ΟΔΟΣ: Πρόσωπα 2011 "Είμαστε η Ελπίδα"

 

WE ARE THE HOPE

Η επιλογή των προσώπων που ξεχωρίζουν σύμφωνα με τους αναγνώστες και φίλους της ΟΔΟΥ σε κάθε χρονιά που περνάει, και για την περίσταση το 2011 που πλέον είναι παρελθόν, είναι μια διαδικασία που δεν διαθέτει επιστημονικές περγαμηνές ή την πληρότητα της επαγγελματικής δημοσκόπησης.
Για την ΟΔΟ όμως, η αμεσότητα και η αντιπροσωπευτικότητα του τυχαίου δείγματος των φίλων που συμμετέχουν, διαθέτει μια αντικειμενικότητα που δεν μπορεί να χωρέσεις σε νόρμες, αλλά ούτε και να επηρεάζεται – ετεροκαθορίζεται από την ούτως ή άλλως υπαρκτή δύναμη της χρονικής σύμπτωσης και της κοινής γνώμης.

Για τα πρόσωπα του 2011 ψήφισαν και πάλι, μια επιπλέον χρονιά, πολλοί. Όμως, στα 14 και πλέον χρόνια που εκδίδεται και κυκλοφορεί η εφημερίδα, για πρώτη φορά φέτος, σε εποχή των «Ανωνύμων» και «Αγανακτισμένων», ήταν τόσο διάχυτη η ανάγκη έκφρασης ενός μηνύματος απογοήτευσης, αλλά και αναζήτησης ελπίδας, για τους αναγνώστες και φίλους που κυρίως κατοικούν στην περιοχή της Καστοριάς.

Σε μια Καστοριά που παραμένει σταθερά στα ύψη της πανελλήνιας ανεργίας με ποσοστά που υπερβαίνουν το 30%, σύμφωνα με το Εργατικό Κέντρο Καστοριάς, ποσοστό χωρίς αμφιβολία ρεκόρ, ένα χρόνο μετά την ανάληψη καθηκόντων από τον νέο αντιπεριφερειάρχη κ. Δημήτριο Σαββόπουλο, και τους δημάρχους Καστοριάς (Εμμμανουήλ Χατζησυμεωνίδη) Ορεστίδος (Παναγιώτη Κεπαπτσόγλου) και Νεστορίου (Χρήστου Γκοσλιόπουλου), μόνο αφελής θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι οι εξελίξεις είναι καλύτερες από όσα συνέβαιναν πέρυσι. Διότι η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα σήμερα, είναι πολύ χειρότερα, και ότι δεν διαγράφεται καμμία απολύτως θετική προοπτική.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Πέτρος Τόσκος [1]

 ΚΑΘΗΚΟΝ

 
Ο Πέτρος Τόσκος, αντιδήμαρχος στον τομέα Καθαριότητας του Δήμου Καστοριάς από 1η Ιανουαρίου 2011, δεν επιλέχθηκε από τους αναγνώστες της ΟΔΟΥ για το λαμπρό άστρο του, παρά κυρίως για το γεγονός ότι στην συνείδηση των περισσότερων κατοίκων και δημοτών της πόλης, αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο Καστοριανού της γενιάς ηλικίας κάτω από τα 50.

Εξωστρεφής με έντονη, διαρκή και σαφή πολιτική στάση, από τα χρόνια της εφηβείας του κιόλας, στάση η οποία ωστόσο κινήθηκε στα όρια της ιδιωτικότητας (ή και του παρασκηνίου), σύντομα πήρε την θέση του στην μεταπολιτευτική κοινωνία της Καστοριάς, σαν ένα από τα δραστήρια και ζωηρά κάποιες φορές μέλη της γενιάς του, ιδίως στον χώρο της πολιτικής και δημοτικής ζωής.

Και κατά ένα παράδοξο τρόπο, ακόμη και όταν αντικειμενικά δεν ήταν αναμενόμενο, αν δεν γινόταν γενικά συμπαθής πολιτικά, οπωσδήποτε πάντως παρέμεινε ανεκτός. Προφανώς επειδή τουλάχιστον μέχρι τώρα, στα κίνητρά του αναγνωρίζονταν η αφοσίωση στα πολιτικά του ιδανικά και την Καστοριά.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Χριστίνα Γιαζιτζίδου [2]

 ΝΙΚΗ

 
«Από τη στιγμή που έφυγε το άγχος της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς, μπήκαμε μέσα και τα δώσαμε όλα». Αυτή ήταν μια από τις πρώτες δηλώσεις της αθλήτριας Χριστίνας Γιαζιτζίδου, η οποία (μαζί με την συναθλήτριά της, Αλεξάνδρα Τσιάβου) κατέκτησε μια ακόμη παγκόσμια πρωτιά στο Μπελντ της Σλοβενίας, στο φινάλε του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κωπηλασίας στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών.

Η αθλήτρια, γεννήθηκε στην Καστοριά στις 12 Οκτωβρίου 1989, έκανε τα πρώτα βήματά της στην κωπηλασία το 2000, σε ηλικία έντεκα ετών, στον Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς, με πρώτη προπονήτριά της την Φαίη Ζιώγα. Είναι ήδη φοιτήτρια Παιδαγωγικού τμήματος, αλλά πρωτίστως μια πρωταθλήτρια παγκόσμιων διακρίσεων που ετοιμάζεται εντατικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.

Παρά την αναγνωρισιμότητα και τις διακρίσεις, η ίδια σύμφωνα με δηλώσεις της, ήδη βρέθηκε αντιμέτωπη με το φάσμα της ανεργίας και της αβεβαιότητας που μαστίζει τους Έλληνες, και ειδικά την νέα γενιά. Θα διδάχθηκε ίσως, ότι το δικό της σχέδιο επιτυχίας, βασισμένο στην ουσία της προσπάθειας, δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα της χώρας.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Αλέξανδρος Τσαϊρίδης [3]

 ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

 
Δημοτικός σύμβουλος της «συμπολίτευσης» του Δήμου Καστοριάς, όπως τόσο αυτάρεσκα αυτοπροσδιορίζεται η εκλεγμένη ομάδα της πλειοψηφίας, με όρους θεσμικούς δηλαδή, που παραπέμπουν σε Κοινοβούλιο τουλάχιστον, ορίστηκε από τον δήμαρχο Καστοριάς κ. Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδη, με τον βαρυσήμαντο και μακροσκελή τίτλο, ως «Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος, Πρασίνου, Πολιτικής Προστασίας, Γεωργίας, Αλιείας και Κτηνοτροφίας».

Για τους κατοίκους της πόλης της Καστοριάς ο νέος αντιδήμαρχός του, προερχόμενος από τον άλλοτε Δήμο Μακεδνών, δεν ήταν γνωστός για την δημοτική και γενικά την κοινωνική του δράση. Οπότε η επιλογή του από τον δήμαρχο, με τα τόσο υψηλά καθήκοντα και αρμοδιότητες, ασφαλώς και περιβλήθηκε με αυξημένες προσδοκίες. Διότι τι άλλο παρά απαιτήσεις να έχει το κοινωνικό σύνολο, από ένα τέτοιο αντιδήμαρχο που ανέλαβε πόστο, στο οποίο η Καστοριά, βρίσκεται από δεκαετιών στο «κόκκινο».

Παρά ταύτα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα γνωστή η γόνιμη δράση του αντιδημάρχου στους τομείς της ευθύνης του, είναι γεγονός ότι αποτελεί το μοναδικό πρόσωπο της δημοτικής πλειοψηφίας, το οποίο, μέσα στην περασμένη χρονιά, δηλαδή από το 1ο κιόλας έτος της θητείας του, ήλθε στην δημοσιότητα, άμεσα ή συνειρμικά με αφορμή αρνητικών συγκυριών για περισσότερες φορές, απ’ ό,τι μπορεί να αντιληφθεί η δημοτική εμπειρία.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Γεράσιμος, ιερομόναχος [4]

 ΕΓΚΟΣΜΙΑ

 
Όσα δεν κατάφεραν αυτοί που διάκειντο εχθρικά προς την Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων, μέσα και έξω από τους κόλπους της τοπικής Μητρόπολης, η οποία ως γνωστό δεν συγκράτησε επί μακρό τα άσπονδα αισθήματά της προς το προσωπικό της Μονής, με αποτέλεσμα συχνά οι σχέσεις τους, χάρη και στο λιθαράκι που έβαζαν οι ένθεν (και ένθεν) επιτήδειοι να φθάσουν στο απροχώρητο, τα κατόρθωσε ο ιερομόναχος Γεράσιμος Λευτεράτος (κατά κόσμο Λυκούργος) μέσα σε λίγους μήνες του 2011.

Αποτέλεσμα της πρωτοφανούς κατάστασης ήταν, αυτός μεν να τιμωρηθεί με την ποινή της ακοινωνησίας, που του επέβαλε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος «για αήθη και υβριστική συμπεριφορά προς την Ιερά Σύνοδο, το πρόσωπο του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Καστοριάς κ. Σεραφείμ και τους συμμοναστές του», και ακόμη δε χειρότερα το Μοναστήρι σχεδόν να κλείσει.

Οι περισσότεροι μοναχοί διασκορπίστηκαν, και ένα μοναστικό σύνολο που για πολλά χρόνια σε συνέχεια της ιστορικότητάς του, γνώρισε εποχές αναγνώρισης και ακμής, με στοιχεία κοσμικότητας και υπερβολής, που πάντως δεν ήταν αναμενόμενα και ούτε αναγκαία για να καλύψουν πνευματικές ανάγκες και τυχόν κενά, βυθίστηκε ήδη σε περίοδο παρακμής.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Αγανακτισμένοι Καστοριάς [5]

 ΣΙΩΠΗΛΑ

 
Σε μια πόλη σαν την Καστοριά, στην οποία τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχει παρατηρηθεί παρά σχεδόν ποτέ, σχεδόν κανείς βαθμός οργανωμένης ή συντονισμένης κοινωνικής συνείδησης και δράσης, πρόβλημα που οφείλεται στην βαθύτατη εσωστρέφεια της καστοριανής κοινωνίας από την οποία υποφέρει ο τόπος, και που εν τέλει είναι πρόβλημα παιδείας και καλλιέργειας, η θέα δεκάδων «αγανακτισμένων» πολιτών να συντάσσονται στο ευρύτερο κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας με έκφραση στην Ελλάδα και ιδίως στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής, ήταν μια αληθινά πρωτόγνωρη εμπειρία και ευχάριστη έκπληξη.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Παναγιώτης Κεπαπτσόγλου [6]

 ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ

 
Ο δήμαρχος του Δήμου Ορεστίδος, αν και σχετικά νέος στην ηλικία και τα δημόσια πράγματα της περιοχής, ασφαλώς και εκλέχτηκε με τις προσδοκίες των συμπολιτών του και με ιδιαίτερα αυξημένες ευθύνες στις πλάτες του. Όχι μόνο διότι τον συνοδεύει η άριστη επιστημονική φήμη του φιλόλογου πατέρα του που σημειολογικά στην εποχή του συνέβαλε στο να διατηρήσει το Άργος Ορεστικό τον δικό του χαρακτηριστικό, περιορισμένο μεν, αλλά οπωσδήποτε αστικό σχεδόν χαρακτήρα του, αλλά και στον πνευματικό χώρο ένα είδος διακριτής διάστασης προς την Καστοριά. Αλλά και επειδή είναι ο δήμαρχος που επιφορτίσθηκε με την υποχρέωση να εφαρμόσει ομαλά και να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός ακόμη πιο διευρυμένου στο πλαίσιο του Καλλικράτη Δήμου, που επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο και άλλαξε για μια ακόμη φορά ονομασία σε «Ορεστίδος».

