17.2.08

ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΒΙΤΟΥΛΑ: Θρησκευτική αποχαύνωση και εκκλησιαστική αφύπνιση




Αρκετοί ήταν οι συμπολίτες που μου έκαναν την τιμή να σχολιάσουν τα δύο προηγούμενα άρθρα μου στη φιλόξενη ΟΔΟ. Οφείλω εκτός από τις ευχαριστίες μου και μία απάντηση συγκεκριμένα στον άγνωστο συνάδελφο, ο οποίος έθεσε στο σχόλιό του καίρια ερωτήματα περί του αισχρά παραποιημένου Αγίου Ιγνατίου. Ομολογώ ότι ξαφνιάστικα ευχάριστα από την ωριμότητα και τη διεισδυτικότητα των παρατηρήσεών του, για θεματικές μάλιστα που ο ίδιος αγνοούσα. Διπλό λοιπόν το "ευχαριστώ" μου στον ανώνυμο εκπαιδευτικό, που αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχουν άνθρωποι γρηγορούντες και ανήσυχοι σε καιρούς που το θρησκευτικό όπιο σημειώνει δυστυχώς αυξημένη κατανάλωση.

Ο σχολιαστής καταθέτει τρία ουσιώδη ερωτήματα: γιατί οι περί επισκόπου θέσεις του Αγίου Ιγνατίου δεν επαναλαμβάνονται από κανένα Πατέρα της Εκκλησίας τους επόμενους δεκαεννιά αιώνες, γιατί επίσης απουσιάζουν από το εγκώμιο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, από τους συναξαριστές του και τους ιστορικούς και γιατί το ίδιο συμβαίνει στην ακολουθία του Αγίου Ιγνατίου, που ψάλλει η Εκκλησία την ημέρα της μνήμης του.

Ήδη στα ερωτήματα του υποψιασμένου συναδέλφου βρίσκεται και η απάντηση. Για να μην ασχοληθεί κανένας Πατέρας της Εκκλησίας και κανένας συναξαριστής του Αγίου με τις κατατεθειμένες απόψεις του περί επισκόπου, όντως αποδεικνύεται ότι αυτές είχαν καιρικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι επικρατούσαν ειδικές συνθήκες την εποχή του Αγίου Ιγνατίου, που ορθώς επέβαλλαν τη συχνή επισήμανση της υπακοής στον επίσκοπο. Αυτές ήταν οι αιρέσεις που ταλάνιζαν την Εκκλησία και έθεταν σε κίνδυνο την αλήθεια, η αδιαμόρφωτη και αδιευκρίνιστη ακόμα θέση του επισκόπου σε κάθε τοπική σύναξη και οι ανελέητοι διωγμοί από Ιουδαίους και ειδωλολάτρες. Βέβαια εδώ απαιτείται μια σημαντική διασάφηση: οι Πατέρες που θίγουν το ζήτημα του επισκόπου στη διδασκαλία τους, όχι απλώς επαναλαμβάνουν τις θέσεις του Αγίου Ιγνατίου για το ποιός είναι ο άξιος επίσκοπος αλλά εμβαθύνουν τόσο, ώστε να μας κληροδοτήσουν ανεκτίμητους θησαυρούς εξαιρετικά (όπως αποδεικνύεται) δυσάρεστους για κάθε άρρωστο εξουσιαστή. Άρα καιρικό χαρακτήρα έχουν μόνο οι περί υπακοής στον επίσκοπο καταθέσεις του Αγίου Ιγνατίου και όχι η συνολική θεώρησή του περί του επισκόπου. Κι όταν μιλάμε για καιρικό χαρακτήρα δεν εννούμε πως σήμερα είναι ανώφελη η υπακοή στον επίσκοπο. Εννοούμε ότι συγκεκριμένες συνθήκες την εποχή του Αγίου Ιγνατίου ανάγκασαν τον Θεοφόρο Πατέρα να θίγει, σε αντίθεση προς όλους τους μεταγενέστερους Αγίους, το ζήτημα της υπακοής. Ο θεμελιώδης για την Εκκλησία θεσμός του επισκόπου τότε μόλις διαμορφωνόταν και ήταν απαραίτητο να πειστούν οι νεογέννητοι στην πίστη πρώην ειδωλολάτρες για την αναγκαιότητά του. Και παρ’ όλα αυτά όμως, είναι απολύτως σίγουρο πως ο Άγιος Ιγνάτιος θα απεύφευγε την προτροπή για υπακοή στον επίσκοπο, αν ο υποδεικνυόμενος επίσκοπος δεν συγκέντρωνε στο πρόσωπό του όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις που θέτει η Καινή Διαθήκη και τα έργα των Αποστολικών Πατέρων, μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Ιγνάτιος.

Οι αναφορές καιρικού χαρακτήρα δεν είναι κάτι πρωτοφανές και αυθαίρετο. Καιρικό χαρακτήρα έχουν επί παραδείγματι και οι αναφορές του Αποστόλου Παύλου στον έγγαμο επίσκοπο, οι αναφορές κανόνων στο μητροπολιτικό σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας, στο θεσμό των διακονισσών, οι πρακτικές έναντι της τάξεως των κατηχουμένων κ.ά. Η Εκκλησία δεν μπορεί να παραγνωρίζει τον τόπο και τον χρόνο στον οποίο και κηρύττει το Ευαγγέλιο. Γιατί έτσι δεν θα μιλάμε για την εν Χριστώ κοινωνία προσώπων αλλά για ένα θρησκευτικό απολειφάδι του παρελθόντος.

Αυτό έχει κατά νου και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τρεις αιώνες αργότερα (για να απαντήσω στο δεύτερο ζήτημα) και δεν κάνει καμία απολύτως αναφορά στην περί υπακοής διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου. Γιατί η βάση και το στέρεο θεμέλιο της επισκοποκεντρικής Εκκλησίας μας, που στα χρόνια του Χρυσοστόμου έχει ήδη διαμορφωθεί εν αντιθέσει με την εποχή του Αγίου Ιγνατίου, είναι ακριβώς ο Χριστοποιημένος επίσκοπος. Στους καιρούς της εξωτερικής γαλήνης και της αποκρυσταλλωμένης θεολογίας η επιμονή στην υπακοή στον επίσκοπο αποτελεί παραφωνία. Αλλιώς, αποπροσανατολίζει από το κύριο, το καίριο, το ουσιαστικό, που είναι το σταυρικό παράδειγμα και η θυσιαστική πολιτεία του επισκόπου. Θα μπορούσε με κάποιο παραβολικό τρόπο να διατυπωθεί το παραπάνω ως εξής: τον καιρό του Αγίου Ιγνατίου το οικοδόμημα της Εκκλησίας μόλις είχε ολοκληρώσει την ανέγερσή του. Προτού οι ένοικοι του να το καλλωπίσουν εσωτερικά και να το ευτρεπίσουν αισθητικά, ξεσπά η τρομερή καταιγίδα των διωγμών, ο φοβερός ανεμοστρόβιλος των αιρέσεων. Αυτό που έχει σημασία τέτοιες ώρες είναι η σωτηρία των ενοίκων και του οικοδομήματος. Γι’ αυτό τονίζει ο Άγιος Ιγνάτιος τόσο συχνά και με τόση επιμονή την υπακοή• για τη διασφάλιση και την ακεραιότητα των απολύτως απαραίτητων. Αφού η μπόρα παρήλθε, τον καιρό του Χρυσοστόμου και εξής, μέχρι και σήμερα, το ενδιαφέρον στρέφεται στο εσωτερικό των ενοίκων και του οικοδομήματος. Εξ’ ου και οι μακροσκελέστατες αναφορές πλέον για τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις του άξιου επισκόπου, που τόσο ενοχλούν στις μέρες μας.

Τίποτα δεν πρέπει στην Εκκλησία να αντιμετωπίζεται αυτόνομα, σχολαστικά. Ακόμα και ο Άγιος Ιγνάτιος δεν προτρέπει στην υπακοή ποτέ χωρίς να εκφράζει ξεκάθαρα ή να υπονοεί τον άξιο, τον ομοιοθέντα με τον Χριστό επίσκοπο. Δεν απαιτεί εξαιρετικά πνευματικά χαρίσματα η διάκριση του γενικού από το μερικό, του καθολικού από το ειδικό. Και στην περίπτωση του επισκόπου φυσικά γενικό και καθολικό είναι η αταλάντευτη σταυρική του πορεία στα χνάρια του Κυρίου. Από τη μαρτυρία αυτή εμπνέεται η υπακοή, διαφορετικά τι σημασία έχει ο λόγος του Χριστού: "οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος• ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών." (Μτθ. 20, 26-28)

Όσο για την ακολουθία του Αγίου Ιγνατίου, ισχύει ό,τι και για τα προηγούμενα. Δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στη λέξη "υπακοή". Είναι ένα απαράμιλλο ποίημα-ύμνος στον μανικά ερωτευμένο με τον Θεό Ιγνάτιο. Έχει συμβολική ίσως σημασία, και δηλωτική του γεγονότος ότι η εξουσιομανία είναι η πιο ανέραστη εκδήλωση της ζωής, ότι στην ακολουθία η λέξη "έρωτας" και τα παράγωγά της απαντούν είκοσι δύο φορές• όσες δηλαδή και οι αναφορές των επιστολών του Αγίου Ιγνατίου στον επίσκοπο! Σαν να ήθελε ο υμνογράφος του, προαισθανόμενος την κατάφωρη καταπάτηση και διαστρέβλωση της διδασκαλίας του, να υποδείξει με αυτόν τον ποιητικό-παραβολικό λόγο το κριτήριο του αληθινού επισκόπου: τον μανικό έρωτά του για τον Θεό και το ποίμνιο, που φτάνει μέχρι μαρτυρίου. "Σίτός ειμι Θεού και δι’ οδόντων θηρίων αλήθομαι, ίνα καθαρός άρτος ευρεθώ του Χριστού." (Προς Ρωμαίους)

Στην ερώτηση του καλού συναδέλφου εάν τελικά, μετά από αυτές τις αναμφίβολες διαπιστώσεις, οι περί υπακοής στον επίσκοπο υποδείξεις του Αγίου Ιγνατίου ανήκουν στα λεγόμενα "θεολογούμενα", ας μου επιτραπεί να εκφράσω αρνητική απάντηση. Δεν είναι, με άλλα λόγια, υπό συζήτηση το ζήτημα της υπακοής στον επίσκοπο• γιατί εφόσον ο επίσκοπος εικονίζει διαπιστωμένα τον Χριστό δεν απαιτεί υπακοή! Απαιτεί την προσευχή του ποιμνίου του για να αξιώνεται από τον Θεό να ομοιάζει όλο και περισσότερο σε Αυτόν! Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η υπακοή προκύπτει αφειδώς και ανεπιφύλακτα. Επειδή θεωρεί ειλικρινά τον εαυτό του ανάξιο αυτής! Αυτό είναι το μυστήριο της πίστεώς μας. Από την αποτυχία να ξεπηδά το κέρδος, από τη λύπη η χαρά, από την εκμηδένιση του εαυτού η αγαπητική ενότητα με τους πάντες, από τον θάνατο η ζωή!

Ανοιχτό στην έρευνα είναι κάτι άλλο: τι άλλους τρόπους θα μεταχειριστεί το εξουσιαστικό κατεστημένο, που λυμαίνεται την Εκκλησία του Χριστού, για να συνεχίσει να παράγει θρησκευτική αποχαύνωση, όταν η μέθοδος της διαστρέβλωσης των Πατέρων δεν φαίνεται να τελεσφορεί. Και μια απόδειξη του παραπάνω είναι αναμφισβήτητα η εκκλησιαστική αφύπνιση που ευχάριστα προδίδει και το σχόλιο του συναδέλφου, ενός μη "καθ’ ύλην" αρμόδιου. Αυτό είναι ελπιδοφόρο, γιατί μας επανατοποθετεί εκεί που η Εκκλησία και οι Άγιοι ζητούν, στη διαρκή εγρήγορση, τον κριτικό έλεγχο και προβληματισμό, ώστε να μην καταντήσουμε την πίστη μας μία ακόμα θρησκεία. "Το Πνεύμα μη σβέννυται, προφητείας μη εξουθενείτε. Πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε• από παντός είδους πονηρού απέχεσθε".(Α´ Θεσ. 5, 19-22) Και: "αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον." (Α´ Ιω. 4, 1)

Αυτή είναι η διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία• από τη μία η δοκιμή, η ελευθερία, η εν Αγίω Πνεύματι οξυδέρκεια, από την άλλη οι ετοιμοπαράδοτες λύσεις της εξουσίας, που καταλήγουν στην ύπνωση και την αφασία. Αν μη τι άλλο, το δημοσιευθέν σχόλιο του ανώνυμου συναδέλφου αποδεικνύει την Εκκλησία άτρωτη από τις ύπουλες επιθέσεις της εξουσιαστικής θρησκευτικότητας, που στην προσπάθεια να εμφανιστεί ορθόδοξη φανερώνεται ένας κοινός παλιάτσος.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Φεβρουαρίου 2008.



Σχετικά κείμενα:

ΟΔΟΣ: Υποθηκευμένο μέλλον

Οπωσδήποτε ακούγεται κουραστική η επανάληψη της μονότονης διαπίστωσης, πως όσα διαδραματίζονται στον Δήμο Καστοριάς αποτελούν πρωτοφανείς και φυσικά δυσάρεστες καταστάσεις. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι εκεί, στον Δήμο Καστοριάς, από την αρχή της θητείας τους τον Ιανουάριο του 2007 έως σήμερα, όλες οι πτέρυγες του δημοτικού συμβουλίου, με πρώτη, καλλίτερη και επικεφαλής την πτέρυγα (ή μήπως τα πτερύγια;) της δημοτικής πλειοψηφίας, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι, η Καστοριά διέρχεται ένα επεισοδιακό δημοτικό μεσαίωνα.

Αυτή την φορά με αφορμή την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου με την οποία ο Δήμος Καστοριάς πρόλαβε και φόρτωσε στις πλάτες του καστοριανού λαού, τραπεζικό δάνειο 1.000.000 ευρώ, πλην όμως, στην συνέχεια, η απόφαση αυτή ακυρώθηκε ως παράνομη από την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, ύστερα από την προσφυγή του συνδυασμού του κ. Κωνσταντίνου Κοντόπουλου, η κατάσταση οδηγείται σε ακόμη πιο πρωτοφανή άκρα.

Με τον κ. Κ. Κοντόπουλο από την μια πλευρά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, να καθιστά κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους σαφές ότι δεν θα επιτρέψει να διοικηθεί ο Δήμος Καστοριάς με πολιτική δανείων και αδιάφανων διαδικασιών, υπαινισσόμενος ακόμη και κίνηση ποινικών διαδικασιών, με τις κάπως παρορμητικές και οπωσδήποτε φορτισμένες δηλώσεις του επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου κ. Γεωργίου Καπαχτσή να κινούνται σε αντίστοιχες θέσεις με αυτές του κ. Κοντόπουλου, και από την άλλη πλευρά, με μια διάχυτη αμηχανία και νευρικότητα να διακρίνει όλες τις ενέργειες, κινήσεις και δηλώσεις της δημοτικής πλειοψηφίας, και ιδίως του δημάρχου κ. Ιωάννη Τσαμίση, που μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε αδιέξοδα απλών πολιτικών επιπλοκών, ένα είναι το βέβαιο: Η Καστοριά, στραβά αρμενίζει και είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος διολίσθησης σε κατάσταση ακυβερνησίας. δη, οι πρώτες κινήσεις του αντιδημάρχου Καστοριάς κ. Σ. Κουμπάνη, ο οποίος προσπάθησε απεγνωσμένα να καλύψει σε επικοινωνιακό επίπεδο τα κενά, μπορούν να ερμηνευθούν ως ενδείξεις σύγχυσης των ρόλων των αξιωματούχων της «Νέας Πνοής», που αν συνεχιστεί ή κλιμακωθεί, θα επισπεύσει και άλλες πραξικοπηματικές εξελίξεις κηδεμονίας της δημοτικής πλειοψηφίας. Και του ίδιου του δημάρχου Καστοριάς.

