28.4.08

ΟΔΟΣ: Πλατεία

Μια εβδομάδα μετά την σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η Ελλάδα εφαρμόζοντας την διακηρυγμένη θέση της, «μη λύση σημαίνει μη πρόσκληση» πέτυχε την αναστολή της διαδικασίας ένταξης του κράτους αυτού στην συμμαχία, και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ενδείξεις για περισυλλογή στην γειτονική χώρα, ωστόσο δεν έχει υποχωρήσει η ανησυχία της ελληνικής κοινής γνώμης για την πορεία του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων.

Τα πράγματα όμως περιπλέκονται ακόμη περισσότερο επειδή τις ημέρες που προηγήθηκαν της συνόδου του ΝΑΤΟ, οι Σκοπιανοί, έχοντας επαναπαυθεί στις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας των Η.Π.Α, επέδειξαν μια άνευ προηγουμένου φανερή εχθρική στάση προς την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Εξαπέλυσαν πρωτοφανείς κατηγορίες για γενοκτονία, διαδήλωσαν με κάθε επισημότητα ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι (…αρχαίοι) Μακεδόνες (!), σφετερίστηκαν σύμβολα και μνημεία, εκτόξευσαν ύβρεις και σαρκασμούς κατά των πολιτικών της Ελλάδος, αποκάλυψαν με τον πλέον δημόσιο τρόπο τις πραγματικές βλέψεις τους για επέκταση του κράτους τους ως το Αιγαίο, ανακοίνωσαν τις εκτιμήσεις τους για την εθνολογική σύνθεση του ελληνικού λαού (ισχυρίστηκαν ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι Τούρκοι, Σλάβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι και Άραβες και ολίγοι Λατίνοι).

Και τέλος, αναγορεύθηκαν πανηγυρικά σε προστάτες και εγγυητές των σκλαβωμένων αδελφών «Μακεδόνων» της βόρειας Ελλάδος, στην Μακεδονία. Της Καστοριάς βεβαίως συμπεριλαμβανομένης.

Περιέφεραν ακόμη δημόσια σε γνώση της δυτικής κοινής γνώμης την εικόνα ενός λαού και ενός έθνους στην θέση του θύματος, ενώ προσπάθησαν να πείσουν ότι για την στασιμότητα του κράτους τους, για την φτώχεια, την ανεργία και την αστάθειά τους, θύτης και ιστορικά υπεύθυνη είναι η Ελλάδα.

Παράλληλα, νομίζοντας ότι με την στήριξη των ΗΠΑ, θα πετύχουν να ταπεινώσουν την Ελλάδα, ενεθάρρυναν και παρακίνησαν πέντε έως δέκα το πολύ Έλληνες πολίτες, κατοίκους της Φλώρινας, που προφανώς είναι οπαδοί του «Ουράνιου Τόξου» υπό τον διάσημο πια κ. Βοσκόπουλο, να αποκαλύψουν τις μειοδοτικές αντιλήψεις τους για το ζήτημα της Μακεδονίας.

Ήταν τόση η «αισιοδοξία» τους για το αίσιο αποτέλεσμα (πρόκληση για την ένταξη) ώστε έφθασαν στο σημείο να μην ντραπούν οι συμπολίτες μας αυτοί να παρουσιαστούν σε εκπομπές μεγάλων κεντρικών τηλεοπτικών σταθμών, όπως στην εκπομπή του δημοσιογράφου κ. Θεοδωράκη -στο Mega- που ενώ παρουσίασε τους καταπιεσμένους «αδελφούς» «Μακεδόνες» παρέλειψε να αναδείξει με ευκρίνεια την σπανιότητα, την εξαιρετικότητα του «μακεδονικού» αυτού είδους.

Γι’ αυτούς τους δυο-τρεις στο άδειο καφενείο-σφηκοφωλιά γίνεται όλος αυτός ο ορυμαγδός και η προπαγάνδα λοιπόν; Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένος ο σκοπιανός αλυτρωτισμός;

Με αυτά τα ερωτήματα και με θυμό, πολλά ήταν τις επόμενες ημέρες, τα τηλεφωνήματα με τα οποία, αναγνώστες και φίλοι της ΟΔΟΥ προσπάθησαν να εκφράσουν τους συλλογισμούς και τις αγωνίες τους για την πορεία της σκοπιανής αδιαλλαξίας και του αλυτρωτικού παροξυσμού τους.

Διότι τώρα πια, περισσότεροι από ποτέ είναι όσοι αντιλαμβάνονται πως οι αντιρρήσεις της Ελλάδος δεν εστιάζονται στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των βόρειων γειτόνων της, -οι οποίοι αν θέλουν μπορούν να δηλώνουν ακόμη και Θεσσαλοί, Ηπειρώτες ή και Κωνσταντινοπολίτες, κανείς δεν τους εμποδίζει- αλλά η ανθελληνική προπαγάνδα και ο αλυτρωτισμός τους σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Οι μόνοι που αν και έμειναν άναυδοι για τις εξελίξεις, ωστόσο δεν δείχνουν ακόμη να αναθεωρούν τις απόψεις τους, είναι όσοι ρομαντικοί στο πλαίσιο της δήθεν βαλκανικής διείσδυσης και ενός ορθόδοξου φιλελευθερισμού χωρίς σύνορα, προσπάθησαν να αναδείξουν, στην Καστοριά αλλά και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας τις πολιτιστικές ομοιότητες και τις συγγενικές ταυτότητες της βόρειας Ελλάδος με τους διαφόρους Βαλκάνιους, και κατά προτίμηση τους ομόδοξους, για προφανείς λόγους.

Έτσι, εκτός από τον μερικό μουσικό εκσλαυισμό της παράδοσης της Καστοριάς, επιχειρήθηκε να πειστεί ο κόσμος ότι ήταν προτιμότερο να αναδειχτούν ακόμη περισσότερο τα κοινά των Ελλήνων της Μακεδονίας με κάθε λογής Σέρβους, Βουλγάρους και Σκοπιανούς. Για την υλοποίηση αυτής της «φιλόδοξης» ιδέας ανασύρθηκαν ή και επινοήθηκαν σχέσεις που δεν έχουν την παραμικρή αντιστοίχηση στην αλήθεια.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν πάνε πολλά χρόνια που με την ρομαντική ανοχή του νυν δημάρχου Καστοριάς κ. Ιωάννη Τσαμίση, προέδρου τότε, του ιστορικού μουσικοφιλολογικού συλλόγου Καστοριάς «Αρμονία», καθιερώθηκαν οριστικά ως καστοριανές παραδοσιακές, και στολές που δεν ανταποκρίνονται αυθεντικά στην πραγματική παράδοση της πόλης. Τότε βλέπαμε έκπληκτοι κάτι παράξενες αμφιέσεις να συμμετέχουν στον «Χάσκαρη» της “Αρμονίας” στην Ομόνοια, που αποτελεί και το αγαπημένο δρώμενό του, ως σημερινού δημάρχου.

Δεν πάνε επίσης πολλά χρόνια, από τότε που η φιλόδοξη πολιτική του τ. δημάρχου Καστοριάς κ. Δημητρίου Παπουλίδη (προδήλως παρασυρμένη από τα ιδεολογικά ψυχροπολεμικά απωθημένα, κακών συμβούλων του), είχε σαν στόχο την ανάδειξη του καστοριανού καρναβαλιού σε happening βαλκανικού βεληνεκούς. Με αποτέλεσμα να ανοίξουν τα σύνορα σε ορχήστες και όρχους.

Δεν πάνε πολλά χρόνια που ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι (ακραίοι και κυρίως εξωκοινοβουλευτικοί) παρασυρμένοι ακόμη από τις ψυχροπολεμικές διαιρέσεις και τον σοσιαλισμό του Τίτο στην Γιουγκοσλαβία, δεν έκρυβαν την κατανόησή τους για ορισμένα από τα ιστορικά επιχειρήματα του πληθυσμού των Σκοπίων.

Και να που τώρα όλοι αυτοί, παγωμένοι παρακολουθούν την διαδικασία δουλικής υποταγής στις Η.Π.Α, των βόρειων γειτόνων μας, των Βαλκανίων κάθε λογής, μορφής και ράτσας: Αλβανών, Κοσοβάρων, Σκοπιανών, Βουλγάρων και άλλων «υπερήφανων» αετών, με τους οποίους, έχουμε κοινά ακούσματα και κοινά έθιμα σύμφωνα με τις αφέλειες της εγχώριας εξωτερικής πολιτικής αλά Μπρέγκοβιτς.

Στο πλευρό των Σκοπίων και των ΗΠΑ, συμπαρατάχθηκαν όλες οι χώρες του παλιού ανατολικού μπλοκ, που τώρα είναι (νεαρά) μέλη του ΝΑΤΟ. Κατά περίεργη σύμπτωση, όλες τους είναι (κυρίως) σλαβικές.

Έτσι όλοι αυτοί, για το πρόσκαιρο όφελος της υποταγής τους στον υπερατλαντικό σύμμαχο, ξέχασαν και σοσιαλισμούς, και παρελθόν και τα άλλα τα «αδέλφιά» τους (στην Σερβία για παράδειγμα). Όπως ξέχασαν εντελώς και το γεγονός ότι οι χώρες τους ανήκουν γεωγραφικά στην Ευρώπη, όπου κυριαρχούν άλλου είδους αξίες και προτεραιότητες. Και όπου οι Μπανανίες και οι μπανανιές δεν ευδοκιμούν πλέον.

Όλα αυτά λοιπόν συνέβαλαν στο να φανούν λογικές οι αντιρρήσεις της Ελλάδος στο ζήτημα της ένταξης των Σκοπίων στους ευρωατλαντικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα να μπει ένα κάπως απότομο φρένο στο εθνικιστικό παραλήρημά τους και στην σιελόρροιά τους προς τις Η.Π.Α. Τα Σκόπια δεν φρόντισαν να ισοσκελίσουν τις σχέσεις τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και φυσικά την Ελλάδα, γεγονός που αναμένεται να διατηρήσει το κράτος τους σε απόσταση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Για την συμβολή του Τζώρτς Μπους σε όλα αυτά, ίσως πράγματι να του αξίζει μια πλατεία στα Σκόπια. Καλά το σκέφτηκαν οι καλοί μας γείτονες και... προστάτες της Καστοριάς.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10.4.2008]

ΟΔΟΣ: Ο κόμπος και το χτένι

Το θέμα είναι γνωστό στην ΟΔΟ από αρκετό καιρό. Όμως για λόγους περιορισμού των αφορμών που μπορούν να προκαλέσουν εντάσεις, επιλέχθηκε μέχρι τώρα να αναβληθεί το σχόλιο.

Αλλά οι εξελίξεις στο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους των Σκοπίων, και ιδίως ο διασυρμός και οι ύβρεις με τις οποίες αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι «φίλοι» και ομόδοξοι Σκοπιανοί, μια από τις οποίες ήταν η έκθεση της ελληνικής σημαίας, σε περίοπτες θέσεις σε κεντρικές λεωφόρους των Σκοπίων, με χιτλερική σβάστικα στην θέση του Σταυρού, -με τις οποίες αποκαλύπτουν τα πραγματικά αισθήματά τους και το αβυσσαλέο μίσος τους απέναντι σε μια χώρα και ένα λαό, με μακρούς αγώνες για την ελευθερία και την δημοκρατία, φέρνουν τον κόμπο στο χτένι.

Πρόκειται για την (καλή κατά τα άλλα) ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καστοριάς στο διαδίκτυο: Φτάνει μια περιήγηση λίγων λεπτών στο internet για να εξοργίσει τον χρήστη του διαδικτύου, η ασχετοσύνη και η προχειρότητα, με την οποία στήθηκε το site στο θέμα της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Καστοριάς.

Από πού άντλησε την άφρονα έμπνευση και πληροφορία ο τέκτων της ιστοσελίδας της Νομαρχίας Καστοριάς, από ποια πηγή πληροφορήθηκε ότι στην περιοχή, και ιδίως στην πόλη της Καστοριάς, και μάλιστα στα καρναβάλια της Καστοριάς, ακούγονταν μεταξύ σχετικών και ασχέτων μουσικοχορευτικών σκοπών και ορισμένοι αισθητά σλαβίζοντες ρυθμοί; Από πού άντλησε τις πληροφορίες του για κάτι περίεργα και άγνωστα ονόματα χορών και μουσικών σκοπών όπως «Πουστσένκο» «Ματσκανιάνα», «Ρούμπα», «Αναντόλτσε», «Ρούσα Μαρία», «Kόλιος» (*)...; Ποιοι τα ονόμαζαν έτσι; Πού τους βρήκε;

Ποιος είναι αυτός που επιβάρυνε με αυτού του είδους τις μουσικές και λεκτικές ρετσινιές την Καστοριά και το καρναβάλι της πόλης;

Ποιον ρώτησε, και πως διασταύρωσε τις πληροφορίες του, ο άνθρωπος που έστησε την ιστοσελίδα και προφανώς δεν μετείχε ποτέ στα καρναβάλια; Διότι αν συμμετείχε έστω και μια φορά, θα γνώριζε ότι οι «παράξενοι» ρυθμοί, (πρόκειται για ορισμένους μουσικούς σκοπούς) που πιο πολύ θυμίζουν Σερβία, Σκόπια, Βουλγαρία ή ακόμη Τρινιδάδ-Τομπάγκο και Αϊτή στην Καραϊβική, παρά Καστοριά και καρναβάλια της Καστοριάς; Όποιον Καστοριανό και να ρωτήσει κάποιος, κανείς δεν γνωρίζει αυτά τα ονόματα.

Πώς αποδέχθηκε άκριτα η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς αυτό το γεγονός που θα ακριβοπληρώθηκε από το υστέρημά της; Αν κάποιος αποφασίσει να αποκαλεί την Καστοριά «Κόστουρ» θα το ανεχθεί η Ν.Α. Καστοριάς;

Από πού αντλεί ο καθένας το δικαίωμα για τέτοιο αυθαίρετο «εμπλουτισμό» της παράδοσης της Καστοριάς που εμφανίζει την πόλη ως μουσικό άντρο;

Κι’ αν εκεί στην Νομαρχία Καστοριάς, αισθάνθηκαν -που δεν μπορεί, θα αισθάνθηκαν- τουλάχιστον ένα κόμπο, στην θέα της ελληνικής σημαίας με την σβάστικα και στην μαζική αλλοφροσύνη των Σκοπιανών, οι οποίοι εδώ και χρόνια τρίβουν τα χέρια τους για τα... «ακούσματά» «μας», οφείλουν αμέσως, να απομακρύνουν από το διαδίκτυο αυτή την πηγή παραπληροφόρησης και πλαστογραφίας της παράδοσης της Καστοριάς και του καρναβαλιού της, για την οποία υπεύθυνη είναι η ίδια.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

ΟΔΟΣ: Σε ιδιώτη!

Αφού το θαυμάσιο κτήριο του ιστορικού ξενοδοχείου Ξενία ήδη από το 2000 περίπου εγκαταλείφθηκε περιφρονημένο και λεηλατήθηκε κάτω από τις μύτες των αρμοδίων, τις τελευταίες ημέρες επανήλθε μετά από χρόνια στην επικαιρότητα, μια και επανεξετάζεται η «τύχη» και ο προορισμός του.

Μπορεί οι προθέσεις να ήταν οι καλλίτερες (Κύριος οίδε αν ήταν), αλλά έπρεπε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια της δημοτικής προχειρότητας, των παλινωδιών και των ατελέσφορων αοριστιών από την εποχή της δεύτερης τετραετίας του κ. Δ. Παπουλίδη συνεχώς μέχρι σήμερα, ίσως λίγο πριν (ή μήπως είναι ήδη αργά;) χαρακτηρισθεί «επικινδύνως ετοιμόρροπο», για να επανέλθουν οι «αρμόδιοι» με επικεφαλής την βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Β. Μπουζάλη, που προγραμματίζουν να το κάνουν… αυτό που ήταν: ξενοδοχείο!!

Να «σίτεψε» φαίνεται η καταστροφή, θα «ωρίμασαν» οι συνθήκες και οι φωστήρες έριξαν στο τραπέζι, την ιδέα που προϋπήρχε από τότε (μετά τον Εμφύλιο) που το οικόπεδο παραχωρήθηκε από τον Δήμο Καστοριάς στον Ε.Ο.Τ. Όταν περισσεύει η έμπνευση, η φύση κάνει θαύματα, ή φάρσες.

Κι’ όμως, όλα αυτά τα χρόνια που το κτήριο του Ξενία περίμενε την σπάνια έμπνευση της κ. Β. Μπουζάλη (να παραχωρηθεί το κτίσμα σε ιδιώτη για ξενοδοχείο), είχαν φροντίσει όλοι οι σχετικοί να αδειάσουν το εσωτερικό της Καστοριάς από τις κοινωνικές δραστηριότητες που κάνουν μια πόλη, να είναι πόλη. Από την άλλη, οι επιτήδειοι, με την παράλειψή τους να βελτιώσουν την καθημερινότητα στους κατοίκους, εξώθησαν εκατοντάδες οικογένειες, σε «ηρωϊκή» έξοδο στις επεκτάσεις.

Και πότε με τις κίβδηλες υποσχέσεις για την δημιουργία νέου πνευματικού κέντρου στην θέση του παλιού, πότε με τις αερολογίες για την δημιουργία αρχαιολογικού μουσείου, ή πινακοθήκης, ή χώρου εκδηλώσεων στην θέση του καθημαγμένου Ξενία, ροκάνισαν τον χρόνο και συνέβαλαν ώστε το θαυμάσιο κτήριο να μοιάζει με φάντασμα.
Και η παλιά Καστοριά να αδειάσει.