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Φίλιππος Πετσάλνικος [7]

 ΣΤΑΘΕΡΟΣ

 
Σταθερός στις προτιμήσεις των αναγνωστών της ΟΔΟΥ, μερικές χρονιές για τα θετικά του, - τα όσα πρόσφερε στον τόπο- αλλά και για τα αρνητικά της μακράς πολιτικής του διαδρομής. Παρά το γεγονός ότι η εφημερίδα έχει την περιέργεια, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, αν αυτοί που τον επιλέγουν έτσι κι’ αλλιώς, είναι τελικά οπαδοί του ΠαΣοΚ ή όχι, και ειδικά αν είναι Νεοδημοκράτες. Καθ’ ότι οι σχέσεις του με την πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας, σε επίπεδο Καστοριάς, τουλάχιστον με ένα σεβαστό αριθμό ψηφοφόρων της ΝΔ, παρέμειναν αδιευκρίνιστες, τουλάχιστον πίσω από τις κλειστές πόρτες του πολιτικού του γραφείου στην Καστοριά, όπου συνεχίζονται οι επισκέψεις και τα κρύα πλέον μπάνια του λαού.

Η ΟΔΟΣ -από τις ελάχιστες εφημερίδες που ασκεί κριτική κυρίως εξ αιτίας της επί δεκαετίες εκλογής του στο αξίωμα του βουλευτή του ΠαΣοΚ, πρόβαλε το 2011 γεγονότα όχι απλώς τοπικού αλλά πανελλήνιου ενδιαφέροντος γύρω από την δραστηριότητα του βουλευτή Καστοριάς, που όχι μόνο είναι και πρόεδρος της Βουλής, αλλά και στενός φίλος και εκ των εξ απορρήτων του τ. πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Σε περίοδο που ελέγχεται ως αντικοινωνική και αντιπατριωτική, ακόμη για τον κοινό θνητό, κάθε φορολογική ή σχετική με την νομιμότητα παραβατικότητα, η αποκάλυψη ότι στην κατοικία του στο Μαυροχώρι Καστοριάς (έστω κι’ αν ιδιοκτησιακά περιήλθε σε άλλον), υπήρχαν πισίνα και βοηθητικά κτίσματα αυθαίρετα, ασφαλώς και συνέβαλε σε μια διαδικασία περαιτέρω αμφισβήτησης του ίδιου, του προέδρου του ΠαΣοΚ για τους φίλους του, και αρνητικού σχολιασμού της Καστοριάς.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου [8]

 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

 
Η κυρία Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου είναι γνωστή ιδιαίτερα στους αναγνώστες της ΟΔΟΥ από τα πεζογραφήματα της που δημοσιεύονται στην εφημερίδα σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν είναι υπερβολικό να τονιστεί ότι με αυτά έχει προκαλέσει την έκπληξη στην τοπική κοινωνία, κυρίως για την συνοπτικότητα και περιεκτικότητα του λόγου της. Αλλά και για την υψηλού επιπέδου αλληγορία του λογοτεχνικού της έργου, καθώς και για την ευστοχία των θεμάτων που αποτελούν και τις αφορμές της γραφής της.

Ωστόσο, από τα σχόλια των αναγνωστών που την επέλεξαν, προκύπτει ότι η κ. Χρυσούλα Πατρώνου, ξεχωρίζει για την αξιοπρέπεια και την παρρησία υψηλού επιπέδου που εκφράζει σαν πολίτης της Καστοριάς, με τις παρεμβάσεις της για το επίπεδο υποβάθμισης της ζωής και της καθημερινότητας, στις παραλιακές ζώνες της πόλης, και ιδίως στην λεγόμενη «νότια» (ενώ είναι δυτική) παραλία της Καστοριάς, όπου και κατοικεί μόνιμα.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Τ.Ε.Ι. Καστοριάς [9]

 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

 
Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο έστω και με αυτή την ερασιτεχνική μέθοδο καταγραφής των απόψεων να επιλέγεται σε αυτό το επίπεδο (του ετήσιου αφιερώματος της ΟΔΟΥ) ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα σαν το ΤΕΙ Καστοριάς, αποκλειστικά και μόνο για δύο αρνητικά περιστατικά. Από τα οποία, τουλάχιστον το ένα είχε μια απολύτως τραγική εξέλιξη. Αναγνώστες της επέλεξαν το ΤΕΙ, όχι για τον ισχυρό ρόλο του στα κοινωνικά, πολιτιστικά και πνευματικά δρώμενα της Καστοριάς και της ευρύτερης περιοχής, αλλά για το γεγονός ότι αρχικά ανασύρθηκε από την απομόνωσή του, με αφορμή την απαγωγή μιας φοιτήτριάς του, στις αρχές του Φθινοπώρου που καταγόταν από τα Ιωάννινα. Το περιστατικό, το οποίο ευτυχώς διελευκάνθηκε σχετικά σύντομα, αν και μεμονωμένο, χαρακτηρίζεται ως πρωτόγνωρο για την Καστοριά. Στην οποία είχε να σημειωθεί κάτι αντίστοιχης φύσης, από την περίοδο δολοφονίας (εκτέλεσης) γουνοποιού.

ΠΡΟΣΩΠΑ 2011: Θρασύβουλος Παπαστρατής [10]

 ΣΤΑΡΑΤΑ

 
Σταθερός φίλος και συνεργάτης της ΟΔΟΥ, ο δικηγόρος κ. Θρασύβουλος Παπαστρατής, αν και κατοικεί στην Χαλκίδα έχει καθιερωθεί στους αναγνώστες και φίλους της ΟΔΟΥ που τον υπερψήφισαν. Γιος του άλλοτε βουλευτή του ΠαΣοΚ και υπουργού επί Ανδρέα Παπανδρέου Ορέστη Παπαστρατή, δεν θέλησε να εξαργυρώσει το γεγονός ότι ανήκει σε πολιτική οικογένεια με αντάλλαγμα την συμμετοχή του στο κατεστημένο. Προτίμησε να κινηθεί στον φυσικό χώρο του μέσου Έλληνα, και επειδή προφανώς δεν οφείλει σε κανένα τίποτε απ’ όσα ο ίδιος κάνει ή κατέκτησε, δεν κρύβει τις απόψεις του.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Διαβάζοντας τα διάφορα σχόλια, στον τοπικό τύπο της Καστοριάς, των Αθηνών αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς για την χρηματοδότηση του αμφιλεγόμενου Πάρκου της Εθνικής Συμφιλιώσεως από την Βουλή των Ελλήνων, μου γεννήθηκαν ορισμένες σκέψεις και ερωτήματα ως προς την σκοπιμότητα αφ᾽ενός του έργου και αφ᾽ ετέρου της χρηματοδοτήσεώς του από την Βουλή.
Ο κατ᾽εφημισμό καλούμενος «εμφύλιος» έληξε το 1949 με νίκη, ευτυχώς, των κυβερνητικών δυνάμεων και έτσι δεν είχαμε την τύχη να υποστούμε και να ζήσουμε στον παράδεισο του λεγόμενου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού».

Η λήθη και η εκ των πραγμάτων συμφιλίωσης έχει ήδη επέλθη λόγω της παρελεύσεως εξήντα και πλέον ετών. Ο πανδαμάτωρ χρόνος θεραπεύει τα πάντα. Οι σημερινοί εξηντάρηδες δεν είχαν γεννηθεί όταν έληξαν οι εχθροπραξίες. Οι νέοι μας δεν γνωρίζουν καν τα γεγονότα της εποχής εκείνης, τα παρασκήνια και τις επιδιώξεις των γηγενών και ξένων, που προκάλεσαν την σύρραξη. Σήμερα μόνον το ΚΚΕ προσπαθεί να αναμοχλεύσει τα πάθη του παρελθόντος, με τις γιορτές που διοργανώνει στον Γράμμο και τα μνημεία που αναγείρει εκεί, για να δικαιολογήσει τα σφάλματα που διέπραξε και να συγκρατήσει τους εναπομείναντες παλαιούς αγωνιστές του «εμφυλίου», όσους δεν μετανόησαν ήδη καιί παραμένουν ακόμη δέσμιοι των ιδεοληψιών τους.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Άγιε Βασίλη, αν μου επιτρέπεις…

Αξιώθηκα να εκκλησιαστώ χτες στη γιορτή σου. Αξιώθηκα λέω και το τονίζω για δύο λόγους:
Πρώτα γιατί έζησα και σε γιόρτασα και φέτος . Βλέπεις, κακομάθαμε να θεωρούμε κάποια πράγματα σαν αυτό αυτονόητα και δε σκεφτόμαστε πως η ζωή είναι δώρο ιερό και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η ευχή «και του χρόνου», που σπεύδουμε να πούμε σε τέτοιες επίσημες στιγμές του χρόνου για να κερδίσουμε ένα χρόνο ακόμα, θα γίνει οπωσδήποτε πραγματικότητα. Εδώ όσα φέρνει η ώρα μπορεί να φέρουν τα πάνω κάτω, φαντάσου ο χρόνος… Γι’ αυτό και η σύντομη, αλλά τόσο βαθιά και περιεκτική φράση που άκουσα από τα χείλη της Ελένης που συνάντησα λίγο πριν φύγει το πέρσι, η φράση της Ελένης που παλεύει να κερδίσει ζωή, με συγκλόνισε βαθιά: «Άλλοι παλεύουν για να ζήσουν και άλλοι για να πεθάνουν», καταλαβαίνεις καλά ποιοι είναι οι τελευταίοι…

