ΝΙΚΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Η ανάπτυξη της υποκρισίας

ΟΔΟΣ 14.6.2012 | 646

Την εποχή της κρίσης η λέξη ανάπτυξη είναι το κύριο προεκλογικό σύνθημα όλων. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι, μας υπόσχονται ανάπτυξη για να τους ψηφίσουμε, μερικοί μάλιστα πολιτικοί αρχηγοί υπερβάλλουν εαυτόν και προφέρουν την λέξη ανάπτυξη με τέτοιο πάθος που νομίζεις ότι βρίσκονται σε ονειρική δανεική έκσταση: άλλοι ονειρεύονται ΑΟΖ και πετρέλαια να διαχειριστούν, άλλοι ορθόδοξες επενδύσεις από Ρώσους ολιγάρχες, άλλοι πετάνε με μαγικό χαλί στην Αραβία μήπως και πουλήσουν κανένα κομμάτι της ελληνικής γης, άλλοι ζητάνε Ευρωπαϊκά ομόλογα μια και χρόνια τώρα τα δωρεάν πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ τα φάγανε και δεν τους έφθασαν να ολοκληρώσουν την ανάπτυξη τους, άλλοι απαιτούν τραπεζικά προϊόντα σοσιαλιστικής αλληλεγγύης, άλλοι το παίζουν εθνικά υπερήφανοι και θυμήθηκαν πολεμικές αποζημιώσεις από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, άλλοι απειλούν ζωσμένοι με εκρηκτικά να τινάξουν στον αέρα όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα αν σταματήσουν να τους δανείζουν.

Ζαλισμένος ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κομματικούς τηλεβόες που ευαγγελίζονται την ανάπτυξη, εγώ ο χρεοκοπημένος έλληνας πολίτης, φορολογούμενος για τις κλοπές και τις ψηφοθηρίες άλλων, φορονοικάρης πια στο ίδιο μου το σπίτι δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω, ποιόν να ψηφίσω, ποιά ανάπτυξη να διαλέξω. Κανένας δεν μου λέει τι πρέπει να κάνω, πως πρέπει να δουλέψω για να αναπτυχθώ ο ίδιος, να ελευθερωθώ από τα χρέη μου. Δεν ξέρω ποιόν να πρωτοκατηγορήσω για την κατάντια μου, τον Αβραάμ, τους Βυζαντινούς, τους Οθωμανούς, τους Μαυρομιχαλαίους, τους Καραμανλήδες ή τους Παπανδρέου. Έχω πάθει κρίση συνείδησης. Χρόνια τώρα πληρώνω υπομονετικά τον φόρο προστιθέμενης ανικανότητας των εκλεγμένων μου. Φέρνω στη μνήμη μου την ανάπτυξη της προχειρότητας, της διαφθοράς, της καταστροφής του περιβάλλοντος, του καταναλωτισμού, του παρασιτισμού, και των δανεικών των τελευταίων χρόνων που μας οδήγησε στην χρεοκοπία και τρέμω στην ιδέα ότι οι ίδιοι άνθρωποι και οι ίδιες νοοτροπίες θα με ξανακυβερνήσουν. Δεν αντέχω άλλο τους πολιτικούς διαχειριστές της γενικευμένης διαφθοράς και το εμπόριο προεκλογικών ψευδαισθήσεων, δεν θέλω άλλα αυθαίρετα να νομιμοποιήσω, δεν θέλω να μου δώσουν άλλες παροχές που σίγουρα θα μου τις πάρουν πίσω. Δεν αντέχω ξανά μια νέα δήθεν ανάπτυξη που θα με φέρει σε νέα χρεοκοπία.

Θέλω πρόγραμμα, περιγραφή, ιεράρχηση και πολιτική πρόταση για την δουλειά που κάνω. Θέλω τον κόπο μου αν κάποιοι τον εκμεταλλεύονται να είναι οι ικανοί και όχι οι επιτήδειοι. Θέλω να έχω παιδεία χωρίς φροντιστήρια, νοσοκομεία χωρίς φακελάκια, δημόσιες παροχές χωρίς να δίνω μίζες, θέλω οι φόροι που πληρώνω να μην μοιράζονται στα κομματικά γραφεία και στους κουμπάρους, θέλω να είμαι ίσος απέναντι στους νόμους, θέλω να γίνω ολίγον Ευρωπαίος, να ζω σε κοινωνία των πολιτών και όχι των κολλητών. Ζητάω πολλά;

ΟΔΟΣ: Το σκάφος που λέγεται “Ελλάς”

ΟΔΟΣ 28.6.2012 | 648

Όσοι, μόλις μερικούς μήνες πριν, και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 2011, δεν μπόρεσαν (ούτε στιγμή) να πειστούν ότι η χώρα θα έλυνε τα προβλήματά της αν υιοθετούνταν η πρόταση του τ. πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου (την οποία φημολογείται ότι είχε αποδεχθεί (!) ο κ. Αντ. Σαμαράς ως αρχηγός ακόμη της αξ. αντιπολίτευσης) να οριστεί δηλαδή πρωθυπουργός ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, τότε πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Καστοριάς -για να αντιγράψει την λαμπρή βουλευτική εποποιΐα του από την Καστοριά στην Αθήνα- προφανώς θα έμειναν διπλά εντυπωσιασμένοι απ’ αυτά που έγιναν στις πρώτες κιόλας μέρες μετά τις εκλογές.

Διότι αλλόκοτες και ασυνήθιστες είναι οι πρώτες εντυπώσεις της νέας κυβέρνησης που σχηματίσθηκε μετά από συνεννόηση των τριών κομμάτων. Δεν είναι μόνο η οφθαλμολογική ασθένεια και η χειρουργική περιπέτεια του νέου πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά, η οποία κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό αν και προϋπήρχε η ευαισθησία, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να έχουν ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές αγνοώντας ότι είναι ενδεχόμενο, μια ανθρώπινη αλλά σοβαρή οργανική ευαισθησία και πάθηση του αμφιβληστροειδούς στο οφθαλμό να προκαλέσει, όχι μόνο στην αρχή αλλά και στο μέλλον εξ αιτίας της αυξημένης πίεσης και άλλων καταστάσεων, διαδοχικά προβλήματα υγείας στον νέο πρωθυπουργό, που θα τον υποχρεώνουν να μην ασκεί τα καθήκοντά του.

Ανωνύμου: Ένα μαύρο μολύβι

Ένα καλοκαίρι, ένα μαύρο μολύβι, έπεσε στα χέρια ενός μοναχικού ανθρώπου και χάρηκε γιατί πίστεψε πως θα πρόσφερε πολλά στην μοναξιά του ανθρώπου αυτού.
Ο άνθρωπος πάλι πήρε το μολύβι και πιο πολύ από αμηχανία ξέθαψε ένα παλιό εκατοντάφυλλο τετράδιο με απαλές γαλάζιες γραμμές και σκέφτηκε πως ίσως ήρθε η ώρα να γράψει μερικές σκέψεις που έρχονταν στο μυαλό του εδώ και πολλά χρόνια.
Έτσι το βράδυ έβαλε μια λάμπα στο λευκό τραπεζάκι του κήπου, εκεί που ανέβαινε η γάτα του συνήθως και όταν τελείωσε το πότισμα των λουλουδιών
και δρόσισε με το λάστιχο τα πλακάκια της αυλής, κάθισε και άρχισε να γράφει.

Πόση ευτυχία είχε το μολύβι όταν ο άνθρωπος έγραψε την πρώτη σειρά,
την πρώτη πρόταση και μετά πόσο μεγάλωσε η χαρά του όταν συνέχισε να γράφει για την ζωή του, για τους φίλους του και τους γνωστούς του, για ότι αγάπησε και ότι ξέχασε.

Το μολύβι απολάμβανε το άγγιγμα των δακτύλων που το έσφιγγαν και το οδηγούσαν να γράφει και να γεμίζει τις σελίδες.
Του άρεσε όταν έβγαινε στα περιθώρια, όταν μουτζούρωνε τις λέξεις και τα ορθογραφικά με βιασύνη.
Ο άνθρωπος άρχισε να γράφει κάθε βράδυ με το αγαπημένο του πια μολύβι και έτσι όπως πέρναγε ο καιρός και θυμόνταν ονόματα, φίλους, γνωστούς, άρχισε να τους τηλεφωνεί κάθε φορά που έρχονταν στο μυαλό του, στην μνήμη του αυτοί που είχε χάσει ή ξεχάσει ή και απορρίψει.
Στο σπίτι άρχισαν να μαζεύονται όλοι όσοι είχε και είχαν καιρό και χρόνια να τον δουν και να τους δει.
Άνθρωποι που γέλαγαν και μίλαγαν και έρχονταν με αγωνία να δουν ένα παλιό ξεχασμένο φίλο και ο άνθρωπος άρχισε σιγά-σιγά να γράφει όλο και πιο λίγο και να χαμογελάει περισσότερο και να μιλάει και ονειρεύεται και να απολαμβάνει
και το μολύβι ένιωσε υπερήφανο μεν... αλλά και παραμελημένο.

