30.6.10

Καλλιτεχνικές υποχρεώσεις

Δεν ανέβηκαν τελικά οι "Τρωάδες" του Ευριπίδη με την Λυδία Κονιόρδου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, την περασμένη Δευτέρα, στην Καστοριά, αλλά στην… Κοζάνη!
Οι λόγοι που ανεπίσημα επικαλέστηκαν, ήταν η πρόβλεψη της ΕΜΥ για βροχή, η οποία βέβαια δεν επιβεβαιώθηκε ούτε σε σταγόνα. Την Κυριακή ο θίασος έπαιξε στην Κοζάνη, όμως παρέμεινε εκεί και την Δευτέρα για να δώσει την παράσταση της Καστοριάς, στην Κοζάνη!
Αποδεικνύεται τελικά ότι η κυρία Κονιόρδου, αντιμετώπισε τις καλλιτεχνικές της υποχρεώσεις προς την Καστοριά με ερασιτεχνισμό και επιπολαιότητα, που δεν ταιριάζει στο προφίλ το οποίο προβάλλει.

29.6.10

Bertolt Brecht: Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Χρυσούλας Πατρώνου
Καστοριά


"Aν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι" ρώτησε τον κ. Κ η κορούλα της οικονόμου του, "θα φέρονταν καλύτερα στα μικρά ψαράκια;"

"Ασφαλώς", απάντησε αυτός. "Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα κατασκεύαζαν μέσα στη θάλασσα τεράστια κιβώτια για τα μικρά ψαράκια, με κάθε είδους τροφή εκεί μέσα, και φυτά αλλά και μικρά ζωάκια. Θα φρόντιζαν να υπάρχει πάντοτε φρέσκο νερό στα κιβώτια, και θα έπαιρναν γενικά όλα τα υγειονομικά μέτρα. Αν για παράδειγμα κάποιο ψαράκι τραυματιζόταν στα πτερύγια, θα του έβαζαν αμέσως επίδεσμο, για να μην πέθαινε πρόωρα και το στερούνταν οι καρχαρίες. Και για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια θα διοργάνωναν κάπου κάπου μεγάλες υδάτινες γιορτές, γιατί τα χαρωπά ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα μελαγχολικά. Θα υπήρχαν φυσικά και σχολεία στα μεγάλα κιβώτια. Στα σχολεία αυτά θα μάθαιναν τα ψαράκια πώς να κολυμπούν μέσα στο φάρυγγα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν για παράδειγμα Γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες που ξαπλώνουν κάπου τεμπέλικα. Το κύριο θέμα θα ήταν φυσικά η ηθική εκπαίδευση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν, ότι το πιο μεγάλο και ωραίο είναι να θυσιάζεται ένα ψαράκι με χαρά και ότι θα έπρεπε όλα να πιστεύουν στους καρχαρίες, προ παντός όταν έλεγαν, ότι φρόντιζαν για ένα όμορφο μέλλον. Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι αυτό το μέλλον μόνον τότε μπορεί να εξασφαλιστεί, αν παρακολουθούσαν υπάκουα τα μαθήματα. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από όλες τις χαμερπείς, υλιστικές, εγωιστικές και μαρξιστικές τάσεις και θα έπρεπε να το αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες αν κάποιο απ` αυτά εκδήλωνε τέτοιες τάσεις.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα διεξήγαγαν φυσικά και πολέμους μεταξύ τους, για να κατακτήσουν ξένα κιβώτια και ξένα ψαράκια. Θα έβαζαν τα ψαράκια τους να διεξάγουν τους πολέμους αυτούς. Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ` αυτά και στα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπήρχε τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα τα κήρυτταν, είναι ως γνωστόν βουβά, αλλά σιωπούν σε εντελώς διαφορετικές γλώσσες και γι αυτό είναι αδύνατον να συνεννοηθούν. Σε κάθε ψαράκι, που θα σκότωνε στον πόλεμο μερικά άλλα, εχθρικά ψαράκια, που σιωπούσαν σε άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν ένα μικρό μετάλλιο από φύκια και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν αναπτύξει φυσικά και τις Τέχνες. Θα υπήρχαν ωραίοι πίνακες με τα σαγόνια των καρχαριών σε λαμπερά χρώματα, οι φάρυγγές τους θα απεικονίζονταν σαν γνήσια πάρκα διασκέδασης, όπου μπορούσες να μεθύσεις από χαρά. Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα παρουσίαζαν, πώς κολυμπούν τα ηρωικά ψαράκια κατενθουσιασμένα και μπαίνουν στους καρχαρίες, και η μουσική θα ήταν τόσο ωραία, που τα ψαράκια κάτω από τους ήχους της, με την ορχήστρα πρώτη-πρώτη, θα συνέρρεαν μαγεμένα και νανουρισμένα από τις πιο ευχάριστες σκέψεις στους καρχαρίες.

Θα υπήρχε και θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Θα δίδασκε ότι τα ψαράκια θα άρχιζαν να ζουν πραγματικά μόνο μέσα στην κοιλιά των καρχαριών. Βέβαια θα έπαυαν να είναι όλα τα ψαράκια ίσα, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Μερικά απ` αυτά θα κατείχαν θέσεις ανώτερες από τα άλλα. Και τα κάπως μεγαλύτερα θα είχαν την άδεια να τρώνε τα μικρότερα. Αυτό θα ήταν πολύ ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι θα μπορούσαν συχνότερα να τρώνε μεγάλες μπουκιές. Και τα μεγαλύτερα, εκείνα που κατείχαν τις θέσεις αυτές, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα μικρά ψαράκια, διδάσκαλοι, αξιωματικοί, μηχανικοί για την κατασκευή των κιβωτίων κ.λ.π. με δυο λόγια, θα υπήρχε πράγματι ένας πολιτισμός στη θάλασσα, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι."


Bertolt Brecht:1898-1956 Γερμανός δραματουργός, ποιητής και λογοτέχνης, ένας από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα. Με την άνοδο του ναζισμού έφυγε από την Γερμανία και επέστρεψε το 1948. Γνωστά του έργα "Ο Κύκλος με την Κιμωλία" "Μάνα Κουράγιο", "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν" κ.ά.

ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΟΥΤΣΙΑΔΟΥ-ΚΑΡΟΛΙΔΟΥ: Κιβωτός

Στην κιβωτό του ονείρου προσπάθησα να διασώσω την αξιοπρέπεια του κόσμου.
Ανέβηκα τα πέτρινα σκαλιά με τ’ ασπρισμένα φρύδια των επιβαλλόμενων πρέπει.
Αναρριχήθηκα, γδέρνοντας την ψυχή, στην ασύμμετρη πρόσβαση του ορατού και του αόρατου, σιμά στον ομφαλό του μικρόκοσμου της επιβαλλόμενης ευτυχίας.
Ίδρωσα στον καταμερισμό των πρόσκαιρων θησαυρών που περικλείονται στα τετραγωνισμένα άχρηστα παλιόχαρτα της σειράς, εκεί στα (χαμογελαστά;) προσωπεία, καθώς αντίκριζα την ψευτιά καλά οργανωμένων πλαστικών παραδείσων.
Αγκάλιασα την τετριμμένη καθημερινότητα με την επιβαλλόμενη προσοχή.
Μήπως ξεφύγει ένας πόντος, από την πορεία που άλλοι καθόρισαν από μακριά:
Μη γελάς!
Μη κλαις!
Να μην ονειρεύεσαι!
Χαμένος χρόνος….
Σφιχτά τα χείλη παραμένουν κι εμείς ανέκφραστα ομοιώματα που είχαν την τύχη να συνωστίζονται στις προκυμαίες.
Μην ερωτευτείς!
Μην αγαπήσεις!
Μη πονέσεις!
Κι όταν ο πόνος σου γεννήσει πόνο, τότε οι ορίζοντες θα ρθουν σιμά σου και θα σφίξουν τον βρόγχο που τον λέμε απελπισία.
Και η κιβωτός του ονείρου σου θα αργήσει να ρθει, αφού τα ξύλινα τείχη έγιναν τώρα αταξίδευτα για σένα.

28.6.10

ΟΔΟΣ: θαύμα!

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Με την επιστολή μου αυτή δεν θέλω βεβαίως, ούτε κατά διάνοια να φανώ αχάριστος για τον μόχθο και τους κόπους αυτών που διοικούν την πόλη της Καστοριάς, αλλά προπαντός ούτε και ασεβής.
Όπως προφανώς δεν θα θέλησαν να φανούν (ασεβείς) εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων και κοινωνικών φορέων, που επελέγησαν αυστηρά, και μετά από πρόσκληση του δημάρχου Καστοριάς συμμετείχαν την περασμένη εβδομάδα στο δημαρχείο της Καστοριάς, στις κοσμοϊστορικές άτυπες συναντήσεις τους, με τον Μητροπολίτη Μπομπρούϊσκ κ. Σεραφείμ και τον Δήμαρχο Μπομπρούϊσκ κ. Δημήτρη Μπόνοχοβ.

Οι οποίοι, μεταξύ άλλων, εξέτασαν από κοινού τρόπους για την κοινωνική και οικονομική συνεργασία των δύο πόλεων, επ’ ωφελεία των κατοίκων τους. Διότι η πνευματική σύνδεση επιτεύχθηκε αυτοδικαίως, με μόνη την επίσκεψη του μητροπολίτη, της άγνωστης αυτής πόλης, που υπάρχει προωθημένη κάπου στα βόρεια όρια της Ευρώπης, με τις παγωμένες θάλασσες του αρκτικού κύκλου. Δεν γνωρίζω βεβαίως αν ο Δήμος Καστοριάς ανέλαβε και την υποχρέωση εξαγωγής, ή δανεισμού της τεχνογνωσίας και εμπειρίας του περί τον Δήμο. Αλλά κι’ αν δεν έγινε ακόμη αυτό, είμαι σίγουρος ότι κι’ αυτό θα γίνει. Αλλιώς, ποιος δήμαρχος θα ξεσηκωνόταν από την Λευκορωσία, να έλθει στα καλά καθούμενα να επισκεφτεί σε απόσταση 2.500-3.000 χλμ μια πόλη σαν την Καστοριά, για να συζητήσει για εξαγωγές μήλων ή γουναρικών.

Είκοσι χρόνια (και βάλε), μετά την τόσο επιτυχημένη και… αποδοτική βεβαίως αδελφοποίηση της Καστοριάς με μια πόλη της Αυστραλίας (το όνομα της οποίας προφανώς δεν θα θυμάται ούτε ο τότε δήμαρχος Καστοριάς κ. Ανδρέας Οικονομίδης, που συμμετείχε στην κα-τα-πλη-κτι-κή αυτή ιδέα για την σωτηρία της γούνας, και στο κλιμάκιο που έζησε την συγκλονιστική εμπειρία), και 10 χρόνια μετά την (άλλο) τόσο επιτυχημένη αδελφοποίηση της Καστοριάς με μια πόλη κοντά στο Κίεβο (το όνομα της οποίας ίσως δεν θα θυμάται ούτε ο τότε δήμαρχος Καστοριάς κ. Δημήτρης Παπουλίδης που συμμετείχε στην υλοποίηση της ακόμη πιο κα-τα-πλη-κτι-κής αυτής ιδέας), αναγγέλθηκε επιτέλους η τρίτη (και καλλίτερη σαν την τρίτη Ρώμη) αδελφοποίηση της Καστοριάς (σε λίγο θα δικαιούται και επίδομα), με μια πόλη της Λευκορωσίας, που έχει την πασίγνωστη ονομασία ΜΠΟΜΡΟΥΪΣΚ. Το στολίδι του κόσμου. Το αγλάϊσμα των Μουσών. Μια αρχόντισσα, σαν την Καστοριά ένα πράγμα, την φαντάζομαι.

Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να σου γράψω, για την πλημμυρίδα χαράς και αισιοδοξίας που προκάλεσε τόσο σε εμένα, όσο -είμαι σίγουρος γι’ αυτό- και στην ολότητα των συμπολιτών μου, εκτός από τους κακόβουλους, κακόπιστους, άπιστους, άθεους, και στον Πάπα της Ρώμης υποψιάζομαι- η χαρμόσυνη είδηση ότι βρέθηκαν επιτέλους λύσεις στα τραγικά αδιέξοδά μας. Ασφαλώς αναφέρομαι στο κοσμοϊστορικό γεγονός της επίσκεψης του δημάρχου, αλλά και του επισκόπου της «Καστοριάς» της Λευκορωσίας την π. εβδομάδα, μετά την συγκλονιστική ανακάλυψη ότι η ονομασία της πόλης αυτής, μεταφρασμένη στα ελληνικά σημαίνει περίπου... Καστοριά! Και σαν να μη έφθανε αυτό, οι λίγες αμφιβολίες που μου είχαν απομείνει, θρυμματίσθηκαν όταν πληροφορήθηκα ότι, η πόλη αυτή, έχει και ορθόδοξο επίσκοπο με το όνομα Σεραφείμ. Όπως ακριβώς και η Καστοριά!! Σεραφείμ εκεί, Σεραφείμ και εδώ. Πόσο να αντέξω και εγώ ο άμοιρος, μπροστά στις τόσες αποδείξεις, ότι βρισκόμουν μπροστά σε ένα θαύμα.

Το οποίο, αποφάσισε για μένα, να απολαύσω ο Δήμος Καστοριάς, ο οποίος χωρίς κανένα αντίλογο εντός των οργάνων του, έκανε για μια ακόμη φορά πράξη με τον δικό του τρόπο τον… χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία. Δεν έλαβε απλώς καταφατική θέση υπέρ των στενών πνευματικών δεσμών των δύο συνώνυμων πόλεων (συγνώμη που έως σήμερα τους αγνοούσα). Αλλά και φιλοξένησε την αντιπροσωπεία της Λευκορωσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι ο Ξένιος Ζευς, ήτο Έλλην.

Αγαπητή ΟΔΟΣ, σέβομαι τις ευαισθησίες των αναγνωστών και τα αδύνατά τους σημεία, και δεν σκοπεύω να προχωρήσω περισσότερο τους συνειρμούς και την κριτική μου και για την σημαντική εκκλησιαστική και θρησκευτική διάσταση της επίσκεψης των ομοδόξων -ευτυχώς- αδελφών μας Λευκορώσων. Άλλωστε μεγάλωσα με τις θρυλικές διδασκαλίες της ιστορίας μας ότι οι Έλληνες, τα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς στους Οθωμανούς (στην διάρκεια των οποίων χάρη στον ναργιλέ, τον αμανέ και το τσιφτετέλι, το μπαξίσι και το ιμάμ το μπαϊλντί, το ελληνιστί επιλεγόμενο, άνοιξαν για τα καλά την Πύλη της Ανατολής, και γλύτωσαν ευτυχώς τα δυτικότροπα), όταν πια βαρέθηκαν, άρχισαν να περιμένουν ως ελευθερωτή το ξανθό γένος των Ρώσων (και όχι τον Γάλλο, Άγγλο, Αμερικανό, Ιταλό που τελικά ήλθαν). Θαρρώ μάλιστα ότι από τότε, κάθε φορά, αυτούς, περιμένουμε ως σωτήρες και λυτρωτές, και ποτέ αυτούς που τελικά προστρέχουν. Τώρα που τους βρήκαμε, και όχι μόνο είναι Ρώσοι, αλλά και Λευκορώσοι, θα αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη;

Πάντως αγαπητή ΟΔΟΣ, ευτυχώς που οι συμπτώσεις συνωνυμίας σταμάτησαν εκεί. Διότι -αν μάθαινα- ότι το Μπομπρούϊσκ (η Καστοριά της Λευκορωσίας), είχε δήμαρχο ή νομάρχη, συνώνυμους με τους δικούς μας, τότε δεν θα την άντεχα την τόση αναπάντεχη ευτυχία.
Τυχαίο; Δεν νομίζω...

