2.4.22

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Να κοιτάς ορθόν, να ρωτάς περιττόν!

 
ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς
ΟΔΟΣ 31.3.2021 | 1118

Ουτοπική, ανοιξιάτικη, σύνθεση.


2 Απριλίου. Ημέρα αυτισμού. 
Μία ουτοπική ιστορία έπλασε το μυαλό μου και την αφιερώνω σε όλους τους μη «τυπικούς», που μου έμαθαν να σκέφτομαι διαφορετικά!

* * *

Ο Αλκαίος, ένα αγόρι, σωστός Άδωνις, γύρω στα δέκα. Στο Δημοτικό της γειτονιάς του πήγαινε, αλλά απόμακρος· δεν είχε πολλές επαφές με τους συνομήλικούς του. Τόσο μέσα στην τάξη όσο και στα διαλείμματα, απέφευγε τις συναναστροφές. Ή, έτσι τουλάχιστον πίστευαν όλοι. Δεν του άρεσαν οι φωνές, οι φασαρίες, τα σκουντήματα, τα σπρωξίματα… 
Μόνος του καθόταν στο θρανίο. Δε φαινόταν να τον ενοχλεί. Πάντοτε σωστά προετοιμασμένος για τα μαθήματα της ημέρας. Και υπερβολικά τακτικός με τα πράγματά του. Ποτέ του, ωστόσο, δε σήκωνε χέρι, δε συμμετείχε στην όλη διαδικασία στην τάξη. Εξαίρεση: στην ώρα της μουσικής. Ήξερε απ’ έξω το σολφέζ και δεν του ξέφευγε η παραμικρή νότα, ούτε όμως, και η παραμικρή παραφωνία. Την οποία δεν ανεχόταν με τίποτα και, μόλις άκουγε φάλτσο, άρχιζε να βγάζει δυνατές κραυγές: Μη, μη, μήηηη! Αναστατωνόταν το σύμπαν. Δύσκολο μετά για τον μουσικοδιδάσκαλο να μπορέσει να επαναφέρει κάποια ισορροπία ανάμεσα στο παράφωνο παιδί και στον έξαλλο Αλκαίο. Στα παιδιά γενικά.
Το πρόβλημα άρχισε να γίνεται όλο και πιο οξύ. Ο δάσκαλος ζήτησε βοήθεια από τον διευθυντή, εκείνος προσέτρεξε στον ειδικό σύμβουλο αγωγής και αποφασίστηκε, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών, ότι ο Αλκαίος θα έπρεπε να παρακολουθεί τα μαθήματα με ειδικό συνοδό· παράλληλη στήριξη, λοιπόν, για τον «απαιτητικό» μουσικόφιλο Αλκαίο. Κάθε άλλο παρά εύκολη λύση. Ό, τι δικαιωματικά απαιτούσαν γονείς και εκπαιδευτικοί, δύσκολα μπορούσε να επιτευχθεί από τον βραδυκίνητο μηχανισμό λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος. 
Τελικά, και αφού πέρασε ένα δύσκολο τρίμηνο έντασης και εκνευρισμού, κατέφθασε η βοήθεια: νέα κοπέλα, με εκπαίδευση στην ειδική αγωγή, ανέλαβε να γίνει ο φύλακας άγγελος του μικρού Αλκαίου. Δεν την αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα από την πρώτη στιγμή. Αλλά, αφού την πέρασε από «εξονυχιστικό», όπως έλεγε η ίδια, έλεγχο, τα βρήκαν οι δυο τους και έγιναν αναπόσπαστοι. Η Ελένη, πρώτη της φορά αναλάμβανε να συνοδεύει μαθητή στην τάξη. Στην αρχή, μόνο στη μουσική. Καλά τα πήγαν. Βέβαια, οι οδηγίες δε στράφηκαν στον Αλκαίο. Προσπάθησε να πλησιάσει τους παράφωνους, τονίζοντάς τους πως καλό θα ήταν, όταν δεν μπορούσαν να βγάλουν τη σωστή νότα, να σιωπούν. Συνεργασία και με τον δάσκαλο, ο οποίος διαπίστωσε πως μάλλον είχε δίκιο η Ελένη και φρόντισε να βοηθήσει ο ίδιος να λυθεί το πρόβλημα. 
Τώρα πια, η ώρα της μουσικής έγινε η πιο απολαυστική για όλους ανεξαιρέτως. Σταμάτησε ο εκνευρισμός του Αλκαίου, η ένταση, η αναταραχή. Σταμάτησαν και οι παραφωνίες.
Βοήθεια ζήτησε και ο δάσκαλος της τάξης. Θα ήθελε να δει τον Αλκαίο να συμμετέχει περισσότερο στην ώρα του μαθήματος, να σηκώνει κάποτε χέρι κι αυτός, να πάψει να συμπεριφέρεται σαν ρομπότ. Η Ελένη, ναι μεν ειδική αγωγή είχε σπουδάσει, αλλά η θεωρία από την πράξη απείχε παρασάγγας. Την εμπιστοσύνη του Αλκαίου την είχε κερδίσει οπωσδήποτε. Τα προβλήματα της συμπεριφοράς του απέναντι στη σχολική καθημερινότητα, δεν ήταν απλά μαθηματικά, όπως κατέληξε η ίδια στο συμπέρασμα. Πώς να τον πείσει να σηκώνει χέρι για να απαντήσει σε μία ερώτηση του δασκάλου, όταν, βλέποντας και άλλα χέρια να σηκώνονται από διάφορες κατευθύνσεις της αίθουσας, έχανε εντελώς τη συγκέντρωσή του και διπλωνόταν στο θρανίο με το κεφάλι μέσα στα χέρια, προσπαθώντας να σβήσει όλη αυτή την ταραχή; 
