30.8.10

ΟΔΟΣ: Calorifère

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Τις τελευταίες ημέρες, άκουγα (και ξανάκουγα) με ανοικτό και δημιουργικό πνεύμα, την είδηση ότι με φορέα την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση -που σε λίγους μήνες καταργείται, έστω και αν δύο στελέχη της, δηλαδή ο νομάρχης Καστοριάς, αλλά και ο επικεφαλής της μεγάλης μειοψηφίας, φιλοδοξούν να είναι και πάλι αντίπαλοι υποψήφιοι για τον διευρυμένο νέο Δήμο Καστοριάς, για τις κρύες ημέρες και νύχτες του χειμώνα, φιλοδοξεί να ξεκινήσει το έργο της τηλεθέρμανσης της πόλης της Καστοριάς… από το νερό της λίμνης. Να παράγει θερμότητα από το νερό της λίμνης. Ναι, η γνωστή λίμνη, το περίφημο «κύπελλο» των ταξιδιωτικών οδηγών, τον καθρέπτη της ομορφιάς της πόλης, τώρα και καλοριφέρ.

Και ομολογώ ότι ξαναδιάβαζα τις ίδιες σειρές πολλές φορές για να συνειδητοποιήσω ότι δεν έκανα λάθος. Μέχρι που έδωσα στα μάγουλά μου κρυφά δυο σκαμπιλάκια, αλλά και γύρισα το φύλλο από την πίσω μεριά για να βεβαιωθώ ότι δεν κοιμάμαι, ή δεν με γελούν τα μάτια μου. Ή ότι δεν ήμουν θύμα μιας κακόβουλης φάρσας. Αλλά σύντομα βεβαιώθηκα, ότι για μια ακόμη φορά ήμουν απλά θύμα της αλήθειας. Μάρτυς της κοσμοϊστορίας.

Διότι, αποστομωτική απάντηση στις ξέφρενες τιμές των πετρελαιοειδών, στις απαιτήσεις των Εμίρηδων, στα ύπουλα σχέδια των Αμερικανο-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που πολέμησαν το παλληκάρι τον Μιλόσεβιτς, επειδή έβαλαν στο μάτι τα πλούσια σε ουράνιο εδάφη του Κοσσόβου, και σε κασσίτερο του Λεχόβου, αλλά και των Εβραίων που σώθηκαν από τους διδύμους πύργους την 11-9-2001, επειδή είχαν δολίως προειδοποιηθεί από τους πραγματικούς τρομοκράτες για να μην ξεχνιόμαστε, θα δώσει η λίμνη της Καστοριάς.

Έτσι, με την τηλεθέρμανση από την λίμνη της, θα επιλυθεί το ενεργειακό πρόβλημα, επιπλέον δε, θα έλθει η οικολογική αποκατάσταση και ισορροπία. Ποιος ξέρει, ίσως και να εξάγουμε την τηλεθέρμανση με αγωγό με το όνομα «ραγκουτσάρια west stream» μέσω Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσης-Αγκώνος στην Ευρώπη, και εκτός των άλλων θα ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας. Λίγο πράγμα το θεωρείς; «Ζεστό» χρήμα θα έλθει στην πόλη.

“Άνθρακα σε Κοζάνη και Φλώρινα”, “ζεστό νερό, από την ενέργεια της λίμνης και το μολυσμένο, δηλαδή εμπλουτισμένο, με θρεπτικά στοιχεία νερό της”, σκέφτηκα. Η αφθονία του οποίου με την άνοδο της στάθμης της τον περασμένο χειμώνα, καθώς βύθισε μεγάλο μέρος του δημοτικού πάρκιγκ στην Νομαρχία, του πεζοδρομίου αλλά και της λεωφόρου-υδροφόρου των Κύκνων, θα ενέπνευσε μάλλον το μεγαλόπνοο αυτό έργο.

Γρήγορα-γρήγορα έδιωξα από το μυαλό μου το σπέρμα της αμφιβολίας, ότι όλα αυτά είναι κοινές ανοησίες, και ότι γίνονται για τις μελέτες, και τις πανάκριβες αμοιβές και δαπάνες. Και ότι μετά από την πληρωμή της, η φαεινή ιδέα θα στοιχειώσει. Όπως στοιχειώνει η ιδέα της αρχιτεκτονικής σχολής στην Καστοριά, που ήταν πολύ καλή για να είναι αλήθεια.

Άλλωστε είμαι βέβαιος ότι τώρα, που η νέα κυβέρνηση του νέου ΠαΣοΚ του νέου Γεωργίου Παπανδρέου καθιέρωσε την δημόσια διαβούλευση μέσω του Internet και θα μπορεί ο πάσας ένας -μηδέ του απλού και αμέριμνου βοσκού εξαιρουμένου με το ασύρματο laptop του- να ελέγχει την νομιμότητα των μελετών και των έργων, τα περιθώρια για έργα του… κοπανιστού αέρος έχουν λιγοστέψει.

‘Ομως, όσο κι’ αν προσπάθησα, μου διατηρήθηκαν ελάχιστες απορίες, που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου, αγαπητή ΟΔΟΣ. Και μάλιστα εγκαίρως, τώρα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πριν υποχρεωθώ να αντικαταστήσω τον λέβητα του πετρελαίου του σπιτιού μου, με λέβητα για τηλεθέρμανση. Παρεκτός κι’ αν θα μπορεί ο ίδιος λέβητας που έχω αντί για πετρέλαιο, να καίει νερό της λίμνης. Αλλά να. Μου πέρασαν από το μυαλό και άλλα παραδείγματα έργων που δεν έγιναν ποτέ και έργων φαντάσματα.

Δότι ας πούμε, δεν πέρασαν πολλά χρόνια αφ’ ότου άρχισαν σταδιακά να κάνουν την εμφάνισή τους, στις άκρες των δευτερευόντων εθνικών δρόμων, οι γνωστές σε όλους κάμερες. Στην αρχή, όπως με το σχήμα τους, θύμιζαν περιστερώνες της Τήνου, μου προκαλούσαν, όπως και τους άλλους περαστικούς, ανάμεικτα συναισθήματα περιέργειας και απορίας. Στην συνέχεια επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται για κάμερες ελέγχου της κυκλοφορίας και των παραβάσεων των διερχόμενων οχημάτων, και πως στηνόταν ένα καλά οργανωμένο δίκτυο παρακολούθησης. Παρόμοιο μ’ αυτό που ενέπνευσε τον Τζώρτζ Όργουελ, άντε έστω τον Big Brother. Τότε τα χρειάστηκα.

Οπότε λογικό ήταν, να μου προκληθεί ένα κύμα πανικού, όπως και σε όλους τους απανταχού έλληνες οδηγούς. Όχι μόνο διότι το δίκτυο πύκνωνε ανησυχητικά, και δεν θα μπορούσα πλέον ως οδηγός με την υπερβολική ταχύτητα και τις άλλες παραβάσεις να εκδηλώνω τις αντιεξουσιαστικές τάσεις μου, ως στέλεχος του σύγχρονου ελληνικού αρματολίκιου. Ούτε, διότι φημολογήθηκε ότι με τις κάμερες δεν θα μπορούσα πια να αδειάζω στα μούτρα του πισινού μου το γεμάτο στακτοδοχείο μου, τα άδεια (και όχι μόνο) μπουκάλια και τα σακκουλάκια με την χωνεμένη οσμή από τις τυρόπιτες, το χιλιοκαμμένο λάδι της τηγανιτής πατάτας και τα γυράδικα.

Αλλά και διότι, η ελληνική κοινωνία, η κατ’ εξοχή gossip της Ευρώπης, με επιρροές κατ’ ευθείαν από την Τεχεράνη, δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεχθεί τέτοια παρακολούθηση, τόσο σοβαρή εισβολή και παραβίαση της προσωπικής ζωής μου ως νεοέλληνα. Και αυτή την προσβολή δεν θα μπορούσα να ανεχτώ. Παρά ταύτα στην αρχή -είναι γεγονός- ότι είχα την προσοχή μου στις κάμερες. Μόλις πλησίαζα στο οπτικό τους πεδίο, ελάττωνα απότομα ταχύτητα, και αμέσως μετά, γινόμουν πύραυλος. Δεν είχαν δα και πίσω μάτια!

Όλα αυτά όμως, ώσπου συνειδητοποίησα οριστικά ότι οι κάμερες, ή λειτουργούσαν και κανείς δεν τις παρακολουθούσε, είτε δεν λειτουργούσαν καθόλου, ή ακριβέστερα δεν λειτούργησαν ποτέ. Ενδεχομένως μάλιστα ούτε να είχαν συνδεθεί ποτέ, ώστε να αποτελέσουν κύκλωμα. Και ότι επρόκειτο απλώς για μια ακόμη κομπίνα, προφανώς με συγχρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Απ’ αυτές που μηχανεύονται οι Έλληνες, οι απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέως, για να εξαπατούμε τους κουτόφραγκους.

Αγαπητή ΟΔΟΣ, το παράδειγμα με τις κάμερες, είναι απλά ενδεικτικό. Ένα, μεταξύ χιλιάδων παραδειγμάτων που μας περιβάλλουν. Από τις πινακίδες «your speed is controlled by radar», που προκαλώντας ένα αίσθημα αναπτερωτικής αγαλλίασης έχουν τοποθετηθεί ακόμη και στην ψηλότερη ραχούλα της Πίνδου -όπου αναπτύσσεται το Πάρκο της Εθνικής Συμφιλίωσης του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, από την σήραγγα της Κλεισούρας (ακόμη θυμάμαι την κ. Ντόρα να το εξαγγέλλει για πολλοστή φορά, με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο), το τραίνο στο Νεστόριο.

Από το Ενυδρείο της Καστοριάς που κτίσθηκε με τα λεφτά που διατέθηκαν για την εξυγίανση της λίμνης, από τις οθόνες-φαντάσματα που στήθηκαν στην πόλη της Καστοριάς για την παροχή δήθεν ηλεκτρονικών τουριστικών πληροφοριών, από κάτι αποκεντρωμένα γραφεία υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης που έχουν στηθεί σε ιδιωτικά καταστήματα νοικιασμένα με δημόσιο χρήμα, συνήθως με κάτι απίθανους τίτλους στις πινακίδες.

Τα παραδείγματα είναι απεριόριστα, και φθάνουν ως τις πιο κοντινές μέρες, με το άφθονο χρήμα που συνεχίζει να σπαταλάται αλλάζοντας κωδικούς, πότε αριστερά και πότε δεξιά, στο πλαίσιο ενός εθίμου που ακόμη επιβιώνει, σε ανάμνηση της λεηλασίας της Κωνσταντινούπολης που επιτράπηκε στα στίφη από τον Μωάμεθ τον Β΄, αμέσως μετά την άλωση. Μόνο που κι’ αυτή κράτησε μόνο 3 μέρες. Αμέσως μετά κόπηκε με το μαχαίρι. Αλλά αυτό μάλλον είναι μια άχρηστη λεπτομέρεια.