27.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

1. Βου-Βου

Χιλιάδες μύγες που βουΐζουν μαζεμένες. Οι βουβουζέλες έγιναν παγκοσμίως γνωστές, είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να είμαι στα γήπεδα του μουντιάλ, ούτε καλά καλά τηλεόραση δεν μπορείς να παρακολουθήσεις ήσυχα, περίμενα ή την FIFA να τις απαγορεύσει (όπως μελετούσε πέρσι) ή τους νοτιοαφρικανούς να φυσάν μόνο στα γκολ και στις καλές φάσεις. Αντ’ αυτού, το αποτέλεσμα είναι απίστευτα αντιαισθητικό, η παρακολούθηση γίνεται τουλάχιστον κουραστική, το «προϊόν υποβαθμίζεται» όπως λέει ο φίλος μου ο Λάτσος, η αίσθηση είναι βλακώδης φασαρία για την φασαρία και οι παίκτες δεν μπορούν να ακούσουν τίποτε. Το όνομα της στην τοπική αφρικανική γλώσσα είναι «Λεπατάτα». Αυτό ακριβώς: αφρικανική πατάτα. 113 ντεσιμπέλ σε 2 μέτρα απόσταση. Ένα αεροπλάνο που απογειώνεται, σε ύψος 1000 ποδών θορυβεί με 105 db. Παράδοση λέει. Οι οπαδοί της έθνικ αφρικανικής μουσικής τι θα πουν άραγε τώρα; Κρίμα για τους μαύρους που εφηύραν τα μπλουζ και τα γκόσπελ. Τρίζουν τα κόκκαλα του Τζον Λι Χούκερ.

2. Κοντράστ

Στα ημερήσια ματς θα έχετε δει το γήπεδο να χωρίζεται στα δύο από μια βαθιά σκιά. Το φωτόμετρο της κάμερας τα παίζει όταν έχουμε γενικό πλάνο: τα ηλιόλουστα σε γκαβώνουν, τα σκοτεινά μέρη βάραθρα του Άδη. Ο λόγος είναι απλός: στη Ν. Αφρική είναι Δεκέμβριος βορείου ημισφαιρίου και ο ήλιος είναι χαμηλά, οι σκιές μακριές. Θα μου πείτε, και με τον ήλιο τα έβαλες; Είναι σίγουρο όμως ότι οι Αφρικανοί κάνανε το καλύτερο δυνατόν με τον προσανατολισμό και σχεδιασμό των γηπέδων; Ή είναι καλλιτεχνική έμπνευση για να εκφρασθεί η χώρα των αντιθέσεων, των λευκών και μαύρων, του έντονου κοντράστ;

3. Φλατ

Παλιά έβλεπες μουντιάλ γιατί είχε και πλάκα: οι μαύροι τρέχαν άτσαλα σαν να κυνηγάν γαζέλλες, οι φαρφαλομοδάτοι Ιταλοί έκαναν σικάτα σουτ, οι Ασιάτες ακούραστες ακρίδες, οι Νοτιοαμερικανοί φανταιζί τακουνάκια και ψαλίδια, οι Γερμανοί με στιλ Βέρμαχτ. Παν αυτές οι εποχές, παγκοσμιοποίηση, οι παίκτες δεν παίζουν στη χώρα τους, τα εθνικά στοιχεία συρρικνώνονται. Εκτός από τις βουτιές του Καραγκούνη, δεν έμεινε σχεδόν τίποτε άλλο εθνικό και όλοι παίζουν σαν στο Τσάμπιονς Λιγκ: δίχως χρώμα, με δύναμη, με αλληλοκάλυψη κλπ. Πού είναι ο Χεγκουΐτα; Όλοι σοβαροί και σπουδαγμένοι φαίνονται. Φλατ. Κι αν προσθέσεις και τις Λεπατάτες, η συνολική εικόνα δεν είναι για την ώρα καθόλου διασκεδαστική.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Χ.Τ.

26.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Πρόσφατα, δυστυχώς, επισκέφθηκα το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΚΠΕ). Χρειάστηκε να ‘ρθω σ’ επαφή με τον χώρο και τις λειτουργίες του καθώς και με τους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί ως ψυχή, κινητήριο, δηλαδή, δύναμη για να παράγει αυτό το έργο.
Βρέθηκα εκεί για να προτείνω μία προβολή-παρουσίαση στην πολύ καλή αίθουσα που υπάρχει στο ισόγειο, το διαπίστωσα εκ των υστέρων, φωτογραφιών και βίντεο, από το πρόσφατο ταξίδι μας με την Χριστίνα, σύντροφό μου, στην Τανζανία, την ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο, σαφάρι κλπ.
Μ’ αρέσει να μοιράζομαι τις εμπειρίες και τον ενθουσιασμό μου. Με προέτρεψαν γι’ αυτό φίλοι και γνωστοί.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι ταιριάζει πολύ με τον χώρο του ΚΠΕ να γίνει κάτι τέτοιο. Και έφτασα, χωρίς να το γνωρίζω, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αφού επρόκειτο να πραγματοποιηθεί ημερίδα, δεν είχαν καταλήξει στην ημερομηνία, με θέμα «Βιοποικιλότητα και κλιματική αλλαγή», στα πλαίσια του διεθνούς έτους βιοποικιλότητας και της ημέρας της που πλησίαζε.
Χωρίς δισταγμό αποφάσισαν να το εντάξουν, ως δεύτερο σκέλος της εκδήλωσης αυτής, μετά την εισήγηση που θα προηγούνταν. Προσθέτοντας στον τίτλο συμπληρωματικά και το «Οι παγετώνες υποχωρούν, οδοιπορικό στο Κιλιμάντζαρο». Άλλωστε στο βουνό αυτό υπάρχει παγετώνας που υποχωρεί δραματικά, κάτι που φαίνεται και στις φωτογραφίες που τραβήξαμε.
Μου γεννήθηκαν λοιπόν απορίες και σκέψεις μετά την επαφή μου αυτή, που έρχομαι να μοιραστώ.
Λέγω πιο πάνω, δυστυχώς, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των λόγων, επειδή ακριβώς δεν γνώριζα τίποτα. Άργησα. Τόσα χρόνια λειτουργίας του κέντρου και εγώ ποτέ δεν το επισκέφθηκα εις βάθος.
Ν’ αναφέρω προκαταβολικά και λίγο βιαστικά, για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις, ότι αυτά που υπογράφω είναι προϊόν δικού μου προβληματισμού και μόνον. Σε αρνητικά σχόλια σαλονιών και καφενείων, οφείλω να ομολογήσω εκ των προτέρων, δεν έδινα βάση κι ούτε μ’ ενδιαφέρουν. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω, κάνοντας αρνητική κριτική, τις όποιες ενέργειες ή χειρισμούς έγιναν πριν, κατά την θεμελίωση, ή μετά την λειτουργία του (πού βρέθηκαν τόσα χρήματα, γιατί διατέθηκαν για έναν χώρο που δεν ήταν, όπως λένε, απαραίτητο να γίνει, πόσα χρειάζεται για να λειτουργήσει, κι άλλα, ένα σωρό ερωτήματα, ίσως και κατηγορίες, που κατά καιρούς εκτοξεύθηκαν). Αυτά τα γνωρίζουν άλλοι καλύτερα από μένα, αφορούν ανθρώπους που υπεύθυνα βρίσκονται σε θέσεις για να διερευνήσουν το θέμα κι αντιστοίχως να πράξουν.

Δεν θέλω να μένω πίσω, κι ούτε να κοιτώ αρνητικά κάτι που έγινε πριν και δεν μπορεί να αλλάξει. Μπροστά χρειάζεται να κοιτούμε και να σχεδιάζουμε αυτά που θέλουμε να ρθουν. Πίσω οι ματιές είναι μόνο για να διδάσκεσαι,. Από την όποια εμπειρία απέκτησες. Τα όσα θέλεις να διορθώσει. Από όσα έχουν ειπωθεί και δεν γίναν όπως τα σχεδίασες. Τα λάθη που δεν κατάφερες ν’ αποφύγεις.
Με θάρρος, δύναμη εξετάζοντας αυτά κι αισιοδοξία ατενίζοντας το μέλλον, έστω κι αν αυτό πρόκειται να γίνει στις χειρότερες συνθήκες που γνωρίσαμε τα αρκετά τελευταία χρόνια (ή μήπως δεν γνωρίσαμε;), και μάλιστα ίσως εξ αιτίας αυτών των δυσκολιών, οφείλουμε στους εαυτούς και κύρια στα παιδιά μας, κι ακόμη στην κοινωνία ολόκληρη, να δούμε με οξυδέρκεια αυτό που μπορεί να μας απεγκλωβίσει από όσες παγίδες στα τόσα χρόνια στήνουν εντέχνως για να μας οδηγήσουν σ’ αυτήν την κατάσταση.
Πρώτα όμως, μέσα μας χρειάζεται ν’ αλλάξουμε. Τα θέλω, ζητώ, απαιτώ και προσφέρω να ξαναχαράξουμε. Να θυμηθούμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσει μας.Πώς μπορούμε να συνυπάρχουμε; Όχι εμποδίζοντας, αλλά βοηθώντας ο έναν τον άλλον.
Διαπίστωσα λοιπόν, ότι αυτό που συμβαίνει ως δράση εκεί, οι δραστηριότητες που αφορούν το περιβάλλον σε σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα κι όχι μόνον, απέχει από όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται. Βέλη κυρίως οικονομικού περιεχομένου, κακεντρεχή μερικές φορές, αφού το πιο πιθανόν προέρχονται από άγνοια αυτού του γεγονότος.

Ρώτησα και έμαθα για παράδειγμα, ότι όλο αυτοί που καταφέρονται μανιωδώς εναντίον του ΚΠΕ, κι ένας ένας ξεχωριστά, δεν έχουν ποτέ επισκεφθεί τους χώρους για να γνωρίσουν από κοντά αυτά που συμβαίνουν. Αντιθέτως, αυτό έχει γίνει από μερικές εκατοντάδες εκπαιδευτικών, κάποιοι ανάμεσά τους καθηγητές πανεπιστημίων, οι οποίοι θα μιλήσουν με ευνοϊκά λόγια. Τόσο, που στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε να δεικνύεται ως παράδειγμα του τρόπου λειτουργίας ενός δημόσιου φορέα, που μάλιστα παράγει εκπαιδευτικό έργο.
Όποιοι το αμφισβητούν, μπορούν να πάνε λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες μέτρα έως την έδρα του, προς την έξοδο της πόλης (διασταύρωση ΛΥΒ, σηματοδότες) για να διαπιστώσουν, «ιδίοις όμμασι» από τους ευγενικότατους φιλόξενους οικοδεσπότες του λόγου το αληθές. Ή αν έχουν τέτοια προκατάληψη με τους ανθρώπους, μπορούν να περιηγηθούν την σελίδα του στο διαδίκτυο, με τις πάρα πολλές πληροφορίες που προσφέρει.
Έτσι όμως θα χάσουν την άμεση ανθρώπινη επαφή, την ψυχή όλου αυτού του οικοδομήματος-εγχειρήματος και τον ενθουσιασμό που αυτή μεταδίδει στα νεαρά παιδιά των σχολείων για το περιβάλλον, που γίνονται έτσι ζωντανοί φορείς διαφήμισης με τα πιο ζωηρά χρώματα που μπορούν να περιγράψουν άδολα, αγνά κι άφοβα, παιδικά μάτια που έχουν ενθουσιαστεί.
Φαίνεται στις αξιολογήσεις όσων έχουν περάσει από εκεί. Μικρών και μεγάλων. Άλλωστε ποια δημόσια υπηρεσία αξιολογείται από τους επισκέπτες-χρήστες της;
Εδώ όμως χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ένα ζήτημα σημαντικό! Είναι διαφορετικό να μιλούμε για κτήριο του δήμου που φιλοξενεί τις δραστηριότητες του ΚΠΕ, κι άλλο πάλι στο ίδιο κτήριο να υπάρχει λειτουργώντας το ενυδρείο ανεξάρτητα απ’ αυτά που το ΚΠΕ επιτελεί. Μιλούμε, δηλαδή, για δύο διαφορετικούς φορείς γνώσης που συστεγάζονται, ίσως μπορούν να συνεργαστούν, μιας και η ενασχόληση και των δύο αφορά το περιβάλλον, έχουν όμως ξεχωριστή λειτουργία και τα οικονομικά του ενός δεν εμπλέκονται για να επηρεάσουν τον άλλον.

Καταλήγοντας και για να φτάσω στην ουσία του θέματος, πιστεύω πως το ενυδρείο μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη. Αυτό το ενισχύουν δύο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να αναφερθούν:
α) Η σπηλιά του Δράκου… στους λίγους μόνο μήνες που λειτουργεί είχε πάνω από 2.000 επισκέπτες, έστω κι αν αρκετοί απ’ αυτόν τον αριθμό συμπεριλαμβάνουν και συμπολίτες στην περίοδο της δωρεάν επίσκεψης που όρισε ο δήμος.
β) Ο αριθμός μόνο των σχολείων απ’ όλη την Ελλάδα κι αντίστοιχα των παιδιών που επισκέπτονται το ΚΠΕ για εκπαίδευση, φθάνει σε μία σχολική περίοδο πάνω από τα 3.000 άτομα, μαζί με μερικές εκατοντάδες εκπαιδευτικών. Τα υπόλοιπα είναι απλή αριθμητική και συνδυασμός των δύο στοιχείων. Ξεκάθαρα. Ξεπερνώντας, λοιπόν, τις όποιες διαφωνίες ή αντιδράσεις υπάρχουν, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργία ή τα πρόσωπα του ΚΠΕ, ή ότι άλλο, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, για να αποκτήσει η πόλη κι η ευρύτερη περιοχή άλλον έναν προορισμό ως πόλο έλξης των επισκεπτών της, είναι και η λειτουργία του ενυδρείου.
Θυμίζω ότι αυτό κατασκευάστηκε πριν από μερικά χρόνια, χωρίς ποτέ να λειτουργήσει. Και δεν χρειάζεται, παρά μόνον βούληση πρώτα, για να βρεθούν τα αναγκαία χρήματα έναρξης, έπειτα νερό και ψάρια, και τέλος κάποιον υπεύθυνο που γνωρίζει το αντικείμενο, το όποιο κόστος κατασκευής ή λειτουργίας του. Επειδή όμως, αυτό στα τόσα χρόνια που μένει ανενεργό έχει στοιχειώσει, χρειάζεται τώρα πια ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του, να δώσει ώθηση στο θέμα αυτό, ζητώντας επιτέλους έμπρακτα λύση.
Έτσι λοιπόν, υπογράφω ότι συμφωνώ, ναι μπορεί να επιβιώσει οικονομικά εάν θέλουμε με επιτυχία, ναι θέλω, ζητώ να προχωρήσει η διαδικασία και να λειτουργήσει.
Για να μην χαθούν άσκοπα τα τόσα πολλά χρήματα που φωνάζουν ότι χρειάστηκε για να γίνει.
Για να μπορεί επιτέλους να ξεκινήσει τον σωστό ρυθμό λειτουργίας της όλη αυτή η αργοκίνητη μηχανή, ελληνικό δημόσιο και υπηρεσίας που το απαρτίζουν.
www.kpe.gr, kpe-kastor.kas.sch.gr, kpekast1@otenet.gr αυτές είναι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις και το ταχυδρομείο του ΚΠΕ Καστοριάς, για όσους θέλουν να ενημερωθούν και να υποστηρίξουν πρωτοβουλίες με περιεχόμενο το περιβάλλον.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Νίκος Μερτζανίδης

25.6.10

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Υπόγειες διαδρομές στον πολιτισμό της πόλης μας

Κι ενώ έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που αφιέρωνα το άρθρο μου «Κυριακή βράδυ στο υπόγειο» στον -τότε και τώρα- όχι θεατρόφιλο, αλλά θεατρολάτρη έφηβο Θοδωρή, τα πράγματα δεν έχουν δυστυχώς αλλάξει. Όχι πως δεν το ήξερα και δεν το ξέρουμε όλοι μας. Αλλά η πρόταση που μου έκανε η φίλη μου η Μερόπη να κατέβω στην Καστοριά για να δω κάτι που με αφορά με βύθισε στην ίδια πάντα μεγάλη θλίψη για την ίδια πάντα μεγάλη έλλειψη.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Έκθεση βιβλίων σε κυματώδη έως κωματώδη διάθεση

Την 29η Μαίου ο δείκτης τιμών βενζίνης έδειχνε ...1453!
Την επαύριον παραλία Θεσσαλονίκης στον K’ Πνευματικό Μάιό της με την πανηγυρική (και σαφώς πανηγυριώτικη) έκθεση βιβλίου. Των αγίων Πάντων άλλωστε και η παραλία έγεμε πάγκων με βιβλία, καθώς ο κόρφος του πεινο-λόγιου του Πτωχοπρόδρομου «έγεμε φθείρας αμυγδαλάτας», με την παρουσία πάντων των βιβλιοχαρτοπωλών Βορείου Ελλάδος και κάτι νότια ψιλά.

