20.1.08

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Μία ωραία έκθεση ζωγραφικής

διηγείται στην αθέατη πλευρά της τη δική της ιστορία



Στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής εγκαινιάστηκε στις 23 Οκτωβρίου έκθεση με έργα των ζωγράφων, Klimt, Schiele-Kokoshca και η εποχή τους.
Της ομάδας δηλαδή των αυστριακών καλλιτεχνών, γνωστή με το όνομα Sessecion (απόσχιση) που ιδρύθηκε το 1897 με πρώτο πρόεδρο τον πλέον καταξιωμένο ζωγράφο, τον Gustav Klimt. Με σκοπό να φέρει την καλλιτεχνική ζωή της Βιέννης σε μια ζωντανή σχέση με το κοινό.

Η έκθεση αυτή που την επιμελήθηκε με μεγάλη επιτυχία η ιστορικός τέχνης κα Έφη Ανδρεάδη, παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό αυστριακή τέχνη, με αριστουργήματα που ήρθαν από το μουσείο Λέοπολντ της Βιέννης.
Ο δρ. Ρούντολφ Λέοπολντ, είναι δημιουργός, μελετητής και η ψυχή, μιας από τις σημαντικότερες παγκοσμίως συλλογές αυτής της εποχής.
Όλα τα έργα είναι από σημαντικούς αυστριακούς δημιουργούς, που πήραν τη θέση τους στο πάνθεον της σύγχρονης ευρωπαϊκής τέχνης, μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Περί πανεπιστημίου

Κύριε Διευθυντά,

Οι προσπάθειες για την αναζήτηση στέγης για το «Πανεπιστήμιο» της Καστοριάς σκιαγραφεί κατά τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν τα υποκατάστατα Πανεπιστημιακών Σχολών που έχουν κατακλύσει τη χώρα και έχουν υποβαθμίσει το επίπεδο της μόρφωσης και κυρίως της Παιδείας. Συγχρόνως έχουν ευνουχίσει το υγιές αισθητήριο της κοινωνίας η οποία με την προσδοκία οικονομικών οφελιών τα διεκδικεί και τα δέχεται με ενθουσιασμό και με την υποστήριξη όλων των τοπικών παραγόντων οι οποίοι αμιλλώνται να δείξουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση τους. Το φαινόμενο των ελληνικών πόλεων που θεωρούν ότι ένα Πανεπιστήμιο είναι περίπου σαν ένα Εφετείο ή μια εφορία αρχαιοτήτων και θέλουν να το αποκτήσουν προκαλεί θλίψη διότι φανερώνει κοινωνική αφέλεια και λαϊκισμό.
Τα Πανεπιστήμια εξυπηρετούν ευρύτερες περιοχές εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων και πρέπει να έχουν ορισμένη κτιριακή υποδομή και εξοπλισμό αξίας πολλών εκατομμυρίων.

Στην Καστοριά φαίνεται ξεκάθαρα πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς στα επαρχιακά Πανεπιστήμια διότι ενώ υπάρχει αγωνία που υποθάλπουν τα ΜΜΕ που θα βολευθούν τα διοικητικά γραφεία του Πανεπιστημίου δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη ούτε σχετικά κονδύλια για αμφιθέατρα με όλα τα σύγχρονα οπτικοαουστικά μέσα, εργαστήρια με τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό, βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια με επαρκή αριθμό ατομικών υπολογιστών, εστιατόριο για τους φοιτητές που πρέπει να έχουν ένα φτηνό και υγιεινό γεύμα και κυρίως να μην χάνουν χρόνο απομακρυνόμενοι από το χώρο των σπουδών τους, χώροι για τα γραφεία και τη γραμματειακή υποστήριξη του διδακτικού προσωπικού, για να μη αναφερθώ στις αθλητικές και ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις για τους φοιτητές που πρέπει να έχει κάθε πραγματικό Πανεπιστήμιο.

Η περίπτωση της Καστοριάς παρατηρείται σ’ όλη την Ελλάδα και έχει αναδείξει μια κοινωνία σε παρακμή η οποία κλίνει τα μάτια και δέχεται μια εκπαιδευτική μιζέρια που όλοι γνωρίζουν ότι θα υπονομεύσει το μέλλον της Χώρας. Η υπόθεση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις και το σύστημα έχει εδραιωθεί πανελληνίως στηριζόμενο σε ισχυρά τοπικά οικονομικά συμφέροντα που δεν είναι εύκολο να ανατραπεί.
Υπάρχει όμως μια λύση η οποία αποτελεί συγχρόνως ιδανικό εκπαιδευτικό πρότυπο. Η δημιουργία σε γεωγραφικά στρατηγικά σημεία και έξω από αστικά κέντρα μιας Πανεπιστημιούπολης. Στη Δυτική Μακεδονία η περιοχή έξω από την Κοζάνη αποτελεί ένα τέτοιο σημείο διότι συνδέεται με άριστο οδικό δίκτυο με τις πρωτεύουσες των γειτονικών νομών (Γρεβενά, Καστοριά, Φλώρινα, Έδεσσα, Βέροια).

Πανεπιστημιούπολη όμως μεγάλης πνοής και άρτιου σχεδιασμού που θα αποτελεί διεθνές πρότυπο προς μίμηση και πνευματικό φάρο που θα ακτινοβολεί στις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Με πλήρεις, σύγχρονες και άνετες εκπαιδευτικές, συνεδριακές, αθλητικές, ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις φοιτητικές εστίες και πρόβλεψη και για τη στέγαση του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού. Σε ένα μαθησιακό, πνευματικό και ψυχαγωγικό περιβάλλον αυτής της μορφής οι φοιτητές εκτός από τη μόρφωση και την κατάρτιση που θα αποκτούν θα έχουν οι ίδιοι και η κοινωνία ένα μεγάλο κέρδος. Θα διανύουν μια ωραία φοιτητική ζωή η οποία θα διαμορφώνει ανάλογη μελλοντική στάση ζωής και συμπεριφορά και δε θα κατασπαταλάται στα καφέ και τα μπαράκια.

Η εξαγγελία ενός τέτοιου σχεδίου από την κεντρική εξουσία ή έστω η πρόταση και υποστήριξη του από την αντιπολίτευση δεν αναμένεται λόγω του πολιτικού κόστους που ευνουχίζει κάθε πολιτική πρωτοβουλία.
Οι τοπικοί όμως άρχοντες, νομάρχες, βουλευτές, δήμαρχοι και τα τοπικά ΜΜΕ αν μπορούσαν να κάνουν μια υπέρβαση και αγνοήσουν το προσωπικό τους πολιτικό κόστος, που θα είναι μικρό γιατί θα διαχέεται σε όλους, και κάνουν μια πολιτισμική επανάσταση ζητώντας την ίδρυση ενός Πανεπιστημιακού συγκροτήματος αυτής της μορφής, μπορεί να δημιουργήσουν ελπίδα πραγματοποίησής του. Ένας αγώνας γι’ αυτόν τον σκοπό αξίζει τον κόπο, διότι η κοινωνία του μέλλοντος και η ευημερία των εθνών και των ατόμων θα εξαρτάται από τη γνώση. Την πολύπλευρη, πολυμερή και άπλετη γνώση.

Με τιμή
Καθηγητής Μ.Λ. Μπατρίνος
.


Η ΟΔΟΣ ευχαριστεί ιδιαίτερα τον επιφανή καθηγητή κ. Μενέλαο Μπατρίνο, που κατάγεται από την Καστοριά και απολαμβάνει λαμπρής πανεπιστημιακής σταδιοδρομίας στην Αθήνα.

Ασφαλώς οι απόψεις του συμβάλλουν σημαντικά στον δημόσιο, πολιτικό και κοινωνικό διάλογο και προβληματισμό που διεξάγονται τα τελευταία 3 χρόνια τουλάχιστον σε σχέση με την υπό ίδρυση πανεπιστημιακή σχολή στην Καστοριά, τόσο λόγω του ειλικρινούς ενδιαφέροντός του για το παρόν και το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, όσο και επειδή ο κ. Μπατρίνος, ως πανεπιστημιακός καθηγητής γνωρίζει από πρώτο χέρι, τα εγγενή προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα καθώς και τις ανάγκες αλλά και τις προοπτικές της.

Η λύση που προτείνει ο κ. Μ Μπατρίνος θα έμοιαζε ακόμη περισσότερο σπουδαία στην εφαρμογή της, αν υπήρχε ένα πλήρες στρατηγικό «πιλοτικό» σχέδιο υλοποίησής του στην περιοχή που υποδεικνύει, ή αν υπήρχε κάποιο ακαδημαϊκό προηγούμενο που να μπορούσε να αποτελέσει το μέτρο σύγκρισης.

Όμως η λύση αυτή, μοιάζει με συλλογικό χορό και προαπαιτεί την συμφωνία και την σύμπραξη και των άλλων, πλην της Καστοριάς, νομών της Δυτικής Μακεδονίας. Παρεμπιπτόντως όμως, περιμένοντας το συγχρονισμό και των τεσσάρων νομών για τα θέματα της Δ. Μακεδονίας, έχει παρατηρηθεί ότι η Καστοριά, μένει συνεχώς πίσω. Σχεδόν στάσιμη, την στιγμή που οι γειτονικοί νομοί, ιδίως Κοζάνης και Γρεβενών πραγματοποιούν άλματα αφού πρώτα εξασφαλίσουν την εκάστοτε κυβερνητική πρόνοια.

Για το θέμα της σχολής στην Καστοριά, προφανώς κανείς δεν θέλει μια προβληματική σχολή, κανείς δεν θέλει μια λύση που θα προκαλέσει προβλήματα τα οποία θα την υπονομεύσουν. Η αρτιότητα και η βιωσιμότητά της δεν μπορεί παρά να προκύψουν μέσα από την αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση υποδομών και επιπέδου σπουδών.

Για την ΟΔΟ, όπως και για καθένα που δεν είναι βαθύς γνώστης των ενδο-πανεπιστημιακών προβληματισμών, το Εφετείο ή η Εφορεία Αρχαιοτήτων δεν είναι καθόλου κατώτερα έργα απ’ ότι μια πανεπιστημιακή Σχολή. Αντίθετα τέτοιου είδους πρωτοβουλίες αποτελούν κινητήριους μοχλούς κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης. Που πάντως για την Καστοριά, ολοένα και θα αργούν να έλθουν, αν δεν υποστηριχθούν τα ώριμα τοπικά αιτήματα.

Και δεν θα γίνουν ποτέ, όσο η Καστοριά παρακολουθεί άπραγη, την κατά τα άλλα άξια επαίνων ανάπτυξη των γειτονικών νομών. Η οποία παρεμπιπτόντως γίνεται στο όνομα και εις δόξαν της περιφερειακής προόδου.


.

19.1.08

ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ: Το παλιό νεοκλασσικό γυμνάσιο της Καστοριάς

Με όσους μίλησα για το πολιτισμικό αυτό «έγκλημα» που έγινε στην πόλη μεσούσης της δικτατορίας όλοι διερωτήθηκαν «γιατί»; Αφού στην θέση του δεν κτίσθηκε κάτι άλλο. Μήπως είχαν τόση δύναμη οι περίοικοι, τους ενοχλούσε στη θέα, ή θα μεγάλωναν τα οικόπεδα τους, τέλος πάντων αν γνωρίζει κάποιος τι συνέβη στο παρασκήνιο, ας μας το πει να δούμε μέχρι που φθάνει η ιδιοτέλεια κάποιων άθλιων, για να ξέρουμε και εμείς αλλά και να πληροφορήσουμε τις επόμενες γενεές ότι και εδώ υπήρχαν Κινέζοι που κατέστρεφαν τα μνημεία τους, όπως στην τότε κομμουνιστική Κίνα επί Μάο τσε Τουνγκ.

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Γιατί η ανάγνωση είναι γένους θηλυκού. Και ακαταμάχητου.

Σπεύδω να απαντήσω στο ερώτημα: «Πού στηρίζεται αυτό που λέει ο τίτλος;» προτού καν ξεκινήσει το κείμενο και απαντώ: Στις έρευνες που γίνονται τα τελευταία χρόνια παγκόσμια, αλλά και στην Ελλάδα (εδώ από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου), έρευνες που όλες τους αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο από τους άντρες.

Παραδέχομαι ότι στατιστικά δεδομένα τέτοιων ερευνών έχω δει πολλές φορές, αλλά δε μου είχαν κάνει ποτέ ιδιαίτερη εντύπωση. Εκ των υστέρων απορώ πώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί η ανάγνωση είναι γένους θηλυκού. Σάμπως να το ’βρισκα πάντοτε τελείως φυσιολογικό κι αυτονόητο. Δεν αναρωτιόμουν, λοιπόν, ώσπου ήρθε ένα βιβλίο, ακριβώς στην εκπνοή του χρόνου, που με πλημμύρισε υπέροχες πληροφορίες και εικόνες που αφορούν όλες αυτήν τη θηλυκή πλευρά της ιερής πράξης της ανάγνωσης.

Παραδέχομαι, επίσης, ότι είχα κι εγώ από καιρό, όχι συστηματικά, αλλά περιστασιακά, ξεκινήσει να κρατώ εικόνες σχετικές με την ανάγνωση. Εικόνες όπου περιέχεται οπωσδήποτε το βιβλίο. Και δεν είχα προσέξει -δεν εξηγείται αυτό- πως, όπου το βιβλίο απεικονιζόταν σε ζωγραφικό πίνακα, βρισκόταν σε γυναικεία χέρια. Δε θα προσπαθήσω να το εξηγήσω αυτό. Αν ήμουν παιδί, θα απαντούσα όπως οι μαθητές μου: «Γιατί έτσι τις έκανε ο Θεός τις γυναίκες, να διαβάζουν». Αυτή είναι η στερεότυπη απάντηση που δίνουν οι μικροί φιλόσοφοι όταν αδυνατούν να βρουν άλλες απαντήσεις. Ούτε περισσότερα θα πω γι’ αυτήν τη θηλυκή πλευρά της ανάγνωσης.

Κάτι παρόμοιο είχε κάνει προς το τέλος του 2006 και ο δημοσιογράφος Ηλίας Καφάογλου, παρουσιάζοντας ένα άλλο βιβλίο στους αναγνώστες του. Το άρθρο του είχε τον τίτλο: «Η μοναχική τέχνη της ανάγνωσης», το φύλαξα γιατί το θεώρησα και το θεωρώ πολύ σημαντικό και θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό να το μοιραστώ μαζί σας.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: Γιατί διαβάζουμε;
Και οι απαντήσεις πολλές:
“Άλλοι από μας διαβάζουν για να βρεθούν σε τόπους, τρόπους, να μάθουν, να γνωρίσουν ανθρώπους, συλλογικές νοοτροπίες και συμπεριφορές…
Άλλοι για να χτίσουν το δικό τους χάρτινο σπίτι…
Άλλοι για να ξεχάσουν το χρόνο που κυλά σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλα…
Άλλοι γιατί ψάχνουν μια διάβαση, ένα πέρασμα για να ονειρευτούν ή (και) να φανταστούν…
Κάποιοι για να στοχαστούν…
Άλλοι για να βρουν οδόσημα να πορευτούν στη ζωή τους.
Σε κάθε περίπτωση, το διάβασμα είναι τέχνη.
Θέλει χρόνο το διάβασμα, γι’ αυτό ίσως θεωρείται περιττή πολυτέλεια. Θέλει και τρόπο το διάβασμα, και τα βιβλία θέλουν το χώρο τους, μας γνέφουν τα βιβλία, τα διαβασμένα και τα αδιάβαστα, τα δεύτερα μάλιστα μας προκαλούν άγχος: θα προλάβουμε;”

Με την ευχή το 2008 να ’ναι χρονιά περισσότερης ανάγνωσης. Για όλους μας…
Σόνια

ΟΔΟΣ: κάτι ξένο, κρύο, διαπλεκόμενο και ακάθαρτο

Εκδικάζεται προς το τέλος του μήνα (την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου στις 18:00) στο Εκλογοδικείο, η ένσταση του τ. βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Ανέστη Αγγελή κατά του κύρους της εκλογής της νυν βουλευτού κ. Β. Μπουζάλη. Από το αποτέλεσμά της, θα κριθεί αν υπάρχει περίπτωση να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο ο κ. Ανέστης Αγγελής, ή αν θα αποστρατευθεί οριστικά και δια βίου.