Γι’ αυτό σου γράφω αγαπητή ΟΔΟΣ, μήπως εσύ, ή κάποιος ανώνυμος έστω αναγνώστης σου, απαντήσει στις ελάχιστες αμφιβολίες που μου απέμειναν, ότι μετά την γουναρική, την ψαρική, την τουριστική, την αρχιτεκτονική, η Καστοριά ετοιμάζεται να ζήσει το πεπρωμένο της ως καλοριφέρ. Είναι τελικά αλήθεια, ή πλάκα μας κάνουν;


ΥΓ. Αν είναι τελικά γεγονός, πώς θα σου φαινόταν η ιδέα μου, μαζί με την τηλεθέρμανση να κάνουμε και μελέτη για εργοστάσιο εμφιαλωμένου νερού από την λίμνη; Θα στοιχίσει πολλά αυτή η μελέτη; Να μην την προωθήσω στην ΑΝ.ΚΟ. και στον κύριο Νομάρχη Καστοριάς, που θα την προωθήσει στα φιλικά του ΜΜΕ; Τι θα πει άραγε η κυρία Ντόρα, με το νέο forum της για την σωτηρία της πατρίδας;

28.8.10

ΑΡΓΥΡΩΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗ: Νόστος

"Η αυγή μπροστά σου ξημερώνει
με την δροσιά μαζί,
μπορεί για την ζωή που ζει κανείς να καμαρώνει,
μονάχα εκεί αν ζει."



Αίφνης η μνήμη αναγεννά τους στίχους. Θολή ανάμνηση! Την ώρα ακριβώς που ρεύομαι τους ρόγχους του μεταλλικού θεριού. Τ' αφήνω πίσω. Καταραμένο! Πάντα να φεύγει και πάντα εδώ να επιστρέφει. Ανοίγω μάτια. Ανοίγω ρουθούνια. Ανοίγω αυτιά. Ικέτης στα γόνατα. Δέομαι. Ω θεά, μάνα φύση! Παραδίνομαι στην αγκαλιά σου.
Πρώτο βήμα πάνω σε παλιά ίχνη. Ήδη το παπούτσι πέφτει βαρύ. Σιδηροδέσμιος. Καταλαβαίνει! Πασχίζει να λυθεί, να γυρίσει πίσω, εκεί που ανήκει. Το πόδι δυσανασχετεί, ανεβάζει σφυγμούς. Σαν να μεγαλώνει στην προσπάθεια να βρει χώρο. Να απλωθεί θέλει. Να ξεγυμνώσει την τρυφερή του πατούσα στο σκληρό άγγιγμα της γης. Υπακούω! Τα παπούτσια μένουν πίσω από την σκιά μου. Αναπολούν παλιές διαδρομές.

25.8.10

ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Οι δωρητές και εμείς

Ποιος είναι δωρητής, και γιατί κρύβεται; Υπάρχει κάποιο κρατικό απόρρητο; Προβλέπεται από τον νόμο η «ανώνυμη δωρεά» αυτού του επιπέδου; Προτιμά την ανωνυμία προσωρινά, ή θα την διατηρήσει;
Και με ποιο δικαίωμα αποφασίζει το δημοτικό συμβούλιο να διαθέσει την περιουσία του σε χρήματα αγνώστου προσώπου, άγνωστης πηγής; Σε χρήματα αγνώστου δωρητή, για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει αν έχουν φορολογηθεί;
Έχουν νόμιμη προέλευση; Κι’ αν δεν έχουν; Αν προέρχονται από φοροδιαφυγή; Από σκάνδαλο διαφθοράς; Αν «ανώνυμος δωρητής» είναι ο Ν. Γκρούεφσκι, ή ο Πάπας της Ρώμης, ή ο Μπίν Λάντεν;
Αν τα χρήματα προέρχονται από παράνομα έσοδα εμπορίας όπλων, ανθρώπων, τζόγου ή άλλων κυκλωμάτων; Αν είναι χρήματα που ξεπλένονται;

ΟΔΟΣ 548 | 24.6.10


Είναι γνωστό ότι οι ευεργέτες, δημιούργησαν πριν με τη συνεισφορά τους στην πατρίδα, πολλά και σημαντικά έργα. Με χρήματα των μεγάλων ευεργετών δημιουργήθηκαν το Ζάπειο Μέγαρο, η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο, το Αστεροσκοπείο, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βαρβάκειο Λύκειο, η Γεωργική Σχολή και ο Βοτανικός Κήπος, το Στάδιο, η Σχολή Ευελπίδων,οι Φυλακές και το θωρηκτό Αβέρωφ, η Ριζάριος Σχολή και τόσα άλλα κοινοφελή ιδρύματα.

22.8.10

ΟΔΟΣ: Νεομάρτυρες εν θερμώ


ΟΔΟΣ 22.7.2010 | 552

Κάθε τόπος έχει τους εκπροσώπους που του αξίζουν και τον εκφράζουν. Είτε οι εκπρόσωποι αυτοί έλκουν αυθεντικά την νομιμοποίησή τους απ’ ευθείας από τους πολίτες μέσω κάποιας εκλογής, είτε είναι δοτοί. Οπότε ανάλογα με την θέση, την ωριμότητα και την προσωπικότητα του καθενός, μπορούν να ενεργούν αυτόνομα. Ή αντίθετα να είναι φερέφωνα.

Στην προκειμένη περίπτωση το ζήτημα προκαλείται με την ανοικτή παρέμβαση του προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου Νέων του Δήμου Καστοριάς. Διότι με το κείμενό του καταφέρεται μετωπικά στα τοπικά ΜΜΕ υποστηρίζοντας ότι, ασκώντας αυτά κριτική στην απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να παραχωρήσει οικόπεδο-φιλέτο στην Μητρόπολη Καστοριάς για να ανεγερθεί με χρηματική δωρεά αγνώστου προσώπου, υπηρετούν (τα ΜΜΕ) το «κάτι πονηρό» που κρύβεται «από πίσω». Σε μια προσπάθεια προφανούς δαιμονοποίησης της κριτικής στην Καστοριά. Αλλά και αυτών που την ασκούν.

Η νεότητα βεβαίως, της οποίας φορέας εξακολουθεί να είναι ο «πρόεδρος της τοπικής επιτροπής νέων» διακρίνεται για την αμεσότητα και την μαχητικότητα λόγων και έργων. Οπότε τα σφάλματα, ιδίως όταν οφείλονται σε έλλειψη κοινωνικής εμπειρίας ή ιστορικής γνώσης, και αναμενόμενα, αλλά και θεμιτά είναι.

Όμως όλα αυτά δεν ισχύουν πάντοτε. Και προφανώς δεν έχουν λόγο να ισχύουν όταν η φωνή των νέων, διά του προέδρου τους ή όχι, είναι βουβή και δεν ακούγεται παρά μόνο σπάνια και ίσως για δεύτερη φορά. Η πρώτη φορά ήταν την περίοδο των «Δεκεμβριανών» του 2008 όταν ο ίδιος πάλι, με την ίδια ιδιότητα, αξίωσε δημοσίως την παραδειγματική τιμωρία και εξευτελισμό (!) του (εγκληματία βεβαίως) αστυνομικού που εξετέλεσε τον άτυχο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει ή να δικαιολογήσει την αστυνομική βία, αλλά το να ζητεί ένας νέος άνθρωπος την παραδειγματική τιμωρία και μάλιστα τον εξευτελισμό του οποιουδήποτε ενόχου, απαιτεί άλματα οπισθοδρομικότητας.

Και να που τώρα επανήλθε για ένα θέμα που δεν αφορά τελικά την νεότητα, αλλά τα γηρατειά. Διότι ποτέ άλλοτε δεν παρατηρήθηκε παρέμβαση του αγνώστου στους πολλούς Τοπικού Συμβουλίου των Νέων του Δήμου Καστοριάς και για κανένα άλλο τοπικό κοινωνικό πρόβλημα. Ούτε για πανεπιστήμιο, ούτε για πινακοθήκη, ούτε για τα βυζαντινά και άλλα μνημεία της Καστοριάς και ειδικά τις εκκλησίες. Ούτε για το Πνευματικό Κέντρο, ούτε καν για την λίμνη. Για τίποτε άλλο, ποτέ, ή οποτεδήποτε. Εκτός απ’ αυτή την μία και μοναδική φορά, που έγινε το εύκολο: υποβλήθηκαν τα σέβη τους στους local θεσμούς.

Προνοητικό ίσως, αλλά το κείμενο αυτό μοιάζει περισσότερο με πολιτικό μανιφέστο ενός, ή μιας κατηγορίας νέων στην ηλικία ανθρώπων, που μετά τις απόψεις τους για εξευτελισμό ανθρώπου, υποστηρίζουν την κοινωνική ανθρωποφαγία. Από νέους, από τους οποίους περισσότερο θα περίμενε κανείς ως φυσικό να αρθρώσουν λόγο αμφισβήτησης και σύγκρουσης με το κατεστημένο. Παρά λόγο υποστήριξης και μάλιστα στην πιο συντηρητική του εκδοχή.

Διότι να υπάρχουν νέοι, και μάλιστα πρόεδροι τοπικών επιτροπών νέων, που να γράφουν την λέξη τόπος με κεφαλαίο «Τ», αλλά και να συγχέουν τους θεσμούς με τα πρόσωπα των υπηρετών τους (δημάρχου, συμβούλων, μητροπολίτη κ.ο.κ.), νέοι που δέχονται την Εκκλησία ως αναπλήρωμα ή υποκατάστατο της Πολιτείας. Που υπονοούν ότι υπάρχει… «ο πονηρός» πίσω από τις αντιρρήσεις που διατυπώνονται για την αμφίβολης νομιμότητας απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καστοριάς.

Αυτά σημαίνουν ότι τα φαινόμενο ξεπερνά την διάσταση της κολακείας, της άγνοιας, ή έστω της διαφαινόμενης υποψηφιότητας σε δημοτικές εκλογές. Επομένως το μανιφέστο αυτό, είτε αντιγράφει τις απόψεις άλλων, και είναι απλά κατευθυνόμενο, είτε υποστηρίχθηκε ως εφαλτήριο για σταδιοδρομία υποψήφιου συμβούλου, που φαίνεται βγήκε προς άγρα ψηφοφόρων κολακεύοντας τις ευαισθησίες των αναγνωστών στα θέματα πίστης. Και συκοφαντώντας τον κριτικό αντίλογο, καθώς και την άλλη άποψη.