ΟΔΟΣ: Με το καντάρι της τέχνης

Απαράδεκτο από κάθε άποψη, πολιτική αλλά κυρίως καλλιτεχνική, είναι το γεγονός ότι στις ανακοινώσεις του Δήμου Καστοριάς, για τα αποκαλυπτήρια της δωρεάς της Βασιλικής, προβάλλεται με κομπασμούς η ατεκμηρίωτη χρηματική εκτίμηση για την αξία της δωρεάς που προφανώς δεν ανήκει στην γλύπτρια, και μάλιστα σε σκληρό νόμισμα, δολλάριο ΗΠΑ.
Δεν είναι ίδιον σοβαρότητας για έναν Δήμο, να μετράει την τέχνη με το καντάρι, ούτε και τις δωρεές φυσικά.
Αποφεύγοντας η ΟΔΟΣ να καταχωρήσει από την προηγούμενη εβδομάδα επιστολή της αρμόδιας αντιδημαρχίας, για το απαράδεκτο και προσβλητικό περιεχόμενό της στην οποία όμως περιλαμβανόταν και η ίδια χρηματική αποτίμηση, έκρινε ότι συνέβαλε στην προστασία της δωρεάς και του γλυπτού ταυτοχρόνως. Καθ’ ότι, οι θριαμβολογίες για την οικονομική αξία του γλυπτού, προκαλεί και άλλους κινδύνους, που δεν θα υπήρχαν εάν δεν γινόταν μία τέτοια προβολή με τόση επιπολαιότητα.
Ωστόσο, τα δελτία τύπου σαν φέϊγ-βολάν του Δήμου Καστοριάς, χωρίς να μπορεί να συμμαζέψει τον κομπασμό του γι’ αυτήν την δωρεά, απευθύνει δημόσια πρόσκληση, εκτός των άλλων σε όλα τα σχολεία, προκειμένου να παραστούν στα αποκαλυπτήρια και να θαυμάσουν το γλυπτό, προβάλλοντας με έμφαση την οικονομική του αξίας.
Η εξόχως αντιπαιδαγωγική και λαϊκιστική αυτή ενέργεια, εκθέτει την δωρεά σε άλλους κινδύνους για τους οποίους κάποιοι ήδη έχουν καταστεί υπεύθυνοι. Εκτός αν δεν το έχουν καταλάβει, οπότε είναι διπλά ακατάλληλοι.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 622

Σχετικά κείμενα:

• ΟΔΟΣ: Πόλη & συμβολισμοί
• ΟΔΟΣ: Πολιτιστική παρανόηση
• ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Πάρκο ολυμπιακής φλόγας: Το “κέντρο τουκόσμου”
• ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Όταν η τέχνη γίνεται πρωτοσέλιδο  
• ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Γι’ αυτούς που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις
• ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Μία δωρεά στον Δήμο Καστοριά

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Το πρόγραμμα ανάπτυξης

Το άρθρο που ακολουθεί, να θεωρηθεί συνέχεια του προηγουμένου, είναι δε στην ουσία απάντηση σε "φίλους" που με τηλεφώνησαν, ότι γράφουμε ανεύθυνα και δεν εξετάζουμε τι μπορεί να γίνει. 
Θ.Π.


1. Μέσα σε τι γενικότερο σχέδιο θα τοποθετηθεί το πρόγραμμα της εκβιομηχάνισης και ποιες είναι οι προϋποθέσεις και οι αντικειμενικοί σκοποί του σχεδίου αυτού.
2. Από πού θ’ αρχίσουμε την κατασκευή των έργων;
3. Μέσα σε τι χρονικό διάστημα θα κλιμακωθούν τα έργα και με ποια σειρά προτεραιότητας;
4. Ποια θα είναι η οικονομική σημασία και απόδοση των έργων;
 Δηλαδή: Στρατηγικό σχέδιο για εκβιομηχάνιση και τακτική για την πραγματοποίησή του.

Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε:
1. Έχουμε μια οικονομία χώρας με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή μιας χώρας που δεν ολοκλήρωσε τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό.
2. Έχουμε μια οικονομία με μονόπλευρη και ασθενική ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων, με στρεβλή καπιταλιστική ανάπτυξη.
3. Έχουμε μια οικονομία που εξαρτάται ολόπλευρα από το ξένο κεφάλαιο, που εμποδίζει την εσωτερική συσσώρευση.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Μπαϊρακτάρη,

Σας κοινοποιώ επιστολή που έστειλα στην εφημερίδα Νέα Καστοριά. Παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Με εκτίμηση
Ιωάννης Μάρκου

* * *

ΠΡΟΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ
Υπόψιν κ. Τ. Πολυγιάννη, εκδότη της εφημερίδας «Νέα Καστοριά»

Καστοριά, 16 Δεκεμβρίου 2011

Αξιότιμε κύριε Εκδότη,

Στο τελευταίο (15.12.2011, αρ. φύλλου 2646) κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο της έγκριτης εφημερίδας σας που παραπέμπει στην 3η σελίδα με τίτλο «Σπατάλες χιλιάδων ευρώ σε 'κερασμένα' ενοίκια», το οποίο υπογράφει η κα. Θεοδώρα Ζήση-Κωτσοπούλου, το μισό περίπου του άρθρου της είναι αντιγραφή από προσωπική μου επιστολή που έστειλα στην εφημερίδα «Οδός», και η οποία το δημοσίευσε πριν δύο και πλέον μήνες, στο φύλλο της 610 της 6ης Οκτωβρίου 2011.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπώ τα ζώα…
μισώ το περιβάλλον τους

Αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζουν πολλά μέρη όπου συχνάζουν αδέσποτα της πόλη μας... Προφανώς κάποιος "φιλόζωος" θέλοντας να τα ταΐσει θεωρεί πολύ πιο βολικό να πετάει τις άδειες κονσέρβες αλλά και τις σακούλες "επί τόπου", αφού το μόνο που τον νοιάζει είναι τα ζώα "πάσει θυσία", στην κυριολεξία, θυσιάζοντας με αυτόν τον τρόπο, το περιβάλλον και την υγεία των περιοίκων και των παιδιών που παίζουν στον χώρο αυτό.
Φήμες λένε ότι πρόκειται για γνωστό άτομο της πόλης μας "με υποδειγματική φιλοζωία"... Μόνο που εγώ αναρωτιέμαι πως ένας άνθρωπος με τέτοια συμπεριφορά μπορεί τελικά να χαρακτηρίζεται "φιλόζωος"... αφού σίγουρα είναι εχθρός του ανθρώπου και βέβαια του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα;
Βέβαια ένα είναι σίγουρο, ότι την τελική φροντίδα για όλα αυτά (για τα αδέσποτα) θα έπρεπε να την είχε αναλάβει ο Δήμος, όπως και ο νόμος ορίζει σαφέστατα, και όχι να επαφίεται στις "φιλοζωικές" πρωτοβουλίες ιδιωτών.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Τ.Ε.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κ. Μπαϊρακτάρη,

Το Μαυροχώρι το περίμενε εδώ και πολύ καιρό, συνέβη όμως τώρα. Μιλώ για το μονίμως άλυτο πρόβλημα με τα αδέσποτα σκυλιά του χωριού μας, που έχουν καταντήσει ο φόβος πολλών. Δεν πρόκειται για ένα ή δύο σκυλιά, μα για ένα ολόκληρο κοπάδι που κατοικοεδρεύει σε διάφορα σημεία του χωριού και ένας αριθμός του μετακινείται ανάλογα με τις ανάγκες του. Κι εμείς που τ’ αγαπάμε και τα καταλαβαίνουμε τα καημένα τα ζωντανά δεν μπορούμε να τα αναλάβουμε. Τα παρακολουθούμε απλώς και προσέχουμε μην μπλέξουμε με κανένα από αυτά κι ανοίξουμε ιστορίες στα καλά καθούμενα και χωρίς να φταίμε ούτε εμείς ούτε εκείνα, αλλά κάποιοι άλλοι που έχουν την ευθύνη και δεν κάνουν κάτι.
Από την αρχή μάλιστα που φάνηκε το πρόβλημα, εμείς που στην αυλή του Σχολείου μας φιλοξενούμε ανελλιπώς κάποια από αυτά με το μόνιμο φόβο μήπως, πεινασμένα καθώς είναι, θελήσουν να φάνε το φαγάκι που κρατούν οι μικροί μας μαθητές στο χέρι τους και μαζί μ’ αυτό, Θεός φυλάξοι, και κανένα παιδικό χεράκι, ενημερώσαμε, αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε κάτι σοβαρό κι αποτελεσματικό. Οπότε…

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από την Δημοκρατία στην Ολιγαρχία

Δεν έχει σημασία… γι’ ανθρώπους θεληματικούς και ελεύτερους… ούτε η σημερινή
πανάθλια πραγματικότητα, και η πολιτική κατάντια του έθνους και… το κράτος το
ελλαδικό… Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν
να δημιουργήσουν ομαδικά οι Έλληνες. Και τώρα; Όσοι ζωντανοί, προσέλθετε!

Ίων Δραγούμης, Όσοι Ζωντανοί

Τις προάλλες η κόρη μου, μαθήτρια του γυμνασίου, μου ζήτησε να της εξηγήσω κάποιες έννοιες στο μάθημα της Ιστορίας. Το επίμαχο κεφάλαιο αναφερόταν στα πολιτεύματα της αρχαίας Ελλάδας, και ειδικότερα στη μετάβαση από το αριστοκρατικό πολίτευμα στην ολιγαρχία. Παρενθετικά, αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω εδώ ότι τα σημερινά σχολικά βιβλία είναι επιεικώς άθλια, τόσο από άποψη δομής, όσο και ως προς την εν γένει ποιότητα τους. Δυσνόητα και χωρίς ειρμό, απωθούν το παιδί από τη γνώση. Αλλά και όταν επιμείνει, πιεζόμενο συνήθως από τον οικογενειακό περίγυρο, η γνώση που θα αποκομίσει θα είναι ρηχή και στείρα. Προφανώς όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Είναι σημάδια των καιρών μας. Η αλωθείσα παιδεία μετατρέπει την κοινωνία και ιδίως τη νέα γενιά σε κοινωνικό πολτό και συνεπώς σε εύκολη λεία. Προσωπικά, θυμάμαι ακόμη τα δικά μου σχολικά βιβλία, τριάντα πέντε και περισσότερα χρόνια πριν. Μπορούσες τότε να μάθεις. Τα βιβλία της Ιστορίας σε παρακινούσαν να διαβάσεις, για να γνωρίσεις καινούριους κόσμους: την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, το 1821. Γνώσεις που έμεναν και που οπωσδήποτε ήταν μια καλή παρακαταθήκη για να εμβαθύνεις την ανάγνωση όταν πια δεν ήσουν μαθητής.
Κλείνοντας την παρένθεση και επιστρέφοντας στο παρόν, ένιωσα πως το εν λόγω κεφάλαιο της Ιστορίας της κόρης μου είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Νιώθω πως επαναλαμβάνεται στις μέρες μας, με την αντίστροφη δυστυχώς φορά.