Διότι κανείς δεν πιστεύει πραγματικά πως στην περίπτωση που απορριφθεί η ένστασή του, ο κ. Ανέστης Αγγελής θα είναι οποτεδήποτε πια στο μέλλον υποψήφιος βουλευτής. Ίσως για κάτι άλλο (υποψήφιος), σίγουρα όμως, όχι πια, για βουλευτής.

Αμέσως μετά την επίσημη ανακήρυξη των εκλογικών αποτελεσμάτων, ο κ. Ανέστης Αγγελής προχώρησε σε δύο διαδοχικές κινήσεις. Πρώτα στην επανακαταμέτρηση των σταυρών προτιμήσεως. Αμέσως μετά, αφού προφανώς η νέα καταμέτρηση δεν ανέτρεψε το αποτέλεσμα, ο κ. Ανέστης Αγγελής προσέφυγε στο Εκλογοδικείο κατά της εκλογής της νέας βουλευτού, επικαλούμενος κώλυμα στην υποψηφιότητά της, και συγκεκριμένα πρόβλημα εκλογιμότητας επειδή διετέλεσε εντεταλμένη σύμβουλος των ΕΛΤΑ και δεν παραιτήθηκε εμπρόθεσμα, σύμφωνα με την άποψη του κ. Αγγελή.

Sτο αντίπαλο στρατόπεδο, πάντοτε στο επίπεδο του νομού Καστοριάς, η πρόσφατη σύγκρουση του κ. Φιλίπππου Πετσάλνικου, βουλευτή του ΠαΣοΚ που είναι από τους πιο στενούς συνεργάτες του προέδρου κ. Γεωργίου Παπανδρέου, με την κα Κατερίνα Κράγια (κυρίως), γραμματέα της ΝΕ του κόμματος στην Καστοριά, η οποία υποστήριξε ανοικτά τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο στις εσωκομματικές διαδικασίες της 11ης Νοεμβρίου, αν γινόταν παλιότερα, θα έμοιαζε με την πτώση μετεωρίτη ή με διέλευση οδοστρωτήρα. Τώρα πια παρά τον κρότο της, πέρασε στην ειδησεογραφία και την τοπική ιστορία σαφώς πιο ανώδυνα. Σχεδόν στα παραλειπόμενα.

Όχι ότι δεν έχει την σημασία της η συνοπτική διαδικασία που ακολουθήθηκε. Αλλά συνολικά ήταν σαν τις περιπτώσεις που δεν δίνει κανείς πια και τόση σημασία. Έστω κι αν η άνωθεν επέμβαση οδήγησε την κα Κ. Κράγια εκτός οργάνων, έστω κι’ αν καθαιρέθηκε με… δημοκρατικές διαδικασίες, που θυμίζουν τους ανατολικο-ευρωπαϊκούς παραδείσους της ψυχροπολεμικής περιόδου.

Ίσως διότι, παρά την καθαίρεση, όλοι αναγνωρίζουν κατά βάθος, ότι ο σπόρος της ανυπακοής θα βλαστήσει.

Πάντως και στις δυο περιπτώσεις των μεγάλων κομμάτων στην Καστοριά, κυρίαρχη είναι η εντύπωση, ότι το «παλιό» φορώντας τις πανοπλίες που διαθέτει το καθένα του, επιτίθεται στα νέα ρεύματα που εκδηλώνονται. Χωρίς να σημαίνει εκ των προτέρων ότι αυτά τα νέα ρεύματα έρχονται από το μέλλον. Διότι μερικές φορές προέρχονται κι’ αυτά από τα πολύ παλιά. Σε κάθε περίπτωση, απώτερος σκοπός όλων είναι η ανατροπή της δύναμης που κρύβει η νομοτέλεια του χρόνου, ο έλεγχος των κομματικών οργανώσεων και η εξασφάλιση της βουλευτικής ηγεμονίας.

Στην μια περίπτωση ο κ. Ανέστης Αγγελής και στην άλλη ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος να έχουν στραφεί ο καθένας τους, -συμπτωματικά μάλιστα και οι δυο άνδρες- σε βάρος δυο γυναικών, που η κάθε μια με τον τρόπο της, προκάλεσαν εσωκομματικές ανατροπές και ανακατατάξεις. Πιο πολλές βεβαίως η κα Κατερίνα Κράγια που πέρασε στο κομματικό πάνθεον επειδή δεν «εσυμμορφώθη προς τας υποδείξεις», και σαφώς λιγότερες η κα Βίβιαν Μπουζάλη για την οποία διάχυτη είναι η εντύπωση ότι η εκλογική επικράτησή της υποστηρίχθηκε ποικιλοτρόπως από εσωκομματικούς μηχανισμούς. Και από την χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων προβολής και επιρροής της κοινής γνώμης.

Αυτό το σκηνικό υποχρεώνει σε στασιμότητα το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στην Καστοριά, τόσο σε εσωκομματικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο. Και κάνει την πολιτική να μοιάζει στα μάτια των νέων που αποθαρρύνονται σαν κάτι ξένο, κρύο, διαπλεκόμενο και ακάθαρτο. Φιλοδοξία χωρίς μέτρο, χρήμα, πιέσεις, εκβιασμοί, εξαγορές και εσχάτως απόπειρες, είναι τα μηνύματα που εκπέμπονται στους πολίτες και ιδίως στους νέους. Με αποτέλεσμα την γήρανση του στόλου των πολιτικών στελεχών στα κόμματα. Όχι βεβαίως αποκλειστικά ηλικιακά, αλλά σε επίπεδο νοοτροπίας.

Βεβαίως η εκσυγχρονίστρια (για τους όρους του ΠαΣοΚ) κα Κατερίνα Κράγια που αποτελεί το πιο πρόσφατο θύμα της ανελέητης πολιτικής γκιλοτίνας, δεν εκλέχτηκε βουλευτής, ούτε καν ήταν υποψήφια για ένα τέτοιο αξίωμα. Και είναι μάλλον πιθανό ότι δεν ενδιαφέρεται κιόλας να γίνει. Άγνωστοι είναι οι προσωπικοί στόχοι της -αν έχει- που να εξηγούν την ανάμειξή της στα κομματικά πράγματα του ΠαΣοΚ καθώς και τα κίνητρά της. Διότι ο ρομαντισμός (αν είναι αυτός το κίνητρο) ήταν κι’ αυτός κάποτε ένα σαφές ρεύμα που ήλθε και παρήλθε. Άλλωστε, και ο νυν (και αεί;) βουλευτής του ΠαΣοΚ στην Καστοριά, δεν μπορεί, θα ήτανε κάποτε κι΄ αυτός ρομαντικός. Πριν πειστεί οριστικά για την πολιτική μοναδικότητα και την αντοχή του στο διαχρονικό ΠαΣοΚ, και μέσω αυτού σε ολόκληρο τον νομό Καστοριάς. Κυβερνώντας «αριστερούς», «κεντρώους», μα και «δεξιούς» της. Είναι σίγουρο όμως ότι (η κα Κράγια) είχε την «ασέβεια» να μπει στο στόχαστρο, τουλάχιστον από τότε που συνειδητοποίησε, ότι θα μπορούσε πια, να λέει την δική της γνώμη.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η παρουσία της νέας βουλευτή κα Βίβιαν Μπουζάλη στα ύπατα αξιώματα της Νέας Δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μπορεί να μην έχει πολλά κοινά σημεία με όσα διαδραματίζονται στο ΠαΣοΚ, όμως είναι σίγουρο ότι ως outsider προκάλεσε σημαντικές ανακατατάξεις στο συγκυριακό κομματικό τοπίο που είχε διαμορφωθεί και βόλευε τους πολιτικούς στόχους του κ. Ανέστη Αγγελή. Μέχρι που έγινε δυσάρεστος στον κάποτε βουλευτή Καστοριάς κ. Κ. Σημαιοφορίδη.

Στην περίπτωσή της (κ. Β. Μπουζάλη) μάλιστα, πρέπει να παρατηρηθεί ότι 4 μόλις μήνες μετά τις εκλογές, ο πρώτος που μοιάζει να επείγεται να χαμηλώσει τον πήχη των προσδοκιών που καλλιέργησε και των υποσχέσεων που αφειδώς παρείχε προεκλογικά, είναι η ίδια. Διότι πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η ευκολία με την οποία προσδίδεται βάρος βουλευτικού έργου με κοινωνική και πολιτική σημασία, η είδηση για την φωτογραφία της χριστουγεννιάτικης ευχετήριας κάρτας που επέλεξε, ή το γεγονός ότι η φωτογραφία της Καστοριάς προστέθηκε (;) στην επίσημη διαφημιστική τουριστική εκστρατεία.

Τέσσερις μόλις μήνες μετά τις εκλογές και έχει προσαρμοστεί, σαν να έτοιμη από παλιά, στους μονότονους σαββατιανούς τηλεοπτικούς μονολόγους.
Για να μας πείθει, κι’ η ίδια, όπως και κάθε συνεπής βουλευτής, νυν, τέως, ή επόμενος, ότι μαζί μπορούμε. Αρκεί να περνάμε εμείς καλά.

Κι’ αυτοί καλλίτερα.

14.1.08

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Πού είναι το κράτος;

Πρόσφατα το Υπουργείο Εσωτερικών προώθησε ανάμεσα στις άλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες, προς ψήφιση ένα σχετικό νομοσχέδιο που στόχο είχε την θέσπιση επιπλέον μέτρων λειτουργίας των παιδότοπων. Ανάμεσα στις σχετικές διατάξεις αυτή που ξεχώριζε ήταν η απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους αυτούς. Η ρύθμιση αυτή που φαντάζει ως ιδιαίτερη, ως νεωτερική ήρθε ως συνέχεια μιας προηγούμενης του 2002 που και αυτή προέβλεπε τους ίδιους φιλόδοξους στόχους, της απαγόρευσης δηλαδή του καπνίσματος των γονέων στους παιδότοπους.

Το θέμα στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο η απαγόρευση η μη του καπνίσματος, που στους χώρους αυτούς νομίζω ότι θεωρητικά θα συμφωνούσε η πλειοψηφία για την απαγόρευση του. Αντιθέτως και αυτό είναι το σημείο που θα πρέπει να μας προβληματίσει, η αναγκαιότητα δηλαδή νομοθετικής παρέμβασης για να εφαρμοστεί κάτι που θα έπρεπε να είχε από καιρού προστατέψει και διαφυλάξει και προνοήσει η ίδια η κοινωνία, ήτοι το δικαίωμα των παιδιών να παίζουν σε έναν χώρο που να θυμίζει κάτι άλλο παρά καπνιστήριο. Και βέβαια οποίος επισκεφθεί αυτούς τους χώρους θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει στην πράξη πως εφαρμόζονται και πως τηρούνται στην πράξη οι εγκύκλιοι αυτοί, που έχει την τύχη των υπολοίπων νόμων του κράτους.

Καθώς η επικαιρότητα κυριαρχείται από τις συζητήσεις για το νέο Καποδίστρια, για την αποκέντρωση, για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις ταυτόχρονα διαπιστώνεται η αναγκαιότητα το κράτος να νομοθετεί για ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί από τους ίδιους τους πολίτες σε πρακτικό επίπεδο, γιατί σε θεωρητικό το θέμα είχε λυθεί.

Είναι πραγματικότητα ότι βαδίζουμε σε μια εποχή που τα κεντρικά συστήματα εξουσίας απορρίπτουν τα συγκεντρωτικά μοντέλα διακυβέρνησης και επιζητούν ρόλους περισσότερο επιτελικούς και ρυθμιστικούς. Διατηρούν όμως δικαίωμα επιρροής στα κεντρικά ζητήματα. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή που αναφερόμαστε δεν θα περίμενε κάποιος να δημιουργηθεί η ανάγκη το κράτος να επανέλθει παρεμβατικά και να νομοθετήσει ξανά για κάτι που η ίδια η κοινωνία, οι ίδιοι οι πολίτες θα έπρεπε να είχαν επιβάλλει. Αυτό που ουσιαστικά ελλοχεύει πίσω από την κίνηση αυτή του Υπουργείου και θα έπρεπε να μας προβληματίσει ιδιαίτερα είναι το μήπως τελικά είμαστε μια κοινωνία της ακινησίας, σε βαθμό τέτοιο που ακόμη και για τα αυτονόητα θα πρέπει το Κράτος-Τροφός να παρέμβει μεγεθύνοντας ακόμη περισσότερο ένα νομικό εποικοδόμημα που για όλα προβλέπει αλλά τελικά και επί του πρακτέου τίποτα δεν εξασφαλίζει; Δεν είναι ανησυχητικό εάν χρειάζεται ακόμη και για αυτό το κομμάτι της ζωής μας να είναι αναγκαία η εξ άνωθεν παρέμβαση; Πως αυτό μπορεί να συμβαδίζει με την απαίτηση για μεγαλύτερη αυτονομία των τοπικών κοινωνιών όταν αυτές τις περισσότερες φορές αυτό για το οποίο μάχονται είναι το πάπλωμα (διαχείριση των πόρων εύσχημα) και όχι το περιεχόμενο.

Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία του Υπουργείου Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης κατά τη γνώμη μου σηματοδοτεί μια αδυναμία της κοινωνίας των πολιτών η οποία μόνη της περιφρουρεί τα αυτονόητα χωρίς να καταφεύγει στο κράτος-τροφό, η οποία μόνη της αποδεικνύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει και να χειριστεί ζητήματα, να αναλάβει τις ευθύνες της, από το να αλαλάζει σε κάμερες και μικρόφωνα «που είναι το κράτος». Μήπως αυτό δεν είναι ένα έργο στο οποίο είμαστε κάθε φορά θεατές, όταν συμβαίνει μια καταστροφή; Στην περίπτωση αυτή κανένα όραμα δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα όταν οι πολίτες, οι τοπικές κοινωνίες, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν αποδεχθούν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν κάνοντας πράξη τη σημασία της αυτόνομης και αυτοδύναμης κοινωνίας που αναλαμβάνει και επιβάλλει τις πρωτοβουλίες της. Αντιθέτως θα είμαστε θεατές της ίδιας πράξης του γιγαντισμού του κρατικού παρεμβατισμού καις της συνέχισης της νοοτροπίας που θέλει τους πολίτες άμοιρους ευθυνών αλλά και υποκείμενα ταυτόχρονα απεριορίστων δικαιωμάτων.

Ο ρόλος του κράτους είναι να θέτει το πλαίσιο, μέσα από οδηγίες, κανόνες και αρχές και να διατηρεί ενεργό τον εποπτικό του ρόλο, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των πολιτών, έχοντας όμως απέναντι του και μια κοινωνία η οποία αναλαμβάνει και το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Η αδυναμία των πολιτών και εναπόθεση όλων ευθυνών στο κράτος δεν μπορεί παρά να συνεχίζει αυτό που ο κ. Κλαδάς σε άρθρο του ανέφερε «την συνέχιση της κρατικής ηγεμονίας επί κάθε θεσμού, διαδικασίας ή, γενικά, κοινωνικής δραστηριότητας».

