10.3.15

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Υποδορίως και εν τω βάθει… [ποτέ επιπολής!]


ΟΔΟΣ 6.11.2014 | 763

[…] Φονιάδες, καταδότες, κλέφτες και μοιχοί, φαντάροι, 
χωροφύλακες, νοικοκυραίοι και μαγαζάτορες 
κι άλλοι πολλοί καβάλα στον καιρό κι ανάμεσα
 κορίτσια του χαμού […]
     Τάκης Σινόπουλος, Νεκρόδειπνος


 Η εκλεκτή φίλη και συντοπίτισσα [γέννημα βογατσιώτισα και θρέμμα «Χρουπιστινή»], γιατρός και συγγραφέας Ουρανία Μπάγγου, έχει πια πολύχρονη ενασχόληση και σχέση με τη γραφή. Πρωτοδιάβασα διήγημά της πριν είκοσι χρόνια σε μια ανθολογία βραβευμένων διηγημάτων της Δυτικής Μακεδονίας. Το κείμενό της εκείνο, μια ισχυρή σύνδεση με τις παιδικές μνήμες από τη γενέτειρα και «το Ποτάμι» (Αλιάκμονας) που διατρέχει την νοτιοδυτική πλευρά των ορίων του, το ξαναείδα με χαρά δημοσιευμένο δεκαπέντε χρόνια μετά στο πρώτο της βιβλίο που έφερε τοντίτλο «Γραμμένα λόγια» (2008, Eκδόσεις «Αρμός»). Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμούσε υψηλής αισθητικής ελαιογραφία του Χρυσόστομου Τζημάκα, με κόκκινα χωμάτινα ζεστά χρώματα, που ζωντάνευαν αυθόρμητα αναδεύοντας, σκόνη-κίνηση-φωνές-μνήμες-ποδοβολητά από το Σάντοβο, τη βιοπάλη και τη σκληρή ζωή των ξωμάχων εκεί κάτω. Ο Χ. Τζημάκας πάντοτε γενναιόδωρος, υψηλόφρων, εραστής του ωραίου και ισοβίως δέσμιος του τόπου του, είχε προλογίσει με ενθουσιασμό την πρώτη -και μοναδική- εκείνη έκδοση του βιβλίου:

[…] «H συγγραφέας κινείται ανάμεσα στο πλήθος των απλών ανθρώπων, όπως τους γνώρισε από τα πρωτινά της ζωής της χρόνια. Την απασχολούν τα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας, αλλά και των μοναχικών ανθρώπων.

[...] Έχει ύφος κατ’ εξοχήν ερωτικό, που αρκετές φορές γίνεται ιδιαίτερα έντονο, χωρίς όμως να σοκάρει […]

 […] Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πιστεύω ότι η Ουρανία θα δημιουργεί μαλάζοντας εκείνον τον εύπλαστο πηλό τον φτιαγμένο από το καθάριο νερό της ανάβρας στο Σάντοβο και από το κοκκινόχωμα, σαν αίμα, άφθαρτο υλικό της Μακεδόνισσας γης με τον δικό της φαντασιακό τρόπο».

 Τα «Γραμμένα λόγια» είχε καλωσορίσει και η («επίσημη») κριτική με το ευσύνοπτο μεν πλην όμως λίαν ενθαρρυντικό:

« Μικρά, αλλά χαρακτηριστικά επεισόδια από τον τρόπο ζωής στην περιοχή της Ορεστίδας, στη Δυτική Μακεδονία. Πυκνή, παραστατική γλώσσα και σωστά οργανωμένη αφήγηση». (“Eλευθεροτυπία”-Επτά, 20.9.2009).