Η Δημοκρατία  είναι βεβαίως μια ελληνική κατάκτηση και μια ελληνική επινόηση. Η απλή ετυμολόγηση του όρου δίνει το πλούσιο νόημα του. Η εξουσία, το κράτος δηλαδή, ανήκει και πηγάζει από τη συνέλευση των πολιτών που έχουν πολιτικά δικαιώματα, από το δήμο δηλαδή, το λαό. Συνώνυμος θα μπορούσε να είναι ο όρος λαοκρατία, αν δεν είχε αποκτήσει ιστορικά άλλη έννοια, όπως την ερμήνευσε η ελληνική Αριστερά τη δεκαετία του 1940. Παρόλα αυτά υπήρξε πρωθυπουργός αυτής της χώρας, που δε δίστασε να αναφωνήσει στην πλατεία Συντάγματος το περίφημο «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν», όχι γιατί πίστευε στο λαό και στην εξουσία που πηγάζει από αυτόν και του ανήκει, αλλά προφανώς επειδή διαχρονικά οι πολιτικοί αυτής της χώρας δεν πιστεύουν σε τίποτε άλλο από τη στείρα και μάταιη, αλλά πάση θυσία διαιώνιση της εξουσίας τους. Το κράτος δηλαδή, ως εξουσία, έχει προ πολλού φύγει από το λαό κι έχει περιέλθει σε μια κλειστή ομάδα ανθρώπων. Ο δε λαός αποτελεί γι’ αυτούς σχήμα λόγου, ένα όχημα μέσα από το οποίο ανακυκλώνουν τη ματαιότητα τους. Αλλά τουλάχιστον ως πρόσφατα ο λαός αυτής της χώρας διατηρούσε ακόμη το ύψιστο των δικαιωμάτων: συμμετείχε στις εκλογές κι είχε τη δυνατότητα να στείλει κυβερνήσεις και πολιτικούς στα σπίτια τους…

Θ.Μ.: Αποσπερνές βραδύπορες ώρες

Νιώθεις κοντά σε μια αναπόφευκτη κατάληξη προς το άγνωστο -πέρα από το θεωρητικό- ενός τόπου τιμωρίας ή δικαίωσης. Και όταν είσαι εδώ και χρόνια, όταν αισθάνεσαι ότι υπάρχεις στην πέτρινη αγκαλιά ενός ερημότοπου μοναξιάς, αγωνιζόμενος με όση θέληση και δύναμη σου έχει απομείνει, να μην σε κατατροπώσει η απογοήτευση. Μία επιλέγεις διέξοδο, τις αναμνήσεις. Άλλοτε ξεκινάς από εκεί που άρχισες να νιώθεις και θυμάσαι με αστραπιαία ταχύτητα τα πάντα, σε μια φανταστική οθόνη που μπορεί και πλάθει η αντοχή που διαθέτει ακόμα το λογικό σου. Για να καταλήξεις όμως σε μια απορία που σε βασανίζει για το πώς γίνεται η αρχή και το τέλος να είναι ολόιδια με πολύ λίγες παραλλαγές.

Η αρχή με στερήσεις, μακριά από απαγορευτικές λαίμαργες επιδιώξεις, περιορισμένη από πλούσια αγαθά, να είσαι υπερευχαριστημένος με το αλεύρι του αμπαριού, το καλαμπόκι και τα καρύδια και τα κάστανα και ζωντανή την γίδα για το γάλα. Με πάμπολλες όμως ελπίδες που γεννιούνται διαφορετικές κάθε μέρα σαν ξύπναγες ολοζώντανος από πολέμους, κατοχές, αντιστάσεις με πρωτοπόρους τους μεγάλους του χωριού σου, γερμανικές επιδρομές και εμφύλιους, μια κακοτράχαλη πορεία επιβίωσης όπως την όριζαν όλα αυτά μαζί με το συχνά άδειο στομάχι σου. Και το περίπου τέλος σου που ήλθε ύστερα από πολύ καλομαθημένες μέρες, με τόσα πλούσια αγαθά που σου εξασφάλιζαν την καλοπέραση, να είναι με απρόσμενες στερήσεις, με τέτοια φτώχεια που ψάχνεις τις άλλοτε γεμάτες τσέπες σου και να τις βρίσκεις απογοητευτικά άδειες, χωρίς ούτε και σεντς και χωρίς όμως το φταίξιμο να ‘ναι δικό σου.

Στον δήμο Καστοριάς

Σε όλη την διάρκεια της εορταστικής περιόδου, και ιδιαίτερα τις ημέρες που σημειώθηκαν οι χιονοπτώσεις και οι παγετοί, αναγνώστες της εφημερίδας εξέφρασαν την οργή τους για τον λόγο ότι έξω από το «χωριό του Αη Βασίλη» και πάνω στο πεζοδρόμιο, απέρριπταν οι υπεύθυνοι σωρούς πάγου και χιονιού από το παγοδρόμιο και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με πτώση οι περιστατικοί. Η κατάσταση λόγω του ψύχους, παραμένει σχεδόν ίδια μέχρι σήμερα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 624

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Πιστοί στην Παράδοση ή στην «Παράδοση»;

Γιατί η κρίση που διερχόμαστε δεν είναι μονάχα οικονομική. Είναι πάνω απ’ όλα κρίση ταυτότητας∙ της ταυτότητας που έχουμε χάσει και δε δείχνουμε καμία διάθεση να ξαναβρούμε.
Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία, που κορυφώνεται την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων: Τι είναι παραδοσιακό και τι όχι. Τι είναι ελληνικό και τι ξενόφερτο. Ποιο να ασπαζόμαστε και ποιο όχι. Ποιο να αγαπάμε και ποιο όχι.
Και βέβαια υπάρχουν πράγματα που δεν υπαγορεύονται. Που δεν επιβάλλονται έξωθεν, αλλ’ από μέσα μας. Μόνο που, για να γίνουν όλα όπως πρέπει, είναι απαραίτητο να προϋπάρχει η γνώση. Βλέπετε, δεν είναι δεοντολογικό να απορρίπτεις κάτι χωρίς να το ‘χεις γνωρίσει σε βάθος. Μόνο που…
Μόνο που εμείς οι σημερινοί ενήλικοι Έλληνες ενεργήσαμε τελείως αντιδεοντολογικά. Κάναμε σαν τους ιθαγενείς που ξεπούλησαν τα χρυσάφια τους, τα μαλάματα και τ’ ασημικά τους για λίγα πολύχρωμα γυαλιά που έλαμψαν στα μάτια μας και τα περάσαμε γι’ αληθινά, για πολύτιμα. Και τα περνάμε ακόμα. Κι αλήθεια, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός που να ξεπουλήθηκε τόσο γρήγορα. Που ν’ απαρνήθηκε τη ρίζα της ύπαρξής του με τέτοια ταχύτητα. Χωρίς να έχει ιδέα για το τι δίνει. Και πιστεύοντας πως αυτό που παίρνει έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την πραγματική του. Κι από τους θησαυρούς τους δικούς του…

Πρόσκληση

Το βιβλιοπωλείο «Ιανός»
και οι εκδόσεις «Θερμαϊκός»,
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του
Στάθη Κοψαχείλη
«Παραμιλητά»,
την Παρασκευή
17 Φεβρουαρίου 2012,
στις 19:00 στο πατάρι του «Ιανού», Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Γιώργος Σκαμπαρδώνης, συγγραφέας και Θωμάς Κοροβίνης, συγγραφέας-τραγουδοποιός.

Το βιβλίο παρουσίασε στην ΟΔΟ ο κ. Νώντας Τσίγκας, υπό τον τίτλο «Έρχονται πίσω των σπιτιών οι πεθαμένοι» [αρ. φύλλου 625 / 19 Ιανουαρίου 2012]. 

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Το ξεχωμάτισμα

Τους άλλους τούς έκρυβε η εκκλησία κι αυτός ακίνητος σαν να τον βίδωνε κάτω ο ήλιος κοιτούσε τη σκιά του ακούγοντας το φτυάρι να σκάει κούφια στην ξερή γη.
Η κωμόπολη απλωνόταν κάτω από το κοιμητήρι σαν γυναίκα παραδομένη που της έλυσε ο ήλιος τα μέλη, στενόκολπη την έλεγε, επειδή ο κεντρικός δρόμος της, που 'βγαζε στην πλατεία, μήτρα συναντήσεων και μνημονικών αναδρομών, ήταν θεόστενος. Ενας φίλος του, που είχε κάτι το αγιωτικό στην όψη και κορμί αθλητή, συνόδεψε τον Αλβανό.
Το κουστούμι βρέθηκε άθικτο, ένα σακούλι για τα κόκαλα, ανάμεσά τους ήταν μία πέτρα παράξενη, σπίθιζαν οι κρύσταλλοί της στο φως, σπόρος θανάτου που δεν κάρπισε, κρυφή παθολογία που γύρισε σε κτέρισμα. Της σήψης μια αμέλεια κρεμόταν στο πίσω μέρος της νεκροκεφαλής. Είπε του φίλου του να μην το αναφέρει αυτό μπρος στις γυναίκες και θυμήθηκε τότε που 'ταν μικροί και τους κούρευαν γουλί αφήνοντάς τους μόνο μια φούντα πάνω απ' το μέτωπο. Οποτε περιδιάβαινε στους δρόμους της κωμόπολης, στεκόταν και κοιτούσε το κουρείο κι άλλα μαγαζιά που ήταν πια κλειστά, με τα εργαλεία μέσα και τα έπιπλα, σαν να 'γινε κάτι ξαφνικό, παρατημένα, και τα ντουβάρια μαυρισμένα σ' ένα σιδεράδικο, λες κι ο χρόνος περνάει σε μια στιγμή μέσα: μανιασμένη φωτιά.
Τα κόκαλα τα έπλυνε πρώτα με χλωρίνη ο Αλβανός να ξεπλυθεί η οσμή του λίπους, έπειτα, κατά το τελετουργικό, με κρασί, και τα άπλωσε στον πέτρινο περίβολο να στεγνώσουν. Πίσω τους δυο δίδυμοι αχυρώνες άδειοι χάφτανε μες στη φωτοπλημμύρα σκοτάδι, κι απάνω απ' τις σκεπές τους η πέτρα του βουνού ανηφόριζε λάμποντας ώς τα ουράνια. «Απλωμένα στον ήλιο σαν την μπουγάδα, σαν τον τραχανά, σαν τις ντομάτες που στεγνώνουν τον Αύγουστο, τα κόκαλα του πατέρα μου...» έλεγε μετά κι η φωνή του ξεστράτιζε σε κάτι που 'μοιαζε για στριγκό γέλιο, έναν απόηχο των λυγμών που το λαρύγγι του κλώσησε στα κοντά. Αμα στέγνωσαν, τα τοποθέτησαν προσωρινά σ' ένα χαρτόκουτο από γάλατα μέσα στο οστεοφυλάκιο, ωσότου να διαβαστούν. Μετά, μέσα σε κουτί ξύλινο θα 'μπαιναν μαζί με τ' άλλα στα ράφια• κι ύστερα από χρόνια θα τα 'ριχναν κι αυτά στο χωνευτήρι, την καταπακτή, μαζί με τ' άλλα, τα ανώνυμα. Τα φανταζόταν λευκά, μα είχε και σ' αυτά μερίδιο το χώμα.