Αντιθέτως μόνο μια ισχυρή κοινωνία μπορεί να προκαλέσει αλλαγή νοοτροπίας, να παρέχει στους πολίτες και στις εκφράσεις τους την ενθάρρυνση και δύναμη για να την πραγματοποιήσουν, να δώσει νόημα σε πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις όπως αυτό της διοικητικής αποκέντρωσης (Καποδίστριας ΙΙ) που τώρα συζητείται για αυτήν αλλά χωρίς αυτήν. Γιατί η δημόσια ζωή μπορεί να υπάρξει και χωρίς το κράτος-γκουβερνάντα, και χωρίς την προσδοκία της καλής νεράιδα για να την μεταμορφώσει.


ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Κάτι καινούργιο από τη Γαλλία.
ΟΔΟΣ: Φαιδρά
ΟΔΟΣ: Περί καπνίσματος
ΟΔΟΣ: Τέλος;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν


.

13.1.08

ΟΔΟΣ: Είμαστε όλοι μετανάστες

ΒΙΒΛΙΟ: Είμαστε όλοι μετανάστες
Εκδόσεις «Πατάκη» - Σειρά: Hotel / Ένοικοι γραφής
Επιμέλεια: Μισέλ Φάϊς - Πρόλογος: Αναστασία Νάτσινα
Χρήστος Κυθρεώτης, Γιάννης Τσίρμπας, Χρύσα Φάντη, Άκης Παπαντώνης, Ανδρέας Καροτσιέρης, Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Ηλίας Παπαμόσχος, Γεωργία Τάτση, Πέτρος Κουτσιαμπασάκος, Λουΐζα Σπηλιωτοπούλου.
ISBN: 978-960-16-2751-9, Νοέμβριος 2007, Σελ. 367


ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝ κρίσιμα θέματα στην παγκόσμια ατζέντα είναι η μετανάστευση. Μετανάστευση για λόγους οικονομικής ή πολιτικής επιβίωσης, αλλά και μετανάστευση ιδεών, φαινομένων, συμπεριφορών. Αυτό ήταν και το ζητούμενο για την σειρά των εκδόσεων “Πατάκη”, “Hotel 2007”.

Η αυξημένη φετινή συμμετοχή (227 κείμενα, έναντι 147 του περσινού Hotel Γ.Μ. Βιζυηνός) στο πανελλήνιο θεματικό διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων “Πατάκη”, σε συνδυασμό με την αξιόλογη στάθμη των προς κρίση κειμένων, δημιουργεί μια σημαντική δυναμική για το μέλλον αυτής της λογοτεχνικής πρότασης.

Η κριτική επιτροπή 2007 κατέληξε σ’ ένα βραχύ κατάλογο δώδεκα υποψηφίων κατά αλφαβητική σειρά: Ι. Αγιοστρατίτη, Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Α. Καροτσιέρης, Χ. Κυθρεώτης, Α.v. Leadam, Α. Μέξα, Α. Παπαντώνης, Α. Πέρης, Ε. Σβορώνου, Γ. Τάτση, Γ. Τσίρμπας, Ε. Φακάλου.

Έξι από αυτούς τελικά εγκαταστάθηκαν στο Hotel Μετανάστευση, μαζί με άλλους νέους αξιόλογους πεζογράφος (Π. Κουτσιαμπασάκο, Χρύσα Φάντη και την περσινή νικήτρια Λουΐζα Σπηλωτοπούλου) οι οποίοι όχι μόνο έγραψαν από ένα διήγημα με θέμα την μετανάστευση, αλλά παράλληλα διάβασαν και αξιολόγησαν τα προς κρίση διηγήματα. Τα δέκα κείμενα στον παρόντα τόμο, αρθρώνονται σε μία άτυπη συλλογή διηγημάτων που συγκρότησε η Α. Νάτσινα, η οποία ανέλαβε και την κριτική τους παρουσίαση.

Σε ένα ακριτικό νομό όπως στην Καστοριά, η οποία λόγω του γεγονότος ότι ήδη από τον 19ο αιώνα αποτέλεσε δεξαμενή μεταναστών στον δυτικό κυρίως κόσμο και ιδίως στις ΗΠΑ αλλά και στην σύγχρονη εποχή λόγω της εδαφικής της γειτνίασης με την Αλβανία αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ακόμη το φάσμα των προβλημάτων και των προκλήσεών που προκαλεί η μετανάστευση καθώς μετασχηματίζει την κοινωνία, το βιβλίο αυτό θα έπρεπε λογικά να παρουσιάζει μεγάλο αν ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Διότι η μετανάστευση αναλύεται μέσα από την κονίστρα της λογοτεχνίας, με αποτέλεσμα να γίνεται κατά κάποιο τρόπο σχολή σκέψης και γραφής. Αλλά και ένα είδος ιδεολογίας που στόχο της έχει την αναζήτηση κοινοτήτων μεταξύ των γηγενών και των μεταναστών.

Όμως το βιβλίο αυτό για την Καστοριά παρουσιάζει ένα ακόμη ειδικώτερο ενδιαφέρον, αφού από η συντονίστρια (Αναστασία Νάτσινα) της συλλογής των διηγημάτων που επιλέχτηκαν να συμπεριληφθούν στην έκδοση, ζήτησε από τον καστοριανό συγγραφέα Ηλία Παπαμόσχο, ως ένα από τους τέσσερις νέους αξιόλογους σε πανελλήνιο επίπεδο πεζογράφους, να συμβάλλει στην έκδοση με ένα δικό του διήγημα για την μετανάστευση.

Πράγματι, στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνεται με τον τίτλο «Το μίσος» το αξιόλογο διήγημα του Ηλία Παπαμόσχου, που είναι αυτοβιογραφικό. Αναφέρεται στην περίοδο που ο συγγραφέας υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία σε μονάδα της Καστοριάς, την εποχή της πρώτης μαζικής εισδοχής μεταναστών Αλβανών, αμέσως μετά την κατάρρευση του «παραδείσου» τους.

Ο συγγραφέας με λογοτεχνική παραστατικότητα αποκαλύπτει (προφανώς μέρος) μόνο της ωμότητας που μπορούσε να προσλάβει το ανθρώπινο Μίσος, και ο ρατσιμός ακόμη και στις ψυχές νεαρών στρατιωτών. Και πραγματοποιώντας ένα σαφές χρονικό άλμα, μεταφέρει την διήγησή του σε πιο σημερινές εποχές, για να επιβεβαιώσει ότι έχει θεσμοθετηθεί πια η πεποίθηση πως η βαρβαρότητα του ρατσισμού αποτελεί το αυτονόητο αναγκαίο κόστος της αποτελεσμαστικής διασυνοριακής φύλαξης με ένα κράτος σαν την Αλβανία που εκτός από μετανάστες, εξάγει και ένα μέρος των προβλημάτων του, με πρώτο σταθμό την Καστοριά.

Η προσήλωση στην πλούσια αφήγηση του πανελληνίως διακεκριμένου καστοριανού συγγραφέα, δύσκολα κρύβει την έντεχνη προσπάθεια του Παπαμόσχου να προστατεύει την συλλογική -τοπική τιμή και αξιοπρέπεια, διηγούμενος μέρος μόνο όσων γνωρίζει ή υποθέτει.



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κ. Μπαϊρακτάρη,

Κάτι αναφέρθηκε στο προηγούμενο φύλλο της ΟΔΟΥ για την ανάλυση των γεγονότων και την άσκηση κριτικής στην κατά τ’ άλλα πανέμορφη Καστοριά μας συνιστούν ταμπού. Σας συγχαίρω, λοιπόν, προσωπικά που μέσω της εφημερίδας σας ασκείτε και τα δυο με γενναιότητα. Θέλει γενναιότητα να πας κόντρα σ’ αυτό το «μιλάμε πολύ τέλεια!», ή ακόμη και το «ζω μόνο γι’ αυτή τη μέρα» που πήξαμε να ακούμε αυτές τις μέρες από την τηλεόραση που είναι υποχρεωμένοι, για να μη διαφέρουν από τους άλλους γύρω τους, να απαντάνε συνέχεια και στερεότυπα «τέλεια» θέλει να ’σαι περίπου ήρωας για να εκφράσεις φωναχτά την άποψή σου.

Παρεμπιπτόντως κ. Μπαϊρακτάρη θα μπορούσατε να μας πείτε την άποψή σας για τα επαναλαμβανόμενα κατά καιρούς κρούσματα χυδαιολογίας με πρωταγωνιστές τους μικρούς μαθητές των δημοτικών σχολείων οι οποίοι συνοδεύονται από του γονείς τους (αυτοί έχουν την ευθύνη τους).

Φέτος την ενσάρκωσε και πάλι ένας μικρός του 3ου δημοτικού σχολείου Καστοριάς που είχε ως θέμα: “Αλ Τσαμίσι νιους”, και όχι μόνο δεν αρκέστηκε να κρατάει την πινακίδα του (αλήθεια ποιος είναι ο πρόεδρος-γονιός που την ενέκρινε σε παιδικά χέρια;) αλλά θέλησε να τη διαβάσει δυνατά και καθαρά, τονίζοντας τη λέξη από “γ” που κάνει ομοιοκαταληξία με το “Τσαμίσι”.

Συγχαρητήρια! Και για να μην ξεχνιόμαστε και που, στο Αλ Τσαντίρι σκεπάζεται από μπιπ!
«Τέλεια!»

Ένας αναγνώστης
aldente@in.gr


H εφημερίδα συμφωνεί απόλυτα. Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία παραβιάζουν κάθε έννοια και όριο σάτυρας που μπορεί να αντέξει το καρναβάλι, και φτάνουμε στα όρια της προσβλητικής και κακόβουλης εξύβρισης, για την οποία βεβαίως δεν μπορεί να ευθύνεται ένας ανήλικος, αλλά το περιβάλλον των ενηλίκων που τον επέτρεψαν και τον ενθάρρυναν.

.

12.1.08

ΟΔΟΣ: Το προσεχές μέλλον της Καστοριάς

Πέρασε στην τοπική… εποποιϊα μια ακόμη «λαμπρή» εορταστική περίοδος και η Καστοριά εισέρχεται, – ή καλλίτερα- είναι έτοιμη να βυθιστεί στην χειρότερη για την πόλη, εποχή του χρόνου: Την μεθεόρτια. Μια εποχή μερικών χειμερινών μηνών στην διάρκεια της οποίας τίποτε απολύτως δεν γίνεται. Και απολύτως τίποτε δεν περιμένει κανείς να συμβεί. Τα χριστουγεννιάτικα φώτα σβήνουν, τα στολίδια απομακρύνονται, η πόλη σκοτεινιάζει.

Ο φετινός απολογισμός των Χριστουγέννων, αλλά ιδίως των καρναβαλιών επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις διαπιστώσεις. Ήταν έκδηλη η αδυναμία της οργάνωσης των εκδηλώσεων όλες τις ημέρες των καρναβαλιών, σε όλα σχεδόν τα επιμέρους στάδιά του και βέβαια, την ημέρα της παρέλασης.

Η υποτυπώδης συμμετοχή του κόσμου στα μπουλούκια τις δύο πρώτες ημέρες και η επιβράδυνσή τους, δεδομένου ότι κάθε χρόνο όλο και πιο αργά προς το βράδυ αρχίζουν να εμφανίζονται στους δρόμους τα λιγοστά σχήματα και οι παρέες μεταμφιεσμένων, είναι μερικοί λόγοι που περιορίζουν ασφυκτικά τις εκδηλώσεις, τουλάχιστον χρονικά. Όχι ότι είναι αρνητικό το γεγονός ότι τα (όσα) μπουλούκια μένουν στους δρόμους έως τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όσο για το ότι τις ώρες της ημέρας, είναι σαν να μην κυκλοφορεί κανείς.

Οι δρόμοι είχαν αραιή κίνηση, την πιο αραιή από καρναβαλιστές και παρέες τα τελευταία πολλά χρόνια. Παρά ταύτα, κυρίαρχο ήταν το αίσθημα της «ασφυξίας».

Αν και γεγονός είναι ότι καταβλήθηκε μια προσπάθεια εορταστικού διακόσμου στην οδό Μητροπόλεως κυρίως, το εικαστικό και αισθητικό αποτέλεσμα του φετινού καρναβαλιού ήταν απογοητευτικό. Τι δουλειά έχουν οι κορδέλες στα μπαλκόνια, τα υφάσματα και οι φωτογραφίες, την στιγμή που ακριβώς από κάτω πρόχειροι τροχήλατοι πάγκοι με καρναβαλικά εμπορεύματα και άθλιες αυτοσχέδιες ψησταριές με σουβλάκια, μπιφτέκια και άλλα τινά βρώσιμα και πόσιμα, χωρίς τον παραμικρό υγειονομικό έλεγχο, ή εγγύηση καθαριότητας, με καπνό από κάρβουνα και καιγόμενα λίπη, επιβάρυναν την ήδη ζοφερή ατμόσφαιρα και μετέτρεψαν την οδό Μητροπόλεως σε εμποροπανήγυρι του Ρατζαστάν. Τόνοι από σκουπίδια, πεταγμένα στους δρόμους και τα στενά, μπουκάλια, χαρτιά, κουτιά να μπλέκονται στα πόδια των θαυμαστών και αυτοθαυμαζόμενων, χωρίς να έχει ληφθεί ούτε και στοιχειώδης μέριμνα για την καθαριότητα των δημοτικών χώρων και δρόμων, σε λίγες έστω βάρδιες συνεργείων – από τον πολυπληθώς επανδρωμένο τομέα των συμβασιούχων- κατά τις ώρες των «δρώμενων».

Οι ραδιοτηλεοπτικές «διαφημίσεις» του Δήμου Καστοριάς που πρόβαλε το έθιμο ως «χορό», «διασκέδαση» και ιδίως ως «πολιτισμό» αποτελούσαν την χειρότερη έμπνευση: Στην ουσία επρόκειτο για μια δραματική διακήρυξη. Που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι του Δήμου, ενώ μέχρι τώρα πρόβαλαν το καρναβάλι της Καστοριάς ως «παράδοση» (και μέχρι πριν μερικά χρόνια ως το μόνο … «γνήσιο ελληνικό καρναβάλι») σήμερα το αναβάθμισαν σε… «πολιτισμό»! Ως εκεί λοιπόν φτάνει ο πήχης του πολιτισμού για τον σημερινό Δήμο Καστοριάς; Να παρουσιάζουν αυτή την αποπνικτική σύμπραξη άναρθρων από την κρασοκατάνυξη κραυγών και ιαχών μέσα σε καπνούς σουβλακιών σε μισοάδειους δρόμους υπό τους ήχους του ημετέρου Μπρέγκοβιτς, ως πολιτισμό;

Αυτός είναι πολιτισμός (πολιτικός και σκέτος) για την δημοτική αρχή του κ. Ιωάννη Τσαμίση και την ΔηΠΕΚα τους; Οι οποίοι παρεμπιπτόντως, απ’ όλες τις τοπικές εφημερίδες – ακόμη και αυτές που ουδέποτε ασχολήθηκαν ιδιαιτέρως με τα θέματα του πολιτισμού και τα έθιμα της Καστοριάς- απέκλεισαν την ΟΔΟ από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις του καρναβαλιού, αμέσως μετά την κριτική που ασκήθηκε από την εφημερίδα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, για το μελοδραματικό «δρώμενο» του δήμου Καστοριάς, στην πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη. Βγάζει μάτια η εκδικητικότητα του Δ.Σ. της ΔηΠΕΚα.

Αν και την δεύτερη ημέρα του καρναβαλιού (7 Ιανουαρίου), η κατάσταση από την άποψη της συμμετοχής του κόσμου, ήταν ελαφρώς βελτιωμένη σε σχέση με την πρώτη ημέρα, κατά κοινή ομολογία, η παρέλαση ήταν από οργανωτική άποψη –και δευτερευόντως από άποψη συμμετοχής ή επιπέδου- αποτυχημένη. Τα σκήπτρα αυτής της κατάστασης τα μονοπώλησε και πάλι πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, με επικεφαλής τον ίδιο τον κ. δήμαρχο Καστοριάς και τους αντιδημάρχους του, καθώς και τον πρόεδρο και τα μέλη της ΔηΠΕΚα: Δυστυχώς κανείς απ’ αυτούς δεν συμμετείχε την πρώτη και δεύτερη μέρα όπως οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, κανείς δεν «ντύθηκε».

Σχεδόν αποστασιοποιημένοι από τις οργανωτικές και τις λοιπές ευθύνες που διατυμπάνιζαν και διαφήμιζαν (μέχρι την Θεσσαλονίκη μετέβησαν με αντεριά και άλλου «είδους» στολές και χάλκινα στις 22 Δεκεμβρίου) έμοιαζαν απλώς περιπλανώμενοι στην Μητροπόλεως. Σχεδόν φιλοξενούμενοι. Με την απόφασή τους να μην γλεντήσουν ατομικά ή και πιο μεθοδευμένα τι ώρες που γλεντούσαν όλοι οι υπόλοιποι στην Μητροπόλεως, δυσφήμησαν το καρναβάλι, αφού φάνηκε σαν ένας θεσμός, στον οποίο ούτε πιστεύουν, ούτε μετέχουν οι ίδιοι. Προς τι λοιπόν οι προσκλήσεις και οι εκκλήσεις τους;

Από την άλλη πλευρά, η εμφάνιση του δημάρχου Καστοριάς στην παρέλαση των καρναβαλιών στην ομάδα όπου υπήρχε η πινακίδα που ανέγραφε ότι «και μάγος να ήμουν, δεν θα μπορούσα να τα κάνω όλα», ένα χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων της δημοτικής αρχής των Κινέζων, συνιστά μια αυτοτελή πολιτική πράξη η οποία σκιαγραφεί το προσεχές μέλλον της Καστοριάς.

Αν για τον πρώτο δημότη αυτής της πόλης, χρειάζονται μαγικά και θαύματα για να γίνουν 2-3 έργα, τότε οι δημότες και οι κάτοικοι της Καστοριάς, πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι θα περιμένουν άπαξ του έτους, στην παρέλαση των καρναβαλιών της Πατερίτσας, τον δήμαρχο και το δημοτικό του συμβούλιο, να κάνουν αυτόν τον ιδιότυπο, σιωπηλό απολογισμό πεπραγμένων, και προγραμματισμό των επόμενων δημοτικών έργων.

Με τέτοια καπνίλα από τα σουβλάκια και τα κάστανα, και τις εξατμίσεις των φιλικών προς την Καστοριά ελαυνόντων τρακτέρ που όργωναν περιχαρή την οδό Μητροπόλεως, ένας δήμαρχος και οι σύντροφοί του σε πικετοφορία με συνθήματα που μοιάζουν με χρησμούς στο μαντείο των Δελφών, είναι θέαμα που πράγματι ενσαρκώνει όραμα και πολιτισμό. Εις ανώτερα.
.

8.1.08

ΟΔΟΣ: Νίνα Ράπη, Εννέα ίχνη σ’ έναν κύκλο




Αν κάτι εξακολουθεί να είναι παρήγορο σ’ αυτόν τον τόπο γύρω από την πνευματική ζωή και τις τέχνες, είναι το γεγονός ότι στον αντίποδα της ζοφερής κατάστασης, πέρα από την θεσμική αδιαφορία και την παντελή έλλειψη πολιτικής για την παιδεία και τις καλές τέχνες, υπάρχουν οι μονάδες. Οι λαμπρές εξαιρέσεις που κινούνται σε ατομικό επίπεδο.

Άνθρωποι με πνευματική καλλιέργεια και αναζητήσεις, αλλά απελπιστικά μόνοι, και πάντως κάπως αιρετικοί, σε ένα τόπο που βαφτίζει πολιτισμό τα πανηγύρια και τον χάσκαρη.

Συμπολίτες που υποκινούμενοι από την πνευματική δύναμη και το χάρισμα, κατορθώνουν σε ιδιωτικό επίπεδο να ξεφύγουν από την μάζα στην οποία καθηλώνει τους υπόλοιπους η άγνοια και η ανικανότητα των ιθυνόντων. Και διακρίνονται σε πανελλήνιο, ευρωπαϊκό, συχνά μάλιστα και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αποτελούν έτσι το αναπλήρωμα μιας χαμένης αξιοπρέπειας που μόνο μέσα από την πνευματική δημιουργία θα μπορούσε να αναδειχθεί.

7.1.08

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Κατά παραγγελίαν

Όλα τα ξεκίνησε το τρανό παιδί που ήταν γιος μεγάλου πατέρα.

Υποψιάστηκε, όμως, καθώς μεγάλωνε το δικό του παιδί, ότι η μεγαλοσύνη δεν κληρονομιέται. Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων.

-Μην ήταν η αγευσία του νερού, που έπινε η μάνα του όταν τον λίκνιζε στην μήτρα της, υπεύθυνη, ή η σφυγμική αιμάτωση της κεφαλής απ’ τον ομφάλιο λώρο, ή μήπως τα τραγούδια της γιαγιάς που τον νανούριζαν, ή όλα αυτά μαζί που έκαναν το τρανό παιδί μεγάλον άνδρα;

-Θυμότανε τη γύφτισσα, τη Μαργαρώ, που ‘κανε γαλανό παιδί με μελαψό το δέρμα και τα μαλλιά ξανθά. Η ίδια υπολόγισε πως το παιδί φτιάχτηκεν έτσι, γιατί είχε δυό φωτογραφίες κολλημένες στο μπαούλο: η πρώτη ήταν της Αλίκης Βουγιουκλάκη κι άλλη του άντρα της, του Πέτρου. Αυτές οι δυό ενώθηκαν και προέκυψε της κόρης της η φάτσα.

Ποιόν, άραγε, εκοίταζε του Μεγάλου η συμβία όταν συνέλαβαν τον γιο τους, το Γρηγοράκη; Του έμαθαν να περπατά καμαρωτά, να λέει πως εργάζεται για το καλό των άλλων. Και είναι αλήθεια ότι το προσπαθούσε.
- Αληθινότερο, όμως, είναι ότι, όταν άνοιγε το στόμα του, ασύνταχτες βγαίνανε οι λέξεις και σαν τσαλακωμένες. Ενώ ο Λάκης μας, του γείτονα ο γιος, με «μικρό» πατέρα και κολίγα αγγόνι σαν άνοιγε τα χέρια του τον κόσμο μάζευε όλον.

-Τι συνδυάστηκεν όμορφα και ξεζαλνάει, σήμερα, τον κόσμο ετούτο ο Λάκης ακόμα είναι άγνωστο και είθε άγνωστο να μείνει, για να μη τολμήσει να σκεφτεί κανείς ότι ο Άνθρωπος συντίθεται κατά παραγγελίαν.
.
Ουρανία Μπάγγου
(εκ Βογατσικού Καστοριάς)
,
ξεζαλνάω: ξεζαλίζω
.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Θ. ΔΟΛΛΑ: Τίνος παιδί είσαι;

Ο Δήμος Καστοριάς, με εγγεγραμμένους δημότες άνω των δέκα χιλιάδων, έχει πλέον ένα αποσαφηνισμένο τοπίο στην νέα τάξη, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, τεχνοκρατική γραφειοκρατία: Για να χρηματοδοτήσεις ένα έργο πρέπει προηγουμένως να παρουσιάσεις επιχειρησιακό σχέδιο.

Ο Δήμος Καστοριάς δείχνει πλήρως προσαρμοσμένος στα νέα δεδομένα, με σιωπηλό εκφραστή του τον δήμαρχο Ιωάννη Τσαμίση.

Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία η ουσιαστική παρουσία του Δημάρχου Καστοριάς στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα πολιτιστικών της Κορησού, με θέμα που αφορούσε σε γεωργικές & κτηνοτροφικές επενδύσεις στην Πίνδο.

Δεν πρέπει να θεωρηθούν τυχαίες οι ερωτήσεις που διατύπωσε, άσχετα αν μας αρέσει ο τρόπος που τις διατύπωσε:
«Ποιο μέτρο αφορά στην πιστοποίηση ενός βοσκότοπου;»
«Πότε θα ανοίξει το μέτρο;»
«Πώς μπορούμε σαν δήμοι να προετοιμαστούμε;»


Οι απαντήσεις που έλαβε ήταν περίπου οι ακόλουθες:
«Το μέτρο θα τρέξει για δεύτερη φορά σύντομα.»
«Οι δήμοι πρέπει να αναθέσουν από τώρα σε γεωπόνος-μελετητές την εκπόνηση μελετών-επιχειρησιακών σχεδίων ώστε με το που θα ανοίξει το μέτρο να καταθέσουν τους σχετικούς φακέλους.»


Προνοητικά και μελετημένα βήματα…
Ιδίως αν οι απαραίτητες μελέτες ανατεθούν σε Καστοριανούς γεωπόνους-μελετητές, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι των μελετών αυτών.

Μελετημένα βήματα όπως η ακόλουθη υποθετική ιστορία:
«Το Σικάγο δίπλα είναι.
Ένα αεροπλάνο και…
σε 24 ώρες ο δήμαρχος Καστοριάς βρίσκεται μπροστά από το κτήριο της
Standard & Poor’s(1)
Και χτυπάει το κουδούνι του τμήματος Δημοτικών Ομολόγων…
και ανεβαίνει στα γραφεία.
Και αν δεν είναι άψογα τα αγγλικά του…
ουφ… στο Σικάγο βρίσκεται βρε αδελφέ,
γιατί να μην μιλήσει ελληνικά;

-«Μήπως μιλάει κανείς ελληνικά;» ρωτάει…
-«Παρακαλώ, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»…ακούγεται η φωνή
της ελληνοαμερικανίδας ειδικού στα ομόλογα που εκδίδουν οι δήμοι του
Σικάγο, βασιζόμενοι σε αξιολογημένα επιχειρησιακά σχέδια και τύχαινε
εκείνη την ημέρα να βρίσκεται στα κεντρικά.
-«Καλημέρα, είμαι ο δήμαρχος Καστοριάς!»
-«Ω, τι χαρά…
…η καταγωγή μου ξέρετε είναι από Καστοριά!»
-«Αλήθεια; Τίνος παιδί είσαι;»!


Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει μονόδρομο
την εναλλακτική χρηματοδότηση των επιχειρησιακών σχεδίων,
που ούτως ή άλλως βάσει των νέων διατάξεων,
ο δήμος Καστοριάς θα εκπονήσει :

Ο δήμος, αντί να προχωρήσει σε σύναψη μακροχρόνιου δανείου,
αν ψάξει…
θα βρει το κανάλι μέσα από το οποίο,
θα χρηματοδοτήσει με χαμηλότερο κόστος τα όποια σχέδια του.

Με χρονικό ορίζοντα,
τουλάχιστον,
την δεκαετία…

1. Google: “Standard & Poor’s, is the world's foremost provider of independent credit ratings, indices, risk evaluation, investment research, data, and valuations.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά, σας προωθώ ένα μήνυμα από έναν φίλο, ελπίζοντας στην δημοσίευσή του:
Ν. Παναγιωτόπουλος

nickpa@mail.com


ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;


Εγώ επιμένω στην άποψη ότι ο κ. Μητσοτάκης (την εποχή που καθαίρεσε τον Σαμαρά από υπουργό Εξωτερικών), έκανε την πρώτη «γκάφα» γύρω από την υπόθεση: Και η άποψή μου είναι η εξής: Αφού οι άνθρωποι, οι Σκοπιανοί, νιώθουν τόσο πολύ … «Έλληνες», γιατί δεν κάνουμε πρόταση να τους προσαρτήσουμε στην …«Μητέρα» Ελλάδα;

Ακόμα και τώρα, που «λιγουρεύονται» τελείως φανερά τον Λευκό Πύργο (φωτογραφία με το χαρτονόμισμά τους), η καλύτερη κίνηση θα ήταν να απαιτήσουμε την (επαν)ένταξή τους στην …«πατρίδα» «τους».

Ότι και να λένε, ότι και να κάνουν αυτοί, «ενωθείτε με την μητέρα Ελλάδα», εμείς.
Θα ήταν πολύ καλύτερο και πολύ πιο αξιοπρεπές, από το να γελοιοποιούμαστε με το «δεν συμφωνούμε στο ένα και στο άλλο», συνεχώς απολογούμενοι και μην βρίσκοντας ποτέ δίκιο.
Αγαπητοί, γελάνε μαζί μας. Τα σχολεία τους, διδάσκουν στους σκοπιανούς τελείως διαφορετική ιστορία από αυτήν που ξέρουμε εμείς. Επίσης, έχουν «δικά»τους άτομα ανάμεσά μας, οι οποίοι χρησιμοποιώντας άπταιστα ελληνικά, κάνουν προπαγάνδα εναντίον μας αμφισβητώντας ακόμα και την ελληνικότητα της δικής μας Μακεδονίας. Σχετικό email λάβαμε πριν λίγες μέρες από κάποιον που έμοιαζε «πολύ σπουδαγμένος» και μας ανακοίνωνε ότι θα στο στείλει σε όλους του ευρωβουλευτές (υπογράφοντάς το σαν αυθεντικός Έλληνας –και μάλιστα άνθρωπος των γραμμάτων και γνώστης της ιστορίας,- υπέρ του να λέγονται τα Σκόπια Μακεδονία).

Οργανωμένα πράγματα. Τα προκαλούν αυτοί που έχουν συμφέρον, κάποτε, να χάσουμε την ταυτότητά μας σαν Έλληνες, ώστε να γίνουμε πιο ευάλωτοι. (παραείμαστε ελεύθεροι για τα δυνατά κράτη που έχουν κυριαρχικές και εξουσιαστικές τάσεις, όπως, π.χ. οι ΗΠΑ)
Εμείς, «όχι το ένα και όχι το άλλο», για το όνομα των Σκοπίων και νομίζουμε ότι …κάτι κάναμε.

Η «γκάφα»του κ. Μητσοτάκη, τότε, ήταν, το ότι δεν έστειλε και αυτός (εμείς) στρατό μαζί με τον στρατό που έστειλαν τα άλλα κράτη για να «περιφρουρήσει και να διατηρήσει την ειρήνη» στα Σκόπια που αυτονομήθηκαν για πρώτη φορά. Δεν μπόρεσε να βρει μια δικαιολογία όπως έκαναν τα άλλα κράτη που έστειλαν το στρατό τους. Έτσι, μας «έφαγαν» μέσα από το στόμα οι Τούρκοι (Οι μουσουλμάνοι, ευρύτερα, για την ακρίβεια), τα Σκόπιά (μας).

