισσότερο;

Σκέπτεστε μήπως, ότι ένα μέρος από το δικό μου υστέρημα κατατίθεται στο λογαριασμό της κοινωνικής σας αξιοπρέπειας και των καταναλωτικών σας ονείρων;
Αναρωτηθήκατε άραγε, γιατί η συνάδελφος που εργάζεται ακριβώς δίπλα σας είναι ευγενική, κόσμια και υπομονετική; Μήπως εκείνη δε διαθέτει τον πρέποντα «τσαμπουκά», ή μήπως εμφορείται από αρχές κοινωνικότητας, επαγγελματικής συνείδησης κι άρα παιδείας;

Αγαπητή κυρία, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μπορεί και να είστε μια πολύ καλά εκπαιδευμένη υπάλληλος που καταφέρνει και χτυπάει με μεγάλη ευκολία τα πλήκτρα μιας αριθμομηχανής. Δυστυχώς, αυτό και μόνο δε φτάνει. Χρειαζόμαστε τους πεπαιδευμένους εργαζομένους πολύ περισσότερο απ’ τους εκπαιδευμένους. Αυτούς που δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν, που ξέρουν να χαμογελούν, να εξυπηρετούν αγόγγυστα, να καθησυχάζουν και κυρίως να κατανοούν το φιλότιμο του πολίτη που παρά την εφιαλτική οικονομική συγκυρία προσέρχεται για να εκπληρώσει την οικονομική του υποχρέωση.

Αν μπορούσατε να νιώσετε με πόσο σεβασμό κάθονται απέναντί σας, αν μπορούσατε να βλέπατε με πόση προθυμία βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και με πόση αγωνία ξεσκαρτάρουν τα μεταλλίκια στη σκασμένη απ’ τον ασβέστη και το σφυρί παλάμη τους, τότε θα γνωρίζατε τι σημαίνει αυτό το «γεια» που εισπράττετε αφειδώς, δυστυχώς μηχανιστικά, τότε θα γνωρίζατε και την αξία της κόσμιας επικοινωνίας.

Κι αν τελευταία έχετε ακούσει να συζητείται ευρέως η άρση της μονιμότητας των υπαλλήλων, ένα πράγμα να περνάει απ’ το μυαλό σας: πως με τη συμπεριφορά σας προσφέρετε ισχυρό άλλοθι στους κρατούντες να την εφαρμόσουν και κοντά σε σας να χρεωθεί την βάσανον της εργασιακής επισφάλειας και η ευγενική, κόσμια και υπομονετική συνάδελφος που εργάζεται ακριβώς δίπλα σας. Και θα’ ναι κρίμα!

Με πολλή θλίψη
Ένας πελάτης σας

6.5.10

Άνοιξη στην Ελλάδα

ΟΔΟΣ: Ορνιθώνες

Η πρόσφατη αποκάλυψη ότι σε οικοδομή, σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Καστοριάς, είχε τοποθετηθεί αυθαίρετα η βάση και οι κεραίες εκπομπής σήματος μεγάλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που ήδη λειτουργούσε, τάραξε για μία ακόμη φορά τα λιμνάζοντα νερά, το τέλμα της πόλης. Αναμενόμενο και φυσικό μια επρόκειτο να συζητηθεί στο δημοτικό συμβούλιο η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που κανονικά θα έπρεπε να προηγηθεί της τοποθέτησης.

Ο θόρυβος ήταν φυσικό επακόλουθο όχι βέβαια επειδή η πρωτοβουλία για την παραχώρηση της στέγης δεν λήφθηκε απ’ όλους τους ιδιοκτήτες της οικοδομής, και αυτό είναι ζήτημα που προκαλεί προβλήματα καθαρά ιδιωτικής φύσης. Ούτε (μόνο) επειδή το θέμα αφορούσε (και) εν ενεργεία δημοτικό σύμβουλο της μείζονος πλειοψηφίας, που κάποτε διετέλεσε αντιδήμαρχος Καστοριάς με πολυσχιδή δραστηριότητα στα κοινά. Αλλά κυρίως διότι επανέφερε το (και από παλιά προσφιλές) θέμα της εγκατάστασης κεραιών σε οικοδομές της πόλης. Καθώς και το ζήτημα των κινδύνων στην ανθρώπινη υγεία και ζωή που ενδέχεται να προκαλούνται. Το οποίο προκαλεί ποικίλες, κυρίως αρνητικές αντιδράσεις, όταν αποκαλύπτεται ή καταγγέλλεται ότι κάπου και από κάποιους έχει επιτραπεί η τοποθέτηση κεραίας.