Φθάσαμε σήμερα σε μια εποχή, που αν τολμήσεις να μιλήσεις για την σωτηρία της παραδοσιακής Καστοριάς, κινδυνεύεις να κακοχαρακτηρισθείς από σωβινιστής και πάνω...
Δικαιούται να διερωτάται επομένως ο κάθε πολίτης, ποιον άραγε εξυπηρετούν αποφάσεις του είδους που προωθούνται για τον Ξενία (ξενοδοχείο ιδιώτη), όταν η Καστοριά έχει μεν υπερ-επάρκεια ξενοδοχείων και καταλυμάτων προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, δεν έχει όμως ΟΥΤΕ μια, ΟΥΤΕ μια υποδομή δημοτικών συμφερόντων στο εσωτερικό της Καστοριάς, αντίστοιχη του Ξενία που να μπορεί να συμβάλλει σε αναζωογόνηση της κλασσικής Καστοριάς και στην κοινωνική συσπείρωση που κυμαίνεται ήδη, σε άθλια επίπεδα, διαλύοντας την πόλη (ως αστικό σύνολο) που σηματοδότησε ό,τι γνωρίζουμε ως Καστοριά.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]

22.4.08

ΑΡΓΥΡΗ ΜΑΛΕΓΚΑΝΟΥ: Μία ερώτηση προς την βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας

Σε άρθρο στο φύλλο της ΟΔΟΥ Νο 401 με τίτλο «Το Μακεδονικό, τις πταίει; Ένα κείμενο για έλληνες δημοκράτες και για μικρούς έλληνες πολιτικούς!» παρουσιάζω, αναλύω και στοιχειοθετώ το δυσεξήγητο «γιατί» η Ελλάδα βρέθηκε σε δεινή και υποτιμητική διπλωματική θέση παγκοσμίως παραδίδοντας την διαπραγματευτική της ισχύ. Παρόλο που προκάλεσα για τοποθέτηση όλους τους πολιτικούς του τόπου (συμπλεόμενους και μη, εθνικό θέμα γάρ) βρέθηκα σχεδόν αναμενόμενα μπροστά στη σιγή τους. Αποτελεί σχεδόν πάγια αντιδημοκρατική τακτική η έλλειψη απαντήσεων στις ερωτήσεις των «απλών» ψηφοφόρων τους. Εκτός αν αρκούνται στη φωνή των «κυρίων» τους!

Έτσι όμως μένουν ανοιχτοί σε αυθαίρετα απαξιωτικές ερμηνείες. Άγνοια, φτωχή και ρηχή θεσμοθέτηση και ιεράρχηση προτεραιοτήτων, αλαζονική ανικανότητα να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις, επαρχιωτισμός και εσωστρέφεια, ή μάλλον μία ανεπαρκής πρόσμιξη όλων αυτών, που καθιστά την αντιπροσωπευτική τους ικανότητα ανύπαρκτη.
Στη σελίδα ζ’ της ΟΔΟΥ (14.06.07) αναφέρω και εδώ επαναγνωστοποιώ τη δέσμευση του πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή ότι:

«ΔEN ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΘΩ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».

Όμως, δύο εβδομάδες πριν, από το βήμα της Βουλής μας είπε ότι δουλεύουμε και πλησιάζουμε στην επίλυση του θέματος με μια σύνθετη ονομασία. Συμφώνησε και ο κ. Παπανδρέου. Και από τη σύνθετη ονομασία φτάσαμε στη σχεδόν κοροϊδευτική «δίκαια» κατά Νίμιτς, Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια. Το θέμα είναι ξεκάθαρο. Τόσο άλλαξαν τα διεθνή δεδομένα ώστε να υποκύψουμε στην απώλεια της αξιοπιστίας του ίδιου του πρωθυπουργού;

Τι άλλαξε κυρία βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας; Μήπως εσείς ως «νέα» βουλευτής μπορείτε να αποδείξετε ότι είσαστε και «ωραία» δίνοντας αποδεκτές εξηγήσεις; ‘Η να αποφασίσουμε ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε στη παραπλάνηση, στην πλάνη και την εμφανή υποκρισία; Και ως πότε;

Αναμένοντας κάποια απάντηση, σας χαιρετώ

ΑΡΓΥΡΗΣ Κ. ΜΑΛΕΓΚΑΝΟΣ
Οικονομική Μηχανική,
Διεθνής Πολιτική & Διπλωματία
malegodyssey@gmail.com

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Με αφορμή την δημοσιευθείσα επιστολή του κ. Βασίλη Χριστόπουλου που διάβασα στην εφημερίδα σας, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρεται σε σχετικό μου δημοσίευμα για το «Παλιό γυμνάσιο Καστοριάς», θέλω να δημοσιοποι- ήσω τα εξής.

Κατ’ αρχήν να συγχαρώ τον κύριο Χριστόπουλο τον οποίο δυστυχώς δεν γνωρίζω, για τις απόψεις του που εξέφρασε δημόσια, τόσο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας όσο και για την άποψή του για την «Ακρόπολη της γνώσης» δηλαδή το παλιό γυμνάσιο Καστοριάς.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΟΒΑΤΣΗ: «Δημοκρατία Σκοπιανής Μακεδονίας»

Επειδή το θέμα του ονόματος της γείτονος χώρας έχει έλθει σε αδιέξοδο και ίσως μακροημερεύσει, με πολλές επιπτώσεις για αμφοτέρους, θα έλεγα ότι μια λύση θα ήταν να προτείνουμε το όνομα «Δημοκρατία της Σκοπιανής Μακεδονίας», που αποτελεί την πιο καλή σήμερα ονομασία για αμφοτέρους.

Έτσι, από την μία μεν μεριά δεν απομακρυνόμαστε από την προταθείσα ονομασία του κ. Νίμιτς, αλλά αλλάζουμε απλώς την σειρά των λέξεων, και από την άλλη, καθορίζουμε τα γεωγραφικά τους όρια και μάλιστα έξω από τα όρια της αρχαίας άνω Μακεδονίας, διότι τα Σκόπια δεν περιλαμβάνονταν σε αυτά.

Πέραν τούτων, δείχνουμε όχι μόνο καλή πρόθεση και διάθεση, αλλά επίσης δείχνουμε σεβασμό στον γείτονά μας, έστω και αν δεν το δικαιούται, έστω και αν αυτός μας απειλεί και μας κοροϊδεύει, έστω αν δεν αξίζει μια τέτοια λογική συμπεριφορά. Επίσης εμείς με την συμπεριφορά μας, του αφαιρούμε το δικαίωμα των αλυτρωτικών διαθέσεων και προθέσεων (αφού τους βάζουμε έξω από τα σύνορά της «Άνω Μακεδονίας») και έτσι θα έχουμε μία λογική και εφικτή λύση.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]

ΟΔΟΣ: Εκθέσεις τουρισμού

Επαφές ανέπαφες και χωρίς ορατό τουριστικό αποτέλεσμα, φαίνεται να πραγματοποιούνται στις ομαδικές «εκδρομές» που γίνονται από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς σε εκθέσεις τουρισμού που διοργανώνονται σε διάφορες χώρες.
Το ενδιαφέρον είναι ότι κάθε φορά μεταβαίνουν όλο και πιο πολυπληθή «γκρουπ» της νομαρχίας και ότι σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τύπου πραγματοποιούνται και διάφορες συναντήσεις, οι οποίες δεν έχουν αποφέρει αποτελέσματα.
Η ΟΔΟΣ κατακλύζεται κάθε εβδομάδα από δεκάδες τηλεφωνήματα αναγνωστών οι οποίοι σαρκάζουν και διαμαρτύρονται για τις προκλητικές σπατάλες και τα προσωπικά φωτογραφικά τους στιγμιότυπα σχεδόν εβδομαδιαίως, σε μία εποχή που οι περισσότεροι κοινοί θνητοί δεν μπορούν να ταξιδέψουν ούτε ως την Αθήνα.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]

19.4.08

ΟΔΟΣ: Σπορά αμφιβολίας

Την ώρα που συμπληρωνόταν αυτό το άρθρο, όλα έδειχναν ότι οι διαπραγματεύσεις για την ονομασία του κράτους των Σκοπίων, όδευαν σε ένα πλήρες και κανονικό ναυάγιο για την ελληνική διπλωματία. Η οποία δείχνει ότι έχει να ζήσει στιγμές επιτυχίας και ευφορίας από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν αποφασίστηκε η προσάρτηση της Δωδεκανήσου.

Ούτε η ανεξαρτησία της Κύπρου, ούτε η de facto διχοτόμησή της, ούτε βεβαίως η αφαίρεση του μακεδονικού βασιλικού εμβλήματος (του ήλιου της Βεργίνας) από την σημαία των Σκοπίων (και η αντικατάστασή του από τον ιαπωνικής εμπνεύσεως ήλιο – θα έχουν κάποιες εμμονές με τους ήλιους, τους Ηλίες και τους διαφόρους προφήτες φαίνεται οι καλοί γείτονες) μπορούν να λογιστούν ακριβώς, ως διπλωματικές επιτυχίες. Ως παρηγοριά, ελεημοσύνη ή καλλίτερα ως εμπαιγμός, μπορεί. Οπωσδήποτε όμως, όχι ως νίκες.

Αν δεν μεσολαβούσε η ένταξη της (όσης έμεινε) Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να διακόψει την αλληλουχία ραπισμάτων και ταπεινώσεων, το βέβαιο είναι ότι δεν θα της απέμενε (της ελληνικής διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής) παρά ένας καλός χορός του Ζαλόγγου. Για να ξεπλύνει τον για 17 χρόνια τώρα διασυρμό και εξευτελισμό της, από το κράτος-παρία της προβληματικής (και συμπτωματικά πανορθόδοξης) βόρειας γειτονιάς.

Εκτός κι’ αν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία της εθνικής ….αποτρεπτικής ισχύος και της εξωτερικής πολιτικής, το γεγονός ότι περιοχές σαν αυτές των νομών Καστοριάς, της Φλώρινας, της Έδεσσας και άλλες, δεν κινδυνεύουν (άμεσα) να αποσπαστούν, στην γειτονική σλαβική χώρα.

Κι’ αν αυτές τις μέρες, στην περίφημη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι που ξεκίνησε χθες, αναβληθούν όπως όλα δείχνουν, οι διαπραγματεύσεις για την πρόσκληση αυτού του παρείσακτου και πλαστού «Μακεδόνα» γείτονα, και ταυτόχρονα θα παραταθούν οι προσπάθειες για την επίτευξη δήθεν συμβιβαστικής λύσης (δηλαδή εκούσιας ήττας για την Ελλάδα) στην υπόθεση της μακεδονικής ποσότητας στην ονομασία αυτού του κράτους, η πραγματικότητα, δεν αλλάζει.

Ούτως ή άλλως, με δεδομένες και παγκοίνως γνωστές της αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπίων σε βάρος της Ελλάδος και την αναγόρευσή τους σε προστάτες της … μακεδονικής εθνότητας και μειονότητας στην Ελλάδα, ένα είναι το βέβαιο: Ότι στα βόρεια σύνορά μας, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα σύνορα του νομού Καστοριάς, θα επιστεγαστεί με την Βούλα, με παπά και κουμπάρο, η αδιαλλαξία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων Σλάβων. Οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν μεσοπρόθεσμα σαν αιχμή του δόρατος, στην επεκτατική προσπάθεια του σλαβικού κόσμου για διέξοδο στο Αιγαίο. Διότι πέρα από την κλοπή του ονόματος, οι γείτονες δεν αποσιωπούν πια σχεδόν καθόλου τις βλέψεις τους για το μέλλον. Και τις βαθύτερες προθέσεις τους.

Έτσι στο ερώτημα, «τις πταίει» γι’ αυτές τις αλλεπάλληλες ήττες, η απάντηση μοιάζει πιο σύνθετη, απ’ ότι πιστεύεται. Διότι μπορεί η ελληνική διπλωματία να είναι ο φορέας της τελικής ευθύνης, όμως οι κομιστές της, εξαπλώνονται σε πολλές κατευθύνσεις και σε άλλα τόσα «επίπεδα». Στο ερώτημα, γιατί δεν γίνονται κατανοητές και γιατί δεν θεωρούνται αξιόπιστες οι ελληνικές θέσεις, με αποτέλεσμα να απομονωθεί η Ελλάδα και να προσπαθεί να περισώσει τα προσχήματα όσο-όσο, με δήθεν «συμβιβαστικές» λύσεις, η απάντηση δεν είναι ακριβώς εξακριβωμένη.

Βέβαια παρά τις υπερβολές και τις κάποιες γραφικότητες, παρά τις ρετσινιές και τις δήθεν ψύχραιμες αναλύσεις, υπεύθυνοι για όλα αυτά δεν είναι ούτε το εμπάργκο της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, ούτε ο κ. Παπαθεμελής, ούτε οι μαζικές διαδηλώσεις του 1992, ή αυτές που διοργανώθηκαν πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη. Μπορεί όλα αυτά, σε συνδυασμό μεταξύ τους καθώς αλλά και με άλλους ατυχείς χειρισμούς να ώθησαν τις εξελίξεις ή απλώς να τις απέδειξαν, αλλά για την ΟΔΟ, η ήττα της Ελλάδος, που σε σύγκριση με τα μικρά Σκόπια είναι (από κάθε άποψη) Γολιάθ, οφείλεται σε ένα βαθμό στην διαβολή της Ελλάδος από τις κακές υπηρεσίες ελάχιστων εκατοντάδων πολιτών (κυρίως στους νομούς Φλώρινας και Πέλλας) που αυτοπροσδιορίζονται ως «μειονοτικοί» και συσπειρώνονται γύρω από δήθεν καταπιεσμένους Βοσκόπουλος, σλαβόπουλους και αθώες σλαβοπούλες.

Καθώς και η πολιτιστική υποταγή (αν όχι καθολικά, τουλάχιστον σε ορατό βαθμό) της Μακεδονίας και φυσικά της Καστοριάς τόσο σε σλάβικα όσο και σε άλλα, ξένα στοιχεία και επιρροές που έπληξαν το αίσθημα πολιτιστικής συνοχής και ομοιογένειας. Ας ρωτηθεί για παράδειγμα, ο πολύφερνος και μεγάλος «φίλος» της Ελλάδος, ο μουσουργός της προπαγάνδας Μπρέγκοβιτς, για τις απόψεις του γύρω από το νέο μακεδονικό.

Διότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις, θα είναι αφέλεια να υποστηρίζεται ότι είναι τυχαία η χρονική σύμπτωση της πολιτιστικής επέλασης των σλαβικών επιρροών στην Μακεδονία, από το 1992 και μετά, με τις διαδικασίες για την καθιέρωση των Σκοπίων ως «Μακεδονία», η οποία ενθαρρύνθηκε (αν δεν υποκινήθηκε κιόλας σε μερικές περιπτώσεις) από επίσημους φορείς στην περιοχή, και από πρόσωπα που κουβαλούν μέσα τους είτε ιδεολογικά απωθημένα, που χρονολογούνται από την ψυχροπολεμική περίοδο, είτε ακατάλυτα κατάλοιπα γονιδιακής ροπής.

Και τα οποία πρόσωπα βρέθηκαν την λάθος στιγμή σε ακατάλληλες θέσεις για να προσδιορίσουν όλους τους άλλους και να διαπλάσουν μια άλλη, κάπως διαφορετική μακεδονική ταυτότητα. Με αποτέλεσμα να μοιάζει ότι σε περιοχές σαν την Καστοριά, έχει αλλοιωθεί σημαντικά το εθνικό στίγμα και έχει υποχωρήσει το αίσθημα της εθνικής ζωτικότητας.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σκληρά και απότομα. Αλλά αυτή είναι μια άποψη της αλήθειας που οδήγησε στην σημερινή συντριβή. Την έζησε η Καστοριά και εξακολουθεί να υποφέρει απ’ αυτούς. Αφού φρόντισαν να κρατούν στο περιθώριο όσους τους ενοχλούσαν (με τις γνωστές ρετσινιές και χαρακτηρισμούς για «φασίστες» «εθνικιστές» «σωβινιστές» κοκ) οι στρατευμένοι στην ιδεολογία της βαλκανικής ομογενοποίησης, έκαψαν, γκρέμισαν, καπηλεύτηκαν και πλαστογράφησαν πολλά (όσα μπορούσαν οι άνθρωποι) από τα τεκμήρια της τοπικής εθνικής ιστορίας. Κατακυρίευσαν όσες εξωστρεφείς («πολιτιστικές») εκδηλώσεις αποτελούν δηλώσεις της ταυτότητας και της ιστορίας του τόπου. Στο τέλος κατόρθωσαν να επιβάλλουν το σπέρμα της αμφιβολίας.

Και να που τώρα, με την παράλειψή τους να αντιδράσουν στην συντριβή της χώρας, με την παράλειψή τους να αναθεωρήσουν τις πράξεις τους, να υποστηρίξουν τις εθνικές θέσεις και το δικαίωμα των Μακεδόνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες με την ίδια φυσικότητα που το κάνουν οι Θεσσαλοί και όλοι οι άλλοι, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τόσα χρόνια, έσπερναν ανέμους για να θερίσει η χώρα τις θύελλες του Βαρδάρη.
 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Απριλίου 2008



Σχετικά κείμενα:

ΟΔΟΣ: Ο κόμπος και το χτένι

Το θέμα είναι γνωστό στην ΟΔΟ από αρκετό καιρό. Όμως για λόγους περιορισμού των αφορμών που μπορούν να προκαλέσουν εντάσεις, επιλέχθηκε μέχρι τώρα να αναβληθεί το σχόλιο.