Αντί να στείλουμε στρατό για να προστατέψουμε ό,τι (τέλος πάντων) ήταν ελληνικό σε αυτή η την χώρα, αλλά και, γενικότερα για την διατήρηση της ειρήνης, τους επιτεθήκαμε σαν να ήταν «ξένοι» που ήλθαν να μας «κλέψουν» και στη ουσία εμείς τους διώξαμε, τους βάλαμε απέναντί μας, σαν αντίπαλους και τους χάσαμε για πάντα..
Ο άσχετος! Και λίγα που του …ψέλνω.

Αυτή η γκάφα που έγινε τότε και η γκάφα με τον Οτσαλάν, κατά την γνώμη μου ήταν τα δύο μεγαλύτερα και τραγικότερα λάθη της εξωτερικής πολιτικής της πρόσφατης νεοτέρας ιστορίας της χώρας μας.

Χάσαμε πάρα πολλά από αυτά και τα αλυσιδωτά αποτελέσματα από τις συνέπειες θα συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν για γενεές. Εξολοθρεύουν τους φίλους μας και άλλους τους στρέφουν εναντίον μας.

Σε δυο τρεις γενεές, αν συνεχίσουμε έτσι θα ξεχάσουμε και την ιστορία μας και, να ‘μαστε και εμείς …σερβιρισμένοι σε «πιάτο», σαν τόσους και τόσους άλλους λαούς που δεν αντιδράνε πια, στις παγκόσμιες μεταρρυθμίσεις - παγίδες.

6.1.08

ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΒΙΤΟΥΛΑ: Οξυγόνο πνευματικό στην ασφυξία του κόσμου…

Με μία άλλη ματιά το «Οξυγόνο» της ΕΤ3... (*)

Διανύοντας την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, την εποχή κατά την οποία ο όρος "επιστημονική φαντασία" έχει καταστεί συνώνυμος της προβλέψιμης καθημερινότητας, στα χρόνια όπου ο άνθρωπος με τα επιτεύγματά του σε μακρόκοσμο και μικρόκοσμο έχει συνηθίσει (σ)το "θαύμα", το να αναφέρεται κανείς στην πνευματική προσφορά και μαρτυρία του μοναχισμού σήμερα αγγίζει, για την πλειονότητα της κοινωνίας, τα όρια του γραφικού. Αν μη τι άλλο, αυτός, ο αθεράπευτα προσκολλημένος στο "αποβλητέο μεσαιωνικό παρελθόν", είναι άξιος συγκατάβασης και συμπάθειας.

Αυτή την, κατά τα άλλα, θλιβερή κοινή εμπειρία απαξίωσης παραδειγμάτων του βίου, που άλλοτε ανέβλυζαν νόημα και γνησιότητα, μπορεί να την ανατρέψει μόνο η αυτοψία του προσωπικού βιώματος. Όσα περίτεχνα σχήματα λόγου και βαθυστόχαστες θεολογικές έννοιες και να επιστρατευθούν για τον σύγχρονο μοναχισμό, όλα θα φαντάζουν κύμβαλα αλαλάζοντα για ένα παρελθόν ρομαντικό αλλά εξάπαντος χαμένο.

Την άφατη χαρά για τη δυνατότητα μετοχής σε αυτό το βίωμα, που αποτελεί αδιάψευστο αποδεικτικό στοιχείο για τη διακριτική αλλά μακρόσυρτη διάρκεια ενός άλλου τρόπου ύπαρξης και όχι μια άλογη συναισθηματική έξαρση, γευόμαστε οι κάτοικοι της Καστοριάς στα πρόσωπα εφτά επίμονων αντιστασιακών. Δεν είναι άλλοι από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων Μελισσοτόπου που αντιστέκονται με Θεόσδοτο πείσμα στην ασχήμια του κόσμου. Του κόσμου που ασφυκτιά από την υποκειμενική σχετικοποίηση των πάντων κατά τις βουλές της φιλαυτίας, από τη στυγνή αντικειμενοποίηση του μυστηρίου της ζωής σε εξουσιαστικούς θεσμούς που συνθλίβουν αντί να διακονούν τον άνθρωπο.

Ταγμένοι μαχητές ενάντια στη φανταχτερή επιφανειακότητα της πολυτέλειας και της άνεσης, ενάντια στη ρηχότητα του καθωσπρεπισμού και της θρησκευτικής επανάπαυσης, οι μοναχοί του μοναστηριού των Αγίων Αναργύρων ματώνουν μπροστάρηδες στο αντάρτικο που ξεκίνησαν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι κυνηγημένοι Προφήτες, οι Μάρτυρες και Όσιοι της πίστεως. Όχι μιας μεταφυσικής και αναπόδεικτης πίστεως που εγκλωβίζει τον άνθρωπο σε αιθέριες σφαίρες αλλά της πίστης που σφυρηλατεί σχέση προσωπική και απτή με τον Θεό, ο μανικός έρωτας του οποίου Τον γέννησε ως έναν από εμάς.

Αυτή την εμπιστοσύνη, που στις ακρότατες συνέπειες της νικά το μισητό παράσιτο της ζωής, τον θάνατο, καλλιεργούν οι ταπεινοί μοναχοί των Αγίων Αναργύρων και προσφέρουν αφειδώλευτα σε όποιον ανησυχεί και διαπιστώνει ότι, με τις δικές του δυνάμεις μόνο, αδυνατεί να φανερώσει τον εαυτό του ως κάτι άλλο από ένα περιφερόμενο έλλογο ζώο με ημερομηνία λήξης.

Αντίδοτό τους στα δηλητηριώδη τσιμπήματα της επιπολαιότητας του κόσμου η επώδυνα δοκιμασμένη οδός του Σταυρού. Στον θυσιαστικό τρόπο βίου περιτέμνεται κάθε φρόνημα και επιθυμία που αντιστρατεύεται την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Οι ασκούμενοι σε αυτόν τον μαρτυρικό στίβο πατέρες του μοναστηριού των Αγίων Αναργύρων φωτοδοτούν με νόημα ύπαρξης ο,τιδήποτε σκοτεινό εκβάλλει η ματαιότητα του κόσμου.

Η μικρή και ταλαιπωρημένη κοινωνία της Καστοριάς απαρτίζεται από μέλη που προσπαθούν να αντιπαλέψουν ό,τι κι ένας σύγχρονος άνθρωπος στην άλλη άκρη της γης. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι κοινωνικές δομές, τα οικονομικά μεγέθη, τα ήθη μεταξύ των λαών, τα μεγάλα ερωτήματα για την περιπέτεια της ζωής θα βοούν εντός της ύπαρξης ή θα καταπνίγονται με ψευδαισθήσεις. Και σ’ αυτά τα ερωτήματα οι αθλητές του Χριστού, στους πρόποδες του Βιτσίου, δεν προτείνουν και δεν μεταχειρίζονται ετοιμοπαράδοτες θρησκευτικές συνταγές γενικής χρήσης. Συνιστούν, κατά την αρχαία παράδοση της ασκητικής επιστήμης, την απροϋπόθετη αυτοπαράδοση στο θέλημα του Θεού, την αντίσταση κατά της επηρμένης λογικής που γέμισε τη ζωή με το παράλογο κάθε είδους, εμπνέουν την προτεραιότητα στο ανεπανάληπτο πρόσωπο του καθενός, έναντι της υπαγωγής στην ενστικτώδη ανώνυμη μάζα.
Σε ένα κόσμο που εξορίζει τον έρωτα στα ορμέμφυτα, που εξαντλεί την αλήθεια στις εγωικές απαιτήσεις, που κολοβώνει την ελευθερία στα μέτρα του δικαιώματος, οι πατέρες της μονής μάς μεταγγίζουν με τη θυσιαστική τους διακονία την υπέροχη οσμή και ευωδία της πιο δραστήριας ησυχίας, της προσευχής και της δοξολογίας του Παλαιού των Ημερών, που με το κορμί και το αίμα του Υιού Του, σε κάθε σύναξη, ενοποιεί τον διασπασμένο άνθρωπο και τον επανατοποθετεί στην απωλεσθείσα καθολικότητα.

Όλα αυτά αποτελούν μια διαπιστωμένη βεβαιότητα για κάθε αμαρτωλό αλλά τίμιο προσκυνητή της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων. Η προσωπική προσέγγιση των παραπάνω, όταν καλλιεργείται στη γνήσια σχέση και όχι στις απαιτήσεις και επνοήσεις του μίζερου εγωισμού, δεν αναιρεί την αλήθεια αλλά την πλουτίζει. Το ίδιο πράττει ο γράφων, το ίδιο έπραξε και η χριστουγεννιάτικη εκπομπή της ΕΤ3 "Οξυγόνο", που μας χάρισε ένα άρτιο αισθητικά μικρό οδοιπορικό στο δικό μας οξυγόνο: την Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Μελισσοτόπου και τους πτωχούς και Θεοπείσμονες διακόνους της. Ευχαριστούμε τους εξαίρετους επαγγελματίες της δημόσιας τηλεόρασης αλλά και το "πρωτογενές υλικό" της εκπομπής, τους πατέρες της Ιεράς Μονής, χωρίς τους οποίους θα είχαμε άλλο ένα βαρετό "θρησκευτικό" αφιέρωμα. Αλλά και αναμένουμε. Η πανδαισία αυτού του υπαρξιακού πλούτου δεν χωράει σε μία εκπομπή…

Η χρονιά που πέρασε, το μαρτυρικό έτος του Γολγοθά των μοναχών των Αγίων Αναργύρων, τους ανέδειξε για μια ακόμη φορά ως τα κατεξοχήν πρόσωπα της χρονιάς, αφού με την υπομονή και την καρτερία τους στον αδυσώπητο διωγμό που υφίστανται, σε όλους εμάς τους «ασθενείς» κομίζουν ασυμβίβαστοι μία επαναστατική πρόταση ζωής, συνεπείς στην κληρονομιά των Αγίων του Θεού. Και επειδή η ζωή δεν τεμαχίζεται σε εύληπτα σχήματα, αλλά προκαλεί σε μετοχή, η πρόκληση – πρόσκληση της Μονής των Αγίων Αναργύρων παραμένει ατόφια η ίδια αρχαία καινοδιαθηκική: «Έρχεσθε και ίδετε!»

Καλοί μου πατέρες, κάθε συμβατικός προσδιορισμός του χρόνου καταλήγει με την ελπίδα της Γέννησης του Θεανθρώπου. Το 2007 όμως η ελπίδα αυτή γεννήθηκε τραυματισμένη από τη λόγχη της ακοινωνησίας, σταυρωμένη από υπερχειλίζουσα "πατρικότητα", προδωμένη από σύγχρονους Πιλάτους, "ξεδιψασμένη" από το ξίδι της υποκρισίας και της υπεκφυγής, νεκρωμένη και θαμμένη στα έγκατα της "κατά Χριστόν παιδαγωγίας"… Είθε το νέο έτος 2008 να είναι για σας, κατά συνέπεια κυρίως για μας, το έτος της «εκ νεκρών εγέρσεως».
Καλή Ανάσταση!

(*) Αφορμή του κειμένου αυτού αποτέλεσε η εξαίρετη εκπομπή της ΕΤ3 «Οξυγόνο», η οποία αφιέρωσε το φετινό εορταστικό της Χριστουγεννιάτικο θέμα στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων και στους αγαπητούς μας πατέρες.



Σχετικά κείμενα:

,

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Με συντριβή και ταπείνωση.

Σαν τη δική τους συγγνώμη. Που, όμως, δεν εισακούστηκε…

Αγαπητοί συμπολίτες,

Να που εκείνο το περσινό «Και του χρόνου!», με τη βοήθεια του Θεού και κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, υλοποιείται. Να που μας περιμένει στη γωνία εκείνο το δάκρυ που φτάνει στα μάτια κάθε φορά που ακούμε, λίγο πριν από τη μεγάλη μέρα της του Χριστού γεννήσεως και για πρώτη φορά, το «Χριστός γεννάται δοξάσατε… ». Και δεν είναι μόνο τα συναισθήματα· είναι και οι εικόνες. Σαν αυτήν την ξεχωριστή της Παναγιάς μας της Μαυριώτισσας, την περίφημη «Ρίζα του Ιεσσαί», το δέντρο που βλασταίνει μέσα μας κάθε φορά που ακούμε, λίγο πριν από τη μεγάλη μέρα, το Ευαγγέλιο με τους Προπάτορες του Υπερούσιου, που εντός ολίγου πρόκειται να γεννηθεί…

Μόνο που η φετινή γιορτή δεν θα ’ναι σαν τις προηγούμενες. Κάτι έχει αλλάξει μέσα μας. Κάπου έχουμε λαβωθεί. Παιδιά εμείς της Μάνας Εκκλησίας, αυτής της Κυράς που κράτησε το Γένος των Ελλήνων, αιώνες ολόκληρους σκλαβιάς, όρθιο, το φρόνημά του ακμαίο, της επίσημης Ελλαδικής Εκκλησίας που παλεύει, θαρρείς, να γονατίσει το φρόνημα το δικό μας. Κι όχι μόνο το δικό μας.

Ποτέ ως τώρα δεν παρακολουθούσα στενά αυτά που διαδραματίζονταν στο χώρο της Εκκλησίας και αφορούσαν τους αξιωματούχους της. Ποτέ μου, σε αντίθεση με πολύ δικούς μου ανθρώπους που ενδιαφέρονταν. Αυτό οφειλόταν στην επίμονη υπόδειξη του ιερέα πατέρα μου, ο οποίος συνηθίζει πάντοτε να μας συστήνει σε καμιά περίπτωση να μην προσηλωνόμαστε σε πρόσωπα, γιατί αυτό πολύ συχνά οδηγεί σε αποπροσανατολισμό της πίστης. Το ’ξερε , αλλά, επιπλέον, είχε πάθει κι είχε μάθει.

Και πάντοτε πονούσα -το ’χω ξαναπεί αυτό- στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής με εκείνο το «Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα». Δεν ένιωθα καθόλου βολικά κάθε φορά μ’ αυτήν τη δημόσια παραδοχή μες στο ναό, το σπίτι του Θεού.

Τον τελευταίο καιρό και ενώ περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να κάνουμε ένα βήμα, να έρθουμε λίγο πιο κοντά στο Θεό, να γίνουμε πιο άνθρωποι, νάτη πάλι μπροστά μου η δήλωση ενός ιερέα που έχουμε ξεχωρίσει κι εκτιμούμε αμέτρητα εδώ και χρόνια. Ο πατέρας Αντώνιος, ο ιδρυτής της «Κιβωτού του Κόσμου», που φιλοξενεί 150 «παιδιά ενός κατώτερου Θεού», παιδιά προσφυγάκια, με απόλυτο σεβασμό στη διαφορετική τους θρησκευτική συνείδηση: «Δε με εκφράζει η αλλοτριωμένη εικόνα της Εκκλησίας που μπαίνει πίσω από το άρμα της πολιτικής», δηλώνει ο πατήρ Αντώνιος και είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι βρίσκει τη δύναμη να το εκφράσει έτσι όπως το νιώθει, χωρίς να διστάζει να το κάνει.

Αλλά όλα είναι μια αλυσίδα. Κι η αντίδραση του επίσης ξεχωριστού Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικολάου σε απόφαση της Ιεράς Συνόδου υπήρξε επίσης εντελώς αξιοθαύμαστη. Όταν οι Πατέρες της Ι. Συνόδου του ζήτησαν να δίνει άδεια στον πρώην μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα να ιερουργεί στην μητρόπολη από την οποία απομακρύνθηκε λόγω «βαρυτάτου σκανδαλισμού πιστών», όπως οι ίδιοι το διατύπωσαν. Στην υπόδειξη, λοιπόν, αυτή των Πατέρων της Συνόδου ο ξεχωριστός Μητροπολίτης δε συμμορφώθηκε, αλλά την απέκρουσε με δυνατά επιχειρήματα. Εκφράζοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο έναν ολόκληρο λαό που σκανδαλίστηκε φρικτά, ακούγοντας ένα γέροντα ιεράρχη να λέει ότι χρειαζόταν 1,5 δις δρχ. για τα γεράματά του!