Διότι το αληθινό πρόβλημα θα είναι αν τελικά αποδειχθεί ότι, το οπισθοδρομικό αυτό μανιφέστο είναι πραγματικά γνήσιο και ότι εκφράζει αυθεντικά νέους της Καστοριάς. Ότι δηλαδή υπάρχουν νέοι στην Καστοριά που υποστηρίζουν τον σκυφτούλη πολίτη. Το «πίστευε και μη ερεύνα» και στο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς. Ότι είναι έτοιμοι να αντιδράσουν ως νεομάρτυρες στο πλευρό του Σεβασιμιώτατου Μητροπολίτη. Τον οποίο κανείς με την κριτική του δεν έθιξε ευθέως, αλλά κρίθηκαν ως ρομαντικές, ανεπαρκείς και ατεκμηρίωτες οι εισηγήσεις του στο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς. Στο οποίο παρενέβη (με την συμβολική επιρροή του σχήματός του) για να κλείσει στον Δήμο Καστοριάς στα τυφλά, «ραντεβού με ένα άγνωστο»! Μόνο και μόνο για το δωρεάν παραδάκι, που υποτίθεται ότι διαθέτει κάποιος, για να γίνει ό,τι δεν έκανε μέχρι τώρα η κακούργα πολιτεία. Ενέργεια χωρίς προηγούμενο, αλλά και αφελής.

Το να υποστηρίζει κάποιος τις ιδέες του είναι δικαίωμα ιερό, ή απλά κατανοητό. Είναι όμως ακατανόητο να βιάζεται ένας νέος τόσο πολύ για να γεράσει. Και να απευθύνεται στους συγκοινωνούς συμπολίτες του με την νεοελληνική ορολογία ενός δασκάλου επί Μεσοπολέμου. Προφανώς όμως οι απόψεις αυτές γράφτηκαν εν θερμώ.

Γιατί αλλιώς «πλάκα μας κάνει» (κατά το νεολαιϊστικο λεξιλόγιο που επικαλείται ο κ. πρόεδρος), να ισχυρίζεται κάποιος, και μάλιστα νέος άνθρωπος ότι, η Ελλάδα θα πάει μπροστά με πρωτοπόρους τον (οποιονδήποτε) δήμαρχο και τον κλήρο. Γιατί αν είναι έτσι η νεότητα, πως είναι η αρχαιότητα;


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Ιουλίου 2010, αρ. φύλλου 552


Σχετικά:

ΟΔΟΣ: Πολιτι[στι]κά

ΟΔΟΣ 472 / 18-12-2008




«…Ζητούμε την παραδειγματική τιμωρία και τον εξευτελισμό του αστυνομικού υπαλλήλου με τον πιο έντονο τρόπο».

Ψήφισμα του Τοπικού Συμβουλίου
Νέων Δήμου Καστοριάς


Δημόσιο μαστίγωμα στην πλατεία Ομονοίας, με ένα πορτοκάλι στο στόμα, είναι καλός εξευτελισμός;

[Σημ. Ασυγχώρητο το κακούργημα του αστυνομικού, αλλά όχι οι πολιτισμένοι νέοι άνθρωποι του Δήμου Καστοριάς να απαιτούν επισήμως και τον εξευτελισμό του ενόχου και μάλιστα με τον πιο έντονο τρόπο.]

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Δεκεμβρίου 2008, αρ. φύλλου 472

Σχετικά:
ΟΔΟΣ: Νεομάρτυρες εν θερμώ
ΟΔΟΣ: Τα του Καίσαρος
ΟΔΟΣ: Το «Τάμα»

21.8.10

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Φιλέλληνες

[...] «είναι η Ελλάδα... και μόνο αυτή η σκέψη δεν είναι αρκετή να μας συγκινήσει;» [...] θα την έβλεπα επιτέλους, λαμπερή, να βγαίνει από τα νερά μαζί με τον ήλιο!
G. de Nerval


Mε θλίψη σχεδόν διάβασα την Κυριακή 18/7 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά στην Καθημερινή με τον τίτλο: «Απίθανη, αλλά μόνη ελπίδα». Ο ακούραστος πνευματικός άνθρωπος επικαλείται σαν την μόνη ελπίδα για τη σημερινή τραγική συγκυρία στην οποία έχει περιέλθει η χώρα την αφύπνιση του ελληνικού «λόμπι», της ομογένειας των απανταχού ανά την υφήλιο διασκορπισμένων Ελλήνων. Των «έξω από την Ελλάδα Ελλήνων» όπως τους αποκαλεί. Τέλος, καθώς συνειδητοποιεί πως κάτω από τις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο αποτελεί ουτοπία, αποθέτει την ελπίδα του στην Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Μια ελπίδα αναιμική και σχεδόν αδιέξοδη. Γι’ αυτό κι η από μέρους μου -ως συνεπούς αναγνώστη της επιφυλλίδας- θλίψη.

20.8.10

ΑΡΓΥΡΩΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗ: Σενάρια θανάτου




Καθόταν και κοιτούσε επίμονα το ποτήρι που είχε μπροστά της. Προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν μισογεμάτο ή μισοάδειο. «Ουΐσκι, σβήνει τον πόνο, ξεχνάς!» σκέφτηκε. Μειδίασε. Σήκωσε το ποτήρι αργά και το 'φερε στα χείλη της. Ρούφηξε με τα μάτια ανοιχτά. Ήθελε να βλέπει τον πόνο της να σβήνει.
Το δωμάτιο έμοιαζε περισσότερο με φθηνό καταγώγιο. Τα μπουκάλια έστεκαν στην σειρά πάνω στο τραπέζι σαν κολόνες αρχαίου ναού, ενώ τα τασάκια προσπαθούσαν να ΄βρουν χώρο ν΄ ανασάνουν. Τα σφαλιστά παράθυρα και παντζούρια έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά, σχεδόν αποπνικτική, η ίδια ωστόσο, δεν έδειχνε να ενοχλείται.

Στην δουλειά της είχε μέρες να εμφανιστεί. Επικαλέστηκε προσωπικούς λόγους και ανταμείφθηκε με μια γενναιόδωρη άδεια. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που έλειπε από την θέση της. «Ακόμα και ετοιμοθάνατη» υποστήριζε με πάθος «εδώ θα είμαι». Τελικά ψευδόταν, αν και "ετοιμοθάνατη" πρώτα την δουλειά της απαρνήθηκε.
Με τον θάνατο είχε σχέση φιλική. Τον είχε ΄βρει αρκετές φορές μπροστά της στην δουλειά που έκανε. Δεν την φόβιζε, ίσα-ίσα της κέντριζε τη φαντασία. Είχε πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό της να φτιάχνει σενάρια θανάτου. Ενός "ζωντανού", δυναμικού θανάτου ερχόμενου αποκλειστικά γι΄ αυτήν!

18.8.10

Aqua 2

ΜΑΡΙΑ ΣΕΚΙΟΥ: Υπάρχει διέξοδος

Ξανά μας πήρε το πλοίο Ελένη
Βουβές στο κατάστρωμα αποχαιρετούμε τις παλιές συντροφιές το πλατύσκαλο, τον Αύγουστο.
Μπερδεμένες σκιές πλέουμε στον τόπο που χρόνια μας γυρεύει.
Μας ερωτεύθηκε και στέλνει μοναξιές να μας σπρώξουν
στη σελήνη
ζώα να μας κουβεντιάσουν τις θλίψεις τους
δέντρα να μας μεταμορφώσουν.

Κι εμείς οι αλαφροΐσκιωτες πάντα με παιχνιδίσματα
δεχόμαστε το πλοίο.
Και μας φαίνεται ροδόχρωμη η κακία
κι οι χαρακιές στο στήθος μας τριανταφυλλένιες.
Και τραγουδάμε τους φόβου ς μας
και μυρίζουμε τις πασχαλιές
και χοροπηδάμε στα ξύλα όταν μας διαπερνά
ο θάνατος.

TATI-LOUTARD (Κογκό): Σκηνές Μεταμόρφωσης - "Αυγή" (μέρος ΙΙΙ από ΙV)

Όλοι οι της θαλάσσης λέοντες παράτησαν αυτήν την παραλία
και χουζουρεύουν
Πέρα απ` τον ήλιο όπου πιστεύουμε πως είναι οι νεκροί.
Νανουρισμένοι απ` την ανάσα των απαλών μουσώνων
Που ξεκινάν για το προσκύνημα προς της ξηράς τα μέρη,
Οι εραστές που πιάστηκαν σε τέσσερις λιάνες
Ξανά ζωή υφαίνουν
Και στην αυγή που ανατέλλει, η θάλασσα,
Ένα γέρικο, θεριό βαριεστημένο από θηράματα,
Πατά ανάμεσα στα βότσαλα με περιστέρας βήματα.

 μετάφραση: Χρυσούλας Πατρώνου-Παπατέρπου

17.8.10

ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΖΗΜΑ: Συλλογή

Οδηγώντας τα χαράματα πίσω από αστερίσκους πάγου στο παρμπρίζ, συλλέγει εικόνες σαν άπειρος κινηματογραφιστής, μήπως και καταφέρει να τις ενώσει, μήπως και προκύψει το όλον, σκουπίζοντας με το μανίκι του το τζάμι. Όπως στον σκοτεινό θάλαμο.