Αλλά οι εξελίξεις στο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους των Σκοπίων, και ιδίως ο διασυρμός και οι ύβρεις με τις οποίες αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι «φίλοι» και ομόδοξοι Σκοπιανοί, μια από τις οποίες ήταν η έκθεση της ελληνικής σημαίας, σε περίοπτες θέσεις σε κεντρικές λεωφόρους των Σκοπίων, με χιτλερική σβάστικα στην θέση του Σταυρού, -με τις οποίες αποκαλύπτουν τα πραγματικά αισθήματά τους και το αβυσσαλέο μίσος τους απέναντι σε μια χώρα και ένα λαό, με μακρούς αγώνες για την ελευθερία και την δημοκρατία, φέρνουν τον κόμπο στο χτένι.

Πρόκειται για την (καλή κατά τα άλλα) ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καστοριάς στο διαδίκτυο: Φτάνει μια περιήγηση λίγων λεπτών στο internet για να εξοργίσει τον χρήστη του διαδικτύου, η ασχετοσύνη και η προχειρότητα, με την οποία στήθηκε το site στο θέμα της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Καστοριάς.

Από πού άντλησε την άφρονα έμπνευση και πληροφορία ο τέκτων της ιστοσελίδας της Νομαρχίας Καστοριάς, από ποια πηγή πληροφορήθηκε ότι στην περιοχή, και ιδίως στην πόλη της Καστοριάς, και μάλιστα στα καρναβάλια της Καστοριάς, ακούγονταν μεταξύ σχετικών και ασχέτων μουσικοχορευτικών σκοπών και ορισμένοι αισθητά σλαβίζοντες ρυθμοί; Από πού άντλησε τις πληροφορίες του για κάτι περίεργα και άγνωστα ονόματα χορών και μουσικών σκοπών όπως «Πουστσένκο» «Ματσκανιάνα», «Ρούμπα», «Αναντόλτσε», «Ρούσα Μαρία», «Kόλιος» (*)...; Ποιοι τα ονόμαζαν έτσι; Πού τους βρήκε;

Ποιος είναι αυτός που επιβάρυνε με αυτού του είδους τις μουσικές και λεκτικές ρετσινιές την Καστοριά και το καρναβάλι της πόλης;

Ποιον ρώτησε, και πως διασταύρωσε τις πληροφορίες του, ο άνθρωπος που έστησε την ιστοσελίδα και προφανώς δεν μετείχε ποτέ στα καρναβάλια; Διότι αν συμμετείχε έστω και μια φορά, θα γνώριζε ότι οι «παράξενοι» ρυθμοί, (πρόκειται για ορισμένους μουσικούς σκοπούς) που πιο πολύ θυμίζουν Σερβία, Σκόπια, Βουλγαρία ή ακόμη Τρινιδάδ-Τομπάγκο και Αϊτή στην Καραϊβική, παρά Καστοριά και καρναβάλια της Καστοριάς; Όποιον Καστοριανό και να ρωτήσει κάποιος, κανείς δεν γνωρίζει αυτά τα ονόματα.

Πώς αποδέχθηκε άκριτα η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς αυτό το γεγονός που θα ακριβοπληρώθηκε από το υστέρημά της; Αν κάποιος αποφασίσει να αποκαλεί την Καστοριά «Κόστουρ» θα το ανεχθεί η Ν.Α. Καστοριάς;

Από πού αντλεί ο καθένας το δικαίωμα για τέτοιο αυθαίρετο «εμπλουτισμό» της παράδοσης της Καστοριάς που εμφανίζει την πόλη ως μουσικό άντρο;

Κι’ αν εκεί στην Νομαρχία Καστοριάς, αισθάνθηκαν -που δεν μπορεί, θα αισθάνθηκαν- τουλάχιστον ένα κόμπο, στην θέα της ελληνικής σημαίας με την σβάστικα και στην μαζική αλλοφροσύνη των Σκοπιανών, οι οποίοι εδώ και χρόνια τρίβουν τα χέρια τους για τα... «ακούσματά» «μας», οφείλουν αμέσως, να απομακρύνουν από το διαδίκτυο αυτή την πηγή παραπληροφόρησης και πλαστογραφίας της παράδοσης της Καστοριάς και του καρναβαλιού της, για την οποία υπεύθυνη είναι η ίδια.
.
(*) Επί παραδείγματι: Η «Νέτα του Φασούλα» μετονομάζεται σε… “Kolio” (!) στην ιστοσελίδα της Ν.Α. Καστοριάς, ή στην καλύτερη περίπτωση «Νικόλας»!
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.4.2008]

18.4.08

ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΡΚΟΥ: Δύο καταξιωμένες συγγραφείς

Λένε ότι μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις! Οι εικόνες όμως και οι λέξεις ωχριούν μπροστά στην προσωπική εμπειρία. Όσοι βρέθηκαν στην Κωνσταντινίδειο Βιβλιοθήκη του Δήμου Αγίων Αναργύρων το απόγευμα της Δευτέρας, στις 17 Μαρτίου αιφνιδιάστηκαν ευχάριστα. Ήταν ένα ασυνήθιστο απόγευμα!

Αλλά, ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Βασική καλεσμένη της Βιβλιοθήκης μας ήταν η συγγραφέας Σοφία Μαντουβάλου, όπως σας είχαμε ενημερώσει. Στην Καστοριά όμως ήρθε και λόγω της ημερίδας των δασκάλων η επίσης καταξιωμένη συγγραφέας Ναννίνα Σακκά-Νικολακοπούλου η οποία επισκέφτηκε τη Βιβλιοθήκη μας, για να γνωριστούμε.

Επί τη ευκαιρία θα σας πω δυο λόγια για την κα. Σακκά. Είναι απόφοιτος της Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, πτυχιούχος της Αγγλικής φιλολογίας και για δεκαοχτώ χρόνια Διευθύντρια στο Αρσάκειο. Όλα τα χρόνια του εκπαιδευτικού της έργου έδωσε όλες της τις δυνάμεις για την προώθηση του Παιδικού βιβλίου και κυρίως του ιστορικού μυθιστορήματος. Ενδεικτικά θέματα: Μακεδονία, Πόντος, Ίμβρος!
Και μια άλλη διάσταση: Το επώνυμό της συνδέεται με τις πρώτες αναμνήσεις πολλών από εμάς. Το αλφαβητάριο της Α΄Δημοτικού, που πρόσφατα ανατυπώθηκε από τις εκδόσεις Λιβάνη με τη Λόλα και την Έλλη, την Άννα και τον Μίμη είχε συγγραφέα και τον πατέρα της!

Μετά την πρώτη επαφή των συγγραφέων με το κοινό, μικρούς και μεγάλους στην κεντρική αίθουσα της βιβλιοθήκης, παρουσιάσαμε με μαθητές της Πολιτιστικής Ομάδας του Γυμνασίου Κορησού που ανήκουν και στην Ομάδα της Βιβλιοθήκης το βιβλίο της Σοφίας Μαντουβάλου «η κότα που έγινε αβγό» με τη μορφή θεατρικού αναλογίου. Μπροστά από τα μάτια των θεατών πέρασαν κοτόπουλα…, ζωγραφιές, πράσινα χρυσά φτερά, κοκόρια πειρατές, μήλα της λαϊκής, σοκολατένιες μαργαρίτες: μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά; Και σίγουρα πολλοί αναρωτήθηκαν: Έγινα άραγε αβγό; Αγάπησα και αγαπήθηκα όσο το άξιζα; Γνώρισα τη βαθιά αγάπη; Θα τη γνωρίσω;

Και δώσαμε το λόγο στη Σοφία Μαντουβάλου η οποία μίλησε συγκινημένη για την απόδοσή μας, αλλά και την εύστοχη επιλογή των αποσπασμάτων του βιβλίου που έδιναν την αίσθηση της συνέχειας, του όλου. Η συγγραφέας μέσα από τις ερωτήσεις των παιδιών μίλησε για τη ζωή της, την έμπνευση, την υπέρβαση στην οποία σε οδηγεί η πραγματική αγάπη, τη μουσική, τα ναρκωτικά, την ξενοφοβία, το φεγγάρι, τα κόμικς στη γραμματική. Κι όλα αυτά με φρεσκάδα και πολύ χιούμορ.
Η κα Σακκά πήρε το λόγο και μας μίλησε για το ιστορικό μυθιστόρημα και όλη την εμπειρία της έρευνας μέχρι να φτάσει στη συγγραφή. Η αφήγηση της ιστορίας μιας από τις ηρωίδες της σταμάτησε από την αιφνίδια διακοπή του ρεύματος. Τη μικρή αναστάτωση που ακολούθησε διαδέχτηκε η θαλπωρή από τα κεριά πάνω στο τζάκι! Ευχαριστούμε τη ΔΕΗ…
Το δίδυμο Μαντουβάλου–Σακκά ήταν μια απολαυστική εμπειρία για το κοινό. Συμπλήρωναν με χιούμορ η μια την άλλη και προκαλούσαν κύματα γέλιου στο ακροατήριο.
Το φως επέστρεψε, για να υπογράψουν τα βιβλία τους και να μιλήσουν προσωπικά με τα παιδιά που τις περικύκλωσαν.

Μικροί και μεγάλοι έφυγαν από τη ζεστασιά της Βιβλιοθήκης έχοντας στο μυαλό τους τα λόγια και τη ζωντάνια των συγγραφέων και στο στόμα τη γεύση από τις σοκολατένιες μαργαρίτες και τα νηστίσιμα εδέσματα.

Η Αναστασία Στούμπου, μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου γράφει για την εμπειρία της: «Ήταν ένα απόγευμα με πάρα πολλά συναισθήματα. Αγάπη για ένα υπέροχο βιβλίο και τη συγγραφέα του, άγχος για το αν θα την εντυπωσιάζαμε, χαρά, γιατί θα τη γνωρίζαμε από κοντά, συγκίνηση, όταν καταλάβαμε ότι την ενθουσιάσαμε και όταν την είδαμε να κλαίει από χαρά, αλλά και λύπη, όταν την είδαμε να μας ευχαριστεί και να μας αποχαιρετάει με το υπέροχο βλέμμα της. Εγώ της χαρίζω μια φανταστική καρδιά, για να μας θυμάται!!!
Η Νικολέτα Σαμαρά, μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου γράφει: « Με κάποια από τα παιδιά της ομάδας, τον Απόστολο, εμένα (Νικολέτα), την Ελένη Κ., την Ελένη Μ., τον Δημήτρη, τον Χρήστο, την Ειρήνη, την Αναστασία, και φυσικά την κυρία Κάρκου κάναμε ένα θεατρικό σούπερ!!! Το “η κότα που έγινε αβγό”. Ήταν, πραγματικά, τέλειο. Όμως το καλύτερο σημείο ενός θεατρικού είναι φυσικά οι πρόβες. Το τι γέλιο ρίξαμε δε λέγεται. Τραβήξαμε και κάτι video μούρλια! Με πρωταγωνιστές εμάς φυσικά.

Τη μέρα της παράστασης ήρθαν πολλοί. Μέσα στους πολλούς και τα τιμώμενα πρόσωπα, η κα. Σ. Μαντουβάλου και η κα. Ν. Σακκά. Εγώ στην αρχή είχα άγχος, τα πρώτα δύο λεπτά. Μετά, σα να μη συνέβαινε τίποτα. Όλοι μας συγχάρηκαν για την παράσταση. Η κα. Μαντουβάλου μάλιστα έκλαιγε από συγκίνηση. Εγώ πάντως ένιωθα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Ε, τόσες πρόβες κάναμε, να μην το ευχαριστηθούμε; Ήταν μια εμπειρία που θα τη θυμάμαι ως μια ευχάριστη μαθητική ανάμνηση».

Και μια πρόταση βιβλίου: η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι της Σοφίας Μαντουβάλου από τις εκδόσεις Πατάκη, πρώτη έκδοση 2006. Κι όπως γράφει η συγγραφέας στην αφιέρωσή της: Για να το διαβάσουν οι μικροί και να το «ακούσουν» οι μεγάλοι και για όλους τους ηρωικούς δασκάλους που βάζουν τη φαντασία στο σχολείο από το παράθυρο.
«Τσούρμο οι μαθητές να τρέχουνε, άγνωστο για πού. Να χοροπηδάνε οι τσάντες στις πλάτες τους και όλα, μολύβια και τετράδια, βιβλία και ζωγραφιές, να χάνονται στο δρόμο. Παιδικές μυρωδιές από τηγανιτές πατάτες ξεχύνονται μέσα στα χαμομήλια. Ώσπου φτάσανε στην άκρη της πόλης. Εκεί που ενώνεται θάλασσα και ουρανός. Για μια ολομόναχη στιγμή η θάλασσα και ο ουρανός φιλιούνται. Γίνονται τότε ένα συν ένα ίσον μπλε. Τότε, για πρώτη φορά, οι μαθητές αγάπησαν πιο δυνατά όλα όσα είδαν και προσπέρασαν. Όλα τα αγάπησαν. Και, πιο πολύ απ’ όλα, τη δασκάλα τους.

Η δασκάλα ή Το φαρδύ πουλόβερ
Η κυρία Βάσω Χαλάλη δεν είναι η μόνη δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι. Είναι όμως η πιο ψηλή δασκάλα που το κεφάλι της είχε τέτοια τύχη.
Η κυρία Βάσω δεν είναι μόνο ψηλή, είναι και πολύ αδύνατη. Τόσο αδύνατη, που στο φαρδύ πουλόβερ της χωράνε όλα τα άτακτα παιδιά της τάξης.
Η κυρία Βάσω Χαλάλη είναι πολύ όμορφη. Σμήνος αστεράκια αστράφτουν στα μάτια της, κατάξανθα μαλλιά σαν άτακτος ήλιος πλαισιώνουν το πρόσωπό της και δεν ξεχωρίζεις ποια είναι πιο κόκκινα, τα γυαλιά της ή τα χαρούμενα μάγουλά της. Η κυρία Βάσω έχει το μισό φεγγάρι χαμόγελο στο στόμα της και το άλλο μισό κόσμημα στο ένα της αυτί.
Με τον ήλιο στα μαλλιά, το φεγγάρι στο πρόσωπο, τα άστρα στα μάτια και το κεφάλι της γεμάτο ιδέες, μπαίνει στην τάξη αγκαλιάζοντας με μια πλατιά καλημέρα όλους τους μαθητές της».

Όταν η φαντασία και η έμπνευση συνωστίζονται στο μαγικό σακίδιο του δασκάλου, οι μαθητές γίνονται ευτυχισμένοι!

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

16.4.08

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Περί της «Δακρυσμένης Μικρασίας»

βιβλίο του κ. Βασίλη Τζανακάρη από τα Σέρρας

Αφού μας μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιάλια
του Ηλιου τ’ αργά γελάδια...
(1)

Γ. Σεφέρης

Στην Τρίτη Γυμνασίου, παραμονές εορτών Χριστουγέννων, όταν στα καφενεία του χωριού άναβε λάθρα έως δημόσια, το επί χρήμασι χαρτοπαίγνιον, δοκίμασα κι εγώ την τύχη μου - για μια φορά στο βίο μου παίζοντας αντί βιβλία χαρτιά. Στο παιχνίδι το λεγόμενο '21 ή στην εικοσιμία, με χρήματα εννοείται κι όχι με κάστανα ή με μακαρόνια μπαρίλα που έπαιζα φέτος οίκοι. Σε κανονικό δε καφενείο με παρέα διάφορων συμμαθητών κι εργατικών αλλά και αργόσχολων ανέργων, τραβούσαμε τα χαρτιά περιπαθώς και χάναμε ή κερδίζαμε. Κέρδισα ένα μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή και ιδίως για τη δυνατότητα άμεσης διαχείρισής του. Την επαύριο με το αστικό λεωφορείο στην Κοζάνη και στο βιβλιοπωλείο Δ. Σφήκα στον πεζόδρομο, του οποίου ήμουνα καθημερινός θαμώνας από τη βιτρίνα [παίζοντας με τα κανονικά χαρτιά -βιβλία κυρίως στο επίπεδο της οφθαλμολαγνείας τους]. Ειδικά του εντυπωσιακού τόμου που φάνταζε εκείνη την εποχή στη βιτρίνα του με τη γαλάζια κουβερτούρα και τον τίτλο: «Σπύρου Β. Μαρκεζίνη. Πολιτική Ιστορία των συγχρόνων Ελλήνων 1920-1922». Μου στοίχισε όλο το γέρας του ‘21. Από τότε το έχω σε όλες μου τις βιβλιο-μετοικεσίες στην κατηγορία των αισθητικά περίοπτων αλλά, αλίμονο, λειτουργικά αδιάβαστο. Το ξεφύλλιζα, τσιμπολογούσα παραγράφους, έμεινα σε μια δύο, τρεις σελίδες και ξανά και πάλι. Η μεγάλη ιστορία αυτής της περιόδου μου ήταν και παρέμεινε στις λεπτομέρειές της άγνωστη. Διαβάζονται άραγε από κάποιους πλην των εντελώς ειδικών οι μεγάλες ιστορίες; Ποιός μπορεί να ισχυριστεί πως έχει διεξέλθει την «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» άχρι τέλους, ή και άλλες μικρότερες; Είναι μια δύσκολη προσπάθεια που θέλει προσήλωση, εγκαρτέρηση, υπομονή και έπιπλο γραφείο. Οχι κρεβάτι ή καναπέ στα οποία συνήθως παιδιόθεν, επιδιδόμουν στις αναγνωστικές διαπλοκές και διαπάλες, σε ατημέλητα δηλαδή διαβάσματα αφημένος στη συνήθως λογοτεχνική αφήγηση. «Η ιστορία είναι αφήγηση» έγραψε δεν θυμάμαι ποιός, ίσως ο Τζ. Στάινερ. Η αφήγησή της έχει στοιχεία λογοτεχνίας αλλά και τις συνακόλουθες αρετές της, δηλαδή το αδιάπτωτο ενδιαφέρον. Ετσι ναι μπορούμε να τη διεξέλθουμε πιο εύκολα κι εύπεπτα εμείς, το ευρύ κι ανιστόρητο κοινό που δεν εντρυφεί ούτε κατατρίβεται και ούτε κατατρέχεται στη συνέχεια από τις μονομανίες των λεπτοφυών σημειώσεων. Μπορεί και να έχω άδικο αλλά σ' εμένα αυτό συμβαίνει.