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Ευχάριστη αντίδραση διανοουμένων

Ένα ποίημα του Γκίντερ Γκρας, γερμανού νομπελίστα, και μια επιστολή 20 κατόχων Νόμπελ, κυρίως βιολογίας - ιατρικής, χημείας και φυσικής, είναι κύρια χαρακτηριστικά, αυτής της προεκλογικής περιόδου. Ο Γκρας, κατηγορεί με μια ισχυρή οξύτητα τους Ευρωπαίους, για την εγκατάλειψη της Ελλάδας σε μια κρίσιμη φάση, μιας σοβαρής κρίσης, που δημιούργησε το καπιταλιστικό σύστημα. Με τίτλο «Η ντροπή της Ευρώπης» (το ποίημα δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» 26.5.12), κατηγορεί τους Ευρωπαίους ότι άφησαν την Ελλάδα «στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές…».
Ο Γκρας, με αναφορές στην πνευματική ιστορία της Ευρώπης και ξεχωριστά της Ελλάδας, μιλά στο συναίσθημα του Ευρωπαίου. Θέλουν οι Ευρωπαίοι να «απαλλοτριώσουν» ακόμη και τον Όλυμπο των Θεών. Θέλουν οι Ευρωπαίοι, «ακόλουθοι και όμοιοι του (Κροίσου)», να στοιβάζουν στο (Ευρωπαϊκό) θησαυροφυλάκιο «όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού».
Με την ιστορία της τέχνης και της φιλοσοφίας, θέλει να συγκινήσει τους πολίτες της Ευρώπης…
Η επιστολή των 20 Νόμπελ με τίτλο «Υποστήριξη για την Ελλάδα», δημοσιεύτηκε στην έγκριτη επιστημονική επιθεώρηση Science, με την υπογραφή του Χάραλντ Τσουρ Χάουζεν, του γερμανού γιατρού και διευθυντή του Γερμανικού Κέντρου Έρευνας για τον Καρκίνο ο οποίος το 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Ιατρικής. Η επιστολή, έχει σταλεί και στους, Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στον Χερμαν Βαν Ρομπάι πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και στον Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συνυπογράφεται δε και από άλλους είκοσι τιμηθέντες με το βραβείο Νομπέλ. H επιστολή δεν είναι μόνο μια έκκληση για βοήθεια. Οι επιφανείς προσωπικότητες των θετικών επιστημών, λένε ότι συγκεκριμένα κεφάλαια δεν εισέρρευσαν τα δυο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να έχουν πληγεί οι τομείς «της εκπαίδευσης, της έρευνας και της τεχνολογίας». Οι παραπάνω τομείς είναι καίριοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Οι επιστήμονες καλούν τους ευρωπαίους ηγέτες να εγγυηθούν «την επιβίωση και τη μελλοντική ανάπτυξη των πλέον ανταγωνιστικών και τεχνολογικών ινστιτούτων της Ελλάδας». Οι Νομπελίστες απαριθμούν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν:

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Με φόντο τα βιβλία, ή, η καρδιά του δασκάλου.

Το σκεφτόμουν κάθε Παρασκευή που ζωντάνευε αλλιώτικα η Δημοτική μας Βιβλιοθήκη∙ θα ήθελα να βρεθώ μια φορά έστω να το δω. Το κατάφερα μόλις χτες. Αυτήν τη φορά είχα έναν ακόμη ιδιαίτερο λόγο:
Η συνάδελφός μου Φερενίκη Γκίτση είχε διαλέξει κάτι δικό μας να ζωντανέψει∙ ένα από τα παραμύθια της συλλογής του Σχολείου μας από το βιβλίο «Το λαϊκό παραμύθι… πάει σχολείο». Οπότε η καρδιά μου το ‘θελε πολύ να ‘μαι εκεί. Και τα κατάφερα.

Κι εκεί με περίμενε η μεγάλη έκπληξη. Και πολλές σημαντικές διαπιστώσεις: Πρώτα η εξαιρετική συνάδελφός μου, η Όλγα∙ μια μαμά με ολοζώντανο πάντοτε ενδιαφέρον να προσφέρει στην κόρη της ευκαιρίες ξεχωριστές για άνοιγμα των οριζόντων της. Με όποιο προσωπικό της κόστος. Όταν πέρασε να με πάρει, με τον ψιλό ευωδιαστό ιδρώτα στο γλυκό πρόσωπο και το μωρό στο πίσω καθισματάκι, φαινόταν πως το είχε παλέψει, πως δεν της βγήκε αβίαστα κι ανέκοπα. Όμως το έκανε αγόγγυστα και με χαρά, γιατί πίστευε σ’ αυτό. Και ήξερε πως είναι κέρδος.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Ανοιχτά χαρτιά

 Σκέψεις για το Μεταναστευτικό

Όταν κάποιος πολίτης αποφασίζει να κάνει ένα τραπέζι, καταρτίζει μια λίστα προσκεκλημένων τους οποίους και καλεί για να φιλοξενήσει στο σπίτι του. Προφανώς δεν αφήνει τις πόρτες του σπιτιού του ανοιχτές, για να μπουν και να συμμετάσχουν στο τραπέζι όλοι οι γείτονες και οι περαστικοί. Κάπως έτσι θα έπρεπε να έχει λειτουργήσει και η Ελλάδα με τους μετανάστες και τότε βεβαίως η παρουσία τους στη χώρα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Όμως τα πράγματα δυστυχώς δεν έγιναν έτσι όπως θα έπρεπε.

Καίτοι είναι προφανές, οφείλω εντούτοις να δηλώσω ξεκάθαρα και εξ αρχής πως η βαρύτητα και η σοβαρότητα του θέματος δεν επιτρέπει εκτενή ανάλυση στα στενά χωρικά πλαίσια του παρόντος κειμένου, που άλλωστε εκφράζει καθαρά προσωπικές σκέψεις του γράφοντος.
Αναμφίβολα ο κόσμος αλλάζει, και καθώς δε βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960, επόμενο ήταν να αποτελέσει η χώρα μας κέντρο έλευσης και εγκατάστασης μεταναστών. Άλλωστε μια από τις βασικές σταθερές που συνεπάγεται η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι και η ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων ανάμεσα στις χώρες της Ένωσης. Θα έπρεπε επομένως να θεωρείται ως αυτονόητη η εγκατάσταση στη χώρα πολιτών της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας ή της Πολωνίας, στο βαθμό που το βιοτικό επίπεδο στις χώρες αυτές ήταν χαμηλότερο από αυτό της Ελλάδας, οπότε η εύρεση εργασίας στη χώρα μας θα βελτίωνε τα οικονομικά τους. Η αντίστροφη άλλωστε πορεία των πολιτών των χωρών αυτών σήμερα, σηματοδοτεί τρόπον τινά την υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας: η εκτεταμένη ανεργία αλλά και οι πολύ χαμηλοί μισθοί αποτελούν πλέον αντικίνητρο για την παραμονή Βουλγάρων και Ρουμάνων στην Ελλάδα.

ΟΔΟΣ: 1 εικόνα 1000 λέξεις

Το φωτογραφικό στιγμιότυπο είναι από την πρόσφατη επίσκεψή του στην Καστοριά του κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη με την ιδιότητα του επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα της Νέας Δημοκρατίας στην Βόρειο Ελλάδα. Είναι άγνωστο κατά πόσο η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου εκφράζει το νέο πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, και να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η επιλογή. Ωστόσο το γεγονός ότι ο ίδιος με την κομματική συνοδεία επισκέφθηκε, παρουσία φωτογράφων για την ζητούμενη δημοσιότητα, τον μητροπολίτη Καστοριάς, σημαίνουν κάποια πράγματα για τα οποία ο νοών νοήτω.
Αυτό που δεν είναι κατανοητό, είναι η εικόνα της οσίας στην καρέκλα να δίνει την εντύπωση παρακαθήμενου, σε μία εθιμοτυπική-ψηφοθηρική επίσκεψη κομματάρχη, που συζητά με κομματικά στελέχη για ψηφοθηρικούς λόγους.
Αναμφίβολα η φωτογραφία θα μπορούσε να κάνει τον γύρο του κόσμου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 646

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Η βάρκα

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ -δυο γιατροί σε δυο δουλειές κάθε μέρα- καταφέραμε να αγοράσουμε με τη γυναίκα μου ένα εξοχικό διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία κοντά στη θάλασσα. Ήταν χτισμένη σε ωραίο μέρος, 70 μέτρα από την ακτή και είχε πολλά πεύκα γύρω της και μερικά μπροστά προς την παραλία, άφηνε όμως και κενά ανάμεσα στα δέντρα, ώστε να φαίνεται η θάλασσα, άλλοτε ήρεμη και γαλήνια και πότε-πότε αγριεμένη και ανταριασμένη.

Μια απ’ τις πρώτες φροντίδες μου στο εξοχικό ήταν να προμηθευτώ τα απαραίτητα εργαλεία για να ασκήσω την παλιά μου τέχνη, δηλαδή το ψάρεμα από την παραλία. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρά, μερικά μικρά σπαράκια γεμάτα αγκάθια, μερικές πέρκες και γύλοι που οι κανονικοί ψαράδες δεν καταδέχονται να κρατήσουν και τα επιστρέφουν στην φιλόξενη γι' αυτά θάλασσα. Άρχισα να σκέφτομαι το ψάρεμα με βάρκα. Ένας φίλος και γείτονας με φιλοξένησε στο σκάφος του. Τα αποτελέσματα ήταν σαφώς καλύτερα. Πιάσαμε ψάρια καλής ποιότητας, λυθρίνια κυρίως.