Πέντε χρόνια μετά, το βιβλίο της συγγραφέως που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2014, φέρει τον …αιφνιδιαστικό και μοντέρνο τίτλο «Σαν τη μύτη του Τζων Γουέιν» δανεισμένο φυσικά από τον τίτλο του πρώτου αφηγήματος από τα επτά εν όλω που απαρτίζουν τη συλλογή. Όλα τα κείμενα που περιλαμβάνονται βλέπουν το φως της δημοσίευσης για πρώτη φορά. H καταβύθιση στην παιδική μνήμη έχει μάλλον οργανωθεί αλλιώς, το φάσμα που κινεί είναι η υπαρξιακή αγωνία, το τέλος των ιδεολογιών στον αιώνα που διάβηκε, η εποχή της χρεοκοπίας με τις νέες προκλήσεις και τα καινούρια δράματα, οι επί του φοβερού βήματος ακριτομυθίες(«ενώπιος ενωπίω» ο άνθρωπος με τον εαυτό του!). Οι άνθρωποι ολόγυμνοι εξετάζονται πια από μια διερευνητική ματιά μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της έμπειρης …Δερματολόγου. Το «δέρμα μας» (δηλαδή οι προφάσεις, οι προφυλάξεις, οι τίτλοι, οι θέσεις, τα αξιώματα, τα ψέματα, οι ψιμυθιώσεις, τα ακριβοθώρητα ενδύματα όλα ριγμένα στο πλάι…) σε αδίστακτη παρατήρηση. Ελέγχονται προσεκτικά αδιόρατες ρωγμές που έχουν προκληθεί στο αδιάβροχο και αδιαπέραστο φαινομενικά αυτό ανθρώπινο κέλυφος (βλέπε «κοινωνικό πρόσωπο»). Διερευνάται και ελέγχεται η εν τω βάθει υφιστάμενη …ηθική ακεραιότητα του καθενός ξεχωριστά. Όλοι οι ήρωες των ιστοριών μοιάζει να εξομολογούνται σε καθρέφτη, σε ντιβάνι ψυχιάτρου, απέναντι σε σκληροτράχηλους ανακριτές ή σε αόρατα εικονίσματα, αφήνοντας κρυπτογραφημένες λέξεις, σπαράγματα μνήμης, αποκαλυπτικούς κώδικες συμπεριφορών.

Η Δερματολογία φέρεται και με το όνομα «Εξωτερική Παθολογία» και έτσι θα περίμενε κανείς πως θα ασχολείται μοναχά με τα «επιπολής» (επιφανειακά, επιπόλαια) φαινόμενα, όσα αφήνονται να εννοηθούν, να δειχτούν, να αποκαλυφθούν. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η Ουρανία όμως το ξέρει πολύ καλά, πως από το δέρμα μπορεί να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα ακόμα και για τον εσωτερικό-ψυχικό κόσμο. Και πως εύκολα κανείς που τυχαίνει να είναι δερματολόγος με το χάρισμα του συγγραφέα μπορεί να εξελιχθεί μέχρι το στάδιο ενός ανατόμου της ψυχής.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μιαν ενότητα από επτά ανισομεγέθη αφηγήματα από τα οποία τα τρία και εκτενέστερα (κατά τη σειρά παράθεσης: «Ανεκπλήρωτες επιθυμίες», «Δεν φαίνεται να έχει και τόση σημασία» και«Γειτνιάζοντες κύκλοι») θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σαν ομόκεντρα, σπονδυλωτά διηγήματα ή και νουβέλες ενώ σαν πιο «καθαρόαιμα» διηγήματα στέκουν το «Σαν τη μύτη του Τζων Γουέιν, το «Εγώ το έκανα», «Οι αδερφές» και «Το έτσι απλά».

Το επαρχιακό περιβάλλον [στο Άργος Ορεστικό και την Καστοριά], αλλά και το αστικό τοπίο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας [σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη], με την κρίση και τις συνέπειές της να σοβούν και το πλούσιο αυτοβιογραφικό υλικό ή αρχειακό υλικό από αφηγήσεις-εξιστορήσεις άλλων, αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο συνθέτει τις ιστορίες της η Μπάγγου. Συχνά ο δοκιμιακός λόγος –που αποτελεί μια σαφή πλέον ιδιαιτερότητα της γραφής της– κυριαρχεί, χαρίζοντας μια ξεχωριστή διάσταση στην αφήγηση. Όλα κινούνται μέσα από μια ευφάνταστη, σπιρτόζα και με καλά ελληνικά, δεξιοτεχνική γραφή. Η ισχυρή αίσθηση του χιούμορ, ο δηκτικός κάποτε λόγος, ακόμα και η ερωτική «βωμολοχία» ή αθυροστομία – όλα απαλλαγμένα από το μανδύα της …λογοτεχνίτιδας– κρατούν το δικό τους μερίδιο.

 Στα διηγήματα της Μπάγγου δεν υπάρχουν εξιδανικευμένα όντα - ήρωες. Αντιθέτως, ο αντιήρωας είναι αυτός που ανθεί κι ευδοκιμεί με λαιμαργία στο βραχόκηπό της. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος, με εκκρίσεις, αναστεναγμούς, θορύβους, ρόγχους, θερμοκρασία, ανάγκες, μ’ ένα σωρό αδυναμίες και ήττες προβάλλει απομυθοποιημένος, συμπαθής ή όχι. Οι συνηθισμένες ζωές –ακόμα και οι άθλιες– μας δίνονται χωρίς κανένα εξωραϊσμό, απροκάλυπτα γυμνές, τραυματισμένες, ευάλωτες, γήϊνες, χειροπιαστές. Η συγγραφέας – άνθρωπος οπωσδήποτε σκεπτόμενος, ταλαντούχος και με παιδεία –υποβάλλει τα αυστηρά της διαπιστευτήρια ακόμα μια φορά παρουσιάζοντας, χωρίς καθόλου «λίφτινγκ», το ραγισμένο πρόσωπο της κοινωνίας.

Στο διήγημα «Σαν τη μύτη του Τζων Γουέην»κάποιος με μειωμένη μάλλον αντιληπτική ικανότητα, ένα κανονικό λούμπεν στοιχείο, ο Τζώνυ [που θα μπορούσε να λέγεται «Γκίρτσιες» ή και «Πασκουάλε» – για να θυμηθώ δυο μονάχα από τους «τύπους» της μικρής κοινωνίας του Άργους που θα μπορούσε να παρασταίνει αυτό το πρόσωπο…] μια φοβική και συμπλεγματική ανθρώπινη καρικατούρα, ύστερα από περιπέτειες ένδειας, πείνας, καταφρόνιας και κοινωνικής χλεύης καταφέρνει να προσκολληθεί στην εξουσία και να γλείψει επιτέλους κάποιο ζουμερό κόκκαλο μέχρι την μυστηριώδη του εξαφάνιση (ίσως …στο στομάχι μιας αρκούδας στα βουνά της Αλβανίας, ίσως σε κάποιο τσίρκο της Βενεζουέλας, ίσως και πάνω στο φεγγάρι όπου τον βλέπουν στρογγυλοκαθισμένο μονάχα τα παιδιά…).

 Το «Ανεκπλήρωτες επιθυμίες» αποτελεί ένα σιγανομουρμούρισμα σε πρώτο πρόσωπο «ηρωικό και πένθιμο για τα χαμένα …όνειρα του Β ο υ ν ο ύ». Για την ορμητική κι επαναστατική σπίθα της νιότης που δεν ευδοκίμησε. Μια συγκλονιστική ματιά πάνω στο δράμα των «μιασμάτων» που η πατρίδα απόδιωξε στο παραπέτασμα σφαλνώντας πίσω τους με βρόντο τις πόρτες. Μια ελεγεία για τις ρημαγμένες ζωές, εδώ καθώς κι εκεί έξω, μια διαδρομή μέχρι την ήττα «στο βουνό», τον καινούργιο αγώνα κατόπι για επιβίωση κάπου στην Ουγγαρία ή τη Μόσχα, τις φρικτές κομματικές ίντριγκες, την προδοσία και πάλι, ως την επάνοδο πίσω στην πατρίδα (εκεί όπου θα πρέπει πια να επανασυγκολληθούν τα κομμάτια μιας απουσίας τριάντα χρόνων).

«Και με πήρε τότε το παράπονο κι έκλαψα για μια ακόμα φορά, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, γιατί ένιωθα ξεκομμένος από τον τόπο μου, επειδή ήμουν ταλαιπωρημένος, γιατί έβλεπα τον πόνο ολόγυρά μου και γιατί ίσως με τρόμαζε εκείνο που θα έφερνε η αυριανή μέρα. Και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το έκανα μόνο επειδή δείλιασα-γιατί δε μου ήταν εύκολο να παραδεχτώ κάτι τέτοιο- μάλλον να μαλακώσει λίγο η ψυχή μου ήθελα, να ξεπλυθώ από την καπνιά του πολέμου, από την κούραση που μαζεύτηκε όσο περνούσαμε από τα δικά μας βουνά σε μέρη άγνωστα».

Στο συγκινητικό «Δεν φαίνεται να έχει και τόση σημασία» ξετυλίγεται με πολλά, επισήμως αδήλωτα, αυτοαναφορικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία η εκ του σύνεγγυς πορεία προς την απώλεια ενός προσφιλούς ατόμου όπως η μάννα. Παρακολουθούμε, ξαφνιασμένοι κάποτε, όπως και ο κάθε φροντιστής ή οικείος που παραστέκει ανθρώπους σε μια τέτοια κατάσταση, τη διαγραφή και των τελευταίων μνημονικών εγγραφών από τον εγκεφαλικό φλοιό. Παρατηρούμε αυτόν που βυθίζεται στο ζοφερό σκοτάδι της άνοιας.

 «Το έτσι απλά» περιγράφει ένα τελευταίο στιγμιότυπο από την κοινή ζωή της Ελενίτσας, της Τζένης και της Σάσας. Οι τρεις, αχώριστες ως τα τώρα φίλες που διατρέχουν την Τρίτη ηλικία, ζουν μια τελευταία τους περιπέτεια -με μπόλικη μάλλον τρέλα- λίγο προτού χωρίσουν για πάντα.

Στο «γειτνιάζοντες κύκλοι» γίνεται μια τολμηρή τομή – σχόλιο πάνω στη νεοελληνική φαυλότητα που χαρακτηρίστηκε σαν όνειρο [και φύλαγε τον εφιάλτη για το τέλος…]. Αίτιο και αιτιατό της κρίσης αντικατοπτρίζονται πάνω στα πρόσωπα του Γιώργου, του Παλασίδη και της όμορφης γυναίκας του. Σαν κάποια από τις Ερινύες από το μακρινό παρελθόν έρχεται ένας έρωτας προδομένος. Για μια γυναίκα με θελκτικό πρόσωπο και σαρκώδη χείλη που ωστόσο σέρνει μαζί της το φάντασμα του ακρωτηριασμένου της ποδιού πρόσφορο στο βωμό του εμφυλίου σπαραγμού. Ο θάνατος τέλος έρχεται σαν λύτρωση για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά μαζί και σαν κάθαρση όπως σε αρχαία τραγωδία.

Το διήγημα «Εγώ το ’κανα» …απλούστατα θα μπορούσε να λείπει από τη συλλογή, γιατί δεν πρόσφερε μάλλον στην ανάδειξη ή την διαφορετική ανάπτυξη του θέματος που βασίστηκε πάνω στην [πρωτότυπη] διήγηση της Χρ. Πατρώνου -Παπατέρπου. Είχε εξάλλου από καιρό το σχετικό διήγημα δημοσιευθεί στην εφημερίδα «ΟΔΟΣ» της πόλης, ενώ συμπεριλαμβάνεται επίσης με τον τίτλο «Η κυρά-Λαμπρινή» και στη συλλογή διηγημάτων της ΧΠΠ που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Το σύντομο «Οι αδερφές», που αποτελούν κατά την γνώμη μου και το κορυφαίο διήγημα της συλλογής, κρατούν για το τέλος τον αιφνιδιασμό και το μεταφυσικό ρίγος που μόνο ένας άξιος συγγραφέας γνωρίζει να χειριστεί και με ανάλογη δεξιότητα να μεταδώσει στον αναγνώστη.

Στέκομαι τώρα να σημειώσω δυο ατυχείς συγκυρίες που είχαν αρνητική επίπτωση στην εμφάνιση του βιβλίου:

Πρώτα, η φιλοξενία έργων – ακόμα και στο εξώφυλλο!– κάποιου εντοπίου εικαστικού (sic) και γλύπτου. Το κάκιστο «στήσιμο» του εξωφύλλου με τον εξίσου κακότεχνο πέτρινο λέοντα του κ. Κατσανόπουλου  –ως γκροτέσκα βεβαίως εκδοχή εκείνου της Αμφίπολης– καθώς και η εμφάνιση δυο ακόμη εξίσου αδιάφορων έργων του ίδιου καλλιτέχνη ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου, δεν συνεισφέρουν σε καμιάν απολύτως αισθητική απόλαυση. Καθώς όμως επίκειται και δεύτερη ψηφιακή ανατύπωση του βιβλίου, το ζήτημα αυτό δέον να θεωρείται... ιάσιμο (δια της ευεργετικής μεθόδου παραλείψεως των ανωτέρω «δημιουργιών» και του επανασχεδιασμού του εξωφύλλου).

Κατά δεύτερο λόγο, ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα δυσάρεστα, καθώς οι «εκδόσεις Θράκα», ένας όμιλος μετεχόντων της συγγραφικής και ποιητικής τέχνης, που δραστηριοποιούνται και στο χώρο του ηλεκτρονικού τύπου και του ψηφιακού βιβλίου, έκαναν μια τόσο κακή προβολή του έργου τους με θύμα το βιβλίο της Ουρανίας. Αν «οι καρβουνιάρηδες», όπως αποφάσισαν αυτοαποκαλούνται οι συντελεστές των εκδόσεων, αναδεύουν με δημιουργική έξαψη την πνευματική θράκα, εδώ φαίνεται ότι προέβησαν χωρίς αναστολές σε …κανονικό εμπρησμό και κατέκαψαν την συγκεκριμένη έκδοσή τους καθώς η καταφανής απουσία οποιασδήποτε φιλολογικής ή άλλης φύσεως επιμέλειας, ο πλημμελής μέχρι ανύπαρκτος ορθογραφικός έλεγχος, η αδυναμία υποστήριξης μιας -έστω στοιχειώδους- καλαίσθητης εμφάνισης του κειμένου αποτελούν τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης έκδοσης.

Ο τρόπος που εμφανίζονται τίτλοι και δευτερότιτλοι προσδίδουν μια χαοτική όψη στο βιβλίο. Ο συχνότατα κάκιστος συλλαβισμός (όπου λέξεις ολόκληρες ή θραύσματά τους επαναλαμβάνονται στην αντικρινή σελίδα ή ακόμα και λείπουν..) είναι ικανά από μόνα τους να προκαλέσουν τουλάχιστον οργή. Νομίζω πως οι άνθρωποι εκεί πέρα, αν θέλουν να σταθούν στο χώρο με σοβαρότητα –και γιατί το αξίζουν, και γιατί είναι νέοι άνθρωποι, και γιατί όντως αναζωογονούν το «επαρχιακό» κλίμα των εκδόσεων– οφείλουν να παραδειγματιστούν από άλλες παρόμοιες ανά την επικράτεια, επαγγελματικές ή μη, προσπάθειες, να σεβαστούν της ψυχούλας τον τάραχο του κάθε συγγραφέα που προστρέχει σ’ αυτούς υπολογίζοντας στην δόκιμη εμπειρία τους, καθώς και τα λιγοστά ή παραπανίσια (πάντως όχι περίσσια σ’ αυτές τις εποχές!) χρήματα που αυτός τους αποθέτει εις το ταμείον… Τα παραπάνω είπα και ελάλησα μετά φόβου πίστεως και αγάπης.

Πρόβλεψη για το μέλλον: Η Ουρανία Μπάγγου θα συνεχίσει, οριστικοποιώντας το πνευματικό στίγμα της, […] «να δημιουργεί αλλάζοντας από μόνη της την όψη των πραγμάτων μετουσιώνοντας τους κόκκους της γης σε λέξεις […] ή δένοντας τις προτάσεις, πότε του πεζού λόγου που παίζει με τα κύματα και κουνιέται και γυαλίζεται σαν πόρνη στην επιφάνεια της λίμνης- και πότε της ποίησης που ζει στο βυθό της και τρέφεται με τον μαγικό κόσμο των συμβόλων»όπως συνόψισε και πρόκρινε πριν από λίγα μόλις χρόνια ο γλυκύς και αξέχαστος κοινός φίλος και μέντορας…


Η παρουσίαση του βιβλίου της κ. Ουρανίας Μπάγγου θα πραγματοποιηθεί στις 23 Νοεμβρίου 2014. 
Φωτογραφία: Οι κόρες (Madelena και Jan-Baptist) του ζωγράφου Cornelis de Vos (1630-1640), 
λάδι σε καμβά 78Χ92. Gemäldegalerie -  Staatliche Museen Βερολίνου Γερμανίας. (Φωτ. N.T., 2014). 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Νοεμβρίου 2014, αρ. φύλλου 763

Σχετικά:
ΟΔΟΣ: Βιβλίο
ΣΑΣΑΣ ΤΖΗΜΑΚΑ-ΝΑΤΣΙΝΑ: Σαν την μύτη του Τζων Γουέϊν
ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Γιατί γράφουμε;



16 σχόλια:

  1. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος10/3/15

    Νώντα, γράφεις ωραίες βιβλιοκριτικές ... το ξέρεις ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Τασούλη", πες τα αυτά και στον "εκδότη" της Ουρανίας ή στον καημένο τον γλύπτη που με φόρα -αδικαιολόγητη μάλλον- καταχεριάζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος10/3/15

    Ποσο αργοσχολος μπορει να ειναι ο συντακτης!!!!!;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος10/3/15

    Πολύ καλή κριτική!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος10/3/15

    "Ποσο αργοσχολος μπορει να ειναι ο συντακτης!!!!!; "

    Γιατί...Μήπως τον ταΐζεις και στεναχωριέσαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος13/3/15

    # Ποσο αργοσχολος μπορει να ειναι ο συντακτης!!!!!;#

    ...ενώ το πόσο troll ( μη πω τίποτα χειρότερο...) μπορεί να είσαι εσύ ούτε λόγος βεβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος13/3/15

    Συγγνώμη φίλε μου που άργησα να απαντήσω στην ευγενή σου προτροπή, αλλά τούτες τις μέρες με έχει κλείσει η μελέτη για μια εγκατάσταση, τί να κάνω, πρέπει να βγάλω κι εγώ το ψωμί μου.
    Λοιπόν, ίσα-ίσα συμφωνώ που έγραψες και για τους άλλους συντελεστές της έκδοσης και δεν βρίσκω να τους κατσαδιάζεις άδικα. Ας προσέχουν και αυτοί και η κυρία Ουρανία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος14/3/15

    Yes, i do troll!.. Θιγμενε επιστημονα!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάντα να υπάρχει δουλίταα Τασούλη , εύχομαι.
    Μακάρι αυτή να περισσεύει.
    Κι έτσι να λιγοστεύει η θλιβερή και ανιαρή αργοσχολία που φέρνει πλεόνασμα της "μέλαινας χολής" (δεν εννοώ την ειλικρινέστατη κακία και το δηλητήριο κάποιου ...μεγαλόψυχου εδώ μέσα που "μας την πέφτει" καθε τρεις και λίγο ως ανώνυμος ) αλλά την μ ε λ α γ χ ο λ ί α κατα την αρχαία της σημασία που του κατατρώγει τη θλιβερή του ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος15/3/15

    Εχεις κάποιο προηγουμενο με τους νευρολογους και του ψυχιατρους κυριε troll;
    Ή κάτι απολύτως προσωπικό με τον συντακτη;
    Εξ άλλου εδω δεν γραφει όπως αντιλαμβάνεσαι ως επιστήμονας αλλα κατέθεσε μια απλή (ενδεχομενως και κακή ή κουραστική) βιβλιοκριτική.

    Το "επιστημονιλίκι" του καλο ή κακό θα το κρινουν ΜΟΝΟΝ οι ασθενείς του.
    Την αργοσχολία του ή την δυνατίτητά του να ειναι επαρκής σε περισσότερα του ενός πεδία δεν είσαι επίσης σε θεση -και φυσικά δεν σου επιτρέπεται!- να την κρίνεις εσύ.
    Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος15/3/15

    Οποιος δημοσια μιλα, δημοσια κρινεται....
    Αυτια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος16/3/15

    Ωωωωω! Κυριε Τσιγκα! Ποσο ευγενικα μιλαει ο θιγμενος εγωισμος σας! Μολις σας τσιμπησει καποιος, το κουλτουριαρικο προσωπειο παει περιπατο!.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος16/3/15

    Τί χιουμορ! Δακρυσα απο τα γελια!!!!! [........]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος16/3/15

    Από τις σπάνιες περιπτώσεις ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ σε βιβλιοκριτική. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κριτική. Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος18/3/15

    #Yes, i do troll!..#

    ρε συ... έχετε και ύμνο!!!!
    http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=213184&cid=122
    λαλ λαλα λλο ...η..." μασκα"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