ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Περί ανταγωνιστικότητας και άλλων κυβερνητικών φληναφημάτων

Είναι σαφές ότι η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, τεχνητή ή πραγματική, σηματοδοτεί την συγκρότηση μιας νέας βάρβαρης νέο-καπιταλιστικής Ευρώπης με φεουδαρχικά γνωρίσματα. Είναι επίσης σαφές -αποδεικνυόμενο από τα γεγονότα- ότι οι σημερινοί κυβερνώντες δεν είναι απλώς όργανα και τοπικοί επόπτες των σχεδιαστών της νέας Ευρώπης, αλλά και συνειδητοί θιασώτες των σχεδίων τους. Κυβερνητικός θίασος και λαϊκή τραγωδία…

Στα πλαίσια αυτά μεγάλη κουβέντα γίνεται για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, χωρίς βεβαίως κανείς εκ του θιάσου των κυβερνώντων να εξηγεί στο λαό με ειλικρίνεια κάποια πράγματα. Θα μπορούσαμε στ’ αλήθεια, για παράδειγμα, να παράγουμε αγροτικά προϊόντα -διότι η ελληνική γη προσφέρεται για πολλά από αυτά -σε θεαματικά φτηνότερες τιμές; Μπορούμε ειλικρινά να ανταγωνιστούμε τα μεροκάματα της Συρίας ή της Αιγύπτου, και να πετύχουμε τιμές αισθητά φθηνότερες; Έχει νόημα αυτός ο αγώνας;  Προσπαθούν όντως να συρρικνώσουν το μεροκάματο στα έξι Ευρώ; Ή ζηλεύουν μήπως οι εδώ κυβερνώντες τις αραβικές κοινωνίες και τις εξουσίες τους; Διότι πολλοί ίσως ξέχασαν τις αγκαλιές με το Γιασέρ Αραφάτ του πατρός και υιού Παπανδρέου, όπως και τις ανάλογες και πρόσφατες αγκαλιές με τον Λίβυο συνταγματάρχη και τις αποσιωπημένες αντιπροεδρίες στο Ίδρυμα του. «Σοσιαλιστών» ηγετών και των δυο, για να μη ξεχνιόμαστε…

Πως θα μπορούσαμε, περαιτέρω, να ξαναλειτουργήσουμε την υφαντουργία, ανθηρό κάποτε -σ’ ένα πολύ κοντινό κάποτε- τομέα της ελληνικής οικονομίας, όταν τα μεροκάματα της Κίνας είναι συμβολικά με τα ευρωπαϊκά δεδομένα; Στην αναδυόμενη αυτή οικονομία της Άπω Ανατολής, που οι άνθρωποι είναι αναλώσιμο είδος, υπάρχει προφανώς η δυνατότητα να παράγονται φτηνά προϊόντα – που βεβαίως λίγο διαφέρουν από τα σκουπίδια, σε τιμές που εμείς δε θα μπορούσαμε ποτέ να προσεγγίσουμε, αφού οι κανόνες της Κινέζικης οικονομίας καθορίζονται από το φασιστικό Καπιταλ-κομμουνιστικό κόμμα που κυβερνά τη χώρα, όπου η δημοκρατία δεν έχει απλώς έλλειμμα, αλλά είναι άγνωστη λέξη.

Τι ακριβώς επιδιώκουν οι διεθνείς κηδεμόνες της Ελλάδας και οι εγχώριοι υπάλληλοι τους, που παριστάνουν τους κυβερνώντες; Να δημιουργήσουν μια Κίνα μέσα στην Ευρώπη;  Ή μήπως ονειρεύονται μια δεύτερη Βουλγαρία; Τολμά κανείς να μιλήσει για το δράμα του Βουλγαρικού λαού; Ποιος τολμά να μας πει ότι η γειτονική χώρα έχει πληθυσμιακά ερημώσει; Ενδιαφέρον είναι να μετεγκαθίστανται βιομηχανίες στη Βουλγαρία, όπου οι μέσοι μισθοί βρίσκονται στα 200-250 Ευρώ, και οι συντάξεις στα 50 με 100 Ευρώ - ποσά με τα οποία βεβαίως είναι αδύνατον να επιβιώσεις στη Βουλγαρία. Κανείς δε μας λέει όμως για ποιο λόγο αιμορραγεί πληθυσμιακά η Βουλγαρία. Για ποιο λόγο φαντάζεστε ότι ήρθαν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες Βούλγαροι – και Ρουμάνοι – εργάτες; Μήπως κάποιοι πιστεύουν ότι κάνουν επαγγελματικό τουρισμό; Όλες οι Βουλγάρες νοικοκυρές που εγκατέλειψαν οικογένειες και σπιτικά και ήρθαν να φυλάνε τις γιαγιάδες μας και να κάνουν τις παραδουλεύτρες, γιατί το έκαναν; Για απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας; Τολμά κανείς να μας πει πόσα εκατομμύρια Βούλγαροι και Ρουμάνοι ζουν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου βεβαίως πήγαν για παρόμοιους λόγους; Σε κάθε βουλγαρική και ρουμανική οικογένεια υπάρχει ένας τουλάχιστον μετανάστης, και οι χώρες αυτές φυτοζωούν χάρη στο μετα- ναστευτικό συνάλλαγμα.