Οι δικαιολογίες της «Νέας Πνοής» ότι αποφασίστηκε η δανειοδότηση αυτού του υπέρογκου ποσού από ιδιωτική τράπεζα, προκειμένου να πληρωθούν ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δήμου Καστοριάς και ειδικά μεταξύ αυτών, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες μισθοδοσίας των υπαλλήλων και του προσωπικού του Δήμου, μπορεί βεβαίως σε μια πρώτη προσέγγιση να ακούγονται ανυστερόβουλες και πολιτικά ηθικές.

Όμως είναι ανεπαρκείς, σε μια πόλη που, για πολύ περισσότερα από 20 χρόνια, αγκομαχά και δεν μπορεί να ορθώσει ανάστημα από τις συνέπειες του δανεισμού της ΔΕΥΑΚ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Και η οποία, με πρόεδρό της δημοτικό σύμβουλο που έλκεται από τον Απόσκεπο, έχει καταστήσει σαφές ότι, παρά τις δυσβάστακτες οικονομικές υποχρεώσεις του εκείνου του δανείου και τις λειτουργικές ανάγκες της επιχείρησης, οι συνδημότες που κατοικούν σε Απόσκεπο και Κεφαλάρι θα συνεχίσουν να είναι προνομιούχοι και να υδροδοτούνται σε βάρος των υπολοίπων δημοτών της Καστοριάς (αφού οι υπόλοιποι αναλαμβάνουν το κόστος, και οι ίδιοι δεν πληρώνουν τίποτα).

Και στην οποία πόλη, λειτουργούν επιχειρήσεις πολιτισμού που στοιχίζουν πανάκριβα για να μαθαίνουν σε ελάχιστους νέους ούτια και μπαγλαμάδες, ενώ οι επιχειρήσεις τουρισμού διοργανώνουν θερινές φιέστες με μοντέλες και άλλες γλάστρες σε πισίνες ξενοδοχείων με αλόγιστες δαπάνες.

Επί πλέον, οι δικαιολογίες αυτές μοιάζουν με προφάσεις, σε ένα Δήμο και μια δημοτική αρχή που εκλέχτηκε με πανηγυρική σημαία της την περιστολή των σπαταλών και το νοικοκύρεμα του Δήμου. Ενώ την ίδια ώρα που δανείζονται από τράπεζες χρήματα, που δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι, αλλά όλοι εμείς στο κοντινό μέλλον, όχι μόνο δεν φαίνεται να κάνουν οτιδήποτε αποτελεσματικό για να εισρεύσει χρήμα επιχορηγήσεων από κρατικούς ή άλλους φορείς στον Δήμο, ή για να τιθασεύσουν τις σπατάλες και τα χρέη των προηγούμενων διοικήσεων, αλλά φορτώνουν στις πλάτες των καστοριανών νοικοκυριών και άλλες χρηματικές υποχρεώσεις: Προσλαμβάνοντας με ειδικές σχέσεις, καθαριστές και άλλους συμβασιούχους, που έχουν κατακλύσει την πόλη, και επιβάλλουν αυξήσεις, ιδίως στα τέλη στάθμευσης του συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης, (μέρος από) το προσωπικό, του οποίου ομολογουμένως πρέπει να αντιληφθεί ότι η πόλη δεν χρειάζεται ηγεμονίσκους και προστάτες της κυκλοφορίας.

Εν πάση περιπτώσει, όλη η κατάσταση μοιάζει γκρίζα και προκαλεί θλίψη, ενώ ήδη εκφράζονται διαφωνίες για τις υπερβολές όλων των εμπλεκόμενων, είτε ανήκουν στην μεριά των καταγελλομένων είτε ανήκουν στους καταγγέλλοντες, οι οποίες εκτιμάται ότι προκαλούν την δυσφορία του καστοριανού λαού και ενισχύουν την πρόβλεψη ότι, απ’ αυτή την κρίση, αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, κανείς τους στην πραγματικότητα δεν θα βγεί πολιτικά ωφελημένος, μια και όλοι τους θα αποτελέσουν μέρος του προβλήματος. Το βέβαιο όμως είναι ότι οπωσδήποτε θιγμένη και προσβεβλημένη θα βγει η Καστοριά, οι δημότες και πιο γενικά οι κάτοικοί της, και υποθηκευμένο ακόμη πιο βαθειά τελματωμένο, το μέλλον τους.


[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.2.2008]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΚΟΛΟΜΠΙΑ: Παραδοσιακή αρχιτεκτονική 17ου-19ου αιώνα περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας

Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (παλιά Βουλή των Ελλήνων, οδός Σταδίου) στην Αθήνα πραγματοποιείται από τις 28 Σεπτεμβρίου 2007 και θα διαρκέσει μέχρι τις 18 Απριλίου 2008 έκθεση παραδοσιακής αρχιτεκτονικής 17ου-19ου αιώνα περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας (μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχει η πόλη της Καστοριάς), της Αθήνας και της Υδρας.

Ο ιδρυθείς το έτος 1930 σύλλογος "Ελληνική Λαϊκή Τέχνη", στην προσπάθειά του προστασίας της παραδοσιακής κληρονομιάς της Ελλάδας από τα μοντέρνα ρεύματα και τις σύγχρονες τεχνικές που από την περίοδο του μεσοπολέμου ακόμα είχαν αρχίσει να "εισβάλλουν" ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα, το έτος 1936, μεταξύ και άλλων δραστηριοτήτων του, απευθύνθηκε στον καθηγητή του Πολυτεχνείου Αθηνών Δημήτριο Πικιώνη και του ανέθεσε ένα πρόγραμμα αποτύπωσης της κοσμικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα, με σκοπό την δημιουργία αρχείου το οποίο θα συνέβαλλε στην ανάδειξη, μελέτη και προστασία της παραδοσιακής ελληνικής αρχιτεκτονικής, επιπλέον θα χρησίμευε και ως πηγή έμπνευσης στους αρχιτέκτονες προκειμένου να αναζωογονηθεί η ελληνική παράδοση (πράγμα που δυστυχώς δεν συνέβη).

Συγκροτήθηκε ομάδα από αρχιτέκτονες, σχεδιαστές και ζωγράφους, με πρώτη μεγάλη αποστολή την Μακεδονία. Ο αρχιτέκτονας Δημήτριος Μωρέτης, από τους πλέον δραστήριους, αναδείχθηκε σε συντονιστή του έργου, μέχρι δε την έναρξη του Β' παγκοσμίου πολέμου η ομάδα, η οποία ανανεώνονταν συνεχώς, εργάστηκε ανελλιπώς και παρέδωσε πλήρες το αποτέλεσμα της εργασίας της στον παραπάνω σύλλογο. Ο τελευταίος το έτος 1948 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο - λεύκωμα με τον τίτλο "Αρχοντικά της Καστοριάς", το οποίο επανεκδόθηκε το έτος 2005 από την "Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος", η οποία από το έτος 1969 παρέλαβε και διαφύλαξε το πλουσιότατο αρχείο του παραπάνω συλλόγου ο οποίος κατέστη ανενεργός ήδη από το έτος 1949.

Στην εν λόγω έκθεση, όσον αφορά το τμήμα που έχει σχέση με την Καστοριά, εκτίθενται τα αυθεντικά αρχιτεκτονικά σχέδια των αρχοντικών Τσιατσιαπά, Παπατέρπου και αφών Εμμανουήλ, παλιές και νεώτερες φωτογραφικές απεικονίσεις αυτών καθώς επίσης και οι αυθεντικές ζωγραφικές αναπαραστάσεις και σχέδια είτε από εσωτερικούς χώρους αυτών των κτιρίων, είτε από το εξωτερικό τους, το σύνολο σχεδόν των οποίων σχεδίων και αναπαραστάσεων αποτελεί μέρος του περιεχομένου του βιβλίου "Αρχοντικά της Καστοριάς", σε περίοπτη δε θέση εκτίθεται ο ζωγραφικός πίνακας "Σπίτι Πηχεών" (φωτογραφία) του μεγάλου έλληνα ζωγράφου, ποιητή και σκηνογράφου Νίκου Εγγονόπουλου, ο οποίος συνεργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα με τον σύλλογο "Ελληνική Λαϊκή Τέχνη".

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.2.2008]

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Εικόνες από μία έκθεση

Η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας, έχει εγκαινιάσει από τις 28 Σεπτεμβρίου, μία έκθεση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 125 ετών από την ίδρυσή της (1882-2007).

Η έκθεση αυτή έχει τίτλο: "Παραδοσιακή αρχιτεκτονική 17ος-19ος αιώνας, Δυτική Μακεδονία, Ύδρα, Αθήνα" και παρουσιάζεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, που στεγάζεται στο πανέμορφο μέγαρο της Παλαιάς Βουλής στην Αθήνα. Περιλαμβάνει δε, μέρος των αποτελεσμάτων των εργασιών του συλλόγου. Είναι ένα θαυμάσιο αρχιτεκτονικό αρχείο που αποβλέπει στην ευαισθητοποίηση του κοινού, για την ανάγκη σωστής διαχείρισης αυτής της κληρονομιάς, χάριν της ιστορικής αυτογνωσίας, του καλλιτεχνικού πλούτου και της οικονομικής ανάπτυξης.

Ο συντονισμός και η οργάνωση της έκθεσης έγινε με πολύ μεγάλη επιτυχία από τον κ. Φίλιππο Μαζαράκη Αινιάν και την κα Θάλεια Νικολάου. Οι υπεύθυνοι της έρευνας τεκμηρίωσης και τα κείμενα επίσης από τον κ. Φίλιππο Μαζαράκη Αινιάν και την κα Αγγέλα Βιδάλη. Ο δε θαυμάσιος σχεδιασμός και η αισθητική επιμέλεια από την κυρία Θάλεια Νικολάου. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στις συνοδευτικές εύστοχες σημειώσεις των εκθεμάτων:

Μετά την ελληνική επανάσταση του 1821, οι επαρχίες που ελευθερώθηκαν, έσπευσαν να υιοθετήσουν άλλα πρότυπα, όπως ο νεοκλασσικισμός, και αγνόησαν την παλαιότερη "λαϊκή" αρχιτεκτονική παράδοση.
Η βόρειος Ελλάδα όμως, τμήμα ακόμη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν γνώρισε παρόμοια τομή. Τα Βαλκάνια και η Μικρά Ασία, εδάφη τεμαχισμένα σήμερα σε ανεξάρτητα εθνικά κράτη, είχαν γνωρίσει αιώνες συνύπαρξης ως επαρχίες μεγάλων διαδοχικών αυτοκρατοριών. Ρωμαϊκής, Βυζαντινής, Οθωμανικής.
Αν και κατοικούνταν από ετερογενείς λαούς, που διατηρούσαν την εθνοτική, θρησκευτική, κοινονικο-οικονομική υπόσταση, εν τούτοις μοιράζονταν κοινούς τρόπους ζωής και πολιτιστικής έκφρασης.
Μία παράμετρος είναι και η αρχιτεκτονική.

Στην έκθεση λοιπόν, είναι εμφανής η παρουσία μέρους των αποτελεσμάτων των εργασιών του συλλόγου "Ελληνική Λαϊκή Τέχνη", που ιδρύθηκε το 1930, με σκοπό την προστασία της παραδοσιακής κληρονομιάς της Ελλάδας, που είχε αρχίσει να απειλείται σοβαρά από τα μοντέρνα ρεύματα και τις σύγχρονες τεχνικές.
Απολαμβάνουμε με την ματιά μας δείγματα της δραστηριότητας του συλλόγου, που ήταν η οργάνωση πρατηρίων, που εμπορεύονταν αντικείμενα και έπιπλα λαϊκής τέχνης, κατασκευασμένα από ένα δίκτυο τεχνιτών σε όλη την Ελλάδα, με σκοπό την ενθάρρυνση των τεχνιτών να διατηρούν ζωντανή την λαϊκή παράδοση και την ευαισθητοποίηση του κοινού.

Ο σύλλογος είχε απευθυνθεί στον καθηγητή του Πολυτεχνείου Δημήτρη Πικιώνη, ο οποίος συγκρότησε ομάδα από μόλις αποφοιτήσαντες μαθητές (αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, ζωγράφους) και ανέλαβε την γενική τους καθοδήγηση. Πρώτη μεγάλη αποστολή ήταν η Μακεδονία. Το υλικό των αποτυπώσεων παρουσιάστηκε σε εκθέσεις στην Ελλάδα, σε ευρωπαϊκές πόλεις, στην Νέα Υόρκη και την Αλεξάνδρεια. Το αρχείο αυτό κατατέθηκε το 1969 στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και μέρος του απαρτίζει την έκθεση αυτή, που αξίζει να την δουν όλοι.

Θαυμάζει κανείς σπίτια ζωγραφισμένα από μεγάλους και σπουδαίους ζωγράφους (Εγγονόπουλο, Πικιώνη, Τσαρούχη κ.ά.). Για την Καστοριά συγκεκριμένα υπάρχουν το αρχοντικό του Τσιατσαπά, που το έκτισε ο άρχοντας Μόραλης κι έγινε γνωστό με το όνομα του δεύτερου ιδιοκτήτη. Το αρχοντικό του Πηχεών, του Παπατέρπου και του Εμμανουήλ της Σιάτιστας, του Παπία, αλλά και πολλά άλλα αρχοντικά από την Μακεδονία και άλλων περιοχών, κατάφορτα από διακοσμητικά στοιχεία. Ξυλογλυπτική, ζωγραφική, χρωματισμοί, αλλά και τις ίδιες τις περίπλοκες αρχιτεκτονικές μορφές των κτηρίων, που συνθέτουν την ιδιαίτερη εικόνα τους, τα έπιπλά τους και τις διακοσμήσεις τους.
Τι να πρωτοθαυμάσεις εκεί μέσα και πώς να μην αισθανθείς νοσταλγός μιας εποχής, που είχε την σφραγίδα της ποιότητας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Ο ζωγράφος και ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Σωτήρης Σόραγκας έγραψε στην εφημερίδα "Το Βήμα της Κυριακής", της 21ης Οκτωβρίου σ' ένα αφιέρωμα για τον ποιητή και ζωγράφο Νίκο Εγγονόπουλο, μεταξύ άλλων:
«….Θα 'θελα στο σημείωμα αυτό ν' αναφερθώ σ' ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, όπως μου το αφηγήθηκε ο Εγγονόπουλος, σχετικό με τον Πικιώνη και την ιδιαζούσης μορφής αγάπη που έτρεφαν και οι δύο στην πνευματική μας παράδοση.
Θυμόταν μία εκδρομή των σπουδαστών της Αρχιτεκτονικής στην Καστοριά "τη σιωπηλή πόλη κοντά στην λίμνη" όπου είχαν χάσει τον δάσκαλο, όπως τον έλεγε ο Εγγονόπουλος, για πολύ ώρα.