ΝΙΚΟΥ ΠΡΩΪΟΥ: Χριστόδουλος Τσαμίσης

Έφυγε ακόμη ένας ευπατρίδης εκατονταετής,
«ο Τσιόλκας»

Στην εκκλησία κατά την εξόδιο ακολουθία, λόγω της φορτισμένης και συγκινητικής στιγμής που διακατέχει συγγενείς, φίλους και λοιπούς παρευρισκόμενους, οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι συνήθως είναι σύντομοι και δεν αποδίδουν την πλήρη εικόνα του τιμώμενου νεκρού.
Πράγματι ακούστηκαν φωνές συγκρατημένες και με Στην εκκλησία κατά την εξόδιο ακολουθία, λόγω της φορτισμένης και συγκινητικής στιγμής που διακατέχει συγγενείς, φίλους και λοιπούς παρευρισκόμενους, οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι συνήθως είναι σύντομοι και δεν αποδίδουν την πλήρη εικόνα του τιμώμενου νεκρού.
Πράγματι ακούστηκαν φωνές συγκρατημένες και με περιεχόμενο σχετικώς ελλιπείς.
Εμείς ως τέως μαθητές του Γυμνασίου Καστοριάς, οι οποίοι τον είχαμε καθηγητή στο μάθημα της Υγιεινής, με την αναφορά αυτή θ’ αναφερθούμε εκτενέστερα στην ανθρώπινη προσωπικότητα του Τσιόλκα, από χρέος προς τον καθηγητή μας και άνθρωπο.
Εξ άλλου η παράφραση τού ονόματός του σε «Τσιόλκα» και μόνο φθάνει να πούμε πως ήταν η λαϊκή αναγνώρισή του, κάτι το δικό μας, το κοντινό και αγαπημένο.
Το βαπτιστικό όνομά του «Χριστόδουλος» το γνώριζε ο ίδιος και λίγοι ακόμη. Μικροί και μεγάλοι συμπατριώτες μόνο την παράφρασή του γνωρίζαμε (Σημείωση: Στην Καστοριανή ντοπιολαλιά ο φέρων το όνομα «Χριστόδουλος» αποκαλείται χαϊδευτικά «Τσιόλκας»).

ΟΔΟΣ: Προς νέο Σχίσμα;

ΟΔΟΣ 14.6.2012 | 646

Oι εκλογές της Κυριακής, δεν προβλέπεται (ούτε και ως όνειρο θερινής νυκτός) να αναδείξουν καθαρό νικητή ένα κόμμα ή συνασπισμό, με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Αυτό που συνέβη στις εκλογές της 6ης Μαϊου, το ίδιο περίπου αναμένεται να επαναληφθεί και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, έστω κι’ αν όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Έλληνες θα προσέλθουν στην κάλπη με διαφορετική διάθεση και κίνητρο.

Tο γεγονός αυτό (έλλειψη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) δεν σημαίνει καθόλου ότι ο ελληνικός λαός παρέχει στα κόμματα (στο πλαίσιο μιας πραγματικής πολιτικής στάσης και του σχετικού πολιτισμού) εντολή για συνεργασία ή ανοχή. Έστω κι’ αν επιχειρηθεί μια προσέγγιση με πρωτοβουλία των κομμάτων και των πολιτειακών παραγόντων ώστε να σχηματισθεί κυβέρνηση προκειμένου να σταματήσει η ακυβερνησία.

Aν σταματάει βέβαια με κάτι, αυτός ο ανεπανάληπτος κατήφορος. Διότι το αναμενόμενο εκλογικό αποτέλεσμα τελικά ξεδιπλώνει πλήρως το ελληνικό πρόβλημα και στις δυο του άκρες: τα πολιτικά κόμματα δεν πείθουν, ενώ οι Έλληνες, δεν ξέρουν τι θέλουν.

Με την έννοια αυτή, το πρόβλημα της χώρας είναι χειρότερο και πιο ουσιαστικό απ’ ότι φαίνεται κατ’ αρχήν. Και υπάρχει, είτε στις εκλογές εξασφαλίσει την «πρωτιά» η Νέα Δημοκρατία, είτε ο ΣυΡιζΑ. Κάποτε θα χρειαζόταν η εφαρμογή του σχεδίου «Ξενοκράτης», όμως τώρα, υπάρχουν ώρες που η Ελλάδα θυμίζει Πομπηΐα στην σκιά του Βεζουβίου, ή λιγότερα ρομαντικά Ρουάντα. Τι άλλο θα μπορούσαν να θυμίσουν οι παραινέσεις του «Ιφικράτη» (που ήθελε να γίνει και βουλευτής), για αντάρτικο πόλης και αιματοκύλισμα.

Επομένως, οι βουλευτές που θα εκλεγούν στην Καστοριά, εκ των οποίων η επανεκλογή της κ. Μαρίας Αντωνίου να θεωρείται εξασφαλισμένη, θα βρεθούν αντιμέτωποι σε μια κατάσταση που πολύ δύσκολα θα τους επιτρέψει να «διπλώσουν τα μανίκια» αρχίζοντας δουλειά από το πρωϊ της Δευτέρας για να ανταποκριθούν στα προβλήματα της Καστοριάς και του τοπικού πληθυσμού. Ο οποίος στενάζει κάτω από το βάρος όσων αντιμετώπιζε (ανεργία, οικονομικό περιθώριο και κοινωνικό αδιέξοδο) και προβλημάτων που επιδεινώθηκαν, ή εν όψει του επόμενου χειμώνα (που ξεκινά σε 3-4 το πολύ μήνες) αναμένεται να είναι εκρηκτικά, με πρώτο και πιο ακανθώδες την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Ο μυς της καρδιάς

Ηλίας Λ. ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΣ, 
Ο μυς της καρδιάς
Μεταίχμιο, Αθήνα 2011



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ που γέννησαν λογοτέχνες. Πολύ περισσότερο, λίγοι είναι οι λογοτέχνες εκείνοι, που γεννήθηκαν σε επαρχιακές πόλεις και παρέμειναν εκεί να συνεχίζουν το δημιουργικό τους έργο. Συνήθως εγκαταλείπουν την επαρχία θαμπωμένοι από τα φώτα της πρωτεύουσας, ή ευρισκόμενοι ήδη στην πρωτεύουσα, γράφουν ενθυμούμενοι την επαρχία.

Η Καστοριά όμως είναι μια από τις λίγες εκείνες επαρχιακές πόλεις, που έχει το προνόμιο ότι γέννησε ένα λογοτέχνη πρώτου μεγέθους, ο οποίος μάλιστα είναι κατ’ αποκλειστικότητα και όχι κατά περίσταση και παρεμπιπτόντως λογοτέχνης, και ο οποίος δεν εγκατέλειψε τη γενέθλια πόλη. Ή ορθότερα, επέστρεψε στην γενέτειρα για να δημιουργήσει. Ζει και εργάζεται στην Καστοριά, γράφοντας για την Καστοριά και έχοντας πεδίο έμπνευσης αναφοράς τη λιμναία πόλη. Αναφέρομαι βεβαίως στον Ηλία Παπαμόσχο, για τον οποίο τόσο η Καστοριά, όσο και ο λαός της πρέπει να καυχώνται και να αισθάνονται ευγνώμονες και υπερήφανοι.

Φανατισμός (2)

Αναρτήθηκε τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, απόσπασμα βίντεο από εκπομπή του προοδευτικού παρουσιαστή της αιγυπτιακής τηλεόρασης Tawfiq Okasha, στη οποία παρουσιάζεται ένα αποκρουστικό θέαμα, που ξεπερνά κάθε κτηνωδία. Πρόκειται για τον αργό αποκεφαλισμό ενός νέου άνδρα -κάτω των 30 ετών- από ισλαμιστές δήμιους, υπό τους στίχους του Κορανίου -προφανώς- επειδή τόλμησε να αποστασιοποιηθεί από την θρησκεία του.

Το βίντεο είναι απίστευτα σκληρό και απάνθρωπο, απολύτως ακατάλληλο ακόμη και για ενηλίκους, εφ’ όσον δεν έχουν αντοχές σε θέαμα μιας τέτοιας βαρβαρότητας που δεν είναι απόσπασμα από κινηματογραφική ταινία, αλλά ωμή πραγματικότητα. Με τον παρουσιαστή των ειδήσεων να αναρωτιέται αν είναι πράγματι αυτό το «Ισλάμ», στο τέλος ενός σκηνικού που δεν μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό ότι μπορεί να συμβαίνει για την οποιαδήποτε θρησκευτική πίστη.

ΟΔΟΣ: Η Γούνα κινδυνεύει να γίνει μια ακόμη χαμένη υπόθεση

Άμεση και δυναμική ήταν η αντίδραση του «Συνδέσμου Γουνοποιών Καστοριάς» στην αιφνίδια και αινιγματική πρόταση του «Συνδέσμου Ελλήνων Γουνοποιών» να του ζητήσει να αποσυρθεί, δεδομένου ότι με την πρόταση που απηύθυνε, στην πραγματικότητα του ζήτησε να προσχωρήσει σε προειλημμένες και μονομερείς αποφάσεις που τον αγνοούν πλήρως.

Αφορμή στάθηκε η «πρόταση» για την κατάργηση της Διεθνούς Έκθεσης Γούνας Καστοριάς, που έγινε με προβοκατόρικα χαρακτηριστικά, μιας και η κατάργηση κρύβεται πίσω από λέξεις και happenings, και μοιάζει να είναι ο βασικός στόχος.

Η πλήρης απάντηση του Συνδέσμου Γουνοποιών, δημοσιεύεται στην συνέχεια και από την ανάγνωσή της, εντυπωσιάζει η φρασεολογία σε ασυνήθιστους τόνους που πιστοποιούν την ενόχληση. Αλλά και το εύρος του ρήγματος που διευρύνεται εξ αιτίας των διασπαστικών κινήσεων στις σχέσεις του κόσμου των γουνοποιών. Από τους οποίος αποσκίρτησαν, πριν μερικά χρόνια, όσοι σχημάτισαν τελικά τον φορέα που έκτοτε διοργανώνει την έκθεσή του στην Αθήνα, στερώντας σε ένα βαθμό από την Καστοριά, δηλαδή από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, την διεθνή εμβέλεια που της ανήκει, χάρη στην ισχυρή παράδοση και την συμβολή της Καστοριάς στο παγκόσμιο εμπόριο της Γούνας.

ΟΔΟΣ: Διασπώντας τον κόσμο των Γουνοποιών

ΟΔΟΣ 14.6.2012 | 646

Με την απλή παραδοχή ότι Καστοριά και Γούνα συνυπήρξαν και εξακολουθούν να είναι αλληλένδετες έννοιες, και προπαντός ότι προϋπήρξαν όσων εννοούν ως Γούνα μόνο το προσωπικό πολιτικό-εμπορικό τους συμφέρον, ασφαλώς και τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του κλάδου, δεν αποτελούν ιδιωτική υπόθεση.

Ιδίως όταν διαπιστώνεται ότι με αδικαιολόγητη αθωότητα, πολιτική αφέλεια ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, όχι μόνο οι βουλευτές αλλά και ο δήμαρχος Καστοριάς, ως εκπρόσωπος της πόλης στο σύνολό της, μεταβαίνει και φωτογραφίζεται αυτάρεσκα με όσους τα τελευταία χρόνια διασπώντας τον κόσμο των Γουνοποιών, αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αθήνα. Αδιαφορώντας για την Καστοριά και όσους αφήνουν πίσω τους άνεργους, ενώ οι επιχειρήσεις τους επιδοτούνται, έστω και μέσω των εγγυήσεων για την τόνωση της επιχειρηματικότητας και της τοπικής οικονομίας. Ιδρύοντας στην αρχή άλλο φορέα, και στην συνέχεια μια νέα Διεθνή Έκθεση Γούνας Αθηνών, ενέργεια που επιδρά αρνητικά στην Καστοριά, όχι μόνο στις δραστηριότητες των τοπικών φορέων της Γούνας, αλλά και της ίδιας της πόλης.

Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, αρχικά κάμφθηκαν οι αντιστάσεις και η Γούνα έχασε κάθε γεωγραφικό περιορισμό, με αποτέλεσμα σε ελάχιστα χρόνια -έως το 1988 το πολύ- να συρρικνωθεί ο κλάδος και η Καστοριά να περάσει σε μόνιμη παρακμή. Στην συνέχεια πλανήθηκαν από Ρωσία, σε Αλβανία, από Σκόπια σε Κατερίνη και Θεσσαλονίκη, από Ντουμπάϊ σε Κύπρο και Κω–Ρόδο, βαφτίζοντας ως σωτηρία όλη αυτή την περιοδεία. Στην οποία πλείστοι συμμετέχουν με την «εγγύηση» του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή του απλού λαού, που έχει πληρώσει αμέτρητα δισεκατομμύρια σε δραχμές ή ευρώ, χωρίς οι «πλάτες» αυτές να έχουν κοινωνικό αντιστάθμισμα στην Καστοριά.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Μεγάλη μπουκιά φάε,
μεγάλη κουβέντα μη πεις!

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα στο τεύχος 644/31-5-2012 σελ. 17 την ενημέρωσή σας για τις δράσεις του «ολοκληρωμένου (διάβαζε μερικού ή καλύτερα κολοβού) συστήματος διαχείρισης απορριμμάτων». Μακάρι να ήταν ολοκληρωμένο. Σε αυτήν τη χώρα έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε βαρύγδουπους τίτλους χωρίς να εξετάζουμε, αν το περιεχόμενο των δράσεών μας, συμβαδίζει με τις εξαγγελίες ή τους τίτλους που του απονέμουμε.

Δεν θα είχα αντιδράσει στο ρεπορτάζ και θα το προσπερνούσα σαν δεκάδες άλλα που κατά καιρούς διαβάζω, αν οι καταληκτικές βαρύγδουπες δηλώσεις του αγαπητού Προέδρου της ΔΙΑΔΥΜΑ και Δημάρχου της Καστοριάς του κ. Μ. Χατζησυμεωνίδη ότι «…η διαχείριση των απορριμμάτων σε επίπεδο Δυτ. Μακεδονίας αποτελεί πρότυπο για πολλές περιφέρειες της Ελλάδας», δεν μου θύμιζαν τα λόγια-συμβουλές της μακαρίτισσας Μικρασιάτισας γιαγιάς μου που γαλουχημένη με τα χριστιανικά πρότυπα της Καππαδοκίας, συχνά τις χρησιμοποιούσε στη νουθεσία της.

Το σύστημα διαχείρισης των απορριμμάτων στη Δυτική Μακεδονία δεν έχει στοιχεία για μίμηση αλλά στοιχεία για αποφυγή. Λίγους μήνες νωρίτερα, στα σοβαρά επεισόδια με τον ΧΥΤΑ της Κερατέας, ο τότε Υπουργός κ. Πάρις Κουκουλόπουλος ισχυρίστηκε πως στη Δυτ. Μακεδονία είμαστε 10, 15 ίσως και τριάντα χρόνια μπροστά. Του θύμισα, με άρθρο μου, ότι έκανε λάθος στο πρόσημο. Είμαστε 30 χρόνια πίσω και όχι μπροστά!

Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]

Μετά από 27 χρόνια
η δικαίωση;

Προκειμένου να είμαστε σύννομοι με τον τίτλο της στήλης θα αναφερθούμε σε ένα σοβαρό πολιτικό γεγονός που έγινε ΚΑΠΟΤΕ στην Καστοριά και συγκεκριμένα πριν 27 χρόνια στις εκλογές του 1985, λαμβάνοντας ως αφορμή την σκληρή καταγγελία του υποψ. βουλευτή κ. Αναστασίου προς έναν τέως βουλευτή του ΠαΣοΚ, ο οποίος μεσουράνησε για πλέον από 30 χρόνια στο πολιτικό στίβο, όχι μόνο της Καστοριάς αλλά και της Ελλάδας, αφού έφθασε στα ανώτατα κοινοβουλευτικά αξιώματα.
Είναι αλήθεια ότι ο Φίλιππος Πετσάλνικος ήταν ο μακροβιότερος πολιτικός που πέρασε από τον νομό μας, έβαλε την σφραγίδα του στα περισσότερα και μεγαλύτερα αναπτυξιακά και μη έργα στον νομό, μη εξαιρουμένων και των χαριστικών ρυθμίσεων, που άλλους ευνόησαν και άλλους δυσαρέστησαν και μειονέκτησαν αφού ‘’ουδέν καλό αμιγές κακού’’. Ένας κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος που είχε άμεση πρόσβαση στην εξουσία και μπορούσε να επηρεάσει και να προκαλέσει σημαντικότατες αποφάσεις για τον τόπο του και τα αιτήματα των φορέων του τόπου.
Φυσικά το έργο ενός πολιτικού είναι δύσκολο να το κρίνει ή να το αξιολογήσει ένας σύγχρονος ιστορικός ή ιστοριογράφος. Η αντικειμενική και νηφάλια αξιολόγηση θα γίνει καλύτερα από τους ιστορικούς του μέλλοντος, καθότι τους σύγχρονους αρθρογράφους μπορεί να τους επηρεάζουν υποκειμενικά γεγονότα και εμπειρίες, ή διαφορετικές ιδεολογικές ή πολιτικές αντιλήψεις ή προσεγγίσεις, οι οποίες επηρεάζουν τόσο την κρίση τους όσο και την κριτική τους. Υποχρέωση όμως των αρθρογράφων και ιστοριογράφων είναι να αποτυπώνουν όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα και ορθολογικότερα τα γεγονότα και τις συμπεριφορές των πολιτικών προσώπων. Με αυτές λοιπόν τις αρχές και λογική κάνουμε αυτήν την αναφορά και καταγραφή προκειμένου ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Β.Π.ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Ο Πατριάρχης ανά τας οδούς, τις πόλεις