Μετά, δεν ξέρω από πόσα χρόνια, επέστη ο καιρός να επανορθώσω το αμάρτημα της μη λεπτομερούς αναγνωσίας μιας της καυτερής, ιστορικής περιόδου έστω και δια της αναγνωστικής πλαγίας. Αυτό έγινε με αφορμή το βιβλίο «Δακρυσμένη Μικρασία» του Βασίλη Τζανακάρη το οποίο απόψε παρουσιάζουμε ενώπιον σας, αξιότιμο κοινό της πόλεως, στον ευκτήριο οίκο της τοπικής παράδοσης και ιστορίας.

Ο πολίτης των Σερρών Βασίλης Τζανακάρης, πατριάρχης(2) πασών των ποιοτικών, πνευματικών περιοδικών της υπαίθρου χώρας, ήταν κι είναι πλασμένος για μεγάλα έργα, όπως το περιοδικό «Γιατί», που εκδίδει εδώ και 30 και πλέον συναπτά χρόνια• τι μεγάλος άθλος για κείνους που ξέρουν ακόμα και για κείνους που δεν αντιλαμβάνονται και πολλά, δηλαδή τι σημαίνει να γίνεσαι παρανάλωμα των παθών σου για την έρευνα, τη δημιουργία, τη δημοσίευση, τη διαιώνιση του ταλαίπωρου ανθρώπινου, ιστορικού σώματος. Αποτελεί η θητεία του μια ύψιστη τιμή που τον κατατάσσει στην πρώτη σειρά, με τα λίγα καθίσματα των πνευματικών δημιουργών της εφ' όλης πνευματικής περιοδικής ύλης στην Ελλάδα. Αρχειοδίφης δεινός αλλά και με μοναδικά ιστοριοδιφικά έργα του με αφορμή κυρίως τον τόπο του, αλλά και με τρεις μεγάλες συνθέσεις:

α. Τότε που ξημέρωνε σκοτάδι (η άγνωστη Ελλάδα του 1936)
β. Πριν από λίγα χρόνια είχα την προνομία να τον συν-παρουσιάσω -πάλι οι δύο μας με τον Θανάση Καλλιανιώτη που μας έχει μάλλον με ρόγα βαρεμένους στην ανάγνωση και την εμφάνιση των έργων του- στην πόλη αυτή σε άλλο χώρο και με άλλο τρόπο. Κι ήταν εκείνη η παρουσίαση η τελευταία μου μιας οκταετούς σχεδόν βιβλιο-αλλοφροσύνης. Τότε τέλειωσε με το χαρακτηριστικό και λίαν αμφίσημο για πολλές εκδοχές, τόπους κι ανθρώπους, βιβλίο του Β.Τζ. «Τα παλικάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν».
γ. Η παρουσιαζόμενη τοιχογραφία εφ' υγροίς (δάκρυ και αίμα αμέτρητο) της μικρασιατικής τραγωδίας «Δακρυσμένη Μικρασία»

Γύρω απ' αυτά τα μεγάλα βιβλία να κολυμπούν κι άλλα μικρότερα τοπικής, ιστορικής εμβέλειας και αναφοράς όπως: Η σπουδαία τρίτομη εικονογραφημένη «Ιστορία των Σερρών», διηγήματα, ποιήματα, χρονικά. Της πόλης και της περιοχής των Σερρών είναι μέγας χαρτογράφος κι ως ένα σημείο ο χρονογράφος της. Με τη σύνολη παρουσία του στα γράμματα ο Β. Τζ. είναι από κείνους τους μετρημένους στα δάχτυλα δημιουργούς, οι οποίοι αφού εξαντλήσουν-κατά τη διάθεσή τους- την τοπική ύλη φεύγουν απ' αυτήν κι ανοίγονται στα ευρύτερα στρώματα της αφήγησης στον τόπο και στο χρόνο.

Τα μεγάλα συνθετικά έργα έχουν μια αρχιτεκτονική κατασκευή στην οποία ο συγγραφέας χτίζει όλο του το οικοδόμημα ψηφίδα ψηφίδα, πέτρα την πέτρα, τοίχο τοίχο. Το βλέπουμε και στα προαναφερθέντα βιβλία αλλά και στο αποψινό.
Ο κύριος τίτλος της σύνθεσης είναι: «Δακρυσμένη Μικρασία. 1919-1922 τα χρόνια που συντάραξαν την Ελλάδα», βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και το οποίο εκτείνεται σε 730 μεγάλες σελίδες. με ένθετο εικόνων.

Από κει κι ύστερα έχουμε τις ενότητες αυτού που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με όρους μουσικής ως το εθνικό μας ρέκβιεμ, που όλα τα μεγάλα επιμέρους κομμάτια έχουν τη δραματική τους υφή, στο οποίο όλως περιέργως παρεμβάλλονται μέχρι και ιντερλούδια. Όπως η καθημερινή ζωή των πολιτών στη Σμύρνη στην Μ. Ασία αλλά και στην Αθήνα που θέλει, που θέλουν να μη βλέπουν αυτό το μεγάλο στην τραγικότητα που έρχεται. Όπως στις μεγάλες συνθέσεις της μουσικής φιλολογίας έχουμε την κορύφωση έτσι κι εδώ την «Εξοδο» στην κυριολεξία από το προσκήνιο της ιστορίας ενός ελληνικού τμήματος και τη θορυβώδη είσοδό του στη μνήμη.

Οι 5 μεγάλες του ενότητες επιγράφονται:
α) 1919 οι μεγάλοι ειρηνοποιοί μοιράζουν τον κόσμο. Το ειρηνοποιοί σε εισαγωγικά.
β) 1920 Το ακάνθινο στεφάνι του θριάμβου.
γ) 1921 Τα άφθαρτα όρια της δόξας.
δ) 1922 Ματωμένη Μικρασία.
ε) Η λαγνεία του αίματος και το επίμετρο «Η αιώνια φρυκτωρία του ελληνικού πνεύματος» (3).
Κάθε ενότητα έχει δεκάδες κεφάλαια που μόνο τους τίτλους να διαβάζεις ακτινογραφείς ως αναγνώστης τα διαδραματιζόμενα κι ακτινογραφείσαι ως αποδέκτης των συνεπειών του. Ο αναγνώστης οδηγείται στέρεα αλλά και αντιστικτικά από μια εκπαιδευμένη γραφίδα μεταξύ δημοσιογραφικού ντοκουμέντου και λογοτεχνικού ιδιόλεκτου και μέσα από πολλούς βαθμούς κι αναβαθμούς της έντασης και της απόλαυσης, στο μεικτό είδος της τελικής γνωστικής, ας πούμε, μέθεξης.

Τα γεγονότα είναι πασίγνωστα στη χοντρική τους πώληση. Στη λιανική τους, στις λεπτομέρειες που συνθέτουν το μεγάλο πίνακα, με το βιβλίο βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα ποτάμι από ξεχωριστές αλλά κυρίως άγνωστες πληροφορίες, ιδωμένες πάντα με λογοτεχνικό τρόπο. Αυτή η μορφή εξιστόρησης της ιστορίας κρύβει κινδύνους με πρώτον να πέσει ο συγγραφέας από το λαϊκό λόγο στον λαϊκίστικο, από το απλό στον απλοϊκό της αφήγησης που θέλει να συγκινήσει πρωτίστως σε βάρος της ουσίας του πράγματος. Έτσι μπορεί να συγκινεί τον αναγνωστικό κοσμάκη, ανήκουν χιλιάδες σ' αυτή την αναγνωστική τηλεοπτική δημοκρατία, αλλά δεν θέλγει τον κόσμο της γνώσης, σαφώς μικρότερο ως σύνολο αλλά έγκριτο ως κοινό
Ο Β. Τζ δεν γράφει ιστορία όπως ο Σ. Μαρκεζίνης των παιδικών μας χρόνων, αλλά μεταγράφει την ιστορία σε άλλη μορφή πιο εύληπτης υφής, κι εδώ είναι που χρειάζεται ένα πηγαίο ταλέντο που ασκήθηκε πολύ στην υψηλή συρραφή των γεγονότων και την συγγραφή τους.

Η ιστορική αυτή φάση ξεκίνησε με τα φωτεινότερα χρώματα των εθνικών μας ψευδαισθήσεων και τυπικά με όλες τις εξ υπαρχής γκρίζες επιφυλάξεις και διατυπώσεις. Μας θυμίζει ο σ. πως κανένα κράτος από εκείνα που υπέγραψαν τη συνθήκη των Σεβρών, η οποία έκανε επί διπλωματικού χάρτου την Ελλάδα να πατά σε δύο ηπείρους και ν' αλατίζεται σαν τ' αμέριμνα γίδια σε 5 θάλασσες (για να φαγωθεί με μεγαλύτερη όρεξη από τον μέγα λύκο πατέρα της νεότερης Τουρκιάς) - κούνια που μας κούναγε ως μεγαλοϊδεάτικο έθνος. Τη συνθήκη αυτή δεν την επικύρωσε καμιά Βουλή των άλλων κρατών, πλην της ατελέσφορης Ελληνικής, άρα ήταν άκυρη. Τα φτερά που άνοιξε το Ελληνικό έθνος ήταν άκαιρα, κολλημένα στις πλάτες με το υπερφίαλο κερί του Ικάρου.

Διαβάζοντας αυτό το μεγάλο βιβλίο, το οποίο δεν μπορείς να το αποχωριστείς χωρίς μια θλίψη, αναστοχάζεσαι εκείνο τον καιρό με τα συγκλονιστικά γεγονότα που ζούσε η Ελλάδα και αναγκάζεσαι εν αφάτω θλίψη να συγκρίνεις γιατί πράγμα αγωνιούσε και πάλευε τότε ο τόπος, και γιατί ζει και δήθεν παλεύει σήμερα. Ενα ντιβιντί, μια μίζα, μια θέση στο δημόσιο και γαία, πυρί, γυνή, γυμνή μειχθήτω. Βρίσκεται στο κέντρο του αστερισμού όπου η άνοδος των ασήμαντων του Καστοριάδη μας προσδιορίζει καθοριστικά.

Το βιβλίο έχει στο σώμα του κυρίως δύο τυπογραφικά στοιχεία των 10 στιγμών και των 9. Στα δεκάρια έχουμε την κύρια αφήγηση, στα μικρότερα την εξήγηση την παράλληλη ανάγνωση της ιστορίας από τα ντοκουμέντα. Κι είναι πολλά αυτά που ζωντανεύουν με την ζωντάνια του αρχειακού εγγράφου την κυρία εξιστόρηση. Σημειώνω κάτι που βρήκα στη σελ. 253, που αναφέρεται στην ενότητα «1920. Το ακάνθινο στεφάνι του θριάμβου» και ειδικότερα στο Δημοψήφισμα για τη επιστροφή του Βασιλιά, της 22ας Νοεμβρίου, που χαρακτηρίστηκε από το λαϊκό «εκβαχισμό» κατά την Πηνελόπη Δέλτα, τόσο πριν όσο και μετά απ' αυτό. Στην Κοζάνη υπερψήφισαν την επάνοδο του Κωνσταντίνου 10.500 πολίτες και εναντίον της 2. Αν δεν ήταν από λάθος τότε αυτοί θα έπρεπε, αν ήταν δυνατόν να είναι γνωστοί, να επισημαίνονται στην τοπική ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα, όχι τόσο για το πολιτικό τους φρόνημα, που είναι και μια ρευστή υπόθεση εργασίας μεταβαλλόμενη φορές, όσο για τη σταθερότητα πλεύσης τους σε μια θάλασσα με ενάντια κύματα, δον κιχώτες του ασυλλόγιστου ή του μεγαλοπρεπούς μοναχικοί μύστες.

Ο Β. Τζ. όπως διαβάζουμε στην εργογραφική του σελίδα ξεκίνησε την παρουσία του στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Τα σιωπηλά πένθη». Σήμερα τονίζει την ποίηση του ως δημιουργία με ένα συγγραφικό, γοερό πένθος, με ένα βουητό συγκίνησης που σηκώνει το τελευταίο του βιβλίο γεμάτο από γιατί, εάν και διότι• κι όλα να καταλήγουν σ' ένα κρεσέντο θλίψης, πένθους, χαμού για τον διαχρονικά δύσμοιρο ελληνισμό και για τον βαθμιαίο αφελληνισμό μας τελικά, αφού κατ' εξοχήν τα πρόσωπα του δράματος είμαστε εμείς οι λαθρεπιβάτες της ιστορίας κάτοικοι του κάποτε, του νυν και του αεί του τόπου, που είναι γεμάτος από φλύκταινες μνήμης πάνω στις οποίες δεν μπορείς να καθίσεις, να τις κοιτάξεις ή να σταθείς σ' αυτές χωρίς να ματώσεις. «Δακρυσμένη Μακρασία» είναι μια επιεικής έκφραση με την οποία θέλει μάλλον ν' αποδραματοποιήσει την μυθιστορία του, καθότι το διασπαραγμένη, πουλημένη, παρατημένη, εγκατελελημένη, προδομένη, δηωμένη ως επιθετικοί προσδιορισμοί προσδιορίζουν καλύτερα το ανθρωπογεωγραφικό τοπίο της συναρπαστικής αφήγησης.

Ας μην πω άλλα, αλλά μόνο πως η “Δακρυσμένη Μικρασία” είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο κι ο Β.Τζ. ένας ξεχωριστός πια συγγραφέας του ιστορικού χρονικού ως γραμματολογικό είδος.

Σαν σημειώσεις
1. Στη Σμύρνη το 2000 στο παγκόσμιο συνέδριο για τον Γ. Σεφέρη, ο Ξενοφών Κοκόλης αναλύει το ποίημα που ο Γ.Σ. έγραψε με αφορμή τη Μικρασιατική καταστροφή. Στις 24 Μαρτίου 2001 στην βραδιά ποίησης που διοργανώθηκε στην Κοζάνη το ποίημα αυτό το διαβάζει ένας βουλευτής της Ν.Δ., ας πούμε της περιοχής Κοζάνης και μάλιστα το αναλύει, ο αθεόφοβος, στην ...οικολογική του διάσταση και πως ο ποιητής ήταν φυσιολάτρης κ.λπ. Το νοήμον ακροατήριο της βραδιάς το διασκέδαζε αρκούντως.
2. Το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας ψάχνει Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες να τους χρίσει επίτιμους διδάκτορές του. Τον πασών των Ρωσιών, άγιον Αλέξιον δεν κατάφερε να τον κάνει γιατί συνέπεσε η τελετή με την τελευτή του πάσης Ελλάδος και την αναχώρηση του εκ των εγκόσμιων στα οποία εντρυφούσε με πλείστη όση επιμέλεια, ή και γιατί δεν έδινε άδεια ο Οικουμενικός. Γιατί το λοιπόν δεν ψάχνουν πραγματικούς πνευματικούς ανθρώπους με μεγίστη προσφορά στον τόπο, κι όχι σ’ αυτούς με τα ρούχα της πνευματικότητας και μόνον, να τους κάνουν επίτιμους και προσπίπτουν στα ράσα, τα γένια και τα εξ αυτών χτένια. Ο Βασίλης Τζανακάρης, μέγας περιοδικάνθρωπος αλλά και άνθρωπος των πανελλήνιων γραμμάτων και της προσφοράς γιατί όχι;
3. Φρυκτωρία (γη διαφρυκτών=πυρσών πυρών) ειδοποίησις (σηματοδότησις)// Η νυχτερινή φρουρά δίδουσα σημάδια δια πυρών (Ι. Σταματάκου Λεξικόν της αρχαίας ελληνικής γλώσσης. Ο μεγαλοσέλιδος, πολυσέλιδος και πολύτομος (πολύτιμος;) θεσσαλονικιός ποιητής Σαράντος Παυλέας έναν ογκώδη, ποιητικό του τόμο τον είχε τιτλοφορήσει “Φρυκτωρίες”. Ποιός τον διάβασε;

Εισήγηση στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην Κοζάνη

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Σαν φθινοπωρινά φύλλα…

Το κείμενο δημοσιεύεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου και αφιερώνεται σ’ όλους τους αγαπημένους μας συγγραφείς που έχουν “φύγει”…

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου εορτάζεται στις 2 Απριλίου. ημέρα γέννησης του μεγάλου συγγραφέα παιδικών βιβλίων Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για την Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People - ΙΒΒΥ) το 1966

Μες στο καλοκαίρι των πυρκαγιών “έφυγε” η Μάρω Λοΐζου. Κι όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό κι η τηλεόρασή της δεν τον υπηρετεί παρά ελάχιστα, η είδηση του θανάτου της θα περνούσε στα ψιλά, αν δε στεκόταν σ’ αυτήν όπως της έπρεπε το κρατικό κανάλι ενημέρωσης. Όμως, ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι στην εποχή μας που ενημερώνονται όχι αποκλειστικά από την τηλεόραση, όπως κάνουν οι περισσότεροι, αλλ’ από τις εφημερίδες και ευτυχώς, φυσικά, που υπάρχουν οι εφημερίδες. Έτσι, το δημοσίευμα -αναφορά στο θάνατό της βρέθηκε σε ένα από τα πολλά συρτάρια του γραφείου των δασκάλων ενός Σχολείου, αλλά είχε μείνει εκεί, περιμένοντας κάτι που κανείς δεν ήξερε ακόμη για να γίνει γνωστό στα παιδιά- αναγνώστες της συγγραφέα.

