Ἡ συλλογὴ ἀφηγημάτων τοῦ Ἡλία Παπαμόσχου «Ἡ ἀλεποὺ τῆς σκάλας καὶ ἄλλες ἱστορίες» θὰ κυκλοφορήσει ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις Κίχλη.
ΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙ στὸ τέρμα τῆς γέφυρας διέσχισε τὸν δρόμο. «Ἀλεπού!» εἶπε ὁ Π. «Σκοῦρο τρίχωμα εἶχε», ἔκανα ἐγώ. Ἔτρεξε τόσο γρήγορα ποὺ κανείς μας δὲν ἦταν σίγουρος. Ὁ Μ. δὲν εἶπε τίποτα, αὐτὸς μόνο κοιτοῦσε. Σταματήσαμε πάνω στὴ γέφυρα μὲ τὴ μηχανὴ ἀναμμένη. Κοιτάξαμε ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ περιμένοντας νὰ πεταχτεῖ τὸ ζουλάπι. «Νά, τώρα θὰ βγεῖ!» εἶπε ἀνυπόμονα ὁ Π. Τὸ χῶμα ἐκεῖ κάτω ἦταν σκεπασμένο μὲ φύλλα βελανιδιᾶς, ἡ γῆ ἔμοιαζε σὰν ξεφλουδισμένη, ὁμίχλη κυλοῦσε πάνω της σὰν φάντασμα τοῦ ἀέρα. Ἀρχίσαμε νὰ κατεβαίνουμε. Ὁ Π. ὅλο ἐπιβράδυνε, ἡ ὁμίχλη γινόταν πυκνότερη• ἦταν ἀπὸ τὶς σπάνιες φορὲς ποὺ ὁδηγοῦσε ἀργὰ ὁ Π.
Ἕνα σκυλὶ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὴν ὁμίχλη, ἀνηφόριζε, ἦταν ἕνα μὲ μακριὰ αὐτιὰ σὰν τοῦ λαγοῦ, πέρασε ἀπὸ δίπλα μας σὰ νὰ μὴν ὑπήρχαμε. «Πάω στοίχημα πὼς μετριοῦνται τὰ κόκαλα στὰ πλευρά του», ἔκανε ὁ Π. «Μὴ νομίζεις ὅτι ὅλοι εἶναι σὰν τὸν πατέρα σου», συνέχισε κοιτώντας με κάθε λίγο ἀπὸ τὸ καθρεφτάκι, «ποὺ τ’ ἀγαποῦσε σὰν παιδιά του. Τοῦ Κ. ὁ πατέρας, ἄς ποῦμε, εἶχε τέσσερα• ὅταν γέρασαν τὰ τρία, τὸν ἀγγάρεψε νὰ τὰ ξαποστείλει. Τὰ φόρτωσε αὐτὸς στὸ ἁμάξι καὶ τὰ ἔφερε ἀπὸ τὸ χωριὸ στὴν πόλη, ἀνέβηκε στὸ βουνὸ καὶ τὰ παράτησε. Πέρασε καμιὰ βδομάδα καὶ τὰ βρῆκαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τους καὶ τὰ τρία• σαράντα χιλιόμετρα ἔκαναν, λὲς κι εἶχαν στὸ κεφάλι τους ραντάρ. Τὴ δεύτερη φορὰ τὰ πῆγε ἐκτὸς νομοῦ καὶ περηφανευόταν μετὰ πὼς τοὺς τὴν ἔφερε. Γέρασε καὶ τὸ τέταρτο - αὐτὸ τὸ ἀνέλαβε ὁ πατέρας του. Τὸ πῆγε λίγο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Πῆρε μαζί του καὶ τὸ ὅπλο. Εἶχε κυνηγήσει πολλὲς φορὲς ἐκεῖ, καὶ μὲ τὰ τέσσερα. Ὧρες μετά, πέρασε τὸ ζωντανὸ ἀπὸ τὸν κεντρικὸ δρόμο, ἦταν πανηγύρι κι ὅλο τὸ χωριὸ εἶχε βγεῖ ἔξω, πέρασε μὲ τὴ μούρη κάτω, ὅλη μιὰ πληγή. Τοὺς ἔσφιξε σὰν τριχιὰ ὁ φόβος τὰ σπλάχνα, μόνο κάτι ἄντρες, ἴδιο φύραμα μὲ τὸν μακελάρη, δὲν ἀπέστρεψαν τὸ βλέμμα τους καὶ σχολίαζαν χαιρέκακα τὸ κουράγιο τοῦ σκυλιοῦ, τὴν πίστη του περιγελοῦσαν. Λὲς κι εἶχε ποῦ ἀλλοῦ νὰ πάει» εἶπε, καταλήγοντας, ὁ Π.