Στο πλαίσιο αυτό η συζήτηση του θέματος στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς της Μ. Τετάρτης αναβλήθηκε άρον-άρον για την χθεσινή συνεδρίαση της 21ης Απριλίου. Αλλά εντύπωση προκάλεσε τόσο ο χειρισμός του ζητήματος από το προεδρείο του δημοτικού συμβουλίου, όσο -και ιδιαίτερα αυτός- οι αντιδράσεις και οι δημόσιες τοποθετήσεις του δημοτικού συμβούλου κ. Κων/νου Κοντόπουλου, ο οποίος σε παρεμβάσεις του σε ραδιοφωνική εκπομπή, αναλύοντας την άποψη ότι η τοποθέτηση κεραιών στην Καστοριά πρέπει να επιτρέπεται με άδεια, για να είναι νόμιμη και εποπτευόμενη, έπεσε σε κάποιες συμπτωματικές αντιφάσεις για το μέτρο της γνώσης, ή της άγνοιάς του, σε σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση.

Αντί ως σύμβουλος να «δώσει», εμφανίστηκε να απαιτεί εξηγήσεις από την συνιδιοκτήτρια για το γεγονός της άγνοιάς της, σε σχέση με τις ενέργειες του δραστήριου ενοικιαστή δημοτικού συμβούλου και συγγενή της. Εγείροντας για μια ακόμη φορά το ερώτημα, ποιο ακριβώς ιδανικό παρασύρει τον επικεφαλής ελάσσονος μειοψηφικού συνδυασμού σε βιαστικές, μερικές φορές δημόσιες παρεμβάσεις, επί παντός επιστητού.

Η αλήθεια είναι ότι ο βαθμός της (κοινωνικής) γνώσης, ή της άγνοιας, γύρω από την φημολογούμενη επικινδυνότητα για την δημόσια υγεία, ιδίως των περιοίκων, αποτελούν τους παράγοντες που καθορίζουν το μέτρο και τον βαθμό των αντιδράσεων. Αλλά και την ωριμότητα των παντογνωστών. Ιδίως σε μια πόλη που δείχνει αρκετά πρόθυμη να δαιμονοποιεί με την πρώτη έκλαμψη επικαιρότητας κάθε ευκαιρία κουτσομπολιού.

Διότι τα σοβαρά θέματα, για «δημόσια διαβούλευση» σε εκπομπές και άρθρα, αποτελούν είδος σε ανεπάρκεια, προφανώς διότι στην πόλη αυτή έχουν λυθεί όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Με αποτέλεσμα κατά καιρούς να δημιουργούνται θέματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Όπως πριν τις κεραίες, συνέβη στην περίπτωση των υδρόβιων πτηνών της λίμνης, όταν μερικά χρόνια πριν, με αφορμή την τηλεοπτική νόσο των πτηνών, η οποία υποτίθεται θα προκαλούσε εκατόμβες θυμάτων, προκάλεσε πρωτίστως τον επίκαιρο θόρυβό της για μερικούς μήνες, για να το καταπιεί στην συνέχεια αλλά και πολύ σύντομα, το τέρας της λήθης.

Όμως, η πρόχειρη συζήτηση ήταν αρκετή, ώστε σε μια πόλη που βρέχεται ολόγυρα από την λίμνη σε μήκος πολλών χιλιομέτρων να τοποθετηθεί και μάλιστα επιλεκτικά κατά μήκος της λεωφόρου των Κύκνων, περίφραξη της όχθης (!) με πασσάλους και πλέγμα κατάλληλους για οικιακούς ορνιθώνες, ώστε να… προστατεύεται το ανθρώπινο είδος της ιδιαιτέρως πολύτιμης περιοχής, από την επιδρομή των πτηνών.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, παρεκτός στους θεατές του Α. Χίτσκοκ, τα συνήθως αθώα πτηνά της λίμνης δεν ενέπνευσαν τόσο θόρυβο και τόσο τρόμο, και μάλιστα μόνο κατά μήκος της λεωφόρου των Κύκνων. Η οποία αν και βούλιαξε και ξαναβούλιαξε, συνεχίζει να παραμένει θωρακισμένη με την κωμική περίφραξη.