Ξέρετε τι θα γίνει, όταν προχωρήσει η εσωτερική υποτίμηση, που με περισσή ξετσιπωσιά διατυμπανίζουν οι πολιτικοί μας; Οι μεν Βούλγαροι και Ρουμάνοι θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους, αφού εδώ δε θα υπάρχει πια καμιά εργασία, και εκεί πλέον θα παιχτούν ευρωπαϊκά δράματα, ανάλογα με αυτά των αραβικών χωρών. Ενώ οι δικές μας νοικοκυρές, εκ των πραγμάτων και διαλύοντας οικογένειες και τον ήδη διαταραχθέντα κοινωνικό ιστό, θα καταλήξουν στο Μόναχο και στο Βερολίνο, για να καθαρίζουν και να προσέχουν ηλικιωμένες συμπατριώτισσες της Άνγκελα Μέρκελ – που παρεμπιπτόντως μου θυμίζει πολύ μπλοκόβα σε ναζιστικό στρατόπεδο. Το μεταναστεύον επιστημονικό προλεταριάτο της Ελλάδας, θα διαδεχτούν στρατιές προλεταριοποιημένων αστών και μικροαστών και θα μετατραπούν σε δούλους των Γερμανών κι άλλων βορειοευρωπαίων.

Το τραγικότερο όλων είναι – και διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα – πως εδώ θα παραμείνουν τα εκατομμύρια εκείνα των παρανόμων μεταναστών από το Πακιστάν, τις βορειοαφρικανικές χώρες και όλα τα άλλα απίθανα μέρη του χάρτη, αφού οι άτολμοι και ανίκανοι κυβερνώντες ποτέ δε θέλησαν πραγματικά να αντιμετωπίσουν το μεταναστευτικό ως πρόβλημα και να δώσουν κάποιες λύσεις, χτυπώντας όταν χρειάζεται τη γροθιά τους στα τραπέζια της Ευρώπης και περιορίζοντας τα φαιδρά χαμόγελά τους.

Διότι πολύ φοβούμαι ότι οι εγκλωβισθέντες πλέον και αφαιμαχθέντες Έλληνες θα είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε μια επίγεια κόλαση -όπως οι κυβερνώντες κατάντησαν την Ελλάδα- αν ήδη από τώρα δε συμβαίνει αυτό σε πολλά μέρη της χώρας μας. Και για να εξηγούμαι, ασφαλώς η λύση στο μεταναστευτικό δεν είναι η συγκρότηση πυρήνων «αγανακτισμένων» πολιτών και ακροδεξιών μιμητών της Κου Κλουξ Κλάν. Η λύση πρέπει να δοθεί από τους κυβερνώντες και από τα θεσμοθετημένα όργανα της τάξης. Αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι με σθένος και οντότητα – που προς ώρας δεν διαφαίνονται… Ας μη ξεχνάμε όμως ότι η πλούσια ελληνική γλώσσα εκτός από τη λέξη άνδρας περιλαμβάνει και τα ανδρείκελα, με τα οποία πολλοί των κυβερνώντων ομοιάζουν.
Με τις σκέψεις αυτές, δεν υπαινίσσομαι βεβαίως ότι δεν πρέπει να γίνουμε καλύτεροι – κάθε άλλο. Είναι ξεκάθαρο όμως ότι είναι αδύνατον να γίνει η οικονομία μας ανταγωνιστική με όρους Κίνας ή Βουλγαρίας, χωρίς ταυτόχρονη κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου του λαού στα όρια της εξαθλίωσης – πράγμα που, πιθανότατα επιθυμούν, αλλά επιμελώς αποκρύπτουν οι κυβερνώντες…

Οι παραπάνω σκέψεις -όπως ήδη επισήμανα- διόλου δε μειώνουν την πραγματική ανάγκη αλλαγών στη δομή και στη λειτουργία του κράτους κυρίως. Διότι βεβαίως, ενάμιση χρόνο μετά την παλινόρθωση του πράσινου «σοσιαλισμού», φαντάζομαι πως κανένας δεν μπορεί πραγματικά να μας πείσει πως όντως μειώθηκε η γραφειοκρατία, ότι πατάχθηκε η διαφορά και σταμάτησαν τα κυβερνητικά αλαλούμ. Πως θα μπορούσαν άλλωστε να αλλάξουν κάποια πράγματα, όταν εκείνοι που τα δημιούργησαν και τα εξέθρεψαν, κυβερνούν τη χώρα;

Δε ξέρω αν είναι το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ υπεύθυνο για πολλά από αυτά -καθώς το φαρσοκωμωδίας ομοιάζων σοσιαλιστικό αυτό μόρφωμα μοιάζει στ’ αλήθεια πολύ ρηχό – εξ ορισμού. Ξέρω όμως ότι ο νεολογισμός αυτός για το «βαθύ» κόμμα-κράτος, παραπέμπει ευθέως στο «βαθύ» κράτος της Τουρκίας, το γνωστό και εκεί ως “derin devleti”, που όμως οι κυβερνώντες τη γείτονα βρίσκονται σε ξεκάθαρη ρήξη μαζί του και προσπαθούν να σπάσουν τα στεγανά του.

Οι σκέψεις μου αυτές όμως οδηγούν στο τραγικό συμπέρασμα πως κάθε μέρα που περνάει, ακούμε και κάτι καινούριο, ως προτεινόμενο μέτρο που θα οδηγήσει στην έξοδο από την οικονομική κρίση, η οποία έξοδος παρόλα αυτά δε φαίνεται να ανατέλλει στον ορίζοντα. Με αποκορύφωμα ίσως την επαπειλούμενη υποθήκευση της ελληνικής γης, για την οποία κάποιοι έχυσαν το αίμα τους και κανείς κυβερνών δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματεύεται στα διεθνή φόρα και παζάρια.