Και συνέχισε:
»Σκέφτηκα ότι απ' το τελευταίο σπίτι που επισκεφτήκαμε δεν είχε βγει μαζί μας. Ξαναγυρίζει λοιπόν στο ερειπωμένο αρχοντικό και βρίσκει τον Πικιώνη σε μία σκοτεινή γωνιά του, να κλαίει.
»Η αφήγηση του Εγγονόπουλου είχε ένα τόνο βαθιάς συγκίνησης, που μεγάλωσε με την σιωπή που ακολούθησε. Η λατρεία τους για τον τόπο ήταν κοινή».


Ας επιστρέψω όμως στην έκθεση και στο υπέροχο αυτό κτήριο της Παλαιάς Βουλής, που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, και να προσθέσω πως η διάρκειά της είναι ως τις 18 Απριλίου 2008.
Τέλος, την συντήρηση των εκθεμάτων την φρόντισαν οι κ.κ. Γιώργος Θεοδωρόπουλος, Παναγιώτης Προσαλέντης, Νικολέττα Τασσιούλη και Κωνσταντίνος Τσούρμας. Την τεχνική υποστήριξη οι κ.κ. Αχιλλέας Χατζής, Μάρκος Κουτσουλαύτης και Νίκος Χατζής.
Μας χάρισαν όλοι, μεγάλη απόλαυση, μας μάγεψαν. Τους ευχαριστούμε και τους συγχαίρουμε θερμά.



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Φεβρουαρίου 2008


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

16.2.08

Zeitgeist (Μία αιρετική αμερικανική ματιά)



.
Σύμφωνα με τους δημιουργούς του film:

«To Zeitgeist δημιουργήθηκε ως μια μη κερδοσκοπική κινηματογραφική έκφραση, με σκοπό να εμπνεύσει τους ανθρώπους να κοιτάξουν τον κόσμο από μια πιο κριτική σκοπιά και να αντιληφθούν πως πολύ συχνά τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού πως είναι. Οι πληροφορίες στο Zeitgeist επιβεβαιώθηκαν μετά από μακρά περίοδο έρευνας και η υποενότητα Source στο site αυτό αναφέρει τις κυριότερες πηγές που χρησιμοποιήθηκαν / αναφέρθηκαν. Τώρα, είναι σημαντικό να πούμε πως υπάρχει η τάση απλά να απορρίπτουμε πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, χωρίς να κάνουμε την απαραίτητη έρευνα.
Για παράδειγμα, κάποιες από τις πληροφορίες στο Μέρος Ι και στο Μέρος ΙΙΙ, συγκεκριμένα, δεν προήλθαν απλά ψάχνοντας στο διαδύκτιο. Πρέπει κάποιος να σκάψει βαθύτερα. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που ψάχνουν για τον Ώρο (Horus) ή την Federal Reserve Bank στο Internet, αντλούν τα συμπεράσματα τους από πολύ γενικές και τετριμμένες πηγές. Οι on line εγκυκλοπαίδιες ή ακόμα και οι συνηθισμένες εγκυκλοπαίδιες συχνά δεν περιέχουν τις πληροφορίες που αναφέρονται στο Zeitgeist. Παρόλα αυτά, αν κάποιος αφιερώσει το χρόνο που χρειάζεται και μελετήσει τις πηγές, θα βρεί πως ό,τι παρουσιάζεται βασίζεται πάνω σε στοιχειοθετημένες αποδείξεις.
Με τα παραπάνω στο νου, ελπίζω πως οι θεατές δε θα λάβουν αυτό που θα δουν ως την αλήθεια, αλλά θα ψάξουν και θα σκεφτούν για τον εαυτό τους, γιατί η αλήθεια δεν λέγεται… κατανοείται».
.

Η επίσημη παρουσίαση της ταινίας προγραμματίζεται να γίνει στις 15 Μαρτίου 2008.
.
To Zeitgeist είναι μία γερμανική λέξη / φιλοσοφικός όρος που καθιερώθηκε από τον Hegel, και σημαίνει: “το πνεύμα της εποχής”, δηλ. σε μία πιο ελεύθερη προσέγγιση θα μπορούσε να ορισθεί ως η επικρατούσα κοινωνικοπολιτισμική αντίληψη που επηρεάζει το παρόν και βέβαια καθορίζει τις τύχες του μέλλοντος.
.
Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (ΕΔΩ) .
.
http://zeitgeistmovie.com/

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ 21.2.2008]

7.2.08

ΣΟΝΙΑ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στους εραστές του βιβλίου. Από καρδιάς.

Η σκηνή μες στο βιβλιοπωλείο. Δεν την έζησα η ίδια, μου τη μετέφερε ένας από αυτούς που την έζησαν, συνοδεύοντας την αφήγησή της με χίλιους όρκους και διαβεβαιώσεις, για να την πιστέψω.
Έχει μπει στο βιβλιοπωλείο μια μαμά με το παιδί της, που φοιτά στο δημοτικό σχολείο. Το παιδί, ο μικρός Δημήτρης, έχει απορροφηθεί από μια καινούρια έκδοση των μύθων του Αισώπου με πολύ όμορφη εικονογράφηση.

- Μαμά, θέλω να μου πάρεις αυτό το βιβλίο.
- Εσύ δε διαβάζεις τα μαθήματά σου και μου ζητάς να σου πάρω άλλο βιβλίο;
Και, για να καταλάβει καλύτερα το παιδί τι του έλεγε, η μαμά σηκώνει το χέρι της και το χαστουκίζει στο μάγουλο, που τόλμησε να ζητήσει το βιβλίο.
Εδώ παρεμβαίνει ο βιβλιοπώλης. Για ν’ ακούσει το αναμενόμενο “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” και την απειλή της γυναίκας πως δε θα ξαναπατήσει στο μαγαζί του. Αλλά ο βιβλιοπώλης είναι πραγματικός άνθρωπος του βιβλίου. Της απαντάει πως θα το προτιμούσε αυτό και χαρίζει στο Δημήτρη το βιβλίο που είχε, στο μεταξύ, πληρωθεί πανάκριβα: μ’ ένα χαστούκι σε δημόσιο χώρο, απλώς γιατί λαχτάρησε ένα όμορφο βιβλίο.

Ακραία περίπτωση, θα μου πείτε. Ακραία ίσως, αλλά συνέβη. Κι εγώ, ακούγοντάς την, συγκλονίστηκα, γιατί, ως δασκάλα, είδα να τιμωρείται ένα παιδί απλώς γιατί έφτασε σ’ ένα πολυπόθητο ζητούμενο του Σχολείου του και να τιμωρείται, μάλιστα, από την ίδια του τη μάνα. Που δεν έχει καταλάβει τίποτα.

Η δεύτερη σκηνή παλιότερη. Συνέβη εντελώς μπροστά μου, υπήρξε ιδιαίτερα έντονη και παρ’ όλα αυτά, όταν ήρθε στη μνήμη μου αυτές τις μέρες, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι θυμόμουν σωστά την αιτία που την προκάλεσε. Όμως, μου την επιβεβαίωσαν.
Επισκεπτόμασταν μια έκθεση βιβλίου που γινόταν στην έδρα ενός μεγάλου δήμου του νομού μας. Μες στην έκθεση υπήρχε κάποιος από τους συγγραφείς της περιοχής μας που ξεχωρίζει για το έργο του. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να επισκέπτεται την έκθεση κι ένας υψηλόβαθμος πολιτικός μας. Σπεύδει ο δημοσιογράφος που τον συνόδευε να απαθανατίσει την είσοδό του -κάτι τέτοιες φωτογραφίες προσθέτουν στο image τους. Ο συγγραφέας που παρευρίσκεται θεωρεί πως είναι καλή ευκαιρία να ζητήσει από τον επίσημο επισκέπτη όχι για τον εαυτό του, αλλά για κάθε συνδημότη του τη βοήθειά του για ν’ αποκτήσει ο δήμος τους τη δική του -εντελώς απαραίτητη- Βιβλιοθήκη.

Στην επίθεση δεν την περίμενε κι ήταν έντονη. Ο τόνος της φωνής εντελώς απαράδεκτος, ανάρμοστος για τον καθένα, πολύ περισσότερο γιατί απευθυνόταν (η φωνή) σ’ έναν άνθρωπο του πνεύματος που έθεσε ένα αίτημα, το οποίο αλλού θα ήταν αυτονόητο και, προπαντός, θα είχε ικανοποιηθεί χρόνια πριν. Βέβαια, όπως μας αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, η αιτία ήταν άλλη. Ο αιτών είχε τολμήσει παλιότερα να τον κριτικάρει δημόσια. Κι ο πολιτικός θεώρησε κατάλληλη αυτήν τη στιγμή για να τον τακτοποιήσει. Προσβάλλοντας τον εαυτό του, νομίζοντας ότι πρόσβαλλε το συγγραφέα.

Έτσι έχουν τα πράγματα σε σχέση με το βιβλίο σ’ αυτήν την ακριτική γωνιά της πατρίδας μας, που είναι ουσιαστικά ακάλυπτη από Βιβλιοθήκες. Η συντριπτική πλειονότητα των δήμων του νομού μας δε διαθέτει ούτε καν μια υποτυπώδη Βιβλιοθήκη και αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, οφείλεται στην αδιαφορία των δημάρχων για το θέμα (δεν ξέρω τι σχέση έχουν οι ίδιοι με το βιβλίο). Αποδεδειγμένα, πάντως, δε φροντίζουν να καλύψουν μια βασική ανάγκη των δημοτών τους. Συμβαίνει, επίσης, να γνωρίζω πως υπάρχουν ενήλικοι που θα διάβαζαν ή θα διάβαζαν περισσότερο, αν είχαν τη δυνατότητα να προσεγγίζουν το βιβλίο χωρίς τεράστια εμπόδια. Το γνωρίζω γιατί υπάρχουν αρκετοί συγχωριανοί μου που απευθύνονται αρκετές φορές στο Σχολείο μας, που καυχιέται για την πλούσια βιβλιοθήκη του, και ζητούν να δανειστούν βιβλία. Αυτό έκανε όλο το περασμένο καλοκαίρι ο Κωστής, πολύ αγαπητός συγχωριανός μας -άτομο με ειδικές ανάγκες, γιατί αγαπάει πολύ να διαβάζει, γιατί αγαπάει να επενδύει το χρόνο του στο διάβασμα, κι ο δήμος του δεν έχει τον τρόπο να ικανοποιήσει αυτήν την ανάγκη. Ή δε θέλει. Ή δεν ενδιαφέρεται όπως άλλωστε κι άλλοι δήμοι τριγύρω μας. Ή, κατά πώς αλλιώς το λένε όσοι θέλουν ν’ απαλύνουν τα λόγια τους, δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.

Δε θα αναλύσω περισσότερο το θέμα. Φοβάμαι μην επαναληφθώ, καθώς έχω ασχοληθεί μ’ αυτό πολλές φορές ως τώρα. Φαίνεται, άλλωστε, πως είμαστε πολύ πίσω. Φαίνεται από τη χρόνια ανυπαρξία πνευματικού κέντρου στην καρδιά του νομού μας, την Καστοριά (το έθιγε κι ο κ. Γ. Καραβιδάς στο «ειρωνικό παραμύθι του» σε προηγούμενο φύλλο της ΟΔΟΥ, το ’γραφε και πρωτοσέλιδα η εφημερίδα, που μιλούσε για τα κουφάρια του πάλαι ποτέ Πνευματικού Κέντρου…). Αυτό δείχνει σίγουρα την αδιαφορία των τοπικών μας πολιτικών.

Μας δείχνει και την παγιωμένη πια ανυπαρξία της θέλησής τους να βρουν λύσεις σε τέτοια, ζωτικής σημασίας, ζητήματα. Και, στη συνέχεια, αυτή η φριχτή αδιαφορία τους φαντάζει στα μάτια των απλών πολιτών, των ψηφοφόρων τους, και σαν ανικανότητα. Εντελώς δικαιολογημένα, έτσι δεν είναι;

Εκτός αν… Εκτός αν ισχύει, σε μέγιστο βαθμό εδώ στην περιοχή μας, αυτό που λέει στον υπέροχο πρόλογό του το εξαιρετικό βιβλίο: “Επικίνδυνες οι γυναίκες που διαβάζουν” του Stefan Bollmann, εκδ. ποταμός: “Η ανάγνωση δεν αμφισβητεί μονάχα σχέδια ζωής, αλλά και τις προσταγές μορφών εξουσίας, όπως ο Θεός(*), ο σύζυγος (αυτό ισχύει για τη σύζυγο), η κυβέρνηση, η Εκκλησία(**). Η ανάγνωση δίνει φτερά στη φαντασία, μας μεταφέρει μακριά από την πραγματικότητα. Πού; Μα αυτό είναι κάτι που δεν ελέγχεται. Και ό,τι δεν ελέγχεται προξενεί φόβο. Ειδικά εκείνοι που ασκούν ανεξέλεγκτη εξουσία (ο Θεός, ο σύζυγος, η κυβέρνηση, η Εκκλησία) το γνωρίζουν.”
Αλλά δεν το γνωρίζουν μόνον εκείνοι. Το γνωρίζουμε κι εμείς που αγαπάμε το βιβλίο. Γι’ αυτό και το παρακάτω καταπληκτικό κομμάτι της Βιρτζίνια Γουλφ (και πάλι από το ίδιο βιβλίο) μας δικαιώνει πανηγυρικά:
“Πάντως ονειρεύτηκα κάποιες φορές όταν θα χαράξει η μέρα της Δευτέρας Παρουσίας και έρθουν οι μεγάλοι κατακτητές και οι νομικοί και οι αξιωματούχοι του κράτους να εισπράξουν την αμοιβή τους -τα στέμματά τους, τις δάφνες τους, τα ονόματά τους χαραγμένα ανεξίτηλα σε άφθαρτο μάρμαρο-, τότε ο Παντοδύναμος θα στραφεί στον Πέτρο και θα πει, όχι χωρίς κάποιο φθόνο, κοιτάζοντάς μας με τα βιβλία μας υπό μάλης, “Για κοίτα, αυτοί δεν έχουν ανάγκη από αμοιβή. Δεν έχουμε τίποτα να τους προσφέρουμε. Αυτοί αγάπησαν την ανάγνωση.”

(*) Ασφαλώς εννοεί τον τιμωρό και απόμακρο Θεό, την εικόνα του οποίου κάποιοι προωθούν στον κόσμο, από άγνοια ή για δικούς τους λόγους, και όχι τον γεμάτο Αγάπη και Φως δικό μας Θεό, το Θεό της Ορθοδοξίας. Όχι Εκείνον του “Πίστευε και μη ερεύνα”, αλλ’ Αυτόν του “Ερευνάτε τας Γραφάς” (και τας γραφάς, γενικότερα), που εκφράζει εμάς τους Ορθοδόξους.

(**) Όχι όλη, βέβαια. Γιατί, ανηφορίζοντας, π.χ., κατά το Βίτσι, όχι πολύ μακριά από την πόλη της Καστοριάς, βρίσκεται το Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Εκεί συνεχίζεται η παράδοση των μοναχών που συνήθιζαν, ασταμάτητα και επί αιώνες, να διασώζουν τα αρχαία μας συγγράμματα (και αντιγράφοντάς τα) εκεί συνεχίζεται και σήμερα η παράδοση του ίδιου του μοναστηριού που, από το 1754, οπότε ξανακτίστηκε και στέγασε ένα σχολείο, “κρατάει αναμμένη τη δάδα της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής” (Ευαγγ. Λέκκου “Τα Ελληνικά μοναστήρια”, Αθήνα 1995). Εκεί ψηλά, λοιπόν, ξαφνιάζεται ο ανυποψίαστος επισκέπτης από την ύπαρξη μιας θαυμάσιας Βιβλιοθήκης, που διαθέτει, εκτός από τους πολλούς -ανάλογα με τα χρόνια ύπαρξής της- τόμους της, και την παλλόμενη από αμέτρητη αγάπη για το βιβλίο ψυχή της:
Τον πατέρα Συμεών, που όλη η Καστοριά γνωρίζει πόσο πολύ από μικρό παιδί αγάπησε τα βιβλία και πόσο πολύ εξακολουθεί να τα αγαπά.


ΟΔΟΣ: Το (τέως) βυζαντινό τείχος

Η φωτογραφία μαρτυρεί με τον πιο εύγλωττο τρόπο, την θλιβερή κατάληξη μιας ιστορίας, που από την αρχή ήταν θλιβερή.

Αφού πριν από αρκετά χρόνια (στα μέσα της δεκαετίας του 1990) και κατά την διάρκεια εκσκαφικών εργασιών στο παρακείμενο οικόπεδο, αυθαίρετα κατεδαφίστηκε σημαντικό τμήμα του τείχους της βυζαντινής οχύρωσης της Καστοριάς, πράξη η οποία «εξαγνίστηκε» εξ αιτίας της μακροχρόνιας προκλητικής αδιαφορίας όλων των αρμοδίων αρχών και υπηρεσιών, κι ας βρίσκεται το τείχος ακριβώς πίσω από το κτήριο της Νομαρχίας Καστοριάς, ήλθε τώρα το πλήρωμα του χρόνου και στην θέση του τείχους επεκτάθηκε η τσιμεντόστρωση του ακάλυπτου χώρου του οικοπέδου περιφράχθηκε μάλιστα και με αλυσίδες ώστε να γίνει χώρος στάθμευσης για χρήση της παρακείμενης οικοδομής.

Όλα αυτά εν έτει 2008, κατά το οποίο οι εγχώριες μοιρολογίστρες εξακολουθούν να χύνουν επιλεκτικά τα δάκρυά τους για το κτήριο του παλιού γυμνασίου (κτίσμα της τελευταίας οθωμανικής περιόδου) που κατεδαφίστηκε την εποχή της δικτατορίας.

Για όλα τα άλλα εγκλήματα που συντελούνται σε βάρος των μνημείων σαν το βυζαντινό τείχος, τις εκκλησίες, τα διατηρητέα σπίτια, ή για ακόμη νεώτερα σαν την ολοκληρωτική σχεδόν κατεδάφιση του διατηρητέου νεοκλασσικού κτηρίου που στέγαζε τον χώρο της «Αίγλης», άλλοτε καφενείο Ρόντζη στην Ομόνοια (και για το οποίο παρά την πάροδο 15 ημερών από το σχετικό δημοσίευμα της ΟΔΟΥ καμμιά απάντηση δεν έφθασε από την Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς), η μόνιμη επωδός, είναι η παγερή αδιαφορία των αρμοδίων και υπευθύνων.

Χειμωνιάτικα κανενός το αυτί δεν ίδρωσε για την κατάληψη του χώρου στο οποίο επεκτείνονταν το τμήμα του βυζαντινού τείχους. Ούτε δήμος, ούτε νομαρχία, αλλά ούτε και η αρμόδια (νέα) εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων της Καστοριάς, η οποία μέχρι στιγμής περί άλλα τυρβάζει.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.2.2008]



Σχετικά κείμενα:

ΟΔΟΣ: Πρόσωπα 2010 | Μητροπολίτης [2]
ΟΔΟΣ: Οικογενειακά αμπελοχώραφα
ΟΔΟΣ: Deal
ΟΔΟΣ: Δημοσιεύσεις, διαψεύσεις, απαντήσεις, ανταπαντήσεις....
ΟΔΟΣ: Καταδίκες προσώπων
ΟΔΟΣ: Αποτύχαμε! Καλά Χριστούγεννα!
ΟΔΟΣ: Χέρι-χέρι
ΟΔΟΣ: Σκανδαλισμοί
ΟΔΟΣ: Το ιερατείο
ΟΔΟΣ: Πρόσωπα 2007 Μητροπολίτης Καστοριάς & Ηγούμενος ΙΜ Αγίων Αναργύρων
ΟΔΟΣ: Άρση
ΟΔΟΣ: Ανθρώπινες ενέργειες 
ΟΔΟΣ: Το (τέως) βυζαντινό τείχος
ΟΔΟΣ: Cassa
ΟΔΟΣ: Προπέτασμα
ΟΔΟΣ: Ο βαθμός συμβολής στην επιδείνωση της κρίσης
ΟΔΟΣ: Φωτιές
ΟΔΟΣ: Ένθεν & ένθεν 
ΟΔΟΣ: Προσεγγίσεις

.

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Προς τους αξιοτίμους υποψηφίους προέδρους του ΣΥΝ κ.κ. Φώτιον Κουβέλη και Αλέξιον Τσίπρα (ή περί γυναικείας ποσοστώσεως)

Θα ήθελα, αγαπητοί κύριοι (σύντροφοι είναι μόνον όσοι τρώνε από το αυτό πιάτο στο ίδιο τραπέζι ημείς δε κι υμείς δεν τύχαμε ποτέ σε κάτι παρόμοιο ευτυχώς ή δυστυχώς), να σας κάνω γνωστά τα εξής, μη περιμένοντας φυσικά απάντηση• δια της σιωπής σας θα καταλάβω.

Υμείς που ευαγγελίζεσθε, δε θα πω επαγγέλεσθε, με την ευαγγελικήν έννοια φυσικά, την ανανέωση της πολιτικής σκέψης και πράξης στην «Πολιτισμένη Ελληνική Αριστερά (ΠΕΑ), ο μεν ως ήρεμη δύναμη μεταρρύθμισης ο δε ως παιχνιδιάρης της ανατροπής, και τα δυό αποδεκτά, πως παρακαλώ θα με παρηγορήσετε, ήδη απαρηγόρητος διατελών, από τις προάλλες που πληροφορήθηκα πως στις εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη υποψηφίων ΣΥΝέδρων, ετέθην εκποδών των επιτυχόντων, λόγω ποσοστώσεως υπέρ των κυρίων γυναικών ΣΥΝυποψηφίων, έστω κι αν πόρρω απείχαμε σε ψήφους;

Διαπορών εξηγούμαι:
Τι σημαίνει ποσόστωση, ήγουν γυναίκες σώνει και καλά αποδοκιμαζόμενες από τους εκλογείς να προάγονται ελέω φύλου και να παίρνουν τη θέση ανδρών επιφανών, όπως είναι ο κ. Γραμματέας της Ν.Ε. Κοζάνης του ΣΥΝ ή και αφανών όπως η ημετέρα αναξιότης.
Σε ποιά μορφή δημοκρατικής διαδικασίας εμπίπτει αυτή η προνομιούχος ψήφος ή από την άλλη η υπέρ αδυνάτων χαρακτήρων ψηφο-αντιπαροχή.

Πως δέχονται οι ίδιες γυναίκες του ΣΥΝσας –«τα γύναια χαρά έπλησε», κατά τα στιχηρά της Αναστάσεως- τον εσωτερικό αυτό νόμο της (ΠΕΑ) που τις υποβιβάζει στο ρόλο του αναξιοπαθούντος όντος το οποίο οφείλει να προστατεύει ο άνδρας-κυνηγός (ψήφων) των σύγχρονων σπηλαίων.

Εχει προβλέψει ο ΣΥΝσας ευεργετικές ποσοστώσεις και για άλλες αναξιοπαθούσες κατηγορίες της κοινωνίας όπως τα ΑΜΕ Α, τους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία, τους εντελώς τυφλοί, τους πάσχοντες από χρόνιες ψυχικές παθήσεις, κι αν όχι, γιατί ξεχωρίζετε μόνον τις κύριες και κυρίες γυναίκες σας;

Που πάει η ισότητα των φύλων, των φυλών, των ψήφων, των ζόφων και των ψόφων. Μικροαστικές κατακτήσεις αυτά, ενώ η ΠΕΑ ανακάλυψε την τόσο ρηξικέλευθη ποσόστωση γυναικών. Το πασόκ δικαιολογείται για κάτι τέτοια ότι εκεί είναι όλα δυνατά ως κόμμα- σαμπρέλα ποδηλάτου, που είναι.

Με την ανωτέρω ρύθμιση μήπως μεταφέρετε κοινωνικά τις γυναίκες στα έλλογα, δίποδα μαστοφόρα, προσβάλλοντας βαθύτατα το Ωραίον και καθόλου ασθενικό είδος;

Εχει οριστικοποιηθεί, από την εν Μακόνη της Γαλλίας συνελθούσα σύνοδο το 585 μ.Χ. (Ροϊδης- Πάπισσα Ιωάννα) ότι οι γυναίκες ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Ετσι κάποιες επιτρέπεται να είναι ανώτερες του ανδρός οπότε εκλέγονται με το σπαθί τους ή να είναι κατώτερές του και τότε να χρειάζεται να βοηθηθούν υπό των κομματικών ανδρών τους για να παρατήσουν το «Ολο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» του Ντάριο Φο και Φράνκας Ράμα και να βγουν στο κλαρί της πολιτικής!

Ομως τοιουτοτρόπως, το γνωρίζουν άλλωστε κι οι ίδιες που το δέχονται, πως παρά το εξαιρετικά συμπαθές και περιπαθές φύλον τους, δεν θα γίνουν, δια της ποσοστώσεως, ποτέ ελεύθερες Πολίτισσες (Γαλλική Επανάσταση) αλλά απλά θα υπάρχουν ως συγκυριακά απελεύθερες ΣΥΝ(μ)πολίτισσες μειωμένης πολιτικής και γενικότερης αντιλήψεως (Καταστατικό ΣΥΝ). Αυτές τις γυναίκες θέλετε στον ανερχόμενο γκαλοπικά ΣΥΝασπασμό μας;

Όπως είδατε, κι αν δεν το καταλάβατε κύριοι, δυνάμει πρόεδροι, το απλό γυναικείο είδος του ΣΥΝ υπερασπίζω τώρα, το οποίον επι το πλείστον νιώθει ναυτία σ’ αυτή την υποτίμηση που το γίνεται, αλλά και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια κολλημένη λάσπη στα λαστιχένια υποδήματα της κομματικής ιδιοτέλειας κι ευτέλειας αλλά και της ερμηνείας σας, αφού σ’ αυτή χωρούν όχι μόνον δύο μέτρα και δύο σταθμά αλλά πολύ περισσότερα...

- Ωρέ για ποια Πολιτισμένη Ελληνική Αριστερά σιωπάς, εδώ σφάζονται σαν τα αρνιά, τα κριάρια, τα γίδια και τα γελάδια οι...
«Σύντροφοι στον Αδη»
.
νήπιοι οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο
ήσθιον• αυτάρ ο τοίσιν αφείλετο νόστιμο ήμαρ

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αφού μας μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του Ηλιου τ’ αργά γελάδια

που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο!

Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.
.
Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.2.2008]


2.2.08

Γ. ΠΑΝΟΥ: «Μπομπονιέρα»

Όταν πριν λίγες ημέρες μέσα στη βοή των γιορτών συνάντησα τη Σόνια στο δρόμο, το κρύο ήταν πραγματικά τσουχτερό. Η ενέργεια αυτής της απίστευτης δασκάλας με κράτησε ζεστό δίνοντάς μου την ευκαιρία για μία ακόμη μεστή και άμεση συνομιλία μαζί της. Εκεί άκουσα πρώτα φορά περί του ζεύγους Αλέξη και Χριστίνας Τσαϊρίδη. Η κ. Ευθυμιάδου-Παπασταύρου τους είχε μιλήσει για την Εταιρεία και εκείνοι ήθελαν να μας κάνουν ένα δώρο με την ευκαιρία της βάπτισης του παιδιού τους.

Η δυνατή και ειλικρινής χειραψία του Αλέξη λίγες ημέρες αργότερα στο γραφείο μου, απλά επιβεβαίωσε την εικόνα που είχα σχηματίσει τηλεφωνικά γι’ αυτόν. Μου είπε, ότι αυτός και η σύζυγός του Χριστίνα Συμεωνίδου έχουν καθιερώσει στο δικό τους φιλικό και συγγενικό κύκλο τον ιδιαίτερο αυτό θεσμό προσφοράς. Τη Χριστίνα τη γνώρισα λίγες ημέρες αργότερα και ήταν σαν να την ήξερα από πάντα. Στην ερώτηση μου τι ήταν αυτό που τους παρακίνησε, η απάντηση ήταν ακόμη μία ευχάριστη έκπληξη. «Είμαστε κι’ εμείς γονείς και καταλαβαίνουμε…». Τόσο απλά.

Όταν ο Αλέξης έφυγε, έμεινα μόνος να κοιτώ το δώρο του. Ένα δώρο απλό, αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ένα δώρο εκλεπτυσμένης αισθητικής και διαχρονικής αξίας. Ένα δώρο που όλοι στην Εταιρεία θα φυλάξουμε για πάντα, ως πανάκριβο ενθύμιο ανθρωπιάς και ευαισθησίας.

Γραμμένη σε μία σελίδα χαρτιού, μία «αλλιώτικη» μπομπονιέρα, τόσο απλή, τόσο χαρούμενη, τόσο ζωντανή και όμορφη όσο και το προσωπάκι του μικρού Συμεών: «…Είμαι πλέον επισήμως ο Συμεών Τσαϊρίδης, ο νεότερος. Σήμερα για μένα και τους γονείς μου είναι μία μέρα χαράς. Αυτή τη χαρά οι γονείς μου θέλησαν να τη μοιραστούν με τους γονείς, και φίλους της Εταιρείας Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό του Νομού Καστοριάς δωρίζοντας στην Εταιρεία το ποσό για τις μπομπονιέρες…»

Ξέρω καλά ότι η σημαντικότερη ευχή που μπορεί να δώσει κάποιος σε ένα γονέα είναι να είναι το παιδί του γερό. Ο Αλέξης και η Χριστίνα έχουν 110 τέτοιες ευχές από τα μέλη της Εταιρείας μας και μαζί με αυτές έχουν τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας, για ένα και μόνο λόγο. Για τη σπάνια ικανότητά τους να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Ως άνθρωποι και ως Εταιρεία, τους ευχαριστούμε ειλικρινά.

Εκ μέρους της Εταιρείας Προστασίας
Ατόμων με Αυτισμό – Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς
Γ. Πάνος

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21.1.2008]

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Μπαϊρακτάρη,

Σχετικά με δημοσίευμά σας στο φ.426 της 10ης Ιανουαρίου 2008 με τίτλο «Το προσεχές Μέλλον της Καστοριάς» όσον αφορά το σημείο στο οποίο αναφέρετε πως από εκδικητικότητα η Δη.Π.Ε. Κα. δεν προχώρησε σε διαφημιστική καταχώριση στην εφημερίδα σας, ως πρόεδρος της Δη.Π.Ε.Κα και υπεύθυνος για την διαφημιστική καμπάνια του καρναβαλιού, και κατόπιν συζήτησης την οποία είχαμε εκ των υστέρων (15-1-2008) και έρευνάς μου επί της διαδικασίας με την οποία έφτασαν σε εμένα τα σχετικά στοιχεία των προσφορών που ζητήθηκαν από τον τοπικό Τύπο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι κακώς τελικά δεν καταχωρήθηκε διαφήμιση στην εφημερίδα ΟΔΟ, αφού η αξιολόγηση των προσφορών στην οποία προχώρησα έγινε βάσει πληροφοριών και κριτηρίων τα οποία μου διαβιβάστηκαν πλημμελώς, χωρίς όμως πρόθεση, από το επιφορτισμένο με την συλλογή τους προσωπικό.

Συνεπώς αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη της παράλειψης και διαβεβαιώνω πως κανένα αίσθημα «εκδικητικότητας» δεν οδήγησε στην εξαίρεση της ΟΔΟΥ από την διαφημιστική καμπάνια, παρά μια σειρά κακών πληροφοριών, και παρεξηγήσεων, οι οποίες οδήγησαν σε μια λανθασμένη κρίση.

Ελπίζω με την παρούσα δημόσια διευκρίνιση να σας ικανοποίησα και να απεκατέστησα την Δη.Π.Ε.Κα ως προς το συγκεκριμένο σχόλιό σας. Προσβλέποντας πλέον στην αγαστή μελλοντική μας συνεργασία,
Εύχομαι Καλή και Δημιουργική χρονιά,


Νίκος Μπαλιάκας
Πρόεδρος Δη.Π.Ε.Κα
.
.
Σπάνιο φαινόμενο χωρίς αμφιβολία, να βρεθεί εκπρόσωπος δημόσιου φορέα στην Καστοριά να απαντήσει ευθέως σε αρνητικό σχόλιο εφημερίδας και επί πλέον να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της αιχμής που αφορά το σχόλιο, έστω κι αν παρέχει εξηγήσεις.

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Νικόλαος Μπαλιάκας, πρόεδρος της ΔηΠΕΚα και δημοτικός σύμβουλος της “Νέας Πνοής” (πλειοψηφίας) έχει προκαλέσει ευχάριστες εντυπώσεις με το αρκετά νεωτεριστικό στυλ άσκησης δημοτικής αρμοδιότητας που εισκομίζει στην τοπική πολιτική σκηνή. Η παρατήρηση αυτή δεν αναιρεί ορισμένες παλινωδίες που ήδη έχουν καταγραφεί στις δημόσιες παρεμβάσεις του, ως προέδρου της ΔηΠΕΚα. Είναι όμως αναμφίβολα θετικό να υπάρχουν αιρετοί που δεν κρύβονται και δεν αποσιωπούν.

Η ΟΔΟΣ δέχεται τις απαντητικές εξηγήσεις του κ. Νικολάου Μπαλιάκα. Τις θεωρεί σε ό,τι τον αφορούν επαρκείς, έστω κι' αν εξακολουθεί να μένει ελαφρώς αναπάντητη η απορία για το πώς είναι δυνατό να διαφημίζεται το καρναβάλι σε εφημερίδες στα Γρεβενά, καθώς και σε όλες τις εφημερίδες της Καστοριάς, πλην της ΟΔΟΥ. Πολλές οι συμπτώσεις.
Πάντως αξίζουν έπαινοι για το θάρρος του κ. Ν. Μπαλιάκα.
.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]

ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΒΙΔΑ: Καστοριά, μια όμορφη πόλη

(ένα ειρωνικό παραμύθι)

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια πόλη που ονομαζότανε Καστοριά.
Βρίσκονταν χτισμένη σε μια καταπράσινη χερσόνησο που περιβάλλονταν από μια καταγάλανη λίμνη. Τα σπίτια της ήταν όλα χτισμένα σύμφωνα με το παραδοσιακό στυλ και δένανε αρμονικά με τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά, τις προσεγμένες βυζαντινές εκκλησίες, τα μεγάλα τμήματα του παραδοσιακού τείχους που κάποτε προστάτευε την πόλη, και τα πετροστρωμένα καλντερίμια που διέτρεχαν τις γειτονιές της.

Το νερό της λίμνης ήταν καθαρό και οι κάτοικοι, που αγαπούσαν την λίμνη, κάνανε μπάνιο, κωπηλασία, ψάρεμα και ιστιοπλοΐα χωρίς να ρυπαίνουνε τα νερά της και χωρίς να πετάνε τίποτα μέσα σε αυτήν γιατί σέβονταν όλα τα υδρόβια πτηνά και ψάρια που την είχαν για βιότοπο.

Οι τοπικοί άρχοντες με υψηλό αίσθημα ευθύνης, είχαν ως πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη της περιοχής τους με τρόπους που δεν θίγανε το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον αλλά και τον χαρακτήρα της πόλης ως "βυζαντινής αρχόντισσας" όπως δίκαια αποκαλούνταν. Ακόμα και οι εργολάβοι αρνούνταν να αναλάβουν και να εκτελέσουν έργα όταν αυτά μπορούσαν, έστω και λίγο, να αλλοιώσουν και να βλάψουν την εικόνα, το περιβάλλον και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της πόλης. Και βέβαια όλοι οι κάτοικοι βάζανε ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της όμορφης αυτής πόλης με την στάση τους, που ήταν πάντα ενωμένοι για θέματα που την αφορούσαν και την υπερασπίζονταν πάντα, ακόμα και αν αυτό ήταν αντίθετο με τα δικά τους συμφέροντα.

Έτσι η Καστοριά αποτελούσε μια εντελώς διαφορετική "όαση" μέσα στην νεοελληνική πραγματικότητα και για αυτό τον λόγο αποτελούσε έναν εναλλακτικό τουριστικό πόλο έλξης, διαφορετικό από τους άλλους μια και απευθύνονταν σε επισκέπτες όλων των οικονομικών δυνατοτήτων, με κάμπινγκ, οικονομικούς ξενώνες αλλά και πολυτελή καταλύματα.
Eπιπλέον, σε πείσμα κάποιων που κατηγορούσαν τους Καστοριανούς για έλλειψη οικολογικής ευαισθησίας, εξαιτίας του επαγγέλματος της γουνοποιίας, η Καστοριά απαντούσε με το γεγονός ότι η πόλη ήταν γεμάτη με σημεία ανακύκλωσης όλων των υλικών (χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικό, γυαλί) και αποτελούσε την πρώτη πόλη στην Ελλάδα στην ανακύκλωση υλικών, αλλά και με το γεγονός ότι ήταν πρωτοπόρα στην παροχή ενέργειας από ανανεώσιμες και καθαρές πηγές. Επίσης απαγορεύονταν αυστηρά οποιαδήποτε βλαπτική παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον ακόμα και αν αυτή μπορούσε να φέρει οικονομικό όφελος στην πόλη.

Αλλά και στον πολιτισμό η πόλη αυτή διέπρεπε, με βιβλιοθήκες, πνευματικά κέντρα, βυζαντινά μουσεία, και την ένθερμη υποστήριξη από την τοπική ηγεσία όλων των προσπαθειών που αποσκοπούσαν στην διάδοση και ανάπτυξη του πολιτισμού (θέατρο, ζωγραφική, ποίηση και πολλά άλλα).
Με όλα αυτά η Καστοριά, η όμορφη αυτή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, ήταν ο ιδανικός τόπος για να ζει, να εργάζεται, και να μεγαλώνει κανείς.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ
(Ένας κάτοικος της παραμυθένιας πόλης)
.
ΥΓ: Το παραπάνω παραμύθι περιγράφει μια Καστοριά όπως θα θέλαμε ή θα έπρεπε να είναι, και οποιαδήποτε ομοιότητα του παραμυθιού αυτού με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις δεν είναι διόλου συμπωματική.
.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Προς την ηρωίδα ενός ξεχωριστού βιβλίου

-«Ο Θεός κατάλαβε ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνδέονται με το παρελθόν,
γι’ αυτό μας έδωσε τη μνήμη».
-«Η ανάγκη να ξαναθυμόμαστε το παρελθόν μας είναι πάρα πολύ μεγάλη,
ιδίως σήμερα που φυσούν τόσο δυνατοί άνεμοι».
-«Η αγνωμοσύνη και η λήθη είναι δεύτερος θάνατος.
Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ούτε παρόν ούτε μέλλον».
-«Ο άνθρωπος του μέλλοντος είναι αυτός που έχει την πιο ισχυρή μνήμη».


Τα παραπάνω είναι λόγια αληθινά σοφών ανθρώπων που αναγνώρισαν την τεράστια σημασία της μνήμης και άφησαν τ’ αποφθέγματά τους παρακαταθήκη στο σημερινό άνθρωπο, που μοιάζει συχνά ν’ αφήνει πίσω του, μέσα στην παντελή άγνοια, το παρελθόν του, καθώς θέλει να αφοσιωθεί μονάχα στο μέλλον του. Δίχως να γνωρίζει ο κακόμοιρος πως, αποκόπτοντας τον εαυτό του από το παρελθόν, αυτό το μέλλον του είναι που υπονομεύει και καταδικάζει.
Τα ονόματα των ανθρώπων που είπαν τα παραπάνω σοφά λόγια –δεν ξέρω πώς συνέβη- τα έχω ξεχάσει. Μόνο εκείνα τα τελευταία γνωρίζω πως ειπώθηκαν από τον Λένιν. Το αναφέρω επίτηδες, γιατί από σένα, Ειρήνη Δαμοπούλου, καθώς και από όλους όσοι έζησαν τα ίδια με σένα, ζητήθηκε ακριβώς το αντίθετο από τους οπαδούς του Λένιν, που υπερασπίζεται με πάθος την ανάγκη να θυμόμαστε. Σου και σας ζητήθηκε να ξεχάσετε.

Όμως εσύ δεν ξέχασες. Δεν υπάκουσες στην τάση που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην πατρίδα μας, στην τάση που μας επιβάλλει η αριστερή διανόηση, που ελέγχει απόλυτα τα ΜΜΕ, και είναι η τάση της μονόπλευρης λήθης (η μονόπλευρη είναι τελείως διαφορετική από την ολοκληρωτική λήθη, γιατί πετυχαίνει τον απόλυτο αποπροσανατολισμό).

Εσύ, Ειρήνη, δεν υπάκουσες, γιατί απλώς δεν σου πήγαινε να υπακούσεις. Γιατί είσαι μια αληθινή λεβέντισσα και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι, ακόμη και μετά από τόσο συνεχή και ακατάπαυστη πίεση, μετά από τόσες ισχυρές δόσεις διαφωτισμού, που καμιά σχέση δεν έχει με το φως -δεν υπάρχει φως εκεί που καταστρατηγείται η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής-, εσύ άντεξες. Άντεξες να κρατήσεις μέσα σου και να κρατηθείς από όσα φύτευε με κίνδυνο δικό της και κίνδυνο των ίδιων των παιδιών της -πολύ πιο σοβαρό το δεύτερο από το πρώτο- η ηρωίδα μάνα σου. Τίποτα δεν θεωρώ επάνω σου τυχαίο. Ούτε το πώς είσαι φτιαγμένη, ούτε το από πού κατάγεσαι -"η οικογένεια καθενός μας είναι η μοίρα του"-, ούτε το όνομα σου -ΕΙΡΗΝΗ- ούτε το ποια είχες μάνα, ούτε το δικό της όνομα -ΕΛΠΙΔΑ. Ούτε και το ποιον παντρεύτηκες, φυσικά.

Τίποτα, λοιπόν, δεν είχες τυχαία, γι' αυτό και πέρασες τα κατοπινά σου χρόνια, τα χρόνια της ελευθερίας που διαδέχτηκαν εκείνα της τρομερής καταπίεσης, με νωπή τη θύμηση της σκοτεινής εποχής που βίωσες. Σε φαντάστηκα πολλές φορές φέτος το καλοκαίρι σε μπαλκόνια ή σαλόνια φιλικών σου σπιτιών, μόνιμα εσύ το κέντρο της παρέας, της οποιασδήποτε παρέας, να αφηγείσαι και να συνεπαίρνεις τους ακροατές σου (Μπορώ να το φαντάζομαι αυτό γιατί το έζησα φέτος στο μπαλκόνι του δικού μου σπιτιού όπου ήρθες και περάσαμε ένα ξεχωριστό, ένα "ιστορικό" απόγευμα, σαν τα περίφημα φιλολογικά απογεύματα).

Ήσουν τυχερή που μία από αυτές τις αφηγήσεις σου άκουσε ο κ. Μπουγάς. Ήταν κι ο ίδιος τυχερός, αλλά και άξιος, γιατί έδωσε στο βιβλίο "Η φωνή της Ειρήνης" τη μορφή που έχει: διακόπτει διακριτικά την αφήγησή σου ο συγγραφέας, παρεμβάλλει αποσπάσματα άλλων συγγραφέων που δυναμώνουν την δική σου φωνή, λιγοστεύουν έτσι οι αμφιβολίες και του πιο δύσπιστου αναγνώστη, και όλο αυτό μετατρέπει το βιβλίο σε μια αξιόλογη ιστορική πηγή. Ευτυχής συγκυρία, λοιπόν, η συνάντησή σας για σένα, για τον κ. Μπουγά, για όλους.

Τελικά, η μόνη οδηγία αυτών που σε πίεζαν για χρόνια ολόκληρα που έγινε τρόπος ζωής για σένα ήταν τα σχετικά με την μνήμη λόγια του Λένιν. Έγινε τρόπος ζωής όχι για να γλιτώσεις το φτύσιμο εκείνων που παρασύρθηκαν ή υπέκυψαν -δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε όσους πιστεύουν αλλού ή από αδυναμία υποκύπτουν-, αλλά από σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σου, στην ίδια σου τη ζωή. Αυτό όφειλες να κάνεις, το πιο δύσκολο απ' όλα, αυτό έκανες. Σε κοίταξα όλο αυτόν τον καιρό πολλές φορές στην παιδική σου φωτογραφία στο εξώφυλλο του βιβλίου, έφερα πολλές φορές στο νου τη σημερινή σου εικόνα. Τα σφιγμένα σου χείλη στη φωτογραφία έχουν πια απελευθερωθεί. Εξακολουθείς να κουβαλάς ζωντανές εντός σου όλες τις μνήμες όπως κουβαλάς τόσα χρόνια το διάτρητο από τις σφαίρες γκιουμάκι σου που τότε στραφτάλιζε στον ήλιο και σε μετέτρεπε σε στόχο. Μπορείς όμως και χαμογελάς, σκορπίζοντας γύρω σου την ελπίδα.

Αφού εσύ τα κατάφερες με τέτοιες και τόσες δυσκολίες, όλοι μπορούν, παλεύοντας γενναία όπως εσύ κι η μάνα σου, να τα καταφέρουν με τα ανθρώπινα που τους τυχαίνουν.
Εν αντιθέσει όμως με τα χείλη σου που άλλαξαν το σχήμα τους, τα μάτια σου μένουν ίδια. Κουβαλούν το ίδιο πάθος, την ίδια ατσαλένια θέληση, την ίδια αποφασιστικότητα. Θα πρέπει να είσαι πολύ ευχαριστημένη. Έκανες το καλύτερο μνημόσυνο για τη σπουδαία σου μάνα, βοήθησες το συγγραφέα ν' απαθανατίσει τις σεβαστές σου μνήμες μες στις σελίδες ενός βιβλίου, μας δίδαξες δύναμη κι ελπίδα.

Ειρήνη, σ' ευχαριστούμε.

Μαυροχώρι Καστοριάς
Σόνια

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Με τους αντάρτες

ΒΙΒΛΙΟ
ΤΑΚΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Αναμνήσεις από Κατοχή, Εμφύλιο, Τασκένδη

Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας - Μαρτυρίες VII, Αθήνα: Εκδόσεις Βιβλιόραμα & Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, 2006, σελ. 201.


