30.1.15

Α.Δ.: Για να πονέσεις έναν τόπο και τους ανθρώπους του, πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις.



1η Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου ξεχωρίζει ένα όμορφο σπίτι, ανάμεσα σε δέντρα, διώροφο με θόλους στα μπαλκόνια. Έχοντας μια λατρεία για τα παλιά κτήρια, θέλησα να μάθω πληροφορίες γι’ αυτό. Έπειτα έμαθα πως είναι το γηροκομείο της πόλης.
«Πώς να είναι άραγε;» αναρωτιόμουν.
«Όπως τα περισσότερα γηροκομεία της επαρχίας» φαντάστηκα!
Ώσπου μια μέρα μου δόθηκε η ευκαιρία να συνοδεύσω μια φίλη που ήθελε να αφήσει μερικά πράγματα για τους γέροντες.

Η μεγάλη σιδερένια πόρτα ήταν ανοιχτή. Η ταμπέλα πάνω από την πόρτα, μαρτυρεί τα ονόματα των ευεργετών αυτού του οικήματος: «Γηροκομείο Λαζάρου και Αθηνάς Ρίζου». Καθώς ανεβαίναμε την ανηφόρα που οδηγούσε στο κτήριο, η εικόνα γύρω μου άρχισε να μου προκαλεί αισθήματα θυμού και οργής. Κάδοι ριγμένοι και σπασμένοι, με τα σκουπίδια να διακοσμούν τον κήπο και να «ευωδιάζουν» με τρόπο χαρακτηριστικό το μέρος! Τα φυτά στον περίβολο του κτηρίου παραμελημένα, δημιουργούσαν εμπόδια στα σκαλιά που ανεβαίνεις για να φτάσεις στην κύρια είσοδο. Και ο δρόμος φυσικά, γεμάτος λακκούβες και πέτρες!

Φτάνοντας στην είσοδο, αποφάσισα να παραμερίσω τα αισθήματα που με είχαν κυριεύσει και έσπρωξα τη μεγάλη πόρτα. Μπαίνοντας αντικρίσαμε μια μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στα δωμάτια και τους κοινόχρηστους χώρους του γηροκομείου. Καθώς την ανέβαινα, μια πικρίλα άρχισε να τυραννά τον λαιμό μου και τελικά το προαίσθημα μου, επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο!
Στο μικρό σαλονάκι που υπήρχε, στους δύο καναπέδες αριστερά και δεξιά ήταν καθισμένοι μερικοί από τους τροφίμους. Τα περισσότερα πρόσωπα φωτίστηκαν από μεγάλα χαμόγελα μόλις μας αντίκρισαν και έτρεξαν αμέσως να μας μιλήσουν, να μας πιάσουν το χέρι. Ο ενθουσιασμός τους που μας έβλεπαν ήταν απερίγραπτος! Ζητούσαν ένα χέρι να πιάσουν, δυο μάτια να κοιτάξουν και κάποιον να ακούσει αυτά τα λίγα, τα ίσως ασήμαντα, που είχαν να πουν. «Είμαστε καλά εδώ κορίτσι μου, δεν μας λείπει τίποτα»…

Έψαχνα μάταια γύρω μου να βρω κάποιον υπεύθυνο, κάποια νοσοκόμα, κάποιον τελοσπάντων που να μου δώσει μερικές πληροφορίες γι αυτούς τους ανθρώπους εκεί μέσα. Μία τρόφιμος μου είπε πως η κοπέλα που τους φτιάχνει τον απογευματινό τους καφέ δεν είχε έρθει ακόμα…
Ακόμα; Γιατί; Που είναι; Δεν είναι κάποιος υπεύθυνος εδώ μονίμως;
Η συζήτηση με την καλοσυνάτη κυρία συνεχίστηκε και μου αποκάλυψε πως κατά τις νυχτερινές ώρες οι ηλικιωμένοι είναι ολομόναχοι μέσα στο κτήριο, χωρίς κανέναν να τους προσέχει.
-«Και αν χρειαστείτε κάτι τι κάνετε;»
-«Κατεβαίνουμε στο καρτοτηλέφωνο και παίρνουμε τα κορίτσια, όποια μπορεί θα έρθει».

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στα δωμάτια και είδα πως υπήρχαν άνθρωποι σε κρεβάτια που δεν μπορούσαν να σηκωθούν και να αυτοεξυπηρετηθούν. Άνθρωποι άρρωστοι και κουρασμένοι από τη ζωή. Τα αισθήματα που είχα αποφασίσει να αφήσω έξω από την πόρτα με κυρίευσαν ξανά, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη οργή και θυμό.

Βγήκα έξω να κάνω μια βόλτα για να ηρεμήσω. Κάθισα στο κιόσκι που υπάρχει στον κήπο και σκεφτόμουν. Δηλαδή αν κάποιος πέσει ή χτυπήσει μέσα στη νύχτα, αν χρειαστεί κάτι, βρίσκεται στο έλεος ενός καρτοτηλέφωνου;  Ένοιωσα το πρόσωπο μου να κοκκινίζει και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Άνθρωποι που κόπιασαν, δούλεψαν σε σκληρές εποχές και συνθήκες, που μπορεί να πολέμησαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι και τώρα, στη δύση της ζωής τους, να έχουν μια τέτοια αντιμετώπιση! Αισθάνθηκα ντροπή!

Είναι τόσο μεγάλο το κόστος για το Δ.Σ του γηροκομείου (από τη στιγμή που υπάρχουν οικονομικοί πόροι) να πληρώσει μια νοσοκόμα να προσέχει αυτούς τους ανθρώπους κατά τις νυχτερινές ώρες; Μην ξεχνάμε πως εκεί μέσα υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι και κατάκοιτοι. Ή μήπως είναι κόπος για τις κυρίες που ήδη εργάζονται -με την ανάλογη αμοιβή- να παραμένουν κάποιες ώρες παραπάνω στο γηροκομείο; Είναι για μένα απορίας άξιο, πώς τα παιδιά ή οι συγγενείς αυτών των ανθρώπων ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν επεμβαίνουν ώστε να γίνει κάτι.

Όμως, όπως είπε και μια φίλη πρόσφατα, για να πονέσεις έναν τόπο και τους ανθρώπους του, πρέπει πρώτα να τον ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ! Να τον αγαπάς και να τον νοιάζεσαι!
Δεν ξέρω τι μπορούν και θέλουν να κάνουν οι αρμόδιοι φορείς, ξέρω όμως τι μπορούμε να κάνουμε όλοι εμείς. Αυτή την Κυριακή έτσι για αλλαγή μπείτε στο γηροκομείο.Δεν θέλει προετοιμασία. Μπείτε με ένα κουτί γλυκά, όπως όταν πάτε σε φίλους. Χαρίστε τους λίγη χαρά. Κάντε το υπέρ υγείας της ψυχής σας!


Η συντάκτις του κειμένου εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με τα αρχικά της. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Οκτωβρίου 2014, αρ. φύλλου 758

13 σχόλια:

  1. Ανώνυμος30/1/15

    Το θυμάμαι αυτό το κείμενο από την εφημερίδα. Προκάλεσε αίσθηση τότε. Κι όσο κι αν προσπάθησε να λειτουργήσει πυροσβεστικά τότε ένα άλλο σαν απάντηση "από μέσα", οι Καστοριανοί πολίτες διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας κατά πόσον το Γηροκομείο λειτουργεί σωστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΠΙΛΑΤΟΣ30/1/15

    Σκάνδαλο, μόνιμα καρφωμένο στη πληγωμένη Καστοριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος31/1/15

    Και μόνο ο τίτλος τα λέει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νίκος, Θεσσαλονίκη1/2/15

    Γεια στο στόμα σου, κυρά μου! Κι άλλοι πολλοί τα ξέρουν αυτά αλλά κάνουν τις πάπιες για να είναι προστατευόμενο είδος οι ίδιοι και απροστάτευτα τα γεροντάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος1/2/15

    Μακάρι να βρει εήκοον ους !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος2/2/15

    Τι έγινε με το αμπελοχώραφο που πήρε ο Δεσπότης από τον λαό της Καστοριάς, επί Τσαμίση, για να κτίσει νέο Γηροκομείο, με χρήματα αγνώστου δωρητή;
    Τελικά ζούμε σε μία κοινωνία με διαφάνεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος2/2/15

    Κάτι σαν τον άγνωστο στρατιώτη να πούμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η ελπίδα είναι στο δρόμο ...2/2/15

    @7

    Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι παλιοί πολιτικοί υποστήριζαν άλλος (βλ. Αντρέας) το χρονοντούλαπο της Ιστορίας και άλλος (βλ. Μητσοτάκης) τη λήθη που περίμενε ότι θα ερχόταν με το πέρασμα μιας δεκαετίας.
    Σήμερα όμως πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι και η πολιτική πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να βγούμε από το τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε.
    Και ξέρετε ποια είναι η "πλάκα"; Ότι οι μεν πολιτικοί δικαιούνται να μη κάνουν θρησκευτικό όρκο, οι Δεσποτάδες όμως είναι υποχρεωμένοι να ορκίζονται στο Σύνταγμα !!!
    (Αυτό για όσους υποχωρούν στον εκφοβισμό ότι θα καταντήσουμε Τεχεράνη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ελπίδα είναι στο δρόμο ...2/2/15

    Διόρθωση : Στον έκτο σχολιαστή απευθυνόμουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος2/2/15

    Πες τα ξεκάθαρα ρε "ελπίδα"!
    Ο Βαγγέλης θα το λύσει κι αυτό το πρόβλημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μοναχικός περιπατητής2/2/15

    Βάλσαμο είναι οι φωνές σαν αυτής της συμπολίτισσας.
    Μακάρι νε έλθει η μέρα που θα ενωθούν όλες οι φωνές μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Athena3/2/15

    Πάντως, όσον αφορά στην απάντηση που έγραψε μία άλλη κυρία (συγγνώμη, αλλά αυτήν τη στιγμή δεν θυμάμαι το όνομά της), αν και γνωρίζει εκ των έσω πρόσωπα και πράγματα, αν και προφανώς κάνει φιλότιμη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα κακώς κείμενα που αντιλαμβανόμαστε διά γυμνού οφθαλμού και δεν χρειάζεται ούτε προκατάληψη ούτε μικροσκόπιο, για να διαπιστωθούν, εντούτοις δεν αίρει το συμπέρασμα στο οποίο έχουμε καταλήξει οι πάντες στην Καστοριά.
    Η λειτουργία του Γηροκομείου είναι ανεπαρκής και δεν προσβάλλει μόνο την ευαισθησία και τα φιλάνθρωπα αισθήματα ορισμένων, αλλά τη συνολική εικόνα της Καστοριάς προς τα έξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος4/2/15

    Φιλε ανωνυμε, ο δημος δεν εδωσε τελικα στον δεσποτη την εκταση για νεο γηροκομειο........

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