Ο Μυς

Αν παρομοίαζα το βιβλίο με δέντρο, τι φυσικότερο ξεκινώντας απ’ τη ρίζα ν’ ανηφορίσω προς τα κλαριά; Στον Μυ της καρδιάς, όμως, πήγα ανάστροφα, σαν το ποτάμι της μνήμης σε μια από τις ιστορίες του». O συγγραφέας Ηλίας Παπαμόσχος μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη από την «Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα» για το νέο του βιβλίο:

«Από βιώματα κι αισθήματα όψιμα ξεκινώντας κατηφόρισα για εκείνα της παιδικής ηλικίας. Κάθε βιβλίο μετράει τον βίο μας, τέντωμα τόξου μ’ άκρες το τώρα κι εκείνη την απαρχή. Εγώ έφτασα να τον μετρώ με απώλειες και πληγές, μέσα σ’ αυτές, άλλωστε, γεννιέται η τέχνη. Πόσοι χειμώνες χρειάστηκαν για να αποκρυσταλλωθεί η Παγωμένη πόλη, όπως λέγεται κάποια άλλη από τις ιστορίες του βιβλίου μου, όμως και πόσους χειμώνες δεν κουβαλούσα ήδη τη στιγμή που γεννήθηκα με κύτταρα δανεικά; Και κάποιες όψιμες φιλίες, που προοιωνίζονται εύφορα μέλλοντα, σε κείνο το γόνιμο έδαφος της παιδικότητας δεν σπέρνονται;

Κι ένα βλέμμα απαθανατισμένο μισόν αιώνα πριν κάποιου αγνώστου κι όμως τόσο κοντινού ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας, σ’ εκείνη την παραμυθητική σχέση με τους πάππους δεν παραπέμπει, δεν ξυπνάει εκείνη την παλιά και θαλερή ευαισθησία; Γιατί η ευαισθησία είναι για μένα το μεδούλι της τέχνης κι ο πυρήνας πιο λεπταίσθητων συγγενειών κι αναπάντεχων όπως τα θαύματα.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: “Memores Estote, Alemanni”

Η γερμανική Ευρώπη 

και η οικονομικά κατεχόμενη Ελλάδα

ΟΔΟΣ 22-12-2011 / αρ.φύλλου 621, σελ. 10

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω εναντίον της Γερμανίας και της πολιτικής της, όχι άδικα και αδικαιολόγητα, πιστεύω. Με κίνδυνο να γίνουν κουραστικά στους αναγνώστες τα γραπτά μου, θα τολμήσω να το επαναλάβω, γιατί πιστεύω πως πρέπει να γίνει πλατιά κατανοητό ότι με την παρούσα πολιτική της Γερμανίας, χάθηκε η Ευρώπη κι εμείς χάσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια μας ως λαός.

Σημειώνει ο Heinrich Winkler στη «Βαϊμάρη» του, ότι αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Γερμανικό Λαϊκό κόμμα, πρόδρομος τρόπον τινά των σημερινών κυβερνώντων τη Γερμανία, είχε την άποψη πως το πολίτευμα της αυτοκρατορικής μοναρχίας ήταν το πλέον κατάλληλο για το γερμανικό λαό, σύμφωνα με την ιστορία του και το χαρακτήρα του. Σχεδόν ένας αιώνας πέρασε από τότε, η Γερμανία προκάλεσε ένα ακόμη Παγκόσμιο πόλεμο, με πολλά εκατομμύρια νεκρούς, δημιούργησε την πρωτοφανή θηριωδία του Ολοκαυτώματος, αλλά εντούτοις οι αντιλήψεις για την αυταρχική διακυβέρνηση και την ηγεμονική θέση της στην Ευρώπη, από όσο φαίνεται δεν έχουν πάψει να εκφράζουν ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού της κόσμου αλλά και του γερμανικού λαού.

Αγνοούν όμως οι Γερμανοί ότι στο δικό μας λαό, τον Ελληνικό, ουδόλως αρμόζει η αυταρχική διακυβέρνηση και ότι ο ελεύθερος και ανυπότακτος χαρακτήρας μας δεν θα ανεχτεί για πολύ την οικονομική κατοχή τους και τα δεινά τους και θα αποβάλει από την πατρίδα μας τη βαριά σκιά της κυριαρχίας τους, όταν -σύντομα ελπίζω- θα βρεθούν ηγέτες αληθινοί και κατάλληλοι για να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο… Διότι δυστυχώς αισθάνομαι ότι οι πολιτικοί ετούτου του τόπου είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να εφαρμόσουν δικιά τους εθνική πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και παράλληλα είναι κακοί εντολοδόχοι, ανίκανοι να εφαρμόσουν ακόμη και τις δόλιες συμβουλές των δανειστών. Θαρρείς πως είναι μουγγοί, ή καλύτερα είναι φερέφωνα των δανειστών της χώρας -κι όταν βρίσκονται σε διεθνείς συσκέψεις, απλώς παρευρίσκονται- σπαταλώντας τα λεφτά του ελληνικού λαού σε πολυτελή ταξίδια, ενώ δεν έχουν θέσεις και δε μιλούν, παρά μονάχα μας φέρνουν φόρους και μέτρα, ως σάπια μήλα των Εσπερίδων ή μάλλον δώρα των Δαναών της Τευτονίας…

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κ. Διευθυντά

Τον τελευταίο καιρό όποιος ταξιδεύει με αστικό του ΚΤΕΛ στην Καστοριά έχει τη μεγάλη τύχη να συνταξιδεύει με την εθνική μας Πετρούλα (όλα τα 'χε η Μαριορή, η Πετρούλα τής έλειπε). Στην οθόνη της συσκευής όπου προβάλλονται διαφημίσεις η πιο συχνή διαφήμιση είναι μιας εταιρίας (autovision) με πρωταγωνίστρια την Πετρούλα. Με δεδομένο ότι πολύ συχνά με τα αστικά ταξιδεύουν μαθητές είτε με το σχολείο τους είτε μεμονωμένα για τα φροντιστήριά τους, δεν είναι καθόλου ωραίο να περνάει μπρος από τα μάτια τους κάθε λίγο και λιγάκι η γνωστή φιγούρα με το γελοίο της στήσιμο και τα γελοία  νάζια στην ομιλία της.  Θα μπορούσατε, ως έγκριτη εφημερίδα, να ερευνήσετε αν είναι νόμιμη η κάκιστης ποιότητας μουσική που ακούμε μες στα αστικά μας και αν είναι νόμιμο το να μιλάνε οι οδηγοί στο κινητό τους καθώς οδηγούν;  Ε, και στα παραπάνω προσθέστε και το περί Πετρούλας ερώτημα. Γιατί αρκετά έχει προσβληθεί η αισθητική μας και παντού. Αλλά και μες στο αστικό που μεταφέρει τόσο μαθητόκοσμο; Ακόμα κι εκεί; Και μην επιτρέψετε σε κανέναν να πει πως αφού τη βλέπουν στα σπίτια οι επιβάτες, τι τους πειράζει. Απλώς γιατί στα σπίτια τη βλέπουν όσοι την επιλέγουν και καλά παθαίνουν. Στο αστικό όμως την επιβάλλουν ακόμα και σ' αυτούς που δεν έχουν καμία απολύτως όρεξη να τη βλέπουν.  Νισάφι πια.

Αναγνώστης
aldente@in.gr

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Νοεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 615

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Από Μαυροράχη προς Ροβανιέμι γραπτώς

Η επιστολή ενός ηλικιωμένου που στάλθηκε

στον Αη-Βασίλη

 

[αντέγραψε ο Νώντας Τσίγκας]

(…) ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου.
(από την «επί του Όρους Ομιλία»)

Εν Μαυροράχη, 12 Δεκεμβρίου 2030

Αγαπητέ μου Άγιε της χαράς,
γέροντα αγαθέ,

Απευθύνομαι σε σένα, ένας γέροντας κι εγώ, ερείπιο της ζωής που τα ’φαγε τα ψωμιά του, σχεδόν ενός αιώνος κούτσουρο, πρωτίστως ως κάτοικος της Μαυροράχης της Πίνδου, αφού γνωρίζω καλά πως κι εσύ ζεις μέσα στα ολόχρονα κρύα και τους παντοτινούς χιονιάδες του Ροβανιέμι της μακρινής και πλούσιας χώρας σου Φινλανδίας. Έτσι ελπίζω πως θα με νιώσεις καλύτερα. Θέλω να γνωρίζεις πως ουδέποτε στη ζωή μου έχω γράψει παρακαλετά γράμματα, ούτε λοιπόν και τώρα που βρέθηκα στην πιο μεγάλη ανάγκη πρόκειται το κάνω.
Ζω στο χωριό αυτό, στα χίλια τριακόσια μέτρα υψόμετρο, επί ογδονταπέντε συναπτά χρόνια. Άνεργος έμεινα από τα 55 μου –τότε που απολύθηκα από τη θέση του γραμματέως του Δήμου- καθώς με αντικατέστησε εμένα κι άλλους εξήντα ένα laptop, μαζί με τη χειρίστριά του, του περιοδεύοντος ΚΕΠ, του νομού Γρεβενών. Εκείνο τον καιρό η Γερμανία είχε νικήσει -έτσι νόμισε δηλαδή- τον κόσμο, πιάνοντάς τον στο δόκανο, μοιράζοντας απεριόριστο πόνο και τιμωρία στην παλαβή Ευρώπη και στους τεμπέληδες λαούς του Νότου της.

Ολομόναχος πια εδώ πάνω έχω για παρέα μονάχα το βραχνό κρώξιμο του κόρακα, το λάλημα της κουκουβάγιας και του γκιώνη, της δεκοχτούρας και των μικρών πουλιών. Λίγα αηδόνια μου γλυκαίνουν τις νύχτες το καλοκαίρι και μου θυμίζουν τη χαρά και το πικρό μαράζι της ζωής. Ένας κούκος λαλεί με θράσος καμιά φορά. Αλλά δεν έχει φέρει ποτέ του καμιά άνοιξη δεν περιμένω τίποτε της προκοπής από δαύτον. Κάποτε κελάρυζε κι η δική μου ζωή και κελαηδούσε το μέσα μου. Τώρα δεν ακούω νερά να τρέχουν, θαρρώ στέγνωσε η ζωή μου και έστυψαν τα σύννεφα κι οι ουρανοί όλο τους το φαρμάκι πάνω σ’ αυτή τη γη. Γύρω μου τώρα πετάνε μονάχα αετοί, γεράκια και όρνια. Στις πλαγιές γυροφέρνουν λύκοι, αλεπούδες και χοντρές καφετιές αρκούδες (όπως οι αγροφύλακες μια φορά κι έναν καιρό για να σου δώσω να καταλάβεις). Για τις μεγάλες πόλεις μου διηγούνται πράγματα τρομερά και φρικώδη. Δέντρα άγρια φύτρωσαν στη μέση των λεωφόρων, τα κτίρια χαίνουν καύκαλα αδειανά από ανθρώπους και ζωή, συλημένα και έρημα. Αδιάβατες σαν ζούγκλες κατάντησαν οι κάποτε πολύβουες πλατείες. Οι άνθρωποι αφού έκαψαν και γκρέμισαν τις πόλεις έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση και η τύχη τους αγνοείται. Ο πληθυσμός της χώρας ετούτη τη στιγμή δεν θα πρέπει να ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο ψυχές που ζουν με το τίποτα όπως οι κατσαρίδες, τα μυρμήγκια και οι αρουραίοι.