Χαμηλά μηλόδεντρα, χωμάτινες ιστορίες πέρα από τις καλαμιές. Κάτω απ' τον ναΐσκο της Μεταμόρφωσης του Κυρίου, σήμερα ξερολιθιά στο λόφο, ένα έγκλημα στη λίμνη. Την άνοιξη, μετά από το κλάδεμα, βάζουν φωτιά στα ποτήρια με τα τσίπουρα στα τραπέζια των καφενείων. Έριξε γλυφό νερό τον σκληρό μήνα. Κάψα στον μεγάλο γύρο, μικρός με το ποδήλατο. Μια σακούλα κλεμμένα ροδάκινα, ελευθερία, τα πρώτα του ταξίδια. Χρόνια μετά, ένα χωριό στην ακρολιμνιά, κτίσιμο, φωτιά, λίγο παρακάτω. Κάτω από τα ψηλά λευκάδια έμαθε οδήγηση. Ο πατέρας τον επαινεί, τον διορθώνει. Δέκα τεσσάρων ετών. Βόλτα με το καινούριο αμάξι, φόβος. Είκοσι οκτώ χιλιόμετρα. Φθινόπωρο η σοδειά, έμποροι, φορτηγά, υπολογισμοί, ο ιδρώτας με το κιλό. Κόκκινος ουρανός, στην ακτή γερμένο το παλιό καράβι, μικροί τσιγγάνοι σπάζουνε τα ξύλα για τη φωτιά.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Ταξιδιώτες που διέσχιζαν την ποίηση

Την 23η Μαρτίου προς το βράδυ άρχισε η βροχή. Ο Ντράγκισα, ζωγράφος και ποιητής από τη Σερβία, εφήμερος κάτοικος Θεσσαλονίκης, με έδρα του διπλού επιδεύματός του το Τριγωνικό Κοζάνης (για λόγους αποφυγής του ασφαλειοκτόνου ΤΕΒΕ), έστησε το σκηνικό του. Στις βαλίτσες ασυνόδευτες ταξιδιού, για την οικονομία του σκηνικού (από το «Τσάι στη Σαχάρα!») νερό, αλάτι, γιαούρτι, εργαλεία της τέχνης του, ένα τάπερ και ένα κομμάτι μαύρο ψωμί. Στη μέση του φύτεψε ένα κερί. Κάτι σαν σπονδή στους πεθαμένους ποιητές

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΤΗ: Αδιανόητη η προσπάθεια συμβιβαστικής λύσης της ονομασίας του Κράτους των Σκοπίων

Αδιανόητη είναι η προσπάθεια συμβιβαστικής λύσης της ονομασίας των Σκοπίων εφόσον θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία», διότι:
Η Μακεδονία ως ελληνική και οι Μακεδόνες ως Έλληνες υπάρχουν ιστορικά από τον 8ο αιώνα π.Χ.
Ο Μακεδών Μέγας Αλέξανδρος και οι Μακεδόνες διάδοχοι του μετέδωσαν τον ελληνικό πολιτισμό και καθιέρωσαν την ελληνική ως μόνη γλώσσα των λαών.
Ο Χριστιανισμός μεταδόθηκε με την ελληνική.
Η διανοητική συνάντηση Ελλήνων και Αράβων, που οφείλεται στην μετάδοση της ελληνικής Παιδείας από τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υπήρξε το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας, όχι μόνο για το Ισλάμ αλλά και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

16.8.10

Aqua

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Λιμνιώτες

Τον κύριο Θανάση τον γνωρίζω από παιδί. Κείνα τα χρόνια που σπανίζαν οι ψηλοί ξεχώριζε. Είχ' ένα γουναράδικο επάνω στη στερνή στροφή του δρόμου που οδηγεί στο ρημαγμένο πια ξενοδοχείο Ξενία.
Πάνω από τα ρούχα τους οι γουναράδες, να μην γιομίζουν τρίχες, φόρμες φοράγανε σταχτιές, εκείνος προτιμούσε μια λευκή, μοιάζοντας έτσι πιο πολύ με δόκτορα.
Εκεί που παίζαμε, τον βλέπαμε να βγαίνει συντροφιά μ' έναν εργάτη, τη σταματούρα φορτωμένοι με τομάρια νοτισμένα για να τη βάλουνε καταντικρύ του ήλιου, κι ώρα μετά καθώς τα δέρματα ξασπρίζανε σαν τον ασβεστωμένο τοίχο της εκκλησιάς που φεγγοβόλαγε δυο βήματα παρέκει, βγαίναν για να την πάρουν πάλι μέσα.
Σαν πήρε να λευκοφοράει το κεφάλι του ο κυρ Θανάσης κρέμασε τη φόρμα και για να μην γυρνά χωρίς σκοπό, με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε, ένα παλιό μεράκι του.
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά καθώς συντρώγαμε πριν μέρες κι όταν τον παίνεσα για την πετυχημένη του ενασχόληση, σεμνά επήγε τη συζήτηση αλλού.
«Μην φανταστείς ότι το κάνω μόνο απ' αγάπη και μεράκι, το κάνω και για να ξεχνιέμαι, να μην σκέφτομαι...», μου 'πε και κοίταξε της λίμνης τα νερά, τα μαύρα σαν κατράμι, που πάνω πάνω αχνόλαμπαν απ' τη φτενή σελήνη.
Η λίμνη που έπνιγε τους καημούς του, που 'φερνε μήνυμα αγάπης στη γυναίκα του στα πάμπολλα ποιήματα που έγραψε στα νιάτα του για κείνη.
Μα κι έμπρακτα την ευαισθησία του φανέρωσε για της μικρής της πόλης μας το κόσμημα. Χρημάτισε επί πολλά έτη μέλος του συμβουλίου του Ναυτικού ομίλου κι εμφύσησε την έγνοια του για το υγρό στοιχείο στον δευτερότοκο τον γιο του, ο οποίος όχι μόνο ως κωπηλάτης διέπρεψε μα και μ' έναν ζήλο γνωστικό, μετεκπαιδεύτηκε στην περιβαλλοντολογία περνώντας τον Ατλαντικό, ώστε γυρνώντας στη γενέτειρα να ξαναδώσει με τα φώτα του στο θαμπό πια στολίδι την αίγλη τη χαμένη.
Ήτανε πιο μεγάλος τρία χρόνια από μένα μα οι θητείες μας στο στράτευμα συνέπεσαν. Υπηρετούσε στη Στρατονομία ως λοχίας κι εγώ στη Λέσχη Αξιωματικών μ' απόσπαση. Έφερε με το τζιπ κάποιους ανώτερούς του για να φάνε κι έτσι βρεθήκαμε. Ήταν χρυσό παιδί, τα μάτια του σερμπέτι, πράσινο χρώμα και βαθύ σαν το γλυκό το συκαλάκι.
Λίγο καιρό μετά απ' τη φορά εκείνη που τον είδα έγινε το κακό. Σε μια απ' τις εξόδους του, που τη μουντάδα τ' ουρανού αψήφησε, το πάθος του για το κουπί τον έφερε στον όμιλο. Μόνο τη βάρκα βρήκανε ώρες πολλές μετά. Για του παιδιού το κορμί έψαξε ο στρατός μ' όλα τα μέσα. Όσον καιρό το αναζήταγαν απ' το νερό ο κυρ Θανάσης δεν αλάργεψε στιγμή.
«Και να 'χεις και τον κόσμο, πως τάχατες τον είδαν στην Αθήνα χασίσι να πουλάει κι εικονίσματα, ή, πάλι, λέει, πως κλέφτηκε με κάποια που δεν τη θέλαμε η μάνα του κι εγώ και ζει στη Γερμανία, που 'ναι να ήταν κάτι απ' όλ' αυτά αληθινό κι ας μην τον έβλεπα ξανά», μου 'πε σκασμένος, κι όπως το βλέμμα σήκωσε κατά τους γύρω λόφους που 'τανε αλειμμένοι πια σκοτάδι, άρχισε να μιλά για έναν ταξίαρχο που μόνο του στιγμή να μείνει δεν τον άφηνε φοβούμενος μην κάνει καμιά τρέλα.
Ακόμη κι όταν έπαιρνε τα όρη ν' αγναντέψει, από κοντά κι ο φύλακας ο άγγελός του, ν' ανηφορίζει με τ' αμάξι τα ριζά, κι όλο διάκριση μετά, πίσω να κάθεται μακριά, να μην τον κάνει άβολα να νοιώσει.
Τι μου 'ρθε και του είπα, νομίζοντας πως το 'ξερε, ότι σκοτώθηκε δυο τρία χρόνια πριν στην Κύπρο ο Ταξίαρχος σ' ένα ατύχημα με ελικόπτερο.
Έγειρε τότε το κεφάλι του μπροστά κι είδα τα μάτια του πίσω από γυαλιά που τ' ασημένια μπράτσα τους χωνόντουσαν μέσα σε φουντωτές χιονάτες φαβορίτες, να ταξιδεύουνε θλιμμένα επάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο, και θαύμασα το μεγαλείο του ανθρώπου που κι αν πένθος βαρύ τον άγγιξε, μέσα στο δράμα του την ανθρωπιά του άλλου εκθειάζει, ή που μες στη μαυρίλα του πιότερο κι απ' τον εαυτό του λυπάται τον συμπάσχοντα (για να κρατάει στη συμβία συντροφιά νωρίς γυρνούσε σπίτι του τα βράδια), κι όλα αυτά μου τα 'δειχνε καθώς καθόταν στην προβλήτα, ανάμεσα σε κείνη που μέσα της, σαν ερωμένη, κράτησε το παιδί του είκοσιοχτώ μερόνυχτα, και στην άλλη που πίσω μας ανέβαινε κι έφτιαχνε τη χερσόνησο, την άλλη, που μέσα της για πάντα θα κρατούσε τον Μιχάλη.

WILLIAM J.F. SYAD (Σομαλία): Δραπέτευση

Σαν
ένα λούλουδο
με αλύγιστο το μίσχο
που σκύβει άτονα
καθώς η αυγή
σέρνεται
μέσα απ` τη νύχτα
Τα εύθραυστα
φτερά σου
άφησαν
ένα σύγκρυο
στην άμμο
των αμμόλοφων στην έρημη
αμμουδιά μου.

 μετάφραση: Χρυσούλας Πατρώνου-Παπατέρπου

13.8.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα στην ΟΔΟ λίγο καιρό πριν ότι ο Κώστας Βούλγαρης βραβεύτηκε και από το Δήμο Νεστορίου και αποφάσισα να στείλω το παρόν χωρίς να το υπογράφω, από ντροπή όπως θα εξηγήσω. Ντροπή, γιατί τόσα χρόνια είχα τυφλωθεί ιδεολογικά από τα ψέματα της αντικομουνιστικής προπαγάνδας μέχρι τη στιγμή που είδα την ταινία του κ. Βούλγαρη, η οποία μου άνοιξε τα μάτια και για την οποία δικαίως τιμήθηκε στην Καστοριά με ιδιαίτερη θέρμη και ειδικότερα από τους παράγοντες και το κοινό της πόλης που από παράδοση και εμπειρία είναι αντικομουνιστές. Φαντάζομαι ότι όλοι αισθάνθηκαν την ίδια μεταστροφή όπως εγώ αλλά δεν το δηλώνουν.

Η ταινία η οποία από καλλιτεχνικής πλευράς είναι εξαιρετική και αυτό ενισχύει τα μηνύματα που εκπέμπει, μας δείχνει τους αντάρτες όπως πραγματικά ήταν και όχι ως εγκληματίες, όπως μας τους έχουν παρουσιάσει οι αντίπαλοί τους ακόμα και με προσωπικές μαρτυρίες. Καμιά εγκληματική πράξη, το μόνο έγκλημα και μάλιστα από τα πιο φρικαλέα ήταν το σπάσιμο με το πόδι του κεφαλιού του παιδιού μιας αντάρτισσας που έγινε από κάποιον ακαθόριστο, πολίτη; στρατιώτη; της άλλης όμως πλευράς.

Αλλά εκείνο που έδειχνε και τόνιζε η ταινία ήταν το φρόνημα και ο ενθουσιασμός των ανταρτών που φανέρωνε ότι πολεμούσαν για μια μεγαλύτερη ιδέα. Αυτό με εντυπωσίασε και άρχισαν οι αμφιβολίες μου για τη στάση μου τόσα χρόνια. Και μαζί με τις αμφιβολίες άρχισε και η αγανάκτηση. Πως μας κρύψανε τόσα χρόνια από όλους τους ανθρώπους της περιοχής τα καμένα δάση από τις βόμβες νεπάλμ, ενώ η ταινία δείχνει ξεκάθαρα την ολόμαυρη ράχη και τους καρβουνιασμένους ανθρώπους. Ώστε χρησιμοποιήθηκαν τόσο απάνθρωπα μέσα; Ώστε η ελληνική πλευρά ήταν τόσο ανάλγητη; Αισθάνθηκα ντροπή και ευτυχής που ο κ. Βούλγαρης το αποκαλύπτει.

Αλλά η έκπληξη μεγάλωσε με την αποκάλυψη της ταινίας ότι τους αντάρτες πολεμούσαν και 4000 Αμερικανοί, πράγμα που καταρρίπτει την ιδέα που μας είχαν εμφυσήσει ότι η νίκη οφειλόταν στις θυσίες του εθνικού στρατού. Αλλά αυτό δείχνει και κάτι άλλο. Τα σατανικά μέσα που χρησιμοποιούσε η άλλη πλευρά. Καμουφλάρισε με κάποιο τρόπο τόσους πολλούς Αμερικανούς ώστε δεν τους αντιλήφτηκε κανείς.

Η κορύφωση όμως ήρθε στο στρατοδικείο όπου ο στρατοδίκης ρωτά τους 30 αντάρτες εάν θέλουν να κάνουν κάποια δήλωση για να σώσουν τη ζωή τους. Ο στρατοδίκης περιμένει απάντηση και ξαναρωτάει. Σ' αυτά τα δευτερόλεπτα που ο σκηνοθέτης αφήνει επίτηδες να περάσουν για να αυξηθεί η ένταση και να αναρωτηθούν οι θεατές, όπως εγώ, τι θα έκαναν οι ίδιοι σε παρόμοια περίπτωση. Εγώ απάντησα χωρίς να ντραπώ, και φαντάζομαι όλοι όσοι είδαν την ταινία, ότι θα έκανα δήλωση και μετά βλέπουμε. Όχι όμως οι αντάρτες. Όχι τέτοιος ξεπεσμός. Και αμέσως έρχεται στο θεατή ο συνειρμός εξ αντιπαραβολής: Τι ήρωες! Ούτε ένας δε λυγίζει! Και σαν συνέχεια: τέτοιοι ήρωες μόνο μια ηρωική πράξη μπορεί να υπηρετούν και όχι την καταστροφή της Ελλάδας από τον κομμουνισμό όπως μας παραμύθιαζαν.

Και τέλος ο θεατής εδραιώνει αυτή την εντύπωση με τη σκηνή της εκτέλεσης των 30 ανταρτών με πρώτο πλάνο τον συμπαθητικό νεαρό πρωταγωνιστή. Τόση διάρκεια σκηνής εκτέλεσης δεν έχω ξαναδεί με εξαίρεση ίσως το τσουβάλιασμα των ναυτών στο θωρηκτό Ποτέμκιν. Ο φακός περνάει και ξαναπερνάει από τα πρόσωπα των ανταρτών ιδίως του νεαρού που φαίνεται μάλλον κουρασμένος από τις πολλές πρόβες και αφήνει την ελπίδα στον θεατή ότι θα εμφανιστεί κάποιος να φωνάξει: «σταματήστε, δόθηκε χάρη» όπως συμβαίνει σε όλα τα φιλμ-μελό.

Αλλά όχι. Έχουμε να κάνουμε με αντίπαλους που είναι στυγνοί δολοφόνοι. Η εκτέλεση γίνεται με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης δεν μας τη δείχνει φοβούμενος ότι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί στο πέσιμο από τις σφαίρες θα τα έκαναν μούσκεμα και θα χαλούσαν τη συγκίνηση και το νόημα που άφηνε η αργή σκηνή της εκτέλεσης (να εμπεδωθεί η διαφορά «παλικάρια εκείνοι, δολοφόνοι οι άλλοι»).

Εκείνο όμως για το οποίο δε συγχωρώ τον εαυτό μου είναι ότι υπήρξα αφελής και είχα σχηματίσει μια ψευδή εικόνα: ότι η Αριστερά έχει κερδίσει τον ιδεολογικό πόλεμο μετά τον εμφύλιο παρουσιάζοντας στις νεότερες γενεές τα ιστορικά γεγονότα με την αρχή «αληθινή ιστορία είναι εκείνη που συμφωνεί με τη γραμμή του κόμματος». Ο κ. Βούλγαρης διαψεύδει αυτή την συκοφαντία που καλλιέργησαν εντέχνως οι αντίπαλοι με την ταινία του που είναι υπόδειγμα αμεροληψίας και ιδεολογικής ουδετεροτητας.

Γνωρίζω ότι η ΟΔΟΣ δημοσιεύει ανώνυμες επιστολές. Αξίζει να δημοσιευθεί και η δική μου για να βοηθηθούν και οι κάπως παλαιότεροι που γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα, να αντιληφθούν όπως εγώ, την πλάνη τους και να συμφωνήσουν με ό,τι έχουν διδαχθεί οι νεότερες γενεές για τον εμφύλιο από σωρεία δημοσιεύσεων, που χωρίς αντίλογο από την άλλη πλευρά, έχουν την ίδια γραμμή με την ωραία ταινία του κ. Βούλγαρη.

Ένας αναγνώστης

11.8.10

ΟΔΟΣ: Ο Καραγκιόζης, η μεγάλη σχολή Βουλγαράκη και οι μιμητές

Δεν πέρασε δα και πάρα πολύ καιρός από τότε που ο πανίσχυρος κάποτε υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Γεώργιος Βουλγαράκης ταύτισε πολιτικά το «νόμιμο» με το «δίκαιο». Στην πραγματικότητα η απλούστευση αυτή του τότε υπουργού, σηματοδότησε την κατάρρευση της ΝΔ. Όχι γιατί έλεγε ένα ψέμα, ή ήταν ανειλικρινής σε όσα δήλωνε. Αλλά διότι αντίθετα, ο ίδιος ήταν πολύ ειλικρινής: Τα πίστευε ως το βάθος της ύπαρξής του αυτά που έλεγε τότε, ο κάποτε πανίσχυρος. Τώρα προφανώς θα κρύβεται, ή έστω θα προσέχει όταν διασχίζει τις διαβάσεις στους δρόμους της Αθήνας, για να μην ξεσπάσουν πάνω του την οργή τους οι περαστικοί. Ο κυρίαρχος λαός, βλέπετε.

Ο κυρίαρχος λαός που την μια μέρα δοξάζει και την άλλη απορρίπτει, ή και στέλνει στα Τάρταρα, όσους δεν μπορεί να συγχωρήσει. Με εξαίρεση τον... Καραγκιόζη. Την απώλεια του οποίου θρήνησε σύμπασα η επικράτεια τις τελευταίες δέκα μέρες. Μιας και η Τουρκία είναι αυτή που κέρδισε το copyright της αντιπαθέστερης καρικατούρας όλων των εποχών. Του κοντού καμπούρη με την φαλάκρα και την δυσανάλογη τουρκική μύτη που διδάσκει τον κουτοπόνηρο ραγιαδισμό ως ιδανικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά γαλουχήθηκαν τόσες και τόσες γενιές, με αποτέλεσμα σήμερα το «μπαξίσι» και το «ρουσφέτι» να είναι συνιστώσες της πολιτικής κατάστασης.

Έτσι οι Έλληνες, αντί να αισθανθούν ελεύθεροι που επιτέλους η Unesco, ο κατ’ εξοχήν έγκυρος διεθνής οργανισμός για την πολιτιστική κληρονομιά, αναγνώρισε έμμεσα ότι ως έθνος δεν έχουμε (τελικά) σχέση με την παραδοσιακή υποκουλτούρα, ή τα παρωχημένα trash της ασιατικής στέπας, και επομένως ότι οι ίδιοι είναι έθνος της Ευρώπης, πολλοί είναι αυτοί που αισθάνθηκαν εθνικά ταπεινωμένοι και προσβεβλημένοι. Ούτε την ελληνικότητα της Αφροδίτης της Μήλου να τους αμφισβητούσαν.

Και πώς να γινόταν άραγε διαφορετικά, αφού μέχρι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας -γνωστός για τις επιδόσεις του στον αρχαιοπρεπή ζεϊμπέκικο, έσπευσε να απαλύνει το ψυχικό τραύμα των δυσαρεστημένων Ελλήνων παρηγορώντας τους, ότι μπορούν (και) οι Έλληνες να έχουν τον δικό τους Καραγκιόζη, όπως και οι Τούρκοι τον δικό τους. Ένα πράγμα σαν το όνομα της Μακεδονίας δηλαδή… Μπορούμε (;) και το μοιραζόμαστε, και μάλλον αυτή η κατάσταση δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Πώς να γινόταν διαφορετικά, όταν μερικές ημέρες μετά, εκτελέσθηκε ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας, ο οποίος έγινε γνωστός για τις αποκαλύψεις του στο blog «τρωκτικό» σε σχέση με την έκταση και το βάθος της διαφθοράς στην Ελλάδα, δημοσιοποιώντας ονόματα, ποσά και άλλα στοιχεία, για τα οποία περιέργως δεν ίδρωσε το αυτί ουδενός. Έτσι έγινε ο πρώτος δημοσιογράφος που δολοφονείται τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του τούρκου δημοσιογράφου (αρμενικής καταγωγής) στην Κωνσταντινούπολη πριν ελάχιστα χρόνια. Πώς να μην είναι μετά απ’ αυτά νυν υπέρ του Καραγκιόζη και των απάντων ο αγών;

Τι σχέση έχουν όλα αυτά, δηλαδή ο Βουλγαράκης, ή ο εθνικός θρήνος για τον Καραγκιόζη, με το ξεφάντωμα της οικονομικής κακοδιαχείρισης και αδιαφάνειας που καταγγέλλει στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς ο επικεφαλής της μειοψηφίας κ. Παν. Παπαδιαμαντόπουλος; Πλην της χρονικής συμπτώσεως και του γεγονότος ότι, όλοι τους έχουν την δική τους αντίληψη για το δίκαιο, σε σχέση με το νόμιμο, ή το βολικό, κανείς δεν ξέρει ακόμη σίγουρα.

Όμως, είναι γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες της θητείας του, και οι αποκαλύψεις για την κατασπατάληση των κονδυλίων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, σε συνδυασμό και με τις αποκαλύψεις ότι ο κ. Κωνσταντίνος Λιάντσης μοιράζει στα τοπικά ΜΜΕ τους πόρους που προορίζονται για την προβολή της Νομαρχίας με προσωπικά κριτήρια, και με τόσο άνισο τρόπο, ώστε άλλα από τα μέσα (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις) τα στέλνει στους αιθέρες, και άλλα όχι, έφεραν την δυσοσμία των σκανδάλων και στην Καστοριά.

Με τρόπο που η ουσία της «απάντησης» του νομάρχη σπεύδοντος να παρουσιάσει σε συνέντευξη τύπου δικά του στοιχεία, χωρίς τεκμήρια, που παρουσιάζουν μια εντελώς παραπλανητική εκδοχή της πραγματικότητας -αφού για παράδειγμα συνυπολογίζει στα ποσά που καταβλήθηκαν το διάστημα από 2005 έως το 2010 στην εφημερίδα ΟΔΟ και διαφημιστικά έξοδα της προσωπικής του προβολής καθώς και αξιώσεις για τις οποίες ασκήθηκαν αγωγές στο παρελθόν, και μάλιστα για το πολύ ειδικό, ύποπτο και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα από το 2005 έτος και μετά, και όχι από το 2003 που είναι νομάρχης ο ίδιος, δείχνει ότι η μεγάλη σχολή του Βουλγαράκη της Νέας Δημοκρατίας, που κύλισε την παράταξη στην κατάρρευση, έχει παντού μιμητές. Αν αυτό που έγινε ήταν «νόμιμο», θα είναι και ηθικό, σύμφωνα με την πρωτοφανή άποψη για πολιτικό που εισέφερε ο τ. υπουργός στην πολιτική ζωή.

Τελικά, απ’ όλα αυτά, τι έχει να ζηλέψει η αντιπαθής καρικατούρα του θεάτρου Σκιών, που απέκτησε την ιθαγένεια της γείτονος, απ’ αυτά τα πονηρά; Ασφαλώς τίποτε, εκτός ίσως από την ικανότητα του πολιτικού συστήματος που είναι βασισμένο στο ρουσφέτι, τον εκβιασμό, την θωπεία και την κολακεία να επινοεί μηχανισμούς χρυσοδακτύλων επιστημονικού επιπέδου. Σαν κι’ αυτούς που προστατεύουν σήμερα το πολιτικό προφίλ, που φρόντισε να σφυρηλατήσει -με τις στοχευμένες αγορές της διαφήμισης- για τον εαυτό του ο ίδιος ο νομάρχης Καστοριάς. Που δείχνει να ελπίζει ότι, με αυτό τον τρόπο, και μέσω της επιθυμίας του για υποψηφιότητά του για τον Δήμο Καστοριάς, θα καταρρίψει την ενοχλητική υπενθύμιση της μετριότητας του πολιτικού έργου και απολογισμού που αφήνει πίσω του.


ΥΓ. Προφανώς το χτύπημα θα αποτελειώσει το ελληνικό φιλότιμο, αν μας πουν κιόλας οι εξυπνάκηδες της Unesco, ότι ο Καραγκιόζης δεν ήταν χριστιανός παρά μουσουλμάνος.





Σχετικό κείμενο:

Περί «ίσης κατανομής στον Τοπικό Τύπο και δίκαιης μεταχείρισης»

Σύμφωνα με νέα στοιχεία που δημοσίευσε η εφημερίδα «Καστοριανή Εστία» του κ. Δ. Ιατρίδη, και η οποία διευκρινίζει ότι δεν έχει καμμία σχέση με την «Καστοριανή Εστία Ο.Ε.» των Π.Ζάττα – Α.Καραμήτσιου που εκδίδουν τις εφημερίδες «Καστοριανός Πολίτης» και «Ορίζοντες», τα συνολικά ποσά που δόθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια (2008 και 2009) στα ΜΜΕ από την Ν.Α. Καστοριάς για διαφημιστικής προβολής (ενημέρωση για τον ιό της γρίπης, για τα φράγματα στον νομό, το περιβάλλον, την υγεία, την ύδρευση κά) έχουν ως εξής.(τα ποσά είναι καθαρά, δηλ. έχουν αφαιρεθεί ο φ.π.α. και το αγγελιόσημο)

Δίκτυο1-Alpha fm: 51.464,56
Αντέννες fm: 46.764,84
Σέντρα: 40.463,26
Flash: 24.278,72
Καστοριανός Πολίτης-Ορίζοντες: 19.320,14
Νέα Καστοριά: 18.765,55
ραδιόφωνο Α.Μ.: 14.137,20
Καστοριανή Εστία: 13.857,06
Φωνή της Καστοριάς-Καθημερινή Φωνή: 13.500,52
εφημερίδα Δυναμική Πορεία (έδρα Αιγάλεω): 9.518,31
Οδός: 7.682,30
West Channel: 6.581,30
Kastoria fm stereo: 4.975,50
εφημερίδα «Το Κεντρί»: 4.542,30
εφημερίδα City Press (Γ. Κύρτσος): 2.390,00
Χατζηνικολάου Χ. & ΣΙΑ ΟΕ: 3.817,90
εφημερίδα «Κέρδος»: 3.634,78

10.8.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ Παναγιώτη,

Αισθάνομαι σαν συνήγορος του… αγγέλλου (όχι του διαβόλου) κάμνοντας αναφορά στο πρωτοσέλιδο φύλλο της ΟΔΟΥ αρ. 546  της 10.6.2010 με τίτλο «Ευ».
Έχω την άποψη πως αδικείται από το περιεχόμενο του άρθρου ο περί ού πρόκειται αθλητής.
Επιγραμματικά θα σημειώσω μερικά πράγματα:

1. Ο παίκτης μας έχει τιμηθεί επανειλημμένα από τους διάφορους φορείς, και του εξωτερικού, και για τις αθλητικές επιδόσεις του, αλλά κύρια για το ήθος του.
2. Έμπρακτα έχει δείξει τα φιλάνθρωπα αισθήματά του (προσφορές σε ίδρυμα, «καλάθι και ευρώ», με επίσης προβεβλημένο αθλητή αντίπαλης ομάδας, για τα ανάπηρα παιδιά κλπ).
3. Το «φτου σου», κατά την γνώμη μου είναι η πιο ελαφριά αποδοκιμαστική ενέργεια που υπάρχει. Και για ένα γήπεδο που μας είναι γνωστό τι γίνεται, και προ παντώς τι λέγεται, μοιάζει με… χάδι! Και κύρια, θα έλεγα, είναι φράση των μαμάδων προς τους κανακάρηδές τους, όταν μεταφέρουν από την γειτονιά κάποια… άσχημη φράση! «Φτού σου δεν ντρέπεσαι να λες τέτοιες λέξεις. Ποιος σου τις έμαθε;».
Άλλωστε και η φράση «φτού σου να μη βασκαθείς» είναι τόσο συνηθισμένη.
4. Είναι δεδομένο πως ένα ιδιαίτερα συμπαθές άτομο, από διαφορετικές αιτίες (κύρια τραγουδιστής, ηθοποιός, αθλητής) παρασύρει σε θαυμασμό ή συμπάθεια και των πιο απίθανων πραγμάτων του, π.χ. κόψιμο μαλλιών, φορεσιά (όρα Μπέκαμ) και πολύ περισσότερο την γενέτειρά του. Και ο παίκτης μας, πώς να το κάνουμε, διαφημίζει την Καστοριά, δημιουργώντας συμπάθειες περισσότερο με το ήθος του, παρά με το καλό παίξιμο, με τις καλές εμφανίσεις του αλλά και με την κόσμια ζωή του.
5. Γιατί δεν αναφέρεται τι του είπε ο παίκτης της άλλης ομάδας. Μήπως γιατί δεν το σηκώνει και το πιο… ελευθερόστομο έντυπο;

Σχετικά με το παραπάνω, αξίζει νομίζω, να διηγηθώ μία ιστοριούλα από τον στρατό. Αρκετά παλιά βέβαια. Υπηρετώντας στον στρατό μεταφερθήκαμε με άλλους συστρατιώτες στο Χαϊδάρι Αττικής για να εκπαιδευτούμε ως ασυρματιστές. Αφού ύστερα από κάποια μαθήματα, μάθαμε τα σήματα «Μορς», έπρεπε να δοκιμαστούμε στην πράξη, πριν μετατεθούμε στις μονάδες που θα εξυπηρετούσαμε με τον ασύρματο.
Μας εγκατέστησαν με σκηνές σ’ ένα γήπεδο και εκεί λειτουργήσαμε… σαν σε πόλεμο. Το καινούργιο στην περίπτωση ήταν πως, μαζί με το όπλο που είχαμε και στο κέντρο, μας δώσανε και σφαίρες. Να φυλαγόμαστε από τους… εχθρούς.
Μεταξύ των συναδέλφων ήταν και κάποιος Σιδηρόπουλος (έμεινε στην μνήμη το όνομά του) από κάπου γύρω από την Θεσσαλονίκη. Αυτός ο νέος τότε, ήταν τόσο ήσυχος, τόσο προσεκτικός και ήρεμος, που τα πειραχτήρια του κολλήσανε το παρατσούκλι ο «Ύπνος»!

Αυτός ο «Ύπνος» λοιπόν, κάποια στιγμή βρέθηκε να λογομαχεί με ένα συστρατιώτη από την Πελοπόννησο. Δεν δίδαμε σημασία όταν βλέπαμε τον «Ύπνο» να τρέχει στην σκηνή να αρπάζει το όπλο, να βγαίνει έξω και να σημαδεύει τον συστρατιώτη! Μόλις πρόλαβαν οι συνάδελφοι που ήσαν πιο κοντά να αρπάξουν το όπλο και να αποτρέψουν το κακό!
Τι είχε συμβεί; Πάνω στην λογομαχία, ο Πελοποννήσιος είπε του Σιδηρόπουλου «Βούλγαρε»! Ήταν κάτι που δεν αντέχονταν, ούτε από τον, μέχρι παρεξηγήσεως ήσυχος Σιδηρόπουλο, αλλά και από όλους μας….
Τι είπε λοιπόν ο… γαύρος; Γιατί δεν έγινε γνωστό;
Και τι θα γινόταν αν, αντί το απαλό, θα έλεγα, γυναικίστικο «φτού σου», ο αθλητής μας έδιδε μια… ανδροπρεπή, ως συνήθως, γροθιά στον προκαλέσαντα; Χαμός! Ίσως με θύματα!

Με εκτίμηση
Βασίλης Κ. Χριστόπουλος
Βενιζέλου 7, 55133 Θεσσαλονίκη

9.8.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Στο φύλλο της ΟΔΟΥ της 1ης Ιουλίου 2010 στις σελίδες 17 και 18 γράφετε για το θέμα του αμιάντου, και θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις αφού ασχολήθηκα επιστημονικά και κοινωνικά με αυτό επί εικοσαετία. Πρωτίστως όμως ,θα ήθελα να σας συγχαρώ για την εκτενή και σωστή κάλυψη του θέματος των σκοπιανών ή άλλων φιλοσκοπιανών συγκροτημάτων, και τις πιθανές επιπτώσεις από τις δραστηριότητές των.

Με το αμίαντο λοιπόν ασχολήθηκα από το 1990 όταν ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες ως μέλος επιτροπών, πληροφορήθηκα ότι δεν θα μεταφερθούμε (οι σύμβουλοι) στα νέα μας γραφεία στο μέγαρο Μπερλεμόντε, στη πλατεία Σουμάν, διοτι κρίθηκαν ακατάλληλα και ανθυγιεινά αφού όλα τα χωρίσματα και τοίχοι του, ήταν κατασκευασμένες από αμιαντόπλακες.

Όταν επανήλθα στη Θεσσαλονίκη και έμαθα ότι τα σχολεία της που κατασκευάσθηκαν μετά το σεισμό του 1978, ήταν από αμιαντόπλακες, ξεκίνησα μια καμπάνια κατεδάφισης αυτών ή αντικατάστασης των αμιαντοπλακών από άλλα αδρανή υλικά. Φυσικά δημιουργήθηκαν πολλές αντιδράσεις και συζητήσεις και μάλιστα ο τότε νομάρχης απείλησε να με κάνει μήνυση διάδοσης ψευδών ειδήσεων με το δικαιολογητικό ότι από τη μια μεν μεριά ο ελληνικός αμίαντος (χρυσότιλος) δεν είναι καρκινογόνος και από την άλλη ότι δεν προσκαλείται καρκίνος από την πεπτική οδό, αλλά μόνο από την αναπνευστική, πράγμα που είναι ψευδέστατο.

Αμφότερες οι οδοί εισόδου (αναπνευστική και από το στόμα) είναι καρκινογόνες μόνο που η αναπνευστική δρα ταχύτερα. Χρειάσθηκαν αγώνες 10 ετών για να ξηλώσουμε τις αμιαντόπλακες από όλα τα σχολεία (με πολλές αντιδράσεις και σχόλια) ενώ συγχρόνως αρχισε και η σταδιακή αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων με άλλες αδρανείς. Εδώ είχαμε επίσης αντιδράσεις διότι η εταιρεία κατασκευής των είχε τεράστια αποθέματα και ήθελε να τα πουλήσει! Σε όλες μου τις προσπάθειες είχα συμπαράσταση και βοήθεια από την ΕΕ. όπου ήμουν τότε σύμβουλος τοξικολόγος.
Ιδιαίτερη προσπάθεια και ενεργή συμμετοχή είχα στο δήμο Συκεών (αλλά και σε άλλους δήμους αμισθί), όπου όχι μόνο μελέτησα κα επέβλεψα την απομάκρυνση-ταφή των αμιαντοπλακών από τα σχολεία του, αλλά και οργάνωσα το πρώτο λαϊκό πανεπιστήμιο και για αυτά ο δήμος με τίμησε σε ειδική τελετή την 1-1-2004 με ειδική μεταλλική πλακέτα και πολλά εγκώμια για την άμισθη συμβολή μου στο έργο του δήμου (ουδέποτε πήρα αμοιβή για παρόμοιες παροχές μου σε δήμους κτλ)
Σήμερα έχουμε 2010 και είναι απαράδεκτο να υπάρχουν (και σίγουρα υπάρχουν) ακόμη αμιαντοσωλήνες ενώ έπρεπε από πριν (10 τουλάχιστον χρόνια) να είχε προγραμματισθεί η αντικατάστασής τους Ας αρχίσει από τώρα, ποτέ δεν είναι αργά. Είναι σωστό που γράφετε ότι στα δελτία καταλληλότητος νερού δεν αναγράφεται η ύπαρξη ή μη ινών αμιάντου διότι είναι μια ειδική και δύσκολη εξέταση. Δεν γίνεται σε εξετάσεις ρουτίνας. Το ίδιο είναι και για το νερό της λίμνης.

Όσο για τις επιπτώσεις του αμιάντου στον άνθρωπο και το περιβάλλον, έχω δώσει πολλές διαλέξεις και έχω κάνει πολλές δημοσιεύσεις, ενώ σήμερα έρχεται αντιπροσωπεία από το Ισραήλ να συζητήσει εδώ τη συνεργασία μας στην έρευνα των επιπτώσεων, στο γενετικό επίπεδο, σε εργάτες ορυχείου αμιάντου (του Ισραήλ). Ευτυχώς που η Καστοριά έχει επιστημονική επιτροπή 40 εγκρίτων επιστημόνων και απορώ πώς δεν επελήφθησαν του παραπάνω θέματος.

Με τιμή και εκτίμηση,
Αναστάσιος Β.Κοβάτσης
καθηγητής δρ δρ

8.8.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Σας ευχαριστώ που δημοσιεύσατε το κείμενο για το Απόζαρι.
Επίσης ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον τους, σχετικά με το δημοσίευμά μου.
Ορισμένοι με υπενθύμισαν ότι εκτός από τους ΕΛΑΣίτες που μνημόνευσα, ήταν και άλλοι στο αντάρτικο, όπως ο σαξοφωνίστας Πουλιόπουλος, γιος του εξαίρετου μουσικού Μπίλια, και ο λεβέντης γουνοποιός Πρόδρομος Μπούτης.
Όσο για την αγαπητή Λευτερώ, έχουν δίκαιο, ήταν από την συνοικία της Παναγίας Φανερωμένης. Επειδή όμως στην γειτονιάς της, την αγνοούσαν, την υιοθετήσαμε μετά χαράς και αγάπη στον μαχαλά μας.
Για τον συμπατριώτη μου που μου τηλεφώνησε και ειρωνεύτηκε: «Ρε Μανιό, δεν μας είπες τι έγιναν τα ξύλινα τουφέκια σας; Κρύψατε τα μισά, όπως έκαμαν οι αντάρτες;». –Όχι δεν τα κρύψαμε, ξανάγιναν σανίδια.
Όπλα ήταν μόνο όσα τα κρατούσαμε στα χέρια μας με αγάπη και φαντασία. Όπλα των Μακεδονομάχων παππούδων μας, των πατεράδων μας του 1940, και των μεγάλων αδελφών μας της Αντίστασης. Άγνωστε φίλε, όποτε θέλεις σε κερνώ κρασί.
Άργησα κ. Διευθυντά να σ’ ευχαριστήσω, γιατί ήμουν βαριά άρρωστος.

Μετά τιμής
Μανιός Παπακώστας

7.8.10

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ: Τι θυμάμαι από την εργασία μου για τον Χριστόπουλο

Επιμέλεια-μετάφραση από ξενόγλωσσο κείμενο του Κ. Καβάφη: ΜΙΧ. ΠΙΕΡΗΣ

Αθανάσιος Χριστόπουλος, ο μεγαλύτερος λυρικός ποιητής της νεώτερης Ελλάδος, γεννήθηκε το 1770 στην Καστοριά, μια πόλη της Μακεδονίας. Ο βιογράφος του δεν αναφέρει το όνομα της μητέρας του, και για τον πατέρα του μας λέει ότι λεγόταν Ιωάννης Χριστόπουλος και ότι ήταν ένας ταπεινός ιερωμένος στην ίδια περιοχή.

Όταν ο Χριστόπουλος ήταν ακόμη παιδί, ο πατέρας του εγκατέλειψε την γενέτειρά του για να εγκατασταθεί στην Βλαχία. Η αιτία της αναχώρησής του δεν είναι εξακριβωμένη. Ο Μπάρτας αναφέρει μάλιστα ότι αναγκάστηκε να μεταναστεύσει εξ αιτίας της καταδυνάστευσης των Τούρκων, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Πατήρ Ιωάννης, ο οποίος είχε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την καταδυνάστευση, δεν θα την είχε μάλλον συνηθίσει, και ότι δεν θα θεωρούσε αυτή την ειδική κατάσταση ως αιτία μετανάστευσης περισσότερο από τους άλλους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν έδειχναν τότε διάθεση να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Σίγουρα πιο απτός ήταν ο κίνδυνος να συλληφθεί από τους κλέφτες οι οποίο λυμαίνονταν ιδιαίτερα την Θεσσαλία και την Μακεδονία, κάνοντας συχνές επιδρομές στα πεδινά χωράφια, και δεν δίσταζαν να ληστέψουν τους "παπάδες" τους, ενίοτε δε και να σκλαβώσουν τις μανάδες και τις κόρες τους.

Όπως και να είχε, είναι βέβαιο ότι περί το 1780, ο Ιωάννης Χριστόπουλος κίνησε για την Βλαχία, κομίζοντας μαζί του τους δύο γυιους του, τον Αθανάσιο και τον Κυριάκο, στους οποίους, όπως λέγεται, συνέστησε -όταν η απόσταση που τον χώριζε από το παλιό του σπίτι γινόταν βαθμηδόν μεγαλύτερη, και τα αντικείμενα που γνώριζε από παιδί άρχιζαν να σμικραίνουν και να εξαφανίζονται στον ορίζοντα να προσπαθήσουν πάνω απ' όλα να αποκτήσουν το δώρο της γνώσεως, χάρις στο οποίο και μόνον θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα διαπρέψουν και θα κερδίσουν επάξια τον σεβασμό του κόσμου.

Η Βλαχία, για την οποία ο ιερωμένος εκίνησε, ήταν, όπως οι περισσότερες παραδουνάβιες ηγεμονίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε σχετικά ανθηρή κατάσταση. Οι κάτοικοί της ήσαν όλοι χριστιανοί και η Πόρτα ανέθετε την διακυβέρνησή τους εν γένει στους Φαναριώτες Γραικούς της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι, όποια και αν ήσαν τα άλλα τους ελαττώματα, απέδειξαν ότι ήσαν... ευεργετικοί και ευφυείς προστάτες της μάθησης. Φιλοδοξούσαν να ιδρύσουν ελληνικά δικαστήρια στις σλαυόφωνες χώρες των οποίων η διακυβέρνηση τους είχε ανατεθεί. Γι' αυτόν τον σκοπό έφεραν από την Κωνσταντινούπολη πλήθος φίλων, συγγενών και κατώτερων αξιωματούχων του Φαναρίου. Αυτή η εύνοια ίσως να ήταν επιβλαβής για τον τοπικό πληθυσμό, αλλά είχε και την καλή πλευρά, γιατί ο κάθε Φαναριώτης, όσο και φτωχός αν ήταν, ήταν ευγενής και συνεπώς ήταν μορφωμένος και κάτοχος σεβαστού κεφαλαίου γνώσεως για την εποχή.