24.6.10

ΟΔΟΣ: deal

Η πρόσφατη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, και μάλιστα μετά από ξαφνική εισήγηση του ίδιου του δημάρχου Καστοριάς για την διάθεση, δηλαδή την δωρεάν παραχώρηση χρήσης δημοτικής οικοπεδικής έκτασης φιλέτου, στην θέση «Πέτρα», για 50 χρόνια (που ισοδυναμεί στην πράξη με μεταβίβαση κυριότητας) στην Μητρόπολη Καστοριάς για να δημιουργηθεί δεύτερο Γηροκομείο, ακούγεται συμπαθής. Αλλά είναι λανθασμένη, και μια βαθύτερη ανάλυσή της προκαλεί στο τέλος την γεύση της οπισθοδρομικής διαπλοκής, της δήθεν κοσμικής εξουσίας με την Εκκλησία.

Διότι, σε μια εποχή στην οποία η Ελλάδα πληρώνει το πρωτοφανές και κορυφαίο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, και έχει αποσταθεροποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε στο μεταπολεμικό παρελθόν, η πρωτοβουλία ενός δημάρχου, που τα χρόνια της θητείας του διακρίθηκε για τις εκατοντάδες διακρίσεις και βραβεύσεις που απένειμε, στο τέλος να πείθει το δημοτικό συμβούλιο να αποφασίσει την διάθεση περιουσίας του καστοριανού λαού στην Μητρόπολη Καστοριάς για την ίδρυση Γηροκομείου, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Την στιγμή που η ίδια η Μητρόπολη διαθέτει δικά της εκκλησιαστικά οικόπεδα επαρκή, τα οποία κατοχυρώνει και επεκτείνει μέσω του Εθνικού Κτηματολογίου, και των πινακίδων, και σε δημοτικά κτίσματα στον γύρο της λίμνης σε βάρος της ακίνητης περιουσίας του Δήμου Καστοριάς, καμμιά δικαιολογία δεν αρκεί για την εισήγηση του δημάρχου (του οποίου μάλιστα η θητεία λήγει μόλις σε τέσσερις μήνες) και την θετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Ας αγόραζε οικόπεδο η Μητρόπολη, ας το ένωνε με δικό της κι΄ ας προχωρούσε στην υλοποίηση των στόχων της. Για ποιο λόγο θα πρέπει να προσφέρονται όλα έτοιμα;

Άλλωστε παραδίνουν περιουσιακά στοιχεία του καστοριανού λαού, σε μια υπόθεση και για ένα σκοπό, που ο ίδιος ο Μητροπολίτης Καστοριάς κ. Σεραφείμ δεν θέλησε αρχικά να υπηρετήσει, ούτε πίστεψε σ’ αυτόν. Αφού υπενθυμίζεται, ότι πριν μερικά χρόνια, παραιτήθηκε κιόλας από την θέση του προέδρου του υπάρχοντος Γηροκομείου Καστοριάς!

Οι δικαιολογίες του είδους ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά το υπάρχον Γηροκομείο επειδή δεν μπορεί να αδειοδοτηθεί, ούτε πείθουν, ούτε αρκούν για να εξωραΐσουν μια πρωτοβουλία δωρεάν παραχώρησης της περιουσίας ενός πτωχού Δήμου, σε μια πλούσια τοπική Μητρόπολη.

Και δεν εξευμενίζουν ούτε τις υποψίες, ότι πίσω από το deal κρύβονται εφήμερα πολιτικά, εργολαβικά και οικονομικά συμφέροντα, ίσως και μια υπόσχεση για ισόβια συμμετοχή σε διοικητικό συμβούλιο, τα οποία εκμεταλλεύονται την ευγενή και ρομαντική, αλλά κάπως καθυστερημένη ευαισθησία της Μητρόπολης Καστοριάς.

Η οποία Μητρόπολη, θα ήταν προτιμότερο να βοηθά την πόλη, και να ασκεί φιλανθρωπικό έργο, από το δικό της, και όχι από το υστέρημα ενός προβληματικού Δήμου. Ο οποίος σε λίγους μήνες, θα παραδοθεί στην χειρότερη κατάσταση και θέση απ’ αυτή που βρέθηκε οποτεδήποτε.
Και όλα αυτά, τέσσερις μόλις μήνες πριν τις εκλογές.


Σχετικά:

23.6.10

ΟΔΟΣ: ΕΥ

[Ευ αγωνίζεσθαι]

Το θέμα και λόγω του mundial που ξεκίνησε σε πόλεις της Νότιας Αφρικής, έχει μια επιπλέον χωριστή επικαιρότητα, κυρίως εν όψει του ότι εξ αιτίας της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης της χώρας, για τους περισσότερους Έλληνες, η ελπίδα για διάκριση της ελληνικής ομάδας θα επιδράσει ως προσωρινό υποκατάστατο της (περίφημης πια) εθνικής αυτοπεποίθησης. Ως μια ακόμη αυταπάτη.

Πρόσφατα λοιπόν, επαγγελματίας του αθλητικού χώρου που κατάγεται από την Καστοριά και αγωνίζεται σε μεγάλη ομάδα του νότου, κατά την διάρκεια ενός αγώνα, έφτυσε (!) επαγγελματία αθλητή της αντίπαλης ομάδας. Το έκανε επειδή όπως δικαιολογήθηκε μέσω του δικηγόρου του στον αθλητικό δικαστή στον οποίο παραπέμφθηκε, ο «αντίπαλος» τον «προκάλεσε».

Aσφαλώς η πράξη του συγκεκριμένου συμπατριώτη μας, είναι ασυμβίβαστη για το αθλητικό ήθος και ιδεώδες. Αλλά είναι ακόμη πιο αδιανόητη στις απλές κοινωνικές σχέσεις και στις αξίες του σημερινού πολιτισμού. Καθ’ ότι το «φτύσιμο» του άλλου, στον ελληνικό και δυτικό κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς ευρύτερα, ισοδυναμεί με την χειρότερη ίσως μορφή ύβρεως, προσβολής και ένδειξη ακραίας περιφρόνησης στο θύμα. Περιφρόνησης χωρίς πολλά λόγια. Γι’ αυτή την πράξη του επιβλήθηκε και σχετικό χρηματικό πρόστιμο. Όμως, αξιοσημείωτο είναι ότι σύμφωνα με τον αθλητικό τύπο, ο εν λόγω επαγγελματίας αθλητής είναι επιπλέον και υπότροπος, πριν έναν χρόνο είχε κάνει το ίδιο σε άλλον αθλητή.

Oπότε το ζήτημα αφορά έστω έμμεσα και την Καστοριά. Με την έννοια όταν πριν μερικά χρόνια, ο εν λόγω επαγγελματίας αθλητής «δόξασε» την Ελλάδα συμμετέχοντας σε διεθνή αγώνα, ο Δήμος Καστοριάς -όπως σε ανάλογες περιπτώσεις επανέλαβε στο παρελθόν και άλλες φορές κάτι που άλλωστε συνηθίζεται στην Ελλάδα- τον τίμησε τόσο, ώστε θα έριχνε και τα τείχη της πόλης για να τον υποδεχθεί, αν σώζονταν βεβαίως υπολείμματά τους, και δεν είχαν προλάβει να τα εξαφανίσουν διάφοροι άλλοι, σχετικοί και άσχετοι.

Kαι επειδή δεν υπήρχαν (αρκετά) τείχη, του επιφυλάχθηκε υποδοχή ολυμπιονίκη, του απονεμήθηκαν μετάλλια, και επιπλέον δόθηκε το όνομά του σε αθλητική εγκατάσταση. Ποιος να ξέρει άραγε, μπορεί και να δάνεισε ήδη την ονομασία του σε κάποιον δρόμο της πόλης. Καθ’ ότι η Καστοριά, ως «πατρίς ευγνωμονούσα», έχει ευαίσθητα αντανακλαστικά σε κάθε ευκαιρία που θωπεύει και κολακεύει ρηχές απαιτήσεις του κοινού, ή ακόμη περισσότερο γράφει στα ΜΜΕ και στα φλας των φωτογραφιών, αλλά και φέρνει ψήφους ή και σταυρούς.
Οι «αυθόρμητες» αυτές εκδηλώσεις ενδεχομένως να σκηνοθετούνται και από image makers, σαν κι’ αυτούς που έχουν την φαεινή ιδέα να δείχνουν και να εκθέτουν κάθε χρόνο τον Οικουμενικό Πατριάρχη να παρέχει ευχή και ευλογία στον κάθε υποψήφιο της Eurovision, μηδέ του αοιδού του απελπιστικού φετινού άσματος εξαιρουμένου.

Tο πρόβλημα επομένως, δεν είναι (μόνο) η πρωτόγονη περιφρόνηση που επέδειξε ο συμπολίτης στον ανταγωνιστή του, ούτε το ότι δεν βρήκε καν το κουράγιο και το θάρρος να ζητήσει συγνώμη, αλλά αντίθετα έψαχνε και τα ρέστα, ζητώντας -μέσω του δικηγόρου του πάντοτε- την παραδειγματική τιμωρία του σιελοθύματός του, για την προηγούμενη «πρόκληση» η οποία τον ώθησε στην βάρβαρη αυτή αντίδραση. Η οποία θα πίστευε κανείς ότι ανήκει στο ξεχασμένο παρελθόν. Ή σε άλλες χώρες ισλαμικής κυρίως επιρροής. Αλλά τα 400 -ίσως και παραπάνω- περιβόητα χρόνια κατά τα οποία οι Έλληνες γλύτωναν ευτυχισμένοι από την λατινική καλύπτρα, υποτελείς όντες στο οθωμανικό φακιόλιο, εξακολουθούν φαίνεται να γητεύουν αρκετούς και από τους νεοέλληνες. Οι οποίοι είτε ως δερβίσηδες και γκαρντάσηδες, είτε ως τσιφτετελούδες, είτε ακόμη ως ακτιβιστές παρέα με τους Τούρκους συντρόφους τους παγκόσμιας και εγνωσμένης φήμης ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε ακόμη και ως φτύστες, γράφουν το παρόν και προδιαγράφουν το μέλλον.

Aυτό καθ’ εαυτό το θλιβερό περιστατικό είναι πρόβλημα του ίδιου, της ομάδας του, των εργοδοτών του, των θαυμαστών του και των τρόπων του. Αφού δεν μεταμελείται, μπορεί να φτύνει όσο θέλει, ιδίως όταν προκαλείται. Κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι κανείς δεν βρήκε το δίκιο του με αυτό τον τρόπο.
Όμως το περιστατικό εκθέτει τον Δήμο Καστοριάς που τόσο βιαστικά με την πρώτη επιτυχία -έστω κι’ αν είναι μια αδρά αμειβόμενη επιτυχία- έσπευσε σε προηγούμενη δημοτική θητεία να απονείμει τις ύψιστες διακρίσεις του στους ικανούς κατά τα άλλα συμπολίτες. Που εξ αιτίας της καταγωγής τους, δοξάζουν την Καστοριά για 2-3 ημέρες. Και δανείζουν έτσι, για λίγες από τις σταγόνες της επιτυχίας στην γενέτειρα.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν η επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων, και μάλιστα για πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται η έλλειψη αγωγής και ευγένειας, μπορεί να υποχρεώνει τον Δήμο Καστοριάς να ανακαλέσει τις αποφάσεις του για μόνιμες τιμές που του δόθηκαν. Ίσως και να πρέπει να συμβεί αυτό. Διότι δεν μπορεί να μένει χωρίς συνέπειες μια τέτοια πράξη, πόσο μάλλον όταν γίνεται επανειλημμένα.

Tο βέβαιο όμως είναι ότι θα πρέπει στο μέλλον, σε κάθε ανάλογη περίπτωση, ο Δήμος Καστοριάς να απονέμει διακρίσεις και εύφημες μνείες, βραβεία και παράτες, με μεγαλύτερη φειδώ και περίσκεψη. Ή έστω, όχι με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς προηγουμένως ο ένδοξος αθλητής, τραγουδιστής, πρωταγωνιστής σε reality show, να έχει αποδείξει με την ζωή και την στάση του, ότι εκτός από τις περιστασιακές επιτυχίες, διακρίνεται για το ήθος και το επίπεδό του. Ότι έχει αντίληψη του ευ αγωνίζεσθαι, και των στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι που χρειάζεται σε μια χώρα και μια πόλη, στην οποία τόσο τα πτυελοδοχεία, όσο και οι πινακίδες «απαγορεύεται το πτύειν», υποτίθεται ότι αποσύρθηκαν εδώ και μερικές δεκαετίες.

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: «Ματαρόα*»: πλούς ακατάπαυστος μέσα στη νύχτα



στα παιδιά μας που φεύγουν



Και δεν θάχω πια τίποτα δικό μου, ούτε ένα κομμάτι γης ν’ αγαπήσω. Δε θάμαι από κανένα τόπο.Μένει μονάχα στον ορίζοντα μια ασπρίλα ορθάνοιχτη -το μέλλον- κι όσα μας περιμένουν εκεί μέσα.
Μιμίκα Κρανάκη 
«Ματαρόα» σε δυό φωνές- Σελίδες ξενιτειάς




Το οπλιταγωγό «Ματαρόα» ξεκίνησε από τον Πειραιά τη νύχτα εκείνη του Δεκέμβρη του ’45 σκοντάφτοντας το βαρύ θαλασσινό βηματισμό του πάνω στο αναστατωμένο από το χειμώνα πέλαγος πλέοντας κατά τον Τάραντα της Σικελίας.

Με δαπάνη του Γαλλικού ινστιτούτου -βλέπε γαλλικού κράτους- και μέριμνα του σπουδαίου φιλέλληνα μορφωτικού ακολούθου της Γαλλίας στην Αθήνα Οκτάβιου Μερλιέ (1897-1976) ναυλώθηκε αυτό το πλοίο και αποφασίστηκε αυτή η Υποτροφιάδα ενώ το άκαμπτο στρατοδικείο κι ο εμφύλιος σπαραγμός εκείνη την ώρα αποφασίζαν: ΘΑΝΑΤΟΣ ! Το γηραλέο πλοίο όμως που αναχωρούσε σιωπηλά, ο πολιτισμός της Ευρώπης και το μέλλον της Ελλάδας διάλεγαν άλλα πράγματα. Επιβάτες του πλοίου περίπου εκατόν πενήντα εκλεκτοί νέοι που θ’ ανθίσουν , θα βλαστήσουν και να δώσουν καρπούς «εις την ξένην». Μερικά από τα ονόματα των επιβατών του «Ματαρόα» (αν δεν μας θυμίζουν κάτι ευθύνεται ο φθηνός καιρός και τα ήθη του που άφησαν ρηχή τη ματιά μας ώστε να μη μπορεί να διεισδύει κάτω από τις… επιφάνειες- τις επικαλύψεις- και τα πλαστογραφημένα προσωπεία):
Αριστομένης Προβελέγγγιος, Κωνσταντίνος Βυζάντιος, Μέμος Μακρής, Δημήτρης Χωραφάς, Νικόλαος Σβορώνος, Έλλη Αλεξίου, Μάτση Χατζηλαζάρου (Εμπειρίκου) , Εμμανουήλ Κριαράς, Κώστας Παπαϊωάννου, Κορνήλιος Καστοριάδης, Μιμίκα Κρανάκη, Κώστα Αξελός… Πίσω τους ακολουθεί λίγον καιρό μετά, κουβαλώντας μαζί του ένα ανεπούλωτο τραύμα στο πρόσωπο (μα εκείνο τη ψυχής), ο μελλοντικός επαναστάτης της μουσικής ορθοδοξίας, ο Ιάνης Ξενάκης. ΄Εφτασε στο Παρίσι μόνος του. Οι περισσότεροι δεν γύρισαν πίσω ποτέ. Άφησαν όμως το στίγμα τους στον πολιτισμό, στις επιστήμες, στα γράμματα τη σφραγίδα τους στην Ευρώπη. Ως Ελληνες. Κρατώντας πάντοτε σφιχτά στο χέρι τους ένα σαπισμένο λεμόνι που τους άφησε για θυμητάρι η φτωχιά μάνα -Ελλάδα.