και τις άνω κάτω κώμες της περιοχής Κοζάνης

Κατά το εκπονηθέν πρόγραμμα περιοδείας της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου του Α' (σε συντομογραφία Α.Θ.Π.Α.Κ.Ν.Ρ Ο.Π Β .τ. Α') στη θεόσωστον μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης μετά την 27ην Ιουνίου μεταξύ των διαδρομών που θα ακολουθήσει η Α.Θ.Π.Α.Κ.Ν.Ρ Ο.Π Β ο Α' είναι και ο δρόμος που παίρνει η θαυματουργός εικόνα Παναγία της Ζιδανιώτισσας κάθε Παρασκευή της Διακαινησίμου, όταν βγαίνει από τη μονή της μετανοίας της για την κοσμική γύρα προς ευλογίαν του λαού γενικώς και δια την ιεράν ζητείαν της, ειδικώς .
Έτσι η κουστωδία του θα ξεκινήσει από την αρχαία Αιανή, η οποία μη ξεχνάμε πως είναι η ιστορική πρωτεύουσα του Δήμου Κοζανιτών (αλλά όχι από την Καισαρειά που είναι και η πρώτη έδρα Μητροπόλεως στην περιοχή το πρώτο μισό του 4ου αι.), θα υποστεί αρχαιολογική περιδίνηση στο μουσείο της κατά την οποία οι αγραυλούσες ή και αργούσες αρχαιολόγοι θα ξεκατινιαστούν στην ξενάγευση του. Μετά, δια μέσω της εθνικής οδού Κερασιάς, του κόμβου Κτενίου (άλλοτε Βυζαντινό Κάστρο και γενέθλιος αφετηρία της σύγχρονης Κοζάνης), του κόμβος λάκκος Ροδιανής και τη στροφή αγίας Παρασκευής (σημαντικό βυζαντινό ψηφιδωτό δάπεδο από ναό της αγίας κείται εκεί ) αναγκαστικά θα διασχίσει την κοινότητα Λευκοπηγής. Από την πολίχνη η οποία άλλοτε διετέλεσε πολιτιστική πρωτεύουσα της Κοζάνης ή η πόλη ήταν πολιτιστική αποικία της, θα περάσει κάτω από τη φυσική αψίδα του αιωνόβιου πλάτανου. Το πρόγραμμα δεν προβλέπει στάση ολιγόλεπτη για καφέ, όπως σταματούν τα στίφη των ΚΑΠΗ και ξαμολιούνται στην σκιά του, ιδίως σε περιόδους καύσωνος και οι παρακείμενοι καφεπώλες αλλοφρονούν από το πλήθος προς εξυπηρέτησιν.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Οι Συνάδελφοι…

Η ανάγκη για το χτίσιμο μιας αποθήκης σε αγροτικό οικισμό, στις αρχές της περσινής άνοιξης, με οδήγησε σε αναζήτηση υλικών. Η ανδρική φωνή που απάντησε στο τηλέφωνο με ρώτησε για το μέγεθος των τούβλων, τον αριθμό και τον τόπο παράδοσης. Σε λίγο ήρθε και μια αδιάκριτη ερώτηση: «Τι δουλειά κάνετε»; Εξέφρασα αντιρρήσεις για την αποκάλυψη της επαγγελματικής μου ιδιότητας, για να πάρω τη διαβεβαίωση ότι χρειάζονται την πληροφορία για λόγους έρευνας αγοράς.
-«Εκπαιδευτικός» αποκρίθηκα.
-«Θαυμάσια. Είμαστε και συνάδελφοι», ήρθε αμέσως η απάντηση με ένα σκαστό χαμόγελο.
-«Συνάδελφοι;, αναρωτήθηκα. Εργάζεστε ως εκπαιδευτικός και τώρα με την κρίση και τις περικοπές των αποδοχών πιάσατε και άλλη δουλειά για να συμπληρώσετε το εισόδημά σας»;
-Όχι, όχι», ήρθε η κατηγορηματική διάψευση. «Τούβλα παράγουμε εμείς, τούβλα βγάζετε και εσείς» για να ξεσπάσει σε χορταστικά γέλια.
Πήγα να διαμαρτυρηθώ για το πόσο καλούς εκπαιδευτικούς έχουμε για να εισπράξω την απάντηση, ότι δεν εννοεί εμένα προσωπικά, αλλά το σύστημα γενικά.
-«Μα δεν διαβάσατε που η κ. Υπουργός κατάργησε τη βάση και σε μερικά ΤΕΙ θα εισαχθούν και πάλι σπουδαστές που θα έχουν πάρει ακόμη και το βαθμό 1 στις Πανελλήνιες;».
-«Ναι το διάβασα και διαφωνώ», αποκρίθηκα, για να συνεχίσει:
-«Σε μια περίοδο που χρειαζόμαστε περικοπή των δαπανών, δεν ήταν ευκαιρία να συγχωνευτούν ή και να καταργηθούν μερικά ΤΕΙ, που μάλιστα είναι και υποστελεχωμένα;».
-«Θα είχα άδικο, αν έλεγα πως δεν έχετε δίκιο», αποκρίθηκα. «Πρέπει όμως να παραδεχθείτε πως είναι μια αξιόλογη τόνωση στην τοπική οικονομία της περιφέρειας», συνέχισα.
-«Δεν αντιλέγω, αλλά γιατί να μην μεταφέρουμε μερικά εκπαιδευτικά ιδρύματα από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην περιφέρεια;», για να συνεχίσει.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ό,τι θέλει κανείς μπορεί να φτιάξει με την αγάπη. Ήλιους κι αστέρια, ροδώνες και κλήματα…

 Νικηφόρος Βρεττάκος

Μόλις χτες ήταν που δάκρυζα βλέποντας το «καυτό» επεισόδιο και μην αντέχοντας το θέαμα∙ όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά μας, που πάσχουν από πρότυπα ή, ακριβέστερα, βομβαρδίζονται από πρότυπα που τα ζημιώνουν ολοσχερώς.
    Μόλις χτες ήταν και μέσα σ’ αυτό το άρρωστο κλίμα που ετοιμαζόμουν για την τελείως αλλιώτικη σημερινή μου επίσκεψη: ήμουν καλεσμένη για πρώτη φορά σε σχολείο της πόλης μας με την ιδιότητα του ανθρώπου της γραφής. Και σας ορκίζομαι πως δε θα έγραφα λέξη γι’ αυτό, αν δε συνέβαιναν όλα τα παρακάτω…

    Αν δεν ερχόμουν στο 4ο Δημοτικό Σχολείο σε αντικατάσταση της πολύ σπουδαίας Αγγελικής Βαρελλά, που δεν τα κατάφερε, πράγμα που ίσως μονάχα οι δάσκαλοι ξέρουν τι σημαίνει: αυτό σημαίνει ετοιμασία των παιδιών, δουλειά πάνω στα βιβλία της, και καλλιέργεια ενός κλίματος ανυπομονησίας να τη γνωρίσουν από κοντά όλα τους. Με ένα και μόνο στόχο: με όλο αυτό να έρθουν τα παιδιά όχι κοντά σε έναν συγκεκριμένο συγγραφέα, αλλά κυριότατα πιο κοντά στο βιβλίο.
 Όντας, λοιπόν, η ίδια δασκάλα και γνωρίζοντας τι σημαίνει μια τέτοια ετοιμασία, παρακάλεσα τη διευθύντρια του Σχολείου κ. Αγνή Κανδύλη, που μου έκανε την τιμή να προσκαλέσει εμένα στη θέση της, την παρακάλεσα, λοιπόν, να μην κάνουν δεύτερη ετοιμασία οι συνάδελφοί μου, για μένα αυτήν τη φορά. Θα ήταν πάρα πολύ. Θα μιλήσουμε πιο χαλαρά με τα παιδιά για το βιβλίο και την ανάγνωση, έτσι της είπα, γιατί καταλάβαινα. Αντί γι’ αυτό όμως…

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Καταθέτες και απελπισμένοι

Καθ’ όλο το διάστημα από την 6η Μαΐου μέχρι και την Παρασκευή πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου συνεχίστηκε ένα φαινόμενο που επί δυο χρόνια «δυναμιτίζει» και «πριονίζει» την ελληνική οικονομία. Απλοί άνθρωποι, μεσοαστοί, με το προφίλ αυτού που ονομάζουμε λαϊκά «νοικοκυραίοι», μετέβαιναν στις τράπεζες και προέβαιναν σε αναλήψεις σημαντικών χρηματικών ποσών προς φύλαξη στο σπίτι ή σε τραπεζικές θυρίδες. Τις τελευταίες ημέρες, όταν το φαινόμενο αυτό ήταν αναφανδόν ορατό, το έβλεπαν ιδίοις όμμασι πολλοί συμπατριώτες μας, αναμένοντας για συνήθεις συναλλαγές σε τραπεζικά καταστήματα.

Δε με ξάφνιασε επομένως το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου – προσωπικά το θεωρούσα αναμενόμενο. Χωρίς να αδικώ τους απλούς ανθρώπους, που θολωμένοι από το φόβο που προκάλεσε η προπαγάνδα, ωθούνταν σε αψυχολόγητα διαβήματα, το φαινόμενο αυτό ήταν για μένα διαφωτιστικό για τον οικονομικό «διχασμό» της ελληνικής κοινωνίας.

Οι απελπισμένοι αυτής της χώρας, όλοι εκείνοι που έχουν βρεθεί χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, μέσα σ’ ένα σπίτι που σύντομα θα πάψει να είναι δικό τους, άλλα το κυριότερο ζουν χωρίς ελπίδα για το αύριο, είναι βεβαίως εκατομμύρια άνθρωποι, που βρίσκονται από τη μια όχθη του ποταμού.
Απέναντι τους όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι, που τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια τρώνε το συσσωρευμένο «λίπος», χωρίς φυσικά να παράγουν τίποτε – διότι κάθε έννοια παραγωγικής διαδικασίας σε αυτή τη χώρα έχει καταρρεύσει. Όλοι αυτοί λοιπόν, που από την αρχή της κρίσης τρώνε τα «έτοιμα» - τα οποία βεβαίως μπορεί να είναι απολύτως νόμιμα και διόλου επιληψίμως αποκτηθέντα, είναι προφανώς περισσότεροι από τους απελπισμένους. Όλοι αυτοί λοιπόν οι συμπατριώτες μας συντέλεσαν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος των εκλογών της 17ης Ιουνίου.