Η δεκαετία του 1940-1950 ήταν αναμφίβολα η ζοφερότερη του 20ου αιώνα, που άφησε πίσω της πάθη και διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, ορατό ακόμη και σήμερα σε κάποια πληθυσμιακά τμήματα. Η δεκαετία αυτή ήταν ακόμη πιο ζοφερή στη Δυτική Μακεδονία, αφήνοντας στο πέρασμά της τραύματα, που κατά κάποιο τρόπο εξηγούν το γιατί και σήμερα, εξήντα και πλέον χρόνια μετά, τα κόμματα της Αριστεράς επιτυγχάνουν τα χαμηλότερα ποσοστά σε σχέση με κάθε άλλη περιφέρεια της χώρας.

Εντούτοις, η ιστορία της δεκαετίας αυτής έχει πολύ λίγο μελετηθεί. Ίσως φταίνε τα πάθη, που για κάποιους είναι νωπά και άσβεστα. Ίσως φταίει η τεχνητή επιδίωξη της λήθης. Όμως η λήθη δεν επέρχεται ποτέ, όταν δεν κατανοείται η ιστορία σε βάθος. Και τότε τα τραγικά γεγονότα είναι πιθανόν να επαναλαμβάνονται στο πέρασμα του χρόνου.

Οι προσωπικές μαρτυρίες, όχι των επωνύμων, που είναι συχνά επιτηδευμένες, στρατευμένες ή ωραιοποιούν συνειδητά καταστάσεις και πρόσωπα, χάνοντας την αυθεντικότητά τους, αλλά των απλών ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα – στο πεζοδρόμιο και στα χαρακώματα εν προκειμένω και όχι στην καθοδήγηση και στα επιτελεία, είναι πολύ σημαντικές, γιατί φωτίζουν τα δρώμενα από τη σκοπιά της βάσης, ως βιωματική καταγραφή και όχι ως επιστημονική έρευνα.

Ο Τάκης Κωστόπουλος γεννήθηκε στο Σκαλοχώρι Κοζάνης κι η μητέρα του καταγόταν από το Δισπηλιό Καστοριάς. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια οργανώθηκε στο ΕΑΜ και σύντομα κατατάχθηκε αντάρτης στον ΕΛΑΣ. Ακολούθησε όλη την ιστορική πορεία της ελληνικής Αριστεράς, τόσο στην δεκαετία του 1940, όσο και στις επόμενες, βιώνοντας την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά στην Τασκένδη.

Όντας ελεύθερη προσωπικότητα, στηλίτευε πάντα τις άφρονες ενέργειες της ηγεσίας –που δυστυχώς δεν έλειπαν, αλλά περίσσευαν – πέφτοντας συχνά στη δυσμένειά της. Στις αναμνήσεις του μεταφέρει με νηφαλιότητα και κριτικό πνεύμα το κλίμα της εποχής και τα γεγονότα στη Δυτική Μακεδονία, όπως τα έζησε ο ίδιος, ενώ παράλληλα μέσα από το κείμενο αναδύεται πλήθος πληροφοριών για πρόσωπα και πράγματα – όχι μόνο της Αριστεράς, καθώς και πολλά μικροϊστορικά στοιχεία της περιοχής.


...Το συγκρότημα του Γιαννούλη-Πατσιούρα χτύπησε το σταθμό χωροφυλακής του χωριού μου. Οι χωροφύλακες ταμπουρώθηκαν στην εκκλησία του. Απ' αυτούς νεκροί ήταν ο αγροφύλακας Μάμαλης απ' τη Ζικόβιστα που ήταν μαζί τους, ένας ακόμη χωροφύλακας κι άλλοι δύο τραυματίες. Οι άλλο κλεισμένοι στην εκκλησία γλίτωσαν γιατί οι αντάρτες δεν ήθελαν να την κάψουν. Αλλά κι οι αντάρτες είχαν ένα νεκρό.
Την ίδια εποχή με εντολή του Ζαχαριάδη βγαίνει στο βουνό ο Μάρκος ως αρχηγός του αντάρτικου. Ο κόσμος από χωριά και πόλεις βγαίνει στο βουνό, όμως ο Μάρκος τους γυρίζει πίσω γιατί ούτε εντολή έχει να αναπτύξει το αντάρτικο ούτε και οπλισμό.
Το κόμμα στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι νόμιμο, ο Ριζοσπάστης εκδίδεται κανονικά. Η καθοδήγηση όμως βρίσκεται σε σύγχυση. Αυτή κάνει πολιτικό αγώνα και οι του βουνού στρατιωτικό. Έτσι προσπαθεί να αναγκάσει την κυβέρνηση να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους...

Τάκης Κωστόπουλος

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008].

ΟΔΟΣ: Οζ

Όταν περνά η εορταστική περίοδος που αρχίζοντας πριν τα Χριστούγεννα διαρκεί ως τα καρναβάλια, και τα φώτα σβήνουν, η Καστοριά, παύει να κρύβεται πίσω από την πρόσκαιρη λάμψη του φθηνού της διάκοσμου. Κατά κοινή ομολογία, το τελευταίο εικοσαήμερο του Ιανουαρίου και το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου είναι οι χειρότερες εποχές κάθε χρόνου. Προφανώς αυτό ισχύει κι’ αλλού και όχι μόνο στην Καστοριά. Αλλά η Καστοριά είναι εδώ. Είναι έξω και ολόγυρα. Χωρίς χρώμα.

Έτσι η εικόνα, και ακόμη χειρότερα, η κατάσταση που παρουσιάζει η πόλη της Καστοριάς στα φετινά μεθεόρτια, αποδεικνύεται ανησυχητικά επιβαρυμένη. Διότι φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, λόγω της έκτασης της προβληματικής κατάστασης, δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν τα σοβαρά και οξυμένα προβλήματα των υποδομών σε πλατείες, δρόμους και ιδίως στα υποτυπώδη πεζοδρόμια της Καστοριάς. Τόσο σε αυτά που βρίσκονται στις γειτονιές της, ιδίως τις απομακρυσμένες (όπου η κατάσταση είναι λίγο καλλίτερη από πρωτόγονη) όσο και σε αυτά που βρίσκονται στο εμπορικό κέντρο.

Η αλήθεια είναι ότι για μερικά χρόνια της πρώτης δημαρχιακής περιόδου του τ. δημάρχου κ. Δημ. Παπουλίδη – χρονικά συνέπιπτε συμπτωματικά (;) με την πρώτη κυβερνητική θητεία του κ. Κ. Σημίτη- στην Καστοριά με τις περαιτέρω επεκτάσεις της, με τις εκτελέσεις έργων οδοποιίας και τις σημαντικές αναπλάσεις που συντελούνταν, δινόταν η εντύπωση ότι η πόλη είχε οργανωθεί, ότι διέθετε πολιτικό συντονισμό σε επίπεδο καθοδήγησης και διοίκησης και αποτελεσματικές υπηρεσίες. Όσο και να διαφωνούσε κανείς με το κάπως αλαζονικό ύφος (θα μπορούσε να είναι απλώς πιο χαρούμενο απ’ όσο χρειάζονταν) της τότε δημοτικής αρχής συλλογικά, ήταν σαφές, ότι υπήρχε δραστηριότητα και κυρίως ότι υπήρχε πρόγραμμα.

Όμως η αδυναμία (ιδίως) της αμέσως προηγούμενης δημοτικής περιόδου, δηλαδή η αδυναμία της τελευταίας δημαρχιακής περιόδου της “Καστοριανής Ενότητας”, να σχεδιάσει και να προγραμματίσει νέα έργα, αλλά και να συντηρήσει τα παλιά, αποτέλεσε την «παρακαταθήκη» που παρέλαβε η «Νέα Πνοή» στις αρχές του 2007. Όταν υπερήφανη και χαρούμενη, ανελάμβανε τις «ιστορικές» ευθύνες της και δεσμεύονταν να μην διαψεύσει τις προσδοκίες των πλειοψηφιών που την εξέλεξαν στους δύο γύρους των δημοτικών εκλογών.

Σήμερα η Καστοριά μοιάζει πόλη με τεχνικές υποδομές σε βαθειά δοκιμασία. Δρόμοι και πεζοδρόμια αποσαθρωμένα. Παρά το γεγονός ότι το περασμένο Φθινόπωρο ολοκληρώθηκαν μερικές επιλεγμένες ασφαλτοστρώσεις κεντρικών δρόμων της Καστοριάς, ωστόσο λακκούβες, τρύπες και θρυμματισμένες επιστρώσεις πέτρας και πλακιδίων στα πεζοδρόμια, κονιορτοποιημένα τσιμέντα, αποτελούν την γυμνή αλήθεια που αντικρίζουν καθημερινά οι κάτοικοι της πόλης και οι δημότες της.

Η κατάσταση μοιάζει πιο ζοφερή από την συνειδητοποίηση ότι σταδιακά, η Καστοριά άρχισε και πάλι να εμπνέει τα αισθήματα της μικρής και κλειστοφοβικής πόλης. Ανοργανωσιά, απειθαρχία και προχειρότητα, έλλειψη συντονισμού και απάθεια για αυτά που δεν γίνονται, αλλά θα έπρεπε να συμβούν, είναι το νέο περιβάλλον γύρω από το οποίο περιστοιχίζονται η πλειοψηφία και οι μειοψηφίες του δημοτικού συμβουλίου της Καστοριάς.

Πριν από αρκετά χρόνια, κοντά στις μελαγχολικές πινακίδες «επικινδύνως ετοιμόρροπο», που μέχρι τότε αποτελούσαν τα τεκμήρια της κοινωνικής ανεπάρκειας και της έλλειψης αντανακλαστικών, προστέθηκε η περίφημη πινακίδα στην σκάλα (γέφυρα) του Σταυρού, περί της «ανεπάρκειας της στατικής», η οποία σε πείσμα των ετών, παραμένει στην θέση της.

Ποτέ άλλοτε τα κουφάρια του Πνευματικού Κέντρου (κι αυτό για… «ανεπάρκεια της στατικής»), του Ξενία και των Τερζακείων λουτρών, δεν βρίσκονταν σε τέτοια κατάσταση ανεπίστρεπτης παρακμής. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν ξεκολλήσει τόσα πλακάκια και τόσες πλάκες από τα γνωστά βυζαντινά πεζοδρόμια, και ποτέ άλλοτε δεν έμεναν ανοικτές οι τρύπες που υπάρχουν στον δρόμο να εγκυμονούν κινδύνους σοβαρών ατυχημάτων, ιδίως για πεζούς κάποιας ηλικίας ή εφησυχασμένους. Μάλιστα αποτελεί θαύμα πως δεν έχουν σημειωθεί μέχρι τώρα σοβαρά ατυχήματα σε πεζούς καθ’ ότι σε μια τέτοια περίπτωση, υπό ορισμένες προϋποθέσεις ο Δήμος Καστοριάς – δηλαδή οι δημότες της Καστοριάς- θα καλούνταν να πληρώσουν μεγάλα ποσά σε χρηματικές αποζημιώσεις.

Κανείς φυσικά δεν ισχυρίζεται ότι (όλα) αυτά προκλήθηκαν μέσα στον πρώτο χρόνο θητείας της δημοτικής αρχής. Τα περισσότερα προβλήματα κληροδοτήθηκαν από τις νοοτροπίες και τις παραλείψεις του παρελθόντος. Όμως οι σημερινοί της “Νέας Πνοής” έχουν ευθύνη για την αναχαίτιση αυτής της σταδιακής αποδόμησης των υποδομών της πόλης. Έχουν την ευθύνη να δημιουργήσουν το «σύστημα» της “Νέας Πνοής”, και μέσα απ’ αυτό να βρουν και να εφαρμόσουν λύσεις. Και για να γίνουν αυτά πρέπει να ανασηκώσουν τα μανίκια και να κάνουν την δουλειά που επιδίωξαν. Αμέσως.
Χωρίς να περιμένουν τον “Μάγο του Οζ” να κάνει το θαύμα του και τα δημοτικά έργα που οφείλουν.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]

1.2.08

ΟΔΟΣ: Καταπτώσεις

Τους τελευταίους μήνες είναι διάχυτη η εντύπωση, ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται, όχι απλώς σε κατάπτωση, αλλά σε ελεύθερη πτώση. Σε αποσύνθεση. Σ’ αυτή την κατάσταση συμβάλλουν οι πρωτοφανείς αποκαλύψεις και τα σκάνδαλα που μονοπωλούν την επικαιρότητα. Πρόκειται για την πιο βαρύτερη δοκιμασία, από την εποχή των αποκαλύψεων του σκανδάλου Κοσκωτά. Και συμβαίνει σε κυβερνητική περίοδο της Νέας Δημοκρατίας που εκλέχτηκε το 2004, στο όνομα της ηθικότητας, σεμνότητας και ταπεινότητας.
Μακριά από ηθικολογίες , αλλά είναι γεγονός ότι η κατάσταση με τις αναθυμιάσεις των κάθε λογής σκανδάλων επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο από όσα προκλητικά διαδραματίζονται στον δήθεν «αναρχικό» χώρο των ιδεών και της ουτοπίας, από τις απαράδεκτες επιγραφές στους τοίχους μεγάλων πόλεων με αφορμή την σοβαρή νόσο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου.

Πολύ πρόσφατα η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη, αφού κάποιοι κοινωνικά ανηλεείς δημιούργησαν sites στο Ιντερνέτ, με στοιχήματα για την πορεία της υγείας και της ζωής του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Κι’ αν στην Καστοριά δεν εμφανίστηκαν ευτυχώς κρούσματα επιγραφών (προφανώς λόγω του στενού κοινωνικού ελέγχου), οι συνδρομητές του διαδικτύου στην Καστοριά κατακλύσθηκαν στο site με το ανήθικο στοίχημα.

Πρόκειται για αδιανόητες εκτροπές ανάλγητων που όχι μόνο δεν σέβονται το σχήμα του νοσούντος Αρχιεπισκόπου ή τον συμβολισμό του, αλλά ούτε και την ανθρώπινη βάσανο και τον πόνο της χειρότερης ασθένειας από την οποία πλήττονται εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποι και οικογένειες και όχι μόνο ο σκληρά δοκιμαζόμενος άνθρωπος Χριστόδουλος.
Οι εμπνευστές αυτής της απίστευτης μαύρης χυδαιότητας προσπαθούν να στρέψουν πάνω τους την κοινωνική αποδοκιμασία και κατακραυγή και τα καταφέρνουν. Προφανώς αν ποτέ αποκαλυφθούν θα προέρχονται όλοι από καλά σπίτια και θα είναι μεγαλωμένοι με τα νάματα και τις αξίες του (κάθε) αριστεροδεξιού κ. Ζαχόπουλου

Να (δυστυχώς) που ο περιούσιος και εκλεκτός λαός, οι Έλληνες, παράγουν άρρωστες πράξεις.
Πράξεις made in Greece

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17.1.2008]

ΟΔΟΣ: Δημοτική Βιβλιοθήκη Καστοριάς: κάτι κινείται.

Η περίπτωση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστοριάς, σε σχέση με τις αποδόσεις των δημοτικών δραστηριοτήτων, είναι από αυτές που σίγουρα παρουσιάζουν αξιοσημείωτο ενδιαφέρον. Από τις πρώτες κινήσεις της υπεύθυνης δημοτικής συμβούλου που από την ανάληψη των καθηκόντων της δημοτικής αρχής του κ. Ιωάννη Τσαμίση ορίστηκε να είναι η σύμβουλος της πλειοψηφίας κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου - Μισκία, φάνηκε ότι στις προθέσεις της ήταν ο εμπλουτισμός των δραστηριοτήτων της. Με σκοπό να πάψει να είναι απλώς ένα στατικό δανειστήριο - αναγνωστήριο βιβλίων, αναπτύχθηκαν με ικανοποιητικούς ρυθμούς πολύπλευρες δραστηριότητες, ώστε να εκσυγχρονιστεί η λειτουργία της βιβλιοθήκης στα σημερινά δεδομένα με την έκρηξη των επιτευγμάτων της τεχνολογίας και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των σημερινών νέων, αλλά και να επεκταθεί σε δράσεις γενικότερης πνευματικής καλλιέργειας, μόρφωσης και παιδείας που απευθύνθηκαν σε ευρύτερο κοινό. Είναι η πρώτη φορά, ύστερα από πολλές δεκαετίες, που είναι σαφές ότι κάτι κινείται ολοένα και πιο αισθητά στον χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, προσφέροντας παρηγορητικό αναπλήρωμα στην δημοτική πνευματική αδράνεια και απονεύρωση.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

-Πρόσφατα, στα πλαίσια του επιχειρησιακού προγράμματος «Κοινωνία της πληροφορίας» του 3ου Κοινοτικού Πλασίου Στήριξης, εντάχθηκε η δημιουργία και λειτουργία Δημόσιου Κέντρου Πληροφόρησης στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Καστοριάς, το οποίο έχει σαν στόχο την δημιουργία περιβάλλοντος το οποίο θα βοηθήσει το κοινό και ιδιαίτερα τους νέους και τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις στην εξοικείωσή τους με τις νέες τεχνολογίες και γενικότερα με την κοινωνία της πληροφορίας, την «δια βίου εκπαίδευση», και στην εκπαίδευση άντλησης πληροφοριών από κάθε μέσο, στην δημιουργία και εκπαίδευση χρηστών στις ευρύτερες υπηρεσίες βιβλιοθηκών, στην σύνδεση της τοπικής κοινωνίας με τα ηλεκτρονικά κέντρα πληροφόρησης, καθώς και στην αύξηση της χρήσης της βιβλιοθήκης και των υπηρεσιών πληροφόρησης.

Το Δημόσιο Κέντρο Πληροφόρησης έχει αναπτυχθεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της βιβλιοθήκης και προσφέρει τέσσερεις θέσεις πολυμεσικών ηλεκτρονικών υπολογιστών και δύο για άτομα με ειδικές ανάγκες, δωρεάν σύνδεση στο ίντερνετ, ικανοποιητικό αριθμό εκπαιδευτικών και επιμορφωτικών cd-rom και dvd, δυνατότητα πρόσβασης σε ηλεκτρονικούς καταλόγους βιβλιοθηκών και σε πολλές άλλες χρήσιμες βάσεις δεδομένων, ελληνικές και διεθνής.
Το Δημόσιο Κέντρο Πληροφόρησης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστοριάς αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης προσφέρει στο κοινό την δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στο διαδίκτυο και μέσω αυτού την προσέγγιση πλήθους πληροφοριών και βάσεων δεδομένων.

-Στο πλαίσιο του μορφωτικού και πολιτιστικού ρόλου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστοριάς, τον περασμένο Μάρτιο πραγματοποίησε επίσκεψη στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, για την παράσταση του Αριστοφάνη «Οι Όρνιθες», ειδικά διασκευασμένη για παιδιά. Δόθηκε έτσι η δυνατότητα σε πολλά παιδιά της Καστοριάς και χρήστες της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, να παρακολουθήσουν μία θεατρική παράσταση αξιώσεων.

-Η Δημοτική Βιβλιοθήκη παρουσίασε το βιβλίο του καθηγητή φυσικής κ. Ναούμ Γκόσδα «Δομή και λειτουργία του σύμπαντος» σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς την περασμένη Άνοιξη. Επρόκειτο για το έκτο κατά σειρά βιβλίο που έχει συγγράψει ο καστοριανός φυσικός, που αναφέρεται στην θεωρία του «ψηφιδωτού όντος». Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο καθηγητής «η θεωρία είναι εντυπωσιακή κατά το ότι απλοποιεί πάρα πολύ το μέγα αυτό μυστήριο που υπάρχει μπροστά από τον άνθρωπο: το σύμπαν, καταλήγει ότι αυτή η τεράστια πολυπλοκότητα που έχει ολόκληρο το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μόνο πραγματικότητα. Η πραγματικότητα του δυναμικού χώρου, ο οποίος περιέχει δυνάμεις και τις οφείλει αυτές στην δομή του».
Η θεωρία του κ. Ν. Γκόσδα, προσπαθεί να αποδείξει διάφορα φαινόμενα και νόμους τα οποία δεν έχουν αποδειχθεί μέχρι σήμερα στην φυσική. Οι απόψεις του έχουν δημοσιευθεί σε ξένα περιοδικά, ενώ ο ίδιος λαμβάνει μέρος σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια φυσικής. Το βιβλίο στο κοινό, παρουσίασε στις 18 Μαρτίου 2007 ο καθηγητής ιατρικής ΑΠΘ κ. Χ.ρυσόστομος Τζημάκας.

-Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καστοριάς στην προσπάθειά της να φέρει πιο κοντά τους αναγνώστες της στην βιβλιοθήκη και να γνωρίσουν αξιόλογους συγγραφείς, πραγματοποίησε στις 27 Απριλίου 2007 εκδήλωση γνωριμίας με την συγγραφέα Ελένη Χωρεάνθη, ενώ στις 4 Μαΐου στο χώρο του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Καστοριάς πραγματοποίησε εκδήλωση με την συγγραφέα παιδικών βιβλίων κ. Τούλα Τίγκα, καθώς και έκθεση βιβλίου με συμμετοχή των βιβλιοπωλείων της Καστοριάς και παρουσιάστηκε ένα εκπαιδευτικό δρώμενο από τα παιδιά του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης του Δήμου Καστοριάς. Τέλος στις 16 Μαΐου 2007 η συγγραφέας Ελένη Δικαίου επισκέφθηκε την βιβλιοθήκη με αφορμή το βιβλίο της «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ», το οποίο συμπυκνώνει τις αναζητήσεις της, τον τρόπο που βλέπει τους νέους, αλλά και την πρότασή της για το πώς μπορούν να σταθούν και ν’ αντιμετωπίσουν την ζωή και το μέλλον τους. Το βιβλίο αυτό αγαπήθηκε και διαβάστηκε τόσο πολύ, που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικό βιβλία για νέους, που εκδόθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

-Στις 11 Ιουνίου 2007 πραγματοποίησε ημερίδα με θέμα «Οι φοβίες των παιδιών». Η ημερίδα έγινε στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Καστοριάς με ομιλίες της συγγραφέως-εικονογράφου κ. Λιάνας Δενεζάκη και της πάιδοψυχολόγου κ. Α. Ρήμου. Παράλληλα πραγματοποιήθηκε δρώμενο εικαστικού χαρακτήρα με την συγγραφέα και τα παιδιά, δραματοποίηση ενός έργου της Δανεζάκη από τα παιδιά του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών του Δήμου Καστοριάς, έκθεση και δραστηριότητες ζωγραφικής και εκπαιδευτικό παιχνίδι.

-Στις 5 Σεπτεμβρίου 2007 στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα την παρουσίαση του προγράμματος «Ανάπτυξη γυναικείας απασχόλησης και επιχειρηματικότητας» με εισηγητή το στέλεχος της διαχειριστικής αρχής του ΠΕΠ Δυτικής Μακεδονίας κ. Χρήστου Καραντίνου.

-Στις 3 Νοεμβρίου 2007 στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης πραγματοποίησε ημερίδα με θέμα «Ευρωπαϊκό έτος ίσων ευκαιριών για όλους –Η θέση της γυναίκας στην εργασία και την κοινωνία». Στην επιτυχημένη εκδήλωση παρέστησαν: η αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, ευρωβουλευτής της Ν.Δ. κα Κράτσα Ρόδη, η κα Α. Βαβουγιού, επιστημονική συνεργάτης και εκπρόσωπος της ευρωβουλευτή ΠαΣοΚ κας Ε. Τζαμπάζη, η κα Σ. Καλαντίδου, η βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης ΚΚΕ, η κα Α. Πασχαλίδου, βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ, η κα Β. Μπουζάλη, βουλευτής Ν.Δ. Καστοριάς, η κα Π. Σουρμαΐδου, αντιπρόεδρος του κέντρου «Εργάνη», η κα Ά. Νανοπούλου, πρόεδρος του εποπτικού συμβουίου ΚΕΔΚΕ, αντιπρόεδρος της πανελλήνιας επιτροπής Ισότητας κ.ά. Όλες με τις εισηγήσεις τους αναφέρθηκαν στην παρουσίαση της γυναίκας στην εργασία και στην κοινωνία, στις στρατηγικές και πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες έχουν τεθεί σε εφαρμογή.

-Μόλις την περασμένη Κυριακή στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, έγινε η παρουσίαση του δίτομου βιβλίου του κ. Μελά Γιαννιώτη με τίτλο «Αλειφούσης της Πόλεως» (διασωζόμενη αρχαιομακεδονική επιγραφή στην μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σισανίου Δυτ. Μακεδονίας).

-Τέλος, οι δύο Ομάδες Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστοριάς (συντονιστές στην μία ομάδα είναι ο συγγραφέας κ. Ηλίας Παπαμόσχος, και στην άλλη η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης κ. Κατερίνα Νικολάου) συμπλήρωσαν έναν χρόνο επιτυχημένης πορείας.
Είναι σαφές ότι κάτι κινείται ολοένα και πιο αισθητά στον χώρο της Δημοτικής Βιβιλιοθήκης.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ. ΤΖΗΜΑ: Αναγνώριση Σκοπίων από Καναδά και Η.Π.Α

Στις 20 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση του συντηρητικού κόματος του Καναδά αναγνώρισε την πΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για διμερείς σχέσεις. Η είδηση αυτή αναστάτωσε τις εκατοντάδες χιλιάδες Καναδών ελληνικής καταγωγής, όπως ήταν φυσικό, επειδή θεώρησαν την ενέργεια αυτή της συντηρητικής κυβέρνησης Χάρπερ (πρωθυπουργού Stephen Harper) προσβλητική και απαράδεκτη για την Ελληνική ομογένεια, αλλά και ένα πισώπλατο χτύπημα για την Ελλάδα τη στιγμή που συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις στον ΟΗΕ μεταξύ Ελλάδος και σκοπιανού κράτους για την εξέυρεση μιάς κοινά αποδεκτής λύσης για το όνμα αυτού του κράτους, σύμφωνα με την εντολή του ψηφίσματος 817(1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» της 13 Σεπτ. 1995. Επίσης η κυβέρνηση Χάρπερ με την πράξη της αυτήν ενισχύει την αδιαλλαξία της σκοπιανής κυβέρνησης και ταυτόχρονα γίνεται συνεργός των Σκοπιανών στην παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού της ελληνικής Μακεδονίας.

Όμως εδώ είναι εύλογο το ερώτημα: γιατί η συντηρητική κυβέρνηση Χάρπερ προέβη σ’αυτήν την ενέργεια σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβενήσεις του Καναδά, φιλελευθέρων και συντηρητικών, κατά τα τελευταία 15 χρόνια; Ακούστηκε, ότι ο κ. Χάρπερ πιέστηκε από τον George Bush, πρόεδρο των ΗΠΑ, που ήδη είχαν αναγνωρίσει το σκοπιανό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» τον Νοέμβριο 2004. Και πάλι το ίδιο ερώτημα είναι εύλογο και για τις ΗΠΑ. Μα δεν είναι ξεκάθαρη η ελληνική ιστορία της Μακεδονίας και η πανάρχαια ονομασία της; Πώς τολμούν οι Σλάβοι να την πλαστογραφούν; Αλλά και πως αυτή η χονροειδής και οφθαλμοφανής πλαστογραφία γίνεται δεκτή από τις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως βέβαια και από άλλα κράτη) χωρίς ντροπή;

Όμως και πάλι η ιστορία μας διδάσκει, ότι το τελευταίο που οι άνθρωποι σέβονται είναι η ιστορία ενός τόπου, όταν τα μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα υπαγορεύουν άλλη συμπεριφορά. Ετσι λοιπόν μιά σύντομη αναδρομή στην σχετικά πρόσφατη ιστορία της Μακεδονίας μας αποκαλύπτει, ότι η Μακεδονία, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, ήταν το «μήλον της έριδος» ανά τους αιώνες και αποτέλεσε ζωτικό χώρο τριών αυτοκρατοριών, της ρωμαϊκής, της βυζαντινής και της οθωμανικής.

Στο πιό πρόσφατο παρελθόν δημιουργήθηκε το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» (ως μέρος του «Ανατολικού ζητήματος») με την ίδρυση της Βουλγαρικής Εκκλησιαστικής Εξαρχίας, το οποίο ανέκαθεν ήταν και παραμένει και σήμερα πολιτικό ζήτημα. Ετσι σαν «πολιτικός στόχος» η Μακεδονία πέρασε αρκετές περιπέτειες με εναλασσόμενες πολιτικές δυνάμεις, που την επιβουλεύονται, όπως η τσαρική Ρωσσία με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, όταν με την λήξη του Ρωσσοτουρκικού πολέμου(1) υποχρέωνε την Τουρκία να παραχωρήσει την Μακεδονία στη Βουλγαρία και μέσω αυτής να επιτύχει έξοδο στο Αιγαίο.

Με τους βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, το μεγαλύτερο μέρος του γεωγραφικου χώρου της Μακεδονίας έγινε μέρος της Ελλάδας, κάτι που ποτέ οι βόρειοι γείτονές μας δεν το χώνεψαν και συνεχίζουν να επιβουλεύονται την Μακεδονία μας. Έτσι η Βουλγαρία κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο συμμάχησε με την ναζιστική Γερμανία και το 1941 κατέλαβε και προσάρτησε την ανατολική Μακέδονία και την δυτ. Θράκη, αλλά με την ήττα του άξονα αναγκάστηκε να τα εγκαταλείψει τον Οκτώβριο 1944.

Ενώ όμως τα σχέδια της Βουλγαρίας ματαιώνονταν, ο άλλος γείτονάς μας κατέστρωνε τα δικά του σχέδια. Ο Κροάτης Ιωσήφ Τίτο από τη θέση του αρχηγού των γιουγκοσλάβων παρτιζάνων ανακήρυξε (2 Αυγ. 1944) το νότιο τμήμα της Σερβίας, που ως τότε ήταν μέρος της περιφέριας «Vardarska Banovina», σε μιά από τις 6 «ομόσπονδες δημοκρατίες» της χώρας του και την ονόμασε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τους σλάβους κατοίκους αυτής της περιοχής (Βούλγαρους και Σέρβους) τους ονόμασε «Μακεδόνες», κατασκεβάζοντας έτσι το «έθνος των Μακεδόνων».

Έκτοτε καταβάλονται τεράστιες προσπάθειες για να εδραιωθεί και να γίνει παγκοσμίως αποδεκτή η ύπαρξις αυτού του ψευδεπίγραφου «έθνους». Και οι προσπάθειες αυτές εντάθηκαν και μεθοδεύτηκαν σε αφάνταστο βαθμό μετά την αυτοανακήρυξη αυτής της «Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας» σε ανεξάρτητο κράτος τον Νοέμβριο 1991 (με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) με το όνομα «Δημοκρτία της Μακεδονίας» (Republic of Macedonia). Και ενώ ζητούσε διεθνή αναγνώριση, συνέχισε να εντείνει την αλυτρωτική προπαγάνδα εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας θρασύτατα σε ενημερωτικά μέσα και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Μεταξύ άλλων στη σκοπιανή προπαγάνδα εκφράζεται η θέση, ότι η Μακεδονία «πατρίδα» τους διαμελίστηκε σε τρία κομμάτια και τα δύο κατέχονται από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Γι’αυτό και το όνειρό τους είναι να «ξαναενώσουν» αυτά τα κομμάτια και να δημιουργήσουν την «Ενωμένη Μακεδονία» που θα φτάνει ως τον Ολυμπο!