Φταίει κυρίως η απορία του ενήλικου που μόλις αντιλαμβάνεται πως κάποιος μεγάλος του πνεύματος ή της τέχνης έφυγε όταν ο ίδιος ήταν μαθητής: “Αλήθεια, γιατί δε μας το είπε κανείς στο σχολείο μας τότε;”, φταίει, λοιπόν, αυτή η απορία που κάτι δυνατό σε σπρώχνει σήμερα να ενημερώνεις τους μαθητές σου για όλα αυτά. Για να μη νιώσει έστω ένας από αυτούς αργότερα την ίδια απορία, το ίδιο παράπονο, για να μην είσαι εσύ αυτός που φταίει γι’ αυτό το παράπονο.

Το είχαμε ζήσει σχετικά πρόσφατα (το Μάρτιο του 2003) και με τον Ντίνο Δημόπουλο. Δεν υπήρχε κανένα δικό του απόσπασμα στα σχολικά μας βιβλία. Είχαμε, όμως, στη Βιβλιοθήκη του Σχολείου μας το υπέροχο “Τα δελφινάκια του Αμβρακικού” και το πολυαγαπημένο βιβλίο του ζωόφιλου μαθητή μας Φώτη “Ο Βάνκα και τ’ αδέσποτα”. Σε μια γωνιά του διαδρόμου η είδηση του θανάτου του συγγραφέα ήταν η μόνη ανακοίνωση και στο θρανίο που ράχη του έγινε ο πίνακας ανακοινώσεων τα βιβλία του συγγραφέα που μόλις έφυγε. Ένα λιτό σκηνικό με δυνατό μήνυμα. Άλλωστε τόσο διακριτικά ζουν ανάμεσά μας οι αγαπημένοι μας συγγραφείς• δεν αστράφτουν τα φλας των φωτογράφων σε κάθε τους έξοδο, αστράφτουν όμως τα λόγια και οι ιστορίες τους μες στα βιβλία που μας κληροδοτούν• στα βιβλία, που είναι τα πιο πολύτιμα κληροδοτήματα σ’ ολόκληρη τη γη.

Τούτη τη φορά, όμως, το πράγμα ήταν διαφορετικό• η Μάρω Λοΐζου έφυγε καλοκαιριάτικα και δε θέλαμε να καλωσορίσουμε τα παιδιά στο Σχολείο με κάτι θλιβερό, με κάτι ακόμα θλιβερό (το Σεπτέμβριο του 2001 ήταν οι Δίδυμοι Πύργοι της Ν. Υόρκης, το Σεπτέμβριο του 2004 η τρομοκρατική επίθεση στο Σχολείο της Οσετίας), γιατί έτσι κι αλλιώς το φετινό Σεπτέμβρη επιστρέφαμε στα σχολειά μας με την καρδιά μας καμένη από τις τρομερές πυρκαγιές. Όμως…

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η πρώτη φωτογραφία του εντελώς καινούριου βιβλίου Γλώσσας της Β΄ τάξης ήταν μια υπέροχη φθινοπωρινή φωτογραφία όπου, εκτός απ’ το νερό που τ’ ακούς να κυλάει -τόσο όμορφη είναι η εικόνα- κυριαρχούν τα κίτρινα φύλλα. “Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα φύλλα” θα τραγουδούσα μυστικά μέσα μου τα λόγια του Σεφέρη που τραγουδώ πάντα παραλλαγμένα, για να μου ταιριάζουν περισσότερο, θα τραγουδούσα, λοιπόν, αν το διπλανό ποίημα, το ποίημα που στολιζόταν από τη ζωντανή φωτογραφία δεν είχε την υπογραφή της Μάρως Λοΐζου. Εγκατέλειψα, λοιπόν, αυτοστιγμεί τα λόγια του Σεφέρη και το νου μου κατέκλυσε αμέσως ένα εντελώς ξεχωριστό βιβλίο: “Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ”.

Για το συγγραφέα του, του Μπουσκάλια, δε θέλησα να πω το παραμικρό-η ώρα ήταν αλλουνού. Ξεσήκωσα όμως τον γεμάτο τρυφερότητα τρόπο προσέγγισης του Δασκάλου της Αγάπης στο δύσκολο και βαρύ για όλους ζήτημα του θανάτου και…
Η ομαδική εργασία έγινε ατομική -δε γίνεται ν’ αποχαιρετήσεις κάποιον αγαπημένο σου ομαδικά, το αντίο είναι εντελώς προσωπική υπόθεση- ο Φρέντυ έγινε Μάρω και ο τίτλος της δουλειάς μας έγινε:
“Η πτώση ενός φύλλου που το έλεγαν Μάρω”.

Άλλα παιδιά, λοιπόν, είπαν το αντίο τους στη Μάρω με μια “γενική” φθινοπωρινή ζωγραφιά, άλλα ζωγράφισαν ένα συγκεκριμένο στίχο από το ποίημα της. Ο Νίκος έφτιαξε χάρτινες βαρκούλες να τις πάρει η βροχή, ο Στράτος μας κάλεσε να τρέξουμε να ψήσουμε κάστανα, η Πηνελόπη να κάτσουμε σ’ ένα ιπτάμενο φύλλο και να φύγουμε μαζί.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ανακοινώσαμε τη “φυγή” της συγγραφέα στα παιδιά του υπόλοιπου Σχολείου. Με τις ζωγραφιές των παιδιών της Β΄, το ποίημά της και το απόκομμα που μιλούσε για το θάνατό της κάτω από τον πιο ταιριαστό τίτλο που μπορέσαμε να σκεφτούμε. Και στο θρανίο που απέκτησε για άλλη μια φορά ράχη, τον πίνακα με την ανακοίνωσή μας, απλώσαμε τα βιβλία της Βιβλιοθήκης μας που έγραψε εκείνη.

Ίσως να μην κατηγορηθούμε για περιττολογία αν πούμε ότι εκείνη τη βδομάδα του Σεπτέμβρη τα βιβλία της Μάρως Λοΐζου έγιναν πιο περιζήτητα από κάθε άλλη φορά. (Εδώ τη μέρα της ποίησης έγιναν ανάρπαστα τα λιγοστά βιβλία της Βιβλιοθήκης με ποιήματα, απλώς γιατί έγινε αναφορά σ’ αυτά, γιατί προβλήθηκαν και εκτέθηκαν, δε θα γινόταν το ίδιο με βιβλία που έτσι κι αλλιώς διαβάζονται;).

Κι η Αθηνά της Στ΄ θέλησε να ξαναθυμηθεί, διαβάζοντάς το αυτή τη φορά, “το πέτρινο βιβλίο” της συγγραφέα και ας το είχε απολαύσει λίγους μήνες πριν μες στην τάξη της -αυτό έγινε σ’ όλες τις τάξεις-, όταν το Σχολείο μας ετοιμαζό- ταν να επισκεφτεί το Μουσείο με τ’ απολιθώματα στο χωριό Νόστιμο της Καστοριάς και το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος για να προσεγγίσουμε το θέμα που μας απασχολούσε.

Έψαχνα για επίλογο, όταν συνέβη ένας ακόμη θάνατος, μια ακόμα “φυγή”• αυτή της Κίρας Σίνου. Από βδομάδα έχουμε να εντοπίσουμε τα βιβλία της στη γεμάτη Βιβλιοθήκη του Σχολείου μας -αυτό δεν είναι πάντα εύκολο- και να προχωρήσουμε στην ενημέρωση των παιδιών. Της το χρωστάμε, τους το χρωστάμε. Το χρωστάμε, όμως, ιδιαίτερα στο μαθητή μας Βασίλη, που πριν από λίγα χρόνια, εκεί στην ουρά της Βιβλιοθήκης την ώρα του δανεισμού, μας είπε το πιο επίσημο πράγμα που ακούστηκε εκεί από παιδί:
-Κυρία, μήπως υπάρχει “Το συμβόλαιο του πύργου” της Κίρας Σίνου, για να ολοκληρώσω την τριλογία της;

Εκ μέρους του Δημοτικού Σχολείου Μαυροχωρίου Καστοριάς
Η δασκάλα της Β΄ τάξης και υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης του
κ. Σόνια Ευθυμιάδου

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΣΣΑΛΑ: Από τα Universitas στα σημερινά ΑΕΙ

Το 13ο αιώνα τέθηκαν οι βάσεις για την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Το πιο εντυπωσιακό δημιούργημα της Ευρώπης, αυτό που εγκαινίασε μια ζωντανή παράδοση μέχρι σήμερα, ήταν οι «ανώτατες σχολές», τα λεγόμενα πανεπιστήμια. Οι σχολές αυτές συγκροτήθηκαν με συντεχνιακό τρόπο και πήραν την ονομασία Universitas.
Οι πανεπιστημιακές συντεχνίες του Μεσαίωνα διακρίνονται σε δύο μοντέλα: α) του Παρισιού, όπου δάσκαλοι και σπουδαστές σχημάτιζαν μια και μόνη κοινότητα και β) της Μπολόνιας, όπου μόνο οι σπουδαστές αποτελούσαν νομικά τη universitas. Το μοντέλο που επεβίωσε ως τις μέρες μας είναι εκείνο του Παρισιού.

Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος επιτελούσε συγχρόνως το έργο του διαλογισμού και το έργο της γραφής-σήμερα θα τα ονομάζαμε και τα δύο έρευνα-, καθώς και το έργο της διδασκαλίας. Η φήμη και οι παρεμβάσεις πολλών δασκάλων στις κοινωνικές και πολιτικές διαμάχες προσέθεταν στο λειτούργημά τους κύρος και ρόλο που, από τον 19ο αιώνα, αναγνωρίστηκε στους διανοούμενους-σήμερα θα το ονομάζαμε έκφραση της κριτικής συνείδησης της κοινωνίας.
Την πανεπιστημιακή κοινότητα διοικούσαν οι πρυτάνεις, όπως και σήμερα, που εκλέγονταν από τους δασκάλους και επιτηρούνταν από τον καγκελάριο-σήμερα το εκλεκτορικό σώμα, για την πατρίδα μας, έχει κατά μοναδικό τρόπο στα διεθνή χρονικά (!) διευρυνθεί και η επιτήρηση γίνεται από το ΥπΕΠΘ. Τα πανεπιστήμια του Μεσαίωνα κατέκτησαν σταδιακά την αυτονομία τους πράγμα που επιδιώκουν και σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια (οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια).
Με βάση το επιστημονικό αντικείμενο, τα πανεπιστήμια συγκροτήθηκαν σε σχολές, πράγμα που ισχύει και σήμερα και απένειμαν τους τίτλους: λυτεία, βασικό δίπλωμα και διδακτορικό (μόνο για τους πανεπιστημιακούς δασκάλους). Κάτι ανάλογο, με προσθήκη το μεταπτυχιακό τίτλο, ισχύει και σήμερα.

Το πρώτο πανεπιστήμιο ήταν της Μπολόνια. Από το 1154 ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα είχε παραχωρήσει προνόμια στους δασκάλους και τους σπουδαστές της Μπολόνιας. Ακολούθησαν τα πανεπιστήμια του Παρισιού, της Οξφόρδης, του Καίμπριτζ, του Μονπελιέ…Τα πανεπιστήμια του μεσαίωνα κληροδότησαν καινοτομίες που επιζούν μέχρι σήμερα…Ανάμεσα σ’ αυτές πρέπει να υπογραμμίσουμε την πρακτική της απεργίας με αποκορύφωμα την απεργία των δασκάλων και σπουδαστών του Παρισιού που διήρκησε από το 1229 έως και το 1231. Σήμερα το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει προχωρήσει και εισάγει την καινοτομία της κατάληψης…

Άλλη καινοτομία του μεσαίωνα ήταν η εισαγωγή ενός μήνα θερινών διακοπών στο ημερολόγιο των μαθημάτων, που ρυθμιζόταν με ειδικό πρόγραμμα. Έτσι έκαναν δειλά, σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια, οι διακοπές την είσοδό τους στην Ευρώπη. Στο σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο η χαλαρότητα, οι καταλήψεις και οι απεργίες θέτουν σε αχρηστία κάθε πρόγραμμα…
Ο διεθνιστικός χαρακτήρας του μεσαιωνικού πανεπιστημίου ήταν εμφανής. Δάσκαλοι και σπουδαστές έπαιρναν τους δρόμους για να αναζητήσουν τη γνώση στο εξωτερικό και γύριζαν αγόγγυστα από μια χώρα στην άλλη, ακολουθώντας τη μόδα ή τη φήμη ενός πανεπιστημίου ή δασκάλου. Στο σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο η κινητικότητα είναι μάλλον περιορισμένη, αν και το επίσημο κράτος έχει θεσπίσει τις εκπαιδευτικές άδειες και η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει έμφαση στην κινητικότητα των σπουδαστών και των δασκάλων.

Οι μη έχοντες ήταν και στοιχείο του μεσαίωνα…Για να μπορέσουν οι προικισμένοι και εργατικοί σπουδαστές να ξεπεράσουν το μειονέκτημα της κοινωνικής τους προέλευσης, διάφοροι ευεργέτες ίδρυαν ή χρηματοδοτούσαν οίκους για τη δωρεάν στέγαση και σίτιση των υποτρόφων τους…Σήμερα η φροντίδα της ελληνικής πολιτείας για τη σίτιση, μερικώς τη στέγαση, την απουσία διδάκτρων και τη δωρεάν παροχή συγγραμμάτων είναι, και δικαίως, από τις πλέον πρωτοποριακές στο διεθνή χώρο. Η εκτίμηση όμως των σπουδαστών δεν είναι ανάλογη…

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση καταλήγει σε δημοσιεύσεις. Το 12ο αιώνα ο κύριος τύπος δημοσίευσης ήταν το Λειμωνάριο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με τη μόνη διαφορά την προσαρμογή στο νέο περιβάλλον…
Το 13ο αιώνα στο πρόγραμμα των πανεπιστημίων προστέθηκαν ασκήσεις που γίνονταν δύο φορές το χρόνο και έδειχναν τη διανοητική μαεστρία των δασκάλων: οι σπουδαστές έθεταν στο δάσκαλο μια ερώτηση πάνω σε οποιοδήποτε πρόβλημα της επιλογής τους. Η φήμη των δασκάλων συχνά εξαρτιόταν από την ικανότητά τους να απαντούν σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Το μεσαίωνα είχαν υιοθετήσει κάποια, και μάλιστα ουσιαστική, μορφή αξιολόγησης. Σήμερα, μετά από οκτώ αιώνες, η ακαδημαϊκή κοινότητα της πατρίδας μας προβληματίζεται…και αντιδρά στο προφανές…την αξιολόγηση!
Ο Μεσαίωνας φαίνεται ότι στέλνει το μήνυμα: το σήμερα έρχεται από το χθες, και το μέλλον αναδύεται από το παρελθόν!

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

14.4.08

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Διευθυντά,

Είμαι η Ειρήνη Δαμοπούλου, η αφηγήτρια του βιβλίου “Η Φωνή της Ειρήνης” του κ. Ιωάννη Μπουγά. Διαβάζω τις επανειλημμένες επιστολές που στέλνει στην ΟΔΟ η κ. Αφροδίτη Γιουβρή με αντιρρήσεις και απορίες για το περιεχόμενο του βιβλίου καίτοι -όπως η ίδια ομολογεί-ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ!!

Για τις περισσότερες απορίες που έχει η κ. Γιουβρή οι απαντήσεις υπάρχουν στο βιβλίο. Όταν το διαβάσει θα μάθει όλες τις λεπτομέρειες. Ας σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν το μικρό παιδί, που λέει “δεν θέλω αυτό το φαγητό, πριν το δοκιμάσει”.
Σε περίπτωση δε που έχει συγκεκριμένες παρατηρήσεις για αυτά που περιγράφει το βιβλίο, εγώ είμαι εδώ και πρόθυμη να συμμετάσχω σε οποιοδήποτε δημόσιο διάλογο με την κ. Γιουβρή, αλλά και με οποιονδήποτε άλλον για αυτή την περίοδο της ζωής μου που μου φόρτωσε το ΚΚΕ.

Θα απαντήσω εδώ σε μερικές ερωτήσεις της κ. Α.Γ. από την τελευταία της επιστολή.
1. Ερωτά πώς γνώριζα τόσο μικρό κορίτσι τις βρώμικες και προδοτικές αποφάσεις του ΚΚΕ;
Κυρία Γιουβρή, το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ διέλυσαν την οικογένειά μου. Πήραν τον πατέρα μου, πήραν την μητέρα μου, πήραν εμένα στην Αλβανία και μετά στη Ρουμανία με την βία. Άγιοι ήταν;
Με κράτησαν εκεί για 7 χρόνια. Όταν οι άνθρωποι του Λουλέ κτυπούσαν την πόρτα μας στο μίζερο δωμάτιό μας και μας έλεγαν “Δεν είσαστε Έλληνες! Είσαστε Σλαβομακεδόνες, και από αύριο θα πάτε σε σλαβικό σχολείο”, να μην τα θυμάμαι ή να τα εκλάβω σαν πατριωτικές πράξεις; Όταν τιμωρήθηκα με καθημερινό φτύσιμο από τους μαθητές ολόκληρου του σχολείου κάθε πρωΐ επειδή αρνήθηκα να γράψω στο θείο μου στην Ελλάδα γράμμα στο οποίο να του λέγω “..δεν θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα εάν δεν γίνει κομμουνισμός” έπρεπε να το λησμονήσω, ή να μην το αναφέρω στον συγγραφέα;

2. Αν θυμάμαι ονοματεπώνυμα παιδιών που “βαπτίσθηκαν” Σλαβομακεδόνες από το ΚΚΕ;
Από που θέλετε να αρχίσω;

α) Η εξαδέλφη μου Ανδρομάχη Στεργίου, η οποία τώρα ζει στα Σκόπια. Είναι παντρεμένη, υποστηρίζει ότι “είναι Σλαβομακεδόνισσα, αγωνίστρια του Ίλιντεν” και δεν θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα....