Αυτά τα μαντάτα είναι που κάνουν εμάς τους Καστοριανούς να μένουμε με το στόμα ανοιχτό με τους Πατέρες της Ι. Συνόδου. Πώς γίνεται να φέρονται με τόση επιείκεια σ’ ένα πρόσωπο που πρωτοδίκως καταδικάστηκε σε οκταετή φυλάκιση και να δείχνουν τέτοια ακαμψία στο θέμα των δικών μας Πατέρων, για τους οποίους αναρωτιόμαστε ακόμη, τόσον καιρό μετά κι ύστερα από τα όσα έγιναν, ΣΕ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΑΝ.

Ποιο ήταν, επιτέλους, το ανομολόγητο φταίξιμό τους, που οι Συνοδικοί ιεράρχες μας κρίνουν ότι έπρεπε να τους αφήσει ακοινώνητους τόσον καιρό και ότι πρέπει αυτή η ακοινωνησία τους να συνεχιστεί και στη διάρκεια των μεγάλων ημερών που έχουν κιόλας φτάσει. Θα ’πρεπε αυτοί οι τόσο άκαμπτοι Πατέρες μας, περισσότερο απ’ όλους εμάς τους κοσμικούς χριστιανούς, να συναισθάνονται τι σημαίνει να στερείς τη Θεία Κοινωνία από ανθρώπους που εγκατέλειψαν τον κόσμο και ρίζωσαν στα όρη, προκειμένου να βρεθούν πιο κοντά στο Θεό. Θα ’πρεπε να συναισθάνονται πόσο βαρύ είναι να λένε άλλα και άλλα να κάνουν· να μιλούν -ειδικά αυτές τις μέρες- για την επί γης ειρήνη, για την αγάπη, για τη συγχώρεση, βασικά χαρακτηριστικά της Ορθόδοξης πίστης μας, και να μη δέχονται τη συντριπτική συγγνώμη και την έμπρακτη μετάνοια που τους υποβάλλουν οι Πατέρες μας, όπως τους ζητήθηκε. Θα ’πρεπε να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι εύκολο να πείσουν. Τουλάχιστον όχι τους πολλούς. Εκτός κι αν δεν τους νοιάζει αν πείθουν. Εκτός κι αν νομίζουν ότι το αξίωμα «Μόνο όταν η εξουσία ακολουθεί την κοινή γνώμη, είναι ισχυρή» αφορά μονάχα τους κοσμικούς ηγέτες κι όχι τους θρησκευτικούς και ξεγελιούνται.

Ο λαός είχε κι έχει πάντοτε κριτήριο. Κι έχει και φωνή. Και ξεσηκώνεται πάντοτε μπρος στο στραβό και τ’ άδικο. Και επαναστατεί με τον τρόπο του και σ’ αυτήν εδώ την ιστορική γωνιά της Πατρίδας μας. Προπαντός σ’ αυτήν. Και ξεσηκώνεται, όπως το ’κανε στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, τη μια φορά με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες και τα παιδιά της πόλης , που απαιτούσαν να φύγει ο Βούλγαρος μητροπολίτης απ’ την πόλη, την άλλη με πρωταγωνιστές τους νέους που απαιτούσαν το ακέφαλο σώμα του Μελά που κρατούσαν οι Τούρκοι να θαφτεί από Έλληνα κι όχι από Βούλγαρο παπά. Ξεσηκώνεται, όμως, και τις δυο φορές σύμφωνα με το σχέδιο και με την καθοδήγηση του ήρωα Μητροπολίτη μας Γερμανού Καραβαγγέλη, ο οποίος, όταν επέστρεψε νεκρός, 24 χρόνια μετά το θάνατό του στα ξένα και μισό περίπου αιώνα μετά που έφυγε από την Καστοριά, έγινε δεκτός από το λαό της πόλης με ξεχωριστές τιμές και μέγιστη λαμπρότητα, με όλη τη λαμπρότητα που του άξιζε.

Αυτός ο Μητροπολίτης αφήνει τα δάκρυα του να κυλήσουν σε Έκθεσή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ΄ (24/3/1907):
«Παναγιώτατε Δέσποτα,
Μόλις απεμάξαμεν τα δάκρυα από των οφθαλμών, επί τη σκληρά απωλεία του ηγουμένου της ιεράς Μονής των Αγίων Αναργύρων και των άλλων συναθλητών αυτού, μαρτυρησάντων τη 18η Φεβρουαρίου, …»
και δε γνωρίζει κανείς από μας τα δάκρυα των σημερινών αθλητών της Μονής, των τιμωρημένων με ακοινωνησία σημερινών μοναχών της…

Ακόμα, σ’ αυτήν τη μονή κατέφευγαν από τότε που ιδρύθηκε οι κυνηγημένοι από διάφορους εχθρούς κάτοικοι της περιοχής μας, εκεί βρίσκουν καταφύγιο, φροντίδα και προστασία. Όπως και σήμερα, που και πάλι καταφεύγουν εκεί για μιαν ανάσα ξεκουραστική και ξελαφρωτική οι κυνηγημένοι από τις σκοτούρες και τις έννοιες της δύσκολης ζωής τους χριστιανοί του τόπου μας:
«Προς ενθάρρυνσιν των χριστιανών ηναγκάσθην, Παναγιώτατε, κατά τας εορτάς των Χριστουγέννων να επισκεφθώ χωρία τινά εξ εκείνων, άτινα δια της βίας απεσκίρτησαν κατά το έτος 1903. Διαμείνας λοιπόν επί τινας ημέρας εις την παρά την Χόλισταν ιεράν μονήν των Αγίων Αναργύρων, επεσκέφθην τα χωρία Κομανίτσαβον και Τσιρίλοβον, όπου με εδέχθησαν μετά συγκινήσεως οι χριστιανοί ημών, και ετέλεσα την θείαν και ιεράν λειτουργίαν. Μόλις όμως ανεχώρησα επηκολούθησε σειρά δολοφονιών των σπουδαιοτέρων ομογενών.»

Πώς αλλάζουν, λοιπόν, τα χρόνια… Διωκόμενοι και πάλι οι μοναχοί σήμερα, αλλ’ από ανθρώπους της ίδιας εθνικότητας και της ίδιας πίστης. Κι εμείς οι Καστοριανοί να παρακολουθούμε πάλι με το ίδιο «ΓΙΑΤΙ;» σφηνωμένο στο κεφάλι μας. Και, μέρες που είναι, καθώς και οι πιο αμαρτωλοί από εμάς μπορούμε να ελπίζουμε πως έχουμε τη δυνατότητα να πλησιάσουμε το Άγιο Ποτήριο και να κοινωνήσουμε, σε αντίθεση με τους Αγιαναργυρίτες μοναχούς μας που δεν μπορούν γιατί τους έχει απαγορευτεί, καθώς, ακόμα, έχουμε γίνει μάρτυρες, εδώ και καιρό, μιας πρωτοφανούς προσπάθειας κατασυκοφάντησής τους από ανώνυμους -φυσικά- συμπολίτες μας με καταπληκτικό ταλέντο σ’ αυτό που συνηθίζουν να κάνουν, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων ή, αλλιώς, τη διαβολή, τους αφιερώνουμε την παρακάτω ιστορία, ελπίζοντας πως θα τους προβληματίσει λιγάκι πριν πάνε να κοινωνήσουν, αφού αυτοί επιτρέπεται να κοινωνούν, γιατί η διαβολή δεν τιμωρείται:

«Ένας αμαρτωλός πήγε να εξομολογηθεί και…
- Έκλεβα, πάτερ μου
(άρχισε δειλά ο αμαρτωλός).
- Είναι αμαρτήματα δίχως άλλο αυτές οι πράξεις, τέκνον μου, αλλ’ εάν ειλικρινά μετανοήσεις γι’ αυτές και επιστρέψεις τα κλοπιμαία, τότε ο Θεός είμαι βέβαιος ότι θα σε συγχωρήσει.
- Και πέρα από τις κλοπές εμοίχευα, Σεβάσμιε γέροντα
(συνέχισε ο αμαρτωλός).
- Ούτε βέβαια είναι και αυτές οι πράξεις σου θεάρεστες, ο Πλάστης μας όμως γνωρίζει την αδυναμία της ανθρώπινης σάρκας και συγχωρεί.
- Έκανα και φόνο!
(ψέλλισε με συντριβή ο αμαρτωλός).
- Είναι περιττό, νομίζω, να σου πω πόσο μεγάλο είναι το αμάρτημα της αφαίρεσης μιας ανθρώπινης ζωής, παρ’ όλον τούτο ο Μεγάθυμος Θεός δεν αποκλείει από το έλεός Του τους ειλικρινά μετανοούντες.
- Δόξα να ’χει ο Πανάγαθος
(αναστέναξε με ανακούφιση ο αμαρτωλός μας και εσιώπησε).
- Τελείωσες ό,τι είχες να εξομολογηθείς, τέκνον μου;
- Ναι… Μάλλον… Ε… Να… Συκοφαντούσα. Συκοφαντούσα τους ανταγωνιστές μου εκείνους που δεν μπορούσα να τους εξουδετερώσω με άλλον τρόπο. Μετά όμως τα τόσο μεγάλα αμαρτήματα που ήδη σου εξομολογήθηκα, Πάτερ μου, και για τα οποία μου έδωσες ελπίδα για τη σωτηρία της ψυχής μου, τούτο δα το τελευταίο υποθέτω ότι δε… μετράει πολύ στην οργή του Θεού.
- Πλανάσαι πλάνην μεγάλην! Η συκοφαντία είναι πολύ μεγάλο αμάρτημα!
- Μα, είμαι πρόθυμος να επανορθώσω!
(είπε ξαφνιασμένος από την αντίδραση του παπά ο αμαρτωλός).
- Για να δούμε! Σύρε σφάξε ένα κοτόπουλο. Πήγαινε στο Λυκαβηττό και μάδησέ το στους πέντε ανέμους. Μετά μάζεψε μέχρις ενός όλα τα σκόρπια πούπουλα και φέρ’ τα μου. Αν κατορθώσεις να μη σου ξεφύγει ούτε το παραμικρό φτερουδάκι, θα ικετεύσω το Θεό να σε συγχωρήσει…
- Μα αυτό που μου ζητάς είναι αδύνατον να το μπορέσω, Πάτερ μου!
(παρατήρησε καταπτοημένος ο αμαρτωλός).
- Όσο δύσκολο είναι το να μαζέψεις τα σκόρπια φτερά, άλλο τόσο δύσκολο είναι και το να μαζέψεις τις συκοφαντίες που εξέμεσες κατά των αθώων συνανθρώπων σου, δυστυχισμένε! (απάντησε μελαγχολικά ο ιερέας)».

Καστοριά, παραμονές Χριστουγέννων 2007

Η συμπολίτισσά σας
Σόνια Ευθυμιάδου – Παπασταύρου

ΟΔΟΣ: Μελαγχολικά μηνύματα

"Ευχάριστη εντύπωση προκάλεσε η αντιπροσωπεία του Δήμου Καστοριάς στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007, που σκοπό είχε την προβολή της πόλης και των εκδηλώσεων του Καστοριανού Καρναβαλιού 6-7-8 Ιανουαρίου 2008, με την συμπαράσταση του Δήμου Θεσσαλονίκης. Με την συνοδεία χάλκινων οργάνων, τοπικού κρασιού και παραδοσιακών γλυκών, ο Δήμαρχος κ. Ιωάννης Τσαμίσης, οι Αντιδήμαρχοι, ο Πρόεδρος και μέλη της Πολιτιστικής Επιχείρησης, διανέμοντας το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του Καρναβαλιού προσκάλεσαν τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης να επισκεφτούν την πόλη μας. Στην πλατεία Αριστοτέλους παραβρέθηκαν και μέλη των Καστοριανών Σωματείων της Θεσσαλονίκης καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι οι οποίοι έδωσαν ανταπόκριση σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, προβάλλοντας την Καστοριά σ΄όλη την Ελλάδα".
[Δελτίο τύπου του Δήμου Καστοριάς]

Παρά το μελαγχολικό μήνυμα που εκπέμπει η φωτογραφία και παρά τα αισθήματα αμηχανίας που προκαλούνται στους δημότες τις Καστοριάς, από την μοναχική θέα των ανθρώπων που εκπροσωπούν την συλλογική αξιοπρέπεια, ο Δήμος Καστοριάς, όπως τουλάχιστον συμπεραίνεται από το πνεύμα της ανακοίνωσής του, δεν μοιάζει να διδάσκεται από λανθασμένες επιλογές.
Η περίπου «σχολική εκδρομή» των κυρίων δημάρχου, αντιδημάρχων και προέδρου της ΔηΠΕΚα, που χόρευαν χωρίς ανταπόκριση, μόνοι τους, στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, μόνο αισθήματα προβληματισμού και θλίψης μπορούν να προκαλούν.

Υ.Γ. Ακόμη και η ΕΤ3 έκοψε το ρεπορτάζ, από το τελευταία δελτίο ειδήσεών της ημέρας εκείνης. Ευτυχώς, είδαν τα καμώματά μας λιγότεροι τηλεθεατές!

5.1.08

ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ

Για όσους επιμένουν ότι το καστοριανό καρναβάλι (sic: ραγκουτσάρια) είναι το μοναδικό αυθεντικό.




Επιλογή σχετικών αναρτήσεων: 
-ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»
-Καστοριανό Καρναβάλι
 -ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: Το δις...
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-«Καλό θα είναι να το εξηγήσει ο ίδιος ο δήμαρχος Καστοριάς»
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια 
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίο
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ή μήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [Ι]
ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [ΙΙ]

3.1.08

ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια

Υποτονικό αναμένεται να είναι (και) το καρναβάλι της Καστοριάς. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις στο γενικότερο κλίμα συμβάλλουν αρνητικά οι καιρικές συνθήκες του φετινού χειμώνα καθώς και το ότι οι εκδηλώσεις συμπίπτουν με εργάσιμες ημέρες. Έτσι το κύμα των επισκεπτών της Καστοριάς θα υποστεί σημαντική επιρροή.

Όμως αυτές θα είναι μερικές μόνο από τις αιτίες για την κάμψη του καρναβαλιού του 2008. Τα πραγματικά αίτια είναι βαθύτερα και όχι συγκυριακά. Αντίθετα μάλιστα οφείλονται στις εγγενείς αδυναμίες της πολιτιστικής φυσιογνωμίας του εθίμου αυτού καθ’ εαυτού, αλλά και στις διαρθρωτικές ανάγκες της πόλης και της δημοτικής αρχής. Στην κρίση που προβλέπεται να περάσει ο θεσμός, θα συμβάλλουν χωρίς αμφιβολία οι κακές αποφάσεις που λήφθηκαν φέτος από τους διοργανωτές (στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας το σχετικό σχόλιο).