ΟΔΟΣ: Κακουργηματική πράξη

[Γ. Χουρμουζιάδης:]

ΟΔΟΣ 22.12.2011 /  621

Η είδηση πριν αρκετούς μήνες μέσα στο 2011, ότι αντιδήμαρχος Καστοριάς οδηγώντας ο ίδιος προσωπικά βαριά μηχανήματα μπάζωνε την λίμνη στις εγκαταστάσεις του ΔηΝαΚ, παράνομα και αυθαίρετα εννοείαι, ήταν μια πρώτη ψυχρολουσία για τους πολίτες της Καστοριάς. Όσο γραφική να παρέμεινε η υπόθεση του Δήμου Καστοριάς με την παλιά του μορφή ως το 2010, οπότε και καταργήθηκε με την έννοια της πόλης, οι κάτοικοι της Καστοριάς, ήταν μάλλον ασυνήθιστοι σε τέτοιου είδους ειδήσεις και εικόνες.
Μπορεί σε μικρότερα κοινωνικά σύνολα και τις αγροτικές κατοικημένες περιοχές, κάτι αντίστοιχο, δηλαδή ο έφιππος παράγοντας να εφορμά στα έργα ή τα στοιχεία της φύσης, να μην ξένιζε και να ήταν κάτι συνηθισμένο. Εδώ όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να προκληθεί σοβαρός αντίκτυπος.

Αν και οι λιγότερο ρομαντικοί υπέθεσαν άλλα κίνητρα σ’ αυτόν τον ζήλο, αντίθετα για όποιον προσπαθεί να σκέπτεται θετικά, το θέαμα είχε και κάποιο ρομαντισμό: Ο… αγνός και αθώος δημοτικός αξιωματούχος, που για να εκτελέσει και παραδώσει έργο, ζώστηκε τα μηχανήματα και εφόρμησε στην λίμνη, ώστε να κάνει την Καστοριά, από καλή, ακόμα καλύτερη. Από όμορφη, μια κούκλα. Τι καλύτερο απ’ αυτό; Μέχρι και το φεγκ σούϊ θα συμφωνούσε.

Γεγονός είναι πάντως ότι μετά τις καταγγελίες για εκείνο το συμβάν και την υποβάθμιση (καταστροφή) του περιβάλλοντος της λίμνης που προκαλούσε η «μέγιστη» δημοτική αυτή πράξη, η υπόθεση «κουκουλώθηκε» γρήγορα. Διοικητικά τουλάχιστον, η υπόθεση αυτή σύντομα ξεχάστηκε.

Έκτοτε -ίσως και λόγω του θορύβου που ξέσπασε, ο εν λόγω αντιδήμαρχος, δεν προκάλεσε με άλλη θεαματική παρέμβασή του σαν κι’ αυτή, εκτός από την φημολογούμενη μεταφορά καυσόξυλων σε δημοτικό σύμβουλο. Δεν είναι βέβαια ξεκαθαρισμένος ο τρόπος με τον οποίο εκτονώνει τις εμπνεύσεις του για μια (ακόμη πιο) αγνώριστη Καστοριά. Ούτε αν συνέβησαν αλλόκοτα γεγονότα τα οποία απλά δεν έγιναν γνωστά.

Όλα αυτά ίσχυσαν, μέχρι μερικές μέρες πριν, όταν αποκαλύφθηκε ότι και πάλι ο ίδιος αντιδήμαρχος με μηχανήματα του Δήμου Καστοριάς προχώρησε σε… ανασκαφή στην περιοχή του προϊστορικού Λιμναίου Οικισμού, και μάλιστα κατά την διάρκεια Σαββατοκύριακου εντός του αρχαιολογικού χώρου, ανοίγοντας τάφρο μήκους 15 και βάθους 2 περίπου μέτρων.

...μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ

Ὄνειρον Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, 
ἀμίσθου ἱεροψάλτου

 του Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Ὁ γέρων τῆς Σκιάθου σχεδιάζει τὸ τελευταῖο του διήγημα, λίγο προτοῦ ἀποδημήσει, παραμονὲς τῶν Φώτων.
 Μίμησις Antonio Tabucchi

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, υἱὸς τοῦ ἱερέως Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ, διηγηματογράφος καὶ ἱεροψάλτης, ὠνειρεύθη τὴν νύκτα τῆς 2ας πρὸς 3ην Ἰανουαρίου 1911, εἰς τὴν Σκίαθον, ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἔλαβε δὲ σημείωμα τοῦ Βλ. Γαβριηλίδου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ διευθυντὴς τῆς «Ἀκροπόλεως» τὸν ἐκάλει νὰ περάσῃ τὸ ταχύτερον ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος. Μολονότι ἐνόησεν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀναθέσεως ἐργασίας καὶ μολονότι ἡ οἰκονομική του κατάστασις πᾶν ἄλλο ἢ ἀνθηρὰ ἦτο, ἐδυσφόρησεν ἐλαφρῶς, ἔκαμε βῶλον τὸ σημείωμα καὶ τὸ κατέπιεν, ἀλλ᾿ ἡ κατάποσις ὑπῆρξεν ὀδυνηρά πως καὶ ηὐχήθη τότε νὰ εἶχεν ὀλίγον γάλα.

ΝΙΚΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Μονοπάτια της Ελλάδας

Στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα θα ήθελα να σας μεταφέρω μία πρόταση που μπορεί να προστατεύσει το περιβάλλον και να δώσει δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους αντικαθιστώντας τα σημερινά επιδόματα ανεργίας και ντροπής σε επιδόματα δημιουργικής εργασίας.
Η πρόταση αφορά την ανάπλαση, αποκατάσταση, επισκευή, αναβίωση και επαναλειτουργία όλων των παραδοσιακών ημιονικών μονοπατιών της χώρας που σήμερα καταστρέφονται και α τη χάραξη και κατασκευή νέων μονοπατιών για τουριστική και περιηγητική χρήση σε παραλιακές περιοχές, βουνά και τοπία ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους. Το πρόγραμμα αυτό θα δώσει εργασία σε πολλούς άνεργους σήμερα οικοδόμους, δεν απαιτεί πολλά μηχανικά μέσα, είναι κοινωνική και περιβαλλοντική επένδυση, βοηθάει τον τουρισμό και μπορεί να χρηματοδοτηθεί εύκολα χωρίς γραφειοκρατικές δυσκολίες από τα λιμνάζοντα χρήματα του ΕΣΠΑ.
Τα περισσότερα παλιά μονοπάτια στην χώρα μας έχουν σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα: α) Στην εγκατάλειψη και την διάβρωση που οδηγεί στην εξαφάνιση.
β). Την κακοποίηση από συνεχείς παράνομες διανοίξεις δρόμων πάνω σ΄ αυτά.
γ) Την ενσωμάτωση σε κάποια ιδιοκτησία καταπατητών
Τα τυχερά μονοπάτια που υιοθετήθηκαν από δημάρχους - εξαιρέσεις και σώθηκαν από την καταστροφή είναι ελάχιστα. Μέσα στο γενικότερο κλίμα οικιστικής αναρχίας και κακοποίησης του περιβάλλοντος που βιώνουμε καθημερινά η ενεργοποίηση ενός προγράμματος σωτηρίας και ανάδειξης των μονοπατιών της χώρας είναι επιτακτική.

ΟΔΟΣ: Ελληνική Δικαιοσύνη

ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ: Δικαιοσύνη - Ένας κορυφαίος θεσμός με σαθρά θεμέλια στο στάδιο της αφερεγγυότητας και της παρακμής

Εκδόσεις Κουλτούρα, Αθήνα 2011 (τηλ. 2103636281) ISBN: 978-960-8431-42-3

Με την ακρίβεια της χειρουργικής επέμβασης, στο νέο του βιβλίο με τον τίτλο «Δικαιοσύνη - Ένας κορυφαίος θεσμός με σαθρά θεμέλια στο στάδιο της αφερεγγυότητας και της παρακμής» ο γνωστός καστοριανός συγγραφέας, ιστορικός αλλά και δημοσιογράφος κ. Παναγιώτης Κρίκης επιχειρεί να βυθίσει βαθειά το μαχαίρι στο κόκαλο.
Επί δεκαετίες δικηγόρος της Καστοριάς κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του, σε κρίσιμη και ταραγμένη περίοδο της νεώτερης ιστορίας, αλλά και ως άλλοτε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς και ευαισθητοποιημένος και ενεργός πολίτης ταγμένος στην υπηρεσία των δημοκρατικών ιδεωδών, των τοπικών θεμάτων και των εθνικών συμφερόντων, ο συγγραφέας παρουσιάζει και κρίνει την κατάσταση που αν δεν επικρατεί, αν μη τι άλλο στιγματίζει τον χώρο της Δικαιοσύνης. Την οποία προσεγγίζει κριτικά βεβαίως όχι μόνο με την ηθικοπλαστική της διάσταση. Αλλά με την θεσμική της αποστολή στο πλαίσιο της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αφού αποτελεί την τρίτη εξουσία, ένα από τους τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό κυρίαρχη είναι η αίσθηση της τόλμης με την οποία αναλύεται, εξηγείται και συνοψίζεται η κατάσταση.

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Συγκρίσεις

"Το όνειρο του Γκοτζαμάνη για μια ηπειρωτική συμμαχία ανάμεσα σε ίσους εταιρους ήταν κοινό σε διάφορους δωσίλογους σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Όλοι τους ήλπιζαν ότι θα έπειθαν τον Χίτλερ για τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας απέναντι στον εξαναγκασμό.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε στοιχεία της θεματολογίας μερικών ομάδων που συμμετείχαν στην «παρέλαση» (ο Θεός να την πει παρέλαση) στα «Ραγκουτσάρια 2012». Για τον πολύ απλό λόγο ότι μέχρι χθες νόμιζα ότι τα φαλλικά σύμβολα με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν στην παρέλαση και είναι γνωστά από έθιμα άλλων περιοχών της Ελλάδας την περίοδο της Αποκριάς, δεν έχουν στοιχεία χυδαιότητας παρά μόνο εκεί που αποτελούν μέρος της τοπικής παράδοσης.

Στην περίπτωση των καρναβαλιών της Καστοριάς ήταν η πρώτη φορά που μπήκαν στην παρέλαση με μαζικότητα αλλά και την συνοδεία τίτλων, επιγραφών και φράσεων που έκαναν το θέαμα κακόγουστο αν όχι χυδαίο. Στο απίστευτο πανηγύρι συμμετείχαν και εξωτερικοί παράγοντες που αναμετέδιδαν το καρναβάλι, με υπονοούμενα, βωμολοχίες και άλλα συναφή. Κορυφαία στιγμή η θέα σχεδιασμένης τουαλέτας με παρουσιάστρια να αναρωτιέται για τινάγματα ανδρικής σωματικής ανάγκης.