Ένα λεμόνι που μου έστειλαν το Πάσχα απ’ την Ελλάδα μου φάνηκε τόσο ωραίο και πολύτιμο που το ακούμπησα στο νιπτήρα μου να το βλέπω κάθε μέρα μέχρι που σάπισε επί τόπου**

Το πλοίο αυτό φέρει μιαν απίστευτη ιστορία. Αντιγράφω από το επιλογικό σημείωμα του Γιώργου Καλπαδάκη στο βιβλίο της γλύπτριας (και επιβάτιδος του «Ματαρόα») Νέλλης Ανδρικοπούλου- Το Ταξίδι του Ματαρόα, 1945:

Πριν από πενήντα χρόνια, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες , ένα ιστορικό μεταγωγικό πλοίο διαλύθηκε για παλιοσίδερα λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Γλασκώβη, ενώ η καμπάνα του δόθηκε προς χρήση σε ένα σχολείο της Νέας Ζηλανδίας. Η νεοζηλανδική εταιρεία Shaw Savill & Albion το είχε ναυλώσει το 1926 από τη σκωτσέζικη Aberbeen Line, ενώ έξι χρόνια αργότερα το αγόρασε , μετονομάζοντας το από «Διογένης» σε «Ματαρόα». Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου το πλοίο μετέφερε χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες στη Βόρειο Ιρλανδία για την προετοιμασία της απόβασης στη Νορμανδία, ενώ μετά τον πόλεμο μετέφερε στην Παλαιστίνη εκατοντάδες Εβραίους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος. Αρχιλογιστής του «Ματαρόα» δεν ήταν άλλος από τον διασωθέντα πλωτάρχη του Τιτανικού, Χέρμπερτ Πίτμαν, τον οποίο μέχρι το τέλος της ζωής του τον στοίχειωνε η σκέψη ότι θα μπορούσε να είχε σώσει κι άλλους επιβάτες μετά τη βύθιση του μυθικού υπερωκεανίου.

Ο «Στόλος της Ελευθερίας» δέχεται ανοικτά στη θάλασσα ένοπλη επίθεση από τον Ισραηλινό στρατό στις 31 Μαΐου του 2010. Οι σύγχρονοι ταγοί του Ισραήλ βλέπουν στενόμυαλα. Μέσα στη νύχτα που τους τυλίγει είναι φυσικό να μην μπορούν να διακρίνουν καθαρά. Ας δεχθούμε πως παράνομα (ναι!) ο στόλος αυτός διέσχισε τις θάλασσες ώστε να φτάσει στην αποκλεισμένη (με ποιό δικαίωμα;) Παλαιστινιακή Γάζα. Οι Ισραηλινοί δεν αναγνωρίζουν υπόσταση σ’ αυτό το κράτος και το κρατούν σε αποκλεισμό. Δεν ανέχονται πολύν καιρό τώρα κανέναν να τους υποδείξει πως θα χειριστούν («ιδιωτικά»…) αυτήν την (τόσο παγκόσμια) υπόθεση.

Γυρίζοντας τον χρόνο όμως πενήντα χρόνια πίσω θα δούμε νύχτα το «Ματαρόα» πάλι να ξεφορτώνει στην ίδια (πάλι) ακτογραμμή τους εποίκους του νεοϊδρυθέντος κράτους του Ισραήλ που αποφασίστηκε κάτω από την πίεση της παγκόσμιας κατακραυγής για το Ολοκαύτωμα.
Μπορεί κανείς να μην βρίσκει εδώ αναλογίες. Κι όμως το αίτημα σε όλα τα ταξίδια του «Ματαρόα» ήταν η ελευθερία. Η απελπισμένη αναζήτησή της. Αυτή που αποκτιέται με αγώνα και με δαγκωμένα χείλια. Με πείσμα και επιμονή. Τι σημασία έχει αν το καράβι που αιματοκυλίστηκε τώρα λεγόταν Mavi- Μarmara; Στη δική μου ματιά οι Ισραηλινοί κατέσφαζαν το ίδιο το παρελθόν τους πάνω στο κατάστρωμα. Αυτοκτονούσαν. Τους πατεράδες, την μνήμη των παππούδων τους δολοφονούσαν. Που ακόμα με το αστέρι του Δαβίδ κεντημένο στο μπράτσο και τον ανεξίτηλο αριθμό του Αουσβιτς τραβούσαν μεσονυχτίς κατά την Παλαιστίνη στη γη των προγόνων ν’ ακουμπήσουν τη βαριά τους ιστορία.
Να ξαναρχίσουν ζωή μετά από τόσο θάνατο…
Το σύγχρονο Ισραήλ δεν επιτρέπει με καθ’ όλα φασιστικό και αλαζονικό τρόπο στους άλλους να διατηρούν το δικαίωμα (κι αυτό ακόμα) της ύπαρξης. Μη παρέχοντας τους μήτε γη και ύδωρ. Μην αφήνοντάς τους αναπνοή.

Το σύγχρονο ελληνικό κράτος -θέλοντας και μη- τούτες τις μέρες καταρτίζει και πάλι τις λίστες του μεγάλου φευγιού που θα γεμίσει και πάλι τ’ αμπάρια του «Ματαρόα». Σιωπηλά, με βουβά μοιρολόγια, χωρίς όμως υστερίες -καθώς πνιγμένη στην ενοχή- η χώρα αποχαιρετά τον ανθό της. Η ίδια χώρα που ανακάλυψε τα «τάγματα ημιονηγών» για να πετάξει νεκρούς στις λάσπες της Αλβανίας ποιητές σαν το Γιώργο Σαραντάρη κι όλο τον ανήσυχο αφρό της γενιάς του ’30 , του ’40 και του ’50….
Σήμερα πενθηφορούσα, συντετριμμένη κάτω από το βάρος των αμαρτιών σαράντα και πλέον χρόνων η Ελλάδα αποχαιρετά και πάλι τα παιδιά της .

Και δεν είναι σε θέση να τους βάλει στο χέρι για το φευγιό και την ανάμνηση μήτε ένα λεμόνι. Αυτά που πουλιούνται «στις λαϊκές» εξάλλου δεν είναι πια της Αμφισας ή της Κορίνθου. Είναι Αργεντινής προ πολλού…

Το ταξίδι λοιπόν του «Ματαρόα» δεν τέλειωσε ποτέ. Συνεχίζεται…




ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* «Ματαρόα» στην Πολυνησιακή διάλεκτο σημαίνει: «η γυναίκα με τα μεγάλα μάτια»
** Νέλλη Ανδρικοπούλου- Το Ταξίδι του Ματαρόα, 1945

22.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Προς κ. Παναγιώτη Μπαϊρακτάρη,
Εκδότη-Διευθυντή της εφημερίδας ΟΔΟΣ

Με αφορμή σχόλιο συνεργάτη σας που υπογράφεται από τον «στοχαστή», στο φύλλο 545/3-6-2010 της εφημερίδας σας ΟΔΟΣ, στέλνουμε το δικό μας σχόλιο-απάντηση και σας παρακαλούμε να το δημοσιεύσετε.

Βέβαιοι για τηνφιλοξενία
Αναστάσιος Τσαλμίδης
Βασίλειος Αντωνίου

***


ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ Ο … ΜΗ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟΣ

Αγαπητέ κ. "Στοχαστή"

Στο φύλλο µε αριθ. 545/2-06-2010 της εβδομαδιαίας εφημερίδας "ΟΔΟΣ" και στη σελίδα 6 την οποία επιµεληθήκατε, αναφέρεστε, µεταξύ άλλων, στη στάση που τήρησε και στη θέση που πήρε για τον "Καλλικράτη" στο Νοµό Καστοριάς ο Βουλευτής του Νοµού µας και Πρόεδρος της Boυλής των Ελλήνων κ. Φίλιππος Πετσάλνικος.
Στο δηµοσίευµά σας αυτό επικρίνετε το Βουλευτή γιατί τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της ίδρυσης του Δήµου Μακεδνών, ενός Δήµου που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις και διέθετε ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο Μεγάλο Όνοµα, ο οποίος, πιστεύουµε, ήταν απαραίτητος για την περιοχή µας, ενός Δήµου µε ιδιαίτερη αυτοτέλεια, ιδιαίτερη δυναµική για ανάπτυξη και ένα ξεχωριστό δίκτυο υποδοµών, ενός Δήµου που είχε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί πρότυπα δικαιώνοντας πλήρως το πνεύµα του "Καλλικράτη"!

Για να ενισχύσετε τα επιχειρήµατά σας, αναφέρετε δύο τοποθετήσεις που εκφράστηκαν από τοπικά στελέχη υπέρ της ίδρυσης λιγότερων των τεσσάρων Δήµων και υπενθυμίζετε την άποψη της πλειοψηφίας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠαΣοΚ Καστοριάς η οποία ετάχθη υπέρ της δημιουργίας δύο µόνον Δήµων. Αποσιωπάτε όµως σκόπιµα το γεγονός ότι, υπέρ της ίδρυσης του Δήµου Μακεδνών κατατέθηκαν χιλιάδες υπογραφές και µεθοδεύτηκαν, από θεσµοθετηµένα όργανα, απείρου κάλλους καταστάσεις, προκειµένου η άποψη της µειοψηφίας να εµφανιστεί ως άποψη της πλειοψηφίας! Στην προσπάθειά σας µάλιστα να εµφανίσετε διαφορετική εικόνα από την πραγµατική, αλλάζετε και τον αριθµό των Ο.Τ.Α. του νοµού, γράφοντας ότι οι Δήµοι είναι επτά (7), αντί του ορθού δώδεκα (12) συν τρεις (3) κοινότητες, δηλαδή σύνολο δεκαπέντε (15)! Αλήθεια, γιατί τόση πρεµούρα;

Εµείς εκφράζουµε την έντονη αγανάκτησή µας και τη µεγάλη µας πικρία, αισθήµατα που νιώθει η µεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του ανατολικού τµήµατος του Νοµού Καστοριάς, ψηφοφόροι όλων των κοµµάτων, γιατί, τελικά, παρ' ότι εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συµβούλιο και ανακοινώθηκε η ίδρυση του Δήµου Μακεδνών, τελικά ο Δήµος δεν έγινε. Πιστεύουµε ότι µε αυτό που έγινε έχασε ο τόπος µας!

Είµαστε όµως υπερήφανοι και ιδιαίτερα ικανοποιημένοι, γιατί ο εκπρόσωπός µας, ο ένας από τους δύο εκπροσώπους του Νοµού µας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, µετέφερε την άποψή µας και τις θέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής µας στη Βουλή, δικαιώνοντας, για µια ακόµη φορά τις προσδοκίες µας!
Όσο για σας, αγαπητέ "Στοχαστή" διαπιστώνουμε µε λύπη ότι αποδειχτήκατε μη… στοχαστικός!

Λιθιά, 6-06-2010

Με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον για τον τόπο µας

Αναστάσιος Τσαλμίδης
Δάσκαλος

Βασίλειος Αντωνίου
Κτηνίατρος

Δηµότες Δήµου Αγίων Αναργύρων

21.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Η επιστολή της Παμμακεδονικής Ενώσεως Αφρικής από το Γιοχάνεσμπουργκ, κύριε Διευθυντά, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στην ΟΔΟ, είναι απόλυτα εύστοχη. Η συμπεριφορά του κ. Πετσάλνικου αποδεικνύει ότι οι έλληνες ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για το ποιός τους αντιπροσωπεύει στην Βουλή σε σημείο ζεμανφουτισμού. Περαιτέρω, το ύφος του Προέδρου της Βουλής καταδεικνύει την πραγματικότητα της ποιότητος των ελλήνων υποψηφίων. Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός έχει τεράστιο πρόβλημα να επανδρώσει τις υπουργικές θέσεις επειδή οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού στην Βουλή είναι παντελώς άσχετοι. Η κατοχή πανεπιστημιακού διπλώματος άσχετα ακαδημαϊκού επιπέδου σημαίνει απλώς ότι ο κάτοχος του είναι διπλωματούχος και όχι επακριβώς μορφωμένος.

Αναρωτιέται κανείς όμως ποιός ακριβώς είναι υπεύθυνος για το οικονομικό χάος της Ελλάδος και ποιος φταίει για το αδιέξοδο και την κατάντια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής η οποία έχει εγκαταστήσει την τουρκική υπεροχή και ουσιαστικό έλεγχο της Τουρκίας επί του Αιγαίου και της Θράκης, ενώ οι Σκοπιανοί έχουν ενδυναμωθεί σε σημείο να ζητούν τη ολοσχερή καταστροφή της Ελλάδος, όπως έχει αποκαλυφθεί στο δεύτερο παγκόσμιο συνέδριο της Ενωμένης «Μακεδονικής» διασποράς (UMD), το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Τορόντο όπου βραβεύθηκαν μέλη της καναδικής κυβερνήσεως όπως ο Πρωθυπουργός του Καναδά για την «φιλομακεδονική» τους στάση.

Ο μόνος υπεύθυνος είναι ο έλληνας ψηφοφόρος που στέλνει ως αντιπροσώπους του στην Βουλή, οπαδούς αντί για ηγέτες, ηττοπαθείς αντί νικητές, υπάκοους ξένων συμφερόντων αντί πατριώτες, ξερόλες αντί γνωστικούς. Οι Έλληνες φαίνεται να ζουν σε μια γυάλα με ψαράκια που δεν μπορούν να δουν έξω απ΄ αυτήν, ενώ όμως η ελληνική διασπορά όχι μόνον βλέπει το τί γίνεται στην γυάλα αλλά και στον δωμάτιο βλέπει ακόμη και την γάτα που προσπαθεί να πιάσει τα ψαράκια.

Αν ο αναγνώστης ευρίσκετο το περασμένο σαββατοκύριακο στο Τορόντο δεν θα αμύνετο κανέναν από τους «μονίμους» κατοίκους της Βουλής των Ελλήνων όπως ο κ. Πετσάλνικος. Ένα πράγμα πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες να έχουν υπ’οψιν, οι Θερμοπύλες έπεσαν όχι λόγω του Ξέρξη, αλλά λόγω του Εφιάλτη. Είναι καιρός να καθαρισθεί ο Στάβλος του Αυγεία από τον μόνο υπεύθυνο, τον έλληνα ψηφοφόρο.

Μάρκος Αλέξανδρος Τέμπλαρ
Γλωσσολόγος –Ιστορικός – Ερευνητής
Διαλεκτολόγος Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης


Σχετικά κείμενα
-Από αναγνώστη εφημερίδας
-Αναγνώστες έγραψαν

19.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά

Θέλω με την επιστολή μου αυτήν προς την έγκριτο εφημερίδα σας, να ευχαριστήσω, κατ’ αρχάς, τους συμπατριώτες μας, που τίμησαν με την παρουσία τους τα εγκαίνια του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, που έγιναν την Κυριακή, 23 Μαΐου, τις Αρχές του τόπου καθώς και τα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία κάλυψαν την εκδήλωση.
Επειδή κατά τις προσφωνήσεις λέχθηκαν διάφορα, και γράφτηκαν μάλιστα και σε μερίδα του Τύπου, τα οποία δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στην αλήθεια, παραλήφθηκαν δε άλλα, θα ήθελα να αποκαταστήσω την αλήθεια, γιατί φίλοι μεν οι λαλήσαντες φιλτάτη όμως η αλήθεια.