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Να πάτε στο διάβολο αν δεν μπορείτε να σώσετε τους Έλληνες»

Helmut Smit
πρώην γερμανός πρωθυπουργός

Έχοντας υπ’ όψη αυτήν την τόσο «περιεκτική» κουβέντα, αυτού του Γερμανού πρώην Πρωθυπουργού, πώς μπορείς να ξεκινήσεις να… κακολογείς τους σημερινούς Γερμανούς; Δεν χωρεί αμφιβολία πως, όπως παντού και πάντοτε υπάρχουν οι ευχάριστες ή δυσάρεστες, ανάλογα, εξαιρέσεις και μια ευχάριστη, τελικά, είναι αυτή του αγαπητού Smit.
Όμως η Μέρκελ (Πρωθυπουργός), ο Σόιμπλε (Υπ. Οικονομικών), ο Βεστερβέλλε (Υπ. Εξωτερικών) και μια σειρά άλλων, επικεφαλής οργανισμών, στελεχών της σημερινής Γερμανίας και εντύπων Μ.Μ.Ε. με τις καθημερινές δηλώσεις και δημοσιεύσεις τους, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, ή έστω, κάποιας διπλωματικότητας, στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο ελληνικός λαός, σε οδηγούν να βγάλεις από μέσα σου κάποια απωθημένα σου, γι’ αυτούς. Και επειδή δεν έχω την χάρη να δημιουργώ και να πετώ εύστοχες «ατάκες», θα δανειστώ κάποιες τρίτων, που έγιναν… κλασικές, όσο τους αφορά.
Έχει ειπεί λοιπόν ο Πάγκαλος, πριν κάποια χρόνια και ενώ ήταν υφυπουργός Εξωτερικών….
Έγραψα ο Πάγκαλος και θυμήθηκα το τελευταίο του: «όλοι μαζί τα φάγαμε» που όλους τους Έλληνες μας δυσαρέστησε! Δηλαδή τον καθένα μας ξεχωριστά! Όχι και όλοι μαζί! Πιστεύω πως ο Πάγκαλος δεν εννοούσε όλους τους Έλληνες, αλλά «πολλοί Έλληνες». Και οι καθημερινές αποκαλύψεις να κατακλέβεται το Δημόσιο Ταμείο από ανθρώπους στον… Παράδεισο που παίρνουν τις συντάξεις τους, από ανοιχτομάτηδες να παίρνουν επιδόματα τυφλών, γιατροί-φαρμακοποιοί να συνταγογραφούν – και να παίρνουν ακριβά φάρμακα, που τελικά κατέληγαν σε… πηγάδια (στην Πελοπόννησο), κυρίες του Ι.Κ.Α. να βγάζουν συντάξεις σε άτομα του κύκλου τους (και σύντομα), όταν οι πραγματικοί δικαιούχοι, περνούν και μήνες αλλά και χρόνια, να πάρουν την δικαιούμενη σύνταξη τους κ.λ.π., κ.λ.π., όπως κάθε μέρα βλέπουμε στον Τύπο, πρέπει να έχει δικαιωθεί ο Πάγκαλος.

ΔΗΜΗΤΡH ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Οι Evanescence έκλεψαν τις καρδιές του ελληνικού κοινού!

Το συγκρότημα που έχει κλέψει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο το κόσμο, επισκέφθηκε την Ελλάδα στις 20/6 για τρίτη φορά για μια μοναδική συναυλία στο προαύλιο χώρο του Ολυμπιακού Κέντρου Ξιφασκίας στο Ελληνικό.

ΟΔΟΣ: Ο μυστήριος ελληνικός λαός

ΟΔΟΣ 7.6.2012 | 645

Με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων -πριν την απαγόρευση- δημοσκοπήσεων, αν και απομένουν μόνο δέκα ημέρες πριν το άνοιγμα της κάλπης, η κατάσταση στο εκλογικό σώμα είναι εξαιρετικά ρευστή και δεν έχει προσλάβει ακόμη σαφείς κατευθύνσεις.

Το δεδομένο αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι η χώρα οδηγείται σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας μέσα σε διάστημα περίπου 1 μήνα από τις προηγούμενες εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων διαμόρφωσε οριακό πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο δεν φαίνεται να λύνεται με σαφήνεια. Το ίδιο αδιέξοδο επιτάχυνε σοβαρούς κινδύνους για το παρόν και προπαντός το μέλλον. Επομένως στις εκλογές της μεταπροσεχούς Κυριακής, εν όψει και του αδιεξόδου που εξακολουθεί να υπάρχει σε επίπεδο προεκλογικής σύγκλισης μεταξύ των κομμάτων, η ευθύνη για το αύριο των εκλογών ανήκει πλέον (και) στους ψηφοφόρους.

Σε τοπικό επίπεδο, η οικειοθελής αποβίβαση -ταιριάζει ο όρος- του κ. Φιλ. Πετσάλνικου από το ναυαγισμένο ΠαΣοΚ, και μάλιστα με την αναπάντεχη εξήγηση του ίδιου ότι δεν είναι δα και… γαντζωμένος σε καμιά θέση, είναι μεν σοβαρό γεγονός, αλλά από μόνο του, δεν λύνει τα προβλήματα του τόπου. Μπορεί να εμπνέει σύντομες μικροκομματικές αναλύσεις και μνησικακίες, αλλά τίποτε πιο ουσιαστικό. Αντίθετα, μπορεί και να περιπλέκει κάπως την κατάσταση, ιδίως αν μετεκλογικά τεθεί θέμα ανασυγκρότησης του λεγόμενου «πατριωτικού» ΠαΣοΚ.

Η προφανής αλήθεια ότι εδώ στην Καστοριά, όσοι μόλις μετά τις εκλογές του 2009 τον είχαν υποδεχθεί εκ νέου ως βουλευτή με τα «ωσαννά» της ολικής επαναφοράς του ΠαΣοΚ και ως πρόεδρο της Βουλής τον γέμισαν παράσημα και τρόπαια, είναι οι ίδιοι που τώρα του γύρισαν τις πλάτες (στον ίδιο, και το ΠαΣοΚ), για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούν να κάνουν άλλα χατίρια και ιδιοτέλειες, είναι μια βασική παράμετρος. Η οποία όχι μόνο δεν εξυγιαίνει την πολιτική ζωή, αλλά μάλλον την υποβαθμίζει, εντός αλλά και εκτός ΠαΣοΚ.

LAWRENCE FERLINGHETTI: Να οικτίρεις το έθνος

Να οικτίρεις το έθνος που ερίφια είν’ ο λαός του,
και που οι ποιμένες του σε λάθος δρόμο τα πηγαίνουν.
Να οικτίρεις το έθνος που ψεύτες είναι οι αρχηγοί του,
που τους σοφούς του φίμωσαν,
και τα στενά μυαλά τους κύματα ερτζιανά διώκουν.
Να οικτίρεις το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του,
παρά για να παινέψει τους κατακτητές
και να επευφημήσει το νταή σαν ήρωα
και στόχο έχει βάλει, τον κόσμο με βία και βασανισμούς να διαφεντέψει.
Να οικτίρεις το έθνος που πέρα απ` τη δική του γλώσσα
καμιά άλλη δεν γνωρίζει
ούτε πολιτισμό κανένα εξόν απ` το δικό του.
Να οικτίρεις το έθνος που η ανάσα του χρήματα είναι
και τον ύπνο του καλά ταϊσμένου κοιμάται.
Να οικτίρεις το έθνος-ω, τον λαό να οικτίρεις που αφήνει
το δίκιο του να κατατρώγουν
και την ελευθερία του να του στερούν.
Χώρα μου, τα δάκρυά σου, γλυκιά πατρίδα της ελευθερίας.



Αμερικανός ποιητής, δοκιμιογράφος, ακτιβιστής και ζωγράφος(1919- ) του κινήματος Beat. Πολύ γνωστός για την ποιητική συλλογή " A Coney Island of the Mind".

Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 647

ΟΔΟΣ: Δικαστική νίκη της ΑΝ.ΚΑΣ.

Τελικά απορρίφθηκε (και) από δικαστήριο της Καστοριάς, αίτηση άλλοτε συμβασιούχων που είχαν στρέψει κατά της ΑΝΚΑΣ ΑΕ, ζητώντας να κριθούν ως υπάλληλοι και να τους καταβληθούν δεκάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση επανήλθε μετά από «μυστηριώδη» απόφαση του ΑΣΕΠ που λήφθηκε το 2012, ενώ έπρεπε να είχε αποφανθεί το 2004 (!).