Σε μια πόλη σαν την Καστοριά, στην οποία η ανάλυση των γεγονότων και η άσκηση κριτικής συνιστούν περίπου ταμπού, ιδίως όταν (γεγονότα και κριτική) αφορούν υπαρκτές ή ανύπαρκτες αξίες για τις οποίες επιφυλάσσεται ένας αγόγγυστος σεβασμός που αρμόζει σε ισλαμικό ιεροδιδασκαλείο του Πακιστάν, πέρασε περίπου ασχολίαστο το γεγονός ότι τόσο κατά την έναρξη της εορταστικής περιόδου στις παραμονές των Χριστουγέννων, με την αφή του «δένδρου» στην πλατεία της ολυμπιακής φλόγας, όσο και κατά την περίφημη εξόρμηση του Δήμου και της ΔηΠΕΚα στην Θεσσαλονίκη στην πλατεία Αριστοτέλους στις 22 Δεκεμβρίου, καθώς και σε όλες τις μέρες που μεσολάβησαν από τότε, το θέαμα ήταν κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Διότι είναι οπωσδήποτε θλιβερό να διαπιστώνεται ότι, παρά τα όργανα -τα περίφημα χάλκινα- παρά τον ρέοντα δωρεάν οίνο, παρά την παρουσία του δημάρχου και αντιδημάρχων Καστοριάς, παρά την φιλότιμη συνδρομή κυριών και κυρίων με κάπως ατυχείς απομιμήσεις των καστοριανών παραδοσιακών φορεσιών, η αποτυχία των εκδηλώσεων και του «δρώμενου» όπως αυτοχρίστηκε το γραφικό και μελαγχολικό θέαμα της πλατείας Αριστοτέλους, υπήρξε παταγώδης και στις δυο περιπτώσεις. Δυο λαλούσαν και τρεις χόρευαν κυριολεκτικά. Με αποτέλεσμα να εντείνεται η αίσθηση της αποτυχίας, ή ακόμη χειρότερα της επαιτείας τουριστών και του συμπαθούς αρκουδιάρη. Το τέλειο σκηνικό για ταινία του Κέντρου Ελληνικού Κινηματογράφου στα 1980.

Η ΟΔΟΣ αποδίδει το φαινόμενο που προκάλεσε δηκτικά σχόλια, και ειδικά την αποτυχία των εκδηλώσεων στην Καστοριά, κατά ένα μικρό ποσοστό στην αδυναμία της δημοτικής αρχής να συγκρατήσει το πολιτικό ρεύμα της πλειοψηφίας που πέτυχε ο συνδυασμός «Νέα Πνοή», στην πρώτη και στην δεύτερη Κυριακή των τελευταίων δημοτικών εκλογών του 2006, ώστε να σχηματίσει υπέρ της και υπέρ της Καστοριάς σαφή κοινωνική ορμή, που να ανταποκρίνεται στα προστάγματα και τις προσκλήσεις της δημοτικής αρχής.

Διότι θα πάσχει από επικίνδυνη αμνησία όποιος υποκριθεί πως δεν θυμάται, μερικά χρόνια πριν, επί δημαρχίας Δ. Παπουλίδη, να πετυχαίνουν σχεδόν πάντοτε κοσμοσυρροή σε αντίστοιχα «δρώμενα». Οι δε ιθύνοντες του δήμου, μετά ή άνευ αντερίων και τζουμπέδων, να γίνονται δέκτες θετικών εκδηλώσεων από τον κόσμο που συγκέντρωναν. Αν αποδελτοποιηθούν μάλιστα τα πειστήρια εκείνων των εποχών (κυρίως τα ραδιοτηλεοπτικά ρεπορτάζ), θα ήταν χρήσιμο για την καταγραφή και μελέτη της τοπικής ιστορίας, το βέβαιο γεγονός ότι, θα εντοπισθούν αγκαλιά με τους τότε δημοτικούς άρχοντες, και αρκετοί σημερινοί. Οι οποίοι τώρα, όχι μόνο προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν τους προηγούμενους, αλλά επιπλέον γεμίζουν εξανθήματα από την αλλεργία τους γι’ αυτούς.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο η (αξιοσημείωτη) αποδυνάμωση του κοινωνικού ρεύματος που ώθησε την «Νέα Πνοή» στην διοίκηση του Δήμου Καστοριάς. Διότι ακόμη κι’ αυτή (η αποδυνάμωση δηλαδή) θα μπορούσε να αποδειχθεί συγκυριακή και να αναστραφεί. Θα μπορούσε μάλιστα να είναι και λάθος. Αντίστοιχο και ισοδύναμο λάθος με τον άνευ όρων σχηματισμό της.

Ούτε η ειλικρίνεια των προθέσεων των διοργανωτών από την πλευρά του Δήμου και της ΔηΠεΚα θα μπορούσε να αμφισβητηθεί. Άλλωστε δεν λησμονείται ότι οι περισσότεροι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας κατοικούν στην πόλη της Καστοριάς, και επομένως διαθέτουν τα ερείσματα ο καθένας στον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον τους, που θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν ώστε να υποστηρίξουν τις πρωτοβουλίες του Δήμου και να δώσουν την εικόνα της συμμετοχής και της μαζικότητας στις εκδηλώσεις.

Το πρόβλημα εκτός από τις πιο πάνω αιτίες, είναι περισσότερο πρόβλημα στρατηγικής και πολιτιστικού προσανατολισμού. Διότι τα τελευταία 10-15 χρόνια της απελπιστικής πολιτιστικής εσωστρέφειας, οι κατά καιρούς ιθύνοντες επικέντρωσαν κατ’ αποκλειστικότητα το ενδιαφέρον και τις προσπάθειές τους, στην δήθεν παράδοση της Καστοριάς. Όχι μόνο την πραγματική, αλλά και την αυθαίρετη. Αυτή που κάποιοι μπόλιασαν για να εκτονώσουν τα προσωπικά τους συνειδησιακά αδιέξοδα και τις προκαταλήψεις τους.
Από την εποχή της «βυζαντινής αρχόντισσας», όπως είχε βαφτιστεί η Καστοριά στην μακρά δημαρχία του κ. Ανδρέα Οικονομίδη, η πόλη πέρασε στα σλαβικά «ακούσματα» του Μπρέγκοβιτς, και ο ιστορικός της προσανατολισμός μετατοπίστηκε στα βαλκανικά βόρεια, όπου δήθεν βρήκαμε πολιτιστική αντιστοίχηση. Τώρα πια, περάσαμε και στα βάθη της αντιδραστικής Ανατολής, μια και τα ούτια βαφτίστηκαν παραδοσιακά ελληνικά όργανα από το περίφημο ΚεΒυΤ του δήμου. Με αποτέλεσμα η Καστοριά όμηρος των «παραδόσεων» πολιτιστικά να παραπατά, να σκοντάφτει. Και να οπισθοδρομεί αλματωδώς.

Μέχρι πριν 15-20 χρόνια, τα καρναβάλια της Καστοριάς, οι μουσικές, οι χοροί, οι παραδόσεις και τα έθιμα, είχαν εξαιρετικό χαρακτήρα. Αποτελούσαν δηλαδή την κοινωνική και πολιτιστική εξαίρεση, και όχι τον κανόνα, ούτε την καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό η αναβίωσή τους, ήταν αυθόρμητη και είχε, χωρίς προστάτες, τους δικούς της κανόνες. Είχε προπαντός μέτρο. Γνώριζαν οι άνθρωποι -ασυναίσθητα βέβαια αλλά γνώριζαν- πού έπρεπε να σταματήσουν. Γνώριζαν ότι βασικά έπρεπε να οραματίζονται το μέλλον και όχι .. το παρελθόν. Το οποίο άλλωστε δεν είναι αναμφισβήτητο.

Όμως, από την στιγμή που λήφθηκε -από την περασμένη δημοτική αρχή- η πολιτική απόφαση της πολιτιστικής εξάντλησης της Καστοριάς, αποκλειστικά μέσα στην μουσικοχορευτική «παράδοση», η πόλη της Καστοριάς μίκρυνε, και πολιτιστικά σταδιακά συρρικνώθηκε. Κλαρίνα, χάλκινα, κρουστά, όλες τις μέρες, όλες τις γιορτές, όλες τις εποχές, χειμώνα και καλοκαίρι, έκαναν την Καστοριά να μην διαφέρει σε τίποτε απολύτως από ένα τυπικό βαλκανικό χωριό. Την φτώχυναν, την αποπροσανατόλισαν, την έκαναν βαθιά συντηρητική. Βοήθησε σε όλα αυτά και ο ιδιόρρυθμος αντιδυτικός εθνικισμός της δεκαετίας του 1990 από την μια, και τα «ακούσματά μας» από την άλλη, με τις διαβόητες ορχήστρες της προπαγάνδας να συμπιέζουν την Καστοριά και την νεολαία της.

Και να που τώρα, ο αμείλικτος χρόνος αποδεικνύει ότι η δικτατορία της (δήθεν) προγονόπληκτης παράδοσης, άρχισε να μην πουλάει, άρχισε να μην αρέσει στον κόσμο. Και ήταν απόλυτα φυσικό να συμβεί, όχι μόνο επειδή η παράδοση που πλάσαραν δεν ήταν αυθεντική, αλλά και διότι το πολιτιστικό μονοπώλιο ενός αμφίβολου παρελθόντος, δεν μπορεί να εκφράσει τις πραγματικές πολιτιστικές ανάγκες των Καστοριανών του σήμερα, που τρέχει dsl με αμέτρητα mbps. Είτε είναι νεαρής ηλικίας, είτε όχι.

Ο κόσμος βαρέθηκε να ζει στο παρελθόν, και μάλιστα σε υπερβολικές δόσεις, σε overdose ποσότητες όταν νοιώθει ότι μπροστά του και μπροστά στην Καστοριά ανοίγεται ένα ελεύθερο μέλλον όλο εκπλήξεις. Ας μην ψάχνονται λοιπόν οι υπεύθυνοι του Δήμου Καστοριάς να εξηγήσουν την διολίσθηση του καρναβαλιού και των χάλκινων εκδηλώσεων. Δεν είναι (μόνο) αυτοί οι υπεύθυνοι, αλλά όσοι έχουν επενδύσει σε ένα χρηματιστήριο χωρίς αξίες. Σε ένα χρηματιστήριο φθήνειας. Εκεί όπου ορισμένοι νομίζουν ότι μπορούν να φέρουν την άνοιξη, την πρόοδο και τον πολιτισμό, οι κατά τα άλλα συμπαθείς οργανοπαίκτες με τα χάλκινα της σιελόρροιας.

Εκεί όπου κάποιοι άλλοι μας ζητούν να γίνουμε μια χώρα σαν το Πακιστάν, όπου και εκεί -θα το προσέξατε βέβαια στις οθόνες τις τελευταίες ημέρες- σέβονται τις παραδόσεις τους. Και χύνουν αίμα γι’ αυτές.


Σχετικά κείμενα:

-Καστοριανό Καρναβάλι 
-ΟΔΟΣ: Θύμα της "παραδοσιακότητας"
 -ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: Το δις...
-ΟΔΟΣ: Ακούσματα
-ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930) 
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καρναβάλια Καστοριάς
-Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [I]
-ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [II]
-ΟΔΟΣ: Μέδουσα [Ξορκίζοντας το κακό ΙΙΙ]

2.1.08

ΟΔΟΣ:...να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας

Με την κακή και αυθαίρετη απόφασή τους να θέσουν υπό διωγμό την κατηγορία «εμφάνιση» στην παρέλαση Καρναβαλιών της Πατερίτσας και να ενσιχύσουν ποικιλοτρόπως και μονομερώς την κατηγορία «παράδοση» και «σάτυρα», φαίνεται πως εκεί στον Δήμο Καστοριάς έχουν πανικοβληθεί τόσο πολύ ώστε βάλθηκαν να τελειώνουν μια και καλή με το καρναβάλι της Καστοριάς. Συμπεριφέρονται σαν να έχουν χάσει τα αυγά και τα καλάθια.

Διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η χειρότερη απόφαση που λήφθηκε ποτέ για το καρναβάλι, τουλάχιστον από την εποχή που σε προηγούμενη εποχή, οι τότε «υπεύθυνοι» του δήμου θεσμοθέτησαν την κατηγορία «ατομικό» (επί 20 περίπου χρόνια μόνο ένας ενδιαφερόμενος συμμετέχει), και αργότερα με τον σύλλογο "Φίλων Καστοριανού Καρναβαλιού" προσπάθησαν να προσθέσουν στο καρναβάλι (που πρόλαβε εν τω μεταξύ να μετονομαστεί επισήμως στο κακόηχο «ραγκουτσάρια») και άλλα «έθιμα». Σατιρικά δήθεν (καθ’ ότι κατά τους τοπικούς «θεωρητικούς» του καρναβαλιού, το καρναβάλι είναι κυρίως σάτιρα). Έτσι επέκτειναν χρονικά τις εκδηλώσεις για να σώσουν δήθεν το καρναβάλι, αλλά και προς άγρα τουριστών, με «τσουβαλοδρομίες» στην πλατεία Ομονοίας, με διαγωνισμό «ποιος θα φάει περισσότερο»... και άλλα δήθεν σατυρικά.

Μέχρι τότε δεν είχαν ανακαλύψει την άλλη πτυχή του καρναβαλιού, την κατά Μπρέγκοβιτς παράδοση, που δυστυχώς την επέβαλαν λίγο αργότερα ορισμένοι σύλλογοι στην Καστοριά, που σήμερα πλειοδοτούν για την δήθεν αυθεντική παράδοση του καρναβαλιού, και για τα βαριά αντεριά που φορούν. Υπενθυμίζεται βέβαια, πως ύστερα από μια-δυο χρονιές δοκιμαστικής εφαρμογής εκείνης της απόφασης για τις τσουβαλοδρομίες και τα υπόλοιπα σατυρικά, κι’ αφού εν τω μεταξύ στην πράξη απέτυχαν, δηλαδή αποδοκιμάστηκαν τα νέα «έθιμα», οι αρμόδιοι του Δήμου το απέσυραν άρον άρον.

Σήμερα κανείς δεν θυμάται ούτε το «πατροπαράδοτο» εκείνο έθιμο της... τσουβαλοδρομίας, ούτε βεβαίως και τους αντιστασιακούς της «Νέας Πνοής» να πρωτοστατούν σε γονυκλυσίες, ασπασμούς και προσκυνήματα στους τότε της «Καστοριανής Ενότητας» κατά την αναβίωση των δρώμενων..
Απέμεινε μόνο η ματαιοδοξία εκείνων που αποφάσιζαν και επέβαλαν τότε, και η πλάνη τους ότι θα μπορούσαν να κυβερνούν για πάντα αυτόν τον τόπο και να παραβιάζουν τις εντολές των ανθρώπων και της ιστορίας του καρναβαλιού, προσπαθώντας να μεταβάλλουν τον θεσμό από έθιμο, σε ιδεολογία.
Έτσι ακριβώς -και ακόμη χειρότερα- είναι τώρα. Στο όνομα της δήθεν παράδοσης και της δήθεν αυθεντικότητας, οι σημερινοί που διοικούν τον Δήμο Καστοριάς και την ΔηΠΕΚα, καθώς και τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής του καρναβαλιού που συνέστησε ο Δήμος Καστοριάς (τα ονόματα των οποίων κρατεί ως επτασφράγιστο μυστικό), δεν μοιάζουν να διδάσκονται από τα λάθη των προκατόχων τους.

Ούτε δείχνουν να προβληματίζονται από το γεγονός ότι στις έως σήμερα παραδοσιακές χοντράδες που διοργανώθηκαν από τον Δήμο Καστοριάς φέτος, δηλαδή στο διήμερο 21 και 22 Δεκεμβρίου σε Καστοριά και Θεσσαλονίκη, δεν ανταποκρίθηκαν ούτε οι μεγαλύτεροι, αλλά πολύ περισσότερο δεν ανταποκρίθηκαν ούτε οι νεαρότεροι συμπολίτες. Οι οποίοι, όπως κάθε φυσιολογικός νέος άνθρωπος, δεν δείχνει να συγκινείται από ρακένδυτους και ρυπαρούς για την σημερινή εποχή συμβολισμούς, από τσαρούχια, φέσια και στολές από οπουδήποτε αλλού, με αποτέλεσμα η εικόνα των εκδηλώσεων αυτών να αποβεί θλιβερή.

