Συγχαρητήρια στη γλυκύτατη Σόνια.
Επιτέλους και μία «άλλη», «διαφορετική» προσέγγιση της 28ης Οκτωβρίου, προσέγγιση που ξεφεύγει από έναν άγονο ιστορισμό, από μία «ντοκιουμενταρίστικη» περιγραφή της νύκτας της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940.
Διότι το μέγα ζητούμενο στην πολιτεία των πολιτών, στην κοινωνία των κοινωνών-πολιτών, είναι ακριβώς η ευθύτητα και ντομπροσύνη των ξεκάθαρων απαντήσεων (οι επικοινωνιολόγοι του ΠΑΣΟΚ το «έπιασαν» όταν μιλούν για «καθαρό λόγο», βλ. Ευ. Βενιζέλο, ή για «καθαρή εντολή», βλ. Γ. Παπανδρέου).
Είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ! Χρειαζόμαστε πάντως ευκρινείς απόψεις, θέσεις, είτε καταφάσεις είτε αρνήσεις, έχουμε ανάγκη από υπεύθυνες τοποθετήσεις, ιδίως, και κυρίως, από τους κάθε λογής και τάξεως δημοσίους λειτουργούς μας.
Κι αν από κάτι πάσχει ιδιαίτερα η τοπική μας δημόσια κοινοπολιτεία (πριν καταντήσει «κυνοπολιτεία») είναι από αυτήν την έλλειψη καθαρού δημόσιου λόγου, καθότι ο λόγος των τοπικών, «εκ-προσώπου» μας, δημοσίων ανδρών και γυναικών βρίθει από «μεσοβέζικες» διατυπώσεις, οι οποίες δυστυχώς θεσμοποιούν τη δουλοπρέπεια και την ιδιοτέλεια. Και αυτό είναι το χειρότερο…
Θα ήθελα να θυμίσω, εντελώς ενδεικτικά, μερικά μόνο ζητήματα της τοπικής μας κοινωνίας (μερικά τόσο απλά), όπου οι θεσμικοί μας φορείς (ή έστω κάποιοι…) δεν τόλμησαν ούτε μία φορά, ούτε κατά τύχη (σε αυτό είναι πολύ «προσεχτικοί»), να πάρουν θέση, να διατυπώσουν άποψη, να συγκρουστούν έστω και με τη μειοψηφία! (για την πλειοψηφία ούτε λόγος!).
Παραδείγματα:
1. Οι «απαντήσεις» που είχαν δώσει στην ΟΔΟ οι κύριοι Αγγελής και Πετσάλνικος πριν από δύο χρόνια περίπου, αν θυμάμαι καλά, σχετικά με την εγκληματική εγκατάλειψη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και το ζήτημα της διάσωσης και ανάδειξής της.
2. Το ζήτημα του χώρου στέγασης της υποτιθέμενης πανεπιστημιακής σχολής στο 1ο Γυμνάσιο (θυμηθείτε τη θέση του κ. Αγγελή: «είναι ζήτημα της τοπικής κοινωνίας» …Αυτός που βρισκόταν;).
3. Οι πρόσφατες υποθέσεις των Άγη Σημαιοφορίδη, Μαρίλε Πετσάλνικου και Γιάννη Γκόγκα για τις σοβαρότατες θεσμικές τους προεκτάσεις και όχι ασφαλώς ως διαπόμπευση ανθρωπίνων «αδυναμιών» ή σφαλμάτων, τα οποία τα δικαιούνται οι ΠΑΝΤΕΣ, άρα και οι πολιτικοί άνδρες (ουδείς αναμάρτητος).
4. Το εκκλησιαστικό ζήτημα του Δεσπότη μας με το Μοναστήρι των Αγ. Αναργύρων ως θεολογικό, κοινωνικοοικονομικό και φιλοσοφικό πρόβλημα (και όχι φυσικά υπό το πρίσμα της υπεραπλουστευμένης θεωρίας «της προσωπικής διαφοράς μεταξύ δύο ανδρών», η οποία συνιστά, κατά τη γνώμη μου, θρασύδειλη υπεκφυγή).