Έτσι, οι κεραίες της τηλεφωνίας με τα εύλογα και πολλά ερωτηματικά και τις ανησυχίες που δικαιολογημένα προκαλούν στους πολίτες, αποτελούν κάθε φορά το υποκατάστατο της επικαιρότητας. Ωστόσο μεταξύ σοβαρού και αστείου, κανείς ποτέ δεν έμαθε, ούτε από τα επίσημα, ούτε από τα ανεπίσημα χείλη, ούτε καν από τις ίδιες τις εταιρείες-κολοσσούς, που τελευταία πέρασαν και στο επίπεδο του δημόσια αθέμιτου ανταγωνισμού, αν και με ποιες προϋποθέσεις οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, (το αναγκαίο εξάρτημα της κοινωνικής απαίτησης για προσιτή και αδιάκοπη τηλεφωνική επικοινωνία), είναι ασφαλείς ή όχι για τους περιοίκους του χώρου που τοποθετούνται, ή ακόμη ευρύτερα. Ή αν πράγματι προκαλούν σοβαρούς κινδύνους. Και αν δεν προκαλούν κινδύνους, γιατί τις κρύβουν και τις καμουφλάρουν σε δήθεν αθώες καμινάδες; Τι κρύβουν τελικά από τον κόσμο;

Προφανώς σε μια πόλη (και γενικά σε μια Ελλάδα) που η έννοια του καθήκοντος, η εποπτεία, ο έλεγχος και οι εγγυήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών, είτε σε πολεοδομίες, είτε σε επιτροπές ενέργειας και παρενέργειας, είτε οπουδήποτε αλλού, καθώς και στα δημοτικά συμβούλια, δεν εμπνέουν πάντα εμπιστοσύνη για την αντικειμενικότητα, ή τον επαγγελματισμό τους, και όπου η δωροδοκία συνιστά... ιδανικό, ιδίως όταν τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούνται είναι τεράστια, είναι φυσικό συχνά να δαιμονοποιούνται καταστάσεις και ιδιότητες. Κυρίως όταν αφορούν αόρατες και επομένως ανεξιχνίαστες ιδιότητες, όπως συμβαίνει στις ακτινοβολίες.

Στον αντίποδα όλων αυτών, κανενός αρμοδίου, υπεύθυνου ή ανεύθυνου, συλλογικού ή όχι φορέα, το αυτί δεν ιδρώνει μπροστά στην φημολογούμενη κατακυρίευση των στεγών της Καστοριάς από κεραίες-καμινάδες κινητής τηλεφωνίας, ή από την διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της λίμνης που μετατρέπεται σε λεκάνη τοξικών και δηλητηριωδών φυτοφαρμάκων από τις παραλίμνιες εκτάσεις με τις καταχρηστικές υπερεκμεταλλεύσεις.

Αλλά ούτε καν από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον φημολογείται, άλλος δήμος που βρίσκεται κοντά στην πόλη μέχρι σχετικά πρόσφατα, αντί να απευθύνεται στον βιολογικό καθαρισμό, τροφοδοτούσε τον αρχαίο ποταμό Αλιάκμονα, με το σύνολο των αποβλήτων των εκατοντάδων οικοδομών των οικισμών του. Μετατρέποντάς τον σε ένα τεράστιο βόθρο μήκους χιλιομέτρων που μόλυνε, ρύπαινε, κατέστρεφε. Κι’ όμως η ακτινοβολία του θέματος δεν πούλησε και δεν προκάλεσε τις ευαίσθητες κεραίες της καιροσκοπικής δημοσιότητας.

Γιατί αν γινόταν, όλο και κάποιος δραστήριος δημοτικός σύμβουλος, θα απαιτούσε από τους δημότες, να δώσουν εξηγήσεις για την... άγνοιά τους, σε σχέση με την πορεία των αποβλήτων των σπιτιών τους, αλλά και κάποιος άλλος θα εισηγούνταν και ίσως πετύχαινε να τοποθετηθεί κατά μήκος του Αλιάκμονα, περίφραξη με πασσάλους και πλέγμα, κατάλληλο για ορνιθώνες, σαν κι’ αυτή της λίμνης. Θα μετατρεπόταν έτσι μια ευρύτερη ζώνη σε χώρο εγκλωβισμού πτηνών και ορνίθων.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