Σὰν πρόσφυγες λάθρα κινούμενοι πηγαίναμε, ποὺ κι ἡ ὁμίχλη ἀκόμη τοὺς πρόδωσε, τὴν ξήλωνε ὁ ἥλιος, ὅλο τὴν ξήλωνε – κάτω στὴν πόλη καθόλου δὲν θά ᾽χε• ἔλαμπε αὐτὴ πίσω ἀπὸ τὴν ἀχλὺ σὰν κακὸ μάτι.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Οκτωβρίου 2013, αρ. φύλλου 709
Πόσες εικόνες, πόσες μνήμες φρικης στα αληθινά κρεμάτορια των υποζυγίων και τοων υπόλοιπων οικόσιτων ζώων...[γιατί τετοια στάθηκαν οι επαρχιακες πόλεις και τα χωριά των περασμένων χρονων χωρίς να αδικούμε και το σήμερα.Μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν λιγο αραιότερα;]
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πόσο απλά,αριστοτεχνικά μας δίνει το "μαυρο κέιμενο" ο Η.Π. με μικρή φόρμα και ποιητική τέχνη...
"Την ξήλωνε ο ήλιος την ομίχλη...όλο την ξήλωνε..."
Περιμένουμε εναγωνίως!
Λόγω παλαιότερου σχολίου μου στην "ΟΔΟ", στο οποίο χαρακτήριζα (δικαίως) ένα συγκεκριμένο δημοσίευμα του κ. Ηλία Παπαμόσχου ως αφήγημα, σήμερα αισθάνομαι ως οφειλή το παρακάτω σχόλιο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιηγήματα; Αφηγήματα;
Μια χαρά το ξεκαθαρίζει ο συγγραφέας !
Ιστορίες.
Καλοτάξιδο ας είναι το νέο του βιβλίο !
Επειδή τελευταία διαπιστώνω κι εγώ ότι αραίωσαν τα σχόλια, κάτι που προσωπικά δεν με ευχαριστεί, μιας και θεωρώ πάντα τον διάλογο αξιόλογο (και ιδιαίτερα στην "ΟΔΟ"), χαίρομαι ειλικρινά με αφορμή τα δύο παραπάνω σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλώ δε, να φιλοτιμηθούν και οι άλλοι και άλλες που σχολίαζαν τακτικά και να ξαναναπτυχθεί διάλογος όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
@Athena και λοιποί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακολουθούμε... απλώς, περιμένουμε κάποια "ποσταρίσματα" πιο ενδιαφέροντα, για ν' ανάψουν και πάλι τα αίματα!
Τί να ανάψουν τα αίματα βρε ΧΧ ; Ίσα-ίσα που έβλεπα προηγουμένως ότι κατακλύστηκε (πωπω λέξη που βρήκα!) το μπλογκ από σημαντικές αναρτήσεις. Εγώ δεν ξέρω πού να πρωτοσχολιάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε λες που χρειάστηκε να χιονίσει στην Καστοριά, για να συμαζευτείτε και λίγο μέσα...
@ΧΧ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού χάθηκες εσύ, καλέ; Που μας θες να ανάψουν και τα αίματα! Είδαμε και πάθαμε να ξαναδούμε σχόλιο του Νώντα μετά από κείνον τον ορυμαγδό (σ' έφαγα, Τασούλη!) κι εσύ πάλι πας να μας βάλεις φωτιά;
Νιάου !