Τελικά απ’ ό,τι κατάλαβα είτε ο εθνικισμός διακρίνει αυτούς που αποφάσισαν να επενδύσουν με εξαρτήματα τις στολές του, είτε νοιώθουν κάπως σαν τον Αριστοφάνη ή τον Διόνυσο, είτε προσπαθούν να απαλλαχτούν από άλλα στερεότυπα με τα οποία έχουν ταυτιστεί. Δεν ξέρω τι ήθελαν να πουν και να αποδείξουν περισσότερες από μια παρέες της παρέλασης με αυτά τα πράγματα. Εκτός κι’ αν αληθεύει βέβαια ότι, με αφορμή τα καρναβάλια συχνά το υποσυνείδητο εκδηλώνεται αυθεντικά και ειλικρινά, προβάλλοντας αυτό που πράγματι έχει ανάγκη.

Τα συλλυπητήριά μου στην Καστοριά. Αφού πρώτα την έσωσαν από τις θέσεις διοίκησης του Δήμου Καστοριάς, τώρα την δοξάζουν ακόμη περισσότερο. Μεγάλο κατόρθωμα.

Α.Μ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 624

ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ Χ. ΤΕΡΙΑΚΗ: Κάλαντα

Παραδοσιακά, στον ανθρώπινο βίο τα τραγούδια κατέχουν σημαντική θέση. Από την πρώτη μέρα που έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος έως και κατά την έξοδό του από αυτόν, σε κάθε ορόσημο της ζωής του, ένα τραγούδι τον συντροφεύει, από το νανούρισμα ως το μοιρολόγι.
 Γι’ αυτό, τα δημοτικά τραγούδια, τα βγαλμένα από την ψυχή του ελληνικού λαού, διακρίνονται σε διάφορα είδη, ανάλογα με τον σκοπό και το περιεχόμενο.
Απαραίτητα κατά το Δωδεκαήμερο τα Κάλαντα, των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Ως προς το περιεχόμενο ο ρόλος τους είναι διπλός : πρώτα αναγγέλλουν την καλή είδηση της « σήμερον » κι έπειτα εύχονται στους νοικοκύρηδες για το μέλλον.
Όσο όμως αξιόλογοι και αν είναι οι στίχοι τους, το ενδιαφέρον δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Γιατί, τα κάλαντα αποτελούν ολόκληρη τελετουργία, που έχει το δικό της τυπικό.
Πρώτα-πρώτα, είναι ένας άριστος τρόπος κοινωνικοποίησης. Σε πολύ τρυφερή ηλικία αναλαμβάνουν τα παιδιά την ευθύνη να φέρουν εις πέρας ένα έργο μέσα στην κοινωνία των ενηλίκων.
Συγκροτούν την παρέα, συνεννοούνται για την ώρα και για τη διαδρομή που θα κάνουν, μαθαίνουν τους στίχους και μάλιστα κάνουν διάκριση ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του νοικοκυριού.
Οι ευχές τους είναι σχετικές με το επάγγελμα του νοικοκύρη, τονώνουν με τα παινέματά τους την κουρασμένη από τις φροντίδες νοικοκυρά, συγκινούν με την αναφορά στο νεογέννητο της οικογενείας ή την ανύπαντρη θυγατέρα.
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κρατούν βραδοφάναρο, δηλαδή το ομοίωμα ενός καραβιού στα νησιά ή μιας εκκλησιάς στις ορεινές περιοχές, που μέσα τους έχουν ένα φαναράκι, για να τούς φωτίζει στο δρόμο.

Βιβλίο: Του Αλή Πασά το άλογο

ΜΑΡΚΟΥ Φ. ΔΡΑΓΟΥΜΗ: Του Αλή Πασά το άλογο

Εκδόσεις: Θερμαϊκός, 2011, ISBN: 978-960-9547-03-1

Ο Μάρκος Φ. Δραγούμης καταπιάστηκε με την ποίηση μετά τα 30 του στα 1967. Η πρώτη συλλογή του εκδόθηκε το 1974 με ενθάρρυνση του Ανδρέα Εμπειρίκου. Έκτοτε δημοσίευσε άλλες δύο συλλογές κι ένα υπερρεαλιστικό ημερολόγιο με πρόλογο του Νάνου Βαλαωρίτη. Από τα δυο μέρη της παρούσης συλλογής το πρώτο εκδόθηκε το 2007 κι έχει εξαντληθεί. Το δεύτερο περιέχει ανέκδοτα ποιήματα των ετών 2007-2009. Στην ποίησή του εναλλάσσονται διάφορες τεχνοτροπίες με συχνότερη επίδραση από τον υπερρεαλισμό. Όμως μερικά ποιήματα επιστρέφουν σε παλιότερες φόρμες όπως την Ακροστιχίδα ή το Δίστιχο με ρίμα. Η τελευταία συλλογή του κέρδισε μια πολύ θετική κριτική στη «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας.

Götterdämmerung

11 Φεβρουαρίου 2012 | 20:00
[διάρκεια περίπου 6 ώρες]
Richard Wagner: Götterdämmerung [Το Λυκόφως των Θεών]
Απ' ευθείας από την Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης

Με την κατακλυσμιαία κορύφωσή του, ο νέος κύκλος του Δαχτυλιδιού από τη Μητροπολιτική Όπερα, σε σκηνοθεσία του Robert Lepage, φτάνει στο τέλος του. Η Deborah Voigt πρωταγωνιστεί ως Μπρυνχίλντε και ο Gary Lehman ως Ζίγκφριντ – οι καταδικασμένοι από τη μοίρα τραγικοί εραστές.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: «Το μόνο που θέλω να πω αστράφτει απρόσιτο»

Τούμας Τρανστρέμερ Νόμπελ λογοτεχνίας 2011

Το βραβείο Νόμπελ 2011 για τη λογοτεχνία κλήρωσε στον Τούμας Τρανστρέμερ, το σημαντικότερο ποιητή της Σουηδίας σήμερα, ο οποίος γεννήθηκε το 1931. Στα ελληνικά τα ποιήματά του κυκλοφόρησαν σε μετάφραση του Βασίλη Παπαγεωργίου το 2004 από τις εκδόσεις Printa. Απ’ αυτό το βιβλίο καταγράφω κάποιους στίχους του υπογραμμισμένους με το κόκκινο μολύβι εκείνου τον καιρού.

Μισθώματα που καταβάλει το υπουργείο Οικονομικών για στέγαση των υπηρεσιών του στην Καστοριά

Το υπουργείο Οικονομικών απάντησε τελικά στην ερώτηση του βουλευτής της Ν.Δ. κ. Ζ. Τζηκαλάγια για τα μισθώματα που καταβάλλει το Δημόσιο για στέγαση των υπηρεσιών του σε ιδιώτες στην Καστοριάς. Σημειώνεται ότι από τον Ιούλιο του 2010 –λόγω της οικονομικής κρίσης- έχει επιτευχθεί, με συναίνεση των εκμισθωτών όπως αναφέρει το υπουργείο Οικονομικών, «η μείωση των μισθωμάτων κατά ποσοστό τουλάχιστον 20%».
 
Δ.Ο.Υ. Καστοριάς (30.4.2001) 13.206,16 ευρώ
Υ.Δ.Ε. Ν. Καστοριάς (9.4.2009) 1.200,00 ευρώ
Υ.Δ.Ε. Ν. Καστοριάς (9.4.2009) 1.200,00 ευρώ
Δ.Ο.Υ. Άργους Ορεστικού (1.9.2000) 983,13 ευρώ
Κτηματική Υπηρεσία Καστοριάς (1.8.1999)  528,25 ευρώ
Γραφείο Στατιστικής Καστοριάς (1.10.2000) 293,47 ευρώ
Δ.Ο.Υ. Νεστορίου 7.8.2000 (7.8.2000) 225,97 ευρώ

Εντός παρενθέσεως η ημερομηνία κατάρτισης συμβολαίου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 625

Σχετικά κείμενα:

• ΟΔΟΣ: Ζει και βασιλεύει
• ΟΔΟΣ: Προκλήσεις
• Είπαν:
• ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
• ΟΔΟΣ: Μεγαλοστομίες

* * *

ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

H δραματική αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας και τα σημερινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τα οποία καταγράφουν τον αριθμό των ανέργων τον Οκτώβριο του 2011 στο 18,2% του εργατικού δυναμικού, φανερώνουν δυστυχώς τα τραγικά αποτελέσματα των πολιτικών του Μνημονίου.
Ότι τα μέτρα και οι πολιτικές της κυβέρνησης και οι φαεινές ιδέες των δανειστών, οι οποίες περιορίζονται στη μείωση του μισθολογικού κόστους και στην εξαθλίωση των εργαζομένων ,όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ύφεσης και της ανεργίας αντιθέτως οδηγούν όλο και περισσοτέρους στην πόρτα του ΟΑΕΔ. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ούτε οι ατομικές συμβάσεις με σημαντικές μειώσεις μισθών, ούτε η εκ περιτροπής εργασία, μέτρα που εφαρμόζουν πολλοί εργοδότες, περιορίζουν το πρόβλημα. Η μόνη λύση για την ενίσχυση της απασχόλησης είναι η ριζική αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής με τη λήψη άμεσων μέτρων που θα ενισχύουν την ανάπτυξη, την πραγματική οικονομία και την απασχόληση.

Το «πόθεν έσχες» του Φίλιππου Πετσάλνικου

Ο πρόεδρος της Βουλής, Φίλιππος Πετσάλνικος, δήλωσε το 2009 εισοδήματα 114.645,15 ευρώ από την βουλευτική του αποζημίωση, έναντι 106.353 ευρώ το 2008. Η σύζυγός του Μαρία-Ελίζαμπετ Βάλτερ, δηλώνει εισοδήματα 33.112,82 ευρώ έναντι 143.509 ευρώ το 2008.
Ο κ. Πετσάλνικος εξακολουθεί να δηλώνει από κοινού με τη σύζυγό του οικία 255 τ.μ. (με δεξαμενή κολύμβησης σε έκταση 5.556 τ.μ. στην Καστοριά, καθώς και διαμέρισμα 80 τ.μ. στα Ιλίσια. Η σύζυγός του διαθέτει δύο οικόπεδα 134 τ.μ. (το 50%) και 254 τ.μ. στην Κέρκυρα, ένα οικόπεδο 900 τ.μ. στο Γύθειο, μία οικία 157τ.μ. στην Καστοριά και αγροτεμάχιο 5.930 τ.μ.. στο Γύθειο. Παράλληλα, εντός του 2009, περιήλθαν στην κατοχή του κου Πετσάλνικου.
Το έτος 2009, στην πλήρη κυριότητα του κου Πετσάλνικου περιήλθαν από δωρεά τρία αγροτεμάχια στο νομό Καστοριάς (Δρουμός, Καρυδιές, Μπαχτσέδες), αν και από παραδρομή εμφανίζονται στην δήλωση ως «προϋπάρχοντα».
Η κ. Πετσάλνικου εξακολουθεί να κατέχει 2.500 μετοχές της ΩΚΕΑΝΟΣ Α.Ε. αξίας κτήσης 50.000 ευρώ, ενώ ο πρόεδρος έχει καταθέσεις 23.000 ευρώ στην Εθνική Τράπεζα, έναντι 66.000 ευρώ το έτος 2008.
Τέλος, ο κ. Πετσάλνικος δηλώνει δύο ΙΧ που απέκτησε το 2004.