Σκέφτηκε η Ελένη ότι θα ήταν προτιμότερο να συνεργαστεί, σε πρώτο στάδιο, με τα άλλα παιδιά. Η λύση: ας περίμεναν λίγο να δουν μήπως ο Αλκαίος σήκωνε χέρι, να άκουγαν τη δική του απάντηση –πάντα σωστή–, και έπειτα να το σηκώσουν και οι ίδιοι. Όχι όλοι μαζί. Κατανόηση από τους συμμαθητές, κατανόηση και από τον δάσκαλο. Αντιλήφθηκε σύντομα πόσο πολύτιμη βοήθεια ήταν για όλους οι κάπως ασυνήθιστες μέθοδοι της Ελένης.
Αποτέλεσμα: Η συμπεριφορά του Αλκαίου απέναντι στους συμμαθητές του άλλαξε και άρχισε να έχει μια πιο ζεστή σχέση μαζί τους.
Η Ελένη κατέστρωνε συνεχώς καινούργια σχέδια. Επόμενος στόχος της: συμμετοχή του Αλκαίου και στις παρέες, στα διαλείμματα. Πάλι προσέγγιση στα άλλα παιδιά. Να βρουν παιχνίδια πιο ήρεμα, χωρίς φωνές και φασαρία. Ας τα άφηναν αυτά για τις εξωσχολικές τους ώρες. Και προπαντός: να μιλούν χωρίς υπονοούμενα, να λένε το κάθε τι με το όνομά του. Περίεργη δασκάλα αυτή η Ελένη, έλεγαν όλα τους. Ο τρόπος, ωστόσο, που ζητούσε τη συνεργασία τους για το εκπαιδευτικό αυτό πείραμα, τα ενθουσίαζε και με χαρά δέχονταν κάθε νέα πρωτοβουλία. Και, επειδή το αποτέλεσμα ήταν πράγματι η εντυπωσιακή αλλαγή στη συμπεριφορά του Αλκαίου, το πώς τα πλησίαζε και συμμετείχε στα δρώμενά τους, ένιωθαν και τα ίδια κρυφή υπερηφάνεια για το επίτευγμά τους.
Ήταν η μέρα που η Ελένη πρότεινε στον Αλκαίο να τον πάρει μαζί της στο χωριό, να επισκεφτούν τον παππού της. Ζούσε μόνος και τα κατάφερνε μια χαρά, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του. Εκδρομή θα ήταν. Κυριακή μεσημέρι. Οι γονείς του, δεν έφεραν αντίρρηση. Ο παππούς, την ανοιξιάτικη αυτή μέρα, τα λουλούδια της αυλής του περιποιόταν και πολύ χάρηκε με την άφιξη της αγαπημένης του εγγονής. Περιεργάστηκε το ωραίο αγόρι από πάνω μέχρι κάτω και τους κάλεσε να καθίσουν στο πέτρινο πεζούλι. Να τους τρατάρει κάτι.
«Παππού μου, τι κάνεις;» ρώτησε με τρυφερότητα η Ελένη. Η απάντηση ήρθε άμεση και αφοπλιστική: «Να κοιτάς ορθόν, να ρωτάς περιττόν!» απάντησε, σκάζοντας στα γέλια. Ο Αλκαίος, τα ‘χασε στην αρχή. Του εξήγησε αμέσως η Ελένη τι εννοούσε ο παππούς. Πως, αφού βλέπει ότι είναι καλά, θεωρεί την ερώτηση περιττή. «Να πούμε και κάτι ακόμη; Να σιωπάς, σοφόν!», συμπλήρωσε ο γέροντας. Ενθουσιάστηκε ο μικρός. Έλαμψε όλο του το πρόσωπο και επαναλάμβανε συνεχώς το απόφθεγμα του παππού. 
Ένας άλλος Αλκαίος εμφανίστηκε τη Δευτέρα στην τάξη. Χαμογελαστός, ομιλητικός, κάθε άλλο παρά απόμακρος. Και φυσικά, δεν άφηνε καμία ερώτηση ή απάντηση ασχολίαστη. Μόλις αντιλαμβανόταν πως κάποιος συμμαθητής έκανε άστοχες ερωτήσεις, σχολίαζε: «Να κοιτάς ορθόν, να ρωτάς περιττόν!» Αν πάλι οι απαντήσεις που άκουγε ήταν εκτός θέματος, σηκώνοντας πάντοτε χέρι, κατέληγε: «Να σιωπάς, σοφόν!».
Η Ελένη τα κατάφερε μια χαρά. Ευλογία για όλους ο σωστός χειρισμός του τόσο λεπτού θέματος. Ευτυχία για την ίδια η μεταστροφή του Αλκαίου! Διαφορετική αντιμετώπιση, όχι μόνο των συμμαθητών, όλου του σχολείου, απέναντι στον μη «τυπικό» Αλκαίο!

Φωτογραφία: Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Μαρτίου 2022, αρ. φύλλου 1118.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