Marilena Nik: Σαν τα χελιδόνια

Το γκρίζο τα είχε καλύψει και σήμερα όλα, τον ουρανό, τα κτήρια, τους δρόμους και τους ανθρώπους. Βρέχει τις τελευταίες μέρες καθόλου ασυνήθιστο σε τούτα εδώ τα μέρη, στη ξενιτιά. Τεντώθηκε στη καρέκλα του και κοίταξε έξω από το παράθυρο, γκρίζο σε όλες τις αποχρώσεις, «πενήντα αποχρώσεις του γκρι» σκέφτηκε και χαμογέλασε. Κοίταξε το ρολόι του, ήρθε η ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος αλλά δεν θα έβγαινε ακόμα, ήθελε να δει τα μηνύματα του. Η μητέρα του, τού είχε στείλει μια κάρτα, την άνοιξε και η οθόνη έγινε η πατρίδα, ένας γαλανός ουρανός με άσπρα συννεφάκια σαν βαμβάκι, ένα ανθισμένο κλαδί αμυγδαλιάς και χελιδόνια να πετάνε «Καλό Μήνα…» του ευχόταν, κούνησε το κεφάλι του, πρώτη του Μάρτη σήμερα, μπήκε η άνοιξη.

Γέμισαν τα μάτια του γαλάζιο, μύρισε την μυγδαλιά κι άκουσε τα τιτιβίσματα των χελιδονιών, ο ήλιος του έκαιγε το πρόσωπο, η αδελφή του γελούσε και του έδειχνε το βραχιόλι της, τον «Μάρτη» της, δυο κλωστές πλεγμένες, μια λευκή που συμβόλιζε το πρωινό φως του Μάρτη και μια κόκκινη για τη ζέστα του ήλιου, το φορούσαν τα κορίτσια για να μην τις κάψει ο ήλιος έτσι ήθελε το έθιμο, από την πρώτη του μήνα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα που το πετούσαν στη φωτιά που ψηνόταν το αρνί.

Ο παππούς τον φώναξε να πάνε μαζί στο περιβόλι τους, να κλαδέψουν τα δέντρα, να καθαρίσουν το χορτάρι και του έλεγε «μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα» πόσο του άρεσε αυτή η παροιμία και πόσες φορές την θυμήθηκε όταν ξεκινούσε για το σχολείο το μαρτιάτικο πρωινό με χοντρό μπουφάν και το μεσημέρι γυρνούσε σπίτι με το μπλουζάκι ιδρωμένος. Τραγουδούσαν όταν αργά το απόγευμα είχαν τελειώσει το κλάδεμα, καθισμένοι κάτω από τα γυμνά ακόμα κλαδιά της συκιάς «ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» και γελώντας τον ρωτούσε «παππού ποια δέντρα κλαδέψαμε σήμερα;» γιατί στο περιβόλι του παππού του όλα τα δέντρα είχαν όνομα, το δικό του, της αδελφής του, των γονιών του, της γιαγιάς και φίλων του και τον κοιτούσε με τόση αγάπη γιατί στα παιδικά του μάτια ήταν ο ήρωας του και όχι μόνο όταν ήταν μικρός αλλά ¨πάντα¨. Τα απογεύματα είχαν μεγαλώσει και το φως ήταν, ούτε κίτρινο ούτε άσπρο ούτε χρυσό, ήταν ένα κρεμ αχνό και το αεράκι ζαλισμένο στριφογύριζε τις μυρωδιές από τις φρέζες και τα ζουμπούλια και η μαμά του τους φώναζε « φορέστε τις ζακέτες είναι ¨ύπουλο¨ αυτό το αγέρι, θα κρυώσετε».

Το σπίτι ξυπνούσε από το χειμωνιάτικο ύπνο του και άρχιζε να καθαρίζεται, να ανοίγουν τα παράθυρα να μπει ο ανοιξιάτικος ήλιος και μύριζε από τα γλυκά του κουταλιού, περγαμόντο και νεράντζι και από τα σαρακοστιανά της Καθαρής Δευτέρας, ταραμοσαλάτα και τουρσιά, καλαμαράκια και χταπόδι και αυτή η λαγάνα, μόνο γι αυτή τη μέρα και μετά άρχιζε η σαρακοστή και η νηστεία και η γλυκιά αναμονή για το Πάσχα. Άρχιζαν και οι ¨χαιρετισμοί¨ κάθε Παρασκευή και με τους φίλους του πήγαιναν στην εκκλησία για να δουν τα κορίτσια, άρχιζαν και οι βόλτες με τα ποδήλατα στα αμπέλια λίγο έξω από τη μικρή τους πόλη αλλά και στη παραλία με υπέροχα ηλιοβασιλέματα γιατί η θάλασσα ήταν πανταχού παρούσα σ’ αυτή την πόλη… κι όπως άλλαζε ο καιρός έτσι άλλαζε κι αυτή… φουρτουνιασμένη, γαλήνια, γαλάζια και κόκκινη στο δειλινό…

«Δεν βγήκες; Δούλευες;» άκουσε τον συνάδελφο του… τον κοίταξε απορημένος και σκούπισε τα γυαλιά του «αχ βρε μάνα τι μου έκανες σήμερα» …μια λέξη μόνο στο μυαλό του ¨Νοσταλγία¨… κοίταξε την κάρτα της και την έκλεισε στα μάτια του και στη καρδιά του έβαλε τα λόγια της και το γέλιο της, ήταν σίγουρος ότι θα γελούσε όταν του έγραφε …«Καλό Μήνα λεβέντη μου! Να είσαι καλά (πάντα)! Όμως βρε αγόρι μου πώς κατάντησες έτσι; Να σε βλέπουμε… σαν τα χελιδόνια».

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ζουν μακριά από τη πατρίδα τους και σε αυτούς που τους περιμένουν…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαρτίου 2016, αρ. φύλλου 827. 

Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο.