ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΟΡΔΑ: Αγαπητή ΟΔΟΣ

ΟΔΟΣ 17.10.2024 | 1243

Και αν οι πολιτικές ατζέντες των δύο πρώην πρωθυπουργών ήταν σχεδόν ταυτόσημες, ιδεολογικά δίδυμες και εξίσου συντηρητικές, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος το 2016 είχε σημάνει αυτόματα και την ιδεολογική στροφή στο πολιτικό Κέντρο, σπάζοντας σταδιακά τα πολιτικά δεσμά του παρελθόντος. Γεγονός που όπως φαίνεται δεν ικανοποίησε τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, οι οποίοι με αφορμή την ευρωπαϊκή εκλογική πτώση της Ν.Δ., φρόντισαν να δείξουν την αντίθεση τους προς τις εφαρμοσμένες πολιτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, ξεκίνησαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες οι εσωτερικές διεργασίες των κομμάτων εξουσίας, που απέτυχαν παταγωδώς δίνοντας ταυτόχρονα πολιτικό χώρο στο ευρωκοινοβούλιο κυρίως σε κόμματα και σχηματισμούς που πρόσκεινται στην ακροδεξιά και στον ευρύτερο χώρο των ευρωσκεπτικιστών. Και δυστυχώς η ακροδεξιά στροφή –πάντως μικρής κλίμακας– σημειώθηκε κυρίως με αφορμή την ανασφάλεια που νιώθουν οι ευρωπαίοι πολίτες λόγω της αυξημένης μετανάστευσης και όσα ενδεχομένως προέρχονται από αυτήν. Προκλήθηκε όμως και από την εφαρμογή της διευρυμένης woke ατζέντας η οποία δείχνει να χάνει όλο και περισσότερο την υποστήριξη των κοινωνιών όπως αυτές εκφράζονται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. 

Και τα δύο αυτά ζητήματα ήταν εκείνα που ώθησαν πολλούς από τους ευρωπαίους πολίτες να στραφούν στα ακροδεξιά κόμματα, τα οποία υιοθέτησαν την συγκεκριμένη ρητορική (μίσους) και την έκαναν δική τους προεκλογική σημαία. Όπως αυτό αποτυπώθηκε μέσω των δημοσκοπήσεων και των exit polls εκείνης της ημέρας που πραγματοποιήθηκαν οι ευρωεκλογές.

Ο ίδιος ακροδεξιός προβληματισμός ήταν αδύνατο να μην κάνει την εμφάνισή του και στο ελληνικό εκλογικό σώμα. Τουλάχιστον όπως αυτό εκφράστηκε μέσω της πρώτης εκλογής της πρώην γαλάζιας πολιτευτή Θεσσαλονίκης κ. Αφροδίτης Λατινοπούλου και του κόμματος της "Φωνής της λογικής", αλλά και της αυξημένης δυναμικής τόσο του κόμματος των κηραλοιφών και του προνομιακού κατόχου των επιστολών του Ιησού κ. Βελόπουλου και της "Ελληνικής λύσης". Καθώς επίσης και του υψηλού θρησκευτικού φρονήματος κόμματος του κ. Νατσιού και της "Νίκης". 

Με το πλέον άξιο αναφοράς να είναι, πως αυτοί οι κομματικοί σχηματισμοί δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, δραστηριοποιούνται κυρίως στην Βόρειο Ελλάδα με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εκλογικό σώμα της επαρχίας και του τρόπου που αντιλαμβάνονται την πολιτική.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όπως ήταν αναμενόμενο, στην πραγματικότητα ταρακούνησε την κυβέρνηση και την Νέα Δημοκρατία, η οποία ως τότε απολάμβανε τα ήρεμα νερά της εξουσίας και του 5ου χρόνου συνεχούς κυβερνητικής θητείας. Κυρίως επειδή υπήρξε αθρόα μετακίνηση του εκλογικού σώματος που ενδεχομένως στήριξε στις εθνικές εκλογές του κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, στα δεξιότερα της γαλάζιας παράταξης και όσα αυτή πλέον πρεσβεύει.

Και με αφορμή την συγκεκριμένη διαρροή ψηφοφόρων στα συγκεκριμένα κόμματα και σε όσα αυτά πρεσβεύουν, έκαναν την εμφάνισή τους κυρίως δύο τάσεις εντός της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες κατά έναν όχι και τόσο παράξενο τρόπο, συνδέονται με τους δύο πρώην γαλάζιους πρωθυπουργούς κ.κ. Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Οι οποίοι ακόμα και τώρα, σχεδόν 9 χρόνια από την τότε εκλογή του κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, σχεδόν αρνούνται να συμβιβαστούν με την εσωκομματική τους ήττα που καταγράφτηκε μέσω των προσώπων που είχαν επιλέξει να στηρίξουν τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα πρόσωπα που είχαν λάβει μέρος σε εκείνες τις εσωκομματικές εκλογές της γαλάζιας παράταξης και τα συμπεράσματα μπορούν να προκύψουν με σχετική ευκολία.

Και αν οι πολιτικές ατζέντες των δύο πρώην πρωθυπουργών ήταν σχεδόν ταυτόσημες, ιδεολογικά δίδυμες και εξίσου συντηρητικές, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος τον Ιανουάριο του 2016 είχε σημάνει αυτόματα και την ιδεολογική στροφή στο πολιτικό Κέντρο, σπάζοντας σταδιακά τα πολιτικά δεσμά του παρελθόντος. Γεγονός που όπως φαίνεται δεν ικανοποίησε τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, οι οποίοι με αφορμή την ευρωπαϊκή εκλογική πτώση της Νέας Δημοκρατίας, φρόντισαν να δείξουν την αντίθεση τους προς τις εφαρμοσμένες πολιτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και ενδεχομένως να μην επέλεξαν τον πιο σωστό δρόμο να το πράξουν. Τόσο με την κοινή τους παρουσία σε εκδηλώσεις που διοργάνωσαν πρώην πολιτικοί τους αντίπαλοι που ενέπλεξαν τουλάχιστον τον ένα από τους δύο στο φαρμακευτικό σκάνδαλο που απασχόλησε την κοινή γνώμη επί της διακυβέρνησης ΣυΡιζΑνΕλ όσο και με την απουσία τους από το street party που διοργανώθηκε για τα 50 χρόνια ζωής του κόμματος τους στα ιστορικά γραφεία της Ρηγίλλης, παρά την προσωπική πρόσκληση που δέχτηκαν από τον νυν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Και αν κοντά σε αυτές τις αντικομματικές δράσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών προς το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη προστεθούν οι ερωτήσεις των 11+8 γαλάζιων βουλευτών σε αντιπολιτευτικό τόνο και ύφος, τότε μπορεί να καταλάβει κανείς με σχετική ευκολία, την πολιτική επίδραση που ενδεχομένως να ασκούν οι δύο τέως πρωθυπουργοί σε μέρος του κοινοβουλευτικού -συμπαγούς μέχρι πρότινος- σώματος της Νέας Δημοκρατίας. Οι οποίοι 19 γαλάζιοι βουλευτές παρεμπιπτόντως και όλως τυχαίως κατά κάποιον τρόπο συνδέονται άρρηκτα με την διακυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά (και του Ευάγγελου Βενιζέλου) κατά την περίοδο 2012-2015.

Τα αποτελέσματα που προσδοκούν να φέρουν οι δύο τέως πρωθυπουργοί σε συνεργασία με ορισμένους πρόθυμους γαλάζιους βουλευτές φαίνεται να αφήνουν αδιάφορο το εκλογικό σώμα που επέλεξε κατά κύριο λόγο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Νέα Δημοκρατία στις εθνικές εκλογές του περσινού Ιουνίου επιδοκιμάζοντας ουσιαστικά τις πολιτικές του, οι οποίες διαφέρουν κατά πολύ από όσα είχε συνηθίσει να εκπροσωπεί ιδεολογικά το συγκεκριμένο κόμμα υπό την προεδρία των κ.κ. Καραμανλή και Σαμαρά. Και όλα αυτά ως απόρροια του αποτελέσματος των ευρωεκλογών και παρά το γεγονός πως η εκλογική πρωτιά ουδέποτε απειλήθηκε από κανένα εκ των κομματικών τους αντιπάλων. Αλλά αυτά είναι θέματα που θα πρέπει αν απασχολούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το επιτελείο του και κανέναν άλλον, πλην των δημοσιογράφων που αρέσκονται σε τέτοιου είδους καταστάσεις.

Όμως, πέρα των εσωκομματικών τρικλοποδιών στην Νέα Δημοκρατία οι οποίες έχουν την σημασία τους επειδή ακριβώς είναι το κυβερνών κόμμα, στην πράξη οι ουσιαστικότερες αλλαγές επιχειρήθηκαν στα κόμματα του ΣυΡιζΑ και του ΠαΣοΚ. Όχι όμως με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Το αντίθετο μάλλον. Τουλάχιστον για το κόμμα του ΣυΡιζΑ και την διαφαινόμενη -ακόμη μία- διάσπασή του. Όσα λαμβάνουν χώρα στο συγκεκριμένο κόμμα είναι πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά για τους περισσότερους εκτός του κόμματος φάνταζαν λίγο πολύ αναμενόμενα. Και δεν αποτέλεσαν έκπληξη όλα όσα έγιναν και συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα.

Ενδεχομένως ο μέχρι πρότινος πρόεδρος του ΣυΡιζΑ κ. Στέφανος Κασσελάκης λόγω της πολιτικής απειρίας του, να είχε υποπέσει σε πολιτικά και ιδεολογικά λάθη εκπροσωπώντας το συγκεκριμένο κόμμα. Όμως δεν νομιμοποιεί κανέναν από όλους τους κομματικούς μηχανισμούς να καθαιρεί έναν εκλεγμένο πρόεδρο και ως συνέχεια αυτού να του απαγορεύεται η εκ νέου υποψηφιότητα του. Τα όσα δε καταγγέλλονται περί φασισμού, σταλινικών πρακτικών, κουκουλοφόρους, μαύρα ταμεία και άλλα πολλά, είναι δείγματα πολιτικής παρακμής και μελλοντικής επιστροφής στα εκλογικά ποσοστά του παρελθόντος.

Ενδεχομένως από την εκλογική πτώση του ΣυΡιζΑ να μπορεί με κάποιον τρόπο να ευνοηθεί ο όμορος σε αυτόν πολιτικός χώρος του ΠαΣοΚ. Στο οποίο αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών και την ελάχιστη ωφέλειά του από την εκλογική πτώση του ΣυΡιζΑ, αμφισβητήθηκε από συντρόφους του ο πρόεδρος του κινήματος Νίκος Ανδρουλάκης, υποχρεώνοντάς τον να προσφύγει σε εντολή για εκ νέου εκλογή προέδρου από την κομματική βάση.

Και τι κατάφεραν όλοι αυτοί που ζητούσαν επίμονα την προεδρική αλλαγή στο ΠαΣοΚ αγαπητή ΟΔΟΣ; Να εκλεχτεί εκ νέου πρόεδρος ο Νίκος Ανδρουλάκης και χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά το παραμικρό. Πέρα από τις δεσμεύσεις του ίδιου του νεοεκλεγέντα προέδρου για διεύρυνση του κόμματος του και την αξιοποίηση όλων των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, με απώτερο σκοπό την διεύρυνση στην κοινωνία. Όπως επίσης και την πρακτική αξιοποίηση των συνυποψήφιων του σε θέσεις κλειδιά, ώστε να μεγαλώσει και πάλι το κίνημα, ώσπου κάποια στιγμή να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας.

Και στην περίπτωση του ΠαΣοΚ αλλά και στην περίπτωση του ΣυΡιζΑ εφ’ όσον τελικά καταφέρει να διεκδικήσει την προεδρία ο Στέφανος Κασσελάκης, τότε σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα η επανεκλογή των δύο πρώην προέδρων φαντάζει σχεδόν βέβαιη. Επιβεβαιώνοντας και τα δύο κόμματα την αλήστου μνήμης του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα περί στροφής 360 μοιρών και ουσιαστικά την παραμονή/επιστροφή στην ίδια θέση από την οποία εκκίνησαν.

Δεν θα έχει ξανά υπάρξει στα πολιτικά χρονικά της χώρας άλλη περίπτωση να αμφισβητούνται από τα εσωτερικά όργανα των κομμάτων δύο αρχηγοί κομμάτων που απέτυχαν σε εκλογικές αναμετρήσεις και να επανεκλέγονται οι ίδιοι που αμφισβητήθηκαν μετά τις εσωκομματικές διεργασίες. Αν αυτό το αντιπολιτευτικό σκηνικό δεν είναι βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα του Κυριάκου Μητσοτάκη και του κόμματός του, τότε τι μπορεί είναι; Καθαρά ρητορικής φύσης η ερώτηση αγαπητή ΟΔΟΣ. Και εδώ που τα λέμε, καθόλου μπράβο τους.

Ιωάννης Σκόρδας

iskord@hotmail.com

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την πρόσφατη τελετή απονομής των βραβείων "Βιώσιμης, καινοτόμου και υπεύθυνης επιχειρηματικότητας" του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών, στο ίδρυμα Νιάρχος.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Οκτωβρίου 2024, αρ. φύλλου 1243.