που έχει κατάθλιψη,
είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Όποια κι αν είναι η αιτία της κατάθλιψής του,
όσο σεβαστή και κατανοητή κι αν είναι.
Ζεις με τη θλίψη δίπλα σου
από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ξυπνάς και είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις
τον πιο βαθύ στεναγμό που υπάρχει στον κόσμο.
Και λίγο πριν κοιμηθείς το βράδυ
τον ίδιο βαθύ στεναγμό ακούς,
που βαθιά μέσ’από τα σπλάχνα του βγαίνει.
Μια περιφερόμενη θλίψη, που,
όσο πιο κοντινός σου είναι, όσο πιο δικός σου,
τόσο πιο πολύ σε επηρεάζει,
όσο κι αν το παλεύεις να μην το επιτρέψεις,
για να σωθείς ο ίδιος.
Και περνάνε τα χρόνια
με τον ασθενή να περιμένει, να λαχταρά,
τον θάνατο για λύτρωσή του.
Κι ο θάνατος να μην έρχεται,
γιατί το σώμα είναι γερό.
Κι εσύ που δόξα τω Θεώ είσαι υγιής
εύχεσαι να γινόταν να δοθεί το σώμα
του αγαπημένου σου καταθλιπτικού
σε κάποιον καρκινοπαθή που λαχταρά να ζήσει,
αλλά ο καρκίνος δεν του το επιτρέπει.
Εσύ ο αγαπημένος φτάνεις σ’αυτό το σημείο
και ας τον αγαπάς.
Γιατί, ενώ εσύ κι όλοι όσοι υγιείς είναι
ευχαριστούν τον Θεό για τη νέα μέρα
που τους χαρίζει στη ζωή τους,
ο άνθρωπός σου λυπάται και δυστυχής νιώθει
για τη μια ακόμη μέρα που κερδίζει.
Είναι δύσκολο να ζεις με άτομο
που έχει κατάθλιψη,
είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Μα οι ψυχικές αρρώστιες είναι εδώ
και βασανίζουν κόσμο και κοσμάκη.
Κάνουν όμως και κάτι παραπάνω
απ’όλες τις άλλες αρρώστιες:
στιγματίζουν, όχι μόνο τον ασθενή,
μα κι ολόκληρη την οικογένειά του.
Με την κατάθλιψη να ‘ναι
από τις ελαφρύτερες…
Για όλα τα παραπάνω,
απευθύνομαι στους γονείς που τα παιδιά τους μεγαλώνουν:
Να μιλάνε μαζί τους, να τα δυναμώνουν,
να τα κάνουν ανθεκτικά
σε ό,τι κι αν τους συμβαίνει.
Η ζωή είναι σαν το ποτάμι:
Άλλοτε κατεβάζει καθαρό νερό,
άλλοτε το νερό της θολώνει
κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι
να το διαβούμε,
όσο πολύ κι αν το νερό έχει θολώσει...
Γονείς, κάντε ανθεκτικά τα παιδιά σας!
Για να μπορούν να τα βγάζουν πέρα μαζί της,
ακόμα κι όταν δε θα έχουν εσάς
στο πλευρό τους…
Να μπορούν να αγαπάνε τη ζωή,
ό,τι κι αν τους συμβαίνει.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο
από τη μία και μοναδική και πανάκριβη ζωή του καθενός μας...
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας
Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) στις 8 Οκτωβρίου 2020, αρ. φύλλου 1049.
Μία από τις 'αστοχίες' και ελλείψεις των ελληνικών σχολίων είναι διαχρονικά μάθημα γονικής παροχής. Δεν ξέρουμε τι χρειάζεται ένας γονέας να κάνει για να μεγαλώσει το λεχούδι του, από τα πιό μικρά διαδικαστικά και πρακτικά μέχρι συμπεριφορές και προσεγγίσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους το σχολείο θα πρέπει εκτός από τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις να διαπλάθει χαρακτήρες και χρηστούς πολίτες.
Έρρωσθε
Δημήτριος Αγιασοφίτης
Απολογούμαι, σχολεία κι όχι σχολία αλλά ο δαίμων του πληκτρολογίου...βλέπεις δεν σέβεται βδομάδες παθών και ημερών....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρρωσθε οι 'άσφαλτοι'
Δημήτριος Αγιασοφίτης
Έχει πολύ δίκιο ο κ. Δ.Αγιασοφίτης!Το όνειρο κι η προσπάθεια του κορυφαίου Έλληνα ψυχίατρου-ψυχαναλυτή Ματθαίου Γιωσαφάτ είναι να γίνονται στα σχολεία "Μαθήματα Ζωής", όπως χαρακτηριστικά τα ονομάζει. Έχω ακούσει μικρό μαθητή μου να εύχεται να πεθάνει νωρίς για να τελειώσουν τα βάσανά του και θυμάμαι πόσο σκληρά και τεκμηριωμένα πάλεψα να του αλλάξω τη διάθεση. Δεν ξέρω το ακριβές περιεχόμενο των εργαστηρίων δεξιοτήτων που ξεκίνησαν φέτος. Ελπίζω, όμως, να αφήνεται στους εκπ'κούς η ελευθερία να κινούνται αναλόγως με τις ανάγκες των μαθητών τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή