Ανάβω τσιγάρο, το κεφάλι μου πάει να σπάσει, νοιώθω το κορμί μου τσιτωμένο, μπροστά μου ένας χοντρός φάκελλος ανοικτός, ανακατεμένα χαρτιά και φωτογραφίες, ένα σκούρο βλέμμα με παρακολουθεί, απ’ το παράθυρο μπαίνει ο φθινοπωρινός αέρας κι ο συννεφιασμένος ουρανός. Σύννεφα διαβατάρικα αλλάζουν σχήματα, τα χαζεύω να πυκνώνουν, να φεύγουν, άλλα πίσω απ΄τα βουνά κι άλλα να διαλύονται σε μικρότερα, πιο μικρότερα, να χάνονται.
Φτιάχνω έναν ακόμα καφέ ζεστό, κάθομαι στο γραφείο μου, τακτοποιώ τα χαρτιά, δεν βολεύομαι, βλέπω τη βιβλιοθήκη μπροστά μου κι αριστερά το παράθυρο, μετακινώ το γραφείο μπροστά στο παράθυρο, κάθομαι… κι άλλο τσιγάρο, τα παρατηρώ… «τί έχουν; τί βλέπει σ’ αυτά, που εγώ δεν βλέπω;» μονολογώ.