Είναι γεγονός ότι για την όλη υπόθεση έγινε προσπάθεια πολιτικοποίησης, με αφιερώματα και ρεπορτάζ υπέρ των άλλοτε συμβασιούχων, στα οποία γινόταν λόγος για πολιτικές διώξεις και άλλα τέτοια, προφανώς για να δημιουργηθεί κατάλληλο κλίμα.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ηλιόψαρα του γλυκού νερού

Να ‘φταιγε η κούραση που συσσωρεύει από ολόκληρη την εβδομάδα κι εκδηλώνεται έντονα το απόγευμα της Παρασκευής ή ήταν η γενική φόρτιση εξαιτίας της γενικής κατάστασης που επικρατεί και μέσα στην οποία ζούμε όλοι μας, ποιος ξέρει… Πάντως όταν το απόγευμα εκείνο πήρε την ΟΔΟ στα χέρια της για να αποφορτιστεί και για να την ξεκουράσει, το μυαλό της της έπαιζε επί ώρα ένα παράξενο παιχνίδι. Γιατί, αρχίζοντας να διαβάζει το άρθρο το αναδημοσιευμένο από την εφημερίδα με ελληνικό τίτλο «Αληθινά Νέα», άλλα διάβαζε και άλλα καταλάβαινε. Το έπαθε και το κατάλαβε αμέσως, από τη δεύτερη κιόλας λέξη του άρθρου, αφού…

Αφού «άρπαγας» διάβασε, λέξη που σε ψάρι αναφερόταν, καθώς το ξεκαθάριζε η αμέσως προηγούμενη λέξη, αλλά αυτή η ευλογημένη άνθρωπο έφερνε στο νου της. Ή, ακριβέστερα, ανθρώπους. Και, όσο κι αν προσπαθούσε να επαναφέρει στο σωστό δρόμο το μυαλό της που είχε ξεστρατίσει, αυτό αρνιόταν πεισματικά να ξεκολλήσει από τους άρπαγες ανθρώπους. Μάλλον γιατί αυτοί είναι που φταίνε περισσότερο για την κρίση που περνάμε –«τιμωρία» την είπε ο μαθητής μας ο Γιώργος αυθόρμητα προχτές και είχε τόσο δίκιο-, ίσως όμως πάλι γιατί αυτοί έχουν πληθύνει επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά δε συμμαζεύονται ούτε και μετά τις συλλήψεις και προσαγωγές κάποιων –έστω ελαχίστων- ομοϊδεατών τους∙ απόδειξη οι επίορκοι υπάλληλοι που εξακολουθούν να συλλαμβάνονται γιατί εξακολουθούν να τ’ αρπάζουν άφοβα οι αθεόφοβοι...

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Μια από τις θλιβερές αναμνήσεις που μου έχουν απομείνει από το ΠαΣοΚ της πρώτης κυβερνητικής περιόδου είναι ο τρόπος με τον οποίο οι τότε κρατούντες έλεγχαν τα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Δεν ήταν μόνο εκείνος ο παρουσιαστής ειδήσεων Σ. Χαντζάρας (παρεμπιπτόντως στις πρόσφατες εκλογές ήταν υποψήφιος βουλευτής με εντελώς δεξιό κόμμα), που όντας ορκισμένος Παπανδρεϊκός εκθείαζε σε μόνιμη βάση, με ένα ανεπανάληπτο τρόπο που χρήζει μελέτης, τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ.

ΟΔΟΣ: Υποβάθμιση

ΟΔΟΣ 31 Μαΐου 2012 | 644

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα στην περιοχή της οδού Μητροπόλεως στην Καστοριά, και συγκεκριμένα από το ύψος του παλιού δημαρχείου, ως την πλατεία Ομονοίας, σημειώθηκαν τρεις θρασύτατες διαρρήξεις σε ισάριθμα ισόγεια εμπορικά καταστήματα.

Ο χαρακτηρισμός «θρασύτατες» ταιριάζει για τα συγκεκριμένα κρούσματα, επειδή τα καταστήματα που διαρρήχθηκαν και λεηλατήθηκαν έχουν πρόσοψη (βιτρίνες) απ’ ευθείας στην οδό Μητροπόλεως ή την πλατεία Ομονοίας. Οπότε η καθεμιά απ’ αυτές τις διαρρήξεις, μοιάζει ακόμη πιο προκλητική. Τα θύματα των διαρρήξεων υπέστησαν σημαντικό οικονομικό πλήγμα, αφού αφαιρέθηκαν χρήματα και εμπορεύματα αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ. Υπέστησαν όμως προφανώς και ένα είδος σοκ από την πράξη αυτή καθ’ εαυτή.

Σε περιόδους οικονομικής αποτελμάτωσης, τέτοια περιστατικά καθιστούν την είδηση διπλά πρωτοφανή και προπαντός απαράδεκτη. Διότι έστω κι’ αν οι διαρρήξεις σημειώθηκαν κατά τις νυκτερινές ώρες, η «άνεση» με την οποία οι άγνωστοι μέχρις στιγμής δράστες έθραυσαν βιτρίνες και διέρρηξαν εισόδους, αδειάζοντας στην συνέχεια ράφια και συρτάρια, υποδηλώνει περιβάλλον με έλλειμμα δημόσιας ασφάλειας. Καθώς και ότι μέσα στην Καστοριά, σχηματίζεται μια περιοχή ιδιότυπου «ασύλου». Μιας και όπως είναι από χρόνια τώρα γνωστό, η ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας όχι απλά ερημώνει, αλλά έχει υποβαθμιστεί στην εκτίμηση και το ενδιαφέρον των αρχών.

Επομένως τα αλλεπάλληλα κρούσματα διασαλεύουν σημαντικά το αίσθημα επαρκούς για την κοινωνική ηρεμίας, ασφάλειας ενώ κινούν υποψίες ότι «μεταλαμπαδεύεται» στην Καστοριά, το φαινόμενο των παρακμασμένων αλλοτινών κέντρων των μεγάλων ελληνικών πόλεων που έχουν εγκαταλειφθεί στην παρανομία. Ακούγεται υπερβολικό βέβαια, αλλά το μέλλον συχνά επιφυλάσσει δυσάρεστες αλλαγές που απλά κάποτε έμοιαζαν αδιανόητες.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Πικρές αλήθειες

Προσπαθώντας να κατανοήσω σύγχρονα προβλήματα, ανατρέχω συχνά στην τουρκική ιστορία, αντλώντας διδάγματα. Εν προκειμένω, η ανασυγκρότηση της Τουρκίας στη δεκαετία του 1920 είναι εντυπωσιακή. Θα έπρεπε ίσως να ανατρέξω και στην ελληνική ιστορία της ίδιας περιόδου. Δεν το κάνω, επειδή στην περίοδο εκείνη τη μεγάλη εθνική Καταστροφή διαδέχτηκε μια πτώχευση. Αλλά τότε τουλάχιστον οι κυβερνώντες την Ελλάδα είχαν το πραγματικό ελαφρυντικό και όχι δικαιολογία, ότι προσπάθησαν να ενσωματώσουν ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες και να επουλώσουν τις πληγές της ήττας.

Σοφά χαρακτηρίζει ο Paul Dumont την Οθωμανική Αυτοκρατορία του 1918 «μια χώρα στο χείλος του βαράθρου». Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι το ότι την περίοδο εκείνη υπήρχε πλειάδα Οθωμανών πολιτικών που είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ μιας πολιτικής υπακοής και εξάρτησης από τις δυνάμεις της Αντάντ, πρωτοστατούντος του ίδιου του Σουλτάνου Μεχμέτ Βαχιντεντίν, συνεπικουρούμενοι στη στάση της υποταγής από μεγάλο μέρος του τουρκικού τύπου, μεταξύ των οποίων οι εφημερίδες Σαμπάχ και Ακσάμ. Οι άνθρωποι εκείνοι υποστήριζαν ότι μέσω της αποδοχής των συνεπειών της ήττας, θα υιοθετείτο από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις μια ήπια στάση απέναντι στη χώρα τους…. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη συμπεριφορά σημερινών ελλαδιτών πολιτικών θα μπορούσε να θεωρηθεί απλώς συμπτωματική.

Tο πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας στη γυναικεία κωπηλασία

Χάλκινο: Χριστίνα Γιαζιτζίδου - Αλεξάνδρα Τσιάβου

Η Χριστίνα Γιαζιτζίδου και η Αλεξάνδρα Τσιάβου, τερμάτισαν τρίτες στον τελικό διπλό σκιφ ελαφρών βαρών της κωπηλασίας (η διαφορά από τις δεύτερες Κινέζες ήταν μόλις 16 εκατοστά του δευτερολέπτου).

«Αγγίξαμε το χρυσό μετάλλιο ως ένα σημείο», ανέφερε η Γιαζιτζίδου,  «και οι κόποι μας ανταμείφτηκαν, αφού για εμάς δεν κάνει διαφορά, είτε χρυσό, είτε χάλκινο, το ίδιο μας φαίνεται στο λαιμό μας. Τους ευχαριστώ όλους, όσοι μας βοήθησαν καιθ ήταν δίπλα μας και στέλνω την αγάπη μου στην Καστοριά στην οικογένεια μου.Μόνο οι δυο μας ξέρουμε πόσες ώρες προπόνησης έχουν κάνει για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Τώρα όλη η Ελλάδα γιορτάζει μαζί μας και η καρδιά του Έλληνα χτυπάει παντού. Σας αγαπώ όλους».

Η τελική κατάταξη

Μεγάλη Βρετανία (Χόσκινγκ, Κόουπλαντ) 7:09.30

Κίνα (Ξο, Χουάνγκ) 7:11.93

Ελλάδα (Γιαζιτζίδου, Τσιάβου) 7:12.09

Δανία (Τόμσεν, Ρασμούσεν) 7:15.53

Αυστραλία (Ουάτσον, Έβερι-Χολ) 7:20.68

Γερμανία (Μούλερ/Νόσκε) 7:22.18

Ηλέκτρα | Elektra [Ι]

Richard Strauss: Elektra
Ηλέκτρα | Elektra: Leonie Rysanek
Κλυταιμνήστρα | Klytämnastra: Astrid Varnay
Wiener Philharmoniker (1981), διευθυντής ορχήστρας: Karl Böhm
Σκηνοθεσία: Götz Friedrich

Ηλέκτρα | Elektra [II]

Richard Strauss: Elektra
Ηλέκτρα | Elektra: Leonie Rysanek
Χρυσόθεμις | Krysothemis: Catarina Ligendza
Wiener Philharmoniker (1981), διευθυντής ορχήστρας: Karl Böhm
Σκηνοθεσία: Götz Friedrich

ΟΔΟΣ: Εξελίξεις

Η αιφνίδια απόφαση (;) του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου στο τέλος της π. εβδομάδας να παραιτηθεί από το ψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, προκαλεί νέα δεδομένα, αφού ουσιαστικά οριστικοποιεί την έξοδό του από την ενεργό πολιτική. Εκτός κι’ αν τρέφει κανείς την ρομαντική πεποίθηση, ότι στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται, τόσο σε πανελλήνιο επίπεδο όσο και εντός του ΠαΣοΚ, θα προσφέρονται σε πολιτικούς με αντίστοιχα ανάστημα και συμμετοχή (στην κατάσταση που διαμορφώθηκε) αναγνωρίσεις και τρόπαια που αρμόζουν σε Νέστορες του τόπου, ή Συμβούλους της Δημο κρατίας.