Φυσικά ήταν επόμενο η Ελλάδα να αντιδράσει διεθνώς, όπως είναι γνωστό, για τον σφετερισμό των ονομάτων «Μακεδονία» για το νέο κρατίδιο και «Μακεδόνες» για τους σλάβους πολίτες του, επειδή αυτά τα ονόματα χρησιμοποιούνταν από το 1944 (και συνεχίζεται να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα) ως βάση γιά τον σφετερισμό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους εις βάρος της «Μακεδονίας του Αιγαίου», δηλ. της Μακεδονίας που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού κράτους, από τότε που απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό με τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13.

Και ενώ ο απανταχού ελληνισμός, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά την έκταση της σκοπιανής προπαγάνδας και ότι οι ρίζες της βρίσκονται στα σφετερισμένα ονόματά μας, ξεσηκώθηκε και ζήτησε να μην αναγνωρισθεί αυτό το νέο κρατίδιο ως «Μακεδονία», από το 1991 εκφράστηκαν και απόψεις όπως: «αυτά που λένε οι Σκοπιανοί είναι ανιστόρητα και δεν υπάρχει λόγος να τα δίνουμε σημασία» , ή «δεν υπάρχει λόγος να αισθανόμαστε απειλή από ένα μικρό και ανίσχυρο κρατίδιο», ή «θα τους κατακτήσουμε οικονομικά και σε δέκα χρόνια θα ξεχάσουμε το όλο θέμα», και άλλα πολλά. Επίσης ξεχάσαμε έναν βασικό κανόνα, ότι δηλαδή κερδίζουμε όχι αναγκαστικά κάτι που νομίζουμε ότι μας ανήκει ιστορικά σε περιπτώσεις αυτού του είδους, αλλά αυτό που μπορούμε να διαπραγματευτούμε.

Όμως, το 1992 ο αείμνηστος μακεδόνας πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνστ. Καραμαλής, αναφερόμενος στις απειλές των Σκοπιανών, με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε είπε τα εξής: «Το επιχείρημα ότι η Ελλάς υπερβάλλει διότι τα μικρά Σκόπια δεν αποτελούν απειλή για την Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ .... είναι αντιφατικό και επικίνδυνο για να μη πούμε παράλογο. Αν τα Σκόπια δεν αποτελούν απειλή αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και να εγγυηθεί, ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες ρευστότητος και αστάθειας, ποιοί συνδυασμοί δυνάμεων θα προκύψουν στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Αν αυτές οι δυνάμεις θελήσουν να χρησιμοποιήσουν και πάλι το Μακεδονικό, όπως έκαναν στο παρελθόν, γιατί η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να τους έχει δώσει εκ των προτέρων ένα τίτλο νομιμότητας για να το πράξουν;».

Σήμερα, 15 χρόνια μετά από αυτήν την σοφή επισήμανση, ποιά είναι η κατάσταση στη Χερσόνησο του Αίμου; Η Ουάσινγτον, ως Νέα Ρώμη, με ορατά τα αμερικανικά προτεκτοράτα από την Αδριατική ως τη Μαύρη Θάλασσα: Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Αλβανία, Σερβία, Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια, Βουλγαρία και Ρουμανία. Και σχεδόν εξ ολοκλήρου νοτίως όλων αυτών των χωρών η Μακεδονία μας τα «υποβαστάζει» ευρισκόμενη στον γεωστρατηγικό χώρο που κατέχει. Οι ισχυρότερες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ σε ευρωπαϊκό έδαφος σήμερα βρίσκονται στο Κοσσυφοπέδιο, στην Αλβανία, στα Σκόπια, στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον πολιτικό λόγο, για τον οποίον οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Σκοπιανό Κράτος και το αναγνωρίζουν ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ενισχύοντας έτσι την αδιαλλαξία του στο να διαπραγματευτεί με την Ελλάδα για την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής ονομασίας; Και είναι αξιον απορίας το ότι δημοσιεύτηκε χάρτης σε εγχειρίδιο του Αμερικανικού στρατού που παρουσιάζει τον χώρο του σκοπιανού κράτους και νοτίως στο χώρο της ελληνικής Μακεδονίας έχει την ένδειξη “Occupied Territories” (κατακτημένες περιοχές);(2)

Από την άλλη πλευρά ηγετικά στελέχη του σκοπιανού κράτους δηλώνουν ότι το σφετερισμένο όνομά τους είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής του ταυτότητας, δηλαδή της ψευδεπίγραφης ταυτότητας. Δεν περνάει όμως από το νού τους ότι, εφόσον η εθνική τους ταυτότητα στηρίζεται στο ψέμα, αναπόφευχτα αργά ή γρήγορα θα καταρεύσει.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί, ότι σύμφωνα με πληροφορίες από την εφημερίδα του Σικάγου People’s Weekly World της 9ης Οκτ./07, η εταιρία Halliburton έχει ήδη εκπονήσει τα σχέδια για την κατασκευή πετρελαιοαγωγού από το Μπουργκάς (πρώην Πύργο) της Βουλγαρίας ως την Αυλώνα της Αλβανίας. Σύντομα θα αρχίσει η κατασκευή του από την αμερικανικής ιδιοκτησίας εταιρία “Albanian-Macedonian-Bulgarian Oil Corp. (AMBO) κατά μήκος του μεσοβαλκανικού διαδρόμου ( άξων 8) που θα διασχίζει τις προαναφερόμενες χώρες με δύο διακλαδόσεις για την Ελλάδα, που θα κατεβαίνουν η μία στη Θεσσαλονίκη και η άλλη στο Ιόνιο πέλαγος.

Ο πετρελαιοαγωγός αυτός βέβαια προρίζεται για την μεταφορά του μαύρου χρυσού από την μεγάλη πετρελαιοδεξαμενή της Κασπίας θάλασσας στις αγορές της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να επικρατεί ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή αυτού του μεσοβαλκανικού διαδρόμου, που σημαίνει ότι πρέπει να διευθετηθούν εκκρεμότητες όπως η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, όπου οι Αλβανοί ζητούν ανεξαρτησία. Αυτή όμως η ανεξαρτησία θα έχει ως επακόλουθο την απαίτηση των Αλβανών του Τετόβου να ενωθούν με το Κοσσυφοπέδιο, που σημαίνει διαμελισμό του σκοπιανού κράτους με πιθανές άλλες εξελίξεις.
Σίγουρα αυτά θα είναι θέματα που θα πρέπει να διευθετηθούν στο εγγύς μέλλον.

.
1. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεος 1877-1878, έληξε με την υπογραφή της συνθήκης του Α.Στεφάνου (Μάρτιο 1878) αφού απελειθερώθηκε η Βουλγαρία και υποχρέωνε την Τουρκία να παραχωρήσει ολόκληρη την Μακεδονία (εκτός της Χαλκιδικής και της Θεσσαλονίκης) στη Βουλγαρία. Ευτυχώς για τον ελληνισμό της Μακεδονίας αυτή η παραχώρηση ματαιώθηκε λόγω της αντιζηλίας των τότε άλλων μεγάλων δυνάμεων, επειδή η Ρωσσία μέσω Βουλγαρίας θα είχε πρόσβαση στο Αιγαίο.
.
2. Ελευθεροτυπία, 30 Νοεμ. 2004

ΙΩΑΝΝΑΣ ΛΟΥΛΑΚΗ: Χάριν της φιλαναγνωσίας

Έκθεση βιβλίου, παιδικού και εφηβικού διοργανώνει το Ε.ΚΕ.ΒΙ (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) στο κλεινόν άστυ στις αρχές του άλλου μήνα. (Συνειρμός: «Η παιδική και νεανική λογοτεχνία, το μαγικό ραβδί της Εκπαίδευσης», ο τίτλος διημερίδας στο Άργος Ορεστικό το Μάιο του 2001. Συνδιοργανωτές: Δημοτική Βιβλιοθήκη Άργους Ορεστικού και Κύκλος Παιδικού Βιβλίου…)

Το υπουργείο Παιδείας (γραφείο σχολικών βιβλιοθηκών) απευθύνθηκε στις 500 (ανά την Ελλάδα) σχολικές βιβλιοθήκες δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να εκπροσωπηθούν με ό,τι υλικό έχουν συγκεντρώσει κατά τα 8 χρόνια λειτουργίας του θεσμού τής σχολικής βιβλιοθήκης και κυρίως, λέει, δημιουργίες μαθητών και δραστηριότητες-προσπάθειες προώθησης της φιλαναγνωσίας…

Συγκεντρώσαμε λοιπόν αυτές τις μέρες στη βιβλιοθήκη του 1ου γυμνασίου Καστοριάς ό,τι αξιόλογο εκτιμήσαμε ότι έχουμε. (Η ΟΔΟΣ είχε φιλοξενήσει το 2004 το πρόγραμμά μας-έρευνα «Από την τηλεόραση στο βιβλίο». Όπως επίσης έχει σε CD τις 2 ραδιοφωνικές εκπομπές μας στο ράδιο-Καστοριά το 2006, με τίτλο «Η λογοτεχνία στο ραδιόφωνο», όπου σε συζήτηση με μαθητές μας παρουσιάζαμε αγαπημένους συγγραφείς και βιβλία. Έχει ακόμα αναδημοσιεύσει από τη σχολική εφημερίδα μας Κουμπελί-τύπος βιβλιοπαρουσιάσεις των παιδιών μας)

Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο της Σόνιας Ευθυμιάδου «Γιατί η ανάγνωση είναι γένους θηλυκού. Και ακαταμάχητου», αποφάσισα, δεν άντεξα στον πειρασμό Σόνια, να στείλω στην ΟΔΟ κάποια από τα σκίτσα αλλά και απόψεις-μηνύματα για το βιβλίο τα οποία αξιοποιούμε στη βιβλιοθήκη μας ποικιλοτρόπως και που αυτές τις μέρες τα ετοιμάζουμε με άλλο υλικό για την έκθεση βιβλίου στην Αθήνα. Νομίζω ότι τα σκίτσα αυτά …λένε ό,τι λέει το κομμάτι από το άρθρο του Ηλία Καφάογλου, που η αγαπητή Σόνια πολύ καλά σκέφτηκε «να το μοιραστεί μαζί μας»:
«Το ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί διαβάζουμε…»

Προτείνω, όσοι αναγνώστες της ΟΔΟΥ συν-κινούνται με τέτοια, να δώσουν με το δικό τους τρόπο, με τα δικά τους λόγια και χρώματα ό,τι λένε τα σκίτσα (κάτι που κάνουν οι μαθητές αλλά και κάποιοι καθηγητές του σχολείου μας κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, μέρα αφιερωμένη παγκοσμίως στο παιδικό βιβλίο)

Θα περιμένουμε λοιπόν, όσους καταφέραμε να …παρασύρουμε, στη βιβλιοθήκη μας, όπου μπορείτε να πάρετε σε φωτοτυπία το κάθε σκίτσο χωριστά σε μεγέθυνση. Αλλά και σκίτσα σχολιασμένα από μαθητές και ό,τι άλλο θελήσετε από το χώρο μας…

Η ηλεκτρονική μας διεύθυνση για τους λάτρεις της τεχνολογίας που προτιμούν να στείλουν τα μηνύματά τους δι’ αυτής της …οδού
library@1gym.kastor-kas.sch.gr

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: «Τι σου κάνω μάνα μ΄;»

(Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης)

«Ψηφιοποίηση!»


«Μα, τι σου είναι πια αυτή η ψηφιοποίηση; Χρυσωρυχείο, όπως απέδειξαν τα σκάνδαλα των ημερών. Πιάνεις μια ψηφιοποίηση, σου λέει ο καλός ο μύλος (που όλα τα αλέθει) και ξενοιάζεις. Της φορτώνεις και κανένα εκατομμυριάκι ευρώ ως «κόστος» κι όξω απ΄ την πόρτα.
Ακούς φέρ΄ ειπείν, «ψηφιοποίηση της βιβλιοθήκης Κοζάνης»: 700.000 ευρώ. Ψηφιοποίηση του τάδε αρχείου (που εντελώς συμπτωματικώς κατέχει φίλος του χορηγούντος): 650.000 ευρώ. Έτσι φεύγουν τα εκατομμύρια (Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει...) από τα χέρια προέδρων εκ-πολιτιστικών οργανισμών που αναθέτουν την πανάκριβη «ψηφιοποίηση» στην εταιρειούλα τους και ουδενός «σεμνού και ταπεινού» άρχοντος το αυτί ιδρώνει.
Τι είναι η ψηφιοποίηση μαντάμ, για να μας κοστίζει τόσα εκατομμύρια; Μιζ-αν πλι της άνασσας; Συν μπότοξ; Πώς την παίρνει έτσι ο άνεμος- και η ανέμη;

Φοίβη

ΟΔΟΣ: προπέτασμα

Όταν πριν αρκετά χρόνια όταν από την Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς, στην ιδιοκτησία της οποίας ανήκε ένα από το πιο όμορφα νεοκλασσικά κτήρια της Καστοριάς που στέγαζε έως τότε καφενείο (και παλιότερα κέντρο εκδηλώσεων - «Αίγλη»), αναγγέλθηκε η δραστική παρέμβαση ώστε σύντομα να προστατευθεί, να συντηρηθεί, και να αναδειχθεί το κομψό αυτό κτήριο. Με σκοπό να διατεθεί για κάθε κοινωφελή χρήση.

Από τότε παρέμεινε καλυμμένο αντιαισθητικά και εγκαταλειμμένο, αποτελώντας εστία ρύπανσης. Πειστήριο (και κατά κάποιο συμπτωματικό τρόπο, μοχλός) της γενικότερης υποβάθμισης και ερήμωσης της πλατείας Ομόνοιας.

Σε μια πόλη που εξακολουθεί να καίει τα αρχοντικά, να κατεδαφίζει τείχη και να κλέβει εικόνες και ζωγραφιές, και όπου οι διάφοροι μεμονωμένοι, ή φορείς, διαρρηγνύουν τα διαφωτισμένα ιμάτιά τους για το ότι οι «κακοί» Καστοριανοί δεν πρόταξαν τα στήθη τους στο δικτατορικό καθεστώς όταν κατεδάφιζε το παλιό γυμνάσιο στην Κουμπελίδικη, για να ανεγερθεί σε μικρή απόσταση το γυμνάσιο που έγινε Αρκάδι και Κάστρο της Ωριάς για τους πολέμιους του πανεπιστημίου, κανείς δεν βρήκε να διατυπώσει μια αντίρρηση για την κατεδάφιση αυτού του εξαιρετικού κτίσματος.

Θα πουν βέβαια ότι τάχα ήταν ετοιμόρροπο, επικίνδυνο και ότι έχρηζε άμεσων μέτρων και άλλα τέτοια επιστημονικά αδιακρίβωτα και πομπώδη. Και όχι ότι μεγάλωσαν απλώς την businesses.

ΥΓ Είναι φανερό ότι κανείς δεν θα μάθει την έκταση της παρανομίας και της αυθαιρεσίας που συντελέστηκε, πίσω από το τόσο καλά «κουκουλωμένο» προπέτασμα.

.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