Αντίθετα, οι σημερινοί διοικητές του Δήμου αφρονιμάτιστοι επιβάλλουν την πολιτιστική τους «επανάσταση», με μια ακόμη πιο βαθειά βουτιά στο δήθεν παρελθόν. Με το «διάταγμά» τους να μειώσουν το χρηματικό έπαθλο μόνο της κατηγορίας «εμφάνιση» των μεγάλων, και να καταργήσουν κάθε βραβείο για τις παρέες των παιδιών και των μαθητών, που παρεμπιπτόντως κανείς τους ποτέ δεν προτίμησε θέμα από παράδοση αλλά μόνο «εμφάνισης», κηρύσσουν φανερό πόλεμο και προσπαθούν να εξορίσουν την κατηγορία «εμφάνιση» από τα καρναβάλια.
Αδιαφορούν για το ότι η «εμφάνιση» για πολλούς αποτελεί την μόνη αλήθεια για το καστοριανό καρναβάλι, ή μέρος της ιστορίας του, για άλλους αποτελεί τον μόνο αξιόλογο τομέα με ελπίδες για την επιβίωση του εθίμου και ειδικά της παρέλασης, και για άλλους θεματολογία ισάξια με τις κατηγορίες «παράδοση» και «σάτυρα».

Βεβαίως η κατάργηση του χρηματικού βραβείου σε συναγωνιζόμενους αποτελεί τραγική ιδέα που θα διώξει τους νέους από την παρέλαση, έστω κι’ αν ο Δήμος Καστοριάς χρηματοδοτεί την προετοιμασία τους. Αυτοί που αποφάσισαν σχετικά κάνουν σαν να πέρασαν από πάνω τους αιώνες ηλικίας και ξέχασαν ότι αυτό που συναρπάζει τον νέο (αλλά και κάθε άνθρωπο) είναι η άμιλλα και το έπαθλο. Όλα τα άλλα τα δοκίμασαν στα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού και απέτυχαν οικτρά.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται στο όνομα μιας δήθεν παράδοσης, και μιας ακόμη πιο δήθεν αυθεντικότητας, που επιμένει να παρουσιάζει το καρναβάλι της Καστοριάς σαν μια αποπνικτική και πρωτόγονη διαδικασία σύναξης και εκτόνωσης καταπιεσμένων βλάχικων ή άλλων γάμων, κουδουνιών, σουβλακιών και κοψιδιών, φασολοκατανύξεων, κοκκινοπιπέριδων και αυθεντικών μηλοπαραγωγικών παραδόσεων. Υπό τους πνιγηρούς ήχους μερικών σλάβικων ορχηστρών φυσικά.

Δεν είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, αγνοούν πως το καρναβάλι της πόλης της Καστοριάς, όπως και όλα τα ανάλογια καρναβάλια όλου του κόσμου, αποτελούν απόδειξη του αστικού χαρακτήρα της περιοχής, και πως ως απλό και ανόθευτο ξεφάντωμα χαράς, χορού και κεφιού δεν μπορεί να έχει καμμιά συμβατότητα με καταστάσεις ενός αφόρητα καταπιεσμένου παρελθόντος. Το οποίο επιπροσθέτως δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πόλη της Καστοριάς, και δεν είναι καν γραφικό, γι’ αυτό άλλωστε και έχει παρατηρηθεί ότι τα περισσότερα μπουλούκια της «παράδοσης» προκαλούν ένα αίσθημα αποστροφής στους θεατές.

Δεν είναι πως αντίθετα με αυτά, οι μαρτυρίες και όλα τα στοιχεία που σώζονται, δηλαδή γραπτά, αφηγήσεις και φωτογραφίες αποδεικνύουν ότι από το τέλος του 19ου και ολόκληρο τον 20ο αιώνα, το καρναβάλι της Καστοριάς βασιζόταν στην αμφίεση και στην άμιλλα. Δηλαδή την «εμφάνιση» και τον συναγωνισμό, επειδή πολύ απλά η «εμφάνιση» αποτελεί μια ανεξάντλητη δεξαμενή έμπνευσης, σάτυρας και φαντασίας. Σε αντίθεση με την εξαντλημένη, κουρασμένη και περιορισμένη παράδοση.
Είναι όμως διότι με την απόφασή τους να στηρίξουν μονομερώς την «παράδοση», διαστρέφουν την ιστορία της Καστοριάς και του καρναβαλιού τους.

Επιπλέον, χωρίς να εξηγούν τον λόγο που το θεωρούν απαραίτητο ή χρήσιμο, προπαγανδίζουν για το αύριο τα πρωτόγονα ήθη της ανελευθερίας, της καταπίεσης, της φτώχειας και της αμορφωσιάς του παρελθόντος και θέλουν να τα αναβιώνουν. Και επιπλέον ενθαρρύνουν ως «σάτυρα» τον διασυρμό συνανθρώπων μας ανήμπορων, με ειδικές ανάγκες. Διότι μ’ αυτούς χαχανίζουν οι περισσότεροι «θαμώνες» όταν περνούν οι άτυχοι από μπροστά τους, στην «κορύφωση» εννοείται της παρέλασης του καρναβαλιού.
Είναι όμως αυτή η κοροϊδία και ο διασυρμός «σάτυρα»;

Είναι προφανές ότι ο Δήμος Καστοριάς πλανάται, και η απόφασή του λήφθηκε από ανθρώπους που είτε δεν έχουν σχέση με το καρναβάλι, είτε δεν έχουν καθόλου ή μακρά οικογενειακή παράδοση σ’ αυτό, είτε έχουν απωθημένα με οτιδήποτε μπορεί μέσα από την διαδικασία ενός εορταστικού τριήμερου να κάνει πιο απολαυστική, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη την ζωή μας. Γι’ αυτό και εκδικούνται την χαρά.

Αντ’ αυτών επιβάλλουν τις σκυθρωπές, αναχρονιστικές και αμφίβολης αυθεντικότητας εμμονές τους, νομίζοντας ότι θα διοικούν αιωνίως αυτοί τον Δήμο της Καστοριάς. Ξεχνούν ότι σε μερικά χρόνια και αυτοί, όπως και κάποιοι άλλοι θα έχουν περάσει οριστικά στο παρελθόν, το οποίο όσο πιο μίζερο και μεμψίμοιρο είναι, τόσο πιο πολύ λησμονείται.

Αντίθετα το καρναβάλι θα εξακολουθήσει να υπάρχει, χωρίς παραδοσιακές πίτες και παραδοσιακούς γάμους, και την διαπόμπευση ανήμπορων να αρνηθούν ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, για τις ανάγκες της «παραδοσιακής» σάτυρας..
 
ΥΓ Πως λεγόταν εκείνο το άσμα που εξαίρει την αγνή ελληνική παράδοση;
«Ήλθε στο χωριό ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος γύφτος ξεοδοντιάρης;» Αυτό κι’ αν είναι: Παράδοση και Οικολογία μαζί. Εμπρος στον αγώνα για την σωτηρία της.



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
-ΟΔΟΣ: ΡΙΟ ντε Τζανέϊρο & ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ του Ιανουαρίου
-ΟΔΟΣ: Θύμα της «παραδοσιακότητας»
-ΟΔΟΣ: Πολιτιστική εσωστρέφεια 
 -ΟΔΟΣ: Γιορτές
-ΟΔΟΣ: Το δις...
-ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ: Μήπως κι’ εγώ δεν είμαι τελικά Καστοριανός;
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Γ. Τσάμης)
-Το καστοριανό καρναβάλι που χάθηκε (ηχογράφηση του 1930)  
-Καρναβάλι 1968 (βίντεο) | α΄μέρος
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α. Μπούτη)
-ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καστοριανό Καρναβάλι
-Καστοριανό Καρναβάλι
-ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Καρναβάλι. (Ήμήπως ραγκουτσάρια και πανηγύρια;)
-ΟΔΟΣ: Μία άλλη Καστοριά 
-ΚΑΣΤΟ-ΡΙΟ
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2011 -φωτό- [β]
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [α] 
-Καστοριανό καρναβάλι 2010 -φωτό- [β]
-Καρναβάλια Καστοριάς
-Καρναβάλια Ιανουαρίου 2012
Καστοριανό καρναβάλι: «Τα Καλά Παιδιά στην διάδοσιν του εθίμου»
ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [I]
ΟΔΟΣ: Ξορκίζοντας το κακό [II]
ΟΔΟΣ: Μέδουσα [Ξορκίζοντας το κακό ΙΙΙ]
.

1.1.08

ΠΡΟΣΩΠΑ 2007

Πρόσωπα 2007

Ένας ακόμη χρόνος, το 2007, τελείωσε και πέρασε οριστικά και εξ ολοκλήρου στον χώρο της ιστορίας. Η αναδρομή στα όσα διαδραματίστηκαν μέσα στο έτος αυτό, αποδεικνύει ότι το 2007 ήταν ένα έτος κυρίως πολιτικό. Όχι μόνο πανελληνίως αλλά και σε τοπικό επίπεδο. Αφού πολιτικά ήταν τα γεγονότα που ξεχώρισαν, πολιτικοί ήταν αυτοί που διακρίθηκαν αρνητικά ή θετικά.

Το γεγονός αυτό αποτυπώθηκε κατά κόρον και στα πρόσωπα της χρονιάς, που επέλεξαν οι αναγνώστες και οι φίλοι της ΟΔΟΥ ως πρόσωπα του 2007 και τα υπέδειξαν στην εφημερίδα ώστε να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των δέκα περισσότερο επιλεγμένων τον οποίο δημοσιεύει κάθε χρόνο η εφημερίδα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα πρόσωπα υποδείχθηκαν από τους αναγνώστες με αρνητικές κυρίως παρατηρήσεις και λιγότερο, θετικές. Οι παρατηρήσεις αυτές αφορούν ιδίως την διάψευση των προσδοκιών που προκαλούν στους πολίτες εκλεγμένοι, διορισμένοι αλλά και ελέω Θεού (και λαού) άνθρωποι, που για κάποιους λόγους, τουλάχιστον ορισμένοι απ’ αυτούς, συμπεριφέρονται με τρόπο ανάρμοστο, ανεπαρκή ή και ανίκανο.

Η ΟΔΟΣ συγκεντρώνει, συστηματοποιεί και κωδικοποιεί τις παρατηρήσεις των αναγνωστών της για τα πρόσωπα που υπέδειξαν ως ξεχωριστά -με την καλή ή και την κακή έννοια- το 2007.

Για το έτος που πέρασε, κυριάρχησαν τα παράπονα και οι αρνητικές κρίσεις σε βάρος πολιτικών ή δημοσίων προσώπων ευρύτερα. Επιπλέον είναι σαφής μια τάση εστίασης του ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας το οποίο μετέσχε στην καταγραφή, στις ικανότητες των προσώπων, ανεξάρτητα από ιδεολογίες ή άλλα δεσμά.

Τα δέκα πιο σχολιασμένα αυτά πρόσωπα, θα τα δείτε στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας, με τα σχόλια για την δράση τους (ή την παράλειψή της) που στάθηκε η αφορμή της επιλογής τους.

Αναμένεται να διαπιστωθεί από τον χρόνο, αν αυτή η μετατόπιση του αναγνωστικού κοινού που έλαβε μέρος στην επιλογή και τα σχόλια, την οποία επισήμανε η εφημερίδα και κατευθύνεται σε προσωπικές ιδιότητες και ικανότητες με κοινωνική αξία, και όχι τεκμήρια που προκύπτουν από ταμπέλες, τίτλους ή ρετσινιές, θα συστηματοποιηθεί στο μέλλον ώστε να προσλάβει χαρακτήρα ρεύματος, είναι απλώς συγκυριακή και συμπωματική.

Η τραγική ειρωνεία στην Καστοριά -ενδεχομένως και σε κάθε τόπο που αισθάνεται επαρχία- είναι ότι η δημοσιότητα την οποία επιδιώκουν και απολαμβάνουν οι «εκλεκτοί» της τοπικής κοινωνίας, δεν είναι ακριβώς αδιαπραγμάτευτη. Υπό την έννοια ότι η κριτική που τους ασκείται από τα τοπικά ΜΜΕ δεν είναι ούτε απεριόριστη, ούτε πάντοτε αθώα, αλλά συνδέεται με επιρροές άλλου τύπου.

Η ΟΔΟΣ δεν υποστηρίζει ασφαλώς την μετατροπή του Τύπου, σε κρεατομηχανές ανθρώπων, όπως αποδεικνύονται καμμιά φορά τα κεντρικά ΜΜΕ στην Αθήνα ιδίως, και όπως συμβαίνει κυρίως με τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς. Όμως, είναι ανησυχητικό το διαιωνιζόμενο φαινόμενο της παράλειψης άσκησης συγκεκριμένης και προσωπικής κριτικής, στο πλαίσιο της παρουσίασης της επικαιρότητας και του ειδησεογραφικού ελέγχου. Διπλά ανησυχητική είναι η δουλικότητα και η κολακεία στην οποία επιδίδονται όσοι για τέσσερα χρόνια (ή όσα τέλος πάντων διαρκούν οι θητείες) παραλείπουν να παρουσιάσουν και να σχολιάσουν την πραγματικότητα.

Το έτος αυτό ήταν ομολογουμένως διαφορετικό για τον τοπικό τύπο. Οι εφημερίδες υποχρεώθηκαν να αλλάξουν για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του νέου, αμφισβητούμενης συνταγματικότητας, νόμου. Η ΟΔΟΣ έχει συνείδηση ότι συνέβαλε στην αναβάθμιση του επιπέδου του τοπικού τύπου. Γι’ αυτό και σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε πριν το καλοκαίρι αναδείχθηκε πρώτη σε αναγνωσιμότητα, απ’ όλες τις εφημερίδες του νομού Καστοριάς. Δεν είναι βεβαίως πρώτη σε αριθμό φύλλων κυκλοφορίας, διότι η εφημερίδα είναι κυριολεκτικά συνδρομητική, απευθύνεται στους συνειδητούς αναγνώστες και δεν διανέμεται ως εμπορικό φυλλάδιο ή ως λαδόκολλα. Η εφημερίδα δεν είναι «μέρος» της ζωής μας, όχι τουλάχιστον σαν την σακκούλα γνωστού εμπορικού καταστήματος παιγνιδιών, στην πιο μίζερη τηλεοπτική διαφήμιση των τελευταίων μηνών, που παρουσιάζει την Ελλάδα ως Μπαγκλαντές.

Οι αναγνώστες αυτής της εφημερίδας αποδεικνύεται ότι θέλουν να κάνουν την διαφορά. Και έχουν αναπτύξει αμφίδρομους δεσμούς με την ΟΔΟ, με την κριτική, την αντικειμενική και την ακομμάτιστη ανεξαρτησία. Η ποιοτική αυτή σχέση στηρίζει την προσπάθεια της εφημερίδας και σκιαγραφείται μέσα από τον κύκλο των ετήσιων συμπερασμάτων που αποτυπώθηκε για το 2007, μέσα από την διαδικασία της επιλογής των προσώπων που διέκριναν και επέλεξαν με κριτική και δίκαιη όμως αυστηρότητα.

Καλή χρονιά.


Σχετικά κείμενα:


.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