β) Ο εξάδελφός μου Θεοφάνης Ράλλης (που τώρα ονομάζεται Ραλέφσκι), ζει στο Βελιγράδι, και δεν θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα.......

γ) Ο γυιός της Σουλτάνας Πετρίδη, της οποίας το μαρτύριο από τον ΔΣΕ περιγράφεται στο βιβλίο, ζει τώρα στην Πολωνία και δεν θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα......

δ) Τα περισσότερα παιδιά της Δυτικής Μακεδονίας που πήρε το ΚΚΕ στο Παιδομάζωμα ζούνε σήμερα στα Σκόπια και δεν θέλουν να γυρίσουν στην Ελλάδα...

Από τα 28.000 παιδιά που αρπάχτηκαν στο δεύτερο Παιδομάζωμα της Ελληνικής Ιστορίας, πόσα γύρισαν στην Ελλάδα κ. Γιουβρή; Πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους ζουν ακόμη στις πρώην κομμουνιστικές χώρες επειδή τους έκαναν, να “ντρέπονται” που ήταν Έλληνες; Τα Σκόπια δεν είναι μακριά από την Καστοριά, κ. Γιουβρή, αν θέλετε να σας κάνω τα έξοδα να πάτε να τους συναντήσετε!!

3. Όταν η Ελλάδα (κυβέρνηση και βασιλείς) μαζί με τον ΟΗΕ ζητούσαν από τον Λουλέ να μας επιστρέψει στην πατρίδα μας, και ο διευθυντής του σχολείου μας κ. Τριανταφυλλίδης μας έβριζε “σκουλήκια” και μας χώριζε σε κακά και καλά παιδιά, πρέπει να μην το θυμάμαι κ. Γιουβρή; Τι είδους λογική είναι αυτή που έχετε, και θέλετε να την επιβάλλετε και σε μένα;

4. Όταν διαβάσει το βιβλίο η κ. Γιουβρή θα διαπιστώσει ότι εγώ ποτέ δεν παραπονέθηκα για τους Ρουμάνους ότι μας κακομεταχειρίσθηκαν. Ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί πάντα μας βοηθούσαν όπως μπορούσαν. Εμένα με γλύτωσαν από το μαρτύριο του φτυσίματος που μου είχε επιβάλλει ο Έλληνας διευθυντής του σχολείου.
Ό,τι κακό περάσαμε στη Φλορίκα της Ρουμανίας, μας το επέβαλλαν οι Έλληνες κομμουνιστές, ποτέ οι Ρουμάνοι! Οι Ρουμάνοι δεν ήταν κομμουνιστές. Το σύστημα τους είχε επιβληθεί με την βία. Γι' αυτό αντιπαθούσαν φανερά και τους Έλληνες κομμουνιστές και προσπαθούσαν να προστατεύσουν όσο μπορούσαν όποιον Έλληνα καταδιωκόταν από τους εκεί ηγέτες του ΚΚΕ.

Όπως λέτε υπήρξατε δασκάλα σε σχολές του Παραπετάσματος και έχετε τις δικές σας εμπειρίες. Υποστηρίζετε ότι τα παιδιά περνούσαν καλά. Εγώ ούτε αμφιβάλλω, ούτε ποτέ υποστήριξα, ότι δεν υπήρχαν και κάποια παιδιά που πέρασαν καλά μακριά από την Ελλάδα.
Όμως, παιδιά που δεν είχαν γονείς στο ΚΚΕ και στον ΔΣΕ και αντιδρούσαν στην πλύση εγκεφάλου, πώς περνούσαν;

Μήπως επισκεφθήκατε το στρατόπεδο στην Πρένια της Αλβανίας, στο οποίο πέθαινε ο κόσμος από τη δυσεντερία, την πείνα, και το κρύο;
Μπορεί τα παιδιά των οπαδών σας να έτρωγαν τον χαλβά που περιγράφετε, αλλά εγώ είμαι αυτόπτης μάρτυρας, ότι όχι μόνο εμείς, αλλά και οι Αλβανοί δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε, όχι χαλβά!

Μόνο για μακάβριο αστείο μου ακούγονται αυτά που μας λέτε, ότι μας δίνανε χαλβά στην Αλβανία!!
Εμάς όλο μια νερόσουπα από πιπεριές μας έδιναν, και από ένα κομμάτι ξερό ψωμί γεμάτο ήρα κάπου-κάπου.

Στη σελίδα 273 του βιβλίου της καθηγήτριας κ. Ρίκι Μπουσχότεν “Περάσαμε πολλές μπόρες κορίτσι μου” ο Ηλίας Κατσανίκας από το Περιβολάκι Γρεβενών λέει ότι όταν οι κομμουνιστές τους πήγαν στην Κορυτσά, όπου έμειναν 21 ημέρες, τους έδιναν για φαγητό τυρόγαλο, και η πείνα τους ήταν τόσο μεγάλη που έψαχναν στα σκουπίδια να φάνε ό,τι έβρισκαν.
Στο ίδιο βιβλίο της κ. Ρίκι Μπουσχότεν ο Θανάσης Βέργος, επίσης από το Περιβολάκι Γρεβενών, περιγράφει ότι όταν οι άνθρωποι του ΚΚΕ πήγαιναν να πάρουν τα παιδιά τους λέγανε ότι στις Λαϊκές Δημοκρατίες θα χόρταιναν καραμέλες, και ότι αυτός ο δόλιος ζήλευε, διότι η μάννα του τον κράτησε μαζί της στα πρόβατα και έστειλε στο Παιδομάζωμα τον αδελφό του. Φαντασθείτε πώς θα αισθανόταν αν άκουγε ότι θα έτρωγε και χαλβά!

Κυρία Γιουβρή, ό,τι διηγήθηκα στον συγγραφέα του βιβλίου, κ. Ιωάννη Μπουγά, είναι όλα αλήθεια, και τα θυμάμαι πολύ-πολύ καθαρά από τα παιδικά μου χρόνια. Ως δασκάλα που είσασθε πρέπει να γνωρίζετε ότι εικόνες τόσο ισχυρές, και γεγονότα τόσο δραματικά, μένουν στην καρδιά και στο μυαλό των παιδιών. Εκτός από εκείνα στα οποία η πλύση εγκεφάλου επιτυγχάνει το σκοπό της και τους δημιουργεί νέα πραγματικότητα, όπως έγινε στις περισσότερες χιλιάδες τα παιδιά που πήρανε στο Παιδομάζωμα και χάθηκαν για πάντα για την Ελλάδα.

Η ιστορία της ζωής μου είναι η διαθήκη μου. Την διηγήθηκα για να μείνει αθάνατη. Την αφιερώνω στην οικογένειά μου, αλλά και σε όλους εκείνους που είδα με τα μάτια μου τι τράβηξαν στα χέρια του ΚΚΕ, στα βουνά της Μακεδονίας, στην Αλβανία και στην Ρουμανία.

Κυρία Γιουβρή, είμαι βέβαιη ότι γνωρίζετε την αλήθεια και σας πονά! Δεχθείτε την αλήθεια δημόσια, και ζητείστε ένα συγγνώμη για τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που προξενήθηκαν σε χιλιάδες αθώα παιδάκια και τις οικογένειές τους! Σταματήστε να κοροϊδεύετε το ίδιο τον εαυτό σας μιλώντας για καλοπέραση, σπουδές και άλλες τέτοιες αηδίες, για τα τραγικά θύματα του ΚΚΕ, τα παιδιά του Παιδομαζώματος!


Με εκτίμηση,
Ειρήνη Δαμοπούλου
Μόντρεαλ, Καναδάς
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

12.4.08

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Μπαϊρακτάρη,

Τελικά, διαπιστώνεται πως η ΟΔΟΣ, οι σελίδες της ΟΔΟΥ, γίνονται αποδέκτριες θέσεων, απόψεων, προτάσεων, προσωπικοτήτων με ελεύθερο πνεύμα, κατάρτιση αλλά και σοβαρότητα, και προπαντός θάρρος να τις διατυπώνουν, ακόμη και όταν αυτές δεδομένα δεν θα ικανοποιήσουν πολλούς ή και θα δυσαρεστήσουν ακόμη.
Η πραγματικότητα αυτή, έχω την άποψη, πως τιμάει και τις δύο πλευρές, και την ΟΔΟ, και τους εκφραστές της, με τις ρηξικέλευθες θέσεις τους.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή γιατί εντυπωσιάστηκα ειλικρινά από τις θέσεις και προτάσεις δύο συνεργασιών της ΟΔΟΥ στο φύλλο 427 της εφημερίδας. Πρόκειται για την επιστολή του καθηγητή κ. Μενέλαου Μπατρίνου που καταχωρήθηκε στην στήλη «Λόγος & Αντίλογος» με τον τίτλο «Περί πανεπιστημίου» και του κ. Λεωνίδα Πουλιόπουλου «Το παλαιό νεοκλασσικό γυμνάσιο της Καστοριάς».

Α) Όσον αφορά το «Περί πανεπιστημίου» του κ. Μπατρίνου, θα σημειώσω μόνο την ουσία της πρότασης, δηλαδή το υπό δημιουργία Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, που ξεκινάει κατακερματισμένο στους τέσσερεις ορίζοντες του δυτικομακεδο- νικού χώρου, να γίνει το ενιαίο πανεπιστήμιο, βέβαιο σε πολύ κατάλληλο χώρο κάπου κοντά στην Κοζάνη.
Δεν γνωρίζω πως το φαντάζονταν το πανεπιστήμιο οι πρωτεργάτες της ίδρυσής του (μεταξύ αυτών και για πολλά χρόνια ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δυτικομακεδονικών Σωματείων Θεσσαλονίκης αείμνηστος Κώστας Στεργιάδης). Όμως η πρόταση του κ. Μπατρίνου είναι πολύ σωστή και τεκμηριωμένη, και πιστεύω πως κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αντιτίθετο στην άποψη αυτή, όπως και η ΟΔΟΣ στις παρατηρήσεις της βέβαια, με κάποια όμως «αλλά».

Όπως έχει διαμορφωθεί το οδικό δίκτυο στην περιοχή, με την Εγνατία οδό και τις προεκτάσεις της (ο γενικός διευθυντής των ταχυδρομείων στην Κοζάνη, Κορησώτης κ. Κάστιας διαμένει στην Κορησό και πηγαινοέρχεται καθημερινά στην Κοζάνη), και το οικονομικό μέρος του εγχειρήματος (δηλ. ενοικιάσεις studio, κίνηση αγορά κλπ) θα κατανεμηθεί κατά κάποιο τρόπο στους τέσσερις νομούς, αλλά και το συναισθηματικό μέρος όλων των Δυτικομακεδόνων (και των εκτός της περιοχής διαμενόντων) θα ικανοποιηθεί με ένα πανεπιστήμιο και με διεθνή προβολή.

Ενώ δεν θα μπορεί βέβαια να γίνει καμμία σύγκριση ποιότητας των σπουδών μεταξύ αυτών που πρόκειται να υπάρξουν με αυτό που έχει ξεκινήσει να γίνεται και εκείνων ενός ενιαίου με ολοκληρωμένες και ευρύτερες υποδομές πανεπιστημίου. Και δεν νομίζω πως θα υπάρξει συμπατριώτης που θα αμφισβητήσει την αγάπη για την Καστοριά του κ. Μπατρίνου, γόνου οικογένειας που έχει προσφέρει πολλά στην Καστοριά.

Όμως ποιος, ποιοι και πώς θα μπορούσαν να προωθήσουν αυτήν την πολύ ορθή από πολλές πλευρές πρόταση; Θα έπρεπε από την αρχή να αντιμετωπιστεί με αυτό το πνεύμα το θέμα.
Τέλος, αν παραμερίσουμε την πρόταση του κ. Μπατρίνου, χωρίς να την σβήσουμε, και έρθουμε στο προκείμενο, στο τεκταινόμενο του κομματιού του πανεπιστημίου στην Καστοριά, πέρα από τον χώρο που αν και πότε βρεθεί για την διοίκησή του μέσα στην πόλη, κατά την γνώμη μου κατάλληλος χώρο για να κατασκευαστούν οι άλλοι αναγκαίοι χώροι, όπως τους αναφέρει ο κ. Μπατρίνος για το ενιαίο πανεπιστημίου, πρέπει να γίνουν στην περιοχή του Γκιόλε, δηλαδή κοντά στους Αμπελόκηπους!

Β) Τώρα όσον αφορά την αναφορά του κ. Πουλιόπουλου στο παλαιό νεοκλασσικό γυμνάσιο της Καστοριάς. Ειλικρινά με αναστάτωσε! Παρακολούθησα μαθήματα στο ωραιότατο αυτό κτήριο αμέσως μετά την κατοχή και μέχρι τα μέσα του εμφυλίου, κάτω από πάρα πολύ κακές συνθήκες για την οικογένειά μου. Όμως πληγώνομαι, ίσως και για την σύνδεσή τους, όταν έρχεται στην σκέψη μου η καταστροφή του. Και διαισθάνομαι πόσο θα πονούν οι «γέννημα θρέμμα» Καστοριανοί από το γεγονός αυτό.

Πολλές φορές γράφοντας γι’ αυτό διερωτήθηκα γιατί δεν αντέδρασαν οι πολίτες τότε, αφού δεν ήταν πολιτικό θέμα, για να φοβούνται τους ανεγκέφαλους που κυβερνούσαν την δύστυχη τότε χώρα! Κι αξίζουν συγχαρητήρια στον πολυτάλαντο κ. Χρυσόστομο Τζημάκα που κατασκεύασε την μακέτα του για να μπορούμε, έστω έτσι, να το βλέπουμε.

Όμως ο κ. Πουλιόπουλος έβαλε το τραπέζι ρηξικέλευθη πρόταση: να ξανακατασκευαστεί στην παλιά του θέση, όπως ήταν, αφού ο χώρος είναι ελεύθερος και προτείνει κάποιους τρόπους.
Στην πράγματι φαεινή ιδέα, εγώ, για πρακτικούς λόγους θα πρότεινα να υπάρξει μία επιτροπή στην Καστοριά με υποεπιτροπές στην Θεσ/νίκη, Αθήνα, ΗΠΑ, Αυστραλία και Καναδά, με σκοπό την προώθηση της πολύ σημαντικής πρότασης. Πιστεύω πως δεν θα υπάρξει άτομο από την Καστοριά και την περιοχή που δεν θα σπεύσει να συνδράμει με όποιες οικονομικές δυνάμεις διαθέτει την προσπάθεια. Και να γίνει βιβλιοθήκη του δήμου αλλά και γενικότερα ένα πνευματικό κέντρο.

Και αυτό είναι κοντά σ’ αυτό που έχω προτείνει, δηλαδή το Τσαρσί να μετατραπεί σε έναν απέραντο πολιτιστικό, πολιτισμικό και πνευματικό κέντρο, για να μην χαθεί, αποξενωθεί, υποβαθμισθεί και άλλο με την τάση απλώματος προς τα έξω που επικρατεί.
Αρωγοί σ’ αυτά να έρθουν η νομαρχία και ο δήμος, με επιδότηση του ενοικίου χώρων που θα ενοικιάζονται για τους παραπάνω στόχους.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Με εκτίμηση
Βασίλης Κ. Χριστόπουλος

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

11.4.08

ΟΔΟΣ: Άνοιξη

Στις παραμονές Απριλίου, με μια φύση να αναγεννάται από την Άνοιξη που καλπάζει, με πανηγύρι και γιορτή χρωμάτων να περιτριγυρίζουν οτιδήποτε μέχρι χθες το σκέπαζε ο χειμώνας που φεύγει, η Καστοριά διαθέτει περίσσευμα από αφορμές, για την άσκηση κριτικής. Διαθέτει πολλούς λόγους και αιτίες, σε άλλα τόσα μέτωπα, και πολλούς αρμόδιους που ευθύνονται για όσα γίνονται και για όσα δεν έγιναν. Για όσα προκαλούν θλίψη, οργή και απορίες στους ήσυχους και ανεκτικούς -μέχρι ασπασμού του βουδισμού- κατοίκους, ενός τόπου, που κάτω από το πλουσιοπάροχο φως του ανοιξιάτικου ήλιου, μοιάζει, ή καλλίτερα, θα μπορούσε να μοιάζει σαν παράδεισος. Σαν την ευδαίμονα πόλη. Αλλά δεν είναι έτσι.

Μια και δεν είναι πάντοτε σαφείς ή ξεκάθαρες οι πραγματικές αφορμές των διαφωνιών, είναι φυσικό να προκαλείται αρνητική εντύπωση στους πολίτες από τις σκηνές ακραίας ρήξης στο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς. Η ευθύνη βαρύνει τις σπαρασσόμενες από τις έριδες πτέρυγες, που κάνουν τους μεν (των μειοψηφιών) να ξιφουλκούν με σαρκασμό, φωνές, καμμιά φορά και με μορφασμούς, χλεύη και ύβρεις. Και από την άλλη πλευρά, επιτρέπουν στους δε, (της πλειοψηφίας) να καλύπτουν αμελώς, πίσω από φθεγματικά, περίπου παγερά, κλειστά χείλη των υπευθύνων, ασύντακτα και όπως-όπως την γενικευμένη αδυναμία, την απουσία δικού τους δημοτικού έργου.

Και δίπλα στο ελαφρώς αμήχανο βλέμμα ορισμένων απλών μελών του δημοτικού συμβουλίου, που είναι μονίμως σιωπηλά. Και εκτός από αμήχανο, το βλέμμα τους δείχνει μερικές φορές νυσταγμένο. Μοιάζει σαν να ανήκει σε κάποιους με αλλεργία στην ανοιξιάτικη γύρι των λουλουδιών. Και στους χυμούς της δημιουργίας και των (λιγοστών ούτως ή άλλως) δένδρων, που η οικολογικά ανάλγητη δημοτική «μέριμνα» πετσοκόβει σε όλη την πόλη, για να χαρίσει την άπλετη «θέα» στους πελάτες-δημότες.

Μπορεί λοιπόν να μην είναι ορατά τα αποτελέσματα του δημοτικού οράματος και του προγράμματος του συνδυασμού «Καστοριά Νέα Πνοή», αλλά αν αυτοί που κάνουν κουμάντο στον Δήμο Καστοριάς επρόκειτο να δώσουν εξετάσεις ξυλοκόπων, σίγουρα θα γέμιζαν ξυλουργεία ολόκληρα. Και θα κέρδιζαν τίτλους και πτυχία. Κι΄από κάτι τέτοια θα μπορούσε να προέλθει το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται..»

Ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, τις αντεγκλήσεις και τις οξύτητες, εντύπωση προκαλείται και από το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει οριστικά πια τις παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου. Αν το βαρύ κλίμα που διαχέεται στην δημοσιότητα, εκτείνεται και σε άλλες δημοτικές υποθέσεις, τότε είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε, ακόμη και για απλά πράγματα. Ή για θέματα για τα οποία θα άξιζε να σχηματισθούν συγκλίσεις και ενωτικά μέτωπα. Δηλαδή για ζητήματα που η κοινωνία της Καστοριάς, οι απλοί πολίτες εμφανίζουν συμπαγείς τάσεις, ώστε οι εκκρεμότητες αυτές να μην είναι τίποτε λιγότερο από καθολικά αιτήματα, η δύναμη των οποίων θα έπρεπε να φουσκώνει τα πανιά τους. Όπως για την υπόθεση του πανεπιστημιακού τμήματος, ή για την προοπτική ανέγερσης νέου πνευματικού κέντρου. Όμως, με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και έχει λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν πια να συνεννοηθούν για τίποτε.

Το αξιοσημείωτο της κατάστασης βρίσκεται και στο γεγονός ότι, εκτός από την πρωτοφανώς χαμηλή ποιότητα του «λόγου» της δημοτικής πλειοψηφίας, ούτε ο «αντίλογος» που διατυπώνεται από τις μειοψηφίες είναι πάντοτε τεκμηριωμένος ή πειστικός. Η κατάσταση με τα φραστικά επεισόδια και τις φωνές, δείχνει να οφείλεται στην ανάγκη του ραδιο-τηλεοπτικού θεαθήναι και όχι πάντοτε σε λόγους ουσίας. Στην δεύτερη Άνοιξη της Καστοριάς, αφότου ανέλαβαν καθήκοντα οι σημερινοί διοικούντες, το δημοτικό συμβούλιο είναι ένα καζάνι που βράζει σε μια πόλη εντελώς σβηστή από έργα, ιδέες και προγράμματα. Μπορεί να είναι οξύμωρο, αλλά δεν απέμειναν πια προσδοκίες ή σημαντικές ελπίδες για το ορατό μέλλον.
Μάλιστα τις τελευταίες ημέρες διαδίδεται η πληροφορία, ότι ο επικεφαλής της ελάσσονος μειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου κ. Γεώργιος Καπαχτσής υπέβαλε μήνυση στην Εισαγγελία κατά παντός υπευθύνου, και προφανώς κατά των μελών της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου και του δημάρχου Καστοριάς, για παράβαση καθήκοντος με αφορμή την διάθεση των ποσών του δημοτικού δανείου, σε άλλους σκοπούς. Πρωτοφανής εξέλιξη για τα δημοτικά χρονικά της Καστοριάς, αφού κάτι ανάλογο δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν. Η επιπλέον ιδιαιτερότητα έγκειται στο γεγονός ότι, οι κκ. Τσαμίσης και Καπαχτσής συνδέονται πολιτικά με σχέση γόνου και επιγόνου.

Όπως και να έχει η κατάσταση, αυτή η απόπειρα ποινικοποίησης της δημοτικής πολιτικής ζωής, προκαλεί τον κίνδυνο να βοηθήσει στο να ξεπλυθούν μέσα από διάφορες κολυμβήθρες, σημαντικά πολιτικά ατοπήματα. Διότι τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα, αλλά οι πράξεις ακόμη και παράνομες αντικειμενικά, δεν τιμωρούνται πάντοτε όταν δεν συντρέχουν και άλλα στοιχεία Όπως τα κίνητρα και οι προθέσεις. Μάλιστα στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, η μέθοδος του ξεπλύματος μιας πολιτικά άστοχης ή και παράνομης πράξης, μέσα από την διαδικασία της δικαστικής έρευνας, λειτουργεί ως εντευκτήριο απενοχοποίησης κάθε εκτροπής.

Από την αντίθετη πλευρά βεβαίως, θα διατείνονται προφανώς ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η κατάσταση στο απροχώρητο. Και ίσως από την μεριά τους να μην έχουν άδικο. Πού να το βρούν όμως το δίκιο τους, όταν δεν τα πολυεξηγούν στους απλούς δημότες που κατάπληκτοι παρατηρούν στοιχεία φραστικού και σιωπηλού χλευασμού να αναγορεύονται σε πολιτικές αρετές.

Το δυστύχημα είναι ότι, δύο τουλάχιστον χρόνια πριν την επόμενη δημοτική προεκλογική περίοδο, είναι ακόμη τόσο νωρίς για την αναλογική απαγγελία του «ακόμη ετούτη η Άνοιξη, τούτο το Καλοκαίρι…».
Άλλο τόσο όμως είναι βέβαιο ότι είναι αργά πια για δάκρυα (κι’ από τις δυο παρειές).


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

10.4.08

Το μακεδονικό ζήτημα

<

ΟΔΟΣ: Αν συνέβαινε

Εγκαινιάζεται σήμερα 27 Μαρτίου στην Σόφια της Βουλγαρίας, η φωτογραφική έκθεση από την συλλογή φωτογραφιών του Καστοριανού φωτογράφου Λ. Παπάζογλου, της οποίας την έκδοση επιμελήθηκε ο κ. Γεώργιος Γκολομπίας που έχει στην κατοχή του το σημαντικό υλικό.

Είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι η φωτογραφική έκθεση, αποτελώντας σημαντικό, περίπου πρωτογενές ιστορικό υλικό, αν και έχει παρουσιαστεί κατ’ επανάληψη, εντός και εκτός Ελλάδος, κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί έως τώρα να την μεταφέρει στην γενέτειρα του φωτογράφου, δηλαδή την Καστοριά.

Να μην βρίσκουν άραγε αρκετό χρόνο οι ιθύνοντες να ασχοληθούν με τα «δευτερεύοντα»; Ή μήπως το αντίθετο, αν συνέβαινε, θα ήταν η αληθινή έκπληξη;


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Προκλήσεις των Σκοπιανών

4ο Μέρος

Μαρτυρίες από την Αγία Γραφή για την ελληνικότητα της Μακεδονίας

««Ο τράγος των αιγών (της Ελλάδας) εμεγαλύνθη έως σφόδρα». (Εννοεί τον Μέγα Αλέξανδρο)
Δανιήλ Κεφ. 8,8

«Ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας το μέγα, ο ην ανεμέσων των οφθαλμών αυτού, αυτός εστί ο βασιλεύς ο πρώτος» (Ο Μέγας Αλέξανδρος )
Δανιήλ 8, 21

«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φίλιππον τον Μακεδόνα… και εβασίλευσαν, αντ’ αυτού πρότερον εν τη Ελλάδι».
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 11

«Και εβασίλευσεν Αλέξανδρον έτη δώδεκα και απέθανε»
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 1,10

«Και επήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίαχος Επιφανής υιός Αντιόχου βασιλέως ός ην όμηρος εν τη Ρώμη και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων»
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 1,10

«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν»
Καινή Διαβήκη. Πράξεις Κεφ. 16,9

«Ως δε το όραμα είδεν, ευθέως εζητήσαμεν εξελθείν εις την Μακεδονίαν… ότι προσκέκληται ημάς ο Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτούς»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 16,10

«Εκείθεν τε εις Φιλίππους ήτις εστί πρώτη της μερίδας της Μακεδονίας πόλις Κολωνία»
Κ.Δ. Πράξεις 16,12

«Ως δε κατήλθον από της Μακεδονίας ό τε Σύλας και ο Τιμόθεος…. Ο Παύλος»
Κ.Δ. Πράξεις 18,5

«Εθέτο ο Παύλος εν τω Πνεύματι διελθών την Μακεδονίαν»
Κ.Δ. Πράξεις 19,21

«Αποστείλας δε ως την Μακεδονίαν δύο των διακονούντων αυτώ Τιμόθεον και Έραστον»
Κ.Δ. Πράξεις 19,22

«Και ασπασμένος εξήλθε πορευθήναι εις Μακεδονίαν».
Παύλος Κ.Δ. 20,7

«Εγένετο γνώμη του υποστρέφειν δια Μακεδονίας»
Κ.Δ. Πρ. 20,1

«Εκδόκιμον γαρ Μακεδονία και Αχαΐα κοινωνίαν τινά ποιήσασθαι»
Κ.Δ. Πρ. προς Ρωμ. 15,26

«Οι αδελφοί ελθόντες από Μακεδονίας»
Κ.Δ. Πράξ. Προς Κορ. Κεφ. 11,9

«Ανήρ τις ην Μακεδών εστώς, παρακαλώ αυτόν και λόγων» (Διαβάς εις Μακεδονίαν)
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 16,9

«Όντος ουν ημίν Αριστάρχου Μακεδόνος Θεσσαλονίκης»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 27,2

«Ούτος δε ήσαν ευγενέστεροι των εν Θεσσαλονίκη»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 17,11

«Αντίοχος… εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τρακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων».
Προφητεία Δανιήλ-Μακκαβαίων Α΄ 1.10

«Ο κριός όν είδες, ο έχων τα κάρατα βασιλεύς Μήδων και Περσών».
Παλαιά Διαθήκη, Δανιήλ, 8, 1-22

«Όραμα δια της νυκτός ώφθη τω Παύλω ανήρ τις ην Μακεδών εστώς παρακαλώντας αυτόν και λέγων διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν»
Πράξεις Αποστόλων ΣΤ, 9-10

Η μυθολογία ανακράζει το ίδιο διαρρήδων μαρτυρούσα ότι το όνομα οφείλεται στον Μακεδόνα, γιο του Διός και της Θυίας, θυγατέρας του Δευκαλίωνος ήτε από Μακεδόνα, γιού του Αιόλου, είτε από Μακεδόνα, γιου του Λυκάονος, βασιλέως της Ημαθίας.
Από της καταλύσεως του Μακεδονικού κράτους εισέβαλαν στη Μακεδονία, όπως οι Δάρδανοι, Σκορδίσκοι, Δαλμάται, Βαντάρναι, Θράκες, Γότθοι, Ούννοι, Άβαροι, Βούλγαροι, Σλάβοι, Άντα, Σαρακηνοί, Νορμανδοί, Σέρβοι, Βενετοί, Λατίνοι, και Τούρκοι, αλληλοδιαδόχους επί 15 αιώνες.
Ο Νέστωρ κληρικός, ο πρώτος των Σλάβων χρονογράφος κατά την τελευταία του ια΄ αιώνα πεντηκονταετηρίδα ακμάσης και την χρονογραφίαν αυτού εκ των Βυζαντινών, Σιγκέλου, του χρονικού Πασχάτη, Κεδρνηνών, μεταφράσας παρεμβάλει μεταξύ δύο των τω Ιάφεθ κληρωθεισών χωρών της Ελληνικής Χερσονήσου των περιλημένων λέξιςν «Sloveno» μεταξύ των λέξεων Κλλυρίδος και Λυχνίτιδος.


ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ

«Ηρακλείδαι ως βεβαιούσιν οι Θουκυδίδης και Πλάτων ουδέν άλλο ήσαν η φυγάδες της Πελοποννήσου, ανακτήσαντες τας πατρίδας των, εξ ων είχαν εξωσθεί. Εις την ανάκτησιν του Άργους της Πελοποννήσου και των άλλων πόλεων της Ανατολικής Πελοποννήσου συνέπραττον οι Δωριείς, υιοί του Αιγιμιού Πάμφυλος και Δύμας υπό τον Ηρακλείδην Τήμενον και τους αδελφούς Κρεσφόντην και Αριστόδημον. Άπαντες ήσαν δισέγγονοι του Ύλλου».
Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. 2., σελ. 3 και τ. 1ος σελ. 161 και 165.
«Η Ορεστίς η οποία είχε πρωτεύουσα το Άργος Ορεστικόν… υπήρξε ο πυρήν του Βασιλείου της Μακεδονίας».
Θ. Παπακωνσταντίνου, Μεγ. Εγκυκλοπαίδεια «Πυρσού», στη λ. Μακεδονία, σελ. 504.
«Η εποχή του σιδήρου οδηγεί τα Δωρικά φύλα της Βορείου Ελλάδος. Τότε ευρίσκονται οι Μακεδόνες με τους συγγενείς και γείτονες Ηπειρώτας και Θεσσαλούς εις την κοιλάδα του Αλιάκμονος προωθημένοι και εγκαταστάθηκαν εκεί μονίμως»
F. GEYER

«Εις την Ορεστίδα και την Ελίμειαν, εις την κοιλάδα του Αλιάκμονος, πρέπει να αναζητηθεί η αρχαιοτάτη κοιτίς του Μακεδονικού λαού»
F. GEYER

«Την Μακεδονίαν των Αχαιών… διεδέχθη κατά την διάρκειαν του XII και του XI αιώνος μια Μακεδονία, εις την οποίαν είχον εισβάλει οι Δωριείς, οι οποίοι την εκυβέρνησαν ως μέγα τμήμα της Ελλάδος, εισερχόμενα ούτως εις την αρχαϊκήν περίοδον, κατά την διάρκειαν της οποίας η χώρα αύτη υπέστη νέας μεταβολάς. Οι εισβολές Δωριείς ήλθον πιθανώς εξ Ιλλυρίας, όπου διάφοροι μεταναστεύσεις είχον δημιουργήσει από δύο περίπου αιώνας μεγάλας και βιαίας πληθυσμιακές διαταραχάς. Οι περισσότεροι εξ αυτών παρέμειναν εις την βορείαν περιοχήν της χερσονήσου και απευθύνθηκαν προς την Πελοπόννησον, όπου εγκατέστησαν την κυριαρχίαν των (κάθοδος των Ηρακλειδών). Αλλά σημαντική μειονότης οι Μακεδνοί, εσυνέχισαν την πορείαν των εις το βόρειο μέρος της Ελλάδος κατά μήκος της Λυχνίτιδος λίμνης (της σημερινής Αχρίδος καλουμένης) και διελθόντες δια των ορεινών διαθέσεων της Πελογονίας και της Εορδαίας ήρχισαν να εγκαθίστανται εις την περιοχήν, η οποία εξ αυτών έλαβε το όνομα Μακεδονία. Αι ανασκαφαί ανακάλυψαν τέφρας Αχαιών, εις τα οποίας επικρατεί ο ορείχαλκος και στρώμα δωρικής τέφρας, εις την οποίαν επικρατεί ο σίδηρος».
PAUL GLOCHE

«Οι Ηραλείδαι ως φυγάδες κατέφυγον εις τον Αιγιμιάδα βασιλέα των Δωριέων συνεβίωσαν εκεί επί δύο γενεάς εις τα συσταθείσας τρεις φυλάς των Δυμανατών, των Παμφύλων και Υλλέων και κατόπιν εξεστράτευσαν κατά της Πελοποννήσου προς ανάκτησιν της βασιλείας των προγόνων των. Ο Τήμενος όμως ούτος και οι απόγονοί του ουδεμίαν έχουν σχέσιν με τους Τημενίδας και Αργεάδας, βασιλείς της Μακεδονίας, ει μη ζήσας μετά των Μακεδόνων-Δωριέων έλαβε όνομα Μακεδονικόν, όταν εγεννήθη».
Κ. Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, σελ. 160, έκδος. 1896.

«Η προς ανατολάς και προς νότον ώθησις πραγματο-ποιείται υπό την ώθησιν των Αργεαδών, ως πιστεύ-ουν γενικώς οι νε- ώτεροι ιστορικοί. Το όνομα τούτο τελεί εν στενή συσχετήσει μετά του θρύλου των ενδόξων Ηρακλειδών, οίτινες κατά τον XII ή τον ΧΙ αιώνα εγένοντο κύριοι του Άργους κατά την μεγάλην κάθοδον των Δωριέων-Ηρακλειδών. Πολύ ολιγότερον απαράδε- κτος είναι η υπόθεσις από το εν Ορεστίδι Άργος, οπό- θεν εξώρμησεν προς κατάκτησιν της Μακεδονίας, αλλά το καλύτερον είναι να συνδεθεί το όνομα των Αργεαδών με το όνομα του επωνύμου ήρωος της δυναστείας βασιλέως Αργαίου».
Paul Gloche

«Ο Κάρανος ο έβδομος μεν έγγονος του Τημένου, ο ενδέκατος του Ηρακλέους, ων αδελφός του κραταιού βασιλέως του Άργους Φείδωνος, όστις θέ-λων να έχη βασίλει-ον, εμισθοφόρησεν εν τη χώρα του αδελφού αυτού και εν τη λοιπή Πελοποννήσω λαμπρόν στρατόν, όν κατά τον χρισμόν του Δελφικού μαντείου ήγαγε προς βορράν, όπου υποστήριξε τον εν πολέμω κατά των εορδών διατελούντα βασιλέα των Ορεστών επί συμφωνία να λάβει τα ήμισυ της χώρας, εν η ίδρυσε πόλιν τινά και το κράτος της Μακεδονίας»
Γεώργιος Σύγγελος, σελ. 198, 621

«Αιτωλούς, Ακαρνάνας, Μακεδόνας, της ιδίας γλώσσας ανθρώπους»
Τ. Λίβιος ΧΧΧΙ, 29,15.