Τα νέα δεδομένα αναμένεται να δρομολογήσουν (επιτέλους) εξελίξεις στα εσωκομματικά του ΠαΣοΚ, αφού τουλάχιστον στην Καστοριά είναι η πρώτη φορά μετά από 31 χρόνια που δημιουργούνται συνθήκες εσωκομματικής ελευθερίας και ανασύνταξης. Μετά την παραίτηση, οι δηλώσεις του κ. Φ. Πετσάλνικου σε πρωϊνή εκπομπή του Mega channel πολύ λίγο μπόρεσαν να κρύψουν το γεγονός ότι η εξέλιξη, επιταχύνθηκε, αν δεν επιβλήθηκε κιόλας από τις -αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου- εσωκομματικές αντιδράσεις σε τοπικό επίπεδο και την μη κάλυψη του ίδιου, από την νέα ηγεσία του ΠαΣοΚ. Προφανώς πολιτικά είχε απομονωθεί.

Το εάν οι εξελίξεις αυτές αρχίσουν να φαίνονται από το αποτέλεσμα της κάλπης σε δύο εβδομάδες περίπου, εάν δηλαδή η «απελευθέρωση» του ψηφοδελτίου από το πολιτικό κόστος που ενσαρκώνει ο τ. βουλευτής, ως κομμάτι του παλιού κατεστημένου, αποδώσει πολιτικά και εκλογικά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, παρ΄ ότι θεωρείται σχετικά αμφίβολο -για θεαματικά αποτελέσματα- είναι κάτι που δεν θα αργήσει να φανεί. Επιπλέον πρέπει να συνεκτιμηθεί ο τρόπος με τον οποίο, ασύντακτα ή «συντεταγμένα», θα αντιδράσει ο προσωπικός μηχανισμός του, που δεν αποκλείεται να θελήσει να αποστασιοποιηθεί από το ΠαΣοΚ. Αυτό είναι συμπέρασμα που εύκολα θα προκύψει από μόνα τα αποτελέσματα της κάλπης, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μαυροχώρι.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Ἀλήθειες καί Ψέματα

ΟΔΟΣ 7 Ιουνίου 2012 | 645

Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν
καί ἡ ἀλήθεια
ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
   Ἰωάν. 8,32

Παρακολουθώντας τίς εἰδήσεις στούς τηλεοπτικούς διαύλους καί τό ραδιόφωνο, τίς διάφορες συζητήσεις αὐτῶν πού πλαισιώνουν τά διάφορα στρογυλά τραπέζια στά ἀνωτέρω μέσα ἐνημέρωσης, καθώς καί τά διάφορα ἄρθρα πού δημοσιεύονται στόν ἔντυπο τύπο, μηδέ τῆς ¨ΟΔΟΥ¨ ἐξαιρουμένης, διαπιστώνει κανείς τήν τεράστια ἀπόκλιση τῶν ἀπόψεων τῶν διαφόρων ὁμιλητῶν ἤ ἀρθρογράφων ὅσον ἀφορᾶ τά αἴτια πού προκάλεσαν τήν κρίση, πού διέχεται ἡ χώρα μας, τούς ὑπαίτιους αὐτής, ὡς καί τούς τρόπους ἐξόδου ἀπ᾽αὐτήν.

Ὅλοι αὐτοί ἐμφορούμενοι καί δέσμιοι εἴτε τῆς ἰδεολογίας των, εἴτε ἀπό σκοπιμότητα καί ἴδιον συμφέρον, προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν τήν γνώμη τους καί νά πείσουν τούς ἀκροατές ἤ ἀναγνῶστες τους, ὅτι κατέχουν τήν ἀλήθεια καί δέν ἀποδέχονται καμίαν ἄλλην ἄποψη, οὔτε κἄν νά συζητήσουν κατά πόσον καί οἱ ἀπόψεις τῶν συνομιλητῶν τους ἔχουν κάποια βάση καί ὡς ἐκ τούτου νά ὑπάρξει μιά κάποια σύγκλιση ἀπόψεων.

Κύριο σημεῖο καί σκοπός ὅλων αὐτῶν εἶναι ἡ παραπληροφόρηση καί παραπλάνηση τοῦ λαοῦ, ἀποκρύπτοντας τήν ἀλήθεια, ὅλην ἤ μέρος αὐτής, ἤ παραποιοῦντες αὐτήν εἰς τρόπον πού νά ἐξυπηρετεῖ τοῦ σκοποῦ τους. Ὅλοι δέ αὐτοί ἀποδίδουν ὅλα τά κακά στό περιβόητο μνημόνιο.
Καί οἱ μέν πολιτικοί τό κάνουν γιά νά ἀποσείσουν τίς εὐθύνες ἀπό πάνω τους καθ᾽ὅσον εἶναι οἰ κύριοι ὑπαίτιοι ὄχι μόνον τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ἀλλά καί ὅλης τῆς κακοδαιμονίας, πού μαστίζει τήν χώρα μας, εἰς ὅλους τούς τομείς – παιδεία, ὑγεία, δημόσια διοίκηση κ.λ.π. -ἀπότοκο τῆς ἐπί τριακονταετία καί πλέον διακυβερνήσεως τῆς χώρας ἀπ᾽αὐτούς, μέ κύριο στοιχεῖο τήν κομματοκρατία, τό πελατειακό σύστημα καί ἀπότοκα αὐτῶν τήν διαφθορά, τήν διαπλοκή καί τόν παράνομο χρηματισμό.

Ἄλλοι δέ, παραπλανοῦν τόν λαό μέ σκοπό νά ὑποκλέψουν τήν ψῆφο του στίς ἐπικείμενες ἐκλογές ἐμφορούμενοι, οἱ μέν ἀπό μεγαλοϊδεατισμό καί μεγαλομανία, θεωροῦντες τόν ἑαυτό τους ὡς νέο Μεγαλέξανδρο ἤ ὡς μεγάλο πολιτικό ἄνδρα τοῦ κύρους καί τῆς ἀξίας ἑνός Βενιζέλου, οἱ δέ, ἐπειδή αὔξησαν τά ποσοστά τους στίς προηγούμενες ἐκλογές, καβάλισαν τό καλάμι, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, καί νομίζουν ὅτι μποροῦν νά ἀλλάξουν τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας τόσο στήν χώρα μας ὅσο καί στήν Εὐρώπη.

Ὑπάρχει καί μιά τρίτη κατηγορία, αὐτῶν πού τυφλωμένοι ἀπό μιά ἰδεολογία μηδενισμοῦ καί καταστροφῆς ἐπιδιώκουν τήν κατάρευση τοῦ ἀστικοῦ κράτους καί τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ.
Ὅλοι δέ αὐτοί ἐπικουροῦνται ἀπό ἀργυρὠνυτους δημοσιογράφους, τά λεγόμενα παπαγαλάκια.
Ἐνδεικτικά ἀναφέρω μερικά ἀπό τά ἀναληθῆ -γιά νά μή πῶ ψεύδη- τῆς παραπληροφόρησης καί παραπλάνησης τοῦ λαοῦ.

Κατ᾽ἀρχάς τό ὑπέρογκο δημόσιο χρέος δέν μᾶς τό δημιούργησε ἡ λεγόμενη τρόϊκα άλλά ὁ ἄκρατος καί ἀσύνετος δανεισμός τῶν ἑκάστοτε ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς διακυβερνήσεως τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου –τοῦ πρώτου διδάξαντος– πρός ἐξυπηρέτηση τῶν πελατειακῶν σχέσεων, τήν ἄγρα ψηφοφόρων καί τήν δημιουργία τοῦ κομματικοῦ κράτους. Ἀπ᾽ἐκεί ξεκίνησε καί ἡ ἄνευ ὁρίων διόγκωση τῆς δημόσιας διοίκησης καί κρατικῆς μηχανής.

Ὅταν πλέον τό δημόσιο χρέος ἔφθασε σέ σημεῖο μή ἐξυπηρετούμενο, συνεπικουρούσης καί τῆς διεθνοῦς οίκονομικῆς κρίσεως καί ὕφεσης, καί τά ἐπιτόκια τοῦ δανεισμοῦ κατέστησαν ἀπαγορευτικά, τότε ἐμεῖς προσφύγαμε στούς ἑταίρους μας, τήν Εὐρωπαϊκή τράπεζα καί τό ΔΝΤ νά μᾶς βοηθήσουν καί νά μᾶς συνδράμουν, δανείζοντάς μας μέ ὅρους καί ἐπιτόκιο χαμηλότερο, κατά πολύ, τῆς ἐλεύθερης ἀγοράς.