Όταν το 1972 ξεκίνησε η υλοποίηση της δημιουργίας του Μουσείου δεν φανταζόμασταν ότι θα περνούσαν 38 ολόκληρα χρόνια για να το εγκαινιάσουμε.
Γνωρίζουμε βέβαια όλοι μας το πόσο σκουριασμένα είναι τα γρανάζια της κρατικής μηχανής και πόσο αργόστροφη και χρονοβόρος είναι αυτή.
Λέχτηκε ότι ο προϋπολογισμός του έργου ήταν 150 εκατομμύρια δραχμές. Ουδέν αναληθέστατον. Δεν υπήρξε ποτέ προϋπολογισμός του Κράτους, στις επανειλημμένες δε αιτήσεις μας και παρακλήσεις τηρούσε πάντοτε σιγήν ιχθύος.

Για να υπάρχει ένας φορέας, ανεξάρτητος από κάθε Δημόσιο φορέα, για να μπορεί να παρακολουθεί την πορεία του εγχειρήματος και να πιέζει τα πράγματα όπου πρέπει, δημιουργήσαμε, επί δημαρχίας Οικονομίδη και με την πλήρη συμπαράσταση και βοήθεια του, τον Σύλλογο των Φίλων του Μουσείου. Δυστυχώς κανείς δεν ανέφερε τον κύριο Οικονομίδη, ούτε τον ευχαρίστησε, αν και είναι ο πρώτος, από τους δημόσιους άνδρες που συμπαραστάθηκε στην όλη προσπάθεια ιδρύσεως του Μουσείου. Ας δεχθεί τις δικές μου προσωπικές ευχαριστίες.

Μετά από είκοσι χρόνια αδράνειας και αδιαφορίας από κάθε δημόσιο φορέα, υπουργείο Πολιτισμού κλπ., αποφάσισα να πάρω πίσω το σπίτι. Ξεκίνησα την σχετική δικαστική διαδικασία, η οποία, ως συνήθως, κώλωσε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.
Δήμαρχος τότε στην Καστοριά ήταν ο κύριος Παπουλίδης. Ο κ. Παπουλίδης, προς τιμήν του και παρατυπώντας κατόρθωσε να εκμαιεύσει, από το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως 125 εκατομμύρια δραχμές και να αρχίσει την αποκατάσταση του κτηρίου. Ήταν όμως έκθετος, γιατί το οίκημα, για το οποίο εκμαίευσε τα χρήματα δεν ανήκε στον Δήμο.

Κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου και σχετικής εξουσιοδοτήσεως προς αυτόν ανέλαβε ο Δήμος όλη την δικαστική διαδικασία, να επανέλθει η οικία στην κυριότητά μου με την υπόσχεσή μου ότι ευθύς αμέσως θα μεταβιβασθεί στον Δήμο Καστοριάς. Όλα αυτά έγιναν επί δημαρχίας Παπουλίδη, κανείς όμως δεν τα ανέφερε, ούτε ευχαρίστησε τον κ. Παπουλίδη. Εγώ πάντως τον ευχαριστώ γιατί επί δημαρχίας του δόθηκαν τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή. Ένωση, και όχι από το Ελληνικό Δημόσιο, όπως, κατά κόρον, λέχθηκε κατά τις προσφωνήσεις.

Άλλη ανακρίβεια, που λέχθηκε και γράφτηκε, είναι ότι στον ανύπαρκτο προϋπολογισμό των 150 εκατομμυρίων προσέθεσε και ένα ποσό το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου. Δίνεται έτσι η εντύπωση ότι το Ίδρυμα Νιάρχου έδωσε ψιχία.
Αν δεν ανελάμβανε το Ίδρυμα Νιάρχου την αποπεράτωση της αποκατάστασης του κτηρίου με την διάθεση 150 χιλιάδων ευρώ, την στενή παρακολούθηση των εργασιών και την απαίτηση του να μην αναμειχθεί δημόσιος φορέας στην όλη διαδικασία, καθώς και τον εξοπλισμό του, δεν θα τελείωνε ποτέ το έργο και τα εγκαίνια του θα γίνονταν, αν γίνονταν ποτέ, μετά από άλλα 40 χρόνια.

Πολλοί, δυστυχώς, παρουσιάζονται ως συντελεστές της υλοποίησης της δημιουργίας του Μουσείου. Η αλήθεια είναι ότι η εύφημος μνεία ανήκει στα εκάστοτε διοικητικά συμβούλια του Συλλόγου των Φίλων του Μουσείου, και ιδιαίτερα στον ακούραστο φίλο κύριο Χρυσόστομο Παπασταύρο, ο οποίος αόκνως εργάστηκε επί σειρά ετών και συνεχίζει να εργάζεται, παρ’ όλες τις πικρίες που αντιμετώπισε κατά καιρούς.

Μια άλλη παράληψη ήταν, ότι δεν αναφέρθηκαν οι συμπατριώτες μας, που διέθεσαν τα διάφορα κειμήλια και εκθέματα του Μουσείου. Ελπίζω και εύχομαι να βρεθούν πολλοί μιμητές τους για να εμπλουτισθεί με περισσότερα εκθέματα.

Πρέπει να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Γραμματέα του Συλλόγου κυρία Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου για την ωραία ομιλία της και εσάς κύριε Μπαϊρακτάρη, που είχατε την ευγενή καλοσύνη να την δημοσιεύσετε.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Αναστάσης Κων. Πηχιών

ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΑΡΙΔΗ: Ο Χάρος τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας

To παρακάτω κείμενο αποτελεί την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη που εκφωνήθηκε από τον ίδιο κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Νώντα Τσίγκα «Ου απάν’ κι ου κάτ’ ου κόσμους» στις 12.3.2010 στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιορυθμός – Σαββάλας» στη Θεσσαλονίκη.


Δυο λόγια για τον συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη

Ο Θανάσης Τριαρίδης είναι ένας από τους σημαντικούς νέους ανθρώπους της Θεσαλονίκης συγγραφέας με πολύ πλούσιο ήδη έργο και μαχητικός διανοητής. Δυσκολεύομαι να σας πω αν πιότερο είναι πεζογράφος -ποιητής ή ποιητής που πεζογραφεί κιόλας. Πρόκειται για μια ξεχωριστή φωνή, με πληθωρικό και μεστό λόγο, δημιουργικό οίστρο και παλμό. Μια φωνή –για να χρησιμοποιήσω φράση που αγαπά κι ο ίδιος-υψωμένη πάνω από τις απώλειες. Στο έργο του, που φέρει την ανεξίτηλη σφραγίδα του Ουμανισμού, παρελαύνουν οι τύψεις και οι ενοχές αιώνων όσες χρεώθηκαν στον άνθρωπο και οι βασανισμοί χιλιάδων χρόνων που υπέστη αυτός στην πορεία μιας οφειλόμενης κάθαρσης. Ενα έργο που αποτελεί φόρο τιμής στους άπειρους εξανδραποδισμούς και τις αναρίθμητες τελετουργίες του χαμού…διαμέσου των αιώνων.
Ο Θανάσης Τριαρίδης στέκεται μπροστά στην αδυσώπητη μοίρα των ανθρώπων, υπερασπίζεται τις μνήμες και τις ιδέες, γοητεύεται από τους ατελείωτους σπινθηρισμούς του ανθρώπινου μυαλού -που δημιουργεί και φεύγει, δημιουργεί και χάνεται- γονατίζοντας μπροστά στα σημαντικά έργα σταθμούς- στους μεγάλους δημιουργούς. Σπασμωδικά μοιάζει να ξεδιψάει κι από τις τελευταίες ακόμα σταγόνες της ζωής που φεύγει από τα χέρια μας. Τίποτε δεν παραδίδει αδιαμαρτύρητα στο θάνατο, στη φθορά και τη στάχτη. Πολυγραφότατος με πάνω από δέκα βιβλία την τελευταία δεκαετία και πολλά - πολλά ακόμη σε αναμονή.
Πρόσφατα δημιούργησε τις εκδόσεις δήγμα. Το διαδίκτυο, όπου ελεύθερα δικαιωμάτων πετούν από χρόνια όλα του τα βιβλία, δεν κατάφερε να νικήσει το πάθος του για το τυπωμένο χαρτί. Η μεγάλη του αγάπη γι’ αυτό καθώς κι ο σεβασμός του στην υπόθεση της φιλίας τον φέρνουν απόψε εδώ να μιλάει για το ταπεινό μου βιβλίο.
Σε σχέση με όσα θα τον ακούσετε να λέει για μένα ή το βιβλίο -παραφράζοντας μια μόνιμη σχεδόν επωδό που συχνά καταθέτει στα κείμενά του- σας προειδοποιώ :

Μην τον πιστεύετε!
Νώντας Τσίγκας


***

ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΩ ΠΟΛΥ -και κατ’ ιδίαν και δημόσια- έχω μια αρχή: Αποφεύγω να μιλάω για ζώντες συγγραφείς, για βιβλία που γράφονται τώρα, που εκδίδονται τώρα, για συγκαιρινά μου έργα. Αυτό το κάνω γιατί αισθάνομαι συχνά αμήχανος απέναντι σε αυτά. Προτιμώ να μιλώ για παλιότερα κείμενα τα οποία έχουν δοκιμασθεί μέσα στη ροή του χρόνου, για παλιότερα έργα τέχνης… Έτσι αποφεύγω τέτοιου είδους παρουσιάσεις, ακόμη και για τα δικά μου βιβλία, εδώ και χρόνια…

18.6.10

ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ: Γούνα, τουρισμός και Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ)

Το τι σημαίνει γούνα και τουρισμός λίγο πολύ όλοι το γνωρίζουν, το τι σημαίνει όμως ΕΚΕ, ένας όρος που ακούγεται στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, ίσως το γνωρίζουν πολύ λίγοι, αλλά στη πρακτική του εφαρμογή είναι μία πάρα πολύ παλιά πρακτική που χάνεται στα βάθη των αιώνων.

"Κάποτε στην Καστορια"

ΦΙΛΙΠΠΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

Όταν ο βουλευτής της πλειοψηφίας και συμπατριώτης μας Φίλιππος Πετσάλνικος αναλάμβανε ένα από μεγαλύτερα πολιτικά αξιώματα της πατρίδας μας, τον συγχαρήκαμε και πλέξαμε το εγκώμιό του, καθότι ήταν μια θέση που τιμούσε όχι μόνο το ίδιο και τον κόσμο που τον ψηφίζει και τον στηρίζει, αλλά και όλους τους Καστοριανούς ανεξάρτητα που ο καθένας πολιτικά ανήκει. Είπαμε όμως ότι αυτή η τιμητική διάκριση δεν αναστέλλει ούτε μηδενίζει την κριτική μας, πρακτική την οποία πρέπει κάθε πολιτικό πρόσωπο και όχι μόνο να επιζητεί, για να ξέρει τι του γίνεται, ώστε να διορθώνετε και να γίνετε καλύτερος .

15.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Tα πράγματα έχουν αρχίσει να μπαίνουν στη θέση τους; Πριν δύο εβδομάδες συνέβησαν 2 σοβαρά:

Ο Γαύρος επιτέλους κατατροπώθηκε και η Καστοριά προκρίθηκε στις 10 πιο ωραίους προορισμούς της χώρας στο I love.gr. Φαινομενικά άσχετα.

Το δραματικό κράτος των Αθηνών, που τα μοναδικά πράγματα που έχει να περηφανευτεί έχουν ηλικία 2500 ετών, την έχει στημένη εδώ και καιρό προκειμένου να αναπαράγεται. Πέναλτι υπέρ του Γαύρου στο 90', ύποπτες μεθόδους αναρρίχησης σε κύπελλο και πρωτάθλημα, πρώτη είδηση στο κεντρικό δελτίο "ο Ολυμπιακός έχασε", πέμπτη είδηση "ο ΠΑΟΚ απέκλεισε την Άρσεναλ", εκφωνητές αγώνων από το κατηχητικό του Πειραιά, κλπ. κλπ. Την έχει όμως στημένη και στη Βόρεια Ελλάδα. Προβολή του πιθανού επαρχιωτισμού, παρουσίαση π.χ. της Ξάνθης ως εξωτικό μέρος, ενώ της Τρίπολης σαν οικείο, ελληνικό (διότι όλο και κάποιος Πελοποννήσιος καναλάρχης θα ένιωθε απόγονος του Κολοκοτρώνη), επιλογή της Καστοριάς να διαγωνιστεί με Ίο και Φολέγανδρο (μα μόνο από νησιά θα μπορούσε να χάσει... βάλ'την ρε Πατριν-όπουλε να διαγωνισθεί με την ανύπαρκτη Κόρινθο..).
Κι όμως.

Τις (λίγες προβλέπω) μέρες που ξεγυμνώνονται γιατροί και Βοσκόπουλοι φοροφυγάδες, ξεγυμνώνεται και η αλήθεια, διότι με την οικονομική κρίση αναπτύσσεται η λογική κρίση και κάποια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, τους διέφυγαν, τα χάνουν ..
Η υπερβολή βέβαια πάλι υπερβάλλει. Περάσαμε από την οθωμανική αποχαύνωση στην πλήρη αυτοκριτική. Σαν νέο χόμπι ψάχνουμε τους μεγαλύτερους κλέφτες μεταξύ μας κι αυτούς που φταιν περισσότερο, όπως τον Δημητράκη που λέει "ο Ηλίας έφαγε δύο παγωτά, εγώ ένα".

Είμαι επιτέλους ευχαριστημένος, έστω και προσωρινά: ο Γαύρος μαζεύει τα κομμάτια του και θα τρέχει από τις 15 Ιουλίου στην Ευρώπη, καταστηματάρχες αρχίζουν και αναφέρουν πρώτοι την απόδειξη με ψήγματα ενοχής για τα τελευταία 30 χρόνια, η γενέθλια πόλη ακούγεται περισσότερο από την...Κινέττα (που κανείς , ποτέ, δεν μας είπε πού είναι, επειδή είναι 30 χιλιόμετρα από την Αθήνα και έπρεπε να το ξέρουμε) και δεν απεργούμε τυφλά όταν θέλουν οι συνδικαλιστές.
Πάμε για καλό μουντιάλ.

X.T.

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Το παρόν κείμενο

ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα,
με λίγες αλλαγές- όμως- θα μπορούσε και να έχει

Ο Δ. Παλουκίδης άνοιξε την πόρτα και με μια γενναία κίνηση έσυρε το σώμα του έξω. Γιατί έπρεπε. Δεν ήταν όποιος κι όποιος, ο Δήμαρχος ήτανε. Μπορούσε, λοιπόν, να λείπει σήμερα, αυτό ειδικά το πρωινό της Κυριακής, από την εκκλησία; Κι αυτό που τον παρακίνησε δεν ήταν η διάθεση, μόνο, της επικοινωνίας με τους αγίους ή και με τον ίδιο το Θεό. Εκπρόσωπος του τελευταίου επί της γης τον είχε προσκαλέσει. Και μάλιστα ο ίδιος ο θρησκευτικός άρχων της περιοχής του. Κι αυτός την πρόσκληση- πρόκληση αυτή την εξέλαβε σαν ηθικό εκβιασμό, που έθιγε την αξιοπρέπειά του και αμφισβητούσε, έμμεσα, την ευρύτερη επιρροή του στην περιοχή, καθόσον ήταν εκλεγμένος και με την περισσή ψήφο του λαού.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Γιορτή παραμυθιού

στην αυλή του δημοτικού σχολείου Μαυροχωρίου

Eν αρχή ην ο λόγος ο προφορικός, έπειτα γεννήθηκε ο γραπτός λόγος.
Δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν αναπτυχθεί ο γραπτός λόγος, ο άνθρωπος αφηγούνταν ιστορίες και μετέδιδε προφορικά θρησκευτικές και μαγικές γνώσεις.