« Και ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας, ο ήν αναμέσον των οφθαλμών αυτού, αυτός έστιν βασιλεύς ο πρώτος και του συντριβέντος, ου έστησαν τέσσερα υποκάτω κέρατα, τέσσερις βασιλείς, εκ του έθνους αυτού αναστήσονται και ουκ εν τη ισχύς αυτούς»
Παλαιά Διαθήκη, Δανιήλ, 8, 1.22.

«Τον δε τράγον των αιγών τον ερχόμενον από λιβός Αλέξανδρον λέει τον Μακεδόνα τον βασιλέα των Ελλήνων»
Ιππόλυτος εν Ρώμη Άγιος, επίσκοπος Ρώμης 217-222 μ.Χ.

«Ο Αρχαίος ο Α΄ αναφέρεται ως συνετός βασιλεύς των Μακεδόνων και πολύ λαοφιλής. Ενίκησε τους Τουραντίνους, ισχυρόν ελληνικόν φύλον, το οποίο είχε εισβάλει εις την Μακεδονίαν. Ο IULIUS BELOCH δέχεται ότι επί της εποχής του Περδίκκα οι Μακεδόνες επεξετάθηκαν προς τα ανατολικά. Τούτο σημαίνει ότι οι Μακεδόνες ήσαν από μακρού εγκατεστημένοι εις την Ορεστίδα και όταν ενίσχυσαν αρκούντως τας δυνάμεις των εξώρμησαν ε-πεκτατικώς προς ανατολάς.
Πρώτον φαίνεται ότι κατέλαβον την Εορδαίαν, χώραν όμορον της Ορεστίδος, έπειτα την Βοττιαίαν και την Πιερίαν, νοτίως του Αλιάκμονος και τέλος την Αλμωπίαν, πιθανώς υπό του Ηροδότου ιστορούμενη παράδοσις των τριών αδελφών να συμβολίζει τας τρεις φυλάς των Δωριέων-Ηρακλειδών, οίτινες έφυγον εξ Άργους και μετέβησαν εις τον βασιλέα της Λεβαίας, όπου δεν υπηρέτησαν ως βοσκοί, ούτε εξεδιώχθησαν, αλλά να κατέλαβον τον θρόνον και εκείθεν μετά δυνάμεων στρατού να εξεστράτευσαν κατά της Εορδαίας και της Ημαθίας βραδύτερον».
Iulius Beloch

«Πόλις δε ήν τις επί Θεσσαλίας Διοκλητια-νούπολις όνομα, ευδαίμων με το παλαιόν γεγενημένη, προϊόντος δε του χρόνου βαρβάρων, οι επιπεσόντων καταλυθείσα και οικητόρων έρημος γεγονότα επί μακρότερον. λίμνη δε τις αυτή εν γειτόνων τυγχάνει ούσα η Καστοριά ονόμασται. Και νήσος κατά μέσον της λίμνης τοις ύδασι περιβάλλεται. Μια δε εις αυτήν είσοδος από της λίμνης, εν στενώ λέλειπται ου πλέον εις πεντέ και δέκα διήκουσα πόδας. Όρος δε τη νήσω επανέστηκεν άγαν υψηλόν, ήμισυ μεν τη λίμνη καλυπτόμενον, τω δε λειπομένω εγκείμενον. Διόδη ο βασιλεύς ούτος (ο Ιουνιστιανός δηλ.) τον Διοκλητιανουπόλεως υπεριδών χώρον άτε που διαφανώς ευέφοδον όντα και πεποιθότα πολλώ πρέπει άπερ ερρήθη πόλιν εν τη νήσω οχυρωτάτην εδείματο και το όνομα, ως το εικός, αφήκε τη πόλει».
Προκόπιος, De aediticiis, 18,3,273


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]

ΟΔΟΣ: Επαλήθευση

Ξεκινάει σήμερα στην Καβάλα, το 12ο Πανελλήνιο Συνέριο Φυσικής με θέμα «Η φυσική στην ζωή μας». Το συνέδριο αυτό έχει μία ιδιαίτερη σημασία για την Καστοριά, αφού κατά την διάρκειά του (20 έως 23 Μαρτίου) θα ανακοινωθεί η πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του καστοριανού καθηγητή και συγγραφέα κ. Ναούμ Γκόσδα ότι η «ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών ακτιβολιών ελαττώνεται με την συχνότητα». Την θεωρία αυτή, που υποστήριξε τα τελευταία χρόνια ο κ. Ναούμ Γκόσδας, ήρθε να επιβεβαιώσουν τα συμπεράσματα των επιστημονικών παρατηρήσεων από το αστεροσκοπείο του Λας Πάλμας των Καναρίων νήσων σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής της 7-10-2007. Εάν η ταχύτητα του φωτός δεν είναι σταθερή, τότε αλλάζουν όλα όσα γνωρίζει η ανθρωπότητα από την θεωρία της Σχετικότητας και την κβαντική φυσική:

***
ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ
ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
ΟΤΙ Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΩΝ Η/Μ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΩΝ ΕΛΑΤΤΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ

Του
ΝΑΟΥΜ ΓΚΟΣΔΑ


Η ΟΔΟΣ για καθαρά τεχνικούς λόγους (αδυναμία μεταφοράς των μαθηματικών εξισώσεων) υποχρεώνεται να προσαρμόσει το κείμενο του κ. καθηγητή χωρίς αυτές.


ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ

1. Δυναμικός χώρος
2. πίεση συνεκτικότητας P του χώρου
3. ταχύτητα C ακτινοβολίας
4. πυκνότητα μάζας dm του χώρου, ενέργεια και συχνότητα φωτονίου


1. Η ΔΟΜΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΟΤΡΟΠΟΥ ΧΩΡΟΥ

Το μεγαλύτερο από τα αναπάντητα προβλήματα και πραγματικό αδιέξοδο της φυσικής είναι ο χώρος. Μετά σκέψεις χιλιάδων χρόνων φυσικών και φιλοσόφων, σήμερα οι μεν απολυτοκράτες τον θεωρούν πραγματικότητα αλλά δεν μπορούν να τον προσδιορίσουν, οι δε σχεσιοκράτες θεωρούν ως χώρο τα πεδία που δημιουργεί η ύλη και η κίνηση και χωρίς αυτές ο χώρος είναι ανύπαρκτος, δηλαδή τον ευτέλισαν στο τίποτε. Θα κάνουμε μαζί μερικές απλές σκέψεις για την προσέγγισή του.

Ο χώρος πράγματι είναι αφανής και γι’ αυτό μη αντιληπτός από τις αισθήσεις και τα όργανα. Ο αισθητός κόσμος όμως, που είναι μέρος του χώρου είναι εμφανής και αντιληπτός, και ίσως αυτός μας οδηγήσει στο μυστήριο του χώρου. Το εμπόδιο είναι η τεράστια πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα του αισθητού χώρου. Μετά από σκέψεις καταλήξαμε ότι ο αισθητός κόσμος είναι μόνο δύο γενικές πραγματικότητες. Πρόκειται για την ύλη και την κίνηση, που συνήθως συνυπάρχουν, και η φυσική δεν μπόρεσε να τις ορίσει μέχρι σήμερα. Αυτές, θα μας οδηγήσουν στο χώρο, διότι οι ίδιες είναι χώρος.

Κατ’αρχάς το πρώτο κοινό στοιχείο της ύλης και της κίνησης είναι η έκταση, που είναι και στοιχείο του χώρου. Ακολούθως, η ύλη αναμφίβολα περιέχει δυνάμεις. Τις ασκεί και τις δέχεται ως βαρύτητα ή ως ηλεκτρικές και δι’ αυτών συνέχει τις δομές της. Σημειώνουμε ότι οι δυνάμεις της ύλης είναι συνεκτικές των δομών της. Το σημαντικό είναι ότι οι δυνάμεις της ύλης απλώνονται στο χώρο ή προέρχονται από αυτόν. Αλλά είναι γνωστό, ότι και η κίνηση γίνεται με πρόσδοση δύναμης, που έρχεται από το χώρο και μειώνεται η κίνηση με αφαίρεση ποσού δύναμης που πάλι επιστρέφει στο χώρο. Ακόμη τα μαγνητικά και κυματικά φαινόμενα βεβαιώνουν ότι οι δυνάμεις της κίνησης προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο και βρίσκονται τοποθετημένες στον περιβάλλοντα την κίνηση χώρο με γενική κατεύθυνση τον άξονα αυτής. Δυστυχώς η φυσική δεν θεώρησε ποτέ την κίνηση δυναμική ύπαρξη-δομή και πάντα τη θεωρούσε σχετική μετατόπιση της ύλης.

Ακόμη, η μετατροπή της μάζας σε κίνηση (έλλειμμα μάζας), δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ύλη και κίνηση είναι ομοειδείς ποσότητες, αφού μπορούν να προστίθενται και να μετατρέπεται η μια στην άλλη. Αυτό σημαίνει ότι η ύλη και η κίνηση δομούνται από το ίδιο συστατικό, δηλαδή τη δύναμη που δείχθηκε ότι έχουν, και επιπλέον έχουν και έκταση. Συνεπώς, επειδή η ύλη και η κίνηση είναι μέρη του χώρου, έπεται ότι ο χώρος είναι η πρώτη δυναμική δομή και μέρος των αφανών δυνάμεών του δομούν την ύλη και την κίνηση, οπότε στον τόπο της ύλης και της κίνησης οι αφανείς δυνάμεις είναι μειωμένες. Στη συνέχεια θα δούμε τις εμφανείς συνέπειες αυτής της μείωσης των αφανών δυνάμεων του χώρου, που μας αποδεικνύουν ότι πράγματι ο χώρος είναι δυναμικός, δηλαδή δομή δυνάμεων.

Για να ανταποκρίνεται ο χώρος στη δόμηση της ύλης και της κίνησης, πρέπει α) να συνίσταται ο ίδιος από συνεκτικές δυνάμεις, τις οποίες θα διαθέτει για τη δόμηση των δύο εμφανών υπάρξεων και β) Ο ίδιος να είναι αφανής και ατάραχος, καθότι δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Για να έχει ο χώρος αυτές τις δυνατότητες και κυρίως τις συνεκτικές δυνάμεις, πρέπει να είναι «ενότητα εναντίων» κατά τον Ηράκλειτο, δηλαδή να συνίσταται και δομείται από αντίθετα ελάχιστα. Επειδή, όμως, η ηλεκτρική αντίθεση είναι η κυρίαρχη στη φύση, ονομάσαμε τα ετερώνυμα αυτά ελάχιστα ηλεκτρικές ψηφίδες και το χώρο ψηφιδωτό δυναμικό χώρο.

Η διάταξη των ψηφίδων στο κυβικό σύστημα δομεί τον ισότροπο χώρο.
Οι ετερώνυμες ψηφίδες (+,_) τοποθετημένες κατά το κυβικό σύστημα, που είναι το μόνο ισότροπο, δομούν τον ισότροπο συμπαντικό χώρο, ως δυνατότητα κάθε ύλης και κίνησης εντός αυτού. Επειδή οι ετερώνυμες ψηφίδες που έλκονται, βρίσκονται στα άκρα ακμών, δηλαδή πλησιέστερα από τις ομώνυμες που απωθούνται και βρίσκονται στα άκρα διαγωνίων, έπεται ότι υπερισχύει η έλξη της άπωσης, με αποτέλεσμα να προκύπτει συνεκτική δύναμη που συνέχει και καθιστά ατάραχο και ισότροπο τον ψηφιδωτό χώρο. Αυτή η συνεκτική δύναμη, αναγόμενη σε μονάδα επιφάνειας αντιστοιχεί στην πίεση συνεκτικότητας του χώρου P, η οποία είναι και το μέτρο ελαστικότητας του χώρου. (Αυτονόητο το ερώτημα: τι εμποδίζει τη συρρίκνωση του χώρου;). Η ισοτροπία του κυβικού συστήματος καθιστά ομοιόμορφη την κατανομή των δυνάμεων και της P προς κάθε κατεύθυνση, με συνέπεια οι δυνάμεις του χώρου να είναι αφανείς και ο ίδιος μη αντιληπτός. Μόνο όταν παραμορφώνεται ο χώρος αλλοιώνεται η ομοιόμορφη κατανομή, οπότε ένα μέρος των δυνάμεων γίνονται εμφανείς παράγοντας ύλη ή κίνηση. Τότε, στην κατεύθυνση των εμφανών δυνάμεων η πίεση συνεκτικότητας είναι μειωμένη κατά ΔP με πολλά εμφανή πλέον αποτελέσματα, όπως π.χ. η ελάττωση της ταχύτητας των κινήσεων.


2. Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

[...] Γενικά, προβλέπουμε, ότι τα φωτόνια μεγάλης συχνότητας θα καθυστερούν έναντι των φωτονίων μικρής συχνότητας.

Η πρόβλεψη αυτή της θεωρίας γράφτηκε στον έκτο τόμο της (στα Ελληνικά), με τίτλο « Η δομή και η λειτουργία του Σύμπαντος» Εκδόσεων Ένωσης Ελλήνων Φυσικών τον Οκτώβριο του 2006, ένα έτος πριν την ανακάλυψη, στη σελίδα 146 ως εξής: «δηλαδή η ταχύτητα του φωτός εξαρτάται κυρίως από το χώρο και πολύ λίγο από το ίδιο το φως που η παρουσία του μεταβάλει τη δυναμική του χώρου. Για το λόγο αυτόν οι ταχύτητες των ακτινοβολιών ελαττώνονται με τη συχνότητα».


3. Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ

Στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με ημερομηνία 7-10-2007 δημοσιεύθηκε η ανακάλυψη που έγινε στο αστεροσκοπείο του Λας Πάλμας των Καναρίων νήσων. Τον Οκτώβριο του 2007 ερευνητές παρατηρώντας με το τηλεσκόπιο Magic ακτίνων γ και τον ακριβή εξοπλισμό του αστεροσκοπίου Λας Πάλμας των Καναρίων νήσων, κατέγραψαν καθυστέρηση 4 min στα φωτόνια υψηλής ενέργειας, δηλαδή μεγάλων συχνοτήτων, έναντι άλλων μικροτέρων συχνοτήτων, προερχόμενα από το Γαλαξία Markarian 501 που απέχει 0,5 δις έτη φωτός, απόσταση που διάνυσαν οι ακτινοβολίες.


4. Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ. Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ C-ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ f ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗΣ ΟΤΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ

Ήδη στην πρόβλεψη έγινε και η ερμηνεία του φαινομένου.
Στη συνέχεια επιχειρείται, σύμφωνα με τη θεωρία του δυναμικού χώρου, η θεωρητική απόδειξη και ο υπολογισμός της ελάττωσης της ταχύτητας μιας ακτινοβολίας συχνότητας f, που προκαλεί η συχνότητα της.

Το φωτόνιο είναι συρμός από απλά Η/Μ κύματα με χαλαρή σύνδεση μεταξύ της. Συνεπώς, για την περίπτωση, μπορούμε να μελετήσουμε την κίνηση ενός μόνο απλού Η/Μ κύματος του φωτονίου.

[...] Μέχρι το σημείο αυτό αποδείξαμε ότι οι ταχύτητες C των Η/Μ ακτινοβολιών που κινούνται στον ίδιο τόπο εξαρτώνται από τη συχνότητα f αυτών, ενώ όλες οι μέχρι τώρα θεωρίες διδάσκουν ότι κινούνται σε κενό χώρο με την ίδια ταχύτητα και συμπορεύονται. Μάλιστα, παρατηρούμε στον τύπο ότι οι ακτινοβολίες μεγαλυτέρων συχνοτήτων f έχουν μικρότερες ταχύτητες και θα καθυστερούν σε σχέση με αυτές που έχουν μικρότερες συχνότητες.

[...] Η σημασία της επαλήθευσης της πρόβλεψης, είναι ότι, επιβεβαιώνεται πειραματικά πλέον, ότι οι Η/Μ ακτινοβολίες δεν κινήθηκαν σε κενό χώρο, καθότι αυτός δεν θα προκαλούσε καμιά διάκριση, αλλά κινήθηκαν σε χώρο που έχει δυνάμεις. Άρα ο χώρος είναι δυναμικός, δηλαδή είναι δομή δυνάμεων, όπως υποστηρίζει η ενιαία θεωρία μας του δυναμικού χώρου, η οποία αναπαρήγαγε από το δυναμικό χώρο το Σύμπαν και ερμηνεύει κάθε δομή και φαινόμενο στα έξη βιβλία που έχει γραφεί. Η πρόβλεψή μας αυτή και η πειραματική επιβεβαίωση έλυσαν οριστικά το μέγα πρόβλημα της φυσικής και της φιλοσοφίας για το τι είναι ο χώρος, με τεράστιες συνέπειες στην επιστήμη και την ανθρωπότητα.



[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20.3.2008]

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