5. Το συνταγματικό κώλυμα εκλογής και κατάληψης του βουλευτικού αξιώματος από την κ. Β. Μπουζάλη (πόσα πολιτικά στελέχη, ιδίως του χώρου της Νέας Δημοκρατίας, θα τολμήσουν να πουν ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ ή ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στο δικαίωμα της κ. Παρασκευής να έχει «και την πίττα ακέραιη και τον σκύλο χορτάτο»;
Ή από την άλλη: γιατί δεν έθετε το ζήτημα της νομιμότητας της υποψηφιότητας της κ. Μπουζάλη ο κ. Αγγελής πριν από τις εκλογές, όταν καταρτίσθηκαν τα ψηφοδέλτια; Τότε δεν το γνώριζε το άρθρο 56 του Συντάγματος; Να λοιπόν που δεν προέχουν οι θέσεις και τοποθετήσεις, αλλά οι προσωπικές επιδιώξεις…)
Και για να επανέλθω στο πνεύμα του δοκιμίου της αγαπητής Σόνιας. Σκέφτηκε κανείς ποια θα ήταν η εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αν στη θέση του στυγνότατου δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά βρισκόταν ο Κωστάκης ή ο Γιωργάκης; (Δεν λέω φυσικά για τον Φίλιππα ή τον Ανέστη ή την Παρασκευή ή το «καλό παιδί» τον Γιάννη…) «Ναι μεν αλλά, όχι αλλά εντούτοις και παρόλα αυτά, ίσως και πιθανόν, εκτός απροόπτου και με βεβαιότητα» είναι μόνο μερικές από τις φράσεις – σύμβολα του περιεχομένου της σύγχρονης πολιτικής. Διότι αυτό που προέχει είναι η μάχη των εντυπώσεων, το άγχος της επανεκλογής (για μερικούς είναι και ζήτημα επιβίωσης), ο ανεξήγητος «καημός» με όλους «να τα έχουμε καλά» πηγαίνοντας «όπου φυσάει ο άνεμος» και «κρυβόμενοι» πίσω από τις ανύπαρκτες θέσεις μας.
Όμως, αγαπητοί μου φίλοι του forum ιδεών και αξιών που μας προσφέρει απλόχερα η ΟΔΟΣ (και την ευχαριστούμε), όποιος θέλει πράγματι να αφήνει το στίγμα του στην ανθρώπινη ιστορία οφείλει να βγαίνει μπροστά και να τοποθετείται (και αν είναι δημόσιος ταγός οφείλει ΜΟΝΟ ΕΠΩΝΥΜΑ και όχι με παρασκηνιακούς ψιθυρισμούς, σε αντίθεση με όποιον, όπως ο γράφων, που εφόσον έχει εκούσια αρνηθεί τα προνόμια της επωνυμίας, θεωρώ ότι δικαιούται να διεκδικεί για τον εαυτό του και για τους υπολοίπους «άγνωστους στρατιώτες» της συμπολιτείας του το δικαίωμα της ανωνυμίας ή ετερωνυμίας, πλην όμως με προσήλωση στο χρέος να καταθέτει τη δική του δημόσια μαρτυρία, ισάξια με την επίσης ανώνυμη ψήφο του, ως καίρια συμβολή του στο δημόσιο βίο του τόπου του) διακινδυνεύοντας όχι μονάχα την προσωπική του τύχη, αλλά ακόμη και την τύχη όσων υποθέσεων έχει υπεύθυνα και με τη θέλησή του επωμισθεί. Να τολμάει να εκτίθεται με πεντακάθαρα ΝΑΙ ή με παντακάθαρα ΟΧΙ, ειδάλλως είναι καλύτερο να παραιτείται για να δοκιμάζει η «Εκκλησία του Δήμου» και κάποιους άλλους συμπολίτες…
Δεν είναι νομίζω τυχαία η διατύπωση του Ιησού που υπάρχει στην κορυφαία πηγή του παγκόσμιου ανθρωπισμού, στο Ευαγγέλιο Του, όπως διασώζεται από έναν «αμαρτωλό» τελώνη, τον Ματθαίο: «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν» (Καινή Διαθήκη, Ματθαίος, 5, 37).
Συγχαρητήρια και πάλι στην υπέροχη και τολμηρή Σόνια με την ευχή να γίνεται όλο και πιο τολμηρή (στο να γίνεται πιο υπέροχη δεν χρειάζεται ευχή, το καταφέρνει πολύ καλά…) όλο και πιο ριζοσπαστική όλο και πιο ανατρεπτική (τα δύο τελευταία για τους δασκάλους, χωρίς να γίνομαι «ρατσιστής», δεν είναι και τόσο εύκολα αθλήματα…).
Όσο για την ΟΔΟ, δεν μπορώ να κάνω πια κανένα σχόλιο… Μόνο να την απολαμβάνω μπορώ είτε από το χαρτί είτε από την οθόνη του υπολογιστή μου. Άλλωστε εάν κάτι με κάνει να την «βρίσκω» με την ΟΔΟ (και στο εξής θα το εκδηλώνω με τους ηλεκτρονικούς «αναστοχασμούς» μου) είναι, κατεξοχήν, η δυνατότητα που μου δίνει είτε να συμφωνώ είτε να διαφωνώ μαζί της, ή καλύτερα να σκέφτομαι, να στοχάζομαι και να αναστοχάζομαι…
Αυτή τη δυνατότητα τη δίνει μόνο όποιος έχει άποψη, γνώμη και θέση, και η ΟΔΟΣ τα έχει όλα αυτά! Σε τι να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με ένα τίποτα; Σε τίποτα! Απλώς το προσπερνάς και το περιφρονείς…
Καστοριά, 29 Οκτωβρίου 2007
Σημ εφημερίδας: Στο πρωτότυπό του το κείμενο, αντί το όνομα «Παρασκευή» έγραφε τον υποκοριστικό τίτλο του ονόματος αυτού, και η ΟΔΟΣ έκρινε ότι έπρεπε να αντικατασταθεί.
[Το κείμενο της κ. Σόνιας Ευθυμιάδου Παπασταύρου]
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.