14.6.10

ΟΔΟΣ: Διακριτικότητα

Τις ώρες που εκτυπωνόταν το σημερινό φύλλο εκκρεμούσαν ακόμη οι επαναληπτικές εσωκομματικές εκλογές της Τετάρτης στην Νέα Δημοκρατία. Με στόχο να εκλεγεί τελικά στον δεύτερο γύρο με απόλυτη πλειοψηφία ο νέος πρόεδρος της ΝΟΔΕ Καστοριάς μεταξύ των κ. Δημητρίου Καραμανίδη και κ. Χρήστου Σπυρίδη που αναδείχθηκαν δύο πρώτοι στις εκλογές του πρώτου γύρου την π. Κυριακή. Οι εκλογές αυτές για τις σταθμίσεις της ΟΔΟΥ, δεν είχαν παρά δευτερεύουσα σημασία. Το ίδιο ασφαλώς και εξακολουθεί να ισχύει. Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα που αφορούν άμεσα πολιτικό κόσμο, κοινωνία και οικονομία, είναι τόσο ζοφερές, ώστε δικαίως να μην ενδιαφέρει αν, θυρωρός ή πλοηγός, σε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση επιεικώς τα θαλάσσωσε, θα είναι ο τάδε ή ο δείνα.

Όμως οι εκλογές στον πρώτο γύρο της π. Κυριακής εξελίχθηκαν σε γεγονός με συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα και αποδέκτη: Δεδομένου ότι ο βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας με δημόσια παρέμβασή του, ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές, παρενέβη ευθέως για να επηρεάσει το κομματικό εκλογικό ακροατήριο της Ν.Δ. υπέρ του ενός (ή έστω υπέρ δύο) από τους τέσσερις υποψήφιους προέδρους της ΝΟΔΕ, επικαλούμενος την ιδιότητα του. Το αποτέλεσμα της κάλπης, αποτελεί την (πρώτη) ηχηρή αποδοκιμασία των προσωπικών βουλευτικών χειρισμών.

Όχι μόνο επειδή δεν κέρδισε ο υποψήφιος κ. Κ. Μηταλίδης, ο κυρίως εκλεκτός του, και αντίθετα μεταξύ των τεσσάρων υποψήφιων τερμάτισε τέταρτος, αλλά και διότι από τον δεύτερο γύρο κόπηκε (ήλθε τρίτος) και ο εναλλακτικός υποψήφιος που υποστήριξε με την δημόσια δήλωσή του ο κ. Ζ. Τζηκαλάγιας, δηλ. ο κ. Σ. Λιάνος. Ο οποίος όμως, με ανακοίνωση που διένειμε στα ΜΜΕ, μερικές ημέρες πριν τον πρώτο γύρο, δεν έκρυψε την δυσαρέσκεια του στον υποβιβασμό της βουλευτικής υποστήριξης από τον κ. Ζ. Τζηκαλάγια.

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας από το βράδυ της π. Κυριακής θα πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι με την εθελούσια προβολή των προτιμήσεών του, αλλά και την ασυνήθιστη σε βουλευτή παραίνεσή του στους ψηφοφόρους και καλούς αμνούς του κόμματος που τον ανέδειξε μερικούς μήνες πριν, δεν έγινε απλώς μέρος του εσωκομματικού εκλογικού διλήμματος. Αλλά και εκτέθηκε αυτοβούλως στον κίνδυνο της αποδοκιμασίας και της χρέωσης προσωπικής πολιτικής ευθύνης για το κακό εκλογικό αποτέλεσμα τρίτων.

Περιττεύει να τονισθεί ότι στην τρέχουσα χρονική περίοδο που η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του, και σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις, βυθίζεται, η αψυχολόγητη παρέμβασή του, αφύπνισε αισθήματα αξιοπρέπειας και προκάλεσε όπως ήταν φυσικό, αντισυσπείρωση. Και ένα σαφές ρεύμα τουλάχιστον προειδοποίησης του βουλευτή, να μην επιχειρήσει όσο καιρό θα είναι βουλευτής να παρέμβει δημόσια, εκεί που η εσωκομματική τάξη, αλλά και ο πολιτικός πολιτισμός, θα απαιτούσε, αν όχι αυστηρή ουδετερότητα, τουλάχιστον διακριτικότητα.

Διακριτικότητα, η οποία μαζί με άλλες αρετές της πολιτικής ηθικής και πρακτικής τάξης (όπως σοφία, ψυχραιμία και διορατικότητα), μάλλον αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια στον νομό Καστοριάς. Ο οποίος είχε την ατυχία σε χρονικό διάστημα μερικών εβδομάδων να βρεθεί αντιμέτωπος, όχι μόνο με την απειρία του κ. Ζήση Τζηκαλάγια (καθ’ ότι δεν αποκλείεται το ατόπημα να οφείλεται σ’ αυτήν, ή και σε εσωκομματική παγίδα), αλλά και με τις «ανάποδες» του έμπειρου βουλευτή του ΠαΣοΚ κ. Φιλίππου Πετσάλνικου.

Ο οποίος είτε από της έδρας του προεδρείου της Βουλής ως πρόεδρος, είτε από το βήμα των αγορεύσεων ως παλαίμαχος βουλευτής (από την εποχή της πρώτης «Αλλαγής»), απασχολεί media και εφημερίδες ανά το πανελλήνιο με τον «δήμο του χωριού» του, όπως σημειώνουν με περισσή δηκτικότητα τα κριτικά σχόλια του φιλικού προς το ΠαΣοΚ αθηναϊκού τύπου.

Επικαλείται την μακεδονική παλληκαριά, και συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει ότι ο «Καλλικράτης» είναι κατά τα άλλα για όλη την Ελλάδα τέλειος, και μόνο μια αδικία περιέχει σε βάρος του 4ου δήμου Μακεδνών στον νομό Καστοριάς, που ο ίδιος προωθούσε, αλλά κατάργησε ο υπουργός Εσωτερικών. Που προφανώς ο κ. Γ. Ραγκούσης, θα έμαθε τα κύματα διαφωνίας που προκάλεσε στον νομό Καστοριάς, για τις εξώφθαλμες διακρίσεις του, ο ενδιάμεσος σχεδιασμός (με τον 4ο δήμο) και τις πιθανές αναταράξεις που θα μπορούσε να προκαλέσει η φωτογραφική αυτή εξαίρεση σε όλη την Ελλάδα.

Γεγονός είναι ότι τα τελευταία συμβάντα, είτε αφορούν τον υπερδραστήριο κ. Φ. Πετσάλνικο, που υπόσχεται την σωτηρία του τόπου από την εποχή της υπουργίας της κ. Κυπριωτάκη-Περράκη, η οποία αναφέρεται εδώ ως παράδειγμα μια και προφανώς έχουν όλοι ξεχάσει -ακόμη και μέσα στο ΠαΣοΚ, είτε αφορούν τον κ. Ζήση Τζηκαλάγια ο οποίος υπέστη σημαντική εσωκομματική αμφισβήτηση, όχι μόνο δεν εμπνέουν κανένα στοιχείο αισιοδοξίας στην Καστοριά. Αλλά μάλλον την βυθίζουν ακόμη περισσότερο στο τέλμα.

Έστω κι’ αν, αμφότεροι οι πληρεξούσιοι του Νομού Καστοριάς στο Κοινοβούλιο, ισχυρίζονται ότι ενεργούν υπηρετώντας το σήμερα και το αυριανό συμφέρον του τόπου. Άλλωστε κανείς δεν αμφισβήτησε ακόμη το χιούμορ τους.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ έστειλε την φωτογραφία η οποία εμφανίζει ΙΧ αυτοκίνητο που οδηγούσε υποψήφιος δήμαρχος του δήμου Καστοριάς, και το στάθμευσε σε θέση που προορίζεται για στάθμευση οχημάτων ΑΜΕΑ. Ο αναγνώστης, που προτιμά να κρατήσει την ανωνυμία του, ισχυρίστηκε ότι αν και κάλεσε την Τροχαία Καστοριάς, αυτή έφτασε καθυστερημένα και επέβαλε πρόστιμο, όχι στον ίδιο, αλλά σε όχημα άλλου οδηγού, επειδή είχε προλάβει εν τω μεταξύ να αναχωρήσει ο υποψήφιος δήμαρχος. Αυτά με την επισήμανση του αναγνώστη, ότι τουλάχιστον ως τις εκλογές, θα πρέπει να κρίνονται όλοι οι υποψήφιοι για την δημόσια εικόνα τους και για τον σεβασμό των υποχρεώσεών τους.

ΟΔΟΣ: Για χάρη της ταπεινής πανάκειας ενός κενού κομματικού τίτλου

Οι πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία (που δεν σταμάτησαν ακριβώς και επιδεινώνουν διαρκώς την κατάσταση), μετατόπισαν από το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, σε δεύτερη μοίρα τις συνηθισμένες πολιτικές εξελίξεις. Σε αντίστοιχο πλαίσιο ο μετασχηματισμός της αυτοδιοίκησης με το σχέδιο «Καλλικράτης», αναζωπυρώνει -όπως παρατηρείται σε περιόδους κρίσης, ξεπερασμένα διλήμματα και προκαταλήψεις.

Ούτε η Καστοριά, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ξέφυγε από την κατάσταση αυτή. Ώστε το αν θα είναι ο άλφα, ή ο βήτα (ή και ο γάμα) πρόεδρος της ΝΟΔΕ Καστοριάς, που θα αναδειχθεί στις εσωκομματικές εκλογές της προσεχούς Κυριακής, να αποτελεί ασφαλώς χαμηλού ενδιαφέροντος και σπουδαιότητας ζήτημα.

Ευρύτερα υποβιβάσθηκαν στην δεύτερη κατηγορία οι εξελίξεις κυρίως μέσα στα ίδια τα κόμματα. Με τελευταία αναλαμπή του είδους, τις εσωκομματικές εκλογές του π. Νοεμβρίου, για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Από τότε, σκηνοθετημένα ή (ακόμη χειρότερα) όχι, η ελληνική κοινή γνώμη χάθηκε μέσα στην τρικυμία των εξελίξεων, που οδήγησαν την Ελλάδα επί ξυρού ακμής.

Σε διαφορετικές συνθήκες, για παράδειγμα, θα διέγειρε τα φώτα της επικαιρότητας και θα μονοπωλούσε για εβδομάδες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, η μάλλον βεβιασμένη και αρκετά αψυχολόγητη -έστω κι’ αν η ίδια υποδαύλιζε την βεντέτα- διαγραφή της υποψήφιας για την αρχηγία κ. Ντόρας Μπακογιάννη από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στο οποίο παρατηρείται το οξύμωρο, να έχει επίτιμο πρόεδρο τον πατέρα της διαγραφείσας, βουλευτή και συνεργάτη του νυν προέδρου τον αδελφό της, και πρόεδρο τον άλλο πόλο μιας βεντέτας που έχει τις άκρες της στην Κρήτη και στην Μάνη. Έχουν τόσο «μπερδευτεί» τα πρόσωπα και οι καταστάσεις της οικογενειακής ηγεμονίας της χώρας, που και τα πιο απίθανα, γίνονται πιθανά.

Από την άλλη πλευρά, η εικόνα ενός πρωθυπουργού (στελέχους κι’ αυτού της ίδιας πολιτικής τάξης της οικογενειοκρατίας) σαν τον κ. Γ. Παπανδρέου, που αφού για μερικούς μήνες διέτρεξε τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης σε μια προσπάθεια ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη, περιέπεσε σε κατάσταση cocoon, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίζει σε δηλώσεις του, δεξιά και αριστερά στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι έχει δίκιο ο ελληνικός λαός που αντιδρά στα σκληρά οικονομικά μέτρα. Δηλώσεις, που πρακτικά δεν διαφέρουν και πολύ από τις αντίστοιχες της Μαρίας Αντουανέτας, όταν πρότεινε στους λιμοκτονούντες συμπατριώτες της Γάλλους, παραμονές της επανάστασης, το παντεσπάνι αντί του ψωμιού, που δεν είχαν τα μέσα να αγοράσουν.

Με τις συνειρμικές έννοιες αυτές, οι περίπου δημόσιες φιλονικίες μεταξύ των υποψηφίων για το κομματικό αξίωμα του προέδρου της ΝΟΔΕ Καστοριάς (το οποίο διεκδικούν κατά αλφαβητική σειρά οι κ.κ. Καραμανίδης, Λιάνος, Μηταλίδης, Σπυρίδης) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους πολίτες της Καστοριάς, ούτε καν τους κομματικούς φίλους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αντίθετα βλάπτουν ακόμη περισσότερο την ήδη πολύ κακή κατάσταση. Γιατί αποδεικνύουν ότι στο κόμμα αυτό, τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Οκτώ περίπου μήνες μετά τις εκλογές και μάλιστα εν όψει συνεδρίου, αντί στο κόμμα αυτό να βρίσκονται σε συναγερμό για τα εγκληματικά λάθη της διακυβέρνησής της Νέας Δημοκρατίας που οδήγησαν την κατάσταση στο απροχώρητο, και αντί να προβληματισθούν για την φθίνουσα επιρροή του κόμματος στην ελληνική κοινωνία, δείχνουν πανέτοιμοι να επαναλάβουν ανάλογα λάθη. Ξεκινώντας από την ίδια την Καστοριά.

Σαν να μην συνέβη τίποτε μέχρι τώρα. Σαν να μην ήλθε ποτέ η κούφια, όπως αποδείχθηκε, «ώρα του Καραμανλή», σαν να μην πέρασε ο τόπος το τεράστιο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, σαν να μη κάηκαν Αθήνα και οι μεγάλες πόλεις στα Δεκεμβριανά, σαν να μην είχε το κόμμα τους υπουργό ο οποίος με γελοιότητα απέδιδε τις φυσικές καταστροφές στον … στρατηγό άνεμο.

Έτσι, παραμονές των εσωκομματικών εκλογών, οι υποψήφιοι της ΝΟΔΕ Καστοριάς ερίζουν με χαμηλού επιπέδου αντεγκλήσεις για την καταλληλότητα και την ακαταλληλότητα του κομματικού τοπάρχη. Από την θέση του οποίου πέρασαν τόσοι άξιοι, αλλά και ακατάλληλοι προκάτοχοι, ώστε οδήγησαν τους κατοίκους της Καστοριάς στο σημείο να αποδοκιμάζουν κατ’ επανάληψη τις κομματικές αποφάσεις σε εκλογές και όχι μόνο.

Τελευταίο μήλον της έριδος γι’ αυτές τις εκλογές η υποστήριξη του νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήση Τζηκαλάγια, όπως αντίστοιχα, πριν μερικά χρόνια, κάποιοι συνωστίζονταν ικέτες της εσωκομματικής θωπείας της τ. βουλευτή κ. Παρασκευής Μπουζάλη.
Ο οποίος, κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, αν και απέφυγε να λάβει δημόσια και ανοικτά θέση υπέρ της μιας, από τις τρεις υποψηφιότητες για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας τον π. Νοέμβριο, για να μην επηρεάσει τους φίλους και τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας που θα ψήφιζαν, όπως εξήγησε, έκρινε φαίνεται ότι τώρα πια, δεν θα επηρεάσει, και γι’ αυτό φέρεται να υποστηρίζει ανοικτά τον ένα από τους τρεις υποψήφιους (και συνεργάτη του) με σκοπό όμως να… επηρεάσει. Προκαλώντας όπως είναι αναμενόμενο οργίλες αντιδράσεις για την παρέμβαση αυτή.