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Το κοκάλινο δαχτυλίδι

Κόρη μεικτού γάμου ήταν η Νίκη. Γερμανός ο πατέρας, Έλληνες μετανάστες οι γονείς της μάνας. Μεγάλωσε απολαμβάνοντας όλα τα καλά του δυτικού πολιτισμού. Τίποτα δεν της έλειψε. Ούτε από υλικά αγαθά, ούτε από μόρφωση στερήθηκε. Μόνο παράπονο, ο παππούς και η γιαγιά, που αφού πήραν τη σύνταξή τους στην "ξένη" μάζεψαν τα μπογαλάκια τους, χαιρέτησαν παιδιά και εγγόνια και γύρισαν στο χωριό. Εκεί από όπου είχαν ξεκινήσει πάμφτωχοι και νέοι για να μπορέσουν να φτιάξουν κι αυτοί ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους προπαντός, αλλά και για τους ίδιους.
Αυτήν η γιαγιά την είχε μεγαλώσει, όταν η μάνα έλειπε ολημερίς στη δουλειά. Αυτήν αγαπούσε πάνω απ` όλους. Ο χωρισμός βαρύς για τη Νίκη, αν και βέβαια ήταν πια μεγάλη γυναίκα, με θέση ζηλευτή από πολλούς, ακόμη και "γνήσιους" Γερμανούς. Μετρούσε κάθε χρόνο τις μέρες και τις ώρες, ώσπου να πάρει την άδειά της, στο χωριό να φτάσει, την αγκαλιά της μεγαλομάνας-όπως την αποκαλούσε- να βρει.

Διοικητηρίου

Βιβλίο: Η μικρή μου Ασία

ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΥ: Η μικρή μου Ασία

Εκδόσεις Γαβριηλίδης - 2011, ISBN: 960-336-668-4

Από μικρός άκουγα τη λέξη "πατρίδα" κι έβλεπα τη νοσταλγία να ομορφαίνει τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των γειτόνων μου. Εκεί, στους μαχαλάδες της Δράμας. Είδα τον Καστοριανό παππού μου, τον Σωτήρη, να γυρνά από το χωριό Μπελογιάννης της Βουδαπέστης το 1958 προσπαθώντας να...πεθάνει Έλληνας. Τριάντα έξι χρόνια Οθωμανός, τριάντα έξι Έλληνας και δέκα ξένος. Γεννήθηκε το 1878 στο Γράμμο. Έμαθα τη ζωή δίπλα στη Σαμψούντα γιαγιά μου, τη Δεσπίκ, στην πόλη των νερών και των προσφύγων, τη Δράμα. Κι όταν η ανεργία με έφερε στη Σαλονίκη, γνώρισα κι αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο την πρωτεύουσα των προσφύγων. Δεκαοκτώ χρόνια Δραμινός, δύο χρόνια Σαμιώτης, δύο χρόνια Καστοριανός, τριαντατρία Σαλονικιός. Σύνολο πενήντα πέντε. Ούτε μια μέρα όμως δεν πέρασε χωρίς τη Μικρά Ασία μέσα μου. Πενήντα πέντε χρόνια Μικρασιάτης. Κι όταν οι παππούδες έφυγαν, άρχισα να ταξιδεύω στους τόπους των ονείρων τους. Κι όπως ο ζωγράφος πετά περίτεχνα χρώματα στους πίνακές του, έτσι κι εγώ στολίζω τα άσπρα χαρτιά με ζωντανή νοσταλγία μιας Ανατολής που δε χάθηκε. Και, πιστέψτε με, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή από το μακρινό 1922. Είναι όλα εκεί, ακόμα πιο όμορφα από τις περιγραφές. Γιατί, όπως λέει και ο Μικρασιάτης νομπελίστας ποιητής μας, "η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν". Και πόσο μάλλον οι πολιτισμοί... Είναι ίσως αμαρτία για κάποιους, αλλά νιώθω περισσότερο Μικρασιάτης παρά Ευρωπαίος. Και ίσως μεγαλύτερη αμαρτία είναι που νιωθω πιο άνετα, πιο βολικά εκεί στο μακρινό Ουζούν Γκιολ του Πόντου, στην Πόλη, στην Προύσα, στη Σμύρνη... Γι' αυτό και ο τίτλος "Η μικρή μου Ασία".


Σχετικά:

• ΣΙΜΟΥ ΚΑΒΕΛΙΔΗ: Στα παράλια της Μικρασίας…

Τζάκι

[Το βίντεο διαρκεί περίπου 2 ώρες, και παρέχεται η δυνατότητα παρακολούθησης σε πλήρη οθόνη. Αν εμφανίζονται σχόλια, απενεργοποιήστε τα με κλικ στο σχετικό εικονίδιο]

ΟΔΟΣ: Στο χειμερινό αρχιπέλαγος της Δυτικής Μακεδονίας

ΟΔΟΣ 8.12.2011 / 619

Με βάση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κατά κοινή παραδοχή. η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου με περιεκτικές αλλά αποφασιστικές κινήσεις, αποκατέστησε σύντομα ένα σχετικά καλό κλίμα στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές της, δηλαδή την τρόϊκα και τον γαλλογερμανικό άξονα. Έστω κι’ αν απαιτείται ακόμη μεγάλη προσπάθεια.

Στην μερική αποκατάσταση ίσως να βοήθησε και το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες της κυβέρνησης κ. Γ. Παπανδρέου με θρυαλλίδα την απόφασή του για δημοψήφισμα, η κρίση άρχισε να επεκτείνεται (και) σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως και να αποκτά χαρακτηριστικά απρόβλεπτων καταστάσεων. Οπότε η Ελλάδα και οι περιπέτειες της πολιτικής της, από το στόχαστρο, πέρασαν σε δεύτερο πλάνο.

Πάντως. το αίσθημα ότι υπάρχει μια αναλαμπή για την Ελλάδα, είναι γεγονός. Όπως και το ότι -αν τον αφήσουν απερίσπαστο στο έργο του οι επαγγελματίες και καριερίστες πολιτικοί- ίσως η επιλογή του και η ανάληψη των καθηκόντων του να αποδειχθούν σωτήριες, σαν την σανίδα σωτηρίας σε ναυαγό. Παράλληλα η επικείμενη έναρξη της Χριστουγεννιάτικης περιόδου, εκλογικεύει την ατμόσφαιρα και χαλαρώνει τις εντάσεις.

Ακόμη και στην Καστοριά, η οποία τουλάχιστον προς το παρόν ασκείται στο να εξαντλεί και εκτονώνει τον εορταστικό, δημοτικό και πολιτιστικό της οίστρο. Τόσο στο αμφιλεγόμενο χωριό του Αγίου Βασίλη (που οι σχετικές πινακίδες τον αναγράφουν με τον πρωτότυπο αλλά επιφωνηματικό τύπο «Άι»... Βασίλη), όσο και στις ανερμάτιστες συζητήσεις των αυθεντών που κατηγορούν ως σνομπ όσους ονομάζουν τα «καστοριανά καρναβάλια» έτσι, και όχι «ραγκουτσάρια».

Όμως στα σοβαρά ζητήματα και πάλι, παραμένει έστω και σε αναστολή καταπιεστικό το αίσθημα της αγωνίας για το παρόν και της αμφιβολίας για το μέλλον. Οι καταστάσεις εντείνονται από τις φοροεπιδρομές, τις μειώσεις των αποδοχών, την ανεργία. Και ενισχύουν φυγόκεντρες τάσεις, τάσεις διαταραχής του κοινωνικού ιστού με την αύξηση της μετανάστευσης. Ίσως το 2012 να είναι χρονιά κορύφωσης της φυγής. Οπότε οι ζηλωτές του προέδρου του ΠαΣοΚ και του βουλευτή Καστοριάς που έγραψαν στην ΟΔΟ κατηγορώντας την, θα μπορούν να επικαλεσθούν και την ραγδαία μείωση της ανεργίας ως ένα ακόμη άθλο των ημιθέων της πολιτικής.

Νigel Farage Απεγνωσμένοι..κάνουν απεγνωσμένες πράξεις

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Δεν κρύβω ότι σκέφτηκα να σου γράψω αφ’ ότου διάβασα τις επιστολές συμπολιτών μου, που δημοσιεύτηκαν τις περασμένες εβδομάδες με αφορμή το πρωτοσέλιδό σου, στο φύλλο 616 / 17.11.11με τον τίτλο «Καθεστωτικές αγκυλώσεις». Και οι οποίοι όπως το κατάλαβα εγώ, σε «επέπλητταν» διότι αμφισβήτησες τα ιερά και τα όσια της πολιτικής οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα, και ειδικά τον τέως πρωθυπουργό και μεγάλο οραματιστή Γεώργιο Παπανδρέου.

Με εντυπωσίασε ακόμη ο τρόπος και η αφοσίωσή τους, στον μεταπολιτευτικά, μοναδικό και πάντοτε βουλευτή του ΠαΣοΚ στον Νομό Καστοριάς Φ. Πετσάλνικο, που είναι πια πρόεδρος της Βουλής, και το γιγαντιαίο έργο του για το οποίο οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ τον εκλέγουν διαχρονικά. Πιο πολύ θυμάμαι βέβαια το αμείλικτο (καθόλου ρητορικό) ερώτημά τους, για το ποιος επιτέλους πιστεύει στις... δημοκρατικές διαδικασίες, καθ’ ότι είναι άδικο (μα πολύ άδικο) να κατηγορείς το ελληνικό πολιτικό σύστημα για καθεστωτική αγκύλωση. Μα πώς τόλμησες και συ πια να επικρίνεις τους εκλεκτούς του λαού;

Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή τους αυθόρμητους και ουρανομήκεις θρήνους των χιλιάδων Βορειοκορεατών εξ αιτίας του θανάτου του λατρεμένου τους ηγέτη Κιμ-Γιονγκ-Ιλ ο οποίος είχε εκλεγεί -δημοκρατικά και άμεσα μέσω του Εργατικού Κόμματος της χώρας του- στο τιμόνι της Βόρειας Κορέας, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, διαδεχόμενος απ’ ευθείας (και χωρίς κάτι Σημίτηδες και Βενιζέλους σαν ενοχλητικές παρωνυχίδες) τον μεγάλο τιμονιέρη της Βόρειας Κορέας, που ήταν πατέρας του.