|
ΟΔΟΣ 22.9.2016 | 852 |
Ταξιδιωτικές φωτογραφίες από τα μοναστήρια Αγίου Όρους
και την περιοχή της εξέγερσης
* * *
Vom Heiligen Berge und aus Makedonien
Reisebilder aus den Athosklöstern und dem Insurrektionsgebiet
Μετάφραση: Χρυσούλας Πατρώνου Παπατέρπου
XXIX ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ
Κάποτε, με κάλεσε ο επίσκοπος Γερμανός σε ένα εορταστικό δείπνο για τις Αρχές της πόλεως. Στους Τούρκους αρέσει πολύ να τρώνε αργά το βράδυ, και αν και είχαμε προσκληθεί για τις επτά, στο τραπέζι καθίσαμε μόλις στις δέκα. Παρόντες ήταν ο Μεχμέτ Αλί πασάς, ο διοικητής, ο καϊμακάμης της Καστοριάς, ο φιλικός μου οικοδεσπότης Μιμ Τας-Μπέης, επίσης ο Αλί-μπέης, αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου της έκτης Μεραρχίας και αντισυνταγματάρχης του διοικητή στα Ελληνικά σύνορα μεράρχου στην Λάπσιστα (Ναζέλιτσα), ένας Βόσνιος, ο οποίος μιλά πολύ καλά γερμανικά και ακόμη καλύτερα γαλλικά. Μου είπε επίσης, ότι έχει διαβάσει όλα τα κείμενα του Γενικού Επιτελείου μας, στη γερμανική έκδοση. Ο πατέρας του το 1878, μετά την κατάληψη της Βοσνίας- ένας από τους λίγους ευγενείς Σέρβους Μωαμεθανούς- στράφηκε στην Κωνσταντινούπολη και απαρνήθηκε την περιουσία της οικογένειας, την οποία κατείχαν επί πολλούς αιώνες. Δεν γνωρίζω, αν ο γιος συμφωνούσε με αυτή την ενέργεια, μου φάνηκε πάντως, ότι δεν του κακοφαινόταν, όπως και σε πολλούς συμπατριώτες του, που ανήκει στο Αυστροουγγρικό στράτευμα. Φυσικά, δεν τόλμησα να θέσω κανένα ερώτημα για ένα τόσο λεπτό θέμα.
Εκτός αυτού, παρόντες ήταν και άλλοι δύο Τούρκοι αξιωματικοί, οι οποίοι είχαν καταλύσει στην οικία του μητροπολίτη και από τους οποίους ο ένας, ένας μικροσκοπικός αλλά ρωμαλέος και στιβαρός άντρας, ήταν ξακουστός βουλγαροκτόνος. Τον κύκλο έκλειναν ο μητροπολίτης και ο πρωτοσύγκελος του. Ένιωθα κάπως περίεργα σ’ αυτόν τον εθνογραφικό χάρτη, αποτελούμενο από Αλβανούς, Βόσνιους, Τούρκους και Έλληνες νησιώτες. Η συζήτηση ήταν κουραστική αλλά ενδιαφέρουσα. Με ιδιαίτερη χαρά παρατήρησα, με πόσο απεριόριστο σεβασμό αντιμετώπιζαν οι Τουρκικές Αρχές τον μητροπολίτη Καστοριάς. Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ξεχάστηκε εντελώς. Ο βουλγαρικός κοινός κίνδυνος, έφερε τα δύο αυτά έθνη σε μία πολύ παράξενη, στενή σχέση.