Αλλά και η επαναδραστηριοποίηση των προκατόχων του τ. βουλευτών κκ. Ανέστη Αγγελή, Παρασκευής Μπουζάλη και ακόμη πιο πριν κ. Κωνσταντίνου Σημαιοφορίδη, που όπως εκτιμάται αν δεν εμπνέουν, έχουν τουλάχιστον συσπειρωθεί πίσω από τις υποψηφιότητες της Κυριακής, συμβάλλει στο κάδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Το τι κάνουν, και κυρίως το τι δεν κάνουν εκεί μέσα στην Νέα Δημοκρατία, προφανώς θα ήταν αποκλειστικά δικό τους πρόβλημα με το οποίο ίσως και να ψυχαγωγούνταν οι υπόλοιποι -όπως ακριβώς πράττουν, απολαμβάνοντας την μαρξιστικού τύπου εσωκομματική δημοκρατία του τοπικού ΠαΣοΚ, το οποίο διαθέτει τον τιμονιέρη του. Αλλά στον βαθμό που αποδεικνύει ότι οι Έλληνες, και ειδικά στην περίπτωση αυτή οι κάτοικοι της Καστοριάς, όχι μόνο δεν συνετίζονται, αλλά είναι έτοιμοι να επαναλάβουν ακριβώς τα ίδια λάθη για χάρη της ταπεινής πανάκειας ενός κενού κομματικού τίτλου, το ζήτημα, σαν μια ακόμη πινελιά στον πίνακα του παραλόγου, προκαλεί δυσφορία και ανάγκη διαμαρτυρίας.

Αν όχι σε όλους, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής με τον στίχο η Ελλάδα «για λίγο καιρό ξαποσταίνει, και ξανά προς την δόξα τραβά».

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

H ΟΔΟΣ καταχωρεί με ευχαρίστηση κάθε επιστολή στο πλαίσιο της ανταλλαγής και σύγκρουσης των απόψεων, ιδιαίτερα όταν τα ζητήματα είναι γενικότερου ενδιαφέροντος. Στην περίπτωση της επιστολής που δημοσιεύεται σήμερα, είναι απάντηση σε σχόλιο του τακτικού συνεργάτη της εφημερίδας με το διακριτικό παρώνυμο «Ο στοχαστής».
Όμως, από τις πρώτες κιόλας σειρές της ανάγνωσης των ανταλλασσόμενων κειμένων γίνεται αντιληπτό ότι η αντιπαράθεση επικεντρώθηκε σε στενά προσωπικές αναφορές, με υπαινιγμούς και δηκτικά σχόλια. Τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις παραβιάζουν τον κώδικα της ΟΔΟΥ. Για τους λόγους αυτούς, η έκδοση της εφημερίδας επέλεξε την απαλοιφή του ονόματος του αποδέκτη της επιστολής, καθώς και την διαγραφή φράσεων που δεν μπορούν να καταχωρηθούν στην εφημερίδα, για αυτονόητους λόγους.

Η ΟΔΟΣ θα ευχηθεί να σταματήσει η κάπως παράδοξη αυτή αντιπαράθεση που γίνεται από τα χαρακώματα της εφημερίδας. Και καθιστά σαφές ότι δεν θα επεκτείνει τον κύκλο της ούτε θα παραχωρήσει τις στήλες της σε επόμενο φύλλο για την ανταλλαγή τέτοιας μορφής επιστολών μεταξύ των αντιτιθεμένων.



Ανταπάντηση από την κλίτσα
του τσομπάνη στον Στοχαστή

Φίλε Λ,

Σου είπα να προσέχεις σε ποιανού κλίτσα ξύνεσαι και επίσης ότι τα πτυχία μπροστά στο ήθος είναι πατσαβούρες. Στις προηγούμενες αναφορές σου, προσπάθησες να με χλευάσεις με το Δημητράκης και το Μήτσος, παρ’ όλο που εγώ δεν σε απεκάλεσα «Χαμαιλέων». Κατ’ αρχήν Λ, για να αγιάσει κάποιος, πρέπει πρώτα ο ίδιος να αφήσεις τους διαόλους. Επίσης όταν υπηρετεί κάποιος την αλήθεια, δεν φοβάται καμία αντιπαράθεση.
Γράφεις ότι έρχομαι στο ΤΕΙ και παίρνω αίμα. Αν ακόμη δεν το κατάλαβες, το αίμα το παίρνει η Αιμοδοσία του υπουργείου Υγείας, απλά εγώ κάνω τον χαμάλι από το 1984, χωρίς να πληρώνομαι. Και υπ’ όψιν ότι όποιος έτυχε ή τυχαίνει να έδωσε ή να δίνει αίμα, δεν πάει να πει ότι πήρε και κανένα συγχωροχάρτι για τις κακές του πράξεις.
Όσο για το ισόβιος πρόεδρος, δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός μου, όπως οι 80άρηδες, χωρίς να δώσουν ποτέ τους αίμα, έγιναν πρόεδροι. Και αν μου βρεις έστω και ένα μέλος να δουλεύει περισσότερο, εγώ θα σου χαρίσω την αξιοπρέπειά μου. Όσο για το ήθος, ούτε πωλείται, ούτε αγοράζεται, και η διαφορά με τους «Ρίζους» είναι ότι το ψάχνουν αλλά δεν το βρίσκουν.
Για το εάν γύριζα στον παλιό σύλλογο, που ίδρυσα και υπηρέτησα για 20 χρόνια, πάλι για προσφορά θα μιλούσα και όχι για πληρωμένες υπηρεσίες, με αμοιβές διευθυντού.
Για τις αποφάσεις της διοίκησης εννοώ, εάν δεν κατάλαβες, και όχι των δικαστηρίων. Διότι για κάθε απόφαση ενός Δ.Σ. επηρεάζεται κατά 50% από τον εισηγητή του θέματος, και εισηγητής σχεδόν πάντα είναι ο διευθυντής με τον πρόεδρο, ή αντίστροφα. Σε αυτές τις αποφάσεις συμφωνούσες φαρδιά πλατιά, υπέρ της είσπραξης των ενοικίων από το ΤΕΙ. Τώρα γιατί όταν έγινες καθηγητής στο ΤΕΙ το άλλαξες; Εσύ θα μας το πεις.
Στην ΕΔηΚα όταν σε προσλάβαμε ως […..] λέγαμε ότι με τις γνώσις σου θα απογείωνες την εταιρεία, με τις πωλήσεις για τα μέλη. Εσύ τόσα χρόνια έβγαζες το ΦΠΑ από τα υλικά του πρατηρίου και την μισθοδοσία των υπαλλήλων. Αυτό μπορούσε να το κάνει και μία απλή γραμματέας με το ¼ του δικού σου μισθού. Θα μου πεις αφού οι εκλεγμένες διοικήσεις ήταν κάτω του μετρίου, τι να έκανα εγώ. Σε αυτό φταίει η Καστοριά που έμαθε τόσα χρόνια να περπατάει με δύο δεξιά παπούτσια, χωρίς αξιοκρατία, και βλέπουμε τα αποτελέσματά της. Τώρα γιατί κοντραρίστηκες με τον κ. Μυλωνά, μετά από 25 χρόνια αρμονικότατης συνεργασίας με όλους τους προέδρους, δεν ξέρω. Ίσως να πήγαινες για περισσότερα με τον φίλο σου τον μακαρίτη.
Μιλάς για ταξιδάκια. Λίγο […..] δεν βλάπτει. Έχεις πάει 650 ταξίδια στο εσωτερικό και εξωτερικό με έξοδα της ΕΔηΚα, επίσης έχεις εισπράξει 364 μηνιάτικα διευθυντού. Έχω πάει μια φορά στα Σκόπια με τον κ.Βουρνέλη για «Λέδερ» με δικά μας χρήματα και αυτοκίνητο. Και τελευταία στον έναν χρόνο της διοίκησης Μυλωνά, μία φορά στην έκθεση της Δανίας με απόφαση του Δ.Σ. με ξεχωριστή και εμπεριστατωμένη έκθεση πεπραγμένων, και μία φορά στην Αθήνα, στο υπουργείο Παιδείας με ουσιαστικό αποτέλεσμα για το ΤΕΙ. Σε 6 μήνες ξεκίνησαν και έγιναν τα νέα κτήρια του ΤΕΙ Καστοριάς. Μην ξεχνάς ότι εάν δεν πιέζαμε αποφασιστικά, καινούργια κτήρια στο ΤΕΙ δεν θα είχαν ανεγερθεί και οι φοιτητές θα ήταν ακόμη στο υπόγειο βυρσοδεψείο της ΕΔηΚα.
Γι’ αυτό Λ, τα «δήθεν» δεν περνούν σε όλους. Όσο για συνεργασίες σε εκλογές, άσε, χόρτασα από «μπέσα» και από «Ντοϊμέδες».
Τα ενοίκια όμως πρέπει να τα καταβάλει το ΤΕΙ στο ακέραιο, διότι είναι και ηθικό και δίκαιο, εάν πιστεύουν και διδάσκουν οι διοικούντες δικαιοσύνη στους φοιτητές.
Ασχολήθηκα με την απρόκλητη αναφορά σου, διότι δεν θέλω οι αναγνώστες της ΟΔΟΥ να παραμυθιάζονται με ανακρίβειες. Και κάτι ακόμα, όσο υπάρχει ΕΔηΚα, αλλαγή χρήσης του εκθετηρίου δεν γίνεται.
Λ, η συμπεριφορά σου στην ΕΔηΚα που σε […..]για 30 χρόνια είναι απαράδεκτη. Εκτός των άλλων ζητούσες και υπέρογκα ποσά αποζημίωσης όταν έφυγες, που ευτυχώς τα δικαστήρια δικαίωσαν την ΕΔηΚα. Ε, μη μας το παίζεις και παράγοντες, διότι η Καστοριά είναι μικρή.
Για κάποιους η σιωπή είναι χρυσός.

Φιλικά
Δημήτρης Στούμπος

13.6.10

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ

Προς κ. Γεώργιο Παπανδρέου
Υπουργό Εξωτερικών
και Πρωθυπουργό της Ελλάδας

Εξοχότατε κ. Πρωθυπουργέ,

Αυτή η επιστολή αποστέλλεται λόγω των πολύ αρνητικών εξελίξεων όσο αφορά το Σκοπιανό θέμα κατά την ανάληψη της προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης από την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ).

8.6.10

Από αναγνώστη της εφημερίδας

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Διάβασα με έκπληξη από τις στήλες σου ότι οι έλληνες πολιτικοί των τελευταίων ετών με τελευταίο παράδειγμα τον πρόεδρο της Βουλής και βουλευτή Καστοριάς κ. Φίλιππο Πετσάλνικο κατηγορούν του Έλληνες της Διασποράς σε όλο τον κόσμο, και ειδικά την Παμμακεδονική, για την αρνητική πορεία του (Μακεδονικού) ζητήματος ισχυριζόμενοι ότι αυτοί ευθύνονται.

Προφανώς επειδή δεν εγκαταλείπουν το ζήτημα, ούτε παραδίνουν το όνομα της Μακεδονίας, και με την δράση τους «ενοχλούν» τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες ίσως και να βολεύονται με το πρόσχημα των τετελεσμένων.

Καλά, είναι τρομεροί οι πολιτικοί: Οι απλοί Έλληνες πολίτες ευθύνονται (και γι’ αυτό θα πληρώσουν) το κατάντημα της χώρας, οι Έλληνες της Διασποράς ευθύνονται για το.... Μακεδονικό.

Θα ήθελα να ρωτήσω τους Έλληνες πολιτικούς και ειδικά τους βουλευτές της Καστοριάς: Δεν έμαθαν τι είδους χορούς, τι τραγούδια, σε ποια γλώσσα και με τι συνθήματα (!!) γιορτάσανε κάποιοι κάτω από την μύτη τους, σε απόσταση ανάσας από τα σπίτια τους, σε παραλίμνιο γειτονικό χωριό(*), μέχρι και την πρωτομαγιά που πέρασε;
Δεν ακούνε; Δεν βλέπουν;

Αντί να κατηγορούν την Παμμακεδονική, μήπως να σοβαρευτούν αν έμεινε καιρός και να κλείσουν τις κερκόπορτες που υπάρχουν δίπλα τους.

Εκτός κι αν νομίζουν ότι ο κόσμος συνεχίζει να τρώει κουτόχορτο. Ο ίδιος κόσμος που μερικούς απ’ αυτούς τους πήρε ήδη στο κυνήγι, εννοείται.


(*) Το σχετικό βίντεο εδώ




Σημείωση της ΟΔΟΥ: το βίντεο –μετά την έκταση που έλαβε το θέμα- απεσύρθη.



Σχετικά κείμενα:

6.6.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

H ΟΔΟΣ που ασκεί από τις στήλες της κριτική σε πράξεις, παραλείψεις και στο στίγμα των πολιτικών και δημοσίων προσώπων, ιδιαίτερα δε στους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης και ιδεολογίας, έλαβε προς δημοσίευση την πιο κάτω επιστολή του κ. Αμύντα Παπαθανασίου από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής εκ μέρους των εκεί τμημάτων της Παμμακεδονικής.

Η επιστολή απευθύνεται στον κ. Φίλιππο Πετσάλνικο, βουλευτή Καστοριάς και πρόεδρο της Βουλής και διακρίνεται για το ύφος διαμαρτυρίας και απογοήτευσης που εκφράζει.
Η εφημερίδα καταχωρεί την επιστολή, περίπου όπως έχει. Δεν υιοθετεί απαραίτητα τις απόψεις και τις κρίσεις.
Επισημαίνει την αντίφαση μεταξύ των προσφωνήσεων «αγαπητέ» και του τελικού στίγματος και αποδίδει το στυλ της, τόσο στο γεγονός ότι ο συντάκτης της ζει και εργάζεται όπως φαίνεται στην γνωστή πόλη της Ν. Αφρικής, στην οποία η ατομική και κοινωνική επιβίωση των μεταναστών απαιτεί σκληρό αγώνα σε εχθρικό και επικίνδυνο περιβάλλον. Αλλά και στο ότι ο συντάκτης της αναφέρεται στο νέο Μακεδονικό ζήτημα, που εξάπτει τις εθνικές ευαισθησίες των Ελλήνων της Διασποράς και πολύ περισσότερο των Μακεδόνων.

Εφ’ όσον έγιναν έτσι τα γεγονότα, έμεινε φαίνεται θορυβημένος από την άποψη που καλλιεργείται ευρύτατα τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή σύμφωνα με την οποία, την ευθύνη για τις ατυχίες στο νέο μακεδονικό ζήτημα, δεν την έχουν οι κυβερνήσεις της Ελλάδος (με τους κάθε φύσης και θέσης αξιωματούχους τους) αλλά οι απλοί Έλληνες της Παμμακεδονικής και των άλλων ακόμη και υπερευαίσθητων οργανώσεων.
Όσο για το ύφος του κ. Πετσάλνικου για το οποίο εκφράζει την διαφωνία του ο επιστολογράφος, «δικαιολογείται» να απορεί: Αλλά πως αλλιώς -αν όχι παντοδύναμος κάτοχος της μόνης αλήθειας- μπορεί να αισθάνεται κάθε μέσος Έλληνας όταν μετά από 25 χρόνια συνεχούς βουλευτικής εκλογής, είναι και πρόεδρος της Βουλής;


***


Προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
κ. Φίλιππο Πετσάλνικο

Επειδή στο πρόσωπό σας βλέπαμε όλοι τον δεύτερο στην ιεραρχία μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ήρθαμε από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να εκφράσουμε τις σκέψεις αλλά και τις ανησυχίες μας για τον τόπο που μας γέννησε και μας κάνει να είμαστε πάντοτε πολύ περήφανοι.
Ήρθαμε επίσης διότι στην συνείδησή μας η αδιαφορία ισοδυναμεί με καθαρή προδοσία όταν η πατρίδα Ελλάδα πληγώνεται, κινδυνεύει και υποφέρει. Ήρθαμε ακόμη διότι περιμέναμε με αγωνία, ενίσχυση θάρρους και ελπίδας.

Όλες οι Παμμακεδονικές οργανώσεις παγκοσμίως έχουν, όπως γνωρίζετε, διαχρονική αξία και το εθνικό καθήκον ριζωμένο μέσα τους από τότε που δημιουργήθηκαν – σε αντίθεση με την δική σας θέση όπου υπηρετείτε με σοβαρή αλλά όχι διαχρονική αποστολή.
Ειδικά για την «Παμμακεδονική των ΗΠΑ» παρακαλούμε να ανατρέξετε λίγο στην αρχή της γέννησής της, σε παλαιά και φοβερά χρόνια κατά τα οποία η τότε «Κομμουνιστική-Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία» επιβουλεύονταν με κάθε μέσο την πατρίδα μας.

Οι άνθρωποι οι οποίοι με ιδιαίτερο σεβασμό, πέρασαν το κατώφλι της Βουλής, στις 18 Μαρτίου 2010, για να σας συναντήσουν, εκπροσωπούσαν τους Μακεδόνες του εξωτερικού, οι οποίοι, όπως και όλοι οι Έλληνες στα «ξένα» κρατούν την δάδα του ελληνισμού, η οποία φωτίζει την πορεία της πατρίδας μας στον κόσμο ολόκληρο όπως έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος πριν από πολλά χρόνια…

Αντί υποδοχής όμως σας ακούσαμε να καταλογίζετε με περίεργο ύφος, ευθύνες στην ομογένεια, για την άστοχη και προδοτική στάση… όλων των ελληνικών κυβερνήσεων σε όλη την πορεία του Σκοπιανού!! Το εξωφρενικό αυτό γεγονός μας αιφνιδίασε αλλά ταυτόχρονα μας δημιούργησε και τεράστια αμφιβολία για την ενημέρωσή σας στο εθνικό μας θέμα.

Η «ανακριτική» συμπεριφορά σας προς την άξια Πρόεδρό μας όπως π.χ. «είσαι και καθηγήτρια», «τι επιχειρήματα είναι αυτά που προβάλλεις», «είσαι απληροφόρητη» κλπ, και η επιμονή σας να προσβάλλετε και να μειώνετε συνεχώς την «Πρόεδρο των Παμμακεδονικών Οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο», φανερώνει ότι μόνο πλήρη άγνοια του ζητήματος αλλά και έλλειψη αγωγής.

Όσο για την αξία των διαφόρων «συμβούλων» σας που ήταν κοντά σας, ασφαλώς ήταν μηδαμινή, εάν κρίνουμε από την ενημέρωσή τους για τον υποτιθέμενο «θάνατο» του γνωστού Γκλιγκόρωφ, ο οποίος υπήρξε ο μοναδικός Σκοπιανός που δήλωσε απερίφραστα ότι: «οι Σκοπιανοί είναι Σλαβομακεδόνες και δεν έχουν καμμιά σχέση με τον Φίλιππο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Έλληνες Μακεδόνες».
Η ενημέρωση των «συμβούλων» σας υπήρξε, επιεικώς, μείγμα άγνοιας και ανοησίας, που προδίδει πλήρη ανεπάρκεια, για την οποία και ευθύνεσθε από πολιτική άποψη.

Ασφαλώς αγαπητέ κ. Πετσάλνικε, εμείς δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι ήταν δυνατόν να υποδείξουμε την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας στην υπεύθυνη κυβέρνηση που ασκεί την εξουσία. Όμως είμαστε Μακεδόνες και πρέπει αυτό να το δείχνουμε όταν το ζητάει η πατρίδα, έστω κι αν όπως κατά περίεργο τρόπο μας τονίσατε πολλές φορές ότι είμαστε «λίγο κατώτεροι Μακεδόνες από εσάς προσωπικά» σε μια περίεργη «κλίμακα αγάπης» όλων μας για την Μακεδονική μας γη.
Σεβόμεθα πάντως την παρακαταθήκη αγάπης για την πατρίδα που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, πολλοί από τους οποίους την πότισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους, αγαπητέ κ. Πρόεδρε της Βουλής.

Ήρθαμε ακόμη διότι ακολουθούμε τον αλησμόνητο Ίωνα Δραγούμη που μας έλεγε ότι: «Εάν δεν πεις στον εαυτό σου, εγώ θα σώσω αυτόν τον τόπο και πως αν δεν το κάνω εγώ, κανένας άλλος δεν θα μπορέσει, τότε αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα…».

Για τους παραπάνω λόγους θα είμαστε πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, έστω κι αν αυτό σας ενοχλεί, όπως μας δώσατε να καταλάβουμε, αλλά γιατί αλήθεια να αισθάνεστε τόσο πολύ ενοχλημένος;
Από την όλη συνάντησή μας φύγαμε με την βεβαιότητα ότι όχι μόνο αδιαφορείτε αλλά και αγνοείτε βασικά ζητήματα της ιδιαίτερης πατρίδας μας.
Σας έγραψα τα παραπάνω με πλήρη επίγνωση όλων των συνθηκών και με την μαρτυρία όλων των μελών της επιτροπής που σας επισκεφτήκαμε.
Με την ευκαιρία αυτή θέλω να επαναλάβω ότι τιμώ απόλυτα τον τίτλο που φέρετε αλλά σας επιστρέφω την αχαρακτήριστη προσωπική συμπεριφορά σας απέναντι όλων μας.

Αμύντας Παπαθανασίου
Μακεδονικά Τμήματα Αφρικής
Johannesburg 17-05-2010

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Υποθετικός λόγος

(οφειλόμενη απάντηση σε αδαή Ελληνα)


Κακή αρρώστια σάπισε
πατρίδα τους μαστούς σου.

Χρ. Μπράβος «Αρρωστη μάννα»

Ανοίγω τα μάτια μου κάποιο πρωΐ και ξυπνητός συνεχίζω να ονειρεύομαι πως τάχα στη χώρα που ζούμε όλες οι κακοφορμισμένες πληγές έγιαναν με μιας. Σαν τίποτε να μην είχε δέσει στα κλωνιά του Έθνους -από την αρχή πεισματωμένο μπόλι κακιάς ράτσας- που καρποφορεί ανέμους και θύελλες την ώρα της συγκομιδής. Πως καμιά εθνική καταστροφή δεν μας είχε βρει ποτέ με τον τρόπο που μας βρήκε. Σαν δηλαδή να είχαν από την αρχή γίνει αποδεκτά τα αυτονόητα. Ας σκεφτούμε υποθετικά λοιπόν:

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Γονέας, ο οποίος έστειλε και την σχετική φωτογραφία, διαμαρτυρείται διότι, όπως λέει, «αν έχεις καροτσάκι με παιδί, δεν μπορείς να κινηθείς στην νότιο παραλία»

Εγκαίνια μουσείου μακεδονικού αγώνα

Το κείμενο είναι η ομιλία της γραμματέας του συλλόγου Φίλοι Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα Ν. Καστοριάς κ. Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου στα εγκαίνια του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα στην πλατεία Ντολτσού (αρχοντικό Αν. Πηχιών), που έγιναν την Κυριακή 23 Μαΐου 2010.


«Η ονειροπόληση δεν είναι χαρακτηριστικό των ρομαντικών μόνο. Είναι το πρώτο στάδιο όλων των μεγάλων επιτευγμάτων.»

Αγαπητοί μας καλεσμένοι,

Μ’ αυτήν τη σοφή φράση επέλεξα να ξεκινήσω∙ μ’ αυτήν τη μεγάλη αλήθεια, που ίσως λίγοι έχουμε συνειδητοποιήσει. Εμείς τα μέλη του Συλλόγου, ακόμη κι αν δεν την είχαμε υποψιαστεί, όλη αυτή η τιτάνια προσπάθεια να γίνει επιτέλους το Μουσείο που εγκαινιάζεται σήμερα στην Καστοριά μας έκανε να το καταλάβουμε πολύ καλά.

Το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Ν. Καστοριάς είναι ένα πραγματικό επίτευγμα. Και λόγω του αγώνα να στηθεί και να λειτουργήσει και προπαντός λόγω της σημασίας του για την περιοχή μας. Επιτέλους ένα Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα στην πόλη που ήταν η καρδιά του Αγώνα, στην Καστοριά. Επιτέλους ένας χώρος όπου μαζεύτηκαν και μαζεύονται και θα μαζευτούν και άλλα κειμήλια από το Μακεδονικό Αγώνα, αφού άνοιξαν και θα ανοίξουν και άλλες κασέλες και θα φανερώσουν σε όλους μας ιερά κειμήλια αγωνιστών∙ σαν εκείνη τη ζωγραφισμένη από όλες τις πλευρές κασέλα του ζωγράφου μας του Θεόφιλου, με τις πολλές κολλημένες στο σκέπαστρό της κάρτες, που ανοίχτηκε φέτος, αποκαλύπτοντάς μας τα πιο αγαπημένα του διαβάσματα∙ σαν την κασέλα του Θεόφιλου, λοιπόν, που μέσα της, ανάμεσα σ’ άλλα βιβλία, έκρυβε, ξέρετε ποιο; Το «Μονογραφίες για τους αγωνιστές, προπάντων τους Μακεδονομάχους».
Αυτό το Μουσείο, που σήμερα εγκαινιάζεται είναι, επίσης, ένα σύμβολο. Και δε θα υπήρχε, αν δεν είχαν ονειρευτεί κάποιοι άνθρωποι, όχι πολλοί. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο κ. Αναστάσιος Πηχιών, που έχουμε τη μέγιστη τιμή να είναι σήμερα μαζί μας. Αν και…

Κύριε Πηχιών, είναι της μοίρας σας. Είναι μες στο DΝΑ σας, στο γονίδιό σας. Απόγονος της ηρωικής οικογένειάς σας, κουβαλητής του ίδιου ονοματεπώνυμου με τον πρωτεργάτη του πρώιμου Μακεδονικού Αγώνα, από τον οποίο πήρε και το όνομά του, «Πηχεωνικά», γιος του Κωνσταντίνου Πηχιών, του γυμνασιάρχη που, οργώνοντας ολόκληρη την περιοχή μας και καταγράφοντας σημαντικές πληροφορίες, διέσωσε πολύτιμα στοιχεία από το Μακεδονικό Αγώνα, αλλά υπήρξε και πρωτεργάτης στην υπόθεση της επανόδου των ιερών οστών του ήρωα Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη από τη Βιέννη, κουβαλητής του ίδιου επωνύμου με τον καπετάν Φιλώτα, που το 1912 μπήκε πρώτος, μετά από 527 χρόνια σκλαβιάς, στην ντυμένη στα γαλανόλευκα ελεύθερη πια πόλη της Καστοριάς, φοβάμαι πως ήταν αναπόφευκτο αυτό που κάνατε: που δώσατε αυτό το πανέμορφο αρχοντικό (και ποιος δε θα το ‘θελε για δικό του;) το χτισμένο σ’ αυτήν την ξεχωριστή θέση, για να γίνει μουσείο… Πράξη εξόχως ηρωική η πράξη σας σε μιαν εποχή που η συντριπτική πλειονότητα από εμάς τους γύρω σας επιδίδεται στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, γιατί –αλίμονο- πιστεύει πως αυτά μας καταξιώνουν…

Κι ο άλλος άνθρωπος που ονειρεύτηκε… Που αν δεν το είχε ονειρευτεί τόσο πολύ, τόσο τρελά, το Μουσείο δε θα υπήρχε σήμερα, όσο κι αν το ήθελε ο δωρητής του∙ του ανθρώπου ο οποίος, αν δεν το είχε κάνει όνειρο της ζωής του, το αρχοντικό αυτό θα είχε μετατραπεί σε ένα ακόμη χαρισμένο στο ελληνικό Δημόσιο παντελώς αναξιοποίητο κι εγκαταλειμμένο κτίριο∙ μιλώ, φυσικά, για τον Πρόεδρο του Συλλόγου μας κ. Χρυσόστομο Παπασταύρο, που έπεφτε ξυπνούσε με την ίδια πάντοτε έννοια: πώς να μπορέσουμε, πώς θα τα καταφέρουμε. Και τα καταφέραμε. Με κόπο και μόχθο δικό του πολύ, με πολύ λιγότερο δικό μας. Κι ήταν τα χρόνια που μεσολάβησαν δύσκολα, οι πόρτες κλειστές. Για να το καταλάβετε, θα σας αναφέρω κάτι που γράφτηκε σε εφημερίδα πολύ πρόσφατα: πως από τις δύο απεικονίσεις της Αφροδίτης της Μήλου στο ίδιο γερμανικό περιοδικό εκείνη που μας πόνεσε περισσότερο ήταν η δεύτερη: αυτή με το χέρι της ζητιάνας. Έτσι περιφέρονταν κάποιοι από μας κάποιες φορές, πάρα πολλές ο αξιοπρεπέστατος Πρόεδρός μας. Έτσι, μέχρι που ο Δήμος Καστοριάς ξεκίνησε τις εργασίες, μετά παύση διαρκείας στις εργασίες, αλλά συνέχιση των προσπαθειών για να βρεθούν χρήματα –το δυσκολότερο κομμάτι της όλης προσπάθειας- , ύστερα η επίσκεψη της κ. Βλαβιανού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος -του Ιδρύματος που αποδείχτηκε για μας ο σωτήριος από μηχανής θεός μας- οπότε το δάκρυ της απόγνωσης στα μάτια του Προέδρου μας έκανε το μεγάλο του θαύμα κι η απόφαση πάρθηκε. Αποπεράτωση. Τέλος της πολύχρονης απαιτητικής αυτής φάσης, αλλά πέρασμα στην επόμενη φάση, που είναι απαιτητική επίσης. Ξεκινάει, λοιπόν, η λειτουργία του κι έχει και αυτή το μεγάλο της αγώνα. Όμως ελπίζουμε και πιστεύουμε και θα παλέψουμε. Άλλωστε τώρα υπάρχει ένα καλό προηγούμενο: το ολοκληρωμένο μας κτίριο. Και μια δυνατή παρακαταθήκη: η αισιοδοξία του Προέδρου μας, που δε μειωνόταν ούτε ελάχιστα, ακόμα και όταν απ’ όλους εμάς εξανεμιζόταν. Ελπίζουμε και πιστεύουμε.

Καθόλου για μας τους ίδιους. Αποκλειστικά για τα παιδιά μας. Αυτά θα είναι οι επισημότεροι επισκέπτες αυτού του χώρου, που, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, είναι και σύμβολο. Αυτά, που, άθελά τους, μας χάρισαν τις πιο τρυφερές στιγμές των τελευταίων ημερών της έντονης προετοιμασίας του χώρου, όταν μόνα τους, χωρίς κανένας μεγάλος να τα ‘χει παρακινήσει, έρχονταν και στέκονταν στο κατώφλι, θέλοντας να μπουν να δουν, διστάζοντας όμως κιόλας… Αυτά ονειρευόμαστε να περνούν αυτό το κατώφλι και να ‘ρχονται για να μαθαίνουν τη δοξασμένη ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Και τα ονειρευόμαστε να φεύγουν με γνώση περισσότερη και με περηφάνια μεγαλύτερη. Γι’ αυτόν το λόγο, άλλωστε, ένα παιδί θα τα εκπροσωπήσει στο κόψιμο της κορδέλας.
Το παιδί αυτό θα μπορούσε να είναι ο κάτοχος του ωραίου αυτού αρχοντικού. Του φτάνει, όμως, που κατέχει το βαρύ του όνομα και που συνεχίζει την από παλιά λαμπρή ιστορία της οικογένειάς του. Κι είναι ο μικρός Αναστάσης ένα σύμβολο και πάλι: το σύμβολο της ελπίδας πως θα επαναφέρουμε τα παιδιά μας στο κέντρο της προσοχής μας και της σκέψης μας και της καρδιάς μας όλοι.

Κι ας ορκιστεί ο καθένας από μας, όλοι εσείς που υπηρετείτε τον τόπο από τις μεγάλες θέσεις, αλλά κι όλοι εμείς που τον υπηρετούμε από πιο χαμηλά, ας ορκιστούμε σήμερα που ζούμε σε μια πατρίδα που μοιάζει τρομακτικά με την ερειπωμένη χώρα στο Παραμύθι χωρίς όνομα της σπουδαίας συγγραφέως του Μακεδονικού Αγώνα Πηνελόπης Δέλτα πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, ότι θα κάνουμε και περισσότερα από αυτά που μπορούμε, για ν’ αναστήσουμε τη βαριά τραυματισμένη από εμάς τους ίδιους Πατρίδα μας.
Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Μας το εγγυάται το βασιλόπουλο του βιβλίου της Δέλτα, που δεν είναι άλλος από το σπουδαίο μας συντοπίτη, τον πολυαγαπημένο μας Ίωνα Δραγούμη…

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