Έτσι σταδιακά ιδρύθηκαν έδρες μάθησης σε ξένες χώρες, δημοφιλή θέατρα με θιάσους που δεν ήσαν τελευταίας διαλογής, ανεγέρθησαν λαμπρά οικοδομήματα για την υποδοχή υπουργών και άλλων επισήμων και το ευγενές ιδίωμα της ελληνικής ακουγόταν και καταλαβαινόταν ελεύθερα παντού. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αυλή ενός Μουρούζη ή ενός Υψηλάντη εκείνη την εποχή εντυπωσίαζε έναν επισκέπτη από την Κωνσταντινούπολη όσο η αυλή του Αρχελάου, βασιλέως των Μακεδόνων, θα πρέπει να εντυπωσίαζε έναν αρχαίο αθηναίο ταξιδιώτη, με εξαίρεση τον Ευριπίδη.

Αφού εγκαταστάθηκε σε μία τέτοια χώρα, ο Ιωάννης Χριστόπουλος θεώρησε φυσικό να μεριμνήσει πρωτίστως για να δώσει στα παιδιά του την καλλίτερη παιδεία που μπορούσε. Τα εμπιστεύτηκε πάραυτα στον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος ήταν τότε σχολάρχης ενός σχολείου που ήταν φημισμένο στην Ανατολή. Εδώ ο Αθανάσιος διέπρεψε σύντομα με την φιλομάθειά του και με την ευκολία με την οποία έμαθε την αρχαία ελληνική γλώσσα. "Τέκνον μου", του είπε κάποτε ο Ν. Καυσοκαλυβίτης ενώπιον των συμμαθητών του, "θεωρώ εμαυτόν ευτυχή, ότι είμαι διδάσκαλός σου και σε προλέγω, ότι δια της ευφυΐας και παιδείας θέλεις τιμήσει την πατρίδα μας". Τέτοια περιστατικά καταγράφονται και ανακαλούνται με ευχαρίστηση, γιατί δεν συμβαίνει συχνά να πετυχαίνουν τις υψηλότατες θέσεις στην ζωή οι πλέον θαυμαζόμενοι μαθητές των δασκάλων.

Αφού τελείωσε τις ελληνικές σπουδές του στο Βουκουρέστι, επισκέφθηκε την Βούδα και την Πάδοβα, στις σχολές των οποίων σπούδασε νομικά, ιατρική και φιλολογία. Εκεί έκανε την γνωριμία διαφόρων ανθρώπων, οι οποίοι τον περιέγραφαν ανεξαιρέτως μετά από χρόνια ως έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, εκλεπτυσμένων τρόπων και καλλιεργημένης ομιλίας.

Σημείωση του μεταφραστή:
Προσπάθησα να αποδώσω το ξενόγλωσσο πεζό κείμενο του Καβάφη σε ένα σύγχρονο ιδίωμα, λαμβάνοντας κυρίως υπ' όψη το πνεύμα του πρωτοτύπου. Δεν θέλω, ούτε και μπορώ να υποκαταστήσω το λεκτικό και την έκφραση του Καβάφη και την εξέλιξή τους μέσα σε μία περίοδο σχεδόν πενήντα ετών. Από εκεί και πέρα ο κάθε αγγλομαθής ή γαλλομαθής αναγνώστης μπορεί να φανταστεί για το πώς ακριβώς θα έγραφε ο Καβάφης τα κείμενα αυτά στα ελληνικά.
ΜΠ

Το κείμενο του Κ.Π. Καβάφη «Τι θυμάμαι από την εργασία μου για τον Χριστόπουλο», πρωτοδημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Απριλίου 2019 (φ. 983) σε κείμενο της κ. Ελένης Βαφειάδου-Παπανικολάου για τον καστοριανό ποιητή· μία από τις πολλές συνεργασίες της για τις οποίες ο αείμνηστος Νικόλαος Δόϊκος αφιέρωσε την τελευταία του ποιητική συλλογή "Οι αδέσποτοι" (εκδ. Κοράλλι) «στον μεγάλο συμπατριώτη μου Αθανάσιο Χριστόπουλο και στην κυρία ΕλένηΒαφειάδου-Παπανικολάου που, κάθε τόσο, με τις εξαίσιες μονογραφίες της, μας θυμίζει το χρέος μας απέναντι στον "άλλον Ανακρέοντα"».


Αναδημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Μαΐου 2022, αρ. φύλλου 1124.

4.8.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Μπαϊρακτάρη,

Διάβασα στο τελευταίο φύλλο σου, επιστολή της κ. Μαρίας Αντωνίου. Είναι απάντησή της σε δική μου επιστολή για την καθυστερημένη ευαισθησία της στο θέμα της Αρχιτεκτονικής Σχολής. Αλλά και το γεγονός ότι η ίδια σε τελευταίες εσωκομματικές εκλογές υποστήριξε προεκλογικά πρόσωπο, που με τις αντιδράσεις του ως μέλος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου (μητέρα) έβαλε γερή τρικλοποδιά και καθυστέρησε χρονικά την εγκατάσταση και λειτουργία της Σχολής. Οπότε δεν είναι πολιτικά δίκαιο, να έρχεται τώρα, η ίδια, με ανακοινώσεις που θυμίζουν το «καλός ήταν ο μακαρίτης», να εκφράζει την αντίθεσή της σε ένα έργο το οποίο ακόμη και να ήθελε η ίδια, πολέμησαν οι άνθρωποι του πολιτικού της περιβάλλοντος.

Με την απάντησή της θα νομίζει ότι με κατακεραύνωσε κιόλας. Κρίμα που θα περίμενα σε δυο αράδες γραμμές να με πείσει με συγκεκριμένα στοιχεία ότι δεν είναι έτσι όπως τα γράφω. Και ότι η ίδια, καθώς και μερικά από τα κομματικά στελέχη που υποστηρίζει, και την υποστηρίζουν, δεν ευθύνονται για την άτυχη εξέλιξη.

Παρά το γεγονός ότι δανείζεται λεξιλόγιο για να ερμηνεύσει τον όρο «καιροσκοπισμός», με την απάντησή της, αντί να καθησυχάσει, αντίθετα επιδείνωσε τα ερωτηματικά μου.

-Τι λόγος πολιτικού είναι αυτός;
-Σε ποιους αναφέρεται;
-Ποιοι είναι αυτοί που «ανακοινώνουν εδώ και χρόνια την ίδρυση της πανεπιστημιακής σχολής στην Καστοριά που ακόμη δεν λειτουργεί»;
-Ποιοι τέλος πάντων «ασχολούνται με την προσωπική τους πολιτική επιβίωση», την ώρα που το υπουργείο ετοιμάζει συγχωνεύσεις;
-Γιατί δεν τους κατονομάζει όλους αυτούς;
-Όλοι εμείς, οι πολίτες που ψηφίζουν, θα πρέπει να έχουμε μαζί μας χαρτορίχτρα, ή να κάνουμε τις Πυθίες;
-Έτσι θα αλλάξει η Ελλάδα; Ως εκεί φθάνουν οι καινοτομίες αυτών που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν πολιτικό ρόλο;

Και στο κάτω-κάτω σε τι αλλάζει όλα αυτά το γεγονός ότι, η κυρία Μαρία Αντωνίου (δικαίωμά της βέβαια), υποστήριξε υποψήφια που πολέμησε εχθρικά την Σχολή στο 1ο Γυμνάσιο;

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Αναγνώστης

3.8.10

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Το θαύμα έγινε!

Μανιάκοι, 7 Ιουλίου 2010

«Στρέφω το βλέμμα μου τριγύρω και αντικρίζω συνανθρώπους μας που πάσχουν, αδελφούς μας που λυγίζουν, που θα ήθελαν κάπως να εκφραστούν, αλλά είτε αδυνατούν είτε διστάζουν είτε και φοβούνται. Όλοι αυτοί, τελικά, δεν είναι… άλλοι, ξένοι, αδιάφοροι για μας, αλλά είναι το αγνότερο και αναγκαιότερο κομμάτι του εαυτού μας, μια που η συνάντηση μαζί τους μέσα μας καταργεί το εγώ μας.»

"Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός",
Νικολάου, Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Για θαύμα μίλησα στον τίτλο, έχοντας στο νου το κατόρθωμα να γίνει πραγματικότητα κάτι που σε πολλούς έμοιαζε στην αρχή με όνειρο, έχοντας στο νου την ίδρυση του Κέντρου Ημέρας για το οποίο πάλευε δυνατά και δυναμικά η γνωστή μας πια μέσα από τη σπουδαία της δράση Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Καστοριάς.

1.8.10

Blue hole

ΟΔΟΣ: Λιάντσης vers Κοντόπουλος

Ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος
με ασυνήθιστο τρόπο


Ξεκίνησε πρόωρα η προεκλογική περίοδος και μάλιστα με ασυνήθιστο τρόπο, ο ανταγωνισμός μεταξύ του νομάρχη Καστοριάς κ. Κων/νου Λιάντση και του κ. Κων/νου Κοντόπουλου.

Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, μετά από άρνηση της Νομαρχίας Καστοριάς να εξοφλήσει την εταιρεία του κ. Κ. Κοντόπουλου για απαιτήσεις από νομαρχιακά έργα που εκτέλεσε ως εργολάβος, εκδόθηκαν δικαστικές αποφάσεις με την χρήση των οποίων ο κ. Κ. Κοντόπουλος επέβαλε μάλιστα κατάσχεση σε λογαριασμούς της Νομαρχίας Καστοριάς στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το αποτέλεσμα είναι να μπλοκάρει την διάθεση των καταθέσεων που σύμφωνα με τον κ. Κ. Κοντόπουλο ο νομάρχης προόριζε για δικούς του εργολάβους.

Από την πλευρά του βεβαίως ο νομάρχης Καστοριάς ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει καμιά προκατάληψη ή μεροληπτική διάθεση, και ότι από τις καταθέσεις αυτές πρέπει να πληρωθούν και άλλοι εργολάβοι, ενώ το ύψος τους δεν επαρκεί για να εξοφληθούν όλοι.
Η υπόθεση βρίσκεται ήδη στην δικαιοσύνη και έχουν εμπλακεί (αναμειχθεί) και άλλοι εργολάβοι δημόσιων έργων υπέρ της Νομαρχίας Καστοριάς, γεγονός που ο κ. Κ. Κοντόπουλος εκτιμά ως ενδεικτικό μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας οικονομικής πίεσής του, εν όψει των εκλογών του Οκτωβρίου.

Το βέβαιο είναι πάντως ότι η συντονισμένη προσπάθεια του νομάρχη με τους άλλους εργολάβους να ξεμπλοκάρουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς με την παρέμβαση της δικαιοσύνης, απέτυχε τουλάχιστον προς το παρόν.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