ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Ο δικός μου Περδίκκας

ΟΔΟΣ 31.10.2013 | 713

Οι μάνες μας ξαδέλφες, αχώριστες από την παιδική τους ηλικία. Δημόσιοι υπάλληλοι εκείνα τα χρόνια, που σήμαινε στη δουλειά πρωί-απόγευμα• δουλειά και το Σάββατο, μέχρι το μεσημέρι. Η μάνα του, χήρα από πολύ νέα, έμενε με τους γονείς της και η δική της μάνα είχε αναλάβει το μεγάλωμα των παιδιών της.
Η μάνα μας σε ξένη γυναίκα ανέθεσε τη φροντίδα μας. Δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, η θεία Τούλη κατέβαινε σπίτι μας μετά το σχόλασμα το βραδυνό. Για να τα πουν, να σχολιάσουν τα πολλά προβλήματα τους και τις ελάχιστες χαρές.
 
Ερχόταν τότε και ο Περδίκκας να πάρει τη μάνα του, λόγω του προχωρημένου της ώρας, έλεγε. Κατ’ ουσίαν, για να κεραστεί γλυκά του κουταλιού, που η γιαγιά του φύλαγε κλειδωμένα για τους επισκέπτες, και που στο δικό μας περίσσευαν, λόγω έλλειψης χρόνου για καλέσματα και μίζερων παιδιών. Η ώρα της απόλαυσης. Μας εξιστορούσε ό,τι συνέβαινε στο σχολείο του -αρκετά μεγαλύτερός μας- και τον ακούγαμε εκστατικοί. Το χιούμορ του, η παραστατικότητά του, το τρανταχτό του γέλιο γέμιζαν τη συνήθως στενόχωρη ατμόσφαιρα των γονιών μας -προβλήματα, φτώχεια, αδιέξοδα- με μοναδική ευεξία.

Την Κυριακή οι όροι αντιστρέφονταν. Το βορινό σπίτι τους γινόταν η ζεστή αγκαλιά για μας. Με τη θειά Ουρανία να μας αφηγείται ιστορίες, τον παππού Κοσμά να σχολιάζει την πολιτική κατάσταση και τον Περδίκκα να μας εισάγει στα μυστικά μονοπάτια του υπογείου τους, όπου έκρυβε από νεκροκεφαλές για το μάθημα της Ανθρωπολογίας, μέχρι κλεμμένους σαλιάρους της γιαγιάς του• ο μαγικός κόσμος των παιδιών: τρόμος, περιπέτεια, κατσάδες από τη θεία Τούλη στο ζαβολιάρη γιο, και η κρεμάμενη απειλή, ότι δεν θα επιτρέψει άλλη φορά να μας βγάζει από το δωμάτιο των μεγάλων...

Φοιτητής εκείνος πια, φρόντιζε να μας βοηθά στις δυσκολίες μας στο σχολείο, σε Μαθηματικά και Φυσική. Με την ευκαιρία βέβαια, άδειαζε και κανένα βάζο γλυκό του κουταλιού, και δεν μπορούσε να καταλάβει, πώς τέτοιες λιχουδιές μας άφηναν αδιάφορους. Μεγαλώσαμε κι εμείς• ξενητευτήκαμε για σπουδές.

Ο Περδίκκας, στρατευμένος πολιτικά και κυνηγημένος, με την Ντένια τώρα δίπλα του, πίστευε μέχρι το τέλος ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο όλο. Πάντα για το δίκαιο και το καλό των καταφρονεμένων. Χωρίς καμιά προσωπική φιλοδοξία, χωρίς ποτέ να προδώσει τις ιδέες του. Στη μορφωτική επανάσταση είχε εναποθέσει τις ελπίδες του. Μ` αυτή τη φράση κλείνει και το βιβλίο του, που με τόση αγάπη μου χάρισε πριν από μερικά χρόνια. Ο δικός μου Περδίκκας!

Στη μνήμη του αφιερώνω και το απόσπασμα από ποίημα της Lea Goldberg:

Το πιο Σύντομο Ταξίδι

Το πιο σύντομο ταξίδι είναι τα χρόνια όταν διασχίζεις.
Το φως δεν έχει σβήσει. Το σπίτι παραπαίει,
ένας τοίχος μετατοπίζεται. Και να που στέκουν
αντάμα σαν γείτονες,
η νύχτα μου του τώρα, η μέρα μου του τότε.
Τι είπαν: Αλλάζουμε, γερνάμε;

Το πιο σύντομο ταξίδι είναι στο παρελθόν.
Θυμάσαι; Ένα τσάι δροσερό, δυο βάρκες δίπλα-δίπλα
παιδιά πάνω σε έναν λόφο ύψωσαν έναν πυρσό-
γερνάμε; Αλλάζουμε; Αυτό να ξέρεις: Ως αύριο,
τέτοιες ώρες ατέλειωτες μπροστά μου θα’ ναι.

Φωτό: «Η γειτονιά μου. Το σπίτι μου. Στο βάθος η λίμνη.»

Από το βιβλίο του Π. Παπακώστα «Η ζωή με λόγια» 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Οκτωβρίου 2013, αρ. φύλλου 713